Filmforum

Hahaha, well played, sir. Maar, inderdaad dat dus.

Het is bijna exotisme.

lol :D

Judas and the Black Messiah
'Come on man, you watch too many movies.' Het iconische jaar 1968. Ondanks de Amerikanisering van Nederland, vergeet ik soms dat het ook voor Amerika een ijkpunt was. Protesten en politiegeweld gingen hand in hand met de Black Panthers op weg naar de heilstaat die nooit kwam. Shaka King vertelt het verhaal van Chicago-panther Fred Hampton, en hoe hij zijn einde vond door een zwarte judas (want die titel had best omgekeerd gekund). In dit tweekoppige gehalte van het verhaal zit meteen een nadeel. Wanneer King enkel voor Hampton had gekozen, kregen we een vrij standaard biopic, koos ze alleen voor O'Neal (de verrader), dan werd het een wonderlijke psychologische thriller. Een omgekeerd Stockholm Syndroom. Helaas wil King ambitieus beiden. Wellicht was een en ander op te lossen met een vlucht naar de Third Man. Jesse Pelmons speelt in Philip Seymour Hoffman-modus de agent die de rat begeleidde. Ook hij twijfelt soms. 'A badge is scarier than a gun.' Er gaat ook veel goed. Bijna zo gritty en tegelijk even stijlvol als Scorsese zien we het gevaar. Revolutie eet haar eigen kinderen. De Amerikaanse staat kotst ze uit. Het persoonlijke wordt nooit vergeten. Beginnen de meest belangwekkende veranderingen in de samenleving op familie-niveau of is dat veel te naïef gedacht? 'At least I had a point of view.'

The Father
'Who exactly am I?' Emotie-kwijtkun-film voor niet meer zo heel jong, en oud. Wanneer je dementie in de eigen omgeving meemaakt, zal deze film een mokerslag zijn. Nu geldt dat goddank niet voor mij, dus kan ik lekker sikkeneuren. Vanaf de eerste klassieke tonen wordt duidelijk dat het hier om een gedegen werk gaat. De klassieke Anthony Hopkins past daarbij. Die eerste paar minuten van Interiors-beeldcomposities hebben de donkerbruine vibe van Bergman en Allen. Heftig en lichtvoetig. In die wedijver zou de film sowieso falen, en gelukkig neemt Florian Zeller een gevaarlijker afslag. Dementie betekent een mindfuck die tot body horror materialiseert. 'You're going to have to what?' De film sleept de kijker mee in Anthony's verwarring. Daalt zonder opsmuk af in de ene na de andere bovenkamer-wending. Grappig genoeg spotte ik een paar matige edits, die meedelen in de chaos. Hoe tragisch Anthony ook lijdt, geen personage is zo pijnlijk als de dochter die nog steeds de liefde van Little Daddy wil winnen. Hij is echter vooral tevreden met zijn chique cd-speler - waarvan ik het merk helaas niet kon ontwaren! Op een zeer filmische en voor de hand liggende freudiaanse manier volstrekt zich het onvermijdelijke. De terugkeer naar het kind. Ik heb er geen verstand van, maar denk dat dementie toch irrationeler doordendert. 'Dad, it's me!'

CD-speler schijnt van Yamaha te zijn.

The French Dispatch
Halverwege de film kwam de realisatie: Tumblr als cinema. Ja, Wes Anderson is terug met zijn nostalgische kijkdoos vol beroemde gasten. Je weet wat je krijgt voorgeschoteld en dat hij in deze vorm met Moonrise Kingdom heeft gepiekt. Met die wetenschap is het drieluik The French Dispatch best amusant. Veel flauwe visuele grappen en een paar keer moest ik gniffelen, maar meer ook niet. Anderson combineert twee onderwerpen: de ambachtelijke Amerikaanse journalistiek van weleer en de Franse cinema. Technisch heel vernuftig en met twee sensuele Franse actrices, dus wat dat betreft weinig klachten. Toch is het mooiste moment bijna achteloos, al een tijd klinkt een wat dreinig muziekje en dan pakt Ed Norton een gitaar om even achteloos mee te spelen. Ergens een sublieme expressie van retromania, maar zelfs dat begint nu retro te worden. Ik begrijp dat verlangen prima, ik heb ook al die films gezien en was een kind in de jaren '70, maar we gaan nu echt richting de diepe 21ste eeuw, je kunt niet blijven hangen (al vermoed ik dat Anderson gewoon stug door zal gaan, heb ik ook vrede mee.)

CD-speler schijnt van Yamaha te zijn.

ahhh dank, een nuttiger site dan AZNudes (want daar kom ik sowieso nooit aan, die actrices :P :P)

The French Dispatch lees ik nog even niet, eens zien of ik 'm in november in de bios mee ken pakken.

Niño del Elche - La Exclusión
Precies voor mij gemaakt! Ik dacht even vier track EP'tje maar het zijn lange stukken die steeds tegen de 19 minuten aantikken. De alleskunner pakt het allemaal nog ambitieuzer aan met lange geluidswerelden die me deden denken aan van die black metal soundscapes. Hij werkt de Buckley-invloed verder uit met echte 'Starsailor' glossolalia, eenzame flamenco en wat klinkt als heidense plattelandsliederen. Eeuwenoud en modern, een winnende combinatie.

☝️dunno if correct thread maar 👌

Nee dus. :) Al maakt meneer ook korte films.

ahhh zeer benieuwd. Al moest ik laatst een week nadenken en zoeken (in mijn eigen cd kast) wat de naam ook alweer was van die avant-garde flamenco man met de geniale dubbelaar.

