Filmforum

binnen :D

Götter der Pest
'Ich muss einen Erfolg sehen von Ihnen.' Slag of sof, met Fassbender weet je het nooit. De doorgekookte Vestdijk onder de filmmakers maakte alvast een voorstudie naar Berlin Alexanderplatz. Een man verlaat de gevangenis, en noemt zichzelf spottend Biberkopf. De sociale cirkel van deze lijzig-lethargische held biedt Fassbender de gelegenheid regulars op te laten draven. Een paar bad bubbas waar hij een crush op had. En Hannah Schygullah, uiteraard. Even lijkt de film een meta-feest te worden, met verwijzingen naar Lola Montes en Marlene Dietrich. 'In meinen Träumen bist du nur du.' Snel komt alles op zijn pootjes (pun) terecht. Kleine gangsters met veel te veel geluk in het spel, lullen existentieel Franz vaag. Niemand verlaat de gevangenis zonder te betalen. Theoretisch doet de film alles goed – ik ben dol op de de lege tijd tussen criminele activiteit – maar de praktische uitvoering blijft saai. Het lethargische werkt te aanstekelijk in al zijn onaanstekelijkheid. Tijdens een leuke scene draait het hoofdpersonage een singletje. Meer niet. Minutenlang mogen we meeluisteren naar een Drs. P.-achtige dierenparade die zal zijn ingelast om het doden van een rat te laten bezinken. Dat is nodig ook, want een hang naar hermetiek en haast, ze gaan gewoon niet samen. De kijker blijft vooral zelf een Tiefgekühlte Geflugel. 'Es war der Bruder.'

The Not Dead
'I went through quite a few unpleasant times.' Drie veteranen uit drie verschillende generaties delen hun nachtmerries. Uit drie verschillende oorlogen, dat spreekt vanzelf, want elke paar jaar wordt er weer een nieuw akkefietje opgeklopt, en sneuvelen jongemannen voor het Grote Niets dat het Grote Geld heet. Nooit geweten dat er ooit een oorlog woedde in het protectoraat Malaya, maar de oudste van de drie aanwezigen weet het maar al te goed. Verbaasd staart de PTSS-lijder naar zijn tranen, die maar blijven vallen. Zijn kompanen in gedwongen crime, 'bezochten' Bosnië en Irak. Plekken waar de gruwel en de lijken enkel gruwelijker lijken te worden. Al is dat ook een kwestie van beeld-vorming, met meer camera's, kreeg het publiek een pregnanter besef van ellende. Tot een verandering in militair beleid kwam het uiteraard nimmer. De tv zorgt er daarentegen wel voor dat veteranen thuis minder begrip kregen dan voorheen. Weg heldendom. Het voetvolk rest slechts grove vragen en meewarige blikken. De gekke oorlogen van Blair en co worden hier poëtisch begeleidt door strofen van Simon Armitage. Het geeft een wat te esthetische draai aan het geheel. Gelukkig (met duizenden aanhalingstekens) zijn er die bittere beelden. De kwaal van het nationalisme woekert door. Zal het deze eeuw beter worden? 'I feel guilty for being there, in a way.'

Het is weer post-vliegtuigtijd!

Avengers: Infinity War
Avengers: Endgame
Ongetwijfeld hierboven al gememoreerd dat ik geen Marvel-liefhebber ben en al helemaal niet van die Avengers, ik bedoel AVENGERS-ERS-S-S!!!! films. Hoop lawaai, slechte dialogen, meer personages dan Oorlog & Vrede overgoten met een dikke digitale saus. Hoe dan ook, baddie Thanos is op een missie om de helft van het leven in het universum uit te roeien. Vanwege de balans. Een beetje dat we moeten de wereldbevolking halveren idee. Dat laatste zit echt wel wat in, ook al wordt het vaak gegijzeld door rechtse engnekken. Maar hier? Het universum is eindeloos groot, waarom de moeite doen? Afijn, er moeten stenen verzameld worden om Thanos oppermachtig te maken (en hij is al heel saai bijna onverslaanbaar) en het superhelden-collectief probeert daar een stokje voor te steken. Oh man, er gaan allemaal bekenden dood! Lolz, toch niet blijkt in het laatste deel. Elk deel ook weer een duffe CGI-veldslag volgens het Lord of the Rings-stramien. Wellicht de ultieme vliegtuigfilms.

