Filmforum

ehrm... gaat dus meteen mis met die codes...

BBcode ja, staat ook onder je invulveld: Show Formatting Help

Zag laatst de Amerikaanse Insomnia en m'n Scandifandom staat toch behoorlijk in de weg al zal het qua weer en landschap best vergelijkbaar zijn, dus ik vrees voor hetzelfde gevoel bij Let The Right One In.

… niet dat ik nou zo vaak eerst de handleiding lees. ;)

voor de archief-grasduiners, heb mijn lijstje filmstip op de Grace Kelly Blues blog weten terug te brengen tot 150. maar de vaste volgers zullen geen verrassingen aantreffen, al is het lijstje doorscrollend het allemaal wel erg Amerikaans en best lichtvoetig (het eerste verbaast me niets, het tweede wel)

http://gracekellyblues.blogspot.com/search/label/niet%20te%20missen?max-results=100

filmstip! :) heh. filmtips

The Human Centipede (Tom Six, 2009)
Hahahaha

http://static.themetapicture.com/media/funny-gif-michael-jackson-eating-popcorn.gif

Armadillo
Daar gaat ie weer. Bij deze licht tegenvallende documentaire moest ik er mezelf steeds aan herinneren dat het toch echt gewaagd van de regisseur Janus Metz om met de Deense jongens in Afghanistan mee op missie te gaan. Ook buiten de compounds dus hè, en dat is bloedlink. (En extra gevaarlijk omdat Metz in eerste instantie toch aan het maken van een film denkt.) Het spijtige is dat de geschoten beelden daarna fors in de bewerking zijn gegaan. Dat zie je al aan de eerste scènes in Denemarken, die in een omineus blauw neplicht baden. Al dat gefilmphotoshop verknalt veel. Eenzelfde kritiekpunt geldt voor de overdreven aanwezige muziek, die haast een Trainspotting-sfeertje oproept. Diepe kickdrums als een soort hartslagen, dat soort dingen. Ik zie wat Metz wil (de kijker met alle mogelijke trucs de spanning mee te laten voelen) maar het heeft een averechts effect. De docu gaat op een standaard speelfilm lijken. Slechts een paar scènes profiteren van deze trukendoos. Juist wat huiselijkere scènes, op de basis op een motorfietsje in het avondlicht rondkarren, of in een riviertje duiken. Dit gezegd hebbende levert Armadillo genoeg stof tot nadenken. De Denen executeren na een vuurgevecht enthousiast wat (zwaar)gewonde Taliban, en geef ze na het zien van de beelden eens ongelijk. Maar back home levert dat wel vragen op. Moet een geciviliseerd land wel oorlog willen voeren? Moet je je er niet te goed voor voelen? Ik werd prompt chagrijnig dat mijn partijtje Groen Links geen pacifistische lijn volgt in dezen. Tuurlijk, dat is een luxe, maar áls je dat jezelf kán veroorloven. Minder verrassend, maar wel pijnlijk, blijft het gebrek aan hersens in zo'n bataljon. Sommige van die gasten lijken nipt aan het syndroom van Down ontsnapt. Bezigheden op het kamp: porno kijken, en alle mogelijke soorten gezichtsbeharing uitproberen. De jongens krijgen in Afghanistan de krachtigste high van hun leven toegediend (doodsangst!) en willen thuis eigenlijk alleen maar terug. Oef.

La Pivellina
De Italiaanse Calimucho, en door de bekende zuidelijk-sentimentele inborst volkomen verstoken van rauwe randjes. Of het moet het verrassende open einde zijn. Helaas ontbreekt het circus-bandje, dat Calimucho zo aangenaam opluisterde met geïmproviseerde schlagers. Niettemin weten de Italianen wel raad met dit onderwerp, ze hebben ten slotte een lange circusfilm-traditie, met Fellini en Chaplineske dames. Een simpel roodharig vrouwtje zoekt in het begin naar haar hond, maar vindt een kind. Je denkt prompt; circuslui zijn vast heel handig met kinderen. Ze kunnen goed africhten en beroepsmatig moeten ze constant het kind in zichzelf aanspreken. Het schamele circusje heeft zijn herfstkampement opgeslagen, dus is er best tijd om met het kind rond te sjouwen. Al is het maar om een vleugje eenzaamheid en verveling te bestrijden. Vooral een jonge knaap is bijna overdreven lief. (Wel schattig hoor.) En dat is eigenlijk de eenvoudige, te lange film in een notendop, de mensen spelen zichzelf, en dus merk je waar de tekstregels zijn voorgekauwd en waar niet. Vooral circusclown Walter (van origine Duitser, en een soort Gene Hackman/Werne Herzog) valt daar door de mand, maar die is op naturelle momenten dan wel weer het leukst. Zoals wanneer hij de knaap wat knok-tips geeft. En natuurlijk wordt er gegoocheld en gegeind, een trucje met een papieren zak (en imaginaire balletjes) is erg fraai in al zijn eenvoud.

Tucker and Dale vs Evil
Aardig geslaagde spoof op 'groepje jongeren wordt afgeslacht'-horrorfilms. Flinterdun (een spoof is ook weer niet zó moeilijk of uitdagend) maar wel het maximale eruit gehaald. Een en ander speelt in hilbillie-gebied, altijd nog eens die creepy banjo-film Deliverance zien. Van moordpartijen is hier geen sprake; men legt gewoon uit zichzelf het loodje. 'OMG, he just dived head on into the chopper machine!'. Arme Tucker en Dale staan erbij, kijken ernaar, en dreigen de schuld te krijgen. En dat terwijl de oenen eigenlijk gewoon vanuit hun nieuwe Bon Iver-cabine ('Always wanted a vacation home') wilde gaan vissen. 'I can't even kill a fish!' De groep jongeren lijkt in het begin overdreven groot, maar daar komt dus al snel verandering in. Een astma-lijder (niet te vertrouwen) en een droommeisje (natuurlijk in onwaarschijnlijk lage broek en met/zonder waist) blijven over. De laatste maalt dankzij een bachelor psychologie klaarblijkelijk niet om haar dooie vrinden, en is op hand van, vooral, Dale, een baardig Jack Black-type; goed met Triviant, minder met de meisjes. Het script voelt gaandeweg (expres?) aan als een invuloefeningetje, zeker als de echte slechterik nog met een verklaring voor zijn gedrag wordt opgezadeld. Hij is dan op Jack Nicholson Joker meets Shining-modus overgeschakeld. Tucker en Dale hebben intussen tijd voor wat gortdroge broederverklaringen. 'Best friends forever!'

