Filmforum

Joy
Contradictoire titel, want de paper chase van sekswerker Joy is een deprimerende aangelegenheid. Haar omzwervingen in Oostenrijk worden kil en hard realistisch neergezet en zelfs de feestelijke beelden in thuisland Nigeria zijn niet bepaald opbeurend.

Dear White People s03
In het begin wordt de grap gemaakt dat iets zo "matig is als de derde reeks van een Netflixserie" en ik vond deze zeker minder captivating dan s02.

Fleabag s01
Snel doorheen gejast. Curb Your Enthusiasm-achtige ongemakkelijkheid maar verder zo'n beetje alles anders. Erg grappig, snel door met s02.

oh dat Pornocracy had ik even gemist in de draad (op de lijst)

het Oekrainese My Joy (opmerkelijk genoeg ook over een sekswerker) had je vast al gezien he?

Счастье мое? Nope, niet gezien (op de lijst).

da! duimpje :-)

check doublecheck, hedde mail van me gehad OMC? (ik gebruikte een adres uit 2016)

Safety Last!
'Oh Harold, it would just break my heart if you failed.' Elk stukje over Harold Lloyd begint met het oprakelen van zijn lot. Bij deze dan. De bebrilde stuntelaar-stuntman is de vergeten komiek onder de grote komieken. Een gegeven dat zo vaak herhaald wordt dat het nooit meer onwaar kan worden – zelfs al zou hij Busters meerdere zijn. Samen met talkie Feet First vormt Safety Last een combo, waarvan dit de betere is. Spreektaal heeft onze held niet nodig. Een titelkaart met 'The boy, the girl, the pal and the law' is meer dan voldoende. Lloyd speelt een kantoorjongen die het probeert te maken in de grote stad. De Amerikaanse variant van 'keeping up appearances' heet 'fake it till you make it', en zo geschiedt. Lloyd makes believe dat hij warenhuismanager is. Alleen al daarom is Safety Last lolliger, en in zekere zin geloofwaardig(er). Het Amerikaanse consumentisme krijgt de schuld van alles! Lloyd moet zich in bochten (en hoogten) wringen om zijn gold digger dame te behouden. Hij doet dat in zijn eigen stijl. Lloyds humor is morbide, om niet te zeggen fysiek-ziek. Constant voelt Harold zich niet goed, aan het werk, en aan een wolkenkrabber hangend. (Dan wordt het wel begrijpelijk.) De finale van Safety Last toont de horror van het moderne leven. Een security trust savings bank op de achtergrond, een klok in het vizier. Tijd is geld. Geld is alles. 'Kick me.'

Nope, zie mail terug op hopelijk nog actief e-mailadres. :)

binnen :D

Götter der Pest
'Ich muss einen Erfolg sehen von Ihnen.' Slag of sof, met Fassbender weet je het nooit. De doorgekookte Vestdijk onder de filmmakers maakte alvast een voorstudie naar Berlin Alexanderplatz. Een man verlaat de gevangenis, en noemt zichzelf spottend Biberkopf. De sociale cirkel van deze lijzig-lethargische held biedt Fassbender de gelegenheid regulars op te laten draven. Een paar bad bubbas waar hij een crush op had. En Hannah Schygullah, uiteraard. Even lijkt de film een meta-feest te worden, met verwijzingen naar Lola Montes en Marlene Dietrich. 'In meinen Träumen bist du nur du.' Snel komt alles op zijn pootjes (pun) terecht. Kleine gangsters met veel te veel geluk in het spel, lullen existentieel Franz vaag. Niemand verlaat de gevangenis zonder te betalen. Theoretisch doet de film alles goed – ik ben dol op de de lege tijd tussen criminele activiteit – maar de praktische uitvoering blijft saai. Het lethargische werkt te aanstekelijk in al zijn onaanstekelijkheid. Tijdens een leuke scene draait het hoofdpersonage een singletje. Meer niet. Minutenlang mogen we meeluisteren naar een Drs. P.-achtige dierenparade die zal zijn ingelast om het doden van een rat te laten bezinken. Dat is nodig ook, want een hang naar hermetiek en haast, ze gaan gewoon niet samen. De kijker blijft vooral zelf een Tiefgekühlte Geflugel. 'Es war der Bruder.'

