Johannes Gensfleisch zur Laden zum Gutenberg

Sybren Polet - Mannekino
Bijzonder knappe roman van Polet, tegelijkertijd onwaarschijnlijk ingewikkeld en van een vurrukkulluke toegankelijkheid. Echt zo'n boek dat ze - net als Pastorale 1943 - eens zouden moeten heruitgeven in massa-oplage tijdens Nederland Leest. Ondanks alle modernistische trucs, perspectiefwisselingen, freudiaans psychologenvoer, en het grappige inlassen van gevonden andere teksten*, blijft Mannekino ook overeind als het verhaal van een tragisch wonderkind, dat zijn doodzieke vrindje niet kan redden.

*Zo komt The Power van Robinson langs, een SF-roman die ik eens moet lezen. (Mannekino an sich heeft ook wel enige unheimische fantasy-passages, met name in een cafe vol levensechte poppen.)

Oh, dit is me lang geleden aangeraden. Nooit aan toe gekomen.

Judith Moffett - The Ragged World
Ik werd een tijdje geleden gevraag om een essay te schrijven over het virus in sciencefiction, maar of er ook een vrouwelijk perspectief was? Geen probleem en zo ontdekte ik ht korte verhaal 'Tiny Tango' van Judith Moffett, een prachtig verhaal over een biologe die HIV oploopt en besluit zich terug te trekken en zo heel gedisciplineerd probeert te overleven terwijl ze zich bezighoudt met "kleine" biologische experimenten in haar tuin. Echt heel eigen en intiem. Tiny Tango keert terug als hoofdstuk in de roman The Ragged World (zelf weer onderdeel van een trilogie, duh) waarin normale mensen omgaan met een redelijk vriendelijke first contact. De buitenaardse wezens zijn vrij afstandelijk maar ook ontevreden over de manier waarop de primitieve mensch zijn leefomgeving aan het verkloten is en beginnen stapje voor stapje in te grijpen. Mooie sfeer, niet elk verhaal is even sterk maar vooruitstrevend was het boek voor 1991 zeker.

Rabelais - Gargantua en Pantagruel
Mijn klootje wat veel gruwel. Ik hoopte op een Don Quichote, en op het oog zijn er overeenkomsten. Veel te dik en lang, een eindeloze reeks flauwe grappen en opsommingen (meer dan Perec zelfs!). En dan nog de duizelingwekkende raamvertellingen. Maar ja, Cervantes brengt 2 werkelijke hoofdpersonage, zowel tragisch meta als echt. En Rabelais? Hij is een geile monnik die als de cabaretier van zijn tijd grappen tapt. Eerst vooral anaal, later gelukkig ook nog oraal, om toch terug te keren naar doorluchtige poepgaatjes. Hemeltjelief.

Kon er niet doorheen komen. In theorie natuurlijk heel leuk maar ik had het al snel gezien.

Ik heb een uitgave van Icob met https://www.deslegte.com/gargantua-en-pantagruel-1210837/?utm_campaign=boekwinkeltjes&utm_medium=paid-media&utm_source=boekwinkeltjes illustraties van Gustave Doré op de kast staan (want erin past hij niet). Verder dan plaatjes kijken ben ik ook nooit gekomen.

Doré is wel de koning qua literaire illustraties.

ik heb precies die, high five voor de clismo en de Veereniging van Vergeeten Schrijvers enzo.

volgens mij staat het hele boek (of de hele vijf boeken) gewoon veel hermetische grapjes die alleen mensen uit die tijd echt goed op waarde konden schatten. En dan is het - inderdaad barslechte en ongeinspireerde - vijfde boek ook nog eens 'nep', van een twijfelachtig auteurschap in elk geval.

