Filmforum

Eight Grade
'I haven't been getting, like, a lot of views.' Meisjes en jongens van dertien, de ultieme nostalgie voor dertigers? Ik kan me in elk geval nog prima met ze identificeren. Regisseur Bo Burnham volgt een muurbloempje in het laatste jaar van 'middle school'. Door hun uiterst serieuze schoolsysteem benadrukken de Amerikanen het tafellaken en servet. Die vreemde tussenschool biedt wel een extra kans op festiviteiten, op 'afstuderen', oftewel, op oefenen voor het Echte Leven (dat precies hetzelfde zal blijken.) Competitiviteit overstijgt alle klassen. Eight Grade bevat, de titel indachtig, tal van fraaie 'schoolplein'-details. Moeders met oogjes op vaders, het badpak als summum van oncool. De film piekt op de ultieme 'oefendag'. Een stelletje brugwuppen in spe mag een dagje meelopen. Het hoofdpersonage heeft geluk, zo lijkt het, en ze belandt bij haar door-ontwikkelde evenbeeld. Via haar nieuwe 'gang' belandt ze echter ook in de beste, meest ongemakkelijke scene van de film. Achterin de auto, met een jongen die net te oud voor ze is. Meestal blijft het verhaal juist wat sentimenteel, en ook net iets te ingevuld. De slotspeech van vader had achterwege mogen blijven. Het stilste meisje slaat zelf al op de luidste bekkens. Ze praat alvast online reflectief. Het internet redt sinds 1999. Eerst komt het Zelf dan het Vertrouwen. 'It's a chunk of things.'

Mid90s
'Just when I thought you had a brain, bro.' Meer tienernostalgie, en deze keer in ware retro-modus, dus met Turtles-dekbed. De lol van skateboarden, want daar gaat het hier om, ontgaat me. Als modedictaat kan ik het beter begrijpen. Baggy, gemakkelijk, cool, en bovenal: je weet hoe je je moet kleden om er(gens) bij te horen. Een gozertje uit een eenoudergezin (zie Eight Grade), vindt een stel oudere vrienden (zie idem) en besluit erbij te horen, en erbij te blijven. Enter the booze. Als coming of age film (te) gemakkelijk zat, maar 'jonge regisseur' Jonah Hill gaat het om sfeer en sounds. Hit na hit passeert de revu, met uiteraard bakken ninetieshiphop. The Pharcyde, Gravediggaz, Souls of Mischief! Vaak volgt het ene liedje het ander op, en dan wordt het wel erg lui. Toch blijven de rijen cd's – ook on screen – lange tijd vermakelijk. Het hoofdpersonage surft op die wave of mutilation, hoekig als Sean Penn. De dialogen met zijn matties zijn cringy, de grappen beter. 'You look Samoan, motherfucker.' Pas in de rommelige derde akte gaat het goed mis. In plaats van dat Jonah na het jazzy hoogtepunt (Herbie's Watermelon Man) de muziek afzet, dicteert de angst voor stilte, en voor het Niets. Hij upt het drama met een paar backflips, en zijn film dondert in een gat. Zelfs de magical negro kan niet meer redden. 'I know you don't have this one.'

Dolor y gloria
Een wat ongeplande keuze, wat meteen tot een leuke verrassing leidde dankzij de korte rol van Rosalía in de beginscène. Heel ontwapenend en vrolijk. Almodóvar vond het de hoogste tijd voor zijn 8 1/2 en strikt Antonio Banderas voor de hoofdrol. Goede keuze natuurlijk vanwege hun geschiedenis en Banderas brengt een mooie, ingetogen tristessa. De regisseur Salvador Mallo heeft geen zin in films maken aangezien hij aan allerlei kwalen lijdt die de fysieke arbeid van het filmen te zwaar maken. De restauratie van een oude film zet hem aan het denken over de rol van de acteur waar hij mee gebrouilleerd raakte. Die zoekt hij dan maar op en die ontmoeting zet veel aan het rollen. Eerste helft is vrij sterk culminerend in een mooi theaterstuk. Tegen het einde wordt het allemaal wat minder, misschien onvermijdelijk voor een film met een licht tegendraadse, episodische structuur.

High Life
'These fucking images from earth.' De biologie van de space marine, niemand die het ziet. Wat als zo'n ruimtemissie al twintig jaar op weg, zonder dat wij het weten? Claire Denis speelt in haar eerste SF-genrefictie met het idee. Ze vertrekt mee op een odyssee, en zeker in het begin lijkt ze minstens zo ambitieus als Kubrick zelve. Het titelmoment verschijnt pas na een kwartier en is van een sereen-brute schoonheid. Hemellichamen heet de film in het Nederlands, denk ik. Daarvoor en daarna vermaakt Denis met tarkovskiaanse flitsen uit het aardse oerbos van voorheen (en ver heen). Wonderlijk hoe vaak die Tarkovsky-associatie juist bij flashbacks optreedt. Heeft de Rus soms het hele filmverleden ingenomen? Na een half uur vindt Denis ook binnen deze genrefilm haar eigen stiel, die van big time sensuality. Ze brengt een perverse variatie op Adam en Eva met de grootheidswanen van een Ishiguro-distopie. 'I live alone with my guilt.' Zelfs een vleugje incest gaat ze niet uit de weg. 'I kept my fluids to myself.' Jammer genoeg lijdt de film onder een aanta flinke space-clichés. De crew die doordraait, in saaie isolatie, van de ene naar de andere gevangenis – dat kennen we maar al te goed. Bovendien blinkt Pattinson weer eens uit in saaie neutraliteit. Denis vergeet zo bijna haar hoofdvraag. De waan-zin: valt er ver weg nog wel te procreëren? 'Ta-boo.'

Ash Is Purest White
'Ik interesseer me maar voor twee dingen. Dierendocu's en stijldansen.' Jia Zhang-Ke, rapporteur van grotestadsland China, moet hebben gedacht 'laat ik het eens grootpublieks aanpakken'. En waar houden mensen meer van, dan van onmogelijke liefdes – breed uitgemeten? Het meest verrassend wordt die wending naar toegankelijkheid in de eerste fase. De regisseur leent wat van de neon broeierigheid van Wong Kar-Wai, wanneer hij een syndicaat boss en diens lief in een provinciestad volgt. De communistische oudjes worden achtergelaten, en ingeruild voor hyperkapitalisme. Dat is het grote schema dat Jia zijn dialectische werk laat doen. Soms met fraaie details, zoals dronken pa die de oude kameradendroom in as ziet opgaan. Of een rugzak als een bomvest tegen emoties. Jia's film geeft het gevoel de kijker meer over China te kunnen doen begrijpen dan alle krantenartikelen bij elkaar. Helemaal wanneer Jia zijn vertrouwde 'damfilm' terugvindt. Maar die wending terug naar wat was kan hij ook zelf niet echt meer maken. Zijn compendium van eerdere klasse is daarvoor toch teveel in een melodramatische liefdesvorm gegoten. De roekeloze soundtrackkeuzes werken soms tegen in sentimentaliteit, maar de allersentimenteelste absoluut niet. Dan wordt min/min plus, als een QR code. De snor en de schone. Knoertharde koppen. 'Je had op die straat moeten sterven.'

https://i.postimg.cc/xdx090DN/Max-Meets-Jackie.jpg

RIP Max Cherry, de vriendelijkste man uit de filmgeschiedenis.

