Filmforum

벌새
In de bioscoop te zien als House of Hummingbird, een soort Zuid-Koreaanse versie van Alleen op de wereld. Een prachtig portret van de 14-jarige Eunhee, jongste van drie, in een gezin waar de Koreaanse prestatiecultuur strikt wordt vereerd. Lastig allemaal al dat onbegrip niet alleen van ouders en leraren maar ook klasgenoten die je ook op onverwachte momenten streken leveren of eikelige broer die je gewoon beukt. Wat een tranendal van 135 minuten, geen wonder dat ik helemaal verdwaasd de bioscoop uitkwam. In het derde deel speelt ook nog een datum uit 1994 een hoofdrol waar bij de aankondiging bij Zuid-Koreanen meteen allerlei alarmbellen zullen afgaan. Indrukwekkende rol van Park Ji-hu maar over de hele linie erg goed acteert.

dankzij Parasite krijgt Koreaanse cinema vaste voet aan de grond in onze contreien, lijkt het. Mooi.

I Flunked But...
'It'll be finished by the time your exams are over.' De jonge Ozu richt zijn zwijgende 'camera obscura' op het slabakkenkamp dat ze school noemen. Hij volgt de 'familie Stastok', terwijl ze al potloodlikkend hun diploma pogen te halen. Dat betekent uiteraard vooral niet-leren en studentikoos gelummel. Alleen in overschrijven tonen de heren zich vlijtig, alleen in spieken betonen zij zich geniaal. Met slechts een uur speeltijd is de film nog spaarzamer dan voor de meester van het minimalisme gebruikelijk. Helemaal zijn eigen stiel heeft de regisseur nog niet gevonden. Ozu is ook zelf de spiekende student, en begint met het 'synchroniseren' van de grote Amerikanen! Chaplin, Keaton en Harold Lloyd krijgen ieder hun eerbetoon. Aan de muur van de verveelde studentengroep hangt een poster van Charming Sinners (uit 1929). De grappen zijn nogal van het uitgespreide soort, maar de roulette die jongens spelen mag er zeker wezen. Als de bel – en de witte was – gaat, is de tijd van nachten hoorhalen voorbij, en begint de ellende van volwassenheid. Opeens is daar een nieuw blommenseizoen, een vleugje baseball (dan al!), en lijkt de l'ennui van een heel andere, diepere beleving. Ozu en zijn film werden samen volwassen. Geboren. Het sprekende vervolg heette dan ook I Was Born, But... 'We shouldn't have graduated so hastily.'

En met deze Ozu - en http://gracekellyblues.blogspot.com weer bijgewerkt - is het tijd voor een maandje https://cdn.xl.thumbs.canstockphoto.nl/knoop-pauze-illustratie_csp30444828.jpg althans voor mij. :D

dankzij Parasite krijgt Koreaanse cinema vaste voet aan de grond in onze contreien, lijkt het.

Ik dacht ook zoiets. Van te voren was ik nog wat sceptisch maar het is terecht dat zulke films in de bioscoop draaien (ik zag hem zelfs in een Pathé om dat de reguliere arthouse-joint uitverkocht was.)

Tommaso
Homeboy Ferrara in weer een zeer vruchtbare samenwerking met Willem Dafoe. Weer een Rome, komt goed uit want Dafoe woont toch in Italië en kan al een aardig woordje Romeins. Salve. 100% Ferrara weer op een of andere manier. Uitgesproken autobiografisch want zijn eigen vrouw en dochtertje doen mee. Al snel komt de De Worsteling ook langs, laat maar aan Dafoe over om eens lekker in AA-meetings verhalen te vertellen. Echt heel goed, later komt er ook nog een echte Amsterdammer langs met een fijne anekdote. Dat zorgt allemaal weer voor die "Ferrara houdt het straat" vibe waar deze liefhebber nooit genoeg van krijgt. Wel in de huidige stijl te lang waardoor het tegen het einde wat rommelig wordt. Maar goed je hebt een acteur die Jezus heeft gespeeld dan moet je daar ook gebruik van maken voor wat Pasolini hat tips. Mooie film over, nou ja, herkenbare mannentwijfels en -vraagstukken. En met een fijne retro Euro-geilheid die je tegenwoordig gewoon niet meer ziet in films.

