Filmforum

goed weekend :-)

In a Lonely Place verdient eigenlijk een herkijk (stond me helemaal niet bij dat het over een scenarioschrijver ging meer, (h)eerlijk)

Cabiria
'Other hearts, other fears.' Rare jongens, die Italianen. Al in 1913 maakte Pastroni het epos to end all epi. De Libische Oorlog had het Vaderland een enorme ego-boost gegeven. Ze voelden zich ineens weer wereldheersers – Romeinen, inderdaad. Een vreemd soort nostalgisch oriëntalisme gericht op zichzelf. In een tijd dat films opnemen een weekje kostte, werkte Pastrone een dik half jaar aan Cabiria (waarin vooral Archimedes, Scipio en Hannibal schitteren). Zijn 'visione storica' is zo gigantisch dat ie bijna de hele oudheid lijkt te willen herbouwen, voor een uurtje of twee aan 'photodrama. Wat sneuvelt is alle subtiliteit. Het italianiserende van de Hollandse schilderschool, of het antieke van Vestdijk en Couperus dondert als de dakjes van tempels ineen. Neem alleen al het titelpersonage Cabiria. Zij wordt als kind door piraten ontvoerd, belandt in Carthago, en daarna? De talloze andere verhaalelementen maken het vrij ondoorzichtig. Om nog te zwijgen over de gecompliceerde, veel te belangrijke intertitels van D'Annunzio. Cabiria werd een echte filmersfilm. Het inspireerde ene D.W. Griffith. Nog zo'n fascist met een voorliefde voor foute grootsheid. Het fraaie psychedelische einde kan dit kaartenhuis niet redden. Pompeus als Mussolinie, gebronsd als Berlusconi. Film en Italië gezamenlijk op in de vaart der debiliserende volken. 'Vengeance is done.'

goed weekend :-)

Ja, en dan ook nog eens Stalker bij de publieke omroep! Vanzelfsprekend niet om 23:30 op een zondagavond aan begonnen, ik ben niet meer 21 in een post-rave waas. Maar komt later altijd van pas. Off-topic: had voor het eerst in jaren zin in een landerige Zomergasten en werd op mijn wenken bedient (al dacht ik in het begin even dat het een lange avond over geld en afrekeningen met criticasters zou worden. :)

Doctor Sleep
Ter kalibrering en voor de gezelligheid een Stephen King-verfilming, nog steeds lastig blijkbaar, al is het natuurlijk vragen om problemen om een vervolg op The Shining te schrijven en vervolgens te verfilmen. Dat levert al meteen een irritatie op van het huidige tig-jaar-na-dato-fanservicen: het willen recreëren van de originele film. Hier gebruiken ze gelukkig geen computergegenereerde gezichten al schiet het met de look-alikes ook niet erg op. Veel uitleg in het begin en zo krijg je wel een film van 152 minuten, al moet ik eerlijk bekennen dat de vaart er redelijk goed inzit. Danny is volwassen en net als zijn vader alcoholist. Even is er de mogelijkheid voor een mooie, kleine film wanneer Danny/Obi Wan Kenobi een baan vindt in een dorpsziekenhuis en in samenwerking met de kat zijn "shining" gebruikt om stervenden zonder angst naar de dood te begeleiden. Helaas, want er is een groep bespottelijke vampiers die de shining mijnt van kinderen en die moeten natuurlijk gestopt worden. De climax leidt naar het Overlook hotel en is op zich wel knap nagedaan maar toch, weer dat bloed uit de lift, weer een gesprek aan de bar, weer dat doolhof in de sneeuw, laat het toch rusten.

Danny is volwassen en net als zijn vader alcoholist.

heh yeah but does he write?

ik zit nog moed te verzamelen voor de 'nieuwe' Space Jam, voor die nineties-flashback-trip.

Laberinto de Pasiones
'Ik ga wat nagellak opsnuiven.' Almodóvar, een man op viagra van zichzelf, was in zijn vroege jaren net wat leuker. Zijn oudste komedies zijn vaak leiper en iets minder verwrongen. Subtieler dan ook? Nee, dat niet natuurlijk! Zijn favoriete bezigheid blijft kruizen kijken (en grote kruizen dragen). Daarmee heeft hij de tijdsgeest goed in de smiezen. De obsessie met vruchtbaarheid en seksuele prestaties, de opkomst van nonbinariteit en het omarmen van alle mogelijke identiteitshokjes. Er is hier zelfs een a-seksueel aanwezig, maar die wordt snel genezen. Richting einde loopt een dame in een 'blootpakje' waar Madonna nog een puntje (pun!) aan kan zuigen - en dat trouwens ook zou doen een jaar of vijf jaar later met haar befaamde fotoboek. Goed. Het verhaaltje? Iets met de licht-allergische Sexcillia die naar de psychotherapeut moet ('de jongeren houden van therapie tegenwoordig'). Ook dat had Pedro dus goed gezien! De lacaniaanse psy wil vooral Cilia's vader neuken. 'Als je niet van experimenteren houden kunnen we het bij theorie laten.' De McGuffin die alle sextravaganza gaande houdt, zijn drie moslims in een eend, afkomstig uit de schurkenstaat 'Tiran'. Khomeini kijkt goedkeurend toe hoe zij een Freddie Mercuriaanse prins pogen te ontvoeren. Sketchy, schetsmatig en behoorlijk grappig. 'Je raakt aan alles gewend.'

