Filmforum

Morocco
Marokko, het Vreemdelingenlegioen, dat heeft toch een groot Kuifje-gehalte. Een film met mooie, slungelachtige figuren. Moest toch even googlen hoe lang die Gary Cooper nou was (1.90, sowieso kwam ik er meteen achter dat al die Old Hollywood sterren vrij lang waren). Dietrich in werkelijkheid kleiner maar toch met die gedrongen schouder move. Afijn. het draait eigenlijk allemaal om het optreden van Dietrich dat redelijk gefrontload is. Is terecht legendarisch, terwijl ze voor geen meter kan zingen, maar ja een andere vrouw kussen compenseert alles. Verder vond ik het voor een liefdesverhaal vrij lethargisch. Zowel Cooper als Dietrich zijn op hun manier ironisch afstandelijk dus het is niet alsof de vonken er vanaf springen, bijna proto-Gen X maar dan moet een overdaad aan charisma. Daardoor voelde het sublieme eindshot voor mij toch als een verrassing.

Von Sternberg! (deed me in de beschrijving ook even aan Pepe Le Moko denken)

The Wind
'Ain't nothing to do now but pop it together.' Dust in the Wind met een Zweed. Alhoewel, Viktor Sjöström groeide op in New York, en pendelde later heen en weer tussen het oude en nieuwe continent. Met de beroemdste actrice uit zijn tijd, maakte hij zijn beste Amerikaanse film. Lilian Gish was de koningin van de mimiek. Wat een sprekende ogen! Ze reist per trein naar de prairie, onderweg al lastig gevallen door mannen, en dat is slechts een voorbode van de Vrouw Alleen. Alles is tegen haar. Man, vrouw, kind en paard. Om over het klimaat nog te zwijgen. Op het station wacht Sjöströms trademark spooky koets, en als een geest door de nacht verdwijnt ze. 'Hop my paw, little missy!' Het riekt naar onversneden American Gothic. Bij Sjostrom wordt zelfs melodrama naturalistisch. Hier geen zoetsappigheid, maar de neuroses en onmacht van het harde plattelandsleven. Logerend bij de schoonfamilie draait Gish door in afgedwongen huiselijkheid en onzekerheid. Meer en meer wordt de film een feministische western. De droogte lijkt dan haast symbool voor het dorre leven van een vrouw zonder kansen. Haar tijd verglijdt als een zandloper. Ze moet alle elementen doden om te leven. En 'Seastrom'? Hij betoont zich een waardig voorganger van Bergman en Von Trier. Wat zeg ik, hun wijze meester. 'I'm not going away with you.'

deed me in de beschrijving ook even aan Pepe Le Moko denken

Je weet dat je hem al hebt gezien hè? ;) Door jouw toedoen 9 jaar geleden of zo op de kijklijst gezet maar als ik het zo teruglees was je ook niet heel enthousiast dus moet puur het optreden van Dietrich zijn geweest wat me over de streep heeft getrokken. :) Was het ook waard.

火垂るの墓 (Grave Of The Fireflies)
OK, ik voel me een cultuurbarbaar gezien de bijna unaniem hoge scores op Letterboxd, maar ik vond het nogal sentimenteel. Gaf me het gevoel van de films van Bahman Ghobadi (Turtles Can Fly), hoe verschillend die ook lijken. Wel razendknap gemaakt.

Lifestyles of the Ramones
The Public Image Is Rotten
Nog wat heiligschennis: Ramones vind ik niks aan en ik vind Album de beste P.I.L.. De Ramones „docu” is eigenlijk een clipcollectie met wat interviewtjes tussendoor waar de juicy details onaangeroerd blijven. Derhalve voor mij niet zo interessant. Met John Lydon never a dull moment dus dat is zeer onderhoudend, zelfs zonder de muziek.

Make The Economy Scream
Een Griek krijgt in de crisis thuis altijd Venezuela als horrorscenario voorgeschoteld. Niet alleen van Griekse politici maar ook international wordt gerept van humanitaire ramp. De Griek gaat op onderzoek en hoewel er zeker grote problemen zijn is dat niet gevolg van socialisme, maar (uiteraard) van neo-liberalisme. Ze hebben olie, dus dan weet je het wel.

Regarding Susan Sontag
Ken haar werk eigenlijk niet maar interessante vrouw en derhalve onderhoudende docu.

The Immortalizer
Cheesy 80s horror, heeft niks op bijvoorbeeld Re-animator.

maar ik vond het nogal sentimenteel

https://ibb.co/dMf5FwK

maar inderdaad Ramones. Nooit begrepen en die gitarist was ook nog eens een borderline fascist.