カメラを止めるな！(One Cut Of The Dead)
Grappige metadingen in deze zombiefilm slash making of. Ode aan het filmmaken maar moet zeker op herhaling. Ik ging er blanco in dus was enigszins puzzled en ik lees in andere reviews dat een tweede ronde de moeite is door de recontextualisering.

살아있다 (#ALIVE)
Spannende Koreaanse zombiefilm waar je in tegenstelling tot Train To Busan niet het gevoel hebt allerlei lokale politieke subtexts te missen.

Alla ricerca del piacere (Amuck!)
Hoewel er wilde seksuele uitspattingen gesuggereerd worden moeten we het doen met slechts beperkt (wel mooi) naakt maar gelukkig heeft de film meer om het lijf en is het thriller-aspect de moeite, ook door de uitstekende soundtrack.

The Cry of Jazz
Een polemiek, wat gekunsteld door houterig acteren en opzichtige boodschap die soms ook naar mijn idee wat kort door de bocht zware conclusies verbindt aan het improvisoire(?) karakter van jazz maar ook interessant om te zien hoe we 50-60 jaar later nog weinig opgeschoten zijn, zeker qua white fragility.

Umut (Hope)
Heer, geef me duizend problemen maar geen dag zonder hoop zingt Hakkı Bulut in Hatasız Kul. Nou, Cabbar, de arabacı die vermalen wordt tussen oud en nieuw Turkije (mooi weergegeven in een shot van een weg met auto's en paard-en-wagens) is het te veel. De moderne Turkse staat laat hem in de kouw staan en hij zoekt zijn heil in Osmaans bijgeloof van Hoca Hüseyin die hem een schat blijft beloven.

Umut <3

wow 1959 dat Cry of Jazz. respect.

Respect waarvoor? 🙂

Cockneys vs Zombies
De titel zegt het al, nice labour of love maar echt geen Shaun of the Dead.

Lilyhammer s01-03
Steven van Zandt doet de Sopranoes (nooit gezien maar ik vermoed dat z'n rol daar ook mafioos is) in en wat suffe Noorse Lillehammer. Begint grappig maar in serie 3 wordt het allemaal wat te gek, zowel in vergezochte verhaallijnen en overmatig geweld. Feitelijk is Tagliano gewoon een onuitstaanbare lul en waardoor ik er weinig sympathie meer voor op kan brengen.

Vida s03
En verder met de zussen, leuk hieraan vind ik hoe de zussen zowel sympathiek als bloedirritant kunnen zijn, de interne struggles binnen de LBGTQ community die natuurlijk helemaal geen "community" is maar een bonte groep mensen die enkel verbonden zijn in hun afwijking van de norm. Het woord "cancelen" weer in de juiste context horen deed me ook weer realiseren hoe dat dan weer halfbegrepen gekaapt is door de mainstream. Oh en de Spaanstalige hits in de soundtrack zijn ook een leuke bonus.

Respect waarvoor? 🙂

het klonk als een film uit woke 2019. maar ik las gewoon slecht. o_O

サマータイムマシン・ブルース
Nog een laatste zomerfilm. Summer Time Machine Blues dekt de lading compleet. Tijdens een knetterhete zomer worden de nerds van de scifi-club en de twee leuke meisjes van de fotografieclub (Juri Ueno met kort haar) geconfronteerd met een tijdreiziger. Alle draait om een kapotte afstandsbediening van de airconditioner, dus je voelt de wat kluchtigere vibe aankomen. Maar het werkt wel wanneer er van alles misgaat zonder dat het heel dramatisch wordt (geen totale rampspoed, geen bad guy). Bij tijdreisfilms met loops enzo geloof ik het na verloop van tijd wel (hou het gewoon simpel met parallelle unverisa) maar het slotakkoord over aanstaande volwassenheid heeft een zekere melancholisch charme.

