Johannes Gensfleisch zur Laden zum Gutenberg

reden? omdat dialektik der aufklärung één van de belangrijkste sociologische verhandelingen ooit is en nog immmer staat als een huis. maar het is soms een beetje lastig leesbaar boek. ik probeer het mijn studenten eigenlijk ook door de strot te duwen, maar dat heeft tot nu toe weinig succes.

omdat dialektik der aufklärung één van de belangrijkste sociologische verhandelingen ooit is

Vond er eerlijk gezegd niks aan. :) Maar ja, het is nogal slecht geschreven. Geef mij maar Eros & Civilization uit diezelfde hoek.

Zeg, heeft iemand Het Kralenspel al gelezen? Zo ja, wordt dat nog wat na 200 pagina's want ik word gek van dat brave mannetje Knecht en zijn mannencultus.

Eerste hoofdstuk van Spook Country intrigeert in ieder geval.

tja, Marcuse kàn schrijven. overigens vind ik dialektik niet zo slecht hoor, maar ja, ik leg de door jou bewierookte fransen dan weer gapend weg ;-) al zijn er uitzonderingen.

in de 'nieuwe media in NL'-krant die ik momenteel samenstel worden de fransen door een deel van de auteurs ook overal bijgehaald. zal wel typisch nederlands zijn.

net uit: george pelecanos, geen idee meer welke (boeken zijn inmiddels ingepakt in dozen) was ook niet bepaald z'n beste. plot boeit weinig en nou lees je daar die pelecanos toch niet echt voor maar deze keer waren zelfs de sfeerbeschrijvingen van de mindere wijken van washington dc (aan de hand van muziek en auto's) saai.

in bezig: killing yourself to live van chuck klosterman. beetje het literaire equivalent van een zak chips als je trek hebt. de eerste paar happen/hoofdstukken zijn het beste wat je ooit gelezen hebt - reis per auto door amerika geschreven in dat o zo postmoderne, continu self-referencing en al babbelend uit de bocht vliegende stijltje dat we ook kennen van dave eggers (waar chuck zich in het eerste hoofstduk al voor verontschuldigt) en dan over coole muziek - maar na verloop van tijd wordt het een beetje een irritant truukje.

en ik heb de nieuwe volkskrant gekocht. met ongeveer 76 nieuwe bijlagen. vanaf volgende week gelukkig weer de guardian/observer/independent...

ben eindelijk bezig met 1984 van orwell; staat al jaren in de kast, nooit aan begonnen. en hierna staat extreem luid en ongelooflijk dichtbij voor herlezing op het programma. ben er nog steeds niet over uit of ik dat wel zo'n goed geschreven boek vind, maar ik heb iets met de thematiek.

staat extreem luid en ongelooflijk dichtbij voor herlezing op het programma. ben er nog steeds niet over uit of ik dat wel zo'n goed geschreven boek vind, maar ik heb iets met de thematiek.

vond 'm in het engels brilliant geschreven, juist. terwijl ik z'n debuut waardeloos vind. heet iets van are you illuminated?, die eerste.

stijf, hmm, 'conventioneel' vind ik dan een betere term, of 'klassiek geschreven'

'Klassiek geschreven' kan ik me wel in vinden, maar dan nog zou het meer elegantie kunnen hebben. Het is echt werken wat je moet als lezer, geen enkele zin springt je tegemoet of sleept je mee. Roths meesterlijk neergezette karakters verdienen eigenlijk beter.

zal wel typisch nederlands zijn.

35 jaar te laat er bij zijn? ;)

1984 ook nooit gelezen. :(

Wel bezig in Archaeologies of the future van Fredric Jameson. Ploeteren. Soms erg interessante essays over SF maar, man oh man, wat overschrijft die arme man zich.

waar zou die Gondry-film blijven n.a.v. extreem luid en ongelooflijk dichtbij blijven..

(en al eerder gezegd op een van die oude fora, ook ik vond het 2e boek van Foer beter, wegens minder flauw en vooral een sympathieker hoofdpersonage, om niet te zeggen een grote kleine held)

Ha, ik wilde me eigenlijk niet meer aanmelden voor dit forum, maar nu het over boeken gaat, ben ik er weer bij! Ik heb gelijk weer titels genoteerd op mijn te-lezen-lijst.

Hierbij een greep uit mijn boekenzomer:

Vandaag ben ik begonnen in Jonathan Coe - The Rain Before It Falls, tot nu toe bevalt het goed. Coe is sowieso een van mijn favoriete schrijvers. Heb je al meer gelezen Martijn?

Ik heb erg gelachen om Bestrijd het leed dat Mulisch leed, al vond ik sommige persiflages wel erg gemakzuchtig en flauw. Ik was ook verbaasd dat zoveel bekende journalisten van Propria Cures komen en dat Dirk van Delft zo geestig is.

Ook las ik veel "Young Adult writers". Het begon met An abundance of Katherines - John Green, wat me aangeraden werd vanwege de wiskunde erin. Was inderdaad een leuk boek met wat formules. Indruk maakte How I live now - Meg Rosoff, een vreemd, verontrustend boek dat ik niet aan een puber zou durven geven.

Verder was de De engelenmaker - Stefan Brijs bijna net zo spannend als Harry Potter and the deathly hallows en lachte ik meerdere malen hardop om A walk in the woods van Bill Bryson.

Op de planning staan voor de komende tijd nooit gelezen klassiekers als De avonden en Catch 22. 1984 heb ik al gehad, vond het tegenvallen na A brave new world (want dat hakte er echt in).

Eindelijk mijn abonnement op de ECI opgezegd, want het levert je toch 4 keer per jaar een boek op wat je eigenlijk niet wil lezen. Maar goed: uit die collectie:

Jonathan Strange & Mr. Norrell - Susanna Clarke
Dikke pil over toveraars en de Engelse behoefte aan magie. Plaatst Harry Potter als roman in een kader, een traditie. Veel voetnoten, maar de semi-wetenschappelijke opzet is leesbaar en hoogst vermakelijk.

Voor de vakantie gekocht voor 6 euro of minder:

Hoe ben je een goed mens - Nick Hornby
Hornby schrijft altijd vlot. Met glansrol voor Molly, de dochter die haar vader wil overtreffen in 'goed doen'.

De evangelist - Bas van Putten
Dikke pil met ongelooflijk veel monologue interieur van onsympathieke Johannes Bach. Zijn carriere begint op het conservatorium, vervolgens de handel, dan verkoper van klassieke auto's om als componist te eindigen. Intrigerend boek over 'slecht doen'.

Carter klopt de duivel - Glen David Gold
Amerika in de roaring twenties, beleefd door Carter de illusionist. Mooie avonturenroman, geeft hetzelfde gevoel als een meeslepende film. (Waar blijft de film met Tom Cruise?)

De vliegeraar - Khaled Hosseini
Was een cadeautje. Erg mooi geschreven en daar laat ik het bij.

Boek van Foer heet overigens 'Everthing is illuminated'.

Heb je al meer gelezen Martijn?

Ik wilde The Rotter's Club bij de plaatselijke bibliotheek halen, maar die zat niet in hun willekeurige verzameling boeken. Toen heb ik maar weer eens een poging gedaan om in James Joyces Ulysses te beginnen. Dus Coe komt over een maand of zes wel weer. ;)

1984 heb ik gelezen toen ik zestien of zeventien was, voor m'n Engelse boekenlijst, omdat het boek me zo aansprak. Ik was ook erg onder de indruk, maar eigenlijk was het wat te hoog gegrepen (al was het maar vanwege de driehonderdzoveel pagina's in een taal die ik nog lang niet voldoende machtig was). Heb het een jaar of zes later nog eens gelezen en vond het toen een beetje tegenvallen. Het idee was goed enzo en het is natuurlijk terecht ontelbaar vaak als referentie gebruikt tegen een of andere megalomane dictator of paranoïde anti-privacy plan, maar het zat allemaal vrij zwak in elkaar vond ik. Dingen als "oh ja, en je hebt ook nog eens 90 procent van de bevolking en die worden niet zo in de gaten gehouden, maar die worden zoet gehouden met loterijen die ze toch nooit winnen en blijven gewoon lekker dom".
(Animal Farm vond ik, ook bij het herbelezen, goed in elkaar zitten. Heb ook wel eens wat politieke essays van Orwell gelezen en die vond ik ook erg sterk. Huxley's Brave New World heb ik ook alleen maar op m'n zeventiende gelezen, maar ik denk dat het wat beter in elkaar zit.)

(Man op het plaatje is de man van de topic-titel: hij die het boekdrukken heeft uitgevonden.)

De evangelist - Bas van Putten

Van Putten is de beste muziekschrijver van Nederland. Het is alleen wel een snob en een chagrijnige cultuurpessimist en over zijn andere hobby, auto's, schrijft hij lang niet zo goed als over Ricardo Chailly.

Heb ook wel eens wat politieke essays van Orwell gelezen en die vond ik ook erg sterk.

