Filmforum

Waarom? Ik vind 't maar overgearrangeerde hipstermuziek. ;)

grrr, lol :)
vond de vergelijking met Withnail & I van Olaf ook wel een goeie trouwens, ergens hierboven.

Strawberry Shortcakes is inderdaad een stuk beter, en ondanks de titel een stuk echter/indringender. of zoals ik ergens zei: een vrij mooie hyperrealistische film die ze best eens in de Viva zouden mogen tippen.

One Missed Call (2003) Takashi jumps on the J-horror bandwagon

Die is juist geweldig. Hij begint als een complete The Grudge rip-off - dat was ook de bedoeling van de producent - maar halverwege zitten we al weer midden in een hysterische reality tv-show rond het volgende slachtoffer van de vloek en het einde is een 100% LSD-trip.

The Wrestler
Hé, Darren Aronofosky kan ook sociaal-realisme. Erg goed zelfs: het smoezelige trailer trash milieu van worstelaars op het tweede plan wordt erg sterk neergezet. De grote emotionele scenes zijn nog wel wat te dik aangezet, maar dat wordt meer dan gecompenseerd door de zeer sterk gechoreografeerde en gemonteerde worstelscenes. Dat worstelen heeft trouwens meer met een sadistische freakshow te maken dan met sport.

The Last Emperor
Een episch historisch drama. Dan weet je het wel: een hele hoop op houtje-touwtje manier in het script verwerkt expositie van het type "Ik lees net in de krant dat de generaal aan de rand van de stad staat. Ik denk niet dat we het hier rustig houden" en "Dat hoedje dat je nu op hebt, laat zien dat je heel belangrijk bent." Voeg daar matig kindacteurs bij, in het Engels nasynchroniseerde Chinezen en de grootste slapjanus ooit als hoofdpersoon en je lijkt af te steven op een gigantische ramp. Bernardo Bertolucci trekt alle visuele registers open en laat de intriges elkaar snel opvolgen, zodat het toch nog wel ok wordt.

Citizen Kane
Die Kane is een enorme eikel, maar ergens mag ik hem toch wel. Dat is toch wel de kracht van de film. Dat "beste film ooit" gedoe is echter wel een molensteen, want voor elke twee of drie topscenes - het feestje op de zaak, het slopen van de slaapkamer, de operarecensie - staat toch wel een zwakke, zoals bijvoorbeeld het lezen van de memoires in de kluis.

La Nuit de Varennes
Franse historische films zijn altijd aangenaam stijlvol, denk maar aan The Duellists, Ridicule en Marie Antoinette. La Nuit de Varennes sluit letterlijk op die laatste aan, want koning en eega werden dus niet meteen onthoofd. Ze zijn er als de Gadaffis met koetsen als pantserwagens vandoor, op weg naar hulptroepen bij de Luxemburgse grens. Het mooie aan La Nuit is dat we de hoge piefen pas heel laat zien, en dan nog maar een glimpje. De film concentreert zich op de bezemwagen; de bedienden en hofdames die erachteraan rijden. (Hanna Schygulla is net Kirsten Dunst.) De façade blijft niet lang geheim, en in de magische wereld der fictie voegen de schrijvers De La Bretonne, Casanova (!) en Thomas Paine zich bij dit gezelschap. De laatste wordt overigens gespeeld door Harvey Keitel, een bekende in dit werk. Het eerste uur is een soort 'Frenchtern', gesprekken in de stagecoach, gevis naar de ware reden van deze tocht, flirterig en lichtvoetig, maar met een dreigende ondertoon. Casanova (Mastroianni) steelt de show, strooiend met tegeltjes als 'jeugd is een defect dat snel hersteld wordt.' Als de kijker een info-achterstand dreigt op te lopen last regisseur Scola heel meta blokjes info in. Zo introduceert Casanova zichzelf vanachter een bureau. In de tweede helft van de film waren meer van die blokjes welkom geweest, want alle scherpte is vereist om de geschiedenisles-verwikkelingen te kunnen volgen. Het laatste kwartier is echter weer wél geslaagd. Een melancholisch gevoel van 'het einde van een tijdperk' bevangt eenieder, zelfs deze Republikeinse kijker. De koning zal zijn kostuun nooit meer aan hoeven doen.