The Not Dead
'I went through quite a few unpleasant times.' Drie veteranen uit drie verschillende generaties delen hun nachtmerries. Uit drie verschillende oorlogen, dat spreekt vanzelf, want elke paar jaar wordt er weer een nieuw akkefietje opgeklopt, en sneuvelen jongemannen voor het Grote Niets dat het Grote Geld heet. Nooit geweten dat er ooit een oorlog woedde in het protectoraat Malaya, maar de oudste van de drie aanwezigen weet het maar al te goed. Verbaasd staart de PTSS-lijder naar zijn tranen, die maar blijven vallen. Zijn kompanen in gedwongen crime, 'bezochten' Bosnië en Irak. Plekken waar de gruwel en de lijken enkel gruwelijker lijken te worden. Al is dat ook een kwestie van beeld-vorming, met meer camera's, kreeg het publiek een pregnanter besef van ellende. Tot een verandering in militair beleid kwam het uiteraard nimmer. De tv zorgt er daarentegen wel voor dat veteranen thuis minder begrip kregen dan voorheen. Weg heldendom. Het voetvolk rest slechts grove vragen en meewarige blikken. De gekke oorlogen van Blair en co worden hier poëtisch begeleidt door strofen van Simon Armitage. Het geeft een wat te esthetische draai aan het geheel. Gelukkig (met duizenden aanhalingstekens) zijn er die bittere beelden. De kwaal van het nationalisme woekert door. Zal het deze eeuw beter worden? 'I feel guilty for being there, in a way.'

Het is weer post-vliegtuigtijd!

Avengers: Infinity War
Avengers: Endgame
Ongetwijfeld hierboven al gememoreerd dat ik geen Marvel-liefhebber ben en al helemaal niet van die Avengers, ik bedoel AVENGERS-ERS-S-S!!!! films. Hoop lawaai, slechte dialogen, meer personages dan Oorlog & Vrede overgoten met een dikke digitale saus. Hoe dan ook, baddie Thanos is op een missie om de helft van het leven in het universum uit te roeien. Vanwege de balans. Een beetje dat we moeten de wereldbevolking halveren idee. Dat laatste zit echt wel wat in, ook al wordt het vaak gegijzeld door rechtse engnekken. Maar hier? Het universum is eindeloos groot, waarom de moeite doen? Afijn, er moeten stenen verzameld worden om Thanos oppermachtig te maken (en hij is al heel saai bijna onverslaanbaar) en het superhelden-collectief probeert daar een stokje voor te steken. Oh man, er gaan allemaal bekenden dood! Lolz, toch niet blijkt in het laatste deel. Elk deel ook weer een duffe CGI-veldslag volgens het Lord of the Rings-stramien. Wellicht de ultieme vliegtuigfilms.

日日是好日
Voordeel van Aziatische vliegmaatschappijen, die hebben altijd een goedgevulde categorie met Aziatische films met soms minor works die toch de moeite waard zijn om uit te proberen. Every Day a Good Day is ergens een radicale film, maar wel een hele kalme. De theeceremonie staat centraal dus maakte ik me op voor een soort Rocky of andersoortig verhaalstructuur van een leerlinge die er eerst niets van bakt en door de sceptische leraar langzaam uitgroeit tot theester. Niks van dit alles, gewoon keihard op die zen-trip. Kirin Kiki was natuurlijk perfect geschikt voor de rol van oude theeschenkster die de fijne kneepjes van het vak uitlegt aan geïnteresseerde vrouwen (Bechdel-test: geslaagd met een 10) waaronder de wonderschone Haru Kuroki en Mikako Tabe. Zachtjes kruipt er iets van zoekende emotionaliteit in dankzij de eerste die door de jaren heen niet goed weet wat ze aan moet met haar leven. De emo-scènes lijken uiteindelijk onnodig, want zoals sensei lijkt te suggereren alles is altijd hetzelfde (hoogstens af en toe finetunen voor, ja, je raad het al: de seizoenen.)