Volgens mij had Orwell het ook meestal wel goed gezien. Ik heb in de ramsj ooit het anti-communistische boek ('Mijn communistentijd') van de Nederlandse Orwell, Jacques de Kadt, gekocht. Moet ik ook eens gaan lezen.

ik heb nu ook Cloud Atlas gelezen.. kweenie.. Eerste helft van alle verhaaltjes is leuk. Maar dan op de terugweg, tsja is het nog steeds wel leuk hoor, maar denk ik ook WAAROM. waarom deze post-moderne constructie. Had nu net het gevoel dat alle verhalen op geniale wijze in elkaar grepen. (Maar misschien zag ik 't masterplan over het hoofd)

Had nu net het gevoel dat alle verhalen op geniale wijze in elkaar grepen

*niet*

Gisteren heb ik me vermaakt met de nieuwe Bas Haring: Voor een echt succesvol leven. Vlot geschreven, aardig basisidee en veel aansprekende voorbeelden - maar net niet echt diep. Ik vind het grappig dat hij precies zo schrijft als hij praat. Ik ben nu bezig in The book thief van Marcus Zusak en dat is erg meeslepend.

net uit: Dino Buzzati's De Woestijn der Tartaren. Behoorlijk aangrijpende roman over een soldaat die in een vesting verzeild raakt en daar ongewild blijft hangen/steken. Net als zijn leven dus, soort metafoor voor depressie eigenlijk.

al een tijd uit: 1984. hmm. wel visionair aan de ene kant, maar het wordt me allemaal teveel uitgelegd, te weinig aan de verbeelding overgelaten. ik voelde ook totaal geen emotionele betrokkenheid bij de hoofdpersoon. toch jammer.

binnenkort beginnen aan de definitieve versie van omc's droomstof :). had al een eerdere versie ter berschikking enkele jaren geleden, ben benieuwd wat er is veranderd en wat er nog is blijven hangen bij me.

Ik ben nu bezig in The book thief van Marcus Zusak en dat is erg meeslepend.

Die staat bij ons ook in de kast (en neemt daar een halve plank in beslag..). Ik ben niet zo van de oorlogsboeken, geloof ik, maar als het heel goed is moet ik het misschien toch maar eens opendoen... Is het eigenlijk een kinderboek of gewoon een boek over een kind?

Ik heb Jonathan Coes* The Rotters' Club gelezen. Geweldig boek, dat hier zo voor de inburgeringscursus gebruikt kan worden. En nu wil ik helemaal elke letter die de man op papier heeft neergezet lezen.

* die -s in de tweede naamval in het Nederlands staat wel erg lelijk hoor, bij Engelse namen.

*: Je kan hier pleiten voor Coe's, omdat je het uitspreekt als 'Ko' en er dan bovendien geen verwarring ontstaat met iemand die Koe-met-een-C heet.

Die staat bij ons ook in de kast (en neemt daar een halve plank in beslag..). Ik ben niet zo van de oorlogsboeken, geloof ik, maar als het heel goed is moet ik het misschien toch maar eens opendoen... Is het eigenlijk een kinderboek of gewoon een boek over een kind?
Kleine planken hebben jullie ;)

Het is officieel een Young Adult Novel, net als bijvoorbeeld The curious incident (etc.). Ik houd ook niet zo van oorlogsboeken, maar in dit boek is de oorlog meer een soort decor. Ik vind het moeilijk uit te leggen waardoor dat komt. De dood als verteller is in elk geval aardig gevonden. En een hoofdpersoon die boeken steelt om te kunnen lezen, vind ik ook heel sympathiek. Ik probeerde me voor te stellen wat ik zou doen als ik niet meer zomaar aan boeken zou komen.

ben ongeveer halverwege ayn rand's the fountainhead.
(het enige boek dat vernoemd is naar een bluetones albumtrack?)

ben als economisch-psycholoog/behavioral speltheoreticus/evolutionair sociaal psycholoog erg geinteresseerd in de tegenstelling/samenwerking tussen collectieve en individuele belangen en ik had begrepen dat mevr. rand daar ook bepaalde opvattingen over had. en dat is ook zo. het is alleen tot in het potsierlijke overdreven opgeschreven. de 'collectieven' zijn allemaal conservatieve, ouderwetse, op de oppervlakte goed bedoelende maar eigenlijk heel erg manipulatieve mannetjes en de 'individuelen' zijn modernistische, vooruitstrevende maar ook willens en wetens tegen de stroom oproeiende gevallen met, volgens mij, psychopatische, autistische en masochistische trekken. ze zijn pas gelukkig als ze door iedereen tegengewerkt worden. die laatste gaan natuurlijk 'winnen' en de eerste gaan koppie onder, maar het is moeilijk sympathie te krijgen voor eender welk personage.

ik ben nog niet helemaal overtuigd van het individualisme van ayn rand...

Rand zelf schijnt wel naar haar filosofie geleefd te hebben. Het was dan ook een ongelooflijk kutwijf, geven zelfs haar grootste fans toe. Arnon Grunberg is trouwens bezig in Atlas Shrugged (waarvan je dan in ieder geval moet zeggen dat de titel een briljant beeld is.)

Ook leuk: Ayn Rand is de grondlegger van het Objectivisme!

Precies! Rand is de anti-sub! Ik kreeg Atlas Shrugged voor mijn afstuderen en las het met plezier, al is het natuurlijk veel te dik. Ik had in de roman wel sympathie voor personages, maar bedacht later dat ik aan al die mensen in het echt een bloedhekel zou hebben.

Ik neem trouwens terug dat The book thief niet echt een oorlogsboek is. Maar mooi was het wel.

Spook Country. Met gemak de slechtste William Gibson. Helaas, helaas. Wat een ontzettende slome thriller dit. En nog rockistisch ook. :)

Veder bezig in:

Ludwig Wittgenstein - Tractatus Logico-Philosophicus. Mwaaah, ik wil wel maar ik ben nog niet helemaal overtuigd. Volgens mij moet ik overstappen naar het latere werk.

Robert Lemm - Geschiedenis van Spanje. Zo maar bij de bieb uit de kast getrokken. Begint ontzettend saai (die trouwde met die, en die met die, en toen die met die....fuck offffff!!!) maar tegen 1492 wordt het allemaal wel lachen en doorprikt Lemm heel wat mythen over Spanje. Met historici is het altijd oppassen, ik heb het gevoel dat hier de wind uit conservatief-Hegeliaanse hoek blaast en de grote litmus test komt natuurlijk met de Spaanse Burgeroorlog.

Italo Calvino - De Onzichtbare Steden. Ben ik ook al jaren van plan om te lezen. Als op een winternacht een reiziger en Le cosmicomiche zijn twee van mijn favoriete boeken ooit, hier weet ik het nog niet mee. Heel compact geschreven, je moet je hoofd er echt bij houden want ik vermoed dat Calvino allemaal (post)structuralistisch en semiotische theorie zit uit te leggen aan de hand van reisverhalen van Marco Polo.

Er is trouwens een nieuwe Nick Hornby. Ook een Young Adult Novel.

Jonathan Coe's Rotters Club. Gisteren in begonnen en moeilijk weg te leggen. Vervolg Gesloten Kring net zo boeiend?

Doris Lessing, anyone? Er is geloof ik bij Engels eens wat van haar werk voorgelezen, maar dat heeft nooit een blijvende indruk op me achtergelaten. Zo vlug wat plots bij elkaar gewikipediaad lijkt het me echter best wel iemand die boeken kan schrijven die mij boeien.

was (is?) toch een communist? Ik had The Good Terrorist op mijn Engelse boekenlijst staan. Redelijk boek, over wat slackers.

Vervolg Gesloten Kring net zo boeiend?

Ik loop drie keer per week de plaatselijke bibliotheek binnen om te zien of ze 'm hebben. Maar kennelijk is 'ie zó boeiend dat 'ie steeds is uitgeleend.

Enfin, maar weer eens een overzichtje van de recent-gelezen-spreadsheet:

* Salmon Fishing in the Yemen (Paul Torday). Ligt hier bij elke supermarkt en inderdaad een snelconsumptieboek. Prettig leesvoer desalniettemin, over een wetenschapper die in een project wordt gezogen om zalm te kweken in Jemen. Tegen het eind wordt het allemaal wel een beetje érg overdreven.
* Diary of a Bad Year (J.M. Coetzee). Mooi idee, indrukwekkend boek. Bevat een serie politieke en filosofische essays van een "gerenommeerd schrijver" (die nogal wat overeenkomsten met Coetzee zelf vertoont) en daarnaast de dagboekaantekeningen van die schrijver én die van het meisje dat die essays voor hem uittypt.
* Eleanor Rigby (Douglas Coupland). Mooi boek, goed verhaal.
* Havoc, in Its Third Year (Ronan Bennett). Speelt zich af rond 1630, maar met buitengewoon hedendaagse thema's als machtspolitiek en , vooral, xenofobie. Erg geloofwaardig geschreven. En een must-read voor de Wildersen en Verdonken van deze planeet.

Vervolg Gesloten Kring net zo boeiend?
Ik loop drie keer per week de plaatselijke bibliotheek binnen om te zien of ze 'm hebben. Maar kennelijk is 'ie zó boeiend dat 'ie steeds is uitgeleend.
Woonden jullie maar in Leiden! Ik heb hem zo staan (in het Engels). Het is opvallend hoe vaak Martijn dezelfde dingen leest als mijn vrienden. Om me heen hoor ik nu iedereen over Coetzee en Coupland. Gisteren zag ik trouwens drie verschillende mensen in de trein Murakami lezen. Het was een mooie dag.

Ik las de laatste tijd vooral vakliteratuur, maar ook

* A certain ambiguity (Gaurav Suri & Hartosh Singh Bal). De beste roman over wiskunde die ik tot nu toe las.
* The polysyllabric spree (Nick Hornby). Erg amusante verzameling columns waarin hij elke maand beschrijft welke boeken hij koopt en welke boeken hij daadwerkelijk leest. Zijn smaak is duidelijk niet de mijne, maar hij schrijft erg geestig over boeken, lezen en redacteuren. Zo'n column zou ik ook wel willen schrijven!
* Shakespeare (Bill Bryson). Ik wist niets over Shakespeare, maar wil alles van Bryson lezen. Veel geleerd en gegrinnikt, al vond ik het iets taaier dan verwacht.
* Oracle night (Paul Auster). Auster is niet echt iets voor mij, maar dit heb ik in elk geval met plezier uitgelezen.

