Filmforum

Zat Enter The Dragon in het Chinees te kijken en toen las ik Now you listen to me, we are not sick men en hoorde de Engelse tekst in m'n hoofd van Praxis' Metatron. 😀

Mijn Shaw Bros-dvd's zijn allemaal Chinees met Nederlandse subs, maar je herkent ze soms nóg.

respect!

het begin van Jeune Femme staat me nog altijd zeer goed bij.

ohh Goodbye Dragon Inn. Beetje Filippijnse vibe ook, er was even een kleine wave van extreem harde en treurige Filippino films. Helaas weer afgenomen.

Eurovision Song Contest: Fire Saga
'We could make music. And love.' Het klinkt als een Pokémon-spel, maar het is natuurlijk het beste dat het Europese 'camp' te bieden heeft. In deze Netflix-productie moeten wij dat echter (nepper!) helaas via een Amerikaanse filter 'aanhoren'. Eerst en vooral omdat Will Ferrell een loser uit IJsland speelt, en Rachel McAdams zijn niet-zus. Ze doen het met een megafoon zo overdreven. Ergerlijker zijn de vele niet-Europese hits die klinken. Geschapen voor de Netflix-markt. Een echte liefhebber had alleen Songfestival-songs gedraaid. Hier lijkt men soms alleen Waterloo te kennen. En die befaamde Portugese slijper, dat wel. De ware lol zit 'm ook niet in de piemelige grappen, maar in de nieuwe liedjes die Fire Saga en hun vele concurrenten naar host town Edinburgh brengen. 'It is not our best, but it was very good.' Een persiflage van een persiflage maken, je moet het kunnen. Ferrell paradeert als een soort The Dude rond (met een vleugje Iggy Pop). Hij krijgt 'zware' concurrentie van een bronstige Rus. Uiteraard draven de vrouw met de baard en de jongen met de viool op, en schittert Nederland door afwezigheid. Al afdwalend in herderiaanse theorie stelde ik me de film voor in – en met – San Marino. Ach, dan hadden we wel de beste 'visuele' grap gemist. Will Ferrell met een space-zonnebril op. En Sigur Rós. Die zouden eens moeten gaan! 'You are Iceland, yes?'

Palm Springs
Even dacht ik "dit kan heel vervelend worden" maar al snel wist de Nietzscheaanse acceptatie van Samberg me mee te krijgen, gevolgd door de grote ogen van Milioti vanzelfsprekend. Goeie chemie tussen die twee, dat helpt. Script is echt vakwerk met piekfijne dialogen en lekker snel doorrazen zodat de 90 minuten gehaald kunnen worden. Wellicht had het einde wat mysterieuzer gemogen maar ik keur dit ook voor een keer goed. Ik vond het erg leuk om Patrick Cowley te horen (en 'The Brazilian' van Genesis, totaal vergeten) maarrrrr...Tarantino heeft wel veel schade aangericht met zijn ik-maak-een-coole-tape-voor-je-soundtracks. Het wordt allemaal wel erg dicht geplamuurd met olijke vondsten en 80s hits op deze manier.

Wie o wie durft 'r nog stilte aan.

mooie 'nod' daar naar Lou Ottens (RIP) trouwens.

iemand die ook geen stilte aandurft (nou ja nou jaaaa)

A Hidden Life
'Don't you see what's coming?' Classic FM en Arvo Part zijn er uiteraard weer bij in deze Terrence Malick. Toch boeit zijn eenvoudige A Hidden Life me het meest sinds The Thin Red Line. Is het dan toch de oorlog? Als het niet meer lukt, richt u tot Hitler, en de inzet wordt automatisch verhoogd. 'How simple life was then.' We zien een groen Oostenrijks knollendorpje, door fenomenale 'ronde' lenzen. De beweeglijke beelden geven ook plat een 3D-gevoel. De sappelaars leven het leven van Streuvels' literatuur. Wat merkte men op het platteland van de Wereldoorlog in Oostenrijk? Aanvankelijk weinig. De liefde van een echtpaar vult de harten. Ook het dorp begint echter te broeien. 'What can we do? Little people here.' Haneke-niveau heeft het net niet, knap gedaan blijft het wel. Met iets minder voice-over dan gebruikelijk houden de mensen hun monologen op een bad van strijkers. Steeds pregnanter neemt het Religieuze het over. Zeker na de wending, verandert de film van ruraal in gedragen. De grote vragen van het leven nestelen zich in de ziel van een kleine man, die luid is op zijn eigen manier. Hij schrijft vanuit de gevangenis lieve brieven naar het dorp. Om hem heen slechts kwaaie mensen. Wanneer Malick nog meer flitsen van de fantasie had opgezocht was het een echte 'Kilar-film'. Ik doe het ook hiervoor. 'Your man died in vain.'

Die guy uit Palm Springs is dus gewoon Mr. Newsom.

Possessor
De schaduw van de vader die is zo lang in het geval Cronenberg. Anxiety of influence is niet per se een slechte zaak maar ik kon niet de juiste ingang vinden. Het is vanaf het eerste moment zo overduidelijk een slecht idee om andere lichamen te gebruiken als moordwapen maar wel saai ouderwets met pistolen. En wat voor? Vulgair zakendoen. Personages, ook allemaal onsympathiek. Beetje verhullen dat je het niet aankan, dan moet je ook niet miepen als je schizo gaat. Een koude film, wellicht een volgende stap in de neoliberale logica en psychologie maar ook zonder echte spanning, het kon me echt niks schelen of de hoofdpersoon gered zou worden, er was niemand om te redden. Dat is op zich wel een coole gedachte maar in een film minder geslaagd.