旅猫リポート
Japanners kunnen echte keiharde tearjerkers maken, de hond Hachiko is niet voor niets zoiets als een nationale held. The Travelling Cat Chronicles (verfilming van een boek) trekt echt alles uit de kast. De film begint olijk met de monoloog van een jonge kat, die zijn klassiekers kent en even refereert aan I Am a Cat. Een jonge man moet door omstandigheden een nieuw onderkomen zoeken voor zijn kat. De vrienden die openstaan voor zijn verzoek triggeren herinneringen over zijn jeugd en de rol die zijn vroegere kat hier in speelde. Begint bijna al een farce maar gaat al snel efficiënt richting Alleen op de Wereld, genadeloos. En dan toch een rare mix van naïviteit, mooie autotochten door Japan en precies op het juiste moment, als een soort zijdezachte uppercut, zo'n schattig meisjesliedje om de traanbuizen wagenwijd open te zetten. Een beetje teveel van het slechte allemaal hoor, maar weer zeer secuur gefilmd.

meer personages dan Oorlog & Vrede

lol!

Indiscreet
'I read an article the other day that claimed the world's weather was changing.' Andere tijden, toen de mensen het nog gewoon over het weer konden hebben. Ongemakkelijk staan de supersterren Cary Grant en Ingrid Bergman in de lift, wanneer er naar het laatste redmiddel wordt gegrepen. Zonder gevolgen, uiteraard, want vliegschaamte bestond niet in Technicolor-jaren. De highbrows pakken de kerosineslurper als de bus, om maar om elkaar heen te kunnen draaien. Regisseur Stanley Donen leidt hun dans met vaste hand. De romance met een bite bevat weer genoeg wisecracks om verteerbaar te blijven. Het spel der seksen wordt smakelijk gespeeld. Grant rockt een leesbril, dus moet voor slim doorgaan. Hij weet, 'the game is so one-sided for a man.' Bergman vindt het eigenlijk wel best, 'I like a man with a glass in his hand, it's becoming.' Na een eerste date in 'the players club' (een voorteken), en een grapje of twee over armelui, straalt Bergman oprecht gelukkig met haar hervonden huiselijkheid. Dat is buiten Grant gerekend, die als vertegenwoordiger in het grootkapitaal meer van zichzelf, en van zijn 'dans'-skills houdt. Te midden van onanische snooker-stokken dient hij een waarschuwende vriend van repliek. Zo blijft de mens een puberkind, wel zo realistisch eigenlijk. Ontkennen tot er geen ontkennen meer aan is. 'Shall I see you to the elevator?'

En daarmee is http://gracekellyblues.blogspot.com weer bijgewerkt, en neem ik tijd voor:

https://www.sloworganizing.nl/wp/wp-content/uploads/2017/11/testbeeld.jpg

kan ik mijn Ableton dj-set gaan testen voor de presentatie van mijn nieuwe album! :o

https://www.filmhuisbreda.nl/sofia/

Sameblod
Laps bloed kruipt waar het niet gaan kan. Oudere dame moet wegens begrafenis terug naar haar roots die ze sinds haar puberteit, verbitterd door racistische ervaring, heeft afgezworen. Maar identiteit is toch niet iets wat je maar even terzijde schuift (here's looking at you white cishet males of a certain age bracket). Veel wonderschone plaatjes van het noordelijke landschap met sfeervolle muziek maken het al de moeite waard, if you're into that kinda thing.

Rififi In Amsterdam
De enigszins hysterische doebiedoe-soundtrack van Piero Umiliani suggereert meer actie dan er eigenlijk in zit. Niks veel uitwisselingen van zaken met codetaal als "de eend ligt in de marinade", vooral leuk door de shots van doodstille Amsterdamse grachten en Rotterdam Centraal.

Edge of the Axe
Redelijke run-of-the-mill slasher met een koddige pre-internet-element, inclusief de hoofdrolspeelster die verzucht dat hun relatie teveel op technologie steunt. De ontknoping is ook wel aardig.

Ludo, cool! Wordt het een bandcamp release? Ben zeer benieuwd!

Off topic en je weet het wellicht al wel, maar just to be sure: je weet dat Jandek op 17 oktober in Worm speelt?

waaaat. wist ik niet. 2 tickets besteld.

Mijn eigen cd is, wel, precies dat, een echte echte cd, met prachtig artwork enzo :-) Ik spam hem tzt nog wel eens.

Ha! Blij dat het niet onopgemerkt gebleven is :) Ik wil er ernstig bij zijn maar moet iets met werk zien te hosselen die avond. Maar ook gewoon maar 8 euro die kaartjes. 8 euro voor fucking Jandek. Waanzin.

