Filmforum

Weinig van gezien, maar weer een paar voor op de watchlist. 👍

富江 tomie
Begint veelbelovend maar het is rommelig en kan de aandacht er uiteindelijk slecht bijhouden.

Hvítur, Hvítur Dagur
Scenery, douze points maar in dit drama zit gelukkig wat meer verhaal dan wat gedoe met schapen. Traumaverwerking, altijd een dankbaar onderwerp, maar uitstekend gedaan met intense performance van Sigurðsson.

Plaisir à trois (How to seduce a virgin)
Goede middenmoter van Jess Franco, voor de liefhebber, zeg maar.

Home Alone
Had ik nog nooit gezien maar er was een kerstvieringszoom van de zaak aan opgehangen dus ik dacht: kom. Tja, heeft wat aardige momenten maar gek overdadig gewelddadig voor een vrij kleffe film. Zonder jeugdherinneringen niet veel soeps.

Themroc
Rrraaaarrrr. Grijpt me niet bij de lurven maar toch fascinerend, dapper en ook zo van die tijd, zeg maar.

Druk
Krijg een beetje mixed messages. Mannen die een uitweg zoeken uit her burgerlijke bestaan maar ja, drinking’s bad, mmmkay?. Veel platgetreden paden qua besognes van mannen van middelbare leeftijd, wel een verrassende slotscene.

Everything Is Terrible! The Movie
Vreemde collage van VHS infomercials, reclames, documentaires en tv‑programma’s. Net geen verhaal maar wel een hallucinante flow of late eighties, early nineties consciousness.

Soul
Animatie is uiteraard razendknap, topnotch al hebben alle bewegingen dezelfde soort gelikte easing. Filosofisch interessante ideeën over de „subtiele entiteiten” in de hogere sferen enzo maar uiteindelijk qua boodschap wel weer behoorlijk afgezaagd.

Singel 39
Holy shit, wat een draak. Waarom denken regisseurs nog steeds dat het een goed idee is om de hoofdrolspeler in voiceover een intro en outro in te laten spreken? Verder zo uitdrukkelijk divers en non‑stereotype dat je zelfs als do-gooder bij de anti-deugers op de kast belandt.

gek overdadig gewelddadig

ja!

Oh, Druk is de Deense titel voor Another One.

ik dacht even een Nederlandse film :o, en toen dacht ik.. ah vast de 'n' vergeten xD

The Racer
'I think my saddle is a little high.' Het filmjaar besloten met twee wielerfilms. Het seizoen was kort ten slotte, ondanks een prachtige Tour de France. De docu Code Geel volgt de super(markt)mannen. Beelden vanuit de auto's blijven leuk. Het onvermogen iets te kunnen veranderen, de simplistische aanwijzingen, het haantjesgedrag. Daarbuiten, Tom als 'over-denker' ('dit gaat zo echt niet langer') en Primoz de 'onder-denker' ('komt allemaal goed'). The Racer fictionaliseert het dopingprobleem, dat met Poga-car ook dit jaar niet ver weg was, vermoed ik. De fictiefilm doet dat tijdens het cruciale jaar 1998. In Ierland, het land van Willy Voets einde. Pompende Westra-beats begeleiden een domestique, terwijl hij een vervelende, goed getroffen Italiaanse kopman in een vervelend team begeleid. Steun heeft hij enkel aan zijn oude verzorger (die hoest, dus je weet wat er gebeurt). De flauwe grappen en maffiamaniertjes kloppen, maar daarmee houdt het ook op. De 'actiescènes' zijn belachelijk, erger nog, wielerkennis ontbreekt totaal. Het lijkt een film gemaakt door een Amerikaan. O, dus je krijgt de gele trui als je een etappe wint? Daar helpt een Bert Oosterbosch-namedrop niks aan. Jammerlijk, het merendeel van het plot wordt voortgestuwd door buitencyclische plot devices. Geen derde bal aan dus. 'Je ne peux pas continuer comme ca, je peux pas!'

Overigens, ken je deze korte film van...Louis Malle, over de Tour?

[urlhttp://www.youtube.com/watch?v=2nLxAKwtBb4[/url

Jezus man, kijk even voordat je klikt:

https://www.youtube.com/watch?v=2nLxAKwtBb4

Marketa Lazarová
Een perfecte film om zo'n oudejaarsavond mee te overbruggen. Tsjechoslowaaks vakwerk uit de jaren '60, je weet ongeveer wat je kunt verwachten: sublieme meerlagige zwart-witfotografie, mystieke muziek, speelduur met de lengte van een middeleeuwse winter en fraai staaltje "world building". Want het is weer koud en vies in deze Middeleeuwen, behalve als heidense overblijfselen met sensuele kracht schijnen. Regisseur Vláčil kondigt het brutaal aan: fuck plot! Heerlijk, een grote verzameling korte verhalen waar je als kijker maar wat van moet maken. 166 minuten waarin ik me geen moment heb verveeld, wonderbaarlijk.

The Disappearance Of Eleanor Rigby: Him & Her
Tanenderelatieproblemen vanuit twee perspectieven, elk een film. Op papier een interessant idee maar de praktijk valt wat tegen, misschien omdat het Him-perspectief wat saai is uitgewerkt. Ik keek het zonder te weten dat het een tweeluik was en het voelde als een clichématig mannen-en-relaties-ding. Her is beter, misschien had Him beter door een vrouw gemaakt kunnen worden?

Death To 2020
Soort oudejaarsconferance als documentaire. Misschien was het allemaal wel te bizar om nog goeie grappen over te maken. En het was zeker een bijzonder jaar, maar ook weer niet het raarste jaar in all history. We zijn Trump niet.