SF Semiotext(e)
Ik kwam dit jaar pas achter het bestaan van deze bundel sciencefictionverhalen van Semiotext(e) vermaarde uitgever destijds van oa. Baudrillard in Amerika in hele handzame boekjes. Begrijp nog steeds niet hoe dit al die tijd onder de radar is gevlogen. Nou ja. Eind jaren tachtig, cyberpunk heeft zich wel gevestigd. Vandaar dat Gibson en Sterling prominent aanwezig zijn. Met name het verhaal van Sterling is ijzersterk. Een Arabier reist naar Amerika af om op uiterst subtiele wijze een zelfmoordaanslag te plegen op een rockster die een populistische beweging leidt (ja, echt). Oude New Wave helden als Ballard en Bayley leveren verhalen net als Burroughs en Sheckley met het intrigerende autobiografische 'Amsterdam Diary'. Er was ook duidelijk een soort New York punk SF stroming die allerlei wilde verhalen schreven. Veel nadruk op seks trouwens in het algemeen, wat zeer vermakelijk is maar eigenlijk het hele project het meest dateert.

Thomas Pynchon - Vineland
Roman over de erfenis van de sixties in het Californië van 1984, ook nog eens een herverkiezingsjaar. Er staat dus e.e.a. op het spel. Gezien de onderwerpkeuze is Pynchon bijzonder maatschappijkritisch wat betreft het overheidsbeleid ten opzichte van linkse idealisten, waardoor dit boek eigenlijk beter werkt als een sociologisch/geschiedkundig werk. Dit komt misschien ook omdat de hoofdpersonages niet echt tot leven willen komen, aangezien Pynchon graag overdrijft (het blijven karikaturen). Het subplot met Godzilla-verwijzingen, het ninja-personage-gekoppeld-aan-nietsvermoedende-Aziaat die samen terechtkomen in een soort van schimmenrijk van zombie-Amerikanen is typisch Pynchon, net als de overdaad aan tv's die de mensen het hele boek door in hun greep houdt. Wat ik wel heel mooi vind bij Pynchon: de beschrijvingen van de geografie van Californië, met zijn shopping malls, verlepte buurten en freeways, die je zo voor je ziet. Al met al niet zo sterk als "Inherent Vice" (want teveel losse eindjes), maar de materie geeft wel een hoop om over na te denken anno 2020.

Jeetje, veel van vergeten zo te zien. :) Kan me eigenlijk vooral dat jaarlijkse ritueel van de hoofdpersoon herinneren en dat die FBI-agent een ontzettende lul is die wel fraai aan zijn einde komt.

Charles Mingus - Beneath the Underdog
Beroemde memoires van de grote jazzmuzikant. Het begin is een literaire rollercoaster waarin Mingus op jonge leeftijd een ongeluk heeft en zijn lichaam verlaat. Die afstand tot zichzelf blijft het hele boek doorwerken, soms spreekt hij als ik-persoon, dan is het "my boy" of "Mingus", heel spannend. Groeit op in Los Angeles met een ontzettende lul van een vader die hem constant beukt. Eigenlijk gaat het boek vooral over de vroege jaren, de realisering dat er zoiets als een ras is en de paranoia die daar uitvloeit. In principe is Mingus een zachtaardig type en een romanticus maar een groot deel van het boek geeft een inkijkje in de schaduwzijde van de beginnende jazzmuzikant/achteloze pooier. Tegen het eind laat hij zich vrijwillig opnemen, waar hij meteen spijt van heeft. Ook een bizarre wereld met altijd weer die vreemde sadisten. Soms is er geen touw vast te knopen aan zijn monologen, maar ik denk dat hij een soort gelaagd portret vol tegenstellingen wel het best bij zijn muziek vond passen.

oh geweldig :D

was hij niet zelf ook een enorme eikel?

was hij niet zelf ook een enorme eikel?

Dat zal wel afhangen van wie je spreekt. :) Op zich is hij best wel eerlijk over zichzelf en meer narrig gedrag. Maar ik denk dat je in jazz veel ergere exemplaren hebt gehad.

Mingus' last wife, Sue Mingus, indicated that the book was an account of "the superficial Mingus, the flashy one, not the real one.

Interessante Wikipedia-pagina over het boek. De liner notes van "The Black Saint and The Sinner Lady" zijn geschreven door zijn psychiater.

lol.

(ik zal mijn info over Mingus wel uit de Miles bio hebben, misschien..)