En ben net begonnen in This book will save your life (A.M. Homes). Het lijkt me wel wat!

ps Enfin, maar weer eens een overzichtje van de recent-gelezen-spreadsheet
Heb je echt een spreadsheet? Ik schrijf alles in een mooi klein boekje. Tot groot vermaak van mijn vriend.

Nee, dat was metaforisch bedoeld. Ofzo. :)
Al heb ik tegenwoordig wel de wathebjeallemaalgelezen-applicatie op Facebook. Wat in feite hetzelfde idee is.

Ik heb hem zo staan (in het Engels)

Volgens mij staat 'ie ook gewoon bij ons in de kast. In het Grieks...

Die Hornby moet ik dan toch ook maar eens lezen. Die verzameling muziekessays waren ook verrassend leuk. En Murakami ga ik ook eens aan beginnen.

Ik had bij Coetzee nog moeten vertellen dat de drie "verhalen" parallel lopen en dat elke pagina in drieën is verdeeld. Want dat maakt het allemaal een stuk intellectueler. :)

de recent-gelezen-spreadsheet

bij mij is het gewoon een word-document...

* de gum thief van douglas coupland. erg lief. misschien iets te.
* de autiobio van alex james (bassist van blur). hij is 'in het echt' precies zoals je verwacht dat-ie is. zelf denkt-ie dat-ie een renaisssence man is, maar eigenlijk is-ie een meer een blufgozertje die veel dingen 'he, leuk man te gek'-vind met, op een gegeven moment, heel veel geld
* de lijkenpikbio van john peel. niet z'n autiobio maar die ene die een paar maanden na z'n dood verscheen. kostte maar 1 pond. vandaar. is verder gewoon een doos omgevallen en aan elkaar gebonden krantenknipsels en anekdotes die ik sowieso allemaal al uit m'n hoofd kende.

Vergeten jullie pardoes wat jullie hebben gelezen of zo? :)

Uitgelezen Bug Jack Baron van Norman Spinrad. Een echte jaren 60 SF klassieker, ongelofelijk inventief geschreven en toch leest het weg als een thriller.

Ik ben nu bezig met Palomar van Italo Calvino. Wel okay, denk ik, een soort ambient literatuur.

Net uitgelezen Godard, portrait of the artist at 70 van Colin MacGabe. Wel rap geschreven biografie van Godard die steeds goed wordt geplaatst in zijn tijd. De post-68 Godard was altijd een mysterie voor mij en dat is dus nu fijn ik kaart gebracht, al geloof ik er geen reet van dat die films zo goed zijn als MacGabe pretendeert.

Nu verder in: The Work of Mourning van Jacques Derrida. Mooie, voor zijn doen toegankelijke maar zwaarmoedige teksten van JD geschreven voor vrienden/collega's die zijn overleden.

even de agenda tevoorschijn toveren.

*Cormac McCarthy - De Weg
korte postacopalyptische roman, vader + zoontje op weg door verschroeide aarde. erwtjes uit blikjes. rottende lijken. zou naar Hollywood kunnen, ware het niet dat het einde ietwat te droevig en spiritueel is. Heb je zo uit, dus zeker de moeite van het lezen waard.

*Daniel Wallace's Grote Vis.. negeren, de film van Burton zien. Het boek is een schetsmatige opzet voor de magie die Burton op weet te roepen.

*Sándor Márai - Gloed
Wereldbibliotheek is wel een interessante uitgever, of imprint, whatever. De Woestijn van der Tartaren was ook al interessant. Gloed is een mooie filosofische verhandeling, over 2 gezworen vrienden en 1 gebeurtenis in 't verleden die hun uitelkaar heeft gedreven en ze nu eens aan het einde van hun leven uitgebreid analyseren. Mooi tijdvak en plaats ook.. Hongarije, voor de 2de wereldoorlog. (of ik moet mijn feiten nu alweer over hoop hebben, het is alweer een maand of 2 geleden)

oh en voor extra drama is Marai een vergeten schrijver a la Kennedy Toole (Samenzwering van Idioten) inclusief zelfmoord.

Nu bezig in Amos Oz epos Een verhaal van liefde en duisternis, goed voor de Jiddisch/Hebreeuwse woordenschat, als ik 't zou kunnen onthouden. Hij valt soms in herhaling, maar 't lijkt een keuze. Soort Eeuw van mijn Vader, maar die Oz heeft natuurlijk een veel interessanter leven. Iedere zionist aan 't begin van de staat Israel lijkt wel een intellectueel met Nobelprijs.

ok i love you guys

de lijkenpikbio van john peel. niet z'n autiobio

Maar die heb je toch, hopelijk, ook wel gelezen?

Ik vond nog een Coetzee-boek, gewoon thuis in de kast (Boyhood), wat mijn fascinatie voor de man alleen maar grote heeft gemaakt. En mijn dorpsgenoot die The Closed Circle aan het lezen was, heeft die inedelijk uit en ik inmiddels ook al bijna. (Voorzover dat nog niet duidelijke was, @ragruiters: Lezen! Nu! Meteen!)

Oh ja, en Ira Levin (die ik altijd met de zanger van Yo La Tengo verwar) is dood. Was volgens mij zo'n schrijver die je ofwel voor je boekenlijst las, of helemaal nooit. Ik las hem nooit. Heb ik iets gemist?

Levin schreef wel leuke thrillerts (Rosemary's Baby, Boys From Brazil), maar het is wel iets voor als je puber bent.

Palomar was zo uit. Toch wel mooi en apart boek.

Nu ben ik de Laatstsche Mensch die eens De Naam van de Roos gaat lezen...leest verrot weg in het begin als ik even mag klagen.

Maar die heb je toch, hopelijk, ook wel gelezen?

nog niet. moet ik bekennen. verder geen excuus voor. zie hem elke week weer voor vijf pond bij de virgin zavvi liggen. binnenkort.

heb recentelijk trouwens ook shortcomings van adrian tomine gelezen. m'n eerste graphic novel.

Jonathan Coe - Gesloten Kring:
Mooi vervolg op de Rotters Club, alleen worden er wel heel nadrukkelijk allerlei losse eindjes uit het eerste boek aan elkaar geknoopt. De relatie van Paul met Malvina is ongeloofwaardig, temeer hun relatie (voor haar) vanaf het begin duidelijk moet zijn. Maar zoals de boektitel al zegt: er moeten heel wat cirkels gesloten worden. En dat gebeurt. Benjamin is een zielige loser.

Irvine Welsh - Lijm:
Vermakelijk boek over vrienden die groot worden met veel drank, drugs en sex. Uiteindelijk een mooi happy end. Over trouw en geen vrouwen slaan.

Stephane Audeguy - Wolkenbibliotheek:
Bibliothecaresse in de ban van Japanse couturier die boeken over wolken verzamelt. Een ontdekkingsreis langs quakers, schilders en wetenschappers. En natuurlijk die grote allesbepalende Japanse wolk aan het einde van wo2.
Ik zie steeds meer als ik in de lucht kijk!

Alleen worden er wel heel nadrukkelijk allerlei losse eindjes uit het eerste boek aan elkaar geknoopt

Dat vond ik ook wel. Het idee om een vervolg te schrijven op The Rotter's Club is erg leuk, maar dit maakt dat boek met terugwerkende kracht opeens een boek is met vele open eindes. Zo las ik het niet.
Neemt niet weg dat het wel een erg goed boek is.

Ik ben bezig in A Portrait of the Artists as a Young Man van James Joyce. Een kennis is professor in de Jamesjoyceologie ofzo, en die verdeelt mensen in al naar gelang of ze Ulysses (al) gelezen hebben. Dus beloofde ik hem het te lezen. Maar het is nogal dik (900+ pagina's), dus toen ik deze in een kast vond, leek me dat een aardige opwarming. Goed wel, maar taai en pittig. Voel me opeens weer 16, met een matige kennis van het Engels en mis vooral de grote lijn nogal eens.

Ter afwisseling ook in Mil Millingtons Love and Other Near-Death Experiences begonnen. Ik vond een ander boek van hem, The Things my Girlfriend and I have Argued About (van de gelijknamige website, erg komisch snelwegleesvoer. Hier moet ik ook soms om lachen, maar zelden zonder dezelfde schaamte die je krijgt als je om een comedyserie met Peter Lusse moet lachen. Alleen als Joyce heel taai blijft lees ik 'm uit.

Ik had bij Coetzee nog moeten vertellen dat de drie "verhalen" parallel lopen en dat elke pagina in drieën is verdeeld. Want dat maakt het allemaal een stuk intellectueler. :)
Ik ga hem binnenkort echt eens lezen, volgens mij staat hij bij mijn moeder in de kast. Kan ik hem mooi lezen onder de kerstboom. Intussen las ik:

* This book will save your life van A.M. Homes. Het boek heeft mijn leven niet gered, maar ik vond het wel goed. Een belachelijk rijke Amerikaan denkt dat hij dood gaat en besluit zijn leven te veranderen. Ik vond veel dingen herkenbaar (hoe absurde gebeurtenissen zich opstapelen bijvoorbeeld).

*De helaasheid der dingen van Dimitri Verhulst. Beschrijving van een jeugd aan de onderkant van de Vlaamse samenleving. Wat goed, zo rauw en pijnlijk. Dat het nog goed is gekomen met die Dimitri...

