Filmforum

hahohoho ableisme en nerds in een kungfu film :D

Reason, Argument and a Story
'Waarom is onze intellectuele vriend zo ongelukkig?' De Indiase regisseur Ghatak had iets met mannen in een midlife crisis. Ik denk dat zijn ziel zelf nooit een andere fase dan de middelbare heeft gekend. (Zie ook Woody.) Altijd lokte de drank, de zelfdestructie, om de angsten voor te zijn, en zo bleef zijn genialiteit vaker verborgen dan hem lief was. In de film met de kantiaanse titel speelt hij zijn kapotte zelf, een zuiplap die door zijn vrouw wordt verlaten. ('Probeer een normaal mens te zijn.') Hij verkoopt zijn ventilator en moet vertrekken op de spirituele, surrealistische reis die je wist dat zou gaan komen. Maar hier dus in weelderig Indiase stijl. Met stapels tabla's, interpretatieve dans en zangeressen. De liedjes zijn herinneringen aan wat nooit was, en nooit zal worden. De Bengalen, om te beginnen. Een ander thema van de auteur. Ook die helften werden nooit gelijmd. Samen met zijn reiskompanen (symbolen voor land en zoon) dwaalt hij als dakloze door een dakloze maatschappij. In vrije, al dan niet metafysische associatie van tekst, klank en daad. Noem het intuïtieve wetenschap. Ik moest aan Gomes denken, en zijn hermetische oeuvre. Alles kan in in subjectivistische folklore. Er is plaats voor semantische discussies, politieke theorie, en absurde humor. Ik begreep er weinig van, maar het was wel mooi. 'Waarom stopte je?' 'Het liedje.'

情牽拉麵茶
Ramen Shop begint met het meest Japanse shot ooit: een veld, een trein de ene kant op, een fietser de ander. Toch komt regisseur Eric Khoo uit Singapore. Een aparte, wat sentimentele arthouse film over familie en voedsel met een intrigerende meta-Aziatische blik. De jonge ramen-kok Masato verliest zijn afstandelijke vader, zijn moeder was al eerder overleden. Op zoek naar zijn jeugdherinneringen in Singapore komt hij in contact met een blogster die hem een beetje de weg wijst ook richting overgebleven familie. Verrassend genoeg komt de Tweede Wereldoorlog ook nog langs, reden waarom oma een relatie met een Japanse man niet zag zitten. Veel mooie shots, lieve Aziatische moraal maar vooral een eyeopener over de keuken van Singapore. Nooit geweten dat die zo eigenzinnig is, een soort alles-in-een-cuisine.

ホーホケキョとなりの山田くん
Zo en met My Neighbors the Yamadas heb ik dan toch alle Ghibli's gezien. Deze van Takahata uit 1999 is weer een buitenbeentje, een liefdevol portret van een Japans gezin met oma met allerlei alledaagse besognes. Geanimeerd in een subliem minimale stijl met veel wit, weinig lijnen en zachte kleuren. Soms wordt de dagelijkse praktijk surrealistisch al dan niet aangelengd met een liedje of een beroemde haiku. Wat aan de lange kant voor wat het is, maar zeer vermakelijk en vooral eigenzinnig.

alle Ghibi's, wow. *BADGE*

October: Ten Days That Shook the World
'De tijd van woorden was voorbij.' In 1927 kon de Sovjetrevolutie op haar laatste benen nog even zinnig lijken. Haar felste aanjager Lenin inmiddels al een paar jaar dood. Trotski werd precies in de herdenkingsmaand verbannen. Beiden 'schitteren' in deze film van Eisenstein, waar Stalin juist schittert door afwezigheid. Wat dat betreft lijkt de film behoorlijk eerlijk. In een letterlijke en figuurlijke beeldenstorm worden er geen doekjes om gewonden. Onverbloemd agressief, nationalistisch en misogynistisch rolt het wiel der vooruitgang verder. De gewelddadige 'pacifisten' wilden niet praten met de tijdelijke regering – 'the government is powerless' – en al helemaal niet met de mensjewieken (die bizar veel screentime krijgen). Onderdrukten gedragen zich als de machtigen, die ze eerst nog haatten. 'The same old story', stellen de sloganeske tussentitels, per ongeluk correct. Lokale heldAntonov-Ovseyenko speelt zichzelf, en werd weer tien jaar verder doodgeschoten door Stalins eskaders. Zelfs de dubbelrol van held in het echt en on screen, kon hem blijkbaar niet redden. Het beste shot houdt het orgastische editing even in toom. Een wit paard rijst ten hemel. Symbool van de goede zaak. Even later dondert het in de rivier. Een uur of wat later hijst een burgerman de witte vlag. Je voelt de sympathie van Sjostakovitsj in de muziek. De overgave.