Maar Miles vond Mingus supertof. De jonge Miles komt ook even in Beneath the Underdog voor, al helemaal in character, zwijgend, af en toe een geïrriteerd: "Lul niet zoveel."

oh hm.

ik zwijg en pluk aan de sik dan maar. 8-)

Don DeLillo - The Silence
De nieuwste DeLillo is een novelle van net meer dan 100 pagina's. Een groep vrienden komt samen om de Superbowl te kijken, maar terwijl een echtpaar zich verveelt in het vliegtuig valt de technologie overal uit. Uiteindelijk voegen ook zij zich bij het gezelschap dat niet goed weet hoe met de situatie om te gaan. In ieder geval raken ze niet in paniek. Ik moest af en toe ontzettend lachen, vooral wanneer voetbal ter sprake komt en een personage dat geïrriteerd afserveert als "Fake fucking injuries!" Verder gewoon DeLillo qua sfeer, heel New York, leuk maar heel diep gaat het niet.

Thomas Pynchon - Bleeding Edge
Pynchon beschrijft het New York van voor en na 9/11. Een andere invalshoek is het nog ongereguleerde internet, waarmee investeerders en jonge whizzkids nog even snel even hun voordeel willen doen voordat het allemaal over en uit is. Het verhaal bestaat uit redelijk korte hoofdstukken waardoor de gebruikelijke gekte enigszins beperkt blijft. Sommige hoofdstukken hadden wel wat langer mogen zijn, zoals de veldexpeditie naar de vuilnisbelten van New York. De beschrijving van een undercoveractie naar een "haunted mansion" in Montauk voegt ook eigenlijk weinig toe aan het plot. Maar al met al een erg fijne Pynchon.

Paul Theroux - On The Plain of Snakes: A Mexican Journey
Theroux verandert in Don Pablo en reist door Mexico, omdat 1. Amerikanen niets afweten van het echte Mexico en 2. Trump's rascisme t.o.v. Mexicanen. Het boek begint met een uitgebreide verkenning van de grens met Amerika. Theroux beschrijft de fabrieken waar Mexicanen tegen een laag loon electronika in elkaar zetten, de georganiseerde illegale migratie en het geweld van de maffia die constant elkaars territorium proberen te veroveren. Op weg naar Mexico-stad ondervindt Theroux dat de politie er niet is om de mensen te beschermen. Het loopt goed af, maar de toon is gezet: het gevaar loert overal. Een schrijversworkshop levert hem een hoop nieuwe vrienden op, die voor hem deuren openen die voor de meeste mensen gesloten blijven, zoals bij de revolutionaire Zapatistas waarmee het boek eindigt. Er wordt en passant nog even afgerekend met het magische realisme, volgens Theroux een noodgreep om niet over armoede en ellende te schrijven. Verder veel goede tips over onbekende eigentijdse Mexicaanse fictie en non-fictieschrijvers (het niet vermelden van Bolaño's "2666" is dan weer wel een omissie, al was dat een Chileen).

Er wordt en passant nog even afgerekend met het magische realisme, volgens Theroux een noodgreep om niet over armoede en ellende te schrijven.

wow wat een marxist. (Dacht dat ie al dood was trouwens, Theroux, van Marx wist ik 't wel :P)

Deze vond ik ook sterk: "Wat Mexico mist, is een eigen Thomas Pynchon".

Mist Nederland ook. ;)

Daniel Lanois - Soul Mining
Wat erg korte (en rommelige) verzameling impressies van het leven van producer/artiest Lanois. Het is duidelijk dat er een aantal verzoeknummers moet worden afgewerkt en dat gebeurt met minimale inspanning zoals de eerste ontmoeting met Eno in Canada. Opvallend: nauwelijks info over productiewerk voor U2, maar wel een heel gedetailleerd hoofdstuk over Dylan's "Time Out of Mind" en "Oh Mercy". Zonder twijfel het hoogtepunt van dit boek (en ik ben geen fan). Lanois is duidelijk iemand die veel weet en heeft meegemaakt, maar zuinig is op wat hij deelt (en met wie). Hopelijk komt er ooit een update, met name over zijn tijd in New Orleans.