*Foute Fantasieën van Marjan Slob. Waarom lezen intelligente vrouwen boeketreeksen? Slob komt er niet helemaal uit, maar geeft wat aannemelijke verklaringen. Gaat natuurlijk stiekem over meer dan die boeketreeks.

*In the company of liars van David Ellis. Volgens de VN een van beste thrillers van 2007. Inderdaad knap gedaan: het verhaal wordt achterstevoren verteld (net als in Memento) en je wordt een paar keer goed verrast. Toch vond ik het niet zo goed als ik hoopte.

*Mobius Dick van Andrew Crumey. Een roman over quantummechanica! Jawel! En nog goed te lezen ook! Ik heb zelfs hardop gelachen om de beschrijving van een natuurkundeprof die naar een lezing bij letteren gaat. Je merkt wel dat Crumey zichzelf heeeeeel slim vindt.

Wow... dat je op het forum kijkt of er nog iets nieuws is gebeurd en dat iemand dan drie seconden (!) geleden was gepost had. Een teken!

Enfin, ik las:

* JPod van Coupland. Het was, soms, af en toe, wel een beetje grappig. Maar ik vond het vooral een verhaal zonder doel, over mensen die, eveneens zonder doel, rare dingen deden.

* Norwegian Wood van Murakami. Mijn eerste Murakami. En ondanks dat er soms wel errug veel aan seks gedaan werd, vond ik een heel mooi boek. Is het representatief voor de rest van zijn oeuvre? D'r werd, in de toevoeging door de vertaler, een beetje gesuggereerd dat het, in elk geval vergeleken met, zijn eerdere werk een nogal simpel liefdesverhaal was.

En heb ik een film, of televisieserie ofzo gemist of is het gewoon toevallig dat iedereen nu opeens Murakami leest? Ik dacht dat het een nieuwe auteur was, maar Norwegian Wood is van 20 jaar geleden.

Waarom lezen intelligente vrouwen boeketreeksen?

Ik vind de vraag: waarom maken intelligente vrouwen zich druk over waarom intelligente vrouwen boeketreeksen lezen minstens zo interessant. :) (Ik wilde schrijven dat veel intelligente mannen computervechtspelletjes spelen. Maar er zijn vast ook mensen die zich weer druk over het waarom daarvan maken.)

Ja, laten we er weer een doen.

Miles Marshall Lewis - There's A Riot Goin' On. Weer een teleurstellende 33 1/3 (ditmaal bij de bieb gehaald gelukkig). Duurt gewoon te lang voordat Lewis eindelijk eens begint met de analyse van het album zelf en dat ratelt hij ook eigenlijk gewoon alle nummers braaf af. Voor de rest is het veel hiphop samples spotten.

Umberto Eco - De Naam van de Roos. Bijna uit. Beetje overgewaardeerd dit. Eerste helft is ontzettend traag, dan komt die pannenkoek van de inquisitie langs en wordt het beter (en ben je weer heel blij dat Luther heeft bestaan.) Verder ergerde ik me aan zaken als: "Ja, ik zat wel erg met die en die ketterse invloeden [volgt een opsomming van een halve pagina met alle ketterse bewegingen van die tijd], gelukkig kwam ik broeder Pipo tegen en ik noemde de naam Salvatore van Perugia..." [hopakee er volgen weer 8 pagina's die Eco's eruditie tentoonspreiden].

Filip Buekens - Jacques Lacan: Proefvlucht in het luchtledige. Strakke ontleding van het denken van het Franse warhoofd/bluffer. Hele mooie opbouw, leest als een spannend boek, informatief, soms valt mijn mond open van verbazing en regelmatig moet ik gewoon keihard lachen.

Net terug van de bieb gaan ik beginnen aan Sybren Polet De Andere Stad (met dank aan Ludo natuurlijk.) Haunted Weather van David Toop heb ik nog liggen. Ik ben dus nog wel even bezig.

jullie lezen allemaal zo snel. ik zit nog steeds bij Oz.

maar heb van een boekenbon die ik ooit "na een fout van de bank in uw voordeel" van de Postbank had gehad.. een heel dik koffietafelboek gekocht.. MOVIES heet het. 1000 defining moments. ik zit nu nog bij de gebroeders lumiere en een moment dat een of andere schurk in de camera schiet (nep dan he) in 1897 ofzo. (Vido zal de rest weten)

maar goed mooi boek dus en ongetwijfeld geschikt om 300 nieuwe films op te pikken.

* Erasmus - <i>Lof der Zotheid</i>. Gekocht toen ik in Rotterdam ging wonen, toen een hele tijd op een stapel laten liggen. Niet nodig, want het leest makkelijk weg. Mijn conclusie is dat Erasmus een voorloper was van Brusselmans: hij kan heel vilein grappig vervelende mensen afbranden, maar hij gaat daar vaak iets te lang mee door.

* Michael Chabon - <i>The Yiddish Policemen's Union</i>. Dit is dus de bom. De zionisten hebben in '48 de oorlog verloren en toen van de VS maar een stuk van Alaska gekregen voor 60 jaar. Die periode is bijna over en bovendien zit rechercheur Meyer Landsman met een koelbloedige afrekening die hij moet oplossen. Dit alles in <i>hard boiled</i> detective stijl. De one-liners blijven komen.

* Hans van Maanen - <i>Een gezonde geest</i>. Wetenschapsjournalist rekent genadeloos af met het soort slechte onderzoek waarmee kranten graag hun pagina's vullen ("Linkshandige vrouwen hebben meer kans op borstkanker").

Nu ben ik bezig in <i>Het bewustzijn verklaard</i> van Daniel Dennett. Gezien het aantal pagina's, het kleine lettertype en de niet heel lichte (maar ook niet loodzware) inhoud met zinnen als "Het globale idee van deze theorieën is dat nadat in de primaire of perifere lagen van het waarnemingssysteem een bepaalde hoeveelheid 'voorwerking' heeft plaatsgevonden, het werk van de waarneming - het identificeren, herkennen en categoriseren van voorwerpen - wordt afgemaakt door genereer-en-test-cyclussen."

Miles Marshall Lewis - There's A Riot Goin' On

Nou ja! Die heb ik ook deze week gelezen!
Ik was er (ook) niet helemaal wild van, maar heb het album wel beter beluisterd dan ooit tevoren. En daar gaat het toch om. Verder blijft Greatest Hitsgewoon mijn favoriete cd van Sly & the Family Stone. Ondertussen ligt Graham Central Station op de draaitafel en voel ik een zware funkgolf aankomen...

Vanmiddag bij de bieb nog even Mystery Train van Greil Marcus gehaald voor zijn hoofdstuk over There's A Riot Goin' On en me net weer dood lopen ergeren aan de pretenties van die man. Toch heeft het wel wat. Misschien ga ik dat hoofdstuk over Randy Newman nu wél uitlezen.

Bizar mens, onze Jozef.

Hesse – De Steppewolf
'Het hele leven is zo, kleine man, en wij moeten het toelaten, en als we geen ezels zijn, dan lachen we erom.' Zo schrijven ze ze niet meer tegenwoordig. Een roman die diep in de menselijke psyche duikt van één persoon (de Steppewolf, ongetwijfeld Hesse in een vermomming van zichzelf) en daar – en nu komt het – daar haast wanhopig een filosofie van de Levenskunst uit wil halen. Met aardig wat plot, met heel wat raak geschetste Menstypen (voorop natuurlijk de Melancholicus), met verhalen in verhalen, en dat in slechts 200 pagina's. Ongelooflijk knap gedaan, al hangt er onvermijdelijk ook een zekere doodvermoeide gemaaktheid (cerebraliteit) rond deze Poging (die uiteraard tot falen gedoemd is). Hesse laat gaandeweg een en ander smakelijk ontsporen in een surrealistisch magisch spiegeltheater. 'Eens zou ik het spel met de figuurtjes beter spelen. Eens zou ik het lachen leren.'

Philip Mann - The Dandy At Dusk
Fraaie studie naar het fenomeen dandy in de twintigste eeuw. Na een introducerend hoofdstuk met O.G. Beau Brummell analyseert Mann zes uitlopende heren, van vagelijk bekend (architect Adolf Loos en The Duke of Windsor, hij die geen koning wilde zijn) tot Engelse excentrieken als Bunny Roger en Quintin Crisp. Helemaal interessant wordt het natuurlijk met hoofdstukken over Melville en Fassbinder en de rol van cinema in de verschuiving van het dandyschap. Mann schrijft mooi, echt in de huidige stijl van de allesweter met veel zijpaden en lange introducties die de hoofdfiguur steeds plaatst in zijn tijd (en ook met die typische sprong naar filmers.) Een interessant man toch wel, de melancholische modernist, stedelijk, piekfijn onzichtbaar en uiteindelijk ongrijpbaar. En altijd goed voor hilarische uitspraken.

Peter Terrin - Het Antwoord
Fraai kort verhaal over een echtpaar dat begint in een museum en eindigt in het ziekenhuis met de geboorte van een tweeling. Het begin en einde markeren een afgerond geheel dat door de verteller later wordt verfraaid, zodat de lafaard een held wordt (een duidelijke knipoog naar WF Hermans). Net als in Underworld van Don Delillo is er een passage over een video-installatie, die zich later herhaalt in het appartement van het echtpaar als ze zichzelf herkennen op eindeloos herhaalde journaalbeelden die eerder die dag zijn gemaakt. Op dat moment gebeurt er iets in het hoofd van de verteller en weet je net als bij De Niro in Taxi Driver niet welke kant het opgaat. En dat alles in slechts 31 pagina's.

wow!