The Lodge
Door het poppenhuis denk je aan Hereditary maar dit is toch heel anders. Goeie spanning, ijzige sfeer, uitstekende horror. Don’t read too much into it.

…And Justice For All
Advocaat raakt diep gefrustreerd met het rechtssysteem, uitstekende performance van met name Al Pacino met de nodige seventies swag, zo worden ze niet meer gemaakt.

The Good Place
Deze had ik nog niet afgekeken omdat de laatste afleveringen nogal onregelmatig uitkwamen. De hele serie had korter gekund, nu wordt de potentie niet helemaal waargemaakt, maar het eind is satisfactory.

Parks & Recreation
Inmiddels alweer in serie 4, een soort gynocentrische versie The Office. Charmante cast, lekker korte afleveringen voor een quick shot (or two) of humour tussendoor.

リップヴァンウィンクルの花嫁
Oh jongens, jongens, dit was er weer eentje hoor. A Bride for Rip Van Winkle is natuurlijk een wat vreemde titel voor een Japanse film maar met Shunji Iwai weet je nooit. De basis ligt in het mooie-Japanse-vrouw-vindt-het-moderne-leven-moeilijk-genre. Aan Haru Kuroki kun je die rol wel overlaten, ze is supergedwee, altijd maar "het spijt me" zeggen. De verlegen Nanami wordt ook het slachtoffer van een serie dick moves waar je u tegen zegt. In eerste instantie lijkt het een waarschuwing over de valkuilen van een online leven. De aanzet is dat Nanami haar man vindt op een online dating app, te weinig bekenden kent voor de trouwerij en deze inhuurt. Het opgewekte manusje van alles Amuro regelt het wel even maar blijkt veel meer van plan te zijn terwijl Nanami steeds afhankelijker van hem wordt. Het begin van een emotionele achtbaan. Kom ik natuurlijk te spreken over de speelduur van 3 uur. Interessant dat het Iwai de ruimte geeft voor allerlei onvoorspelbare wendingen, het was echt spannend om een film te zien waar je gewoon niet weet wat er gaat gebeuren. Maar uitputtend is het wel, zeker bij de lange Todd Solondzachtige climax. Dit was mijn vierde Iwai en ik kwam erachter dat het allemaal films zijn die me fascineren maar moeite hebben om tijdig hun punt te maken.

oh wow, die Vive Le Tour docu. ge-wel-dig. :-)

Heb hem meteen zelf ook eindelijk gekeken. Subliem. Zoveel mooie details. En dat geluid, zeer vooruitstrevend.

Soul
Volgens mij heb ik al een paar Pixars gemist sinds Inside Out. Pikte hier veel enthousiaste geluiden over op dus waarom niet? Alleraardigste film. Doet zijn best om te ontsnappen aan platgetreden paden. Lukt best wel goed en wanneer niet is het ingetogen. De animatie is slick, niet altijd mijn esthetiek maar ook wel een paar onverwacht trippy dingen. Dat idee van de "in de zevende hemel zijn" is wel mooi verbeeld en de mystici die langskomen zijn ook wel grappig, beetje hippie maar op een cruciaal punt weer net niet. Afijn. Geniet van het leven, de kleine dingen enzo, niet een hele moeilijke boodschap, in die zin een voorzichtige kritiek op Amerikaanse Ambitie, maar, begon ik te twijfelen, gooi je daarmee niet het kind met het badwater weg? Als pak em beet Ornette een beetje blij was geweest met alleen pizza en naar bomen turen hadden we toch wat gemist.

🚨 Can o' worms alert. 🚨

xD

ja Inward was 'r ook nog (ook niet gezien)

in Soul zit volgens mij ook nog wat muziek van Clipping. Dat wel. (of in elk geval van hun rapper en een van hun producers).

Trent Reznor, van NIN deed de soundtrack (verrassende naam in de credits vond ik).

Ja Reznor en die Sancho deden ook al de soundtrack van Mank, mochten alleen instrumenten uit die tijd gebruiken van Fincher.

學校風雲
School on Fire van Ringo Lam staat al iets van 25 jaar op mijn kijklijst. In Hong Kong Babylon geprezen als een nihilistisch meesterwerkje en het is inderdaad regelmatig afzien op de school die aan het oude vliegveld ligt (prachtige shots vanzelfsprekend). Met een flinke dosis Chinees melodrama en geschreeuw wordt het verhaal verteld van een brave scholiere die op een dag een matpartij aanschouwt en vervolgens door criminelen wordt gewaarschuwd om niemand bij de popo te verraden. Wanneer ze dat met enige tegenzin toch doet zijn de poppen aan het dansen en kunnen de autoriteiten, met uitzondering van een stoïcijnse agent en nerdy leraar, haar nauwelijks beschermen. Net iets teveel ongeloofwaardig onrecht en etterige slechteriken naar mijn smaak...en dan beginnen de laatste 15 minuten die gewoonweg subliem zijn, een bizarre vechtpartij die uitmondt in een spannende achtervolging en bloedige climax. Dat is Hong Kong cinema zoals we het nooit meer zullen zien.

staat al iets van 25 jaar op mijn kijklijst

respect.

