Filmforum

Die beef tussen de oudste en de jongste twee is pijnlijk. 😞

Le Cercle Rouge
Topkwaliteit, je krijgt er gewoon zin van om te roken (dit jaar 20 jaar clean). Terecht een klassieker.

Them That Follow
Horror tussen die christenen die met giftige slangen werken. De sfeer is goed maar e.e.a te uneventful en een beetje afgezaagd en de horror valt ook nogal mee (of tegen).

Tusk
Nee maar, een Kevin Smith die ik wél grappig vond. Totaal van de pot gerukt verhaal en gewoon idioot genoeg om te boeien.

Patser
Ik kan best wat geweld en “over the top” hebben maar dit werd me echt te veel en Ali B die zich overschreeuwt om z'n imago af te schudden helpt ook niet echt (en dan die Corton). Een zekere panache kan die El Arbi en Fallah niet ontzegd worden, met visuele vondsten vooral, maar ms tijd voor wat begeleiding?

ピストルオペラ (Pistol Opera)
That's more like it. Elk shot is een plaatje en bijzonder plaatje at that. Dat het plot daarbij ms niet helemaal duidelijk is kan mij dan weinig schelen.

The Sentinel
Uitstekende horror in New York met een paar mooie twists en wtf-momenten en een jonge Jeff Goldblum en Christopher Walken in bijrollen.

Be My Cat: A Film for Anne
Schlemielige Roemeense regisseur gaat met lokale actrices een film maken waarmee hij zijn favoriete actrice Anne Hathaway wil overhalen met hem te werken. This does not bode well, denk je al snel en dat voorgevoel klopt. Een van de betere found footage films denk ik, deed erg denken aan I Blame Society, die wel hierdoor geïnspireerd moet zijn.

Lapsis
Leuk dat dit soort nieuwe sciencefiction ook de bioscoop haalt. Heerlijk Philip K. Dick-sfeertje in een 21ste eeuwse update. Ray, een wat groezelige Noo Yawker probeert met semi-foute klusjes het hoofd boven water te houden, ook voor zijn broer die aan een nieuwe vermoeidheidsziekte lijdt. Op subtiele wijze wordt de informatie over de nieuwe wereld aan de kijker uitgelegd over de succesvolle integratie van kwantumcomputers in de maatschappij. Ray vindt dat maar niks die nieuwlichterij. Via-via rolt hij dan toch in de 'gig economy' waarbij je kabels moet leggen tussen kwantumstations. Lekker door de natuur wandelen en geld verdienen. Amazon wordt op de hak genomen, eerst subtiel met van die brakke technologische oplossingen maar na verloop van tijd voelde het toch beklemmend wanneer je realiseert dat het over het heden gaat en dat er geen strobreed in de weg wordt gelegd om dit in Europa ook uit te rollen. Kijk, dat is goede sciencefiction. Mooie personages, prima gefilmd en stemmige elektronische soundtrack. Zo zie ik het graag. Alles wordt, misschien enigszins geforceerd, tot een goed einde gebracht maar een subtiel WTF-einde nodigt uit tot nadenken ver nadat de credits zijn uitgedoofd.

Ne bom več luzerka (My last year as a loser)
Prettige indie over jongedame in de Sloveense hoofdstad Ljubljana, haar ICT-vriendje kan alle kanten op maar zij zit door hoge lasten vast bij haar ouders en weinig verheffende baantjes. Redelijk universeel verhaal, leuke hoofdrol en een prettige elektronische soundtrack.

Habit
Pun intended, tamelijk corny dingetje ergens tussen Tarantino en Windig Refn, maar met in met een femininistisch randje. Bella Thorne en sommige drugtrips zijn wel leuke eye candy maar heel erg lichtgewicht en de whacke theologie maken het zelfs pretentieus.

goeie run!

