Filmforum

Je weet de pareltjes wel te vinden :-) (nooit van gehoord deze)

La Noire de...
'C'est beau, la France.' 'Oui m'sieur.' Aziatische films heb ik het liefst, maar moderne Afrikaanse cinema, daar zou ik me in willen verdiepen. Dat wat de Europese cinemas haalt, is toch altijd met Europees geld gemaakt, en dito arthouse toon. Er moet een andere, onbekende wereld zijn, zei de cinema-koloniaal. Deze gedachtegang volgde ik de eerste minuten van La Noire de (nergens?)... Prompt arriveert het hoofdpersonage in Frankrijk en filmt Sembene in Godard-stijl (inclusief vague voice-over)! Jammer? Ja en nee. Want de invloed moge dan duidelijk zijn, in 1955 was het bepaald bij de tijd. Bovendien zijn de statements compromisloos. Een zwarte jonge vrouw is met haar koloniale familie meegekomen naar de Riviera. Het goede leven gaat beginnen, hoopt ze. In werkelijkheid wordt ze te werk gesteld als femme de menage. De pijn van de exil spat er vanaf. De film springt terug naar haar tijd vóór het baantje bij de witten. Senegal verkeert in een overgangsfase, als de lift waarin de vrouw staat. Tijdens de 'mooiste' tegenstelling van de film klinkt Afrikaanse blues, terwijl zij eindelijk beet heeft. 'Du travail chez les blancs!'. Wij weten hoe dat eindigt. Le trou noir. Zelfs met slechts 55 minuten is La Noire gaaf als het metaforische en concrete masker waar de film rond-cirkelt. 'Attendez come tous les jours, la providence.'

Pornocracy
Docu over de macht van de "tubes", ofwel de gratis aangeboden content en de ontwrichting die het teweeg brengt. Het bedrijf achter alle tubes heeft inmiddels alle grote studio's opgekocht en een mysterieus en eng clubje maakt inmiddels geld via een netwerk van brievenbusfirma's. Interessant maar zeker ook als afschrikwekkend voorbeeld van alle streaming services die draaien op ideeën ads en traffic en naar mijn (en actrice/contentmaker Stoya's) idee de perverterende werking ervan.

The Hustle
Wow, deze was echt slecht. En behalve ongrappig ook nog zogenaamd feministisch maar zo smug about it dat het bijna niet te harden is.

Je weet de pareltjes wel te vinden :-)

True. Het is een combinatie van de juiste Letterboxd-volgers, enkele Twitterati (MUBI!) en dan goed opletten wanneer dit soort lijstjes langskomen (kalibreert ook hoe goed je bezig bent ;) Het Subs-forum schijnt ook aardig te zijn.

Die Abenteuer des Prinzen Achmed
Weinig toe te voegen aan Ludo's prachtige observaties hierboven. Echt heel mooi gedaan, de moderne update van wajang leent zich natuurlijk perfect voor dit soort oriëntalisme. Moest toch een beetje fantaseren hoe was om uit de bioscoop te stappen in Weimar Berlijn, "Ja, das war Großartig!" en of Goebbels de film had gezien (vrijwel zeker). Het is eigenlijk wachten op Wes Anderson die dit een keer gaat herontdekken.

Mag ik vragen waar je vervolgens aan het parelduiken slaat?

Kuch...teh tOrReNtZ, en de toch wel zeer gunstige bioscoopcultuur van Damkso.

Criterion (ik dacht altijd dat het een Engels bedrijf was) is dit jaar begonnen met een eigen streamingservice (www.criterionchannel.com) maar dit soort initatieven worden altijd eerst in Noord-Amerika uitgerold. Zal wel 2025 zijn voordat Europa aan de beurt is. Dan is het downen voor mij voor het grootste gedeelte verleden tijd, vermoed ik.

Blijft toch raar dat zoiets niet gewoon wereldwijd kan, da's nou net zo leuk van dat internet.