빈집
Yeah, Korea. Alweer een relatief oudje van Kim Ki-duk uit 2004 (laatst uitgezonden door Canvas). 3-Iron is een fraai liefdesverhaal over een jonge man die inbreekt in huizen wanneer de bewoners op reis zijn en dan een beetje kookt en chillt maar ook kleine dingen repareert. Heel behendig maar hij is niet erg op zijn hoede. Dus op zoek naar een andere woning. In een patserige villa waant hij zich alleen maar wordt hij gadegeslagen door nieuwe compagnon. Heel lang wordt er tussen beiden geen woord gesproken (heerlijk). Natuurlijk gaat het mis en dan zijn er toch nog wat spoken uit het autoritaire verleden. Veel achteloze maatschappijkritiek in dit niet-metafysische spookverhaal (ja, ik kan er niets anders van maken :) met een fijn einde. Onder de 90 minuten ook nog eens!!

jaa Bin-Jip! (favoriete film aller tijden, of close to that, van mijn zusje) :-)

Two Stage Sisters
'Who knows what's beyond the stage can understand the stage.' Een Chinese klassieker uit de tijd dat het land nog hardcore communistisch was. Het propaganda-gehalte valt gelukkig mee, althans, aanvankelijk. Eerst en vooral brengt de film een heerlijke verdubbeling. Films naar toneelstukken zijn meestal vreselijk – films over toneel daarentegen! Uit zichzelf al meta. Nep op nep is pas echt echt, zoiets. Two Stage Sisters gaat over twee 'zussen', die in de jaren 1935-1950 langzaam carrière maken in de Chinese operawereld. Van het platteland naar de grote stad. Shanghai Neon. Ze zingen (dus) veel, en de liedjes leveren ook het 'Griekse' commentaar. Waar het plot met bakken vol sentiment smijt, is de boodschap van de eerste helft heldhaftig modern. Leve de moderne vrouw die zich niet langer laat prostitueren, een stoere tante ontsnapt aan haar lot (en aan een Colonel Park-manager). 'We zijn geen lastdieren.' De andere zus raakt echter alsnog verleid. Gold diggen of artistieke integriteit, that's the question. Uiteraard kiezen de makers in deze dialectiek voor de zuivere graat. Om tot het correcte einde te komen is er wel een rechtbank nodig. Het aanvankelijke slot werd gemangeld 'op verzoek' van de Staat. O tragische ironie. Ware zelfverheffing wordt de zussen toch niet gegund. Natuurlijk niet. 'Je moet begrijpen dat het politiek is.'

favoriete film aller tijden, of close to that, van mijn zusje

Aaah. Sowieso wel een arthouse-kraker destijds als ik zo de archieven doorspit.

Nep op nep is pas echt echt, zoiets.

Haha, is wel zo.

Saf
Een man die te eerlijk is, je ziet het niet zo vaak (de titel betekent „Head Cage”, maar de hossel voor het dagelijks brood met een gezin het vooruitzicht in de explosieve nieuwbouw in neolib Erdoğans İstanbul dwingt hem uiteindelijk toch op de knieën. Hoofdrolspeler Kamil is niet gelijk het meest captivating personage, als zijn vrouw Remziye de hoofdrol overneemt trekt het de film vlot.

Possessed
Artyfarty film over hoe we allemaal aan onze mobieltjes ten onder gaan enzo. Hoogdravend en irriterend.

Silip
In een dorpje in de Filipijnen bezoekt een stadse zus haar katholieke zus. Mannen doen er niet erg aan consensuele seks. Enfin, dat keutelt ff aan maar escaleert dan op uitzonderlijke wijze helemaal uit de hand. Bizarre film, bedankt Mondo Macabro!

‘ピノキオ√964’ (964 Pinocchio)
Ook bizar is deze Japanse film, beetje in de hoek van Tetsuo. Ook hier gaat alles op 11 in de tweede helft na een wat traag begin waarin de ontsnapte sexslaaf zijn geheugen terug weet te winnen. Maar wat er toen gebeurde zal je verbazen …

964 Pinocchio

Oh ja, die staat al een tijd op de lijst, maar moet wel in de juiste stemming zijn voor dit soort olijke Japanse rariteiten.

loool the truth about Pinocchio finally revealed. (Er is ook een nieuwe versie in de bios, met Benigni, maar nog niemand over gehoord.)

