Filmforum

Sigarettes are food…

Glissements progressifs du plaisir
Mijn eerste Robbe-Grillet als regisseur. Schrijvers die filmen, altijd uitkijken. Het begint dan ook wat houterig met een moord, inspecteur Trintignant is er vrijwel direct bij maar is niet echt een goede speurder met zijn bizarre vragen. Dat zet de sfeer meteen goed neer, surrealisme met een geniepig gevoel voor humor. En heel veel mooie vrouwen, die graag uit de kleren gaan en vooral geïnteresseerd zijn in andere vrouwen. Verdachte Anicée Alvina komt in een cel terecht van een klooster(?) waar ze onhandig wordt verhoord. De gemene nonnen en geile priester vinden het maar lastig zo'n onschuldige maar wellicht kwaadaardige vrouw (heks). Herhaling ligt altijd op de loer bij dit soort eksperimentele cinema maar verrassend genoeg hield Robbe-Grillet me prima bij de les met soms fraaie beelden en intrigerende zijpaden. Het lijkt nu al op een vervliegende droom. Eerlijk geil ook, op zo'n koude, abstracte manier.

Shit, loop vet achter!

Terrifier/Terrifier 2
De geruchten over kotsende bioscoopgangers moet je zo serieus nemen als vergelijkbare geruchten over Sunn0)))-concerten, maar heel niet onaardig voor wat het is. Beide hebben hun eigen pros en cons, zo heeft de eerste een low budget-charme, die de tweede ontbeert maar goedmaakt met meer over-the-topness.

In The Court Of The Crimson King – King Crimson at 50
Forevermoore: The Angelo Project
Robert Fripp is een bijzondere man, sommige fans schijnen over te zeik te zijn over de meligheid die hij met zijn vrouw Toyah op YouTube zet, wat inderdaad een beetje een compleet tegenovergesteld lijkt met de heavy-handedness die hem (en de muziek van King Crimson) ook kenmerkt. De man is een vat contradicties, maar wel fascinerend. Veel bandleden, zoals Belew en Gunn zijn niet bang aan te geven dat dat niet altijd makkelijk is. De meeste emotie in de film komt echter van Bill Rieflin, een echte vriend van hem, die inmiddels is overleden is maar tijdens de documentaire al aan kanker lijdt.
Angelo Moore is niet veel makkelijker, in de Fishbone documentaire drijft hij bassist Norwood al tot het uiterste met zijn ongebreidelde creatieve energie. Hier gaan we nog wat dieper in op zijn waanzin, leuk om zijn dochter, moeder en vriendin/manager over hem te horen. De docu zelf is een labour of love maar kon beter, zo staat de muziek vaak te hard.

Djinn
Van Tobe Hooper van Texas Chainsaw Massacre en Eaten Alive, maar dat kan je beter vergeten. Mooi gemaakt, rijk aan sfeer, maar een beetje saai.

Twice Dead
Hard Rock Nightmare
Echte VHS-trash dit. Niet te serieus nemen, dan is het best lollig. Hard Rock Nightmare is opgehangen aan een rockbandje en zo mogelijk nog sillier dan Twice Dead.

La dama rossa uccide sette volte (The Red Queen Kills Seven Times)
Gothic giallo, technisch in orde, mooie soundtrack van Bruno Nicolai, maar ook wat afstandelijk.

Barbarian
Smile
Twee uitstekende moderne horrorflicks. De eerste is wat komischer dan de tweede, die toch wel een paar keer voor echt kippenvel zorgde. Opvallend goeie muziek ook in de tweede.

Soft & Quiet
Home invasion en neonazi’s. Zeer onprettig om te bekijken en not in a good way.

ズームアップ　暴行現場 (Zoom Up: Rape Site)
Soort pinku giallo, wat resulteert in extra gnarly kills en heel veel wiepende mensen, consensual of niet. Nét iets te veel wat mij betreft want het houdt de boel een beetje op.

Test pilota Pirxa (Pilot Pirx’s Inquest)
Poolse science fiction, waarbij Lems korte verhaal de existentiële vragen stelt die het tijdlozer maken dan de respect afdwingende set designs en special fx (bij het vliegen langs een close-up van een gestucte muur toch een hele foute grap te binnen schoot).

Zeer onprettig om te bekijken en not in a good way.

moest je kotsen? :P

Ik sluit redelijk op het rijtje horror-b-films aan dit keer met:

Godzilla
"Voor degenen die thuis kijken, dit is geen toneelstuk of film.' Godzilla blijkt een opvallend moderne film. Naast het verwachte (atoom)pacifisme, worden ook de media duidelijk tegen het radioactieve licht gehouden. Echte Japanners, eerst foto's maken! De pers doet hijgerig verslag van de komst van Het Beest. Waar zij dramatiseren, doet de film juist heel zakelijk verslag, haast sereen zelfs. Ik moest aan Moby Dick denken, ook meer dan zomaar een gevaar. Godzilla komt tevoorschijn, dóórdat de bom valt. 'En hoe je het ook bekijkt, dat is serieus.'

Amerikaans hijgerig, i should add

The Black Tower
Experimentele korte film uit de jaren tachtig. Prachtig verhaal. Man komt erachter dat een zwarte toren hem overal begint te volgen om hem uiteindelijk te confronteren. Opgebouwd uit foto's met wat avant-garde editing om er beweging in te krijgen. Lijkt even in de val van de herhaling te trappen maar wat magische beelden en die rare toren zorgen voor het juiste gevoel voor pathos. Gewoon op YouTube te zien (ook een leuk kort interview met regisseur John Smith.)

Eltávozott nap
Oh ja, jaren zestig Oostblokfilms over jonge vrouwen, kom maar door. Heerlijke Hongaarse film uit 1968. Van een vrouwelijke regisseur (Márta Mészáros), in prachtig zwart-wit geschoten. De 24-jarige Szonyl (Kati Kovács) leeft in een weeshuis en werkt in een fabriek, zoals al haar collega's is ze op zoek naar haar ouders. Dat brengt haar al snel op het platteland waar haar moeder met een nieuw gezin leeft. Allemaal moeizaam tussen moeder en dochter, maar de mannen in het gezin vinden die kortharige vrouw uit Boedapest wel interessant. Sowieso wel een ding, alle mannen zijn een soort paardenvliegen. De stoïcijnse Szonyl is dan ook wel erg leuk, doet een beetje waar ze zin in heeft, observeert wat en lijkt dan impulsieve beslissingen te nemen. Zoveel sfeer, zo chill en ook nog op het laatst een fijn hippieliedje van de band op het dansfeest: "Waarom hebben we liefde nodig? Om over iets te kunnen schrijven!" Mooi opeens-is-het-klaar-einde.

