Filmforum

Maar goed, wie knipt er in een droom?

:-)

Teenage Mutant Ninja Turtles
'I am here, my son.' Getipt door een college, al had ik 'm al eens gezien. Als zesjarige, met mijn vader! Zegt iets over mijn onhandige pa dat ie juist deze film uitkoos. In het Engels. Hij moest de ondertitels voorlezen. Een heel mislukt uitje dus - maf, groezelig, onbegrijpelijk – mijn eerste keer bioscoop werd zo grauw als de film. 'Terugkijkend' valt meteen het eerste shot van de Twin Towers op. Ze zouden nog twintig jaar blijven staan. (Ook die dag zat ik samen met pa te kijken). Het eerste half uur blijkt sowieso heel underground. Het 'New Yawk' van de crime waves, van neon lichten en duisternis. Een heel woke (en tegelijkertijd) 'gewone' journaliste steelt de show. Ze is het totale tegendeel van de bimbo. Haar 'num chok' wordt overgenomen door Splinter zelf. Een prachtige pop uit de Jim Henson-studio. In feite is de strijd van de Turtles zijn strijd, en zijn de groene gasten slechts intermezzi in een oud akkefietje. Daardoor wordt het later een groot probleem om het actieplot 'af te wikkelen'. De kern van het wankele plot blijft behelpen. Het is het motief waar de film werkt. Vaders en Zonen! Het onvermijdelijke afscheid van je eerste leermeester. 'An unknown which they can't bear to face.' Op een zeker moment lijkt Splinter inderdaad dood, en huilen de Turtles gezamenlijk. Wat dapper. Wat een stoere liefdesverklaring. 'All fathers care for their sons.'

Teenage Mutant Ninja Turtles

"Zo eens kijken wat Ludo nu eens heeft gekeken...huh wot?!" Mooi hoor, ik ben niet verder gekomen dan de arcadekast waar je met zijn vieren tegelijkertijd kon spelen, beetje Street Fighter rip off herinner ik me vagelijk. Die "franchise" zal vast en zeker rijp zijn voor een reboot, misschien zijn ze via een omweg nog het Marvel universum in te loodsen. ;)

ghehe idd

en Martijn t H heeft eindelijk Rocky gekeken (lees ik op FB)

A Fantastic Fear of Everything
Daar was ie weer, Simon Pegg. Apparently geregisseerd door die guy van die band, die ene van hoe heet ’t, Crispian Mills. Vreemd allegaartje van allerhande referenties natuurlijk, zoals we van Pegg gewend zijn. Een van de leukere van ’m.

El día de la bestia
Ik kwam er naderhand achter dat ik al eerder iets gezien had van deze regisseur, Witching & Bitching, waar seksisme me tegenstond. Dat blijft ons bespaard in deze, maar het is nog geen onverdeeld succes. Vreemde kerstfilm, waar een priester en een metalhead de duivel najagen door Madrid. Te silly for its own good.

Holiday
Een vriend van me noemde Seidl en dat is inderdaad de vibe van deze film. Het is geen documentaire maar het alledaagse gekabbel contrasteert met het heftige geweld en misbruik. De kille long shots geven de film een ongemakkelijke afstandelijkheid die erg goed werkt.

Never Rarely Sometimes Always
Nog meer understated drama. Het duo dat naar de grote stad gaat voor een abortus ondergaat het allemaal gelaten en stilzwijgend. Veelbetekende blikken vooral. Die guy in New York had John Zorns zoon kunnen zijn (maar blijkt een Canadees).

The Alchemist Cookbook
Rare film dit, maar in a good way. Deed me denken aan die black metalfilm met Lichens maar dan iets traditioneler en de twee hoofdpersonen hebben een grappige interactie. Maar onderhoudende indie at any rate.

درساژ (Dressage)
Dressuur van de jongedame in deze film gaat moeilijk. Ook hier weer veel veelbetekende blikken als de protagoniste het allemaal gelaten ondergaat of zich toch stil verzet tegen de krachten om haar heen.

Greta
Deze jongedame is minder stil. Als je denkt dat ze door haar ouders gepusht wordt denk ik dat je na deze docu wel beseft dat het eerder andersom is.

Siccîn 6
Turkse horror met nice visuals maar te rommelig om de aandacht er goed bij te houden en ik geloof niet dat dat komt omdat ik de eerste vijf niet gezien heb.

Guru, the Mad Monk
Andy Milligan is wel een beruchte regisseur maar dit is mijn tweede en supposedly een van de betere. Dat is nog verre van goed. Een rommeltje met een op geld beluste monnik, zijn vampiervrouw en een gebocheld en eenogig hulpje. En dan nog een jong en aantrekkelijk stel die roet in hun snode eten gooien. Met slechts 55 minuten goed uit te zitten.

waar een priester en een metalhead de duivel najagen door Madrid.

gheheh.

Variety
'I write articles but nobody reads them.' Mumblecore heeft altijd bestaan. Ook in crime town New Yawk anno eighties. Variety volgt een stel in-betweeners die hosselen voor de centjes. Een man heeft journalistieke ambities, zijn vriendin zoekt het in een nog sleazier environment. Internet hielp het allemaal om zeep, maar hier kunnen we nog meegenieten van een wereld vol neon seks. Het lijken wel adult arcadehallen. Pachinko met pussy. Ons hoofdpersonage zit 'slechts' achter de kassa van een bios. Van onverbloemde geilheid moet de film het dus niet hebben, maar dankzij een vrouwelijke regisseur (Bette Gordon) wordt het heus wel psychologisch erotisch – op een heel down to earth-manier. De wereld van seks is hier het enige dat niets kost, het enige dat altijd 'openstaat'. 'Surely you must be fascinated by it.' Variety volgt het hoofdpersonage op het gemakske terwijl ze in de ban raakt van een 'John', een rijke zakenman – net als zij ogenschijnlijk verdwaald in de wereld van rukkers. Mr. Grey neemt haar mee naar Yankee Stadium voor een avondje ballen. Daar neemt de film plotseling een makkelijke afslag, zoals de mumblecore Cold Weather ook uit privé-speurneuzen sloeg. Het beste blijft deze detective zonder plot. Een Bukowski-verhaal blij een flipperkast. Gonzo gekte. 'I don't want a character analysis, I wanna know if you've seen him.'

One Week
Honderd jaar oud alweer. Van die films die je als kind waarschijnlijk hebt gezien, en het is een kinderlijk universum met al die "logische" oplossing die Keaton bedenkt als de auto vastspijkeren aan het huis om het naar de juiste plek te bewegen. 25 minuten, prima lengte voor dit soort grappen en grollen, met verbazingwekkend achteloze stunts en een paar momenten dat ik echt heel hard moest lachen. De wetten van het stripverhaal heersen hier. En nog zo lekker vrij innovatief, ik denk met name aan de scène waarin Sybil Seely in het bad zit en de zeep laat vallen, de camera inkijkt waarna een hand even het beeld verduistert.