Wat in Armadillo heel goed zit is de euforie na het doodschieten van drie aftandse Taliban-krijgers. En de nutteloosheid daarvan. Hoelang zitten die Denen daar, zes maanden? Score: 3 aftandse taliban-strijders. Het is voor mij ondenkbaar dat een Groenlinkser dit ziet en denkt "ja goed idee om te gaan". En als dat tch gebeurt, knal je er gewoon Restrepo achteraan, net zo'n goede film. Als dat dan niks uithaalt, is wer WEER een partij minder om op te stemmen...

precies. en dan nog al die arme koeien die het loodje leggen! ;)(en vernietigde akkerveldjes)

en btw, welkom Dreeke (had die posts even gemist) FilmTotaal was ook al heel enthousiast over de remake van Let The Right One In, misschien toch maar in potlood op de lijst schrijven dus.

en dan bedenk ik me nog dat het grootste gevaar die IED's zijn, dus in feite ga je gewoon nutteloos doch vrijwillig hypergespannen door een mijnenveldje rijden, met je peperdure materieel.

>>dus in feite ga je gewoon nutteloos doch vrijwillig hypergespannen door een mijnenveldje rijden, met je peperdure materieel.

Hahaha, en als er teveel stuk gaat, dan ga je weer naar huis. Vredesmissies in een notendop.

Eergisteren de originele Let the right one in weer eens herbekeken. Prachtfilm blijft het.

Martyrs (Pascal Laugier, 2008)
Een jonge vrouw neemt wraak voor wat haar als kind geestelijk en fysiek is aangedaan door haar kidnappers.
Geen gemakkelijke zit en dat is een understatement.
Behoorlijk gepokt en gemazeld als ik ben als het om expliciete gore gaat, moest ik bij deze film soms toch behoorlijk slikken (en me flink boos maken)
Interessante plotwending die de film wat doet uitstijgen boven het horror-genre en je doet nadenken.

Na wat ik over deze film hoorde had ik ook weinig zin om 'm nog te gaan zien. En dat plot kwam mij ook wat dom over en niet echt de moeite van doorstaan wat eraan vooraf ging waard.

Als je het plot kent en de film nog niet begonnen bent dan is het niet de moeite waard te kijken.
Of je moet er van houden je te ergeren en machteloos te vloeken tegen filmpersonages die je niet kunt horen.
Maar in haar (of zijn?) genre is het zeker geen slechte film.

tegen filmpersonages die je niet kunnen horen.

Post Mortem (Pablo Larrain, Chili, 2010)
Als Alex van Warmerdam een Chileen was, had hij dit beeldverhaal kunnen bedenken. De coup van Pinochet vanuit het perspectief van een assistent-lijkschouwer in Santiago met sluik, halflang, grijzend haar. Het begint allemaal licht bevreemdend, wel grappig, en wordt gaandeweg gruwelijker en beklemmender. Met als naijleffect mijn nachtelijke ontwaken uit een droom waarin ike onder een stapel lijken lig en mijn lieftallige echtgenote een vampier/zombie is.

Die film sla ik dus even over. :)

127 Hours
Danny Boyle mag dan geen "auteur" zijn (en Slumdog Millionaire overdreven bejubeld) hij weet vaak wel een mooie balans te vinden tussen grote publiek en arthouse, en dat in allerlei verschillende genres, altijd een pluspuntje. Handige jongen. 127 Hours is een simpel maar aangrijpend Discovery-doc verhaal, op kunstige wijze verteld. En hier ergert me de visuele krachtpatserij natuurlijk niet. (Vergeleken met Armadillo.) Boyle haalt alles uit de kast (met hulp ook de gevarieerde soundtrack, o.a. Sigur Ros), en weet zijn film interessant te houden, terwijl deze grotendeels bestaat uit een man die met zijn arm onder een steen vastzit. Hulde voor het ontbreken van échte flashbacks; er zijn wel wat flarden hoor, maar dat is meer vluchten in herinneringen. Hadden van mij nog veel experimenteler gemogen (meer Tarkovsky) maar ze komen al een endje in de buurt, en zijn bovendien vrij compromisloos. Hoe penibeler de situatie wordt hoe vaker de man aan vrouwen/seks begint te denken. (Hij gaat nog bijna halfdood masturberen, 'don't do it' spreekt ie zichzelf toe.) De beste scène zit overigens nog in vrijheid, maar is cruciaal om de thrillseeker-sfeer te schetsen. De man ontmoet in de canyon twee fijn alledaagse dames, die hij een wel heel bijzondere shortcut laat zien. Moet niets verklappen, maar het is precies de definitie van een kick; je zit vast en je móet die drempel over. Typisch genoeg is juist die scene fictief. Nog twee side-lolz, als de man zich op gruwelijke wijze dan toch heeft weten te bevrijden komt hij prompt wat Nederlanders tegen. 'Ja we hebben net met veel moeite de voortent van de caravan opgezet' .Tijdens het kijken van de film merkte ik overigens dat de rits van mijn Zeeman-spijkerbroek helemaal onderaan de sluiting ín de broek was komen vast te zitten. Kostte me ook 127, eh, nou ja heel lang om die te bevrijden. (Hand nog geschaafd, en uiteindelijk met een puntje van een gitaarcapo voor elkaar gekregen!) Ook best vervelend... ;)

La Vida de los Peces
En ook wij zetten een filmvlaggetje in Chili, dat hier qua sfeer overigens nauwelijks verschilt van Uruguay of Argentinie. Veel 'openminded' mensen en veel geknuffel. La Vida de los Peces is een film die zelf lijkt te denken nogal 'diep' te zijn, inclusief toneelmatige dialogen, maar eigenlijk vooral (geslaagde) buitenkant is. Het hoofdpersonage lijkt erg op Romain Duris, en het Franse middenklasse-niveau van de films waar die vaak in rondloopt treft men ook hier. Een knappe en ogenschijnlijk geliefde kerel keert terug naar zijn geboortestad, naar een feestje van oude vrienden, die hij 10 jaar niet gezien heeft, en dwaalt gedurende de film door het huis. Hij verlaat het pand nooit, terwijl hij constant zegt weg te gaan, een slim en mooi patroon. In elke kamer heeft hij een dialoog, die vaak hartelijk begint, maar langzaam pijnlijk wordt. Nieuwe kamer, nieuwe confrontatie. Met clichés mag je wel zeggen, want natuurlijk is de man niet zonder reden 10 jaar pleite. Spoiler: het welbekende Ordinary People (dood door schuld) trauma, waar verder dan weer weinig mee gebeurt. Want dit is Zuid-Amerika, het merendeel van de dialogen focust toch op dames en seks. (Of ze nu zwanger en geil, of piepjong trippend en geil zijn.) Ook, nee bovenal, is er nog een jeugdliefde, die hij eigenlijk dolgraag wil terugwinnen, niet signalerend dat de vrouw in 10 jaar totaal is verdegelijkt en gesettled. (Door de kapitale villa en de rijkdom krijgt het wat van Le Dernier Annee de Marienbad.) Met een Garden State-sausje! Mooie mensen, mooie beelden (goed gebruikmakend van aquaria), teveel slowmotion, en stemmige postrockende muziek en een typische Spaanstalige 'fantasma de mujer'-ballade.

