Filmforum

天使のはらわた 赤い淫画 (Angel Guts: Red Porno)
The rain of solitude and sensuality moistens men and women, de mooie Jun Izumi is into naakt poseren gefinesst wat haar op verschillende manieren achtervolgt. Veel seks, masturbatie, die vreemde mix van weinig zien maar lekker los gaan qua vocht, en regen dus. Het kleinburgerlijke kantoorbestaan krijgt er ook weer van langs.

Erupția
Communistische propaganda om de olie-industrie te prijzen. Ze weten er nog een soort rape-motiefje in te squeezen wat natuurlijk niet ten koste van alle werkmannen kan gaan. Visueel wat fraaie staaltjes maar uiteindelijk meer interessant dan goed.

Orfeu Negro
Zelfde kan je ook van deze zeggen. Vanuit een Zuid-Amerikaanse flip van in oosterse context oriëntalisme heet. Maar visueel absoluut een hoogstandje, zowel de energie van het carnaval als het uitzicht vanuit het dorp. Griekse tragedie of niet, qua boodschap vederlicht.

Körkarlen
Ook niet superdiepzinnig maar zeker een avontuur met natuurlijk de bijzondere special fx een gloomy sfeer.

Body Puzzle
Prima late giallo, een genre dat in de early nineties gewoon wel over was. Lamberto Bava, zoon van grondlegger Mario, weet er echter nog een uitstekende uit te persen.

Bo Burnham: Inside
Ik ben geen fan van standup, vaak is het niet meer dan veredelde kroegpraat en deze “lockdown musical” is eigenlijk precies dat, maar dan op muziek. Visueel nog wel aardig, maar die hele zelfbewuste white guy pose staat je al vrij snel tegen en veel is echt niet meer dan een observatie waar geen enkele interessante draai aan wordt gegeven.

Assault of the Killer Bimbos
Basically een Andy Sidaris-film: vrolijke actiefilm met veel aandacht vrouwelijk schoon, maar dan met een feministisch sausje. Dat het zo uitzonderlijk is dat vrouwen zich niet hysterisch en irrationeel gedragen is al een statement op zich, helaas (zoals bv ook in de slasher Girlhouse), maar het is maar een heel klein beetje meer dan dat.

Een editfunctie zou zo fijn zijn …

Een Zuid-Amerikaanse flip van wat in oosterse context oriëntalisme heet.

Siberia
Nieuwe Ferrara, weer samen met zijn trouwe voetsoldaat Defoe die ergens in Siberië een afgelegen bar runt. Even is daar de oude Ferrara-magie aan de gokkast maar ik kon er al snel niet in meegaan. Defoe zakt opeens door de vloer. Defoe gaat met zijn honden op pad en gaat een grot binnen. Echo's van gruwelen tijdens het Stalinisme, ruimte-shizzle a la Tree of Life, magiërs, herinneringen aan boze ex'en, een gepeste inner child, kortom, Ferrara moest van zijn therapeut eens zijn doodsangsten sublimeren in kunst. Als ik het zo opschrijf met de mooie beelden in gedachten denk je misschien nog "interessante film". Maar ik vond het allemaal zo houterig: een personage komt met een "pluk de dag, dans!"-tegel en dat Defoe inderdaad meteen bij een pick-up staat en onhandig acterend gaat dansen. Man, man, man. Alles is zo serieus: borsten die worden gekust alsof ze van Maria zijn, het vrouwelijk orgasme als grimmige missie alsof een eeuwenoud wiskundig probleem op het punt staat om te worden opgelost. Wel geinig WTF-einde en paar puntige metalmomenten op de soundtrack maar het deed qua grauwe hopeloosheid een beetje denken aan DeLillo's laatste boeken, maar die gingen tenminste nog terug naar New York.

Orfeu Negro vooral fijn om de muziek tochhhh.

Defoe die ergens in Siberië een afgelegen bar runt.

lolwhat.

eentje die MB ook al had gezien:

Casanova
'He's been naughty again.' Op een bepaald moment in zijn carrière werd Fellini een onaneerder van zijn eigen genialiteit. Films gingen toen Il Casanova di Federico Fellini heetten. Aan die egotripperij doe ik niet mee, zelfs niet als het prima past bij het onderwerp. Donald Sutherland speelt een uiterlijk uiterst fascinerende Casanova. Geweldige Eurovisie-songfestival pakjes, zeg! Ready voor het carnaval in Krabbegat. Op hysterische muziek van Nino Rota speelt hij zijn seksspelletjes. Toevallig ben ik Turks Fruit aan het lezen (moet nog moed verzamelen voor de film). De vibe komt overeen. Vrolijk vunzig vermaak. Dingen die konden in de jaren zeventig. 'This way please.' In de handen van Fellini wordt Casanova een larger than – eh – life personage. Een Baron Munchausen. Bijna alles is fallisch in deze persiflage op Alles. 1001 sketches voor op een warme namiddag van de RAI Uno. Ondanks alle picareske toestanden valt er ba(ar) weinig te lachen. Vleugjes verwrongen feminisme desoriënteren de rakkers. Uiteraard duurt het uren, want Casanova is – zoals Cobi Schreijer zou zingen – een man van 'acht keer per nacht'. Voor het eerst in jaren dacht ik aan Kevin Rowland's My Beauty! Fellini staat ons pas wat rust toe wanneer het einde nadert. Casanova als slachtoffer van zijn eigen suk-seks. 'You realize it's symbolic, Mademoiselle.'

moet nog moed verzamelen voor de film

Hè wat? :)

Dafoe trouwens, schrijf ik echt altijd verkeerd.