一一
Dat is nog eens een titel. Beter bekend als Yi Yi van de Taiwanese regisseur Edward Yang. Bijna drie uur ultra-realistische familieperikelen in Taipei, je moet van te voren weten waar je aan begint. Yang gaat niet voor neonromantiek en focust op de mensen met hun rare fratsen, pietluttigheden en gemiste kansen. Als drank in het spel is wil de vlam nog wel in de pan slaan, maar een vriendelijke Japanner laat zien dat het met muziek ook anders kan. Dat leidt sowieso tot een mooi uitstapje richting Tokio, waar een van de hoofdpersonen meteen afspreekt met zijn oude vlam aangezien zijn geblokkeerde vrouw toch op spirituele retraite is (uiteindelijk ook geen succes.) Dat zorgde overigens voor een paar momenten waarbij ik ervan overtuigd raakte dat Sofia Coppola deze film ook heeft gezien (zonder heel brutaal te citeren, dat is uncool.) Mooie film, pakt terecht die drie uur, maar ook wat afstandelijk, al zal het voor de Taiwanees vast een feest der herkenning zijn met allerlei grappen die wij nooit zullen herkennen.

Kijk, kijk, Ludo had tien jaar geleden ook al Lost in Translation associaties.

Biggie: I Got A Story To Tell
Billie Eilish: The World’s A Little Blurry
The El Duce Tapes
Muziekdocumentaires over artiesten waar ik geen enorme fan ben. Biggie kon ontegenzeggelijk rappen maar op een enkele track na is het nooit my jam geweest. Adequate docu maar het brengt weinig nieuws aan het licht. Eilish is wat te kort bezig om al twee uur mee te vullen. Best charmant verder, met haar broer en ouders toch redelijk op eigen voorwaarden dat sterrendom in, maar had ook best in een uurtje gekund. En dan The Mentors weer, belooft een inkijkje in de debauchery op toer te worden maar is eigenlijk best braaf wat dat betreft. Je ziet vooral het trieste verhaal van een alcoholist met een gewelddadig verleden die dat botviert in puberale teksten. Druipt van die hele verongelijktewittemannen/maggienietzegge-shit die toen ook al misplaatst was.

いじめて、ください。アリエッタ (Arietta)
Jonge vrouw met kind zit met schuld van haar overleden man opgescheept en ziet zich gedwongen de prostitutie in te gaan, meer specifiek de wereld van S/M. Een nogal karikaturaal beeld van de mannen die van deze diensten gebruik maken maakt dit wel een tamelijk sleazy aangelegenheid al kun je er wat maatschappijkritiek in lezen. Evengoed vond ik het allemaal geen prettig aanzicht, maar dat was ook wel de bedoeling.

Biggie kon ontegenzeggelijk rappen maar op een enkele track na is het nooit my jam geweest

dito.

Possessor: is inderdaad wel een soort van eindpunt van Cronenberg doet Cronenberg, hoeveel bruter kan 't nog? Benieuwd waar ie mee gaat komen.

Relaxer is 'r ook wel echt een voor zowel OMC als MB, zonder dat ie echt heeeel goed is, maar wel, it touches the right buttons mm-mm.

Relaxer
'I call challenge break.' Clerks aan de kill screens. Dat zou mijn eenregelige recensie van deze absurde komedie zijn. Of toch: Beckett wacht op Pacman? Twee broers slackeren in een beduimeld appartement. De ene het onderdeurtje, de ander de bro. Laatstgenoemde bedenkt 'challenges' voor de eerste. Regisseur Potrykus (van het geweldige Buzzard) heeft meteen de juiste nineties-vibe te pakken. De millennium bug nadert. 'It is a good glitch.' Het eerste kwart heeft het 'gegrind' nog iets grappigs, als een misselijkmakende mannenversie van een knetterstonede Napoleon Dynamite. Heel knap verandert al het couch slacking echter in een existentialistische waarschuwing tegen de zinloosheid van het moderne bestaan. Kom daar nog eens om bij Clerks! Terwijl de sneue broer binnen achterblijft – als Bad Boy Bubby aan de bank vastgeplakt door een teveel aan compulsieve obsessies en onverwerkt verleden – sluipt de tijd buiten verder. Hoe meer horror-achtige fantasie er verschijnt, hoe echter de boodschap achter alle waanzin. Het gerommel met Pacman lijkt dan wel een vastgelopen versie van modernolatrie. Alleen het volgende level kan hem redden. Maar bestaat dat level wel? Is de belofte van geld en toekomst geen valse? Waar blijft de maatschappij zonder angsten? Wat valt er te resetten als je tevreden bent gemaakt met niets? 'This shit's fucking hypnotic.'

Okay, ik ben geïntrigeerd. :) Buzzard ook totaal onder de radar gevlogen, neem ik meteen mee.

ja meesterwerkje Buzzard. leuk filmpje Relaxer. :-)

Mademoiselle
'On a pas vu, on a senti.' De noodzakelijke inkrimping van de veestapel neemt in Mademoiselle wel heel bijzondere vormen aan. Die van mademoiselle Jeanne Moureau. Als chique dame verdwaalt in een plattelandsdorpje heeft ze het rijk alleen. Zij is de vrouw die meent dat de elementen haar toebehoren. Zij heerst als de femme fatale over man en beest. Haar voornaamste slachtoffer kiest ze echter geheel in lijn met de dorpse achterdocht. Wat dat betreft is ze toch goed geïntegreerd. Een stel Italiaanse houthakkers komt iedere zomer aanwaaien. Burt Lancaster had 'r zo een kunnen spelen, als de degelijke film nog net wat klassieker was geweest. Nu vervult Ettore Manni de rol naar behoren. Niet meer, niet minder. Regisseur Tony Richardson regeert met vaste hand over niet al te schokkend materiaal. De buitenlanderhaat van het collectief, de wereldhaat van het individu, ze vinden elkaar, zoals ze dat altijd zullen doen. Een verhaal met een moraal zonder moraal. Zoiets. Een paar beeldrijmpjes mogen er zeker zijn. Moreau rommelt met haar hoge hakken, de boeren met hoeven. De vlam slaat letterlijk en figuurlijk door haar in de pan. En de opperman Manni? Hij doet opzichtig met een slang. Het duurt allemaal erg lang, maar er blijft net genoeg spanning over. De opstand der dorpshorden verbonden met frigide freudiaanse 'conte'. 'Forcément c'est lui.'