De beentjes van Sint-Hildegard
Ik hoopte op iets beters, want ik mag Finkers graag. Zijn aanwezigheid, noch het dialect, is helaas niet genoeg.

The Believer
De Joodse “zelfhaat”, de term is al omstreden en definities ervan talrijk, bij uitstek geschikt voor een film dus. Moet ook op herhaling na enige contemplatie denk ik. Het zijn nuances die je zeker als goy niet gelijk allemaal op een rijtje hebt. Maar sws een interessante film dus, if anything.

Sisters With Transistors
Hoe de techniek muzikale vrouwen emancipeerde. Nice hoe al het archiefmateriaal is versneden tot een trip waar de interviews met o.a. Amacher, Ciani, Oliveros, Radigue en Spiegel e.e.a. duiden. Deze week te huur als digitale première.

小早川家の秋
The End of Summer is de een-na-laatste film van Ozu en tot nu toe mijn favoriet. Het begint dit keer in Osaka op bekend terrein met twee mannen die weer een weduwe willen laten hertrouwen. Ik maakte me even zorgen, dit kende ik inmiddels al, maar al snel gaat de aandacht uit naar de oude vader van een familie die steeds vaker uitstapjes maakt naar zijn oude vlam bij wie hij misschien ooit een dochter heeft verwekt. Lastige situatie natuurlijk al heeft een van de dochters geen zin om het met de mantel der liefde bedekken. Alle bekende Ozu ingrediënten zijn aanwezig, kiezen voor familie of liefde, de modernisering van Japan, de frontale camera, de lege gangen, de onvermijdelijkheid van de dood, Setsuko Hara en Youko Tsukasa. En dat alles met een paar onvergetelijke shots (de zussen bij de vijver, de familie die over de brug loopt.)

Bringing Up Baby
Pffffff, geef me een valium. Doe er maar twee. Klassieke screwball-komedie met een sukkelige Cary Grant en een jonge, suuuuuuuuuuuper irritante Katherine Hepburn. Ik zag het al meteen: die dinosaurus gaat instorten. Zo'n film wordt het inderdaad op niveau ultra-ADHD. Eigenlijk is het geen komedie, niet eens omdat de grappen vaak heel erg flauw zijn, maar omdat het meer een soort thriller is over een psychopaat die een brave man achtervolgt. Maar ik moet toegeven dat de absurditeit maar blijft gaan zodat de film op een gegeven moment bijna surrealistisch wordt. En maar schreeuwen en rondrennen, schreeuwen en rondrennen. Gelukkig maken ze zulke films niet meer.

Ik hoopte op iets beters, want ik mag Finkers graag. Zijn aanwezigheid, noch het dialect, is helaas niet genoeg.

in de mal van de middelmaat voor het grote publiek, vrees ik.

omdat het meer een soort thriller is over een psychopaat die een brave man achtervolgt.

hahaha. jep.

Ikarie XB-1
'Dead person! Dead person!' Onlangs las ik Kousbroeks Het Avondrood der Magiërs waarin hij even overtuigend als irritant strijd tegen mysticisme, pseudowetenschap en... Teilhard de Chardin. Zelfs 2001: A Space Odyssey krijgt ervan langs. Ik denk dat Rudy best zou kunnen leven met Ikarie XB-1 (de titel is al beta genoeg!). Niks alfa-gestuurde fantasy, maar een 'realistisch' beeld van een team dat in de zwevende 'ministad' Ikarie naar Alpha Centauri reist. Prachtige decors bovenal – de film is van Tsjechische makelij dus dat was een ingecalculeerd bonuspuntje in de jaren zestig. De film heeft sowieso alles van die nouvelle vague-periode. Beeld je in alsof Alain Resnais Star Trek maakte. Space Odyssey-'onzin' dreig even dankzij de aanwezigheid van een fanatieke Supercomputer ('Normal regime!') Maar Kousbroek kan tevreden zijn. Hier geen antropomorfische angst voor techniek, de mens blijf de baas over wat hij creëert – want de mens is immers een wetenschapper. Ik moest lachen om de Asimov-achtige humor rond een meegesleepte R2D2-robot. De film maakt een kwaliteitssprong wanneer het alledaagse wordt verruild voor grimmige waanzin. Hallucinant cyclisch, ik hoopte dat ze abusievelijk weer op aarde zouden terugkeren. Toch een vleugje Tarkovsky-mysticisme dus. Zo hoort het ook. 'If they are afraid, they are similar to humans.'

Mrs. Dalloway
'I believe it was her heart.' Het boek was ongemak, en dat voor een afgestudeerd literatuurwetenschapper! Snel door met de film, dus. Van Marleen Gorris, onze onvolprezen (en ten lande ook wat ondergewaardeerde) grootheid. Ooit een interview met haar gelezen in een krantenmagazine? Ik niet. Met grote namen als Vanessa Redgrave (de Missus zelf) en Rupert Graves (als de PTSS' er Septimus) maakt ze een 'logische' Dalloway. De adaptatie verduidelijkt het drama. Het begint prompt met Het Trauma, de Wereldoorlog. Gorris heeft dan al een iets te grote voorliefde voor slowmotion - en dat in een film die toch psychologisch hyperrealistisch zou moeten zijn. Waar ze niks aan kan doen, is mijn eigen probleem met het verhaal. De Engelse upperclass trek ik alleen als deze wordt aangelengd met voldoende perversie, zoals McEwan dat wel deed in The Comfort of Strangers. Gorris ziet dat in, en 'bombardeert' (excusez le mot) Septimus dus tot anker. De working class scenes zijn dan ook het best. Een staaltje 'fake Hollywood marxism', waar de Gatsby-films ook van profiteren. De gouden gloed van het lijden, een arme sloeber offert zich weer eens op als wijze les voor de gegoeden. En Mrs. Dalloway? Zij blijft technisch-semantisch een dapper hoofdpersonage. Een stoffige spiegel. 'Don't talk of death in the middle of my party.'

変態家族 兄貴の嫁さん
Dit is me er weer eentje. Abnormal Family uit 1984 in een pinku persiflage van Ozu-films. Masayuki Suo strooit kwistig met verwijzingen als de lege interieurs, de dialogen in de camera, de stille neonstad, de familieleden op een rij, zelfs de peinzende oude vader lijkt op Chishu Ryu. Dus ook gewoon mooi gefilmd. Heerlijk, zowel slimme hommage als vandalisme. De seksscènes zijn natuurlijk uitgebreid en Japans langzaam met de gebruikelijke uitstapjes naar S/M zonder dat het allemaal heel erg wild wordt. Seks drijft de familie zonder moeder op allerlei manieren, maar op een fijne achteloze manier zodat er naar een fraai Tokyo Story-achtig einde kan worden toegewerkt. Een serieuze grap, enigszins uit balans maar zeer geslaagd. "Het is saai om een vrouw te zijn, weet je? Trouwen maakt aan alles een einde."