Uit het schier oneindige Japanse cinematische universum:

ヨコハマＢＪブルース
Weer eens terug naar de jaren '80, toch een voorzichtig omslagpunt voor de Japanse film. Oudgediende Eiichi Kudo waagt zich met Yokohama BJ Blues aan de postmoderne noir. Een Keanu-achtige blueszanger kan niet van de muziek leven dus doet wat speurwerk ernaast. Tijdens een ontmoeting met een politievriend wordt deze vermoord want hij trok de relatie van de cops met yakuza niet meer. Natuurlijk krijgt BJ meteen de schuld van een opgewonden psycho-collega, dus moet hij aan de bak. Oh ja, de vrouw van zijn vriend was natuurlijk ooit zijn grote liefde. Als dat maar goed gaat. En dan is er nog de zaak met de vermiste tiener die als ik de hints begreep door yakuza als yuppie schandknaap wordt gebruikt. Typisch noir dat het verhaal me weinig kan schelen maar zoveel sfeer in 80s Yokohama, prachtig vastgelegd door Kudo met originele shots en veel stemmig blauw. En die BJ is wel een mooie figuur met zijn jas en sjaal die hij nooit uitdoet, chill maar wel een goed ingepakt mes bij zich om een verhoor wat kracht bij te zetten. Een cultklassieker, gok ik, die daarna tig keer is nagedaan.

Oh ja, voordat ik het vergeet, ook nog een heerlijk Japans moment dat BJ zijn Pink Floyd vinylbootleg gaat ophalen, maar die is verrot opgenomen.

Ik hoor de imaginaire muziek van BJ blues al in mijn hoofd. Synths + saxes.

Hè wat? :)

lol. 5,5 uur Napoleon zonder dialogen. Men moet een fatalist zijn, daarover gesproken:

Buster Keaton Rides Again
'He brought the great stoneface to the movies.' Dubbele victory lap voor Buster Keaton in deze double bill. Eerst keek ik The Railrodder, zijn laatste 'stomme' film, opgenomen tijdens zijn een-na-laatste verjaardag in 1964. Een oude, dik geworden Buster kijkt eerder boos dan melancholisch. Laatste restjes machismo spelen hem parten. Op een 'speeder' rijdt hij door Canada richting Pacific Ocean. Uiteraard vormt het mini-treintje een meta-verwijzing naar The General, ook een letterlijk overwinningsrondje dus! De gunfactor blijft duizend – de echt goeie gags ontbreken echter. De Making of van een uurtje, boeit heel wat meer. In zijn alledaagse kloffie begint Buster – oud op zijn elfde! - wat op Jacques Chirac te lijken. Hij rookt kankerstokken vanuit een enorme Cruella De Vil-houder en wordt vooral enthousiast van kaarten en honkbal! Tijdens de mooiste scene bezoekt Buster een winkelcentrum in Montreal. De mensen herkennen 'm nog. Het voelt alsof wij als kijkers erbij zijn. De legende in levende lijve mogen zien, voor even uit zijn rol van fatalist. Overal warmte. Daar kan een doedelzakband en de uitreiking van het diploma 'Manitoba Voyageur' niet tegenop. Buster was 'r voor de gewone man, hield van gewone mannen-dingen, en sprak vervolgens vooral intellectuelen aan. Uitgestreken ironie. The Straight Story met Buster. 'Well, there's no use.'

アーヤと魔女
De nieuwste Studio Ghibli is weer een van Goro Miyazaki en hij maakte het zichzelf zeker niet makkelijk door Earwig and the Witch compleet digitaal te animeren. Daardoor vanaf de eerste beelden compleet afgekraakt door anime fundi's. Dat zijn irritante lui dus gewoon een kans geven nu hij in de bioscoop draait (Lab 111 weer open!) Beginscène is meteen een puike achtervolging met een motor en zeer opgevoerde 2CV. Daarna een zeer Engels sfeertje met even echte Ghibli-magië dankzij het verlichte cruiseschip in de verte. De baby die te vondeling is gelegd groeit uit tot een redelijk manipulatief meisje, maar net niet irritant, die op een dag door een zonderling stel wordt uitgekozen om bij hun te komen wonen. Fraaie cottage die van binnen veel groter is dan van buiten. Het tovenaarsstel is excentriek (hij schrijft slechte boeken, zij maakt toverdrankjes op bestelling) en er is natuurlijk nog een zwarte kat. Niet heel wereldschokkend maar wel vermakelijk. De digi-stijl die in het begin wat storend aanvoelt was ik halverwege alweer vergeten. Nerds moeten niet zo janken. Beetje abrupt einde wel (het begin van een tv-serie?) maar goed gecompenseerd met wat guitig handwerk vol knipogen tijdens de aftiteling.

薔薇の葬列
Tijd voor deze klassieker van de modernistiese cienema. Funeral Parade of Roses is een zeer gewaagd inkijkje in de homoscene van Tokio aan het eind van de jaren zestig. Keurige mannen in pak (of anders een verdwaalde zwarte Amerikaan) die drankjes pakken met transboys en travestieten. Alles in strak zwart-wit geholpen door een 4K-restoratie (ja de underground van weleer krijgt dan toch respect). Drugsgebruik (heel serieus wordt die joint doorgegeven), orgieën, dansen met de stroboscoop aan. En toch het mooiste zijn de stille momenten: het zwijgzame straatprotest en de langzaam zinkende begraafplaats (Boeddha's in het water, subliem!) De modernistische foefjes komen allemaal langs (interviews met acteurs, de opname stoppen, monologen, citeren uit Griekse mythologie) en al blijf ik die altijd leuk vinden zijn het toch wel een soort clichés van die tijd geworden. Voor Nederlanders is er de bonusvervreemding dankzij de soundtrack met terugkerende experimentele versies van...'Daar wordt aan de deur geklopt'!

Oh, die Funeral parade… staat hier ook in de queue.

Rote Lippen, Sadisterotica (Two Undercover Angels)
Jess Franco op z’n luchtigst en conventioneelst, de Duitse titel dekt de lading totaal niet. Onschuldige comedy/thriller en de groovy sixties maken het visueel net onderhoudend genoeg, voor de liefhebber dan.

The Taking of Deborah Logan
This is my jam! Geestesziekte en bezetenheid (van de/een geest) liggen dicht bij elkaar (of zijn andere namen voor dezelfde onbegrijpelijke fenomenen) en The Taking… is banking on that. Ook de found footage werkt deze keer prima. Kippenvel!

Censor
Filmcensor krijgt wat te verwerken via een film die herinnneringen ophaalt aan een weggestopt verleden. Mooi en stijlvol gemaakte ode aan de video nasties met een wat onbegrijpelijk einde, geheel in stijl.

Gaia
Ecologische body horror uit Zuid Afrika. De met paddestoelen overwoekerde lichamen deden me aan artwork van Baroness en Pig Destroyer denken, de paddestoelen aan de acid western Blueberry, geen slechte zaak. Beetje vaag maar ijzersterk qua mysterieuze sfeer en prachtige visuals.