Daar gaat de grap alweer. :(

https://i.ibb.co/1Q0m1t2/i-liked-the-first-things.gif

Pretty Baby
Als liefhebber van de films van Louis Malle weet je dat er een dag komt dat je deze beruchte film uit 1978 moet zien. Er was blijkbaar een hele korte periode ergens in de jaren '70 waar je als Fransman deze film er doorheen kon bluffen. Nou ja, iedereen verbaast zich er al 40 jaar over dus over naar de gewone cinematische overpeinzingen. Een lethargische film, ik ben ervan overtuigd dat Malle dit expres heeft gedaan omdat je in een soort narcotische waas makkelijker accepteert wat je hier ziet. Redelijk fraai gefilmd, weer met behulp van Nykvist aan wie je opulente interieurs wel kunt overlaten. Sowieso veel sfeer in dit melancholische New Orleans van de ziel. Het verhaal is wat rommelig maar tegen het einde wordt alles gered met een mooi zwijgende realisatie van Caradine als vreemde snuiter Bellocq (gebaseerd op een echte fotograaf) en droomachtig maar naargeestig eindshot (Violet zal altijd object van verlangen zijn.)

Die Shields toch: Her 1987 senior thesis was titled "The Initiation: From Innocence to Experience: The Pre-Adolescent/Adolescent Journey in the Films of Louis Malle, Pretty Baby and Lacombe Lucien."

The Rise of the Synths
Documentaire over de (retro)synthwave scene. Beetje te jong genre misschien, of te regressief, maar de vele muzikanten hebben niet zoveel te melden. Dat Drive de katalisator was had ik nog niet bij stilgestaan.

Iconoclast
Kijk, die Boyd Rice (NON) heeft wel wat te melden, zoals de avonturen met Manson (x2) en LaVey. maar de docu is wel wat te lang. Vroeg me ook af of er veel sociaaldarwinisten te vinden zijn in gemarginaliseerde groepen en/of onder arme mensen. Rice lijkt er iig warmpjes bij te zitten, zo comfortabel dat ie de edgelord moet uithangen voor de nodige spanning. Grappig dat hij wel ontwikkelt, van cynische misantropie naar een meer mystieke insteek. Het gesprek helemaal aan het eind, met predikant Bob Larson (meestal te zien als Vollidiot maar hier opvallend rustig en redelijk), is wel het mooiste: als Rice opmerkt dat hij heeft geleerd dat "goed doet, goed ontmoet", feitelijk de Bergrede dus, zo merkt Larson verheugd op.

ah veel moois gemist.

Je weet dat je hem al hebt gezien hè? ;)

was het vergeten idd! says it all.

de vergelijking met Turtles Can Fly snap ik helemaal. (en er zijn betere Japanime films, makkelijk)

Pretty Baby, ja die hazey jane wazigheid helpt. In mijn herinnering wel een dappere film, maar er was er uiteraard maar 1 werkelijk dapper (en slachtoffer).

Milou en Mai
Even stapelen: Malle en Piccoli en een zonnige Franse film op het platteland. Misschien een film teveel uit dit genre. Fijne film om weg te kijken met veel intrigerende personages maar de dood van de (over)grootmoeder en daaropvolgende samenkomst heb ik inmiddels wel gezien. Desondanks veel kleine absurde grappen zoals de huiskat die op het lijk van oma slaapt en met name de observerende Zazie-kloon die vragen stelt aan haar opa over van allerlei volwassen zaken als bondage vond ik erg geslaagd. Ook Malle's voorliefde voor erotiek wordt hier goed gedoseerd. En toch, uiteindelijk een beetje voorspelbaar ondanks Mei '68 op de achtergrond. Misschien had het laatste deel wat minder symbolisch moeten zijn.

Gheheh @ Zazie kloon

The Lost Squadron
'This is the picture.' Zo'n film die ze helaas na elke oorlog kunnen maken. Ook na de Eerste Wereldoorlog dus. Anno 1932 kan The Lost Squadron 'pre-code' nog onverbloemd, en uit het hart, kritiek geven op de behandeling van de soldaten. Gebruikt, gesneuveld (of niet), terug thuis werden de mannen snel terzijde geschoven. Net als in The Best Years of Our Lives lopen ze met de ziel onder de arm en de kop vol drank rond. Dit psychologisch drama duurt een kwartiertje, want daarna vindt het stel een job als stuntvliegers. In de 'nieuwe' film steelt de dekselse Duitser Von Stroheim de show. Hij speelt de regisseur van de spektakelshowfilm, en ja, hij heeft er plezier an. 'Act like dead!' Ik verdenk 'm ervan expres slechter te acteren om de werkelijk matige regisseur (Archainbaud) en dito editor (geen idee) te fokken. Merk op, dit is een film met luchtstunts over het gevaar van het maken van een film met luchtstunts! Het Apocalypse Now-achtige decor van de 'film in film' vermaakt, met 'crewcut' Von Stroheim dan als Brando en Coppola ineen. Precies halverwege brengt een voorspelbare crash plots naturalisme, om dan nog een keer van genre te switchen. We krijgen een noir toetje, waarmee The Lost Squadron een prent wordt waarvan het einde een goed begin had kunnen zijn. PTSS wispelturigheid. 'It's proof enough for me.'

