Johannes Gensfleisch zur Laden zum Gutenberg

Maar Miles vond Mingus supertof. De jonge Miles komt ook even in Beneath the Underdog voor, al helemaal in character, zwijgend, af en toe een geïrriteerd: "Lul niet zoveel."

oh hm.

ik zwijg en pluk aan de sik dan maar. 8-)

Don DeLillo - The Silence
De nieuwste DeLillo is een novelle van net meer dan 100 pagina's. Een groep vrienden komt samen om de Superbowl te kijken, maar terwijl een echtpaar zich verveelt in het vliegtuig valt de technologie overal uit. Uiteindelijk voegen ook zij zich bij het gezelschap dat niet goed weet hoe met de situatie om te gaan. In ieder geval raken ze niet in paniek. Ik moest af en toe ontzettend lachen, vooral wanneer voetbal ter sprake komt en een personage dat geïrriteerd afserveert als "Fake fucking injuries!" Verder gewoon DeLillo qua sfeer, heel New York, leuk maar heel diep gaat het niet.

Thomas Pynchon - Bleeding Edge
Pynchon beschrijft het New York van voor en na 9/11. Een andere invalshoek is het nog ongereguleerde internet, waarmee investeerders en jonge whizzkids nog even snel even hun voordeel willen doen voordat het allemaal over en uit is. Het verhaal bestaat uit redelijk korte hoofdstukken waardoor de gebruikelijke gekte enigszins beperkt blijft. Sommige hoofdstukken hadden wel wat langer mogen zijn, zoals de veldexpeditie naar de vuilnisbelten van New York. De beschrijving van een undercoveractie naar een "haunted mansion" in Montauk voegt ook eigenlijk weinig toe aan het plot. Maar al met al een erg fijne Pynchon.

Paul Theroux - On The Plain of Snakes: A Mexican Journey
Theroux verandert in Don Pablo en reist door Mexico, omdat 1. Amerikanen niets afweten van het echte Mexico en 2. Trump's rascisme t.o.v. Mexicanen. Het boek begint met een uitgebreide verkenning van de grens met Amerika. Theroux beschrijft de fabrieken waar Mexicanen tegen een laag loon electronika in elkaar zetten, de georganiseerde illegale migratie en het geweld van de maffia die constant elkaars territorium proberen te veroveren. Op weg naar Mexico-stad ondervindt Theroux dat de politie er niet is om de mensen te beschermen. Het loopt goed af, maar de toon is gezet: het gevaar loert overal. Een schrijversworkshop levert hem een hoop nieuwe vrienden op, die voor hem deuren openen die voor de meeste mensen gesloten blijven, zoals bij de revolutionaire Zapatistas waarmee het boek eindigt. Er wordt en passant nog even afgerekend met het magische realisme, volgens Theroux een noodgreep om niet over armoede en ellende te schrijven. Verder veel goede tips over onbekende eigentijdse Mexicaanse fictie en non-fictieschrijvers (het niet vermelden van Bolaño's "2666" is dan weer wel een omissie, al was dat een Chileen).

Er wordt en passant nog even afgerekend met het magische realisme, volgens Theroux een noodgreep om niet over armoede en ellende te schrijven.

wow wat een marxist. (Dacht dat ie al dood was trouwens, Theroux, van Marx wist ik 't wel :P)

Deze vond ik ook sterk: "Wat Mexico mist, is een eigen Thomas Pynchon".

Mist Nederland ook. ;)

Daniel Lanois - Soul Mining
Wat erg korte (en rommelige) verzameling impressies van het leven van producer/artiest Lanois. Het is duidelijk dat er een aantal verzoeknummers moet worden afgewerkt en dat gebeurt met minimale inspanning zoals de eerste ontmoeting met Eno in Canada. Opvallend: nauwelijks info over productiewerk voor U2, maar wel een heel gedetailleerd hoofdstuk over Dylan's "Time Out of Mind" en "Oh Mercy". Zonder twijfel het hoogtepunt van dit boek (en ik ben geen fan). Lanois is duidelijk iemand die veel weet en heeft meegemaakt, maar zuinig is op wat hij deelt (en met wie). Hopelijk komt er ooit een update, met name over zijn tijd in New Orleans.