The Funhouse
Van Tobe Hooper en het heeft zeker iets van de gekte van Texas Chainsaw Massacre. De kermisrides, robotica en maskers gecombineerd met bloederig geweld geven de film een hoog Bucketheadlandkarakter („loss of limbs cannot be guaranteed”), dus wel aan mij besteed, deze film. Een dieren-Freak Show, was dat na de afschaffing van mensen nog een ding ooit?

Gaia ga ik ook even voor zitten.

dat je nog kan slapen na zo'n combo MB :O :D

en er is natuurlijk nog een zwarte kat

KNEW IT.

Praesidenten
'Our trysts were clandestine and frequent.' Je ziet de Jeanne d'Arc-film al aankomen in dit ambitieuze debuut van Dreyer. De burgermeisjes lijden uiterst esthetisch onder de gore streken van rijke, witte mannen. Schitteren door afwezigheid: vrouwen uit de gegoede klasse. Die moesten verstopt zitten breien zeker. De film stamt uit 1919, maar is gebaseerd op een – vast vuistdikke - negentiende-eeuwse roman. In de traditie van de Grote Vertellers moet Dreyer daardoor verhaal in verhaal (in verhaal!) vertellen, die allemaal wel op hetzelfde neerkomen (zie boven). De chaotische structuur blijft behelpen, de micro-details mogen er wezen. Een fascinerend meta-moment zit in het begin, vervolmaakt aan het slot (pun!). Terwijl vader en zoon als hologige wajang-poppen door de gouden gangen van hun kasteel bewegen vermoed ik dat iemand van het dak gaat springen. Bracht The Game (met Michael Douglas als rijkeluiskind) een bewuste ode? Ik hoop het. Helemaal verleden tijd zijn de beelden, getint in basiskleuren. Een processie wordt een rode vlam, langzaam kruipend, waar het bloed niet heen kan. Ook de pianomuziek is ragfijn. Je hoort de de toetsaanslag, pedalen en foutjes. Zowel op het scherm als door de geluidsboxen maken we bijzondere wanddecoratie mee. Geen meesterwerk, wel een eerste meesterproef. 'But no reply did she receive.'

海上花
Deze Hou Hsiao-hsien uit 1998 had ik net op de kijklijst gezet en -poef!- zomaar voor het eerst in de bioscoop, in gerestaureerde versie nog wel. Blijkt een unieke film. Een studie naar het leven van courtisanes in het Sjanghai van de 19de eeuw. Echt heerlijk traag, beetje gevaarlijk als je niet in vorm bent (je voelde het ongemak in de zaal) maar tegen het einde mocht hij van mij nog wel even doorgaan. Veel gedoe tussen de dames onderling maar de heren met poen helpen niet echt met hun gekonkel en olijke beloftes. De titel Flowers of Shanghai zet je een beetje op het verkeerde been want man oh man wat wordt er veel opium gerookt. Heel mooi in het lome ritme verwerkt met al die herhaling, zachte camerabewegingen, emotieloze gezichten, het zwijgen uit onbegrip en luiheid en toch ook de heerlijke drone met een paar verdwaalde trommeltjes die steeds maar blijf terugkeren. Altijd fijn om Michelle Reis te zien, hier omringd door allemaal prachtige vrouwen die net als de kijker nooit buiten komen.

oeh op de lijst.

The Kid
'A picture with a smile, and perhaps a tear.' De grote control freak houdt zelf(s) de emoties in de hand. Wat een ijdeltuit en schavuit was Charlie Chaplin toch. Als ze toen al splitscreens hadden gefixt, had ie alle rollen gespeeld! Goed, genoeg gedist. The Kid had ik opmerkelijk genoeg nog nooit gezien – zal 'm ooit wel te kort hebben gevonden. Tegenwoordig bevalt me dat juist.... The Tramp vindt een baby met een briefje. Een leesbril heeft hij nog niet nodig. Het leek me geiniger als ie die ergens uit zijn verfomfaaide uitdossing had getoverd. (Ludo denkt een leukere grap dan Chaplin te weten!) Thuis staan er allemaal volkse vrouwen voor het huis van de Vagebond te bivakkeren. Ik begon aan een theorie en imaginair artikel: 'why The Tramp is a pimp'. Verdere aanknopingspunten zijn er echter niet - helaas. Toch zijn de kinky, fysieke grappen wel het beste aan The Kid. Naast The Kid zelf dan! Later speelde Jackie Coogan een kale creep in The Addams Family, hier is ie een dotje met petje dat zelfs de taaiste harten doet smelten. Verdomd goed geacteerd. Daar kon de circusclown Charlie wat van leren. Ga ik toch weer... De lolligste sequentie draait om een bokswedstrijd tussen The Kid en een hoodlum. Om de jongens heen goedgeschminkte karakterkoppen als carnavalskoppen zo plastiek. Gemeen en hard. 'You wicked boy.'

oeh op de lijst.

Datvindjeleukhè?

Toch "volle" zaal bij Hou Hsiao-hsien. Verdenk dat een aantal mensen erin geluisd zijn door een juichende recensie. :)

haha. Dat werd een lange zit.

Triumph des Willens
'Hier stehen wir.' Het blijft ongelooflijk hoe snel het kon gaan. Tien jaar was voor Hitler genoeg om een heel land achter zich te krijgen. Alle omstandigheden moeten in zijn voordeel hebben gewerkt. Het blijft dan – op zijn zachtst gezegd – jammer dat deze 'eenwording', blijkbaar alleen kon onder een gruweldictator, die met zijn nadruk op Eenheid vooral één enkele zondebok aanwees. In 1934 filmde Leni de Partijweek te Neurenberg. Het begint verbluffend. Hitler arriveert als een God. En Leni filmt zijn landing. Miyazaki-vliegmachine-magie op en top. Een machtskick van jewelste. Op straat vallen de Noord-Koreaanse toestanden mee – men lijkt oprecht enthousiast, met vele camera's in de aanslag. Niet veel later neemt het gedril het over. Schokkende hoeveelheden Ku Klux-tenten. Jugend na jugend. En allemaal hetzelfde kapsel. Meer scheidingen dan bij de notaris. Na de overdondering begin, beginnen de nazi-piefen te (s)preken. Ook de b-categorie modelleert zich naar Hitler. Inclusief het nasale geschreeuw. Enkel Goebbels heeft een lage, warme stem. Hitler zelf kan een aardig staaltje opzwepen, maar na een uurtje wordt zijn Ene Register van overschreeuwing doodvermoeiend. Blijft over, hässliche Hess. De slaafse, idolate blik. Het net te zwarte haar. Zijn ongeloof over wat hij, kleine Rudolf, allemaal heeft bereikt. 'Das Deutsch Volk ist glücklich.'

