Filmforum

binnen een half uur, natuurlijk.

H&M

maar niet De Patrick dus nog, MB ;-)

The Big Sleep is met de entree in die tropische kassentuin toch? Extreem onbegrijpelijke film, maar ja, tres cool.

The Farewell
'Jouw brein is bijzonder sterk.' Leugens om bestwil werken in alle talen. Een New Yorkse van Chinese origine ondervindt het, in deze Goodbye Lenin-variant. Haar 'nai nai' is ziek, maar mag van niets weten. De uitgevlogen expat-familie arrangeert als bezoekexcuus een huwelijk. Helaas, niet van het hoofdpersonage, dat zou de tragikomedie ongetwijfeld spannender, en zeker 'leninistischer' hebben gemaakt. Tussen-inzicht: dat de oude bes niet meer in Mao hoeft te geloven, maar in haar eigen blijvende bestaan, bewijst voor mij wel dat China richting Westers individualisme is opgeschoven. Over dit soort stereotyperingen discussiëren de 'bruiloftsgasten' schranzend. Er treedt al snel een paradoxaal dubbeleffect op. Enerzijds lijkt de film didactisch van aard, en toch weer met die Oosterse levenslessen te willen strooien. Anderzijds heeft de (wel degelijk aanwezige) humor iets van een (niet-aanwezige) oester. Alsof alleen de incrowd de luim werkelijk op waarde kan schatten. Het levert een imagologische fusion op. Het beeld van China, van ons, en van zichzelf, door de ogen van een halve ander. De diepte van de exil wounds bereikt men echter te laat (en vooral veel te voorzichtig). Wanneer de familie die je ooit achterliet, overlijdt, is de laatste band met je thuis uit het verleden voorgoed verleden tijd. 'Het zijn gewoon kwaadaardige schaduwen.'

Amazing Grace
'My soul looks back in wonder.' De laatste tijd zit mijn muziekplezier weer in de lift. Dat geldt vooral voor muziek van vroeger, cratedigging for the win. Oftewel, De ouderdom slaat toe, en hoe! Heb al een reggae project klaarstaan voor volgend jaar, maar wie weet kan gospel er ook nog bij. Nou ja... Deze film mag als een enkelvoudig intens shot fungeren. Aretha Franklin gaf in een Zuid-Californische kerk een 'viering', en Sydney Pollack filmde. Door technische problemen bleven de beelden liggen, maar aan Aretha heeft dat niet gelegen. 'She can sing anything.' Elke noot wordt door de First Lady of Soul scherp aangesneden, en luid uitgedragen. Ondertussen rommelen de cameralui met hun immobiele apparatuur, scherp stillen wil ze niet lukken. Het lijkt soms een homevideo. Over de muziek dus. Door het gehoest tussen de nummers vermoedde ik dat Aretha een typische topprestatie levert, vlak voor de ziekte staat het lichaam in opperste alert-modus. De kerkgangers doen even extatisch mee. Zelfs Mick Jagger komt het 'in situ' ondergaan, daar waar deze praise-songs toch het beste werken. Emotioneel wordt het vooral als pa Franklin verschijnt. Hij fungeert samen met 'mother Ward' als de getuige van Aretha's bruiloft met God. Zij geeft voor Hem alles. Hypnotiserend, zelfs haar handgeklap krijgt grandioos de Geest. 'There is a land...'

雪之丞変化
Mooie en vreemde film uit 1963. De Engelse titel Actor's Revenge vat het prima samen. Een kabuki-acteur, gespecialiseerd in vrouwenrollen, ziet tijdens een optreden drie mannen die 20 jaar eerder zijn ouders tot zelfmoorden dreven. Tijd voor wraak. Als een volwaardige method-acteur blijft deze Yukinojo vervolgens als vrouw rondlopen (geen idee of dat gebruikelijk was) wat natuurlijk wat fijne hints naar lesbische liefde oplevert als de dochter van een van de mannen verliefd op de acteur wordt. Bij vlagen heel eigenzinnig gefilmd, met een zeer ongebruikelijke reductie van van objecten of personages die omgeven worden door duisternis. Heel artificiële film ook dankzij de studiolandschappen en de vreemde muziekmix waar jazz wordt afgewisseld met sentimentele filmmuziek. Ik werd een beetje dolgedraaid door alle personages en hun motieven en als klap op de vuurpijl speelt de hoofdpersoon ook nog een ander personage, waarvan ik lange tijd twijfelde of hij niet gewoon dezelfde was die op stripachtige wijze even snel van identiteit verwisselde.

なき森で叫べ
Sion Sono met een ネットフリックス Originalu, wie had dat ooit gedacht? Helaas heb ik mijn tax bereikt met de beste man. The Forest of Love is zoiets als een samenvatting van zijn oeuvre: bevallige tienermeisjes in schooluniform die eigenlijk heel decadent zijn, geflipte ouders, seriemoordenaars, seks, geweld, HEEL VEEL GESCHREEUW!!!!! En dat tweeënhalf uur lang. Mijn aandacht verslapte halverwege en ik schrok echt toen ik er achterkwam dat ik nog een uur te gaan had terwijl ik al op het laatste kwartier hoopte. Die man moet echt leren knippen in zijn films. Toch wel een paar goede grappen en mooie shots en een van de hoofdpersonen is heerlijk irritant als een soort Japanse versie van Nigel Farage. Twist was ook wel aardig maar kon me allang niet meer schelen. Eigenlijk heel voorspelbaar als provocatie, "Willen jullie Sono op Netflix, dan krijgen jullie Sono!"

Ernie & Joe
Het begint met een bekend beeld, man (zwart natuurlijk) met schroevendraaier wordt voor de zekerheid maar neergeschoten door opgefokte agenten. Deze documentaire laat echter zien hoe het anders kan, of moet. Van alle tijd die wordt besteed aan schietles kan je makkelijk wat afsnoepen om wat over psychologie te leren. Veel "verwarde mannen" zijn in eerste instantie vooral een gevaar voor zichzelf maar door agenten die gelijk militaire strategieën uitstippelen en pistolen/tasers trekken escaleert de boel gelijk uit de hand. Probeer niet de hardassed cop uit te hangen maar geef aan dat je ook bang bent, praat, toon je menselijke kant. Zo simpel eigenlijk, zo betoogt het duo uit de titel. En hun gelijk wordt bewezen, belangrijk in deze tijd van "verwarde mannen" … maar ja, die lopen al op straat omdat we een regering hebben die sws liever monnie stackt dan eens investeren in een gezonde samenleving.