The Dark Corner
Even een klein momentje voor William Bendix, zo'n kerel die in de oude studio-tijd altijd maar schlemielige 'muscle guys' speelde. (Denk maar aan zijn geweldige bijdrage aan The Glass Key.) In huidige tijden zou een independent hem vast een keer een hoofdrol geven, maar ik denk niet dat zoiets destijds gebeurde. Alhoewel, Clifton Webb mocht dat hier wel, en hij is ook niet echt moeders mooiste, en vaak de slechterik. (In Laura bijvoorbeeld.) Webb pingpongt hier in one-liners met Lucille Ball, die in typische noir-traditie is getooid met een merkwaardige krullenkrans. (Is het een pruik?) Ze weet als secretaresse grappig maar kordaat van wanten; en is ergens toch een heel andere vrouw dan normaal in noir. Let op hoe ze na een gewaagde conversatie over Tahitiaanse rokjes 'puh-lease' zegt. Die running gag ontstaat na een bezoekje aan de penny arcade, waar men voor een nickel gewaagde filmpjes kan zien. 'Haven't they got any for women', moppert Lucille. The Dark Corner deed me in die lichtere passages aan Truffauts noir-ode Vivement Dimanche denken, al verhardt deze film gaandeweg, het laatste half uur is zelfs action-packed. Clifton Webb speelt een private dick (wat anders!) die een nieuw kantoortje betrekt. De coppers komen al snel neuzen ('What are you doing? My income tax.') Niet zo vreemd, want helemaal zuiver op de graat lijkt onze man niet. En dat weten ook de grafters en shysters out of the past, waaronder een Thomas Berge-achtige gladde oplichter. Het fijne is dat de plot zowaar níet onnavolgbaar is, en toch spannend. Webb rent achter de feiten aan en heeft een fikse dosis bluf nodig om te overleven. Bendix daarentegen (waarmee de film opent) is een minder gunstig lot beschoren, zoals altijd. Zijn einde is nochtans spectaculair gefilmd.

Hamlet Goes Business
Van mij had dat lelijke "Goes Business" er niet bij gehoeven, hoewel dat precies is wat Aki Kaurismaki heeft veranderd. Hamlet is hier erfgenaam van een schimmig (noirig!) industrieel Fins concern, dat haar hoop overigens op badeendjes heeft gevestigd... Kaurismaki heeft zich ondanks de modernisering goed aan de duistere, manische sfeer van Shakespeare's tragedie gehouden, althans voor mijn gevoel, zo tekstvast ben ik in dezen niet. Het eindresultaat is niet zo enerverend als die Richard III-film in fascistisch Engeland, en logischerwijs ook niet zo grappig als Rosencrantz & Guildenstern, maar heeft verder wel gewoon de lekker droge stijl die we van de Finse Jarmusch kennen. Dus inclusief al dan niet oneigenlijk gebruik van jukeboxen en fifties-muziek. De altijd zo lieve Kati Outinen (Ophelia) en haar mannen met sigaren, snorren en matjes (Johan Derksen zou er zo bij passen) zijn er ook weer allemaal bij. De stijlvolle zwart-wit cinematografie is wél verrassend anders, en verbluffend goed, wellicht het beste in 's mans hele oeuvre. Let bijvoorbeeld op een korte scène in dutch angle, waarin de broer van Ophelia door Hamlet wordt beledigd, en depressief én woedend de gang op struikelt. Klassieke muziek buldert en dan... haalt hij een elektrisch scheer-apparaat tevoorschijn! (Zonder bloederige gevolgen.) Een van de leukste gebbetjes, al is de 'par avion'-envelop (voor een persoonlijk gebrachte liefdesbrief) ook subtiel. De twists en vergiftigingen volgen elkaar echter al snel, en in toenemend tempo op. Uiteindelijk blijft het kleinste stelletje bijrollen over. (Hoe Shakespeare!) Dat is gelukkig wel het allerleukste dienstmeisje. (Met haar vriendje, een ongeïnteresseerde chauffeur.)

http://imgs.sfgate.com/blogs/images/sfgate/parenting/2010/04/13/intermission300x221.jpg

en laat ik ook eens een pauze inlassen. Twee weken lijkt me echter wel afdoende. (ik krijg al jeuk en zweethanden geloof ik) Kan ik ook eens wat boeken in tempo uitlezen.

Red Riding Hood
Omdat de wolf weer terug is in Nederland. Het is verder wel een beetje een zwijmelfilm voor goth tienermeisje. Roodkapje - die Valerie blijkt te heten - moet kiezen uit twee matig acterende Hollywood hunks met gewaxte borstkas en haar dat altijd in model blijft. Maar misschien is één van de twee wel de weerwolf die het dorpje al 20 jaar teistert, hoewel er genoeg andere verdachten zijn. Eigenlijk is het niet zo moeilijk te raden. Het matige acteerwerk en de kampvuurromantiek zijn ook geen aanraders.

