Filmforum

Zie nu dat hij 6 jaar geleden expliciet werd aangeraden. :) Vreemd genoeg had ik de film laatst van mijn kijklijst gehaald in een halfslachtige poging om die realistischer te maken. "Hoe kwam ik hier nou weer op!?" Ludo moest zich gelukkig ook achteraf inlezen en zag de charme van Amy Seimetz (kort haar, hè?).

ha, goh die varkensboer deed de beelden terugkomen bij het teruglezen.

The Dead Don't Die
Martijn had helemaal gelijk. Heerlijke droge Jarmusch die alle cliché's van de jaren 70 zombiefilm inzet en er zijn eigen draai aangeeft, met dank aan Tom Waits die op poetische wijze de maatschappijkritiek samenvat. Lekker loom tempo, met semi-stonergrappen, kleine knipogen (die hele analoge synthmuziek die af en toe opdoemt, "Did you just call me Frodo?", "Hipsters from Cleveland", "Siiiiiriiii"...kom maar op) en een soort meta-grap over meta-grappen. Tilda Swinton als Schotse samoerai/begrafenisondernemer is ontzettend grappig, dat niveau. Maar ik geloof graag dat het een film is voor een heel specifiek publiek (gelukkig mijn jongste dochter ook.)

Yesterday
De premisse dat The Beatles' liedjes intrinsiek een soort unieke perfectie bevatten geloof ik niet, maar goed, die liedjes zijn nu eenmaal evergreens en ook deel van mijn leven al heb ik Beatles zelf vooral uit historisch besef beluisterd. Wel met enig plezier in tegenstelling tot menig andere zelfopvoedkundige sessie. Het is ook best een lollig idee, een wereld die waarin niemand zulke gedoodverfde klassiekers niet kent, je kan er best spannendere dingen mee bedenken maar Boyle maakt er een sentimentele maar onderhoudende romcom van met likeable characters en ook wel een paar leuke grapjes. Die Sheeran tho …

… zulke gedoodverfde klassiekers kent.

The Square
Wow, verrassend slecht. Idioot lange satire over de grootste clichés van de Westerse samenleving: gebrek aan empathie, egoïsme, narcisme, outrage culture, hypes en moderne kunst. Ja, ja, wat een leegte toch. Begint wel aardig waarna Donald Duck als Museumdirecteur fout op fout stapelt. Bij de scène met een lengte van bijna 5 uur waarbij hij een dreigbrief in elke brievenbus van een appartementencomplex schuift wilde ik eigenlijk al stoppen, maar daar hou ik niet zo van. Soms is er nog wel een geslaagde grap als "The Tesla of Justice", maar verder viel er weinig te lachen. Östlund zit weer helemaal in zijn "Iedereen is een eigenlijk een klootzak"-trip vol gênante confrontaties en gesprekken die te lang duren en ik trek dat soort shit gewoon heel slecht.

絞死刑
Nee, dan rake maatschappijkritiek. Nagisa Ōshimas Death by Hanging is uit 1968 en helemaal in de New Wave stijl gemaakt: zwart/wit, theatraal, meta en krities. De film begint als een documentaire over de doodstraf in Japan, feitelijk en kil. Een Koreaanse student wordt opgehangen vanwege een dubbele moord en verkrachting...maar overleeft de executie. De aanwezigen breken hun hoofd over hoe nu verder? De film verandert een aantal keren van sfeer, eerst lijkt het een duistere satire te worden, vervolgens een soort droomdetective, spookverhaal en avant-gardistisch toneelstuk om op het laatst de kijker te bedanken. En ondertussen combineert Ōshima vernuftig een aantal onderwerpen rond het duistere Japan: de institutionele barbarij die de doodstraf is natuurlijk maar ook de discriminatie van Koreanen, vrouwenmishandeling en oorlogsmisdaden. De humor is soms wat aan de schreeuwerige kant, maar ook noodzakelijk om de Camus/Kafka sfeer enigszins dragelijk te maken.

De aanwezigen breken hun hoofd

I see what you did there. Op de lijst.

Hable con ella
Tijd geleden dat ik een Almodóvar zag. Dit was volgens mij in 2002 een big deal. Zo achteraf wat reacties lezende een polariserende film, met name Amerikanen worden helemaal gek en veel Europeanen zien stoïcijns een Euro arthouse-auteur op de top van zijn kunnen zijn trolactie uitvoeren. Dat opgefokte Amerikaanse moralisme heb ik niks mee, ik zag het net als die slome Argentijn allemaal een beetje aan, maar dit is wat mij betreft geen goede film. Die lelijke kleuren weer, dat geflirt met soapachtige absurditeit, ik voel het niet. Er worden wat punten gemaakt over de man-vrouw-relaties maar ik ben te lui om er echt diep over na te denken. Moest wel erg lachen om de zwart/wit-film ergens in het midden, de droom van menig man.

Layla M.
Weinig bijzonders als film en persoonlijk had ik het traject vóór de radicalisering interessanter gevonden, dat is nu bijna samengevat in één scene voor de titelrol, maar de hoofdrolspeelster houdt de aandacht al vast. Ook vervalt de film gelukkig niet in al te populistische en simplistische lezingen.