Norsemen s01
Over vikingen en Scandinavië heb je veel vooroordelen, die hier op komische wijze door elkaar worden gehusseld, de vikingen hebben hier een levendige overlegcultuur over hun plunderingen. Praten over gevoelens enzo, "gefeminiseerd" zoals de romantici zouden zeggen. Het zou zomaar realistischer kunnen zijn dan die conservatieven denken.

belangrijk in deze tijd van "verwarde mannen" … maar ja, die lopen al op straat omdat we een regering hebben die sws liever monnie stackt dan eens investeren in een gezonde samenleving.

so true. Mannen die terroristische aanslagen plegen, domineren wekenlang het nieuws, maar als er een verwarde man voor de Hudson Bay wat doet, moffelen we het snel weg, ook al is zo'n aanslag allicht makkelijker te voorkomen.

Varda par Agnes
'C'était une expérience très, très particuliere.' Bejaarden mogen in herhaling vallen. De knuffeloma van de Franse cinema overleed dit voorjaar. Via deze docu keek ze nog een keer terug op haar werk, zoals haar films dat al twintig jaar leken te doen (maar ook toen was ze bejaard, dus mocht het). Kunst is enkel nog reflectie, zei Hegel... Varda fungeert hier als inleider bij haar eigen werk, vanuit theaterzalen waar groepen geïnteresseerden aan haar lippen hangen. De chouchou roept 'extrait!' en dan volgt er weer een duik. Zoals de titel suggereert gaat het met name over de (technische) kant van haar werk. Terwijl dit, achteraf bezien, de laatste kans is geweest voor een werkelijk nieuwe reflectie. Die op haar eigen, naderende dood. Ik vraag me af het paars dat ze draagt een bedoelde rouw-hint is. Vara's werkwijze kenmerkt zich alle decennia door haar liefdevolle blik. Het verlangen naar fictie in docu en omgekeerd. Ook wanneer Agnes museale hipster wordt, blijft ze echt en nep combineren, liberté et salte. Het leven heeft een fantasie-frame nodig, liefst zelf geknutseld. De vraag blijft of er nieuwe liefhebbers bijkomen door deze docu. Beter noteer ik zelf nog wat Varda's op mijn kijklijstje. Mur Murs bijvoorbeeld. De deconstructie van een documenteur is nu voltooid, en kan opnieuw beginnen. Spiegeling na spiegeling. 'Je sens mieux les choses.'

Sueño en Otro Idioma
'Ze hebben elkaar vijftig jaar niet gesproken.' Fijn en zinnig linguïstisch sprookje uit magisch-realistisch Mexico. Veldwerken blijkt terecht: zuipen, regen en conflicten. Een universidad-medewerker met een Peter Sagan-grijns trekt naar de jungle om de laatste sprekers van een inheemse taal te interviewen. Helaas, de twee Overgeblevenen hebben mot. Hoe menselijk. Heel veel verder dan 'Chupa is hallo', komt de onderzoeker daardoor lange tijd niet, al weet hij wel een kleindochter te (be)grijpen. Op dat moment lijdt de film aan wat dichter bij de natuur-clichés, die tegelijkertijd (paradoxalerwijs) omslaan naar dichter bij Waren de Goden Kosmonauten-taferelen. Zodra de pijn toeneemt, begint de wrange film zelf te leven. De kleindochter is meer geïnteresseerd in het leren van Engels. Daar krijgt taal een concrete vorm, als grote verbinder en verdeler. (Sterk gelieerd aan geld). Want taal symboliseert uitertaard ook klasse. Het scenario zet het allemaal parabellisch eenvoudig in een onderzoeksschema. Wanneer de bovenaardse magie terugkeert, werkt die als een noodzakelijke gum. De lijntjes verdwijnen. Liefde overstijgt alle talen, zelfs zij die verdwenen zijn, en onherroepelijk nog moeten verdwijnen. Wat zei Wittgenstein ook alweer? Wovon man nicht sprechen kann, darüber muss man schweigen. 'Ze noemen het De Betovering.'

Once upon a Time in Hollywood
'My booze don't need no buddy.' Er deden meer verhalen over deze film de ronde, dan erin verteld worden. Vijftig jaar na de Manson family murders komt Tarantino met zijn versie. Dat belooft waanzin, denk AFTh's Schervengericht in Hollywood. In werkelijkheid is het vooral wachten en babbelen. Het niveau blijkt dat van de Coens-ode aan dezelfde droomwerkplek, waarvan ik de titel allang vergeten ben. Liefdevol en warm (wie zou er ook in zijn eigen nest pissen?), veel te melden is er echter niet. Tarantino leeft zich uit met wat imaginaire cinema (The Fourteen Fists of McCluskey!) en DiCaprio doet zijn best als tv-westernheld op retour. Ergens schemert in zijn treurige jet en set-leven wel een goede film, bijvoorbeeld met een jonge, gritty medespeelster. Maar ja, de Manson murders moesten ook nog worden opgezet. Mag dat nog wel trouwens, een film over Polanski als slachtoffer? Als Tarantino iets echt gewaagds wilde doen, dan had ie de relatie tussen pseudocowboy DiCaprio en diens louche stuntman Brad Pitt uit moeten diepen. Ik deed mijn best de homoseksuele subtekst erin te lezen, maar veel hints volgen er niet. 'With the new wife I just can't afford you anymore.' De uren kabbelen easy breezy voorbij, zonder werkelijk boeiende scenes, soms zelfs flirtend met saaiheid. Er was eens een film over een film zonder fut. 'That's not verbatim.'