日日是好日
Voordeel van Aziatische vliegmaatschappijen, die hebben altijd een goedgevulde categorie met Aziatische films met soms minor works die toch de moeite waard zijn om uit te proberen. Every Day a Good Day is ergens een radicale film, maar wel een hele kalme. De theeceremonie staat centraal dus maakte ik me op voor een soort Rocky of andersoortig verhaalstructuur van een leerlinge die er eerst niets van bakt en door de sceptische leraar langzaam uitgroeit tot theester. Niks van dit alles, gewoon keihard op die zen-trip. Kirin Kiki was natuurlijk perfect geschikt voor de rol van oude theeschenkster die de fijne kneepjes van het vak uitlegt aan geïnteresseerde vrouwen (Bechdel-test: geslaagd met een 10) waaronder de wonderschone Haru Kuroki en Mikako Tabe. Zachtjes kruipt er iets van zoekende emotionaliteit in dankzij de eerste die door de jaren heen niet goed weet wat ze aan moet met haar leven. De emo-scènes lijken uiteindelijk onnodig, want zoals sensei lijkt te suggereren alles is altijd hetzelfde (hoogstens af en toe finetunen voor, ja, je raad het al: de seizoenen.)

旅猫リポート
Japanners kunnen echte keiharde tearjerkers maken, de hond Hachiko is niet voor niets zoiets als een nationale held. The Travelling Cat Chronicles (verfilming van een boek) trekt echt alles uit de kast. De film begint olijk met de monoloog van een jonge kat, die zijn klassiekers kent en even refereert aan I Am a Cat. Een jonge man moet door omstandigheden een nieuw onderkomen zoeken voor zijn kat. De vrienden die openstaan voor zijn verzoek triggeren herinneringen over zijn jeugd en de rol die zijn vroegere kat hier in speelde. Begint bijna al een farce maar gaat al snel efficiënt richting Alleen op de Wereld, genadeloos. En dan toch een rare mix van naïviteit, mooie autotochten door Japan en precies op het juiste moment, als een soort zijdezachte uppercut, zo'n schattig meisjesliedje om de traanbuizen wagenwijd open te zetten. Een beetje teveel van het slechte allemaal hoor, maar weer zeer secuur gefilmd.

meer personages dan Oorlog & Vrede

lol!

Indiscreet
'I read an article the other day that claimed the world's weather was changing.' Andere tijden, toen de mensen het nog gewoon over het weer konden hebben. Ongemakkelijk staan de supersterren Cary Grant en Ingrid Bergman in de lift, wanneer er naar het laatste redmiddel wordt gegrepen. Zonder gevolgen, uiteraard, want vliegschaamte bestond niet in Technicolor-jaren. De highbrows pakken de kerosineslurper als de bus, om maar om elkaar heen te kunnen draaien. Regisseur Stanley Donen leidt hun dans met vaste hand. De romance met een bite bevat weer genoeg wisecracks om verteerbaar te blijven. Het spel der seksen wordt smakelijk gespeeld. Grant rockt een leesbril, dus moet voor slim doorgaan. Hij weet, 'the game is so one-sided for a man.' Bergman vindt het eigenlijk wel best, 'I like a man with a glass in his hand, it's becoming.' Na een eerste date in 'the players club' (een voorteken), en een grapje of twee over armelui, straalt Bergman oprecht gelukkig met haar hervonden huiselijkheid. Dat is buiten Grant gerekend, die als vertegenwoordiger in het grootkapitaal meer van zichzelf, en van zijn 'dans'-skills houdt. Te midden van onanische snooker-stokken dient hij een waarschuwende vriend van repliek. Zo blijft de mens een puberkind, wel zo realistisch eigenlijk. Ontkennen tot er geen ontkennen meer aan is. 'Shall I see you to the elevator?'

En daarmee is http://gracekellyblues.blogspot.com weer bijgewerkt, en neem ik tijd voor:

https://www.sloworganizing.nl/wp/wp-content/uploads/2017/11/testbeeld.jpg

kan ik mijn Ableton dj-set gaan testen voor de presentatie van mijn nieuwe album! :o

https://www.filmhuisbreda.nl/sofia/

Sameblod
Laps bloed kruipt waar het niet gaan kan. Oudere dame moet wegens begrafenis terug naar haar roots die ze sinds haar puberteit, verbitterd door racistische ervaring, heeft afgezworen. Maar identiteit is toch niet iets wat je maar even terzijde schuift (here's looking at you white cishet males of a certain age bracket). Veel wonderschone plaatjes van het noordelijke landschap met sfeervolle muziek maken het al de moeite waard, if you're into that kinda thing.

Rififi In Amsterdam
De enigszins hysterische doebiedoe-soundtrack van Piero Umiliani suggereert meer actie dan er eigenlijk in zit. Niks veel uitwisselingen van zaken met codetaal als "de eend ligt in de marinade", vooral leuk door de shots van doodstille Amsterdamse grachten en Rotterdam Centraal.