John Dos Passos - U.S.A.
Voor een "experimental trilogy" is dit toch vrij conventioneel. Journalist Dos Passos schreef een stoeptegel van bijna 1200 pagina's over het Amerika van 1900-1925. In hoog tempo volgen de dagelijkse gebeurtenissen van een aantal verzonnen karakters elkaar op. De op zichzelf staande karakterschetsen raken op den duur met elkaar verweven, al is er geen overkoepelend thema of plot. Toch al met al een beetje een geschiedenis van de kleine Amerikaanse man/vrouw, afgewisseld met bio's van historische figuren die de geschiedenis blijvend hebben veranderd (Edison, Ford). Het boek biedt interessante inkijkjes over hoe Amerikanen over kunst, geld, politiek, macht en het leven in het bijzonder denken. Een praatziek volkje dat schaamteloos opportunistisch is als het gaat om geld verdienen. Dit gegeven wordt het best belichaamd door "suicide blonde" Margo Dowling, die de show steelt in deel 3. "They say she's from the gutter".

Zelf niet gelezen maar ik denk dat hij ooit heel vernieuwd was. Hij gebruikt toch krantenartikelen en reclameboodschappen in zijn tekst? Van die innovaties die nu normaal lijken. Beetje wat ik heb met Madame Bovary, dacht ik ook tijdens het lezen "nou en?"

Ja, dat van die krantenartikelen en reclameboodschappen klopt. Dat zijn de korte "newsreel"-hoofdstukken. Ik geloof dat daar in het orgineel illustraties bij hoorden dus met alleen tekst in mijn Penguin-uitgave gaat er dan e.e.a. verloren. Er zijn ook korte flarden tekst waarbij je elke associatie mist, beetje Burroughs-achtig. Dat is nu inderdaad heel normaal.

1200 pagina's hoppatee. Wie weet ooit.

ik vernam gister van een boek van Arno Schmidt van 5000 pagina's dat 1 enkele lentemorgen beslaat (Dat nooit).

5000 pagina's? pfff...

Sue Mingus - Tonight at Noon: a Love Story
De bio van Mingus' echtgenote die hem vergezelde tot het bittere einde: Mingus kreeg ALS en vanaf dat moment wist hij dat hij "on borrowed time" leefde. Die episode neemt de tweede helf van het boek in beslag, de eerste helft is een interessante beschrijving van de werk- en privérelatie van het echtpaar Mingus, en bekende mensen die in en uit beeld raken (Timothy Leary, Allen Ginsberg, Joni Mitchell, en zijn eigen bandleden), gesitueerd in het New York van de jaren '60 en '70, waar jazz steeds meer uit de mode raakt (mooie anecdote: Mingus loopt weg bij een concert van de elektrische Miles Davis). Sue Mingus beschrijft kort de opkomst van de "rock press" en hoe serieuze printed media ranzige pulplectuur omarmen om snel geld te verdienen (zelf verkoopt ze advertenties aan zulke tijdschriften en profiteert zo mee van de hype). Het tweede deel beschrijft vrij gedetaillerd de laatste maanden van Mingus' leven in Mexico, waar een experimentele behandeling bij een lokale "medicijnvrouw" wordt gestart, tegen beter weten in. Zijn bandleden wachten het einde niet af en beginnen een Charles Mingus band zonder Mingus, die uiteindelijk Mingus Dynasty wordt met Sue als manager. Ook dat gaat niet zonder slag of stoot (het wantrouwen tussen bepaalde partijen zit diep).

Thomas van Aalten - Helden voor heel even | The Fatal Flowers
Een originele biografie van de Amsterdamse rockband die eind jaren tachtig even furore leek te maken en er plotseling mee stopte. Ik had er nooit wat mee al zweerde een van mijn metalvrienden bij Johnny D is back. Door gedoe is het boek op het laatste moment niet uitgegeven. Zonde want Van Aalten, ook niet per se een grote fan, beschrijft zijn onderwerp liefdevol en zorgvuldig. Het is ook denk ik wel een echt Van Aalten onderwerp, zo'n rare mix van Nederlandse knulligheid en ambitie die niet tot zijn recht komt. De opkomst van de band wordt heel fraai in de context van Amsterdam in de jaren '80 geplaatst en hoe de popcultuur en het medialandschap er toen uitzag. Veel geklaag over en weer over verschillende persoonlijkheden maar uiteindelijk komt alles op zijn pootjes terecht met een geslaagde afscheidstournee. Meerlagig boek zonder daar heel pretentieus over te doen, ik ontwaarde een bepaalde melancholie over de kunstenaar in Nederland die niet kan ontsnappen aan de polder (wat zanger Richard Janssen wel op onverwachte wijze lukt.)