De relatie tussen de boys had inderdaad meer in gezeten, deze was echter wel bevredigend:
https://www.instagram.com/p/B5d_q0on8xY

haha! ja de hond was een hoogtepunt. En vooral dat voer. :o

Le Prénom
Acceptabele Franse komedie, alhoewel, men gaat er vrij hard in tijdens een etentje tussen familie en bekenden na een "gewoon een grapje, man"-moment. Begint met zo'n Jeunetachtige introductie vol verwijzingen en toevalligheden waar ik achteraf van dacht dat hij overbodig was. Maar goed. Prima Frans theatraal acteerwerk met de hysterische versnelling altijd binnen handbereik. Prima vermaak, onsympathieke personages, beetje ongeloofwaardig maar dat hoort een beetje bij dit soort verhalen met moraal.

http://www.upl.co/uploads/Vivresavie1576419328.jpg

Once upon a Time… in Hollywood
Best vermakelijk hoor, maar 2 uur en 40 minuten? De actiescene die je als "beloning" krijgt aan het eind is me bij vlagen echt te gortig. Toch ook wel de nodige leuke momenten al had er ook meer in gezeten qua Italiaanse cinema mimicry. Wel komisch hier en daar en goed geacteerd en mooi gemaakt.

Anna And The Apocalypse
Een zombiekerstmusical. Het kon erger allemaal maar ook beter. Sowieso korter.

eens! (ouatih)

wow Anna Karnina haalde teletekst 101 niet eens :o

Nuestro Tiempo
'Waarom zo verlegen?' De gewone mens gaat vreemd, de intellectueel gaat vreemd en praat er uren over. Zo ook Regeydas, die hier zelf de hoofdrol speelt. En ja, het is ook zijn echte-genote (regisseur Natalia Lopez) die met hem on screen een relatiecrisis beleeft. Ceylan's Climates ging hen voor. Het Mexicaanse (buiten)klimaat speelt op de cowboy-ranch zijn ruige rol. Slagregens, en modderbaden. Alles gefilmd in natuurlijk licht, zodat de kijker net zo weinig overzicht heeft, als de personages over hun leven. Jammer genoeg ontbreken de lenzen van Post Tenebras Lux. In wezen gaat Regeydas hier zelfs betrekkelijk traditioneel te werk. In onderwerp, en in het Europese arthouse-ritme van peilen en afpellen. Denk: Bergman en Antonioni. Communiceren helpt niet bij kapotte liefdes, en daar verandert een webcam niets aan (net zo min als een old skool Sade-fantasie dat doet). Met het verstrijken der uren slaat de Regeydas-touch alsnog geniepig toe. Het eindeloos filmen van nergens toe leidende wegen. Een autoraampje gaat open, en ongefilterd stroomt de pijn binnen. Er klinkt goedgekozen muziek van oude, even ingewikkelde proggers (King Crimson, Genesis). De liefde blijkt van een kierkegardiaanse kutheid. Het paar kan lullen wat ze willen, het helpt niet. Een zeer volwassen cock en bull story. 'Waarom zou ik dingen in jouw woorden zeggen?'

wow Anna Karnina haalde teletekst 101 niet eens :o

Barbaren! Op de Twittert-tijdlijn was het in ieder geval groot nieuws. Tumblr heeft ook een rouwperiode van een maand afgekondigd.

Ik heb volgens mij geen films met Anna gezien, ms eens wat aan doen.

Une Femme est une Femme!

(OMC's plaatje was van Vivre Sa Vie, ook famous)

Bande à part misschien wel als eerste?

Queen of Hearts
'Jij bent zo makkelijk te manipuleren.' Fraaie paradox-erotica uit Denemarken. Een Mrs. Robinson doet hier een Woody Allentje. Oftewel, het is de vrouw die met haar stiefzoon aanpapt. Hoe daarover te oordelen, in tijden van slutshaming en man blaming? De film toont zich een tijdje op haar hand, ze is gewoon underfucked door haar saaie burgerman. Het scenario laat in grijstinten peinzen over de levenscyclus van mensen. Daarin lijken man en vrouw niet gelijk te lopen. De man blijft te lang kind, voor de snel opgroeiende dames, en vervolgens raakt hij dik en uitgeblust, net wanneer zij aan haar tweede jeugd begint... Qua looks wordt de 'kwestie' wat burgerlijk in beeld gebracht. Adrian Lyne had wel wat spannendere shots verzonnen. Tijdens de tweede helft gaat de tainted love-overdrive inhoudelijk goed aan. De stepmom fantasy is niet voor niets en vogue in pornoland. Likliklik doen de tweelingdochters van de vrouw aan hun campertiaanse ijsjes. Ook de vragen blijven intussen komen. Geilheid wordt haast psychologisch lijden voor de vrouw (wat me een problematisering lijkt van vrouwelijke seksualiteit). De koppeling met geweld die wordt gelegd is dan weer begrijpelijker, en maakt de finale extra gecompliceerd. Net als la vie sexuelle. Een onbedoelde femme fatale doet een krokodillebekentenis. Loveless. 'Het is jouw feestje.'

Yomeddine
'Gegroet, ziek volk!' Bedoelt hij zichzelf met deze waarschuwing, of plaatst hij zichzelf juist erbuiten? Een Egyptische man scharrelt zijn kostje op de vuilnisberg bijeen. Hij woont in een leprozenkolonie. Van binnen allang genezen, blijven slechts de littekens, die pijn aan de ogen doen. Ik betrapte mezelf erop dat ik nauwelijks naar zijn handen durfde te kijken. De gehandicapten zijn het wel gewend, zodanig zelfs dat ze er om kunnen lachen, onderling. Het knappe aan 'Judgement Day' is dat het zich nimmer tot sentimentele freakshow verlaagt. Alleen al daarvoor verdienen de makers respect. Over scenariohobbels valt wel te klagen. De man maakt samen met een Nubische weesjongen een afgesleten reis naar zijn geboortegrond. Twee halven tellen als een, te midden van toeristische plaatjes (ja, echt) en een UNICEF-gevoel van goedmoedigheid en muzikale stemmigheid. Het acteerwerk is gelukkig noch amateuristisch, noch gladjes (maar hou zou dat ook hebben gekund?) Deze Olvidados geloven hartstochtelijk in de voorzienigheid, met een beetje hulp van de Staat. 'Allah zegen de Egyptische bureaucratie.' Net als in Werner Herzogs befaamde dwergenepos wordt de kijker met liefdevolle hand gedwongen door de handicaps en zijn eigen (voor)oordelen heen te kijken. Volkomen terecht, natuurlijk. 'De mazzel, zieke mensen!'