Medium Cool
Meteen deze film uit 1969 maar gekeken waarin de jonge Forster een wat amorele cameraman speelt die in Chicago op zoek is naar goede verhalen. Totdat hij erachter komt dat het televisiestation zijn beelden doorspeelt aan de FBI. Uiteindelijk raakt hij als freelancer verzeilt op de beruchte Democratische conventie van 1968 die uitloopt op gigantische rellen. Regisseur Wexler, later uitgegroeid tot een groot cinematograaf, kwam zelf uit Chicago zat er snel en dicht op zodat je tijdens de dreigende rellen niet meer weet of het echt of geënsceneerd is. Een film die heel veel op gevoel en intensiteit doet en minder geïnteresseerd is in plot (waarom verdwijnt de leuke vriendin uit beeld?) en het einde is ook van het niveau "toen kwam een olifant en die blies het verhaaltje uit." Maar als authentiek beeld van Amerika eind jaren zestig onovertroffen met bizarre armoede, een constante dreiging van geweld, recalcitrante zwarten die er ook allemaal niet meer in geloven en cynici die het opkomende medialandschap doorzien maar er niets aan kunnen veranderen. Er lijkt weinig veranderd in 50 jaar behalve misschien dat dit soort films niet meer wordt gemaakt.

Draug
Modderige Zweedse horror, beetje in de hoek van Hagazussa en The Witch. Kon wat spannender en mensen zullen wel over de effecten vallen (heb daar nooit zo'n last van). Wel een lekker sfeertje.

Little Monsters
Meer ondoden in wat verder een familiefilm lijkt. Beetje als Ice Cube in films als Are We There Yet?. Net als die film toch net iets leuker dan zou mogen. Zaten wel een paar leuke grappen in, die kids zijn wel schattig en Lupita Nyong'o is sws leuk.

Meer ondoden in wat verder een familiefilm lijkt

xD

Medium Cool <3

Booksmart
'We were gonna watch that Ken Burns thing.' Nieuwe rondleiding op die Amerikaanse high school, aan de hand van de moderne Dikke en Dunne. Het olijke duo strijdt voor die sociale rechtvaardigheid, dus tegen proteïnen en testosteronen (maar er ondertussen wel van dromend). 'I too have a fear of big cats.' Skaten is nu al een (sexy) ding dit filmjaar, net als memory boxes. Ik gooide het subtiele Eight Grade subiet een halfje omhoog dankzij deze soms tenenkrommende schoolsatire. All white girls doen stoer op all black music - na een tijdje begint zoiets wel pijn te doen (of zou ik zijn aangestoken door de hoofdpersonages?). Het hoofdpersonage is school president, dus zijn die Election-vibes nooit ver weg. Wel wimpelen ze de principal (tevens Lyft driver) dapper af. Stiekem jammer, want ik begon het pas leuk te vinden bij de seksgrappen (en voelde me daar schuldig over.) ' I don't need to know all the words.' In de hardcore middenfase zijn de Twee Vrouwen op zoek naar het Laatste Schoolfeest waar ze als nerdjes dan eindelijk los willen gaan. Even dacht ik, ze bereiken 'm nooit. Dit wordt After Hours de Nablijven-variant! Een rondrit die nimmer eindigt. Wat surrealistische intermezzi krikken de boel op. Helaas. Dan gaat alles mis, want alles komt goed. Gewoon kundige komedie. Scenariosnugger. Dat zeker. 'You called Malala.'

Mirai
'Bedoel je dat je jezelf kwijt bent?' Ik herinner me het nog goed. Onder tafel bij opa en oma zat ik boos, net met lange tanden een gehaktschotel verorberd. De telefoon gaat. Mijn zusje is geboren. Prompt weiger ik mijn vader te woord te staan. Een uur later kijk ik naar het rimpelige, nog ietwat ongewassen nieuwe leven. En dat leven wordt anders. De Japanse Kun zit hier in hetzelfde schuitje. Seizoensverandering leidt levensverandering in (al lijkt het later late sneeuw). Zijn happy family van vader, moeder, hond wordt uitgebreid. Iedereen moet wennen. Pa krijgt huisman-klusjes (en bemerkt de vloek van de thuiswerker). Kun beleeft zijn eigen 'degradatie'. Aanvankelijk is deze animatiefilm lief en nogal sentimenteel, zelfs ietwat traditioneel. Maar het blijft een Japanse anime, die Spirited 'World'-magie begint haast ongemerkt zijn werk te doen. Er verschijnt een surrealistische Nick Drake, in een door Kun 'self induced fantasy'. ('Just folklore.') Steeds vaker ontmoet hij zijn zusje uit de toekomst, en zijn moeder uit het verleden. Dan is het slechts wachten op de trein (uiteraard de trein!) die hem naar een volgend station kan brengen. Van de middle of nowhere naar zijn eigen hoofd, en naar ons hart. Steeds volwassener wordt de acceptatiereis door al het verleden en alle familiegeledingen. Leren fietsen en leven. 'Wie ben ik? Mijn moederskind.'

血槍富士
Uit 1955, Tomu Uchida's Bloody Spear at Mount Fuji is een heel eigenzinnige kijk op de samoeraifilm, eigenlijk veel meer een road movie waarin de personages direct olijk wandelend worden neergezet. Goed idee eigenlijk, een film over hoe men zich toen door het land verplaatste. Geen lange film maar er gebeurt van alles waarbij de personages steeds heel mooi en natuurlijk elkaar tegenkomen. Lange tijd is de film een soort komedie maar dankzij de samoerai die gefascineerd raakt door het gewone volk en gelijkwaardig met zijn twee dienaars omgaat, eindigt het (o.a. vanwege zijn lastige relatie met sake) nogal duister. Mooie film, je moet wel in vorm zijn om de continue onvoorspelbaarheid bij te benen. Echt een film die na bekijken beter wordt.

Céline et Julie vont en bateau
Yo, ho, dans le terrier du lapin. Surrealistische marathon die briljant begint met een lange scène waarin twee mooie jaren '70 vrouwen elkaar ontmoeten door een wat onzekere inzet van magie. Daarna wordt er flink wat gegiecheld, met lippen gepruild zoals alleen Franse actrices dat kunnen, duikt men verrassend genoeg niet met elkaar in bed en verzeilen de dames dankzij een onschuldig uitziende portaal (inclusief zeer goed acterende kat) in een werkelijk doodsaaie fictieve wereld terecht. Daarna voel je je wazig maar kun je met een snoepje terugkeren naar die wereld. Erg mooi verzonnen met flink wat hints naar Alice in Wonderland en ook nog eens gefilmd met nul special effects. Maarrr, 3 uur is lang hoor en uiteindelijk deed Louis Malle dit een jaar later gewoon beter met Black Moon.

inclusief zeer goed acterende kat

gheheh :D

verder ook helemaal eens.

verder ook helemaal eens.