Buzzard
Hier maar mee begonnen. Iets minder enthousiast dan Ludo over dit absurde portret van een loser in het vieze Amerika (2014, geen mobiel in zicht). Er is een horror/metal-element wat nooit echt naar de voorgrond treedt, wat ik op zich wel jammer vond. Wanneer de kleine oplichter eenmaal naar Detroit vlucht volgt een legendarische spaghetti-eetscène die ongetwijfeld als inspiratie heeft gediend voor de taartscène in Ghost Story. Het gaat totaal nergens naar toe tot de prachtige opluchting in de laatste scène met licht mysterieuze conclusie.

散歩する侵略者
Kiyoshi Kurosawa doet sciencefiction buitenaardse invasiefilm. Je weet dus dat die anders dan anders gaat zijn. Tijdens het kijken van Before We Vanish was ik op prettige wijze onzeker of ik naar een goede film zat te kijken al denk ik uiteindelijk dat de balans positief uitsloeg. Drie buitenaardse wezens verkennen Japan om zo een invasie voor te bereiden die het menselijk leven zal wegvagen. Er zijn twee verhaallijnen, een vrouw worstelt met haar warrige man die een paar dagen is verdwenen terwijl een journalist bevriend raakt met twee buitenaardse wezens die openlijk vertellen over hun plannen, op typische wijze gaat hij hun maar een handje helpen. Het verhaal is niet altijd even strak maar de sfeer en cinematografie maken veel goed. Beetje virusparanoia doet het deze dagen ook goed. Mooi menselijk en ambivalent einde. Fascinerende film.

Buzzard
Sluit me aan bij Omar. 👆

:-)

Er is een horror/metal-element wat nooit echt naar de voorgrond treedt

kan ik me in vinden (zeker wat betreft dat metal). half puntje eraf voor het ontbreken van een Suicidal Tendencies song dan maar? ;-)

Atlantis
'Vroeger laste je als een man.' Nabije toekomstfilm vol kleine shockmomenten, en als die eens niet komen opdagen, blijft het voortdurend erop gespitst te moeten zijn eng genoeg. Het intro alleen al! In fluorescerende kleuren wordt een 'klusje' geklaard. Refn zou trots zijn op zoveel rottigheid. Het is 2025, Oost- Oekraïne, de metaalregio rond Donetsk. Sinds Donbas weten we hoe het eraan toe gaat daar. Asgrauw en hopeloos. Het waren toch al geen olijkerds, het weer was al bewolkt, en nu het land in puin ligt moet men helemaal over een staalhard gestel beschikken. 'Ik ging de oorlog in en dacht dat er iets zou veranderen.' Gaandeweg ontstaat uit de distopische vignetten van anonieme arbeiders een concreet beeld. De kille poëzie van ellende, nee, van het absolute einde. Een man verweert zich dapper tegen het Sadistisch Universum dat om hen, over hem heerst. Hij maakt plaats voor warmte in het vergane metaal. Zij die gingen vergeet hij niet. Hun einde doet hem iets nieuws beginnen. Atlantis bevat de beste anatomieles sinds Rembrandt. Allemachtig. Typisch arthouse, is dan wel weer, dat die scene enkele keren herhaald wordt. Soms flirt regisseur en cinematograaf Vasyanovych met de verveling van ontbering. Hij verwerkt de lessen van Loznitsa. Oorlog is akelig anoniem want treft allen zonder uitzondering, basaal tot op het bot. 'De enige uitweg is de plaats verlaten.'

Divino Amor
'Menselijke bureaucratie bestaat niet.' Nabije toekomstfilm die met een postmoderne twist het bekende, tweeduizend jaar oude verhaal vertelt. Het is dus vooral de massieve vorm die het 'm doet. Ook die ging men uit het verleden lenen, de middeleeuwse fase dat van Christus houden haast pornografisch werd. Maria afgebeeld in grote vulva's, dat werk – ik geloof dat er laatst nog een museumtentoonstelling over werd gehouden. Geinig gevonden, maar de beste grap is de kinder-voice-over die al het naakt begeleidt. Een echtpaar doet alle moeite van de wereld om een 'geregistreerde foetus' te produceren. Hun laatste hoop is de therapiegroep. Een AA van geile religieuzen. Daar speelt men funny sex games, waarvan ik de geklede het geilst vond. (Meiden rollen over een rij van aaneengesloten mannen) De Jozef van dienst hangt het grootste deel van de film naakt en omgekeerd aan zijn eigen infrarood kruis, om die zaadproductie maar op gang te brengen. Hij werkt als bloemist – ook best takkig toch! Geen muizenval te zien echter, zou Erwin Panofsky mopperen. De Drive Thru Gracao fungeert als bezinningspunt, bijna Nederlands in zijn onesthetische technocratische eenvoud. De pastoor doet zijn best, maar moet tijdens de ontleding van het Mannelijk Kruis toch zijn meester in de Grootste erkennen. 'En wat als het waar is?

Les Nuits de la pleine lune
"Qui a deux femmes perd son âme, qui a deux maisons perd la raison" Dan weet je al dat er woelige baren in het vooruitzicht liggen. Parijs, relaties, veel gepraat, Rohmer thuiswedstrijd. Louise woont samen met haar vriend in een moderne maar saaie buitenwijk, maar als een echt Rohmer-personage is ze onzeker over haar relatie. Gelukkig heeft ze nog een appartement in hartje Parijs zodat ze op vrijdagavond lekker kan doen waar ze zin in heeft of gewoon alleen kan zijn. Dat is vragen om problemen. Fabrice Luchini als hartsvriend die eigenlijk meer wil is weer lekker irritant. Natuurlijk wordt Louise met haar neus op de feiten gedrukt maar niet voordat ze een prachtig ochtendgesprek heeft met een tekenaar in een café. Geweldige performance van Pascale Ogier als Louise met haar rare kapsels en lodderogen maar vooral een fascinerende natuurlijke manier van acteren. Zeker niet Rohmers beste maar zoals altijd heerlijk om te kijken.