Jeetje, je maakt er wel weer een aanrader van op deze manier. :) Ik herinner me nog wel van Filmstudies dat de prof vertelde over Von Stroheim en hoeveel plezier hij had in baddies spelen, gemene Duitser die lachend baby's uit het raam gooit, dat werk.

ha, dan toch beter Blind Husbands doen, voor alle freudiaanse sub-tiliteiten.

Forbidden Planet
Er is een leuk 'Paranoia in 50s'-programma op het moment in Rialto @Damsko dus hoogste tijd om deze sciencefictionklassieker uit 1956 eens te kijken. Het begint heerlijk in crispy CinemaScope en opgevoerde Eastmancolor heerlijkheid. Was helemaal vergeten dat dit de eerste film was met een compleet elektronische soundtrack, ook fabuleus. Ging er lekker voor zitten maar kon er niet echt in komen, iets waar ik van te voren al bang voor was. Het probleem is dat dit soort films door de jaren zo ongenadig is gepersifleerd dat je knullige special effects, houterig acteerwerk (Leslie Nielsen!) en seksistische grappen lastig serieus kunt nemen. Bovendien is het ritme ook nog eens supersloom met uitleg, uitleg, uitleg, waardoor ik, zeker op een zwoele maandagavond, in knikkebol-modus dreigde te gaan. Dan toch de beroemde wending en die is nog steeds vrij indrukwekkend, ook het idee is lekker far out, snapte meteen waarom Ballard fan was.

Kocht de soundtrack een jaar of wat terug, fantastisch inderdaad

Heeft de jouwe ook die hiccup aan het begin van side 2?

Les trottoirs de Bangkok (Sidewalks of Bangkok
Beetje a-typische Rollin (vampierloos), vorige keer wist ik ff niet wat ik er van vond, nu toch beter dan ik me herinnerde. Heeft toch wel een hoop elementen die me bevallen aan z’n betere werk, die atmosfeer vooral, beetje vergelijkbaar met La nuit des traquées, ondanks dat dit een soort actiefilm is.

Abrakadabra
Een eerbetoon aan de giallo, met een goochelaar die geestelijk verdicht is. Minutieus gedaan, maar ik kon niet heel veel sympathie opbrengen voor de hoofdrolspeler.

Le Mépris
Weer een mooie Godard, ben toch wel een liefhebber. Mannen zijn wel bijna altijd vervelend, al is Bardot ook niet altijd even aardig in deze.

Sola ante el terror (Alone Against Terror
Lina Romay en het Bofillgebouw, we zijn weer in Francoland. Geen hoogvlieger deze. Leuk behang voor de liefhebber.

Louie Bluie
Docu over Howard “Louie Bluie” Armstrong, door Terry Zwigoff, die samen met Robert Crumb de Cheap Suit Serenaders heeft waar ze dit soort oerblues ook spelen. Leuke muziek (thuis veel gehoord en Persian Rug ook gespeeld met m’n vader en broer). En ze kunnen ook lekker ouwehoeren.

Escargot de Vénus (Venus on the Half-Shell
Kort filmpje (5 minuten) van Walerian Borowczyk over Bona Tibertelli, veel seksueel getinte plaatjes (Tibertelli’s tekeningen) en een uitspraak van haar en een kameleon die te eten krijgt.

Sacco e Vanzetti
Twee naar Amerika gevluchte Amerikanen krijgen na de ellende thuis het in „the land of the free” nog eens voor de kiezen. Ze worden opgepakt voor een roofoverval maar eigenlijk is het omdat ze anarchisten en anders wel socialisten zijn. Na zeven jaar juridisch getouwtrek worden ze alsnog terechtgesteld. Waargebeurd 100 jaar geleden en een cautionary tale die weer relevanter voelt dan ik ooit heb gevoeld tijdens mijn leven.

The Office (US) s01-s09
Zo, dat is ook weer volbracht. Beetje ups & downs, zeker als Steve Carell, maar overall een prima serie, al werd het einde net wat teveel uitgesmeerd en dramatisch. Toch nog dat Amerikaanse waar je voor vreesde in het begin in dat staartje.

Louie Bluie! laatst nog overwogen om te draaien in het Filmhuis Breda (maar alleen import dvd - wel op criterion - en zonder NL ondertiteling, dus nee)