(en dan stiekem toch het benieuwdst zijn naar Tusk, uit nostalgie)

Record of a Tenement Gentleman
'Wil je op mijn schouders slaan als een goede jongen?' Ah-Ozu! Minstens een keer per jaar, eigenlijk ieder seizoen een uitkomst. De elektriciteitspalen tikken, de thee pruttelt, de kijkdoos opent zich weer, voor een inkijkje in familiaal Japan. Hier echter geen gezin, maar een 'samengesteld huishouden' van kamertjes. De huurders vinden een jongetje. Ze willen allemaal van 'm af en blijven er toch mee zitten, waarna de moeizame liefde kan beginnen. 'Ik heb al veel werk en kinderen.' Vrij doorzichtig plot derhalve, passend bij de Yasujiro Ozu van voor de Tweede Wereldoorlog. De film stamt nochtans uit 1947, wat de licht-sentimentele nostalgie iets wringends geeft. Buiten het huis heerst de armoede, de ineenstorting van het land. Ook de personages realiseren zich dat zij het vroeger beter hadden. Langzaam trekt de vondeling kringen in de zielen van de mensen. De 'motherless bastard' brengt ondanks zijn tranen geluk. Een mooie paradox. Op een zeker moment wordt er zelfs uitgebreid en geweldig gezongen. Zoiets verwacht je niet bij Ozu! De liefste buurvrouw deelt haar eten met de jongen. Eten helpt altijd. Dan is ook de grootste cynicus om en begint de droom die droom moest blijven. De moraal wordt aan het slot hardop uitgespeld. Dichter bij Mary Poppins kwam Ozu nooit. 'Je bent niet verdwaald, je bent verlaten.'

Zappa
Die nieuwe docu over Zappa was opeens op het Uur van de Wolf en een non-Zappavriend van me was er best enthousiast over dus dan ben ik de kwaadste niet. Moest dit keer geconfronteerd met die irritante muziek en flauwigheden denken, waarom vind ik dit nou abject? Waarom trek ik dit in mijn diepste wezen gewoon niet? Ben ik nog niet over uit*. Hoe dan ook, het is je standaard rockumentary met veel sprekende hoofden, allemaal vriendelijk lui, vooral Vai zegt zinnige dingen, maar een beetje aan de saaie kant, eigenlijk veel te weinig over zijn satirisch-maatschapijkritische kant waardoor het een portret dreigt te worden van een workaholic met raar haar. Zo tegen de jaren '80 wordt het wel aardig wanneer Zappa de "politicus" meer naar de voorgrond treedt, had ik destijds al respect voor maar het idee dat hij de enige was die opstond tegen de Gore's. Tss, tss, check eens de eloquentie en entree van Dee Snider voor een van die senaatscommissies. Wanneer Zaps ziek wordt (zo jong, wist ik niet) is hij toch een zachtaardigere en menselijkere figuur en dat resulteert ook in de mooiste scène, wanneer hij als componist aan het oefenen is en de beelden beginnen te flashbacken. Dat soort esthetische foefjes had de film wel wat meer mogen gebruiken. Na dik 2 uur vind ik de muziek nog steeds niks, maar hij deed het toch allemaal maar, tegen de stroom in.

(* Kristeva: "It is thus not the lack of cleanliness or health that causes abjection but what disturbs identity, system, and order. What does not respect borders, positions, rules. The in-between, the ambiguous, the composite." Wel, wel, wel. :)

Pauline à la plage
Zomer...Rohmer time! Een arty tante neemt haar nicht mee naar een vakantiehuis in Normandië. Tante Marion is Arielle Dombasle met haar mooi-lelijke gezicht dus die komt meteen mannen tegen waaronder een oud vriendje, de romantische windsurfer Pierre, en uit het niets Henri, een geile etnograaf die zich niet wil binden. Alles in stelling gezet voor gedoe en lange gesprekken over de liefde. Pauline (pas na een tijdje zag ik het dat het de jonge Amanda Langlet was, als tiener was ik ongetwijfeld totaal geobsedeerd door haar geraakt) ziet het allemaal nieuwsgierig aan terwijl ze dan maar aanpapt met een mec. Henri's nihilistische geilheid zorgt uiteindelijk voor een misverstand waardoor iedereen eigenlijk zijn slechtste kant laat zien. Maar met een typisch Rohmeriaanse move wordt alles in een prachtig ingetogen scène snel opgelost. Einde film. In de basis meer van hetzelfde (maar dat wil je ook als Rohmeriaan) al vond ik het allemaal net iets vuiger en gemener, de volwassenen zijn hier echt verwende kinderen. Heerlijk old school Frans ook hoe Pauline wel ongeveer binnen het seksuele bereik van volwassenen wordt geacht.