Die Sehnsucht der Veronika Voss
Zelden een film gezien die zo "gevuld" is, zoveel lagen, zoveel verwijzingen en ook verhalen-in-verhalen die achteloos ter zijde worden geworpen (Fassbinder gaat niet dingen voor je uitspellen, hij vindt je volwassen genoeg om zelf te associëren.) Op een niveau is dit zijn Sunset Boulevard, fraai zwart-wit, een gevallen ster (ooit groot in de Tweede Wereldoorlog) met onvermijdelijk invloeden van het Expressionisme en belegen film noir plottwendingen. Veronika Voss was ooit een beroemde actrice maar in het nieuwe Duitsland (de radio in Fassbinder is gevuld met context) is zij een nerveuze has-been die door een creepy psychiater wordt gevoed met morfine. Een wat sukkelige sportjournalist toont op een avond een menselijk gebaar waardoor hij al snel wordt gegrepen door het vreemde charisma van de actrice. Stom, want hij heeft een kekke vriendin die ook nog eens wordt meegesleept in zijn fascinatie. Heel mooi, dan even duf als een soort slechte detective/soap, en vervolgens steeds droomachtiger. Eindigt ook nog eens heel cynisch.

een pinku persiflage van Ozu-films

wow.

Wat zou het geniaal en extra verwarrend zijn geweest als Fassbinder ALLEEN maar films had gemaakt met de titels de X van Y.

Hu-Man
'Elle vient va voir la tv.' Heel vreemde, half-verloren SF-film, die inmiddels op Archive rondwaart, (zelfs de Wikipedia-pagina is teleurstellend kort). Het moet een 'pet project' van Terence Stamp zijn geweest. Niet alleen speelt hij zichzelf, hij co-produceerde ook. Ik vermoed dat hij Eric Bordon binnenhaalde voor flarden rock-songs. De maffe muziek wint harten – want er klinken ook psychedelische orgels en didgeridoos. Stamp heeft geen zin meer in acteren, en schrijdt door de film als een Carradine bro. Heel Zen en smerig tegelijk. Zijn goede vriendin Jeanne Moureau brengt hem op het 'rechte' pad. Ze introduceert Stamp als de cruciale pion voor een tijdreis-experiment. 'Salam alaikum', begroeten de toch behoorlijk Franse professoren onze held – wat ook weer helemaal past bij deze beeldscherm-geworden hersenkronkel. Alsof de rol van Stamp an sich nog niet meta genoeg was, willen de professoren hem een man in doodsangst laten vertolken, zodat miljoenen kijkers de emotionele energie 'opbouwen' om hem te kunnen transformeren. Het zou een ware afgang zijn als de film niet lukt wat de film-in-film beoogt. 'Goddank', het wordt inderdaad cynisch en goed. Als een museale installatie van Matthew Barney. Volkomen van de kaart, een folkloristische SF vol aards natuurgeweld. Waarom niet? 'Mes pensées sont mes ennemis.'

Volkomen van de kaart, een folkloristische SF vol aards natuurgeweld. Waarom niet?

Ha, inderdaad. Wat een rare film toch.

Der Zweifel von Franz Biberkopf, etc, etc. :)

虹の女神 Rainbow Song
Prima doordeweekse film, deze romantische Japanner waar Shunji Iwai als producer aan meeschreef dus dan krijg je al snel net iets anders dan je verwacht. Volgens mij puur voor Juri Ueno op de lijst gezet maar je krijgt er plots Yū Aoi als lieve blinde zus bij. Dan kan er bijna niks misgaan. Mooie opzet, de hoofdpersoon Aoi komt om bij een vliegtuigongeluk. Wat bij een filmproductiebedrijf voor consternatie zorgt. Het sukkelige hulpje Tomoya blijkt haar goed te kennen en zo begint de rest van de film. 117 minuten lijkt aan de lange kant maar is hier vrij terecht omdat de personages fraai worden uitgediept met hier en daar een zijpad (onder andere de nasleep van een collectieve speeddate waar Ueno heel ongeloofwaardig niemand vindt.) De film-in-een-film als conclusie werkt perfect. Een tearjerker, zonder twijfel, maar mooi gedaan.

Steve Jobs
'Do you want to try being reasonable?' Moeilijke man, makkelijke film. Een heuse meevaller zelfs. Ik keek deze vlotte biopic omdat 'ons pa' 'm laatst op 'de Belg' had meegepikt. De dag dat hijzelf met een Mac thuiskwam was voor jonge Ludo een hoogtepunt in zijn bestaan tot dan toe. Nerds... Dijk van een computer natuurlijk, maar of het door Steve Jobs kwam? De film draait er niet omheen. Anderen deden het werk, Jobs verkocht het idee. Een modern Amerikaan mensch dus. Geen Arthur C. Clarke en al helemaal geen Turing. Nee, gewoon een handige gozer met goochem in zijn donder en een hoop bewijsdrang. Op een of andere manier dacht ik dat Ashton Kutcher Jobsspeelde. Het is Michael Fassbender. Kate Winslet levert weerwerk als 'work wife'. Met zulke namen krijg je kwaliteit. Het scenario hakketakt heerlijk een en weer. Zeker het eerste half uur – waarin de Mac wordt gepresenteerd, flitst als een DePalma. Misschien had de hele film juist die presentatie moeten beslaan. Een gecomprimeerde fictie, het leven van een man in een enkel apparaat. Later krijgen we toch nog de freudiaanse (adoptie)familie-toer. Afwezige vaders en meer van die vervelende aardse dingen. Jobs had niks met zijn Social Network. Hij verstopte zich achter een bombastisch Reality Distortion Field dat later zijn logische einde zou worden. 'Hobbyists!?'

百日紅 〜Miss HOKUSAI〜
Fraaie animatiefilm rond de dochter van Hokusai, die zelf een wat stugge guy is. O-Ei schildert zelf ook en maakt regelmatig werk van haar vader af wanneer deze geen zin heeft. Kritiek kan hij prima geven, waaronder een paar intrigerende tips & tricks. Fraai beeld van het leven in Edo aan het begin van de 19de eeuw, eenvoudig en esthetisch, pessimistisch maar met genoeg ruimte voor genot. Helemaal niet slecht gezien. Mooie luchten en een paar dromen en fantasieën geven het geheel een prettige arty sfeer. Alleen de anachronistische muziek is hier een stoorzender. Dat vraagt op trommeltjes 'n stokken!

Vertigo
De whirlpool of terror and tension viel nogal mee maar prima film natuurlijk, al komt het wat langzaam op gang. De nachtmerriesequentie is helemaal classic.

La mansión de la niebla (Murder Mansion)
Een soort gothic giallo met een over-the-top finale. Voor eurosleaze valt het ook wel mee (of tegen) qua bloot, maar het is ook beter gemaakt dan menig andere film in dat genre.

Emanuelle in America
Razende reporter Emmanuelle stops at nothing voor haar verhaal en ze beleeft natuurlijk ook een en ander op seksueel gebied. Toch duurt het een uur voor ‘ie er in een keer in gaat’ (om een minder bekende boekwinkelscene van Jiskefet aan te halen). Maar goed, daarvoor krijg je ook wel een en ander voor de kiezen (‘problematisch’) en ook daarna bakken ze het weer op een andere manier bruin. Al met al toch beter dan verwacht, op een rare manier. Voor de overige houd ik het denk ik bij de beschrijvingen van Horrible Reviews.

