Filmforum

(ik heb Unlucky Monkey op DVD, Ludo)

http://i63.tinypic.com/1zdyr5y.gif

holy moly :D

rip tzt maar een keer voor me, geen enkele haast, officieel ben ik aan mijn Mark Cousins-project bezig.

in oude newsgroup stijl zou ik nu een trade voor moeten/kunnen stellen, maar wat heb ik dat MB niet heeft. NIETS :P

De nada, m'n watchlist is lang genoeg (en moet Umut ook nog steeds zien).

Vind het zo grappig als Japanners Engels na uitschrijven in katakana weer terug "latiniseren": Anrakkî monkî. Heb ook eens een Japanse aankondiging gezien van Buckethead als "Baketoheto", wat idd is wat ze er in katakana van gebakken hebben.

Avril et le monde truqué
Fijne Franse animatie die de sciencefiction van Verne combineert met de stripstijl van Tardi (even wennen dat laatste maar mooie, gewaagde keuze.) Alternatieve geschiedenis doet het meestal wel goed en is hier goed uitgewerkt qua hoe de geschiedenis een andere loop neemt (geen Wereldoorlogen, geen elektriciteit) en technologieën evolueren. Het verhaal is het betere stripverhaalavontuur met een prima tempo en humor. Dreigt even in pief-paf-poef ten onder te gaan, maar zelfs dat valt uiteindelijk wel mee.

:-)

Anrakki haha. my man!

was (ook) weer heel tevreden over dit forum toen ik een aantal fijne overpeinzingen in de archieven over American Gigolo vond :-)

Sabotage
'Slap me hard, granddad's been very naughty.' Vroege, altijd wat vreemd vrolijke Hitchcock. Het begint hier dood-leuk met een woordenboek – zou Sabotage als term nog zo onbekend zijn geweest? 'Inspiring public uneassiness'. Ik zeg H is for Hitchcock, wanneer hij zijn topniveau haalt. Voor Sabotage geldt dat niet, maar de film heeft zo zijn kwaliteiten. Allereerst omdat Hitchcock hier zowaar een grote naam adapteert. Sabotage is gebaseerd op The Secret Agent van Conrad, een roman die na 9/11 unheimisch accuraat werd bevonden. Aanslagen op willekeurige menigten, in het OV van Londen, dat komt ons inderdaad bekend voor. Voor de vrolijkere noot zorgt de meta-locatie. De sappelende slechterik runt een biosoop. Het geeft Hitchcock de gelegenheid tot wat grapjes en kortstondige actie voor en achter het scherm. De Oost-Europesige Edward G. Robison-achtige eigenaar acteert met zijn dikke accent wel heel verdacht. Leuker zijn de gewone volkse luitjes, die ongewone dingen doen. Spannend spioneren en gemoedelijk dineren. Soms lijkt de film daardoor wel een Topaas-reeks-aflevering. 'It's the men they employ that we are after.' Kleine vissen uit de dierenwinkel, die zijn voor Scotland Yard wél binnen bereik. Allemaal runnen ze een sideline, economisch denken prevaleert. 'You must have been showing some funny sorta films.'

American Gigolo
'Who called who up, begging for a sub?' Aardig jaren zeventig relatiedrama, in de peperdure vermomming van een strak gesneden Miami Vice-pak. Richars Gere voelt zich helemaal thuis, wiegend op die Moroder-basjes t(r)ippelt hij door LA. Rich pussy bracht hem bakken geld, en het American Psycho-leven. (Er zit ongetwijfeld een referentie of twee in de roman van Ellis.). Soms lijkt het alsof elk restaurant waar hij zijn schoenen neerplempt, prompt in een rood belicht bordeel transformeert. Van zo'n gladjakker leert de kijker de trucs van de tricks: aankijken, aankijken en de ander laten praten. Op het juiste moment zeg je dan: 'you're gonna like me' , et voila. Dat zijn de leukere kanten aan het leven, maar even zo vaak moet de gigolo een agressief (passief, verbaal en fysiek) spel spelen. Halverwege begint de penarie, met de entree van een sigarenrokende detective. Elizondo is op dreef, en even benieuwd. 'How do you seduce all these women, huh?' Ik peinsde of deze film de reden vormt dat Bill Monica met een sigaar wilde doen. Schrader had het kunnen bedenken. Net als in Taxi Driver schotelt hij hier de onvermijdelijke slechtheid van een narcistische samenleving voor. Alleen het kafkaeske einde durfde hij niet aan. Ter compensatie moffelde hij er maar wat Goddard en Bresson in. Ook leuk. 'The other side will always pay more.'