De reden dat ik de film heb gekeken is echter dat ik had gelezen dat Gary Oldman in topvorm zou zijn als weervolvenjager. Dat klopt - "You can put on your harlot's robe now" sneert hij in Oost-Europees accent als hij Valerie in haar rode mantel als weerwolvenaas uitzet - en het is een goede reden om de film toch te zien. Er is nog een andere: Oldman is niet degene die het meest over the top gaat in Red Riding Hood. Dat is de art director. De hele film heeft een volkomen idiote Anton Pieck-op-steroïden sprookjeskitchlook waarvoor geldt: zien is geloven.

Nou, ik vind het maar raar zonder Ludo....

Haha, ja wie heeft die gast eigenlijk toestemming gegeven er tussen uit te knijpen? :)

Exit Through The Gift Shop
Het gedeelte waar eigenlijk vooral verslag wordt gedaan van de street-art was erg tof, maar dan wil ie een punt maken en faalt. Had beter gewoon een echte documentaire over street-art a la Style Wars kunnen zijn.

Hot Fuzz
Paar leuke grappen maar als film? Niet best … ik weet niet wat het is, te raar of vergezocht ofzo. Ik kan me echter niet voorstellen dat het een 'groeifilm' is die je nog eens moet kijken …

2x eens daar.

ik vind t zelf ook raar ha, ik zit voorlopig een beetje voor me uit te staren op die standaard filmkijk-momenten. (maar goed heb ook al eens wat oude bekenden gemaild, dus wie weet is t nog goed voor de contacten)

hot fuzz is natuurlijk heel leuk, als hem probeert te zien als verzameling sketches. niet van het niveau shaun of the dead, maar ik vind hem toch erg fijn.

je moet ze eigenlijk ook in volgorde Shaun > Hot Fuzz zien, dan worden running gags enzo wel een stuk leuker.

maar hadden diezelfde jongens niet net een film over aliens uit? ik ben de titel kwijt. ze gaan zo wel alle genres af, dat is wel stoer.

Paul, of zoiets.

Ik heb Shaun gezien (en kan 'm ook zeer waarderen) maar dat was geen redeeming value, imo.

Mwah ik vond Hot Fuzz ook geen hoogvlieger. Shaun heb ik niet gezien. Wel een aanrader is Scott Pilgrim v.s. The World. Werkelijk fantastische film. Oh ja, mijn eerste post hier op het forum ;)

Mean Creek
Een aangrijpende film over een groep kinderen die besluiten de pestkop van de school mee te nemen naar het bos om hem daar te grazen te nemen. Nadat ik deze zomer eindelijk Stand by me he gezien ben ik een beetje fan geworden van films met kinderen in de hoofdrol. Hier vinden we onder andere Rory Culkin (ja het broertje van) en Josh Peck (Ja, die dikke van Nickelodeon). Met name de laatstgenoemde speelt een indrukwekkende rol als de pestkop. De film is ontzettend goed geschreven. Zeer overtuigende dialogen met name. Het probleem met films is dat rollen voor kinderen worden geschreven door volwassenen. Dat zorgt vaak voor neppe teksten en achterhaalde slang. Hier komen de kinderen uiterst geloofwaarig over. Grof, ongeremd, onvoorspelbaar en onzeker. De groepsdynamica is erg interessant om te volgen ook. Op het visueel vlak is de film ook niet onaardig. Soms wel wat goedkoop ogend, en het camerawerk overtuigt me niet altijd, maar toch over het geheel genomen een fijne film. Op naar de volgende film met kinders in de hoofdrol, iemand tips?

heh de eerste paar regels van die Mean Creek recensie doen vermoeden dat ik een sock puppet heb geregistreerd om toch maar bezig te blijven ;) (aangezien ik nog effe film sabbatical heb)

films met kinderen zijn vaak geweldig.
*Mit Liv Som Hund (of hoe je het ook speelt) Fellini voor Zweedse kids, wat een film :)
*El Espiritu de la Colmena
*Cria Cuervos (beide met Ana Torrent)
*An Angel at my Table (is een schrijvers-biopic, maar de eerste en beste 40 minuten gaat het wel over 'de jeugd van', misschien wel langer)