Raw
Ik ben eigenlijk niet meer zo'n held als het op de echt nare bodyhorror aankomt, maar ja Vitamine Cinema trok me in dit geval over de streep (zitten toch echt steeds prima "inhalers" tussen.) Ik dacht eigenlijk dat het een Canadese film was, Cronenberg thematiek, zo'n betonuniversiteit, leuk Eric's Trip meisje met grote sjaal maar dat platte landschap komt uiteindelijk te bekend voor en regisseuse Julia Ducournau is dan ook Française. Mooie, nare film zonder al teveel verhaal maar heel veel symboliek en motieven rond vlees, vrouwelijke seksualiteit, genetica, de mens als dier en dat aangejaagd door het proto-fascisme dat ontgroeningsrituelen zijn. Veel mooie, soms unieke scènes, waaronder zelfs een uiterst geslaagde seksscène. De gedachten begonnen de laatste 20 minuten te dwarrelen en ergens zag ik de diverse eindes ook wel aankomen. Hoe dan ook, niet zo zeer fijne als wel gedurfde film.

Zie nu pas de originele Franse titel, Grave, die wat minder in your face is zeg maar.

Grave is een mooiere titel, ja.

Verbaasde me dat de (in mijn ogen bescheiden/gezonde) beharing voor veel mensen al als disturbing werd ervaren.

Orties, waarvan je een poku hoort in de film is ook wel een fascinerend groepje …

Zo die Orties kwam keihard. Bijna niveau Schoolly D in Bad Lieutenant.

Met veel mensen bedoel je Amerikanen? 😏

ghehe. inderdaad kon het gemakkelijk een film van (de zoon van) Cronenberg zijn.

ik was zondag bij een lezing van Kevin Toma over Crash (die daarna ook getoond werd) en die toonde ook Raw/Grave als voorbeeld van Cronenbergs invloed. (maar dan feministischer).

vond Raw/Grave geiler dan Crash - en dat als Partij voor de Dieren lid - al heeft Crash ook veel haar. 😏

Escort
Naar oerhollands gebruik uiteraard te stereotype (escortdame is volks type, rijke vent is perv), maar overall geen onaardige film door de performance en een enkele aardige plot twist.

The Fall Of The Cabal
Tja, in deze tijden van gecancelde events heb je tijd en ik zie het op de weg geschreven als ik de brug op fiets na m'n werk: "Watch fall of cabal". Het is dus Janet Ossebaards epos over "Qanon". Gewapend met een iStock account en Google Imagesearch en veel te veel tijd legt ze uit hoe alles samenhangt: het is allemaal in scene is gezet óf een knullig gecodeerd pedonetwerk. In drie uur weet ze wel naar een apotheose toe werken waarin Trumps gekkigheid allemaal crumbs zijn die anoniempjes op internet duiden als de komst van de messias. Als je denkt: nou, kom maar met het bewijs, wordt je nogal eens te verstaan gegeven dat je zelf maar research moet doen. Het is een wonder dat Ossebaard nog leeft!

dat je zelf maar research moet doen

ah dat is dus ook een soort "code" (zie Doutzen Kroes op Insta laatst)

Repentance
'One man of reason outweighs a thousand idiots.' Niet dus. In de Sovjet-Unie liepen duizenden Eichmannetjes rond, die nimmer nadachten – ter meerdere ere en glorie van het grote goed. Daar mag een individu best voor sneuvelen, zo lang ze het ten minste zelf niet waren. De Georgische regisseur Abuladze ridiculiseert de bureacraten met verve. (Zozeer zelfs dat de film een rol in de perestorjka van Gorbatsjov had.) Van een afstand valt er veilig te grinniken om de waanzin. Ooit heerlijk gefileerd door Forman. Abuladze heeft echter grootsere plannen dan een zwarte komedie. Hij gaat haast te Europees te werk, met een chique beeldtaal en breedvoerige opera-vibes. Ongetwijfeld ironisch bedoeld, maar het werkt soms tegen zijn film. De kozijnen van de raamvertelling staan gelukkig stevig. Een dode Sovjetschurk wordt steeds opgegraven. Het lijkt dan een spiritueel verhaal van Toergenjev. Is het de zoon, die zijn vader de heilige geest geeft, peinsde ik. Neen, al worstelt de kleinzoon met een derde generatie daderstrauma. Zijn ('dode') oom rekent af met kerk en kunstenaar. In een pijnlijk mooie scene wedijvert de film met Idi i Smotri. Stambomen worden uitgeroeid. Families verpulverd. 'Wil je me toevoegen aan je lijst van bewonderaars?'