I’m Thinking of Ending Things
Het is tijd voor De Keizer van de Neurose, de Grootvizier van het Vieze Amerika...op Netflix, waar hij naar het schijnt totale vrijheid van kreeg, Charlie Kaufman. Ja, te lange film. De trailer ook trouwens die een soort excentrieke Meet the Parents] suggereerde. Wel een slimme afleidingsmanoeuvre. Want een jonge vrouw (een geweldige Jessie Buckley) gaat met haar vriend (een fraai getergde Jesse Plemons, nu eens niet een slechterik) voor het eerst op bezoek bij zijn ouders op het platteland. De autorit er naar toe is echt subliem. En ik was dus wat teleurgesteld bij het idee dat nu de "echte film" zou gaan beginnen. Dat deel bij de ouders was wel acceptabel (al werd ik wat nerveus van het overacteren van Toni Collette), maar dan volgt nog ongeveer de helft van de film waarin Kaufman als een Philip K Dick zonder sciencefiction worstelt met eenzaamheid, menselijkheid, intelligentie. Ongegeneerd strooiend met literaire verwijzingen en anders wel Pauline Kael. Gast, je hebt een film helemaal voor mij gemaakt!

hihihi. dacht dat ie nog in de bios zou komen, mais non.

Phantom Tread
Ik vrees voor een post-Kaufman-effect want meh. Toch weer braaf een P T Anderson uitgezeten. Had al een vermoeden dat Inherent Vice een uitzondering was want deze voelde ik weer niet. Moet toch ook toegeven dat ik Daniel Day-Lewis altijd slecht heb getrokken met zijn waterige Goed Acteren™. Eigenlijk een wat ordinaire romance met de moeilijke artiest. Vond het ook teleurstellend dat iemand die literatuur heeft gestudeerd onder David Foster Wallace zo dat giftige paddenstoelen-plot telegrafeert.

Kon me herinneren dat Ludo hem wel goed vond. Geeft er inderdaad een koddige dracula-draai aan, en die ondrukte homoseksualiteit voelde ik ook wel (modeontwerper, hohoho [sorry]). Trouwens die soundtrack. Superirritant, echt de hele tijd pingeldepingel met je neppe kamermuziek.

The Babysitter - Killer Queen
De eerste was al mehriffic, de tweede ook. Gaat ook alle kanten op, een overdaad aan splatter en nog een sappy boy/girl dingetje wat ook afgezaagd is. Dat doen ze in Japan beter, maar daarover straks meer.

Selah & The Spades
Dit begint wel een beetje een genre te worden, hedendaagse Afro-American cinema, in lijn met bijvoorbeeld Dear White People maar ook de Lovecraft Country serie, inclusief net geen sepia kleurenpalet. Zo goed als die laatste of de serie die uit de eerste voortkwam vond ik deze niet, maar zeker een veelbelovend debuut.

i’m thinking of ending things
Misschien was Synecdoche, New York een beetje overhyped maar ik was daarvan enigszins underwhelmed. Deze bevalt me wel gelijk. Rrrrraaarrrrrr, maar op een manier die ik wel kan hebben. Niet dat ik het snap, maar het bleef benieuwd wat er nu weer zou gaan gebeuren. Jessie Buckley is ook wel veel leuker dan Philip Seymour Hoffman, al deed haar vriendje me dan weer wel aan hem denken.

東京ヴァンパイアホテル’ (Tokyo Vampire Hotel)
Over the top, dat is wel het minste wat je over deze vampierenserie/-film kunt zeggen. Maar wat verwacht je anders van een Japanner en Sion Sono in het bijzonder? Knallende kleuren, J-Pop/Gravure idol-vampirella’s met wat iffy seksconnotaties (hoewel je wel geboren wordt in bikini), de titelrol met mathpoppers tricot als hype(wo)men en een oceaan aan CGI-bloed. Halverwege wordt je echt even helemaal murw gebeukt door de eindeloze megaslachtpartijen waardoor je ondanks het spektakel toch even afdwaalt. Anders is er wel het fantasy-gegeven waar je heen en weer schakelt tussen Roemenië, Japan, het "hotel" en ook nog door de tijd. Maar razendknap en hyperenergiek, dus zeker wel de moeite om het uit te kijken, maar voor je bloeddruk kan je beter een Rollin opzetten.