Miyazaki-vliegmachine-magie op en top.

Ha, wow. Ook zo'n film die je door osmose denkt te kennen. Toch ook maar eens op de kijklijst. Maar nu we het over Nazi's hebben...

The Keep
De oudste film op mijn kijklijst, no more. Jarenlang wilde ik deze kijken, altijd afgekraakt door high-brow boomercritici die allergisch zijn voor Tangerine Dream soundtracks. Die soundtrack is overigens geweldig, een soort synthy Rheingoldachtigheid die op vreemde wijze precies past bij de stemmige beelden. Want dit is Michael Manns tweede film. Later las ik over de problematische productie (ging toch vaak mis in die tijd.) Mann had een film van drie uur in gedachte, er is ongetwijfeld over en weer heel veel cocaïne in het spel, en de studio pakt de film af en gaat knippen. Daardoor is de film bij vlagen onbegrijpelijk (hè, hoeveel soldaten zijn opeens dood? Wie is die guy? Jullie kennen elkaar 1 minuut en gaan krikken?) Je moet er dus zelf wat van maken. Het begin is geweldig, Duitse soldaten arriveren in een Roemeens bergdorp om een soort kasteel te onderzoeken. Daar is iets niet pluis en de hebzucht over een mogelijk zilveren kruis maakt iets diep in het gebouw wakker (geweldige scène trouwens). Een joodse wetenschapper (een onwaarschijnlijk slechte Ian McKellen) wordt uit Dachau opgetrommeld om inscripties te ontcijferen en je ziet wel dat er potentieel is voor iets interessants. Want het lijkt in eerste instantie een soort Joodse wraakfantasie, want wat als dit Golem is die de Joden kan beschermen tegen uitroeiing? Een of andere engel(?) denkt er anders over en probeert deze manifestatie van het kwaad te stoppen. Dan beginnen de special effects, in het begin wonderbaarlijk, daarna ouderwets, zich te wreken. Inmiddels natuurlijk een cultfilm die men tot final cut wil restaureren, al lijkt Mann het graag te willen vergeten.

The Mysterious X
'I inadvertently promised you my picture.' Deense klassieker uit 1913, waarin debuterend regisseur Benjamin Christensen – van het veel bekendere Häxan – zelf een bedrogen luitenant speelt. Voor die tijd is alles nog vrolijk. Het plagen van honden en kinderen blijkt (uiteraard) van alle tijden. Langzaam wordt het donkerder. Een schaduwspel van natuurlijk licht begint. Mist en moord hangen in de lucht, het yachtlife van de familie verbergt Nicolas Ray-achtige geheimen. (Hoe heette die actrice ook alweer?) Er verschijnt een (niet-figuurlijke) papieren olifant in de kamer. Knipsels en geheime briefjes. Kinderen en volwassenen – and yes the twain shall meet. Het meesterschap van Christensen toont zich in zulke vertelironie. Wij weten continu wat de bedrogene niet weet. Tot op het belachelijke af – wanneer de mysterieuze X in een hoekje van de kamer staat te schuilen, totdat de bedrogene zich verwijdert. Leuk zijn ook de terugkerende vogels. Christensen verbindt zo heel galant motiefjes op het dubbel-niveau privé-verraad en oorlogsverraad. Want inderdaad, de Wereldoorlog breekt uit. De luitenant heeft eigenlijk andere zorgen dan zijn (nogal misogyn hysterische) vrouw. Na een geslaagd eerst uur vliegt het laatste half uur, toch vrij onverwacht, melodramatisch uit de bocht. Remmen en duiven los! 'Are we going to pray for daddy tonight?'

een oorlogsfilm van Mann :O

Seksmisja
Ik was ervan overtuigd dat ik deze Poolse sciencefictionfilm uit 1984 hier had opgedoken maar kan niks terugvinden. Hoe dan ook, wanneer de Kuifje-achtige professor in het begin met een kekke draai van zijn rolstoel verschijnt, vermoedde ik een lange zit. Bijna twee uur Oostblok-SF doet rare dingen met de perceptie van tijd, maar door de luchtige toon valt het allemaal reuze mee. Twee wetenschappers worden ingevroren met het idee dat ze drie jaar later weer wakker worden gemaakt. Niet gerekend op WOIII, lolz. Ze worden diep in de 21ste eeuw wakker in een maatschappij louter bevolkt door vrouwen. Hoera! Maar toch niet, want er wordt door twee wetenschappelijke facties vooral gevochten over de vraag of ze moeten worden geëlimineerd of toch tot vrouw omgebouwd. Wel heel veel mooie vrouwen in de toekomst die graag even snel van kleren verwisselen. Prima twist tegen het einde die destijds in film vrij origineel was. De film als het geheel lijkt in eerste instantie een kritiek op militant feminisme maar ik denk toch dat Machulski uiteindelijk het communisme op de korrel neemt (zonder het kapitalisme en macho conservatisme te vergeten). Prachtig dat hij daar mee wegkwam, al lijkt het er steeds meer op dat dit soort regimes bepaalde satire, als een uitlaatklep, door de vingers zag

Shanghai Express
Je hebt het altijd geweten en toch verbaast het me elke keer weer hoe bizar mooi Marlene Dietrich is. Von Sternberg doet ook heel erg zijn best om het charisma te optimaliseren met al die schaduwen, insinuaties en prachtige outfits. Oh ja, de rest van de film. Niet echt goed. Het begint veelbelovend in een druk Peking. Viezig pseudo-authentiek Oriëntalisme zoals we dat graag zien. Met een flinke dosis Westerse arrogantie in de mix. Allerlei nationaliteiten stappen op de trein en hebben hun irritante trekjes, eigenlijk verwachtte ik dat Shanghai Lilly ze een voor een uit de weg ging ruimen. Helaas, de vaart gaat er al snel uit. Iedereen van boord, iedereen weer aan boord. Langzaamaan wordt het ook een wat onhandige romance die de cool van Dietrich toch, enigszins ongeloofwaardig, aantast (die guys zijn nooit van haar niveau op een of andere manier.) Hoe dan ook vermakelijk, maar toen ik toch aan Kuifje moest denken had ik graag wat spannendere vervolgfilms willen zien met de verdere avonturen van Shanghai Lilly in China.