Sexcillia

LOL. Ik zet hem voor de zekerheid toch maar op de lijst, ik zie de jaren 80-kleuren al helemaal voor me.

The Scarlett Empress
Kijk haar nou weer in haar witte kozakkenpakje paraderen. Von Sternberg met zijn volgende HOe maken we Dietrich nog mooier? project. Pakt lekker bombastisch uit. Meteen een sappig sadistisch sfeertje (die gast die als klepel wordt gebruikt!) en de arme prinses die erin geluisd wordt om met een geflipte kroonprins te trouwen. Dietrich doet nog grotere ogen. Nee, niet huilen. Lekker veel schaduwen daarna in het paleis waarmee Von Sternberg prima Catharina kan laten uitbroeden tot de sekstsarina. De scène dat ze met ironische oogopslag de soldaten uitcheckt is geweldig maar het mooist vond ik toch het shot van Dietrich in bed achter een sluier waardoor ze haast abstract wordt. Androgyne Catharina die naar de troon wordt gedragen is een fijne climax maar ik had eigenlijk wel zin in meer.

Scarlet met een t.

Out of the Past
Degelijke noir uit 1947 met Robert Mitchum als ex-detective die geconfronteerd wordt met een zaak uit het verleden terwijl het net lekker een eenvoudig leven ambieerde. Mooie opbouw met een lange flashback waarin de jonge Kirk Douglas als bad guy Mitchum op pad stuurt om een dame op te sporen die hem had neergepaft en meteen een flinke duit verduisterd. Dat gaat richting Mexico en de dame is natuurlijk te mooi om erbij te lappen. Terug in het heden moet Mitchum opnieuw een klusje klaren, maar hij heeft met zijn lodderogen door dat hij erin wordt geluisd. Dat leidt tot allemaal heerlijke streken maar zoals wel vaker bij film noir wordt alles veel gecompliceerder dan nodig lijkt, ook omdat de moraal van de tijd zich er tegen aan bemoeit wat resulteert in een wat onbevredigend einde.

zo confusing, die Out of the Past. Herinner me wel de buiten-sfeer nog altijd. :-)

The Squaw Man
'If you are an honest man you may kiss me goodbye.' Jan van Loy schreef een decennium terug een aardige roman over de begintijd van Hollywood. Deze film komt uit die periode, van die plek. Toen de archetypen werden uitgevonden. Het onontgonnen Westen vormde op dat moment een 'tabula rasa', waar nog geen Hollywood (be)stond, maar wel ruimte genoeg aanwezig was om aan een grootse droom te bouwen. Het plot spiegelt die ontstaansgeschiedenis van Hollywood – en van Amerika an sich. Toeval? In het Oosten heerst de geldzwendel. Het gokken op anderen. Zo beland je vanzelf in de schulden, en ben je door het old boys network wel gedwongen mee te gaan in de hoofd-dekselse geldmarathon. Dustin Farnum neemt de benen naar een rauwe plek waar de conflicten gewoon met pistolen worden beslecht. Met 'echte' kracht. Lichaam tegen lichaam. Dicht bij de natuur komt een de Indiaanse Nat-u-ritch (!) 'm te hulp. Een vonk slaat over. Misogynie en miscegenation strijden om voorrang. 'Poor little mother.' Het verhaal wordt almaar warriger. Ik sloeg vooral aan op de archetypische mystiek. De magic 'injun' bidt, smeekt, en schiet. Een beetje Malick zie je in 1914 al in de religieus weidse gebaren. Of kwam het toch doordat iemand allerlei romantisch-klassieke clichés onder mijn versie had gezet? 'You all give me a sniff of your guns.'

zo confusing, die Out of the Past.

Oh gelukkig, dacht dat het weer aan mij lang. :)

The Sound of Belgium
Documentaire over New Beat, iets wat ik met de nogal niksige Confetti's associeerde maar dat was (uiteraard) het topje van een ijsberg. De elektronische muziek, ook Front 242 komt aan bod, was ook daar een hele beweging waar ik toch meer de lol en belang van inzie dan ik destijds in mijn wat rockistische anti-house-houding had willen toegeven.

Laurin
Het treuzelt allemaal wat maar visueel is dit Hongaars/Duitse gotische sprookje een plaatje, zoals je bijna verwacht.

Le porte dell'inferno
Een Lenzi die aan de man wordt gebracht met Fulci's stamp of approval maar het is niet best. Gedoe in grotten waar een eindeloze vogelspinnenscene het enige is wat me bij zal blijven, enkel door de lengte.

Duelle
Deze had ik al eens bekeken maar werd geplaagd door wegtrekkers dus stond op planning voor herbekijken. Ook weer een visueel feestje, maar vond het deze ook wel wat treuzelen, al heb ik het nu wel zonder wegtrekkers gered.