Wend Kouni
'Hij kan niet spreken.' Daar moest verandering in komen, meende Gaston Kaboré, die de tweede film ooit afkomstig uit Burkina Faso maakte. Filosofisch opgeleid in Frankrijk overpeinst hij aan de hand van zijn jonge hoofdpersonage de wortels en tradities van Afrika. Wend Kouni betekent het Godsgeschenk, oftewel Destiny's Child. Op een dag vindt een handelsreiziger het kind in een veld. Zijn land ziet er gezond uit, liefdevol, gewoon zoals het altijd – dus tijdloos – is, en, zo proeft de kijker, had moeten blijven. 'Lang voordat de witte man kwam.' De verdwaalde jongen wordt even sereen in de dorpsgemeenschap opgenomen. Het neigt zo wel wat naar een pastorale, zeker omdat het hoofdpersonage als herdertje uit werken gaat. Gelukkig zijn er weerhaken in hemzelf. Niet alles is pais en vree. Wend Kouni worstelt met zichzelf, zijn onverwerkte en onmogelijk uit te spreken kras op de ziel die hem de mond snoert. Zijn innerlijke evenwichtskunst doet de moeizame dialogen vergeten. Het lukt hem zo-waar een lokfluit te doen klinken. Zijn klanken worden overgenomen door de fraaie soundtrack die helaas nooit op LP verscheen. De eigen melodie vormt het begin van verandering. De pijn doet hem zijn. Zijn verlatingsangst deed hem in zichzelf opsluiten, zijn muziek doet hem zich binnenstebuiten keren. 'Hij overdenkt alles wat hij doorgemaakt heeft.'

Free Solo
Mijn dochter vroeg of ik deze documentaire wilde meekijken. Ik was sceptisch maar zat er al snel helemaal in. Een soort Herzog Jr. over een jonge bergbeklimmer die een obsessie heeft met het touwloos trotseren van El Capitan. Een steile muur in een idyllisch natuurgebied die er in eerste instantie helemaal niet hoog uitziet. Het is een beetje gedramatiseerd met een vriendin maar toch fascinerend hoe hij de rots bestudeert, elke stap lijkt te plannen en uit zijn hoofd leert. Fijn dramatisch hoe van te voren duidelijk wordt gemaakt hoe ergens middenin een keuze moet worden gemaakt tussen twee haast onmogelijke passages. De klim is trouwens erg innovatief gefilmd. Dat filmen is zelf ook nog onderdeel van het verhaal wat me deed mijmeren over hoe romantisch het was dat je dit soort dingen vroeger gewoon alleen deed.

en boulderen is een Olympische Sport!

Weer wat geleerd. Twee dingen eigenlijk, want ik wist niet dat het boulderen heet. :)

極道大戦争
Miike. Yakuza Apocalypse. Eigenlijk kun je het hier bij laten. Denk je, na een sterk begin met Lily Franky als ingetogen yakuza-baas die eigenlijk wel het beste voor heeft met de buurt. Maar dan is er de Miike-turn en kun je van alles verwachten. "Oh, wordt het zo'n film!" Veel weirde personages, sommige meer geslaagd dan andere, en eerlijk is eerlijk op en gegeven moment was ik wel enigszins murw gebeukt (ho, ho) door alle mafklappers. Hayato Ichihara, ingetogen en gepijnigd als jonge yakuza brengt nog wat charismatische rust. Vermakelijk zoals altijd, en je kunt de maatschappijkritiek moeilijk missen, maar ook weer te lang.

doseren zal ie wel nooit leren

Weer wat geleerd. Twee dingen eigenlijk, want ik wist niet dat het boulderen heet. :)

ik zeg familieuitje.

Bloody Daughter
Documentaire over Martha Argerich, meesterlijke pianiste en wonderbaarlijk mooie vrouw. Haar dochter Stéphanie heeft sinds de jaren '80 een videocamera waarmee ze haar moeder en entourage filmt. Dat levert een fijne documentaire op waarbij Argerich er veel beter van af komt dan ik van te voren op een of andere manier had gevreesd. Ze gaat lekker gewoon met de trein naar Warschau om Chopin te spelen en zo zijn er wel wat meer achter de coulisse beelden (toch altijd de twijfel voordat je door die deur het podium opgaat.) Als moeder deed ze het compleet op eigen wijze, kinderen bij verschillende mannen die ze zonder vaders grootbrengt in een soort alternatief, relaxte familie (school hoeft niet zo van ma.) De dochters hebben een gedeelde jeugdherinnering dat ze onder de piano kijken naar de voeten van hun moeder. Ze lijkt ook niet heel obsessief bezig met muziek (heb ooit gelezen dat ze een partituur maar een keer hoeft door te nemen.) Het graaft niet bijster diep, heeft de diva ook geen zin in, dan verschijnt het guitige lachje en verzinkt ze in gedachten.

:-)

The Thief of Bagdad
'Choose, I command you.' Nou niet deze, in elk geval. Ik kende al een olijke Aladdin-versie uit de jaren veertig, een tekenfilm van Disney, en de briljante silhouettenfilm uit 1926 van Lotte Reiniger. Waarom het verhaal zo geliefd is en blijft? Misschien iets met het overbruggen van klassenverschil. ('Maak jezelf tot prins'). Deze Thief uit 1924 moet het hebben van special effects en... Douglas Fairbanks. De grote ster van zijn tijd oogt nogal oud voor de hoofdrol, met een vies Toon Hermans-snorretje. Zijn wasbord kan wel als een Man's Health uithangbord fungeren, maar zijn acteerprestaties blijven die van een grondig gewaxte Italiaanse clown. Snel door naar waar de film ook in de ogen van deze kijker excelleert, dankzij een ongetwijfeld duizelingwekkend budget. Dit is een oriëntaalse prinsenparade. Men haalt alles wat midden jaren twintig kon uit de prijzenkast. En dat blijkt nog altijd (!) behoorlijk indrukwekkend. James Cameron kan inpakken bij alle beestjes die Fairbanks vol overgave terug naar Allah stuurt. (Hij maakt een extatisch vreugdedansje na elke overwinning.) Daarnaast zien we vliegende tapijten, magisch touwwerk, levende bomen (Tolkien!) en paleizen zo gigantisch dat je haast vergeet dat ze een grootse prestatie moeten zijn geweest. Van de setbouwers. Alleen de Geest, die blijft letterlijk en figuurlijk uit. 'Geluk moet je verdienen.'