Spam aub! Op de fb's en twitters laat ik me niet meer zien eigenlijk, dus wordt zeer gewaardeerd.

ja ik miste je al op FB. (een wijze keuze verder).

nu is Twitter nog iets alt-righter geworden zonder LBI ;-)

Maar ik zit er nu op he, to balance things out. 😉

hihihi. wat is je twitter 'handle'.

林世榮
Sammo Hung is toch wel een van de fijnste kungfu personae, de goedige dikzak die te ongeduldig is om te luisteren waardoor hij in allerlei narrige situaties terechtkomt. In The Magnificent Butcher uit 1979 ontstaat een vreemde mix van klucht vol alcoholisme, verkrachting, moord, dierenleed en fat shaming. Heerlijk fout allemaal. Beetje aan de lange kant maar dat krijg je met al die innovatieve gevechten waar je van de ene verbazing in de ander valt. Het Kalligrafiegevecht tussen rivaliserende meesters is meteen een klassieker, al heb ik toch een zwak voor het epische eindgevecht wanneer Sammo eindelijk de focus van wraak te pakken heeft. Een heerlijke samenvatting van het genot van kungfu: het aankondigen van absurde namen voor bewegingen, de geluidseffecten die een bizar ballet begeleiden.

Ma vie de courgette
Slicke stopmotion animatie van Franse hand is uitgegroeid tot een klassieker van het genre. Heeft ook te maken met de toch wel duistere thematiek. Is tegenwoordig opvallend maar hoort eigenlijk wel bij het genre (in mijn herinnering waren al die Tsjechoslowaakse en Russische animaties uit mijn jeugd ook knetterdeprimerend en/of eng.) Zag hem overigens nagesynchroniseerd met Vlaamse stemmen en dat was echt heel goed gedaan.

Gewoon onder eigen naam, Ludo. 😉 (Ik ging er zeer anoniem op om mij eens flink tegen domrechts aan te bemoeien maar ik ben te netjes al ben ik ook niet stil, maar ik zie het meer als mentale oefening om argumenten in 240 tekens te proppen. Voor mezelf dus, want met argumenten overtuig je stomrechts toch niet.)

Long Pigs
Weer eens een poging tot een mockumentary, een cannibaal deze keer. Het blijft problematisch: er is gewoon niet genoeg verhaal om de suspension of disbelief te 'verdienen'. Blijft over een hoop gekeutel met af en toe onsmakelijk- en wreedheden.

In Fabric
De nieuwe Strickland keek ik naar uit en hij stelt weer niet teleur. Met al z'n homages en knipogen is het eindresultaat toch echt wel heel eigen en origineel. De charmante Sheila draagt het eerste deel, het tweede deel is vooral grappiger (veel humor in het oerbritse taalgebruik). Kan nog niet alles duiden maar de cinematische ervaring is weer top notch. Fijne soundtrack ook weer van Stereolabbers Cavern of Anti-Matter.

Gewoon onder eigen naam, Ludo

he! had Captain Corrections MB of zo moeten zijn natuurlijk.

Strickland gaat op de lijst :-)

Upstream Color
Ja, jee, nou. Mysterieuze film die vaak als sciencefiction wordt gecategoriseerd, maar op mij vooral overkwam als een zachte horrorfilm (maakt verder ook niet zoveel uit, Cronenberg is ook een hybride.) Heel mooi gefilmd met een hoog tempo in de edits zonder dat het, vreemd genoeg, irriteert. De hypnotische muziek helpt om het geheel een dromerige sfeer te geven wat goed uitkomt omdat het verhaal op zo'n manier wordt verteld dat je over veel in onzekerheid wordt gelaten terwijl de basis (traumaverwerking) wel landt. Moest achteraf een uitleg lezen om de puntjes op de i te zetten en het is een mooie constructie. Maar ergens zou ik me veel enthousiaster over de film moeten voelen dan ik nu ben. Hoe dan ook, zeer geruststellend dat zulke films gemaakt worden.

Zie nu dat hij 6 jaar geleden expliciet werd aangeraden. :) Vreemd genoeg had ik de film laatst van mijn kijklijst gehaald in een halfslachtige poging om die realistischer te maken. "Hoe kwam ik hier nou weer op!?" Ludo moest zich gelukkig ook achteraf inlezen en zag de charme van Amy Seimetz (kort haar, hè?).

ha, goh die varkensboer deed de beelden terugkomen bij het teruglezen.