Kung-Fu Master!
'C'est quoi, AIDS?' De verleiding van kalverliefde krijgt Jane Birkin flink te pakken. Zelf net gescheiden, ziet ze hoe haar puberdochter (Gainsbourg) de onschuld 'viert'. Zelfs condooms zijn op die leeftijd nog om te lachen. Een waterbommetje in plaats van een bom in je leven. Varda maakte met beroemde vrienden (ook haar eigen zoon doet mee) een verhaal 'dichtbij huis'. Zelf verloor ze immers haar man aan SIDA – maar ze behield tot haar eigen einde de kindse verwondering. Kung-Fu Master moet de meest 'arty' arthousefilm zijn die deels gebaseerd is op een videogame. Birkins veertienjarige love interest – een 'leaudzwaar' pretentiemannetje – speelt het knokspel in een cafe. Nu seks gevaarlijk is, focust Birkin haar gedachten op het jongetje, de engelachtige knaap, haar 'mini-boum', ergens tussen kind en man, onschuld en mens. Oftewel, 'death in Venice', maar dan in de jaren tachtig van Parijs en Londen, en met de dood 'verstopt' in een zijmotief. Het smachten naar verwondering werkt aardig, vooral dankzij de prachtige 'cosy' beelden in Fuji-kleuren. De voice-over voegt echter niets toe. Zo spannend als een Malle-film (of een Macron-relatie) wordt het sowieso nooit, maar de ongedwongen sfeer is wel dapper moraalloos. Verliefd op je jongere zelf. Toen je nog niets was, en dus alles nog kon zijn. Peut-être. 'Vous etes vraiment nulle.'

Death To 2020
Tja, misschien is de huidige situatie in Amerika zo van de pot gerukt dat overdrijving nauwelijks nog werkt als humorstijlmiddel, maar dit is niet veel soeps als oudejaarsconference.

…And Justice For All
Al Pacino speelt een advocaat die zijn vak te serieus neemt voor de werkelijkheid en het onrecht gaat hem parten spelen. Uitstekend.

Pure
Meer feministische horror. Beetje low budget maar een prima idee, deze keer wordt de broederschap van religieuze heren die hun dochters menen te moeten “beschermen” onder handen genomen.

Terror At Orgy Castle
The Legend of Blood Castle
Dubbelkasteelwhopper met doom metalreferenties. De eerste was een inspiratie voor Electric Wizards Black Masses en is op de keper beschouwd bar slecht. Weinig tot geen budget met als gevolgen het hilarisch sfeerloze licht, gebrek aan dialoog (op wat dierlijke geluiden na) en dus een voice-over, maar maximaal (vooral vrouwelijk) bloot. De tweede, ook bekend als Blood Ceremony en dat is ook een leuk doombandje, ook zo'n film met een hoop mitsen en maren maar overall in ieder geval nog een redelijk coherente en degelijke film. Voor de connaisseurs.

Delirium: Photo of Gioia
De zoon van Mario Bava kan ook prima films maken, al is het zonder meer vrij cheesy, maar goed, het is nu eenmaal een giallo. Dat het zich afspeelt rond een blootblaadje is natuurlijk een dankbaar excuus voor boobies, onder andere de onder mannen van mijn leeftijd vermaarde jetsers van Sabrina Salerno. De moorden zijn behoorlijk out there (en het gekrijs van mevrouw Salerno ook).

Sabrina hè? Dan moet die film wel op de kijklijst. :)

Palm Springs
'Will you just please take off your clothes?' Irritant knappe mensen in een Groundhog Day-variant. Normaal zou ik daar niet op zitten wachten, maar na al die zware eindejaarslijstjes-films werd het tijd voor iets lichtvoetigs. Palm Springs zet de toon meteen melig met wat voor altijd het beste Demis Roussos-liedje blijft, plus een paar seksgrappen. 'That's a good leg.' Een Jesse Eisenberg-kerel (lijken ze tegenwoordig allemaal op hem?) dwaalt door een Forgetting Sarah Marshall-universe. Het nepste van Amerika heeft zich verenigd voor een bruiloft. Iedereen blij? Nee! Een Sarah Lieberman-dame zet het op een wijnen. Van het een komt het ander, en daar is de dag weer. Keer op keer. De bekende zelf-herhaling levert gratis meegeleverd existentialisme op. Hoe zin te geven aan je leven als je Sisyphus bent? (And ain't we all?). De grappen zijn niet stoner genoeg, maar tenenkrommend worden ze nooit. (Eerder goofy.) Net wanneer het nieuwe circulaire leven van ons olijke duo een woeiwei-flashmob benadert, volgt op de seconde halfweg de change-up. Om dat een verdieping te noemen gaat veel te ver, maar vervelend is het niet. Eenvoudig ambachtelijk. De soundtrack mag er ook na Demis wezen, met verrassend veel John Cale, en de ontdekking van de film, palmpimpelaar S.E. Rogie. 'That was a grammatical nightmare.'

Ja, staat op de kijklijst maar menigmaal heb ik met mijn vinger boven de delete-knop gehangen, zo van "zal wel tegenvallen." Nu weer even veilig gesteld. :)

iets voor met de kids, lijkt mij dan.

of veel drank. :P

Ik zag gisteren al een gif van een dansje langskomen dus must-see.

破壊の日
Mijn eerste echte corona-film toch wel. Japans, experimenteel, 60 minuten. De geoefende kijker weet wat dat betekent. The Day of Destruction begint fenomenaal in strak zwart-wit. Een man komt door de sneeuw bij een opening in een berg en betaalt om een tunnel in te mogen. Die wandel wordt Stalker-stilo gefilmd, hypnotisch muziekje erbij en dan een soort Cronenbergachtig monster. Dan volgen de begintitels met een geweldig noisenummer en punky tekst over de pandemie 2020. Switch naar kleur en dan ontploft het verhaal op typisch experimentele wijze. Er is inderdaad een pandemie, maar wat de symptomen nou zijn? Een psychische afwijking? Er ontvouwt zich een soort strijd tussen een asceet (Shugendō, heel oude shizzle, ik moest het googelen) die de wereld wil genezen en twee oud-collega's waarvan de oudste weer met wat typisch Japanse wijsheden over het monster als deel van de natuur strooit. Jammer dat een paar scènes onnodig lang doorgaan want los van de geweldige muziek (noise, metal, ambient, je trommeltjes) lijkt er wel iets interessants te worden gezegd over isolatie vs acceptatie wanneer we de epidemie confronteren. Het antwoord ben ik nog niet over uit.:)

wow, wat :D

Jazeker. :) Gewoon op dat ene adresje.