Il grande silenzio
Geen uitgedroogde woestijntaferelen maar vergelijkbare desolaatheid van de sneeuw. Kinski, soundtrack van Morricone erbij in een erg cynische maar zeer geslaagde western.

Angel
Studente beunt bij in de prostitutie en belandt in een serial killerzaak, als slachtoffer maar ook als held natuurlijk. Mad respect voor de achtervolging op hakjes, sws het spannendste deel van de film. Leuke 80s popcorn.

Bloed, Zweet en Tranen
Had ’m al gezien en veel te mild gerate (drieëneenhalf). Ben geen fan biopics en hier zie je door het gejump door de drie levensfases ms wel waarom niet. Een mensenleven is teveel voor een film. Verder irriteerde Hazes me nogal. Echt wel een paar mooie liedjes gemaakt maar het was een nare man en de film maakt ook niet echt duidelijk wat zo’n Rachel in die vent zag en ziet (nou ja, nu is ’t een hossel, bitter gesteld).

Glissements progressifs du plaisir
De naam Alain Robbe-Grillet is wel bekend en je ziet al snel waarom. Moet denken aan John Zorns Theatre of musical Optics (de muziek in bewegingen van objecten, zonder geluid dus) en ook het album Absinthe van Naked City in de soundtrack. Inhoudelijk moet het allemaal nog wat inzinken, nog eens kijken, maar visueel en als ervaring heel bijzonder. Doet ook denken aan Jean Rollin maar dan een highbrow-versie, maar de hoofdrolspeelster mooi en bloot genoeg. Fantastisch.

Corona Zombies
Hier heb je natuurlijk lage verwachtingen en die worden ingelost. Helaas ook niet echt echt grappig, self aware (soundtracks van Goblin geplunderd, een personage genaamd Argento haalt Romero nog aan), de dub is absurd slecht (is het een grap?), er is gewoon niet veel aan.

Unfriended: Dark Web
Deze kon ik op m’n ouwe tv niet kijken want de lettertjes in de chatvensters waren te klein, maar nu ging het net (Messenger ternauwernood). Uitstekende online horror van voor de lockdown. De techniek is inmiddels al iets verouderd maar geen ergerlijke digibetenshit die veel van dit soort films verpest.

mooi toeval OMC, ik reisde met de the Shanghai Express naar Rusland.

lol Corona Zombies. Grande Silenzio misschien wel de beste soundtrack van Morricone, nog gesampled door Thievery Corporation (oid)

The Scarlet Empress
'There is no emperor.' In seks gegoten horror vacui. Alle gaten worden gevuld! Zeldzaam modern eigenlijk, en dat voor een film uit 1934. Onze mindset wordt getoond via de opkomst van tsarina Catherine de Tweede. Op jacht naar orgasmen – om de Linda Meiden zomereditie te quoten. Zelden was de jonge meid Marlene Dietrich aantrekkelijker en veelzijdiger. Van onschuldig naar vilein. De samenwerkingen met Josef von Sternberg haalden het beste in beiden naar boven. Wat begint als een doodgewoon kostuumdrama verandert al snel in Ilja Pfeiferiaanse decadentie. 'And he can read an write.' Marlene dartelt om haar hofhouding, goedgeluimd en (sado)masochistisch. 'A fine bouncing healhy heir'. Terwijl de looks van de reuze-sets wedijveren met Jeroen Bosch en Pieter Brueghel fileert het scenario de decadentie van de monarchie, waar alles schijn-heilig schittert. Dietrich trouwt met een gek. Slaat de benen dan maar als Praalpaus onderkoeld over elkaar, om ze pas in haar geheime kamertje weer te openen. Ergens tussen Karin Bloemen en Madonnas sjanst ze door de beggars banquet-operette. Vol ronkende teksten en nauwelijks verhulde rape fantasies. Ik hoop dat de vele, extravagante standbeelden op de werkelijkheid zijn gebaseerd. Zij zijn in elk geval de enige die onderkoeld blijven! 'How could I have known such a degree of filial respect?'

ik reisde met de the Shanghai Express naar Rusland.

Ha. Dat klinkt ook heel spannend. :) Ik was zaterdag al in een wat melancholische bui van "mooier dan dit wordt ze nooit."

… nog gesampled door Thievery Corporation (oid)

Ja, ik weet ook zeker dat ik het gesampled ken maar zag niks bekends op whosampled.

Estate violenta
Netflix doet gewoon een Zurlini restauratie. Mooie film uit 1959 met de jonge Trintignant (Carlo) die in zomers Rimini met zijn vrienden chillt. Maar het is 1943, de laatste dagen van Mussolini en dat is niet zo goed nieuws voor Carlo wiens vader een fascist van het eerste uur is en hem altijd buiten de oorlog heeft weten te houden. Bovendien wordt het strandplezier opeens door een laagvliegende jager verstoort. In de chaos ontmoet hij de jonge weduwe Roberta en schiet Cupido zijn pijlen in de roos. Roberta doet nog wat halfhartige pogingen om "het juiste" te doen maar tijdens een samenkomst in huize Carlo schieten bij het dansen definitief de vonken over (prachtige scène met een subliem 'Temptation' van Teddy Reno.) De strenge moeder van Roberta heeft wel door hoe de vork in de steel zit ("foute familie!" had ze al gewaarschuwd) net als de jonge schoonzus. Zurlini filmt het allemaal in stemmig zwart/wit met mooie mensen en zo lijkt het wat landerig naar een voorspelbaar einde te bewegen. Gelukkig vormen de laatste 15 minuten de terugkeer van het realiteitsprincipe met een zeer invoelbare oorlogsscène die het net even naar een hoger plan trekt. Niet zijn beste, maar het blijft een intrigerende regisseur.