John Dos Passos - U.S.A.
Voor een "experimental trilogy" is dit toch vrij conventioneel. Journalist Dos Passos schreef een stoeptegel van bijna 1200 pagina's over het Amerika van 1900-1925. In hoog tempo volgen de dagelijkse gebeurtenissen van een aantal verzonnen karakters elkaar op. De op zichzelf staande karakterschetsen raken op den duur met elkaar verweven, al is er geen overkoepelend thema of plot. Toch al met al een beetje een geschiedenis van de kleine Amerikaanse man/vrouw, afgewisseld met bio's van historische figuren die de geschiedenis blijvend hebben veranderd (Edison, Ford). Het boek biedt interessante inkijkjes over hoe Amerikanen over kunst, geld, politiek, macht en het leven in het bijzonder denken. Een praatziek volkje dat schaamteloos opportunistisch is als het gaat om geld verdienen. Dit gegeven wordt het best belichaamd door "suicide blonde" Margo Dowling, die de show steelt in deel 3. "They say she's from the gutter".

Zelf niet gelezen maar ik denk dat hij ooit heel vernieuwd was. Hij gebruikt toch krantenartikelen en reclameboodschappen in zijn tekst? Van die innovaties die nu normaal lijken. Beetje wat ik heb met Madame Bovary, dacht ik ook tijdens het lezen "nou en?"

Ja, dat van die krantenartikelen en reclameboodschappen klopt. Dat zijn de korte "newsreel"-hoofdstukken. Ik geloof dat daar in het orgineel illustraties bij hoorden dus met alleen tekst in mijn Penguin-uitgave gaat er dan e.e.a. verloren. Er zijn ook korte flarden tekst waarbij je elke associatie mist, beetje Burroughs-achtig. Dat is nu inderdaad heel normaal.

1200 pagina's hoppatee. Wie weet ooit.

ik vernam gister van een boek van Arno Schmidt van 5000 pagina's dat 1 enkele lentemorgen beslaat (Dat nooit).

5000 pagina's? pfff...

Sue Mingus - Tonight at Noon: a Love Story
De bio van Mingus' echtgenote die hem vergezelde tot het bittere einde: Mingus kreeg ALS en vanaf dat moment wist hij dat hij "on borrowed time" leefde. Die episode neemt de tweede helf van het boek in beslag, de eerste helft is een interessante beschrijving van de werk- en privérelatie van het echtpaar Mingus, en bekende mensen die in en uit beeld raken (Timothy Leary, Allen Ginsberg, Joni Mitchell, en zijn eigen bandleden), gesitueerd in het New York van de jaren '60 en '70, waar jazz steeds meer uit de mode raakt (mooie anecdote: Mingus loopt weg bij een concert van de elektrische Miles Davis). Sue Mingus beschrijft kort de opkomst van de "rock press" en hoe serieuze printed media ranzige pulplectuur omarmen om snel geld te verdienen (zelf verkoopt ze advertenties aan zulke tijdschriften en profiteert zo mee van de hype). Het tweede deel beschrijft vrij gedetaillerd de laatste maanden van Mingus' leven in Mexico, waar een experimentele behandeling bij een lokale "medicijnvrouw" wordt gestart, tegen beter weten in. Zijn bandleden wachten het einde niet af en beginnen een Charles Mingus band zonder Mingus, die uiteindelijk Mingus Dynasty wordt met Sue als manager. Ook dat gaat niet zonder slag of stoot (het wantrouwen tussen bepaalde partijen zit diep).

Thomas van Aalten - Helden voor heel even | The Fatal Flowers
Een originele biografie van de Amsterdamse rockband die eind jaren tachtig even furore leek te maken en er plotseling mee stopte. Ik had er nooit wat mee al zweerde een van mijn metalvrienden bij Johnny D is back. Door gedoe is het boek op het laatste moment niet uitgegeven. Zonde want Van Aalten, ook niet per se een grote fan, beschrijft zijn onderwerp liefdevol en zorgvuldig. Het is ook denk ik wel een echt Van Aalten onderwerp, zo'n rare mix van Nederlandse knulligheid en ambitie die niet tot zijn recht komt. De opkomst van de band wordt heel fraai in de context van Amsterdam in de jaren '80 geplaatst en hoe de popcultuur en het medialandschap er toen uitzag. Veel geklaag over en weer over verschillende persoonlijkheden maar uiteindelijk komt alles op zijn pootjes terecht met een geslaagde afscheidstournee. Meerlagig boek zonder daar heel pretentieus over te doen, ik ontwaarde een bepaalde melancholie over de kunstenaar in Nederland die niet kan ontsnappen aan de polder (wat zanger Richard Janssen wel op onverwachte wijze lukt.)