阮玲玉
Deze Stanley Kwan klassieker uit 1991 is een biografie van 2,5 uur over de actrice Ruan Lingyu die op 25-jarige leeftijd zelfmoord pleegde. Kwan pakt het in Center Stage grondig en origineel aan met Bergmanesque interviews met zowel de cast als mensen die Lingyu hebben gekend. En hij dubbelt soms mooi originele met nagespeelde scènes waardoor alles een zachtaardig experimentele sfeer krijgt. Kreeg eerlijk gezegd niet echt het gevoel dat Lingyu zelfmoord had hoeven plegen maar goed dat is misschien lastig invoelen in de mores van de tijd en het land. Verder ziet alles er piekfijn uit, Maggie Cheung is op haar best en die rumba uit 2046 is ook al lekker meta aanwezig.

버닝
Zag Burning tijdens peak-Covid vaak langskomen op de Cineville-player, nooit aan toe gekomen. Blijkt nu een vrij populaire film te zijn en werd dan ook laatst op de Belg uitgezonden. Goede film met die typische Aziatische morele vaagheid en typische Zuid-Koreaanse klassenstrijd. De beginnende schrijver Jongsu doet klusjes als bezorger en komt Haemi tegen waarmee hij vroeger in het dorp woonde. Al meteen voel je iets ongemakkelijks, hij is stug en zij, erg leuk, wil dingen doen (wat uiteindelijk leidt tot een goed non-acrobatische seksscène.) Wanneer ze terugkeert van een trip uit Afrika is er opeens een soort Less Than Zero-achtige guy, Ben, die wel of niet haar nieuwe vlam is. Oeh driehoeksverhouding met een verdwijning. Lee Chang-dong houdt alles heel knap vaag zodat je nooit precies wat er aan de hand is (ik ging uiteindelijk voor: groot misverstand). Weer een neo-Hitchcock die uitstekend gefilmd is, met sfeervolle muziek, goed geacteerd maar met 148 minuten ook veel te lang door een overdaad aan verplichte clichéscènes (achtervolgingen). Naar Murakami, dus met jazz en een kat.

The best article writing service is one where you can get enough work and the amount charged is justifiable enough. You will come across some hire research paper writers if you are looking for someone to write for your website or blog. But keep in mind that quality is something you definitely cannot afford to compromise.

Naar Murakami, dus met jazz en een kat.

Gheh.

The Black Tower maar eens kieken.

Deadpool
'I don't know, it might further the plot.' Marvel weet natuurlijk ook wel dat het tweedimensionale meuk pusht. Misschien dat Deadpool als deconstructie de stoot (of 'cock shot') gaf tot wat intelligenters. Zo dom zijn die mankinderen echt niet, ze willen het als Peter Pannetjes gewoon niet. Deadpool zit als postmoderne potpourri uiteraard vol zelfverwijzingen. Fourth wall-breaks inside fourth wall. Uiteindelijk breekt er toch vooral glas. Mijn hardste lach was een kotsgrap. Toch daagt er ook een idee. Al die superheldenlatex is ook een soort SM-kink. Wat als de seksgrappen eens 'serieuzer genomen' werden. Dan was het vriendinnetje van Deadpool aan het end ook gemuteerd! 'I bet it feels huge in this hand.'

Pinocchio
Weer een Pinocchio-film? Dacht ik ook, maar ja stopmotion dus toch wel nieuwsgierig. Del Toro doet me meestal weinig maar zijn animaties zijn wel leuk, dus vooruit. Alleraardigst in de moderne gladde stijl maar ik verzonk al snel in kinderlijke verwondering. Del Toro brengt zijn gebruikelijke motieven mee, heidense natuurgeesten en antifascisme, niet slecht. Pinocchio is mooi onzorgvuldig in elkaar geknutseld en best lang strontvervelend. Echt leuk wordt het in het hiernamaals met Beetlejuice-vibes. Verder vond ik het allemaal goed in balans, een geslaagde lach hier, een filosofische gedachte daar, wat spanning en melancholisch einde. Geen Pleziereiland, normaliter een doodzonde maar ik vond het allemaal wel prima zo. Netflix-productie maar toch een bioscoopfilm.

Weird: The Al Yankovic Story
Basically een parodie op een biopic. Ergens gelukkig maar want ik vind Yankovics muziek maar matig interessant. De film ontstijgt „meh…” helaas niet.

TÁR
We volgen dirigente Lydia Tár die moet dealen met schuldgevoel. Ik las dat mensen er een aanklacht tegen cancelculture in lezen maar dan ga je toch aan heel veel voorbij, zo sympathiek is die Tár namelijk helemaal niet.

Babardeală cu bucluc sau porno balamuc (Bad Luck Banging or Loony Porn)
Vreemde film over een lerares wiens sextape lekt. Het begint al met het expliciet tonen van die tape maar ook het middelste bedrijf (van drie) is een vreemde verklarende woordenlijst. Fascinerend sws, het laatste deel het meest down to earth in het tonen van de hypocrisie van haar aanklagers.

Al wat je ziet
Documentaire slash artfilm van een Iraans-Nederlandse regisseur. Haast meditatief, mooie muziek (Ahdieh’s verjaardagslied „Tavalodet Mobarak” maar vooral veel droney soundscapes) maar aards in de anekdotes over de lompheid van mensen jegens „vreemdelingen” die zich al lang niet meer zo voelen.

Honneponnetje
Kwam ’m tegen op YouTube en jezus, wat slecht. Vaak heb je het gevoel dat de regisseur gewoon zijn lusten op Nada botviert onder het mom van een speelfilm, al valt na de commentaren de hoeveel naakt nog mee. Maar krappe shirtjes en dan bijvoorbeeld een onvermijdelijk hoosbui maken het bijna nog ranziger. Verder ook geen enkele redeeming value die sleazy cinema uit de 70s vaak nog heeft.

Vaak heb je het gevoel dat de regisseur gewoon zijn lusten op Nada botviert onder het mom van een speelfilm

Ik heb het gevoel dat dit in die tijd vrij normaal was. Zie, zo uit mijn hoofd, Schatjes en Dona, Dona, niet dat ik hier als tiener heel moeilijk over deed.

Die heb ik niet zo scherp op het netvlies 😁 maar neem aan dat dat wel zo is. Deze film had echter buiten dat zelfs nog minder om het lijf dan Nada.

