Johannes Gensfleisch zur Laden zum Gutenberg

Virginia Woolf - Mrs Dalloway
Vervelend werk. Had alle moeite van de wereld me twee pagina's geconcentreerd te houden. Extra vervelend, want de na afloop gelezen introductie maakt het allemaal zo geweldig, zo ongelooflijk rijk. Er zit ook zoveel in. Maar toch, maar toch. Het deed me vaak denken aan Manhattan Transfer (Dos Passos) uit hetzelfde jaar. Die modernistische droomachtige vertel-staat hing 'in de lucht' (als letters in de wolken, in de roman). Maar waar Manhattan Transfer - in mijn herinnering - ook uitgebreid over lower classes gaat, over scenes die ik wil zien, meebeleven, mee-maken - is 'London Transfer' van Dalloway en Woolf upperclass, chique, blase, het einde van een conservatieve tijd. In de inleiding wordt vermeld hoe Woolf heel veel thema's 'dempte'. Bewust zou ik haast zeggen. Ondanks de hittegolf is het een grauwsluier van verloren levens. Wel benieuwd nu naar de verfilming van Marleen Gorris, want er zit ook veel cinematiek in de techniek.

Julio Cortazar - 62-bouwdoos
Experimentele roman, anti-roman, plak er een mooi etiket op. Een uitvloeisel van de roman "Rayuela: een hinkelspel" waarin Cortazar nog verder gaat met het oprekken van de grenzen van het literaire genre. Het verhaal navertellen gaat lastig, het is meer een soort "droomervaring-in-romanvorm". Al snel ontstaat een soort verhaal waar groepsdynamiek en gender issues de toon bepalen. Cortazar being Cortazar verspringt het vertelperspectief constant tussen een alwetende verteller en meerdere 'ikken' met als doel de lezer op het verkeerde been te zetten. Een andere aardige Cortazar-vondst is het herhalen van een gebeurtenis binnen een andere context waardoor de betekenis ervan verandert (David Lynch deed dat ook aardig in zijn films). Paradoxaal genoeg is juist Cortazar's literaire talent die het boek de moeite waard maakt, al is het boek maar bij vlagen echt sterk. Al met al een geflipt en typisch jaren '70 experiment, in de geest van Godard, Perec en Derrida.

Woolf heb ik nog nooit gelezen, wel de Braziliaanse Woolf: Clarice Lispector. "Manhattan Transfer" wil ik nog wel een keer lezen maar voorlopig niet, zo kort na "U.S.A."

Julian Barnes - Flaubert's Parrot
Natte droom van elke literatuurwetenschapper. Een biografie over Flaubert die gaandeweg bijna belachelijk subtiel over de (fictieve) biograaf blijkt te gaan. Een ware tour de force van 180 pagina's - de voorbereiding van Barnes moet eindeloos hebben geduurd (zonder Wikipedia, :P ). Vol wijsheid en pijn. Ik moest aan een collega annex vriend van mijn vader denken. Diens vrouw stierf, en een half jaar later ontdekte hij in brieven een geheim op zolder. Een geheim wat hij ergens al moet hebben vermoed. Mensen, je kunt ze niet kennen. En levens ook niet. Die kun je alleen leven.

Robert Holdstock - Mythago Wood
Kwam deze titel tegen in een draadje over "originele boeken waar niemand het over heeft" en ik was geïntrigeerd. Fantasy uit 1984, volgens mij destijds wel succesvol maar doet het inderdaad anders dan je zou verwachten in het genre door compleet te breken met de Tolkien-stroom. Een jonge man keert na de Tweede Wereldoorlog terug naar zijn ouderlijk huis omdat zijn vader is overleden. Het huis waar zijn broer nu woont ligt aan het laatste oerbos van Engeland. Al sinds hun kindertijd is het niet helemaal pluis en zijn er af en toe manifestaties. Zijn broer verdwijnt steeds vaker in het woud en daar komt een hele leuke manifestatie voor terug. Daar dacht ik even dat het fout ging maar het leidt allemaal tot een mooi conflict tussen de broers en uiteindelijk in het derde deel tot een reis naar het hart van het woud en terug in de tijd, een soort collectief onderbewustzijn vol archetypen en echo's van legendes, dat heel fraai is gedaan, met gevoel ook. Natuurlijk een aantal vervolgen en prequels, maar daar trapt deze jongen niet meer in.