Cashback
Meh, unlikable dude vindt, dus onverdiend, liefde. Vrouwen zijn slechts windowdressing, lustobject óf hysterisch.

Come una crisalide
Deze neo-giallo konden wel wat van Cashback's production values. Het is al aan de gewelddadige en sleazy kant en dan moet je met veel stijl en kwaliteit komen om daar mee weg te komen en daarin slaagt Luigi Pastore dus niet, ondanks de soundtrack van Goblins Claudio Simonetti.

toch hoor je nooit meer iets van die New Beat-ers. Geen herwaardering of retro-opleving. Noodzakelijke temporele fase voor België alleen? :P

goh Cashback, vond ik 10-15 jaar terug nog leuk, maar zou nu echt niet meer kunnen nee (en toen ook niet maar hey, lekkere wijven)

geen stukje van mij vandaag, want ik worstel me heel goedgetimed door Leni's Olympia.

Mandibules
De surrealistische houtje-touwtje-films van Quentin Dupieux blijven bescheiden hun weg vinden naar de Nederlandse bioscopen. Ik liet me gewillig meeslepen en heb toch weer een paar keer flink moeten lachen om deze Franse ode aan Dumb and Dumber, man, man wat een legendarische domme lui. Ultra-loser Manu krijgt een makkelijk klusje aangeboden, gewoon een pakketje afleveren met de auto. Dus steelt hij een verrotte Mercedes. Samen met zijn net iets snuggere kompaan Jean-Grab gaat hij op pad, om erachter te komen dat er een gigantische vlieg in de kofferbak ligt. Dat verandert de plannen! Domme zet volgt na domme zet. Zoals meestal bij Dupieux is het misschien niet helemaal geslaagd maar met zijn eigenwijze durf weet hij toch te vermaken. Adèle Exarchopoulos steelt redelijk de show met een ableistische performance waar de Farrelly's trots op zouden zijn.

Zag Mandibules onlangs in de bios nadat de trailer nieuwsgierig maakte. Ben niet bekend met het werk van Dupieux, weet ook niet of dat cruciaal is, maar vond het wel wat magertjes. Op momenten zéér vermakelijk maar het vergeefs zoeken naar duiding maakte toch dat ik onvoldaan de zaal verliet.

Mja, met Dupieux is het, met uitzondering van Realité, altijd ergens zoals je beschrijft. Na verloop van tijd weet je dan waar je aan begint met zijn films. :)

Staat overigens op Youtube, die Sound of Belgium.

ピストルオペラ
Onwaarschijnlijk goede film van Seijun Suzuki (van Branded to Kill, Tokyo Drifter faam). In 2001 remixt hij zijn beroemde werken op glorieuze wijze. Wat een camerabewegingen, gebruik van kleur, theater, poëzie, humor en sensualiteit. Verhaal doet er niet toe, iets met een hitlijst van huurmoordenaars zodat iedereen in het gilde elkaar een kopje kleiner probeert te maken. Na 5 minuten weet je al dat je naar iets totaal unieks kijkt. Pistol Opera deed me nog het meest aan Hausu denken wat betreft esthetische vrijheid. Een laat meesterwerk.

Boże Ciało (Corpus Christi)
Doet een beetje denken aan de Iraanse film The Lizard, waar een kruimeldief zich met wat redelijk universele en simpele levenswijsheden zich de clerus inwerkt waardoor de autoriteit hiervan ontdaan wordt van de kleren van de spreekwoordelijke keizer. Deze Poolse film is wel grimmiger, cynischer dan de Iraanse en de hoofdrolspeler is minder sympathiek.

I Blame Society
De hoofdrolspeelster/regisseur/schrijver is iemand die je leuk moet vinden, kan me voorstellen dat sommige mensen haar bloedirritant vinden. Ik vond haar grappig en het is een lekker maffe aangelegenheid die voor liefhebbers van duistere humor en door de charmante lead een lekker eigenwijze horrorfilm oplevert.

Zola
Een verfilmde Twitterdraad, ik zag dat ik een oudere film van deze regisseur (Lemon) niet best vond, maar deze beviel me prima. De tweep, de titulaire(?) Zola, denkt ff snel wat geld te pakken met wat dansen maar dat escaleert natuurlijk uit de klauw: helemaal tot in de prostitutie. De tweetnotificatiegeluidjes hadden misschien niet gehoeven maar de sfeervolle soundtrack van Mica Levi, de prachtige cinematografie en de betoverende protagoniste maakt dit een fijne filmervaring.

ik gooi Pistol Opera en I Blame Society op de volgend-jaar-lijst. :-)

