Filmforum

Aniara
Zweedse sciencefiction, kom je ook niet vaak tegen. Kent zijn klassiekers en ik zat er dan ook vanaf het begin helemaal in. Er is duidelijk wat misgegaan op Aarde en met een werkelijk gigantisch cruise-achtig schip worden mensen in luxe naar Mars vervoerd om een nieuwe leven te beginnen. Al rap raakt het gevaarte uit koers richting het Grote Niets. De vrouw die een soort Olafur Eliassonachtige herinneringmachine beheert heeft opeens een populaire attractie te pakken al duurt de lol niet lang. Afijn, fijne Ballardachtige momenten wisselen Scandinavische zwartkijkerij af. Fijn erotisch bij tijd en wijlen en met een geweldig tijdsverloop wat tot een puike climax leidt. Maar goed, ruimtereizen, slecht idee.

Het tempo gaat omhoog in deze vreemde tijden...

風に濡れた女
Blijkbaar een hommage aan het beruchte pinku-genre. Als die films zo leuk zijn als deze kan ik mijn lol op. De sekskomedie Wet Woman in the Wind begint met een geweldig shot waarmee beide personages in een keer worden neergezet. Hij, een theaterregisseur die zich heeft teruggetrokken in een hut in het bos en genoeg heeft van vrouwen, zij knettergek als een Franse actrice. Mooie dynamiek tussen die twee en voor een film die toewerkt naar de verplichte seksmarathon een originele opbouw, met een aantal goede grappen. En ook gewoon heel geil. Erg vermakelijk en eigenlijk wel precies gekalibreerd hoe ik seks graag zie in film.

De solonaise a.k.a. "social distance" geeft een hoop tijd voor films enzo. 🙂 (Wel veel thuis geweest de laatste tijd en wilde net weer eens wat aan sociale contacten gaan doen …)

The Red Pill
Zelfverklaard feministe onderzoekt de "manosphere". Niet zo kritiekloos als de recente Tegenlichtaflevering wat wel een stel heel erge huilebalken waren die vooral zelfreflectie misten om hun scheiding aan zichzelf te kunnen wijten en daarom in romantische theorieën over "de man" en "de vrouw" vluchtten. De Men's Rights Activists die bij Cassie hun verhaal doen lijken redelijk en omdat er echt wel wat te zeggen is over de mannelijke genderrol denk je soms dat they're onto something, maar dan kwam er een wetenschapper om het allemaal te weerleggen en bleken deze "MRAs" toch wel erg luie denkers. En Cassie, die documentairemaakster, dus ook, want [spoiler] die concludeert aan het eind "redpilled" te zijn, ex-feminist …

wilde net weer eens wat aan sociale contacten gaan doen

LOL, idem. Ook allemaal kaartjes gekocht voor concerten die ongetwijfeld niet door zullen gaan. Nou ja, de rabbit hole van roman pinku lonkt. :)

Tsja, die manosphere toch, wel frappant dat het heel veel mannen zijn die zich daar dan weer (terecht) boos over maken.

Zijn al 4 concerten waar ik tickets voor heb verzet naar onbepaalde datum en eentje had al gecanceled. Best een interessante ervaring.

wilde net weer eens wat aan sociale contacten gaan doen

hihi. heel goed.

i got ripped off. in 2006 deed ik niets buiten de deur, en keek ik alleen films. Nu doe ik wat, kan ik alleen nog films kijken :P

Her Smell
'I am not myself, if I do not visit my other realities.' Tour de forces rond nerveuze vrouwen zijn de specialiteit van Alex Ross Perry. En trouwens ook van Alexandra Moss, inmiddels een grote naam, maar jaren terug de Queen of Earth. Beiden doen hun ding hier opnieuw (en opnieuw goed), in een nieuwe setting: de muziekwereld. Dante's Inferno is de club, met Thunderdome in het hoofd. De druggy mess wordt belichaamd door een bloednerveuze camera, en, nog irritanter, de drone sounds vanuit de Zaal in de verte. De muzikanten bivakkeren vooral in de catacomben, wachtend totdat hun Grote Leider wenst op te treden. Het WTF-gehalte is ondraaglijk hoog, maar ook dat is een specialiteit van Ross en Moss. Zij zijn niet bang voor onsympathieke karakters. Toch was ik blij dat de film in de studio belandt. Daar is de glimp van het genie van de muzikant te zien. Captain Beefheart en Cobain zullen zich niet minder onmogelijk hebben gedragen. Hun medemuzikanten zullen niet anders gemokt hebben. 'I used to play church basements and I was happy there.' De film is helaas te lang, intrinsiek diva-overdadig. Alle possible endings worden gemist. Tegelijkertijd weet de bipolaire fictie diep in de mindstate van de Britney's en Amy's te kruipen. Ik zette na afloop vlug de plaat van Matt Sharp op. Nog zo'n Verloren Ziel. 'We need a break, not a tour.'