Weird Al komt in 013 volgend jaar, geloof ik. Toch lichte twijfel, moet ie niet 1x gezien worden.

Honneponnetje, goh ja, daar sluit deze dan weer enigszins op aan (al is het 100x smaakvoller, maar met genoeg naakt dat niet meer zou kunnen tegenwoordig)

All Things Fair
'Gebruik je fantasie!' Vrijmoedige (en vrij moedige) Zweedse nostalgie, waar de jaren zeventig tot in de jaren negentig duurden. (Ik zweerde dat het een film was uit de tijd van de vroege Roy Andersson!) De 'jeux interdits' spelen zich af in het jaar 1943, dat langzaam een grauwe oorlogssluier over de testosteronenstorm van een derdeklasser legt. Eerst weet hij zijn lerares nog te versieren (haar bril gaat af en het haar los, zoals het clichématig hoort). Daarna bieden zelfs dertienjarige meisjes zich gewillig aan. Maar achter de deur wachten moeilijkheden, of meer bepaald, het volwassen leven, waar seks eerder een escapisme is, wanneer de drank niet (meer) werkt. Eros als idioom van machteloosheid. Een loze geste. Pijnlijk, eigenlijk. Waren we nog maar 15!

Like Someone in Love
Curieus dat de laatste film van Abbas Kiarostami een pure Tokyo-film is. Als ik deze film als een soort Pepsi-test had gezien zou ik zo hebben gezworen dat hij van Japanse makelij was. Dat wil zeggen, secuur gefilmd, diepe Tokyo melancholie, subtiele muziek en goede Japanse acteurs. Het begin is ijzersterk met een scène in een bar waar je heel lang niet door hebt wiens stem je hoort. Uiteindelijk volgen we een escortdame na een afspraak waar ze eigenlijk geen zin in heeft en op verschrikkelijke wijze haar oma die op bezoek is in de stad moet afwimpelen (Vido was terecht terneergeslagen door dit moment.) Alweer een heerlijke scène volgt in een restaurant wanneer de taxichauffeur op Tokyo-wijze het adres niet kan vinden. Haar klant blijkt een bejaarde sociologieprofessor die op zijn oude dag ook steeds wordt afgeleid maar toch probeert om Akiko te helpen met wat orde in haar leven te brengen. Mooie autoritten en toevallige ontmoetingen volgen. Ik ging er heel lang in mee, maar ik had het gevoel dat Kiarostami niet goed wist hoe hij er een einde aan moest maken. Daardoor blijft Akiko eigenlijk een wat oninteressante figuur, niet meer dan een hulpeloos slachtoffer van de grote stad.

Goh ja, lastig maar dapper van Kiarostami. Ook iets (teveel?) van de Japanse obsessie met steriliteit (zie de opruimwoede). Te weinig Iraanse dirt blijven hangen.

Rose
'Je ne sais pas que je suis.' Een film die ternauwernood overleeft op zijn Scandinavisch. Net genoeg stiltes en depressie om het al te nep te maken. Een schizofrene dame wordt door haar zus en zwager meegenomen op een reisje naar Parijs. We leven in de filmrealiteit dus haar geestesziekte is herleidbaar naar een Trauma (en een bemoeizuchtige moeder). Minpuntjes, maar de hoofdrolspeelster treft de schichtigheid van de psychiatrisch patient goed. Gebogen trekt zij door haar leven. Het scenario houdt het helaas niet bij familie, er moet een hele bus vol Deense flat characters mee, en op het laatst nog een allochtoon om alle vakjes (vinkjes) af te tikken. De film graaft zo haar eigen graf (voor een egel). Zij kijken, wij kijken. Naar de Ander. Gemakkelijk zat.

niet al te nep

台風クラブ
Even geen WK, dus dan maar deze hoog aangeschreven Typhoon Club uit 1985. Het is maar rommelig lesgeven op de plattelandsschool en inderdaad eigenlijk zijn het allemaal zeikerdjes. Vrij laat komt dan toch de tyfoon waardoor iedereen snel naar huis vlucht. Helaas blijft een meisje met de lokale verkrachter-in-opleiding achter en dat gaat maar net goed. Mishima jr, het lesbische stel zijn toch aanwezig en dat leidt onvermijdelijk tot een vrolijk dansje waarbij de kleren, op gepaste camera-afstand uitgaan. Bijna plotloos, traag en met een lekker wrang einde. Normaal zou dit dus een thuiswedstrijd zijn voor mij maar ik vond het eigenlijk gewoon saai, niet geholpen door het feit dat iedereen super onsympathiek is. Misschien met uitzondering van het meisje dat wegloopt naar de grote stad maar ook te dom is ("Oh wat aardig dat je een rode jurk voor me komt, onbekende man.")

rode jurk voor me koopt...sorry het was laat. En een rare film.

Les Sœurs Brontë
Je weet wat je krijgt, een biografische kostuumfilm over de drie beroemde zuster/schrijfsters. Met Pisier, Huppert en Adjani in de titelrollen dus hoogstaand acteerwerk, met name Adjani als vrijgevochten goth crossdresser schudt dit soort rollen uit haar mouw. Prachtig gefilmd, met lekker statische shots van dat kille landschap en mooi belichte interieurs als schilderijen die opeens tot leven komen. Subtiele opbouw ook, de broer (die guy die altijd in Rohmer films speelt) is zogenaamd het talent van de familie, want vrouwen die schrijven, ondenkbaar! Die last kan hij maar moeilijk dragen, net als de verkeerde liefde. Emily gelooft sowieso niet in de liefde en probeert haar broer nog een beetje op de been te krijgen wanneer de onvermijdelijke Laudanum ten tonele verschijnt. Het geheel wordt heel vibey verteld zonder grote gebaren, terwijl het toch heel tragisch is allemaal. En op het laatst komt zo waar Roland Barthes ten tonele als Thackeray. Dan hoor je mij niet meer klagen.

rode jurk voor me koopt...sorry het was laat. En een rare film.

wat een plakkerige film was dat. Hoogste luchtvochtigheidsgraad.

The Day Has gone
'Al die moderne dansen.' Godard gaf Europa de handleiding, en heel de Europese cinema profiteerde. Ook Márta Mészáros snapte de hint, en maakte in Hongarije de eerste door een vrouw geregisseerde film. Ze volgt haar hoofdpersonage van Boedapest richting het platteland, waar de stad meestal alleen door het kijkgaatje van de tv is te bewonderen. Net als de camera cirkelen de jongens als aasgieren om haar heen. Knap consequent houdt ze haar cool. Ze wordt opgepikt wanneer ze wil. (Leve de pick-up!). De vrijere moraal heeft ook zo zijn gevolgen, want het wijze meisje is 'wees', wat ze ook probeert.