Wie interesse heeft mail me, ik mag het doorspelen.

Gilles Deleuze - Cinema 1
De Franse filosoof ging graag naar de bioscoop en hij kende zijn klassiekers, film noir, Westerns, Hitchcock, neorealisme, Herzog, Wenders, Altman, de grote Japanners, allemaal komen ze wel langs. Gelukkig maar want dat maakt de meer abstracte bespiegelingen makkelijker vol te houden. Deleuze neemt Bergson als de basis, nooit makkelijk, maar hij is een vriendelijke bui en legt geduldig uit waarom Bergson eigenlijk een grotere filmliefhebber had moeten zijn. Die puur filosofische gedeeltes blijven me vaak verbazen, dat ik denk "maak jullie hier nou druk over?" Maar goed, Deleuze is niet streng-systematisch en begint regelmatig lekker te riffen over films en daar zitten fijne observaties tussen over de rol van het duel in de Western, de twee verschillende vormen socialisme die Keaton en Chaplin presenteren en de manier waarop Hitchcock het publiek expliciet onderdeel maakt van de film. En hij kondigt gewoon de wandelfilm aan! Ben er nog niet uit of het me echt helpt bij het analyseren van film, waarschijnlijk toch deel 2 ook lezen, wat er ook wel interessant uitziet. Maar wel eerst even een pauze. Goede Wikipedia-pagina trouwens, echt een keer aanvulling, met geinige nieuwe voorbeelden.

Goede Wikipedia-pagina trouwens, echt een keer aanvulling, met geinige nieuwe voorbeelden.

wow!

the two volumes both complementary and interdependent

oh het zal weer 'ns niet.

snel Buried als voorbeeld door Het Gouden Ei/Vanishing vervangen.

snel Buried als voorbeeld door Het Gouden Ei/Vanishing vervangen.

Goeie. :) Nu zie ik dat het Droom-beeld pas in deel 2 wordt geanalyseerd. Moet ik er toch aan geloven. Opeens miste ik het lezen wel, dus dat komt goed uit.

Zappa & Co
Co de Kloet was vrienden met Frank Zappa en heeft een stel gesprekken en interviews in een boek gezet. Enkele leuke anekdotes en aanleiding om weer eens door de collectie te spitten. Mijn smaak is wel veranderd merk je dan, vroeger werk valt veel beter dan toen ik 20 was en sommige latere “humour belonged” toch niet zo “in music” (vooral enige vrouwonvriendelijkheid en homofobie is not a good look). Maar goed, nobody's perfect en genoeg wat wél leuk en goed is wmb. Anyway, andere anekdotes “had je bij moeten zijn” en die hele letterlijke transcripties van de gespreken schreeuwen ook wel om wat redactie. Interjecties als “hrmmm?”, “hrmmm…” en “tape runs out” hoeven van mij niet zo. Had wel wat compacter gekund, dus.

ook politicus geweest, zie ik, dat verklaart het oeverloze vast ;-)

Frank Herbert - Dune
Net zo gecondenseerd als die 'stillsuits' en dew-praktijken van de 'Fremen', eigenlijk. Er zat nog veel meer in, voor mijn gevoel (of zou dat in die 200 later delen ingelost worden?). Anderzijds, een rijk boek, vol islamitische overtonen (ver voor de islam 'en vogue' raakte). Eerste 200 pagina sowieso smullen, daarna door wat heftige tijdssprongen, wat al te rap richting 'Jezusverhaal. (Hoe kon het ook anders?) Niettemin, in elk SF/fantasy boek na Dune zit wel een van Dune gejatte-scene me dunkt.