The King's Speech
Hoeveel recensenten zouden gegrapt hebben dat ze sprakeloos van deze film werden? Dat viel hier wel mee hoor, het is eerder dat voor een degelijke film als deze de woorden gewoon niet zo makkelijk komen... Zeker het eerste uur is wat gewoontjes. De Duke of York (Colin Firth) heeft een spraakprobleempje, zijn pa sterft, en de eigenlijke troonopvolger (Guy Pearce) is een Bernhardiaanse avonturier met duistere trekjes. Een aanmerkelijk interessanter personage eigenlijk, gaat er zomaar naar de States vandoor, moet je ook maar durven als je net gekroond bent! Colin "David Cameron" Firth (ik zal nooit fan worden) en Geoffrey klikken op dat moment in de film nog niet, zelfs al is dat ook niet de bedoeling. Zeker als we denken aan Ester Kahn, een andere Engelse mentor-film, waarin Ian Holm schittert. Maar zie, het tweede uur wordt beter, eigenlijk vanaf het moment dat George de Stotteraar koning moet worden, en zelfs zijn dochtertjes voor hem buigen. (Mooi als je dat kan doen voor je pa, hoe trots moeten alle partijen zich voelen, juist omdat hij nooit voorbestemd was voor het koningschap.) Vanaf dat moment neemt het sentiment toe, begint Rush echt op dreef te raken, en de laatste speech is gewoon spannend. (Ik hoopte dat ze er GF Handel bij zouden draaien, zou toepasselijk zijn, een Duitse Brit recht voor WW2, maar helaas, Beethoven.) Timothy Spall heeft overigens een mooie kleine bijrol, als een wel héél bekende politicus. Was trouwens allang weer vergeten dat deze 4 major Oscars won, weer een Oscar voor een handicap he...

Tijdens het kijken van de film merkte ik overigens dat de rits van mijn Zeeman-spijkerbroek helemaal onderaan de sluiting ín de broek was komen vast te zitten. Kostte me ook 127, eh, nou ja heel lang om die te bevrijden. (Hand nog geschaafd, en uiteindelijk met een puntje van een gitaarcapo voor elkaar gekregen!) Ook best vervelend... ;)

Klein leed is ook best groot hoor :)

het is gewoon Indiase slumdog-kinderarbeid-bagger. je vraagt er ook om als je broeken van 7.95 koopt ;)

Die zelfde Indiase slumdog-kinderarbeid-bagger kun je ook voor 150 euro per jeans kopen, alleen draagt het dan het merkje Diesel...

Tijdens het kijken van de film merkte ik overigens dat de rits van mijn Zeeman-spijkerbroek helemaal onderaan de sluiting ín de broek was komen vast te zitten. (...) Ook best vervelend... ;)

Ik hoop dat u niets af heeft hoeven hakken.

lol. vooral daar idd :P

Eric Vonk had minder geluk.

Die film sla ik dus even over. :)

Vanwege een afkeer van nachtmerries of voor Alex van Warmerdam? :)

Gianni e le donne (Gianni di Gregorio, Italië, 2011)
Daar is ie weer, die goedmoedige kop met hondenogen van Gianni di Gregorio. Script, regie en hoofdrol. Het gekoeioneer door zijn pinnige, hoogbejaarde moeder in Pranzo di ferragosto is blijkbaar zo goed bevallen, dat Gianni in deze sequel de zorg en het luisterend oor voor vrouwen van alle leeftijden op zich neemt. De benedenbuuf haar hond, dochterliefs leeglopervriend, zijn eigen jeugdliefdes, (net als in 'Pranzo') zijn moeder en al haar verschrikkelijke vriendinnen. 't Is dat Gianni de sympathie voor de schlemiel aan zijn kont heeft hangen, anders was dit een onuitstaanbare film geweest.

Gisteren in de bioscoop, tijdens het kijken naar Midnight in Paris, overkwam me iets bijzonders. Ik kon niet meer kritisch nadenken. Ik had er gewoon geen zin. Mijn verstand ging met groot plezier op nul, zodat ik me onbekommerd kon laten meevoeren met alle Woody-style wit & charm. Het genot was zo verrassend dat het me ontroerde. Geen idee hoe goed dit op de lange termijn zal blijken te zijn, maar deze film over misplaatste nostalgie laat zien dat nostalgie over Woody Allen vanaf nu - in ieder geval voor de komende paar jaar - eveneens misplaatst is. Woody had het juiste idee en het zichtbare plezier waarmee hij het uitwerkt is aanstekelijk en, zoals gezegd, ontroerend. Hoeveel heerlijke wegdroomcomedies komen er zoal per jaar uit? Inderdaad, we mogen blij zijn dat het jaar 2011 er weer eens echt eentje heeft. We mogen blij zijn dat hij nog leeft.

Vanwege een afkeer van nachtmerries of voor Alex van Warmerdam? :)

Dat eerste. :) Van Warmerdam is een koning.

vind het ergens ook fijn dat juist Owen Wilson, Woody Allen mag zijn. :) nu maar hopen dat ie stopt met het spelen in onzin-kleuter-films.