Salon Indien heeft er hier ook nog een paar: http://www.salonindien.nl/2010/engelen-of-duivels/

Op naar de volgende film met kinders in de hoofdrol, iemand tips

Om een beetje bij het thema "pesten" te blijven:

Klass
http://www.imdb.com/title/tt0988108/
Zeer heftige film, de gevolgen van pesterijen wordt heel invoelbaar gemaakt.
Een onvermijdelijk gewelddadig einde dat nogal rommelt met je gevoelens, de balans uiteindelijk toch doet uitslaan naar "they got what they deserved"

Let the right one in
http://www.imdb.com/title/tt1139797/
Prille liefde tussen een gepest jochie en een vampiermeisje (of wat in ieder geval een meisje lijkt...)
Dit klinkt allemaal nogal belachelijk, maar de film is erg goed.

Oh en nog welkom op het forum :)

Mean Creek is zeker de moeite waard. De oerfilm over het kwaad in het kind is waarschijnlijk Lord Of The Flies (1963). In dit genre ook niet verkeerd: The Bad Seed (1956). Een klassieker met kinderen als slachtoffer: Jeux Interdits (1952). Iets recenter: The Unloved (2009), het autobiografische regiedebuut van actrice Samantha Morton.

oeh die laatste moet ik noteren (wist niet van 't bestaan ervan zelfs)

irritant... de wegen van de Volkskrant en VPRO zijn wat betreft cinema.nl gescheiden. dus weg is een handzaam overzicht in wat goed was tot nu toe dit jaar in de Nederlandse bios. (de '4 of meer sterren recensies', zeg maar)
iemand nog een totaaloverzichtje van wat er dit jaar allemaal in premiere is gegaan? (op Volkskrant.nl (je moet VK.nl zeggen geloof ik) is van een archief zoals 'vroegah' ook bepaald geen sprake) jammer, jammer.

thank filmgawd for Filmtotaal dan maar: http://www.filmtotaal.nl/recensie_archief.php?pagina=2 :)

ja dat cinema.nl is hard achteruit gegaan. Totaal onoverzichtelijk.

Paranoid Park
Niet zo verpletterend als Elephant maar qua stijl, hoewel wat dromeriger, wel weer erg mooi.

Zodiac
Ook erg goed en behoorlijk spannend. Ook stilistisch erg goed in elkaar gezet.

Idiocracy
Over the top, flauwe maar soms toch wel grappige grappen, maar met toch wel wat serieuze maatschappijkritiek al is het geen rocket surgery.

And I'm in! (met dank aan Ludo)
Het zal weer wennen zijn om de juiste BB-codes te gebruiken...

Even terugkomend op Let The Right One In.
Ik keek afgelopen weekend de Amerikaanse remake <a href="http://www.imdb.com/title/tt1228987/";>Let Me In</a> en die is zowaar geslaagd te noemen.
Niet in de laatste plaats dankzij het sterke acteerwerk van de twee jonge hoofdrolspelers.
Vooral die Chloe Moretz is iemand om in de gaten te houden.

En voordat Larry Clark zichzelf defintief als 'vieze oude meneer' te kijk zette met Ken Park, had hij met Kids en Bully een tweetal best aardige films afgeleverd.

ehrm... gaat dus meteen mis met die codes...

BBcode ja, staat ook onder je invulveld: Show Formatting Help

Zag laatst de Amerikaanse Insomnia en m'n Scandifandom staat toch behoorlijk in de weg al zal het qua weer en landschap best vergelijkbaar zijn, dus ik vrees voor hetzelfde gevoel bij Let The Right One In.

… niet dat ik nou zo vaak eerst de handleiding lees. ;)

voor de archief-grasduiners, heb mijn lijstje filmstip op de Grace Kelly Blues blog weten terug te brengen tot 150. maar de vaste volgers zullen geen verrassingen aantreffen, al is het lijstje doorscrollend het allemaal wel erg Amerikaans en best lichtvoetig (het eerste verbaast me niets, het tweede wel)

http://gracekellyblues.blogspot.com/search/label/niet%20te%20missen?max-results=100

filmstip! :) heh. filmtips

The Human Centipede (Tom Six, 2009)
Hahahaha

http://static.themetapicture.com/media/funny-gif-michael-jackson-eating-popcorn.gif