Lapsis
'These are your points if you want to use them.' Geef me een geweldloze SF, dicht bij de moderne tijd, die mede daardoor al snel metaforische kwaliteiten verkrijgt, en ik ben tevreden. Lapsis is zo'n film. Let op: hier dus ook geen bonuspunten voor capabel acteerwerk – het hoofdpersonage heeft zelfs iets weg van Seth Rogen – noch voor de soundtrack. Zelfs de special effects denderen niet echt. En toch! Ergens in de nabij toekomst zitten we allemaal aan de Quantum-computers. Het enige dat daarvoor moet worden aangelegd zijn kabels. Heel veel kabels. Goedgevonden ironie wel. Zou er een moment komen dat digitale vernieuwing geen analoge basis meer blieft? Dat de cloud zelf cloud is? Het hoofdpersonage heeft hard geld nodig voor zijn broer. (Die last heeft van een nieuwe, moderne ziekte, ook altijd 'leuk'!). De twee beleven een fijne 'bromance'. Out there in de natuur waar de zwarte kabels worden uitgerold, verandert Lapsis in een goofy Twin Peaks - en ons hoofdpersonage in Lapsis Beefteach, The Cable Guy met een verleden. Natuurlijk zit je dan al snel in Stalker-achtige zones, met als hoofdgeleiding een soort Kaäba. Door de filter van SF leert de film ons terechte dingen voelen. Op weg naar de onvermijdelijke kapitalismekritiek! Net wanneer ik denk, nu begint het echt, is ie om. En zo hoort het ook, bij dit soort ideeën-SF. 'Rest tonight.'

State Funeral
'De dood is gekomen en wij zijn helemaal alleen.' Statig en gedragen, de kist, de film. Aan het eind van een lange winter stierf Joseph Vissarionovich Stalin. Verwarring alom! De propaganda had hem tot christusfiguur verheven, onsterfelijk en oneindig (goed). Van de weeromstuit melden de luidsprekers van Riga tot Alaska zeer nauwkeurig wat er die laatste dagen in het Lichaam gebeurde. Opdat diens Geest zal blijven. De eindeloze documentaire State Funeral van Sergei Loznitsa bestaat commentaarloos uit veelzeggende journaalbeelden. Ik had het zelf bij enkel kleurfragmenten gehouden, want uit die grauwe periode spat juist daar de emotie daar huiveringwekkend vanaf. Het had bovendien een uur speeltijd gescheeld! Delegatie na delegatie arriveert voor de begrafenis. Ook het volk verzamelt zich met hele kerstbomen aan rouwboeketten. Von Sternbergiaanse pracht en praal voor een Scarlett Emperor. De laatste stuiptrekking van een ontplofte cultus biologeert. Het valt nog mee dat ze in – pakweg – Vilnius niet met een eigen kist rondliepen, al dan niet met 'vrijwilliger'. Niemand klapt, iedereen lijdt. Totdat Beria, Malenkov en Molotov verschijnen voor de bordesscène. Dan begint de mumbojumbo opnieuw. Wordt de hypnose van leugens doorbroken, ingeruild voor verkrampt machtsvertoon. 'Wij verachten de dood. Er zal geen dood zijn.'

西鶴一代女
Historisch drama van Kenji Mizoguchi uit 1952. Ik maakte me op voor een tranendal...is The Life of Oharu ook, maar toch anders. Je merkt het verschil met de Westere variant van de "altijd pech" films die toch altijd op een sadomasochistisch "lijden is goed" idee drijven. Hier wordt de boeddhistische variant gepresenteerd aan de hand van de neergang van Oharu, van hofdame tot oudere prostituee. Niet dat ze haar lot zonder emoties ondergaat, maar er is een uniek soort waardigheid (soms tegen lethargie aan) die perfect past bij de realistische "life sucks"-boodschap, en samenkomt in een wonderschoon eindshot. Oharu wordt op een intrigerende wijze gepresenteerd als een soort scherm waarop iedereen zijn moralisme kan projecteren om zich beter te voelen. In die zin een subtiel nietzscheaanse film waar je het niet verwacht. Prachtig gefilmd vanzelfsprekend, alsof je naar de 17de eeuw bent getransporteerd (heb ik sowieso met de meeste Japanse historische drama's.)

Devil Times Five
Een groepje kinderen moordt een groepje volwassenen dat gestrand is in een cabin in the woods, pretty basic maar gnarly genoeg.

Estigma
Surreële Spaanse gothic horror uit 1980, zeer atmosferisch, uitstekend!

Army of Thieves
Amélie meets heist movie, soort van, met zombies (als prequel van het ook al niet erg geslaagde Army Of The Dead).

北斎漫画 (Edo Porn)
Hokusai Manga is een betere vertaling denk ik, al is ie niet meteen duidelijker. Wat stroeve biopic met wat ups (filosofische overpeinzingen van dochter Oei, mooie set decors, de mooie muze Onao) en downs (crappy make-up effects, overall saaiheid), zoals de tentacle porn scene, die inderdaad bijzonder is.

]To Have and Have Not
Een goudmijn gevuld met gifs. Bacalls debuut en meteen zo legendarisch mooi. Het wegwerpen van de lucifer, voorover buigen met de sigaret, de naar-achter-kijken-pose en het achteloze dansje richting The End. Bogart een beetje bespottelijk met die zeemanspet maar wel een toffe peer. Desondanks helemaal niet zo'n grote romance als je zou verwachten gezien de posters, eigenlijk beter zo, een beetje teasen, een beetje flirten, een suggestieve oneliner, prima zo. Bogart mist zelfs een panklare voorzet voor een homoseksuele toespeling, wanneer Frenchy "I'll come up to your room." zegt. WTF? Verder zijn de dialogen van het kaliber dat je mag verwachten van klassiek Hollywood, alleen het verhaal is een flinterdunne Kuifje rip-off. Bizar eigenlijk voor een verhaal van Hemingway met een script waaraan Faulkner heeft meegeschreven, maar misschien is er daarom zoveel aandacht voor de details van vissen en alcoholconsumptie. Prima vermaak en je moet hem gezien hebben voor de iconografie, al ken je die door digitale osmose.

Passing
Twee schoolvriendinnen komen elkaar weer tegen in de jaren twintig, een van de twee passes as wit en de andere eigenlijk op haar eigen manier ook met haar donkerdere werkster. Want je moet wat en je zit als je niet wit bent altijd in iemands n***o league. Zonder dat het genoemd wordt de oorsprong van het heden ten dage zo gemaltraîteerde woord woke. Prachtig geschoten in zwartwit, beetje verstild met veel detail.