Kon me herinneren dat Ludo hem wel goed vond. Geeft er inderdaad een koddige dracula-draai aan, en die ondrukte homoseksualiteit voelde ik ook wel (modeontwerper, hohoho). Trouwens die soundtrack. Superirritant, echt de hele tijd pingeldepingel met je neppe kamermuziek.

haters gonna hate. misschien werd ik gepakt door de relatieve bescheidenheid van PTA, voor deze ene keer.

nog maar wat benieuwder naar I'm thinking.

Ik zag overigens gisteren Cléo de 5 à 7 in de bioscoop. Dat maakt die film nog even beter, al die details en briljante camerabewegingen op groot scherm, "een levende film" bedacht ik me. Overigens 90% vrouwelijk publiek, viel me zo maar op.

Antebellum
De symboliek is niet te missen in deze Black Mirror-achtige "horror". Maar he ja, laten we nog eens uitleggen – middels onsmakelijk geweld tegen zwarte, meestal vrouwen – aan De Witmang uitleggen dat slavernij slecht is en dat ze hun hoofd aan hun aars moeten halen. Je zou willen dat we deze fase inmiddels wel voorbij waren. Wel goede performance van Janelle Monáe, ze moet wel eens strenger worden in het kiezen van haar rollen.

Hu-Man
Binnen twee minuten komen al drie versies van Terence Stamp voorbij. [inhaleert diep] "Het wordt zo'n film." Obscure sciencefictionfilm uit 1975 met Jeanne Moreau en Terence Stamp die allebei in het begin heel houterig acteren. Sowieso ziet alles er een beetje goedkoop uit, al helpt de VHS-kopie ook niet. Heel meta speelt Stamp zichzelf, maar dan wel als oude rockster en hij spreekt gewoon Frans. Een of andere marketingdude heeft een vreemd tijdreiseksperiment, in gedachte, ik bespaar jullie even de amusante details. Stamp doet mee aan de tijdreis en langzaam maar zeker wordt de film als maar beter. Toch wel wat gedenkwaardige shots, de muziek wordt psychedelisch (half-Pink Floydachtig, half-elektronisch) en de laatste 25 minuten zijn redelijk geweldig en ingetogen trippy met een fraai einde. Lekker cult. Een opknapbeurt is wel op zijn plaats, of, en dit zeg ik zelden, misschien zelfs een remake. Met soundtrack van Daft Punk vanzelfsprekend.

Konec srpna v Hotelu Ozon
Als we toch met obscure sciencefiction bezig zijn. Tsjechoslowaakse cultfilm uit 1967 was er vroeg bij met de post-atoomoorlog survivaltrip. Prachtig begin in de stijl van Tarkovsku waar de atoomoorlog als een soort droom wordt weergegeven. Een groep mooie vrouwen reist met een paar paarden door een lege wereld. Ze hebben de oude wereld nooit gekend in tegenstelling tot hun oudere (en ook mooie) aanvoerster. De mannen zijn verdwenen en alles lijkt eigenlijk hopeloos. Erg geloofwaardig beeld van een wat landerig leven, waar je soms stommiteiten begaat en dieren sarren een soort hobby wordt. Precies het soort sciencefictionfilm dat ik meer zou willen zien: veel sfeer, geloofwaardige sociale interacties, minder plot en actie (laat staan special effects.)

Kocht de soundtrack een jaar of wat terug, fantastisch inderdaad

― willem, Tuesday, July 14, 2020 11:04 AM (two months ago) bookmarkflaglink

Heeft de jouwe ook die hiccup aan het begin van side 2?

