Filmforum

Reiniger is dope!

Toch nog een goeie tip van Mark Cousins deze zomer (dan), want ik zat duidelijk in de minor works van zijn Film Odyssey inmiddels.

Prinzen Achmed zou ik eigenlijk met een liveband willen zien, gigantische beelden. (van het verhaal weinig meegekregen verder) :-)

eigenlijk een mini-serie dat Little Forrest dus. Te overwegen op die manier, zeker.

Youth
Op Canvas, zonder reclame en op een normaal tijdstip dus laten we deze Sorrentino eens een kans geven. Speelt zich af in een sanatorium dus dat begint meteen goed. Prima sfeertje, met een eerlijke Italiaanse geilheid die prima geponeerd is. Caine en Keitel als oude rotten, ga ik in mee. Dano intrigerend zoals altijd. Rachel Weisz op haar neurotisch mooist. Het gaat de goede kant op. En poef! ergens halverwege een ongekende soufflé, niks werkt meer, het is zwoegen, die monnik gaat heel voorspelbaar toch zweven en de emotionele stem van Caine trek ik ook steeds slechter. Toch wel jammer, Il Divo was zo eigen en krachtig maar sindsdien is Sorrentino toch een soort surrogaat Fellini gebleken. Maar die had een soort achteloze droomtouch, bij Sorrentino zie je het denkwerk.

ascolta, ascolta.

Elephant
'Where y'in last night?' Weinig thuis, druk, druk, dus daarom deze kortfilm stukjes-waardig verklaart. Niet geheel ten onrechte, want Mark Cousins digt 'm, en vanaf het eerste shot begrijp ik het. Dit is de film waar Van Sant naar keek toen hij zijn minimal murder tale Elephant maakte. De serene camera volgt op schouderhoogte schutter na schutter. De eerste keer is dat nog verrassend. Plots het brute bloedbad, het slachtoffer heeft geen tijd om zelfs maar verbaasd te reageren. Daar ligt hij al, voor eeuwig slapend tegen een muurtje. Het grauwe Noord-Ierse land van de Troubles huilt mee, terwijl de body count van 'the Troubles' oploopt. Er klinken hier geen woorden (hooguit vier zinnetjes), de schietkroniek blijft knallen. Na een tijdje wordt dat – bewust? – saai. Als een museuminstallatie, een eeuwigdurende loop. Deze kijker gaat zich vreemde dingen afvragen. Als ik zo moest gaan, welke plek zou ik prefereren? Zeker niet de kille tegels van een openbaar sanitair. Sommige patronen – no pun intended – beginnen op te vallen. Zowel daders als slachtoffers zijn allemaal mannen. Niemand schiet terug (als gezegd, geen tijd). Er komt ook niemand bezorgd op het geweld afrennen. (Te gevaarlijk). Het meest pittoresk in alle moordzucht is de enige scene waarin wel gesproken wordt. Een stel voetballers op een aftands modderveldje. Daar komt een man aanlopen. En wij worden weer opgezadeld met daderkennis. 'What's it gotta do with you?'

Midsommar
Feitelijk een soort coming of age met wat schepen te verbranden, gegoten in een ervaring bij een cult. Het Zweedse zomerkamp waar de Amerikanen belanden is zonovergoten maar de sfeer is van het begin pikdonker. Hoewel het rustig en vrij uneventful begint weet je dat het grandioos mis zal gaan. Als die spanning niet voelt zal je het wel saaie arthouse vinden, maar vond zeer geslaagd. Wil 'm graag nog eens zien want je weet dat je dingen gaat oppikken die je de eerste keer gemist heb.

寝ても覚めても
Happy Hours, een van mijn favoriete films van deze eeuw, is lang blijven nazingen. Vorig jaar maakte regisseur Ryūsuke Hamaguchi weer een film met de achteraf verraderlijke titel (en poster) Asako I & II. Asako gaat op een dag naar een fototentoonstelling raakt gefascineerd door een lange jongen die ze achtervolgt en wat leidt tot een bijzonder mooie filmkus. Ja, ik ging er voor zitten. Voordat je het weet is deze Baku op mysterieuze wijze verdwenen uit het leven van Asako die verhuist naar Tokio waar ze op een dag de ambitieuze Rychei ontmoet die erg op Baku lijkt. Na een eerste schok wordt ze langzaam verliefd op de "vervanger" maar Baku blijkt niet totaal verdwenen (dat moment trouwens dat dit wordt verteld, onwaarschijnlijk goed en achteloos gedaan.) Die dubbelganger-shizzle klinkt serieus maar achteraf voelt het heel organisch en dat is Hamaguchi's talent, los van de prachtige shots en natuurlijke manier van acteren: alles, hoe vreemd, voelt geloofwaardig, onderdeel van echte levens. Los daarvan, er zit halverwege een aardbeving en een lange nasleep hoe men hier mee omgaat die echt onbeschrijfelijk goed is.