La Verité
'Dit zou zo'n mooi beroep zijn, zonder cliënten.' Normaal begin ik te mokken als een film in de rechtbank beland, maar Clouzot vindt met dit relatiedrama een aardig ritme. Herinneringsdialogen en rechtspraak wisselen elkaar af, 'omarmd' door de vrouwengevangenis waar Brigitte Bardot voor moord zit opgesloten. De zaak zelf lijkt aardig procedureel in beeld gebracht. Ht begint al met de Oud-Griekse jurylootjes die worden getrokken. Om achter de waarheid ('quelle verité!?') te komen, geven aanklager, verdediger en beklaagde een 'jolie demonstration' van de tijdsgeest. Deze film stamt uit een freudiaanse periode waarin de spannende breuklijn tussen vrije seks en conservatisme zichtbaar wordt. De institutionele vrouwenhaat die Clouzot aanklaagt, lardeert hij – o ironie – met vleugjes pinky naakt. De onbegrijpelijke borsten van Bardot stemmen nederig. Hoge heren praten over haar hoofd heen over de rol van de vrouw, noem het date theorie anno 1960. Zo ver weg zijn Clinton en Lewinsky (en de 'anti slut defense') echter al niet meer. Huiselijk leven met een snob, dat is 'un peu rien' voor de moderne vrouw. In de marge is 'r een oprechte bijrol voor muziek (met een klas vol jassen, en grandeur op tv). Bardot speelt knap ingehouden, 'pour de bon.' De boom mic op het moment suprême noem ik een fallische lapsus. 'Je hebt me gehoord en gezien.'

De onbegrijpelijke borsten van Bardot

LOL.

Om in te lijsten (mét het 'stemmen nederig' er achteraan) :D

xD

India Song
Uit de tijd dat Franse schrijvers ook graag experimentele films maakten. Marguerite Duras werd geboren in Indochine dus dit verdoemd, sensuele exotisme zal daar wel vandaan komen. De vrouw van de Franse ambassadeur in Calcutta leeft in een sleur van privilege en affaires die haar man uiteindelijk tot waanzin drijven. Super gestileerd gefilmd met statische shots, veel spiegels en langzaam bewegende mensen. En als Franse schrijfster moet er wat met de dialogen worden gedaan, hier gepresenteerd als voice-over die niet altijd synchroon lopen. Heel artificieel dus, maar ook wel hypnotiserend als je in de juiste stemming bent. Gaat natuurlijk te lang door en dan gaat de herhaling en het gebrek aan "actie" toch enigszins vervelen.

Portrait de la Jeune Fille en Feu
'Elle parle de vous'. Film van het vorige jaar, volgens velen. Om die reden de ideale film om mijn 'achterstallig onderhoud 2019'-lijstje te besluiten. Portrait is inderdaad een edele film geworden. Nieuwsgierig en mysterieus tegelijk filmt Celine Sciamma (van Girlhood) de toenaderingsdans van Twee Vrouwen. De geobserveerde en de observator wisselen in dit historisch drama steeds van positie, totdat ze onherroepelijk samenvallen in een Eerste Liefde (voor de een, en de enige voor de ander.) Het stemt me erg tevreden dat het scenario niet de gemakkelijke 'duivelse' afslag richting Adjani-hysterie heeft genomen. 'Mourir.' 'Courir'. Het scenario blijft ten alle tijde waardig ademen, straalt een enorme trots uit. Ingepakt in sjalen als Man Ray-modellen wikkelen de twee elkaar af, levend in een periode dat de repressie nog expliciet is. 'Mannendingen' zoals pijp roken, drugs gebruiken en, inderdaad, schilderen, dienen daarom nog in het huiselijk-verborgene te geschieden. De vrijgevochtene en de ingevlochtene leren elkaar waarderen, ze steken moedig het vuur aan. De twee omarmen vrouwelijke sensualiteit. Met de handen onder de dekens klavecimbel spelen verkrijgt een erotische kracht. Er zijn nauwelijks mannen en ze worden nimmer gemist. Feministisch zonder te schreeuwen, met een schouderlikje toe. 'J'ai un nouveau sentiment.'