Bird Lives!: The High Life And Hard Times Of Charlie (yardbird) Parker - Ross Russell
Een biograaf die zichzelf opvoert, dat is altijd raar. Maar in dit geval strikt noodzakelijk omdat Russell een zakenpartner van Parker was die een aantal plaatopnames financierde. Hij was ook getuige van de hele Camarillo-episode (Parker belandde in een tijd lang in inrichting na een reeks incidenten) aan de West Coast. Het verhaal dat in detail wordt opgediend is dat Parker al vroeg verslaafd was (op zijn 17e), maar desondanks wel kans zag een muzikaal talent te ontwikkelen in het bruisende Kansas City dat al gauw de basis voor een legende wordt (plaatopnames zijn er dan nog nauwelijks). Pas na WOII ontstaat er zoiets als een markt voor geluidsdragers en wordt er flink in opnamesessies van Parker's muziek geinvesteerd, maar dat wordt gaandeweg onmogelijk gezien zijn verslaving aan dope en drank. De aftakeling wordt in detail beschreven wat schril afsteekt met de opkomende jongere generatie die wel raad weet met Parker's ideëen.

oh mooi!

goeie om aan een in oktober pensionerende collega te schenken :-)

Frans Kellendonk - Mystiek Lichaam
Misschien kwam het simpelweg door zijn recente verscheiden, maar ik moest aan Hafid Bouazza denken. De grootste recentelijke barokist van de Nederlandse letteren had een vaderlandse voorganger. Kellendonk pakt als geboren en getogenaar zijn eigen land nog wat harder aan. Zeker het eerste kwart is een taaie doch perfecte satire van gierigheid, antisemitisme en bedompte familiekamertjes vol zelfhaat van bijbelse proporties. Daarna valt Kellendonk in een heel Hollandse valkuil die Bouazza wel wist te vermijden, gelukkig. Het essay in romanvorm. Zelve getroffen door AIDS (waarvan de eerste tekenen zich bij Kellendonk openbaarden ten tijde van deze roman) gaat ons Franske tekeer tegen homoseksualiteit (ja ook hij was van die aard en aarde) en nou ja, joden dus. Pas laat in het boek hervindt hij weer die kokette rococo van de overdadige versieringen des eerste passages. Je moet er wel tegenkunnen hoor, want van grappen rond abortus als 'ik maakte van mijn baarmoeder een moordkuil' word ik toch een beetje iebel. Niet mijn overdadige stiel, wel met ambachtelijke klasse verwerkelijkt. Tot de dood hem scheidde.

Dit klinkt gewoon ontzettend kut.

gheheh. 'Zesje', zeggen wij 'thuis' dan altijd (bij bijna alles)

ook wel benieuwd naar EvR's mening, want zie dat hij Kellendonks verzameld werk las. Kan Mystiek Lichaam zonder de controverse en het prive-leven van Kellendonk?

ook wel benieuwd naar EvR's mening, want zie dat hij Kellendonks verzameld werk las. Kan Mystiek Lichaam zonder de controverse en het prive-leven van Kellendonk?

Duidelijk is dat Kellendonk's ironie niet door iedereen werd gedeeld/op waarde geschat gezien de ellende die hij over zich heen kreeg. Wat je zegt over "een roman als essay" klopt, want de symboliek druipt ervan af (onaf huis = maakbare samenleving, "meerdere geloven onder 1 dak" en meer van dat alles). En het probleem dat dan ontstaat is dat onsympathieke romanpersonages met onsympathieke ideeen aan te pas moeten komen om maatschappelijke frictie tussen religies/nationaliteiten/andersdenkenden weer te geven. Boek was (geloof ik) vooral een aanval op het idee dat een multiculturele samenleving vanzelf zou ontstaan en zijn eigen problemen op zou lossen zonder politieke inmenging, en bedoeld als een case study op microniveau die het tegendeel laat zien.

late reactie mijnerzijds - well put! :-)

Kon me eigenlijk weinig van het boek herinneren toen ik je recensie las, maar vond het eigenlijk het minste boek van 'm. Deel 2 van het Verzameld Werk staat vol met interviews waar hij wel duiding geeft over de achtergrond van het boek en de titel (dat blijft onderbelicht in het boek zelf). Aardige verwante tip is de Kellendonk-lezing van A.F.Th. Van der Heijden met een aantal anecdotes over Kellendonk zelf ("Gedichten Gods of De vergrijpstuiver").