Midsommar
Ik ook. :) Ik heb ooit ergens gelezen dat horror in wezen een conservatief genre is. "Maar Cronenberg en Romero dannnn?" Er zijn altijd uitzonderingen maar ergens zit er wel wat in, is horror de angst voor alles wat zondig is en wat de zekerheden van de burgerlijke maatschappij mogelijk kan bedreigen. Ik zie Midsommar als een exponent van Amerikaanse evangelical ultrarechtse paranoia, met zijn angst voor heidense rituelen en specifiek Scandinavië (als mythisch socialistische heilstaat waar vrouwen testikels ontbijten.) De veel te lange film begint grimmig met een moord/zelfmoord. De bezorgde zus/overlever wordt door haar vriend en bro's gezien als een zeikerd en dan gaat ze ook nog eens mee op hun trip naar Zweden. Geïnstigeerd door een vriendelijke Zweedse studievriend die ze wel even meeneemt naar de commune waar hij is opgegroeid. Zoals de horrortraditie eist doet iedereen ontzettend dom en krijgt eigenlijk wat hij verdient. Het brave Zweedse midzomerfeest blijkt occult alhoewel het minder een afmaakfilm is dan ik had verwacht. En ik moet zeggen eindshot/conclusie vond ik erg mooi.

Heh, dat zie ik toch heel anders. Verwerking van trauma of moeilijke passages van het leven lijken een ritueel, veel dingen weet je van te voren (de film zit vol vooraankondigingen) maar blijven moeilijk. Ik interpreteerde de keuze voor het Zweden als "safe", Afrikaans, oosters of zelfs native American zou al snel een soort oriëntalistisch luchtje aan zitten (moest denken aan Zomergast Lidewij Edelkoort en haar Abramović-fragment van vrouwen die vissen in hun privates zouden steken).

Ja, die laag zit er ook in en is wel goed gedaan. Denk dat de film ook beter was geweest als het wat sukkelige een-voor-een-afmaken-gedoe er niet was geweest (scheelt ook ongeveer een uur speelduur). Ik denk ook dat het gewoon de beurt aan Zweden was dit keer, maar het is in tijden van President Fox News zeker niet een neutrale keuze. Ergens in GB is altijd een logische keuze maar dan krijg je de "Wicker Man rip off!" crowd helemaal over je heen. :) Maar dat is het eigenlijk: hij wilde een bepaalde film maken en er zijn twee films gekomen waardoor het geheel schuurt. Geen idee waarom natuurlijk, of onkunde, of studiodruk dat het anders te arthouse zou worden.

Ik hoorde al dat z'n volgende geen horrorfilm wordt.

Dacht nog ff: huh, die A$AP Rocky-zaak is nog veel te vers, maar idd "can you believe it? Sweden?"

Anyway:

The Bad Batch
Dit is niet A Girl Walks Home Alone at Night maar A Girl Walks Home alone in the desert. Beetje Mad Max maar zonder het spektakel, zoals die vampierenfilm ook een beetje kabbelde. De heldin heeft een offer gemaakt (kostte an arm and a leg, schijnbaar) al komen we er niet achter wat precies en Keanu Reeves heeft een cameo als een cultleider die eruit ziet als Cem Karaca. Overal hangen borden dat het een droom is maar we worden niet wakker.

Drego
Alleenstaande moeder en haar twee zoons leven in een soort isolement met elkaar in huis. Eén voor één volgen we ze. Veel fraaie beelden en peinzende blikken met subtiele drones als muziek, af en toe een meer lyrische opleving van fantasie. Meditatief.

Ik hoorde al dat z'n volgende geen horrorfilm wordt.