Panna a netvor (Beauty And The Beast)
Tsjechische sprookjes, can't go wrong with that. Van Juraj Herz (o.a. Morgiana), oubollig ms nu wat ‘problematisch’ verhaal (zoals zoveel sprookjes), maar elk frame een schilderij en de orgelsoundtrack is ook geweldig.

ohh klinkt boeiend, Passing.

alleen het verhaal is een flinterdunne Kuifje rip-off
gheheh. Wat een rare film inderdaad.

Pig
'Have you heard anything about a pig?' De jaarlijkse Cage-waanzin, denk je dan. Mispoes (of misvarken, letterlijk.) Pig blijkt vanaf de intiteling al een duistere, stemmige film. Daalt af in het zwarte woud van Portland. Sprookjesachtige ritselingen. Nicholas Cage leeft als kluizenaar in die bossen met zijn geliefde truffelvarken. Zijn enige contact heeft hij met een sjappie die een dure sportkar rijdt. Hij brengt het gedolven goud naar de Grote Stad. Uiteraard raakt de zoeker kwijt, dus moet Cage zijn cassette revival achter zich laten en als Wreker terug onder de mensen verschijnen. Even wordt de film dan te gewelddadig, fascistoïde in plaats van galant morbide. Goddank herstelt zich dat vrij rap, en zitten we op het delicate terrein van Jeunet en Caro. Ja, af en toe is de film echt zo goed! Cage's rariteiten worden in evenwicht gehouden door natuurschoon en slow food. Natuurlijk spelen er wat vader-issues en concretiseert het verleden zich dromerig. De parvenu en de kluizenaar komen tot elkaar dankzij hun McPiggin. De soundtrack knort zachtjes mee. Schrille snaren en een fraai moment van onscreen 'musiceren'. 'Sounds nice.' De film dist conservatisme door ouderwets romantisch te doen – wat tegenwoordig ook best conservatief mag heten! Een mooie opheffing, kort en scherp als een proustiaanse herinnering. 'Making the familiar feel foreign.'

Dune
'I've been having dreams.' Goed dat iemand het nog eens probeerde. De Dune van het genie Lynch implodeerde. Die van degelijke actiemeester Denis Villeneuve blijft overeind. Met hangen en wurgen weet de film iets van de sfeer van het boek te behouden. Of komt het omdat ik het boek heb gelezen en de karakterstudies erbij kan denken? Wellicht is suggestie genoeg: de albino calculator (hoeveel mensen gaan zo'n mond-tattoo nemen!), de gekwelde dokter, en de Man die zijn Vrouw niet meer vertrouwt. Om nog te zwijgen over de zoon die zijn persoonlijke Jezus-verhaal eigenlijk niet ziet zitten. (Was het boek niet nog beter geweest als Paul messcherp had geweigerd?) In het begin dreigt alles mis te gaan. Huis Atreides voert 300-rituelen op. (This is Atreides!). Het acteerwerk blijkt en blijft overdreven. Ook de film heeft de planeet nodig. En vooral de Fremen natuurlijk! Dune is het Midden-Oosten, het onvermijdelijke lot van het imperialisme, waar 'wij' onszelf tegenkomen, verslaafd aan het geldkruid. 'The desert was ours long before you came.' De testosteron smelt in de hitte, door slimme vrouwen, en Submission op de lijven. Jammer genoeg durft Villeneuve zelfs twee paar billen niet aan. Enerverend blijft zijn bombast wel. Van de eerste tot de laatste minuut een vol getrommelde spanningsboog. 'That's the future, it's coming.'

Das Leben der Anderen
Ik bezocht laatst het Stasi-museum en merkte dat ik, hoe zeer ze ook hun best deden om te laten zien dat het gewone mensenwerk was, toch betoverd werd door een soort retro-romantiek van interieurs en obsessieve technologie-ontwikkeling. Je ziet de absurditeit en gecontroleerde waanzin maar deze Oscar-winnaar maakt het levend en voegt een cruciaal element toe: de angst voor de superieur. Mooie personages, Ulrich Mühe zet echt een goede grijze muis met macht neer. Het enige waar ik mee zat was dat zijn omslag wat gehaast voelt, narratief-technisch allemaal te billijken. Het wordt bijna een feel-good-film maar daarvoor is het onderwerp te serieus dus moet het noodlot toch ergens toeslaan, had van mij ook subtieler gekund. Goedgemaakt met een mooi, lang slot dat de tijd neemt.

Le Voleur
Weer eens een van de oudste films op de kijklijst. Altijd achterdochtig geweest over deze Malle uit 1967, maar goed nu Belmondo is heengegaan een goed moment. En inderdaad, weer anders dan ik had verwacht. Een heel ingetogen en gedetailleerd film aan het eind van de 19de eeuw over een jonge meesterdief in wording. Na een beroving uit baldadigheid is het duidelijk dat dit zijn roeping is. Het wordt meteen goed wanneer een priester een belangrijke spil blijkt te zijn in het dievengilde en zo ontstaat een koddig beeld van een soort stelende aristocratie, allemaal fijnzinnige filosofen en estheten. Malle neemt rustig de bourgeoisie op de hak inclusief bijhorende domrechtse politici. Heerlijk gortdroge humor maar tegen het einde steeds melancholischer, Belmondo als ware dief kan niks anders, is wie hij moet zijn. Gepakt wordt hij gelukkig niet (veel te saai) maar zijn laatste job is zo overdadig dat je de verslaving voelt. Subtiel.

Session 9
Spooky vibes in deze, er wordt weinig uitgelegd en het blijft allemaal nogal mysterieus, maar op een goeie manier.

Last Night In Soho
Deze is geen rocket surgery en er valt veel op aan te merken, maar ik vond de (beetje Suspiria-achtige look & feel gewoon erg fijn. Een nostalgie die me meer ligt dan die van Wrights andere films die ik zag.

ja Voleur, wat een weelde!

ghehe en een fashion designer chop chop. Ook een soort Voleur die Wright.