Don’t Think I’ve Forgotten: Cambodia’s Lost Rock and Roll
Documentaire over de muziek van Cambodja van voor Pol Pot. Pijnlijke herinnering aan wat er gebeurt wanneer een bevolkingsgroep gets singled out als de oorzaak van alle problemen (80% van de muzikanten zijn simpelweg uitgeroeid, en dan heb je het nog niet over de rest). Met het partijprogramma van PVV op het netvlies geen prettige herinnering. Doet denken aan Iran, waar ook de stadse elite de schuld van alles kreeg. Dus ja, behoorlijk politiek, maar ook geweldig archiefmateriaal van een tijd voor de ellende.

Alice Sweet Alice
Een proto-slasher die gelijk al een andere insteek heeft dan de misogyne trend die erop volgde. Omdat de cliché's nog gedefinieerd moesten worden is dit iig een frisse take en ook gewoon goed gemaakt (niet zo trashy als latere films in het genre), al is het natuurlijk weinig subtiel.

Taxidermia
Hoge shock value deze. Ben er matig van onder de indruk.

Bacurau
Omar vond 'm te banaal, ik heb er wat minder problemen mee. Al ben ik het er wel mee eens dat er meer ingezeten had zonder die ingehamerde boodschap.

Target… Earth?
Beetje de stonede/dronken gast op een feestje die zijn theorietjes over de UFO's en samenzweringen in de wereld spuit. Zeker in deze tijden van QAnon z'n onschuld wat verloren en verder ook erg low budget.

gheh Burning Penis Man. Zo flauw eigenlijk allemaal.

The Assistant
'I'll fix it.' Een jonge vrouw op een klein kantoor. Ze doet alles. Schoonmaken, printen, bellen. Ondertussen wordt ze genegeerd. Ze hoort zelf tot het meubilair. Even lijkt The Assistant een film over de vernederingen van de 'doodgewone' kantoorslaaf te woorden. De muizige medewerker in een kafkaëske wereld, waarin achter elke deur een nieuwe deur opdoemt, en vooruitgang onmogelijk blijkt. 'He knows you're busy, sweetie.' Het eerste half uur is van een fascinerende saaiheid. Niks geromantiseerde toestanden – zelfs geen romantisch beroep. Nee, een film die werkelijk over werken gaat. Een American Job. Maar dan begint er alsnog een subtiele spanning door te sijpelen. Waarom moet de kantoormuis erectiemedicijnen klaar leggen.? Wat doen ze eigenlijk samen op dit kantoor? Wordt dit een The Secretary? De romantisering van de vernedering. Als ik dan toch niks ben, straf me dan omdat ik niks ben. Mispoes! Pas met de spuiten snapte ik het. Het is een filmmaatschappij, en dit is Hollywoods wraak op zichzelf. Vol inside info, en een ingebakken hart. Een enkele schrijnende dag in de wereld van Weinstein en andere doorgesnoven baasjes. Zij die kunst commodificeren, een massamedium van massa-exploitatie runnen. Met jonge vrouwen als eerste slachtoffers. Never rarely sometimes always. Wegkijken. Weglopen. 'He's in a personal.'

Vitalina Varela
'Ik heb in deze duisternis mijn geloof verloren.' Zoals een mot onbedwingbaar door het vuur wordt aangetrokken, blijf ik maar onnozel naar Pedro Costa kijken. De Portugees met zijn beruchte kruis-beeld-raadsels. Ditmaal filmt hij immigranten in apocalyptische duisternis. Ze wonen ergens in Lissabon, in huizen zo slecht dat het grotten lijken. Hun graf al gegraven. Het hoofdpersonage is de weduwe van een van de Kaapverdische bewoners. Zij staat en staart (naar ons!) in de hoop wat te zien. Zijn redenen van verscheiden en vertrekken te vinden. De shots zijn bijna stuk voor stuk pareltjes van Vermeer. Goede koppen in weinig licht. Wasknijpers als handjes, o kippenpootjes. Toch schemert (ha) ook wel de ver-esthetisering van armoede. In plaats van een strikje zit er nu enkel een prachtig kadertje omheen. Op dubbele snelheid had de 'golfplatenoorlog' nog wat kunnen worden, nu is het vooral verveeld wachten op tekstuele oplevingen. Soms zijn die fascinerend, meestal onbegrijpelijk. Een beetje zoals Fernando Pessoa. Tegen elkaar praat men nauwelijks. Men kijkt uitgestreken naar de camera en houdt toneelmonologen. Superkatholiek lijdend allemaal. Tot bedwelmd en wel de laatste dag komt. Misschien heb je voor dit soort films de donkere bioscoop nodig, om ook jou mysterieus te omhullen. 'Ik vertrouw je bij leven noch dood.'