Edge of the Axe
Redelijke run-of-the-mill slasher met een koddige pre-internet-element, inclusief de hoofdrolspeelster die verzucht dat hun relatie teveel op technologie steunt. De ontknoping is ook wel aardig.

Ludo, cool! Wordt het een bandcamp release? Ben zeer benieuwd!

Off topic en je weet het wellicht al wel, maar just to be sure: je weet dat Jandek op 17 oktober in Worm speelt?

waaaat. wist ik niet. 2 tickets besteld.

Mijn eigen cd is, wel, precies dat, een echte echte cd, met prachtig artwork enzo :-) Ik spam hem tzt nog wel eens.

Ha! Blij dat het niet onopgemerkt gebleven is :) Ik wil er ernstig bij zijn maar moet iets met werk zien te hosselen die avond. Maar ook gewoon maar 8 euro die kaartjes. 8 euro voor fucking Jandek. Waanzin.

Spam aub! Op de fb's en twitters laat ik me niet meer zien eigenlijk, dus wordt zeer gewaardeerd.

ja ik miste je al op FB. (een wijze keuze verder).

nu is Twitter nog iets alt-righter geworden zonder LBI ;-)

Maar ik zit er nu op he, to balance things out. 😉

hihihi. wat is je twitter 'handle'.

林世榮
Sammo Hung is toch wel een van de fijnste kungfu personae, de goedige dikzak die te ongeduldig is om te luisteren waardoor hij in allerlei narrige situaties terechtkomt. In The Magnificent Butcher uit 1979 ontstaat een vreemde mix van klucht vol alcoholisme, verkrachting, moord, dierenleed en fat shaming. Heerlijk fout allemaal. Beetje aan de lange kant maar dat krijg je met al die innovatieve gevechten waar je van de ene verbazing in de ander valt. Het Kalligrafiegevecht tussen rivaliserende meesters is meteen een klassieker, al heb ik toch een zwak voor het epische eindgevecht wanneer Sammo eindelijk de focus van wraak te pakken heeft. Een heerlijke samenvatting van het genot van kungfu: het aankondigen van absurde namen voor bewegingen, de geluidseffecten die een bizar ballet begeleiden.

Ma vie de courgette
Slicke stopmotion animatie van Franse hand is uitgegroeid tot een klassieker van het genre. Heeft ook te maken met de toch wel duistere thematiek. Is tegenwoordig opvallend maar hoort eigenlijk wel bij het genre (in mijn herinnering waren al die Tsjechoslowaakse en Russische animaties uit mijn jeugd ook knetterdeprimerend en/of eng.) Zag hem overigens nagesynchroniseerd met Vlaamse stemmen en dat was echt heel goed gedaan.

Gewoon onder eigen naam, Ludo. 😉 (Ik ging er zeer anoniem op om mij eens flink tegen domrechts aan te bemoeien maar ik ben te netjes al ben ik ook niet stil, maar ik zie het meer als mentale oefening om argumenten in 240 tekens te proppen. Voor mezelf dus, want met argumenten overtuig je stomrechts toch niet.)

Long Pigs
Weer eens een poging tot een mockumentary, een cannibaal deze keer. Het blijft problematisch: er is gewoon niet genoeg verhaal om de suspension of disbelief te 'verdienen'. Blijft over een hoop gekeutel met af en toe onsmakelijk- en wreedheden.

In Fabric
De nieuwe Strickland keek ik naar uit en hij stelt weer niet teleur. Met al z'n homages en knipogen is het eindresultaat toch echt wel heel eigen en origineel. De charmante Sheila draagt het eerste deel, het tweede deel is vooral grappiger (veel humor in het oerbritse taalgebruik). Kan nog niet alles duiden maar de cinematische ervaring is weer top notch. Fijne soundtrack ook weer van Stereolabbers Cavern of Anti-Matter.

Gewoon onder eigen naam, Ludo

he! had Captain Corrections MB of zo moeten zijn natuurlijk.

Strickland gaat op de lijst :-)

Upstream Color
Ja, jee, nou. Mysterieuze film die vaak als sciencefiction wordt gecategoriseerd, maar op mij vooral overkwam als een zachte horrorfilm (maakt verder ook niet zoveel uit, Cronenberg is ook een hybride.) Heel mooi gefilmd met een hoog tempo in de edits zonder dat het, vreemd genoeg, irriteert. De hypnotische muziek helpt om het geheel een dromerige sfeer te geven wat goed uitkomt omdat het verhaal op zo'n manier wordt verteld dat je over veel in onzekerheid wordt gelaten terwijl de basis (traumaverwerking) wel landt. Moest achteraf een uitleg lezen om de puntjes op de i te zetten en het is een mooie constructie. Maar ergens zou ik me veel enthousiaster over de film moeten voelen dan ik nu ben. Hoe dan ook, zeer geruststellend dat zulke films gemaakt worden.