"Heeft met de rechten te maken." is dan altijd het slappe excuus. Maar ondertussen wel die films hier op DVD verkopen. Vermoed dat men nooit genoeg geld heeft om het dataverkeer in een keer aan te kunnen.

VOD, geen gezeur over territoria, zo zou het moeten, imo. Tot die tijd doe ik niet mee aan die all-you-can-eat voor een schijntje in de maand bs.

ja de Spotify voor films blijft maar uit. En zelfs van Netflix gebruikers hoor ik tegenwoordig geklaag dat 'er echt niks te vinden is'. In werkelijkheid ook gewoon een service voor series en meer niet, natuurlijk.

Ruben Brandt, Collector
Alweer een leuke Europese animatie, dit keer van Hongaarse makelij. Intrigerend geanimeerd al is het verhaal niet supergoed. Een psychoanalyticus heeft last van nachtmerries (best intens inderdaad) waarin schilderijen een hoofdrol spelen. Genezen door confrontatie! Dus met een aantal van zijn patiënten gaat hij die schilderijen uit musea stelen voor zijn privécollectie. Het eerst half uur is redelijk geweldig, lekker op de surrealistisch gaspedaal met een duizelingwekkend salvo aan verwijzingen (ook naar film en popmuziek.) Maar op een cruciaal moment, waar ik hoopte op een diepe en trage duik in een psychoanalytische zoektocht, gaat de film toch over op meer geijkte actiepaden, wat voorspelbare kunstroven en een einde dat riekt naar een Donald Duckachtig "het was maar een droom".

een droom in een droom in een droom. (jammer inderdaad, klinkt potentieel geweldig)

Flying down to Rio
'Since when is dancing a familiarity?' De eerste filmontmoeting van het superduo Fred & Ginger vindt in de marge van een foute film plaats. Dolores del Rio krijgt de sterretjes 'bill', en ze krijgt ervan langs tot ze sterretjes ziet. In pre-code Hollywood kon je nog gewoon een tegenstribbelende dame spanken. Normaal kan ik wel genieten van dergelijke nostalgische sekstinten in zwart en wit, maar hier liggen de innuendo's er vuistdik bovenop. 'What have the South Americans got below the equator that we haven't?' Dolores speelt een rijpende society dochter op huwbare leeftijd. Voorbestemd te trouwen met een mede-Rio-rijkaard ontmoet ze in den vreemde een Amerikaanse muzikant met een grote stuurknuppel. Ze landen en stranden voor even op een 'onbewoond eiland' waar Arische mannen voor gek worden gezet met de perfecte kannibalengrap. Aan de zijlijn van dit alles leven Fred & Ginger. Het wachten is dan op hun danswerk in het zwoele zuidelijke land. In Count Basie's swing style gaat het gelukkig ook schaamteloos los. 'Use your Brazilian nut'. De decorstukken komen strak gekleed to leven. Showpieces vol vulling, een Busby Berkeley on viagra. Met als middelpunt ditmaal vooral Fred. Het onooglijke mannetje, zonder acteertalent of komische timing. Maar zo te kunnen dansen. Subjectivistische extatica. 'You always was good, Fred.'

een droom in een droom in een droom.

Later dacht ik in een iets gunstigere interpretatie [voor later en voor wie hem nog gaat zien, hij is vermakelijk] dat het superego zich herstelt, alles weer op zijn plaats. :)