Speelde 'm gisteravond af toen ik me deze vraag herinnerde. Geen hiccup gehoord, tenzij je een tweetal "audio dropouts" tegen het einde van de eerste track van side 2 bedoelt, maar die zouden opzettelijk kunnen zijn imo

misschien zelfs een remake

Huh-man!? ;-)

Antebellum, zelfs de titel is is een beetje blase

Moet er nog iets "op de lijst"? ;)

Ik heb deze, groen vinyl:

Track B1 has a fault where four silent gaps can be heard through the track (between 1:48 and 1:57).

Héraðið (The Country)
Weer mooie IJslandse scenery en truien met een weduwe die het tegen de powers that be opneemt.

Mignonnes (Cuties)
Voer voor een Twitterrel over volksvijand nummer 1 van deze tijd: de pedofiel. Nou, die moet het dan bij die (naar verluidt, niet gezien) Netflixtrailer houden want de film is een mooi drama over opgroeien als immigrantenkind in tijden van internet/smartphones en de "spektakelmaatschappij" die daarbij hoort. Food for thought.

Ik heb deze, groen vinyl:

On-topic:
The Man Who Fell To Earth (Roeg, 1976)
Keek er naar uit deze eens in de bios (Eye) te kunnen zien. Visueel een feest, al was dit niet de 4K restauratie waarop ik had gehoopt. Het geluid was een probleem, dat is uitdagend dynamisch, ok, maar om het volume nou zo af te stellen dat de “zachte” momenten goed te volgen zijn is geen fijne keuze voor die momenten waarop met name de muziek in-your-ears is, met name in de tweede helft van de film. Die tweede helft is ook het grootste mankement van de film: te lang, te rommelig. Maar voldoende fraaie momenten/scenes dus prima vermaakt.

人狼 JIN-ROH
Zo dat was even een grimmige versie van Roodkapje. Mamoru Oshii verzorgde het verhaal maar liet de regie over aan Hiroyuki Okiura , die later A Letter to Momo zou maken. Meteen een briljant begin: atoombom, maar het zijn de Duitsers die Japan in 1945 verslaan en helpen met de wederopbouw. Wat een sequentie, opgebouwd uit zwart-wit foto's. In de parallelle jaren '50 is er een strijd gaande tussen terroristen en een fascistoïde speciale politie-eenheid. Een agent wordt geconfronteerd met een jonge vrouw die hij om onbekende reden niet neerschiet waarna ze zich zelf opblaast. Terwijl hij worstelt met de gebeurtenis ontmoet hij haar zus en proberen op de achtergrond concurrerende eenheden het incident te gebruiken om de special eenheid te ontmantelen. Net zoals in Patlabor 2 veel DeLillo-achtige paranoia met aandacht voor de dehumanisering door geweld, de dehumanisering die ook nodig is voor fascisme. Consequent tot het einde duister en met een van de beste animescènes ooit, een zwijgende tramrit door de stad die me op een of andere manier onverwacht emotioneerde.

Moet er nog iets "op de lijst"? ;)

oh Hu-man natuurlijk! (terwijl ik het typ snap ik de titel pas o_o)

Héraðið (The Country)

A White, White Day al gezien MB? (ook mooie IJslandse scenery)

Qua Hu-Man, had hem al teruggebracht naar de videotheek. ;) Maar ik realiseerde dat ik hem bij Archive.org had gevonden. Je kunt hem daar ook torrenten. Ondertitels zijn vrij eenvoudig te vinden. Hu-Man

A White, White Day al gezien MB?

Nope, op de watchlist ermee, cheers!

Scacco alla regina
Strickland heeft deze film 500x gezien. Martijn heeft de Blu-Ray box met soundtrack op cassette. Heerlijk decadente film uit 1969 met de grootogige Haydée Politoff in de hoofdrol. Silvia brengt haar man naar het vliegveld die nog vraag of ze meegaat naar Tokio. Maar grote steden vermoeien haar. Sterker, het is een en al ennui behalve in haar erotische dagdromen (mooie kleurig sixties, semi-klassieke oudheid S/M). Afijn, ze besluit om een onderdanig hulpje te worden van een actrice, die haar beschaafd vernederd. Maar lesbische seks vind ze maar niks, terwijl de braaf lachende Silvia haar wel graag een rol laat spelen in haar fantasieën. Was destijds natuurlijk bedoeld als een provocatie en qua naaktheid ook wel zijn tijd redelijk vooruit, maar is nu redelijk braaf en veel existentialistischer dan je zou verwachten.