M. John Harrison - The Sunken Land Begins to Rise Again
Heel apart boek van de oude New Worlds sf-schrijver. Eigenlijk een groot sfeerbeeld van post-Brexit Engeland waar dingen niet pluis zijn, een soort 21ste eeuws Victoriaans spookachtigheid zonder echte spoken. Knap hoe eigenlijk een echt plot afwezig is, in die zin rijst het "gezonken land" om weer rustig te dalen. Echt schrijversboek wel, een en al mooie zinnen en kleine observaties waardoor op een hele eigen manier een idee wordt gepresenteerd: "The internet was killing them. The speed of things was killing them. They were like old-fashioned commercial travellers, fading away in bars and single rooms, exchanging order books on windy corners as if it still was 1981 - denizens of futures that failed to take, whole worlds that never got past the economic turbulence and out into the clear air, men and women in cheap business clothes washed up on rail platforms, weak-eyed with the brief energy of the defeated, exchanging obsolete tradecraft like Thatcherite spies."

Douglas Coupland - Polaroids of the Dead
Bundel non-fictie uit 1996 waar Coupland in de introductie eigenlijk halverwege het decennium een jaren 90 nostalgie aankondigt. Was eigenlijk wel blij dat ik 25 jaar gewacht heb met lezen waardoor die nostalgie een realistischere afstand krijgt. En eigenlijk valt het ontzettend mee met die nostalgie. In het eerste deel analyseert Coupland namelijk de langzaam stervende subcultuur van de Deadheads. Raar eigenlijk hoe die super-Amerikaanse jaren 60 fantasiebubbel zo lang, met allerlei veranderingen, is blijven bestaan. Het tweede deel zijn korte essays en reisverhalen waar vooral het terugkerende beeld van zijn school in Vancouver me is bijgebleven. De school bevindt zich aan de rand van een bos en daarachter zijn alleen maar bergen en wouden waar niemand meer woont tot aan de Noordpool. Het beste deel is een lange beschrijving van de wijk Brentwood in Los Angeles. Als een vriendelijke Noord-Amerikaanse Baudrillard probeert hij in aforismen en knipsels de vreemde leegte te vangen met veel verwijzingen naar Monroe die er woonde en stierf en natuurlijk OJ Simpson (toen nog vers in het geheugen.)

Polaroids from the Dead, zie ik net nadat ik op submit post heb gedrukt.

Terry Pratchett - The Colour of Magic
Pratchett was een Engelse fantasyschrijver, echt zo'n naam die je vaak tegenkomt maar ik kwam er nooit aan toe om aan de Discworld-serie te beginnen. Kijk, 41 delen schrikt ook af. Maar goed, ik vond het eerste deel bij de kringloop. En ik snap nu wel waarom hij zo populair was. Hij neemt de bekende fantasy-motieven een heeft daar vervolgens heel veel lol mee dankzij een fijnzinnig Brits gevoel voor humor dat regelmatig tegen Monty Pythonachtig absurdisme schuurt. Discworld is ook meteen een heerlijke wereld die op zijn Hindoestaans plat is en gedragen wordt door vier olifanten die weer op een gigantische schildpad staan. In dit deel volgen we de avonturen van de mislukte tovenaar Rincewind en een olijke toerist Twoflower die zich samen door allerlei lastige situaties werken. Leest heerlijk weg al werd ik op een gegeven moment wat moe van dat gejaagde tempo waarin de situaties elkaar opvolgen. De rest van de 40 boeken ga ik natuurlijk nooit lezen, misschien hier en daar eens een deel als ik het tegenkom (je hebt vanzelfsprekend allerlei suggesties in welke volgorde je de boeken het best kunt lezen. Nerds!)

Maar goed, ik vond het eerste deel bij de kringloop.

heerlijk, en mazzel. Meestal treft men dan deel 3 aan ofzo van een serie en nimmer deel 1. (Al is Discworld geloof ik redelijk arbitrair, inderdaad)

buiten de Discworld geldt Faust Erik als een van zijn leukere, zelf gelezen, en ik herinner me er niets van, dat dan weer wel/niet.