Olympia
'Aber Deutschland ist stärker!' Op de lange lijst misdaden der nazi's kan dus ook de sport-bombast. Denk alleen al aan het van Leni gejatte intro van de Champions League. Puur fascisme. Met een enorme bak geld mocht Riefenstahl alles uit de kast halen om de Spelen van 1936 zo fraai mogelijk in beeld te brengen. Dat is gelukt - veel veranderd is er qua sportverslaglegging niet, en dat komt dus omdat het hier werd uitgevonden! Inclusief de female gaze, zou ik durven beweren. Overal gespierde zuilen. Dezelfde mate van getraindheid, kapsels en knappe mannenkoppen. En dezelfde hijgerige blik van Leni's camera die er langzaam langs glijdt. (De vrouwen, destijds duidelijk amateurs, komen er bekaaid vanaf.) Het tweede deel opent heel erotisch met een staaltje mannelijk Körperkultur in de sauna. Eigenlijk is die naakte verlustiging de enige eerlijke fase. De natuurstaat, de romantiek van je samen in het zweet werken. De Spelen (noem het liever Olympische Spelletjes) worden daarvoor en daarna even nauwgezet als ellenlang gevolgd. Net zo saai als nu dus! Hitler vermaakte zich in elk geval wél. Ik pakte Wikipedia er maar bij, en leerde dat 'onze' Tinus Osedarp, de snelste witman, later nazi werd. Hij tuinde erin. Tijdens de hockeyfinale scoren de Duitsers. Het blijkt hun enige treffer, tegenover 8 voor India! Dat zien we dan weer niet... 'Sieg für Amerika!'

Ik weet niet of ik klaar ben voor Zola. :)

順流逆流
Kreeg gisteravond een berichtje: "Tsui Hark op Netflix!" Meteen maar kijken, ook om het algoritme te voeden met positieve feedback. Na zijn Amerikaanse/Van Damme avonturen keert Hark in 2000 met Time and Tide terug in Hong Kong. Zijn filmstijl is strakker en wilder geworden, alsof hij de lessen van Oliver Stone en Wong Kar Wai nauwkeurig heeft gevolgd. Whoa, dat een camera dat allemaal kan en dan tijdens actiescènes op spervuurritme geëdit. Heel fraai, Hong Kong ziet er nog spannender en kleurrijker uit. Het verhaal is je chaotische HK-actiefilm: twee mannen in het schaduwgebied tussen respectabiliteit en criminaliteit, wat problemen met de vrouwtjes die zwanger raken, het verleden dat zich komt wreken, slow motion duiven en bad guys die er niet voor terugdeinzen om kinderen, al dan niet per ongeluk, af te knallen. Ik ging daar lange tijd in mee maar bijna twee uur is net net teveel wijs gedoe, dan wil ik toch wat rustmomenten om even op adem te komen.

Ik bedacht me laatst, in het licht van de hele genderdiscussie (en doping) in de sport, dat sport eigenlijk een soort neo-liberaal fundamentalisme is. Het is gestoeld op een geloof dat er een neutraal startpunt is, cue dat irritante alt-right talking point van de “gelijke kansen”, gepit tegen die stroman van de “gelijke uitkomsten” die de linkiewinkies zouden willen. De genderdiscussie – meestal over trans vrouwen, want een trans man zou volgens die logica nadeel hebben – toont aan hoe onzinnig dat is in het licht van alle toevallige verschillen (en voordelen dus) die er al onder cisvrouwen zijn, waarin het vermeende “voordeel” van het mannelijke verleden van een trans vrouw te verwaarlozen is (zie die hardloopster met een hoge testosteronspiegel). Teamsport is dan wel eerlijker omdat die verschillen gemiddeld worden, maar bij solo-sporten kan je willen wat je wil maar er zijn aangeboren verschillen tussen mensen waardoor je niet kan stellen dat een evt. triomf je 100% je eigen verdienste is (die libtards zijn meestal ook nogal blind voor alle voordeeltjes die ze zelf hebben genoten in hun leven en dat aanduiden als privilege pikeert ze in hun geloof dat het enkel hun eigen harde werken is). [/sidenote]

Una giornata particolare
Op Canvas en ik had even het gevoel dat mensen ouderwets live op woensdagavond een film op tv gingen kijken. De status van de film heeft me op vreemde wijze altijd weerhouden (terwijl ik hem zelfs een tijd op NRC-dvd had liggen.) Vreemd hoe zulke films een krachtveld hebben, alsof je naar de kerk moet of zo? Hoe dan ook mooie film natuurlijk, opvallend sepia kleurgebruik voor het gevoel van herinnering maar ook de kleurloosheid van het fascisme. Want kijk iedereen opgefokt blij naar het bezoek van Hitler in Rome gaan, maar ondertussen blijven de outsiders en de huisvrouw verdwaasd en verveeld achter. In die zin is Scola's film minder spectaculair dan de antifascistische klassiekers uit die tijd maar ergens daardoor ook eerlijk, fascisme is saai en dat accepteer je maar of we komen je ophalen. Prima acteerwerk, vooral Mastroianni is mooi ingetogen, je voelt gewoon dat hij weet er geen plek meer voor hem is. In zijn loomheid net iets te lang en sommige keerpunten van de personages vond ik ook niet helemaal geloofwaardig. Al geloof ik zo dat er Italiaanse homoseksuelen zijn die door de jaren heen plechtig in een discussie zeggen: "Alleen Loren zou mij misschien in een hetero kunnen veranderen."