Ja, Ellis wijdt in White bijna een heel hoofdstuk aan de jonge Richard Gere en het belang van American Gigolo voor hemzelf maar ook hoe het een nieuw soort man presenteerde. Voor de L.A. kids moet het destijds wel een interessante ervaring zijn geweest die film.

ha!

Aufzeichnungen zu Kleidern und Städten
Mooie documentaire van Wim Wenders over de Japanse modeontwerper Yohji Yamamoto. Uit 1989 en ik had de indruk dat Wenders hier bezig was om een bepaalde documentairestijl te ontdekken die in de jaren negentig veel navolging zou vinden: verschillende camera´s, het mixen van beelden, zwijgende personen inpassen bij andere beelden terwijl een ander geluidsspoor klinkt, dat soort werk. Wenders geeft bij aanvang toe dat hij weinig wist van mode maar pakt het pragmatisch aan door bijvoorbeeld lekker in Parijs te gaan poolen met Yamamoto die best wel open is over van alles, soms wat zoekende in het Engels en dan opeens vertelt over de dood van zijn vader in WOII. Müller komt ook even langs in Tokio en gaat duidelijk uit zijn dak bij het zien van alle viaducten en neon. "Tokyo has no nationality. People of my generation, who were born in Tokyo or another big city, often prefer not to have a specific nationality." Ware woorden.

door bijvoorbeeld lekker in Parijs te gaan poolen met Yamamoto

:D

The Red and the White
'Een mens kan vechten en nog steeds humaan zijn.' Die titel refereert niet aan Stendhal, het gaat hier om de rode en witte legers der Russen, die elkaar rond 1920 bekampten. En misschien ook wel om de witte billen en de roodverbrande ruggen die tevoorschijn komen, wanneer zij elkaar vernederen. Eindeloze sadistische spelletjes – eigenlijk bestaat deze hermetische Hongaarse film uit niets anders. Regisseur Miklós Jancsó bekijkt alles van een afstandje, sardonisch op zijn gemak met de zelf-onttakeling der mensen. (Niet voor niets beïnvloedde hij Bela Tarr). Zijn super-realisme vangt de nutteloosheid van de strijd. De kansen keren continu, om vervolgens samen te smelten tot identieke ellende. 'Er zijn alleen patiënten hier.' Soms wordt de permanente actie wel eentonig. Maar dan verschijnt een plotse melkmeid, of klinkt muziek. Paardenkont, vrouwenkont, bitter slaat de absurdistische trom. Door de aanwezigheid van de 'internationalisten' ontstaan multi-linguistische misverstanden. Bloed verstaan ze allemaal. Een naakte vrouw krimpt ineen, terwijl om haar heen mannen hun mannendingen doen. Oorlog wordt hier zo gortdroog geregistreerd dat het spelletjes lijken. Die realisatie maakt het des te schokkender. De film lijkt om voor ie begint, oftewel, er verandert niets tussen begin en einde. 'Je mag de man uitkiezen die je zal neerschieten.'