Dat wordt interessant.

A.K.
Sjonge, Chris Marker mocht tijdens de opnamen van Ran de meester Kurosawa filmen en het resultaat is niet geheel verrassend helemaal te gek. Marker doet natuurlijk niet aan een standaard behind-the-scenes docu. Hij weet net die mooie beelden te vinden zoals de middeleeuwse soldaten die richting de set marcheren tussen auto's. Dat soort werk. Kurosawa zit er bovenop, mooi om te zien. Niet al te streng, een complimentje ook al wil hij beter zien. Leuk om zijn team te zien, met veel oude rotten en een verdwaalde Italiaan. Toch echt weer dat Japanse collectief aan het werk. Marker weet af en toe zelfs een grap te plaatsen. Vanzelfsprekend verzorgt Toru Takemitsu de muziek en dat deed hij ook voor Ran. Bovendien staat hij centraal in het mooiste moment van de film. Door weersomstandigheden kan men niet filmen en daar is Takemitsu plotseling die door de mist wandelend het kasteel observeert en dan goedkeurend knikt. Kippenvel.

ahhh wat cool. Nooit geweten van het bestaan van die docu :-)

Midsommar zal ik in het najaar kijken, maar dat dachten jullie al wel.

The Horse Thief
'Papa, papa, een kleine vogel.' Stel dat deze film door een Westerling zou zijn gemaakt, zou dat mijn mening veranderen over zulke esoterische psychedelica? Ik had het best geloofd als een stel Duitsers richting Tibet was getrokken om daar alle bellen der seizoen te horen rinkelen. Nu ging het hier eigenlijk ook om een buitenlander, een Chinees met een voorliefde voor de ethnische minderheden van 'zijn land'. (Een statement op zich...) Zhuangzhuang serveert vaag mystieke beelden, en toont de kijker Kurosawa koeien. Zijn interesse gaat niet uit naar een helder verteld verhaal, daarvoor gebeurt wat er moet gebeuren te bruusk. Deze film gaat om nooit plotselinge, al-tijd eindeloze rituelen. Prachtige doeken worden ontvouwd, net als zielen in hypnotiserende seances. Ik kreeg al wegdommelend zin in een remix met pastorale Kompakt-techno, en voila, daar dansen boeddhisten op synths. (Hun eigen instrumenten zijn overigens ook super cool). De drones van schelpen maken natuurreligie zoveel mooier dan monotheïstische stadsreligies. Met een lynchiaans doodsmasker op, overbruggen de dorpelingen een cultureel-magische kloof, zoals Wim Gijsen dat zou zeggen. The Horse Thief is echter meer een film voor diens collega Anton Quintana. Het boek van Bod Pa, het boek der eeuwigheid. 'De gieren raken slechte mensen niet aan.'

ahhh wat cool. Nooit geweten van het bestaan van die docu :-)

Nee, ik ook niet. :) Ik denk dat MUBI me op de socials me op het spoor zette. Ik zou toch eens een abonnement moeten nemen.

Midsommar zal ik in het najaar kijken, maar dat dachten jullie al wel.

Ben benieuwd.

Wat interessante informatie over de ademhaling …

voor de liefhebbers, Cage is into Stockhausen now: https://www.nytimes.com/interactive/2019/08/07/magazine/nicholas-cage-interview.html

Chimes at Midnight
'I must turn away some off my followers.' De vaste volgers weten, van Shakespeare heb ik geen kaas gegeten. Ook een Orson Welles-fan zou ik mezelf niet noemen. Surprise, surprise, de twee anti-theses maken voor deze ene keer een synthese. Van het handjevol Bard-projecten van Orson Welles, is dit de veruit leukste. Afwisselend, liefdevol, en, vooral – toepasselijk. Orson kuiert obees rond, in de rol van Falstaff. Het zou wel eens zijn beste acteerprestatie kunnen zijn. Hij leent de Shakespeare-regular voor een mash-up. De taal mag dan irritant Shakespeariaans zijn, het is door die genomen vrijheid toch wat meer eigen. Zoals Rosencrantz & Guildenstern ook leuk is, juist door dóór te werken op het materiaal. Met potten en pannen op de kop speelt de cervanteske schelm Falstaff zijn grootste droom na. De macht die hij nooit zal krijgen. De 'play out the play' is een van de lollig-tragische momenten. Alles wringt. Falstaff lijkt op een kerstman, maar goed (noch moedig) is hij niet. Bedoelt hij het echter wel zo? Het wordt nooit duidelijk, en dat hoeft ook niet. Wat volgt is een greatest hits uit het repertoire, met de gekende elementen als een stervende koning, een veldslag, het meta-toneel en godslasterend stuntwerk. Eindeloos duurt het daardoor wel. Maar ik dreigde toch even al te positief te gaan denken... 'Mark now how a plain tale shall put you down.'