飢餓海峡
Hebt u even tijd om het met mij over de glorie van de Japanse cinema te hebben? Ja, ik heb er weer een. A fugitive from the past wist me om verschillende redenen te verbazen. De film is uit 1965 en in streng Japans new wave zwart-wit geschoten maar ademt een heel authentieke post-oorlog sfeer uit o.a. met buurten die nog een puinhoop liggen, iedereen in overlevingsstand. Speeluur van drie uur maar je zit er meteen in dankzij drie dieven die hun roofmoord verdoezelen door een huis in de fik te steken. Ze hebben mazzel want er raast een tyfoon waardoor een passagiersschip verongelukt en in de chaos maken ze een oversteek naar het altijd mysterieuze Hokkaido waarbij de langste van het stel de andere twee uit de weg ruimt. Wanneer hij eindelijk in een trein zit geeft hij een oude vrouw zijn pakje sigaretten, een gebaar dat de aandacht trekt van een prostituee. Uit dat kleine gebaar rolt de rest van de film die heel geduldig wordt verteld en waarbij elk van de drie hoofdpersonages lange tijd uit beeld verdwijnt om dan toch terug te keren. Prachtige shots en acteerwerk van acteurs met hele mooie hoofden. Doet enigszins denken aan Kurosawa's High and Low qua sfeer en intensiteit maar lijkt vreemd genoeg een cultfilm.

Oh ja, en met een buitengewone soundtrack van Isao Tomita.

http://i68.tinypic.com/2mwzfa8.jpg

Bijna meer symbool dan acteur. RIP (1940 - 2019)

The Dead Don't Die
De boodschap leek helder in de trailer: this is not going end well voor lethargische "centrists" als het doodgewaande weer de kop opsteekt, er is enkel een vigilante ninja … In de film wordt er wat meer omheen gefietst en zijn er meer lezingen mogelijk maar mijn eerste indruk is na enig bezinken toch wel juist. Meer zal ik niet zeggen want no spoilers maar ik kan wel zeggen dat me kostelijk vermaakt heb. Veel tips to the hat aan Romero maar ook veel deadpan humor met behoud van het goeie zombiefilmgevoel.

Jarmusch! En Selena Gomez. :D

plaatje van Fonda zie ik niet, probeer ik er zelf eentje uit the Trip.

https://66.media.tumblr.com/192c0f6d31edd66ec1e4a280f49d287f/tumblr_inline_o7qouctXK71qbycn1_500.gif

Japanse parel staat weer genoteerd.

The Dead Don't Die kreeg zulke meh-recensies dat ik werd afgeschrikt, misschien toch onterecht.

Dat is nog eens een gif. :) Is Jack toch de overlever.

Tja, ik hou natuurlijk sws wel van zombiefilms die meer acquired taste zijn. Kan me voorstellen dat een arthousefan het daarom niet voelt.

One Day in the Life of Andrei Arsenevich
'A region to be reached at the price of transgression.' Van deze docu kreeg ik bijna spijt de Tarkovsky-films als ci-newbie te hebben gekeken! Ze lijken met de jaren alleen maar beter te worden. Dat is klasse. Of heeft het ook met de kundige scene-selectie van filmessayist Chris Maker te maken? Andrei's collega-mysticus betuigt voor de Franse televisie eer aan zijn geestverwant. Marker begint met het Zweedse hek, de bom die valt, of zou kunnen vallen, wat nog veel naarder is dan alle gevallenen. Marker leert ons het wachtteken, het privé-moment, dat van Tarkovksy's film zijn leven binnensijpelde. Stervend in zijn Parijse bed speelt Andrei voor Roodkapje én de Wolf. Mooi zijn ook de vele behind the films-momenten. De master at work, kunstliefhebber pur sang, kunstmaker par excellence. 'He buries himself in Russia.' De tweede helft van dit uur van de wolf bestaat uit rondjes langs de meesterwerken. Een compendium van Tarkovsky's Zeven kan nimmer misgaan. Chris Marker speculeert er wat bij, soms met vleugjes liefdevol effectbejag. Het hoogtepunt vormt voor mij het circulaire maak-proces van The Sacrifice. Sven Nykvist aan het doodsbed, Tarkovksy die dirigeert. Hij ligt alleen fysiek. Echte mensen kunnen immers zweven. 'For his first screen appearance Andrei Tarkovsky whistles Lullaby of Birdland.'