Conceiving Ada
Met Tilda Swinton, Timothy Leary (die een jaar voor verschijnen van de film overleed) en muziek van The Residents is deze feministische science fiction over een vergeten vrouwelijke pionier, dat klinkt natuurlijk interessant. Net iets te eh, meditatief en ook wel gedateerd (met een onderwerp als state of the art computers ook echt onmogelijk dat niet te zijn natuurlijk) om echt heel goed te zijn maar desalnietteminniettegenstaande een charmante cultfilm.

oh die Conceiving Ada gaat op de lijst.

Utvandrarna
Deel 1 van een tweeluik (6 uur totale speeltijd) over een groep Zweedse boeren die besluit om naar Amerika te emigreren. Zweden in de 19de eeuw is pover, Von Sydow als de boer ziet geen vooruitgang en droomt net als zijn jonge rebelse broer van een ander leven zonder inmenging van dominee's en andersoortige autoriteiten. Lekker trage film vol tegenslagen die je Liv Ullmann altijd goed kan laten ondergaan. Maakt het hele proces heel inleefbaar, waar ik toch altijd van dacht "even op de boot zitten en dan ben je er." Bijna meer docudrama dan een normale film en dan wreekt de lengte zich soms. Heel mooi gefilmd, bij vlagen proto-Malik, zonder dat zwierige/muzikale, helemaal wanneer ze dieper Amerika in trekken.

L'histoire d'Adèle H.
Truffaut doet de 19de eeuwse romantische biopic. Zou denk ik allang zijn vergeten als het niet de debuutfilm is van Isabelle Adjani. Meteen op de bezeten toer als een, laten we eerlijk zijn, stalker. Adèle volgt een Engelse luitenant/flierefluiter van Europa naar Canada om hem te overtuigen van haar liefde, waar hij geen behoefte aan heeft. Een beetje braafjes voor een Truffaut die ook een beetje om de hete brij draait van de schizofrenie van de echte Adèle. Wel een mooi einde, maar dat kun je allemaal aan Adjani overlaten, die de bovenlip krult, huilt, de kijker via de spiegel recht aankijkt, woedeaanvallen krijgt en catatonisch als een versleten prinses door straten banjert. Het leukst als je van te voren niet weet waar de H voor staat.

https://z-p3-scontent-amt2-1.xx.fbcdn.net/v/t1.0-9/36885985_1825101414225271_1280553346935029760_n.jpg?_nc_cat=104&_nc_oc=AQk7F80-NkjFAIX6VRYbWq_qRuNjAJKt-tA5DYiDlZMZ0S4S4oVqG8ph7lXLfrI57fU&_nc_ht=z-p3-scontent-amt2-1.xx&oh=666c700856c87752476d0fecd4e105f1&oe=5DFC602F

volgende week maandag doe ik ook weer mee.

Gelukkig maar. :)

Heb je een ander e-mailadres Ludo?

Bliss
Whoah, intens! Een kunstenares vindt inspiratie in drugs, of was het nou bloed? Vampirisme en verslaving, maar vergeet Addiction, dit is een gierende splatter goth stoner rock jihad waarin alles moet sneuvelen voor de kunst. Steve Moore (Zombi) achtervolgt me, eerst duikt ie op bij de Tunesische Emel Mathlouthi en nu doet ie de muziek in deze film, als het geen The Nymphs of Electric Wizard is tenminste. Uitstekende visuals die ongetwijfeld met een beperkt budget zijn gemaakt en de performance van hoofdrolspeler Dora Madison zorgen dat dit een geslaagde indie horrorfilm is.

Offret
Tarkovsky tentoonstelling in EYE! Dus draaien alle films ook in gerestaureerde versie. Zag eerst Andrej Roebljov eindelijk op het witte doek, nog steeds geweldig, al miste ik bepaalde scènes in deze 185-minuten cut (zag nu opeens dat de klokkenmaker gespeeld wordt door Nikolai Burlyayev, een paar jaar eerder nog het jongetje Ivan.) En een goede gelegenheid om de Tarkovsky die ik nog niet kende te zien. In Zweden met Bergmans cameraman en ook toch wel op de Bergman-toer nu de mijmeringen over Rusland buitenspel zijn gezet. Begint intrigerend, wordt wat te theatraal, dan weer intrigerend en eindigt redelijk WTF? Ik zag allemaal motieven terugkeren als een soort best-of laatste blik op het oeuvre (mooi gedaan) maar Tarkovksy was geen groot verhalenverteller (de klokkenmaker in Roebljov is eigenlijk zijn piek wat dat betreft) en dat wreekt zich hier wel ondanks een mooie flirt met Abrahams offer en hints van hekserij. Toch vreemd dat twee van zijn drie meesterwerken sciencefiction waren, gebaseerd op bestaande boeken, alsof die basis hem meer focus gaf (zo even een hypothese.)

En dan kan ik tig jaar na dato mijn steentje bijdragen aan de Tarkovsky ranking:

Stalker
Andrej Roebljov
Solaris
De Jeugd van Ivan
De Spiegel
Het Offer
Nostalghia

Heb je een ander e-mailadres Ludo?

neen? ordinarypeoplerecs AT hot etc of moderndances AT gmail com. Send it to me again plz

Tarkovsky! mijn ranking zou niet veel anders zijn, if at all (beetje gênant wel)

mijn ranking zou niet veel anders zijn

Check hierboven, ergens rond 2011. ;)

lol, it's all been done before. :o

(voor Andrei Roeblev was ik toen duidelijk nog niet klaar). Wel een zwak voor die Bergman-Tarkovsky nog altijd.