Zie nu dat hij 6 jaar geleden expliciet werd aangeraden. :) Vreemd genoeg had ik de film laatst van mijn kijklijst gehaald in een halfslachtige poging om die realistischer te maken. "Hoe kwam ik hier nou weer op!?" Ludo moest zich gelukkig ook achteraf inlezen en zag de charme van Amy Seimetz (kort haar, hè?).

ha, goh die varkensboer deed de beelden terugkomen bij het teruglezen.

The Dead Don't Die
Martijn had helemaal gelijk. Heerlijke droge Jarmusch die alle cliché's van de jaren 70 zombiefilm inzet en er zijn eigen draai aangeeft, met dank aan Tom Waits die op poetische wijze de maatschappijkritiek samenvat. Lekker loom tempo, met semi-stonergrappen, kleine knipogen (die hele analoge synthmuziek die af en toe opdoemt, "Did you just call me Frodo?", "Hipsters from Cleveland", "Siiiiiriiii"...kom maar op) en een soort meta-grap over meta-grappen. Tilda Swinton als Schotse samoerai/begrafenisondernemer is ontzettend grappig, dat niveau. Maar ik geloof graag dat het een film is voor een heel specifiek publiek (gelukkig mijn jongste dochter ook.)

Yesterday
De premisse dat The Beatles' liedjes intrinsiek een soort unieke perfectie bevatten geloof ik niet, maar goed, die liedjes zijn nu eenmaal evergreens en ook deel van mijn leven al heb ik Beatles zelf vooral uit historisch besef beluisterd. Wel met enig plezier in tegenstelling tot menig andere zelfopvoedkundige sessie. Het is ook best een lollig idee, een wereld die waarin niemand zulke gedoodverfde klassiekers niet kent, je kan er best spannendere dingen mee bedenken maar Boyle maakt er een sentimentele maar onderhoudende romcom van met likeable characters en ook wel een paar leuke grapjes. Die Sheeran tho …

… zulke gedoodverfde klassiekers kent.

The Square
Wow, verrassend slecht. Idioot lange satire over de grootste clichés van de Westerse samenleving: gebrek aan empathie, egoïsme, narcisme, outrage culture, hypes en moderne kunst. Ja, ja, wat een leegte toch. Begint wel aardig waarna Donald Duck als Museumdirecteur fout op fout stapelt. Bij de scène met een lengte van bijna 5 uur waarbij hij een dreigbrief in elke brievenbus van een appartementencomplex schuift wilde ik eigenlijk al stoppen, maar daar hou ik niet zo van. Soms is er nog wel een geslaagde grap als "The Tesla of Justice", maar verder viel er weinig te lachen. Östlund zit weer helemaal in zijn "Iedereen is een eigenlijk een klootzak"-trip vol gênante confrontaties en gesprekken die te lang duren en ik trek dat soort shit gewoon heel slecht.

絞死刑
Nee, dan rake maatschappijkritiek. Nagisa Ōshimas Death by Hanging is uit 1968 en helemaal in de New Wave stijl gemaakt: zwart/wit, theatraal, meta en krities. De film begint als een documentaire over de doodstraf in Japan, feitelijk en kil. Een Koreaanse student wordt opgehangen vanwege een dubbele moord en verkrachting...maar overleeft de executie. De aanwezigen breken hun hoofd over hoe nu verder? De film verandert een aantal keren van sfeer, eerst lijkt het een duistere satire te worden, vervolgens een soort droomdetective, spookverhaal en avant-gardistisch toneelstuk om op het laatst de kijker te bedanken. En ondertussen combineert Ōshima vernuftig een aantal onderwerpen rond het duistere Japan: de institutionele barbarij die de doodstraf is natuurlijk maar ook de discriminatie van Koreanen, vrouwenmishandeling en oorlogsmisdaden. De humor is soms wat aan de schreeuwerige kant, maar ook noodzakelijk om de Camus/Kafka sfeer enigszins dragelijk te maken.

De aanwezigen breken hun hoofd

I see what you did there. Op de lijst.