Wat betreft Discworld droomde ik rond 1995 van het bezitten van de PC game.
https://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/c/c5/Discworld.jpg

Heerlijk 90s vibe. :)

Faust Eric klinkt goed als ik het zo bekijk maar is ook met Rincewind en, naar het schijnt, het negende Discworld-boek. :)

oh jeetje, kon ook niet anders eigenlijk, what was I thinkin', een groot Multiversum.

W.F. Hermans - De Donkere Kamer van Damokles
Ja, ja, leeslijstfavoriet maar ik koos destijds voor Het Behouden Huis, wat ik vrij goed vond en zo'n ultrasaaie late periode universiteitsroman. Eigenlijk valt er weinig toe te voegen aan een van de populairste Nederlandse romans ooit. Voor de oorlog hoorde ik wel iets teveel Jiskefet-stemmetjes in mijn hoofd. Maar zodra de Duitsers arriveren is het door het konijnenhol naar beneden. Heel aparte sfeer van Nederland tijdens de oorlog, lastig te omschrijven, bijna pastoraal maar met een continue dreiging. De twist had van mij wel wat opener gemogen: kijkt naar het fotorolletje ziet twee mannen, "Zeg kerel, laat eens zien."...einde. Wat mij bezighield is of Hermans Philip K Dick heeft gelezen? Wat ik zo snel oppik las hij sciencefiction in het Engels dus onmogelijk is het niet. Dat paranoïde sfeertje, dubbelgangers die al dan wel of niet bestaan, een sadistische controlestaat, het voelde als een thuiswedstrijd.

ha, even gemist, mooi. Hij hield wel van 'pulp', dus wie weet dat ie in de jaren zestig en zeventig toch wat heeft mee gekregen ervan.

(Goed getimede leesbeurt want het is WF's 100e geboortejaar)

Het Behouden Huis zou ik graag een heerlijk trage Oekrainsige arthouse adaptatie van zien. Mist en leegte.

Het Behouden Huis zou ik graag een heerlijk trage Oekrainsige arthouse adaptatie van zien. Mist en leegte.

Ja! Geweldig.

Scienceficton en Hermans: een achteloze relatie | Deel I (De Bezige Bij, 2030. 631 pagina's)

Louis Couperus - Antiek toerisme
Couperus op zijn meest aanstellerig en geparfumeerd qua taalgebruik, maar wat is dat toch heerlijk voor ongeveer 140 pagina's. Wat een ritmiek, sensualiteit van de taal en archaïsche werkwoordsvormen (kleuren zijn bezig om hun kleur te worden, dat werk). En het past wel bij dit soort klassieke fantasie. De jonge Romein Lucius is zo'n typische Couperus dandy, veel te rijk en verwend. De slavin die is verdwenen en zijn hart heeft gebroken leek mij stiekem een jongen, wat den leezer in deze setting toch wel had geaccepteerd, zelfs in de 19de eeuw. Afijn de reis gaat naar het oude Aegypte dat heel fraai tot leven wordt gebracht. Geen idee of Couperus bluft of heel gedegen onderzoek had gedaan, maar het is een lekker landerige reis langs het lijk van Alexander de Grote (geweldige scène), allerlei riten, zieners, priesters en andersoortig vertier. Dan is het met een soort soapachtige plottwist welletjes geweest, terwijl met nog best verder oostwaarts had kunnen treden. Maar goed dat kwam later.

Scienceficton en Hermans: een achteloze relatie | Deel I (De Bezige Bij, 2030. 631 pagina's)

lol trapte er toch even in en had 'm bijna in Google gegooid.

Heerlijke lichte kost van Louis, inderdaad had men ook best antiek naar Afrika mogen reizen (komen er niet ergens nog wel wat Ethiopiërs aanwaaien?)

komen er niet ergens nog wel wat Ethiopiërs aanwaaien?

Jazeker. In wouden, heerlijk mysterieus allemaal.