Ik zag het ja. :)

Portrait de la jeune fille en feu
De nieuwste arthouse-hit, met verleidelijke titel en poster, die bedolven wordt onder 5 sterren. Dat is wat overdreven, maar het is mooie film over een schilderes in de pruikentijd die naar een eiland wordt geroepen om een portret te schilderen van een jonge vrouw. Probleem, ze wil niet poseren, waardoor eerdere pogingen zijn mislukt. In haar poging om observerend her portret te schilderen begint er natuurlijk een vonk over te slaan tussen beiden. Vrij subtiele film, het grote stoelen-uit-het-raam-smijten der Franse actrices wordt vermeden en de (kom op, echt geen spoiler) seks is ook meer van de impliciete soort (daarmee worden geile mannelijke regisseurs toch een beetje op hun nummer gezet.) Wat me het meest fascineerde was hoe beide actrices naarmate de film vorderde steeds mooier werden, wat ik graag wil zien als het resultaat van puur acteerwerk.

https://agendabrussels.imgix.net/palace-38e05b8576693cf3a1372b3e6e9c465cd9452246.jpg?auto=format&fit=clip&format=jpg&ixlib=php-3.1.0&lossless=1&w=800

Rafiki
'We don't have a shortage of generous people.' Big world cinema met een beetje hulp van Hubert Bals. Plaats van locatie ditmaal: Kenia. Een land dat het aardig voor elkaar heeft, zo geeft de film (gelukkig) de algemene indruk. Het lijden draait niet langer om huisvesting of eten, het zijn moderne problemen. Hoofdpersonage Kena (met zo'n naam toch een Allevrouw) tikt alle social justice kruisjes moeiteloos aan. Zwart, vrouw en lesbisch, kom maar op met die geldpotjes. Terwijl de locals uit de Slopes dammen met coladopjes, raakt zij geïntrigeerd door de dochter van vader's grote politieke concurrent. Een klassenverschil schemert bovendien. Lekker sjezend op haar skateboard – een unisex ding dit filmjaar – rijdt Kena zo haar Eerste Liefde binnen. Dan blijkt Kenia toch niet zo modern. De film wordt minder cheesy, zelfs verrassend grimmig. Ik ging rooten voor deze twee fashion icons (want wat een kleuren, petjes en dreads rocken zij!). De rijke van de twee heeft een vulvische schelp in heur haar, om het goed scherp te stellen. De women of action krijgen het voor de kiezen. Zelfs dermate erg dat de film richting bijzonder cynisch einde lijkt te rollen. Een schijnhuwelijk van afwijkenden (m/v) onder elkaar. Zo ver durven de makers toch niet te gaan. Het zou de gunfactor van het festivalpubliek ook in gevaar brengen. 'You good?' 'Yeah.'

The Beach Bum
'I forgot how rich we were.' De tweede strandfilm van Harmony Karmonie was beter in de branding achtergebleven. Waar Spring Breakers nog relevant voelde door de keiharde dubstep en een MeToo-achtig gewaagd misbruik van Disney-sterretjes, is The Beach Bum er een voor oude scheten. Goed, het heet dan ook The Beach Bum... Iedere diepte (in de zee) blijft onbenut. Matthew McConnaughey doet nog zijn best als archetypische stadsdwarrelaar (ook Breda heeft er zo een). Verlepte, met een theatrale persoonlijkheidsstoornis, en als specialiteit het innemen van drank en het opwekken van sociaal ongemak. Korine geeft zijn hoofdpersonage echter pass na pass. Deze kerel bezit talent, vrouwen en geld. Hoe bum wil je het hebben? Even dacht ik, het is zijn laatste goede periode, voor alle kutcoke hem definitief doet afbladderen. Maar ook de sterkere fase in de goot duurt maar vijf minuten (plus een Zero de Conduite kussengevecht zonder penis). Zoals de hele film toch veelal een trailer lijkt met verschijningen van mannelijke sterretjes als Snoop Dogg en Jonah Hill. McConnaughey kanaliseert intussen zijn innerlijke Woody Harrelson. Dan rest de vraag: Kan de kijker mee in stonerhumor zonder humor? La La Land on low low loads of drugs. Op een skateboard richting olietoeters. 'I am quite sure that the world is conspiring to make me happy.'

McConnaughey kanaliseert intussen zijn innerlijke Woody Harrelson.

Ha!

Werk ohne Autor
'Ich mach es weil ich es kann.' Ze doen vlak voor de oorlog een Den Boschje in Dresden, met een entartete kunst exhibition. De jonge 'Richter' en zijn bloedmooie tante vermaken zich daar prima. 'Vielliecht woll ich doch kein Maler werden.' Om de oren geslagen met nazi kunsttheorie zit ook deze intellectueel er klaar voor. Meteen pakt men de juiste (over)toon. Klaar als een piano, maar met een dissonant toeterende bus erdoorheen. Helaas. Voor precies dit spanningsveld vlucht Von Hennelsmarck steeds snel weg. Hij doet dat met stijl. Zijn breedvoerige epos brengt talloze vlug vervagende films voor de prijs van een. In de eerste plaats de onvermijdelijke oorlogsprent. Klassiek en degelijk bruin. Daarnaast Europese arthouse naaktloperij, waarbij geen actrice verhuld blijft. (Achter iedere grote kunstenaar staat een kut.) Boven alles: meldorama. We volgen de Spaziergang van een DiCaprio en zijn battle tegen schoonvader, de Antonio Banderas-schurk. Ik dacht, god, laat hem alsjeblieft de schoonmoeder niet ficken. Gelukkig belandt onze jongen op de academie. Daar regeert een gekke Jandek (of Beuyss), een man die werkelijk wat te melden heeft. Ook na de oorlog heeft het scenario de oorlog nodig. Hoe kon het ook anders. Duitsland's richtpunt ís de oorlog. Geen sociaal realisme, wel kapitalistisch realisme. 'Es ist viel zu leicht dich zu lieben.'

藪の中の黒猫
Japanse cinema in de jaren '60 blijft maar geven. Dit spookverhaal uit 1968 begint ruig met een dubbele verkrachting die op een kille manier wordt vastgelegd. Al snel beginnen moeder en dochter 's nachts eenzame samoerai te lokken naar hun prachtige woning in het bos waar ze eenmaal dronken gevoerd tijdens de onvermijdelijke seks de keel wordt doorgebeten. Dan verschijnt de verloren gewaande zoon/echtgenoot inmiddels uitgegroeid tot samoerai om de zaak extra ingewikkeld te maken, want gaat zijn spookvrouw ook zijn keel oprijten? Alles zit in deze bij vlagen sensuele film: prachtige shots in stemmig zwart/wit, vreemde effecten en belichting. Subtiele soundtrack vanzelfsprekend, dit keer van Hikaru Hayashi.

Étoile
Voor de liefhebbers van Suspiria en Black Swan: ook een dansers, visueel zeer aantrekkelijk in zowel sets als hoofdrolspeelster. Je moet het wel doen met een behoorlijk lame male counterpart.

Satanic Panic
Horror met een knipoog, het werkt lang niet altijd maar deze "cult"-film is leuk, net als vele seventiesvoorbeelden niet without flaws maar gewoon, leuk.

Eli
Duurt ff maar moet zeggen dat ik in de verrassende finale toch overstag ging. En ik ben een sucker voor geestverschijningen waar de rest van de film op draait.