Joy
Contradictoire titel, want de paper chase van sekswerker Joy is een deprimerende aangelegenheid. Haar omzwervingen in Oostenrijk worden kil en hard realistisch neergezet en zelfs de feestelijke beelden in thuisland Nigeria zijn niet bepaald opbeurend.

Dear White People s03
In het begin wordt de grap gemaakt dat iets zo "matig is als de derde reeks van een Netflixserie" en ik vond deze zeker minder captivating dan s02.

Fleabag s01
Snel doorheen gejast. Curb Your Enthusiasm-achtige ongemakkelijkheid maar verder zo'n beetje alles anders. Erg grappig, snel door met s02.

oh dat Pornocracy had ik even gemist in de draad (op de lijst)

het Oekrainese My Joy (opmerkelijk genoeg ook over een sekswerker) had je vast al gezien he?

Счастье мое? Nope, niet gezien (op de lijst).

da! duimpje :-)

check doublecheck, hedde mail van me gehad OMC? (ik gebruikte een adres uit 2016)

Safety Last!
'Oh Harold, it would just break my heart if you failed.' Elk stukje over Harold Lloyd begint met het oprakelen van zijn lot. Bij deze dan. De bebrilde stuntelaar-stuntman is de vergeten komiek onder de grote komieken. Een gegeven dat zo vaak herhaald wordt dat het nooit meer onwaar kan worden – zelfs al zou hij Busters meerdere zijn. Samen met talkie Feet First vormt Safety Last een combo, waarvan dit de betere is. Spreektaal heeft onze held niet nodig. Een titelkaart met 'The boy, the girl, the pal and the law' is meer dan voldoende. Lloyd speelt een kantoorjongen die het probeert te maken in de grote stad. De Amerikaanse variant van 'keeping up appearances' heet 'fake it till you make it', en zo geschiedt. Lloyd makes believe dat hij warenhuismanager is. Alleen al daarom is Safety Last lolliger, en in zekere zin geloofwaardig(er). Het Amerikaanse consumentisme krijgt de schuld van alles! Lloyd moet zich in bochten (en hoogten) wringen om zijn gold digger dame te behouden. Hij doet dat in zijn eigen stijl. Lloyds humor is morbide, om niet te zeggen fysiek-ziek. Constant voelt Harold zich niet goed, aan het werk, en aan een wolkenkrabber hangend. (Dan wordt het wel begrijpelijk.) De finale van Safety Last toont de horror van het moderne leven. Een security trust savings bank op de achtergrond, een klok in het vizier. Tijd is geld. Geld is alles. 'Kick me.'

Nope, zie mail terug op hopelijk nog actief e-mailadres. :)

binnen :D

Götter der Pest
'Ich muss einen Erfolg sehen von Ihnen.' Slag of sof, met Fassbender weet je het nooit. De doorgekookte Vestdijk onder de filmmakers maakte alvast een voorstudie naar Berlin Alexanderplatz. Een man verlaat de gevangenis, en noemt zichzelf spottend Biberkopf. De sociale cirkel van deze lijzig-lethargische held biedt Fassbender de gelegenheid regulars op te laten draven. Een paar bad bubbas waar hij een crush op had. En Hannah Schygullah, uiteraard. Even lijkt de film een meta-feest te worden, met verwijzingen naar Lola Montes en Marlene Dietrich. 'In meinen Träumen bist du nur du.' Snel komt alles op zijn pootjes (pun) terecht. Kleine gangsters met veel te veel geluk in het spel, lullen existentieel Franz vaag. Niemand verlaat de gevangenis zonder te betalen. Theoretisch doet de film alles goed – ik ben dol op de de lege tijd tussen criminele activiteit – maar de praktische uitvoering blijft saai. Het lethargische werkt te aanstekelijk in al zijn onaanstekelijkheid. Tijdens een leuke scene draait het hoofdpersonage een singletje. Meer niet. Minutenlang mogen we meeluisteren naar een Drs. P.-achtige dierenparade die zal zijn ingelast om het doden van een rat te laten bezinken. Dat is nodig ook, want een hang naar hermetiek en haast, ze gaan gewoon niet samen. De kijker blijft vooral zelf een Tiefgekühlte Geflugel. 'Es war der Bruder.'