Wie interesse heeft mail me, ik mag het doorspelen.

Gilles Deleuze - Cinema 1
De Franse filosoof ging graag naar de bioscoop en hij kende zijn klassiekers, film noir, Westerns, Hitchcock, neorealisme, Herzog, Wenders, Altman, de grote Japanners, allemaal komen ze wel langs. Gelukkig maar want dat maakt de meer abstracte bespiegelingen makkelijker vol te houden. Deleuze neemt Bergson als de basis, nooit makkelijk, maar hij is een vriendelijke bui en legt geduldig uit waarom Bergson eigenlijk een grotere filmliefhebber had moeten zijn. Die puur filosofische gedeeltes blijven me vaak verbazen, dat ik denk "maak jullie hier nou druk over?" Maar goed, Deleuze is niet streng-systematisch en begint regelmatig lekker te riffen over films en daar zitten fijne observaties tussen over de rol van het duel in de Western, de twee verschillende vormen socialisme die Keaton en Chaplin presenteren en de manier waarop Hitchcock het publiek expliciet onderdeel maakt van de film. En hij kondigt gewoon de wandelfilm aan! Ben er nog niet uit of het me echt helpt bij het analyseren van film, waarschijnlijk toch deel 2 ook lezen, wat er ook wel interessant uitziet. Maar wel eerst even een pauze. Goede Wikipedia-pagina trouwens, echt een keer aanvulling, met geinige nieuwe voorbeelden.

Goede Wikipedia-pagina trouwens, echt een keer aanvulling, met geinige nieuwe voorbeelden.

wow!

the two volumes both complementary and interdependent

oh het zal weer 'ns niet.

snel Buried als voorbeeld door Het Gouden Ei/Vanishing vervangen.

snel Buried als voorbeeld door Het Gouden Ei/Vanishing vervangen.

Goeie. :) Nu zie ik dat het Droom-beeld pas in deel 2 wordt geanalyseerd. Moet ik er toch aan geloven. Opeens miste ik het lezen wel, dus dat komt goed uit.

Zappa & Co
Co de Kloet was vrienden met Frank Zappa en heeft een stel gesprekken en interviews in een boek gezet. Enkele leuke anekdotes en aanleiding om weer eens door de collectie te spitten. Mijn smaak is wel veranderd merk je dan, vroeger werk valt veel beter dan toen ik 20 was en sommige latere “humour belonged” toch niet zo “in music” (vooral enige vrouwonvriendelijkheid en homofobie is not a good look). Maar goed, nobody's perfect en genoeg wat wél leuk en goed is wmb. Anyway, andere anekdotes “had je bij moeten zijn” en die hele letterlijke transcripties van de gespreken schreeuwen ook wel om wat redactie. Interjecties als “hrmmm?”, “hrmmm…” en “tape runs out” hoeven van mij niet zo. Had wel wat compacter gekund, dus.

ook politicus geweest, zie ik, dat verklaart het oeverloze vast ;-)

Frank Herbert - Dune
Net zo gecondenseerd als die 'stillsuits' en dew-praktijken van de 'Fremen', eigenlijk. Er zat nog veel meer in, voor mijn gevoel (of zou dat in die 200 later delen ingelost worden?). Anderzijds, een rijk boek, vol islamitische overtonen (ver voor de islam 'en vogue' raakte). Eerste 200 pagina sowieso smullen, daarna door wat heftige tijdssprongen, wat al te rap richting 'Jezusverhaal. (Hoe kon het ook anders?) Niettemin, in elk SF/fantasy boek na Dune zit wel een van Dune gejatte-scene me dunkt.

Goed stuk over Herbert, ik wist dit allemaal niet toen ik het las. :) Meteen deze erbij gepubliceerd, ook interessant. Ik ben uiteindelijk niet zo'n liefhebber al ben ik pas bij de laatste uit de serie gestrand. Maar dat gedoe met die navigators in combinatie met de spice is legendarisch. De film van Lynch blijf ik gewoon geweldig vinden ondanks Stings onderbroek, dat verhaal kon heel goed de Lynch-touch gebruiken.

ook politicus geweest, zie ik, dat verklaart het oeverloze vast ;-)

Co of Frank?