Jeanne Dielman, 23, Quai du Commerce 1080 Bruxelles
Akerman retrospectief om de hoek, nu geen excuses meer. Zat van te voren in de rats. 3 uur 20 minuten, ik had de nacht ervoor slecht geslapen, maar ik werd er compleet in meegezogen. In zijn zenachtigheid een super spannende film vol prachtige details (helpt de retro hierbij?) Ik stond op het punt om het een meesterwerk te noemen, maar ik heb toch wel wat issues. Een kleintje: Delphine Seyrig blijft ondanks dat kapsel wel gewoon een mooie Franse actrice, een echt Brusselse moeke was nog uitzichtlozer geweest qua authenticiteit. Wellicht daar aan gelieerd, het prostitutie-motief, ik had die film wel eens zonder willen zien. Maar ik vond vooral het laatste kwartier een teleurstelling in zijn voorspelbare conventionaliteit. Wat mij betreft had zoonlief weer thuis moeten komen, weer een maaltijd, wandeling en daarna gefrustreerd naar bed, welterusten, geen uitweg. Fin. Hoe dan ook een unieke film, echt heel brutaal en avontuurlijk.

misschien had het prostitutie-thema ook beter geweest juist als ze een afgeleefd moeke was.

(eens over het einde)

Avatar
'Here I am. Doing science.' Zitten die gekke yankees toch weer die indianengenocide te verwerken. Zelf aangericht... Ik keek Pocahontas 2.0 eigenlijk slechts als voorbereiding op de grootste Cameron-film. Wat zou er nou in hemelsnaam van Avatar overblijven in 2D? Dat laatste valt goed mee. De plaatjes zijn ook plat duizelingwekkend. Ik was er in de bios maar iebel van geworden. Het scenario begint niet verkeerd voor de nerds. De marinier praat in een heerlijk SF-taaltje ('I'm just another dumb grunt, going some place he's going to regret'). Er is zelfs tijd voor een prachtig Pratchettig grapje. De mensheid speurt immers op een verre planeet naar manna. De naam? Unobtanium. Ze doen dat als mecha-helden, dus met extension packs. Filosofisch wordt het in potentie pas met de 'avatars'. Als dreamwalker waagt de witte uitverkorene zich in het blauwe land. Geen brein in een vat, maar het eigen lichaam in het vat, en het brein elders. Omgekeerd dualisme, is hetzelfde. Met dit concept wordt verder niks meer gedaan, op een mespuntje droomstof hier en daar na. Ik dubde wat over de ultieme ironie, een film met een grote Natuurboodschap die uit onversneden technologie bestaat. Niet langer doet natuur ons nog verwonderen, maar nep-natuur van een nep-planeet in drie neppe dimensies. Een deus exit machina maakt het af. ' 'Run to the forest! Run!'

Eden
Weer een te lange film, zo dat is meteen gezegd. Desondanks veel moois. Eerlijk is eerlijk, ik kwam hierop door de Showgirls-scène die de laatste tijd, met de komende herwaardering van Verhoevens "chef-d'œuvre" op de socials begint te rouleren. Erg herkenbaar. Hoe dan ook, de rest is een redelijke thuiswedstrijd voor deze Gen X'er, ondanks het feit dat garage echt niet te kachelen is. De structuur van het verhaal blijft redelijk voorspelbaar, maar ik moet zeggen dat de ingetogen en liefdevolle stijl van Hansen-Løve veel goed maakt. Omdat de film zo lang is, verslapte mijn aandacht bij de neergang maar ze houdt daardoor genoeg tijd over voor een lange en mooie outro. Een genereuze bijdrage van Daft Punk die "zelf" leuk meedoen als sympathiek, onhandige figuren (ik geloof graag dat het voor het eerst draaien van 'Da Funk' zo is gegaan.) Verrassend rolletje van Gerwig erbij, wat wil een mens nog meer op een donderdagavond?

:-)

meteen de neiging kicks te gaan zoeken. kick drums welteverstaan.

ondanks het feit dat garage echt niet te kachelen is

bijna een zelfmoord-allusie. 8-)

meteen de neiging kicks te gaan zoeken. kick drums welteverstaan.