Heh, (nog) niet gezien … 😲

Oh, ik zet vandaag anders de downl0ad voor je klaar, of ben je zelf al op 83%? ;)

Nope, de links op Myduckisdead waren zelfs dood (al zou ik er ook een NF-acct voor moeten nemen).

Dat kan veel efficiënter. 😉

On the Rocks
Nieuwe Coppola Jr. Manhattan, upper class scene, dus dan vis je al snel in de vijver van Woody Allen. Vind ik af en toe gewoon erg prettig om naar te kijken, zeker met die fijnzinnige Coppola-touch (Phoenix levert de muziek) en details (Beastie Boys t-shirt, Bernie 2016 sticker op de deur). Ik vond het vermakelijk maar het wordt gedreven door zo'n gaat-mijn-man-vreemd-plot waar ik niet zo op zit te wachten. Jammer, want de hele vader-dochter-relatie is vrij geslaagd. Bill Murray ingetogen met zijn irritante boomertheoriëen en Rashida Jones mooi geïrriteerd op zo'n typische Coppola-manier. Die relatie is natuurlijk het thema van de film, maar in mijn gefantaseerde film gaat het daar dan ook echt 90 minuten lang over.

ha!

The Wire s01
Bingen was al een begrip toen ik me aan een serie waagde en die serie was The Wire. Ik herinner me dat als een enorm project maar jaren en vele series later rag je dan de eerste serie er in iets meer dan een week door (al zal corona ook meehelpen). Nog steeds ijzersterk, al is de wereld zonder smartphones nog iets verder weg. De war on drugs is echter nog lang niet voorbij en machtspelletjes zullen ook weinig veranderd zijn. Ook een goeie opfrisser qua gifs en de referenties in raplyrics.

Moet ik nog steeds een keer aan beginnen, heb zelfs de DVD van S01 al jaren liggen. Blokkade.

The Searchers
17:00 op een zondagmiddag bij de BBC, die kans laat ik niet liggen. Compleet overgeanalyseerd en geprezen, dus wat kan ik daar nog aan toevoegen? Sowieso te lang en de muziek is heel jammer, waar vooral stilte had moeten klinken. Maar goed, fantastisch gefilmd, met je VistaVision. Die scène dat de Comaches van twee kanten langzaam die cowboys proberen in te sluiten. Chef's kiss. Intrigerend verhaal ook wel met een gedurfde positionering van Wayne als racistische eikel. Beetje ambivalent natuurlijk, nu denken we "wat een wappie" maar genoeg Amerikanen die hem, toen en nu, gewoon gelijk vinden hebben. Een hele tijd drijft die spanning tussen Ethan en het morele ijkpunt Martin de film voort en dan zakt het allemaal bijna in elkaar en eindigt het met dat ridicule iconische moment.

ja, op geheel eigen foute wijze toch wel een dappere film.

The Wire s01 is zeker de moeite, s02 begint erg sterk, maar zakt dan in, het gaat ook wat minder om de 'hood' dan.

Druk, druk, druk, heb ik het. Ik verwacht zo'n 25 films dit najaar te kijken (sprak de controlefreak). Op Filmtotaal.nl afgelopen weekend de lijst bijwerkend, realiseerde ik me pas echt hoe vreemd de maanden maart- tot diep in de zomer, moeten zijn geweest voor de echte biosgangers. Alleen maar meuk op de VODs! Zelfs Filmtotaal had 'r nauwelijks nog een 4-sterretje voor over. Dus zal het zwaartepunt wel in het voorbije voorjaar liggen, qua toppers.

Even inkomen met een emo teen anthem.