Scalpel
Ik dacht een horrorfilm te gaan kijken maar dit is meer een thriller. Plastisch chirurg maakt van gemolesteerde stripper zijn dochter om haar de erfenis van z'n vader afhandig te maken. Allerhande moreel corny shit met wat leuke twists and turns aan het eind.

Wu-Tang: An American Saga
Ik ben zoals ik eerder meldde geen fan van biopics, maar deze was toch wel leuk. Ondanks alle docu's en boeken toch genoeg spannende verhalen over de Wu voor ze hun legendarische debuut dropten.

Plastisch chirurg maakt van gemolesteerde stripper zijn dochter om haar de erfenis van z'n vader afhandig te maken

hahah 5th Dimension Television strikes again.

Destroyer
'No ID, no idea.' Een beetje film kan een half uur excelleren. Vergelijk het met het begin van ieder project. Er is enthousiasme, er zijn mensen, geld om te beginnen. Maar dan... Wat dat betreft had deze film The Dye Pack moeten heten. Ook een koffertje met 'ideeën', dat voor enthousiasme zorgt. Maar dan! Het eerste half uur van Destroyer ging ik er nog helemaal in mee. Dit moest een goede, grimmige policier worden, met een gritty cop. Nicole Kidman is opgemaakt als Marianne Faithfull in haar slechtste periode. Helemaal aan lager wal, en toch nog bij The Force. Er wordt uiteraard weer geskateboard en ook het leven gaat met ups en downs. De Zodiac-sfeer begint in rook op te gaan vanaf het moment dat flashbacks 'Kidman's' backstory beginnen in te vullen. We zien agenten bezig met IRT-dingetjes. Hoe minder raadselachtig het hoofdpersonage wordt, hoe meer stoom de film verliest. Ik begon bovendien Harry Merry-achtige associaties te krijgen bij het jongere zelf van Kidman. Wat begint als een risky rol met Oscar bait en genoeg bite, eindigt neppig. 'Think you can fake liking that'. Nee, nog altijd niet onsympathiek genoeg. Problematisch is het scenario elders. Iedereen krijgt zijn momentje om te schitteren, behálve de schurk. Om daarmee weg te komen was er meer nodig dan een goed half uur. 'I don't have a lot of time for her fucking issues right now.'

Ruben Brandt, Collector
'We should enter this fucking field of art.' Kunst heeft vele vaders. En allemaal moeten ze vermoord worden, om op de schouders van giganten te kunnen gaan staan. Deze tekenfilm doet dat op uitzinnige wijze. Het is een allesreferent. Waarschijnlijk valt elk shot te pauzeren en met een mes (inderdaad, het opgerichte freudiaanse mes waarmee je je vader dood) te ontleden. Al snel vliegt men (per auto!) door een neonbelicht Parijs, en precies op dat moment heeft de film wat van de popcultuurtombola van Thomas Pynchon. Dezelfde mate van duizelingwekkendheid. 'I just wanted to give you something to do.' Wanneer het – en ik bromde van 'gelukkig maar' – toch nog wat bedaard, begint de surrealistische kunstenaarsdroom pas goed te worden. Ruben Brandt, kunstpsycholoog, heeft zelf een traumaatje om mee te dealen. Hij moet tot zijn angsten verworden. 'Playing this role is exactly what you need.' Ingepakt als postpakketje, en ingescheept door de bekendste postbode uit de kunstgeschiedenis, speert hij van kafkaeske fascisten naar hopperiaanse bar. Klaarheid vindt hij onder een Dr. Mabuse-poster. Meer en meer delen van de mengvorm worden avant-garde. De muziek gaat voluit Balkan. Alleen het inspiratieloze Amerikaansige formulegeweld bleven me tegenstaan. Gelukkig is het einde galant. 'Just a little respect for the performance artists.'

雨月物語
Deze Japanse film uit 1953 draaide in de bioscoop omdat het een favoriet van Tarkovsky was. Je ziet ook wel waarom: ingenieuze shots, een mengeling van grimmigheid en sprookje, het droeve lot van de eenvoudige man. Het is inderdaad oorlog en hongerige soldaten plunderen haast als zombies dorpen. De film gaat over twee mannen die zich vertillen aan hun ambities, een wil koste wat het kost samoerai worden en de ander, een vriendelijke pottenbakker, is geobsedeerd door geld. Uit het niets ontmoet de pottenbakker een mooie vrouw van adel die liefhebber blijkt van zijn werk, hem overlaad met sensuele geneugten en direct met hem wil trouwen. Klassieke Japanse val. De ander weet na een vernedering met een list het tot samoerai te schoppen, maar hun beide vrouwen genieten ondertussen minder van hun afwezigheid. De sprookjescomponent maakt het allemaal vrij moralistisch (met hint naar een naoorlogse wederopbouw) maar het einde is erg mooi gedaan. En zoals vaker in die periode laat een personage nog even wat kritiek horen over de absurditeit van oorlogen die toch wel direct gericht was aan de moderne kijker.

Spring
Moorhead & Benson zijn snel mijn favoriete Amerikaanse regisseurs aan het worden. Spring maakten ze tussen The Endless en Resolution in en is in veel opzichten subtieler. De film lijkt in eerste instantie een Amerikaan in Europa vehikel te worden, al weet de hoofdpersoon wanneer hij een uitdagende Italiaanse ontmoet meteen de cliché-scenario's op te ratelen die daarmee effectief buitenspel worden gezet. Veel spanning zit niet in het mysterie achter deze vrouw, de insteek is veel existentialistischer. Heel prettig natuurlijk geacteerd (al eerder een specialiteit van beide heren) en een intelligent verhaal op niveau zonder te verzanden in overbodige complexiteit.

op de lijst. :-)

Us
'What are you people?' Peele openbaarde zichzelf als toptalent met de meesterlijke satirische genrefuck Get Out. Kan hij dat nogmaals? Met Us kruipt hij voorzichtig terug de tunnel in. Spelend met de ultieme angst. De tussenstaat van het leven en de dood van ieder mens. We zien een gezinnetje aan de wandel op een Fellini-achtige jaren tachtig kermis, en dan een snelle cut naar een moderne auto in de bossen (nu al een Peele trademark). Ook de passagiers keren terug naar het begin. 'Got a cassette player and everything.' De mater familias wordt intussen gekweld door un-heim. Het niveau heeft dan wat van een fijne serie, zeg, Atlanta. Een eerste twist zet te sluizen open, en bovendien stroomt Peele op zijn eigen terrein naar buiten. Nu lijkt de film ineens een real life Haneke-versie van Coraline. Sardonische voodoo strikes met een dubbelspel. En hoe! Luniz tegen lunatics. De familie moet vechten voor zichzelf, apart en samen. (En onder meer tegen witte zuiplappen). De details zijn raak, opgesloten in een spelletjeskast schemert op de achtergrond Who's Who. Het is in de horrorlijn van spannend, spannender, spannendst dat de film gaandeweg gewoontjes wordt. De teksten zijn voorspelbaar net als de tweede twist. "Gelukkig" proef ik nog steeds de persoonlijke woede die erachter steekt. Van acteurs en auteur. 'It's us.'