oei gister mijn post vergeten. Zegt wat over de film, en dat het tijd wordt voor een pauze :-)

Intolerance
'The fragrant mystery of your body is greater than the mystery of life!' Een magnum opus zo godvergeten gigantisch dat Buster Keaton 'm parodieerde in Three Ages. Je moet het D.W. Griffith nageven, hij deed alles met volle overgave. Zijn politieke agenda is het totale tegendeel van subtiel. Ook hier smijt hij zijn witte, mannelijke, godvrezende en vredelievende christenheid weer in ieders gezicht. Waarbij we alle vrouwen- en jodenhaat door de vingers moeten zien... In liefst vier historische 'eras' krijgt de kijker een 'leerzaam' verhaaltje voorgeschoteld. Drie ervan zijn daar puur voor het decorum. Antiek toerisme in de tijd van Babylon zorgt voor vleugjes exotisch naakt, de Hugenoten in Parijs voor bloedvergieten, en vriend Jezus voor het bekende spirituele. Zo tikt D.W. Griffith alle bekende bestseller-waarden ijverig af. Zijn hart ligt bij het hedendaagse verhaal. En ook het mijne. Want ondanks alle Disney-ambitie doet Griffith hier zowaar iets goeds. Hij leeft mee met de armen uit de slums. De Boy wordt onterecht beschuldigd, de Girl onterecht genaaid (door overijverige rijke vrouwen). Wat zou Griffith met woke tijden hebben gedaan? Wanneer hij zijn kritiek even vergeet, verdwalen we in de grote ogen van Mae Marsh. Diep in de ziel-kijkers. Alsof ze elk moment kon sterven. De spanning aan het eind is letterlijk om te snijden. 'Dead, dead, dead.'

en dank voor de sport-rant/rent MB :-)

oei gister mijn post vergeten.

Ik maakte me al zorgen. :)

Wat zou Griffith met woke tijden hebben gedaan?

Wel een interessante vraag. Misschien van die fascistische, door de CIA goedgekeurde, actiefilms maken?
Ik kan van me van Intolerance echt alleen maar die Babylonische episode herinneren. Jezus? Sjonge.

en dank voor de sport-rant/rent MB :-)

Haha, moest ff wat kwijt. :)

Wat zou Griffith met woke tijden hebben gedaan?

Klagen in columns en talkshows, natuurlijk.

東京物語 (Tokyo Story)
Onthaasten met Yasujirō Ozu, voel me een beetje een cultuurbarbaar met al die vijfsterrenrecensies maar het was me gewoon net iets te langzaam en te kabbelend. Tokyo Drifter ook maar eens proberen.

Ha, Monday Seagull heeft wel gelijk. (Ik had hetzelfde en kwam er later achter dat hij betere films heeft gemaakt.)

Rancho Notorious
Dat is even een mooi kruispunt waar Fritz Lang en Marlene Dietrich samenkomen. In een Technicolor western. De winkel van de verloofde van de bravige cowboy Vern (Arthur Kennedy) wordt beroofd en meteen wordt ze maar verkracht en vermoord ("I'm sorry Vern. She was spared nothing.") WRAAK!!!! Vern probeert de identiteit van de moordenaar te achterhalen maar zijn stervende kompaan laat alleen het raadselachtige "Chuck-a-luck" achter als aanwijzing. Mooie mythevorming volgt waarin al snel de hoofdrol wordt gespeeld door Altar Keane. Via allerlei omzwervingen eindigt de reis op de afgelegen ranch waar outlaws even tot rust kunnen komen, allemaal kort aan de lijn gehouden door het Dietrich charisma, soms vrolijk zingend en anders lekker stoer in broek. Zeker niet zijn beste maar erg vermakelijk met het gebruikelijke Lang cynisme. Iedereen is gemeen en wraak zet alleen maar volgende tragedies in gang.

La virgin de agosto
De wandelfilm komt naar Madrid. Dat is alles wat je hoefde te zeggen. Het resultaat is een fraaie, lange film over de 33-jarige Eva die tijdelijk een appartement intrekt in augustus wanneer veel Madrilenen de stad uitvluchten en de zonderlingen blijven omdat er toch ook wat lokale fiestas zijn (altijd intrigerend.) Eva is zoekende maar ook op Spaanse wijze makkelijk in het contact leggen, wat de wandelingen handig aan elkaar rijgt langs typische sociale gebruiken (drinken, naar de rivier, het park, de bioscoop, dansen tot godsonmogelijke uren). Heerlijk loom ritme natuurlijk, mooie gesprekken, liedjes, zweverigheid, neo-katholicisme en dat ontwapende Spaanse humanisme in volle glorie tentoongespreid. Opvallend hoe hard de Spaanse Letterboxd frikis hier op gaan. Een goed teken.

mooie titel ook.

Klagen in columns en talkshows, natuurlijk.
hihi.

Floating Weeds is en blijft mijn Ozu 'geheimtip'.