Enter the Dragon
'You skills are now at the point of spiritual insight.' Lee's laatste symfonie. Tot op heden had ik enkel Fist of Fury gezien, waar men toch een stuk minder apenkooieriger tekeer ging. Enter the Dragon mixt James Bond met een Thunderbirds-eiland en alle etniciteiten van de wereld. Iedereen mat en meet zich met elkaar. Het wordt daarmee een soort Marvel-film avant la lettre. (De hipsterige politieke correctheid blijkt niet van gisteren.) Bruce Lee moet nog hard werken om de coolste van het stel te zijn. Na een minuut of acht barst de intiteling met fonk los, en komt black brother Jim Kelly aanwandelen. Een moment later wordt hij het slachtoffer van politie racisme. Ook van alle tijden... Veel verder wordt de pijnlijk politieke kaart niet gespeeld, want jan en alleman belandt op een Street Fighter-toernooi georganiseerd door een Epstein-schurk. Het plot verwordt tot vrolijk niemendalletje, waaraan speciaal voor de witman ook nog een George Clooney look-a-like meedoet. Bruce Lee is zijn eigen look en like. Hij slaakt kippengeluidjes, praat als een robot, en rockt het perfecte Lego-haar. Hij wordt bovendien doodleuk als Mr. Lee aangesproken! 'Man, you come right out of a comic book.' Het einde, biedt de onvermijdelijke voorspiegeling op Lee's verscheiden. 'There is no opponent.' 'And why is that?' 'Because the word I does not exist.'

Diego Maradona
Documentaire van de maker van Senna en Amy (allebei niet gezien) over de man die we allemaal wel kennen. De term iconisch wordt vaak misbruikt maar Maradona vlak voor de aftrap van de WK-finale 86met dat Le Coq Sportif shirt en wanneer hij de wereldbeker in ontvangst nemen zijn dat echt. De film concentreert zich op zijn periode in Napoli en geeft mooi de absurditeit van voetbal, de stad en Italië in de jaren ’80 weer. Maar daar zit ook een beetje het probleem van de film, met een speelduur tegen de 2,5 uur wil het teveel. Ik denk dat het gewoon had moeten beginnen met de fantastische aankomst als een soort politieachtervolging en eindigen met het onspectaculaire en eenzame vertrek op het vliegveld. Aan de andere kant, de WK’s zijn ergens ook belangrijk, die van 86 omdat dat de mythe werd ingelost en 90 vanwege die vreemde halve finale tegen Italië in Napels. Zo krijg je inderdaad de opbouw van een klassieke Amerikaanse sportfilm van een talent dat bij een loserclub aankomt (de evolutie van het tenue van Napoli, van cheapo tot slick is fascinerend), ze tegen de verwachtingen in kampioen maakt en dan de neergang.

Ergens had de film van mij ook gewoon 90 minuten Maradona op het veld mogen zijn. Tijdens de solo’s en bizarre aanslagen hoorde je gewoon de zaal “oeh” en “aah” slaken. En er zit ook gewoon veel moois in, vaak op opgeblazen VHS-kwaliteit. Iedereen moet de vrije trap tegen Juventus kennen. En De Solo met Argentijns radiocommentaar is subliem. En ook al is het een tragedie valt er genoeg te lachen, om de Napolitaanse humor (de leus op het kerkhof na het kampioenschap!), de haast psychopathische Italiaanse spreekkoren, de lieve vader die voor het Argentijnse elftal de barbecue hanteert en steeds tijdens alle kampioensfeesten een hele stoïcijnse verzorger (geen idee wie het is).