Le Daim
Of wel Deerskin. De nieuwe film van Quentin Dupieux dus. De trailer zette me op het verkeerde been: het schiep bij mij de verwachting van een absurdistische film over de obsessie met een kledingstuk, een film waar ik helemaal in mee zou gaan. Maar zo gemeen, eigenlijk zitten alle grappen over dit thema er al in en gaat Dupieux in de uiteindelijke film op veel meer thema's in. En die zijn niet allemaal even succesvol. Zwijgzame Fransoos rijdt naar een bergdorp waar hij een lelijk vintage hertenjack overneemt waar hij blijkbaar naarstig naar op zoek was en belachelijk veel geld voor betaalt. Wel krijgt hij er als bonus een videocamera bij. Zie hier het probleem. Geen geld meer, relatie duidelijk op de klippen vanwege de obsessie en dan begint het jasje ook nog eens tegen je te praten. Film maken dus. De twist laat ik even liggen, ergens wel een aardige satire op een bepaald genre, maar ik vond de film teveel zwalken zeker in vergelijking met het prachtige Realité. En ik heb toch altijd moeite met oplichter/bluffende hoofdpersonages. Pluspunt: Adèle Haenel die de meer ingetogen kant van Adjani begint te beheersen.

was wel positief verrast om een Dupieux in de Nederlandse (zelfs Bredase boeren)bios aan te treffen. Althans op het programma, mede gezien deze recensie nog even zien of het ervan komt.

mede gezien deze recensie nog even zien of het ervan komt.

Oef, killer van sympathieke low-budgetfilms. :)

nu komen ze nimmer meer in de bios :P

The Two Popes
Zag de trailer en die voorspelde zo'n Acteursfilm met van die woedeaanvallen enzo. Keek met een scheef oog en werd al snel meegetrokken door My Diner With Ratzinger. Inderdaad uitstekend geacteerd door Pryce en Hopkins die net als in Nixon ergens gewoon Hopkins is en toch knap de complexiteit van Ratzinger belichaamd. Oh noemde ik Nixon? Meirelles toont zich een goede pupil van jaren '90 Oliver Stone en dat werkt met name in de jaren van Argentijnse junta wonderbaarlijk goed. Echt eng, ook omdat je nooit weet of er archiefbeelden in worden verwerkt. Verder een fijne praatfilm over katholicisme, niet mijn favoriete onderwerp, maar zo af en toe doet geen pijn.

Ze zijn ook steeds sneller met zulke films, voor mijn gevoel. Het momentum van Paus Franske is er wel af, dit jaar nauwelijks in het nieuws geweest.

Blijkt dus verdilleme helemaal niet de Beats die ik wilde kijken! :o

Beats
'Can I do it online?' Cratedigging en chopping is (weer) hartstikke in. Wat eigenlijk wonderlijk is, gezien de hiphop die je in de hitlijsten hoort. De ratelende trap-snares en hi-hats hebben weinig weg van de zoektocht naar een Panamees rumba-bandje dat een goede fill laat klinken halverwege hun b-kantje. Wel bevat de moderne hiphop natuurlijk het rocken op de MPC's. Vooral die liefde treffen we hier, in een Netflix-film over een jonge beatproducer. 'RZA he never had Froot Loop shit like y'all got on your computer right now.' Dankzij Ableton & de Machine eert Yung August zijn zusje. Het acteerwerk heeft daarbij veel weg van Fruitvale Station. Marginaal beter, misschien, maar toch vooral van goede wil. De manager die onze boy ontdekt kent zelfs maar één gezichtsuitdrukking. Gaandeweg wordt Beats vooral zijn Prince of Thieves. Als 'rent-a-cop' probeert hij zijn leven te beteren. ''You got like a different posture and shit.'' Pas als personal coach voelt hij zichzelf goed. Hij 'redt' een jongen, niet van de straat, maar juist door hem weer naar de straat te brengen. Jammer genoeg blinkt de muziek niet uit in subtiliteit. Dat geldt eigenlijk voor de hele film. Zelfs een potentieel Garden State-moment wordt voorbijgesjeesd. Overbeschermende moeder hoort voor het eerst het talent van haar zoon. Een kick drum is genoeg en de tranen vloeien al. 'Run that back.'

je suis een SF-beginner. :-)

Ad Astra
'Please maintain situational awareness.' Verrassend goede SF. Ik dacht we krijgen een space opera met Brad Pitt en wat buitenaardse wezens, misschien Sandra Bullock als vederlichte love interest. Niks van dat. Ad Astra doet haast alles goed, door nagenoeg niks te doen. Arthouse komt met breedvoerige SF als vanzelf dichterbij, omdat er intrinsiek nu eenmaal geen ene fuck gebeurd. Pitt begint als Falling Man, wanneer hij van een stel antennes dondert, meteen al een gewaagd bittere allusie. De aardse misere wordt snel verruild voor de existentiële twijfel van het Niets. Op de voice-over bromt Pitt slechts in juxtapositionele aforismen. Soms gemakkelijk, vaak mooi. Out there gaat hij op zoek naar zijn pa. Toegegeven, daar komt alsnog het Star Wars melodrama-moment om de hoek piepen. Ook dan blijft de film echter aandoenlijk, en vrij subtiel. 'Father if you can hear me, I am attempting to communicate with you.' Merendeels reist Pitt met zijn Solaris door de Melkweg, en ontmoet kortstondig(e) kompanen, zoals de Leo Beenhakker-achtige rouwdouwer Donald Sutherland. De vervreemde astronaut realiseert zich de nutteloosheid van elk van zijn pogingen tot contact. Of neen, dit besef veruitwendigt zich slechts, in de spiegeling van de helm, de cocon die hij niet meer kan verlaten. Totdat het slot hem een makkelijke pass geeft. 'I have infinite work to do.'