Tokyo!
'Het is niet al te intellectueel toch?' Wat zou het tof zijn als er een regisseur bestaat die slechts excelleert in de segmenten van de segmentfilm. Zoals je korte verhalen-sterauteurs hebt. Toch zijn het altijd bekende namen van langspeelfilms die voor zulke films worden gevraagd. Hier: Gondry, Carax en Bong, die met Frans geld naar Tokyo zijn getrokken. Met de stad zelf heeft het allemaal weinig van doen. Gondry is nog het meest op de stadsproblematiek ingetuned. De hopeloze huizenmarkt van de hoofdstad, en een wegsleep-parkeerbeleid zo stringent als het Bredase. Uiteindelijk blijft ook hij bij zijn stiel. Gondry gaat de zelfconfrontatie met escapistische fantasie aan. Zijn lieve Kafka-verwandlung is even vreemd als raak. Carax en Lavant introduceren het groene sprookjesmannetje dat later in Holy Motors opnieuw (uit de goot) opdook. Levant is de personificatie van 'aktietejater'. 'Ik hou niet van onschuldige mensen.' Intense, wederom, maar de icoon-persiflage voelt flauw. Star to be Bong volgt de hikikomori. Hij doet het met stijl en toiletpapier. Komt dat eveen coroneaans goed uit! Quarantainetime binnen en buiten. Bongs segment is het grappigst en meest rond, en, vooral, hoofdfilmpersonagewaardig. Wacht eens even... Met zo'n oordeel komen er dus nooit specialisten. 'Fleurs et frique.'

Hij doet het met stijl en toiletpapier. Komt dat eveen coroneaans goed uit! Quarantainetime binnen en buiten.

Oh ja, geinig. Zo'n segmenten-topper zou inderdaad wel interessant zijn maar ik kan echt niemand bedenken.

afslag richting Adjani-hysterie

Ha! En dat terwijl Adèle Haenel echt Adjani Jr potentieel heeft.

Oh ja, geinig. Zo'n segmenten-topper zou inderdaad wel interessant zijn maar ik kan echt niemand bedenken.

Hij/zij moet bestaan. Nog 3 maanden lockdown om erop te komen.

Goed punt van het mooier worden (verschonen van de twee hoofdrolspeelsters tijdens Jeune Fille)

ドールズ
Raar dat ik deze destijds over het hoofd heb gezien. Die Kitano toch, hij blijft je verbazen. Hier is hij op zijn ambitieust en het werkt ook nog de meeste tijd. Het poppentheater in de introductie geeft de voorzet en legende wordt dan ook mooi vermengt met moderne liefde, van de tragische soort. Echt peak Japan dit, yakuza, popster, de vier seizoenen, DX7, kostuums van Yohji Yamamoto allemaal vastgelegd met die eigen "Beat" blik: kalm, kaal, sentimenteel, pessimistisch...de melancholie van schoonheid.

Choses secrètes
Franse film en dan bedoel ik ook un film français (marque déposée). Het begint als een soort neo-lesbische carrièrefilm a la Working Girl die aanhaakt bij een traditie van Franse vrouwen die plannetjes smeden en het verlangen van mannen feilloos weten uit te buiten maar krijgt opeens een vreemde wending als ze geconfronteerd worden met een libertijnse eindbaas (ook een extreem Frans motief). Ik ontwaarde achteraf twee kampen: Cahiers du Cinéma vond het destijds de film van het jaar en de meer naïeve kijker zal nog "oeh la la" doen. En dan heb je nog De Twist-kickers. Aan de andere kant sceptici die ontevreden zijn hoe de powervrouwen geplayed worden (alhoewel) en de wat sleetse provocaties. Dat laatste vind ik ook wel, het is allemaal wel vermakelijk maar de film heeft soms last van een traag tempo en ziet bij vlagen goedkoop uit.

伊波拉病毒 (Ebola Syndrome)
Gekte uit Azië. Problematisch ook (rapey, for one). Aan de andere kant never a dull moment, maar cultuurverschillen ten spijt: dit is toch gewoon universeel slecht.

Symptoms
Uitstekende psychologische horror over overtuigend doordraaiende jongedame (Angela Pleasence, yep, dochter van …) die druipt van de herfstige sfeer.

Contamination
Bleek ik volgens Letterboxd al gezien, straal vergeten. Niet best, maar nog wel komisch genoeg om niet helemaal mislukt te zijn, wel omlaag gerate.

Gna, gna, ik heb gisteren Rabid weer eens gekeken. Bij vlagen visionair, zeker als het losgaat in Montreal. Nou ja, gelukkig worden mensen nog niet afgeschoten en in een vuilniswagen gedumpt. Viel me wel op hoe ver weg 1977 opeens is, alles zag er oud uit, behalve de moderne gebouwen natuurlijk.

Oh, ok eens kijken, zie dat er ook recente remake van is …

De fuck! Waar is het respect? :(

Niks definitief, alle kunst is recombinant. #campbilllaswell 😉

haha goeie selectie gozers.