Ha, Enter the Dragon. Heb het Bruce Lee persona altijd een ontzettende eikel gevonden. Slaat iedereen maar dood terijl hij er een irritant hoofd bij trekt. Maar net als Maradona, een figuur waar als kind al over verteld werd voordat je hem ooit aan werk zag. Dat is wel totaal weg, de legende die vooruit snelt.

ah we zien wat die regisseur van die docu's voor larmoyant leitmotif heeft (al schiet me te binnen dat Maradonnie nog 'leeft').

qua Lee ik was meer onder de indruk van Bolo. o_O

https://i.ytimg.com/vi/1Yorbtl6jYg/maxresdefault.jpg

刺客聶隱娘
De eerste Instagram film ooit? #nofilter lol. Hier was destijds toch veel om te doen vanwege het gebrek aan uitgekauwd plot? Is waar trouwens, maar maakt de The Assassin natuurlijk nog mooier, een soort droom die langzaam vervliegt. Zelfs de beschrijving van een babe moordenares die verliefd wordt op een van haar slachtoffers kon ik er niet in terug herkennen. Bij vlagen miraculeus gefilmd, ik bedoel hoe kregen ze het bij een van de laatste scènes voor elkaar dat de wolken precies op het juiste moment de berg opkomen? De soundtrack is ook bizar goed en bestaat grotendeels uit trommels die ver weg klinken, HOe geniaal is dat? Heerlijk WTF?-einde maakt het helemaal compleet. Heel verfrissend en uniek allemaal.

De eerste Instagram film ooit? #nofilter lol.

actual lol om mijn eigen verwarring even. (Het lijkt me goed mogelijk.)

Ha!

巨人と玩具
Giants and Toys (1958) is een interessante en vooruitziende kritiek op eerste golf van de consumptiemaatschappij. Het eerste shot van een man die naar werk loopt en onderdeel wordt van een marcherende massa zet meteen de toon. Een snoepbedrijf gaat een nieuwe soort karamel lanceren. Om concurrenten te slim af te zijn bedenkt een ambitieuze werknemer een nieuwe campagne met gewaagd gezicht: een jonge vrouw uit de hood met een legendarisch slecht gebit. Zo charmant dat ze een grote hit wordt, al blijkt ze al snel een eigen wil te hebben. Klinkt vrolijk en de satire is dat grotendeels maar er is ook een veel bottere en cynischere laag waarin regisseur Masumara zijn landgenoten nog probeert te waarschuwen over het lot wat ze te wachten staat. Misschien iets te onsubtiel voor onze hedendaagse smaak, Masumara kon natuurlijk nooit het hedendaagse medialandschap aan zien komen, maar hij komt een heel eind met de voorlopers. Mooi beeld van de Japanse maatschappij in de jaren '50. Prachtig, treurig einde ook.

Je weet de pareltjes wel te vinden :-) (nooit van gehoord deze)

La Noire de...
'C'est beau, la France.' 'Oui m'sieur.' Aziatische films heb ik het liefst, maar moderne Afrikaanse cinema, daar zou ik me in willen verdiepen. Dat wat de Europese cinemas haalt, is toch altijd met Europees geld gemaakt, en dito arthouse toon. Er moet een andere, onbekende wereld zijn, zei de cinema-koloniaal. Deze gedachtegang volgde ik de eerste minuten van La Noire de (nergens?)... Prompt arriveert het hoofdpersonage in Frankrijk en filmt Sembene in Godard-stijl (inclusief vague voice-over)! Jammer? Ja en nee. Want de invloed moge dan duidelijk zijn, in 1955 was het bepaald bij de tijd. Bovendien zijn de statements compromisloos. Een zwarte jonge vrouw is met haar koloniale familie meegekomen naar de Riviera. Het goede leven gaat beginnen, hoopt ze. In werkelijkheid wordt ze te werk gesteld als femme de menage. De pijn van de exil spat er vanaf. De film springt terug naar haar tijd vóór het baantje bij de witten. Senegal verkeert in een overgangsfase, als de lift waarin de vrouw staat. Tijdens de 'mooiste' tegenstelling van de film klinkt Afrikaanse blues, terwijl zij eindelijk beet heeft. 'Du travail chez les blancs!'. Wij weten hoe dat eindigt. Le trou noir. Zelfs met slechts 55 minuten is La Noire gaaf als het metaforische en concrete masker waar de film rond-cirkelt. 'Attendez come tous les jours, la providence.'