ロマンスドール
Oh Japan deel 882. Romance Doll is ergens kanker kitsch maar laat het aan Japanners over, Yuki Tanada om precies te zijn, om er een originele, zeg maar zacht perverse, draai aan te geven. De student Tetsuo komt op een dag bij een klein bedrijf langs dat sekspoppen maakt en besluit er maar te gaan werken. Paar prachtige personages lopen daar rond. Maar de baas, een ex-politieagent is wel kritisch over de borsten van het laatste model. Dus besluit Tetsuo een echt paar te gieten. Wie reageert er op de iets wat misleidende advertentie: Yu Aoi! Er ontstaat een relatie tussen maker en model met een aantal emotionele twists die een fraai beeld schetsen van moderne relaties. Mooi hoe straight in de tweede helft bepaalde keuzes worden gemaakt zodat je het allemaal als gewone gang van zaken accepteert.

Can't Get You Out Of My Head: An Emotional History of the Modern World
https://i.postimg.cc/KcWXkhKc/150332699-3710350239050332-1730760177739717367-o.jpg
Funny cos it's true. Toch ook wel weer de moeite, al is het ook wel een beetje te lang.

Noise
Olivier Assayas filmt een festival. Een aantal artiesten die ik echt met moeite uitzit, pas aan het eind schiet toch nog een beetje de vlam in de pan. Ik ben geeneens een Sonic Youthfan maar Moore/Gordon doen een intense set die ook visueel fantasierijker wordt aangepakt.

Conflicted
De eerste Griselda-film is hood shit, dat viel te verwachten. Bekende verhalen: Hunter komt vrij en moet kiezen voor het rechte pad maar de straat trekt aan 'm. Verkrachting binnen de relatie wordt opvallend “progressief” opgenomen maar verder moet Hunters boo (en z’n ex-boo krijgt ook haar portie) de grootste prijs betalen om hem een les te leren. Maar goed, hood shit en harde pokoes, it is what it is.

ghehe in samenvatting of als memificatie is het wel een Grote Grap die Adam Curtis, in realiteit toch altijd wel weer hypnotiserend (maar maakt het daardoor niet zelf deel uit van de hooguit pseudo-ingenieuze popcultuur, nou ja nou ja.)

mooi dat de Japanners niet na Air Doll ophielden met het maken van serieuze arthouse-films over sekspoppen. :P

Muidhond
'En hoe is het met uw gedachten.' Wat een boek goed kan: binnenleven. Wat een film gemakkelijk afgaat: buitenleven. Met de context en de geest worstelt Muidhond (en haar hoofdpersonage). Een boekadaptatie, dus ik verwacht dat 'het origineel' diep in de geest van de onwillige pedoseksueel duikt. De jongen wordt geleid door vragenlijstjes, waarin hij zijn angsten en gedachten moet kwantificeren. Ondertussen dartelt het buurmeisje om hem heen. The Woodsman geldt voor mij altijd als de film over dit extreem lastige onderwerp. Muidhond doet eigenlijk nog iets dapperder. Niet de terugkeer naar de rehabilitatie, maar het gevecht voordat het misgaat. Vlaams gesproken dus de Detroux-ondertonen zijn daar. Het landschap lijkt dan wel weer Nederlands. Zee en strakke kaders. Opgesloten in de kom van het leven, de gevangenis van je eigen hoofd. Kom ik terug op dat binnen- en buitenleven. De film wordt pas goed zodra het die buitenwereld 'goe' toelaat. Er zijn dialogen nodig met de moeder van (wat een naar besef over je zoon!) en... met dat even eenzame buurmeisje. Goede, wrange chemie overal. De jongen heeft een aquarium neergezet, naast metafoor voor mij een duidelijke verwijzing naar Fish Tank, ook een film die goede dingen deed met de gevaren van het onvolwassen, (on)bevlekte verlangen. Blauwe snoepjes. 'Mag ik de vis zien?'

Ik had het hier nog niet gehad over die laatste Curtis toch? Ik vond het bij vlagen weer erg goed, vooral dat Chinese verhaal over Jiang Qing. Maar na vier afleveringen begon de herhaling zich toch te wreken en het was best wel brak ge-edit af en toe. Door die combinatie op YouTube twijfelde ik soms of de uploader niet heel sneaky een troledit had gemaakt met gedeeltes uit vorige films. In die zin is het jammer dat de documentaires van Curtis niet meer op het conventionele kanaal van de BBC worden vertoond, wat toch iets meer discipline afdwingt. Met die BBC-player hebben ze duidelijk gezegd: "ruimte en tijd zat."

Ik heb op Curtis' eigen channel gekeken. Ik zag wel dat er uploads waren waar copyrighted material ontbrak.

Ik wist niet dat die illuminatie-bs was opgezet om aan te tonen hoe idioot conspiracies zijn. 😀

Ik wist niet dat die illuminatie-bs was opgezet om aan te tonen hoe idioot conspiracies zijn.

Rare fratsen inderdaad, die Illuminatus!-trilogie was ook vrij ironisch, vroeg me af hoe Wilson en Shea dan in het verhaal pasten? Leek me vrij aannemelijk dat die Thornley bevriend was met die guys (Was anderen ook blijkbaar opgevallen.)

亀は意外と速く泳ぐ
Deze film van Satoshi Miki (van slackeru klassieker Adrift in Tokyo) was ik echt al jaren naar op zoek. Altijd onvindbaar, -1 seeds, etc. Staat hij gewoon compleet met ondertiteling op teh YouTube. Turtles Are Surprisingly Fast Swimmers dus, met in de hoofdrol een heerlijk tuttige Juri Ueno als de half-verlaten huisvrouw Suzume die op de schildpad van haar man in het buitenland moet passen. Eerste helft is redelijk geweldig vol flauwe, geslaagde en visuele grappen met een hoofdrol voor "de middelmatige ramen" en het koddige lachje van Ueno. Per ongeluk ontdekt Suzume een advertentie voor een baan als spion waarvoor ze door twee excentriekelingen meteen wordt aangenomen. Misschien nadat de prachtige aftiteling begint uiteindelijk toch melancholischer dan je verwacht (of is dat het corona-effect?) Alleen jammer dat Miki dit keer het tempo van de grappen niet consequent kan volhouden en dat niet echt kan opvangen met een verhaal. 90 minuten bleken dan toch wat aan de lange kant. Een film van momenten dus.