American Honey
Interesting, er wordt niet over race gesproken maar ik denk dat deze film er heel erg over gaat. Een jonge meid van kleur genaamd Star ontvlucht haar leven met de kinderen van haar abusive boyfriend om met een groep verschoppelingen tijdschriften te gaan verkopen in sjieke wijken. Hoewel er allerlei redenen zijn voor ongemak voor Star voelt het als kijker een beetje vreemd om die witte groep waar ze in hangt zo hard te zien gaan op hiphop. Dat verandert in de loop van de film en ik denk dat er van alles over intersectionele kwesties in zit die moeilijk in woorden zijn te vatten. Zoals een regisseur eens zei (weet niet wie): als ik even kort kon vertellen waar de film over gaat had ik de film niet hoeven maken. Dat gevoel heb ik bij deze. Een hele hoop hunches over hoe het is als zwarte vrouw te leven in een wittemannenwereld.

Roadgames
Aparte Australische ode aan Hitchcock, een soort Rear Window beyond Thunderdome. Wel grappige keuze voor de hoofdrol, Stacy Keach (Mike Hammer!) als excentrieke trucker die samen met zijn dingo door Australië klusjes klaart. Mooi uitgediept personage met zijn slechte woordgrappen, commentaar op andere weggebruikers, geen scholing maar wel zelfverklaard aristocraat die moeiteloos gedichten citeert. Afijn, tijdens een stop wordt er waarschijnlijk een liftster vermoord en dat laat de rijdende voyeur natuurlijk niet los. Hoppa, het diepe Australië in, dun bevolkt met ontzettende rednecks en af en toe een liftster, waaronder opeens Jamie Lee Curtis, die haar gebruikelijke opgewekte ding doet. Franklin houdt het wat vaag of zij niet wat met de moorden te maken heeft. Het wordt op een gegeven moment heerlijk hypnotisch met subtiele lichteffecten al is het einde helaas erg rommelig, bijna meta op een duffe manier. Maar erg onderhoudende film en zeer vakkundig gefilmd.

Dat vraagt op trommeltjes 'n stokken!

ghehe.

Interesting, er wordt niet over race gesproken maar ik denk dat deze film er heel erg over gaat.

goeie. (Hitchcock dan weer de minst woke regisseur ever, die had niet kunnen werken anno nu me dunkt)

Roadgames lijkt me geweldig. Ergens voor 2022 dan.

A Midsummer's Fantasia
'Mag ik je hand schudden?' Koreaans-Japanse co-productie, die ook werkelijk dat is. Een Koreaanse regisseur reist naar Japan om locaties en ideeën op te doen voor een nieuwe film. Hij bevindt zich in het Japan van Naomi Kawase (tevens producer van de echte film). Een fenomenaal mooi bosland van tempels en oude rituelen. Alles wordt – net als Kawase's recente werk – uitstekend in beeld gebracht. Chique met ondertonen van een conservatieve agenda. In Hong-stijl (en in zwart-wit) interviewt de regisseur via zijn vertaalster oude besjes en achtergeblevenen. De makke Eeuw van mijn Ouders. Het continu heen en weer vertaal maakt de docufictie (als het dat is) nog wat realistischer, maar wordt ook snel bloedirritant. Zo kom je wel aan je minuten ja. Het herinneringen ophalen werkt nochtans aanstekelijk - zoals de nostalgie-modus dat altijd wel doet. En ja, de extreem beleefde melodieuze bevestigingsvocalisaties van twee culturen. Wie smelt er niet? Dan volgt de grote truc. De kleurswitch die je wist dat zou komen. 'Ik vond het wat, omdat het niets was.' De film in film-film. Het resultaat van de zoektocht. Opnieuw ademt het gebodene Kawase's 'toeristenfilms'. Slacking voor intellectuelen. Lief op het randje van saai. Vol subtiele spiegelingen van en uit het eerste deel. Aangename verpozing. Een land op pauze. 'Hier is het het beste.'

(Hitchcock dan weer de minst woke regisseur ever, die had niet kunnen werken anno nu me dunkt)

Toch valt er wel een feministisch thema in te ontdekken…

Dat haar begeleider/lover in American Honey de “40 acres and a mule” aanhaalt was zo'n moment dat ik dacht: dit is geen toeval.

Ham on Rye
'So how's everybody been sleeping?' Tweede Fase-film in zo'n beetje elke betekenis die je daarmee kan associëren. In de eerste plaats gaat over het einde van de middelbare. De schoolrit(uel)en de passage. Een nieuwe fase van het leven staat op het punt van beginnen. Zelfwerkzaamheid prevaleert. Ook voor de kijker. We moeten het begrijpen helemaal zelf doen. In een Amerikaans Hobbitland vallen niet eens zozeer de mensen op, maar vooral de objecten. Geklooi met aanstekers, vleeswaren, een restaurant-ruit. Alle esoterische hints neigen naar onzin. Een vriend van me noemde dat laatst 'susceptibility to Pseudo‐Profound Bullshit.' Concreter: de filmmakers zijn hier dermate wazig bezig dat je het niet langer 'offbeat' kan noemen, maar je je af kunt vragen of ze de maatsoort wel kennen. Het pad naar Verlichting wordt vergemakkelijkt door muziek van niemand minder dan Deuter. Zelden was New Age zo gepast – dus ze wisten het toch! Een paar Amerikaanse indie-obscuriteiten zorgen voor Hal Hartley-dansvibes. Dat snappen we ten minste. Jonge lijven tegen elkaar. Sluik, dazed, en confused. Daarna begint het echt. De Tweede Fase van de film. Lynchiaanse hermetica lokte de makers als een vlam een mot. Suggestie en suntans. Ik wachtte op Cocorosie en kreeg ietwat gefrustreerd zin om keihard Go van Moby op te zetten. 'Show the teeth.'

Lola
Eigenlijk heeft Fassbinder maar een thema: het glazuur van West-Duitsland dat over het fascisme ligt. Hier piekfijn in olijke neonkleuren aangedikt, wat mooi past bij de soapachtige twists. Maar ondertussen, dat dorpje met zijn corruptie, bordeel en parttime anarchisten is natuurlijk de Bundesrepublik in optima forma. De hele Fassbinder-troupe is weer van de partij, dit keer ook met een heerlijk "Limburgse" Mario Adorf (Ludo was ook al fan) die sigaren-trekkend alles wel even regelt. Maar het zijn die achteloze momenten waar ik dol op ben. Armin Mueller-Stahl die terloops vertelt hoe hij op de terugtocht door Pruisen is getrokken om even later geconfronteerd te worden met de opgewekte zwarte Amerikaan (echt altijd Günther Kaufmann in legeruniform :) Even een pijnlijke flits, zo mooi. Doet er ook verder niet toe, maar het hele personage staat meteen.