Pornocracy
Docu over de macht van de "tubes", ofwel de gratis aangeboden content en de ontwrichting die het teweeg brengt. Het bedrijf achter alle tubes heeft inmiddels alle grote studio's opgekocht en een mysterieus en eng clubje maakt inmiddels geld via een netwerk van brievenbusfirma's. Interessant maar zeker ook als afschrikwekkend voorbeeld van alle streaming services die draaien op ideeën ads en traffic en naar mijn (en actrice/contentmaker Stoya's) idee de perverterende werking ervan.

The Hustle
Wow, deze was echt slecht. En behalve ongrappig ook nog zogenaamd feministisch maar zo smug about it dat het bijna niet te harden is.

Je weet de pareltjes wel te vinden :-)

True. Het is een combinatie van de juiste Letterboxd-volgers, enkele Twitterati (MUBI!) en dan goed opletten wanneer dit soort lijstjes langskomen (kalibreert ook hoe goed je bezig bent ;) Het Subs-forum schijnt ook aardig te zijn.

Die Abenteuer des Prinzen Achmed
Weinig toe te voegen aan Ludo's prachtige observaties hierboven. Echt heel mooi gedaan, de moderne update van wajang leent zich natuurlijk perfect voor dit soort oriëntalisme. Moest toch een beetje fantaseren hoe was om uit de bioscoop te stappen in Weimar Berlijn, "Ja, das war Großartig!" en of Goebbels de film had gezien (vrijwel zeker). Het is eigenlijk wachten op Wes Anderson die dit een keer gaat herontdekken.

Mag ik vragen waar je vervolgens aan het parelduiken slaat?

Kuch...teh tOrReNtZ, en de toch wel zeer gunstige bioscoopcultuur van Damkso.

Criterion (ik dacht altijd dat het een Engels bedrijf was) is dit jaar begonnen met een eigen streamingservice (www.criterionchannel.com) maar dit soort initatieven worden altijd eerst in Noord-Amerika uitgerold. Zal wel 2025 zijn voordat Europa aan de beurt is. Dan is het downen voor mij voor het grootste gedeelte verleden tijd, vermoed ik.

Blijft toch raar dat zoiets niet gewoon wereldwijd kan, da's nou net zo leuk van dat internet.

"Heeft met de rechten te maken." is dan altijd het slappe excuus. Maar ondertussen wel die films hier op DVD verkopen. Vermoed dat men nooit genoeg geld heeft om het dataverkeer in een keer aan te kunnen.

VOD, geen gezeur over territoria, zo zou het moeten, imo. Tot die tijd doe ik niet mee aan die all-you-can-eat voor een schijntje in de maand bs.

ja de Spotify voor films blijft maar uit. En zelfs van Netflix gebruikers hoor ik tegenwoordig geklaag dat 'er echt niks te vinden is'. In werkelijkheid ook gewoon een service voor series en meer niet, natuurlijk.

Ruben Brandt, Collector
Alweer een leuke Europese animatie, dit keer van Hongaarse makelij. Intrigerend geanimeerd al is het verhaal niet supergoed. Een psychoanalyticus heeft last van nachtmerries (best intens inderdaad) waarin schilderijen een hoofdrol spelen. Genezen door confrontatie! Dus met een aantal van zijn patiënten gaat hij die schilderijen uit musea stelen voor zijn privécollectie. Het eerst half uur is redelijk geweldig, lekker op de surrealistisch gaspedaal met een duizelingwekkend salvo aan verwijzingen (ook naar film en popmuziek.) Maar op een cruciaal moment, waar ik hoopte op een diepe en trage duik in een psychoanalytische zoektocht, gaat de film toch over op meer geijkte actiepaden, wat voorspelbare kunstroven en een einde dat riekt naar een Donald Duckachtig "het was maar een droom".

een droom in een droom in een droom. (jammer inderdaad, klinkt potentieel geweldig)