Conceiving Ada
'Don't excite yourself little mother.' Misschien moet ik niet de gebeten man uithangen, maar deze Ada-ode doet zo slachtofferig over Lovelace dat ik bijna in de contramine ga. Reactie roept de film zo in elk geval wel op, wat dat betreft bereikt regisseur Lynn H. Leeson haar doel. Een acteursfilm is het niet, daar helpt zelfs de aanwezigheid van Tilda Swinton niets aan. Geboren voor de cultstatus, derhalve. Een wetenschapper 'had an idea', en ontdekt een tunnel naar het verleden waar ze met Ada Lovelace kan communiceren. De eerste helft lijkt Alles een hint tot goddelijk inzicht, tot aan de vele cijfers toe. De muziek van van The Resident verleent zweefmysterie aan de Windows 95-FX. 'I've given you several clues.' Wat als elke foto als een zielvanger een heel leven meecodeerde, precies zoals de indianen altijd al geloofden? 'Sounds like the twilight zone.' In een rake omkering maakt Lovelace aan haar man en mede-uitvinder het verwijt dat hij slechts 'intuïtief' een machine heeft gebouwd, en niet rationeel de ware kracht van het apparaat inziet. Lovelace wordt 'a feminine symbol for a very masculine pursuit.' Ironisch genoeg fungeert de pc later vooral als flashback machine, met niet meer verbeeldingskracht dan dat van de plot device. Gelukkig is Ada's slotspeech filosofisch correct. 'They're not what I wanted to come out of me.'

Killing
'Je zult snel leegbloeden, dus reflecteer op je leven.' Onvermijdelijk metaal van 'Tetsuo' Tsukamoto. Hij kan het dus ook in het verleden. En hoe. Shit is real. Killing blijkt zijn meest toegankelijke film. Op de epileptische cameravoering na, is deze samoerai-sage in aardse bruintinten een waar genrefictie-avontuur. Geschikt voor een bestseller-status, eigenlijk. Een jonge samoerai heeft zich 'onder boeren' verscholen. Hij vindt het wel best, lijkt het. De kijker weet dat de knaap een samoerai van niks is, want hij onaneert. De sfeer blijft nog vrij lang vredig. Het oogt als de Gouw uit de Hobbit, voordat Gandalf verschijnt. En zie, daar arriveert een oudere samoerai (Tsuka zelf), en begint het geweld. Trippy en goed, en soms zelfs horror-eng. Wat de film van lekker oppervlakkig laat transcenderen naar waarlijk diep, zijn de seksuele dwarsverbanden. Er vindt een prachtige, hekserige Hans en Grietje-liefdesscene plaats. Liefde betekent net als Leven pijn lijden. Het bijt. De oude samoerai laat het masochisme goed stromen. Net als zijn jonge kompaan, leert hij tussendoor ook nog de klassieke genre-les. De nietschzeaanse overbodigheid van de samoerai (de Japanse cowboy en de edele ridder ineen) het slechte gepeupel, de grauwe massa, ze blijven onherroepelijk toestromen. Resultaat: bloed. Leeg. 'Is je zwaard(je) decoratief?'

'Je zult snel leegbloeden, dus reflecteer op je leven.'

Nu al een klassieke oneliner. :)

Blaka, het is mijn morele plicht je op deze post bij de buren te wijzen. Een 'lost' Franco, naar het schijnt!

Nice, thanks! Nu maar afwachten of ie ms beter "lost" had kunnen blijven. :D

Haha :)

similar, en ook goed tegen l'ennui: http://www.openculture.com/freemoviesonline

Vriend van me vond het een van de slechtste Franco-films die hij gezien heeft, van de ca. 70 die hij zag. 😀

Een groter compliment voor Franco lijkt me haast niet denkbaar!

Cineville geeft toegang tot Vitamine, een gratis dienst voor kaarthouders zodat we toch legit bij kunnen blijven in deze tijden en daar zag ik heerlijk scherp en met verrassend goed geluid:

南方车站的聚会
Man, wat is China deprimerend. Diao Yi’nan legt de existentiële vermoeidheid en viezigheid prachtig vast en blijkbaar vindt men het van hogerhand prima zo. Een man ontmoet bij een station een onbekende vrouw en zorgvuldig wordt met flashbacks uitgelegd waarom dit niet toevallig gebeurd. Een crimineel raakt verstrikt in een dispuut van scooterdieven (geweldige scene en scène). Dat loopt uit de hand en terwijl hij vlucht doodt hij per ongeluk een politieman. Dan gaat de controlestaat echt in de hoogste versnelling om je te grijpen. Er is een prettig paranoïde klimaat waar niemand kan worden vertrouwd, zeker als ook de criminelen en je naasten azen op het prijsgeld. Mooi gefilmd in de modern kleurige stijl en een paar oogstrelende vondsten. En het is zo'n film die je naar plekken meeneemt die je nog nooit eerder hebt gezien. Enigszins obligate oplossing van het verhaal maar wel met zoiets als een feel-good einde.