Ik geloof dat Co in de lokale politiek zit. In dit gesprek met Bas Andriessen zegt hij e.e.a. over de reden om letterlijke transcripties te gebruiken i.p.v. geredigeerde gesprekken (iets in de trant van "mensen weten hoe Frank praatte en dus moet het op die manier", wat ik larie vind want het leest voor geen meter).

ja Co.

qua Dune, er komt een Denis Villeneuve filmversie aan in oktober. Zal wel een hoop knokken worden dan (vrees ik).

dank voor de artikelen, benieuwd, las net op Wiki dat Herbert ook aan het experimenteren was met shrooms en Psilocybin, ghehe, dat verklaart ook wel e.e.a.

(iets in de trant van "mensen weten hoe Frank praatte en dus moet het op die manier", wat ik larie vind want het leest voor geen meter)

Grappig, want er staan ook interviews in met mensen waarvan niemand weet hoe die pra(a)t(t)en. 😀

Virginia Woolf - Mrs Dalloway
Vervelend werk. Had alle moeite van de wereld me twee pagina's geconcentreerd te houden. Extra vervelend, want de na afloop gelezen introductie maakt het allemaal zo geweldig, zo ongelooflijk rijk. Er zit ook zoveel in. Maar toch, maar toch. Het deed me vaak denken aan Manhattan Transfer (Dos Passos) uit hetzelfde jaar. Die modernistische droomachtige vertel-staat hing 'in de lucht' (als letters in de wolken, in de roman). Maar waar Manhattan Transfer - in mijn herinnering - ook uitgebreid over lower classes gaat, over scenes die ik wil zien, meebeleven, mee-maken - is 'London Transfer' van Dalloway en Woolf upperclass, chique, blase, het einde van een conservatieve tijd. In de inleiding wordt vermeld hoe Woolf heel veel thema's 'dempte'. Bewust zou ik haast zeggen. Ondanks de hittegolf is het een grauwsluier van verloren levens. Wel benieuwd nu naar de verfilming van Marleen Gorris, want er zit ook veel cinematiek in de techniek.

Julio Cortazar - 62-bouwdoos
Experimentele roman, anti-roman, plak er een mooi etiket op. Een uitvloeisel van de roman "Rayuela: een hinkelspel" waarin Cortazar nog verder gaat met het oprekken van de grenzen van het literaire genre. Het verhaal navertellen gaat lastig, het is meer een soort "droomervaring-in-romanvorm". Al snel ontstaat een soort verhaal waar groepsdynamiek en gender issues de toon bepalen. Cortazar being Cortazar verspringt het vertelperspectief constant tussen een alwetende verteller en meerdere 'ikken' met als doel de lezer op het verkeerde been te zetten. Een andere aardige Cortazar-vondst is het herhalen van een gebeurtenis binnen een andere context waardoor de betekenis ervan verandert (David Lynch deed dat ook aardig in zijn films). Paradoxaal genoeg is juist Cortazar's literaire talent die het boek de moeite waard maakt, al is het boek maar bij vlagen echt sterk. Al met al een geflipt en typisch jaren '70 experiment, in de geest van Godard, Perec en Derrida.

Woolf heb ik nog nooit gelezen, wel de Braziliaanse Woolf: Clarice Lispector. "Manhattan Transfer" wil ik nog wel een keer lezen maar voorlopig niet, zo kort na "U.S.A."

Julian Barnes - Flaubert's Parrot
Natte droom van elke literatuurwetenschapper. Een biografie over Flaubert die gaandeweg bijna belachelijk subtiel over de (fictieve) biograaf blijkt te gaan. Een ware tour de force van 180 pagina's - de voorbereiding van Barnes moet eindeloos hebben geduurd (zonder Wikipedia, :P ). Vol wijsheid en pijn. Ik moest aan een collega annex vriend van mijn vader denken. Diens vrouw stierf, en een half jaar later ontdekte hij in brieven een geheim op zolder. Een geheim wat hij ergens al moet hebben vermoed. Mensen, je kunt ze niet kennen. En levens ook niet. Die kun je alleen leven.