The Horrible, Wonderful Life of Leni Riefenstahl
'The nazis had not yet learned how to march like nazis.' De grande dame van het fake news. Leni is niet alleen schuldig aan de fascistische sportspektakels van tegenwoordig, ze heeft ook de lessen van Goebbels naar de massa gebracht. Propfilms als de Triomf en Olympia zijn bij vlagen zo godvergeten prachtig dat je vergeet waar je naar kijkt. Op dat moment verkeert de kijker in de positie van Leni - de laatste persoon op aarde die ze nog kan zien als artefacten, waarbij alleen de camerahoek ertoe doet. Technisch meesteres-schap had ze zeker! Ook na de Val van Adolf bleef Leni volharden in haar fake news. Trump zou – als ie het geduld had! – instemmend knikken bij deze docu. Leni blijft maar herhalen dat ze geen Partijlid was, het allemaal niet geweten heeft. Na genoeg herhaling dreigt er dan geloof te ontstaan. Deels door regisseur Ray Muller die bevangen raakt door de kwieke, narcistische dame van 90. God bestaat niet, want geeft iemand als Leni het eeuwige leven (letterlijk). Samen met de regisseuse loopt hij letterlijk en figuurlijk het hele oeuvre door. En Leni, glimlachend als de Joker, maar mopperen over dingen die er nu niet meer toe doen. Na de Kristallnacht verliest ze haar laatste restje geloofwaardigheid. Met een Seidl-achtige Afrika-trip vindt ze haar droomvlucht. 'Je gaat me toch niet vertellen dat je nu een Hitlergroet wil he?"

o en..

Space Jam: A New Legacy
Een film zo zelfreferentieel dat ie wel slecht moest zijn, om zichzelf te zijn. Als echo van een echo. Kopie van kopie.

Rechtstreeks uit Baudrillards Cool Memories: the lost notes. :)

Style Wars
Klassieke documentaire over graffiti in het Oude New York die ik om onbegrijpelijke redenen nooit had gezien. Kijk ze toch eens afdalen in een soort mysterieus gangenstelsel op zoek naar hun rijdende canvas. Heerlijke muziek ook waaronder een briljant ingetogen banger van Rammelzee Vs. K Rob bij de aftiteling. Maar, alles begint met een van de mooiste shots uit de filmgeschiedenis. Een metro komt haast verveeld door de nacht aanrijden, er klinkt geschraap en de cadans van de rails, zachtjes klinkt daar Wagner en dan opeens wordt de zijkant van de trein verlicht en de graffiti als Rijngoud zichtbaar en hoorbaar.

Geweldig idd, lijkt wel oorlogsgebied, New York toen (ws nu nog in bepaalde gebieden).

Tulitikkutehtaan tyttö
Ik had nog nooit een film van Aki Kaurismäki gezien, dus meteen toegeslagen nu er een heel programma is in Lab111. Beetje op de gok voor The Match Factory Girl gekozen. Tering Jozes, 69 minuten, maar daarna voelde ik me alsof iemand mijn hart had uitgerukt en in een pot zelfgestookte wodka op de vensterbank gezet. Elk romantisch idee wat ik ooit over Finland heb gehad is ook meteen verdampt. Wat een treurnis. Natuurlijk nog even lekker dik aangezet in deze kruisgang van een jonge arbeidersvrouw die echt nooit eens mazzel heeft. Die ouders! Dat eten! Het bier in een glas met een oor! Wat erg allemaal maar erg mooi gefilmd, je zit er helemaal in. Vroeg me daarna wel af of Finnen dit nou een hilarische film vinden? Ik heb zo mijn vermoedens.

Het is altijd een tranendal, maar met een gek, zwartgallig gevoel voor humor idd. 🙂

Ik heb Kauas pilvet karkaavat ook hoog in ’t vaandel, ook geen fuifnummer.

Ik had nog nooit een film van Aki Kaurismäki gezien

waaat! ze zijn allemaal geweldig (en hetzelfde) :-)

Style Wars, ik kan niet tekenen en ik heb weinig met graffiti en toch wil men na zo'n geweldige film een trein opzoeken en taggen :P

waaat! ze zijn allemaal geweldig (en hetzelfde) :-)

Ja, van die dingen. Ik denk dat de (prachtige) Helsinki-aflevering in Night on Earth als een soort waarschuwing heeft gediend? Voorlopig houd ik het even voor gezien, ik was echt de rest van de avond depressief.

Z'n broer Mika doet ook goeie films maken, maar net zo'n tranendal.

ghehe. Leningrad Cowboys is de enige echt vrolijk wellicht.

ik kijk La Roue van Abel Gance, waarover maandag.