The Wild Goose Lake, sorry. :)

een Chinese neonoir, dat wordt genieten dit neonajaar.

Tigers Are Not Afraid
'Ze hebben hun vissenkom verlaten.' In Mexico gaan scholen om heel andere redenen dicht. Een stel kinderen vindt zichzelf daardoor terug op verlaten straten, waar drugsoorlogen woeden. Het maakt woedend, en blijft schokkend. Een meisje verliest haar moeder en ontmoet na een tijdje enige zielsverwanten. Samen vormen ze bepakt en bezakt een bande à part van straatratjes. Het doet al snel denken aan Turtles Can't Fly, ook zo'n in en in treurige film uit een oorlogssituatie. Merk bovendien de (internationale) titelverwantschap op. Het unique selling point van 'Vuelven' zijn de surrealistische animaties. Bloedlijnen kruipen waar het meisje ook gaat (en niet gaan kan). Op andere momenten ontvangt ze juist steun van haar fantasie, zoals de olvidados toch al hartverwarmend het plezier vasthouden terwijl hun leven in een horrorfilm verandert. 'Ik wil dat mijn moeder terugkomt.' Wat Tigers op de langere adem toch een stuk minder maakt dan Turtles is het teveel aan plot. Gammel en doorzichtig opgezet volgen de actiescenes elkaar op. Ik zocht meer de leegte van zinloos geweld. Op de soundtrack hint een pianist continu naar Michael Jackson's tearjerker Earth Song. Akelig gepast wel... 'Dit is een misdaad tegen de menselijkheid.'

Unlucky Monkey
'Laten we onze voortdurende welvaart vieren, banzai!' Vele jaren stond deze gangster-stuiterbal op mijn kijklijst. Totdat MB hem ergens in de krochten van het interweb wist te vangen. Slechte rip, maar zo hoort het ook bij obscure pareltjes. Zeker de eerste helft is het genieten geblazen. Japanners doen de leipe Tarantino-talk stiekem nog net wat beter dan de meester zelf, inclusief bankovervalfilosofie. (De surfrock in de aftiteling lijkt me dan weer een producer's choice om centjes te maken.) De bank beroven lukt zowaar, maar de centjes brengen alleen maar ellende. 'Zijn wil en verstand verlammen ter plekke.' De waanzin is vooral in het begin grappig, wie een kuil graaft voor een zak geld... Unlucky Monkey blijkt het heerlijke type film waarin de tijd wordt genomen voor volstrekt arbitraire zaken. Een burgervergadering bijvoorbeeld. Daar maakt het scenario een aanloop van tien minuten voor een enkele grap. Het is halverwege het hoogtepunt van de hele film. Daarna verduistert en vertroebelt de boel in rommeligheid. De letterlijke en figuurlijke Takeshi Kitano-knipoog wordt waarheid. Geweld brengt de film via dostojevskiaanse moordgesprekken naar het boiling point. Ik zie de Coen broes-remake in de genreblender voor me. De wet van de communicerende vaten. Voor zulke films geldt ie. 'Wat lul je nou, man!'

Gewoon de dvd gekocht bij good ol' Boudisque Utrecht, waar een echte film geek werkte die dit soort dingen graag inkocht. 😀

南方车站的聚会

The Wild Goose Lake, sorry. :)

Gewoon de dvd gekocht bij good ol' Boudisque Utrecht, waar een echte film geek werkte die dit soort dingen graag inkocht. 😀

en al acht-negen jaar geleden, volgens de Onverbiddelijke Archieven van deze draad :o

"Gathering at South Station"

beter (en ook meer noirig)

La Vie d'Adèle - Chapitres 1 et 2
Deze had ik nog opgenomen van Canvas. Nog steeds een tijd tegen aan zitten hikken. Beter dan ik had verwacht, maar teringjozef, 3 uur lang! Alsjeblieft ik wil weer films van 90 minuten met rollende credits voordat de film begint. Maar goed, prima eerste uur, Noord-Frankrijk zonder regen, mooie verliefdheid. De SEKSSCÈNES hadden ingekort kunnen worden tot 1 minuut, echt supersaai naar verloop van tijd. Etc, etc. fijne lange tuinfeestscène en ook wel een mooi einde. Wat me helaas vooral zal bijblijven is hoe Adèle Exarchopoulos het ergst eten overacteert sinds peak Brad Pitt. Sinds 1640 eet niemand meer zo.