La Nuit des Rois
'C'est ta première fois ici?' Een gevangenisfilm, dat was een tijd geleden. In de jungle van Ivoorkust ligt in het groen en beton een vesting verscholen. Het bestekken welkom voor de nieuwe 'inmate' kennen we. Laat het matten beginnen! Nee dus. La Nuit des Rois blijkt een hypergestileerde structuurfilm, die tegelijkertijd verstrikt raakt in haar eigen ambities. Ik had best een arthouse-film over het dagelijkse gangetje willen zien. Potjes dammen, Zwartbaard als de baas van de mannen, en de gevangenisdirecteur die geen directeur is. De keuze van de makers is anders, origineler, gevaarlijker. Dit is Afrika. Continent van magisch realisme, van geesten en rituelen. De nieuwe celgenoot moet vertellen of sterven – fluistert de enige witman Denis Lavant hem toe. En zo geschiedde. De spanning van een verhaal in een verhaal blijft 1001x genieten. Als kijker wordt je een gevangene van de verteller, zoals je een gevangene van de film bent. Helaas, wanneer het verhaal (of de verhalen) loskomen wordt het al snel al te theatraal. Bijna een Marquez-musical. Alles hangt als los zand aan elkaar, en hoewel dat ergens toepasselijk is – en ook zo wordt benadrukt - koop je daar als kijker niets voor. Er volgen wendingen die slechts lijken te dienen om het ruime budget op te maken. Alles en iedereen overspeelt zijn hand. 'Tu melanges tous.'

The French Dispatch
'Seeking something missing.' De inspiratie is al een tijdje op bij Wes Anderson. Ook in deze film overleeft hij op stijl en De Stijl alleen. En hipsterig freewheelen dat kan hij! Toch zou Anderson zichzelf wel weer eens uit mogen dagen. Dat begint aan de basis. Dit keer vorm een tijdschriftredactie de locatie. Een eenvoudige gelegenheid om meerdere verhalen te vertellen, toegegeven wel een wat originelere dan het bekende hotel. De eerste minuten droomde ik van Georges Perec. De kans om elke ingeving te volgen in een marathon van flitsen halve genialiteit. Helaas. Eigenlijk vertelt The French Dispatch heel traditioneel drie uitgebreide 'cover stories'. In elk verhaal treffen we massa's bekende acteurs, maar geen van de stories wordt echt met elkaar verbonden, behalve dan dat ze in L'Ennui spelen. Ja, we zijn in Frankrijk, en Wes beleeft als Woody zijn Midnight in Paris. Het geeft hem de kans om naar Tati te verwijzen, naar nouvelle vague en Grisby-gangsters. Het eerste stuk werkt het best, dankzij de postmoderne kunstkritiek. Het bevat bovendien meer naakt dan ooit dankzij Lea Seydoux. De politiek van verhaal twee slaat ogenblikkelijk morsdood. De luim van het derde segment past Anderson als gegoten. Daar switcht de film even naar Kuifje-achtige animatie. De oppervlakkigheid klopt dan ineens wel. 'Ha yourself.'

Perec! Ik moest er ook even aan denken in het begin, dat was wat geweest. Ik verwachtte eigenlijk dat The New Yorker te hooghartig zou zijn om het bestaan van de film te erkennen, maar gewoon een lang interview waaruit blijkt dat Anderson inderdaad een gigantische nerd is met encyclopedische kennis van het tijdschrift.

찬실이는 복도 많지
Hele leuke Koreaanse arthouse die de zoekende vrouw combineert met het (is dat nou typische Koreaans?) film-over-film-genre. Lucky Chan-sil begint met een olijk gezelschap waarbij de vrouwen gewoon een regisseur dooddrinken. Zijn producer Chan-Sil komt daarna meteen niet meer aan werk. Gelukkig woont ze bij een wat excentrieke dame op leeftijd en haar acterende vriendin helpt haar met schoonmaakklussen. Die vriendin krijgt Franse les van een vriendelijke regisseur (ook zoekend) dus je denkt wel te weten waar dit naar toe gaat. Een legendarische scène die ik niet ga spoilen (ook al had ik de film daardoor ontdekt) laat doorschemeren dat het niet zo makkelijk verloopt. Oh ja, de geest van Leslie Cheung woont ook in haar huis, heel lief en behulpzaam in zijn hemdje. Een mooie constructie die net even dingen anders doet, met flink wat memorabele oneliners en het betonnen doolhof op heuvels dat Seoul is laat zich graag vastleggen in fraaie shots. Tevredenheid alom.

The Huldra
Ik heb The Room nog steeds niet gezien maar slechter dan dit kan toch bijna niet … wel zo bizar dat je ’m uitkijkt (laatste 20 minuten heb ik een beetje doorgescand, zelfs de aftiteling is weird).
https://www.youtube.com/watch?v=LK_KFiXYbNI

山椒大夫
La Strada-achtig in zijn aaneenschakeling van depressieve gebeurtenissen. Mizoguchi gebruikt een oud Japans verhaal om zijn boeddhistische versie van het sociaal realisme te framen. Een gouverneur met oog voor de armen krijgt problemen met de gevestigde orde en stuurt zijn vrouw en kinderen alvast op pad mocht het uit de hand lopen. Slecht plan. Voordat ze het weten worden de moeder en kinderen gescheiden en als slaven verkocht. De kinderen komen te werken voor de gemene Sansho (vandaar de internationale titel Sansho the Bailiff) terwijl moeder als courtisane op een eiland verder moet. Alles wordt op ouderwetse manier tot een tragische einde gebracht, wat me ergens irriteerde (ook vanwege totaal onlogische beslissingen van personages.) Hoe dan ook, prachtig gefilmd weer en Mizoguchi heeft naast het zen pessimisme nog wel wat te melden over het probleem van een geslaagde revolutie wat in ieder geval een onvergetelijke scène oplevert.