Helle S. Haasse - Cider voor arme mensen
Mijn eerste van Haasse werd me aangeraden waarschijnlijk omdat ik liet merken "dat ik even geen zin had in middeleeuws gedoe". Aldus deze kleine roman uit het midden van de jaren zestig. Beetje Antonioni-sfeertje met een man en vrouw die met enige tegenzin na een affaire nog een trip naar Parijs maken maar ergens in Noord-Frankrijk met autopech strandden. Bij een wat aftandse "commune" waar cider van bladeren wordt gekookt moeten ze wachten op de reparatie terwijl duidelijk wordt hoe de relatie tot stand kwam. Niet superspannend, destijds waarschijnlijk iets meer omdat het twijfelende moderne vrouw gecentreerd is (met vrij realistische gesprekken over hoe man en vrouw in relaties zitten en met gevoelens omgaan.) De oorlog komt toch even langs en verklaart de "subversieve" sympathieën van de hoofdpersoon op indirecte wijze. Duidelijk vakwerk zonder dat het heel memorabel is.

Ross Hagen - A Blaze in the Northern Sky
Onder de subcategorie 33 1/3 Europe verschenen, maar wel door een Amerikaan geschreven. Maakt niet uit want hij levert vakwerk af. Hagen kiest voor Darkthrone's tweede album omdat het precies de transitie van death naar black metal markeert. In 119 pagina's geeft hij een exemplarische lezing die eigenlijk wel standaard zou mogen worden in de serie. Een korte geschiedenis van het genre en de band, een meer sociologische subculturele lezing van black metal, een echte analyse van de muziek met zowaar notenschrift en waar bevindt de band/genre/muziek in het algemeen zich in de 2020's. Heldere stijl, echte metalheaad dus gevoelig voor de kleine grapjes en details van het genre. Hagen slaagt er in om me meteen anders, dieper, naar de plaat te laten luisteren, je hoort opeens nieuwe dingen. Het enige waar ik lichte twijfels bij heb is de gedachte dat Dartkthrone al in het begin een soort retroband was die een zelfverzonnen traditie creëerde uit Venom, Bathory, Hellhammer, Celtic Frost en dat black metal noemde. Dat van die eigen traditie geloof ik zeker maar ik herinner me toch echt dat black metal in de 80s al een ding was, namelijk uitgesproken satanische metal. Maar dat is ook wel fijn, dat je over dat soort dingen weer gaat nadenken.

Paolo Bacigalupi - The Windup Girl
Met prijzen overladen late cyberpunk-klassieker uit 2009. Redelijke pil voor SF met 500 pagina's en neemt dan ook de tijd voor een fraai staaltje worldbuilding: Thailand in de toekomst, met moeite beschermd tegen de zee met hoge dijken. Ze proberen het na de ineenstorting van globalisatie in hun eentje te doen wat met hangen en wurgen gaat. Verschillende ministeries die elkaar dwarszitten over het wel dan niet openen van de grenzen voor buitenlandse investeerders. Allerlei hints naar oude oorlogen en genetische manipulatie waar men niet altijd even succesvol controle over krijgt. Zorgvuldig opgebouwd met verschillende personages wat de eerste helft best traag maakt. Als eentje het loodje legt komt alles in een stroomversnelling dankzij een soort Ghost in the Shellachtige dame en lees je de laatste 250 pagina's zo uit. Geinig. Goed en pessimistisch maar ik heb beter gelezen.

en ook korter.

Ik las namelijk (bruggetje):

Jonathan Lethem - De Dissidenten
Ook weer bijna 400 groooote pagina's. En zo slecht vertaald. Dat het nog kan. Bij Meulenhoff. Je ziet de computervertaling-voorbereiding eraan af door bepaalde woordvolgordes. Maar ook in het Engels lijkt me het een hopeloze pil. Waarom moeten al die Amerikanen toch Grote Amerikaanse Romans willen schrijven, met teveel liefdeloze liefde en universitaire universiteiten. Was Lethem bij zijn uitgangspunt (en eerste 'deel') gebleven, dan was het nog wat. De Amerikaanse Communistische Partij in 1957, samen voor Sovjetes spelen, inclusief de uitwassen en het racisme.

Je ziet de computervertaling-voorbereiding eraan af door bepaalde woordvolgordes.

Ha, wat erg. Ja, vertalen is niet meer het edele ambacht van weleer.