Delitto allo specchio (Death on the Fourposter)
Middelmatige proto-giallo, kan me er nu al weinig meer van herinneren.

De Zeemeerman
Hoge Hakken, Echte Liefde
De beruchte superslechte film van eigen bodem. Nu ben ik het wel eens niet eens met zulke reputaties, maar De Zeemeerman is echt behoorlijk slecht inderdaad. Hoge Hakken…, zo worden ze niet meer gemaakt en da’s maar goed ook. Het seksisme is één ding, maar het als noble savage portretteren van de arbeidersklasse is wat je zegt problematisch.

Dio: Dreamers Never Die
This Is GWAR
Twee rockumentaries waarin draken worden geslacht. Beide erg leuk, die Ronnie James Dio had a good run sinds de fifties. Een bumpy ride, dat wel. Hij was natuurlijk niet perfect maar erg sympathiek. GWAR vond ik na een keer live al wel flauw worden (tenminste, volgens mij 1 keer in Vrije Vloer gezien en later in Paradiso, allemaal wel een jaar of 30 😮 geleden. Still going strong ondanks dat Oderus Urungus er niet meer is. Verder de nodige leden versleten, de rechtzaak over Urungus "cuttlefish" met rechter Dick Boner bijna te mooi om waar te zijn, maar een goed verhaal voor een documentaire dus.

The Eternal Daughter
Onthaasten… leuk voor Tilda Swinton-fans want die speelt een dame en haar moeder in een mal hotel. Het geheel is vormgegeven als een gothic horrorfilm die in de Hammercatalogus niet zou misstaan. Het is echter meer een psychologische en emotionele moeder-dochter-kwestie.

On Becoming a God in Central Florida s01
Brand New Cherry Flavor s01
De eerste is een alleraardigste serie rond Kirsten Dunst, al ben ik er nog niet uit wat de boodschap van dit alles is. Aangezien de serie in stopgezet zullen we er nooit achter komen. De tweede is vreemd, heel vreemd. Het stukje Daughters of Darkness in de finale geeft een hint voor wat de boodschap was. Zet in ieder geval aan tot nadenken, wat de over the top weirdness een beetje goedmaakt. Interessant, een een mooi bruggetje naar:

A Wounded Fawn
Een supernatural revenge flick, nu zijn wraakfilms meestal niet direct de plek voor goede smaak, maar het geweld jegens te dames is relatief mild (wat we te zien krijgen that is). De op Griekse mythologie gebaseerde wraak geeft fancy visuals, maar er zit iets pedants in hoe de mannelijke regisseur een soort feministische boodschap probeert uit te dragen.

White Noise
Vraag me af hoe een adaptatie van DeLillo's grote simulacra-roman er in de jaren '80 uit had gezien? Grimmiger? "Realistischer"? Maakt verder niet uit, Baumbach als New Yorker met intellectuele bagage lijkt een prima keuze voor deze adaptatie en het pakt redelijk goed uit. Geweldige intro meteen. Dankzij de wijze kinderen en het olijke kleurgebruik heeft het een lange tijd een zekere Wes Anderson-vibe zonder de kijkdoos-pedanterie. Greta is er ook bij met "important hair". Sowieso zitten in de eerste helft de meeste beroemde oneliners. De eerste twee van drie hoofdstukken vond ik heerlijk, echt vaak hardop moeten lachen, maar wellicht dat dit mijn niche is. Ongelukken, hyperrealiteit, consumptie. De film is lang (135 minuten maar weer) en dan wreekt zich een beetje in het derde hoofdstuk, juist wanneer dingen "emotioneel" en "echt" lijken te worden. Kan verder weinig zeggen of het een getrouwe adaptatie is, wilde al een tijd het boek weer eens herlezen, maar de film had zeker een bepaald effect merkte ik toen ik enigszins verdwaasd de bioscoop uitkwam midden in consumptieparadijs Amsterdam.

エリ・エリ・レマ・サバクタニ
Shinji Aoyama is dit jaar overleden, dit is pas de eerste film die ik van hem zie. Uit 2005, over een wereld waar het lemmingvirus heerst. Twee noisemuzikanten, gespeeld door alleskunners Masaya Nakahara en Tadanobu Asano, lijken immuun en zijn lekker op zoek naar nieuwe geluiden om muziek mee te maken. Zo had de film van mij wel mogen doorsudderen. Er komt dan toch wat plot om de hoek kijken dankzij een rijkaard wiens dochter het virus heeft opgelopen en met een detective op zoek is naar de muzikanten die haar schijnbaar kunnen genezen. Lekker traag wordt naar een mooie, lange climax toegewerkt. Duidelijk zonder significant budget gemaakt en toch prachtig gefilmd. (In niet al te beste kwaliteit via YouTube gecast onder de internationale titel My God, My God, Why Hast Thou Forsaken Me?)

Werckmeister harmóniák
Ik dacht echt even dat de titel Wreckmeister harmóniák was, toch wel een gemiste kans, helemaal gezien het verloop van de film. Tarr is terug in de bioscoop met een gerestaureerd retrospectief. Ik ging als beginneling toch maar voorzichtig voor een van de kortere werken. Heerlijke sfeer in zo'n mistroostig Hongaars dorp vol typische koppen. De dromer brengt braaf kranten rond en zorgt voor zijn muzikale oom, prima landerige arthouse. Maar dan komt het circus langs, met een Prins en een walvis. Al snel wordt sfeer grimmig. Niemand zit er op te wachten en binnen de kortste keren staan allemaal opgefokte mannen bij de circuswagen een beetje te wachten rond vuurtjes. Dan kan niet goed gaan, zeker wanneer De Prins het met een echte verborgen Alphaville/Dr. Mabuse stem de hoogste tijd vindt voor een lekker potje fascisme. Mooie film met prachtige cinematografie en met name de lange zwijgende wandelshots zijn geweldig. Maar Tarr kent geen maat, alles moet traag of een herhaling zijn, volstrekt onnodig.