Knife+Heart
Een queer neo-giallo met Vanessa Paradis als gay porn director die al haar talents een voor een afgeslacht ziet worden door uiteraard een gemaskerde gek. Leuk is dat het een giallo is zonder puur pastiche te worden. Muziek van M83 ook. Grappig dat de film tijdens de aftiteling gewoon doorgaat.

Climax
'Tu lui montre.' Jezelf slaan is een ding dit dansjaar. Toevallig deze maand een trits balletvoorstellingen gezien, en ze deden het allemaal. Ook Gaspar Noe slaat de hand eraan, met een intense dansfilm. Belangrijker: wie is de grootste selfkicker uit de filmgeschiedenis? Godard uiteraard. En ook hij 'doet mee'. Noe bewijst zich een logische opvolger. Het begint allemaal met een einde, hoe ha postmodern, en daarna zien we minutenlange interviews op televisie. Naast het scherm liggen de videobanden opgestapeld. Ik noteerde Posession en Suspiria, en had een wijze hand van kiezen. ' Climax combineert beide, met tussentitels, en de dansjes van Daft Punk videoclip als bonus. Choreografisch zit alles tot in de puntjes fijn fout in elkaar. Noe brengt zijn eigen flawless Russian Ark-flow mee. En verder gebeurt er, lekker recalcitrant, relatief weinig. It's like watching people having a party (sommige mensen zijn dat gewend!). Muurbloempjes barsten open (un cul ou un chat?) onder instigatie van een Denis Lavant-achtige wildebras. Na het sof(te) van zijn mislukte seksfilm pakt Noe nu weer goed door. Terug op niveau, daar waar niemand meer weet wat boven of onder is, de camera boven-al. Een stilistisch toppertje (met een breezer ananas erdoorheen) Maar een echte climax? Zoiets had Godard nóóit gedaan. 'Ils sont tous fous ici.'

Donbass
'Dat is de derde tv-crew deze week.' Loznitsa heeft de smaak te pakken. Altijd al geïnteresseerd in (mislukte) revoluties, geeft hij de Donbass ervan langs. Filmen wordt dan een militaire operatie, een ogenblikkelijke, verschrikkelijke verwarring. In het het separatistenland rond Donjetsk voelt alles vreemd, vreemder, befremd. Soms lijkt de film daardoor op de Tsjechische satires van Milos Forman, maar het Nieuw-Russische leven is vettiger en nog naarder. Communisten + nieuwe media is... een ontploffing van absurditeiten. Hoe harder Loznitsa tekeergaat hoe beter WF Hermans de film zou gaan vinden. De sfeer heeft immers ook wat weg van de Tranen der Acacia's ('de tranen der augurken'?), met overal cynische sjacheraars en sjofele checkpoints, die van de tussenstaat tussen oorlog en vrede profiteren. Het Trans-Sinisterie zit vol Russische huurlingen en hun (nep)Russische troostvrouwen. 'Waarom zit je hier in dit hol?' Het moge duidelijk zijn dat Loznitsa aan de kant van het Westen ('de fascisten') staat. Dat levert soms effectbejag op, want alles gaat hier in overdrive. Het sentiment, de woede en zelfs de flauwe humor. Zijn eerdere films leken ook beter geacteerd. Toch fascineert het staatje spelen urenlang. Het is een toeterstoet van waanzin die blijft ontsporen. Farce of geweld? Lach of ik BUK. 'Goed gedaan. Je papieren zijn in orde.'

Dirty God
'One noisy little fucker, ain't you.' Voor de verandering heeft de geweldexplosie in deze arthouse-film al voor de start plaatsgevonden. Het scenario begint na het einde, net als het lijden van een jonge vrouw. Een ex heeft in groot-Londen zuur in haar gezicht gegooid. Het grime-departement overtreft zichzelf, dacht ik. Helaas, het slachtoffer is echt. Dat maakt het des te knapper (of filosofisch juist begrijpelijker?) dat Dirty God nergens exploitatief doet over deze wonden, hoeveel naakt de film ook toont. Voor Vikky Knight horen die wonden erbij, en haar karakter leert hetzelfde. Sacha Polak regisseert haar debutante met vaste hand. Ook dat is knap. Society is all about looks, dat maakt het voor de jonge vrouw nog lastiger. Ze vlucht in seksualiteit, porno en webcamseks. Hoewel de overcompensatie inzichtelijk is, begint de Polak van Hemel mij wel weer te ergeren. Haar seksbeleving is niet de mijne. Ik leidde mezelf af met politiek-correct gepeins. Wordt hier de slechte Afro 'opgeheven' door de goeie? En waarom heelt alleen de Man? Allemaal bijgedachten die er niet toe doen, maar voor mij wel bewijzen dat Dirty God het boeiendste conflict uit het script vergeet uiteindelijk net teveel in het niemandsland van een sociale huurwoningflat laat hangen. Moeder en dochter. In tweevoud. 'Once today's done, you can just move on.'

niemandsland VOOR een sociale huurwoning etc.

Terminator: Dark Fate
Een franchise waar ik allang klaar mee was sinds de vermakelijk pessimistische deconstructie van T3. Maar goed, ik heb ook een sociaal leven en William Gibson was positief (Miller gaat hierna een gooi doen naar Neuromancer) dus in een VUE-theater gemaakt voor zulke films dit tigste deel ondergaan. En het is zowaar een zeer vermakelijke donkere politieke allegorie, voor Amerikaanse begrippen zeer links. Het begin met digitaal verjongde personages is redelijk WTF? en dan gaat de actie opeens verder in Mexico. De opmaat voor een fijne eerste helft. Op een gegeven moment had ik het weer gehad met de achtervolgingen en je weet hoe alles ongeveer afloopt en wie wel en niet overleeft. Typisch, de toekomst is in beweging en zorgt voor een frisse wind en toch zit de narratieve structuur van die films totaal vast.

Paradise Hills
K-12 by Melanie Martinez
Girly stuff, de eerste deed aan de tweede denken terwijl ik nog niet gezien had. Die laatste viel wat tegen, toch lastig om een stel muziekvideo's als full feature aan elkaar te rijgen. Maar boomers rejoice, een full concept album met bijbehorende film strookt niet echt met wat jullie verwachten van de millennials en later, niet waar? Bijzondere production values weer in een tijd dat er steen en been geklaagd wordt over de inkomsten in de muziekbiz. Paradise Hills is vooral visueel zeer aantrekkelijk met oogverblindende set designs.

Stuber
Stu de Uberdriver wordt ingehuurd door een overijverige cop. Stu wordt wat stoerder, cop leert van gevoelens enzo. Erg cliché dus met af een toe een grap die goed is voor een glimlach.

Top Boy S01
Een soort Engelse The Wire hoewel wat minder systematisch in het behandelen van verschillende onderwerpen. Wel een realistisch beeld van de libi op straat van corner boy tot de big fish in een letterlijk moordende concurrentiestrijd in de arme wijken van Londen. Serieus drama en social commentary wordt gekoppeld aan toch ook gewoon keispannende badassery.

voor Amerikaanse begrippen zeer links.

ah vandaar dat ie flopte.