Eva Meijer – Zee Nu
'Die dag kreeg de tijd ineens randen, zonder beweging werd het varen wachten en stak de verveling op.' Mijn eerste Meijer, partijgenote, geestverwant, binnenvetter, zinnenkneder. Net iets te hoge verwachtingen dus, wellicht nooit in te lossen – maar Zee Nu is ook heel erg duidelijk een minor work. Vast gedurende coronatijd gepend. De ene ramp (als je daarvan kan spreken) counteren met een andere, eentje die vast óót gaat komen. Het moment dat Nederland langzaam maar zeker wordt teruggenomen door De Zee. In zekere zin is Zee Nu dan ook het Begin en het Einde van alle goede SF/distopische speculatie. Opgenomen in de zee, dobberen een paar kleine zielen rond. Vóór die tijd vermaakt Meijer zichzelf en de lezer met wat politieke satire. Nederland en de ramp. Dat kan alleen met aanbiedingen, politiek gestuntel en actiegroepen gepaard gaan!

Bret Easton Ellis – Less Than Zero
LA'nnui. Smuggy old me was zeer pleased met deze eigen vondst halverwege BEE's debuutroman, maar eigenlijk is rijke Amerikaanse verveling nog te zwak uitgedrukt. Clay en zijn kornuiten gaan verder dan dat. Voorbij het Niets, zelfs pijn kunnen ze niet meer voelen (en god knows they're looking for it!). Alles stompt af. Als de dieren gaan sterven, volgen de mensen. Ellis beschrijft de zoektocht van de jongeren naar Zin tussen de Hollywoodse zinsbegoochelaars, even gortdroog en steriel als Clay zich voelt. Of voordoet? 'It's something one must live with if you live in the hills.'

Samuel Beckett - Malone Dies
Die Beckett toch. Weer een heerlijk experimenteel "verhaal", waar niets zeker is. Daardoor toch een beetje huiswerk al valt er genoeg te lachen in deze misère. Een ding lijkt zeker, ene Malone is aan het sterven, de rest staat volledig op losse schroeven. Knap gedaan, al vrees ik wanneer ik zoiets zo inleveren er alleen maar rode strepen door zouden staan. Kortom, het is net als zijn oude baas Joyce een mooie doodlopende weg. Lekker modern gescheld, aftakelende lichamen, met bijbehorende seks en in het absurdistische einde wordt het ook nog eens bloederig.

Knap gedaan, al vrees ik wanneer ik zoiets zo inleveren er alleen maar rode strepen door zouden staan.

haha, idem. Pas als men genoeg cultureel bourdieusk kapitaal heeft vervaardigd...

James Baldwin – Giovanni's Kamer
Fijn gecomponeerde roman van een dappere man die zijn tijd ver vooruit was. Hoofdpersoon David valt voor Giovanni, terwijl zijn echtgenote to be ver weg in Spanje hun relatie zit te overdenken. Amerikanen in Parijs, die gaan ten gronde, grappen de personages. En zo geschiedde. Op een existentialistische manier, uiteraard. Maar Baldwin heeft iets op Sartre en co voor. Hij is een echte (dubbele) minority. Ras speelt hier geen rol overigens – het is zijn enige roman met witte personages – maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat Baldwin zelf die Doorleving van in het Geheim en in het Openbaar volslagen Anders zijn niet dondersgoed ként. Langzaam pelt hij de man die in de kast zit af, met alle pijnlijke gevolgen van dien. 'Ik was me vreselijk bewust van haar lichaam en van het mijne. Ik liep naar haar toe en legde mijn hoofd op haar borst. Ik wilde daar geborgen en stil blijven liggen.'

D.M. Thomas - Het Witte Hotel
Er bestaan van die boeken die jaren en jaren op mijn leeslijst staan. Het Witte Hotel werd me ooit aangeraden door een date die geen date werd. Kunstzinnige dame die heel wat wispelturige rode vlag-signalen uitzond. Misschien moet ik maar blij zijn dat het nooit van een date kwam, want Het Witte Hotel is fucked up! Ik denk niet dat ik het getrokken had... Geil (en tragisch pijnlijk) is het zeker, deze exploratie van een fictieve patiënt van Freud. De grote Sigmund laat de operazangeres lekker bazelen, dromen en dichten, onder meer over het Overspel (met en zonder aanhalingstekens) van haar ouders. Een van de freudiaanse dilemma's bij uitstek natuurlijk. Houden je ouders meer van elkaar of van jou, hun gezamenlijke schepping? Vóór we die kant op gaan, begint het met een fantastische, psychotische droom. Een lange opwindende parade van melkende borsten. Hoe Thomas (niet Dylan, zoals ik dacht) de cirkel der borsten uiteindelijk ná de Tweede Wereldoorlog in Israël weet te sluiten, is een staaltje machtsschrijven van heb ik jou daar (eens goed te pakken).

Philip K. Dick - Martian Time-Slip
Dick in de jaren zestig, dan weet je wat je krijgt, psychische stoornis, realiteitsgeneuk en grimmige sociale interacties. Het leven op Mars is een vreemde mix van ouderwetse SF-romantiek (je kunt er gewoon ademen en rondlopen, er zijn een soort Aboriginals die met moeite worden getolereerd) en grauwe conventionaliteit. Ik had deze 30 jaar geleden gelezen in een Nederlandse vertaling en wat me vooral was bijgebleven hoe indringend Dick de aanvallen van schizofrenie beschrijft. Echt duistere shit. Natuurlijk begint het wereldbeeld van een jonge schizofreen zich op te dringen aan andere personages (al dan niet latent schizo) en heel subtiel wordt er met tijd geschoven wat een heel eigen vervreemdend effect geeft (ook binnen het oeuvre.) Zeker niet mijn favoriet (Dick schreef duidelijk op tempo waardoor hij voor bepaalde dingen veel aandacht heeft en andere bijna stopwoorden gebruikt om de actie door te zetten) maar ergens wel essentieel.

Stefan Brijs – De Engelenmaker
'In Amerika kan alles', zei René Moresnet.
'Daar worden de vrouwen dus onbevlekt ontvangen!', riep Meekers proesten uit.
'Meekers, gedraag je, reageerde Maria, maar ook zei kon haar lachen niet inhouden.

Misschien moet ik maar gewoon stoppen met succesvolle moderne Nederlandse literatuur lezen, het is zo vaak zo onbarmhartig slecht. Zelfs – blijkbaar! – wanneer het door een Vlaamse verteller wordt gepend. Ergens verraste dat me. Van een Vlaming verwacht je stijl en originaliteit, maar het eerste bezit Brijs alleen van het oerdegelijke soort. Je stoort je nergens aan zijn woordenbrij(s), maar een goede zin heb ik niet gezien. Origineel wordt het verhaal in de groteske finale, een beetje. Uiteindelijk is het ook allemaal ook héél blasé katholiek. Geflipte dokter kloont zichzelf in zijn goddelijke grootheidswaan. Prachtig materiaal voor een kort fantastisch verhaal. De statische afgang geschiedt hier echter in dik 400 eindeloze pagina's. Enkel de passages met zijn 3 gedoemde, doodzieke zoontjes zijn hallucinant, en dan is daar nog de locatie. Het Drielandenpunt (get it, heilig getal hè). Die Koning Boudewijntoren zou ik best eens willen bezoeken.

Dit klinkt weer heel erg.

Arnon Grunberg - Buster Keaton lacht nooit
Series essays over film, de meeste eerder gepubliceerd in de krant. Grunberg is niet zozeer geïnteresseerd in de film als geheel, maar in het scenario. Net als in zijn proza schrijft Grunberg over wat hem het meest interesseert in het menselijk gedrag van het individu en dat van een samenleving als geheel. De meerwaarde zit 'm vooral in grondige research: Grunberg staat bijvoorbeeld stil bij de rol die een enkele film inneemt binnen de rest het oeuvre van een regisseur (zoals Bertolucci's "1900"), of hoe een scenario afwijkt van een boek waarop het is gebaseerd, en wat dat betekent voor de interpretatie als kijker. Fijn dat Grunberg's keuzes niet alleen Hollywoodfilm betreffen maar ook Europese titels. Enige miskleun is de keuze voor een interviewproject van David Lynch (de keus, niet het essay. Had hier graag een analyse over "Blue Velvet" gelezen bijvoorbeeld).

Bret Easton Ellis - Lunar Park
Wilde ik nog eens herlezen. Kreeg namelijk ooit van een uitgever een soort pre-print en vroeg me altijd af of er nog wat was veranderd na officiële uitgave. Het geheugen werkt op mysterieuze wijze en toch dacht ik wel wat dingen te missen, wat minder verwijzingen naar Ketel One (maar misschien was ik daar toen door verrast) en ik herinnerde me een sublieme beschrijving van New York na 9/11 die ik nu ook niet kan terugvinden. Toch eens kijken of ik dat manuscript kan terugvinden. Hoe dan ook, een vreemd boek. Het begin is fabelachtig, Ellis observeert hoe zijn openingszinnen steeds barokker worden en gaat meteen Calvino-meta maar neemt daar zichzelf en zijn vroege carrière in mee. Dan op een punt begint het subtiel fictie te worden en eindigt de schrijver in de suburbs met zijn actrice-echtgenote, ongewilde zoon en dochter van een ander. Wat volgt is een ongemakkelijke synthese van paranormale Stephen King horror en knetterende satire over het moderne gezinsleven. Hier is Lunar Park echt vooruitstrevend geweest, die hele SUV, gemedicaliseerde kinderen, overbescherming, het bespottelijke statusspel, zet hij heerlijk neer. En moet je concluderen is keihard naar Nederland geïmporteerd.