Rabid
Een kleine week was er voor nodig om de een contingent antifascisten op Twitter om een fascistoïde lockdown te doen schreeuwen, in deze Cronenberg is het virus natuurlijk heftiger maar de hysterie vergelijkbaar, al is het een beetje de side effect van de Countess-Bathory-achtige premisse. Met bodyhorror uiteraard. Duurde nog ff voor ik door had waar ik een (terugkerend) fragment in de soundtrack van kende (Blood Inside).

Rabid
Ik ben niet zo van de heiligverklaringen en deze was ook best goed. Minder lockdown, meer "bathory" en meer gore, maar overall gewoon een goeie horrorflick.

Uncut Gems
Hectisch! Echt een achtbaan van ruimschoots 2 uur. Beginbeelden kwamen me iets té bekend voor maar verder geluk weinig waar ik me herken, onbedoeld een weergave van een soort toxic masculinity waar ik weinig mee heb. Maar er is actie genoeg om die volle tijd de aandacht vast te houden met een filosofische basis over beauty on the inside to boot.

Histoire de Marie et Julien
Man herkent een vrouw in het park. Zij hem. Uit een droom. Man wordt wakker in een café loopt naar buiten en komt dezelfde vrouw tegen die hem weer herkent. "Nu heb ik haast, morgen spreken we af." De vrouw is Emmanuelle Béart. Ach, ging het er in het echte leven ook zo maar aan toe. Een late Rivette en ging er in mee, deze vreemde film over een wat norse klokkenmaker die ondertussen bezig is met een vreemd akkefietje dat riekt naar afpersing. Hij woont alleen in een mooi huis met een kat maar Marie (Béart) vindt haar weg naar een zolderkamer waar iets aan de hand is. Heerlijk achteloos realiteitsneuken en ook de gewone variant natuurlijk want Franse film, maar meer op de manier die ik graag zie. Fijne film, ook weer lang, maar als je in de juiste stemming bent maakt het niet zoveel uit.

The Invisible Man
Horror met geesten is goede horror, zo ook deze. Met nog een nice science fiction twist, maar ook psychologisch, wanneer niemand de hoofdpersoon gelooft, wat begrijpelijk is maar ook frustrerend. IJzersterke performance van die actrice die het ook al zo zwaar t verduren had in The Handmaid's Tale.

Elisabeth Moss! erg goede actrice.

tromgeroffel

https://theobelisk.net/obelisk/wp-content/uploads/2018/03/10000th-post.jpg

in deze draad.

in 4668 dagen.

Goed bezig. :) Dat er nog 10.000 mogen volgen.

Elisabeth Moss! erg goede actrice.

Ik moest er even in komen tbqh. Ze heeft zo'n gezicht van "shit is moeilijk" wat me in Handmaid een beetje tegen ging staan en in het begin van deze film even tegenstond. Maar ik kwam er toch in uiteindelijk.

Over moeilijk gesproken, kreeg lucht van s10 van Curb Your Enthusiasm. 3 episodes in, leuk weer hoor …

BIER!

Moss is in elk geval totaal niet standaard, en meestal speelt ze ook in shit is moeilijk films toch :P

Erik the Viking
'Have you done this sort of thing before?' Good old family fun met de Monty Python familie. Ik keek 'm naar aanleiding van het verscheiden van Terry Jones, moge hij ruste in Walhalla. De boel begint zonder dralen met een verkrachtingsgrap, dus daar gaat de family. Good is de film ook al niet. Dan resteert de 'old' cult-factor. En ja, die staat als een paal boven water (sorry). De grapdichtheid van Mel Brooks Men in Tights bevat het scenario nergens, maar de decors en de haarstijlen vermaken zonder meer. Hoofdpersoon Tim Robbins lijkt met haarband op een Californische metalhead (en enige suicidal tendencies vallen bij hem ook wel te bespeuren)... John Cleese doet de slechterik, terwijl Erik en zijn VOC (Vikings Onzalige Compagnie) op hun genrequeeste vertrekken. Ja, de film parodieert uiteraard ook het fantasy-genre. Van hot naar her, met een paar wijze lessen onderweg. Met wat goede wil is er vast een religiekritiek-lezing mogelijk. Vandaag de dag zou ie 140 minuten duren, hier houdt men het netjes op honderd. Het wachten op de vleugjes mystiek valt dan ook goed mee. En die komen, met een paar seconden zon en een vlucht door het space continuum. Transcendentie voor The Lost Vikings is duidelijk hemellichamelijk. Een naviculam ex machina. 'Let's get away from the fantasy and look at the facts.'