Girly stuff, de eerste deed aan de tweede denken terwijl ik nog niet gezien had.

ghehehe. xD

Minding the Gap
'This is why we are not allowed to go anywhere.' Gebroken levens en gebroken skateboarden. Hoe pijnlijk het ook wordt allemaal, op een board is zelfs een parkeerplaats in Rockford, Illinois architectonisch prachtig. (En klimaatneutraal bruikbaar). De schnaussy ambient zet het allemaal lekker gritty aan, met dito beelden. Het nooit veranderende Amerika, urban weids. Drie Fourth of July-vrienden drinken Buds. Een witte leider, het zwart stijlicoon en de gele bedachtzame. Bing Liu observeert zijn matties. Zo'n personage zat ook in Mi90s, waar alle details kloppen (zo blijkt uit deze docu). Voor de kern daarentegen, moet je hier zijn. A man needs a maid, and a hobby. Skateboarden is voor deze drie jongelui jarenlang de ontsnapping aan gezinsellende geweest. Bing durft dat onder ogen te komen. De film gaat in wezen helemaal niet over skateboarden. Dat is slechts de dekmantel, voor een hele hoop shizzle. 'I don't like emotions.' Illinois is net Michigan in arbeidersdesolaatheid. De mannen hoppen van American Job naar drankje, en worden maar niet gelukkig. 'I am 50/50 about it.' Zelfs zonder Bings skate-shots uit het verleden wordt het hier glashelder. Het is de achtergrond die je maakt. Raciaal, financieel, en, eh, 'parenteel'. Het zijn Apted lessen die nimmer kapot gaan. Hoe hard je er ook op springt. 'We don't have a ladder.'

In Fabric
'The wife's got a thing about caves.' Strickland komt harder dan ooit met die giallo-tingel. Rode schoentjes of een rode jurk, voor een Peeping Tom maakt dat niks uit, aan beiden is het heerlijk verlekkeren. In Fabric valt in twee duidelijk gescheiden delen uiteen, maar blijft net als de jurk waar het om draait een prachtstuk. Eerst zien we een gebroken gezin. Het wordt tijd voor moeder om uit te gaan, checking nearly all the men. 'What else do I do every evening?' Voordat dat segment creepy wordt heeft het nog wat grappigs. Zoals de zevenjarige Ludo over 'zwarte komedie' dacht: een komedie met zwarte mensen. 'I don't normally wear this kind of thing.' Met de entree van (en in) Uw Vertrouwde Winkel beginnen de motieven te lopen. Haar in velerlei vormen, fallische geldbuizen en sappen. De jurk wordt een Van Warmerdamse prop (uit broek). Colour: artery. Strickland ruilt moeder en zoon in voor vader en dochter in een kruisstelling, met schurende naden op de juiste, duistere plekken. Langzaam wordt duidelijk dat de ijzig coherente verfremdungsthriller ook een rake kapitalismekritiek bevat. De muziek van Cavern of Anti-Matter (weder-helft van Stereolab) maakt het af. Dit is Stricklands beste. Fluwelen foutloosheid, op de lelijk beletterde aftiteling na dan. Als zoiets al opvalt! 'Pay us for your items, and return to your houses.'

Roman Holiday
Classic natuurlijk. Zo'n film die je stad voor altijd verandert en tig keer is nagedaan. Lekker onschuldig en probeert er niet meer van te maken. Prima einde, Gregory Peck was natuurlijk ook te oud voor haar.

awww :-)

High Flying Bird
'You care all the way or you don't care at all.' Het communistische systeem boeit altijd. Zeker in haar merkwaardigste variant, de topsport in (en van) het land der opperkapitalisten. Steven Soderbergh ontleed (met iPhone!) een spelersstaking gehouden om aan deze feodale staat te ontsnappen. Het wordt zo een basketbalfilm zonder basketbal. Een zeer toepasselijke hegeliaanse zelf-opheffing. Jerry Maguire is erbij, in de vorm van een Afro-Amerikaanse spelersagent. Hij probeert 'the nay sayers and the hate swayers' al babbelend onder controle te krijgen. Het merendeel van de tijd heeft High Flying Bird daardoor wat weg van een moeizaam toneelstuk, met hopen moeilijke woorden en moeilijkdoenerij. Desalniettemin waardeer ik de guts (voor een Netflix-prent). De main cast is zwart, en ik begon al aan The Wire te denken voordat Sonja Sohn verschijnt (hier opnieuw lesbisch). Ook Atlanta's Zazie Beets doet mee. De tv-serie mash-up is compleet met Kyle MacLachlan. Hij is na een half uur de eerste blanke die spreekt. 'Im the last person you want to be trapped in an elevator with.' Aan het einde verschijnt Dr. Jackson om het punt te maken. De les die rest lijkt me net iets teveel op Adam Smith (maar hoe anders een commie systeem breken?). Als iedereen voor zichzelf opkomt, is iedereen beter af. 'Why set it up, if it's not gonna last forever.'

The Apartment
Proto-Mad Men kritiek op conformisme in USA corp. Ergens wat vergezocht (kunnen die gasten niet gewoon naar een motel?) maar lekker aan de deprimerende kant wat licht clowneske gedrag van Lemmon eigenlijk alleen maar triester maakt. MacLaine heeft kort haar en is dus streetwise maar ook naïef. Rare film dus, vaak kritisch voor zijn tijd maar tegelijkertijd in bepaalde aspecten ouderwets. Ik vroeg me toch af of het gesuggereerde tragische einde eigenlijk het oorspronkelijke idee was.

Beats
Ik twijfelde even of ik wel moest toegeven aan deze jaren '90 nostalgie. Blij dat ik het heb gedaan. Het verhaal is op zich je standaard Schotse uitzichtloosheid over twee vrienden die dreigen uit elkaar te groeien. Mooi in zwart-wit gefilmd. JD Twitch verzorgde de authentieke platenkeuze en dat valt tijdens de centrale ravescène allemaal op zijn plek. N-Joi! C'hantel! Het moment dat 'Spastik' van Plastikman opkomt. Precies zoals het was. Maar helemaal knap is hoe de ecstasy-ervaring wordt verbeeld door een langzaam opkomende brij van beelden in de VHS-stijl van die tijd. Respect. Mooie Schotse koppen en accenten doen de rest zodat ik wat mindere kanten makkelijk door de vingers zie.

Top Boy s01/s02
Ik ben per ongeluk begonnen met s03 en ze nu achterstevoren bekeken. Geen groot probleem. Interessant verschil in vibe tussen s01 voor Channel Four en s03 voor Netflix, toont het gevaar aan van de bijna monopolypositie (al wordt die ms binnenkort vervangen door Disney). Als je de muziek van Brian Eno en bijv. Fuck Buttons in serie 1 versus de harde trap die je in de derde serie bedenkt kun wel invoelen wat ik bedoel. Niet dat s03 slecht is, de hele cycle is geweldig. Het toont haarfijn aan hoe The roads iedereen met elkaar verbinden, met voor wat hoort wat. En hoe de slechte keuzes van de daders (die ook niet uit de lucht komen vallen zonder iets te willen verexcuseren, maar je kan socio-enomische oorzaken maar ook toxic masculinity niet uitvlakken) ook alle mensen om hen heen op allerlei manieren hun shit inzuigen, of je nu wil of niet. Tanya Hoogwerf indachtig met haar eclatante nonsense over dat "allochtone" criminelen het op die arme "autochtonen" hebben voorzien.