Duelle
Hier heb ik nog even een nachtje over geslapen. Die Rivette toch. Weer een alledaagse surrealistische trip door een geheim Parijs vol vreemde kamers en gangen. Zo'n lekker sfeertje, helemaal mid-jaren zeventig. Zo'n goede vrouwenfilmer ook, een paar vaste krachten keren terug in deze sensueel vrouwelijke droommythologie. Verhaal ga ik niet uitleggen, maar het is een fraaie draai aan de film noir. Knap hoe Rivette en zijn cameraman William Lubtchansky met licht en schaduw die droomsfeer weten op te roepen, zeer verleidelijk maar het knikkebollen gaf hier een prettige extra laag. Let op Jean Wiener die live de muziek verzorgt door steeds ergens als pianist te verschijnen (HOe geniaal, etc.) En er is zowaar een vervolg als...piratenfilm.

Lola <3

En er is zowaar een vervolg als...piratenfilm.

hahaha. Studio 100!

Abnormal Family
'Het arme ding.' Wat als Ozu een natte droom kreeg? Zag hij dan deze film vol doorkijkjes en kieren – zoals altijd dus - maar dan net even intiemer, dichter op de spleten, onder de rokken. Het begint met de Tokyo Tower en een goede tiet. De rest ontvouwt zich logischerwijs uit die these. Af en toe ontregelt door olijke funk-muziek. Wat al te blijmoedig eigenlijk, voor de depressieve porno die Abnormal Family in wezen is. Het lukt de film niet altijd zichzelf serieus te blijven nemen. Terwijl dat had gemogen, gezien de aanwezige klasse. Broerlief van een familie trouwt, en de hele familie raakt verzot op zijn eega (behalve hijzelf). Pa is – uiteraard – weduwnaar. Zoon's verlangen ontwaakt. Ondertussen tikt de regisseur de Japanse arthouse-elementen aan. Treinen en neonlichten. En ergens in de verte, een buitenvelder zonder bal. (Of droomde ik dat zelf?). De dialogen worden in een deadpan voorgedragen, zodat de acteurs energie voor het batsen overhouden. Het blijft pinku, dus op een 'foutje' na geen geslachtsdelen. Maar al het verhulde is ook wel geil. Er zijn wel degelijk prachtige shots! In Ozu-stijl. De beste kopt 't idee heel simpel binnen. Beeld je een klassieke kamer van Ozu in: de wanden, de diepte. Alleen nu ligt er aan het eind van de gang een dame. Haar hoofd schudt ritmisch heen en weer. Haar perfecte tiet stuitert. 'Het is saai om een vrouw te zijn, weet je.'

haha die tiet gaat in 6 regeltjes van goed naar perfect.

Ha! Is wat voor te zeggen.

式日
Hideaki Anno gaat in Ritual autobio. Hij strikt gewoon collega Shunji Iwai voor de hoofdrol van bedeesde filmer die bij een spoorovergang een jonge vrouw met trieste ogen vindt (de Japanse dochter van...Steven Seagal.) Voorjekijkendoorlopen, man. Maar dat doet hij natuurlijk niet. Zij woont in een (gekraakte?) parkeergarage(?), wat meteen de grootste woonruimte uit de Japanse filmgeschiedenis is. Heel arty ingericht, met felle kleuren, apparatuur, een klein bed, rotzooi en genoeg ruimte voor de ultieme Scalextric-racebaan. Dan is het twee uur proberen om door de muur van waanzin te breken. Ergens bewonderenswaardig hoe Anno dat in al zijn dimensies volhoudt, al vond ik het onvermijdelijk wat vermoeiend (het irritante narcisme van de waanzinnige, mijmerde ik enigszins beschaamd) iets wat Anno ergens halverwege fraai ziet aankomen in een soort achteloze observatie hoe we sommige verhalen niet willen horen. Een intrigerende worsteling, heel mooi gefilmd weer met die industriële landschappen aan de rand van de stad (sowieso, waar is iedereen?) en kleine invasies van anime, maar achteraf twijfel ik of het een goede film is. Wel dapper, en dat telt ook.

ah ja dat was me 'r een

Beginning
'Is je man thuis?' 'Nee'. De wegen van God, de vader, de opperman, ze blijven ondoorgrondelijk, zelfs voor zijn meest trouwe volgelingen. Neem nu Abraham, of de personages uit deze fraaie Georgische film. Een echtpaar runt een Jehova's Getuigen-kerk. Tijdens het kalme intro stroomt het volk toe, het zaaltje raakt vol, het licht gaat uit. Een mooi meta-moment, want ook de film begint op dat moment. En hoe! Na de schok volgt de rust van een parabel. Het rurale land lijkt wel een western, de corruptie evenzeer. Once Upon a Time in Georgia. En ja, daar mag u ook aan de staat van het land-film uit Anatolia denken. Zo goed is deze film (net) niet. Deels ook door het religieuze – slechts een deelgebied van een natie. Genieten blijft het wel, van rustige shots, stilte en net genoeg spanning, al flirt men met het Grote Niets. Ergens wordt het hoofdpersonage liggend in het gras minutenlang gefilmd. Geen beweging. Haast geen geluid. Ik denk dat Kierkegaard het wel zou waarderen, net als Dreyer en Bergman. Meer en meer gaat de film over het lot van de vrouw. Daar heeft misogyne God nooit wat op gevonden. Een half uurtje meer haast en de film was door MeToo-hit omarmd. Wat een ellende, wat een machteloosheid. Levenshorror uit de menselijke gevangenis. Vaderloos, zoonloos, enkel onze eigen onheilige geest. 'Wil je de toekomst niet weten?'

盲獣
Bataille was denk ik hard gegaan op Blind Beast uit 1969 (Martijn B. ongetwijfeld ook.) Yasuzō Masumura kende ik tot nu toe alleen van zijn heerlijke consumptiesatire Giants and Toys maar dit is een heel ander kopje groene thee. Vroeg me af hoe dat is gekomen, ondertussen wel een (yakuza)film met Mishima gemaakt, dus misschien dat daar een invloed is te vinden. Hoe dan ook, de basis is proto-torture porn, een fotomodel dat zich graag avant-gardistisch quasi-bondage laat fotograferen komt op een dag tijdens een tentoonstelling een blinde man tegen die wel heel enthousiast een beeld van haar aftast. Afijn, deze beeldhouwer ontvoert haar samen met zijn moeder en sluit haar op in een ruimte met bizarre sculpturen. Haar ontsnappingspogingen leiden tot een typische twist die rigoureus tot het einde wordt uitgespeeld inclusief een sublieme afsluitende gedachte die bij mij lang nastuiterde. Zeker geen prettige kijkervaring, maar wel een hele mooie film ergens tussen eksperimenteel teater en surrealisme in en je ziet direct de lijn richting Audition, Sono en al die andere heddobangā.

dit is een heel ander kopje groene thee

ghehe.

blinde mannen, ook wel eens een dame tegenkomen die dat als fantasie had. (Weg met de male gaze, ofzo :-) )

Zat wat in de draad te scrollen en kwam Bateau Ivre's recensie tegen van Hi My Name Is Johnny Polonsky. (Inclusief Khonnor-grapje ('daar gaan Ludo en ik samen een docu over maken'). Toen gemist, nu dan toch nog een glimlach, en deal! Even een voordekunst.nl aanmaken ;-)

Ik zet 'm op de lijst, die Polonsky-film, that is.

blinde mannen, ook wel eens een dame tegenkomen die dat als fantasie had.