Poetry
Chang-dong Lee heeft interessante films op zijn naam staan, maar komt ditmaal voorspelbaar uit de hoek Zelfs de cirkel die gemaakt wordt (tragisch einde vanaf een brug) is eigenlijk hetzelfde als in het spannendere en betere Peppermint Candy. (Ook van zijn hand.) Niettemin is Poetry wel weer schrijnend, keihard en bij vlagen hilarisch, precies de combinaties die we van de Koreanen kennen. Al is Lee, ik heb het vaker gezegd, absoluut de Von Trier van dienst, met vrouwen die lijden en lijden. (Vermengd met een vleugje Christelijke symboliek.) Ditmaal is de hoofdrol voor een oudere dame, bij vlagen een irritant simpel mens, maar dat komt wellicht ook doordat ze aan Alzheimer lijdt... Dat 'probleempje' raakt echter volkomen ondergesneeuwd in een drama over schuld en boete. Net als in de Filippijnen (denk aan Brillante Mendoza's Lola) worden in Korea rechtszaken maar beter gewoon onderling (lees met geld) opgelost, geld wat de vrouw niet heeft, waardoor haar kleinzoon dus in de penarie zit. (Al lijkt die dat als botte puber niet door te hebben.) Dat doen de vaders wel; een groepje sukkelaars, die tegelijkertijd gewiekst op de centjes letten. Moeizame ontmoetingen met de andere (benadeelde) partij, en tussendoor hilariteit in de vorm van een poezie-queeste. De vrouw wil dolgraag een gedicht schrijven, volgt lessen, en 'open mic'-avondjes, die heel herkenbaar aanvoelen, met de clown van het gezelschap, een man die de gelegenheid benut voor het maken van foute grappen. Af en toe is er ruimte voor kleine huiselijkheid (badmintonnen in het avondlicht, tot twee keer toe, twee keer magisch.) Maar dan is het, typisch Lee, alweer tijd voor een ongemakkelijke gunst aan een zwaargehandicapte man. Het is ditmaal echt teveel van het goeie, in een film die trouwens toch al te lang duurt.

Attenberg
Bizar hoeveel deze op Dog Tooth lijkt. Eveneens een Griekse film, maar níet van dezelfde regisseur. Wat je echt zou zweren. Eenzelfde unheimisch absurdisme. Al is Attenberg wellicht een ietsjepietsje humaner, de mensen in de film verkeren wat meer op gelijke hoogte, en er is langzaam zelfs plaats voor wat liefde. De film opent met een hilarische zoenscene, waar 1 van de 2 meisjes van gruwelt. Waar Dog Tooth dit tweetal gewoon zusjes had laten zijn, zijn ze nu beste vriendinnen. De ene is Feist-achtig en een vamp die alles al weet, de andere is verlegen op het autistische af, en vlucht liever in de dierenwereld. En seksueel getinte conversaties met haar stervende pa. Vooral de scenes van pa en dochter zijn wonderlijk, kinderlijk en geslaagd. De tussenstukjes met de 2 meisjes voelen (na dat sterke begin) vooral heel erg hipster-achtig aan. Samen synchroon over de tegeltjes lopen, het wordt snel irritant. Dat was het sterke van Dog Tooth, in die wereld leek elke bizarre actie ergens ook volslagen logisch. Hier voelt het aan als een excentriek toneelstukje opgevoerd voor de kijker. Halverwege lijkt de regisseur er ook geen zin meer in te hebben, en volgt een opvallend conventioneel slot, alsof dit een volkomen normale film was over opgroeien en verlies. Niettemin de moeite waard.

In A Better World
Als je In A Better World (of Submarino!)ziet vraag je je af waarom de Denen in tegenstelling tot de Nederlandse cinema wél prijs na prijs binnenhengelen. Grote gebaren-films, met personages als pionnen over het melodramatische ganzenbord, de kritiekpunten moge bekend zijn. Zo blijft Things We Lost in the Fire voorlopig Susanne Biers beste, vooral door de goeie acteerprestaties. Hier stijgt niemand van de cast boven zichzelf uit. De twee (vaak afwezige) vaders krijgen meer dan genoeg drama voor de kiezen, maar ze krijgen nooit echt vorm, dat je ze echt van elkaar kan onderscheiden. Een van hen ligt in scheiding, en werkt in Afrika. De ander is net weduwnaar geworden. Hun beider zoontjes (onder wie een intense, jonge Christian Bale look a like) vinden elkaar op school in een verbond tegen pesters en ander onrecht. In A Better World gaat over cirkels van wraak, en of wraakneming ooit gerechtvaardigd is. Daarvoor wordt dus ook Afrika ingezet, waar een van de pa's als ontwikkelingshulpverlener werkt, wat toch voelt als: kijk Denemarken is naar, maar Afrika, daar lopen de echte psychopaten. Een beetje wrang, maar overal racisme zien is ook een vorm van racisme. Toch had de film zich gewoon op het kleinere huiselijkere drama moeten concentreren. Daar zit ook de mooiste scene als de Afrika-pa (een breed Russell Crowe type) de jongens de verdraaid subtiele 'andere wang' les probeert te leren. Met praktijkvoorbeeld en zonder resultaat, want de jongens ontsporen. Ergens op een kwart zit het jonge duo op een hoog gebouw, en ik denk: als daar nog iemand af (dreigt) te springen is het haten van deze film gerechtvaardigd... En inderdaad. Het laatste kwartier is bespottelijk.

Rabbit Hole
Kort en klein Amerikaans, dat eigenlijk nog korter en kleiner had moeten zijn, de film doet zichzelf tekort door niet voor een open einde te gaan. (Da's veel intellectueler ten slotte.) Dat ik erop zat te hopen, zegt wel wat over het niveau, alleszins ok. Ik vind Eckhart niet zo'n interessante acteur (kijkt altijd maar een beetje gepijnigd/verbaasd) maar hij wordt hier gedwongen zijn uiterste best te doen, om de prima Nicole Kidman bij te houden, en het lukt. Ze spelen een echtpaar dat na een ongeluk hun enige kind is verloren, de schuld van de hond overigens, klotebeesten zijn het ook. Zoals dat gaat is er nu dus crisis in het huwelijk (ooit een film gezien waar de ouders daarna dichter bij elkaar komen, en dat gebeurt volgens mij ook.) En de bekende taferelen van vrienden die je laten vallen en (groot)moeders die alleen aan zichzelf denken. Maar dan begint Kidman een jongen van een jaar of 18 te volgen, is ie een reincarnatie (Birth!) denken we dan meteen, zeker als de jongen ook nog boeken over parallele universa uit de bieb haalt. Maar de twist is simpeler en in al zijn cheesyness ergens heel galant, en enkel mogelijk in glossy filmrealiteit. Zo wordt de goeiige comic-nerds jongen een ietwat onwaarschijnlijke redder in nood. Voor Kidman althans. De toenaderingen tussen die 2 zijn erg lief. In de laatste dramatische fase zwelt de voor de hand liggende Arvo Part-achtige soundtrack wel wat teveel aan helaas.