The Not Dead
'I went through quite a few unpleasant times.' Drie veteranen uit drie verschillende generaties delen hun nachtmerries. Uit drie verschillende oorlogen, dat spreekt vanzelf, want elke paar jaar wordt er weer een nieuw akkefietje opgeklopt, en sneuvelen jongemannen voor het Grote Niets dat het Grote Geld heet. Nooit geweten dat er ooit een oorlog woedde in het protectoraat Malaya, maar de oudste van de drie aanwezigen weet het maar al te goed. Verbaasd staart de PTSS-lijder naar zijn tranen, die maar blijven vallen. Zijn kompanen in gedwongen crime, 'bezochten' Bosnië en Irak. Plekken waar de gruwel en de lijken enkel gruwelijker lijken te worden. Al is dat ook een kwestie van beeld-vorming, met meer camera's, kreeg het publiek een pregnanter besef van ellende. Tot een verandering in militair beleid kwam het uiteraard nimmer. De tv zorgt er daarentegen wel voor dat veteranen thuis minder begrip kregen dan voorheen. Weg heldendom. Het voetvolk rest slechts grove vragen en meewarige blikken. De gekke oorlogen van Blair en co worden hier poëtisch begeleidt door strofen van Simon Armitage. Het geeft een wat te esthetische draai aan het geheel. Gelukkig (met duizenden aanhalingstekens) zijn er die bittere beelden. De kwaal van het nationalisme woekert door. Zal het deze eeuw beter worden? 'I feel guilty for being there, in a way.'

Het is weer post-vliegtuigtijd!

Avengers: Infinity War
Avengers: Endgame
Ongetwijfeld hierboven al gememoreerd dat ik geen Marvel-liefhebber ben en al helemaal niet van die Avengers, ik bedoel AVENGERS-ERS-S-S!!!! films. Hoop lawaai, slechte dialogen, meer personages dan Oorlog & Vrede overgoten met een dikke digitale saus. Hoe dan ook, baddie Thanos is op een missie om de helft van het leven in het universum uit te roeien. Vanwege de balans. Een beetje dat we moeten de wereldbevolking halveren idee. Dat laatste zit echt wel wat in, ook al wordt het vaak gegijzeld door rechtse engnekken. Maar hier? Het universum is eindeloos groot, waarom de moeite doen? Afijn, er moeten stenen verzameld worden om Thanos oppermachtig te maken (en hij is al heel saai bijna onverslaanbaar) en het superhelden-collectief probeert daar een stokje voor te steken. Oh man, er gaan allemaal bekenden dood! Lolz, toch niet blijkt in het laatste deel. Elk deel ook weer een duffe CGI-veldslag volgens het Lord of the Rings-stramien. Wellicht de ultieme vliegtuigfilms.

日日是好日
Voordeel van Aziatische vliegmaatschappijen, die hebben altijd een goedgevulde categorie met Aziatische films met soms minor works die toch de moeite waard zijn om uit te proberen. Every Day a Good Day is ergens een radicale film, maar wel een hele kalme. De theeceremonie staat centraal dus maakte ik me op voor een soort Rocky of andersoortig verhaalstructuur van een leerlinge die er eerst niets van bakt en door de sceptische leraar langzaam uitgroeit tot theester. Niks van dit alles, gewoon keihard op die zen-trip. Kirin Kiki was natuurlijk perfect geschikt voor de rol van oude theeschenkster die de fijne kneepjes van het vak uitlegt aan geïnteresseerde vrouwen (Bechdel-test: geslaagd met een 10) waaronder de wonderschone Haru Kuroki en Mikako Tabe. Zachtjes kruipt er iets van zoekende emotionaliteit in dankzij de eerste die door de jaren heen niet goed weet wat ze aan moet met haar leven. De emo-scènes lijken uiteindelijk onnodig, want zoals sensei lijkt te suggereren alles is altijd hetzelfde (hoogstens af en toe finetunen voor, ja, je raad het al: de seizoenen.)