Oh. Hier moet ik verder op marineren, fascinerend.

死闘の伝説
Een buitengewone film. A Legend, or Was It? begint in fraai Technicolor met beelden van idyllisch Hokkadoi maar de vertelstem stelt omineus dat er jaren geleden iets verschrikkelijks is gebeurd waarover iedereen nu zwijgt. Hup, over naar zwart-wit en het is de zomer van 1945. Een familie uit Tokio probeert in te burgeren in een boerendorpje. Hun dochter is uitgehuwelijkt aan de zoon van de burgemeester, maar haar broer herkent hem uit zijn regiment en ziet het het huwelijk daarna niet meer zitten. Meteen begint de Japanse psyche tijdens de oorlog een rol te spelen. Iedereen is al zoons verloren, men weet dat de oorlog zelf niet meer te winnen is en toch zingen de kinderen nog odes aan de keizer en liedjes over "onze lichamen die in de zee zullen drijven." De dorpelingen blijken ongeciviliseerde lomperiken en opgehitst door de fascistoïde burgemeesterszoon lopen de pesterijen langzaam uit de hand met geweld over en weer. Mooie spanningsopbouw geholpen door hypnotische traditionele muziek. Doet een beetje aan Straw Dogs denken maar dan echt veel beter en ook mooier gefilmd. Bovendien geen Amerikaanse heroïek aan het eind maar, zoals je wel ongeveer kon aanvoelen, Japans pessimisme.

David Byrne’s American Utopia
Door Spike Lee geregisseerde concertregistratie. Ik ben geen grote Byrne of Talking Headsfan, maar die van Talking Heads sprongen er wel uit. Dit soort theatrale uitvoeringen, ‘gewoon’ een bandje is ook niks mis mee wmb, of ander soort theater. Maar no disrespect, gewoon niet helemaal mijn smaak.

La campana del infierno (Bell from Hell)
Uitstekende Spaanse horror, hoog WTF-gehalte al wordt het door de surreële sfeer niet zo belachelijk dat het camp wordt.

Delia Derbyshire: The Myths And Legendary Tapes
Gedeeltelijk talking heads (Radiophonic Workshop-collega’s), geacteerde gedeeltes en Strickland-achtige sfeerintermezzo’s vertellen het verhaal van de elektronica-pionier. Fraai!

The Dark and the Wicked
Waar Bell from Hell een hoogtepunt is van een hype zal The Dark and the Wicked dat niet worden van de huidige hype. Niet slecht maar teveel going through the motions.

Army of the Dead
Tja, veel te veel post-apocalyptische gespierde bezwete lichamen en pifpafpoef. Ben geen purist die vindt dat zombies niet mogen rennen, maar hier is het gewoon insult to injury.

変態家族 兄貴の嫁さん (Abnormal Family)
Ik moet geloof ik nodig Ozu-films gaan kijken (zie op Letterboxd een score van 0). Zonder die context nog steeds een onderhoudende pinku, stijlvolle softporno.

Saint Maud
Dit is een intrigerende psychologische horrorfilm. Ondanks het wat clichématige Is this the real life? Is this just fantasy? erg intelligent en spooky.

To Stay Alive: A Method
Iggy Pop leest Houellebecq voor, de laatste geen vrolijke knakker maar Iggy stemt altijd vrolijk. We volgen Michel also ook nog wat andere kunstenaars in hun leven. Poets, attack!

Promising Young Woman
Rape and revenge is geen moreel hoogstaand genre maar er zit nog een soort van rechtvaardigheid in. Deze film, die er fraai uit ziet en goed klinkt qua soundtrack, is echter heel erg cynisch. In combinatie met de pretentie iets zinnigs over misogynie en mannen te zeggen maakt het tamelijk onverteerbaar. In een andere wereld zou het een leuk plot kunnen zijn, maar we zitten met deze wereld.

盲獣 (Blind Beast)
Dit is different cook gelukkig. De boodschap over de leegheid van een strikt materieel wereldbeeld met nog wat mannen-met-vrouwen-en-hun-moeder-in-het-bijzonder, zoals vaker besproken in Japanse cinema, is sound en vormgeving ijzersterk. Feitelijk in een ruimte met slechts drie personen tussen de sculpturen wordt een hele wereld geschapen. Omar had gelijk, hier ga ik lekker op.

Ben geen purist die vindt dat zombies niet mogen rennen

ghehe :o

A Legend, or Was It? gaat op d'n lijst.

van 'mijn' film zou ik zelf meer geinteresseerd zijn in een 1 a 2 regelige recensie van MB.

Hamilton
'When America sings for you...' Geen toneelverfilming, maar een toneelopname van een in hipsterkringen geliefde musical. (Mede door BLM). Een Afro-Amerikaanse cast speelt de founding fathers. Zo doet Daveed Diggs een geweldige Jefferson. De muziek had wel een tandje meer van zijn Clipping mogen bevatten. Genoeg trappen in het decor, maar nul hardcore trap-beats. Zo zonde! Qua verhaal lijkt het aanvankelijk op Hoop Dreams. Anthony Hamilton, een 'creool', barst van ambities en talent. Voor vol wordt ie echter nimmer aangezien. Een immigrant moet immers altijd harder lopen. De geknepen stem van de hoofdrolspeler ging me rap tegenstaan (en de onderkin valt ook op, in vergelijking met de achtergronddanseressen). Blijkt die jongen werkelijk alles te hebben geschreven! Hulde voor Lin-Manuel Miranda, dan mag je jezelf belonen met een te net te hoog gegrepen plaats in de spotlights. De politiek van eind 18e eeuw spettert ook op bleke Disney-muziek. Het mooiste liedje bezingt het afscheid van George 'Afonso Alves' Washington. De 'echte' tekst, vermoed ik, allemaal onnavolgbaar eloquent binnen het metrum gegoocheld. Dat is dan wel weer behoorlijk hiphop eigenlijk! Laatste voor de hand liggende les: Amerika is gebouwd op geweld, zelfs de hoogste piefen schoten elkaar aan gort. Wat een land. 'Can we get back to politics?'