Dead of Night
'I think a man should always do the carving.' Het mooiste aan genrefictie is de subversieve potentie, de aanval die achter alle cliché-moves verborgen zit. Dead of Night vormt een gouden voorbeeld. Een culthorrorfilm over een uit Vietnam teruggekeerde soldaat die zich als zombie ontpopt, dat wordt meer dan griezelen. De levende dode symboliseert het persoonlijke en het nationale trauma van Amerika tegelijk. Hij rot weg waar ie bij staat, maar slijten ho maar. ('You can't die.') De film is woke from the start, want begint doodleuk met een poging tot het doorbreken van eet- en gendergrenzen. Waarom eten we überhaupt vlees? Een slecht nieuws gesprek-later en shit gaat los. De PTTS-zombie rockt een coltrui mager als een AIDS-model (een ziekte die ongetwijfeld ook in genrefictie is geanalyseerd). Op zijn Stepford Wives zet onze Heino het kleine dorp op stelten. Thuis voltrekt zich een psychologisch gezinsdrama, oorlog verwoest voral gezinnen. Een mensenlichaam en haar eerste collectieve incarnatie ontploffen. Met name de vaderrol heeft allure. Child is the father of the man, en pa de verwrongen maatschappij met zijn al te mannelijke eisen (verdronken in een fles). De body horror die je wist dat zou komen doet trouwens niet veel onder voor Cronenberg. Niks escapistische ontkenning, maar bloederige ontleding. 'They lied, they lied!'

Asako I & II
'Zijn ouders moeten van koolhydraten houden.' Waarom vrouwen op foute mannen vallen, we krijgen die handleiding vaak binnen in de tweedehandsboekenmeukwinkel. Misschien toch eens lezen, al geeft Asako ook een aardige overpeinzing. Het begint met ledigheid in de zomer, lekkere synths, en dan, De Echte Man met zelfvertrouwen die het meisje al na de 'hoi' weet te zoenen. (Even later blijkt hij DJ, dus dat is het!) Uiteraard zijn er hints van naderende ellende, maar voor het zover is krijgen we fijne semantische lessen. (Een willekeurig woord zal door de redelijke ontvanger altijd als zinnig worden geïnterpreteerd hoeveel moeite diegene er ook voor moet doen). Deel I combineert zo Renkema en Goffman, en is sociologisch erg goed. Langzaamaan begint de psyche van Asako wel te ergeren. Is ze niet heel onderdanig en passief, met welke man ze ook verblijft? De onwaarschijnlijkheden en toevalligheden nemen toe, en even dreigde ik zelfs over irrelevante zaken na te gaan denken (Blijven Japanners zoveel fitter omdat ze zo diep buigen?). De achtbaan richting einde maakt echter veel goed. Het scenario herpakt zich tijdens de afwas. (Eten kan...) Asako leeft met een brute bruuskheid die jouw aarde doet beven. Het melodrama van het dagelijks leven verloopt volgens irrationele regels. Katten met een kat. Irritant en intrigerend. 'Baku, bye bye!'

Evolution
'Dessine quelque chose.' Kinderen vormen de specialiteit van huize Hadzihalilovic, en net als in Innocence situeert ze haar kroost in een grimmige sprookjeswereld. Toen waren het meisjes, ditmaal zijn het jongetjes, maar verder verandert er – behalve het zeebiologische decor – weinig. Een echt tweede album-rondje, zou ik zeggen. Toch werkt het nog wel, al is de intrinsieke shockkracht wat minder. Een dorp aan zee wordt bevolkt door moederskindjes. Ze zwemmen, wassen en niksen. De tijd lijkt fluïde, verdicht als The Oyster. Waar aan (en in) zee hun wereld vooral goed en vredig lijkt, doet het dorp denken aan het beroemde surrealistische schilderij van Giorgio de Chirico. De steegjes achter die rode toren, daar heerst onheil en unheim. Langzaam spreiden de tentakels van Het Plan zich uit, over de lichamen van de jongetjes. Ierse mythe wordt Japanse gruwel. 'Zal ik sterven?' De hermetische heksenkaas die wordt geserveerd is behoorlijk 'gross'. Hadzihalilovic durft. Zo heb ik nu eindelijk eens een keizersnee gezien. Een traumatische rite de passage van vliezen. De kern van alle horror is een stoned idee. Sardonische grappige body horror, het onvermijdelijke gevolg. Vergeleken met Innocence voelt Evolution meer als Aphex Twin dan als Boards of Canada. Bovenal heerst Massive Attack's Teardrop. 'Er zat een ster op zijn navel.'