Lethem zit ik al een tijd tegen aan te hikken. Nu ook weer dankzij de ultragedetailleerde Once upon a time at Bennington college podcast waar Lethem toch een beetje een sukkeltje is vergeleken met Ellis en Tartt (maar misschien juist daardoor het meest invoelbaar, als een soort verteller.)

een collega uit de Partij (tevens groot boekennerd) zegt dat Lethems beginfase waanzinnig interessant is, vele genres (ook SF). Maar ik pas voorlopig na dit debacle :P "En toen waren zijn boeken ook nog gewoon rond de 200 pagina's."

Ja, Eric is volgens mij een liefhebber. En hij heeft die 33 1/3 over Fear of Music geschreven.

Luis Buñuel - Mijn laatste snik
Ik had al lang geleden begrepen dat deze "discrete herinneringen" de moeite waard waren, maar dat het zo goed zou zijn. Buñuel begint melancholisch met een anekdote over zijn moeder met alzheimer die ze steeds maar hetzelfde tijdschrift geven en begint vervolgens gezellig te vertellen over zijn jeugd, heerlijk Noord-Spanje aan het begin van de 20ste eeuw, volgens eigen zeggen nog gewoon de middeleeuwen. Afijn, het is geen chronologische biografie, soms last hij een thema in zoals het briljante hoofdstuk over alcohol. Dan is al duidelijk dat Buñuel een gortdroog gevoel voor humor heeft, Spaans met altijd een vleugje absurdisme, zelden zo vaak hardop moeten lachen om een boek. En altijd lijkt de man op de juiste plek, de surrealisten in Parijs natuurlijk, Josephine Baker, Lacan, Chaplin, Hitchcock (die maar niet uitgepraat raakt over het geamputeerde been van Tristana), hij is idolaat van Fritz Lang de enige persoon waar hij een gesigneerde foto aan vraagt. Madrid tijdens de burgeroorlog, Hollywood, Mexico en dan gewoon Parijs '68 meemaken en zich zorgen maken dat zijn zoon en goede vriend Louis Malle niet te ver gaan met het rellen. Fraai, melancholisch einde over ouderdom en dan toch fantaseren hoe hij zijn vrienden op het sterfbed nog een poets kan bakken. Briljant.

Ja, Eric is volgens mij een liefhebber. En hij heeft die 33 1/3 over Fear of Music geschreven.

Toevallig ben ik net "Chronic City" aan het herlezen. Aardige karakterschets van Manhattan als decadente mini-samenleving, leest vlot weg, maar toch een hoog "soap"-gehalte. Wat vermoeiend is bij Lethem is dat hij zijn eigen belezenheid constant opdringt via zijn romanpersonages. "Bleeding Edge" is een veel beter boek over dezelfde Zeitgeist in New York.

Douglas Coupland - Player One
Uit 2010. Vier mensen komen elkaar tegen in een bar bij een luchthaven wanneer zich uit het niets een ramp voltrekt en ze dus met elkaar zitten opgesloten. Mooie personages wel. Lekker geschreven natuurlijk vol Couplandiaanse observaties over het 21ste eeuwse leven. Met de verschijning van een grimmigere figuur wordt het verhaal semi-conventioneel spannend maar dat had van mij niet zo gehoeven. Al met al aardig maar vooral het bijgevoegde Flaubertachtige woordenboek met allerlei verzonnen termen die herkenbare moderne problemen, afwijkingen en sensaties omschrijven blijft uiteindelijk het best beklijven.

Tommy Wieringa - Joe Speedboot
Aanvankelijk was ik zeer enthousiast. Goed geschreven literatuur lite. Typisch Hollandse bestseller, vlot te lezen gerommel in de dorpse marge. Boys will be boys. Wat verleden over Duitsers. Popcultuur-referenties. Gehandicapte hoofdpersoon Fransje is geobsedeerd door de stoere nieuwkomer Joe. Voor een echt goede bildungsroman blijkt het gebrek aan psychologische diepgang echter al snel een zwaar gemis. Je merkt dat de editor na een paar honderd pagina's tegen Tommy zei, ook dan maar ACTIE bitte. En dan volgt wel weer een goede passage over armworstel-toernooien (zouden ze echt bestaan, door heel Europa?). Andere ingevingen werken juist tegen, zo moet ook nog even Nederland Cultuurland worden ontleend met een meta-stuk over een geflipte schrijver. Zo hobbelt het boek gaandeweg van ingeving naar ingeving.