Sorry We Missed You
In de bios met gezelschap, dus geen “officieel” stukje :P Loach op zijn gekende marxistische pamfletten-toer. Iets beter dan de vorige trits. Een Job-vertelling. Jammer genoeg is de acteursregie niet denderend, of er was gewoon weinig tijd (wat een zekere kapitalistische ironie heeft gezien de film). Zo'n film waarin de acteurs over de tekst struikelen en 'm dan verbeteren.

je suis een SF-beginner. :-)

Oeff. :) Maar eerlijk is eerlijk die beginscene was mooi, maar ook wel bespottelijk, maar Metafoor...en zo eigenlijk de hele film door [peinzende smiley]

Er wordt nochtans nog steeds wat af gesampled, al is Paul's Boutique niet meer te betalen en staat 3Ft High nog steeds niet op Spotify. (Dit soort compilations zijn echt treasure troves, echt retegave albums door ontdekt al wordt je ook horendol van de keuzestress … what to play next?!?!🙀)

Blood Rage
In het slashergenre een van de betere. De plot twist is niet echt een verrassing maar het maakt de verwarring niet minder groot. Verder natuurlijk een paar mooie moorden, want daar gaat het om.

Bande à part
Vivre sa vie
Mooi hoor, past ook mooi, nu ik zo op de Fransemuziektip ben. Die kerels in Bande à part zijn weer redelijk onuitstaanbaar en je vraagt je af waarom de hoofdrolspeelster bij ze blijft rondhangen. In Vivre sa vie is er een professionele afstand die de relatie tussen haar en die mannen beter te begrijpen is. Ik had trws al 2 Godards gezien dus ook 2 keer Anna. Maar kan geen kwaad er nog een paar te zien.

Frequencies
De onmogelijke liefde kan mogelijk gemaakt worden met nieuwe techniek. Mooie en originele s.f.

The Day Shall Come
Van de maker van Four Lions maar deze keer zijn het niet de (vermeende) "terroristen" maar de veiligheidsdienst die maar aan klunzen. Komisch maar met een bitter nasmaakje, zie het verhaal van die "man met hoedje" in Geert Maks Europa-serie.

Jojo Rabbit
De maker vond het jammer dat hij nog eens moest vertellen dat de nazi's de bad guys waren, maar de boodschap van z'n film is problematischer. Als er iets is wat we hebben kunnen leren van de afgelopen twintig jaar is het dat antisemitisme (en andere -ismes en -fobieën) geen gevolg van jeugdige onwetendheid is. We zitten al met veel te veel apologeten met deze boodschap. Nazis are bad, mmmkay? is al lang de consensus maar de "realisten" zien de nazi in zichzelf niet.

Don't F**k with Cats – Hunting an internet killer
Driedelige documentaireserie in de stijl van Errol Morris maar wel traag als dikke stront en derhalve veel minder dan Morris. De teksten van de interviews lijken gescript met spanningsbogen die als tijd rekken aanvoelen. Ook de visuals van alle computerschermen blijft niet heel spannend (wel leesbaar op mijn relatief kleine scherm). Bijzonder verhaal, daar niet van, maar met akelig moralistische final words.

Oeff. :) Maar eerlijk is eerlijk die beginscene was mooi, maar ook wel bespottelijk, maar Metafoor...en zo eigenlijk de hele film door [peinzende smiley]

gij beta-SF-nerd. :P

Apocalypse Now vergelijking wel spot on. Op plotniveau niet origineel. Genrefictie it is

ohh dat zijn de lekkere filmpjes MB (heb ik het over de YouTube links xD) toch lijkt dat moderne cratedigging soms zo - vind loop van 4 bars. - ram met snoeiharde MPC kick snare erover, en done.

"man met hoedje"

moest aan The Wire denken.

Frequencies ga ik zeker zien.

Marriage Story
'She's a Virgin who gives birth.' Na de blijde poort des levens, begint de ellende. Voor ouders. En kind. Misschien zouden stellen het bij huisdieren moeten houden ('nope'). In deze 'update' van Kramer vs. Kramer komt er in elk geval weer ellende van. Ik plaats aanhalingstekens, omdat Baumbach op de chique-klassieke toer is. Woody Allen-achtig in voice-over en flauwe humor, Bergman in referentie en huwelijksanalyse, maar bovenal dus, die de film over de Kramertjes. Nu was ik daar toch al niet zo'n fan van... Aan de pogingen tot groots acteren ligt het niet. Scarlett Johansson versus Adam Driver levert een aardige battle op. Scarlett wint op acteergebied, maar Adam is degene die eens een cd zou moeten maken. (Vreemd dat ie dan weer totaal geen voice-over stem heeft). In mannenwereld Hollywood lijkt de sympathie toch een mespuntje (au!) meer bij Hem te liggen, hoe sterk Zij ook is. De seventies-retro manifesteert zich intussen met meta. Adam speelt een beroemde regisseur, wat de goden verzoeken blijkt. Steeds meer kreeg ik toneelstuk-associaties, nimmer een goed teken. De film wordt gered door een stel advocaten. Normaal is een rechtszaak in cinema een minpunt, hier wordt het rondje The Verdict (nog meer retro) erg amusant. Alan Alda doet een Paul Newman, Ray Liotta het doorgedraaide Amerika. 'I needed my own asshole.'

Een man met hoedje in The Wire? Weet ik ff niet meer.

En welke Patrick bedoel je (nog iets verder naar boven), Ludo? Ik twijfelde of ik de goeie had omdat deze een orkestrale soundtrack had maar er blijkt dus een Italiaanse flip te zijn met met muziek van Goblin (die soundtrack kende ik).

Zombieland: Double Tap
Tja, die eerste was best leuk maar deze hoefde dus niet. Te flauw, ook weinig ruimte voor een verhaal als de zombies de wereld al over hebben genomen. De verschillende types die zijn ge-evolueerd wordt na de uitleg niks mee gedaan, de slachtingen en special fx zijn niks bijzonders en dan is er dus alleen wat zoetsappige gedoe over.

The Lighthouse
Zwartwit, die gegroefde kop van Dafoe en het vreemde taalgebruik, ik denk dat we weer eens in het hoofd van iemand die doordraait zitten. Logica is ver te zoeken dus, maar de sfeer is visceral en ik zou het willlen omschrijven als een filmversie van Deathprod.