You Don´t Nomi
Erg goede documentaire over Verhoevens "chef d'oeuvre" Showgirls. Ik had in de jaren '90 zo'n filmachtig Generation X café- of verjaardagsmoment waarin een vriendin opmerkte "Omar, die is dan gewoon van nee, jullie begrijpen Showgirls totaal verkeerd, het is een meesterlijke kritiek van Amerikaanse vulgariteit" en het opeens kraakhelder voor me was dat je gewoon zonder angst moest gaan met je mening. Uiteindelijk blijken er meer mensen geweest te zijn die destijds hebben zitten gniffelen maar de documentaire gaat niet voor de makkelijke route van onbegrepen campmeesterwerk. Vaak wordt de film slecht genoemd, details bekritiseerd om weer te worden afgewisseld met liefdevolle bespiegelingen over hoe bepaalde scènes verwonderen (de analyse over de lunchscène is bijvoorbeeld superieur.) De documentaire neemt de tijd om de film te plaatsen in het oeuvre van Verhoeven met een vaak curieuze sample-achtige associatieve methode. En zo ontstaat, niet zozeer een conclusie, want dat is onmogelijk, maar een beeld van een ondefinieerbare film (en regisseur.) In die zin is Showgirls een unieke film. Verhoeven doet jaren later tijdens een praatje nog een kekke poging om een lijn te trekken met expressionistische Weimarfilm en moet zelf meteen lachen dat ze hem niet geloven ("nou ja, ik had het gisteren bedacht.") Terwijl hij ergens wel een punt heeft en het groteske van George Grosz gewoon brutaal op Las Vegas had losgelaten. Best wel ontroerend einde trouwens met Berkley die de film voor een groot publiek van fans aankondigt.

Hi My Name Is Johnny Polonsky (Otto-Jan Ham, 2021)
Vlaming Otto-Jan Ham wordt als 18-jarige in 1996 verliefd op de debuutplaat van ene Johnny Polonsky, die hij toevallig voorbij zag komen bij Tabitha Soren op MTV. Polonsky heeft een slackerplaat-avant-la-lettre afgeleverd: hij blufte zich binnen bij Black Francis die zijn plaat produceerde. Tien nummers in 24 minuten, Ham draait 'm grijs en het wordt de soundtrack van zijn tienerjaren. 25 jaar later is Polonsky vergeten, een anonymus. Ham besluit hem niet alleen op te sporen, maar een Belgische tour voor hem in elkaar te zetten. Polonsky komt twee weken bij de maker thuis wonen, komt op StuBru, en mag optreden in hippe tentjes als de Kinky Star in Gent, en de foute sportbar Waterhole in Amsterdam. Elke keer als een van de weinige concertbezoekers op z'n telefoon zit te scrollen sterft Ham een beetje, en sterven wij mee. Het wordt extreem ongemakkelijk als Ham zelf blijk geeft van zijn vele onzekerheden. Hij wil het Polonsky goed naar de zin maken, maar twijfelt en stresst continue. Als hij pas bij het laatste geregelde optreden van Polonsky, in een hol in Leuven, zegt dat hij voor de tour een doos shirts had laten maken, maar het niet durfde dit Polonsky te vertellen, laat Polonsky zijn "no no, it's all great here man"-masker vallen. Met wat voor ne zot zit ik hier opgescheept? En toch is niet de onpeilbaar maar vriendelijke Polonksy, maar Ham de ster van zijn eigen documentaire. Van Polonsky is geen hoogte te krijgen, die slaapt liever zoveel mogelijk en gaapt zich door zijn eerste Europese tour. Je jeugdliefde niet alleen opzoeken, maar verleiden om een tour in België te doen, concerten voor hem regelen, zijn chauffeur zijn en hem in huis te nemen, waar je vrouw en kinderen helemaal niet blij mee zijn: je verwacht het niet, maar het blijkt geen goed idee. Heerlijk ongemakkelijk docu'tje, dat levert het wél op. Ham kan de deksel op z'n tienerjaren doen: je darlings killen is soms zo gek nog niet.

(ps. Ludo en ik gaan ooit een dergelijke docu maken over Khonnor, en die wordt nog beter)

祖谷物語 -おくのひと-
Achteraf realiseerde ik me dat ik in de Iya vallei ben geweest. Dat vond ik in de zomer een prachtige plek waar inderdaad opgewekte stedelingen zich terugtrokken uit de ratrace en je vrolijke Nieuw-Zeelanders tegenkwam die er steeds een half jaar werkten. Zo ook in The Tale of Iya wat, in bijna 3 uur, toch een pessimistischer en rauwer beeld schets. De film begint in de sneeuw wanneer een oude lokale man een verongelukte auto tegenkomt met als enige overlevende een baby. Na een sprong in de tijd leeft de mooie tiener Haruna gewoon met "opa" in een prachtig ouderwets berghuis. Idyllisch, want de cicades maken lekker herrie en alles stroomt, vliegt en bloeit met Malickiaans plezier. Een dropout komt uit Tokio aanwaaien en besluit boer te worden, er is een olijke Westerling die het goed kan vinden met de lokale bevolking al is juist hij het fanatiekst wanneer er een tunnel wordt aangelegd om de vallei te ontsluiten. Op Japanse wijze gaat het allemaal extra stroef in de communicatie, er zijn wat droomachtige scènes ter afleiding en wanneer Haruna uiteindelijk in Tokio belandt blijft die sfeer gewoon hangen.