Riders of Justice
'Ik verroer geen vin tot ik wapentraining krijg.' De moderne kerstgedachte in één zin. Riders of Justice sleept met een gigantisch net over de bodem van de menselijke waardigheid en probeert alles in een duistere actiekomedie te verwerken. Nog tijdens het intro vatten de makers kruimelcriminaliteit, terreur en data mining bij de rendierhoorns. De uitkomst lijkt onvermijdelijk op een melodrama van het type Incendies af te sjezen. Gelukkig worden de verhaallijnen bij elkaar gebracht. Meet The D-Team! Een mannencirkel met stoornissen die de Deense politie wel eens zullen helpen. Na driekwartier zoeken vindt de film zo eindelijk een pikzwarte GGZ-humor toon, en begint het waagstuk enigszins te werken. Denk aan Loenatik met zwaar geschut. Een soort In Bruges ook. Toch blijf ik als moraal'rytter' moeite houden met lachen wanneer de death count oploopt, en de ene na de andere vent door het hoofd wordt geschoten. Dan voelt iedere emotie toch als een krokodillentraan, en slaat iedere lach... dood. (Om op niveau te blijven). Het beste segment blijkt de laatste fase waarin de mannen op zichzelf botsen. Zonder determinisme rest nihilisme. Mét determinisme waanzin en wanhoop (en een afwezige God). Het levert een paar aardige gedachten op, in een cynische succesfilm. Keihard geweld wordt halfzacht beloond. 'Cijfers liegen nooit.'

Kuessipan
'Soms heb ik het gevoel dat we al oud zijn.' Grootse gebeurtenissen leiden tot subtiele en herkenbare reacties in dit tienerdrama, dat zich op een wel heel bijzondere locatie afspeelt. Een 'reservaat' van de Inuits in Quebec. Hun land bestaat uit een straat of vijf hooguit, waar vrouw en man moedig hun tradities in stand proberen te houden. Dat gaat uiteraard lastig in een snelkookpan van conflicten. De fysieke weerslag spreekt van ieder lijf. Een exil in eigen land, het blijft dubbel pijnlijk. Hoofdpersonage is een filosofisch gestemd meisje dat aanvankelijk geduldig haar duistere winterwereld observeert. De rake synthesizer-muziek ontregelt haar gedachten. In een heerlijke tijdssprong zijn zij en haar beste vriendin ineens 'oud', dat wil zeggen, bijna-meerderjarig, waardoor de openbare – en deels zelfs in stand gehouden gevangenis – pas echt gaat kwellen. 'Vroeger vond ik het reservaat groot.' Weggaan vereist echter meer dan doorzettingsvermogen, het neigt naar zelfmutilatie. Terwijl de dramatische gebeurtenissen toenemen, houdt de kritische blik op de eigen gewoonten, en die op de rol van De Ander, deze fijne film op koers. De haast hallucinante invloed van Westerse invloeden zorgt voor de mooiste shots. Kuessipan schetst de tragiek van een onoplosbaar probleem. Het enige dat rest is reflectie op wat was en nooit meer kan zijn. 'Ca fait mal?'

Brian Wilson: Long Promised Road
Beetje tragisch figuur natuurlijk, die Wilson. Langs al die locaties met pijnlijke herinneringen rijden heeft iets ongemakkelijks, al lijkt Wilson de chauffeur/interviewer wel te waarderen. Maar er wordt weinig opzienbarends uit de doeken gedaan verder, had van mij nerderiger gemogen, meer Don Was op de mengtafel al die partijtjes uit laten lichten.

The Beatles: Get Back
Ik heb de nodige bandrepetities bijgewoond als aanhang en srsly, het is gewoon saai. Oók als het de Beatles zijn. Yoko must've been bored out of her mind (want die zegt dus helemaal niks). De Beatles is ook een band die ik meer respecteer dan draai, dus de geboorte van die iconische songs boeit ook maar tot op zekere hoogte. Nu moet tweeëneenhalf uur wachten voor er enige actie is en de heren zijn zo volwassen en beleefd dat dat eigenlijk ook niet zo heel spectaculair wordt. Aflevering twee keutelt zo door en als in de derde dan wat meer familie over de vloer komt (Pauls dochtertje) wordt het wel een hele gezellige aangelegenheid die wel leuk is, dus sws beste aflevering. Het concert op het dak is leuk door de gestresste bobbies en de straatinterviews, z'n spelen niet echt mijn favoriete pokus namelijk. Daarna wel het album geluisterd en dan voel je die vibe van de studio wel veel meer, da's wel leuk.

Вий
Oude tip van Martijn. Viy is een Russisch volksverhaal zoals opgetekend door Gogol. Een jonge priester met een heel goed dommig hoofd raakt met twee kameraden van het pad en denken te kunnen overnachten in een boerderij. Dat gaat zo maar niet en de onrustige nacht heeft heel wat gevolgen, zeker wanneer hij bij terugkomst op het klooster specifiek wordt gevraagd om een wake van drie nachten te houden bij een stervend meisje. Die nachten escaleren al snel en worden tot een bizarre climax gebracht met old school special effects. Heeft het niveau van een eng sprookje (beetje van het kaliber vroege Tim Burton), vrij stijlvol gedaan met enkele fraaie shots waar het immer lege Russische landschap zich graag voor leent. Mooie jaren zestig kleuren ook.

Langs al die locaties met pijnlijke herinneringen rijden heeft iets ongemakkelijks, al lijkt Wilson de chauffeur/interviewer wel te waarderen.

aii ja, bloedlink voor die arme Brian. Hij zal wel wat extra pilletjes hebben moeten innnemen. :c

8 uur Beatles in terminale fase, respect dat je dat aan kan. Ik vond die Let It Be-film (lang, lang geleden gezien) al ontzettend deprimerend en saai.

Ik vond het helemaal niet terminaal overkomen. Als je niet tot de mensen behoort die zich nog elke avond in slaap huilen over die split (YoKO's HeEfT ZE KaPOt geMaAKt!!1) dan zie je een groepje erg volwassen en redelijke jongemannen die een leuke tijd hebben. Ze zijn zich opvallend bewust van ego's en dat soort dingen die altijd zullen opspelen in elke samenwerking, als je nagaat dat ze nog geen 30 waren.

Het is wel grappig hoe dat narratief is veranderd in de laatste jaren. Las een tijdje geleden dat de Abbey Road-sessies heel gemoedelijk waren, zo van "Het zit er gewoon op, laten we nog een keer iets moois maken." Inderdaad helemaal niet dat psychodrama wat destijds is verkocht met inderdaad heel handig een Aziatische heks die alles in de soep laat lopen.