Tarzan's Secret Treasure
'Movies? What's that?' 'Wait til you see.' Jazeker, my first Johnny Weismuller. Zijn 'sonny' Boy speelt grappig genoeg een grote(re) rol. Tarzan heeft Jane hier al, en dus het onvermijdelijk krullekopperige kind. Ze leven 'beyond all the trails known to white hunters', in hun eigen Beekse Bergen. De zowaar werkelijk sfeervolle openingsscène wisselt onderwat(er)rotiek en een speeltuin van dollende beesten af. Laten we er maar niet over nadenken hoe die knappe dierenstunts werden bereikt... Lang duurt het paradijsje niet, zoals de film toch al toepasselijk economisch wordt verteld, op het ongeduldige af zelfs. Als in een sprookje duikt zoonlief richting het Kwaad. 'Gold no good', zegt Johnny, maar het is te laat. Junior hengelt het wereldwijde web van het kapitalisme binnen. En met de hebberige buitenwereld worden alle stadia van ellende doorlopen. De onvermijdelijke progressie van de vooruitgang, grapt de dromerige neokoloniaal Barry Fitzgerald dronken. Op en top de imagologische Ier. Tarzan zelf blijkt weinig meer om het lijf te hebben dan flauw gestaalde Flintstones-humor, totdat hij heel even, haast per ongeluk, metafysische vibes aantikt. De witte mannen hebben fotocamera's bij, willen hem ook visueel vangen. Dat laat Tarzan echter absoluut niet gebeuren. 'No mechanical contrivance can compete with the voice of a living creature.'

The Mystery Behind Thomas Pynchon
Docu die bol staat van de paranoia en wilde speculaties (door slim gebruik van splitscreen). Helemaal in de geest van Pynchon's boeken zelf. De muziek van The Residents past er wel bij maar wat meer afwisseling was wel goed geweest. Mooie beelden van Manhattan Beach en het appartement waar Pynchon aan Gravity's Rainbow werkte, en er uiteindelijk vandoor ging met een bovenbuurvrouw. Tweede deel is minder interessant omdat het meer over obsessief fandom gaan i.p.v. de boeken met als einde een item van CNN waar ze hem op camera krijgen, net als een Britse journalist, erop uit om Pynchon te ontmaskeren met een goedkope camera.

Frank Zappa & The MOI - In the 1960s
Totdat de Alex Winter-film over Zappa uitkomt is het behelpen met bekend materiaal. Deze docu focust op de originele MOI-bezetting uit de jaren ´60 en eindigt met de breuk met Zappa in 1969, die hem zijn leven is blijven achtervolgen. Interessante cast met critici en ex-bandleden, en muziek uit de ´60 die NIET van Zappa is. Ook fijn om te zien dat Marxist Ben Watson ook begrijpbaar Engels spreekt en deze keer Adorno met rust laat.

Zapped
Arte-docu die vooral op eigenaardige relatie tussen Zappa en de media focust (zonder analyse, het is gewoon knip- en platwerk). Een aantal fragmenten kende ik niet en er zit ook exclusief materiaal tussen, zoals Zappa's Varèse-opnames die nog steeds niet zijn uitgebracht.

Les Rendez-vous de Paris
Drie korte verhalen over ontmoetingen in Parijs met een belangrijke rol voor toeval. Meestal zijn dat soort films uiteenlopend van kwaliteit, maar dit is Rohmer en dus is alles gewoon goed. Ja, hier kan ik er nog wel paar van aan, lekker praten en wandelen door Parijs, het Oude Parijs, maar achteloos laat Rohmer zien hoe de stad continu verandert, dus de modernité ligt overal op de loer. Verder beproefd Rohmer-recept, bevallige maar moeilijke vrouwen, irritante maar vriendelijke mannen, schudden voor gebruik zodat alles heerlijk onvoorspelbaar is en dan gaat het leven door, "pfff, l'amour...quelle galère !" (zou ik dan concluderen als Rohmer-personage.)

Clean
Nog een Assayas met Maggie Cheung in de hoofdrol (destijds met elkaar getrouwd, kom ik net achter.) Nee, zeker niet zo goed als Irma Vep, dat is dan meteen gezegd. Een beetje in dezelfde kwadrant als Demonlover, niet zo fucked up decadent als die film, maar wel datzelfde gevoel van een bepaald 21ste eeuw kosmopolitisch leven en de schaduwzijde daarvan. Het begint in Canada waar de carrière van een indie-veteraan dreigt te verzanden. Het leuke bandje dat ze bezoeken spelt het puik uit: alles is gedaan, toedeledoki. Na gekibbel met zijn Yoko Ono-achtige vrouw (Cheung) is er dan een overdosis, waar zij de dans ternauwernood ontsnapt aangezien ze de drugs had gekocht. Wat ik erg origineel vond aan Clean is hoe het laat zien wat er gebeurd als je als artiest uit het wereldje wordt gegooid, de normale grijze wereld in. Cheung doet haar best om er wat van te maken, ook omdat er een zoontje is dat bij opa en oma woont, en die ze ooit weer wil zien. Uitstekende ingetogen rol van Nick Nolte trouwens. Béatrice Dalle helpt ook nog een handje maar wordt wat ondergebruikt en zo kun je met wat vriendelijkheid toch overleven. Zoals bijna elke Assayas-film redelijk onvoorspelbaar, maar ook zoals wel vaker bij hem, wat rommelig, zeker tegen het eind. Tricky komt nog langs als zichzelf en een lekker dromerige soundtrack met veel ambientwerk van Eno (van Apollo, Before and After Science, prima keuzes.)