LOL, heerlijk saai was dat. "88", "Mwoah nee", "31¨, "Nee, te feminien."

Al moet ik toegeven dat ik door de film garage wel beter begreep. Maar om dan die krakers zo mee te zingen? Brrr.

한여름의 판타지아
Koreanisch-Japanische Freundschaft, dat zie je niet vaak in een film. A Midsummer’s Fantasia is van Koreaanse makelij maar speelt zich af in Japan en heeft een redelijk raadselachtige structuur. De eerste helft is bijna een documentaire over een regisseur die op het Japanse platteland op zoek is naar locaties. Dan is er vuurwerk en begint een meer fictief verhaal over een heerlijk onhandig liefdesverhaal over een Koreaanse (zelfde actrice die in de eerste helft de vertaalster van de regisseur speelt) en ee lokale dude. Ergens gebeurt er niets, maar ik ben een sucker voor lange wandelingen door verlaten Japanse dorpen terwijl men elkaar verbaal aftast. Zachtaardige melancholie met prachtige shots, en ook nog eens (onbedoeld?) universeel.

Manhattan Baby
Leuke Fulci die door het oriëntalistische (die pseudo-oosterse synth in de openingsscene is echt ténenkrommend) thema wat doet denken aan het ondergewaardeerde Exorcist II. Net zo flawed verder maar dat mag de pret niet drukken.

Django
Zoals te verwachten stukken compacter en leuker dan die Tarantino-flick. Slaat ergens allemaal nergens op maar gewoon stoeremannenshit.

Subconscious Cruelty
Net als Unforgotten een nogal pretentieuze stijlexercitie. Technisch gezien prima, de gruwelijkheden laten je (als je niet te queasy bent aangelegd) toch koud.

Sabbath in Paradise (+ Radical Jewish Culture)
Documentaire of the New York downtown scene rondom John Zorn die het Radical Jewish Culture noemde. Wat is „Joods(e muziek)” is de centrale vraag. De bonusfilm gaat iets meer over Zorn en zijn zoektocht naar identiteit na een tijd als eeuwig buitenbeentje in Japan te hebben gewoond. Gaat al mis in de recensie op VPRO Cinema: het is niet noodzakelijkerwijs klezmer, dat is ook maar een genre en Zorn noch de anderen in deze film hebben zich ten doel gesteld klezmer in leven te houden.

Utøya 22. juli
Ik wist dat ik dit geen leuke film zou gaan vinden en had er ook geen werk van gemaakt om ’m te zien. Nu op een luie vrijdagavond kwam ie langs op tv en het erop gewaagd. De ene take benadrukt de kleine eeuwigheid die deze 72 minuten moeten hebben geduurd. Het niet weten wat er aan de hand is bijna nog erger dan het geweld zelf, wat buiten beeld blijft. Razendknappe film, technisch maar ook qua acteren, al voel ik Ludo’s bedenkingen ook wel. Maar als het doel is een beetje in te voelen wat die kinderen hebben meegemaakt is dit toch wel erg goed geslaagde film. 😭

You Don’t Nomi
Ik heb Showgirls nooit zo slecht gevonden (en na herbekijken deze morgen nog steeds eens met mezelf), maar ik heb dan ook niks tegen over the top. Alles is gewoon superdik aangezet. Over de betekenis van e.e.a. kun je van mening verschillen en dat gebeurt uitgebreid in deze vernuftig gemonteerde documentaire.

Begotten, niet Unforgotten, btw.

Het niet weten wat er aan de hand is bijna nog erger dan het geweld zelf

ja brrr.

Orphans of the Storm
'An historical incident.' Ook van Griffith moet ik de Grootste Film nog zien. Als ik dat aandurf in woke tijden. Met deze 'Tale of two Sisters' wekt hij eveneens weinig sympathie. We krijgen eerst een waarschuwing tegen bolsjewisme, in trumpiaanse hoofdletters, want God verhoede dat het Amerikaanse volk een linkse anarchist zou verkiezen. Na de politieke bijsluiter begint het gangbare melodrama. Ik dacht meteen: Dickens. Et voila, daar is het vondelingetje al (neen, twee) en wordt het bedelen geblazen. Na een kwartier verschijnen de sterren. Kisses from the Gish sisters, die een eigen exclusieve 'mid-film' credit krijgen. Zo groot waren ze dus. Terecht, want met hen komt de film tot leven. Helaas verdwijnen ze gedurende de uren die volgen steeds opnieuw uit zicht, door het onevenwichtige scenario dat, ondanks de makkelijke tegenstellingen, uit balans blijft. De Franse revolutie, zo lijkt Griffith te suggereren, leidt tot seksuele losbandigheid en zelfs homoseksualiteit. Zijn haat heeft iets futloos. Een zinloze geste. 'Death's down dropping gesture'. Enkel de halve revolutionair en halve conservatief Danton mag zich laven aan Griffiths sympathie. En de zusjes om wie alles begon? Zij vinden elkaar, en alles kwam goed. Terug aan het hof, terug zoals alles was. 'The people triumphant'? The viewer dormant. 'With the usual inconsistency of mankind.'