The Dead Don't Die
Martijn had helemaal gelijk. Heerlijke droge Jarmusch die alle cliché's van de jaren 70 zombiefilm inzet en er zijn eigen draai aangeeft, met dank aan Tom Waits die op poetische wijze de maatschappijkritiek samenvat. Lekker loom tempo, met semi-stonergrappen, kleine knipogen (die hele analoge synthmuziek die af en toe opdoemt, "Did you just call me Frodo?", "Hipsters from Cleveland", "Siiiiiriiii"...kom maar op) en een soort meta-grap over meta-grappen. Tilda Swinton als Schotse samoerai/begrafenisondernemer is ontzettend grappig, dat niveau. Maar ik geloof graag dat het een film is voor een heel specifiek publiek (gelukkig mijn jongste dochter ook.)

Yesterday
De premisse dat The Beatles' liedjes intrinsiek een soort unieke perfectie bevatten geloof ik niet, maar goed, die liedjes zijn nu eenmaal evergreens en ook deel van mijn leven al heb ik Beatles zelf vooral uit historisch besef beluisterd. Wel met enig plezier in tegenstelling tot menig andere zelfopvoedkundige sessie. Het is ook best een lollig idee, een wereld die waarin niemand zulke gedoodverfde klassiekers niet kent, je kan er best spannendere dingen mee bedenken maar Boyle maakt er een sentimentele maar onderhoudende romcom van met likeable characters en ook wel een paar leuke grapjes. Die Sheeran tho …

… zulke gedoodverfde klassiekers kent.

The Square
Wow, verrassend slecht. Idioot lange satire over de grootste clichés van de Westerse samenleving: gebrek aan empathie, egoïsme, narcisme, outrage culture, hypes en moderne kunst. Ja, ja, wat een leegte toch. Begint wel aardig waarna Donald Duck als Museumdirecteur fout op fout stapelt. Bij de scène met een lengte van bijna 5 uur waarbij hij een dreigbrief in elke brievenbus van een appartementencomplex schuift wilde ik eigenlijk al stoppen, maar daar hou ik niet zo van. Soms is er nog wel een geslaagde grap als "The Tesla of Justice", maar verder viel er weinig te lachen. Östlund zit weer helemaal in zijn "Iedereen is een eigenlijk een klootzak"-trip vol gênante confrontaties en gesprekken die te lang duren en ik trek dat soort shit gewoon heel slecht.

絞死刑
Nee, dan rake maatschappijkritiek. Nagisa Ōshimas Death by Hanging is uit 1968 en helemaal in de New Wave stijl gemaakt: zwart/wit, theatraal, meta en krities. De film begint als een documentaire over de doodstraf in Japan, feitelijk en kil. Een Koreaanse student wordt opgehangen vanwege een dubbele moord en verkrachting...maar overleeft de executie. De aanwezigen breken hun hoofd over hoe nu verder? De film verandert een aantal keren van sfeer, eerst lijkt het een duistere satire te worden, vervolgens een soort droomdetective, spookverhaal en avant-gardistisch toneelstuk om op het laatst de kijker te bedanken. En ondertussen combineert Ōshima vernuftig een aantal onderwerpen rond het duistere Japan: de institutionele barbarij die de doodstraf is natuurlijk maar ook de discriminatie van Koreanen, vrouwenmishandeling en oorlogsmisdaden. De humor is soms wat aan de schreeuwerige kant, maar ook noodzakelijk om de Camus/Kafka sfeer enigszins dragelijk te maken.

De aanwezigen breken hun hoofd

I see what you did there. Op de lijst.

Hable con ella
Tijd geleden dat ik een Almodóvar zag. Dit was volgens mij in 2002 een big deal. Zo achteraf wat reacties lezende een polariserende film, met name Amerikanen worden helemaal gek en veel Europeanen zien stoïcijns een Euro arthouse-auteur op de top van zijn kunnen zijn trolactie uitvoeren. Dat opgefokte Amerikaanse moralisme heb ik niks mee, ik zag het net als die slome Argentijn allemaal een beetje aan, maar dit is wat mij betreft geen goede film. Die lelijke kleuren weer, dat geflirt met soapachtige absurditeit, ik voel het niet. Er worden wat punten gemaakt over de man-vrouw-relaties maar ik ben te lui om er echt diep over na te denken. Moest wel erg lachen om de zwart/wit-film ergens in het midden, de droom van menig man.