Armadillo
Daar gaat ie weer. Bij deze licht tegenvallende documentaire moest ik er mezelf steeds aan herinneren dat het toch echt gewaagd van de regisseur Janus Metz om met de Deense jongens in Afghanistan mee op missie te gaan. Ook buiten de compounds dus hè, en dat is bloedlink. (En extra gevaarlijk omdat Metz in eerste instantie toch aan het maken van een film denkt.) Het spijtige is dat de geschoten beelden daarna fors in de bewerking zijn gegaan. Dat zie je al aan de eerste scènes in Denemarken, die in een omineus blauw neplicht baden. Al dat gefilmphotoshop verknalt veel. Eenzelfde kritiekpunt geldt voor de overdreven aanwezige muziek, die haast een Trainspotting-sfeertje oproept. Diepe kickdrums als een soort hartslagen, dat soort dingen. Ik zie wat Metz wil (de kijker met alle mogelijke trucs de spanning mee te laten voelen) maar het heeft een averechts effect. De docu gaat op een standaard speelfilm lijken. Slechts een paar scènes profiteren van deze trukendoos. Juist wat huiselijkere scènes, op de basis op een motorfietsje in het avondlicht rondkarren, of in een riviertje duiken. Dit gezegd hebbende levert Armadillo genoeg stof tot nadenken. De Denen executeren na een vuurgevecht enthousiast wat (zwaar)gewonde Taliban, en geef ze na het zien van de beelden eens ongelijk. Maar back home levert dat wel vragen op. Moet een geciviliseerd land wel oorlog willen voeren? Moet je je er niet te goed voor voelen? Ik werd prompt chagrijnig dat mijn partijtje Groen Links geen pacifistische lijn volgt in dezen. Tuurlijk, dat is een luxe, maar áls je dat jezelf kán veroorloven. Minder verrassend, maar wel pijnlijk, blijft het gebrek aan hersens in zo'n bataljon. Sommige van die gasten lijken nipt aan het syndroom van Down ontsnapt. Bezigheden op het kamp: porno kijken, en alle mogelijke soorten gezichtsbeharing uitproberen. De jongens krijgen in Afghanistan de krachtigste high van hun leven toegediend (doodsangst!) en willen thuis eigenlijk alleen maar terug. Oef.

La Pivellina
De Italiaanse Calimucho, en door de bekende zuidelijk-sentimentele inborst volkomen verstoken van rauwe randjes. Of het moet het verrassende open einde zijn. Helaas ontbreekt het circus-bandje, dat Calimucho zo aangenaam opluisterde met geïmproviseerde schlagers. Niettemin weten de Italianen wel raad met dit onderwerp, ze hebben ten slotte een lange circusfilm-traditie, met Fellini en Chaplineske dames. Een simpel roodharig vrouwtje zoekt in het begin naar haar hond, maar vindt een kind. Je denkt prompt; circuslui zijn vast heel handig met kinderen. Ze kunnen goed africhten en beroepsmatig moeten ze constant het kind in zichzelf aanspreken. Het schamele circusje heeft zijn herfstkampement opgeslagen, dus is er best tijd om met het kind rond te sjouwen. Al is het maar om een vleugje eenzaamheid en verveling te bestrijden. Vooral een jonge knaap is bijna overdreven lief. (Wel schattig hoor.) En dat is eigenlijk de eenvoudige, te lange film in een notendop, de mensen spelen zichzelf, en dus merk je waar de tekstregels zijn voorgekauwd en waar niet. Vooral circusclown Walter (van origine Duitser, en een soort Gene Hackman/Werne Herzog) valt daar door de mand, maar die is op naturelle momenten dan wel weer het leukst. Zoals wanneer hij de knaap wat knok-tips geeft. En natuurlijk wordt er gegoocheld en gegeind, een trucje met een papieren zak (en imaginaire balletjes) is erg fraai in al zijn eenvoud.