Robert Holdstock - Mythago Wood
Kwam deze titel tegen in een draadje over "originele boeken waar niemand het over heeft" en ik was geïntrigeerd. Fantasy uit 1984, volgens mij destijds wel succesvol maar doet het inderdaad anders dan je zou verwachten in het genre door compleet te breken met de Tolkien-stroom. Een jonge man keert na de Tweede Wereldoorlog terug naar zijn ouderlijk huis omdat zijn vader is overleden. Het huis waar zijn broer nu woont ligt aan het laatste oerbos van Engeland. Al sinds hun kindertijd is het niet helemaal pluis en zijn er af en toe manifestaties. Zijn broer verdwijnt steeds vaker in het woud en daar komt een hele leuke manifestatie voor terug. Daar dacht ik even dat het fout ging maar het leidt allemaal tot een mooi conflict tussen de broers en uiteindelijk in het derde deel tot een reis naar het hart van het woud en terug in de tijd, een soort collectief onderbewustzijn vol archetypen en echo's van legendes, dat heel fraai is gedaan, met gevoel ook. Natuurlijk een aantal vervolgen en prequels, maar daar trapt deze jongen niet meer in.

Bird Lives!: The High Life And Hard Times Of Charlie (yardbird) Parker - Ross Russell
Een biograaf die zichzelf opvoert, dat is altijd raar. Maar in dit geval strikt noodzakelijk omdat Russell een zakenpartner van Parker was die een aantal plaatopnames financierde. Hij was ook getuige van de hele Camarillo-episode (Parker belandde in een tijd lang in inrichting na een reeks incidenten) aan de West Coast. Het verhaal dat in detail wordt opgediend is dat Parker al vroeg verslaafd was (op zijn 17e), maar desondanks wel kans zag een muzikaal talent te ontwikkelen in het bruisende Kansas City dat al gauw de basis voor een legende wordt (plaatopnames zijn er dan nog nauwelijks). Pas na WOII ontstaat er zoiets als een markt voor geluidsdragers en wordt er flink in opnamesessies van Parker's muziek geinvesteerd, maar dat wordt gaandeweg onmogelijk gezien zijn verslaving aan dope en drank. De aftakeling wordt in detail beschreven wat schril afsteekt met de opkomende jongere generatie die wel raad weet met Parker's ideëen.

oh mooi!

goeie om aan een in oktober pensionerende collega te schenken :-)

Frans Kellendonk - Mystiek Lichaam
Misschien kwam het simpelweg door zijn recente verscheiden, maar ik moest aan Hafid Bouazza denken. De grootste recentelijke barokist van de Nederlandse letteren had een vaderlandse voorganger. Kellendonk pakt als geboren en getogenaar zijn eigen land nog wat harder aan. Zeker het eerste kwart is een taaie doch perfecte satire van gierigheid, antisemitisme en bedompte familiekamertjes vol zelfhaat van bijbelse proporties. Daarna valt Kellendonk in een heel Hollandse valkuil die Bouazza wel wist te vermijden, gelukkig. Het essay in romanvorm. Zelve getroffen door AIDS (waarvan de eerste tekenen zich bij Kellendonk openbaarden ten tijde van deze roman) gaat ons Franske tekeer tegen homoseksualiteit (ja ook hij was van die aard en aarde) en nou ja, joden dus. Pas laat in het boek hervindt hij weer die kokette rococo van de overdadige versieringen des eerste passages. Je moet er wel tegenkunnen hoor, want van grappen rond abortus als 'ik maakte van mijn baarmoeder een moordkuil' word ik toch een beetje iebel. Niet mijn overdadige stiel, wel met ambachtelijke klasse verwerkelijkt. Tot de dood hem scheidde.

Dit klinkt gewoon ontzettend kut.

gheheh. 'Zesje', zeggen wij 'thuis' dan altijd (bij bijna alles)

ook wel benieuwd naar EvR's mening, want zie dat hij Kellendonks verzameld werk las. Kan Mystiek Lichaam zonder de controverse en het prive-leven van Kellendonk?

ook wel benieuwd naar EvR's mening, want zie dat hij Kellendonks verzameld werk las. Kan Mystiek Lichaam zonder de controverse en het prive-leven van Kellendonk?

