Filmforum

Al eens aan Béla Tarr gewaagd? Daarmee vergeleken zijn Ceylanfilm actionpacked, maar… het heeft ook wat van Kaurismäki…

Love Lies Bleeding
Die had ik ook gezien maar vergeten te loggen. Sterke film idd met goede hoofdrollen. Stevig qua geweld, beetje Windig Refn ook, maar niet zo hypergestileerd dat het mysterieus wordt.

Bovendien uniek: de hoofdpersoon probeert te stoppen met drinken.

LOL. zet 'm op Aki! (En wat gaat dat worden)

en... Bad Boy Bubby! Zou ik graag nog eens herzien.

After Hours is de beste film ooit. Mirror daarentegen is wel héél lastig, ik zou een andere Tarkovsky proberen (eender welke).

La sociedad de la nieve
'De gewonden schreeuwen het uit, de rest ook.' Een stuiterende rugbybal door een op drift geraakt vliegtuig. De beroemdste vliegramp uit de geschiedenis is niet geschikt voor vegans. Dát detail – noem het de brotherly shove - kent iedereen, maar hoe het 'avontuur' afliep, wist ik niet. La Sociedad de la Nieve neemt rustig de tijd om daarnaartoe te werken. Alhoewel rustig? De spanning blijft om te snijden. Of... Om het snijden. Het is ramp na ramp na ramp. (Die lawine, ongelooflijk). Het kannibalisme begint na een half uur – heel gory wordt het niet in beeld gebracht, maar aan het eind liggen de ribbenkasten even open als het vliegtuig. De mannen zelfs zijn ook niet veel meer dan dat. Twee overlevenden hielden het niet meer. Het wachten op de Dooi of de Dood. En de voice-over? Dat is dé touchdown van de film. 'Heb ik het recht niet om mezelf in leven te houden?'

het probleem van biografische films: het aftikken van de "grote hits".

Echt een hekel aan die geijkte opkomst -> problematische fase -> ondergang of eerherstel plots. Ik merk dat ik daardoor bonuspunten geef aan films die dat niet volgen, zoals Ferrari en die Lance Armstrong-film van Frears.

Bad Boy Bubby! Zou ik graag nog eens herzien.

Zelfde. Enorm fan toen de film oorspronkelijk uitkwam. Maar goed, toen was ik nog een tiener en wat meer van de lompheid en shock value, dus misschien blijft het niet overeind.

La sociedad de la nieve

Op de Letterboxd verlanglijst

The Mystic
Die Tod Browning die had wel iets met circussen en sideshows, baseer ik op enkel Freaks en The Unknown gezien te hebben ☺️… anyway, deze is ook wel nice. Misschien niet zo goed als die andere twee maar leuk.

Omen (Augure)
Ik dacht een prequel van de infamous horror franchise te gaan zien maar dit is meer een surreële trip in Congo. Beetje warrig maar mysterieus en een lust voor het oog hier en daar.

Bi Küçük Eylül Meselesi (A Small September Affair)
Merve Dizdar uit de dizi (soap) Masumlar Apartmanı duikt op in arthouse van Ceylan enzo maar blondine Farah Zeynep Abdullah is meer getypecast voor de çok şekerli (mierzoete) romantiek. De ugly duckling is totaal niet lelijk en Abdullah speelt een airhead, een introvertemannenfantasie, zoals iemand op Letterboxd terecht stelt.

Saltburn
Tja, Promising Young Woman was ook al behoorlijk flawed en deze is net zo messed up en niet omdat er een paar gross scenes in zitten. Het is meer style over substance en de substance is irritant incoherent uitgewerkt. Net als in het debuut is vrij onduidelijk wat er nu eigenlijk gezegd wordt. Het verhaal is simpel maar de daden zijn eh, puzzling. Kortgezegd, een pizzames: all edge, no point.

辣手神探
Hard Boiled had ik sinds 1992 niet meer gezien. De film kwam net uit toen de films van John Woo en de rest van de Hong Kong actiebazen verkrijgbaar werden in het Westen, denk ook dat het de eerste was die ik zag. Hoe dan ook, nu zie je hoe bizar invloedrijk de film is geweest: de plotse slow motions, de dubbele pistolen en ingenieuze vuurgevechten zijn allemaal nog vetter aangezet. Veel gekopieerd nooit geëvenaard. Heb ook weer ouderwets genoten van alle rare fratsen. toch meer absurde komedie dan ernstige politiefilm (en dat ondanks Tony Leungs gepijnigde rol.) Eigenlijk de ware opvolger van Miami Vice want alleen Chow Yun-Fat kan zich qua charisma aan Don Johnson meten.