Tucker and Dale vs Evil
Aardig geslaagde spoof op 'groepje jongeren wordt afgeslacht'-horrorfilms. Flinterdun (een spoof is ook weer niet zó moeilijk of uitdagend) maar wel het maximale eruit gehaald. Een en ander speelt in hilbillie-gebied, altijd nog eens die creepy banjo-film Deliverance zien. Van moordpartijen is hier geen sprake; men legt gewoon uit zichzelf het loodje. 'OMG, he just dived head on into the chopper machine!'. Arme Tucker en Dale staan erbij, kijken ernaar, en dreigen de schuld te krijgen. En dat terwijl de oenen eigenlijk gewoon vanuit hun nieuwe Bon Iver-cabine ('Always wanted a vacation home') wilde gaan vissen. 'I can't even kill a fish!' De groep jongeren lijkt in het begin overdreven groot, maar daar komt dus al snel verandering in. Een astma-lijder (niet te vertrouwen) en een droommeisje (natuurlijk in onwaarschijnlijk lage broek en met/zonder waist) blijven over. De laatste maalt dankzij een bachelor psychologie klaarblijkelijk niet om haar dooie vrinden, en is op hand van, vooral, Dale, een baardig Jack Black-type; goed met Triviant, minder met de meisjes. Het script voelt gaandeweg (expres?) aan als een invuloefeningetje, zeker als de echte slechterik nog met een verklaring voor zijn gedrag wordt opgezadeld. Hij is dan op Jack Nicholson Joker meets Shining-modus overgeschakeld. Tucker en Dale hebben intussen tijd voor wat gortdroge broederverklaringen. 'Best friends forever!'

Wat in Armadillo heel goed zit is de euforie na het doodschieten van drie aftandse Taliban-krijgers. En de nutteloosheid daarvan. Hoelang zitten die Denen daar, zes maanden? Score: 3 aftandse taliban-strijders. Het is voor mij ondenkbaar dat een Groenlinkser dit ziet en denkt "ja goed idee om te gaan". En als dat tch gebeurt, knal je er gewoon Restrepo achteraan, net zo'n goede film. Als dat dan niks uithaalt, is wer WEER een partij minder om op te stemmen...

precies. en dan nog al die arme koeien die het loodje leggen! ;)(en vernietigde akkerveldjes)

en btw, welkom Dreeke (had die posts even gemist) FilmTotaal was ook al heel enthousiast over de remake van Let The Right One In, misschien toch maar in potlood op de lijst schrijven dus.

en dan bedenk ik me nog dat het grootste gevaar die IED's zijn, dus in feite ga je gewoon nutteloos doch vrijwillig hypergespannen door een mijnenveldje rijden, met je peperdure materieel.

>>dus in feite ga je gewoon nutteloos doch vrijwillig hypergespannen door een mijnenveldje rijden, met je peperdure materieel.

Hahaha, en als er teveel stuk gaat, dan ga je weer naar huis. Vredesmissies in een notendop.

Eergisteren de originele Let the right one in weer eens herbekeken. Prachtfilm blijft het.

Martyrs (Pascal Laugier, 2008)
Een jonge vrouw neemt wraak voor wat haar als kind geestelijk en fysiek is aangedaan door haar kidnappers.
Geen gemakkelijke zit en dat is een understatement.
Behoorlijk gepokt en gemazeld als ik ben als het om expliciete gore gaat, moest ik bij deze film soms toch behoorlijk slikken (en me flink boos maken)
Interessante plotwending die de film wat doet uitstijgen boven het horror-genre en je doet nadenken.

Na wat ik over deze film hoorde had ik ook weinig zin om 'm nog te gaan zien. En dat plot kwam mij ook wat dom over en niet echt de moeite van doorstaan wat eraan vooraf ging waard.

Als je het plot kent en de film nog niet begonnen bent dan is het niet de moeite waard te kijken.
Of je moet er van houden je te ergeren en machteloos te vloeken tegen filmpersonages die je niet kunt horen.
Maar in haar (of zijn?) genre is het zeker geen slechte film.

tegen filmpersonages die je niet kunnen horen.

Post Mortem (Pablo Larrain, Chili, 2010)
Als Alex van Warmerdam een Chileen was, had hij dit beeldverhaal kunnen bedenken. De coup van Pinochet vanuit het perspectief van een assistent-lijkschouwer in Santiago met sluik, halflang, grijzend haar. Het begint allemaal licht bevreemdend, wel grappig, en wordt gaandeweg gruwelijker en beklemmender. Met als naijleffect mijn nachtelijke ontwaken uit een droom waarin ike onder een stapel lijken lig en mijn lieftallige echtgenote een vampier/zombie is.