Attenberg: De regisseur van deze film is geloof ik erg bevriend met die van Dogtooth. Gelijkgestemde geesten dus idd. Ik vond Attenberg ergens ook wel iets van Nanouk Leopold hebben op een of andere manier. De verstilde afstandelijke kijk naar de menselijkheid.

Poetry: Ja, kan het alleen maar heel erg eens met je zijn (gezien mijn stuk ooit op de voorpagina).

ja ik las dat stuk achteraf nog een keer, en het is een soort van Teletubbie aflevering he. 'nog een keer'

Nanouk Leopold gelijkenis zie ik ook wel, vooral die film van haar met de stervende pater familias, en het kind en de glasscherven. (Wolfsbergen uit mijn hoofd) maar Leopold is nog wat zwaarder. in Attenberg zitten ten slotte ook nog wat liedjes van ehhh Suicide :P

De acteur die in Attenberg de ingenieur/minnaar speelt is de regisseur van Dogtooth, als ik het goed heb begrepen.

de vader zo te zien, maar inderdaad, hij doet mee :)

Gianni e le donne … 't Is dat Gianni de sympathie voor de schlemiel aan zijn kont heeft hangen, anders was dit een onuitstaanbare film geweest.

Ik vond het een onuitstaanbare film, omdat ik geen enkele sympathie kon opbrengen voor schlemiel Gianni. Hij is getrouwd met een mooie vrouw, maar wil toch vreemd gaan omdat zoiets blijkbaar van hem wordt verwacht. Ik had geen enkel medelijden met hem toen alras bleek dat andere vrouwen niet op zijn avances ingingen. Zoiets wordt alleen maar in het Italië van Berlusconi als een probleem ervaren.

Midnight In Paris was echter een lekker ongedwongen filmuitje, ondanks de schmierende Adrien Brody in de rol van Dalí. Je kunt zien dat Woody Allen geen fan is van Luis Buñuel. De Spaanse regisseur was in het echte leven een grote macho, maar wordt in Midnight In Paris neergezet als een sulletje.

hehe zo bezien doen de taferelen van die Gianni me ineens denken aan de columns van Wim de Jong in het Volkskrans magazine (een van de beste redenen om die krant op te zeggen) zat ie laatst ook nog bij Pauw & Witteman om publiekelijk te jammeren over dat ie verlaten was door zijn vrouw...

Alle nominaties voor de Gouden Kalveren zijn bekend. In de categorie Beste Film zijn Black Butterflies, Brownian Movement en Rabat de genomineerden. Opvallende afwezige: Sonny Boy, de Nederlandse inzending voor de Oscars, maar dat zal vast rechtgezet worden in andere categorieën (zoals Beste Actrice voor Ricky Koole en Beste Muziek voor Henny Vrienten). Black Butterflies gaat het niet worden. Brownian Movement is geen verkeerde film, maar mijn sympathie gaat uit naar Rabat. Dan wint Nanouk Leopold voor Beste Regie. Durft iemand zich hier nog aan voorspellingen te wagen?

Waar heb je het over Vido? Ah! Nederlandse films!

Weet je, het valt ook gewoon in de verkeerde maand, dat festival. Veuls te druk op mijn werk.

was helemaal vergeten dat Rabat een Nederlandse film is, die was ik wel van plan te kijken...

My Son, My Son, What Have Ye Done
Het onnavolgbaar winnende brein van Werner Herzog vormt hier een team met niemand minder dan David Lynch. Die leende hem een paar acteurs (waaronder creepy moeder Grace Zabriskie) en zijn bekende Californische suburbia-waanzin setting, waarna Herzog aan de slag gaat met z'n eigen obsessies als gestoorden en Zuid-Amerika. (Liefst in combinatie). Het resultaat is een even gammele als geweldige film, momenten van magie wisselen elkaar af met matig acteren. Kortom typische Herzog-fictie. Nicholas Cage mag dan hier ontbreken, zo'n grote cultfavoriet als Bad Lieutenant zal dit ook wel niet worden, Michael Shannon toont zich een waardig vervanger in een even geflipte hoofdrol. Ook met Willem Dafoe en Chloe Sevigny maak je me altijd blij. Laatstgenoemde is, contractueel verplichte opmerking, weer beeldschoon, en speelt het vriendinnetje van Shannon, die hem langzaam ziet ontsporen. Willem Defoe put uit zijn ervaringen in The Boondock Saints, en is dus weer een politie-officier die een reconstructie maakt van de gebeurtenissen, en de actie als het ware dirigeert. Daarbij helpt de uitstekende soundtrack, van de Nederlander Ernst Reijseger in de weer met met cello's en accordeons. De beste momenten zijn lastig in woorden te vangen, maar bijvoorbeeld Willem Defoe die langzaam vol spanning richting het plaats delict loopt, of een eenvoudige diner-scene, die door de metafysisch schizofrene geestesgestelheid van het personage van Shannon plots iets goddelijks krijgt. Naast de cello-muziek zet Herzog ook wat popliedjes in, alhoewel, popliedjes. Een reverend die het licht heeft gezien, over een tinkelende piano, en het welbekende Spaanse kippenvel-moment van Caetano Veloso. Ai, ai ai. De passiooon mortale. Soms draaft hij daarin wat door, zeker als het ene na het andere liedje elkaar opvolget. Maar ook op dialoog-gebied valt er genoeg te genieten. Shannon bij de poort van een legerhospitaal. 'I want to visit the sick.' 'In general.'