Variety
Weer een hoofdstuk in het langlopende Old New York project. Lekker rauwe film uit 1983. Uit de losse pols geschoten maar toch met veel zorgvuldige en originele shots. Uitstekend gebruik van natuurlijk onnatuurlijk licht, het neon van Times Square maar ook de vlam van een sigaret, de minimale verlichting onder een viaduct. Mooie muziek ook. Fijn sleazy onderwerp, mooie vrouw is op zoek naar werk en volgt een tip van een vriendin op (Nan Goldin!) waarom niet gewoon kaartjes verkopen in een pornobioscoop? Nou vooruit dan maar, de jonge Luis Guizmán houdt vrolijk een oogje in het zeil. Onvermijdelijk raakt Christine gefascineerd door wat er gedraaid wordt al neemt de film niet de afslag die je denkt. Een keurige bezoeker vraagt of Christine een keer meegaat naar de Yankees (het oude stadion!) maar moet er tijdens de wedstrijd opeens vandoor. Christine begint de man te volgen (langs onder andere geweldige vismarkten) terwijl in haar achterhoofd het onderzoek speelt van haar redelijk eikelige vriendje naar maffiaconnecties op vismarkten. Dat achtervolgingsaspect van de film vond ik eigenlijk niet zo interessant in tegenstelling tot vrouwen onder elkaar scènes met hun realistische kijk op seksualiteit. Maar hoe dank ook heerlijke beelden van een Amerika dat niet meer bestaat (de opwarmende tv in een motel alleen al).

The Nightingale
Toen de Ieren nog wit waren, zou Ignatieff zeggen, bondt Clare (Iers dus) met de native Tasmaniër Billy in haat voor de verkrachtende en moordende Engelsman. Er is veel goed aan deze film behalve dat het een Rape & Revenge flick is. Daardoor moet je eerst door de “verkrachtingsmolen” en daarna door die van het “overig geweld”. Jammer.

Haha...sorry, ik weet precies wat je bedoelt en dat staat me ook tegen.

Achteraf realiseerde ik me dat ik in de Iya vallei ben geweest.

nice!

Variety in de verre toekomst dan maar - maar ik zie 'm zo, medium cool, voor me.

meer nachtegalennarigheid (nou ja nou ja) in:

Possessor
'You seem so deformed these days.' Body horror, dat komt alleen in de beste families voor. Brandon Cronenberg bewijst weer een waardige zoon te zijn, vanaf de 'plug in baby' waarmee Possessor letterlijk en figuurlijk 'opent'. Het enige dat hij mist ten opzichte van pa David is een zekere avant-garde x-factor. Brandons films zijn wat meer genrefictie, wat gewoner in hun gruweldromen. Zeker het eerste kwart loopt het scenario in een voorspelbare 'inceptie' van expositie. Een huurmoordenaar maakt gebruik van 'hosts'. Het lichaam in een vat, maar dan anders. Dat kan niet lang goed gaan, natuurlijk. Psyches beginnen te lekken. Gastheren gaan mokken. Na wat wen-tijd neemt de film echter ook de kijker over, vooral dankzij de prachtige visuals. De mengeling van analoog en digitaal werkt zowel on als off screen. Caleidoscopische FX ontmoet bakken met varkensbloed. De tweede helft gaat het verdubbelde personage (gastheer en gast) aan de wandel. Daarbij worden de seksuele mogelijkheden gelukkig niet vergeten. Het acteerwerk van Christopher Abott (James White) is weer prima, terwijl dit toch een mnemonische film is waarbij elk moment een Keanu Reeves op kan duiken. Het einde heeft wat weg van een Aphex Twin-video ('Come to Mommy') en tegelijkertijd de intelligentie van een Griekse tragedie. Deux ex humaniora. 'Sorry I don't think I'm back yet.'

Czernobyl
Voor een seriehater als ondergetekende viel ie goed mee. Kort, grotendeels to the point, 1 aflevering wennen aan de Amerikaans-Brits-Ierse koppen en accenten, daarna slechts 1 aflevering vulwerk, dat is percentueel nog altijd weinig vergeleken met de meeste series. En... ;-) Het 'verhaal' 'erachter' is natuurlijk ijzer(xenon)sterk. Menselijke overmoed, dat gaat altijd mis, maar helemaal in een dictatuur waar geen enkele transparantie heerst. Dan kun je niet met 'vuur' gaan spelen. Geloof ook, met Gorbatsjov, dat Czernobyl het einde van de Sovjets inluidde. De giftige kers op de gefantaseerde taart.

Variety in de verre toekomst dan maar - maar ik zie 'm zo, medium cool, voor me.

Ja, heeft toch wel die After Hours prequel-sfeer. :)

Allen tegen allen
Dacht toen ik de titel voor het eerst hoorde dat het een Nederlandse film over het begin van de jaren '80 zou zijn. Maar is uiteindelijk een documentaire over het Nederlandsch fascisme (de trailer is al fantastisch, "Wij zijn geen volkje.") Zeer noodzakelijk want met name de eerste helft zat ik me heerlijk te verbazen over het groot aantal fascistische groeperingen in de polder, allemaal met een speldje die door een verzamelaar worden getoond. Sowieso nemen de verzamelaars de kijker op sleeptouw, ongelofelijk wat de mensen toch nog in huis hebben liggen. De verzamelaars, historici en oud-fascisten (vaak interviews uit het archief) schetsen zo een beeld van de zoekende "bezorgde burger" 1920 - 1945. Moest vaak toch wel lachen om die Swiebertje-stemmen en scepsis van afhakers. Ik snap die afhakers ergens ook wel, Italiaans fascisme klonk aanlokkelijk met zijn successen en mediterrane glamour en dan heb je opeens van humorloze Nazi's die de dienst willen uitmaken. Alles wordt gecombineerd met fraaie dronebeelden van een soort geïdealiseerd Nederland, heel slim gedaan, zowel aantrekkelijk voor nationalisten en ook zo rustiek dat je denkt "waarom Mordor in Hobbitstee?" Tweede helft vond ik iets minder omdat ik het idee kreeg dat de jaren 36-39 er wat bekaaid van afkomen en eigenlijk had de film in '39 moeten stoppen, de oorlog en de nasleep is gewoon meer voor een vervolg. Hoe dan ook zeer leerzaam, ik verwacht toch een jaarlijkse vertoning rond 5 mei (alhoewel tegenwoordig weet je ook niet meer met die publieke omroepen.) De makers hoeven de parallellen met het heden niet uit te spellen, veel slogans en retoriek zijn gewoon een-op-een hetzelfde als destijds, maar wel sneaky hoe die fascistische teksten door een voice-over met een Limburgs accent worden ingesproken. Well played.