해빙 Bluebeard
Gescheiden gastro-enteroloog huurt een kamer boven een slager en draait door, mensen verdwijnen. Moordmysterie met vele plottwists. Weet nog niet waarom het Bluebeard heet, zoveel doden vallen er niet, maar ik weet ook nauwelijks meer dan de body count van dat sprookje (en dat Anna Biller van The Love Witch met een verfilming bezig is).

Les démons
De boog staat niet altijd gespannen bij Jess Franco, dat is bekend, maar bijna twee uur is dan een hele zit, ondanks Britt Ekland als hitsige non. De soundtrack is in ieder geval wél de moeite.

Ο Δράκουλας των Εξαρχείων Dracula of Exarcheio
Terwijl de extreemrechtse regering de grass roots-initiatieven van de uitgehuilde Grieken in Exarcheio (de armste wijk van Athena, vergeven van vluchtelingen en daklozen, zie Ingeborg Beugels Hotel Athene) met grof politiegeweld de nek omdraaien, even terug in de tijd. Het is altijd wat in Griekenland en hier hebben we een film met communistische zombies en Dracula die een rockband frankensteint met eigenschappen van Jimi Hendrix en Manolis Chiotis, de "Jimi Hendrix van de bouzouki". Zo'n film waar je eigenlijk eerst geschiedenisboeken moet lezen, maar ondanks alles wat je mist toch zo'n vreemd schouwspel dat het de moeite is om er toch even kennis van te nemen.

După dealuri Beyond The Hills
Duurt lang voor het op gang komt, de eerste anderhalf uur is het lastig wakker blijven bij de haast meditatieve op fluistertoon gesproken dialogen. Wanneer Alina bezeten raakt, danwel geestelijk verdicht, afhankelijk van hoe je dit soort fenomenen wil duiden, worden er eindelijk eens wat stemmen verheven en belanden we in een soort exorcismefilm, maar zonder horrorsensationalisme.

https://en.wikipedia.org/wiki/The_Greek

(Wikilol voor het uberhaupte bestaan van deze pagina)

https://www.imdb.com/title/tt7618604/

de IMDb plot klinkt wel right up on the/your/our alley. (maar het zal volgend jaar worden voor mij, nog 1 film te gaan dit jaar.)

Ah, en ah!

Moet The Wire eigenlijk een herbekijken.

Star Wars: The Rise of Skywalker
Nooit meer Star Wars! Best wel een opluchting. The Last Jedi maakte eigenlijk duidelijk dat er geen negende deel nodig was. Maar ja, beloofd is beloofd en alles moet netjes worden beëindigd. De eerste helft is nog erg leuk met als hoogtepunt de figuur Zorii Bliss waar je zowaar alleen maar de ogen van krijgt te zien en die de politieke oneliner van de film levert. De tweede helft is de creativiteit op en krijgen we variaties op het bekende, maar dan als digitale bombast. Mooi einde, dat dan weer wel.

Enter the Void
Oscar rookt DMT, negeert vanzelfsprekend zijn telefoon, komt 20 minuten later weer bij en gaat verder met zijn leven. Einde film. Nee hoor, ik zag de extended uncut whatever versie waarbij de tijd komt stil te staan. Bij vlagen indrukwekkend gefilmd, bij het mooiste shot weet je niet of je naar een drone-opname, maquette of CGI-versie van Tokio kijkt. Toch ook een wat makkelijke keuze hè, de meest fotogenieke stad ter wereld ipv de reïncarnatie-perikelen van een Noord-Franse slager die een hartaanval krijgt. Nou ja, in ieder geval zijn we Amsterdam bespaard gebleven. Achteraf zag ik pas dat de soundtrack weer van Bangalter was, ook subtiel en toepasselijk. Het verhaal? Ach, lastig om iets van te maken en gewoon ondergeschikt aan het Idee. Vervelende lui ook allemaal, maar ergens vond ik Noé's pessimisme wel eerlijk (en deprimerend.) Lastige film, bij vlagen irritant maar blijft toch de volgende dag rondspoken.

ghehe re: Amsterdam. Misschien Noe's meest nihilistische (en dat zegt wat.)

https://subjectivisten.nl/cinema-in-2019-ludo/

daarin ook de 2 laatste films van dit jaar, gecomprimeerd.

The Wild Pear Tree
'Wat een gezin van dierenvrinden!' Het Peerd van Troje. De buitenstaander komt ongewenst terug de stad in. Çan wordt door deze snob beoordeeld als veroordeeld tot een afbrokkelende kneuterstad. Het is nog net niet 'het Oosten' waar het altijd sneeuwt en de terreur heerst. Sneeuwen gaat het toch. De terreur beperkt zich tot de familie. Ceylan neemt weer ruimschoots de tijd voor een heerlijk generatieconflict. Pa versus zoon. Senior een gok-verslagen leraar, in alles een mengeling van ongewenste wijsheid en onafgedwongen autoriteit. Alles wat hij te bieden heeft, verdwijnt in zwarte gaten – de gokhal (en de put). Junio is nog minder sympathiek. Met zijn hangende schouders en moeilijk kijkende Springsteen-bekkie sjokt hij rond. De wannabe literator, schrijver van een ' autofictie metaroman' provoceert zonder zelf van veel talent getuigenis te gegeven. 'We hadden al een vuilnispoëet.' Juist het feit dat hij als hoofdpersonage de ware eikel is, maakt de film een dappere exercitie, waarbij soms hallucinant de realiteit uit beeld verdwijnt. Een insiderfilm blijft het wel – gelukkig ben ik dat zei Pompeus – de l'art pour l'art-discussie is nimmer ver weg. Het mooiste deel haalt in een babbelmarathon de scholastiek boven. Drie mannen op de Turkse Toverberg, en de lessen die geleerd moeten worden. 'Jij hebt altijd het laatste woord, meteen.'