Ad Astra
Sciencefiction voor beginners. Een zogenaamd arty SF-film, met een hoofdrol voor Brad Pitt, die er bij vlagen erg mooi uitziet in een soort post-Ex:Machina-stijl. Op cynische wijze wordt voor een groot deel het verhaal van Apocalypse Now op klunzige wijze gejat met nog wat Oedipus-shizzle die verrassend slecht wordt uitgewerkt. Heerlijk, pseudo-diep maar eigenlijk oppervlakkig einde ook. Draait in ongeveer elke bioscoop en krijgt juichende recensies, dus schiet mij maar lek met een lasergun.

SF lijkt wel ietsje meer terug in de bios vergeleken met 10 jaar geleden. Als iemand (India?) ook nog even een karretje op de Maan zit (met inhoud) dan worden de 2020s echt een SF-film decennium,.

Klopt wel denk ik. De manier waarop nu met CGI de ruimte en planeten kunnen worden gesimuleerd is indrukwekkend (ook in Adje Astra) en leent zich goed voor onderdompeling in de bioscoop. Een andere plus is dat de muziek in veel van die films eindelijk spannender is dat het geijkt Hollywood-orkest. De muziek van Max Richter was het beste aan de film. Maar in het ruimtegenre zitten ze op narratief vlak goed vast. Gelukkig dat meer weirdo SF ook goed bezig is de laatste tien jaar.

살인의 추억
Ik had Memories of Murder nog niet op mijn kijklijst gezet of de echte seriemoordenaar werd pardoes na al die jaren gevonden (zat al een levenslange gevangenisstraf uit.) Maakt verder niet uit voor de waardering van deze uitstekende film. Piekfijne cinematografie zet de toon die op vreemde wijze wordt ontregeld door een typisch jolig gevoel voor humor en paar van de beste karatesprongen (okay, taekwondo waarschijnlijk) buiten het martial arts genre. Ik vond het allemaal redelijk subtiel aangepakt, zonder dat buitensporige voyeuristische geweld wat dit soort films ongemakkelijk kan maken. Bong Joon-ho bouwt het zo op dat de laatste moord het hardst aankomt. Tegelijkertijd ondergaan de hoofdpersonages ook nog eens intrigerende verandering. En om het allemaal af te maken geeft het nog een fraai beeld van de laatste dagen van de Zuid-Koreaanse dictatuur en hoe irritant de politie in zulke omstandigheden kan functioneren. Kortom, een van de betere films in het genre.

Dvd daarvan ligt al een hele tijd klaar voor een herbekijking.

3 From Hell
Rob Zombie heeft nog een restje Sid Haig in de aanbieding in deel 3 van de trilogie met House of a 1000 Corpses en The Devil's Rejects. Well, meh … zinloos geweld, ik vond het in The Devil's Rejects nog wel werken met die lekker All American soundtrack maar de formule is nu al sleets.

Encarnação do demônio
Ook deel 3 van een trilogie en ik realiseerde me dat ik deel 2 (Esta noite encarnarei no teu cadáver) nog moet zien, deel 1 (À meia-noite levarei sua alma) had ik vorige week wel herbekeken na het zien van een documentaire over José Mojica Marins a.k.a. Zé do Caixão a.k.a. Coffin Joe. Een kleurrijk type maar net als Werner Herzog zo iemand die niet bang is dezelfde boodschap nog eens te verkondigen, en nog eens, en nog eens. Deze film is echter zo'n 30 jaar na de eerste 2 gemaakt dus visueel (en qua geluid!) a different ballgame. Die zwartwitfilms hebben zeker hun charme en de werkelijke doodsangst van actrices onder de spinnen en de slangen is tijdloos, maar in 2008 weet ie toch nog wel te shockeren met body extensions (volgens mij geen trucage). Ook wel aardig: zelf blijkt Zé toch ook niet van steen, dus zelfs de boodschap is wat minder zwartwit.

ペンギン・ハイウェイ
Camera Japan festival is een gekkenhuis, toch mijn traditionele anime gepakt, dit keer Penguin Highway het excentrieke debuut van Hiroyasu Ishida. Het dorp van een jonge wijsneus wordt op een geconfronteerd met de verschijning van mysterieuze pinguïns. Daar stort hij zich met zijn nerdy kameraad maar al te graag op. Zijn tandarts-assistente met weelderige boezem heeft ook zijn aandacht, goudeerlijke proto-geilheid, maar niet alleen dat, ze lijkt misschien verantwoordelijk voor de verschijningen. Mooi spel met een aantal anime-motieven en dan wordt het in het laatste half uur een heerlijk weird SF-sprookje met zelfs nog een fraai emotioneel moment.