旅猫リポート
Japanners kunnen echte keiharde tearjerkers maken, de hond Hachiko is niet voor niets zoiets als een nationale held. The Travelling Cat Chronicles (verfilming van een boek) trekt echt alles uit de kast. De film begint olijk met de monoloog van een jonge kat, die zijn klassiekers kent en even refereert aan I Am a Cat. Een jonge man moet door omstandigheden een nieuw onderkomen zoeken voor zijn kat. De vrienden die openstaan voor zijn verzoek triggeren herinneringen over zijn jeugd en de rol die zijn vroegere kat hier in speelde. Begint bijna al een farce maar gaat al snel efficiënt richting Alleen op de Wereld, genadeloos. En dan toch een rare mix van naïviteit, mooie autotochten door Japan en precies op het juiste moment, als een soort zijdezachte uppercut, zo'n schattig meisjesliedje om de traanbuizen wagenwijd open te zetten. Een beetje teveel van het slechte allemaal hoor, maar weer zeer secuur gefilmd.

meer personages dan Oorlog & Vrede

lol!

Indiscreet
'I read an article the other day that claimed the world's weather was changing.' Andere tijden, toen de mensen het nog gewoon over het weer konden hebben. Ongemakkelijk staan de supersterren Cary Grant en Ingrid Bergman in de lift, wanneer er naar het laatste redmiddel wordt gegrepen. Zonder gevolgen, uiteraard, want vliegschaamte bestond niet in Technicolor-jaren. De highbrows pakken de kerosineslurper als de bus, om maar om elkaar heen te kunnen draaien. Regisseur Stanley Donen leidt hun dans met vaste hand. De romance met een bite bevat weer genoeg wisecracks om verteerbaar te blijven. Het spel der seksen wordt smakelijk gespeeld. Grant rockt een leesbril, dus moet voor slim doorgaan. Hij weet, 'the game is so one-sided for a man.' Bergman vindt het eigenlijk wel best, 'I like a man with a glass in his hand, it's becoming.' Na een eerste date in 'the players club' (een voorteken), en een grapje of twee over armelui, straalt Bergman oprecht gelukkig met haar hervonden huiselijkheid. Dat is buiten Grant gerekend, die als vertegenwoordiger in het grootkapitaal meer van zichzelf, en van zijn 'dans'-skills houdt. Te midden van onanische snooker-stokken dient hij een waarschuwende vriend van repliek. Zo blijft de mens een puberkind, wel zo realistisch eigenlijk. Ontkennen tot er geen ontkennen meer aan is. 'Shall I see you to the elevator?'

En daarmee is http://gracekellyblues.blogspot.com weer bijgewerkt, en neem ik tijd voor:

https://www.sloworganizing.nl/wp/wp-content/uploads/2017/11/testbeeld.jpg

kan ik mijn Ableton dj-set gaan testen voor de presentatie van mijn nieuwe album! :o

https://www.filmhuisbreda.nl/sofia/

Sameblod
Laps bloed kruipt waar het niet gaan kan. Oudere dame moet wegens begrafenis terug naar haar roots die ze sinds haar puberteit, verbitterd door racistische ervaring, heeft afgezworen. Maar identiteit is toch niet iets wat je maar even terzijde schuift (here's looking at you white cishet males of a certain age bracket). Veel wonderschone plaatjes van het noordelijke landschap met sfeervolle muziek maken het al de moeite waard, if you're into that kinda thing.

Rififi In Amsterdam
De enigszins hysterische doebiedoe-soundtrack van Piero Umiliani suggereert meer actie dan er eigenlijk in zit. Niks veel uitwisselingen van zaken met codetaal als "de eend ligt in de marinade", vooral leuk door de shots van doodstille Amsterdamse grachten en Rotterdam Centraal.