Perempuan Tanah Jahanam (Impetigore)
Indonesische horror, maar geen gekkigheid van vroeger die we kennen van Mondo Macabro. De gore valt heel erg mee, drags a bit maar vooral de duistere sfeer is goed geslaagd.

Bill & Ted Face The Music
In tegenstelling tot de terugkeer van Jay & Silent Bob, die ik vroeger ook al minder vond, is Bill & Ted 3 gewoon heel leuk. Recent herbekijken was ook leuk, maar ik heb gewoon een zwak voor de meligheid van Bill & Ted. Verhaallijn is flinterdun natuurlijk maar hoe ze elke keer zichzelf tegenkomen in de toekomst, het taalgebruik en hun dochters taking after them, ik kan er prima mee …

The Entity
We zagen een stukje in Nazmiye Orals Zomergasten en daar leek het er al op dat het verhaal potentie had. De onzichtbare aanrander is een meer dan uitstekend gegeven voor een horrorfilm en de uitvoering is ook dik in orde.

Peter Tscherkassky maakte in 1999 met Outer Space een experimentele remix van The Entity met ditmaal de filmrol als voornaamste slachtoffer.
https://vimeo.com/314251447

o_O

벌새
In de bioscoop te zien als House of Hummingbird, een soort Zuid-Koreaanse versie van Alleen op de wereld. Een prachtig portret van de 14-jarige Eunhee, jongste van drie, in een gezin waar de Koreaanse prestatiecultuur strikt wordt vereerd. Lastig allemaal al dat onbegrip niet alleen van ouders en leraren maar ook klasgenoten die je ook op onverwachte momenten streken leveren of eikelige broer die je gewoon beukt. Wat een tranendal van 135 minuten, geen wonder dat ik helemaal verdwaasd de bioscoop uitkwam. In het derde deel speelt ook nog een datum uit 1994 een hoofdrol waar bij de aankondiging bij Zuid-Koreanen meteen allerlei alarmbellen zullen afgaan. Indrukwekkende rol van Park Ji-hu maar over de hele linie erg goed acteert.

dankzij Parasite krijgt Koreaanse cinema vaste voet aan de grond in onze contreien, lijkt het. Mooi.

I Flunked But...
'It'll be finished by the time your exams are over.' De jonge Ozu richt zijn zwijgende 'camera obscura' op het slabakkenkamp dat ze school noemen. Hij volgt de 'familie Stastok', terwijl ze al potloodlikkend hun diploma pogen te halen. Dat betekent uiteraard vooral niet-leren en studentikoos gelummel. Alleen in overschrijven tonen de heren zich vlijtig, alleen in spieken betonen zij zich geniaal. Met slechts een uur speeltijd is de film nog spaarzamer dan voor de meester van het minimalisme gebruikelijk. Helemaal zijn eigen stiel heeft de regisseur nog niet gevonden. Ozu is ook zelf de spiekende student, en begint met het 'synchroniseren' van de grote Amerikanen! Chaplin, Keaton en Harold Lloyd krijgen ieder hun eerbetoon. Aan de muur van de verveelde studentengroep hangt een poster van Charming Sinners (uit 1929). De grappen zijn nogal van het uitgespreide soort, maar de roulette die jongens spelen mag er zeker wezen. Als de bel – en de witte was – gaat, is de tijd van nachten hoorhalen voorbij, en begint de ellende van volwassenheid. Opeens is daar een nieuw blommenseizoen, een vleugje baseball (dan al!), en lijkt de l'ennui van een heel andere, diepere beleving. Ozu en zijn film werden samen volwassen. Geboren. Het sprekende vervolg heette dan ook I Was Born, But... 'We shouldn't have graduated so hastily.'

En met deze Ozu - en http://gracekellyblues.blogspot.com weer bijgewerkt - is het tijd voor een maandje https://cdn.xl.thumbs.canstockphoto.nl/knoop-pauze-illustratie_csp30444828.jpg althans voor mij. :D

dankzij Parasite krijgt Koreaanse cinema vaste voet aan de grond in onze contreien, lijkt het.

Ik dacht ook zoiets. Van te voren was ik nog wat sceptisch maar het is terecht dat zulke films in de bioscoop draaien (ik zag hem zelfs in een Pathé om dat de reguliere arthouse-joint uitverkocht was.)