Staat hij gewoon compleet met ondertiteling op teh YouTube. Turtles Are Surprisingly Fast Swimmers

ha! ja heb ik met stokoude Afrikaanse cinema (ook) vaak meegemaakt.

First Cow
'Doesn't seem new to me, seems old.' Het nieuwe in het oude vinden. Kelly Reichardt is er een kei in. Hier vertelt ze een heel plezierig groen knollenland verhaal via een avant-gardistische vorm. Ergens tussen western, historisch drama en culinaire feel-good-film in. Natuurlijk draven er weer honden en andere beesten rond, want Reichardt heeft aandacht voor alles dat leeft. Na een intro, dat me aan John Sayles' Lone Star deed denken, verglijdt de film in het verleden. De vibe van The Revenant, maar dan gestript tot skelet. Gefilmd in naturel licht, of liever nog, het ontbreken ervan. Hele blokken van de serene prent spelen zich in duisternis af, waardoor het bijna een hoorspel wordt, en wij als een nachtdier, gespitst op elk geluid staan afgesteld. Een gevaarlijke tour de force, die – denk ik – het publiekssucces verhinderde dat Reichardt hier op 'kousenbanden' nadert. Wat wil het geval? Twee dolende zielen vinden elkaar bij toeval. Na het bushcraften bakken zijn zoete broodjes voor heel Oregon. Het is een prachtige gegenderde verhouding, waarbij de lieve Cookie de matten uitklopt en King-Lu in gevaarlijke mogelijkheden denkt. Er ontvouwt zich een smakelijk avontuur, van kleinschalig kapitalisme, Aziatische aforismen, en het hegeliaanse vertrouwen in de marktplaats als grote verb(l)inder. Voor zolang het duurt. 'I believe different things in different places.'

Er is dus een YouTube kanaal Korean Film Classic. Allemaal gerestaureerd. Voor wie echt diep wil gaan. Ooit...

Columbus
Een echte 21ste eeuwse film op een of andere manier. Ik probeerde Columbus voor te stellen in 1976 of zo, maar het zou niet dezelfde onbesproken melancholie hebben. Ook een uitstekende stonerfilm uit het wandelgenre met een heerlijk loom tempo, onbesproken shizzle en en haast verdampende soundtrack. Meesterlijke zet om deze verborgen modernistische parel van Amerika in het spotlicht te zetten, met dat fijne samenspel van beton en groen in een overdaad aan ruimte die we hier nooit kunnen bereiken. Een zoekend vocal fry bibliotheekmeisje maakt het natuurlijk helemaal af. Als ik zo eens de puntjes verbindt lijkt er de laatste jaren een soort half-verborgen dagdroomcinema te zijn ontstaan in Amerika. Ik ben liefhebber.

Relaxer
Als Columbus een soort Amerikaanse utopie presenteert is Relaxer het dystopische viezige alternatief, een soort supertrashy Dostojewksi. Het viel me altijd op bij vrienden dat grote broers een soort SS'ers zijn die waarschijnlijk de continue bron vormen waar toxische mannelijkheid uit vloeit. Hier ook weer de tirannie geritualiseerd in vernederende uitdagingen. Allemaal gemarineerd in de riool van een rottende Amerikaanse popcultuur, zelf Billy Mitchell is er en zet de ultieme uitdaging richting het mythische level van Pacman in beweging. Hele smerige film, ergens knap gedaan dat je 90 minuten die kamer niet uitkomt als kijker. Je kan het zelfs een goede paasfilm noemen met dat quasi-religieuze einde via Cronenberg. Dat hele Pacman-gedoe kwam de gamer in mij wat ongeloofwaardig over maar ik heb ook wel af en toe erg moeten lachen, vooral om die ontzettend domme vriend die de colaflessen aan zijn handen vast probeert te tapen. Man, man, man.

Haha 2x geweldig, Colaxer

Themroc

'Aaaaaaaaah.' De adult sauvage wordt elke dag opnieuw losgelaten in het dierenpark Parijs. Iedereen kucht, proest. Niemand is alleen op de wereld mallotig. We zijn het allemaal. Alleen in de jaren zeventig konden ze zo'n 'tekstloze' 'aksietejater'-film maken. Denk Sweet Movie, maar dan dus, Silent, of nou ja... Een gouden pik ontbreekt (gelukkig). Michel Piccoli speelt het Beest, Beatrice 'Rohmer'-Romand zijn Zusje. Een camera om haar te filmen, heeft hij niet nodig. Piccoli maakt zelf wel de frames, en de gaten, om doorheen te kijken. Zo heeft de film lange tijd iets vunzigs en verkeerds – op een goede manier. Rauwe drift die sensueel blijft. Met een harige neanderthaler de nikserige samenleving persifleren. We've come long way, baby. En die Fransen murmelden toch altijd zo onduidelijk, je kunt de piefjes en pafjes net zo goed mumbojumbo laten praten. Perversie en subversieve gaan hand in hand, als een 18+ versie van Jacques Tati (die niet veel anders op de hak neemt, maar dan voor op de zondagmiddag) De film piekt na een half uur wanneer Piccoli – die toch al behoorlijk wat dappere stunts doet – naast een voorbijrazende trein zijn strot openzet. Een munchiaanse Schreeuw. Niet langer woordloos lamgeslagen. Het begin van de totale ontsporing. De geweldafslag die je wist dat zou komen. 'Koekoek-koekoek!'

En die Fransen murmelden toch altijd zo onduidelijk

LOL.