Death Ranch
KKKannibalen, die pun kan alleen in het Nederlands. Gast onsnapt uit de jilla maar belandt met zijn kompanen van de regen in de drup. Gewelddadig maar op een charmante lo-budgethorrormanier.

O Bandido da Luz Vermelha (The Red Light Bandit)
Ik verwachtte eigenlijk iets campiers maar het is eerder een politiek pamflet. Voor een niet-Braziliaan wat lastig te duiden maar toch een avontuur en met de declamaties/spoken word ook zo lekker een document van een tijdsgewricht.

Milano Rovente (Gang War In Milan)
Sleazy en gewelddadige Italiaanse gangstertaferelen. Weet niet meer of het Naked City of Mr. Bungle is waarom ik die soundtrack zo goed ken. In ieder geval ‘problematisch’ alsook zeer onderhoudend.

復活の日 (Virus)
R.I.P. Sonny Chiba. Voelt niet erg Japans door het vele Engels, de Amerikaans acteurs (zoals Edward James Olmos) en de cheesy soundtrack. Erg lang, wat sentimenteel einde, maar profi in elkaar gezet.

Mozart è un assassino (Mozart Is A Murderer)
Aardige hele late giallo (1999), relatief wat clean met weinig bloed en nog minder vrouwelijk naakt.

This Is Pop s01
Van de productiemaatschappij van Hip-Hop Evolution en Metal Evolution een 6-delige serie over pop. Behoorlijk random onderwerpen, 1 per docu. Boyz II Men, Country-pop, het Zweedse pop-imperium van Max Martin en Denniz Pop maar ook AutoTune en Festivals. Ik vermaak me wel (re: Zapp/Roger Troutman, een talkbox is geen vocoder).

Oh, is er een Metal Evolution? Niemand zegt wat (ik ga mijn oud metal kompanen streng toespreken.)

Wait, what? 😮

Daar is het allemaal begonnen met Sam Dunn en Banger. Legendarische interviews met Necrobutcher en Gaahl (omdat het in de grand scale of things wat weinig tijd over bleef een langere special op YouTube). Er is ook een tweede internationale (Global Metal Evolution).

Het stuk over die Diabolus in Musica is grotendeels onzin helaas.

GVD! Celtic Frost.

日子
De nieuwste van Tsai Ming-liang, in de 90s een van de oogappeltjes van de arthouse, maar deze schijnt met moeite de weg naar de bioscoop te hebben gevonden. Het begint meteen goed met de mededeling "Ondertitels zijn met opzet weggelaten" en een shot van een man die bedachtzaam naar de regen zit te kijken. Dat shot duurt ongeveer 5 minuten. En nog een en nog een. Dan moet je in het ritme zitten anders ben je verloren. Door de pandemie ben ik nog dieper in de ambient verdwaalt en trek ik dit soort films heel goed. Heerlijk details bekijken in shots waar je in andere films nooit de tijd voor krijgt. Beetje kool verhitten en dan het water laten koken, de rijst is bijna klaar. Dat werk. Langzaam gaat het tempo iets omhoog en wordt zoiets als een "verhaal" kenbaar waarbij de twee personages elkaar uiteindelijk ontmoeten. Daarna rest natuurlijk nog melancholie.

The Merchant of Venice
Kreeg deze van mijn vader te leen, dus braaf mijn Shakespeare tot me genomen. Ik ben op zich liefhebber dus geen straf. Kende dit stuk vagelijk van zo'n degelijke BBC-versie, jaren terug. Hier is flink uitgepakt in Venetië zelf, dat er authentiek en fraai duister uitziet wat deze komedie meteen een andere draai lijkt te geven. De consensus is inmiddels toch wel dat Shylock genaaid wordt en iedereen een beetje zit te lachen om die vervelende jood. Daarna natuurlijk boeken volschrijven over wat de bedoeling van Bill nou eigenlijk was. Hoe dan ook veel Goed Acteren™ met name van Al Pacino als Shylock. Jeremy Irons houdt zich ook opvallend in als pechvogel die een "pound of flesh" dreigt te verliezen. Beetje crossdressing doet het ook altijd goed en helpt bij een van die typisch belachelijke plotwendingen die Shakespeare brutaal uit de pen liet vloeien. Kortom, heel degelijk en goed voor de opvoeding.