Tommaso
Homeboy Ferrara in weer een zeer vruchtbare samenwerking met Willem Dafoe. Weer een Rome, komt goed uit want Dafoe woont toch in Italië en kan al een aardig woordje Romeins. Salve. 100% Ferrara weer op een of andere manier. Uitgesproken autobiografisch want zijn eigen vrouw en dochtertje doen mee. Al snel komt de De Worsteling ook langs, laat maar aan Dafoe over om eens lekker in AA-meetings verhalen te vertellen. Echt heel goed, later komt er ook nog een echte Amsterdammer langs met een fijne anekdote. Dat zorgt allemaal weer voor die "Ferrara houdt het straat" vibe waar deze liefhebber nooit genoeg van krijgt. Wel in de huidige stijl te lang waardoor het tegen het einde wat rommelig wordt. Maar goed je hebt een acteur die Jezus heeft gespeeld dan moet je daar ook gebruik van maken voor wat Pasolini hat tips. Mooie film over, nou ja, herkenbare mannentwijfels en -vraagstukken. En met een fijne retro Euro-geilheid die je tegenwoordig gewoon niet meer ziet in films.

カメラを止めるな！(One Cut Of The Dead)
Grappige metadingen in deze zombiefilm slash making of. Ode aan het filmmaken maar moet zeker op herhaling. Ik ging er blanco in dus was enigszins puzzled en ik lees in andere reviews dat een tweede ronde de moeite is door de recontextualisering.

살아있다 (#ALIVE)
Spannende Koreaanse zombiefilm waar je in tegenstelling tot Train To Busan niet het gevoel hebt allerlei lokale politieke subtexts te missen.

Alla ricerca del piacere (Amuck!)
Hoewel er wilde seksuele uitspattingen gesuggereerd worden moeten we het doen met slechts beperkt (wel mooi) naakt maar gelukkig heeft de film meer om het lijf en is het thriller-aspect de moeite, ook door de uitstekende soundtrack.

The Cry of Jazz
Een polemiek, wat gekunsteld door houterig acteren en opzichtige boodschap die soms ook naar mijn idee wat kort door de bocht zware conclusies verbindt aan het improvisoire(?) karakter van jazz maar ook interessant om te zien hoe we 50-60 jaar later nog weinig opgeschoten zijn, zeker qua white fragility.

Umut (Hope)
Heer, geef me duizend problemen maar geen dag zonder hoop zingt Hakkı Bulut in Hatasız Kul. Nou, Cabbar, de arabacı die vermalen wordt tussen oud en nieuw Turkije (mooi weergegeven in een shot van een weg met auto's en paard-en-wagens) is het te veel. De moderne Turkse staat laat hem in de kouw staan en hij zoekt zijn heil in Osmaans bijgeloof van Hoca Hüseyin die hem een schat blijft beloven.

Umut <3

wow 1959 dat Cry of Jazz. respect.

Respect waarvoor? 🙂

Cockneys vs Zombies
De titel zegt het al, nice labour of love maar echt geen Shaun of the Dead.

Lilyhammer s01-03
Steven van Zandt doet de Sopranoes (nooit gezien maar ik vermoed dat z'n rol daar ook mafioos is) in en wat suffe Noorse Lillehammer. Begint grappig maar in serie 3 wordt het allemaal wat te gek, zowel in vergezochte verhaallijnen en overmatig geweld. Feitelijk is Tagliano gewoon een onuitstaanbare lul en waardoor ik er weinig sympathie meer voor op kan brengen.

Vida s03
En verder met de zussen, leuk hieraan vind ik hoe de zussen zowel sympathiek als bloedirritant kunnen zijn, de interne struggles binnen de LBGTQ community die natuurlijk helemaal geen "community" is maar een bonte groep mensen die enkel verbonden zijn in hun afwijking van de norm. Het woord "cancelen" weer in de juiste context horen deed me ook weer realiseren hoe dat dan weer halfbegrepen gekaapt is door de mainstream. Oh en de Spaanstalige hits in de soundtrack zijn ook een leuke bonus.

Respect waarvoor? 🙂

het klonk als een film uit woke 2019. maar ik las gewoon slecht. o_O

サマータイムマシン・ブルース
Nog een laatste zomerfilm. Summer Time Machine Blues dekt de lading compleet. Tijdens een knetterhete zomer worden de nerds van de scifi-club en de twee leuke meisjes van de fotografieclub (Juri Ueno met kort haar) geconfronteerd met een tijdreiziger. Alle draait om een kapotte afstandsbediening van de airconditioner, dus je voelt de wat kluchtigere vibe aankomen. Maar het werkt wel wanneer er van alles misgaat zonder dat het heel dramatisch wordt (geen totale rampspoed, geen bad guy). Bij tijdreisfilms met loops enzo geloof ik het na verloop van tijd wel (hou het gewoon simpel met parallelle unverisa) maar het slotakkoord over aanstaande volwassenheid heeft een zekere melancholisch charme.