マルサの女
Geil mannetje was Juzo Itami toch, maar toch iets teveel yakuza voor gek gezet in zijn films (naar het schijnt werd het hem fataal.) Zonde, want hij had toch een heel eigen komische touch. Na het succes van Tampopo herenigde hij in A Taxing Woman de twee hoofdrolspelers maar dit keer als tegenstanders, zij als propere en ietwat warrige belastinginspecteur, hij als manke witwasser en eigenaar van love hotels met grote bril. Het begint kolderiek met een wel heel 80s soundtrack (al wordt het irritante sopraansax-riedeltje echt heel knap uitgebouwd) maar verandert halverwege in een intrigerend kat-en-muisspel met weer een typisch Japanse menselijke touch, vol grijstinten. Super Mario komt even langs, Tokio zit weer vol fijne straatjes en spoorwegovergangen en er is een verrassend melancholisch einde (en prachtig eindshot). Aparte film.

en er is een deel 2 ook nog! :-) in goeie kassucces-stylo.

in de categorie moet ik het posten want goes without saying: 'minder goed'. (maar minstens zo apart).

Original Gangstas
Richard Roundtree, Jim Brown en Pam Grier zijn old school blaxploitationhelden, in de film zijn ze de titulaire OG’s die orde op zaken komen stellen in hun hood waar hun jonge opvolgers er een potje van maken, met meer geweld en zonder code. Geen hoogvlieger en die seventies shit is way cooler maar prima als je niet wil nadenken: 🍿

Chernobyl
Veel lyrische reacties op gelezen, ik vond het zelf goed maar zeer degelijk tbqh. Hoewel er een paar persoonlijke lijnen in zitten is de teneur redelijk zakelijk. De grijze, grimmige sfeer is zeer knap gemaakt en past natuurlijk prima bij het rampscenario maar is misschien ook wat cliché-matig in films over het voormalig oostblok.

When They See Us
De zaak van de Central Park Five, jaren geleden al een docu over gezien maar deze verfilming is hartverscheurend. Door de bewezen onschuld ook geen ruimte voor twijfel over het onrecht dan bijvoorbeeld Making A Murderer en hoewel daarin ook klassisme een factor is is het racisme-element in deze nog wel extra woestmakend. Je weet dat dit veel vaker gebeurt en sowieso is het gevangeniswezen al heel erg. Anyway, zet de tissues maar klaar als je hieraan begint.

What Keeps You Alive
Ik lees hier en daar dat het verfrissend is dat het stel wat de hoofdrol speelt lesbisch is dat hier geen issue van gemaakt wordt door de film, maar ik denk dat wel degelijk een rol speelt. Het werpt een ander licht op de gebeurtenissen, maar goed, geen spoilers. De film haalt vooral punten op technisch vlak en sfeer, het verhaal is mager en wat ongeloofwaardig soms.

Hagazussa
Minimal (folk)horror in de stijl The VVitch, November en natuurlijk het al wat oudere Leptirica. A feast for the eyes met de prachtige Oostenrijkse landschappen maar ook het aan Szindbád-achtige abstracties grenzende stuk in het water. Maar ook wel érg minimaal, het wordt een beetje saai af en toe.

The Beach Bum
Ook minimaal is deze stonerkomedie. We keutelen mee in het immer stonede leven van de benevelde dichter maar het is los strandzand. De humor is mij ook net wat te stoner (Cheech & Chong zoals Omar al zei) om meer dan een milde glimlach los te maken. Dan vond ik Spring Breakers, die wel een beetje dezelfde sfeer had, toch aanzienlijk beter.

Tear The Roof Off: The Untold Story of Parliament-Funkadelic
De onstaansgeschiedenis is wel aardig gedocumenteerd in Clintons autobiografie en vele documentaires, hierin wordt in de beperkte speelduur van een uur een hoop oud zeer opgehaald wat nog niet aan bod kwam. De drugs wel, waar de meeste nog wel smakelijk over vertellen. Het feit dat de dames aan boord van The Mothership (Parlet, Brides Of Funkenstein) er vooral voor de sex waren. Debbie Wright noemt verkrachting maar als ik het goed begrijp was dat na haar P-Funk-avontuur, terwijl de docu begint met een interviewfragment zonder die context, wat ik niet helemaal kies vindt. Evengoed zal die consent best wel eens vaag zijn geweest. Verder was George Clinton muzikaal a genius maar qua boekhouding a mess, al die satellietbands waren bijvoorbeeld ook constructies om z'n mensen meerdere malen te kunnen boeken. Hij heeft er ondanks z'n drug habit nog een ranch aan over gehouden, de meeste bandleden (en dat zijn er veel) echter vrijwel niks. Ondanks dat lijken alle betrokkenen toch nog wel trots op het hele verhaal en hebben sommigen tot hun dood met Clinton samengewerkt. Verder wat low budget, kwaliteit van beeld en geluid kon beter denk ik en wat ik niet snap is waarom je in een film van 16:9 aspectratio sommige footage die duidelijk tot 4:3 is gesqueezed niet even corrigeert.