Pick-up
Film uit 1975. Lijkt een geheide slasher te worden wanneer twee mooie vrouwen een lift krijgen van een gast met een bizarre bus/motorhome die hij ergens in Florida moet afleveren. De donkerharige voelt nattigheid "He's an aries." Nou, nattigheid volgt wel, ho, ho. Er is ook nog eens storm op komst waardoor ons gezelschap vast komt te zitten in de natuur. Dan wordt de sfeer redelijk Boards of Canada met een vreemde mix van seks en esoterica. Jammer genoeg wordt er niet echt doorgepakt, ze hadden nog dieper de natuur in moeten gaan in plaats van dat er met flashbacks/confrontaties duidelijk wordt gemaakt hoe de hoofdpersonen zo zijn geworden (de post-hippie desillusie, wantrouwen in autoriteit). Vermakelijk tijdsbeeld, ook qua kapsels en, ahem, vrouwenlichamen.

Ha, de Zeemeerman, dacht dat ie ouder was. 1996 waren nog altijd de jaren 80 in de NL cinema, blijkbaar.

Twee noisemuzikanten
een film over noisemuzikanten! WOW.

Maar dan komt het circus langs, met een Prins en een walvis.
Met zulke toegankelijke ingevingen zou ik 'm nog bijna gaan kijken ook.

Nou, nattigheid volgt wel, ho, ho.
ho. 🎅😏

Long Promised Road
'Six months in goddamn Holland.' Brian Wilson. Wat is het toch een figuur. Deze docu komt uiteraard met wauwelende talking heads, waarvan alleen The Boss en de tragisch toepasselijke Taylor Hawkins wat zinnigs te melden hebben. Het unieke selling point van de film zijn de Californische autoritjes die journalist Jason Fine met Brian maakt. Zij hebben een werkelijke band . En Brian is helemaal zichzelf. Dik, bleek, angstig op zijn lip bijtend, volkomen wispelturig. Alles is een slag voor hem. Constant loopt Jason (die hem toch goed kent!) in valkuilen. Brian begon aan Smile als 'teenage symphony to God' en in die ene zin zit zijn hele leven opgesloten. Zijn muziek is goddelijk, maar zelf bleef hij eeuwig kind. Die Unvollendete. Ik werd er toch weer emotioneel van. 'Who, me?'

Necrophobia
Nederlandse horror met afbibberlijk acteerwerk maar heel aardige special fx. Duurt maar een uurtje dus ik heb me best vermaakt.

Triangle Of Sadness
Östlund neemt wel erg de tijd in het midden in deze film over macht, geld en kapitalisme, maar uiteindelijk toch wel een fascinerende draai met een even verrassend als verwarrend einde.

Fragment of Fear
Omen III
Een man gaat de verdachte dood van zijn tante onderzoeken, maar zijn verslavingsverleden speelt hem op verschillende manieren parten. Prima seventies thriller. Bij Omen III is de rek er wel uit met deze derde episode.

ఈగ (Eega)
Een man reincarneert als vlieg en neemt in die vorm wraak op zijn moordenaar met hulp van zijn objet du désir. Geen goede film eigenlijk, cheesy qua verhaal en cgi, maar zo spectaculair over de top, never a dull moment.

Geen Paniek
Ome Cor
De Gooyer en Kraaijkamp, noem een legendarischer duo… hoef je niet lang te wachten. Zo grappig is het niet ondanks dat Kees van Kooten het bij elkaar schreef. Het is allemaal behoorlijk gedateerd en truttig. Ome Cor is door Martin Van Waardenberg gemaakt voor €0. Dat verklaart wellicht dat alle bekende gezichten maar een keer langskomen en waardoor het eerder een soort verzameling sketches is. Maar ik heb een zwak voor Waardenbergs Rotterdamse humor en het geld voor de huur is voor een goed doel.

Who Killed The KLF?
De muziek vond ik toen niet veel aan (en nu nog niet) maar het verhaal is wel errug goed. Wellicht jammer dat de geldverbranding hun claim to fame is maar het is ook wel een stunt die ook tot nadenken stemt. Die Def Leppardzanger die ws zo’n bedrag op de bank heeft die moralistisch begint over goede doelen, van die dingen…

Pick-up
Of Pazuzu? Stoerdere titel, al ben ik het met Omar eens dat die esoterica niet voldoende wordt uitgediept om die titel te rechtvaardigen. Evengoed wel zeer nice seventies vibes en daar f*** ik wel mee, dus daar had Omar ook gelijk in.

De KLF docu was geweldig. En ergens blijft het een ongelofelijk verhaal, met name hoe ze die hits (groot liefhebber hier) voor elkaar hebben gekregen zonder platenmaatschappij, al dat geld rechtstreeks in de portemonnee om gebruikt te worden voor bizarre projecten. Alan Moore in opvallend goed humeur omdat hij het niet over strips hoeft te hebben.

Na twee speciale jury prijzen in Cannes gaat Östlund nooit meer een film onder de twee uur maken.

Le Procès
Beter bekend natuurlijk als The Trial. Orson Welles houdt zich redelijk aan het boek en wat hij toevoegt is heel goed gevonden. Die computer is vanzelfsprekend visionair. En de hele film ademt een angst voor wel heel opdringerige vrouwen uit, wat uitstekend werkt met Anthony Perkins in de hoofdrol, volgens mij destijds diep in de kast. K krijgt het zo wel erg moeilijk, zijn zaak komt bijna op het tweede plan. Het enige wat ik jammer vond is het einde, dat is in het boek zo kil en hier krijgt K nog een kans om eervol te sterven. Hoe dan ook, geweldig gefilmd in hard zwart-wit met rare perspectieven en weer een fraaie spiegelscène. En heel veel zorg bij het uitkiezen van de juiste gebouwen, kamers, hallen om die drukkende sfeer naar een hoger plan te tillen.

Blonde Venus
Bekend hier dus ik zal de samenvatting laten voor wat het is. De Von Sternberg - Dietrich combo levert weer eens. Mooie Duitse Fräulein die heerlijk suggestief in een bosmeer zwemmen totdat ze door irritante Amerikaanse guys worden gestoord. Von Sternberg houdt er de vaart heerlijk in, bam, we zijn in New York en Marlene is getrouwd en heeft een kind. Het verhaal is wel geinig alhoewel wat ongeloofwaardig maar het gaat toch om Dietrich die zich nergens wat van aantrekt en elke man ijskoud aanstaart. En toch die scène dat ze uit een gorillapak verschijnt HOe geniaal...in zijn ongegeneerde lolligheid. Ze is ook opvallend down met de zwarte vrouwen, daar zie je toch de Europese touch van Von Sternberg. De film was wat mij betreft geweldig geweest wanneer hij in Parijs was geëindigd, Dietrich succesvol met haar witte glinsterende mannenpak en in peak "ik heb schijt"-modus. Maar ze moet altijd gedomesticeerd worden. Aan de andere kant neem ik aan dat Von Sternberg een knipoog met het publiek deed van "Ik weet wat jullie echt willen."