I’m Thinking of Ending Things
Het is tijd voor De Keizer van de Neurose, de Grootvizier van het Vieze Amerika...op Netflix, waar hij naar het schijnt totale vrijheid van kreeg, Charlie Kaufman. Ja, te lange film. De trailer ook trouwens die een soort excentrieke Meet the Parents] suggereerde. Wel een slimme afleidingsmanoeuvre. Want een jonge vrouw (een geweldige Jessie Buckley) gaat met haar vriend (een fraai getergde Jesse Plemons, nu eens niet een slechterik) voor het eerst op bezoek bij zijn ouders op het platteland. De autorit er naar toe is echt subliem. En ik was dus wat teleurgesteld bij het idee dat nu de "echte film" zou gaan beginnen. Dat deel bij de ouders was wel acceptabel (al werd ik wat nerveus van het overacteren van Toni Collette), maar dan volgt nog ongeveer de helft van de film waarin Kaufman als een Philip K Dick zonder sciencefiction worstelt met eenzaamheid, menselijkheid, intelligentie. Ongegeneerd strooiend met literaire verwijzingen en anders wel Pauline Kael. Gast, je hebt een film helemaal voor mij gemaakt!

hihihi. dacht dat ie nog in de bios zou komen, mais non.

Phantom Tread
Ik vrees voor een post-Kaufman-effect want meh. Toch weer braaf een P T Anderson uitgezeten. Had al een vermoeden dat Inherent Vice een uitzondering was want deze voelde ik weer niet. Moet toch ook toegeven dat ik Daniel Day-Lewis altijd slecht heb getrokken met zijn waterige Goed Acteren™. Eigenlijk een wat ordinaire romance met de moeilijke artiest. Vond het ook teleurstellend dat iemand die literatuur heeft gestudeerd onder David Foster Wallace zo dat giftige paddenstoelen-plot telegrafeert.

Kon me herinneren dat Ludo hem wel goed vond. Geeft er inderdaad een koddige dracula-draai aan, en die ondrukte homoseksualiteit voelde ik ook wel (modeontwerper, hohoho [sorry]). Trouwens die soundtrack. Superirritant, echt de hele tijd pingeldepingel met je neppe kamermuziek.

The Babysitter - Killer Queen
De eerste was al mehriffic, de tweede ook. Gaat ook alle kanten op, een overdaad aan splatter en nog een sappy boy/girl dingetje wat ook afgezaagd is. Dat doen ze in Japan beter, maar daarover straks meer.

Selah & The Spades
Dit begint wel een beetje een genre te worden, hedendaagse Afro-American cinema, in lijn met bijvoorbeeld Dear White People maar ook de Lovecraft Country serie, inclusief net geen sepia kleurenpalet. Zo goed als die laatste of de serie die uit de eerste voortkwam vond ik deze niet, maar zeker een veelbelovend debuut.

i’m thinking of ending things
Misschien was Synecdoche, New York een beetje overhyped maar ik was daarvan enigszins underwhelmed. Deze bevalt me wel gelijk. Rrrrraaarrrrrr, maar op een manier die ik wel kan hebben. Niet dat ik het snap, maar het bleef benieuwd wat er nu weer zou gaan gebeuren. Jessie Buckley is ook wel veel leuker dan Philip Seymour Hoffman, al deed haar vriendje me dan weer wel aan hem denken.

東京ヴァンパイアホテル’ (Tokyo Vampire Hotel)
Over the top, dat is wel het minste wat je over deze vampierenserie/-film kunt zeggen. Maar wat verwacht je anders van een Japanner en Sion Sono in het bijzonder? Knallende kleuren, J-Pop/Gravure idol-vampirella’s met wat iffy seksconnotaties (hoewel je wel geboren wordt in bikini), de titelrol met mathpoppers tricot als hype(wo)men en een oceaan aan CGI-bloed. Halverwege wordt je echt even helemaal murw gebeukt door de eindeloze megaslachtpartijen waardoor je ondanks het spektakel toch even afdwaalt. Anders is er wel het fantasy-gegeven waar je heen en weer schakelt tussen Roemenië, Japan, het "hotel" en ook nog door de tijd. Maar razendknap en hyperenergiek, dus zeker wel de moeite om het uit te kijken, maar voor je bloeddruk kan je beter een Rollin opzetten.

Kon me herinneren dat Ludo hem wel goed vond. Geeft er inderdaad een koddige dracula-draai aan, en die ondrukte homoseksualiteit voelde ik ook wel (modeontwerper, hohoho). Trouwens die soundtrack. Superirritant, echt de hele tijd pingeldepingel met je neppe kamermuziek.

haters gonna hate. misschien werd ik gepakt door de relatieve bescheidenheid van PTA, voor deze ene keer.

nog maar wat benieuwder naar I'm thinking.