J. Slauerhoff - Jan Pietersz. Coen
Ondertitel: een drama in elf taferelen. Geestig toneelstuk over o.a. "de VOC-mentaliteit". De gouverneur-generaal van Nederlands-Indië (Coen) weet dat het einde nabij is, maar doet nog een paar wanhopige pogingen om tijd te winnen. Zijn hofhouding siddert en beeft als de man spreekt, maar hij heeft een vertrouweling die telkens advocaat van de duivel mag spelen. Op de valreep moet er versterking geregeld van overzee geregeld worden, die sowieso te laat zal komen. Er moet koloniale waar geoogst en verscheept worden richting Holland. Er staat een lokale club afgevaardigden voor de deur die Coen weg wil hebben. Er moet met een paar man een onmogelijke strijd geleverd worden ter plaatse. Maar dan volgt het echte hoofdpijndossier van Coen: een femme fatale die iedereen het hoofd op hol doet slaan. Coen denkt slim te zijn en haar aan een hitsige dominee te koppelen, die ook volop spreektijd krijgt. Al met al een mooie parodie op de oer-Hollandse koopman- en domineesgeest. Te vinden in "Verzameld proza" van Slauerhoff.

Raymond Queneau - Exercices de Style
Goed boek voor op de Franse lijst deze experimentele klassieker uit 1947. Een kort verhaal van niet eens een pagina over een ontmoeting in de bus en een onverwachte nasleep, op 99 verschillende manieren verteld. Heel eenvoudig idee maar na verloop van tijd zorgt het voor een heel apart effect, word je je bewust hoeveel mogelijk is met taal, hoe taal de realiteit kan vormen. Ook regelmatig erg grappig.

magnifique!

not so much:

Wilkie Collins – The Moonstone
Ik vergeet altijd dat ik detectives helemaal niet interessant vind. Dan ben je mooi klaar met The Moonstone, een klassieke 'police procedural', bejubeld door T.S. Eliot. Het begint nog lekker postmodern, met een typisch Britse tongue in cheek Sir in den Oost, die te pas en te onpas naar Robinson Crusoe grijpt om uit te citeren. Zodra hij – net als The Moonstone – uit beeld verdwijnt, en andere personages nauwgezet álles (en dan ook echt alle omstandigheden) uit de doeken beginnen te doen, haak ik af. Als Victoriaans tijdsbeeld zal het zo zijn waarde hebben, maar de spanning komt pas terug als er een bepaald holmesiaanse experiment op poten wordt gezet om de situatie van de Diefstal te simuleren. Opium for the win? Veel soelaas bieden zelfs de drugs niet, dus hoe de vork nou precies in de diamant zat? 'Who can tell!'

Knut Hamsun - Honger
Het andere meesterwerk van de grote Noor die ik al jaren wilde lezen. Dit is zijn debuut en meteen heeft hij het te pakken. Over het algemeen duisterder dan Pan maar wel weer zo'n typisch hoofdpersoon, eigenwijs, trots, slim maar ook warrig en impulsief. De jonge schrijver komt in een spiraal van chronisch geldtekort terecht met daarbij behorende honger. Ergens heel opgewekt en zakelijk geschreven, vol ontmoetingen die spaak lopen. En dan wordt hij weer eventjes door een "wonder" gered. Maar het is nooit genoeg. Helemaal leuk wordt het wanneer een mooie, eigenzinnige vrouw in het spel komt. Hamsun weet perfect het lot van de schrijver in alle details te beschrijven, hoe de honger zijn perceptie vervormt en domme beslissingen beïnvloed. In wezen een grimmig verhaal maar met een totaal eigen gevoel voor humor geschreven.

Alberto Moravia – De Luipaardvrouw
Dit jaar besloot ik enkel romans te lezen van schrijvers van wie ik nooit eerder een roman las. Tot de absolute hoogtepunten behoorden Philip K. Dicks 'De Man in het Hoge Kasteel' en Theo Thijssens Kees de Jongen. Fijn dat ook De Luipaardvrouw, zo op het laatste, tot het betere kwart van de boeken hoort uit mijn literaire jaar, Wat die macho Italianen verrassend goed kunnen is de 'cornuto' zijn hoorntjes opspietsen. (The Appointment, de Lumet-film naar een Italiaans kortverhaal, comes to mind). In De Luipaardvrouw reizen 2 Italiaanse stellen naar Gabon. Nog voor vertrek vermoed de jongere van de twee echtgenoten dat de jongere van de twee echtgenotes iets met 'de Ander' heeft. Zij ontkent noch bevestigt. Het levert bakken jaloezie, achterdocht en geile scenes op. Stijlvol leidt Moravia het boek naar de finale. Naakt aan het Afrikaanse water. Waar de gedachten zich als wildebeesten roeren. 'Alles klopte, ook al was alles buitensporig, zoals in een tegelijk droevige en groteske komedie.'

Jean Rhys - After Leaving Mr. Mackenzie
Afgelopen jaar kwam Londen na de oorlog(en) vaak terug in boeken die ik las. Ook in deze roman uit 1931 al start het in Parijs waar de Britse Julia woont na een beëindigde relatie. Het wil niet opschieten met haar leven en ze besluit om terug te keren naar Londen waar haar catatonische moeder door haar jongere zus wordt verzorgd. Heel vrolijk is het niet. Julia had ooit een leven en energie maar beweegt richtingloos langs mensen/mannen die haar eigenlijk allemaal niet mogen. Veel dierensymboliek, mooi geschreven in een minimalistisch, lethargische stijl.

Nnedi Okorafor – Lagoon
Nieuw jaar, nieuw leesplan, omdat we nu eenmaal van endurance tests houden. Dit jaar alleen SF/fantasy, ruimgerekend, dus een vleugje magisch realisme of surrealisme is ook wel genoeg. Lagoon kwalificeert echter volle bak als SF/fantasy. Geïnspireerd door de haat die Okorafor voelde voor District9 laat ze als Afrofuturiste aliens landen in Lagos, voor een écht zwart verhaal. (Waarin ze op ietwat ergerlijke Amerikaanse wijze ook nog vele andere politiek correcte elementen braaf aftikt. Van crossdressing tot klimaatverandering.) Lagoon is voor mij typisch voor dít genre. Conceptueel heel interessant, in de uitvoering hyperambitieus, uiteindelijk falend op bijna alle fronten, maar wél reuze fascinerend.) Wanneer de Spin Anansi SF zou schrijven (en was ie niet altijd mythisch angehaucht?) dan kreeg je zoiets. Een echt geslaagd stadsportret (The Nigerian Transfer?) wordt het helaas nooit, al worden er toch genoeg internet scams gepleegd. De grote scam van allemaal, de alien invasie, blijkt echter reusachtig echt. Daar werkt het boek natuurlijk heerlijk over the top. Mysterieuze shapeshifters die de boel eens goed op komen schudden. Voorbij is de tijd van het brave christendom. Nu kan Alles. 'She swims out to sea, to see what she can see.'

Auke Hulst – Slaap Zacht Johnny Idaho
SF-elementen zijn de laatste jaren wat hipper in de Nederlandse literatuur. Slaap Zacht Johnny lijkt zich er bijna voor te schamen. De smaak van middlebrow doordesemt al het andere-genrere. Binnen een paar pagina's is de referentie naar Prousts madeleine al afgetikt, en ook daarna strooit Huls driftig met referenties naar dingen die – in tegenstelling tot SF? – daadwerkelijk cool zijn. Met name van de wat moeilijkere ('piepjeknor') jazz krijgt hij maar geen genoeg. Hulsts toekomstroman bevat letterlijk elke pagina wel een opzichtige namedrop naar Facebook, Apple, of iets anders van ons nu. Hulst doet zichzelf (en zijn lezers) te kort, want het boek zelf is verder juist verrassend (en spannend) leeg. Er zijn 3 hoofdpersonages, van wie alleen Johnny werkelijk iets meemaakt. De andere 2 (een Japanse wetenschapper en een Nederlandse zakenman) mooden door een toekomstwereld na de Crisis, waarin de rijken alsnog nog rijker zijn. Als Hulst zich dáárop had geconcentreerd zat hier een interessante zedenschets in. Nu blijft het een citatenspiegelpaleis. Met de roman Moby Dick als grote voorbeeld. Eens zien of ik die ook nog kan lezen binnen de kaders van dit leesjaar. Surrealistisch waanzinnig genoeg, toch?

Stanisław Lem - Solaris
Magistrale sciencefiction. Heel anders dan de film vanzelfsprekend, met een andere insteek. Want dit is echt grotendeels wetenschapsfictie. De wetenschap over de wellicht intelligente oceaanplaneet waar het boek grotendeels uit bestaat is een fascinerend relaas over de grenzen van kennis, de relativiteit van wetenschap en ook de limieten van de mensheid zelf op kosmische schaal. Echt totaal uniek. En er dan nog gewoon een tragisch liefdesverhaal doorheen weven.

Een boek als een intelligent design!

Voor mij geen Prisma SF maar Bruna.