Hable con ella
Tijd geleden dat ik een Almodóvar zag. Dit was volgens mij in 2002 een big deal. Zo achteraf wat reacties lezende een polariserende film, met name Amerikanen worden helemaal gek en veel Europeanen zien stoïcijns een Euro arthouse-auteur op de top van zijn kunnen zijn trolactie uitvoeren. Dat opgefokte Amerikaanse moralisme heb ik niks mee, ik zag het net als die slome Argentijn allemaal een beetje aan, maar dit is wat mij betreft geen goede film. Die lelijke kleuren weer, dat geflirt met soapachtige absurditeit, ik voel het niet. Er worden wat punten gemaakt over de man-vrouw-relaties maar ik ben te lui om er echt diep over na te denken. Moest wel erg lachen om de zwart/wit-film ergens in het midden, de droom van menig man.

Layla M.
Weinig bijzonders als film en persoonlijk had ik het traject vóór de radicalisering interessanter gevonden, dat is nu bijna samengevat in één scene voor de titelrol, maar de hoofdrolspeelster houdt de aandacht al vast. Ook vervalt de film gelukkig niet in al te populistische en simplistische lezingen.

Conceiving Ada
Met Tilda Swinton, Timothy Leary (die een jaar voor verschijnen van de film overleed) en muziek van The Residents is deze feministische science fiction over een vergeten vrouwelijke pionier, dat klinkt natuurlijk interessant. Net iets te eh, meditatief en ook wel gedateerd (met een onderwerp als state of the art computers ook echt onmogelijk dat niet te zijn natuurlijk) om echt heel goed te zijn maar desalnietteminniettegenstaande een charmante cultfilm.

oh die Conceiving Ada gaat op de lijst.

Utvandrarna
Deel 1 van een tweeluik (6 uur totale speeltijd) over een groep Zweedse boeren die besluit om naar Amerika te emigreren. Zweden in de 19de eeuw is pover, Von Sydow als de boer ziet geen vooruitgang en droomt net als zijn jonge rebelse broer van een ander leven zonder inmenging van dominee's en andersoortige autoriteiten. Lekker trage film vol tegenslagen die je Liv Ullmann altijd goed kan laten ondergaan. Maakt het hele proces heel inleefbaar, waar ik toch altijd van dacht "even op de boot zitten en dan ben je er." Bijna meer docudrama dan een normale film en dan wreekt de lengte zich soms. Heel mooi gefilmd, bij vlagen proto-Malik, zonder dat zwierige/muzikale, helemaal wanneer ze dieper Amerika in trekken.

L'histoire d'Adèle H.
Truffaut doet de 19de eeuwse romantische biopic. Zou denk ik allang zijn vergeten als het niet de debuutfilm is van Isabelle Adjani. Meteen op de bezeten toer als een, laten we eerlijk zijn, stalker. Adèle volgt een Engelse luitenant/flierefluiter van Europa naar Canada om hem te overtuigen van haar liefde, waar hij geen behoefte aan heeft. Een beetje braafjes voor een Truffaut die ook een beetje om de hete brij draait van de schizofrenie van de echte Adèle. Wel een mooi einde, maar dat kun je allemaal aan Adjani overlaten, die de bovenlip krult, huilt, de kijker via de spiegel recht aankijkt, woedeaanvallen krijgt en catatonisch als een versleten prinses door straten banjert. Het leukst als je van te voren niet weet waar de H voor staat.

https://z-p3-scontent-amt2-1.xx.fbcdn.net/v/t1.0-9/36885985_1825101414225271_1280553346935029760_n.jpg?_nc_cat=104&_nc_oc=AQk7F80-NkjFAIX6VRYbWq_qRuNjAJKt-tA5DYiDlZMZ0S4S4oVqG8ph7lXLfrI57fU&_nc_ht=z-p3-scontent-amt2-1.xx&oh=666c700856c87752476d0fecd4e105f1&oe=5DFC602F

volgende week maandag doe ik ook weer mee.

Gelukkig maar. :)

Heb je een ander e-mailadres Ludo?

Bliss
Whoah, intens! Een kunstenares vindt inspiratie in drugs, of was het nou bloed? Vampirisme en verslaving, maar vergeet Addiction, dit is een gierende splatter goth stoner rock jihad waarin alles moet sneuvelen voor de kunst. Steve Moore (Zombi) achtervolgt me, eerst duikt ie op bij de Tunesische Emel Mathlouthi en nu doet ie de muziek in deze film, als het geen The Nymphs of Electric Wizard is tenminste. Uitstekende visuals die ongetwijfeld met een beperkt budget zijn gemaakt en de performance van hoofdrolspeler Dora Madison zorgen dat dit een geslaagde indie horrorfilm is.