Edge of the Axe
Redelijke run-of-the-mill slasher met een koddige pre-internet-element, inclusief de hoofdrolspeelster die verzucht dat hun relatie teveel op technologie steunt. De ontknoping is ook wel aardig.

Ludo, cool! Wordt het een bandcamp release? Ben zeer benieuwd!

Off topic en je weet het wellicht al wel, maar just to be sure: je weet dat Jandek op 17 oktober in Worm speelt?

waaaat. wist ik niet. 2 tickets besteld.

Mijn eigen cd is, wel, precies dat, een echte echte cd, met prachtig artwork enzo :-) Ik spam hem tzt nog wel eens.

Ha! Blij dat het niet onopgemerkt gebleven is :) Ik wil er ernstig bij zijn maar moet iets met werk zien te hosselen die avond. Maar ook gewoon maar 8 euro die kaartjes. 8 euro voor fucking Jandek. Waanzin.

Spam aub! Op de fb's en twitters laat ik me niet meer zien eigenlijk, dus wordt zeer gewaardeerd.

ja ik miste je al op FB. (een wijze keuze verder).

nu is Twitter nog iets alt-righter geworden zonder LBI ;-)

Maar ik zit er nu op he, to balance things out. 😉

hihihi. wat is je twitter 'handle'.

林世榮
Sammo Hung is toch wel een van de fijnste kungfu personae, de goedige dikzak die te ongeduldig is om te luisteren waardoor hij in allerlei narrige situaties terechtkomt. In The Magnificent Butcher uit 1979 ontstaat een vreemde mix van klucht vol alcoholisme, verkrachting, moord, dierenleed en fat shaming. Heerlijk fout allemaal. Beetje aan de lange kant maar dat krijg je met al die innovatieve gevechten waar je van de ene verbazing in de ander valt. Het Kalligrafiegevecht tussen rivaliserende meesters is meteen een klassieker, al heb ik toch een zwak voor het epische eindgevecht wanneer Sammo eindelijk de focus van wraak te pakken heeft. Een heerlijke samenvatting van het genot van kungfu: het aankondigen van absurde namen voor bewegingen, de geluidseffecten die een bizar ballet begeleiden.

Ma vie de courgette
Slicke stopmotion animatie van Franse hand is uitgegroeid tot een klassieker van het genre. Heeft ook te maken met de toch wel duistere thematiek. Is tegenwoordig opvallend maar hoort eigenlijk wel bij het genre (in mijn herinnering waren al die Tsjechoslowaakse en Russische animaties uit mijn jeugd ook knetterdeprimerend en/of eng.) Zag hem overigens nagesynchroniseerd met Vlaamse stemmen en dat was echt heel goed gedaan.

Gewoon onder eigen naam, Ludo. 😉 (Ik ging er zeer anoniem op om mij eens flink tegen domrechts aan te bemoeien maar ik ben te netjes al ben ik ook niet stil, maar ik zie het meer als mentale oefening om argumenten in 240 tekens te proppen. Voor mezelf dus, want met argumenten overtuig je stomrechts toch niet.)

Long Pigs
Weer eens een poging tot een mockumentary, een cannibaal deze keer. Het blijft problematisch: er is gewoon niet genoeg verhaal om de suspension of disbelief te 'verdienen'. Blijft over een hoop gekeutel met af en toe onsmakelijk- en wreedheden.

In Fabric
De nieuwe Strickland keek ik naar uit en hij stelt weer niet teleur. Met al z'n homages en knipogen is het eindresultaat toch echt wel heel eigen en origineel. De charmante Sheila draagt het eerste deel, het tweede deel is vooral grappiger (veel humor in het oerbritse taalgebruik). Kan nog niet alles duiden maar de cinematische ervaring is weer top notch. Fijne soundtrack ook weer van Stereolabbers Cavern of Anti-Matter.