Team America: World Police
'Anybody know of any terrorist attacks coming soon?' Van de makers van South Park. Laat de flauwe grappen en gezouten liedjes dus maar hard komen. Ik kon het wel gebruiken na een baaldagje. In de eerste plaats is Team America een ode aan Thunderbirds. De touwtjes, de hoofden, de vrouwen. (Zelfs de Cadillac ontbreekt niet). Het zal vast niet lang meer duren voordat de echt woke, postmodern knipogende remake van de Tracy familie verschijnt. Tot die tijd kunnen we het hiermee doen. 'The name is Spottswoode.' Al snel klinken er een paar Weinstein-metoo-grappen, zoals Hollywood er toch al stevig van langs krijgt. (Niet onterecht, gezien Weinstein). Om de wereld te redden moet een matig acteur Egypteganger worden. De ware schurk blijkt echter Kim Jong-Il, een man die ik na twee jaar corona en vier jaar Trump-hypnose bijna was vergeten. (Hij rockte altijd al een Thunderbirds-approved bril). En wat te denken van Hans 'motherfucking' Blix! Zo wordt dit nog haast een trip down memory lane. Gelukkig zingt Kim een tijdloze, Randy Newman-achtige ballade over Eenzaamheid. Het hardst moest ik lachen om een overdadige braakscene. Toch de fysieke toestanden in plaats van voor de hand liggende puns dus – de seks was ook al lollig. Het sterke slot zet voluit in op homoseksuele Top Gun-obsessies. En... 'Matt Damon!'

Dramma della gelosia (tutti i particolari in cronaca)
Ettore Scola brengt een dream team bijeen van Marcello Mastroianni (hier een aparte kruising van Henk Spaan en die zanger van The Stranglers), Monica Vitti en Giancarlo Giannini. Je moet even acclimatiseren aan het Italiaanse humorklimaat, al gaat dat vrij rap. Er is een moord gepleegd die door twee verdachten wordt nagespeeld voor een gerechtelijk onderzoek. En hup je zit erin. Die sprongen door de tijd, perspectiefwisselingen en andersoortige postmoderne foefjes gaan daarna als een trein. Zo ontstaat een wonderbaarlijke mix van romantische komedie, tragedie en politieke film met allerlei communistische shizzle (geweldig moment wanneer Mastroianni zijn liefdesverdriet en jaloezie Marxistisch probeert te duiden). Allemaal tegen de achtergrond van een supervies Rome. Vitti die ik eigenlijk alleen kende van Antonioni-films is opeens een soort proto-Adjani met buitengewone ogen en stem als Siciliaans schuurpapier. Verfrissend. Net als de humor, op verschillende niveaus echt heel grappig, soms gewoon een opmerking van een figurant, een slimme visuele grap en anders wel wat Italiaanse aanstellerij. En...gewoon op Netflix (dat blijkbaar een blik oude Italiaanse cinema heeft opengetrokken.)

Masumlar Apartmanı
25 afleveringen in inmiddels. Qua taal merk ik dat het wel werkt als de drills die ik eigenlijk zou moeten doen. Van die patronen die je gaat herkennen, al lijkt het nog te hangen op vaak terugkerende stopwoordjes als ya ne en merak etme. Het is ook wel echt wel een soap, sentimenteel en romantisch enzo, soms errrruuugggg traag (terwijl ze toch zo snel praten), bij vlagen hysterisch en bijna slapstick, maar er zit ook een interessante feministische subtext in. De pijn van de moeders die al generaties lang als oud vuil meegesleept wordt. İnci, “die blonde” met haar blauwe lok (“modern”) inspireert de dames in het huishouden van de Derenoğlu's verder te kijken. Trauma’s moeten worden verwerkt, niet alleen door de vrouwen, óók de mannen moeten eraan geloven.

The 39 Steps
There you go, old chap. Volgens mij was er laatst een Hitchcock-jubileum of zo, in ieder geval zond de BBC tijdens een weekend een aantal films van de Engelse periode uit die ik niet kende en dus maar braaf heb opgenomen, ook al staan zijn films me tegenwoordig wat tegen. Maar ja, Deleuze besprak hem op fijne wijze dus aan de bak. Deze uit 1935 is heerlijk peak oubollig Engels, beetje Schotten pesten, overal mist, stijlvolle jassen, variété, kleine pistooltjes. Leuk begin, met wat onrust, raar gedoe met een spionageplot en een ridicule moord. Afijn, al snel is de hoofdpersoon een man-on-the-run wat leidt tot een stijlvolle achtervolging in de Schotse Hooglanden. Er zijn een paar leuke erotische kwinkslagen, fraaie technische foefjes en de climax is lekker bizar. Een vermakelijke constructie maar zo vaak nagedaan dat ik er nooit echt enthousiast van werd (waardoor ik me afvraag of het ooit, zonder al die bagage, echt een goede film is geweest.)

hier een aparte kruising van Henk Spaan en die zanger van The Stranglers)

loooool.

(The Pizza Triangle is als titel wel zo ranzig dat ik voorlopig pas)

En goh ja, 39 Steps, kinky handboeien. Toch al erg minor werk van Hitch, dat dan soms als major wordt gepresenteerd omdat hij 't is.

ya ne

Goldband! (ya ya ne ne)

Sweet Poolside
'Mag ik je om een gunst vragen?' Och, de middelbare en het probleem der rijping. Ik herinner me dat ik jaloers was op het okselhaar van een klasgenoot. Waar bleven de mijnen? Deze film is dus geknipt (!) voor mij. En trouwens ook voor Arnon Grunberg, die als Yasha wekenlang columns over (schaam)haar en scheren schreef – en dat waarschijnlijk nog steeds doet. Een heel normale Japanse jongen heeft helemaal geen lichaamshaar. Het muurbloempje panikeert zacht van binnen, totdat hij een meisje tegenkomt met teveel haar! Twee halven maken een. 'Misschien zijn we voor elkaar geschapen.' Simpel idee, koddig uitgewerkt, goed voor zo'n twintig minuten kortfilm-plezier. Maar ja, dan wil men nog tachtig lange minuten door. Wat Takashi Miike-achtige droomsequenties (ritselingen in het freudiaanse bos) helpen, net als een portie melodica funk en homegrown reggae. De glad-janus en mevrouw okselhaar draaien om elkaar heen, praten niet, scheren zich steeds snel weg. 'Ik wil mezelf veranderen!' Ondanks een overdosis bespottelijk puberdrama, blijft de boodschap lief. Met een eerlijkheid die enkel Japanse jeugdfilms durven hebben (misschien door al die manga-reeksen). Gewoon Bloot, alleen dan beter, nuttiger, minder exhibitionistisch. Waarheid in fictie. De contradicties van het leven. 'Laat me dat prachtige haar scheren.'