Layla M.
Weinig bijzonders als film en persoonlijk had ik het traject vóór de radicalisering interessanter gevonden, dat is nu bijna samengevat in één scene voor de titelrol, maar de hoofdrolspeelster houdt de aandacht al vast. Ook vervalt de film gelukkig niet in al te populistische en simplistische lezingen.

Conceiving Ada
Met Tilda Swinton, Timothy Leary (die een jaar voor verschijnen van de film overleed) en muziek van The Residents is deze feministische science fiction over een vergeten vrouwelijke pionier, dat klinkt natuurlijk interessant. Net iets te eh, meditatief en ook wel gedateerd (met een onderwerp als state of the art computers ook echt onmogelijk dat niet te zijn natuurlijk) om echt heel goed te zijn maar desalnietteminniettegenstaande een charmante cultfilm.

oh die Conceiving Ada gaat op de lijst.

Utvandrarna
Deel 1 van een tweeluik (6 uur totale speeltijd) over een groep Zweedse boeren die besluit om naar Amerika te emigreren. Zweden in de 19de eeuw is pover, Von Sydow als de boer ziet geen vooruitgang en droomt net als zijn jonge rebelse broer van een ander leven zonder inmenging van dominee's en andersoortige autoriteiten. Lekker trage film vol tegenslagen die je Liv Ullmann altijd goed kan laten ondergaan. Maakt het hele proces heel inleefbaar, waar ik toch altijd van dacht "even op de boot zitten en dan ben je er." Bijna meer docudrama dan een normale film en dan wreekt de lengte zich soms. Heel mooi gefilmd, bij vlagen proto-Malik, zonder dat zwierige/muzikale, helemaal wanneer ze dieper Amerika in trekken.

L'histoire d'Adèle H.
Truffaut doet de 19de eeuwse romantische biopic. Zou denk ik allang zijn vergeten als het niet de debuutfilm is van Isabelle Adjani. Meteen op de bezeten toer als een, laten we eerlijk zijn, stalker. Adèle volgt een Engelse luitenant/flierefluiter van Europa naar Canada om hem te overtuigen van haar liefde, waar hij geen behoefte aan heeft. Een beetje braafjes voor een Truffaut die ook een beetje om de hete brij draait van de schizofrenie van de echte Adèle. Wel een mooi einde, maar dat kun je allemaal aan Adjani overlaten, die de bovenlip krult, huilt, de kijker via de spiegel recht aankijkt, woedeaanvallen krijgt en catatonisch als een versleten prinses door straten banjert. Het leukst als je van te voren niet weet waar de H voor staat.

https://z-p3-scontent-amt2-1.xx.fbcdn.net/v/t1.0-9/36885985_1825101414225271_1280553346935029760_n.jpg?_nc_cat=104&_nc_oc=AQk7F80-NkjFAIX6VRYbWq_qRuNjAJKt-tA5DYiDlZMZ0S4S4oVqG8ph7lXLfrI57fU&_nc_ht=z-p3-scontent-amt2-1.xx&oh=666c700856c87752476d0fecd4e105f1&oe=5DFC602F

volgende week maandag doe ik ook weer mee.

Gelukkig maar. :)

Heb je een ander e-mailadres Ludo?

Bliss
Whoah, intens! Een kunstenares vindt inspiratie in drugs, of was het nou bloed? Vampirisme en verslaving, maar vergeet Addiction, dit is een gierende splatter goth stoner rock jihad waarin alles moet sneuvelen voor de kunst. Steve Moore (Zombi) achtervolgt me, eerst duikt ie op bij de Tunesische Emel Mathlouthi en nu doet ie de muziek in deze film, als het geen The Nymphs of Electric Wizard is tenminste. Uitstekende visuals die ongetwijfeld met een beperkt budget zijn gemaakt en de performance van hoofdrolspeler Dora Madison zorgen dat dit een geslaagde indie horrorfilm is.