Sada　戯作・阿部定の生涯
Nobuhiko Obayashi waagt zich aan het verhaal van Sada Abe, je weet wel de vrouw die haar minnaar wurgde en zijn penis afsneed (zie de bekende schandaalfilm In the Realm of the Senses.) Obayashi doet een subtiele, wat dromerige insteek en laat een personage meteen in de introductie verkondigen dat hij een compleet beeld van de vrouw wil presenteren. Dat lukt in dik twee uur prima. Er zijn een paar Obayashi-foefjes maar het is nu meer dan ooit in dienst van een kleurige esthetiek waarmee het vooroorlogse leven in Japan invoelbaar wordt. Heel veel kleine details, historisch maar ook gewoon achteloze momenten die niets met plot te maken hebben waardoor het geheel een romanachtige diepte krijgt. Verder redelijk kuis maar toch heel erotisch, met name Hitomi Kuroki als Sada maakt een zeer subtiele transformatie door.

Passing
'Don't you know me?' Zwart-wit beelden maken donkere mensen lichter en lichtere mensen donker, zo lijkt het soms. Daar zit vast een filosofische metafoor in – of gewoon een cursus natuurkunde. Passing maakt slim gebruik van de kansen die de cinematografie biedt. De chique grijstinten doen denken aan Frances Ha, zoals de film toch al het deprimerende van Baumbach uitstraalt. Rebecca Hall debuteert als regisseur en ze doet met vaste hand. Het zou mooi zijn als de hele 'nieuwe' generatie actrices allemaal die weg volgen. (Greta Gerwig ging Hall al voor.) Passing vertelt over het lastige leven van twee Afro-Amerikaanse jeugdvriendinnen die beiden toch 'goed' terecht lijken gekomen. De ene 'passt' als wit, met alle gevolgen van dien, de ander leidt een upper class-leven in Harlem als vrouw van de dokter. Zij is witter dan de witte 'poseur' geworden. Als veeleisende suburban housewife met zwarte maid draait alles om de kinderen. Haar enige verzetje? Charity work. Het scenario is erg verliefd op deze paradox. Op de slechtere momenten lijken de makers zelfs te denken dat zij hier een haast modernistisch inzicht te pakken hebben. Dat is verre van het geval, maar dankzij een Art Tatum-leitmotiv, het verglijden van de seizoenen en de pijn van de zelfvergetelheid wordt het toch indringend. Weelderig als Wyler. 'Who's satisfied being anything?'

Give Me Liberty
'I should be there in 10.' Busje komt zo in deze road (to nowhere) movie. Een komedie naar mijn hart. De onmogelijkheid om ergens te komen. After Hours! Een Amerikaans-Russische gozer – type Jay uit Clerks – werkt als chauffeur van gehandicapten. Dit is Amerika, dus hij komt om in het werk. Wat als je aan het dagelijkse gedoe met mokkende obezen en bazelende idioten ook nog een Russische begrafenis toevoegt? Dat is de pitch, en die wordt moeiteloos de tribunes ingeslagen – ondanks Sovjet-gemopper dat baseball een belachelijk spel is. Alle chaos wordt gefilmd in gritty handheld. Soms misselijkmakend, meestal functioneel. Op noodtempo doet het denken aan Aaltra. Boertige ploertenhumor, die gedachte aan Clerks kwam ook ergens vandaan natuurlijk. En ze weten het! 'They're not even supposed to be here.' Door de Russische influx wordt het allemaal net even wat subtieler, met meer galgenhumor, meer Aki Kaurismaki ook. Running gags and gagging runs. Het meest Gummo-waardig is toch wel het optreden van Bruce Springsteen. Nou ja, zijn even coole imitator op de dagopvang. Tegen die tijd beginnen de makers hun true colours te tonen. Ze zijn eigenlijk best aardig, zelfs ietwat sentimenteel. Geeft dat? Nee, want ook dan is het zwarte, politieke randje om de ogen en levens helder. ''I don't want to hear any more excuses after this shit.'

https://i.ibb.co/gVgxSsf/lina.png

Ma no, Lina! (1928 - 2021)

The Battered Bastards of Baseball
Baseball, jeweettoch? Netflix documentaire over de vader van Kurt Russell. Bing is van jongs af aan geobsedeerd door honkbal maar wordt uiteindelijk acteur in Hollywood (tig Western-rollen waaronder 15 jaar Bonanza.) Wanneer Bonanza is afgelopen moet hij wat anders aan met zijn leven en besluit om in Portland, dat net een minor league-team is kwijtgeraakt, een onafhankelijke club op te richten (dus geen kweekvijver voor de majors.) Eigenlijk een soort Bad News Bears voor volwassenen, allemaal outcasts melden zich bij de club. En zo waar wordt het een succes. Feit en fictie zullen vast permeabel zijn, zodat een een lekker verhaal ontstaat van de rebel die zich verzet tegen Het Systeem, gewoon in Amerikaanse stijl omdat hij een betere show denkt te presenteren. Zelfs Kurt slaat als bebrilde tiener een balletje mee. Past prima in de Amerikaanse verschuiving naar jaren '70-nostalgie, de post-Nixon-jaren met wilde haren, rare figuren en algehele relaxte sfeer (iedereen zuipen en roken.)

Annette
Laatste Carax. Dit keer met Adam Driver en Marion Cotillard met Frans kort haar, dus zeer begeerlijk. Het draait eigenlijk om het begin, Carax in een opnamestudio, "hop, we gaan beginnen" en daar zit dan een band, "hey, dat is die guy met dat snorretje van Sparks!" Beginnen een liedje te zingen om vervolgens de studio uit te lopen en het is zo ontzettend goed dat ik overweldigd werd door het gevoel dat hierna alles mogelijk is. Het eerste half uur lijkt dat ook te gebeuren in wat al snel een musical blijkt te zijn over een controversiële stand-up komiek en operazangeres. Maar de lengte van de film begint zich te wreken en het verhaal vervalt in het overbekende. Tragisch! Genoeg mooie Caraxesque vondsten om het redelijk tevreden uit te zitten en de liedjes zijn vaak leuk, bijna Daft Punkachtig bij vlagen, toch Sparks die alles deden. Maar achteraf toch wat melancholiek dat de kick van het begin niet is doorgezet.