Bergen
Biopic over een van de grootste Turkse arabesk-sterren van de jaren tachtig: Bergen. Beetje sentimenteel en ondanks de lengte van de film en de relatief korte duur van Bergens carrière toch wat rare sprongetjes en dingen die beter uitgewerkt hadden kunnen worden. Belgin Sarılmışer was behalve een begenadigd zangeres ook slachtoffer van femicide en daaraan ging ook het nodige geweld vooraf, zoals de zuuraanval waardoor ze een oog verloor. En dit is niet alleen een verhaal over haar leven maar over dat van veel vrouwen die lijden onder geweld en niet bepaald alleen in Turkije. Toch wel een extra dimensie die me niet koud liet.

en daaraan ging ook het nodige geweld vooraf, zoals de zuuraanval waardoor ze een oog verloor

wow :c En die 'echtgenoot' zat nauwelijks in de gevangenis ook nog.

Au Revoir Taipei
'Hey, noodle boy!' Vederlichte Taiwanese vrolijkheid vol schattige meisjes én gangsters, want ja, zo'n film is het. Een brave uitvreter is door zijn vriendin verlaten. Letterlijk, want ze is naar Frankrijk vertrokken. De jongen begint dus alvast maar Frans te leren, al wakkert dat zijn tristesse enkel aan, Hij heeft dough nodig, geen DUMPLINGS!! Dan maar een klusje aangenomen van een crimineel Oompje. In een waaier van verhaallijntjes komen domme agenten, domme criminelen, liefdesblinde dus domme knapen én twee slimme nieuwe vlammen uit het MKB langzaam bijeen. Cruciaal moment in dit romansje: het dansje! Ik moest aan Bong Jong-ho's debuut Barking Dogs Never Bite denken, maar vooral aan Woody Allen. Midnight in Taipei. Girl power in een geel jurkje. 'Het leek op dat moment redelijk.'

Ik had alleen gekozen voor het melancholische einde (wat misschien wel gewoon het echte einde is.)

Helemaal eens, paste ook prima bij de vibe. En anders het 'einde-einde' inderdaad nog duidelijker als surrealistisch en een droom neergezet.

Abigail
Ready Or Not
Bed Rest
Drie hedendaagse horrorflicks. De eerste is een gekke, het lijkt ontvoering maar wat er toen gebeurde? Wel leuk, lekker over the top. Bij de tweede is de premisse net iets te gek om echt goed te worden, maar toch ruimschoots goed genoeg voor de zaterdagavond door de malle twists en niet in het minst door de sterke hoofdrol. De laatste wil niet echt van de grond komen en het einde lijkt de boel te redden maar mondt dan toch uit cheesy sentimentaliteit.

Noroît
Beetje meer highbrow is deze experimentele film. Beetje Rollin Type Beat zonder de sleaze. Dus zeker mooie Franse plaatjes, de drip van de vrouwelijke piraten is ook impeccable, maar moeilijk in te komen. Niks tegen arty-farty Fransen maar deze klikte niet.

Sound of Freedom
De slechtste is deze „waargebeurde” film over de handel in kinderen. De villains kijken boosaardig, je hebt al snel het idee dat de „feiten” misschien niet helemaal „alternatief” zijn maar zeker wel wat dikker aangezet om ons allemaal flink bang te maken voor de pedo’s. Veel „heb je zelf een dochter?” chantage, aandoenlijke kids, het prijzen van de nuclear family (met zoveel mogelijk blonde kinderen) en wat dies meer zij verklaart waarom dit populair is in QAnonkringen. Over „agenda” gesproken…

bij die laatste is de discrepantie tussen metascore 36/100 en 7.6/10 op IMDd daarmee begrijpelijk. (Letterboxd houdt het op 3.3/5)

Orlando
'Is this a worthy topic?' Ik vreesde er al voor. Beter dan het boek. Blijkbaar snap ik Woolf pas in een prentenboekversie. Tilda Swinton wordt dan ook oogverblindend in beeld gebracht – net als de vele, weelderige achtergronden waartegen zij schittert. Nog sterker op dreef dan de cinematograaf zijn de componisten van de synthy soundtrack. De onbekende David Motion en... regisseur Sally Potter zelf. Orlando begint als the Favourite van de Queen, maar heeft meer met Nikita, alleen gelaten tussen titanische ijsschotsen. De beroemde sex change is precies zo magisch als verwacht. 'Samen person. No difference at all.' Met iedere tijdssprong wordt deze Every(wo)man als film en als mens leuker. Alleen die grap met de Bronski Beat had achterwege mogen blijven. 'What's that? The future.'