Weathering with You
'We used to have beautiful springs and summers.' Het geheim van Japanse-anime werelden? Ik denk het magisch realisme. Met de nadruk op magisch en op realisme. Tokyo is echt Tokyo, inclusief geweld, gokken, drank en seks, en de Spelen die niet kwamen in een vreemd 2020. Tegelijkertijd kan alles. Het zonnetje in huis laat de zon werkelijk schijnen. Voor die tijd sjouwt een spijbelaar met zichzelf – en JD Salinger – onder de arm, door de stad. De neons van grote merken kunnen het kleine leed niet verhullen. Zijn eerste vriendje is, uiteraard, een kat. Later komen daar volwassen stappen richting volwassen relaties bij. Ondertussen blijft het naast product placements ook werkelijk regenen. De mensen bidden voor een 'zonnemeisje'. Nu lijken me 'cool girls', eigenlijk een beter idee in tijden van global warming. De film speelt een ingewikkeld spel met Oosterse 'woe wei' en Westers individualisme. Enerzijds worden er conservatieve kanttekeningen geplaatst bij weerrecords – het weer en de wereld is zoveel groter dan menselijke invloeden. Anderzijds beïnvloedt de mens het weer dus wel. Daar draait het metonymische plot nu net om! Gelukkig voltrekt zich op driekwart een aardige save. In een hotel raken verdriet en erotiek elkaar, als in een lucide droom. Om dan weer warrig op te lossen. 'Is there still anything that love can do?'

op geheel eigen foute wijze toch wel een dappere film.

Ja, ik denk echt dat Ford een slim spel wilde spelen door het Wayne persona te presenteren zonder de strakke teugels van de Hollywood good guy. Waarschijnlijk heeft hij nog zoiets gezegd van "John, speel gewoon jezelf." Maar ik vermoed dat de prijs (onbewust? management? studio?) is geweest dat Wayne toch zijn helden-shine mocht pakken. Vanzelfsprekend had hij haar nog steeds willen vermoorden en knalde die Martin hem neer (als je toch een wat realistischer moralistisch einde wenst.) Ik moest gisteren een paar keer aan Peckinpah denken en wat hij er op bepaalde momenten van had gemaakt.

Ik herinner me van s02 dat stukkie Stelios Kazantzidis wat wel lekker aankwam, dat ik s03 het beste vond, s04 wat zwaar en de laatste wel naar een lekkere apotheose met Marlowe en Omar.

En Snoop natuurlijk:
https://www.youtube.com/watch?v=JDpvkwBBu6U

On The Rocks

Jojo Rabbit
'So how's it all going with that Jew thing upstairs?' Mel Brooks, zelf van Duits-Joodse origine zal trots zijn. Ook 'doodse' jodengrappen kunnen nu worden opgestookt. Er wordt zelfs een witz uit zijn Robin Hood geleend. 'A Jew!' 'Gesundheit.' Zo lijkt Jojo Rabbit wellicht een ongelooflijk gewaagde film, maar eigenlijk valt dat toch wat tegen. Het is eerder een stilistische oefening – een Wes Anderson Gone Nazi, met Adolf Hitler als de Vijfde Beatle (en imaginary friend). De jonge Jojo heeft het maar moeilijk, met hem, met zichzelf, en met het nazi-zijn. 'Can you kill?' Ik moest denken aan die film waarin Eric Cantona een gozer helpt om zichzelf te worden. Zoveel meer is Hitler hier eigenlijk niet. De satire werkt het best, wanneer er fysieke grappen worden gemaakt. Dan raakt de arme Jojo van slag, en slaat de kijker aan. Moederlief ScarJo speelt een 'flapper' in a Fuhrer world. In haar begint het haperen. De film heeft surrealisme nodig om de overdrive te vinden. Geen zachtheid. Surrealisme wordt ten slotte pas echt reëel in oorlogstijd. Hoe langer het duurt, hoe meer de film vanuit het risky uitgangspunt in een schmaltzy uitvoering belandt. Bovendien... Geen Anne Frank-grap! Lina Wertmuller had het aangedurfd. Als komedie al met al niet onaardig, maar voor de rest een moeizame grap. 'Me and Fake Nathan have found a way for you to escape.'