We Are Little Zombies
Ofwel Wî â Ritoru Zonbîzu (ik hoor 't ze zeggen in m'n hoofd). Soort Pistol Opera, for kids! Een groepje 13-jarigen dwalen als punkrockgroepje door een soort game-wereld waar ze gevoelens moeten vinden. Een punky 8bit-zuurstok-orgie zoals alleen Japanners dat kunnen.

Almost Blue
Naar verluidt nogal SE7EN-achtig, maar het is 25 jaar geleden dat ik die zag. In de kern in lijn met de giallo maar idd wel meer als een Amerikaanse serial killerfilm. Detective Grazia Negro moet de moord oplossen, samen met een blinde tech savvy jongeman die gek geobsedeerd is door het Elvis Costello-nummer Almost Blue. Along the way nog wat seksistische collega's afpoeieren … Stilistisch sterk, goeie soundtrack van de rockband Massimo Volume, niet schlekt (sry).

This Is Pop s01
Behoorlijk random onderwerpen, 1 per docu. Boyz II Men, Country-pop, het Zweedse pop-imperium van Max Martin en Denniz Pop maar ook AutoTune en Festivals.

lolwhat. Cool. :-) misschien toch eens in het weekend bij de vriendin op Netflix aan zien te zwengelen. (Afgelopen weekend: The Laundromat, Steven Soderbergh over de Panama papers, tongue in cheek komedie die vlotjes en aangenaam voorbijtrekt, maar eigenlijk te licht en efemeer is voor het onderwerp, en de woede die daar ook bij links-Hollywood (terecht) achtersteekt.

Tiefland
'Es kommt from da Oben.' Dit langweilige 'sprookje' lag een decennium op de plank, omdat Leni na de oorlog persona non grata was geworden. (Al werd ze nog vaak geïnterviewd, dus wat dat nou precies waard was!) De controverse zit 'm ditmaal niet alleen in Leni zelf. Een deel van de figuranten werden uit het concentratiekamp geplukt, en tijdelijk te werk gesteld. Voor die echte Sinti-vibe. Konden ze even meemaken wat Leni dankzij haar Partij-connecties beleefde... Een herderspastorale gestut op herderiaans nationalisme. Leni speelt een 'exotische' danseres, die eerst wordt ingepalmd door een slechterik van hoger allooi – rings a bell doesn't it? – en dan door een goedmoedig natuurmens van lager allooi. Verhaaltjes annex egotrip van niks, dus. De beelden mogen er wel wezen. Het licht is altijd goed bij Leni. Wat dat betreft kon ze het beter bij natuurplaatjes houden. En dat ging ze uiteindelijk ook maar weer doen. 'Es kommt from da Oben.' Toegegeven, in de filering van de klassemaatschappij neigt de film soms naar Bunuel. Schapen versus stieren, beest tegenover verdorven mens. Tijdens de enige echt rake scene maakt de Onschuld Zelve – de herder – zijn entree in de stad. Zijn verbazing, het gelach! Zarathustra van de berg. De afdaling leidt het einde in. Mannen met messen, mannen in lange jassen. 'Leb wohl'.

---
voor deze week heb ik Bela Tarr op het programma dus ik meld me qua stukjes maandag weer eens en bereid me voor op Beetje kool verhitten en dan het water laten koken, de rijst is bijna klaar. Dat werk.

from = von

Oef, Tarr, de eindbaas. Dat is er ook een voor als hij weer eens in de bioscoop draait. De nieuwe van Tsai Ming-liang heet trouwens internationaal Days, niet dat je er zoekfunctie technisch in de toekomst iets mee opschiet.

…niet dat je er zoekfunctie technisch in de toekomst iets mee opschiet.

Daar is wel een mouw aan te passen … wink wink, nudge nudge.

Les Fruits de la Passion
Shuji Terayama en Klaus Kinski en sws weet je met die eerste dat het wel iets bijzonders wordt. Easier On The Eyes dan Emperor Tomato Ketchup waar deze een tweeluik mee vormt volgens deze uitstekende duiding. Kan ik weinig aan toevoegen behalve dat het visueel ook werkelijk adembenemend is.

Les Fruits de la Passion

Die poster dacht ik nog van "mwoah, echt?" Maar met al die enthousiaste beschrijvingen: op de lijst ermee.