Flying down to Rio
'Since when is dancing a familiarity?' De eerste filmontmoeting van het superduo Fred & Ginger vindt in de marge van een foute film plaats. Dolores del Rio krijgt de sterretjes 'bill', en ze krijgt ervan langs tot ze sterretjes ziet. In pre-code Hollywood kon je nog gewoon een tegenstribbelende dame spanken. Normaal kan ik wel genieten van dergelijke nostalgische sekstinten in zwart en wit, maar hier liggen de innuendo's er vuistdik bovenop. 'What have the South Americans got below the equator that we haven't?' Dolores speelt een rijpende society dochter op huwbare leeftijd. Voorbestemd te trouwen met een mede-Rio-rijkaard ontmoet ze in den vreemde een Amerikaanse muzikant met een grote stuurknuppel. Ze landen en stranden voor even op een 'onbewoond eiland' waar Arische mannen voor gek worden gezet met de perfecte kannibalengrap. Aan de zijlijn van dit alles leven Fred & Ginger. Het wachten is dan op hun danswerk in het zwoele zuidelijke land. In Count Basie's swing style gaat het gelukkig ook schaamteloos los. 'Use your Brazilian nut'. De decorstukken komen strak gekleed to leven. Showpieces vol vulling, een Busby Berkeley on viagra. Met als middelpunt ditmaal vooral Fred. Het onooglijke mannetje, zonder acteertalent of komische timing. Maar zo te kunnen dansen. Subjectivistische extatica. 'You always was good, Fred.'

een droom in een droom in een droom.

Later dacht ik in een iets gunstigere interpretatie [voor later en voor wie hem nog gaat zien, hij is vermakelijk] dat het superego zich herstelt, alles weer op zijn plaats. :)

飢餓海峡
Hebt u even tijd om het met mij over de glorie van de Japanse cinema te hebben? Ja, ik heb er weer een. A fugitive from the past wist me om verschillende redenen te verbazen. De film is uit 1965 en in streng Japans new wave zwart-wit geschoten maar ademt een heel authentieke post-oorlog sfeer uit o.a. met buurten die nog een puinhoop liggen, iedereen in overlevingsstand. Speeluur van drie uur maar je zit er meteen in dankzij drie dieven die hun roofmoord verdoezelen door een huis in de fik te steken. Ze hebben mazzel want er raast een tyfoon waardoor een passagiersschip verongelukt en in de chaos maken ze een oversteek naar het altijd mysterieuze Hokkaido waarbij de langste van het stel de andere twee uit de weg ruimt. Wanneer hij eindelijk in een trein zit geeft hij een oude vrouw zijn pakje sigaretten, een gebaar dat de aandacht trekt van een prostituee. Uit dat kleine gebaar rolt de rest van de film die heel geduldig wordt verteld en waarbij elk van de drie hoofdpersonages lange tijd uit beeld verdwijnt om dan toch terug te keren. Prachtige shots en acteerwerk van acteurs met hele mooie hoofden. Doet enigszins denken aan Kurosawa's High and Low qua sfeer en intensiteit maar lijkt vreemd genoeg een cultfilm.

Oh ja, en met een buitengewone soundtrack van Isao Tomita.

http://i68.tinypic.com/2mwzfa8.jpg

Bijna meer symbool dan acteur. RIP (1940 - 2019)

The Dead Don't Die
De boodschap leek helder in de trailer: this is not going end well voor lethargische "centrists" als het doodgewaande weer de kop opsteekt, er is enkel een vigilante ninja … In de film wordt er wat meer omheen gefietst en zijn er meer lezingen mogelijk maar mijn eerste indruk is na enig bezinken toch wel juist. Meer zal ik niet zeggen want no spoilers maar ik kan wel zeggen dat me kostelijk vermaakt heb. Veel tips to the hat aan Romero maar ook veel deadpan humor met behoud van het goeie zombiefilmgevoel.

Jarmusch! En Selena Gomez. :D

plaatje van Fonda zie ik niet, probeer ik er zelf eentje uit the Trip.

https://66.media.tumblr.com/192c0f6d31edd66ec1e4a280f49d287f/tumblr_inline_o7qouctXK71qbycn1_500.gif

Japanse parel staat weer genoteerd.

The Dead Don't Die kreeg zulke meh-recensies dat ik werd afgeschrikt, misschien toch onterecht.

Dat is nog eens een gif. :) Is Jack toch de overlever.

Tja, ik hou natuurlijk sws wel van zombiefilms die meer acquired taste zijn. Kan me voorstellen dat een arthousefan het daarom niet voelt.