Ja, ik weet ook zeker dat ik het gesampled ken maar zag niks bekends op whosampled.

merkwaardig, misschien interpolatie?

"mooier dan dit wordt ze nooit."

misschien was dat de X-factor van Marlene, dat men dat altijd denkt :-)

The Crowd
'All I want is an opportunity.' Film van een eeuw. Die van ons (en van mijn vader). King Vidor's The Crowd begint op the Fourth of July van 1900 en bestrijkt een jaar of dertig. Hele gewone jaren voor de hoofdpersoon. Een Alleman opgezadeld met vaderlijke verwachtingen en mannendruk. Zijn opgelegde Amerikaanse Droom is boven de massa uitsteken, maar het is juist de Massa die de Macht grijpt. Hoe heet ons individu? John Sim! Ik vraag me af of de makers van The Sims dat hebben geweten. Ook hier sticht de man een gezinnetje, probeert ie vergeefs alle ballen in de lucht te houden. De shots op kantoor zijn roemrucht. Een hypnotiserende stadsserenade met de klasse van Kafka en Sinclair Lewis' Babbitt. Een Koyaanisqatsi-massa stroomt uit door Vidor allemaal op locatie geschoten. Vrolijke vunzigheid verandert na een paar dates in de kleinburgerlijke fantasie. Weg is de orgastische waterval. Later krijgen we huisje-kruisje met een Death in the Family. Zoiets leidt in 'stomme' films vaak tot een niveaudaling, maar hier vinden we de man terug op kantoor. Malend. Hij loopt door de omstandigheden moderniteitsziekte nummer 1 op. Depressie in de pergola. Ook dat snapt de film. Een maatschappijkritiek van klein kloterig kapitalisme. We eindigen allemaal als trieste clowns. Doodgewoon de Joker. ' I'll be somebody now, I promise.'

Vanaf volgende week draait de lokale bios wekelijks een Wong Kar-Wai:

Chungking Express
Fallen Angels
Happy Together
In The Mood For Love
2046

Tickets voor Chungking Express in de pocket.
― willem, Thursday, June 10, 2021 11:03 AM (one month ago) bookmarkflaglink

Ja ik ga naar Fallen Angels (de eerste die ik ooit zag en toch nog steeds mij favoriet. Bovendien nieuwsgierig wat hij heeft uitgespookt met dat controversiële geremaster). En naar The Hand, die in EYE ook een paar keer wordt vertoond (heerlijk idee, uurtje film, hop naar huis).

― OMC, Thursday, June 10, 2021 12:27 PM (one month ago) bookmarkflaglink

Ja zit er aan te denken om ze gewoon alle vijf te pakken :)

― willem, Thursday, June 10, 2021 1:14 PM (one month ago)

Het retrospectief zit er alweer op, helaas. Wat een feest was dat. Was te laat met boeken voor In the Mood for Love dus die online moeten doen. Wat jammer was want ik denk dat ik het de mooiste vond van de vijf. Met Fallen Angels. Van de week afgesloten met 2046, verreweg de minste van de vijf.
Ik ga jullie verder niets nieuws vertellen maar parbleu wat een cumuluswolk aan mooie beelden is er in m'n brein achtergebleven. Sentimenten zijn af en toe op/over het randje corny maar de man weet op momenten bij mij alle right strings te pullen

Wel jammer dat Days of Being Wild en Ashes of Time niet zijn meegenomen, die wil ik toch nog eens graag op groot scherm zien.

al vakantieplannen?
https://www.ifccenter.com/series/the-world-of-wong-kar-wai/

Daar pakken ze het weer groots aan. :) Respect. Zou wel heerlijk decadent zijn.

In a Lonely Place
Oh, Nicholas Ray. Had ik pas door toen de film begon. Heerlijk onvoorspelbaar verhaal, eerst denk je Bogey doet zijn gebruikelijke ding, beetje roken, beetje stoer doen en met oneliners strooien. Het lijkt een Hollywood-satire te worden maar Ray heeft andere ideeën en mijnt de gewelddadige kant van het Bogart-persona waardoor het echt een eikel wordt. Gloria Grahame denkt daar anders over en helpt de worstelende scenarioschrijver richting het rechte pad. Tijdelijk. Bogart kan die moord nooit hebben gepleegd waardoor zijn opvliegers eigenlijk veel vulgairder worden. Wat dan ook leidt tot een onverwacht deprimerende conclusie. Een heerlijke balanceeract, erg knap gedaan.

The Red Shoes
Vreemd hoe deze zo lang onder de radar is gevlogen. Technicolor 1948 stilo, wat een weelde. Het begint vrij Disneyachtig, ik verwachtte elk moment dat Dick van Dyke van een schoorsteen kwam gesprongen. Maar al snel wordt het een serieuze film over ambitie en opoffering voor de kunst. Ik wist van te voren dat er wat ging gebeuren en dat is dus midden in de film een surrealistisch meesterwerk in de vorm van de balletuitvoering van The Red Shoes. Buitengewone cinema en ook nog eens met een subtiele opbouw. Gewaagde timing want daarna volgt nog meer dan een uur film die hier eigenlijk nooit aan kan tippen. De wetten van het sprookje worden desondanks heel capabel gevolgd, dandybaas Lermontov (geweldige Adolf Wohlbrück) had gewoon steeds gelijk wat voor een fraai tegendraadse tragiek zorgt.

goed weekend :-)

In a Lonely Place verdient eigenlijk een herkijk (stond me helemaal niet bij dat het over een scenarioschrijver ging meer, (h)eerlijk)