Reality Bites
Ik heb er een handje van om naar deze film te verwijzen zonder dat ik hem ooit helemaal heb gezien. Destijds was ik ook 23 dus echt niet dat ik naar een hyperreële versie van Generation X ging kijken, tsss. Maar goed wel met Winona en misschien leuk als een nostalgietrip. Wat een drukke film! Echt op MTV-tempo, elke scène weer een ander liedje. Film ziet er trouwens wel goed uit met zo'n fijne jaren 90 korrel, de cinematograaf is dan ook Emmanuel Lubezki. Niet dat hij de film kan redden. Ethan Hawke speelt een onuitstaanbare slacker die Winona en Janeane Garofalo's huis crasht. Eigenlijk is iedereen irritant behalve Ben Stiller als goedaardige yup die niet cool genoeg is terwijl hij alle verwijzingen gewoon wel kent. De scène dat Hawke opeens in een pak voor de deur van Winona staat is wel legendarisch in zijn afschuwelijkheid.

Östlund neemt wel erg de tijd

Na twee speciale jury prijzen in Cannes gaat Östlund nooit meer een film onder de twee uur maken.

ghehe jep, zit nog moed te verzamelen.

Zelfs de soundtrack van Reality Bites viel me (ooit op cd opgesnord) tegen.

Voor de niet Feestboekers, mijn top 10, aflopende volgorde.

10. Fantastic Voyage (1966, Richard Fleischer)
De mens, een schattig beestje: we antropomorfiseren zelfs ons eigen lichaam.

9. Ninjababy (2021, Yngvild Sve Flikke)
Muurbloempje zet de bloemetjes buiten en zichzelf muurvast.

8. La Ciénaga (2001, Lucrecia Martel)
Zompige zelfdestructie in een verschrikkelijke zomer.

7. Una Giornata Particolare (1977, Ettore Scola)
Verloren zielen vinden elkaar in de huisvrouwengevangenis.

6. Shiva Baby (2020, Emma Seligman)
Joodse spot bereikt sch-preekwoordelijke piek tijdens de Sjivve.

5. Petite Maman (2021, Céline Sciamma)
Sciamma en de vrouwen, ze kan het met alle leeftijden.

4. El Perro que No Calla (2021, Ana Katz)
Van een eenzame hond naar de eenzame mensheid.

3. Silvia Prieto (1999, Martín Rejtman)
'Je lijkt op Maradona toen hij uit Italië terugkeerde.'

2. Jazz on a Summer's Day (1959, Bert Stern)
De klare rijkdom van een koperen tuin.

1. Beijing Watermelon (1989, Nobuhiko Obayashi)
Bestaat er een eerzamer beroep dan groenteman?

Knives Out
Glass Onion: A Knives Out Mystery
Ja, ja, ik hou best wel van een detective/moordmysterie op zijn tijd, maar ik moet er zin in hebben. Tijdens de feestdagen kwam deze postmoderne herbewerking van het klassieke genre opeens goed van pas. Sterrencast, groot huis, geld, irritante familie en een moord, je weet wat je gaat krijgen. Vandaal Rian Johnson gaat na zijn sardonische Star Wars hier ook eens lekker sarren wat uiteindelijk leidt tot een mooi zwijgend eindshot. Lekker geschreven en op tempo met een zeer vermakelijke Daniel Craig als half-bluffende detective Benoit Blanc. Wie het uiteindelijk heeft gedaan kan me altijd weinig schelen maar alles om de plot heen is helemaal prima. Netflix schijnt een bizar hoog bedrag te hebben betaald voor twee vervolgfilms en al snel zag ik de eerste goedkeurende memes voorbij komen. Het vervolg is meer satire dan detective en vooral het eerste half uur moest ik echt wel lachen om de vileine manier waarop disruptor culture op de hak wordt genomen. Twitter Trotsky's vinden het dan al snel "te makkelijk" maar dit is wel ongeveer voor iedereen te begrijpen en dat heeft ook zijn waarde. De moordzaak is weer heel barok maar niet superinteressant. Ook hier doen Blancs outfits, naïviteit en plotse observaties het meeste werk. En dat is prima zo.

Beste wensen alle(n)(twee)!

Toch een beetje de commodificatie van Rian Johnsons talent, vor mijn gevoel, alleen al dat 'A Knives Out Mystery'.

Triangle of Sadness
'I'm not a fan of fine dining.' Bij een film als Play konden we toch niet denken dat Ostlund ooit hip and happening zou worden. Nu zit de arthousebios vol oudjes. Het kan, omdat zijn films geen pijn meer doen. Triangle of Sadness is een farce over de heel knappen en de heel rijken, twee gemakkelijk te haten 'groepen'. Dat lukt dan ook, op een luxeyacht waar Captain Woody Harrelson een stevige punt achter de shitstorm drukt. Daarna moet Ostlund (Door zijn eigen ego? Van zijn financiers? Voor zijn nieuwe publiek?) nog een overbodig uur door op een eiland. Triangle of Sadness wordt daar een flets doordrukje van Parasite, satire volgens het gemakkelijkste boekje. 'I think it's useless tot talk about money.'

Flux Gourmet
Zeker nog eigenschappen van giallo en natuurlijk Sinbad, maar meer combi van de geluids- en gearfetishisms van Berberian Sound Studio maar dan zonder directe links met de seventies. Vreemd maar wel lekker.

The Uninvited
Remake van een Japanse horrorfilm die ik niet gezien heb. Middelmatig.

Athena
Dat kun je niet van deze zeggen. Er wordt veel gezegd over de overweldigende opening maar de film laat je sws niet echt rusten. Een veelgemaakte denkfout met rellen in achterstandswijken is dat er een vrede wordt verstoord. Het ís voor velen in die wijken al oorlog. Deze film is feitelijk een oorlogsfilm. Intens.

Violent Night
„The Die Hardification of Home Alone” (van Letterboxd) is eigenlijk een prima omschrijving. Home Alone vond ik te gewelddadig voor een kinderfilm, dit is geen kinderfilm.

Junk Head
Stop motion dwingt al snel respect af maar deze is veel leuker dan de nogal pompeuze Mad God die ik laatst zag. Veel makkelijker te volgen ook en ook een leuk gevoel voor humor.