Offret
Tarkovsky tentoonstelling in EYE! Dus draaien alle films ook in gerestaureerde versie. Zag eerst Andrej Roebljov eindelijk op het witte doek, nog steeds geweldig, al miste ik bepaalde scènes in deze 185-minuten cut (zag nu opeens dat de klokkenmaker gespeeld wordt door Nikolai Burlyayev, een paar jaar eerder nog het jongetje Ivan.) En een goede gelegenheid om de Tarkovsky die ik nog niet kende te zien. In Zweden met Bergmans cameraman en ook toch wel op de Bergman-toer nu de mijmeringen over Rusland buitenspel zijn gezet. Begint intrigerend, wordt wat te theatraal, dan weer intrigerend en eindigt redelijk WTF? Ik zag allemaal motieven terugkeren als een soort best-of laatste blik op het oeuvre (mooi gedaan) maar Tarkovksy was geen groot verhalenverteller (de klokkenmaker in Roebljov is eigenlijk zijn piek wat dat betreft) en dat wreekt zich hier wel ondanks een mooie flirt met Abrahams offer en hints van hekserij. Toch vreemd dat twee van zijn drie meesterwerken sciencefiction waren, gebaseerd op bestaande boeken, alsof die basis hem meer focus gaf (zo even een hypothese.)

En dan kan ik tig jaar na dato mijn steentje bijdragen aan de Tarkovsky ranking:

Stalker
Andrej Roebljov
Solaris
De Jeugd van Ivan
De Spiegel
Het Offer
Nostalghia

Heb je een ander e-mailadres Ludo?

neen? ordinarypeoplerecs AT hot etc of moderndances AT gmail com. Send it to me again plz

Tarkovsky! mijn ranking zou niet veel anders zijn, if at all (beetje gênant wel)

mijn ranking zou niet veel anders zijn

Check hierboven, ergens rond 2011. ;)

lol, it's all been done before. :o

(voor Andrei Roeblev was ik toen duidelijk nog niet klaar). Wel een zwak voor die Bergman-Tarkovsky nog altijd.

Ad Astra
Sciencefiction voor beginners. Een zogenaamd arty SF-film, met een hoofdrol voor Brad Pitt, die er bij vlagen erg mooi uitziet in een soort post-Ex:Machina-stijl. Op cynische wijze wordt voor een groot deel het verhaal van Apocalypse Now op klunzige wijze gejat met nog wat Oedipus-shizzle die verrassend slecht wordt uitgewerkt. Heerlijk, pseudo-diep maar eigenlijk oppervlakkig einde ook. Draait in ongeveer elke bioscoop en krijgt juichende recensies, dus schiet mij maar lek met een lasergun.

SF lijkt wel ietsje meer terug in de bios vergeleken met 10 jaar geleden. Als iemand (India?) ook nog even een karretje op de Maan zit (met inhoud) dan worden de 2020s echt een SF-film decennium,.

Klopt wel denk ik. De manier waarop nu met CGI de ruimte en planeten kunnen worden gesimuleerd is indrukwekkend (ook in Adje Astra) en leent zich goed voor onderdompeling in de bioscoop. Een andere plus is dat de muziek in veel van die films eindelijk spannender is dat het geijkt Hollywood-orkest. De muziek van Max Richter was het beste aan de film. Maar in het ruimtegenre zitten ze op narratief vlak goed vast. Gelukkig dat meer weirdo SF ook goed bezig is de laatste tien jaar.

살인의 추억
Ik had Memories of Murder nog niet op mijn kijklijst gezet of de echte seriemoordenaar werd pardoes na al die jaren gevonden (zat al een levenslange gevangenisstraf uit.) Maakt verder niet uit voor de waardering van deze uitstekende film. Piekfijne cinematografie zet de toon die op vreemde wijze wordt ontregeld door een typisch jolig gevoel voor humor en paar van de beste karatesprongen (okay, taekwondo waarschijnlijk) buiten het martial arts genre. Ik vond het allemaal redelijk subtiel aangepakt, zonder dat buitensporige voyeuristische geweld wat dit soort films ongemakkelijk kan maken. Bong Joon-ho bouwt het zo op dat de laatste moord het hardst aankomt. Tegelijkertijd ondergaan de hoofdpersonages ook nog eens intrigerende verandering. En om het allemaal af te maken geeft het nog een fraai beeld van de laatste dagen van de Zuid-Koreaanse dictatuur en hoe irritant de politie in zulke omstandigheden kan functioneren. Kortom, een van de betere films in het genre.

Dvd daarvan ligt al een hele tijd klaar voor een herbekijking.

3 From Hell
Rob Zombie heeft nog een restje Sid Haig in de aanbieding in deel 3 van de trilogie met House of a 1000 Corpses en The Devil's Rejects. Well, meh … zinloos geweld, ik vond het in The Devil's Rejects nog wel werken met die lekker All American soundtrack maar de formule is nu al sleets.