Van oude menschen, de dingen, die voorbij gaan...
Dit was een bulkboek tijdens mijn schooltijd, maar ik had daar destijds geen zin in, oude mensen, familieroman, ik was toen meer into geile elfjes dus gingen Psyche en Fidessa op de lijst. Hoe dan ook, dit wordt vaak als het meesterwerk van Couperus gezien, zelf denk ik nog steeds dat Iskander onovertroffen is, maar als familieroman is het van hoog niveau, al ontkom je niet aan de soapachtige ontwikkelingen. Lekker Haags, met een mooie opbouw zonder echte hoofdpersoon, drie generaties met hun eigen worstelingen waarbij de echte oudjes worstelen met een gebeurtenis uit het verleden...in Indië. Dat levert ook meteen een soort psychoanalytische manifestatie van het onderbewuste op, erg vooruitstrevend van Louis. Goed uitgewerkte personages kun je verder wel aan hem overlaten net als die geëxalteerde stijl met zijn karakteristieke ritmiek.

ahh ik hoor het 'm bijna al voorlezen

Je merkt dat de editor na een paar honderd pagina's tegen Tommy zei, ook dan maar ACTIE bitte.

Heb het zelf niet gelezen, maar wel meegekregen dat het manuscript vaak is afgewezen. Dikke kans dat het dus zo is gegaan zoals jij suggereert.

Boeli van Leeuwen - De Eerste Adam
Altijd bijzonder gefascineerd door Curaçao (en de andere Antillen). Boeli heeft zellf wel een aardige verklaring, het is als klein, dichtgepakt eiland een plek waarin de mensen elkaar allemaal echt diep doorleefd kennen, als Menschen. En dan blijft er dus stiekem weinig menselijks over, want de mens is een ander mens een dier. Zoiets. Eerste 100 pagina's zijn van een heerlijke Zuid-Amerikaanse zwier, surrealistisch, larger than life karakters, natuurlijk een dikke mep religie erbij, en een soms onnavolgbare mengelmoes van talen. Niet alleen het papiamento zelf, maar ook Frans, Duits, Spaans en Engels. Er komt een Teilhard-Chardin-achtige priester naar het eiland. En hij ontmoet de Eerste Adam. Dat wordt, passend bij het beeld dat ik had van Van Leeuwen, wel allemaal steeds hermetischer, totdat het sluit als een ondoordringbare oester. Nog altijd meeslepen, dat wel.

Klinkt als een aanrader.

de moeite waard, zeker en ook niet heel dik, of zo. (helpt toch)

Philippe Sollers - De Eenzaamheid van Het Geluk
Er was een moment, 1 of 2 jaar geleden, dat ik bedacht om Sollers mijn favoriete schrijver te laten zijn. Na nagenoeg niks van hem te hebben gelezen! Ik voel zeker - en ook nu nog - een zielsverwantschap. Het navelstaarderige, de literatuur die filosofie probeert te zijn, het hegeliaanse, de lok van de erotiek en ongemakkelijke misogynie bestreden door het hoofd. Interessant en boeiend, maar is het een goed schrijver, eigenlijk, werkelijk? Niet in deze door Remco Campert vertaalde roman, in elk geval, waarin Sollers zijn jeugdliefde (als rijkeluiszoontje opgevat voor een Spaanse bediende) verlitteratuurt (zoals dat toen nog met dubbel-t moest luiden). Glimpen van genie, meer niet. Dan bevalt de oudere Sollers van Mouvement me beter.

Sollers leek mij op een of andere manier altijd een wannabe. Heb ik verder totaal geen echte aanwijzingen voor, gewoon spider sense. Ook al werd dat in De zevende functie van taal enigszins bevestigd. :)

Mijn oudste dochter mailde me of wij Fahrenheit 451 en The Handmaid's Tail (...) in het engels in de kast hadden staan. Tuurlijk! Ray Bradury stond er alleen in vertaling, dus die voor de gelegenheid maar in het engels besteld en meteen daarbij:

Jevgeni Zamjatin - Wij (1921)

Boek blijkt Bordewijks Blokkens blauwdruk.