Space in the Place
De Amsterdamse bioscopen bevinden zich post-fopdown in glorieuze staat, interessante film na interessante film. Deze afrofuturistische klassieker uit 1974 had ik nog nooit gezien, al kende ik de belangrijkste oneliners wel via More Brilliant Than the Sun. Een curieus mengsel van blaxploitation ("zoveel achteloze "niggers" van beide kanten) en mythologie, heerlijk brutaal gedaan, gewoon doen waar je zin in hebt en door downtown Oakland cruisen in je Egyptisch outfits terwijl iedereen je aanstaart. De openingsscène is een ware sciencefictionklassieker met een heerlijk Nausicaä/La Planète Sauvage-sfeertje. Vond het wel jammer dat er niet nog een paar van dat soort poëtische bezoekjes aan planeten volgden. Hoe dan ook, zeer vermakelijk, soms knullig, soms subliem. Met af en toe uitstapjes naar concertopnamen vol heerlijke trommeltjes 'n verticaal getoeter.

Je kent de film al een beetje via een paar classic samples idd… Time has officially ended, we work from the other side of time

성냥팔이 소녀의 재림
De film die aan het begin van de 21ste eeuw zo flopte in eigen land dat de Koreaanse studio's flink de teugels aantrokken. Wel grappig om te zien dat de Koreaanse recensies op Letterboxd allemaal een lage waardering geven terwijl de Westerlingen een cultfilm hebben ontdekt. Ik neig ook wel naar dat laatste, met enige kanttekeningen. Een wat verlegen bezorger met fantasie lijkt in eerste instantie de babe van de lokale arcade om te vormen tot Het meisje met zwavelstokjes (hier aanstekers). Maar in de dialectiek tussen film en game-esthetiek begint het flink te 'rabbitholen'. Dat aspect vond ik heerlijk (levels, game overs, do you want to continu?) en de satire van actiefilm en -games is als idee zeer vermakelijk maar uiteindelijk ook redelijk vermoeiend (zeker in een film van twee uur.) Jang Sun-woo wist dit, denk ik, en introduceert een soort stripachtige take op het maffe Cronenberg-pistool, maar dan nog is het pief-paf-poef (dat lome van eXistenZ blijkt achteraf een prima zet geweest.) Hoe dan ook Resurrection Of The Little Match Girl is heerlijk ambitieus, zo'n faalproject dat veel later op waarde kan worden geschat, nu de effecten met die digitale waas ook beginnen te dateren. Over een aantal decennia of totaal onbegrijpelijk of een profetie.

goh ja the Match Girl, zouden er niet 10 vervolgen en 16 manga-verstrippingen zijn gekomen?

Space in the Place :D 11-dimensionaal me dunkt.

zouden er niet 10 vervolgen en 16 manga-verstrippingen zijn gekomen?

De arme man heeft nooit meer een film gemaakt. Waarschijnlijk dacht de studio dat ze een slicke Mortal Kombat-verfilming kregen. :) (Dat van die manga zou ik eens voor de gein moeten onderzoeken.)

De arme man heeft nooit meer een film gemaakt.

au!

La Roue
'Ze zou een leuk zusje voor mijn kleine jongen zijn.' Trager dan een kabeltreintje op de Mont Blanc rammelt dit epos zich richting einde. Abel Gance – vooral bekend van Napoleon – was nimmer kort van stof. Er bestaan versies van La Roue van ruim 2,4 en 7 uur. Ik hield het maar aristoteliaans op de middelste. Het is bijna niet voor te stellen dat Gance zeven uur uit dit materiaal weet te halen - in feite is alles meteen duidelijk. We zitten hier in het welbekende dickensiaanse land van toeval en wezen. Verschrikkelijk negentiende-eeuws! Een oude treinbeambte raapt een vondeling op. Broer en 'zus' vind elkaar jaren later leuk, en pa is eigenlijk ook al verliefd geworden! Laat de Drie Melodrama's beginnen. Het talent van Gance zit 'm in de ambitie, het gigantische edit-tempo, de afwisseling van stijlen, camerahoeken en magische trucages. Belangrijker nog is zijn subtiele acteursregie. Verbijsterend dat het 'm lukte - met zo'n verhaal! – maar men trekt de juiste koppen. Hier werkt de eindeloosheid van de film. Er is tijd voor een naturalistische studie van mensengezichten. Ik dacht aan Tom Waits, als sjofele arbeider met smeerkeesface en zong Jesus Blood Never Failed Me Yet. Een geit vervult een glansrol als komische sidekick, terwijl personages met drankzucht, stomheid en blindheid worden geslagen. 'Ik kan mijn Norma horen mopperen.'

La double vie de Véronique
Matige arthouse. Kieślowski werd in de jaren 90 op hysterische wijze opgehemeld in De Volkskrant, daarom altijd recalcitrant zijn films genegeerd, maar Canvas levert dus laat ik het eens een kans geven. Wat me beviel was hoe subtiel een droomachtige sfeer wordt opgeroepen door camerabewegingen en de manier waarop het op zich duffe dubbelgangersthema vanaf de korte confrontatie zich heel anders ontwikkelt dan je verwacht. Helaas worden de beelden door een permanent gele 90s-filter gegooid die heel erg afleid en ook gewoon lelijk is. Even dreigt het magisch te worden dankzij een poppenspeler (altijd goed) maar het blijft heel veel suggestie wat voor poëtische diepgang moet doorgaan. Het bij vlagen houterige acteren van Irène Jacob helpt, ondanks haar magnifieke hals, ook niet echt.