Encarnação do demônio
Ook deel 3 van een trilogie en ik realiseerde me dat ik deel 2 (Esta noite encarnarei no teu cadáver) nog moet zien, deel 1 (À meia-noite levarei sua alma) had ik vorige week wel herbekeken na het zien van een documentaire over José Mojica Marins a.k.a. Zé do Caixão a.k.a. Coffin Joe. Een kleurrijk type maar net als Werner Herzog zo iemand die niet bang is dezelfde boodschap nog eens te verkondigen, en nog eens, en nog eens. Deze film is echter zo'n 30 jaar na de eerste 2 gemaakt dus visueel (en qua geluid!) a different ballgame. Die zwartwitfilms hebben zeker hun charme en de werkelijke doodsangst van actrices onder de spinnen en de slangen is tijdloos, maar in 2008 weet ie toch nog wel te shockeren met body extensions (volgens mij geen trucage). Ook wel aardig: zelf blijkt Zé toch ook niet van steen, dus zelfs de boodschap is wat minder zwartwit.

ペンギン・ハイウェイ
Camera Japan festival is een gekkenhuis, toch mijn traditionele anime gepakt, dit keer Penguin Highway het excentrieke debuut van Hiroyasu Ishida. Het dorp van een jonge wijsneus wordt op een geconfronteerd met de verschijning van mysterieuze pinguïns. Daar stort hij zich met zijn nerdy kameraad maar al te graag op. Zijn tandarts-assistente met weelderige boezem heeft ook zijn aandacht, goudeerlijke proto-geilheid, maar niet alleen dat, ze lijkt misschien verantwoordelijk voor de verschijningen. Mooi spel met een aantal anime-motieven en dan wordt het in het laatste half uur een heerlijk weird SF-sprookje met zelfs nog een fraai emotioneel moment.

Eight Grade
'I haven't been getting, like, a lot of views.' Meisjes en jongens van dertien, de ultieme nostalgie voor dertigers? Ik kan me in elk geval nog prima met ze identificeren. Regisseur Bo Burnham volgt een muurbloempje in het laatste jaar van 'middle school'. Door hun uiterst serieuze schoolsysteem benadrukken de Amerikanen het tafellaken en servet. Die vreemde tussenschool biedt wel een extra kans op festiviteiten, op 'afstuderen', oftewel, op oefenen voor het Echte Leven (dat precies hetzelfde zal blijken.) Competitiviteit overstijgt alle klassen. Eight Grade bevat, de titel indachtig, tal van fraaie 'schoolplein'-details. Moeders met oogjes op vaders, het badpak als summum van oncool. De film piekt op de ultieme 'oefendag'. Een stelletje brugwuppen in spe mag een dagje meelopen. Het hoofdpersonage heeft geluk, zo lijkt het, en ze belandt bij haar door-ontwikkelde evenbeeld. Via haar nieuwe 'gang' belandt ze echter ook in de beste, meest ongemakkelijke scene van de film. Achterin de auto, met een jongen die net te oud voor ze is. Meestal blijft het verhaal juist wat sentimenteel, en ook net iets te ingevuld. De slotspeech van vader had achterwege mogen blijven. Het stilste meisje slaat zelf al op de luidste bekkens. Ze praat alvast online reflectief. Het internet redt sinds 1999. Eerst komt het Zelf dan het Vertrouwen. 'It's a chunk of things.'

Mid90s
'Just when I thought you had a brain, bro.' Meer tienernostalgie, en deze keer in ware retro-modus, dus met Turtles-dekbed. De lol van skateboarden, want daar gaat het hier om, ontgaat me. Als modedictaat kan ik het beter begrijpen. Baggy, gemakkelijk, cool, en bovenal: je weet hoe je je moet kleden om er(gens) bij te horen. Een gozertje uit een eenoudergezin (zie Eight Grade), vindt een stel oudere vrienden (zie idem) en besluit erbij te horen, en erbij te blijven. Enter the booze. Als coming of age film (te) gemakkelijk zat, maar 'jonge regisseur' Jonah Hill gaat het om sfeer en sounds. Hit na hit passeert de revu, met uiteraard bakken ninetieshiphop. The Pharcyde, Gravediggaz, Souls of Mischief! Vaak volgt het ene liedje het ander op, en dan wordt het wel erg lui. Toch blijven de rijen cd's – ook on screen – lange tijd vermakelijk. Het hoofdpersonage surft op die wave of mutilation, hoekig als Sean Penn. De dialogen met zijn matties zijn cringy, de grappen beter. 'You look Samoan, motherfucker.' Pas in de rommelige derde akte gaat het goed mis. In plaats van dat Jonah na het jazzy hoogtepunt (Herbie's Watermelon Man) de muziek afzet, dicteert de angst voor stilte, en voor het Niets. Hij upt het drama met een paar backflips, en zijn film dondert in een gat. Zelfs de magical negro kan niet meer redden. 'I know you don't have this one.'