Dat is er ook een voor als hij weer eens in de bioscoop draait.

lijkt me een geweldige marathon, liefst zonder pauze :P (in de eerste 20 minuten komt de bedpan al tevoorschijn, of wacht, is het toch een wasbak)

omdat het in de grand scale of things wat weinig tijd over bleef een langere special op YouTube)

Zo wat een tempo. 😅 Moest zo lachen om Fenriz die gewoon Death afkraakt.

Alweer ff geleden, geen goeie zonnebrillen? 😎 Realiseerde me dat dit de Extreme metal docu is, niet de dvd-extra specifiek over Black Metal, die staat dan weer niet op YT.

Heb de dvd van Metal Evolution weer eens bekeken: die muzikanten zijn niet noodzakelijkerwijs deskundigen. Naast die zogenaamd gebande tritone is de gitaar vlgs mij geen Afrikaans instrument zoals Randy van Lamb Of God beweert (al zijn er zeker Afrikaanse luiten) en ik denk dat Dio (R.I.P.) malocchio bedoelt, geen ‘maloik’.

Realiseerde me dat dit de Extreme metal docu is, niet de dvd-extra specifiek over Black Metal, die staat dan weer niet op YT.

Dit was wel een fijne trip down memory lane. Nu snap ik ook hoe Napalm Death opeens bij Fa Onrust zaten. Fenriz zit ongeveer rond 32:00-33:00. Ja, een specifieke Black Metal aflevering is geen overbodige luxe, nu raast het een beetje langs de muziek.

Nu snap ik ook hoe Napalm Death opeens bij Fa Onrust zaten.

Peel?

En ja, die Morrissound-overload (afgemaakt met bermuda's) kon ik best in mee (en ik zou – at gunpoint – voor Scream Bloody Gore kiezen als favoriet), al moet ik zeggen dat ik als ik de worst offenders nu terughoor (Blessed Are The Sick en On The Seventh Day God Created… Master) het eigenlijk helemaal niet zo erg vind.

Ja, toch weer die dekselse Peel. Alle respect voor de VPRO hè die me gevormd hebben, maar daar haalden ze de mosterd. Achteraf klinkt alles eigenlijk fantastisch moet ik bekennen. Maar de black metal turn blijft toch nog steeds heel spannend qua sound plus verhaal en persoonlijkheden (mafklappers en droogkloten.)

Eigenlijk raar dat een of andere Tiktokker Leprosy niet viral heeft laten gaan in het afgelopen jaar. Gemiste kans. Nou, genoeg metallurgie...

অপুর সংসার’
Canvas blijft geven. Dit keer de Indiase klassieker The World of Apu. Ik begreep dat dit het derde deel is van een trilogie, maar het is niet alsof je met Return of the Jedi begint, bovendien, bedacht ik me, hou ik eigenlijk niet zo van films over kinderen (anime uitgezonderd.) Fraai zwart-wit geschoten portret van een schrijvende slacker in Calcutta die "per ongeluk" trouwt op het platteland (prachtig) en zoals dat hoort zijn bruid langzaam begint te appreciëren. Dat gaat natuurlijk niet lang goed waarna omzwervingen volgen met inzicht, catharsis en verzoening. Geweldige rol van Soumitra Chatterjee met dat lachje dat verandert in een lege blik. Op zich geen origineel verhaal, maar er gebeurt zoveel omheen dat ik wel meer wil tzt.

Die Apu-trilogie staat al eeuwen op de watchlist hier…

X-Rated: The Greatest Adult Movies of All Time
Nou, beetje elk jaar een, sinds Deep Throat, zeg maar waar The Deuce left off. Volgens veel liefhebbers was er na de jaren zeventig niet veel meer aan, sws meer opgeblazen boobies. Wel aardige anekdotes van de makers over toch wel op z'n minst ambitieuze projecten en nu eens ff niet over alle problemen. Bizar dat in de eerste dagen dat het in de bioscopen belanden volstrekt normaal was naar zo'n film te gaan, van echtparen tot Jackie Kennedy, terwijl ze tegelijk moreel allerlei grenzen over gingen qua incest enzo maar tegelijk lijkt het onschuldiger dan heden ten dage. Had wat dieper (sry) op een en ander in kunnen gaan ipv de helicopter view. Een grappig met muziek, die van singles naar albums tot losse nummers (in playlists) is gegaan de porno dus ook van loops naar features weer naar clips terug is.