Ennio
Scelsi: The First Motion of the Immovable
Let’s hear it for another great Italian! Dat Morricone veel heeft betekend voor de filmmuziek weet iedereen wel, maar dat hij het hele idee van „arrangement” op z’n kop heeft gezet was ik me nog niet zo van bewust. Tweeëneenhalf uur is een hele zit maar met een discografie („vergeet de film, denk aan het album”, vertrouwde hij Zorn ooit toe) niet te veel en dus zeker de moeite. Giacinto Scelsi was een stuk minimaler en de docu een stuk kunstzinniger, met wat open eindjes (zoals de plagiaatclaim). Mysterieuze muziek en het blijft een mysterieuze man.

عنکبوت مقدس (Holy Spider)
Doet wat denken aan Fatih Akins Der Goldene Handschuh, maar dan niet zo intens goor want de moordenaar is een brave huisvader die Gods werk denkt te doen. En het speelt zich af in Iran, want een fascinerende twist is en je krijgt er een dosis politieke en religieuze context bij, zonder te vervallen in makkelijke kritiek. Het blijven toch allemaal mensen. Wel nare mensen soms.

雜家小子
Beter bekend als Knockabout. Sammo Hung kung fu uit 1979, je weet wat je gaat krijgen. Twee domme schelmenbroers proberen de verkeerde persoon op te lichten. Die wil uiteindelijk wel hun kung fu-skills naar een hoger niveau tillen. Maar hij heeft natuurlijk zo zijn redenen. Sammo Hung zelf begint zich er met zijn ticks en gespeelde domheid gelukkig ook steeds meer tegen aan te bemoeien en dat eindigt vanzelfsprekend in een episch gevecht vol lolz en rugpijn. Acrobatisch vakwerk uit simpelere tijden met de gebruikelijke politiek incorrecte steekjes.

THX 1138
Hè, hè...eindelijk. Er rustte een soort zelfopgelegd taboe op deze Lucas pre-Star Wars-film. Ergens ook wel omdat ik wist dat hij deprimerend is en hem eigenlijk door osmose wel kon uittekenen. Die vermoedens kloppen uiteindelijk. Zwaarmoedig is deze update van 1984 zeker. Commercieel mislukt maar uiteindelijk denk ik heel erg invloedrijk geweest. Dystopieën waren hiervoor toch nog vaak ook wel olijk (denk hier aan bijvoorbeeld Alphaville). Dat kille, witte, haarloze is echt wel next level. Mooi gedaan, zelfs met naakt. Ook wat aan de saaie kant, maar dat mag want eksperimenteel. Toch onvermijdelijk "Wat als?"-vragen hoe de films van Lucas eruit hadden gezien als Star Wars een eenmalig middelmatig succes was geweest. Voor de samples is het meteen raak: zowel Orbital als natuurlijk DJ Shadow vielen op hun plek.

Vtáčkovia, siroty a blázni
Meer Slowaaks dan Tsjechisch, deze surrealistisch puinzooi op ADHD-tempo uit 1969 (int. Birds, Orphans and Fools. Vraag me af of de film post-1968 eigenlijk ooit heeft kunnen draaien, maar misschien waren de hardliners wel heel grootmoedig in het tonen van "bourgeois decadentie". Normaal wel mijn ding maar het werkte al snel op mijn zenuwen, wat een eikel is die Yorick en zijn antisemitische maat doet ook nog eens gemeen tegen het leuke meisje met kort haar. De dieren komen er ook niet echt goed vanaf, maar dat zie ik dan maar in geest van de tijd. Wel heel jaren '60 eigenlijk, dat idee van "de wereld is stom dus gedragen ons als kinderen". Hopeloos eigenlijk, want dit soort experimenten eindigen altijd in tranen. Miste eigenlijk alleen nog wat Zappa om het echt superkut te maken.

Le Doulos
Of te wel de informant. Hier een slicke Belmondo die werkelijk iedereen een loer draait. Weer een hele pessimistische Melville in stemmig zwart-wit. En wat een begin, gewoon een gast in een trenchcoat die in gedachten verzonken door een aftandse tunnel loopt, het spaarzame licht doet de rest. Die Rowan Atkinsonachtige figuur komt net uit de gevangenis en vermoordt met enige tegenzin een kennis uit het milieu. Het begin van een haast onnavolgbaar verhaal (wie is Jean ook alweer?) vol streken. Niemand is sympathiek, Belmondo met zijn lieve ogen slaat ook gewoon vrouwen uit het niets, en dat wreekt zich net als in Le Deuxième Souffle toch wel. Je wil toch in dit soort films dat zoiets als een gemankeerde good guy er mee weg komt. Hoe dan ook, erg stijlvol, het oude ambacht ("ik gebruik geen vuurwapens"), Corsicanen (Piccoli), vibrafoon en met een mooi einde. Misschien een volgende keer rustig in de bioscoop kijken zonder dat ik de plotverwikkelingen in de gaten hoef te houden.

The Last Picture Show
Echt zo'n klassieker die je in de bioscoop moet zien en zo geschiedde eindelijk, in kraakheldere 4K restauratie van de iets langere definitive director's cut (wat extra scènes, de verkeerde belichting van een scène bijgewerkt.) Ik heb het ademloos bekeken, La Strada komt naar Texas. Melancholisch maar op een volkomen natuurlijke manier. En toch regelmatig erg grappig. Yung Lebowksi doet zijn ding, maar het draait vooral om de observator Timothy Bottoms. En...uh...de ladies, die er ook maar wat van proberen te maken, vooral op onhandige wijze. Totaal unieke sfeer eigenlijk, veel films hebben het proberen na te bootsen maar geen een krijgt het echt goed.

Hè, hè...eindelijk. Er rustte een soort zelfopgelegd taboe op deze Lucas pre-Star Wars-film.

durfal!

Speak No Evil
Nodigt een beetje uit tot vooroordelen over Nederlanders en Denen (die Nederlandse vent is wel echt een hork), maar verder wel een aardige understated horrorfilm.

Hatchet
Retroslasher met van die inclusiviteit waar elk stereotype vertegenwoordigd is. Verder is het ook een beetje snoresome, maar de special fx maken nog wel een beetje goed.

L’Homme à la valise
Over ruimte innemen, zoals Akermans hitfilm 😉 ook vormgegeven als dagelijkse beslommeringen, nu van een schrijfster.

Men
Was een beetje huiverig omdat ik misschien wat pedante feminism for men, by men verwachtte maar het is veel abstracter, esoterischer. En mysterieuze horror.

White Noise
Geen idee wat te verwachten en door de vreemde dialogen over Hitler en Elvis bleef het een verrassing wat er nou weer ging gebeuren. Fascinerend en grappig en ook wel ontroerend soms.