Eight Grade
'I haven't been getting, like, a lot of views.' Meisjes en jongens van dertien, de ultieme nostalgie voor dertigers? Ik kan me in elk geval nog prima met ze identificeren. Regisseur Bo Burnham volgt een muurbloempje in het laatste jaar van 'middle school'. Door hun uiterst serieuze schoolsysteem benadrukken de Amerikanen het tafellaken en servet. Die vreemde tussenschool biedt wel een extra kans op festiviteiten, op 'afstuderen', oftewel, op oefenen voor het Echte Leven (dat precies hetzelfde zal blijken.) Competitiviteit overstijgt alle klassen. Eight Grade bevat, de titel indachtig, tal van fraaie 'schoolplein'-details. Moeders met oogjes op vaders, het badpak als summum van oncool. De film piekt op de ultieme 'oefendag'. Een stelletje brugwuppen in spe mag een dagje meelopen. Het hoofdpersonage heeft geluk, zo lijkt het, en ze belandt bij haar door-ontwikkelde evenbeeld. Via haar nieuwe 'gang' belandt ze echter ook in de beste, meest ongemakkelijke scene van de film. Achterin de auto, met een jongen die net te oud voor ze is. Meestal blijft het verhaal juist wat sentimenteel, en ook net iets te ingevuld. De slotspeech van vader had achterwege mogen blijven. Het stilste meisje slaat zelf al op de luidste bekkens. Ze praat alvast online reflectief. Het internet redt sinds 1999. Eerst komt het Zelf dan het Vertrouwen. 'It's a chunk of things.'

Mid90s
'Just when I thought you had a brain, bro.' Meer tienernostalgie, en deze keer in ware retro-modus, dus met Turtles-dekbed. De lol van skateboarden, want daar gaat het hier om, ontgaat me. Als modedictaat kan ik het beter begrijpen. Baggy, gemakkelijk, cool, en bovenal: je weet hoe je je moet kleden om er(gens) bij te horen. Een gozertje uit een eenoudergezin (zie Eight Grade), vindt een stel oudere vrienden (zie idem) en besluit erbij te horen, en erbij te blijven. Enter the booze. Als coming of age film (te) gemakkelijk zat, maar 'jonge regisseur' Jonah Hill gaat het om sfeer en sounds. Hit na hit passeert de revu, met uiteraard bakken ninetieshiphop. The Pharcyde, Gravediggaz, Souls of Mischief! Vaak volgt het ene liedje het ander op, en dan wordt het wel erg lui. Toch blijven de rijen cd's – ook on screen – lange tijd vermakelijk. Het hoofdpersonage surft op die wave of mutilation, hoekig als Sean Penn. De dialogen met zijn matties zijn cringy, de grappen beter. 'You look Samoan, motherfucker.' Pas in de rommelige derde akte gaat het goed mis. In plaats van dat Jonah na het jazzy hoogtepunt (Herbie's Watermelon Man) de muziek afzet, dicteert de angst voor stilte, en voor het Niets. Hij upt het drama met een paar backflips, en zijn film dondert in een gat. Zelfs de magical negro kan niet meer redden. 'I know you don't have this one.'

Dolor y gloria
Een wat ongeplande keuze, wat meteen tot een leuke verrassing leidde dankzij de korte rol van Rosalía in de beginscène. Heel ontwapenend en vrolijk. Almodóvar vond het de hoogste tijd voor zijn 8 1/2 en strikt Antonio Banderas voor de hoofdrol. Goede keuze natuurlijk vanwege hun geschiedenis en Banderas brengt een mooie, ingetogen tristessa. De regisseur Salvador Mallo heeft geen zin in films maken aangezien hij aan allerlei kwalen lijdt die de fysieke arbeid van het filmen te zwaar maken. De restauratie van een oude film zet hem aan het denken over de rol van de acteur waar hij mee gebrouilleerd raakte. Die zoekt hij dan maar op en die ontmoeting zet veel aan het rollen. Eerste helft is vrij sterk culminerend in een mooi theaterstuk. Tegen het einde wordt het allemaal wat minder, misschien onvermijdelijk voor een film met een licht tegendraadse, episodische structuur.

High Life
'These fucking images from earth.' De biologie van de space marine, niemand die het ziet. Wat als zo'n ruimtemissie al twintig jaar op weg, zonder dat wij het weten? Claire Denis speelt in haar eerste SF-genrefictie met het idee. Ze vertrekt mee op een odyssee, en zeker in het begin lijkt ze minstens zo ambitieus als Kubrick zelve. Het titelmoment verschijnt pas na een kwartier en is van een sereen-brute schoonheid. Hemellichamen heet de film in het Nederlands, denk ik. Daarvoor en daarna vermaakt Denis met tarkovskiaanse flitsen uit het aardse oerbos van voorheen (en ver heen). Wonderlijk hoe vaak die Tarkovsky-associatie juist bij flashbacks optreedt. Heeft de Rus soms het hele filmverleden ingenomen? Na een half uur vindt Denis ook binnen deze genrefilm haar eigen stiel, die van big time sensuality. Ze brengt een perverse variatie op Adam en Eva met de grootheidswanen van een Ishiguro-distopie. 'I live alone with my guilt.' Zelfs een vleugje incest gaat ze niet uit de weg. 'I kept my fluids to myself.' Jammer genoeg lijdt de film onder een aanta flinke space-clichés. De crew die doordraait, in saaie isolatie, van de ene naar de andere gevangenis – dat kennen we maar al te goed. Bovendien blinkt Pattinson weer eens uit in saaie neutraliteit. Denis vergeet zo bijna haar hoofdvraag. De waan-zin: valt er ver weg nog wel te procreëren? 'Ta-boo.'