Meet The Blacks
Meet The Blacks 2: The House Next Door
Problematisch, het is eigenlijk heel slecht maar ook wel weer zo stompzinnig (totaal over de top geweld met misplaatste(?) humor en bad cgi) en soms toch wel grappig (hoofdrolspeler Epps is ongrappig grappig ofzo) dat ik ze toch uit heb gekeken.

Shocker
Wes Craven is toch wel overrated te noemen. Heeft naam maar niet veel echt goeie films. Shocker is net als musical director erg dated (vlgs mij alleen een probleem als het destijds ook al niet zo heel goed was).

Een grappige parallel met muziek …

gvd, lees nou eens ff goed na [/note to self] (dat bb-forum was fijn, met die edit-functie).

…musical director Desmond Child…

Wes Craven is toch wel overrated te noemen.

Eensch.

Nog over Apu, muziek van pre-doorbraak Ravi Shankar. Erg mooi.

Вий
Russische, sovjet actually, folk horror. Het dreutelt wat in de aanloop naar een prachtige finale. Bijzonderde special fx gezien de tijd. Sommige zijn wat knullig maar ook wel dingen die tegenwoordig echt makkelijk zijn de inventiviteit van destijds respect afdwingt.

Klinkt fantastisch. En 77 minuten. :)

Faustrecht der Freiheit
Alweer een goede Fassbinder (alhoewel niet zo goed als zijn vrouwenfilms die ik tot nu toe zag.) Deze is uit 1975 waar hij zelf de titelrol speelt als kermisklant die geobsedeerd is met het winnen van de loterij. Als in een echte tragedie lukt het hem ook nog. In eerste instantie lijkt hij er lekker realistisch mee om te kunnen gaan maar liefde maakt blind en zo begint de neergang van Franz Biberkopf v1.0. De gifbeker (ik bedoel pillenpot) gaat helemaal leeg waar wellicht net iets eerder bij een melancholisch gezellige thuiskomst in de bar das Ende had kunnen verschijnen. Fraai en brutaal achteloos tijdsbeeld van de homoscene van München mid-jaren '70 (met kenmerkend uitstapje naar Marrakesh) waar arbeiders, schandknapen en travestieten als outsiders bijeenkomen maar ook een burgerlijke wereld van smakeloze snobs neerkijkt op iedereen die niet weet hoe het heurt. Arme Fox wordt op enigszins voorspelbare wijze leeggeschud maar zoals altijd jongleert Fassbinder met talrijke ideeën en associaties in een film die er weer piekfijn uitziet.

Death Bed: The Bed That Eats
Whoah! Dit is een echt vreemde film. Enerzijds houterig, zowel in cinematografie als de acteerprestaties maar de pacing, de voice-over dan de schilder die gevangen in zijn eigen schilderij alles overziet (yeah, I know, right?) met de abstracte musique concrète-achtige soundtrack en de bizarre visuals van het etende bed … Zeer lowbudget maar zo uniek dat het raakt aan avant garde en het wel iets meer wordt dan so bad it's good (wat meestal neerkomt op lachwekkend).

Goed bezig. :) Klinkt toch echt als een aanrader.

転校生
Nobuhiko Ōbayashi (van Hausu faam) waagde zich in 1982 aan het "meisje en jongen verwisselen van lichaam"-verhaal. Niet mijn favoriete gegeven, maar het gaat meteen goed wanneer Kazumi weer terugkeert naar haar geboorteplaats en haar oude speelkameraad Nobuhiko Ōbayashi tijdens de klassenintroductie voor schut zet. Tijdens de credits is er een geweldige wandeling door het oogstrelende Onomichi waar tussendoor even een kat kan worden geaaid en de treinen al droomachtig langs de huizen rijden. Tijdens een gezamenlijke val van een tempeltrap vindt de verwisseling plaats wat natuurlijk leidt tot allerlei grappen en grollen. De uitstekende casting zorgt voor een vreemd genderspectrum waar steeds over heen wordt bewogen. Een bootreis over de baai zorgt voor de aanzet tot een lang en prettig melancholisch einde. Subtiele cameravoering van Ōbayashi dit keer, maar nog steeds met interessante vondsten en schijnbaar toevallige kleine gebeurtenissen.

gheh las in het archief dat Martijn Satantango in 1x heeft geprobeerd, respect. Ik deed 'm als serie en het had ook gewoon een serie moeten zijn. (een cut van 150 minuten film kon ook makkelijk volgens mij).