Ludo viel 10 jaar geleden op:

al is het leuk om te zien hoezeer deze film in stijl invloed heeft gehad op Amelie van Jeunet.

Grapppig want die gele filter met van dat groen wat er aan probeert te ontsnappen deed mij heel erg denken aan La Cité des Enfants Perdus. De "Technicolor" waaraan we de jaren negentig waarschijnlijk zullen herinneren (Se7en, ook zo eentje die ik mee geel herinner.)

goh ja! al met al overschat onze heilige Krzysztof, en ook al tijden niet meer bij Zomergasten aangehaald volgens mij :P

Zappa
Dank u NPO. Filmmaker Alex Winter kreeg toegang tot Zappa's filmarchief en stelde een docu samen zonder voice-over die hoofdzakelijk chronologisch belangrijke momenten uit Zappa's leven aanstipt en daarnaast intimi over Zappa's ambities en drijfveren aan het woord laat. Daar komt ook de nodige kritiek aan te pas. Dat laatste was nog niet eerder vertoond in een docu, dus wel een aanwinst. Helaas veel grote afwezigen zoals zoon Dweezil en dochter Moon.

Die beef tussen de oudste en de jongste twee is pijnlijk. 😞

Le Cercle Rouge
Topkwaliteit, je krijgt er gewoon zin van om te roken (dit jaar 20 jaar clean). Terecht een klassieker.

Them That Follow
Horror tussen die christenen die met giftige slangen werken. De sfeer is goed maar e.e.a te uneventful en een beetje afgezaagd en de horror valt ook nogal mee (of tegen).

Tusk
Nee maar, een Kevin Smith die ik wél grappig vond. Totaal van de pot gerukt verhaal en gewoon idioot genoeg om te boeien.

Patser
Ik kan best wat geweld en “over the top” hebben maar dit werd me echt te veel en Ali B die zich overschreeuwt om z'n imago af te schudden helpt ook niet echt (en dan die Corton). Een zekere panache kan die El Arbi en Fallah niet ontzegd worden, met visuele vondsten vooral, maar ms tijd voor wat begeleiding?

ピストルオペラ (Pistol Opera)
That's more like it. Elk shot is een plaatje en bijzonder plaatje at that. Dat het plot daarbij ms niet helemaal duidelijk is kan mij dan weinig schelen.

The Sentinel
Uitstekende horror in New York met een paar mooie twists en wtf-momenten en een jonge Jeff Goldblum en Christopher Walken in bijrollen.

Be My Cat: A Film for Anne
Schlemielige Roemeense regisseur gaat met lokale actrices een film maken waarmee hij zijn favoriete actrice Anne Hathaway wil overhalen met hem te werken. This does not bode well, denk je al snel en dat voorgevoel klopt. Een van de betere found footage films denk ik, deed erg denken aan I Blame Society, die wel hierdoor geïnspireerd moet zijn.

Lapsis
Leuk dat dit soort nieuwe sciencefiction ook de bioscoop haalt. Heerlijk Philip K. Dick-sfeertje in een 21ste eeuwse update. Ray, een wat groezelige Noo Yawker probeert met semi-foute klusjes het hoofd boven water te houden, ook voor zijn broer die aan een nieuwe vermoeidheidsziekte lijdt. Op subtiele wijze wordt de informatie over de nieuwe wereld aan de kijker uitgelegd over de succesvolle integratie van kwantumcomputers in de maatschappij. Ray vindt dat maar niks die nieuwlichterij. Via-via rolt hij dan toch in de 'gig economy' waarbij je kabels moet leggen tussen kwantumstations. Lekker door de natuur wandelen en geld verdienen. Amazon wordt op de hak genomen, eerst subtiel met van die brakke technologische oplossingen maar na verloop van tijd voelde het toch beklemmend wanneer je realiseert dat het over het heden gaat en dat er geen strobreed in de weg wordt gelegd om dit in Europa ook uit te rollen. Kijk, dat is goede sciencefiction. Mooie personages, prima gefilmd en stemmige elektronische soundtrack. Zo zie ik het graag. Alles wordt, misschien enigszins geforceerd, tot een goed einde gebracht maar een subtiel WTF-einde nodigt uit tot nadenken ver nadat de credits zijn uitgedoofd.

Ne bom več luzerka (My last year as a loser)
Prettige indie over jongedame in de Sloveense hoofdstad Ljubljana, haar ICT-vriendje kan alle kanten op maar zij zit door hoge lasten vast bij haar ouders en weinig verheffende baantjes. Redelijk universeel verhaal, leuke hoofdrol en een prettige elektronische soundtrack.

Habit
Pun intended, tamelijk corny dingetje ergens tussen Tarantino en Windig Refn, maar met in met een femininistisch randje. Bella Thorne en sommige drugtrips zijn wel leuke eye candy maar heel erg lichtgewicht en de whacke theologie maken het zelfs pretentieus.