De Vierde Man
"Die vrôh. Ik kèn haa!" Legendarische accentverschuiving van Krabbé die toch al bij vlagen matig acteert. Door You Don't Nomi realiseerde ik me opeens dat ik nog nooit een Nederlandse Verhoeven helemaal heb uitgekeken. Turks Fruit haakte ik af toen ik de kanker zag aankomen, Spetters geniaal in zijn vulgariteit maar mij te droevig en lelijk om vol te houden, die Tweede Wereldoorlog dingen ben ik nooit aan begonnen en De Vierde Man heb ik ooit maar een gedeelte van gezien tijdens Veronica's Filmmaand. Vond het volgens mij wel creepy maar ik had dat boek net gelezen dus het was waarschijnlijk niet spannend genoeg na de seksscène. Het is wel grappig om recensies van buitenlanders te lezen die het hebben over Giallo en Cronenberg-invloeden. Dat eerste zit wel wat in dankzij de mooie, diepe Argento-kleuren die De Bont presenteert. Het verhaal is natuurlijk kul met een overdosis aan ouderwets Nederlands literair-religieuze symboliek en lompe dialogen waardoor het toch weer een zit werd. Hij had wel wat meer Cronenberg mogen zijn trouwens. Mij is het natuurlijk niet gevraagd maar voor een remake zou ik gaan voor nog een seksscène waar hij het echt doet met een spinnenvrouw die hem eerst eens lekker even oprolt, en op het laatst zijn tong eruit trekt, of zoiets. Zoveel mogelijkheden.

Ha, ha, bij Ludo was de 'Ik zei toch koffie, godverdomme!' ook blijven hangen. Man, man, man, zo praat toch niemand. :)

ghehe goeie remake alvast. Misschien Aranofsky eens mailen.

Enige redeeming factor zijn die kleuren, inderdaad. Neonederland.

For Sama
'Ze proberen de lichamen op te vissen.' Mensen, mensen toch. Bij dit soort docu's gaat er een soort blokkade aan. Ik wil het allemaal niet zien, maar het moet. Al het bloed, al het stof, alle intieme ellende. Door de moderne techniek komt het nu voor iedereen claustrofobisch dichtbij. Tijdens de Syrische revolutie en het daaropvolgende beleg van Aleppo krijgt regisseur en (telefoon)cameravrouw Waad haar eerste kind, Sama. Ze is als activistische studente als vanzelf in de oppositie tegen Assad gerold, en inmiddels met een goofball goedzak dokter getrouwd. Ze leven in het ziekenhuis, iets anders gaat niet meer. De kracht van For Sama is de alledaagse dapperheid van de twee. Iedereen die in Aleppo blijft, doet zo vaak mogelijk alsof er niks aan de hand is. Er wordt gewoon 'markt gehouden' zolang het kan. En baby's gemaakt. Ondertussen wordt Aleppo steeds religieuzer, wat ook wel logisch is. Fundamentalisten duiken in het gat van de hoop, terwijl de Russen en regimetroepen naderen. De ware held van de film is niet het wat 'sentimentele' anker Sama, en ook niet de tweede baby van het gezin, maar een andere. Een meer toevallige, anonieme. In een huiveringwekkende scene masseert een arts het asgrauwe kind, dat geboren moest worden na een mortieraanval. Hij blijft maar slaan. 'Ik moet gewoon levende mensen zien.'

Pretend It's a City
Nog meer moois over het Oude New York, gewoon op de 'flix. Scorsese filmt en interviewt in zeven afleveringen de schrijfster/lezeres/rookster Fran Lebowitz die ik eigenlijk maar en passant kende. Lebowitz kan heerlijk klagen en goede verhalen vertellen over het leven in New York terwijl Scorsese de hele tijd zit te schuddebuiken.

Nekromantik
Nekromantik II
De eerste ging ik in met hele lage verwachtingen. Het viel mee, het is uiteraard een twijfelachtige garnituur maar ik heb genoeg nasties gezien om niet echt in shock te geraken (eerder lachsalvo's om de smakeloosheid) maar de sfeer is lekker low budget een dismal. Duurt ook allemaal net niet te lang met de bescheiden 70 minuten, iets wat van deel 2 niet gezegd kan worden. Daar moet je door schier eindeloze, vage scenes om dan eindelijk, na ruim anderhalf uur, tot een spetterend einde te komen. Daar had nu eens flink het mes in gemoeten.