Silent Souls
Misschien wel de beste voice-over van het jaar. In elk geval een van de weinige keren dat een personage poëzie ambieert in een film, en dat ook in zijn teksten waarmaakt. Zo zegt hij ergens: 'tristesse drukte me niet tegen de grond, maar omhelsde me als een moeder'. Ook richting slot is ie melancholisch op dreef over hoe dingen onvermijdelijk verdwijnen. Culturen bijvoorbeeld, want Silent Souls gaat over een stel Russen van Finse origine, god weet waar, en misschien is alles wel fictief. (Dat zou charmant zijn, gewoon een heel volk verzinnen aan rituelen.) Maar dat is natuurlijk net het treurige aan een volk dat verdwijnt, zodra je door een ondergrens zakt lijkt je hele cultuur absurd en nep! Dat deed me denken Miralem Sulejmani (huh, zegt u) Maar op diens Wikipedia pagina werd hij ooit omschreven als een Serbian of Gorani descent, of iets in die trant, en dat bleek dan een zigeuner-achtig volkje waar er nog 5000 van rondlopen op de Balkan. Later verdween die verwijzing trouwens. De 2 mannen hier zijn de laatste Mohikanen en bewijzen met een crematie-tripje eer aan de overleden echtgenoot van een van hen, een man met een Chirac-hoofd. Nu is de andere natuurlijk niet voor niets meegevraagd... Ondertussen clashen moderniteit (Iphone-achtige apparaten met filmpjes) en bizarre rituelen. Zoals altijd (denk aan Nooteboom) gaan die rituelen over seks en dood. Het vlechten van touwtjes in schaamhaar, waarom ook niet. (Het doet mij teveel aan tampons denken eigenlijk.) Maar het gebruik om na iemands dood zoveel mogelijk obscene anekdotes over diegene te vertellen, heeft wel wat. De film zelf kabbelt lekker spiritueel, vooral in de eerste helft pakte ie me, door de Finse connectie en de koppen van de mannen is er enige Kaurismaki connectie. Aan het eind houdt het kabbelen even op, zoals vaker in dit soort films, maar door de ontstane sfeer heeft zelfs die brute gebeurtenis iets als een steentje in een vijver, op de schaal van oneindigheid stelt het niks voor. :)

The Fighter
Christian Bale kreeg hier een Oscar voor toch? En terecht. Wat is die man toch een held. In de eerste 3 minuten ofzo herkende ik hem hier niet, ok dat is kort, maar toch dat het zelfs even lukt, het zegt iets. Hij is Daniel Day-Lewis achtig intens hier. Een hologige kalende junkie-rol, dat helpt wel een handje natuurlijk. Hij en zijn broertje Mark Wahlberg (perfect afgetraind, maar het blijft een kantoorklerkkop) wonen in een Amerikaans achterbuurtje, waar beide dromen van boks-succes. Alleen Bale heeft zijn kans al gehad, en wordt de arme Wahlberg die nog wel gegund. Door zijn broer, die eigenlijk zelf wil shinen. En nog akeliger, door zijn moeder/manager die vooral van broer houdt. De tweede goede rol van de film, vertolkt door Melissa Leo, ook al goed voor een Oscar. Op de achtergrond zien we afgeleefde varkensroze alcohol-koppen bij de mannen, en familie Flodder-haircuts bij de meisjes. Interessant genoeg zijn alle vrouwen in de film onuitstaanbaar, terwijl alle mannen sukkelaars of (ex)verslaafden zijn. Zo'n beetje het enige gewaagde aan de film. Amy Adams is de buitenstaander die de boel opschudt, maar die rol vond ik wat moeizaam. Het is duidelijk dat het een ambitieus kreng is, maar toch, iets van liefde tussen haar en Wahlberg was gewenst geweest. (Aangezien ze een koppeltje vormen.) Er is ook weinig weerwerk van zijn kant, nergens wrijft hij haar duidelijk in dat (ook!) zij haar atletiek-carriere heeft verknald. (Of ze hadden nog duidelijker moeten maken dat die dame eigenlijk gewoon weer zijn moeder in nieuwe vorm was.) Waar het vergelijkbare The Wrestler lanterfanterig de tijd nam om de uitzichtloosheid van een mislukte carriere te schetsen, schiet The Fighter veel te snel in de standaard sportfilm-patronen, om dat pad niet meer te verlaten. Op dat moment is de screentime van Bale (wegens bajes) wat afgenomen, en je mist 'm meteen. Hij maakt de tegenspelers hier beter, zelfs al zadelt het script hem soms op met afgesleten junkiefilm-cliches. Een liedje zingen voor je moeder. Wie deed dat ook alweer? Wesley Snipes? Maar welke film...

Le gamin au vélo (Jean-Pierre en Luc Dardenne, België, 2011)
'Rosetta' maakte veel indruk. Het 'rauwe' realisme van de Waalse broers sprak me enorm aan. Later, tijdens gezellige weekendjes naar de Ardennen gingen de anderen kanoën, abseilen, wandelen en fietsen. Ik toog er alleen op uit en genoot van de aanblik van gesloten staalfabrieken, dronk een pintje in een verder leeg café in een straat met dichtgetimmerde luiken en bezocht een verstoft industriemuseum. Geen idee waarom. Is de provincie Luik de natuurlijke habitat van een salonsocialist met romantische inslag, misschien?
De schobbejak op het ros is Cyril, een twaalfjarige halfwees op zoek naar zijn fiets. Voortdurend. Heeft hij het ding ergens gestald, dan is er altijd wel iemand die hem jat of hem er vanaf slaat. Cyril is zelf ook geen doetje. Verre van dat: de etters van de wijk dopen hem 'Pittbull'. Nou, dan weet je het wel. Cyril lijkt qua uiterlijk en renstijl ook wel een beetje op Vino. Verder gaat de film over liefde. Mooie film.

Hij is getrouwd met een mooie vrouw, maar wil toch vreemd gaan omdat zoiets blijkbaar van hem wordt verwacht.

Er wordt verbluffend weinig moeite gedaan om Gianni's promiscuïteit uit een slecht huwelijk te verklaren. Rare jongens die Romeinen.

Les herbes folles
Deze maan een hele rits Resnais films op het Irish Film Institute. Dit is m'n tweede Resnais, geen idee wat te verwachten. Veel mooie plaatjes in ieder geval maar ook een vreemde wereld. Geen idee wat er echt is, of zelfs wie het hoofdpersoon is (of beter gezegd: in wiens hoofd je zit, want volgens mij zitten als bij Lynch in de gedachtenwereld van een verward persoon): die vrouw of de man … misschien zelfs het kind? Toch houdt dat mysterie mijn aandacht wél vast (in tegenstelling tot Ludo en Olaf zie ik hierboven): waar gaat dit heen? Je verwacht iets ergs maar wat er uiteindelijk gebeurt komt als een verrassing en laat ons met grote vraagtekens achter.

dan is de eindstand 2-2, kijk maar: http://gert01.home.xs4all.nl/wildgrass.html

Die film ervoor (Coeurs) vond ik prachtig. Les herbes folles vond ik te veel "Kijk mij eens". Heeftie wel vaker. Zie "Hiroshima, mon amour"...

Barney's Version
Zie voorpagina Subs.