Cabiria
'Other hearts, other fears.' Rare jongens, die Italianen. Al in 1913 maakte Pastroni het epos to end all epi. De Libische Oorlog had het Vaderland een enorme ego-boost gegeven. Ze voelden zich ineens weer wereldheersers – Romeinen, inderdaad. Een vreemd soort nostalgisch oriëntalisme gericht op zichzelf. In een tijd dat films opnemen een weekje kostte, werkte Pastrone een dik half jaar aan Cabiria (waarin vooral Archimedes, Scipio en Hannibal schitteren). Zijn 'visione storica' is zo gigantisch dat ie bijna de hele oudheid lijkt te willen herbouwen, voor een uurtje of twee aan 'photodrama. Wat sneuvelt is alle subtiliteit. Het italianiserende van de Hollandse schilderschool, of het antieke van Vestdijk en Couperus dondert als de dakjes van tempels ineen. Neem alleen al het titelpersonage Cabiria. Zij wordt als kind door piraten ontvoerd, belandt in Carthago, en daarna? De talloze andere verhaalelementen maken het vrij ondoorzichtig. Om nog te zwijgen over de gecompliceerde, veel te belangrijke intertitels van D'Annunzio. Cabiria werd een echte filmersfilm. Het inspireerde ene D.W. Griffith. Nog zo'n fascist met een voorliefde voor foute grootsheid. Het fraaie psychedelische einde kan dit kaartenhuis niet redden. Pompeus als Mussolinie, gebronsd als Berlusconi. Film en Italië gezamenlijk op in de vaart der debiliserende volken. 'Vengeance is done.'

goed weekend :-)

Ja, en dan ook nog eens Stalker bij de publieke omroep! Vanzelfsprekend niet om 23:30 op een zondagavond aan begonnen, ik ben niet meer 21 in een post-rave waas. Maar komt later altijd van pas. Off-topic: had voor het eerst in jaren zin in een landerige Zomergasten en werd op mijn wenken bedient (al dacht ik in het begin even dat het een lange avond over geld en afrekeningen met criticasters zou worden. :)

Doctor Sleep
Ter kalibrering en voor de gezelligheid een Stephen King-verfilming, nog steeds lastig blijkbaar, al is het natuurlijk vragen om problemen om een vervolg op The Shining te schrijven en vervolgens te verfilmen. Dat levert al meteen een irritatie op van het huidige tig-jaar-na-dato-fanservicen: het willen recreëren van de originele film. Hier gebruiken ze gelukkig geen computergegenereerde gezichten al schiet het met de look-alikes ook niet erg op. Veel uitleg in het begin en zo krijg je wel een film van 152 minuten, al moet ik eerlijk bekennen dat de vaart er redelijk goed inzit. Danny is volwassen en net als zijn vader alcoholist. Even is er de mogelijkheid voor een mooie, kleine film wanneer Danny/Obi Wan Kenobi een baan vindt in een dorpsziekenhuis en in samenwerking met de kat zijn "shining" gebruikt om stervenden zonder angst naar de dood te begeleiden. Helaas, want er is een groep bespottelijke vampiers die de shining mijnt van kinderen en die moeten natuurlijk gestopt worden. De climax leidt naar het Overlook hotel en is op zich wel knap nagedaan maar toch, weer dat bloed uit de lift, weer een gesprek aan de bar, weer dat doolhof in de sneeuw, laat het toch rusten.

Danny is volwassen en net als zijn vader alcoholist.

heh yeah but does he write?

ik zit nog moed te verzamelen voor de 'nieuwe' Space Jam, voor die nineties-flashback-trip.

Laberinto de Pasiones
'Ik ga wat nagellak opsnuiven.' Almodóvar, een man op viagra van zichzelf, was in zijn vroege jaren net wat leuker. Zijn oudste komedies zijn vaak leiper en iets minder verwrongen. Subtieler dan ook? Nee, dat niet natuurlijk! Zijn favoriete bezigheid blijft kruizen kijken (en grote kruizen dragen). Daarmee heeft hij de tijdsgeest goed in de smiezen. De obsessie met vruchtbaarheid en seksuele prestaties, de opkomst van nonbinariteit en het omarmen van alle mogelijke identiteitshokjes. Er is hier zelfs een a-seksueel aanwezig, maar die wordt snel genezen. Richting einde loopt een dame in een 'blootpakje' waar Madonna nog een puntje (pun!) aan kan zuigen - en dat trouwens ook zou doen een jaar of vijf jaar later met haar befaamde fotoboek. Goed. Het verhaaltje? Iets met de licht-allergische Sexcillia die naar de psychotherapeut moet ('de jongeren houden van therapie tegenwoordig'). Ook dat had Pedro dus goed gezien! De lacaniaanse psy wil vooral Cilia's vader neuken. 'Als je niet van experimenteren houden kunnen we het bij theorie laten.' De McGuffin die alle sextravaganza gaande houdt, zijn drie moslims in een eend, afkomstig uit de schurkenstaat 'Tiran'. Khomeini kijkt goedkeurend toe hoe zij een Freddie Mercuriaanse prins pogen te ontvoeren. Sketchy, schetsmatig en behoorlijk grappig. 'Je raakt aan alles gewend.'

Sexcillia

LOL. Ik zet hem voor de zekerheid toch maar op de lijst, ik zie de jaren 80-kleuren al helemaal voor me.

The Scarlett Empress
Kijk haar nou weer in haar witte kozakkenpakje paraderen. Von Sternberg met zijn volgende HOe maken we Dietrich nog mooier? project. Pakt lekker bombastisch uit. Meteen een sappig sadistisch sfeertje (die gast die als klepel wordt gebruikt!) en de arme prinses die erin geluisd wordt om met een geflipte kroonprins te trouwen. Dietrich doet nog grotere ogen. Nee, niet huilen. Lekker veel schaduwen daarna in het paleis waarmee Von Sternberg prima Catharina kan laten uitbroeden tot de sekstsarina. De scène dat ze met ironische oogopslag de soldaten uitcheckt is geweldig maar het mooist vond ik toch het shot van Dietrich in bed achter een sluier waardoor ze haast abstract wordt. Androgyne Catharina die naar de troon wordt gedragen is een fijne climax maar ik had eigenlijk wel zin in meer.

Scarlet met een t.