RE: Sabbath in Paradise (+ Radical Jewish Culture)

新龍門客棧
Ik heb het origineel van New Dragon Gate Inn volgens mij ooit in de bioscoop gezien. Dit is dus die Hong Kong remake uit 1992. Beetje gruizig qua filmopname alsof het echt wel was afzien in de woestijn. Typisch chaotisch in de Hong Kong-stijl van toen, verhaal schiet alle kanten op, een leger komt even langs en schiet iedereen af en verdwijnt weer, de zwaartekracht is weer lekker relatief, toch weer die HK vs China symboliek, dat werk. Zoals Ludo al opmerkte is de lol van deze film vooral te vinden in hitsigheid die Maggie Cheung met name uitstraalt (geile en komische Cheung is verfrissend leuk) met haar obsessie met kaarsen en tunnels. Brigitte Lin is er voor de gender-chaos, wie trapt daar toch in? Maggie in ieder geval niet. Eigenlijk leiden de knokscènes, ondanks hun kwaliteit, een beetje af van een leuke sekskomedie.

goed punt :-)

A Perfectly Normal Family
(bios). Dappere Scandinavische Degelijkheid. Oprecht wat geleerd over gender en geslacht (het blijft een lastig zaakje). En trouwens ook over dilateren... Prachtige hoofdrol van een elfjarig meisje dat haar vader moeder zit worden.

The Crucified Lovers
'Seems we're born in this world merely to labour.' Twee negaties heffen elkaar op. Normaal vind ik Shakespeare flauw en Kenji Mizoguchi cerebraal, maar een shakespeariaanse Mizoguchi blijkt passievol geweldig. Gebaseerd op een poppentheater-stuk vindt de Japanse hermeticus een melodramatische eenvoud die hij blijkbaar nodig had. Het begint nog wel vanouds avantgardistisch. Kleng! De trommeltjes slaan de slagen van het lot. In de samoeraitijd heersen keiharde, oude zeden. Tegen allen, maar toch vooral tegen vrouwen. Mannen mogen vreemd gaan, zij niet. In het uiterst intelligente scenario staat gaandeweg iedereen in elkaars krijt en kruis. Een uitgebuite knecht van een meester-letterzetter vindt zichzelf terug met de tragische vrouw van de baas. Het was niet zijn bedoeling, maar wel die van de loop der geschiedenis. One does not simply make a mistake in Japan! Het zwart-wit wordt zo grijs dat je de kleuren bijna ziet. Mizoguchi heeft in de marge ook wat te melden over klassenverschil, en we zien de burgermaatschappij opkomen en afrekenen met de feodalen schroothopen. De historie kruidt met haar eigen agenda de shakespeariaanse verwisselingen. En ja, zelfs diens trademark 'mist passage' mist zijn effect niet. De rivier des doods wordt overgestoken, nog voor er gestorven wordt. ' 'I prefer to remain just as I am, thank you.'

Yes, God, Yes
Coming of age, ofwel ontwakend seksualiteit in een puriteins religieuze omgeving. Het is wat grijsgedraaid en ik ben er dan waarschijnlijk te oud voor en heb ook geen ervaring met die religieuze dimensie, al lijkt er een nieuwe generatie op te staan en blijkt regressie meer mogelijk dan ik ooit dacht. Voor wat het is niet slecht, denk ik.

This Is England
Gruizige bijna-documentaire over skinheads in Thatcher-Engeland. Begonnen als een "ras"-overstijgend klasse-ding (hi Ewald) maar helaas zitten de superioriteitsgevoelens diep, zelfs als je niks hebt, in deze wereld, waar je steeds wordt genept.

Cold Void
Interview met Kvarforth van Shining, vormgegeven als videoclip. Dat hij geestelijk verdicht is is geen geheim en hij vertelt er openhartig over, maar ms was een beetje doorvragen wel aardig geweest. Nu blijf je met de nodige vragen zitten.

Swallow
Visueel zeer aantrekkelijk maar de plot is wat teleurstellend. Of beter gezegd: die had krachtiger, meer empowering gemogen, nu is het toch "gewoon" trauma-verwerking. Maar prachtige sets en kleuren.

Ikarie XB 1
Oude sci-fi, gebaseerd op een verhaal van Stanisław Lem, iemand waar ik sinds Golem XIV zeker meer van wil lezen. De film is wat stroef maar nodigt wel uit tot nog eens kijken. Gave sets ook en de soundtrack is niet voor niks door Finders Keepers opnieuw uitgebracht.