Il grande silenzio
Laat het maar aan een Italiaan over om de meest hopeloze Western ooit te maken. Lange tijd is het een en al sfeer met al die sneeuw en sublieme Morricone soundtrack. Kinski lekker irritant met dat zalvende Italiaanse stemmetje en Trintignant een zwijgende bad ass met zijn rare pistool. Lijkt af te stevenen op wat men mag verwachten in het genre maar Corbucci had andere, nihilistischere plannen. Heel dapper in zijn realisme. Geen wonderen, geen rechtvaardigheid, geen "Let's go" macho-glorie, alleen maar geweld. In die zin een unieke film die je bewust maakt hoeveel we eigenlijk van clichés houden.

nog door Thievery Corporation gesampled die soundtrack. Een van Morricone's beste. (ook als film heel mooi, inderdaad).

tot een spetterend einde te komen. Daar had nu eens flink het mes in gemoeten.

xD xD

ラブレター
Beste Shunji Iwai die ik tot nu toe heb gezien. Love Letter is alweer uit 1995 ook al zie je dat er niet aan af. Lekker winters sfeertje, zoals gebruikelijk fraai vastgelegd. Het verhaal is een van die vreemd toevallige, semi-mystieke Aziatische constructies waar je je als kijker maar gewoon aan moet overgeven. Na een herdenkingsdienst van haar verongelukte verloofde, ontdekt een vrouw zijn oude adres in een jaarboek. Ze besluit als een soort afsluiting een brief te sturen wat een vreemde correspondentie in gang zet. Originele film over verlies en herinneringen, soms een beetje sentimenteel maar ook wel gewoon lief en met goede grappen op het moment dat je het niet verwacht. Fraaie dubbelrol van Miho Nakayama, vooral als de permanent verkouden bibliothecaresse met kort haar (duh).

La prima notte di quiete
Rimini in de winter. Dat is wel een sfeertje hoor. Ah wie komt daar aan gewandeld? Het is Alain Delon, in mooie jas op weg naar zijn nieuwe baan als tijdelijke leraar. Deze verlopen dichter is lekker relaxed, rookt ik de klas Gauloises sans filtre en dat mogen de studenten ook van hem. Onvermijdelijk valt zijn oog op de bloedmooie maar afstandelijke Vanina die al snel een vriendje blijkt te hebben met een rode sportwagen. Dat is vast niet pluis. Delon zoekt dat allemaal in zijn minimalistische, maar toch weer goed geacteerde, stijl uit. Lekker overal je jas aanhouden en vooral blijven doorroken en drinken. Alle vrouwen zitten achter hem aan, inclusief zijn ongelukkige partner gespeeld door Lea Massari. Maar daar weet Delon met zijn gebruikelijke botheid wel raad mee. Het was anderhalf uur genieten maar na de sensuele seksscène en daaropvolgende conclusie had het moeten eindigen. Was een perfecte film geweest, een fraai staaltje jaren zeventig ennui. Helaas, er volgt een typische mediterrane conclusie die je eigenlijk meteen ziet aankomen. Zonde.

Ah wie komt daar aan gewandeld? Het is Alain Delon, in mooie jas op weg naar zijn nieuwe baan als tijdelijke leraar.

:)

Hiroshima
'Ik kan me niet herinneren hoe we hier zijn beland.' Interessant om deze film in dezelfde week als For Sama te zien. Hiroshima deed me meer. Niet alleen omdat de gebeurtenis an sich nog veel erger was, maar ook als kunstwerk (au). Het moet de laag van verwerking zijn die eroverheen zit. Bovenop het droge feit, is er de overpeinzing van schuld en boete. De getuigenis na de reflectie. Hiroshima stamt van acht jaar na dato. Ze konden dus nog wel wat 'echte resten' filmen, en maken ook 'handig' gebruik van documentaire-beelden (en een hoorspel). Tegen de verdringing in probeert men het onmogelijke te vatten. 'Hiroshima zou onmiddellijk een lijkenstad worden.' Eerst zien we de nasleep. De vele ziek(t)en die volgden. Er is veel schaamte, ontkenning en onwetendheid. Alleen daarom al zal de film historisch belangrijk zijn geweest. Wanneer de bom valt, verandert de film in een klap in een Grave of the Fireflies (dat duidelijk wat cues leende). De prachtige soundtrack schreeuwt melodieus mee met het kind dat zijn moeder kwijt is. Hysterie heerst. Een volk is in zombies veranderd (en was het dat al niet daarvoor – gebrainwasht door jarenlange propaganda). De acteurs geven zich met hart en ziel. (Uit eigen ervaring wellicht, want het lijken veelal amateurs). Zo wordt Hiroshima even intiem als For Sama. Spannender en 'mooier'. 'Het is te laat.'

La prima notte di quiete

Fijne film hoor, zo maken ze ze niet meer. Delon geeft Vanina een boek getiteld naar haar naamgenoot, 'Vanina Vanini' van Stendhal. André Pieyre de Mandiargues schreef een eeuw later dan Stendhal 'Le lis de mer' (in het Nederlands vertaald als 'De liefdesnacht van Vanina', over de seksuele ontwaking van een jong meisje). Heb altijd vermoed dat die twee - en daarmee ook de film - gelinkt zijn, maar nooit "bewijs" gevonden dat Mandiargues' boek van invloed was op de film. Qua thematiek echter 100%.

پری (Pari)
Pari is een filosofisch aangelegde literatuur- en dramastudente die op zoek gaat naar zichzelf in samenspraak met een overleden broer en een die nog leeft maar andere meningen is toegedaan. Moeilijke film voor een Hollander: chela kabab OK (rauwe eidooier op de rijst kende ik nog niet), maar ik heb bv. geen band met Imam Ali zoals de meeste Iraniërs hebben. Zware kost, zeker als je afhankelijk ben van ondertiteling, die ook nog eens crappy is (tikfouten en incompleet zelfs).

Fijne film hoor, zo maken ze ze niet meer.

Nee, dat klopt. :) Alle literaire verwijzingen moet ik nog rustig uitzoeken. De fijnproevers van Tumblr zijn trouwens ook enthousiast over de film. Achteraf peinsde ik of ik Delon eigenlijk ooit in een vrolijke film of komische rol heb gezien. Ik ben hem nog niet tegengekomen.