Out of the Past
Degelijke noir uit 1947 met Robert Mitchum als ex-detective die geconfronteerd wordt met een zaak uit het verleden terwijl het net lekker een eenvoudig leven ambieerde. Mooie opbouw met een lange flashback waarin de jonge Kirk Douglas als bad guy Mitchum op pad stuurt om een dame op te sporen die hem had neergepaft en meteen een flinke duit verduisterd. Dat gaat richting Mexico en de dame is natuurlijk te mooi om erbij te lappen. Terug in het heden moet Mitchum opnieuw een klusje klaren, maar hij heeft met zijn lodderogen door dat hij erin wordt geluisd. Dat leidt tot allemaal heerlijke streken maar zoals wel vaker bij film noir wordt alles veel gecompliceerder dan nodig lijkt, ook omdat de moraal van de tijd zich er tegen aan bemoeit wat resulteert in een wat onbevredigend einde.

zo confusing, die Out of the Past. Herinner me wel de buiten-sfeer nog altijd. :-)

The Squaw Man
'If you are an honest man you may kiss me goodbye.' Jan van Loy schreef een decennium terug een aardige roman over de begintijd van Hollywood. Deze film komt uit die periode, van die plek. Toen de archetypen werden uitgevonden. Het onontgonnen Westen vormde op dat moment een 'tabula rasa', waar nog geen Hollywood (be)stond, maar wel ruimte genoeg aanwezig was om aan een grootse droom te bouwen. Het plot spiegelt die ontstaansgeschiedenis van Hollywood – en van Amerika an sich. Toeval? In het Oosten heerst de geldzwendel. Het gokken op anderen. Zo beland je vanzelf in de schulden, en ben je door het old boys network wel gedwongen mee te gaan in de hoofd-dekselse geldmarathon. Dustin Farnum neemt de benen naar een rauwe plek waar de conflicten gewoon met pistolen worden beslecht. Met 'echte' kracht. Lichaam tegen lichaam. Dicht bij de natuur komt een de Indiaanse Nat-u-ritch (!) 'm te hulp. Een vonk slaat over. Misogynie en miscegenation strijden om voorrang. 'Poor little mother.' Het verhaal wordt almaar warriger. Ik sloeg vooral aan op de archetypische mystiek. De magic 'injun' bidt, smeekt, en schiet. Een beetje Malick zie je in 1914 al in de religieus weidse gebaren. Of kwam het toch doordat iemand allerlei romantisch-klassieke clichés onder mijn versie had gezet? 'You all give me a sniff of your guns.'

zo confusing, die Out of the Past.

Oh gelukkig, dacht dat het weer aan mij lang. :)

The Sound of Belgium
Documentaire over New Beat, iets wat ik met de nogal niksige Confetti's associeerde maar dat was (uiteraard) het topje van een ijsberg. De elektronische muziek, ook Front 242 komt aan bod, was ook daar een hele beweging waar ik toch meer de lol en belang van inzie dan ik destijds in mijn wat rockistische anti-house-houding had willen toegeven.

Laurin
Het treuzelt allemaal wat maar visueel is dit Hongaars/Duitse gotische sprookje een plaatje, zoals je bijna verwacht.

Le porte dell'inferno
Een Lenzi die aan de man wordt gebracht met Fulci's stamp of approval maar het is niet best. Gedoe in grotten waar een eindeloze vogelspinnenscene het enige is wat me bij zal blijven, enkel door de lengte.

Duelle
Deze had ik al eens bekeken maar werd geplaagd door wegtrekkers dus stond op planning voor herbekijken. Ook weer een visueel feestje, maar vond het deze ook wel wat treuzelen, al heb ik het nu wel zonder wegtrekkers gered.

Cashback
Meh, unlikable dude vindt, dus onverdiend, liefde. Vrouwen zijn slechts windowdressing, lustobject óf hysterisch.

Come una crisalide
Deze neo-giallo konden wel wat van Cashback's production values. Het is al aan de gewelddadige en sleazy kant en dan moet je met veel stijl en kwaliteit komen om daar mee weg te komen en daarin slaagt Luigi Pastore dus niet, ondanks de soundtrack van Goblins Claudio Simonetti.

toch hoor je nooit meer iets van die New Beat-ers. Geen herwaardering of retro-opleving. Noodzakelijke temporele fase voor België alleen? :P

goh Cashback, vond ik 10-15 jaar terug nog leuk, maar zou nu echt niet meer kunnen nee (en toen ook niet maar hey, lekkere wijven)

geen stukje van mij vandaag, want ik worstel me heel goedgetimed door Leni's Olympia.

Mandibules
De surrealistische houtje-touwtje-films van Quentin Dupieux blijven bescheiden hun weg vinden naar de Nederlandse bioscopen. Ik liet me gewillig meeslepen en heb toch weer een paar keer flink moeten lachen om deze Franse ode aan Dumb and Dumber, man, man wat een legendarische domme lui. Ultra-loser Manu krijgt een makkelijk klusje aangeboden, gewoon een pakketje afleveren met de auto. Dus steelt hij een verrotte Mercedes. Samen met zijn net iets snuggere kompaan Jean-Grab gaat hij op pad, om erachter te komen dat er een gigantische vlieg in de kofferbak ligt. Dat verandert de plannen! Domme zet volgt na domme zet. Zoals meestal bij Dupieux is het misschien niet helemaal geslaagd maar met zijn eigenwijze durf weet hij toch te vermaken. Adèle Exarchopoulos steelt redelijk de show met een ableistische performance waar de Farrelly's trots op zouden zijn.

Zag Mandibules onlangs in de bios nadat de trailer nieuwsgierig maakte. Ben niet bekend met het werk van Dupieux, weet ook niet of dat cruciaal is, maar vond het wel wat magertjes. Op momenten zéér vermakelijk maar het vergeefs zoeken naar duiding maakte toch dat ik onvoldaan de zaal verliet.

Mja, met Dupieux is het, met uitzondering van Realité, altijd ergens zoals je beschrijft. Na verloop van tijd weet je dan waar je aan begint met zijn films. :)

Staat overigens op Youtube, die Sound of Belgium.

ピストルオペラ
Onwaarschijnlijk goede film van Seijun Suzuki (van Branded to Kill, Tokyo Drifter faam). In 2001 remixt hij zijn beroemde werken op glorieuze wijze. Wat een camerabewegingen, gebruik van kleur, theater, poëzie, humor en sensualiteit. Verhaal doet er niet toe, iets met een hitlijst van huurmoordenaars zodat iedereen in het gilde elkaar een kopje kleiner probeert te maken. Na 5 minuten weet je al dat je naar iets totaal unieks kijkt. Pistol Opera deed me nog het meest aan Hausu denken wat betreft esthetische vrijheid. Een laat meesterwerk.