Ik moest deze poster hebben...is me nog gelukt ook. :)

http://www.upl.co/uploads/asakoposter1585817765.jpg

nice :D

die bijrol van de kat was erg sterk, terecht op de poster.

Vivarium
Vinexhorror, sleurterreur, het burgermansleven als loop van verwachtingen in een even mooi als angstaanjagend vormgegeven setting.

五郎八卦棍
Shaw Brothers, je weet toch? Eight Diagram Pole Fighter, fascinerende titel, en heeft zoiets als een klassieke status maar ik vond het wat tegenvallen. Veel te veel geschreeuw. "BROTHER SEVEN!!!! WHERE IS BROTHER THREE?!!" Pfff. De gevechten waren ook iets te dansering, alsof je naar een ballet zit te kijken, het plot is chaotisch en iedereen moet ook superingewikkeld dood. Mmm, klink standaard kungfu en toch mist het in al die aspecten net iets. Vreemd hoe nauw dat luistert.

I Spit On Your Grave
Een "video nasty", een wraakfilm, je verwacht geen kwaliteitscinema, maar na ruim een uur zeer "problematische" opbouw heb je op zich toch wel een beetje behoefte aan wraak, maar die acties kunnen het allemaal niet meer goed maken. Eén The Last House on the Left, die filmtechnisch ook wel iets beter in elkaar zit, is genoeg.

heb je op zich toch wel een beetje behoefte aan wraak

lol :D

Spring
'I roll my own, sorry.' De gevleugelde fantasy-vrienden Moorhead en Benson kregen na Resolution een zak Europees geld, gok ik zo. Ze trokken gezellig naar Italië voor die Euro Trip. Spring staat daarmee los van hun 'universum', in zoverre je daar al van kan spreken. Sterker nog, de film begint doodgewoon, met een hoop fysieke shit en een James White als hoofdpersonage. Ook deze fucked up vechtjas ziet zijn leven in de soep leven. Uitweg? Europa. Oplossing? De losse Europese vrouw, uiteraard. Van een originele setup moet het scenario het derhalve niet hebben. Het eerste half uur lijkt het zelfs een wanstaltige Before Nogeenkeer van Linklater te worden. Gelukkig dropt de veel te knappe dame wel een hint: 'I'm half undiscovered science.' Dan gaat het alsnog compleet los. Bijna compleet onvoorbereid ook, wat ik een van de selling points van de film vind. Tegelijkertijd bleef ik toch steeds het gevoel houden naar een hekserige Midsommar te kijken, al maakt de film ook zelf genoeg grappen over clichématige personages. 'You've got the same backstory as Batman.' Het transgressieve talent van Moorhead en Benson laat zich in alle onevenwichtigheid van deze vulvische boot-trip, toch vooral signaleren in de FX. Er spreekt visie uit de visuals. Maar als je de laatste vijf minuten nog altijd zit te exposeren, is het geen Beau-Voir geworden. 'I ate my rabbit.'

FM
'No static at all.' Waar hebben ze meer platen dan in een platenzaak? Op een echt radiostation, natuurlijk. Het muzikale gehalte ervan verkeert in de jaren zeventig echter ook al in gevaar. Een salesmanager arriveert, kalend en in pak, iedereen weet, nog even en hij wil een horizontale programmering. De slackers van QSKY FM lopen er allemaal hipsterig bij en gebruiken woorden die nu nog altijd hip zijn ('stop rappin', 'dibs on the'). De muziek die ze draaien heeft de tijd minder goed doorstaan. Of, preciezer geformuleerd, als Universal-productie is de film FM vooral pseudo-hip. Evengoed een money machine. Dus horen we bijna twee uur lang Eagles-achtige gladjakkers. Als stiekeme fan van Steely Dan kan ik dat nog wel een tijdje lijen, maar het gebrek aan ballen en kleur begint toch op te vallen. Zo wordt de film een niemendalletje. Hier geen altmanteske diepgang, noch het locatiebeheer van Shampoo. Met laatstgenoemde deelt men wel de lol en de hopen coke. 'White nipples!' De humor is Nederlands van aard. Tenenkrommend gniffelen. Cameo's zijn er onder meer voor Linda Ronstadt (klein, bleek en mager) en Tom Petty (lang, bleek en mager). Hun liedjes worden metonymische monsterhits ter illustratie. Music en abyme. Vanaf mijn bureaustoel deed ik de Lido Shuffle. 'What do they care about music, all they care about is money.'

leuk bij Spring op Letterboxd: OMC 4 stars, MB, 3.5 stars, Vido 3 stars, Ludo 2.5 stars.