Parasite
Lord would you buy me a Mercedes Benz? Na Lazzaro Felice alweer een frappante familie-parabel over de verderfelijke invloed van het hyperkapitalistische consumerisme ('gratis verdelging!'). Bong schrapt echter volkomen terecht alle religie. Wi-fi is het enige Hogere dat nog bestaat voor een familie van Vrekken. Met keiharde Koreaanse humor ginnegappen zij door hun welbewuste luizenleventje. 'Dit is zo metaforisch.' De Flodders met, toegegeven, heel wat meer skills, dringen zich op aan een rijkeluisfamilie. Daar heerst de Amerikaanse controle-obsessie in optima forma. Doodgeknuffelde kindjes en smetvrees schudden elkaar een (in plastic gehulde) hand. Na een half uur begon ik me af te vragen hoe dit ruim twee uur leuk kon blijven. Welnu, laat dat maar aan Bong over. Met aanstekelijk veel zelfvertrouwen 'gezegend' (en poep en plas-grappen voor zijn eigen plezier) gaat de meester van de genrebend-achtbaan op topsnelheid richting doel. Een beetje horror erbij, wat schlagers en Noord-Korea, en hop: je hebt een film waar geestverwanten Tarantino en Peele een keldermoord voor zouden plegen. 'Respect!' Ik miste wel wat persoonlijke gekte. Gelukkig vergoedt (!) het uitzinnige, dostojevskiaanse einde veel. Armen stinken, geld niet. Dat en alleen dat staat tegenwoordig nog in natuursteen gebeiteld. 'Hoe kan je je eigen slipje vergeten?'

De Matchmaker
Een soort Alles Is Liefde maar dan nog niemendalleriger.

花筐 (Hanagatami)
Net als Rollins La nuit des horloges een film van iemand die zijn einde voelt naderen, de melancholie is om te snijden. Verder natuurlijk totaal anders. Ik ken alleen Hausu van Ōbayashi maar naar verluidt verwijst hij ook terug naar zijn eigen oeuvre. Los daarvan is het nog steeds een 3 uur durend avontuur, niet zo bizar als Hausu maar allesbehalve normaal. De oorlog is het trauma wat verwerkt wordt met sex en de dood met een surrealistische 2D-greenscreenvibe. Volwassenen zijn kinderlijk en kinderen ineens heel volwassen als oorlogsslachtoffers. De orkestrale soundtrack zou mierzoet zijn zonder de oriëntaalse houtblokken en soms psychedelische beeld- en geluidscollages. Een ervaring, kortom.

อสุจ๊าก (The Sperm)
Thaise gekkigheid over een masturberende rockzanger die fantaseert over een fotomodel. Dan gaat zijn zaad een eigen leven lijden en blijken ze deel uit de maken van een interplanetair onderzoeksteam. 🤪

White Men Can't Jump
Sportfilms zijn niet echt mijn ding maar ik proefde een biertje met de naam White Stouts Can't Jump waarbij wat gemopperd werd ("dit kan weer wel" of "dat zou nu niet meer kunnen", weet niet meer precies) maar ik denk dat ie prima kan. Je zou nog kunnen klagen dat wit weer aandoenlijk dom mag zijn en zwart de verstandige moet zijn in deze relatie tussen de twee vlot van de tongriem gesneden basketball hustlers, maar er zit gelukkig meer in, al was het maar de heerlijk glunderende Rosie Perez in Jeopardy.

12 Angry Men
Jarenlang aangeraden door zowel mijn vader als schoonvader, zo'n bonafide klassieker waar ik een blokkade van krijg. Blijkt natuurlijk een meesterlijke film. Lumets debuut en dan zo uitpakken. Heerlijk sfeertje, perfecte casting met veel "whaddayaknow"-Noo Yawk-accenten en fijne maatschappijkritiek die redelijk subtiel wordt gebracht, en wanneer niet (de ruggen naar de racist toe) is het gewoon als symbool heel krachtig.

Vida
Gynocentrische serie over twee zussen die complex (pun intended) erven van hun moeder. Moeilijke maar prachtige vrouwen worstelen zich door een web van relaties en persoonlijke ontwikkeling, Mexicaanse identiteit, LGBTH-issues, racisme en de gentrificatie van de wijk. Denk aan David Simonseries als The Wire: dus mooi en genuanceerd zodat je ondanks alle onhebbelijkheden in iedereen wel iets moois ziet en gelardeerd met een hoop harde Spaanstalige poku's (reggaeton tot norteña). Oh, en een hoop broeierige sex.

wopwop! even gynocentrisch googlen (moi).

12 Angry Men, pfff ja, dark summer vibes.

even gynocentrisch googlen (moi).

Moi aussi. Voortaan beter beginnen met "en een hoop broeierige sex" en vandaar uit de thematiek verder uitwerken. ;)

Ik zie na Googlen dat het zelfs een feministische stroming is, ik ging gewoon van "androcentrisch", wat ik wel kende, naar "gynocentrisch". 😎

Ik heb ondertiteling die Spaans ook Spaans ondertitelt, dus het is ook goed voor mijn pinche Español, wel het soort straat "spanglish" waar je meer aan Urban Dictionary hebt voor de vertalingen.

Hors Normes
Van te voren zou je kunnen stellen Toledano en Nakache terugkeren naar hun winnende formule van Intouchables: een Franse jood en moslim zetten zich volledig in voor zwaar autistische jongeren die door het systeem worden opgegeven. Dat multiculti-met-rafels-sfeertje is toch gewoon winning en wordt achteloos gepresenteerd. Kassel en Kateb gaan er ook helemaal voor waardoor het geheel meer documentaire lijkt dan buddy movie (dat buddy gedeelte vond ik trouwens ook verrassend subtiel, meer twee pro's die elkaar steeds helpen zonder sentimenteel te doen.) Verhaaltechnisch misschien niet het meest spannend maar als aanklacht en portret met een groot hart zeer geslaagd.

Jane Fonda in Five Acts
Lange documentaire over een vrouw die geen introductie nodig heeft. Door de jaren heen ontstaat wel een beeld van haar leven maar zo chronologisch strakgetrokken krijg je toch verrassende inzichten. Over haar moeizame relatie met haar vader (On Golden Pond krijgt even een extra lading op deze manier), haar uitputtende Vietnam-jaren maar ook de openbaring dat haar belachelijk succesvolle fitnessvideo's bedoeld waren om haar activistische doelen te financieren. Een mooie en gedreven vrouw, die eerlijk is eerlijk, heel goed over zichzelf en haar twijfels kan praten.

Sorry, iets weggevallen: "Van te voren zou je cynisch kunnen stellen..."