Luz
Door de vettige synthesizersounds en het analoge filmgevoel denk je in eerste instantie met een giallo/slasher-pastiche te maken te gaan krijgen, maar dit is een possession die ik moeilijk met andere films in dat genre, of any genre, kan vergelijken. Je raakt als kijker wel de draad kwijt tussen heden en verleden, werkelijkheid en fantasie, maar net als de beperkte middelen werkt dat hier sterk in het voordeel. Een mysterieuze en onheilspellende sfeer die je goed de staat van de bezetene laat invoelen.

ik doe een Cabaret Voltairetje: nag nag nag.

If Beale Street Could Talk
'Unbow your head sister.' Een verrassend gevaarlijke ervaring. De woede der Afro-Amerikanen begint thuis op de bank te wennen, te slijten. Erger nog, te ergeren. If Beale Street doet alles fout, behalve het ambachtelijke. Het is een mooi kleurpaletje geworden (zoals we thuis zeiden bij een goed bord warm eten). De cinematograaf kadert kundig en de soulslijpers-selectie klinkt top notch. De voorspelbaar binnengehengelde emoties willen echter niet meer overkomen. Wie de serie When They See Us te drammerig vond, kan beter wegblijven. Deze jeukt veel meer. Dat begint al met de voice-over, die nogal bestudeerd klinkt, en bovendien partijdig babbelt zonder zelf persoonlijk te worden. Wel weet de dame de gedachten van de witman. Nee, subtiel wordt de film nooit. In vibe nadert het Sirkiaanse soap-opera. Daar verschijnt de onvermijdelijke politie-agent, met zijn racisme, en The Man stopt The Black Man weer in de cel. I know, it happened (en happens). En ik weet, het is shit (om het opzichtige woordmotief ook zelf te gebruiken). Alleen ik werd murw gebeukt door al het geklaag en het cynisme. Dat kan nooit zo bedoeld zijn. Het scenario schuurt slechts in een enkele scene, richting einde. Dan wordt minderbeelde + minderbedeelde een hartverscheurende en uiveringwekkende synthese van doorgewerkte pijn. 'Do you think I came here to make you suffer?'

Midsommar
'How's the sister situation?' De sfeer van onpasselijkheid zit er met een klap in. Een zus die maar niet terugbelt, de horror van het eigen hoofd dat gaat malen. Verbeeld ik het me, of is hier echt wat aan de hand? Het intrinsieke ongemak wordt gekruist met een moeizame liefdesrelatie. Een vriendin neemt nogal veel ruimte in, dus haar kerel wil weg. Hij moet echter blijven, nu van inbeelding geen sprake blijkt. Dit zijn een handvol zinnetjes voor tien minuten film. En hoe ironisch, het zijn veruit de spannendste en diepgaande van de film. Zodra de vriendengroep (inclusief het stelletje) in Zweden beland, worden ze platgeslagen poppetjes in een bekend spel. Het Europese Volkstheater voert een formalistische Wicker Man op. Ik vond 'm eigenlijk nog niet traag genoeg, want arthouse schrapt ook iedere expositie. Hier wordt hint na hint gedropt. Iedereen weet wat er in het heidense 'Hellsling'land gaat gebeuren met 'Christian Hughes' (get it, Get Out!). Er valt vooral te grinniken om het postmoderne gedoe rond een 'thesis'. Ik zat te duimen voor wat Regeydas-achtig lenzenwerk, maar het blijft bij de onvermijdelijke naaktheid, die wel voor lollig lullige WTF-momenten zorgt, inclusief Medulla-gezang, met de beruchte tekstflard 'laat me naaien'. Dit keer geen bijtjes, maar vooral bloemetjes in een nihilistisch ritueel. 'I think I ate one of her pubic hairs.'

Blinded by the Light
'I'm just living in a dump like this.' Beatles-songs laat ik (ook) in de bios aan me voorbijgaan, maar voor The Boss blijft het zwak bestaan. Dit 'waargebeurde' verhaal toont twee 'Paki's' uit Luton, die de dorpse darkness overleven dankzij hun cassettebandjes-held. Terwijl iedereen voor de Pet Shop Boys gaat – 'synths are the future!' – zweren zij bij het houthakkershemd. Deze setup had op een schmaltzy aubade kunnen uitlopen, maar het is de immigrantenthematiek die de film 'real' houdt. Men treft hier, naast liefde voor massafenomeen Bruce, ook een bak vol minderhedenkennis aan. 'Pakistani do not go to parties', denkt de jonge held, totdat zijn zusje hem van 'daytimers' vertelt. Hun 'Prem'-achtige vader heeft de foute oneliners. 'If you want to succeed, look for the Jews in your class.' (Nog een wonder dat zoonlief Bob Dylan of Leonard Cohen niet ontdekt). Bruce's emo teen angst voldoet echter prima. Zo moet goede popmuziek zijn. Springsteen als Goethe – uien snijden met een zonnebril op. Mij vielen muzikaal ditmaal de seksueel pompende basslines op. Langzaamaan verdwijnt de muziekfantasie en gaan de teksten in overdrive. Het toonbeeld van assimilatie kan doen wat ie wil. De trouwstoet voor zusje wordt toch onderbroken door een Den Bosche toeterdemo. Dan is het nog belangrijker om de familie bijeen te houden. Vader en Zonen eindigt met zelfinzicht en tranen, een outsider looking in. 'We've got to get out while we're young.'

Western Stars
Met pa uit(eraard).

The Man with the Golden Arm
Ik zit dus een beetje klassiekers in de DVD-collectie van mijn ouders te grasduinen. Deze wilde ik al jaren zien, de eerste serieuze drugsfilm als ik me niet vergis. Met Frankie! Heerlijke acteur toch, lekker losjes, het charisma doet de helft van het werk. Mooiste moment wanneer hij realiseert dat hij zijn auditie als big band drummer aan het verknallen is en gewoon wegloopt. Moet destijds superduister zijn geweest maar er komt er geen naald in beeld. De bad guys en Frankie's vrouw in rolstoel zijn ook aan de potsierlijke kant en bepaalde plotwendingen had ik ook mijn twijfels bij (waarom een meesterkaarter dwingen om maar door te gaan terwijl hij zijn fix nodig heeft?) Frankie komt er uiteindelijk toch nog genadig van af mede dankzij de hulp van La Novak, misschien toch een kleine knieval aan de fans van The Voice die de daarna gebruikelijk geworden OD/amputatie/zelfmoord waarschijnlijk niet hadden getrokken.

Ik zit dus een beetje klassiekers in de DVD-collectie van mijn ouders te grasduinen.

mensen met smaak! Is er nog meer van Preminger? Bunny Lake is Missing is ook fijn.

Mmm, ik zal eens kijken. Mijn vader houdt ook erg van Franse komedies waar ik niet meteen enthousiast van wordt.

Nieuwe decennium gloort, lijstjes overload dreigt. Dus die van de 10 favoriete films van 2010 - 2019 heb ik alvast gelanceerd. Nou maar hopen dat Parasite niet te goed is. ;)

Nice, maak ff een Letterboxdlijstje dat ik ze makkelijk op de watchlist kan zetten. 😉

Juha
Aki Kaurismäki, dus Kati Outinen, dus goed. Deze keer een "stomme" film wat toch altijd weer even wennen is. Droogkloterige Finse humor zal er wel voor gezorgd hebben dat een enkel geluid ineens wel te horen is (een scheerapparaat bijvoorbeeld).