Duidelijk is dat Kellendonk's ironie niet door iedereen werd gedeeld/op waarde geschat gezien de ellende die hij over zich heen kreeg. Wat je zegt over "een roman als essay" klopt, want de symboliek druipt ervan af (onaf huis = maakbare samenleving, "meerdere geloven onder 1 dak" en meer van dat alles). En het probleem dat dan ontstaat is dat onsympathieke romanpersonages met onsympathieke ideeen aan te pas moeten komen om maatschappelijke frictie tussen religies/nationaliteiten/andersdenkenden weer te geven. Boek was (geloof ik) vooral een aanval op het idee dat een multiculturele samenleving vanzelf zou ontstaan en zijn eigen problemen op zou lossen zonder politieke inmenging, en bedoeld als een case study op microniveau die het tegendeel laat zien.

late reactie mijnerzijds - well put! :-)

Kon me eigenlijk weinig van het boek herinneren toen ik je recensie las, maar vond het eigenlijk het minste boek van 'm. Deel 2 van het Verzameld Werk staat vol met interviews waar hij wel duiding geeft over de achtergrond van het boek en de titel (dat blijft onderbelicht in het boek zelf). Aardige verwante tip is de Kellendonk-lezing van A.F.Th. Van der Heijden met een aantal anecdotes over Kellendonk zelf ("Gedichten Gods of De vergrijpstuiver").

M. John Harrison - The Sunken Land Begins to Rise Again
Heel apart boek van de oude New Worlds sf-schrijver. Eigenlijk een groot sfeerbeeld van post-Brexit Engeland waar dingen niet pluis zijn, een soort 21ste eeuws Victoriaans spookachtigheid zonder echte spoken. Knap hoe eigenlijk een echt plot afwezig is, in die zin rijst het "gezonken land" om weer rustig te dalen. Echt schrijversboek wel, een en al mooie zinnen en kleine observaties waardoor op een hele eigen manier een idee wordt gepresenteerd: "The internet was killing them. The speed of things was killing them. They were like old-fashioned commercial travellers, fading away in bars and single rooms, exchanging order books on windy corners as if it still was 1981 - denizens of futures that failed to take, whole worlds that never got past the economic turbulence and out into the clear air, men and women in cheap business clothes washed up on rail platforms, weak-eyed with the brief energy of the defeated, exchanging obsolete tradecraft like Thatcherite spies."

Douglas Coupland - Polaroids of the Dead
Bundel non-fictie uit 1996 waar Coupland in de introductie eigenlijk halverwege het decennium een jaren 90 nostalgie aankondigt. Was eigenlijk wel blij dat ik 25 jaar gewacht heb met lezen waardoor die nostalgie een realistischere afstand krijgt. En eigenlijk valt het ontzettend mee met die nostalgie. In het eerste deel analyseert Coupland namelijk de langzaam stervende subcultuur van de Deadheads. Raar eigenlijk hoe die super-Amerikaanse jaren 60 fantasiebubbel zo lang, met allerlei veranderingen, is blijven bestaan. Het tweede deel zijn korte essays en reisverhalen waar vooral het terugkerende beeld van zijn school in Vancouver me is bijgebleven. De school bevindt zich aan de rand van een bos en daarachter zijn alleen maar bergen en wouden waar niemand meer woont tot aan de Noordpool. Het beste deel is een lange beschrijving van de wijk Brentwood in Los Angeles. Als een vriendelijke Noord-Amerikaanse Baudrillard probeert hij in aforismen en knipsels de vreemde leegte te vangen met veel verwijzingen naar Monroe die er woonde en stierf en natuurlijk OJ Simpson (toen nog vers in het geheugen.)

Polaroids from the Dead, zie ik net nadat ik op submit post heb gedrukt.

Terry Pratchett - The Colour of Magic
Pratchett was een Engelse fantasyschrijver, echt zo'n naam die je vaak tegenkomt maar ik kwam er nooit aan toe om aan de Discworld-serie te beginnen. Kijk, 41 delen schrikt ook af. Maar goed, ik vond het eerste deel bij de kringloop. En ik snap nu wel waarom hij zo populair was. Hij neemt de bekende fantasy-motieven een heeft daar vervolgens heel veel lol mee dankzij een fijnzinnig Brits gevoel voor humor dat regelmatig tegen Monty Pythonachtig absurdisme schuurt. Discworld is ook meteen een heerlijke wereld die op zijn Hindoestaans plat is en gedragen wordt door vier olifanten die weer op een gigantische schildpad staan. In dit deel volgen we de avonturen van de mislukte tovenaar Rincewind en een olijke toerist Twoflower die zich samen door allerlei lastige situaties werken. Leest heerlijk weg al werd ik op een gegeven moment wat moe van dat gejaagde tempo waarin de situaties elkaar opvolgen. De rest van de 40 boeken ga ik natuurlijk nooit lezen, misschien hier en daar eens een deel als ik het tegenkom (je hebt vanzelfsprekend allerlei suggesties in welke volgorde je de boeken het best kunt lezen. Nerds!)