One Day in the Life of Andrei Arsenevich
'A region to be reached at the price of transgression.' Van deze docu kreeg ik bijna spijt de Tarkovsky-films als ci-newbie te hebben gekeken! Ze lijken met de jaren alleen maar beter te worden. Dat is klasse. Of heeft het ook met de kundige scene-selectie van filmessayist Chris Maker te maken? Andrei's collega-mysticus betuigt voor de Franse televisie eer aan zijn geestverwant. Marker begint met het Zweedse hek, de bom die valt, of zou kunnen vallen, wat nog veel naarder is dan alle gevallenen. Marker leert ons het wachtteken, het privé-moment, dat van Tarkovksy's film zijn leven binnensijpelde. Stervend in zijn Parijse bed speelt Andrei voor Roodkapje én de Wolf. Mooi zijn ook de vele behind the films-momenten. De master at work, kunstliefhebber pur sang, kunstmaker par excellence. 'He buries himself in Russia.' De tweede helft van dit uur van de wolf bestaat uit rondjes langs de meesterwerken. Een compendium van Tarkovsky's Zeven kan nimmer misgaan. Chris Marker speculeert er wat bij, soms met vleugjes liefdevol effectbejag. Het hoogtepunt vormt voor mij het circulaire maak-proces van The Sacrifice. Sven Nykvist aan het doodsbed, Tarkovksy die dirigeert. Hij ligt alleen fysiek. Echte mensen kunnen immers zweven. 'For his first screen appearance Andrei Tarkovsky whistles Lullaby of Birdland.'

Joy
Contradictoire titel, want de paper chase van sekswerker Joy is een deprimerende aangelegenheid. Haar omzwervingen in Oostenrijk worden kil en hard realistisch neergezet en zelfs de feestelijke beelden in thuisland Nigeria zijn niet bepaald opbeurend.

Dear White People s03
In het begin wordt de grap gemaakt dat iets zo "matig is als de derde reeks van een Netflixserie" en ik vond deze zeker minder captivating dan s02.

Fleabag s01
Snel doorheen gejast. Curb Your Enthusiasm-achtige ongemakkelijkheid maar verder zo'n beetje alles anders. Erg grappig, snel door met s02.

oh dat Pornocracy had ik even gemist in de draad (op de lijst)

het Oekrainese My Joy (opmerkelijk genoeg ook over een sekswerker) had je vast al gezien he?

Счастье мое? Nope, niet gezien (op de lijst).

da! duimpje :-)

check doublecheck, hedde mail van me gehad OMC? (ik gebruikte een adres uit 2016)

Safety Last!
'Oh Harold, it would just break my heart if you failed.' Elk stukje over Harold Lloyd begint met het oprakelen van zijn lot. Bij deze dan. De bebrilde stuntelaar-stuntman is de vergeten komiek onder de grote komieken. Een gegeven dat zo vaak herhaald wordt dat het nooit meer onwaar kan worden – zelfs al zou hij Busters meerdere zijn. Samen met talkie Feet First vormt Safety Last een combo, waarvan dit de betere is. Spreektaal heeft onze held niet nodig. Een titelkaart met 'The boy, the girl, the pal and the law' is meer dan voldoende. Lloyd speelt een kantoorjongen die het probeert te maken in de grote stad. De Amerikaanse variant van 'keeping up appearances' heet 'fake it till you make it', en zo geschiedt. Lloyd makes believe dat hij warenhuismanager is. Alleen al daarom is Safety Last lolliger, en in zekere zin geloofwaardig(er). Het Amerikaanse consumentisme krijgt de schuld van alles! Lloyd moet zich in bochten (en hoogten) wringen om zijn gold digger dame te behouden. Hij doet dat in zijn eigen stijl. Lloyds humor is morbide, om niet te zeggen fysiek-ziek. Constant voelt Harold zich niet goed, aan het werk, en aan een wolkenkrabber hangend. (Dan wordt het wel begrijpelijk.) De finale van Safety Last toont de horror van het moderne leven. Een security trust savings bank op de achtergrond, een klok in het vizier. Tijd is geld. Geld is alles. 'Kick me.'

Nope, zie mail terug op hopelijk nog actief e-mailadres. :)

binnen :D