Nou ja, niet helemaal, of eigenlijk helemaal niet, maar dat wordt lastig met die B. Een scene uit het begin met marcherende, zingende en met vlaggen zwaaiende pelotons burgers deed me erg aan Blokken denken. En die grote vliegtuigen / ruimteschepen. Misschien had Bordewijk het boek gelezen of beide auteurs tapten uit het zelfde vat.

Klassiek verhaal. De braafste burger van het hele stel veranderd zijn denkbeelden dankzij een onaangepaste vrouw. In dagboekvorm. Lekker korte hoofdstukken. Verrassender dan verwacht, maar ook met een eind dat niet anders kon. Het boek ademt een koortsachtige sfeer, maar dat kan ook aan Covid19 liggen waar ik eindelijk voor ben gevallen. Met dank aan de gedwongen isolatie voor het eerst in lange tijd weer eens een roman gelezen. Hij krijgt een ereplaatsje in het dystopische hoekje.

Na Wij direct op zoek gegaan naar nieuwe fictie om te lezen. Hoewel ik geen ratel heb toch de straat op gegaan met mijn lepra. Ik voel me wel gaar, maar het is ook mooi weer. Je mot wat. Uit de dichtstbijzijnde minibieb The New York Trilogy van Paul Auster getrokken. Het eerste verhaal vond ik vermakelijk, maar zoeken op Auster geeft 24 hits op deze bladzijde en ik heb weinig drang om daar mijn eigen geurspoor aan toe te voegen.

denk dat je gelijk hebt wat betreft Sollers, OMC.

en wat een dochters! Geweldig, Clismo.

WIJ is wel de oer-oer-oer-dystopie. Wat een boek.

Stanislaw Lem – Solaris
Classic natuurlijk, zo gecomprimeerd, zoveel informatie. Typische SF in de zin dat het een metafoor voor Alles kan zijn – communisme, kolonialisme - en dat past dan zelfs intrinsiek, want de buitenaardse, denkende zee die 'geprob(eer)d wordt, spiegelt ook Alles. Zelf las ik in deze encounter vooral een wetenschapsgeschiedenis. Zou het zo zijn dat wanneer de mens iets echt totaal onverklaarbaars tegenkomt, wij de hele geschiedenis van de wetenschap opnieuw, vanaf het prilste begin, zullen moeten doorlopen, voordat we het denken te begrijpen (en dan nog alleen vanuit de menselijke maat, opgeplakt op het on-menselijke). Hoe dan ook, knap dat het tot 2x toe verfilmd is, want als harde SF zit Solaris ook boordevol technische passages, die moeten bewijzen dat de speculatie kan. Ironie? Voor mij is het niet nodig, maar bewonderenswaardig blijft het. De menselijke psyche via het onmogelijke. Misschien toch eens die mooiemensenversie van Soderbergh kijken.

Was na lezing van dit magnifieke artikel ook weer van plan om in Lem te duiken. Solaris nooit gelezen omdat die film zo groots is dat ik onvermijdelijk denk dat het boek er niet aan kan tippen (Lem vond de film niet zo, als ik me goed herinner.)

Lems Golem XIV heeft wel mijn ideeën over kunstmatige intelligentie doen herzien, maar moet nog steeds eens wat meer lezen.

WF Hermans – Uit Talloos Veel Miljoenen
Een wedijveraar voor de Slechtste Hermans, samen met Au Pair. Die laatste ergerde nog haast bewonderenswaardig tenenkrommend als een vleesgeworden en vleesetende bloedzuiger. Uit Talloos Veel Miljoen is lang vooral saai en soapy. Hermans maakt de universiteit Groningen weer belachelijk, maar dat had ie al eens beter gedaan. Wel voelde ie goed het suburban desperate huisvrouwengenre aankomen, met een dame die dolgraag wil gaan schrijven. De passage waarin ze uitgever Dick Hosselaar in Amsterdam bezoekt, is een van de beste. Haar echtgenoot (een geflopte academicus die tegen beter weten in zweert bij Marx en Marcuse) is op zijn best bij de psychiater, waar hij klaagt over collega's als Janus Dunnebroek. De speaking names zijn weer 10/10, de roman zelf doet daar minstens de helft af.