Goed stuk over Herbert, ik wist dit allemaal niet toen ik het las. :) Meteen deze erbij gepubliceerd, ook interessant. Ik ben uiteindelijk niet zo'n liefhebber al ben ik pas bij de laatste uit de serie gestrand. Maar dat gedoe met die navigators in combinatie met de spice is legendarisch. De film van Lynch blijf ik gewoon geweldig vinden ondanks Stings onderbroek, dat verhaal kon heel goed de Lynch-touch gebruiken.

ook politicus geweest, zie ik, dat verklaart het oeverloze vast ;-)

Co of Frank?

Ik geloof dat Co in de lokale politiek zit. In dit gesprek met Bas Andriessen zegt hij e.e.a. over de reden om letterlijke transcripties te gebruiken i.p.v. geredigeerde gesprekken (iets in de trant van "mensen weten hoe Frank praatte en dus moet het op die manier", wat ik larie vind want het leest voor geen meter).

ja Co.

qua Dune, er komt een Denis Villeneuve filmversie aan in oktober. Zal wel een hoop knokken worden dan (vrees ik).

dank voor de artikelen, benieuwd, las net op Wiki dat Herbert ook aan het experimenteren was met shrooms en Psilocybin, ghehe, dat verklaart ook wel e.e.a.

(iets in de trant van "mensen weten hoe Frank praatte en dus moet het op die manier", wat ik larie vind want het leest voor geen meter)

Grappig, want er staan ook interviews in met mensen waarvan niemand weet hoe die pra(a)t(t)en. 😀

Virginia Woolf - Mrs Dalloway
Vervelend werk. Had alle moeite van de wereld me twee pagina's geconcentreerd te houden. Extra vervelend, want de na afloop gelezen introductie maakt het allemaal zo geweldig, zo ongelooflijk rijk. Er zit ook zoveel in. Maar toch, maar toch. Het deed me vaak denken aan Manhattan Transfer (Dos Passos) uit hetzelfde jaar. Die modernistische droomachtige vertel-staat hing 'in de lucht' (als letters in de wolken, in de roman). Maar waar Manhattan Transfer - in mijn herinnering - ook uitgebreid over lower classes gaat, over scenes die ik wil zien, meebeleven, mee-maken - is 'London Transfer' van Dalloway en Woolf upperclass, chique, blase, het einde van een conservatieve tijd. In de inleiding wordt vermeld hoe Woolf heel veel thema's 'dempte'. Bewust zou ik haast zeggen. Ondanks de hittegolf is het een grauwsluier van verloren levens. Wel benieuwd nu naar de verfilming van Marleen Gorris, want er zit ook veel cinematiek in de techniek.

Julio Cortazar - 62-bouwdoos
Experimentele roman, anti-roman, plak er een mooi etiket op. Een uitvloeisel van de roman "Rayuela: een hinkelspel" waarin Cortazar nog verder gaat met het oprekken van de grenzen van het literaire genre. Het verhaal navertellen gaat lastig, het is meer een soort "droomervaring-in-romanvorm". Al snel ontstaat een soort verhaal waar groepsdynamiek en gender issues de toon bepalen. Cortazar being Cortazar verspringt het vertelperspectief constant tussen een alwetende verteller en meerdere 'ikken' met als doel de lezer op het verkeerde been te zetten. Een andere aardige Cortazar-vondst is het herhalen van een gebeurtenis binnen een andere context waardoor de betekenis ervan verandert (David Lynch deed dat ook aardig in zijn films). Paradoxaal genoeg is juist Cortazar's literaire talent die het boek de moeite waard maakt, al is het boek maar bij vlagen echt sterk. Al met al een geflipt en typisch jaren '70 experiment, in de geest van Godard, Perec en Derrida.

Woolf heb ik nog nooit gelezen, wel de Braziliaanse Woolf: Clarice Lispector. "Manhattan Transfer" wil ik nog wel een keer lezen maar voorlopig niet, zo kort na "U.S.A."