Gewoon onder eigen naam, Ludo

he! had Captain Corrections MB of zo moeten zijn natuurlijk.

Strickland gaat op de lijst :-)

Upstream Color
Ja, jee, nou. Mysterieuze film die vaak als sciencefiction wordt gecategoriseerd, maar op mij vooral overkwam als een zachte horrorfilm (maakt verder ook niet zoveel uit, Cronenberg is ook een hybride.) Heel mooi gefilmd met een hoog tempo in de edits zonder dat het, vreemd genoeg, irriteert. De hypnotische muziek helpt om het geheel een dromerige sfeer te geven wat goed uitkomt omdat het verhaal op zo'n manier wordt verteld dat je over veel in onzekerheid wordt gelaten terwijl de basis (traumaverwerking) wel landt. Moest achteraf een uitleg lezen om de puntjes op de i te zetten en het is een mooie constructie. Maar ergens zou ik me veel enthousiaster over de film moeten voelen dan ik nu ben. Hoe dan ook, zeer geruststellend dat zulke films gemaakt worden.

Zie nu dat hij 6 jaar geleden expliciet werd aangeraden. :) Vreemd genoeg had ik de film laatst van mijn kijklijst gehaald in een halfslachtige poging om die realistischer te maken. "Hoe kwam ik hier nou weer op!?" Ludo moest zich gelukkig ook achteraf inlezen en zag de charme van Amy Seimetz (kort haar, hè?).

ha, goh die varkensboer deed de beelden terugkomen bij het teruglezen.

The Dead Don't Die
Martijn had helemaal gelijk. Heerlijke droge Jarmusch die alle cliché's van de jaren 70 zombiefilm inzet en er zijn eigen draai aangeeft, met dank aan Tom Waits die op poetische wijze de maatschappijkritiek samenvat. Lekker loom tempo, met semi-stonergrappen, kleine knipogen (die hele analoge synthmuziek die af en toe opdoemt, "Did you just call me Frodo?", "Hipsters from Cleveland", "Siiiiiriiii"...kom maar op) en een soort meta-grap over meta-grappen. Tilda Swinton als Schotse samoerai/begrafenisondernemer is ontzettend grappig, dat niveau. Maar ik geloof graag dat het een film is voor een heel specifiek publiek (gelukkig mijn jongste dochter ook.)

Yesterday
De premisse dat The Beatles' liedjes intrinsiek een soort unieke perfectie bevatten geloof ik niet, maar goed, die liedjes zijn nu eenmaal evergreens en ook deel van mijn leven al heb ik Beatles zelf vooral uit historisch besef beluisterd. Wel met enig plezier in tegenstelling tot menig andere zelfopvoedkundige sessie. Het is ook best een lollig idee, een wereld die waarin niemand zulke gedoodverfde klassiekers niet kent, je kan er best spannendere dingen mee bedenken maar Boyle maakt er een sentimentele maar onderhoudende romcom van met likeable characters en ook wel een paar leuke grapjes. Die Sheeran tho …

… zulke gedoodverfde klassiekers kent.

The Square
Wow, verrassend slecht. Idioot lange satire over de grootste clichés van de Westerse samenleving: gebrek aan empathie, egoïsme, narcisme, outrage culture, hypes en moderne kunst. Ja, ja, wat een leegte toch. Begint wel aardig waarna Donald Duck als Museumdirecteur fout op fout stapelt. Bij de scène met een lengte van bijna 5 uur waarbij hij een dreigbrief in elke brievenbus van een appartementencomplex schuift wilde ik eigenlijk al stoppen, maar daar hou ik niet zo van. Soms is er nog wel een geslaagde grap als "The Tesla of Justice", maar verder viel er weinig te lachen. Östlund zit weer helemaal in zijn "Iedereen is een eigenlijk een klootzak"-trip vol gênante confrontaties en gesprekken die te lang duren en ik trek dat soort shit gewoon heel slecht.