Bones And All
Had helemaal niet door dat dit een Guadagnino was. Soort Only Lovers Left Alive maar dan met cannibalen maar met meer realistisch drama, of een soort road trip. Had misschien iets korter gekund, hoewel het niet zo’n overbodige coda als Suspiria heeft.

Nothing Compares
Als je cancelcultuur wil zien, kijk naar Sinéad O’Connor die een foto van de paus verscheurt (die toevallig net overleden was toen ik keek). Ze had gewoon gelijk maar het was gedaan met haar carrière die toch al geplaagd werd door het patriarchaat. Woestmakend en mijn respect voor O’Connor is nog wat gestegen. En idd, wtf zijn dat voor Bob Dylanfans? Oh, en jammer van de erven Prince.

When Arabs Danced
Beetje stuurloze documentaire over hoe islamitische fundaloonies de Arabische (en Perzische) wereld hun lol (de vrolijke en wulpse Egyptische cinema waar stiekem nog steeds volop van genoten wordt, de groovy Rangorangshows in prerevolutionair Iran) hebben ontnomen. Rayek Bek is wel een leuke ontdekking al is het bewuste album niet te vinden behalve op 128kbps op Soundcloud.

Copenhagen Baby
Winding Refn dus ff onthaasten. Wel iets minder afstandelijk ook door wat subtiele humor. Het geweld is voor mijn gevoel ook wat minder expliciet in beeld al is hangt het constant in de lucht. De grotere rol voor vrouwen, al is de hoofdrolspeelster tamelijk jongensachtig, maakt het toch ietsje minder testosterongedreven. Erg goed, if you're into that kind of thing.

Ik vrees de cringe van Speak no evil. Maar schijnt wel goed te zijn in de details nietwaar? Patrick en Karen, meezingen met Trijntje Oosterhuis. Al die horrors klinken goed (Bones and all zelfs de trailer van gezien) maar ik ben er helemaal uit qua "behoefte".

De cringe van het accent die mensen wel zullen hebben, tja, genoeg interviews uitgewerkt om te weten hoe ik zelf klink en die Denen hebben ook een accent. Ws is dat too close for comfort. 🙂 De cringe van z'n gedrag is goed getroffen. De echte horror laat tws lang op zich wachten.

De man met de koffer gaat op de lijst. (Als ie ook maar half zo goed is als het Italiaanse meisje met de koffer wordt het genieten)

Ondertussen een liefdevolle Romero ode:

The Dead Don't Die
'Who stole my fucking cows?' Jim Jarmusch en zijn vrindjes, gezellig aan de genrepastiche. Na de vampieren, nu de zombies. Stuk minder serieus, maar ik kon er meer mee. Het zal de postmoderne metahumor zijn, of toch de trumpiaanse metaforen – die tijdens het rommelige einde nog even door Tom Waits worden uitgelegd. Dat doet zombie Iggy Pop toch stiller en beter. 'Coffee!' Adam Driver en Bill Murray babbelen wat af, terwijl stranger things om zich heen grijpen. Hun collega Chloe Sevigny – godvergeten heerlijk in pliesie-uniform – is de enige die werkelijk bang is. De rest laat het allemaal gewoon op zijn gemakske gebeuren. 'Dead hipsters from Cleveland.'

甜蜜蜜
Uiteindelijk gaan alle Hong Kong-films over Hong Kong. Over de stad die het was, die niet meer is, over de onzekere relatie met China. Comrades, Almost a Love Story uit 1996 verpakt dat alles in een romantische film over twee recente nieuwkomers van het vasteland die het proberen te maken in de stad, die er geweldig uitziet. Zij (Maggie Cheung, zoals altijd top) lijkt iets beter voorbereid en is wat ambitieuzer. Er ontstaat een soort pragmatische relatie die ik heel mooi. Maar dan komt de verloofde ook over voor het beloofde huwelijk terwijl Maggie optrekt met een verrassend aardige gangster. Het eindigt melancholisch met nog een diaspora in een New York dat ook niet meer is. Misschien een dag later, nog beter dan ik dacht (de muziek is wat aanwezig en sommige romantische motieven zijn niet aan te ontsnappen.)

Detectorists Christmas special 2022
Niet specifiek kersterig maar gemaakt voor de feestdagen. Op zich meer van hetzelfde, kneuterig maar knus aandoenlijk. Menselijk…

The Menu
Heel nice! Verder totaal niet ingelezen dus dat maakt de bizarre ontwikkelingen alleen maar bizarder.

Canı (The Girlfriend)
Gangster, hostage, in deze Italiaans/Turkse samenwerking. Op zich typische Euro-seventies shit maar nu eens Turks.

Skinamarink
Je voelt je anderhalf uur weer een kind in het donker. Superminimal interessant stijlexperimen, dus not for everyone maar mij beviel het wel.

Flux Gourmet
Deze had ik kunnen schrijven. De nieuwe Strickland is een fascinerende film over een kunstcollectief met een residence op een mooi landgoud met een heerlijk pretentieuze artistiek directeur Gwendoline Christie. Vanaf het begin is de voedselbereiding naar, een soort latente horror. De film is natuurlijk ergens satire op de kunstwereld maar het mooie is dat het echt goed gedaan is en dat die performances ergens kloppen, vaste kracht Fatma Mohamed gaat er helemaal voor. Ik vond de continue machtsspelletjes zowel binnen de groep als met de directrice zeer vermakelijk. Subtiel geil ook. Maar het had iets strakker gemogen en hoewel het einde niet echt teleurstelt had ik het anders gedaan (ook al heb ik niet meteen een panklare oplossing, maar iets mysterieuzer dan de nette satirische oplossing.)

Deze had ik kunnen schrijven.

ah ik voel een handschoen-oppakmoment naderen. ;-)

Good Luck to You, Leo Grande
'Desires are never mundane.' Typische toneelfilm, iets te geil op zichzelf en haar eigen correctheid, al past dat bij het onderwerp. Een vrouw van middelbare leeftijd (de altijd aangename Emma Thompson) huurt een gigolo (Daryl McCormack) in om haar 'tweetje' te beleven. De tweede man met wie ze 'het' ooit zal doen. Volgt een avond babbelen en filosoferen, hoop je, en dan misschien niet eens seks maar loutering. Helaas, het blijft niet bij die ene ontmoeting. Moderne sexual healing vereist een moderne, dus veeleisende klant. De derde akte eindigt dapper grimmig – maar er moet toch een happy ending komen, natuurlijk. 'You're the only adventure I've ever had.'