Die film sla ik dus even over. :)

127 Hours
Danny Boyle mag dan geen "auteur" zijn (en Slumdog Millionaire overdreven bejubeld) hij weet vaak wel een mooie balans te vinden tussen grote publiek en arthouse, en dat in allerlei verschillende genres, altijd een pluspuntje. Handige jongen. 127 Hours is een simpel maar aangrijpend Discovery-doc verhaal, op kunstige wijze verteld. En hier ergert me de visuele krachtpatserij natuurlijk niet. (Vergeleken met Armadillo.) Boyle haalt alles uit de kast (met hulp ook de gevarieerde soundtrack, o.a. Sigur Ros), en weet zijn film interessant te houden, terwijl deze grotendeels bestaat uit een man die met zijn arm onder een steen vastzit. Hulde voor het ontbreken van échte flashbacks; er zijn wel wat flarden hoor, maar dat is meer vluchten in herinneringen. Hadden van mij nog veel experimenteler gemogen (meer Tarkovsky) maar ze komen al een endje in de buurt, en zijn bovendien vrij compromisloos. Hoe penibeler de situatie wordt hoe vaker de man aan vrouwen/seks begint te denken. (Hij gaat nog bijna halfdood masturberen, 'don't do it' spreekt ie zichzelf toe.) De beste scène zit overigens nog in vrijheid, maar is cruciaal om de thrillseeker-sfeer te schetsen. De man ontmoet in de canyon twee fijn alledaagse dames, die hij een wel heel bijzondere shortcut laat zien. Moet niets verklappen, maar het is precies de definitie van een kick; je zit vast en je móet die drempel over. Typisch genoeg is juist die scene fictief. Nog twee side-lolz, als de man zich op gruwelijke wijze dan toch heeft weten te bevrijden komt hij prompt wat Nederlanders tegen. 'Ja we hebben net met veel moeite de voortent van de caravan opgezet' .Tijdens het kijken van de film merkte ik overigens dat de rits van mijn Zeeman-spijkerbroek helemaal onderaan de sluiting ín de broek was komen vast te zitten. Kostte me ook 127, eh, nou ja heel lang om die te bevrijden. (Hand nog geschaafd, en uiteindelijk met een puntje van een gitaarcapo voor elkaar gekregen!) Ook best vervelend... ;)

La Vida de los Peces
En ook wij zetten een filmvlaggetje in Chili, dat hier qua sfeer overigens nauwelijks verschilt van Uruguay of Argentinie. Veel 'openminded' mensen en veel geknuffel. La Vida de los Peces is een film die zelf lijkt te denken nogal 'diep' te zijn, inclusief toneelmatige dialogen, maar eigenlijk vooral (geslaagde) buitenkant is. Het hoofdpersonage lijkt erg op Romain Duris, en het Franse middenklasse-niveau van de films waar die vaak in rondloopt treft men ook hier. Een knappe en ogenschijnlijk geliefde kerel keert terug naar zijn geboortestad, naar een feestje van oude vrienden, die hij 10 jaar niet gezien heeft, en dwaalt gedurende de film door het huis. Hij verlaat het pand nooit, terwijl hij constant zegt weg te gaan, een slim en mooi patroon. In elke kamer heeft hij een dialoog, die vaak hartelijk begint, maar langzaam pijnlijk wordt. Nieuwe kamer, nieuwe confrontatie. Met clichés mag je wel zeggen, want natuurlijk is de man niet zonder reden 10 jaar pleite. Spoiler: het welbekende Ordinary People (dood door schuld) trauma, waar verder dan weer weinig mee gebeurt. Want dit is Zuid-Amerika, het merendeel van de dialogen focust toch op dames en seks. (Of ze nu zwanger en geil, of piepjong trippend en geil zijn.) Ook, nee bovenal, is er nog een jeugdliefde, die hij eigenlijk dolgraag wil terugwinnen, niet signalerend dat de vrouw in 10 jaar totaal is verdegelijkt en gesettled. (Door de kapitale villa en de rijkdom krijgt het wat van Le Dernier Annee de Marienbad.) Met een Garden State-sausje! Mooie mensen, mooie beelden (goed gebruikmakend van aquaria), teveel slowmotion, en stemmige postrockende muziek en een typische Spaanstalige 'fantasma de mujer'-ballade.