Ash Is Purest White
'Ik interesseer me maar voor twee dingen. Dierendocu's en stijldansen.' Jia Zhang-Ke, rapporteur van grotestadsland China, moet hebben gedacht 'laat ik het eens grootpublieks aanpakken'. En waar houden mensen meer van, dan van onmogelijke liefdes – breed uitgemeten? Het meest verrassend wordt die wending naar toegankelijkheid in de eerste fase. De regisseur leent wat van de neon broeierigheid van Wong Kar-Wai, wanneer hij een syndicaat boss en diens lief in een provinciestad volgt. De communistische oudjes worden achtergelaten, en ingeruild voor hyperkapitalisme. Dat is het grote schema dat Jia zijn dialectische werk laat doen. Soms met fraaie details, zoals dronken pa die de oude kameradendroom in as ziet opgaan. Of een rugzak als een bomvest tegen emoties. Jia's film geeft het gevoel de kijker meer over China te kunnen doen begrijpen dan alle krantenartikelen bij elkaar. Helemaal wanneer Jia zijn vertrouwde 'damfilm' terugvindt. Maar die wending terug naar wat was kan hij ook zelf niet echt meer maken. Zijn compendium van eerdere klasse is daarvoor toch teveel in een melodramatische liefdesvorm gegoten. De roekeloze soundtrackkeuzes werken soms tegen in sentimentaliteit, maar de allersentimenteelste absoluut niet. Dan wordt min/min plus, als een QR code. De snor en de schone. Knoertharde koppen. 'Je had op die straat moeten sterven.'

https://i.postimg.cc/xdx090DN/Max-Meets-Jackie.jpg

RIP Max Cherry, de vriendelijkste man uit de filmgeschiedenis.

Medium Cool
Meteen deze film uit 1969 maar gekeken waarin de jonge Forster een wat amorele cameraman speelt die in Chicago op zoek is naar goede verhalen. Totdat hij erachter komt dat het televisiestation zijn beelden doorspeelt aan de FBI. Uiteindelijk raakt hij als freelancer verzeilt op de beruchte Democratische conventie van 1968 die uitloopt op gigantische rellen. Regisseur Wexler, later uitgegroeid tot een groot cinematograaf, kwam zelf uit Chicago zat er snel en dicht op zodat je tijdens de dreigende rellen niet meer weet of het echt of geënsceneerd is. Een film die heel veel op gevoel en intensiteit doet en minder geïnteresseerd is in plot (waarom verdwijnt de leuke vriendin uit beeld?) en het einde is ook van het niveau "toen kwam een olifant en die blies het verhaaltje uit." Maar als authentiek beeld van Amerika eind jaren zestig onovertroffen met bizarre armoede, een constante dreiging van geweld, recalcitrante zwarten die er ook allemaal niet meer in geloven en cynici die het opkomende medialandschap doorzien maar er niets aan kunnen veranderen. Er lijkt weinig veranderd in 50 jaar behalve misschien dat dit soort films niet meer wordt gemaakt.

Draug
Modderige Zweedse horror, beetje in de hoek van Hagazussa en The Witch. Kon wat spannender en mensen zullen wel over de effecten vallen (heb daar nooit zo'n last van). Wel een lekker sfeertje.

Little Monsters
Meer ondoden in wat verder een familiefilm lijkt. Beetje als Ice Cube in films als Are We There Yet?. Net als die film toch net iets leuker dan zou mogen. Zaten wel een paar leuke grappen in, die kids zijn wel schattig en Lupita Nyong'o is sws leuk.

Meer ondoden in wat verder een familiefilm lijkt

xD

Medium Cool <3

Booksmart
'We were gonna watch that Ken Burns thing.' Nieuwe rondleiding op die Amerikaanse high school, aan de hand van de moderne Dikke en Dunne. Het olijke duo strijdt voor die sociale rechtvaardigheid, dus tegen proteïnen en testosteronen (maar er ondertussen wel van dromend). 'I too have a fear of big cats.' Skaten is nu al een (sexy) ding dit filmjaar, net als memory boxes. Ik gooide het subtiele Eight Grade subiet een halfje omhoog dankzij deze soms tenenkrommende schoolsatire. All white girls doen stoer op all black music - na een tijdje begint zoiets wel pijn te doen (of zou ik zijn aangestoken door de hoofdpersonages?). Het hoofdpersonage is school president, dus zijn die Election-vibes nooit ver weg. Wel wimpelen ze de principal (tevens Lyft driver) dapper af. Stiekem jammer, want ik begon het pas leuk te vinden bij de seksgrappen (en voelde me daar schuldig over.) ' I don't need to know all the words.' In de hardcore middenfase zijn de Twee Vrouwen op zoek naar het Laatste Schoolfeest waar ze als nerdjes dan eindelijk los willen gaan. Even dacht ik, ze bereiken 'm nooit. Dit wordt After Hours de Nablijven-variant! Een rondrit die nimmer eindigt. Wat surrealistische intermezzi krikken de boel op. Helaas. Dan gaat alles mis, want alles komt goed. Gewoon kundige komedie. Scenariosnugger. Dat zeker. 'You called Malala.'