Sátántangó
'Laat me het uitleggen.' Twin Peaks op 66 keer de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid Ritalin. Komedie en doom, begeleid door lullige en spookachtige synthesizers. Een toegankelijke Béla Tarr dus, ik was toch even verbijsterd. Zeker de eerste van zeven uren zijn werkelijk heerlijk. Een verlept boerendorp gaat gebukt onder zichzelf. Allen dreigen te ontsporen, of zijn dat al. 'Aan het eind worden we gek.' Is er een moord gepleegd? Waarom loopt men met al dat geld te leuren? Ik dacht aan The Simple Plan van Raimi en de poëtische zwarte humor van Kaurismaki. Waar de laatste zijn punt echter in zeventig minuten weet te maken, moet Tarr de Verschrikkelijk natuurlijk toch weer uren schuren. Als de fraaie filosofische speech van een agent voorbij is, begint de afdaling richting eindeloosheid. Bewusteloosheidsverlangen. 'Hallo, hallo, ha.' Dertig minuten zuchten en steunen van de dikzak. Veertig minuten manisch dansen op de titeltrack (een soort Stuurbaard Bakkebaard). Grappen met aanloop van een uur. Wij zijn als de kat die gemold wordt. Weerloos tegenover het hogere, de filosoof-koning. Goddank voert men hier – in tegenstelling tot The Turin Horse – steevast wel het woord. Zijn er bijbelse metaforen. En volgt er een transfiguratieve exodus. Een Tarkovsky-moment van transcendentie. Van de eeuwige regen in de drop van de pruimendrank. 'Heb je nooit mist gezien, of zo?'

Deze gaat zeker niet op de kijklijst. :)

Titane
The hottest ticket in town. Beste film op Cannes! Van de maker van RAW! Controversieel! Auto's! Seks! Het begin is zoals gehoopt Noord-Frans neo-ballardiaans met een auto-ongeluk en naar seks gesublimeerd trauma. Dan al heb je door dat de hoofdpersoon weinig sympathiek is en dat wordt niet beter als ze "getriggerd" iedereen die ze tegenkomt op gruwelijke wijze vermoord. Op de vlucht weet ze zich met een list bij een brandweerman te verschuilen die worstelt met ouderdom en zijn verloren gewaande zoon. Ondertussen broedt er wat in de buik en de zwarte lichaamssappen beloven weinig goeds. Een vieze film duidelijk gemaakt om te provoceren en dat voelt tegenwoordig te makkelijk aan. Maar waar het op neer komt: het verhaal is gewoon niet goed. Teveel samples zonder gedegen ritmische basis, of zoiets. Ik hoopte op zo'n einde waardoor alles pardoes op zijn plaats valt maar het voelt allemaal als een verplichting.

Satantango in 1x

Ja, moet nog eens op herhaling, had wel last van wat wegtrekkers.

Vanmiddag Titane … Heb net twee delen River Of Fundament achter de kiezen, dus shockeren zal niet snel lukken. Nu was het in Grave al lichaamsbeharing die mensen al deed cringen … 🙄

Titane
Een intens kijkje in de psyche van genderdysforie, lijkt me wel een tw waard als je daar ervaring mee hebt want je kan Ducournau van vanalles beschuldigen maar niet van subtiliteit. Dat Adrien/Alexia niet sympathiek is lijkt mij dan wel integraal voor het personage. De toxisch masculiene vader is ook niet erg sympathiek maar minstens zo belangrijk.

Merkwaardig overigens dat achter mij (links en rechts) hevig gegiecheld werd terwijl het einde mij enigszins emotioneerde (leeftijd, lockdown?)

Ik had toch bij die Alexia iets van "Dude, pleeg dan gewoon zelfmoord."

Daar werd naar gehint maar ms conflicteert dat met het einde. Maar zelfmoord is bepaald niet zeldzaam bij mensen met deze aandoening.

En dan was er ook geen film geweest. :)

Nu was het in Grave al lichaamsbeharing die mensen al deed cringen …

lol.