The Adjustment Bureau
Natuurlijk zijn films jarenlang in ontwikkeling, maar hier krijg je het gevoel dat Matt Damon ook graag eens in een soort Inception speelde. Zelfde soort vermenging van liefde en science-fiction, alleen dan minder spannend en minder romantisch. En dat laatste is het grootste probleem, dit had veel meer richting Eternal Sunshine moeten gaan. Matt Damon is een politicus met grote ambities, die op een ogenschijnlijk alledaags ochtendje een meisje in de bus tegenkomt, dat ie kent van een eerdere kortstondige (geen toeval!) sensuele ontmoeting. Het klikt dus, maar dat is niet de bedoeling van het Grote Plan van Boven! Mannen in hoeden beginnen hem te achtervolgen en met allerlei trucs te voorkomen dat de twee elkaar zien. Een probleem voor het ontbreken van spanning laat zich makkelijk verklaren, de mannen met hoeden mogen niet té eng worden afgeschilderd, zoals in Richard Kelly's The Box wel goed lukte; het zijn ten slotte Wendersiaanse engelen. (Al noemen ze het zelf niet zo, en God is The Chairman...) Aan de andere kant heeft Damon genoeg reden om ze te haten natuurlijk, hoeveel mooie dilemma's ze hem ook voorspiegelen (als je deze meid loslaat gaat je carrière crescendo, én die van haar ook.) In dat soort bespiegelingen zie je de hand van Philip K Dick, want jawel, dit is een van zijn verhalen. Al betwijfel ik of het moralistische liefde (=vrije wil) einde overwint alles ook een ideetje van hem was. Bovendien is de internet logica er dan allang aan, als de politicus in één nachtje alle engelen-trucs leert, zodat de gladde hocuspocus kan losbarsten.

London Boulevard
Denk steeds dat deze London Bridge heet, geen idee waarom het Boulevard is. Tekenend voor de chaos die hier heerst, onnavolgbare noirige ontwikkelingen, maar het wie, wat en waarom is vaak onduidelijk. Komt ook omdat die gangsters in Engelse slang mompelen, met name Ray Winstone is even onweerstaanbaar als onverstaanbaar, als de Jack Nicholson-achtige godfather van de film (denk The Departed). Colin Farrell is de semi-goeiige hoofdrolspeler die net uit de bajes is vrijgelaten, mogelijk zat ie er als gunst voor een ander. Ik had ondertiteling moeten hebben... De andere gangsters zijn van die typische Guy Ritchie-mannen. Veel leuker (en wat ondergeschoven hier) is het Mona Lisa-gedeelte waarin Farrell als een soort Hoskins een nieuw, proper baantje krijgt, in dit geval bij actrice Keira Knightley, die kapot gaat aan paparazzi en traumatische filmset-ervaringen. (En zo mager is dat je je afvraagt of ze niet een versie van zichzelf speelt.) Farrell hangt de ruwe bolster, blanke pit uit, met een beetje hulp van Keira's maffe manager: 'my dear boy, I am a trained actor, I can feel anything about anything.' Wat mij betreft had de film 50% meer van de tijd in die rijke Londense villa besteedt. Ondertussen staat de soundtrack wel vol lekkere beatgroepjes-hitjes. (Keira heeft een ook prachtig ouderwets pony-kapsel) En speelt Anna Friel een leuke Amy Winehouse-ontspoorde bijrol, als zus van Farrell. Met de stilering zit het ook goed, merk je al bij de intiteling. Een duidelijke ode aan films als Get Carter, Eddie Coyle en The Hit. Ook over het cynische einde valt niet te klagen. En tóch is dit een niet meer dan redelijk hoor.

On The Path
Naar verlossing dan, op zijn Bosnisch, misschien wel de meest gecompliceerde samenleving van Europa. Een bij elkaar geraapt land als de scherven van een vaas, met als hoofdmoot de meest vrijzinnige moslims van de wereld. Alcohol met Suikerfeest. Maar na de oorlog van de nineties zijn mannen getraumatiseerd, en dwalend. Zoals de man van de Audrey Tautou-achtige meid die in de opening heel Scarlett-modern foto's van zichzelf staat te maken voor de spiegel. Haar mannetje drinkt en verknalt daardoor zijn baan, maar vindt dan “de oplossing” in het Wahabbisme. Hoe symboliseren we dit? Hij laat zijn baard staan. En het meisje heet Luna... Wat doorzichtig dus, en als de relationele spanningen toe beginnen te nemen valt vooral de dame door de mand, ze legt erg veel ironie in haar spel, terwijl het conflict ondertussen niet wordt uitgesproken of zelfs maar benoemd. Dat is misschien ergens begrijpelijk, kop in het zand, maar als je je vriend ziet veranderen, ga je toch iets proberen, lijkt me. Ik bedoel het is mooi dat ie nu niet meedrinkt, maar verder... (Geeft hem bovendien niet de kans zichzelf te verdedigen, haar te overtuigen) Het schuurt zo niet genoeg. Wel een interessant onderwerp, met referenties die een Bosniër waarschijnlijk meteen snapt. Man heeft een baantje bij een meer gevonden, meisje kijkt al bedenkelijk en dan wordt het duidelijk, daar zijn de fundi-zomerkampen.

Bovendien is de internet logica

lol

http://smellslikescreenspirit.com/wp-content/uploads/2011/07/Autoerotic-poster.jpg

need i say more (nog niet gezien hoor)

Monsters
Liefdevol project, en niet alleen door de zwoele kus waarmee de film eindigt. (De hoofdrolspelers trouwden na de opnamen.) Regisseur Gareth Edwards schreef het scenario, deed de effecten en bediende de camera. Het is dus echt zijn kindje, jammer dat die kus aan het eind ook symbolisch is voor de clichématige patronen waar de film af en toe in vervalt. Terwijl dit verder een heel intelligente buitenaardse wezens-film is, waarin eigenlijk arty weinig gebeurd. Een soort Cloverfield, maar dan beter. Ergens in de nabije toekomst zitten er 'creatures' in Latijns-Amerikaanse gebieden, die door de VS en Mexico tot no man's land zijn verklaard, en met een enorme muur zijn afgesloten. (U voelt de metaforen met drugs- en immigratieproblematiek.) Een fotograaf reist rond, gruwelfoto's verdienen goed. (Die eigenlijk in zwart-wit door de film of de aftiteling hadden moeten worden gesneden.) Hij heeft een klusje 'on the side' als ie een rijk Paris Hilton-typeje moet ophalen en terug naar LA brengen. Dat gaat niet zo eenvoudig als het eerst lijkt natuurlijk. Mooi aan de film is dat de Casey Affleck-achtige man eigenlijk maar een klootzak is. Hij wil een snel nummertje maken, maar heeft ie ondertussen niet thuis een vrouw zitten? (Later wordt dat wel braaf verklaard van niet, want overspel kan niet in Hollywood.) Ondertussen reizen de twee door prachtige Costa Ricaanse landschappen. De beelden maken de film, zowel gewone als de mysterieuze special effects, diep in de jungle is waar de creatures nestelen. Jammer van het acteren, hoewel ik onbekende acteurs altijd iets fijns vind hebben, merk je toch een niveauverschil. Over de houterige geïmproviseerde lokale bijrollen zwijg ik helemaal. En toch wil ik het allemaal vergeven, het einde is bijvoorbeeld magistraal en verstild, alles lijkt voorbij en toch voel je nog de spanning hangen, en dan komen de beesten alsnog. Cliché? Spoiler! Nee, want het is een soort Close Encounters of the Third Kind-moment, niet in de laatste plaats dankzij sfeervolle soundtrack van Jon Hopkins.