Les Bonnes Femmes
Mijn eerste Chabrol zowaar. 1960 zwart-wit, Parijs, begint goed. Portret van vier hele mooie jonge vrouwen die in een winkel voor huishoudapparatuur werken met een rare baas. Sowieso zijn alle mannen in de film ontzettende eikels. Vanaf het begin wordt een van de vrouwen gevolgd door een schuchtere mec op een motor, misschien is hij een uitzondering? Het gaat prettig van verveling naar een avondje uit met heerlijk oubollig Frans entertainment en zo denk je "dat was heel aardig" waarna de mokerslag volgt die je misschien had moeten zien aankomen. Meteen een van de droevigste films ooit, nog even fraai uitgespeeld met een ultra-melancholische scène.

ah die baseball docu moet ik zien.

Lina blijkt toch sterfelijk, had minstens zo oud als Leni moeten worden.

Annette twijfel ik nog over (Is het jouw laatste, zijn laatste of gewoon his latest?) :-)

Is het jouw laatste, zijn laatste of gewoon his latest?

Ja, altijd dramatisch op deze manier nietwaar? Zijn nieuwste. :)

ghehe. De suspensie!

Josep
'Negro, blanco, duro, violento.' Typisch geanimeerde film van sneeuw, oorlog en ellende. Is het een budgettaire keuze of een inhoudelijke? Men ziet De Stijl vaker, bijvoorbeeld bij de invloedrijke Dudok de Wit. Niet echt bewegend verglijdt het verhaal in flarden. Het geeft een intellectuele touch, tegelijkertijd zorgt het ook voor afstand, zoals een voice-over dat ook kan doen. Begin 1939 heeft Franco Barcelona ingenomen en zijn er vele Spanjaarden de grens met Frankrijk overgestoken. 'Et voila! Et voila!' Daar worden ze ontvangen zoals de tijdsgeest, of de geest der mensen, betaamt. Vol haat. Die collaboratie met de Duitsers kwam ergens vandaan. De tekenfilm schildert het allemaal in klare, grove streken, net als de schilder (en verzetsstrijder) Josep Bartoli om wie deze 'biopic' blijkt te gaan het graag heeft. Zo krijgen we meta op meta, want in de raamvertelling hoort een tekenende kleinzoon het verhaal van zijn grootvader, een van de bewakers. Dat klinkt ingewikkelder dan het is, en misschien ook wel dan de film denkt. Goed wordt het pas wanneer Frida Kahlo uit de zee oprijst. (Wat is die enorm in trouwens!) Het verhaal trekt zelfs nog even naar Mexico, waar broodnodige muziek de film plots iets filosofisch meegeeft. De grijstinten en emoties komen in een film van een uur toch wat te laat. 'C'est presque mieux comme l'original.'

Canción Sin Nombre
'Goed. Dat klinkt niet zo goed.' Een Peruviaanse film met een ongelooflijk goed hart, maar of de film ook 'goed goed' is? Bij momenten. De setting boeit vanaf de krantenkoppen uit het intro. Het Lichtend Pad blaast de boel op, de economie stort in, kortom er hangt een grauwe deken over een prachtig land. De filmmakers benadrukken de bewolkte toestand met hun zwart-wit beelden. De zwaarmoedigheid wordt – goddank – nog enigszins 'opgeheven' door de vele folk music, al zijn ook daar de teksten deprimerend. En dan moet het plot nog beginnen. Een 'inheems' stel verkoopt aardappels. Hij heeft last van de baas, zij van een zwangerschap. Alles lijkt goed te komen in de kliniek – 'respirando!' – maar dan begint het lijden van kleine luyden pas echt. Babydieven had de titel kunnen zijn. In het 'kruisverhaal' gaat een homoseksuele journalist op onderzoek uit. Dat doet hij op een typische arthouse-manier. Veel roken met als enige regie-aanwijzing 'als ze maar langzaam bewegen.' In een magisch moment belandt hij met een beeldschone bardame in een bootje. Eindelijk, de zon! Een lichtpuntje op een lastig levenspad. Om niet te zeggen: een uitzichtloze beklimming. De makers nemen erg veel hooi op de vork. Ze kunnen de topzware materie nauwelijks zelf nog dragen, laat staan hun acteurs. 'Iedereen praat elke dag over inflatie.'

Viridiana
Dacht altijd dat ik deze van Buñuel had gezien maar dat is Tristana. Een generatie Spanjaarden, waaronder een van mijn ooms die ik de film ooit lachend heb horen navertellen, vindt dit een briljante trolactie van de meester die uit ballingschap terugkomt en onder Franco vanouds provoceert en hem vervolgens weer peert. Eigenlijk weinig grote gebaren, behalve het beroemde Laatste Avondmaal dat daarna tig keer is nagedaan en daardoor nu wat makkelijk overkomt. Want heel veel kleine mysterieuze symboliek die terloops door het dagelijkse leven loopt is veel mooier en vormt met een hele parade nauwelijks verhulde perversiteiten een haast sluimerende tweede film. Katholicisme lijkt het doelwit maar eigenlijk is Buñuel veel nihilistischer, alles is kut. De armen die Viridiana onder haar hoede neemt zijn niet automatisch edel en kunnen hun driften niet beheersen zodra controle even wegvalt. Uiteindelijk wacht zielloze decadentie achteloos gepresenteerd als een potje kaarten.

キュア
Beroemde horror, pseudo-arthouseseriemoordenaarfilm van Kiyoshi Kurosawa. Cure is alweer uit 1997, heeft ook wel echt die kleuren en mobieltjes (destijds supermodern.) Iedereen heeft hem al gezien dus het verhaal laat ik voor wat het is. Even dacht ik dat het extreem origineel zou worden, een man die aanzet tot moorden als een soort manifestatie van een abstracte energie, een amorele compulsiviteit. Helaas is al snel duidelijk dat hij iedereen hypnotiseert en nog op een zeikerige manier ook. Jammer, want er is veel ambientpracht in de haast achteloze tussenshots van Tokio skylines, plotse spoorwegovergangen en nog meer moois.