The Pizza Triangle is als titel wel zo ranzig dat ik voorlopig pas

haha, pizza speelt wel een rol, maar vrij conventioneel Italiaans. Is echt wel een aanrader hoor, weer een ouwe Italiaan die weet te verrassen.

Toch al erg minor werk van Hitch, dat dan soms als major wordt gepresenteerd omdat hij 't is/

Ja! Werd ook al aangekondigd als "one of his very best". Nou in Engeland misschien.

Berlin Alexanderplatz
Het was nu of nooit, dit epos van Fassbinder met zijn landerige ritme was gemaakt voor een pandemie. Maar eigenlijk zette iets anders me aan om eindelijk de sprong te wagen. Ik was namelijk redelijk geïrriteerd door het tweede seizoen van Babylon Berlin, de stijlvolle serie over de decadentie van Weimar Berlijn. Zo'n verschrikkelijke terugval in plotisme. Wat een tragedie. Dat moest anders kunnen. En anders werd het. In 15 uur gaat Fassbinder op de modernistische toer met een portret van een Berlijnse everyman, Franz Biberkopf, die net uit de gevangenis komt, met moeite want de stad is opeens heel erg druk. Deze schnabbelaar is een aparte held, nonchalant en charmant met zijn rare Berlijnse accent maar ook uit het niets supergewelddadig tegen vrouwen. In dertien afleveringen leer je Biberkopf dankzij zijn fratsen en tegenslagen goed kennen. Ondertussen begint Fassbinder lagen toe te voegen, voice-overs met fragmenten uit het Oude Testament, beelden en verhalen van oude slachthuizen en citaten uit de roman van Döblin met onschuldige stem voorgedragen door Der Rainer zelf. Het oude Berlijn wordt visueel mooi tot leven gewekt terwijl regelmatig nieuwsberichten of statistieken over de stad langskomen. Fraai. Net als het licht. Ik was van te voren bang dat het er als een Krimi zou uitzien, niks van dat alles, prachtige licht en composities. Na 13 reguliere afleveringen was ik redelijk tevreden. Mooi uitgediept tragisch portret, iets teveel herhaling en af en toe wat meer tempo was geen overbodige luxe geweest en een aantal personages gedragen zich wel heel dom. En toen kwam er nog een epiloog van bijna twee uur, een grote surrealistische trip, super ambitieus in de manier waarop het op diverse realiteitsniveaus het voorgaande verweeft en nieuwe betekenissen geeft. Totaal uniek, zeker voor die tijd. Hideaki Anno flikte veel later ook zoiets met de beruchte laatste twee afleveringen van Neon Genesis Evangelion en moet vrijwel zeker hier door zijn geïnspireerd.

Ironisch dan ook, dat Twyker zo mooi over Berlin Alexanderplatz heeft geschreven. Helemaal gezien zijn laatste zin.

mooie recensie! heel goed al die jaren vermeden op de VPRO in de jaren negentig i guess (ik stelde me zo voor dat ze 'm 1x per jaar zondag-late-night uitzonden)

Out of the Blue
'Subvert normality!' Winters Canada, een verongelukte schoolbus, foute mannen en haperende gezinnen. Atom Egoyans The Sweet Hereafter kwam bepaald niet 'out of the blue'! Beide keren leverden de kille elementen een fraaie film op. Dat mag in dit geval een klein wonder heten, want niemand minder dan Dennis Hopper regisseerde en speelde de hoofdrol. Hij houdt het hier – met enige moeite – 'straight', ondanks dat verleidingen overal zijn. Al de manische moodswings van een (ex)verslaafde weet hij echter te thematiseren. Tot irrationele logica van de waanzin te smeden. Eerst en vooral is dit de film van Linda Manz. Een tafellaken en servet-meisje dat punk heeft omarmd als overlevingsstrategie. Zonder vader – en met onbetrouwbare moeder – rost zij door het leven, zoals zij op d'r drumstel mept. De mannen beginnen naar haar te kijken. De vrienden van pa. En moeder kijkt gewoon mee. Zij houdt meer van bad boys dan van de providers. De slonzige sjacheraarsromantiek betovert de kijker, de angel verstopt zich in 'plain sight'. Dit wordt geen Bad News Bears of Last Picture Show. Hier vallen complexe klappen. Neil Young zingt zijn theme song keer op keer. Voor Johnny Rotten. Voor de Docherty's van deze wereld. En zij die eronder lijden. De sukkelaars, de suckholes, de sudderaars. 'There's more to the picture than meets the eye.'

ik stelde me zo voor dat ze 'm 1x per jaar zondag-late-night uitzonden

Haha, niks van meegekregen.

Out of the Blue, dat is lang geleden. Mooie, vreemde cultfilm. "Subvert normality! Punk is not sexual, it's just aggression."

Susana: Carne y demonio
Een redelijk bescheiden Buñuel uit zijn Mexicaanse periode. Een vrouw ontsnapt tijdens een stormachtige nacht uit een inrichting en wordt opgenomen door een familie met een flink landgoed. Al snel gaat deze voluptueuze Susana aan het werk aangezien alle mannen, op hun eigen manier, als een blok voor haar vallen. Daar komt ruzie van. Buñuel doet het kalm aan en maakt er op manifest niveau een makkelijk te behappen moralistisch melodrama van. Maar Susana is natuurlijk het onbewuste dat de familie doet wankelen. In zekere zin een eenvoudige boodschap maar erg vermakelijk gebracht met een heerlijk sarcastisch einde.