L'Arbre, le Maire et la Médiathèque
Rohmer die politiek doet? [chinstroke emoticon] Heel even in het begin dacht ik "Dit wordt zo'n gespecialiseerde kijk in de Franse politiek dat ik niet weet of ik dit ga volhouden." Maar ziedaar, de gevallen politicus die burgemeester wordt op het platteland gaat wandelen (hé Rohmer) met zijn kosmopolitische vriendin langs velden en boerderijen terwijl ze lekker op zijn Franse argumenteren (dochter luisterde half mee: "Ze praten alleen maar in deze film.") De socialistische burgemeester is vriendelijk maar ambitieus en heeft zowaar van het ministerie geld gekregen voor een strak complex van mediatheek/theater/zwembad "gemaakt met traditionele materialen". Een aardig plan, dat niet eens heel erg het uitzicht zal verknallen maar daar denkt de lokale leraar anders over (Fabrice Luchini, die echt heerlijk over the top Fransoos gaat.) Je ziet het conflict al aankomen maar toch subtiel uitgespeeld ook dankzij een journaliste die eens een kijkje gaat nemen en de lokalo's, met bizarre accenten en koppen rechtstreeks uit Asterix, interviewt. En heel luchtig en sneaky weet Rohmer gewoon allerlei thema's aan te snijden (de neergang van het platteland, het verdwijnen van traditionele levensstijlen, de kleine boer die het niet kan bijhouden, de rol van prestigeprojecten, de teloorgang van de politieke journalistiek, kosmopoliete elite) die zijn tijd ver vooruit waren (film is uit 1993). Het is Rohmer dus het eindigt vriendelijk ironisch, met een toefje melancholie. Zou wel eens een van mijn favorieten van de man kunnen worden.

van 'mijn' film zou ik zelf meer geinteresseerd zijn in een 1 a 2 regelige recensie van MB

Hamilton, ik durf het niet aan. 😨

i don't blame ya, errrrg lange zit zeg. En die muziek is constant hetzelfde, het is de inhoud nog wel interessant is.

A Page of Madness
Cousins Reloaded. Zijn filmodyssee hervat. Dat wordt dus weer een zomer vol zwijgende films. Lekker rustig. Minder prikkels, meer beeld. Alhoewel? A Page of Madness stamt uit de caleidoscopische ontdekkingsperiode van de cinema zelf. Een zelfreflectie nog zonder spiegel. De hyperkinetische editing zet de toon tijdens het fraaie intro, waarin vallende regen het doek zelf lijkt te sensibiliseren. Alle surrealistische beeldeffecten worden nog versterkt door de lage FPS. Het verhaal zelf geeft zich hartstochtelijk over aan hermetica. Een deel is duidelijk Caligari (uit dezelfde periode, dus niet gejat, het hing gewoon in de lucht), het andere deel is volkomen Japans. Onbenaderbaar eigenheimerig. Kinusaga maakte daarmee een film om een boekje over te lezen (en misschien is het boekje wel beter). Een handleiding had geholpen. Het gaat dus – lees ik later – over een man die in een inrichting gaat werken. Zijn vrouw heeft hun kind vermoord. In de inrichting heerst uiteraard de waanzin van Death in Venice. Bewakers en belaagden en allemaal kijken ze bedenkelijk. In het associatie-dissociatie spel moest ik zelf(s) aan Metal Gear Solid denken. Grijze paranoia kruipt door de gangen. Had ik al gezegd dat er helemaal geen tussentitels zijn? We zitten hier rechtstreeks in de hoofden. Het leven lacht je uit in je gezicht. Goddank zijn er trommeltjes.

Oh ja die! Ik herken de "poster", blijkbaar zat ik nog te twijfelen, nu niet meer. :)

Le soldatesse
De beste film van Zurlini die ik tot nu toe zag (waarschijnlijk zijn beste aangezien hij jammer genoeg niet zoveel heeft gemaakt.) Ik ben altijd dol op de reis-achter-de-linies-oorglogsfilm en dit is een hele fraaie. In streng neorealistisch zwart-wit wordt de toon haast als documentaire gezet. Italië is met de Nazi's Griekenland binnengevallen, zoals wel vaker zijn ze wat relaxter dan de fanatieke Duitsers. Maar goed de soldaten hebben vrouwen nodig en in het hongerige Griekenland is het makkelijk vrouwen ronselen. Hier een aantal van de mooiste actrices uit de jaren zestig, onder andere Anna Karina, Lea Massari, Marie Laforêt en een zwijgende Milena Dravić. Een brave luitenant krijgt de opdracht om ze met een truck door partizanenland af te leveren op verschillende locaties, geholpen door de jonge Mario Adorf, als meer volkse paisan. Dat levert een intrigerende reis op, heel menselijk, af en toe grimmig en met natuurlijk een zwaarmoedig, poëtisch einde.

異聞猿飛佐助
Masahiro Shinoda draagt zijn steentje bij aan de arty 60s samoeraifilm, met ninja's! Je weet vanaf het eerst shot met stemmige banieren in de wind dat Samurai Spy een goede film is. Maar makkelijk wordt het je niet gemaakt. Burgeroorlog, twee facties met namen die wel erg veel op elkaar lijken en een derde partij die zogenaamd neutraal is en dan een duik in het wereldje van het spionnengilde dat allerlei fratsen uithaalt. Puur film noir qua plotontwikkelingen. Ik had het in het begin wat moeilijk maar zag tussen het knikkebollen wat christenvervolging en een confrontatie op een brug waarbij de mysterieuze man in wit plots in totale stilte ontsnapt door in de rivier te springen. Pure droomcinema. Daarna komt er gelukkig wat meer lijn in en was ik bij de les met prachtige interieurs waar licht uit een spleet valt, gemengd baden, Takemitsu die opeens begint te trommelen in een hypnotische scène die overgaat in een festival waar een van de mogelijke bad guys moeiteloos meedanst. Achtervolgingen, eindgevecht in de mist en mogelijk laatste streek voordat het beeld bevriest. Prachtige film, maar ik heb zeker een herhaling nodig (wie weet ooit ook in de bioscoop). Wat ik me overigens al een tijd afvraag is of Peckinpah heel into Japanse films was? Hier ook weer een scène van een jongetje dat verwonderd een bloederig duel bekijkt die je later zou terugvinden in The Wild Bunch, etc.

Takemitsu die opeens begint te trommelen

ghehe YEAH.

Le Soldatesse doet me wat aan Lebenszeichen van Herzog denken.

heb zelf nieuwe baan, dus ietwat vol in het hoofd (gelukkig wel, wel gelukkig), maar daarom blij met de eenvoud en vooral de korte duur van:

Die Austernprinzessin
'Ich kaufe dir einen Prinzen.' Lustig lustspiel waarin Lubitsch de parvenu onder de landen eens lekker op de hak neemt: Amerika! Hij doet dat slim via dat wat de parvenu nastreeft, de adel. Die zijn net zo goed parvenu's in de moderne wereld (van 1919). Eigenlijk begint precies op het moment dat satire mogelijk wordt het verschuiven en omkeren – bromde de huiskamerfilosoof. In fraai gefilmde decors ('in eigenen Aterliers gefertigt') zien we de Amerikaanse industrieel Quaker een XL sigaar roken, met een dubbel handvat. Eerst draagt hij 'm niet helemaal zelf, en daarna dragen zijn tot slaaf gemaakten zijn huiswaren. Ze hadden het racisme van de Yankee al goed in de smiezen. Dochterlief Quaker wil een vent, dus spoedt men zich naar de Tinder anno toen. Een Facebook-tijdlijn is er niets bij! Het inwisselbare plotje over persoons- en statusverwisselingen heeft dan haar kruit wel verschoten. Wat blijft is de geniale apenkop (excusez le mot) van Quaker zelve. Bovendien vindt Lubitsch een verrassend knap evenwicht tussen talige (tussentitel)-grappen en slapstick. Dat tweede komt als geroepen en gesmeten, maar het is dat eerste waar de Effizienz van Lubitsch zich in al zijn glorie toont. Moraal van dit (dijen)kletsverhaal? Koning, keizer, admiraal, poepen doen ze allemaal. In de Vlaamse betekenis van het woord. 'Ist das aber ulkig!'