^goes without saying natuurlijk :P

ik moest er weer even inkomen..

Greener Grass
'Wait a second. Wrong husbands.' Het filmjaar begint als voetbaljaar, met een jongen die niet alleen bang voor het bal is, maar ook voor het veld en het spel. De droogkloot-scene zet de toon voor anderhalf uur woke absurdisme. Het deed me vooral aan de VPRO denken. Vaak hemeltergend flauw en altijd heel Arjan Ederveen op zoek naar de grenzen van beleefdheid. Regisseurs Jocelyn DeBoer en Dawn Luebbe vertolken zelf de hoofdrollen en 'zaaien' zo de grappen in. (Op dat voetbalveld... Waar nog wel meer ligt overigens.) Zij zijn twee verveelde echtgenoten in een walgelijk suburban fantasy Amerika, waar alles gedeeld wordt. Aanvankelijk lijkt het richting een feministische parabel te trekken, en meende ik dat de regisseur die van The Love Witch moest wezen. Met name de m/v-omkering die nu de Man een oeverloze babbelaar vanuit de keuken laat zijn, komt aardig binnen. De familie Wetbottom (jaja...) heeft het er maar druk mee. Het constructiewerk piekt wanneer een koter in een hond veranderd. Dan nadert het scenario het sardonische niveau van Solondz. Een echtgenoot wil helemaal geen kind, hij wil een viervoeter. Veruit de beste grap is, typisch genoeg, een meta-grap. Het blijkt de witz met de meeste Power en Range, over de 'gevaren' van tv. 'Kids with knives. Kids. Kids. Kids with knives.'

Le Gamin au vélo
Wallonië, je weet dus dat het kut gaat worden. Alleen op de wereld de remake, zeg maar. Ik moet altijd even doorzetten met films over onsympathieke hoofdpersonages die echt steeds de verkeerde keuze maken. Gast, stop even met rennen, koop een fietsslot. Maar inderdaad, toch wel een mooi droog portret van iemand die het niet mee zit (die vader!) en hoe daar mee om te gaan. Lastige materie allemaal, met een soort van happy end.

Gezien op NPO 2 Extra trouwens. Ik ben waarschijnlijk de laatste die dit ontdekt, maar daar gaan dus alle kwaliteitsfilms naar toe op de publieke omroep. Op normale tijden ook.

Monos
'Laat ze elkaar maar afmaken.' Twee handenvol silhouetten doen gezamenlijk de jungledans. Zijn zij de Monos? 'Si!' De 'kinderen van de Organisatie' drillen zich diep in de jungle van een onbestemd (en ongenoemd) Zuid-Amerikaans land voor een onduidelijk doel. Een mini-Quintana komt om de zoveel tijd kijken hoe het met zijn kinder-FARC gaat. Hij brengt een krant mee voor de buitenlandse gijzelaar (niet om te lezen, maar om omhoog te houden). 'Fraude in Japan.' Deze 'duro' setup zorgt een uur lang voor een intrigerend, gecontroleerd anarchisme. Rituelen worden gevechten, iniatiaties seksspelletjes. Met de entree van het vlees begint Monos op de Franse horror 'Grave' te lijken. Het is echter in de persoon van de 'doctora' (de POW) dat de film stabiliteit vindt, die echter ook ietwat voor de hand ligt, zonder ooit een einde te durven breien. Alles wat de doctora wil is uit Herzogs jungleland ontsnappen. Het zou in de distopische stijl hebben gepast als wij, op welke manier dan ook, gedwongen werden haar te haten, in plaats van ons identificeren met deze Verschoppeling. Er zijn er meer zoals zij, zo blij zijn de kindsoldaten natuurlijk niet. Een laat WTF-moment laat de 'gummibaren' een cameo maken. De 'susswaren' lijken een metafoor voor normaliteit en huiselijkheid, maar de mismaakten worden eruit gegooid. 'Snij de tenen eraf.'

Everybody in Our Family
'Ik kocht het, anderen slopen het.' Roemeense depressies, wat heb ik ze gemist! Bij gebrek aan een nieuwe golf, doen we het met een fijn (en slim) exemplaar uit 2012. Biernaakte mannen en ouwe moekes met knalrood geverfd haar in hun pyjamapak. Ze zijn er allemaal bij. Laat de kibbelingen beginnen, Roemenen maken immers alleen (bek)vechtfilms. Deze valt in twee delen uiteen. Aanvankelijk is de sfeer die van de sukkelaar, een dertiger met een inktvisknuffel op weg naar zijn dochter. De koning van de losers wordt aarzelend door de familie van zijn (gescheiden) vrouw ontvangen. De tweede helft begrijpen wij waarom, maar voor het zo ver is, vermaakt regisseur Radu Jude met slimme spiegelingen. Vijfjarige dochterlief ligt net zo te slapen als haar pa. Een dialoog tussen pa en dochter verraadt zijn paranoia. Terwijl zij uit haar jurkje glijdt, vertelt ze nonchalant (precies dan) over stiefpa. We zien het gezicht van papa betrekken. Hij denkt het ergste. Een toeterstoet van zigeuners luidt de chaos in. Onze sukkelende Jochem van Gelder blijkt niet alleen een echte, pedante arts, hij kiest in de Divorce Story ook volledig voor pijn. De Ene lijn van Ellende is eenoudig, maar als je nog in de laatste paar minuten een corruptie-grapje in je film weet te moffelen, heb je als regisseur de zaak onder controle. Hij wel! 'Ik ben niet gemeen, ik ben goed.'

Adam's Rib
Vermakelijke Classic Hollywood komedie met het duo Hepburn/Tracy. Sterk toneelachtige vibe maar ook heel crispy gefilmd. Stevig feministische boodschap die je natuurlijk goed kan laten verkondigen door de kordate Hepburn. Groot deel speelt zich af in de rechtszaal waar ik nooit echt blij van wordt, maar dit was met een wat kluchtige insteek te overleven. De feministe komt er natuurlijk niet compleet mee weg, zou ook een beetje zielig zijn voor Droopy Tracy. Liefde en mooie herinneringen zorgen ervoor dat iedereen met een goed gevoel naar huis kan gaan.