Ik zag overigens gisteren Cléo de 5 à 7 in de bioscoop. Dat maakt die film nog even beter, al die details en briljante camerabewegingen op groot scherm, "een levende film" bedacht ik me. Overigens 90% vrouwelijk publiek, viel me zo maar op.

Antebellum
De symboliek is niet te missen in deze Black Mirror-achtige "horror". Maar he ja, laten we nog eens uitleggen – middels onsmakelijk geweld tegen zwarte, meestal vrouwen – aan De Witmang uitleggen dat slavernij slecht is en dat ze hun hoofd aan hun aars moeten halen. Je zou willen dat we deze fase inmiddels wel voorbij waren. Wel goede performance van Janelle Monáe, ze moet wel eens strenger worden in het kiezen van haar rollen.

Hu-Man
Binnen twee minuten komen al drie versies van Terence Stamp voorbij. [inhaleert diep] "Het wordt zo'n film." Obscure sciencefictionfilm uit 1975 met Jeanne Moreau en Terence Stamp die allebei in het begin heel houterig acteren. Sowieso ziet alles er een beetje goedkoop uit, al helpt de VHS-kopie ook niet. Heel meta speelt Stamp zichzelf, maar dan wel als oude rockster en hij spreekt gewoon Frans. Een of andere marketingdude heeft een vreemd tijdreiseksperiment, in gedachte, ik bespaar jullie even de amusante details. Stamp doet mee aan de tijdreis en langzaam maar zeker wordt de film als maar beter. Toch wel wat gedenkwaardige shots, de muziek wordt psychedelisch (half-Pink Floydachtig, half-elektronisch) en de laatste 25 minuten zijn redelijk geweldig en ingetogen trippy met een fraai einde. Lekker cult. Een opknapbeurt is wel op zijn plaats, of, en dit zeg ik zelden, misschien zelfs een remake. Met soundtrack van Daft Punk vanzelfsprekend.

Konec srpna v Hotelu Ozon
Als we toch met obscure sciencefiction bezig zijn. Tsjechoslowaakse cultfilm uit 1967 was er vroeg bij met de post-atoomoorlog survivaltrip. Prachtig begin in de stijl van Tarkovsku waar de atoomoorlog als een soort droom wordt weergegeven. Een groep mooie vrouwen reist met een paar paarden door een lege wereld. Ze hebben de oude wereld nooit gekend in tegenstelling tot hun oudere (en ook mooie) aanvoerster. De mannen zijn verdwenen en alles lijkt eigenlijk hopeloos. Erg geloofwaardig beeld van een wat landerig leven, waar je soms stommiteiten begaat en dieren sarren een soort hobby wordt. Precies het soort sciencefictionfilm dat ik meer zou willen zien: veel sfeer, geloofwaardige sociale interacties, minder plot en actie (laat staan special effects.)

Kocht de soundtrack een jaar of wat terug, fantastisch inderdaad

― willem, Tuesday, July 14, 2020 11:04 AM (two months ago) bookmarkflaglink

Heeft de jouwe ook die hiccup aan het begin van side 2?

Speelde 'm gisteravond af toen ik me deze vraag herinnerde. Geen hiccup gehoord, tenzij je een tweetal "audio dropouts" tegen het einde van de eerste track van side 2 bedoelt, maar die zouden opzettelijk kunnen zijn imo

misschien zelfs een remake

Huh-man!? ;-)

Antebellum, zelfs de titel is is een beetje blase

Moet er nog iets "op de lijst"? ;)

Ik heb deze, groen vinyl:

Track B1 has a fault where four silent gaps can be heard through the track (between 1:48 and 1:57).

Héraðið (The Country)
Weer mooie IJslandse scenery en truien met een weduwe die het tegen de powers that be opneemt.

Mignonnes (Cuties)
Voer voor een Twitterrel over volksvijand nummer 1 van deze tijd: de pedofiel. Nou, die moet het dan bij die (naar verluidt, niet gezien) Netflixtrailer houden want de film is een mooi drama over opgroeien als immigrantenkind in tijden van internet/smartphones en de "spektakelmaatschappij" die daarbij hoort. Food for thought.

Ik heb deze, groen vinyl:

On-topic:
The Man Who Fell To Earth (Roeg, 1976)
Keek er naar uit deze eens in de bios (Eye) te kunnen zien. Visueel een feest, al was dit niet de 4K restauratie waarop ik had gehoopt. Het geluid was een probleem, dat is uitdagend dynamisch, ok, maar om het volume nou zo af te stellen dat de “zachte” momenten goed te volgen zijn is geen fijne keuze voor die momenten waarop met name de muziek in-your-ears is, met name in de tweede helft van de film. Die tweede helft is ook het grootste mankement van de film: te lang, te rommelig. Maar voldoende fraaie momenten/scenes dus prima vermaakt.