Ik in paniek Ikarie XB 1 opzoeken, stond gelukkig al op de kijklijst. :)

大红灯笼高高挂
Dit jaar overleedt Peter van Bueren, de voormalig filmjournalist van De Volkskrant. Zeer invloedrijk en altijd lyrisch over films van Kieslowski en Zhang Yimou. Ik vond dat destijds op een of andere manier superirritant waardoor ik nog steeds geen film van Kieslowski heb gezien en Yimou pas met die twee meesterlijke wire fu-films ontdekte. Laatst zond Canvas Raise the Red Lantern uit en, nu ik oud en mild ben, vond ik het wel een goed moment om deze arthouse-klassieker eens te kijken. Prachtig gefilmd natuurlijk, hoe dat hele gebouw wordt ontsloten, het kleurgebruik, de filters, de buitengewoon ontrevreden harses van Gong Li. Verhaal begint ook intrigerend maar het bleek verrassend voorspelbaar allemaal. Dan wreekt de combinatie van traagheid en lengte zich ook. Opvallend, Hou Hsiao-hsien is een van de producers.

Dat laatste was Ludo destijds ook al opgevallen. Goed punt ook van de patriarch die nooit goed in beeld is. Al die positieve zaken en dan toch semi-mwoah. Raar eigenlijk.

The Marriage Circle
'Anyone who talks so much can't be sick.' Overspel dubbelspel in dit geinige potje genderkwartetten met Ernst Lubisch. Eerste pluspunt, de geluidsdialogen worden niet gemist! Lichaamstaal volstaat voor 'laughter and light romance', waarbij de mannen en vrouwen precies even kittig doen. Adolphe Menjou begint zijn dag met trekveeroefeningen en verdenkingen. Hij huurt een detective in om zijn vrouw (Marie Provost) te betrappen. De actie zet een reeks vermoedens in gang, die geen van allen keihard kloppen, en allen – inclusief de kijker – in romantische verwarring brengen. Lubitsch strooit met doktersromanknipogen, terwijl een strohoeden zonnetje op de bleke bollen schijnt. Soms worden de hysterische vrouwengrapjes erg flauw, maar het merendeel van de tijd is de humor knap risquée in slapstickvorm. Ik hoop dat ene Dr. Freud de film heeft gezien, want hij zou het heel warm krijgen van een zeer metaforische scene. Men neme 2 kopjes, 1 ontiegelijk dik eitje, en een potje... De barstjes in het huwelijk komen later. Na een uur amor in het kippenhok begon mijn aandacht wel danig te verslappen. Het is te laat om nog drama te introduceren. Lubitsch draait zijn gebruikelijke rondjes. Vilein en vederlicht tegelijk. Een man van galante tegenstellingen. Gecompliceerd in eenvoud. M/V. V/M. 'Professor, I never fail, you're as good as divorced.'

Ik in paniek Ikarie XB 1 opzoeken, stond gelukkig al op de kijklijst. :)

lol so true.

Host
Coronahorror, een Zoom™-scéance escaleert helemaal uit de klauw. Voorspelbaar als dat is zijn de vele jump scares toch gewoon zeer effectief. Nu maar hopen dat dit niet zo'n trend wordt als found footage.

haha, ja maar krijgt er iemand corona TIJDENS de film? :P

2 weken incubatietijd bro. 😉

oh he niet eens geschikt voor chorrorona

Titanic
'Will the lifeboats be seated according to class?' Het beroemdste schip aller tijden zorgde bij het sluiten van de twintigste eeuw voor het grootste kassucces uit de cinemageschiedenis tot dan toe (hét medium van diezelfde eeuw). De Titanic vormt een metafoor voor de eeuw die komen ging. Mens-industriële overmoed in optima forma. Inmiddels hebben we de ijskappen zelf maar opgeruimd. Cameron begint zijn verhaal in Spielbergstijl met een raamvertelling. Mannen willen alles penetreren. 'Further into the wreck than anybody's ever been done before.' Gelukkig is die onzin van korte duur, en dalen we af naar de varende stad. Groots, grootser, grootst! In de ketelkamers vindt Cameron een Gatsby-achtige magie. Daar wordt de klassentegenstelling het meest schrijnend. Zo jammer dat het DiCaprio-personage niet als ketelbinkie werkt. Als personage is hij een verzameling nuttige scenario-eigenschappen. Ook wat dat betreft heeft Kate Winslet meer geluk. Zij kan zinnig in een DH Lawrence-roman. 'Kunstenaar' Leo leert haar de yolo-mentaliteit. Hij ont-dekt het topje van haar ijsberg. Precies halverwege barst de boeg en kan Cameron doen waar hij goed in is. Actie. Heel wat Falling Men deden me zižekiaans associëren. In 2097 een film Twin Towers? Voorlopig kost mensenromantiek levens. We zijn voorspelbaar tot op de bodem. 'This could be bad.'

She Dies Tomorrow
Intrigerende psychologische horror. We zitten in onheilszwangere sfeer van de geestelijke verdichten. Wat is echt, wat niet, dergelijke mysterieuze (onbegrijpelijke) films kunnen makkelijk saai worden maar het gaat hier goed, o.a. door de prachtige beelden, zoals de microscopische intermezzo's zoals in Szindbád of Brakhage en Strickland. Nu al zin in een second viewing.