Offret
Tarkovsky tentoonstelling in EYE! Dus draaien alle films ook in gerestaureerde versie. Zag eerst Andrej Roebljov eindelijk op het witte doek, nog steeds geweldig, al miste ik bepaalde scènes in deze 185-minuten cut (zag nu opeens dat de klokkenmaker gespeeld wordt door Nikolai Burlyayev, een paar jaar eerder nog het jongetje Ivan.) En een goede gelegenheid om de Tarkovsky die ik nog niet kende te zien. In Zweden met Bergmans cameraman en ook toch wel op de Bergman-toer nu de mijmeringen over Rusland buitenspel zijn gezet. Begint intrigerend, wordt wat te theatraal, dan weer intrigerend en eindigt redelijk WTF? Ik zag allemaal motieven terugkeren als een soort best-of laatste blik op het oeuvre (mooi gedaan) maar Tarkovksy was geen groot verhalenverteller (de klokkenmaker in Roebljov is eigenlijk zijn piek wat dat betreft) en dat wreekt zich hier wel ondanks een mooie flirt met Abrahams offer en hints van hekserij. Toch vreemd dat twee van zijn drie meesterwerken sciencefiction waren, gebaseerd op bestaande boeken, alsof die basis hem meer focus gaf (zo even een hypothese.)

En dan kan ik tig jaar na dato mijn steentje bijdragen aan de Tarkovsky ranking:

Stalker
Andrej Roebljov
Solaris
De Jeugd van Ivan
De Spiegel
Het Offer
Nostalghia

Heb je een ander e-mailadres Ludo?

neen? ordinarypeoplerecs AT hot etc of moderndances AT gmail com. Send it to me again plz

Tarkovsky! mijn ranking zou niet veel anders zijn, if at all (beetje gênant wel)

mijn ranking zou niet veel anders zijn

Check hierboven, ergens rond 2011. ;)

lol, it's all been done before. :o

(voor Andrei Roeblev was ik toen duidelijk nog niet klaar). Wel een zwak voor die Bergman-Tarkovsky nog altijd.

Ad Astra
Sciencefiction voor beginners. Een zogenaamd arty SF-film, met een hoofdrol voor Brad Pitt, die er bij vlagen erg mooi uitziet in een soort post-Ex:Machina-stijl. Op cynische wijze wordt voor een groot deel het verhaal van Apocalypse Now op klunzige wijze gejat met nog wat Oedipus-shizzle die verrassend slecht wordt uitgewerkt. Heerlijk, pseudo-diep maar eigenlijk oppervlakkig einde ook. Draait in ongeveer elke bioscoop en krijgt juichende recensies, dus schiet mij maar lek met een lasergun.

SF lijkt wel ietsje meer terug in de bios vergeleken met 10 jaar geleden. Als iemand (India?) ook nog even een karretje op de Maan zit (met inhoud) dan worden de 2020s echt een SF-film decennium,.

Klopt wel denk ik. De manier waarop nu met CGI de ruimte en planeten kunnen worden gesimuleerd is indrukwekkend (ook in Adje Astra) en leent zich goed voor onderdompeling in de bioscoop. Een andere plus is dat de muziek in veel van die films eindelijk spannender is dat het geijkt Hollywood-orkest. De muziek van Max Richter was het beste aan de film. Maar in het ruimtegenre zitten ze op narratief vlak goed vast. Gelukkig dat meer weirdo SF ook goed bezig is de laatste tien jaar.

살인의 추억
Ik had Memories of Murder nog niet op mijn kijklijst gezet of de echte seriemoordenaar werd pardoes na al die jaren gevonden (zat al een levenslange gevangenisstraf uit.) Maakt verder niet uit voor de waardering van deze uitstekende film. Piekfijne cinematografie zet de toon die op vreemde wijze wordt ontregeld door een typisch jolig gevoel voor humor en paar van de beste karatesprongen (okay, taekwondo waarschijnlijk) buiten het martial arts genre. Ik vond het allemaal redelijk subtiel aangepakt, zonder dat buitensporige voyeuristische geweld wat dit soort films ongemakkelijk kan maken. Bong Joon-ho bouwt het zo op dat de laatste moord het hardst aankomt. Tegelijkertijd ondergaan de hoofdpersonages ook nog eens intrigerende verandering. En om het allemaal af te maken geeft het nog een fraai beeld van de laatste dagen van de Zuid-Koreaanse dictatuur en hoe irritant de politie in zulke omstandigheden kan functioneren. Kortom, een van de betere films in het genre.

Dvd daarvan ligt al een hele tijd klaar voor een herbekijking.