Stephen Gilbert – Willard
In de kringloop kan ik zelden de bruna science fictions laten staan, zonder dat ik eraan toe kom ze te lezen. Tot nu. Hoop ik. De eerste stemt zeer hoopvol. Van de 3 SF boeken die ik dit jaar tot op heden las, is dit de beste. Mijn SF smaak zal wel gruwelijk ouderwets zijn! (Niemand was verbaasd.) Tegelijkertijd zit er ook nog steeds iets heel moderns in dit boek. Niet wat betreft de ratten en de rattenangst (want daar kan de Partij voor de Dieren natuurlijk niet mee leven) maar wel met het hoofdpersonage. Een absolute incel, onder de plak bij zijn moeder, maagd, vrouwenhater, succesvolle mensenhater, mensenhater. De lone wolf, de stille jongen, de Tristan van der V. Het is een geweldig portret, dat uiteraard dramatisch slecht voor de niet zo beste knaap uitpakt. Het hád allemaal best in een kort verhaal in Roald Dahl-stijl gekund, maar over een schamele 190 pagina's gaan we niet zeuren. Het 'object trouvé'-aspect geeft het nog een aardige touch. (De oorspronkelijke uitgave heet Ratman's Notebooks.) Inderdaad, geen hoofdstukken, gewoon aantekeningen van een ongelukkige jongeman die zijn eigen kuil graaft. Bestaan ook nog een paar verfilmingen van. Maar waar de tijd te vinden!?

De ontdekking van de literatuur - the Paris Review interviews
Rare titel voor een boek met 20 vertaalde interviews met Amerikaanse schrijvers. Geeft al met al wel een mooi beeld van Amerikaanse literatuur in de 20e eeuw. Toch is het raar om te lezen dat sommige schrijvers geen praters zijn en hier als redacteur tekortschieten, wat resulteert in repetitieve, saaie Q&As zonder kop of staart. Want al die schrijvers wilden natuurlijk wel zelf het eindresultaat redigeren. Positieve uitzonderingen zijn (o.a.) DeLillo, Hemingway en vooral Updike, die (als enige) stilstaat bij wat literatuur nou eigenlijk is en bijzonder maakt. Burroughs filosofeert hardop over "computers die uit zichzelf tekeningen voor je maken" (en cut-ups), had 'ie goed gezien allemaal.

Clifford D. Simak – Bestemming Nirwana
Hoewel technisch gezien correcter, is de Nederlandse titel wat 'gewoontjes' voor wat Simak hier – denk ik – beoogde. De Engelse titel is namelijk Destiny Doll. En juist in dat poppetje verschuilt zich de hallucinante, absurde, transcendentie, zoals de gigantische plant in een minuscuul zaadje zit verstopt. Ja, Bestemming Nirwana is ráre dus normale SF/fantasy van het loepzuivere soort. Zeker het eerste kwart bijna steriel saai in haar puurheid. Een stel mopperende ruimtereizigers (piloot, jageres, monnik, en spierbundel) belanden op een mysterieuze spiegelende planeet (Solaris!). De rest van het boek blijven ze aan de wandel, op zoek naar Iets. Wat het boek van de Waan-zin redt, is het trippelende veelpotige en meerlagige wezen 'Toet' dat ze ontmoeten. Een karaktertje waar zowel George Lucas als Miyazaki zich niet voor zouden schamen. Vertaalster Annemarie Kindt (later Annemarie van Annewijck, over wie nog eens door iemand een masterscriptie moet worden geschreven) leeft zich uit in het archaïsche taaltje van het wezen. Het uiteindelijke afscheid van deze kleine held is zowaar emotioneel. Toet vertrekt alvast naar een hogere levensfase (zijn derde), terwijl de anderen hun Lotsbestemming blijven zoeken. Tot die tijd begeleiden hobbelpaarden - ja dat lees je goed hobbelpaarden! - hen. Laat PETA het maar niet horen...

Laat PETA het maar niet horen...

Gna, gna, inhaker hoor.
Ben wel benieuwd of de lijst al van te voren vaststaat? En zo ja, hoe je de keuzes hebt gemaakt?

de lijst is de eigen boekenkast, ik ben benieuwd of er genoeg SF/fantasy in valt te vinden om het einde van 2024 te halen (zeker in het huidige leestempo). Maar het zou zomaar kunnen. Onderin zwerven nog zoveel pockets van Dick, Sheckley en the likes.

Eric Rohmer - Interviews
Pour les vrais amoureux du cinéma. Een uitputtende interviewbundel met Rohmer. Goede introductie, alle films met informatie erbij en dan gewoon interviews uit alle periodes. Rohmer scheen verlegen te zijn maar praat met veel plezier over van alles behalve zijn persoonlijke leven ("Het is beter dat mensen me niet herkennen dan kan ik gewoon in de tram observeren.") Aardige man met veel goede ideeën, literaire bagage maar ook weer niet pretentieus. Er valt voor de Rohmeriaan veel te leren over zijn films, hoeveel ruimte hij zijn acteurs geeft (bijvoorbeeld voor het gebruik van eigen gebaren en vocabulaire) en vooral zijn haast punkachtige manier van filmen vanaf de jaren '80. Le Rayon vert maar ook, 4 Aventures de Reinette et Mirabelle maar ook L'Arbre, le maire et la médiathèque worden met een minimale crew van drie opgenomen.

worden met een minimale crew van drie opgenomen.

wow!

Mark Groenen – Edine
Ik ontmoette Groenen tijdens een workshop 'exploratief schrijven' in Tilburg. In de wereld van SF/fantasy heb je veel 'plotters', eindeloze schema's opstellend, die ze na het voorwerk precies kunnen invullen met helden en schurken. Dat mist soms het rauwe, denk ik Een vleugje waanzin. Al zul je, zei Groenen, uiteindelijk altijd wel ergens in een tussenvorm van de twee uitkomen. Goed, zijn eigen Edine is een prima pageturner, uiteindelijk het criterium voor boeken in dit wereldje van betaalde uitgaves (Godijn in dit geval). Het hoofdpersonage is geobsedeerd door zijn middelbare school-'vriendin' Edine. Nu zit hij op een cruiseship. Met haar. Of toch niet? De hints dat onze man een psychopaat is, worden zo opzichtig gedropt, dat hij haar wel niet vermoord zal hebben. De tweede gok is een Sixth Sense, Shutter Island-vibe, en hoe heette die film met Edwart Norton ook alweer? Voorspelbaar, dat zeker, maar wel leuk voorspelbaar, en ergens in het midden beginnen allerlei waarheden door elkaar te lopen. Als een realiteit die gaat lekken, met als meest particuliere symbool een potje tafeltennis. In het dagelijks leven werkt Groenen als leraar op een middelbare school, dus die scenes daar zijn ook 'bij de tijd'. Misschien moet hij daar maar eens een heel boek situeren. En dan woordjes als 'echter' snel achterwege laten.

Hiromi Kawakami - Furudogu Nakano Shoten/The Nakano Thrift Shop
Tweedehands winkel! In Tokio! Had wel eens een kort verhaal van Kawakami gelezen wat naar meer smaakte. En deze roman beviel me wel. Ik kon zo de film voor me zien, die vreemd genoeg nog niet is gemaakt. Chille vibe op zijn Japans, er gebeuren dingen maar heel dramatisch wordt het nooit in de winkel van de licht excentrieke meneer Nakano waar de jonge Hitomi werkt met de in zichzelf gekeerde Takeo. Hij mag met Nakano spullen ophalen die mensen kwijt willen wanneer ze verhuizen, etc. Mooie, eigen stijl die het niet zo nauw neemt met de afbakening van dialogen.

Vonnegut – De Grote Pianola
In het Bredase ken ik 2 Grote Vonnegut-fans. De ene vindt De Grote Pianola (Player Piano) Vonneguts meest geniale werk, de andere vindt 'm waardeloos. Ik zal maar niet flauw doen en in het midden gaan zitten. Ik heb nog wel een andere oplossing. Op alinea-niveau is De Grote Pianola zonder twijfel geslaagd, vol met wijsheid over de vervreemding van de mensheid in het industriële tijdperk. Er is (te?) gemakkelijk een marxistische analyse te pennen van deze distopie waarin machines de wereld hebben overgenomen, de werkers wegteren en de werktuigbouwkundigen zich vervelen. Een potje schaak met een Mechanical Turk loopt op een storing uit, en vormt het vege voorteken. De zoon van een Grote Pief belandt – halfbewust – in een revolutie. Tussendoor krijgen we een allegorisch toneelstuk, en richting einde begint Vonnegut zelfs Pereciaanse opsommingen. Hij wil teveel, en het plot blijft erg lang een nogal hermetische en wat saaie aangelegenheid. Daarmee is de roman áls roman mislukt. Misschien kan ChatGPT nog eens een bewerking opdissen die aan de "leesbaarheidsquotiënt" voldoet van de algoritmische “leesmachine' uit het boek zelf, want dergelijke rake alinea's zijn er nochtans genoeg!

Pierre Boulle – De Apenplaneet
'Ik zie een traan over haar snuitje rollen, terwijl we elkaar stevig omhelzen. O, wat doet de afschrikwekkende buitenkant ertoe!' Natuurlijk had ik ooit in een ver ver verleden in een sterrenleven ver hier vandaan de film wel eens gezien, maar van het boek had ik niet eens de schrijver kunnen noemen. Boulle heeft nochtans nóg een klassieker op celluloid op zijn naam staan, The Bridge on the River Kwai. Geen idee of die film wél meer op het boek lijkt, of dat de man vooral concepten verkocht, mij schoot in elk geval geen herinnering aan een filmscene te binnen, tijdens het lezen. De Apenplaat is een vrolijke, ironische omkering. Wat als de mensen apen zijn en de apen mensen? Hoe in hemelsnaam om te gaan met die copernicaanse revolte? Voor beide partijen leidt het tot tragikomische taferelen en ongemakkelijke seksscènes (gewaagd!). Je kunt er dus 180 pagina's vermaak uit peuren, zoals Boulle doet. Maar het had denk ik ook een kort verhaal van nog geen 10 pagina's kunnen staan. Amusant is het wel, zeker wanneer De Apenplaneet zich met dierproeven begint te vermaken, ik bedoel... Mensproeven. Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doet gij dat ook een ander niet.