Mirai
'Bedoel je dat je jezelf kwijt bent?' Ik herinner me het nog goed. Onder tafel bij opa en oma zat ik boos, net met lange tanden een gehaktschotel verorberd. De telefoon gaat. Mijn zusje is geboren. Prompt weiger ik mijn vader te woord te staan. Een uur later kijk ik naar het rimpelige, nog ietwat ongewassen nieuwe leven. En dat leven wordt anders. De Japanse Kun zit hier in hetzelfde schuitje. Seizoensverandering leidt levensverandering in (al lijkt het later late sneeuw). Zijn happy family van vader, moeder, hond wordt uitgebreid. Iedereen moet wennen. Pa krijgt huisman-klusjes (en bemerkt de vloek van de thuiswerker). Kun beleeft zijn eigen 'degradatie'. Aanvankelijk is deze animatiefilm lief en nogal sentimenteel, zelfs ietwat traditioneel. Maar het blijft een Japanse anime, die Spirited 'World'-magie begint haast ongemerkt zijn werk te doen. Er verschijnt een surrealistische Nick Drake, in een door Kun 'self induced fantasy'. ('Just folklore.') Steeds vaker ontmoet hij zijn zusje uit de toekomst, en zijn moeder uit het verleden. Dan is het slechts wachten op de trein (uiteraard de trein!) die hem naar een volgend station kan brengen. Van de middle of nowhere naar zijn eigen hoofd, en naar ons hart. Steeds volwassener wordt de acceptatiereis door al het verleden en alle familiegeledingen. Leren fietsen en leven. 'Wie ben ik? Mijn moederskind.'

血槍富士
Uit 1955, Tomu Uchida's Bloody Spear at Mount Fuji is een heel eigenzinnige kijk op de samoeraifilm, eigenlijk veel meer een road movie waarin de personages direct olijk wandelend worden neergezet. Goed idee eigenlijk, een film over hoe men zich toen door het land verplaatste. Geen lange film maar er gebeurt van alles waarbij de personages steeds heel mooi en natuurlijk elkaar tegenkomen. Lange tijd is de film een soort komedie maar dankzij de samoerai die gefascineerd raakt door het gewone volk en gelijkwaardig met zijn twee dienaars omgaat, eindigt het (o.a. vanwege zijn lastige relatie met sake) nogal duister. Mooie film, je moet wel in vorm zijn om de continue onvoorspelbaarheid bij te benen. Echt een film die na bekijken beter wordt.

Céline et Julie vont en bateau
Yo, ho, dans le terrier du lapin. Surrealistische marathon die briljant begint met een lange scène waarin twee mooie jaren '70 vrouwen elkaar ontmoeten door een wat onzekere inzet van magie. Daarna wordt er flink wat gegiecheld, met lippen gepruild zoals alleen Franse actrices dat kunnen, duikt men verrassend genoeg niet met elkaar in bed en verzeilen de dames dankzij een onschuldig uitziende portaal (inclusief zeer goed acterende kat) in een werkelijk doodsaaie fictieve wereld terecht. Daarna voel je je wazig maar kun je met een snoepje terugkeren naar die wereld. Erg mooi verzonnen met flink wat hints naar Alice in Wonderland en ook nog eens gefilmd met nul special effects. Maarrr, 3 uur is lang hoor en uiteindelijk deed Louis Malle dit een jaar later gewoon beter met Black Moon.

inclusief zeer goed acterende kat

gheheh :D

verder ook helemaal eens.

verder ook helemaal eens.

Ik zag het ja. :)

Portrait de la jeune fille en feu
De nieuwste arthouse-hit, met verleidelijke titel en poster, die bedolven wordt onder 5 sterren. Dat is wat overdreven, maar het is mooie film over een schilderes in de pruikentijd die naar een eiland wordt geroepen om een portret te schilderen van een jonge vrouw. Probleem, ze wil niet poseren, waardoor eerdere pogingen zijn mislukt. In haar poging om observerend her portret te schilderen begint er natuurlijk een vonk over te slaan tussen beiden. Vrij subtiele film, het grote stoelen-uit-het-raam-smijten der Franse actrices wordt vermeden en de (kom op, echt geen spoiler) seks is ook meer van de impliciete soort (daarmee worden geile mannelijke regisseurs toch een beetje op hun nummer gezet.) Wat me het meest fascineerde was hoe beide actrices naarmate de film vorderde steeds mooier werden, wat ik graag wil zien als het resultaat van puur acteerwerk.

https://agendabrussels.imgix.net/palace-38e05b8576693cf3a1372b3e6e9c465cd9452246.jpg?auto=format&fit=clip&format=jpg&ixlib=php-3.1.0&lossless=1&w=800

Rafiki
'We don't have a shortage of generous people.' Big world cinema met een beetje hulp van Hubert Bals. Plaats van locatie ditmaal: Kenia. Een land dat het aardig voor elkaar heeft, zo geeft de film (gelukkig) de algemene indruk. Het lijden draait niet langer om huisvesting of eten, het zijn moderne problemen. Hoofdpersonage Kena (met zo'n naam toch een Allevrouw) tikt alle social justice kruisjes moeiteloos aan. Zwart, vrouw en lesbisch, kom maar op met die geldpotjes. Terwijl de locals uit de Slopes dammen met coladopjes, raakt zij geïntrigeerd door de dochter van vader's grote politieke concurrent. Een klassenverschil schemert bovendien. Lekker sjezend op haar skateboard – een unisex ding dit filmjaar – rijdt Kena zo haar Eerste Liefde binnen. Dan blijkt Kenia toch niet zo modern. De film wordt minder cheesy, zelfs verrassend grimmig. Ik ging rooten voor deze twee fashion icons (want wat een kleuren, petjes en dreads rocken zij!). De rijke van de twee heeft een vulvische schelp in heur haar, om het goed scherp te stellen. De women of action krijgen het voor de kiezen. Zelfs dermate erg dat de film richting bijzonder cynisch einde lijkt te rollen. Een schijnhuwelijk van afwijkenden (m/v) onder elkaar. Zo ver durven de makers toch niet te gaan. Het zou de gunfactor van het festivalpubliek ook in gevaar brengen. 'You good?' 'Yeah.'