Dolor y gloria
Een wat ongeplande keuze, wat meteen tot een leuke verrassing leidde dankzij de korte rol van Rosalía in de beginscène. Heel ontwapenend en vrolijk. Almodóvar vond het de hoogste tijd voor zijn 8 1/2 en strikt Antonio Banderas voor de hoofdrol. Goede keuze natuurlijk vanwege hun geschiedenis en Banderas brengt een mooie, ingetogen tristessa. De regisseur Salvador Mallo heeft geen zin in films maken aangezien hij aan allerlei kwalen lijdt die de fysieke arbeid van het filmen te zwaar maken. De restauratie van een oude film zet hem aan het denken over de rol van de acteur waar hij mee gebrouilleerd raakte. Die zoekt hij dan maar op en die ontmoeting zet veel aan het rollen. Eerste helft is vrij sterk culminerend in een mooi theaterstuk. Tegen het einde wordt het allemaal wat minder, misschien onvermijdelijk voor een film met een licht tegendraadse, episodische structuur.

High Life
'These fucking images from earth.' De biologie van de space marine, niemand die het ziet. Wat als zo'n ruimtemissie al twintig jaar op weg, zonder dat wij het weten? Claire Denis speelt in haar eerste SF-genrefictie met het idee. Ze vertrekt mee op een odyssee, en zeker in het begin lijkt ze minstens zo ambitieus als Kubrick zelve. Het titelmoment verschijnt pas na een kwartier en is van een sereen-brute schoonheid. Hemellichamen heet de film in het Nederlands, denk ik. Daarvoor en daarna vermaakt Denis met tarkovskiaanse flitsen uit het aardse oerbos van voorheen (en ver heen). Wonderlijk hoe vaak die Tarkovsky-associatie juist bij flashbacks optreedt. Heeft de Rus soms het hele filmverleden ingenomen? Na een half uur vindt Denis ook binnen deze genrefilm haar eigen stiel, die van big time sensuality. Ze brengt een perverse variatie op Adam en Eva met de grootheidswanen van een Ishiguro-distopie. 'I live alone with my guilt.' Zelfs een vleugje incest gaat ze niet uit de weg. 'I kept my fluids to myself.' Jammer genoeg lijdt de film onder een aanta flinke space-clichés. De crew die doordraait, in saaie isolatie, van de ene naar de andere gevangenis – dat kennen we maar al te goed. Bovendien blinkt Pattinson weer eens uit in saaie neutraliteit. Denis vergeet zo bijna haar hoofdvraag. De waan-zin: valt er ver weg nog wel te procreëren? 'Ta-boo.'

Ash Is Purest White
'Ik interesseer me maar voor twee dingen. Dierendocu's en stijldansen.' Jia Zhang-Ke, rapporteur van grotestadsland China, moet hebben gedacht 'laat ik het eens grootpublieks aanpakken'. En waar houden mensen meer van, dan van onmogelijke liefdes – breed uitgemeten? Het meest verrassend wordt die wending naar toegankelijkheid in de eerste fase. De regisseur leent wat van de neon broeierigheid van Wong Kar-Wai, wanneer hij een syndicaat boss en diens lief in een provinciestad volgt. De communistische oudjes worden achtergelaten, en ingeruild voor hyperkapitalisme. Dat is het grote schema dat Jia zijn dialectische werk laat doen. Soms met fraaie details, zoals dronken pa die de oude kameradendroom in as ziet opgaan. Of een rugzak als een bomvest tegen emoties. Jia's film geeft het gevoel de kijker meer over China te kunnen doen begrijpen dan alle krantenartikelen bij elkaar. Helemaal wanneer Jia zijn vertrouwde 'damfilm' terugvindt. Maar die wending terug naar wat was kan hij ook zelf niet echt meer maken. Zijn compendium van eerdere klasse is daarvoor toch teveel in een melodramatische liefdesvorm gegoten. De roekeloze soundtrackkeuzes werken soms tegen in sentimentaliteit, maar de allersentimenteelste absoluut niet. Dan wordt min/min plus, als een QR code. De snor en de schone. Knoertharde koppen. 'Je had op die straat moeten sterven.'

https://i.postimg.cc/xdx090DN/Max-Meets-Jackie.jpg

RIP Max Cherry, de vriendelijkste man uit de filmgeschiedenis.