Sybren Polet - De geboorte van een geest
Magnifiek. Een van de beste Nederlandse romans ooit, maar ik hoor er nooit iemand over. Polet gaat in 1974 lekker eksperimenteel (en ja, zo zou het in het boek gespeld worden.) Amsterdam is het hoofdpersonage en daar gaat hij vol op los. Zijn terugkerende figuur Lokien komt weer terug maar is maar een van de stemmen in het boek waar allerlei figuren en dieren aan het woord komen. Het beeld van Amsterdam, met gebruik van statistieken, kaarten en oorspronklycke bronnen is van een stad waar regelmatig de vlam in de pan schiet, burghers de boel kort en klein slaan en de autoriteiten na wat gedogen bizar gewelddadig terugslaan. Het boek is geschreven tijdens de onrust rond de Nieuwmarkt en opkomst van de Bijlmermeer, waar het opnieuw zou uitbarsten maar nu is er een ambtelijk apparaat wat het vuile werk opknapt (en passant een fraai interviewportret van Maup Caransa, de rijkste man van de stad destijds.) Intrigerend dat toen al het idee leefde dat de inwoners eigenlijk als een last werden gezien en de stad uit de stad moesten gedeporteerd richting nieuwbouwflats. Dat allemaal en een van de mooiste seksscènes ooit. Oh en veel aandacht aan de slavernij, pffff, zeer ongemakkelijk leeswerk.

Oh en vergeten: ook nog wat SF-elementen door middel van een toekomstig bezoek aan Amsterdam.

Oh yeah! Die moet ik hebben, onthouden, lezen en misschien zelfs nog dieses Jahre.

Tonke Dragt – Torenhoog en Mijlen Breed
'Dat is wat ik wilde, nieuwe wereld ontdekken.' Toen ik vorig jaar eindelijk 'de Brief voor de Koning' las, was ik lichtjes teleurgesteld. Het legendarische boek was niet zo goed als de legenden voorspelden – of ik was er gewoon te oud voor, inmiddels. Gelukkig, zo blijkt nu, Tonke kan het wél! 'Torenhoog en Mijlen Breed' is zo goed als ik 'de Brief' verwachtte. Misschien is het gewoon het verschil tussen middeleeuwsige fantasy en toekomstfantasie. Een crew van astronauten leeft op Venus (onmogelijk, merkt Dragt fijntjes op in de inleiding), waar de meest fantasierijke van hen op een goede dag het mysterieuze bos in durft. Het Grote Boze Woud inderdaad, waar wezens blijken te wonen die gedachten kunnen lezen. Arme Edu wordt er bijna gek van, en zo hoort dat in SF. Denkbeeldige muren komen vanzelf op je af, als je je verschuilt in een Koepel als basis van starre Mensengedachte. Spoiler alert. Een hele tijd blijft in het ongewisse of de man het niet allemaal zélf in zijn hoofd haalt, en wanneer dat toch niet zo blijkt te zijn, blijft het feit staan: wil hij het allemaal wel weten? 'Nu ontdek ik nieuwe werelden, in mezelf, in anderen...'

Zo, zo, die Tonke. Misschien heb ik dat vroeger wel gelezen, ben het meeste helaas vergeten.

Oh yeah! Die moet ik hebben, onthouden, lezen en misschien zelfs nog dieses Jahre.

Houd de Kringloop in de gaten. Mijne was 1,50.

Dit is mijn getuigenis over hoe ik uiteindelijk lid werd van de nieuwe wereldorde, Illuminati, nadat ik nu al meer dan 2 jaar probeerde lid te worden, maar oplichters meerdere keren geld van mij afpakten. Ik ben al zo lang op zoek om me bij de Illuminati aan te sluiten, maar oplichters blijven mijn geld afpakken tot begin dit jaar, toen ik Lord Felix Morgan online ontmoette. Ik nam contact met hem op en ik legde hem alles uit en hij adviseerde de gebruikte registratie en ik betaalde voor de groot lid om mij op weg te helpen en ik werd ingewijd in de Wereldorde en ik ontvang de som van $ 1.000.000 dollar nadat mijn initiatie was voltooid. Ik ben erg blij! En beloof het goede werk van Lord Felix Morgan te verspreiden. Als je geïnteresseerd bent om vandaag nog lid te worden van de nieuwe wereldorde Illuminati, neem dan vandaag nog contact op met Lord Felix Morgan. Hij is je beste kans om lid te worden van de Illuminati waar je altijd naar verlangt. Neem contact op met Lord Felix Morgan E-mail: Illuminatiofficial✧✧✧@gm✧✧✧.c✧✧ of WhatsApp +2348055459757

dank je Maria. en Houd de Kringloop in de gaten. Mijne was 1,50. will do. Die hieronder kwam er geloof ik ook vandaan, of was het een boekenmarkt.

Robert Sheckley – Dierbaar Doolhof
'Tsjonge. Sterk spul die acid van jou, man!' Heb me doodgelachen. En ben daarna weer uit de dood opgestaan om deze recensie te tikken. Zie hier de humor van dit heerlijke en tegelijkertijd doodvermoeiende boekje. 180 kleine pagina's, maar je moet ze toch per tiental maximaal innemen, anders wordt het absurdisme gewoon te absurd. Een kantoorslaaf beland op een dag dankzij een Prijs (levend, pratend en transformerend, bijvoorbeeld tot oud Romeins muntje) in de Parallele Universalia van het Oneindige. Op zijn trip ontmoet hij een kreupele Godheid, waarmee hij ontologische discussies heeft, ter bewijzing van... Ja, van wat eigenlijk. Nog een tandje theologischer is wanneer hij leert hoe een Oude Grijze Man op een zeker Ogenblik door een handelsreiziger een matige planeet is verkocht, waar ie nog wat restantjes van andere planeten had gedumpt (plus een apensoort). De episode met de overijverige Pratende Stad (waar verder niemand is behalve onze eigen arme held) blijft de lezer ook bij. En dus kunnen we met recht besluiten naar deze gedrogeerde dosis SF: 'De Acid van de Ervaring wordt gedestilleerd uit de Taaie Wiet van de Praktijk!'

Hmmm, die pratende stad komt me bekend voor. Moet Dimensions of Miracles zijn.

Klinkt zeer Pynchon-esque, die Sheckley.

Julio Cortazar - Reis om de dag in 80 werelden
Literaire autobiografie. Speels en toch ernstig. Een boek waarin niks hoeft en alles mag. Een paar korte verhalen. Een ontmoeting met Het Kwaad in een stadsbus in Parijs. Een nachtelijke gang door een reeks uitgestorven ambassades (Cortazar moest 's nachts doorwerken aan vertalingen voor de Verenigde Naties), subjectivistische concertrecensies van Monk en Armstrong. Tastbare armoede in India. Een in memoriam aan de vroeg overleden jazztrompetist Clifford Brown. Marchel Duchamp. Een lyrische ode aan de grote Cubaanse roman van Lezama Lima, "Paradiso". De Franse zwerfkat die Cortazar inwisselt voor een geestelijke.

Hmmm, die pratende stad komt me bekend voor. Moet Dimensions of Miracles zijn.

Correcto. Beetje Pynchon, maar vooral heel Hitchiker's Galaxy (Adams beweerde later dat hij het boek niet kende toen hij de Guide schreef, maar dat de gelijkenissen inderdaad 'uncanny' waren).

De Franse zwerfkat die Cortazar inwisselt voor een geestelijke.

dit mag er ook wezen. :-)

Joel Gion - In the Jingle Jangle Jungle
De memoires van de tamboerijn guy van The Brian Jonestown Massacre resulteren in een heerlijk leesbaar boek. Kan ook haast niet anders met zo'n band. Gion kiest er voor om niet de hele geschiedenis tot 2024 te vertellen maar beperkt zich tot de "eerste periode", de jaren '90. Hoe rol je van raver met een jaren '60 fetisj, parttime in de platenzaak werkend en een beetje speed dealen (o.a. aan Jesus & Mary Chain, Primal Scream) naar olijke tegenhanger van alleskunner Anton Newcombie in de ambitieuze chaosmagneet BJM? Viel me vooral op hoe arm je bent als muzikant totdat er eindelijk een major label toehapt. Voor de liefhebbers komen The Dandy Warhols ook langs en Anton blijkt lange tijd eigenlijk een lieve gast die van studio naar studio reist en weer een LP in elkaar draait. Zo vanaf de Viper Room Massacre observeert Gion steeds meer irritant gedrag. Natuurlijk zijn er drugs in het spel (in een prachtige scène snuift Gion voor het eerst heroïne met Harmony Korine in een New Yorkse club voor VIP's) al weet hij het goed te doseren en subtiel te brengen hoe de banddynamiek verandert. Net wanneer alles definitief in de soep lijkt te zijn gelopen, blijken de vriendelijke documentairemakers met Dig! de blits te maken op het Sundance Festival. Interessant hoe die film bij toeval tot stand is gekomen en wezenlijk onderdeel is van die periode. Tegenwoordig doen beide frontmannen wat blasé over de film, maar Gion zelf vindt het geweldig (ook omdat hij als enige bewust lijkt te zijn geweest dat hij werd gefilmd en een personage moest spelen.) Zo eindigt alles met een vrolijke noot, Anton is definitief van de heroïne en in een mooie scène volgt live de verzoening. En sindsdien maakt de band, totaal onafhankelijk en vrij, eigenlijk hun beste muziek.