Biutiful
Het eerste half uur dacht ik; dit kan niet waar zijn, een goede Iñárritu-film. Zou het werkelijk helpen dat de ingewikkelde structuren hier zijn losgelaten. Maar al snel daarna zakt mijn waardering naar 'goed, voor een Iñárritu-film dan'. De Atlas van de Cinema kan het overdrijven weer niet laten door hier zijn mooie verhaal over een kleine, stervende hosselaar ook nog met alle immigratieproblematiek van de wereld op te zadelen. Doen we er ook nog een vleugje Chinese homoseksualiteit bij. En dat terwijl het hart van de verhaal wel raakt. Javier Bardem is een shabby handelaartje, wheelin' and dealin'. (En mogelijk een voormalig junkie.) Kinderen opvoeden en zijn manische (ex)vrouw in het gareel houden zijn nog wat extra taken op zijn bordje, en daar komt dan dus nog kanker bij. Het is al veel, maar voor Iñárritu dus niet genoeg, al zijn er dit keer genoeg mooie huiselijke momenten, zeker met de kinderen. En, tekenend voor de overkill dat ik daar nu pas aan denk, onze held communiceert met de doden, daar wordt vooral in dat sterke eerste half uur nog lekker matter of factly over gedaan. Daar is de film aangrijpend, maar waar de film dat wíl zijn (lees het dramatische laatste half uur) is de film wat saai. Al is de cirkel die Iñárritu hier maakt naar het fluisterende begin fraai.
Dan nog een terzijde: we zien hier weer zo'n typische disco-scene. Miljoenen mensen gaan wereldwijd met plezier in het weekend uit hun plaat, waarom zijn dat soort scenes in films dan altijd het begin van instorting/crisis en decadentie? (In het Bosnische On The Path zat dat ook alweer. een) Deed me wel Beaucoup Fish nog eens draaien (dankzij King of Snake, verbindt het intro met de wiebelige geestestoestand van Bardem.) In diezelfde disco ook nog een raar piano-moment, ik denk verrek: nieuwe Coldplay single in een soort KLF-remix. Blijkt Chris Martin de film ook gezien te hebben, en die akkoorden te hebben gebruikt. Vind ik wel sympathiek van hem, altijd de oren gespitst. (In die 'oooh venga chica' dance-track waren ze ook gesampled, uit I Go To Rio)

Untitled
Oftewel, zonder titel. In het Nederlands klinkt de benaming voor 90% van de moderne kunstwerken nog belachelijker. Tegelijkertijd is het democratisch, áls een werk beroemd wordt geeft het volk ze wel een naam. (De Nachtwacht, bijvoorbeeld.) Untitled neemt de kunstwereld op de hak, met name piepknor-klassiek is weer een even grappig als gewillig slachtoffer. (En vraagt er ook gewoon om, waarom zijn al die atonale jongens niet gekapt na 4 minuut 33.) Bovendien hebben ze tonaliteit daarmee eigenlijk vermoord. (Net zo dood als Nietschze's God vrees ik.) Maar goed, 'harmony is just a capitalist conspiracy to sell pianos. Een van de leukere one-liners, waarvan er vele zijn, althans in de erg leuke eerste 30 minuten. Daarna neemt het hakken wat af, en begint een nogal sketchy fase, de grappen worden snel oud, de film verwordt tot een collectie samengeraapte scenes, een heldere lijn ontbreekt. (Moet ik dat wel zeggen, kunstcritici zijn ten slotte nóg zieliger dan mislukte kunst.) Leuk spel wel van Adam Goldberg (als de piepknor-musicus) en Lucy Punch (simpelweg gecredit als The Clarinet, en verliefd op de “grote” componist, dir haar negeert.) Voor ik de verkeerde indruk wek, de film gaat eigenlijk vooral over kunstgaleries, en beeldende kunst. Net als aandelen een handel in lucht en suggestie. Zo vertolkt niemand minder dan uomo universale Vinnie Jones een soort Damien Hirst. Conceptuele kunst is zo debiel dat het eigenlijk wel weer wat krijgt. Een post-it op de muur: wall surrounded by space (2007). Vermakelijk dus, maar echt doorbijten, neen.

Zeg Ludo, wat is dit voor PVV-gebral? Kunst is heus meer dan 'lucht en suggestie', kom op zeg! Met die aandelen ben ik dan wel weer eens...

hehehe. misschien is dat wel het gevaarlijke aan die film je gaat denken als een PVV'er, niettemin mag een groot deel van die kunstsubsidies van mij naar onderwijs (ook op het gebied van muziek en kunst) voor kinderen dus.

ander interessant aspect is dat de galerij in de film dus arty onverkoopbare 'wrijf over mijn sik-kunst' in de etalage zet, en ondertussen in de back room aan ziekenhuizen en huisvrouwen wallpaper-achtige aangenaam abstracte prentjes verkoopt om het brood(ha)nodige geld binnen te halen. dat doet de film dan weer wel goed, je ziet dat het ene uiterste pretentieuze quatsch is, keizer zonder kleren-verhaal, maar het andere uiterste is te makkelijk (terwijl de maker van dat werk even pompeuze praatjes houdt, terwijl ie stippen op geairbrushte ontplofte regenboogwolkjes zet)

je 'moet' de film maar ns kijken john. :)

Ik heb Biutiful "ter kennisname" bekeken. Werd er niet koud of warm van. Maar had jij ook niets met Amores Perros, Ludo? Dat vond ik wel goed hoor.