Maar goed, ik vond het eerste deel bij de kringloop.

heerlijk, en mazzel. Meestal treft men dan deel 3 aan ofzo van een serie en nimmer deel 1. (Al is Discworld geloof ik redelijk arbitrair, inderdaad)

buiten de Discworld geldt Faust Erik als een van zijn leukere, zelf gelezen, en ik herinner me er niets van, dat dan weer wel/niet.

Wat betreft Discworld droomde ik rond 1995 van het bezitten van de PC game.
https://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/c/c5/Discworld.jpg

Heerlijk 90s vibe. :)

Faust Eric klinkt goed als ik het zo bekijk maar is ook met Rincewind en, naar het schijnt, het negende Discworld-boek. :)

oh jeetje, kon ook niet anders eigenlijk, what was I thinkin', een groot Multiversum.

W.F. Hermans - De Donkere Kamer van Damokles
Ja, ja, leeslijstfavoriet maar ik koos destijds voor Het Behouden Huis, wat ik vrij goed vond en zo'n ultrasaaie late periode universiteitsroman. Eigenlijk valt er weinig toe te voegen aan een van de populairste Nederlandse romans ooit. Voor de oorlog hoorde ik wel iets teveel Jiskefet-stemmetjes in mijn hoofd. Maar zodra de Duitsers arriveren is het door het konijnenhol naar beneden. Heel aparte sfeer van Nederland tijdens de oorlog, lastig te omschrijven, bijna pastoraal maar met een continue dreiging. De twist had van mij wel wat opener gemogen: kijkt naar het fotorolletje ziet twee mannen, "Zeg kerel, laat eens zien."...einde. Wat mij bezighield is of Hermans Philip K Dick heeft gelezen? Wat ik zo snel oppik las hij sciencefiction in het Engels dus onmogelijk is het niet. Dat paranoïde sfeertje, dubbelgangers die al dan wel of niet bestaan, een sadistische controlestaat, het voelde als een thuiswedstrijd.

ha, even gemist, mooi. Hij hield wel van 'pulp', dus wie weet dat ie in de jaren zestig en zeventig toch wat heeft mee gekregen ervan.

(Goed getimede leesbeurt want het is WF's 100e geboortejaar)

Het Behouden Huis zou ik graag een heerlijk trage Oekrainsige arthouse adaptatie van zien. Mist en leegte.

Het Behouden Huis zou ik graag een heerlijk trage Oekrainsige arthouse adaptatie van zien. Mist en leegte.

Ja! Geweldig.

Scienceficton en Hermans: een achteloze relatie | Deel I (De Bezige Bij, 2030. 631 pagina's)

Louis Couperus - Antiek toerisme
Couperus op zijn meest aanstellerig en geparfumeerd qua taalgebruik, maar wat is dat toch heerlijk voor ongeveer 140 pagina's. Wat een ritmiek, sensualiteit van de taal en archaïsche werkwoordsvormen (kleuren zijn bezig om hun kleur te worden, dat werk). En het past wel bij dit soort klassieke fantasie. De jonge Romein Lucius is zo'n typische Couperus dandy, veel te rijk en verwend. De slavin die is verdwenen en zijn hart heeft gebroken leek mij stiekem een jongen, wat den leezer in deze setting toch wel had geaccepteerd, zelfs in de 19de eeuw. Afijn de reis gaat naar het oude Aegypte dat heel fraai tot leven wordt gebracht. Geen idee of Couperus bluft of heel gedegen onderzoek had gedaan, maar het is een lekker landerige reis langs het lijk van Alexander de Grote (geweldige scène), allerlei riten, zieners, priesters en andersoortig vertier. Dan is het met een soort soapachtige plottwist welletjes geweest, terwijl met nog best verder oostwaarts had kunnen treden. Maar goed dat kwam later.