Chinesisches Roulette
Beste Fassbinder die ik tot nu toe zag. Een zakenman maakt zich op om naar Oslo af te reizen maar het enige wat hij op het vliegveld doet is zijn Franse vriendin ophalen (Anna Karina!). Op het buitenhuis wacht een verrassing vrouwlief ligt daar ook te rollebollen met haar geliefde. En dan heeft Der Rainer een aantal verrassingen in petto. De Helmut Newton tienerdochter op krukken komt ook langs om alles extra ingewikkeld te maken. Heerlijk theatraal, minimalistisch drama dat op subtiele wijze allerlei vragen oproept over de burgerlijke mores, ik vond het bijvoorbeeld intrigerend hoe vrouw en vriendin bijna identiek zijn. Heel mooi en strak gefilmd met je spiegels en allerlei verdubbelingen. En ik moest echt een paar keer ontzettend lachen, net name om de laatste vraag van het Chinese roulette. Verreweg de beste film in dit genre waar ik eigenlijk niet zo'n liefhebber van ben, het is allemaal zo heerlijk koud en amoreel. Bonuspunten voor het gebruik van Kraftwerk.

oehhh die Fassbinder kan op de lijst. (Susana, heel merkwaardig, ik zweer dat ik 'm gezien had al, maar blijkbaar niet, heel trademark Bunuel-plot I guess :D)

The Apple
'Als je gaat trouwen, moet je kunnen koken.' De Makhmalbaf-familie verslaat de Coppola-clan met gemak. Ook The Apple is weer prachtig voorspelbaar in genialiteit en ingrediënten. (En dat laatste maakt het extra knap). Regisseur Samira en scenarist Mohsen mengen de metafictie weer met wolken van wonderlijk surrealisme – het klopt allemaal expres net niet. Bovenal schitteren in al hun kleine grootsheid, de kinderen. Een tweeling wordt door hun oude pa en blinde ma al elf jaar opgesloten. Nu beginnen de buren te klagen. Dus verschijnt een 'ambulant begeleider', die wel een oplossing weet. Door het (aangekondigde) appel-motief, krijgt de hele setting iets van een modern sprookje. Met een verdubbelde Sneeuwwitje, de sociale dienst als prins, en de moeder als stiefmoeder! Ja, ik maak het nodeloos ingewikkeld. Op een psychedelische klanktapijt zweven de meisjes naar buiten. Begeleid door wat ze geleerd hebben, ontleren ze nu – en lopen. De Popul Vuh-klanken doen aan Werner Herzog denken, en het is ook echt een enfant sauvage-onderwerp voor hem natuurlijk. Maar hij zou niet zulk fantastisch spel uit de kinderen krijgen, allemaal een heel eigen karakter. Het hoogtepunt is de arme ijsjesverkoper, met zijn smeltende waren. Mijn hart lag al op de harde tegels van de Teheraanse achtertuin. 'Dat is geen reden om niet voor je ijsje te betalen.'

heel trademark Bunuel-plot I guess

Ha, inderdaad. Dit deed hij later nog een paar keer met meer budget. Maar dat Mexicaanse maakt het wel charmant en Rosita Quintana is echt heel leuk, al vond ik het jammer dat ze de mannen niet onbewust het hoofd op hol brengt, gewoon door te zijn.

神田川淫乱戦争
Zeer vroege Kiyoshi Kurosawa, 1983 om precies te zijn. Begint heerlijk met mooie beelden van Tokio en hele slechte seks die vol trots geturfd wordt door de nerdy man. De vriendin van de vrouw bespiedt ondertussen de nieuwe buren aan de overkant van de rivier. Oh nee, moeder en zoon hebben een seksuele relatie! Met een walkietalkie brengt ze haar vriendin op de hoogte en zo hebben ze samen een nieuw hobbyproject wat hen ook op andere manieren nader tot elkaar brengt. Tot zo ver dik in orde maar dan wordt de toon melig wanneer ze de jongen uit handen van de moeder willen redden. Hier merk je studentikoze onervarenheid nog terwijl eigenlijk alle elementen in stelling waren gebracht voor een kille reis naar het decadente hart van de grote stad. 60 minuten dus het wordt nooit echt vervelend en het einde was wel een aparte mix van humor en nihilisme.

en hele slechte seks die vol trots geturfd wordt door de nerdy man

ghehe, heel goed.

Visitors from the Galaxy
'Jij wilde me uit het verhaal schrappen, maar dat lukt je niet!' Schuddebuiken geblazen, met deze heerlijk koddige Oostblok SF-film. Een echt Robbedoes en Kwabbernoot-avontuur – een zijlijn speelt zich dan ook op de redactie van het lokale sufferdje af, waar een overijverige fotograaf de grijsaards probeert te overtuigen van zijn genialiteit. Zijn buurman – een wannabe SF-schrijver – zit zelf tot onvrede van vriendinlief elke dag aan onnozele avonturen te werken. Helm op en gaan. Boys will be boys, en natuurlijk komt hij na een tijdje zijn eigen Idee tegen. Milde meta-magie gegarandeerd (en de man had al een Wim Gijsen-hoofd). Voor de NeverEnding Story echt hermansiaanse God Denkbaar-grandeur kan krijgen, slaat men wijselijk per knalrode Citroen de hoofdweg af richting malle seventies-vrijheid. Pippi Langskous is er niets bij. Allez hop, daar gaat men uit de kleren. Een Loes Luca leidt de hele Kroatische Kelly Family naar een metaal-forische mannenfantasie. Goede SF gaat altijd ook over M/V-verhoudingen. De gedegradeerde vriendin wordt flink kwaad! Helaas. Vrouwen die klagen worden (over)geslagen. In de finale blijkt er zelfs nog budget over voor cronenbergiaanse gore. Zo wordt de film nooit goed, maar tegelijkertijd heeft dit cultpareltje alles wat mens en alien maar kunnen wensen. 'En jij beeld je in dat je schrijver bent.'

Een echt Robbedoes en Kwabbernoot-avontuur

Haha, ja!

Kandagawa Wars overigens de internationale titel van de vroeg-Kurosawa.