藪の中の黒猫 (Kuroneko)
Eindelijk (stond al heul lang op de watchlist), stelt niet teleur. Zeer atmosferische ghost story met bamboestaken, rook en natuurlijk een zwarte kat (pouring some liquor 4 Stimpy). Erg mooi en gestileerd, zoals we van Japanners wel gewend zijn.

Nice, maak ff een Letterboxdlijstje dat ik ze makkelijk op de watchlist kan zetten.

:) Zal ik tzt even doen ja.

oh tof!

ik doe 'r 50 bij de Subs. niet teveel overlap, dus meer om te noteren ;-) (5 zo snel kijkend uit OMC lijst, lees 'm vanmiddag) In mijn lijst eigenlijk te weinig Aziatische films naar mijn zin, blijkbaar uit die hoek toch vooral classics gekeken. Van Hong bijvoorbeeld, ik kon dan toch niet kiezen welke er van zijn schtick nou echt bovenuit springt. En Mother van Bong bleek dan weer 2009....

anyway:

https://subjectivisten.nl/de-beste-films-uit-de-jaren-10/

Ray & Liz
'My bastard mouth's burning here.' Letterlijk uitzichtloze armoede in een Brits heuvelland, waar zelfs de berglift naar een nieuw dal leidt. De mensen hebben eten, maar geen toekomst. Richard Bilingham kent deze wereld op zijn duimpje. De regisseur en fotograaf komt er vandaan. Hij opteert voor veel natuurlijk licht, en het neorealisme van een vierkante aspect ratio. (Altijd meer 'echt' dan widescreen, iemand moet daar eens over theoretiseren.) Het zijn weliswaar voor de hand liggende keuzes, ze werken er 'echter' niet minder om. Het bruine behang en de vitrage kennen we van Lynne Ramsay's kitchen sink en Bilingham heeft ook haar magische niveau snel te pakken. In de raamvertelling drinkt Ray fles na fles 'homemade brew', hem geleverd door J(ezus) Mascis. Lange flashbacks voeren terug naar zijn huwelijk met Liz, en het leven dat de twee simpele zielen leidden. De beperkingen zijn overal. Het eten is al ranzig voor het eruit komt. Toch wordt het hameren der ellende nooit teveel. Daarvoor benadert Bilingham zijn menselijke beestenboel met genoeg tsjechoviaanse weemoed, en de personages hun beesten met teveel wolkeriaanse liefde (inclusief sadisme.) Ambiente geintjes en armesloebersmuziek ('pass the dutchie') doen de rest. Van mij had het wel tweeënhalf uur mogen duren. Zeldzaam. 'What does God think about all this, eh?'

Capharnaüm
'Speel je de grote man?' Een Libanees straatratje en een baby, ja, dat wordt zielig natuurlijk. In de traditie van alle kruimeltjes rent ie van hot naar her. Thuis heerst ellende en verwaarlozing (bruggetje!) en buiten is het niet veel beter. In zijn wijk van de metropool lijkt het eerder een Gazaans vluchtelingenkamp. De film begint 'chique' in de rechtbank, waar de held een zaak tegen zijn ouders heeft aangespannen. Dit past bij het imagologische beeld dat ik van Libanezen heb: grote (en goede) praters. Wijselijk ligt het merendeel van de film op straat. Deze pijn moet fysiek uitgewrongen worden. In een bizar detail kookt het gezin 'sokkensap', schone was met Tramadol. Het zijn scenes die de kracht van het Japanse Nobody Knows naderen. Meestal is Capharnaüm een stuk melodramatischer. De gebaren zijn groots, net als de gevechten. Halverwege volgt een vreemd piekmoment als 'Freek de Jonge' zijn entree maakt als Kakkerlakman. De film heeft diens 'Florida Project' nodig om een broodnodig absurdisme te behouden. 'Deze man is Armeens, je moet 'm niet letterlijk nemen.' Met nieuwe vrienden vindt de jonge held nieuwe 'oplossingen' en – uiteraard – een skateboard. Het scenario beslist (en besluit) droog juridisch, zelfs malthusiaans. Niet de staat of het systeem krijgt de schuld, maar zij die fokken als konijnen. 'Zelfs een ketchupfles heeft een naam.'

anyway

Wow, hing er iets in de lucht? :)Ik heb nog een 1 film per regisseur in de top-10 gedaan, want o.a. Asako I & II wordt steeds beter in mijn herinnering. :)

Letterboxd lijstje is aangemaakt.

ah Letterboxd zegt meteen netjes 7/10. Another Earth is de vreemdste omissie (als in niet gezien). Achter Happy Hour en 0.5 moet ik nog altijd aan.

Ik precies de helft.

Cold Case Hammarskjöld
''This is history, and it's only seven minutes old.' Ik luisterde laatst de podcast El Tarangu, een schimmenverhaal over een uit de dood opgestane Spaanse wielrenner. Dergelijke mysteries lenen zich goed voor detective-docu's. Tegelijkertijd bekruipt me een gevoel van tijdverspilling. Als het niet waar is, gaan uren aan een hoax verloren, en als het wel waar is, blijkt die vaak 'onbenaderbaar'. Immers, hoe groter het mysterie, hoe groter de belangen van het grootkapitaal. Het mooie aan Cold Case Hammarskjöld is dat de Deense regisseur Mads Brügger zich welbewust is van deze valkuil, er continu mee speelt. Als een soort Renzo Martens reist hij naar Afrika om de dood van de VN SG te onderzoeken. Bepakt met dikke sigaren hult hij zich in het spierwit, net als de Grote Verdachte achter het 'vliegtuigongeluk'. Zijn bevindingen dicteert Brügger bewust ongemakkelijk en unwoke aan zwarte secretaresses. Op zoek naar 'die antwoord', belandt Brügger bij Afrikaner paramilitairen, en de onvermijdelijke Belgische huurlingen. Van Reybroucks prachtige geschiedenisboek Congo, comes to mind. Een Act of Killing wordt de docu nimmer, daarvoor zegt Burger te vaak zelf (spottend) dat het 'heel interessant' is. De Conrad slotnoot (nod) mag er wel zijn. Elderly white liver-spotted men. Zij runnen en ruinen de wereld. 'What was supposed to be solved in the first place?'

기생충
Dan toch Parasite, alweer een zeer late release van een Aziatische Palme d'Or-winnaar. Ook weer een film die in dezelfde vijver vist als de vorige winnaar, Shoplifters, een familie, of beter dit keer twee families, die de limieten van het kapitalisme verkennen. Als parabel over het kapitalisme eigenlijk redelijk voor de hand liggend, maar dit is Korea, dus Noord-Korea komt ook onvermijdelijk om de hoek kijken. Hoe dan ook, als filmervaring (uitstekend geacteerd en gefilmd) twee uur een heerlijke onderdompeling in een soort Hitchcockiaanse wereld met typisch Koreaanse geweldsclimax (kort en pijnlijk).