The Beach Bum
'I forgot how rich we were.' De tweede strandfilm van Harmony Karmonie was beter in de branding achtergebleven. Waar Spring Breakers nog relevant voelde door de keiharde dubstep en een MeToo-achtig gewaagd misbruik van Disney-sterretjes, is The Beach Bum er een voor oude scheten. Goed, het heet dan ook The Beach Bum... Iedere diepte (in de zee) blijft onbenut. Matthew McConnaughey doet nog zijn best als archetypische stadsdwarrelaar (ook Breda heeft er zo een). Verlepte, met een theatrale persoonlijkheidsstoornis, en als specialiteit het innemen van drank en het opwekken van sociaal ongemak. Korine geeft zijn hoofdpersonage echter pass na pass. Deze kerel bezit talent, vrouwen en geld. Hoe bum wil je het hebben? Even dacht ik, het is zijn laatste goede periode, voor alle kutcoke hem definitief doet afbladderen. Maar ook de sterkere fase in de goot duurt maar vijf minuten (plus een Zero de Conduite kussengevecht zonder penis). Zoals de hele film toch veelal een trailer lijkt met verschijningen van mannelijke sterretjes als Snoop Dogg en Jonah Hill. McConnaughey kanaliseert intussen zijn innerlijke Woody Harrelson. Dan rest de vraag: Kan de kijker mee in stonerhumor zonder humor? La La Land on low low loads of drugs. Op een skateboard richting olietoeters. 'I am quite sure that the world is conspiring to make me happy.'

McConnaughey kanaliseert intussen zijn innerlijke Woody Harrelson.

Ha!

Werk ohne Autor
'Ich mach es weil ich es kann.' Ze doen vlak voor de oorlog een Den Boschje in Dresden, met een entartete kunst exhibition. De jonge 'Richter' en zijn bloedmooie tante vermaken zich daar prima. 'Vielliecht woll ich doch kein Maler werden.' Om de oren geslagen met nazi kunsttheorie zit ook deze intellectueel er klaar voor. Meteen pakt men de juiste (over)toon. Klaar als een piano, maar met een dissonant toeterende bus erdoorheen. Helaas. Voor precies dit spanningsveld vlucht Von Hennelsmarck steeds snel weg. Hij doet dat met stijl. Zijn breedvoerige epos brengt talloze vlug vervagende films voor de prijs van een. In de eerste plaats de onvermijdelijke oorlogsprent. Klassiek en degelijk bruin. Daarnaast Europese arthouse naaktloperij, waarbij geen actrice verhuld blijft. (Achter iedere grote kunstenaar staat een kut.) Boven alles: meldorama. We volgen de Spaziergang van een DiCaprio en zijn battle tegen schoonvader, de Antonio Banderas-schurk. Ik dacht, god, laat hem alsjeblieft de schoonmoeder niet ficken. Gelukkig belandt onze jongen op de academie. Daar regeert een gekke Jandek (of Beuyss), een man die werkelijk wat te melden heeft. Ook na de oorlog heeft het scenario de oorlog nodig. Hoe kon het ook anders. Duitsland's richtpunt ís de oorlog. Geen sociaal realisme, wel kapitalistisch realisme. 'Es ist viel zu leicht dich zu lieben.'

藪の中の黒猫
Japanse cinema in de jaren '60 blijft maar geven. Dit spookverhaal uit 1968 begint ruig met een dubbele verkrachting die op een kille manier wordt vastgelegd. Al snel beginnen moeder en dochter 's nachts eenzame samoerai te lokken naar hun prachtige woning in het bos waar ze eenmaal dronken gevoerd tijdens de onvermijdelijke seks de keel wordt doorgebeten. Dan verschijnt de verloren gewaande zoon/echtgenoot inmiddels uitgegroeid tot samoerai om de zaak extra ingewikkeld te maken, want gaat zijn spookvrouw ook zijn keel oprijten? Alles zit in deze bij vlagen sensuele film: prachtige shots in stemmig zwart/wit, vreemde effecten en belichting. Subtiele soundtrack vanzelfsprekend, dit keer van Hikaru Hayashi.

Étoile
Voor de liefhebbers van Suspiria en Black Swan: ook een dansers, visueel zeer aantrekkelijk in zowel sets als hoofdrolspeelster. Je moet het wel doen met een behoorlijk lame male counterpart.

Satanic Panic
Horror met een knipoog, het werkt lang niet altijd maar deze "cult"-film is leuk, net als vele seventiesvoorbeelden niet without flaws maar gewoon, leuk.

Eli
Duurt ff maar moet zeggen dat ik in de verrassende finale toch overstag ging. En ik ben een sucker voor geestverschijningen waar de rest van de film op draait.

Scalpel
Ik dacht een horrorfilm te gaan kijken maar dit is meer een thriller. Plastisch chirurg maakt van gemolesteerde stripper zijn dochter om haar de erfenis van z'n vader afhandig te maken. Allerhande moreel corny shit met wat leuke twists and turns aan het eind.