River Of Fundament
Een soort opera rond Norman Mailer, Egyptische mythologie en de industrie als gebruiksvoorwerp van een elite. Een extravagante, pompeuze en toch wel bizarre trip waar je van de ene grootse set piece in de andere valt. Waar een lullen en drollen in goud wordt verpakt, een autowrak als een lijk uit het water wordt gedregd, Parliament/Funkadeliczangeres Belita Woods voor een orkest van piepende en krakende metalen viola's staat te zingen, iemand door een rappende man in haar achterste wordt genomen, jazzlegende Milford Graves improviserend uit een koeienkadaver kruipt, een glazen oog in iemands achterste wordt gestopt, Debbie Harry debiteert en Sidsel Endressen klokt en kukelt … en vooral veel (lichaams)vloeistoffen … en vergeleken bij Cremaster Cycle nog best coherent. Alle symboliek doorgronden is pittig maar de beelden blijven je zeker bij waardoor de betekenis je zomaar op een ander helder moment te binnen kan schieten.

Parbleu.

彼のオートバイ、彼女の島 (His Motorbike, Her Island)
Mijn derde Ōbayashi en ben er wel achter dat je als je alleen Hausu kent een wel erg beperkt beeld hebt van deze man. Deze romance van een stoere biker die zijn saaie traditionele vriendinnetje verlaat voor een aanmerkelijk stoerdere ride or die. Een beetje té blijkt al snel, enfin, patriarchy! Maar niet alleen dat, traditie (oosters, monochroom) en moderniteit (westers, kleur) is de belangrijkste en duidelijkste subtext in deze soms charmante eh, ja, rom-com, eigenlijk.

Kajillionaire
Beetje gek allemaal dit. Beetje te gek soms en toch ook een beetje saai, zo'n kabbelende Clerks-achtige indie vibe. Heeft aardige momenten maar gewoon niet zo my jam.

ah goeie vergelijking wel met Clerks (wel my jam ook)

Ingeborg Holm
'Het wordt tijd om naar huis te gaan.' Sterk spul weer van Victor Sjöström. Misschien wel de beste stomme film regisseur. Hij volgt hier een vrolijk Zweeds gezin dat een kruidenierswinkeltje begint. Van alle kapitalistische dromen toch wel de mooiste, en de kneuterigste. Alles draait om de centjes van de kleine luyden. Lang kan dat niet goed gaan, natuurlijk. Vader belandt als de grote Lenin in bed. Een subtiel en achteloos verscheiden – en de film is nog geen tien minuten oud. Een hele roman van James Agee opgeroepen. Als echte Zweden krijgt het kapitalisme er daarna flink van langs. De hardvochtigheid van het machtige geld draait mensen finaal door. Schuldeisers en de pauperpolitie eisen een tranendal dat tot de bodem moet worden afgedaald. Moeder de Vrouw Ingeborg draagt haar kruis zo ver als ze kan. Het sentiment neemt met ieder afgenomen kind toe. Had gemakkelijk een draak van een film kunnen opleveren, maar niets van dat bij Sjöström. Hij toont de ellende in een gecondenseerd naturalisme. Bijna geen dialogen op het scherm, enkel de bewegingen zijn genoeg om de nood mee te voelen. Pas richting het einde valt Ingeborg al te vaak in katzwijm en gaan alle registers volledig open. Overspoelt door de emoties van Fisherman's Friends. De verbittering. De stilte. Ik durfde nauwelijks nog ademen. 'Ze mag haar kind zien.'

En daarmee is http://gracekellyblues.blogspot.com ook weer bijgewerkt, dus is het tijd voor een maand

https://trends.knack.be/medias/16519/8458087.jpg

黒蜥蜴 (Black Lizard)
Wow, hopelijk wordt deze nog eens HD/4K gerestaureerd want deze muffe VHS-rip is wel behelpen. Maar zelfs daar doorheen zie je wat een beeldenpracht dit is met daarnaast een bijzondere romance tussen de crook en de cop met een aparte gender twist. Classic Japanse coolness met wat meer diepgang.

1962 of 1968 versie? (Ik gok de laatste.)

Ja, de laatste, van Kinji Fukasaku. 1962-versie staat inmiddels wel in de watchlist.