Dacht altijd dat ik deze van Buñuel had gezien maar dat is Tristana.

ha, herkenbaar, en ik voeg er ook nog een toe met a en in die trolstijl. (Maar om hem de NL Bunuel te noemen gaat vast te ver)

Benedetta
Benedetta
'Il est si grand.' Nieuw spektakelstuk voor Jan en Alleman van Paul Verhoeven. Ik zag zelfs een reclamebord met tepel in het Bredase straatbeeld! Er waren dus centjes – en het is dan ook zijn makkelijkste film in jaren. Met lesbische nonnen en religiekritiek kun je het grote publiek wel porren, zonder ze nodeloos te verwarren. Het historisch drama begint haast als een Ivanhoe zo klassiek. Eenmaal aangekomen in het klooster van Pescia komen we op het terrein waar Verhoeven zich thuis voelt. Hypocrisie omgord met de mantel der liefde. 'Je woord is goed genoeg voor me. En het bonnetje.' Uiteraard is de regisseur ingelezen dus voor wat flatulente humor wordt gezorgd. Herman Pleij zou goedkeurend knikken – poep was in de middeleeuwen veel minder een taboe dan nu! Na de meligheid volgt de Adjanai-waanzin. Aanvankelijk valt het brute (veelal gefantaseerde) geweld meer op dan de erotiek. Wellicht om de gemiddelde kijker mild te stemmen. Wanneer de seks dan alsnog komt, dan komt ie goed. De eerste scene is werkelijk uitstekend. Amor in het Kippenhok van het klooster. Twee nonnetjes die er wel pap van lusten. Lang gaat dat niet goed. Met de entree van de Kerk Zelve verandert de film in een zwarte (pest)komedie. Dat is het verschil tussen Koolhoven en Verhoeven. De laatste heeft het Licht sardonisch gezien. 'Crimen nefastum.'

2 maal zelfs :P

Phil Lynott - Songs for while I’m away
Summer of Soul (… or, When The Revolution Could Not Be Televised)
Een beetje meat and potatoes docu over de Thin Lizzy-legende. Wel een kleurrijk figuur en dus goed maar beetje verdrietig verhaal. Summer of Soul, over een vergeten festival in Harlem te zelfder tijd als het altijd opgehemelde Woodstock, wat toch bepaald ook geen lullige lineup had. Sonny Sharrock komt er wat bekaaid af qua footage, maar die stond daar dus ook tussen Sly & The Family Stone en Mahalia Jackson. Stevige politieke lading natuurlijk en helaas nog steeds actueler dan die Summer of Love.

Rafiki
Keniaans drama over de liefde tussen twee meisjes die natuurlijk slecht valt in die gemeenschap. Goed gemaakt en charmante hoofdrolspelers maar beetje doorsnee.

Il nascondiglio (The Hideout)
Pupi Avati maakte de geweldige proto-giallo La casa dalle finestre che ridono en deze is visueel dan ook weer zeer aantrekkelijk en hoofdrolspeelster Laura Morante ook. Ook de sfeer is bij vlagen geniunely spooky.

The Room
Eindelijk. Vrij bizar slecht alhoewel het me bijna tegenviel, na The Huldra maar nog wel meer vreemde films (here’s looking at you, Bill Zebub). Maar goed, afgetikt. Eens kijken of ik die recente film hierover ook eens ga kijken.

Antlers
Prima horror met native american lore als symbool voor kindermisbruik. De hoofdrolspeler is aandoenlijk zonder ergerlijk te worden en sfeer is lekker donker en understated.

Gerald’s Game
Een Stephen King-verfilming, ik ben er niet over uit of ik al die innerlijke discussies nu zo geweldig vind werken. Sommige foutjes als de speelruimte van de boeien die varieert is ook een beetje ergerlijk. Maar toch ook wel vermakelijk al ben ik er nog niet over uit of die laatste twist nou nodig was.

Die Stadt Ohne Juden
A Hidden Life
Tweedewereldoorlogsverhalen, de eerste een stomme film uit 1924 waarin zich al aftekent wat komen gaat en wat akelig veel lijkt op wat Freek Jansen relatief ongestoord in de Tweede Kamer kon verkondigen. Als je Never Again ook maar een beetje serieus neemt was die man met pek en veren de kamer uitgeschopt, maar helaas … Malick vertelt een opvallend lineair verhaal, waargebeurd, dus vandaar. Over het nut van de zelfopoffering van de principiële hoofdpersoon kun je twijfelen. Wat mij raakte is de mensen die zich als instrumenten van het regime, als machtswellustelingen, ontpoppen. Ik weet dat het een bijna mechanisch principe is en dat maakt het alleen maar enger. Verder nog wel de typische dromerige Malickstijl, o.a. de meme-y women in wheat fields, zij het wat minder hypnotiserend dan zijn (wat mij betreft) beste werk.

عصبانی نیستم! I’m Not Angry!
Lastig deze. Ik weet wie Shariati is, en Mossadegh (aannemende dat het over de geexecuteerde politicus is), maar ik ben nog steeds geen Iraniër en mis wat van de emotionele lading van dergelijke namen. Het is hip gemaakt met snelle montages om de stress in het hoofd van de protagonist, een met een wegens politieke activiteiten met een „ster” gemarkeerde ex-student die een oogje heeft op Setareh („ster”), weer te geven en een gedimd kleurenpalet. De druk van de maatschappij om te presteren, dezelfde die hem buitenspel heeft gezet, maar hem gek en de medicatie helpt maar matig. Ik lees ook dat het einde gecensureerd is in de google-translated reviews op Letterboxd, het eindigt inderdaad wat abrupt en merkwaardig. Interessant, at any rate.

Maria
Want een moederhart, dat is een ding apart…, daar fuck je niet mee en dat vinden de gasten die Lily’s dochter en man vermoorden dan ook snel uit als ze als Maria wraak neemt. Een merkwaardige conservatieve onderlaag in een verder wat onsmakelijke geweldsorgie.