Wu-Tang: An American Saga
Ik ben zoals ik eerder meldde geen fan van biopics, maar deze was toch wel leuk. Ondanks alle docu's en boeken toch genoeg spannende verhalen over de Wu voor ze hun legendarische debuut dropten.

Plastisch chirurg maakt van gemolesteerde stripper zijn dochter om haar de erfenis van z'n vader afhandig te maken

hahah 5th Dimension Television strikes again.

Destroyer
'No ID, no idea.' Een beetje film kan een half uur excelleren. Vergelijk het met het begin van ieder project. Er is enthousiasme, er zijn mensen, geld om te beginnen. Maar dan... Wat dat betreft had deze film The Dye Pack moeten heten. Ook een koffertje met 'ideeën', dat voor enthousiasme zorgt. Maar dan! Het eerste half uur van Destroyer ging ik er nog helemaal in mee. Dit moest een goede, grimmige policier worden, met een gritty cop. Nicole Kidman is opgemaakt als Marianne Faithfull in haar slechtste periode. Helemaal aan lager wal, en toch nog bij The Force. Er wordt uiteraard weer geskateboard en ook het leven gaat met ups en downs. De Zodiac-sfeer begint in rook op te gaan vanaf het moment dat flashbacks 'Kidman's' backstory beginnen in te vullen. We zien agenten bezig met IRT-dingetjes. Hoe minder raadselachtig het hoofdpersonage wordt, hoe meer stoom de film verliest. Ik begon bovendien Harry Merry-achtige associaties te krijgen bij het jongere zelf van Kidman. Wat begint als een risky rol met Oscar bait en genoeg bite, eindigt neppig. 'Think you can fake liking that'. Nee, nog altijd niet onsympathiek genoeg. Problematisch is het scenario elders. Iedereen krijgt zijn momentje om te schitteren, behálve de schurk. Om daarmee weg te komen was er meer nodig dan een goed half uur. 'I don't have a lot of time for her fucking issues right now.'

Ruben Brandt, Collector
'We should enter this fucking field of art.' Kunst heeft vele vaders. En allemaal moeten ze vermoord worden, om op de schouders van giganten te kunnen gaan staan. Deze tekenfilm doet dat op uitzinnige wijze. Het is een allesreferent. Waarschijnlijk valt elk shot te pauzeren en met een mes (inderdaad, het opgerichte freudiaanse mes waarmee je je vader dood) te ontleden. Al snel vliegt men (per auto!) door een neonbelicht Parijs, en precies op dat moment heeft de film wat van de popcultuurtombola van Thomas Pynchon. Dezelfde mate van duizelingwekkendheid. 'I just wanted to give you something to do.' Wanneer het – en ik bromde van 'gelukkig maar' – toch nog wat bedaard, begint de surrealistische kunstenaarsdroom pas goed te worden. Ruben Brandt, kunstpsycholoog, heeft zelf een traumaatje om mee te dealen. Hij moet tot zijn angsten verworden. 'Playing this role is exactly what you need.' Ingepakt als postpakketje, en ingescheept door de bekendste postbode uit de kunstgeschiedenis, speert hij van kafkaeske fascisten naar hopperiaanse bar. Klaarheid vindt hij onder een Dr. Mabuse-poster. Meer en meer delen van de mengvorm worden avant-garde. De muziek gaat voluit Balkan. Alleen het inspiratieloze Amerikaansige formulegeweld bleven me tegenstaan. Gelukkig is het einde galant. 'Just a little respect for the performance artists.'

雨月物語
Deze Japanse film uit 1953 draaide in de bioscoop omdat het een favoriet van Tarkovsky was. Je ziet ook wel waarom: ingenieuze shots, een mengeling van grimmigheid en sprookje, het droeve lot van de eenvoudige man. Het is inderdaad oorlog en hongerige soldaten plunderen haast als zombies dorpen. De film gaat over twee mannen die zich vertillen aan hun ambities, een wil koste wat het kost samoerai worden en de ander, een vriendelijke pottenbakker, is geobsedeerd door geld. Uit het niets ontmoet de pottenbakker een mooie vrouw van adel die liefhebber blijkt van zijn werk, hem overlaad met sensuele geneugten en direct met hem wil trouwen. Klassieke Japanse val. De ander weet na een vernedering met een list het tot samoerai te schoppen, maar hun beide vrouwen genieten ondertussen minder van hun afwezigheid. De sprookjescomponent maakt het allemaal vrij moralistisch (met hint naar een naoorlogse wederopbouw) maar het einde is erg mooi gedaan. En zoals vaker in die periode laat een personage nog even wat kritiek horen over de absurditeit van oorlogen die toch wel direct gericht was aan de moderne kijker.

Spring
Moorhead & Benson zijn snel mijn favoriete Amerikaanse regisseurs aan het worden. Spring maakten ze tussen The Endless en Resolution in en is in veel opzichten subtieler. De film lijkt in eerste instantie een Amerikaan in Europa vehikel te worden, al weet de hoofdpersoon wanneer hij een uitdagende Italiaanse ontmoet meteen de cliché-scenario's op te ratelen die daarmee effectief buitenspel worden gezet. Veel spanning zit niet in het mysterie achter deze vrouw, de insteek is veel existentialistischer. Heel prettig natuurlijk geacteerd (al eerder een specialiteit van beide heren) en een intelligent verhaal op niveau zonder te verzanden in overbodige complexiteit.