Nomad: In the Footsteps of Bruce Chatwin
Vergelijkbaar met "Mein Liebster Feind" is dit opnieuw een ode aan een vriend van Herzog, ditmaal schrijver Bruce Chatwin. (Herzog's "Cobra Verde" was een adaptatie van een boek van Chatwin, die weer aanwezig was op de set. Herzog filmde aboriginals, Chatwin schreef er een boek over). Het wordt al snel duidelijk dat Herzog hier ook aan autobiografie doet gezien de vele citaten uit zijn eigen films ("Chatwin loved this scene from my first movie", en die volgt dan integraal). Herzog kletst wat met Chatwin's biograaf en er worden manuscripten getoond. Een droge academische vertoning dreigt, maar Herzog blijft Herzog, dus zijn er weer de bekende ingrediënten, van close-ups van reptielen, grottekeningen ("Cave of Forgotten Dreams"), trage dronebeelden van kleurrijke landschappen in Australië ("Lessons of Darkness") tot en met een half-vergaan Star Wars-ruimteschip in de Australische outback. "Do you feel the force?" vraagt hij elders in de docu aan een man die met twee ijzeren staafjes die door een magnetisch veld loopt. Het mooist is het einde, Chatwin's weduwe die van het landschap in Wales geniet met naast haar een lege stoel.

勝手にふるえてろ (Tremble All You Want, 2017)
Typisch dat een, op het eerste gezicht, basale rom-com in Japan de cinematografie heeft van een Michael Mann film. Echt verbazingwekkend goed gefilmd weer. En ook op een manier dat het de innerlijke wereld van de hoofdpersoon spiegelt. Oh ja, hoofdpersoon, Mayu Matsuoka met grote ogen, super stijlvol en kneiter nerdy (ja, de briltruc komt weer goed van pas.) Yoshika werk als accountant en heeft al tien jaar een fantasierelatie met wat ooit de coole guy op school was. Altijd uitkijken. Prachtig hoe ze tijdens de eerste helft van de film met begrijpende vreemdelingen haar leven bespreekt en zo de hele situatie aan de kijker uitlegt. Er komt een onhandige concurrent voor de fantasie wat tot genoeg kolderieke scènes leidt. Op zich word ik daar altijd nerveus van maar er zit een heel mooi uitgewerkte twist halverwege die alles wat realistisch/deprimerender maakt.

gheh ik zie die Herzog film inderdaad zo voor me. Toch wat meta-kansen onbenut denk ik.

4 aventures de Reinette et Mirabelle
Zou Rohmer ooit een slechte film hebben gemaakt? Ik ben hem nog niet tegengekomen. Dit is een uiterst charmant vierluik over twee jonge vrouwen die elkaar op een dag op het Franse platteland tegenkomen. Reinette de wat naïeve schilderes woont prachtig op een boerderij en vraagt of de meer intellectuele pruillip Mirabelle blijft logeren. No homo. Stiekem had die eerste episode, een soort vrouwelijke utopie, wel de hele film mogen beslaan. Maar goed, dan is het op naar Parijs, voor een thuiswedstrijd met drie komische verhalen waar onder andere de beruchte Parijse ober voor schut wordt gezet. Allemaal olijk met de gebruikelijke filosofische Rohmer-touch.

gheh ik zie die Herzog film inderdaad zo voor me. Toch wat meta-kansen onbenut denk ik.

Aan mooie beelden geen gebrek, maar het probleem is dat Herzog teveel info kwijt wil. In hoog tempo worden er deskundigen opgevoerd over aboriginals, al dan niet met Herzog's voice-over eroverheen voor extra duiding. Tweede helft is stukken beter, zijn voice-over is dan zelfs vaak afwezig. Wat ik me pas later bedacht is dat er nauwelijks beeldmateriaal met Chatwin zelf in voorkomt, zal vast een rechtenkwestie zijn.