The King's Speech
Hoeveel recensenten zouden gegrapt hebben dat ze sprakeloos van deze film werden? Dat viel hier wel mee hoor, het is eerder dat voor een degelijke film als deze de woorden gewoon niet zo makkelijk komen... Zeker het eerste uur is wat gewoontjes. De Duke of York (Colin Firth) heeft een spraakprobleempje, zijn pa sterft, en de eigenlijke troonopvolger (Guy Pearce) is een Bernhardiaanse avonturier met duistere trekjes. Een aanmerkelijk interessanter personage eigenlijk, gaat er zomaar naar de States vandoor, moet je ook maar durven als je net gekroond bent! Colin "David Cameron" Firth (ik zal nooit fan worden) en Geoffrey klikken op dat moment in de film nog niet, zelfs al is dat ook niet de bedoeling. Zeker als we denken aan Ester Kahn, een andere Engelse mentor-film, waarin Ian Holm schittert. Maar zie, het tweede uur wordt beter, eigenlijk vanaf het moment dat George de Stotteraar koning moet worden, en zelfs zijn dochtertjes voor hem buigen. (Mooi als je dat kan doen voor je pa, hoe trots moeten alle partijen zich voelen, juist omdat hij nooit voorbestemd was voor het koningschap.) Vanaf dat moment neemt het sentiment toe, begint Rush echt op dreef te raken, en de laatste speech is gewoon spannend. (Ik hoopte dat ze er GF Handel bij zouden draaien, zou toepasselijk zijn, een Duitse Brit recht voor WW2, maar helaas, Beethoven.) Timothy Spall heeft overigens een mooie kleine bijrol, als een wel héél bekende politicus. Was trouwens allang weer vergeten dat deze 4 major Oscars won, weer een Oscar voor een handicap he...

Tijdens het kijken van de film merkte ik overigens dat de rits van mijn Zeeman-spijkerbroek helemaal onderaan de sluiting ín de broek was komen vast te zitten. Kostte me ook 127, eh, nou ja heel lang om die te bevrijden. (Hand nog geschaafd, en uiteindelijk met een puntje van een gitaarcapo voor elkaar gekregen!) Ook best vervelend... ;)

Klein leed is ook best groot hoor :)

het is gewoon Indiase slumdog-kinderarbeid-bagger. je vraagt er ook om als je broeken van 7.95 koopt ;)

Die zelfde Indiase slumdog-kinderarbeid-bagger kun je ook voor 150 euro per jeans kopen, alleen draagt het dan het merkje Diesel...

Tijdens het kijken van de film merkte ik overigens dat de rits van mijn Zeeman-spijkerbroek helemaal onderaan de sluiting ín de broek was komen vast te zitten. (...) Ook best vervelend... ;)

Ik hoop dat u niets af heeft hoeven hakken.

lol. vooral daar idd :P

Eric Vonk had minder geluk.

Die film sla ik dus even over. :)

Vanwege een afkeer van nachtmerries of voor Alex van Warmerdam? :)

Gianni e le donne (Gianni di Gregorio, Italië, 2011)
Daar is ie weer, die goedmoedige kop met hondenogen van Gianni di Gregorio. Script, regie en hoofdrol. Het gekoeioneer door zijn pinnige, hoogbejaarde moeder in Pranzo di ferragosto is blijkbaar zo goed bevallen, dat Gianni in deze sequel de zorg en het luisterend oor voor vrouwen van alle leeftijden op zich neemt. De benedenbuuf haar hond, dochterliefs leeglopervriend, zijn eigen jeugdliefdes, (net als in 'Pranzo') zijn moeder en al haar verschrikkelijke vriendinnen. 't Is dat Gianni de sympathie voor de schlemiel aan zijn kont heeft hangen, anders was dit een onuitstaanbare film geweest.

Gisteren in de bioscoop, tijdens het kijken naar Midnight in Paris, overkwam me iets bijzonders. Ik kon niet meer kritisch nadenken. Ik had er gewoon geen zin. Mijn verstand ging met groot plezier op nul, zodat ik me onbekommerd kon laten meevoeren met alle Woody-style wit & charm. Het genot was zo verrassend dat het me ontroerde. Geen idee hoe goed dit op de lange termijn zal blijken te zijn, maar deze film over misplaatste nostalgie laat zien dat nostalgie over Woody Allen vanaf nu - in ieder geval voor de komende paar jaar - eveneens misplaatst is. Woody had het juiste idee en het zichtbare plezier waarmee hij het uitwerkt is aanstekelijk en, zoals gezegd, ontroerend. Hoeveel heerlijke wegdroomcomedies komen er zoal per jaar uit? Inderdaad, we mogen blij zijn dat het jaar 2011 er weer eens echt eentje heeft. We mogen blij zijn dat hij nog leeft.

Vanwege een afkeer van nachtmerries of voor Alex van Warmerdam? :)

Dat eerste. :) Van Warmerdam is een koning.

vind het ergens ook fijn dat juist Owen Wilson, Woody Allen mag zijn. :) nu maar hopen dat ie stopt met het spelen in onzin-kleuter-films.