Julian Barnes - Flaubert's Parrot
Natte droom van elke literatuurwetenschapper. Een biografie over Flaubert die gaandeweg bijna belachelijk subtiel over de (fictieve) biograaf blijkt te gaan. Een ware tour de force van 180 pagina's - de voorbereiding van Barnes moet eindeloos hebben geduurd (zonder Wikipedia, :P ). Vol wijsheid en pijn. Ik moest aan een collega annex vriend van mijn vader denken. Diens vrouw stierf, en een half jaar later ontdekte hij in brieven een geheim op zolder. Een geheim wat hij ergens al moet hebben vermoed. Mensen, je kunt ze niet kennen. En levens ook niet. Die kun je alleen leven.

Robert Holdstock - Mythago Wood
Kwam deze titel tegen in een draadje over "originele boeken waar niemand het over heeft" en ik was geïntrigeerd. Fantasy uit 1984, volgens mij destijds wel succesvol maar doet het inderdaad anders dan je zou verwachten in het genre door compleet te breken met de Tolkien-stroom. Een jonge man keert na de Tweede Wereldoorlog terug naar zijn ouderlijk huis omdat zijn vader is overleden. Het huis waar zijn broer nu woont ligt aan het laatste oerbos van Engeland. Al sinds hun kindertijd is het niet helemaal pluis en zijn er af en toe manifestaties. Zijn broer verdwijnt steeds vaker in het woud en daar komt een hele leuke manifestatie voor terug. Daar dacht ik even dat het fout ging maar het leidt allemaal tot een mooi conflict tussen de broers en uiteindelijk in het derde deel tot een reis naar het hart van het woud en terug in de tijd, een soort collectief onderbewustzijn vol archetypen en echo's van legendes, dat heel fraai is gedaan, met gevoel ook. Natuurlijk een aantal vervolgen en prequels, maar daar trapt deze jongen niet meer in.

Bird Lives!: The High Life And Hard Times Of Charlie (yardbird) Parker - Ross Russell
Een biograaf die zichzelf opvoert, dat is altijd raar. Maar in dit geval strikt noodzakelijk omdat Russell een zakenpartner van Parker was die een aantal plaatopnames financierde. Hij was ook getuige van de hele Camarillo-episode (Parker belandde in een tijd lang in inrichting na een reeks incidenten) aan de West Coast. Het verhaal dat in detail wordt opgediend is dat Parker al vroeg verslaafd was (op zijn 17e), maar desondanks wel kans zag een muzikaal talent te ontwikkelen in het bruisende Kansas City dat al gauw de basis voor een legende wordt (plaatopnames zijn er dan nog nauwelijks). Pas na WOII ontstaat er zoiets als een markt voor geluidsdragers en wordt er flink in opnamesessies van Parker's muziek geinvesteerd, maar dat wordt gaandeweg onmogelijk gezien zijn verslaving aan dope en drank. De aftakeling wordt in detail beschreven wat schril afsteekt met de opkomende jongere generatie die wel raad weet met Parker's ideëen.

oh mooi!

goeie om aan een in oktober pensionerende collega te schenken :-)

Frans Kellendonk - Mystiek Lichaam
Misschien kwam het simpelweg door zijn recente verscheiden, maar ik moest aan Hafid Bouazza denken. De grootste recentelijke barokist van de Nederlandse letteren had een vaderlandse voorganger. Kellendonk pakt als geboren en getogenaar zijn eigen land nog wat harder aan. Zeker het eerste kwart is een taaie doch perfecte satire van gierigheid, antisemitisme en bedompte familiekamertjes vol zelfhaat van bijbelse proporties. Daarna valt Kellendonk in een heel Hollandse valkuil die Bouazza wel wist te vermijden, gelukkig. Het essay in romanvorm. Zelve getroffen door AIDS (waarvan de eerste tekenen zich bij Kellendonk openbaarden ten tijde van deze roman) gaat ons Franske tekeer tegen homoseksualiteit (ja ook hij was van die aard en aarde) en nou ja, joden dus. Pas laat in het boek hervindt hij weer die kokette rococo van de overdadige versieringen des eerste passages. Je moet er wel tegenkunnen hoor, want van grappen rond abortus als 'ik maakte van mijn baarmoeder een moordkuil' word ik toch een beetje iebel. Niet mijn overdadige stiel, wel met ambachtelijke klasse verwerkelijkt. Tot de dood hem scheidde.