Grapppig, er is altijd nog een vroegere film van Herzog (ik ben geïntrigeerd.) Gefeliciteerd met de nieuwe baan trouwens.

Delia Derbyshire: The Myths And Legendary Tapes
Zo zie ik mijn documentaires graag. Een paar talking heads met goede verhalen en men neme vervolgens een persoon, hier Cosey Fanni Tutti, die door de hoofdpersoon is beïnvloed en aan de slag gaat met haar muziek. Delia Derbyshire toch een beetje de Maria van de elektronische muziek, al snel was haar invloed in de jaren 90 duidelijk, bewust of onbewust, op al die Britse knoppendraaiers als Aphex Twin, µ-ziq, Coldcut The Orb en Orbital. Dat excentrieke Engelse, naïef, futuristisch maar nostalgisch met droge humor, eigenlijk een wonder dat Warp niet Delia heet. Regisseur Caroline Catz speelt Derbyshire zelf, wat resulteert in een fraaie kijk in de stoffige Britse mores waar vrouwen met een beetje ambitie secretaresse kunnen worden terwijl ondertussen een Ballardiaanse moderniteit toeslaat. Toch komt ze bij de BBC Radiophonic Workshop terecht, een heerlijk knutsellaboratorium voor special effects, hoorspelmateriaal en begintunes. Dat leidt tot het ontroerende moment dat ze met een collega het thema van Dr.Who opneemt, met vier taperecorders die op het juiste moment gestart moeten worden. Eigenlijk de balans die je zoekt: je leert over het individu maar de tijdgeest wordt invoelbaar.

Crock of Gold: A Few Rounds with Shane MacGowan
Lang geleden, als puber Rum, Sodomy & The Lash wel veel gedraaid. Thuis veel Chieftains en Dubliners gehoord, O'Carolan gespeeld met de familieband, dus geen vreemde voor de Ierse folklore. Toch al snel afgehaakt, leuk te horen dat die kersthit en Fiesta wat MacGowan betreft ook al niet meer leuk was. Maar mooie docu, dik budget voor animaties en halve Ierse geschiedenisles. MacGowan zelf is geen fraai gezicht in die rolstoel en onverbeterlijk aan de borrel (als ik dood wilde was ik wel dood geweest), maar toch ook wel mooi.

O'Carolan gespeeld met de familieband

<3 (foto's op FB!)

Confessions of a Co-Ed
'Do you know what I'd do if this was some other girl?' Pracht van een titel voor een nogal soapy film. Niet zo verwonderlijk dat ie ook als Her Dilemma bekend staat. Dat wijst duidelijker de richting naar bloemetjes en bijtjes. De eeuwige strijd der seks(en) speelt ditmaal aan de universiteit anno jaren dertig. Fast Times at Uni High! Bijna honderd jaar geleden ging alles ak hetzelfde. Freshwomen worden ingepalmd door geile aasgieren. Players gonna play. Haters gonna hate - en women fall for the bait. Ondanks dat ze chemistry studeren! Misschien was het onderwerp voor de jonge sterren zelf nog best en beetje spannend, er wordt nogal deadpan geacteerd. Voor het opwekken van wat puriteinse passie zijn er gelukkig flink wat scenes vanuit sorority houses in pyjama. Dat is wel veranderd. Het belang van het been om je date te lijmen. De frat boys zitten uiteraard zelf op en top gekleed met sigaren te spelen! De maatregelen tegen de Grote Zonde door de uni deden me aan mijn eigen schooltijd denken. 'De rotte appels moeten eruit!' Entire chapters die lijden onder de Ondeugd van Weinigen. Tussen de regels door begint dat wat nog niet gezegd kan worden te overheersen. De Premarital puntje puntje puntje en de gevolgen zulks. Melancholie ontbreekt. Wat was het mooi geweest als Ida Lupino had meegedaan. 'Be honest with your body.'

Les Choses de la vie
Wat is er toch met Netflix aan de hand? Opeens allemaal Euro-klassiekers verkrijgbaar, waaronder deze avant-gardistische soap uit 1970. Vooral geroemd vanwege een van de fraaiste auto-ongelukken uit de filmgeschiedenis die op allerlei manieren verknipt, vertraagd en versneld wordt. Michel Piccoli, toch wel de oer-Fransman (kalm, kalm, woedeaanval, kalm) is een architect die op een aantal kruispunten staat (oef, die metafoor wordt wel heel erg bot uitgespeeld). Hij heeft een pitch in Tunesië waar hij vervolgens drie jaar zal wonen en waar zijn vriendin Romy Schneider wel zin in heeft. In allerlei flashbacks tijdens het ongeluk zie je hoe hij kettingrokend (maar echt, op een gegeven moment merkt hij nog even op "ik rook teveel.") twijfelt, over zijn tweede huis, gezellig doen met zijn zoon en misschien mist hij zijn ex met wie hij nog samenwerkt? Zou ik ook doen want dat is weer een hele leuke Lea Massari (ik zie nu dat die in het echt ook architectuur heeft gestudeerd). Afijn, de dilemma's van de moderne bourgeois, niet superspannend maar na 50 jaar is zijn "wat moet je met je leven? Bitches ain't shit" gepeins redelijk up to date. Alleen de auto's zijn echt veranderd. Technisch zeer vernuftig maar ook ergens een soufflé.

Wat is er toch met Netflix aan de hand? Opeens allemaal Euro-klassiekers verkrijgbaar

Vanaf volgende week draait de lokale bios wekelijks een Wong Kar-Wai:

Chungking Express
Fallen Angels
Happy Together
In The Mood For Love
2046

Ja ik ga naar Fallen Angels (de eerste die ik ooit zag en toch nog steeds mij favoriet. Bovendien nieuwsgierig wat hij heeft uitgespookt met dat controversiële geremaster). En naar The Hand, die in EYE ook een paar keer wordt vertoond (heerlijk idee, uurtje film, hop naar huis).

Qua Netflix. Er schijnen ook oudjes van andere landen op te zijn gezet, ik moet het nog goed bestuderen. In ieder geval wat Italianen uit de jaren zestig waaronder het meesterlijke Io La Conoscevo Bene. MUBI is natuurlijk veel beter. En in 2074 misschien eindelijk Criterion Channel in Europa?