OOR jaarlijstjes, de jaren negentig

Toen drum & bass nog gewoon lekker dolfijnenjungle was.

Jaaa! Deze laatst ontdekt, qua peak dolfijnenjungle.

Okay nog eentje, Select was een echt 90s tijdschrift dat precies van 1990 tot 2000 verscheen:

1990 Pixies - Bossanova
1991 Primal Scream - Screamadelica
1992 Stereo MC's - Connected
1993 The Boo Radleys - Giant Steps
1994 Oasis - Definitely Maybe
1995 Pulp - Different Class
1996 Manic street preachers - Everything must go
1997 Radiohead - OK Computer
1998 Air - Moon Safari
1999 Travis - The Man Who

Meh, alleen Lauryn Hill (en Radiohead, maar die was al genoemd) voor mij. 😉

Stereo MCs werden geheel terecht het podium afgekegeld toen ze het voorprogramma van Living Colour waren in Vredenburg, met enige verbazing aanschouwd how they blew up daarna.

Dolfijnenjungle, die term kende ik nog niet. 😄

Stereo MC's rond Connected (gewoon een geweldige plaat, die daarvoor ook trouwens) gezien in Paradiso. Was fabuleus. Misschien meer een Amsterdamse band? :)

Herinner me trouwens nog wel die beelden van het concert in Vredenburg op Loladamusic en dat ik dacht "Wat zijn dat voor een a-relaxte gasten?"

Het publiek dan (a-relaxt)?

Het was dodelijk saai. Elk nummer dezelfde infantiele beat, bij de vierde hadden de mensen er genoeg van. Ik ben niet zo van het joelen en gooien maar ik was ze wel dankbaar. 😀 Sws geen hiphopvriendelijk publiek denk ik, Living Colour was toen al wel een beetje een muzikantenbandje, denk ik.

Nee, die zanger van Stereo MC's was opgefokt. Nog een wonder dat ik daarna nog overstag ben gegaan.

wow Boo Radleys!

Moon Safari <3

ondertussen Home van Spearhead geluisterd. doet me aan Relax (uit Haarlem) denken. Soulvolle hippiehop voor witte mensen. Native tongue zonder te bijten. Wel lekker romantisch hoorrr.

Soulvolle hippiehop voor witte mensen.

Oef. Is wel waar. :)

Tom Waits' Bone Machine. Zeker 'op niveau'. Wel de bekende trucs, zelfs de overgangen van hakketakkrijsnummers naar de piano-contrabas-ballade is inmiddels wel bekend en gekend. Dirt in the Ground in morbide falset is wel nieuw en fantastisch eng.

Pfff. Weer twee keer Tom Waits. Ik kan die jaren negentig nog effe niet aan. Voorlopig beperk ik me tot flashbacks naar 2010 en loop ik in mijn oranje onderbroek My Rajneesh te zingen.

het is zomer, dan mag dat.

voorlopig nog geen Living Colour in de kringloop gevonden :c

Siamese Dream. Smashing Pumpkins haalde in hun topdecennium naar mijn gevoel altijd hetzelfde niveau. Ik zou dan zelf als pseudo-uitschieter juist voor het puberaal megalomane Mellon Collie gaan (met het prachtige artwork, en zo mooi in tweeën gebroken). Misschien is Siamese Dream in de melodie net iets toegankelijk. Tegelijkertijd hoopte ik bij Geek USA dat Billy ooit eens een echte metalplaat had gemaakt.

De sprawl en megolamanie van Siamese Dream zijn op momenten fantastisch maar ik geef vaker de voorkeur aan de compacte/in your faceness van Gish. Verzamelaar Pisces Iscariot is echter m'n favoriete SP plaat.

ha hoe cool, ook wel iets voor Billy om in b-kantjes te pieken (dan zat zijn ego misschien wat meer verstopt). Ik ga 'm eens luisteren.

Toevallig laatst met vrienden zo'n Gen X filmgesprek gehad onder het genot van allerlei special brews, oa. "Waarom is het altijd Beatles vs Stones terwijl het Beatles vs Stones vs Kinks moet zijn", "Zelfs de zeiknummers als 'Stand' zijn belangrijk bij R.E.M." en het opnoemen van allerlei superobscure trashmetalbands uit de jaren '80. Daar kwam Smashing Pumpkins ook ter sprake:
"Alleen is Gish is goed."
Iedereen tegelijkertijd: "Ja, correct."
"Toen Billy kaal werd was het over."
"Duidelijke zaak."

Siamese Dream is all-time voor mij, vanwege sentimentele redenen: het was dé plaat van mijn 14/15-jarige teen angsty zelf. Nog in de tourbus gezeten met die lui na concert in Ahoy, zó'n fan was ik :) Mellon Collie is een monster dat lijdt aan obesitas maar op de goede momenten geniaal, kale kop of niet. Willem heeft wel gelijk dat Pisces Iscariot nu waarschijnlijk het best te genieten is, al was dat toen ook al zo. Misschien omdat hij niet zo platgedraaid is, misschien omdat het de enige SP-plaat is die níet is ingestoken als megalomaan Billy-project. Juist omdat het thrown together is. 'B-kantjes', maar wat voor b-kantjes! Gish is het meest cOheReNt, maar stiekem ook wel een bééétje saai soms.

"Duidelijke zaak."

*wrijft aan sik.

Oasis, iedere 5 a 10 jaar toch weer eens What's The Story proberen. Viel me nu op dat ze aan backloadin' doen, Oasis' 2 signature tracks achteraan! Van Wonderwall als semiballade kan ik het nog begrijpen, maar Don't Look Back in Anger had ik toch eerder in de tracklist geplaatst. Verder de bekende kwalen. de Zingende Gallagher lijkt 1 sneer te kennen (en 'm de hele tijd op dezelfde toon in te zetten), en de liedjes van de gitarende Gallagher zijn toch ook wel belegen. De roffeldrummer is in het semi-akoestische op zijn best, daarom is Champagne Supernova - in mijn oren - de derde hit.

Verschrikkelijk.

Los van misdaden tegen het menselijk gehoor ook gewoon een uiterst onsympathieke band.

xD

@clismo: https://en.wikipedia.org/wiki/Time%27s_Up_(Living_Colour_album) deze was gewoon 7 ekkies bij https://retroboz.com , ge had rijk kunnen worden.

Story of my life.

hahah.

inmiddels geluisterd! door de Elvis-diss track heb ik de neiging op mijn hoede te zijn. Ze waren in elk geval woke avant la lettre. (Terwijl ik eerst dacht 'hmm Black Metallica'). Straf dat ze zo metaal beginnen, hoe dan ook. Daarna wordt het meer een King's X. En ik kende zowaar de hit al. Leuke band, maar wel verouderd. Niet zo tijdloos als .. wacht. :P

goed, het ging tussen DJ Shadow en Mule Variations voor me. En ik kon contemporain voor Waits, omdat die me als tiener raakte, en ik Shadow stiekem altijd een beetje tegen vond vallen (albeit, goed) maar de man mist toch een beetje FONK.

Automatic thread bump. This poll is closing tomorrow.

Automatic thread bump. This poll's results are now in.

ha!

aantal stemmen op het gebruikelijke niveau inmiddels. Congrats DJ Shadow.