Under the Silver Lake
Van de regisseur van It Follows die ik erg geslaagd vond. Hier heb ik meer moeite mee. Ergens is het een heel vermakelijk avontuur, een soort Hitchcock voor het digitale tijdperk (nou ja, de verwijzing komt vanzelf langs, beetje on the nose, het was zonder al duidelijk) dat tart met allerlei plotregels, wat het lange tijd een aardig WTF-gehalte geeft. Geile slacker raakt dankzij een vluchtige ontmoeting geobsedeerd door zijn mooie buurvrouw die opeens verdwijnt. Er volgt een speurtocht langs Hollywoodfeestjes waarbij hij verstrikt raakt in codes die overal bezaaid liggen en hem een antwoord moeten geven. Echt weer een staaltje Amerikaanse Paranoia[tm]. De warrigheid van het verhaal slaat ook een beetje terug op wat de film probeert te zeggen, ergens leek ik kritiek te ontwaren op Amerikaans narcisme, voyeurisme en gewoon slap stoned geleuter, maar wanneer de soufflé onvermijdelijk inzakt kon het me ook verder weinig schelen. Hebben we het hier al eens over de ervaringsfilm gehad? Zo'n film die intrigeert terwijl je hem kijkt maar daarna klaar is? Zo'n film is Under the Silver Lake.

Wel andersom (ook platen trouwens): tijdens het kijken/luisteren nog on the fence maar het blijft spoken in je hooft tot je het weer opzoekt.

Assassination Nation
Veel van de hippe films die ik heb gezien die proberen die hele smartphonetijd te vatten waren matig geslaagd, deze is stukken beter. Het begint wat hectisch met snelle montages van parties, drank en drugs, split screens en veel hippe poku's (zelfs een flard van "onze eigen" Sevdaliza) en dan wordt de toon serieuzer en vrij gewelddadig. Uiteindelijk mondt het uit in een soort extended revenge movie met wat Japanse "Girl Boss" vibes, maar zonder de nudity (sws niet veel, bedenk ik me nu, ondanks dat het veel over sex gaat) … en nog wat social commentary to boot. Het is veel, ms wel een beetje té, maar ik heb me prima vermaakt.

hooft = hoofd, natuurlijk. 😠

je zat achter/voor de PC toch.

die What Keeps You Alive ga ik met een maat kijken. Daarvoor deden we, helemaal bij de tijd The Singing Detective, in de flashbacks erg fraai, en de liedjes zijn en blijven lollig (cf. Dancer in the Dark van Bjork later). Maar het rommelige einde stelde me toch wat teleur. (uiteraard ook verbijsterend sloom allemaal, vergeleken met moderne series)

Badou Boy
'Heb je De Man meegenomen?' Ultrakorte komedie van de Senegalese legende Djibril Diop Mambety, een der originele meesters van de Afrikaanse cinema. Hij komt hier meteen hard met die Madlib-fonk, Superfly-stylo. De heerlijke Instagram-aspect ratio met van die afgeronde hoekjes, maakt het esthetisch helemaal af. Stijl is ook waar Badou Boy het van moet hebben. Het plot meandert vrijwel onnavolgbaar, en de komedie zal ook plaatselijk zijn geweest. ('Reprennez la route!') Met de tong afwisselend in de wang, en uit de mond, lezen de bad boys (agent, klein crimineeltje, bovenbaasje) elkaar in bewust matig Frans de les. Je kunt in de taal van de kolonialen tegelijk kibbelen, en er in een moeite door over oordelen. Vaak lijkt het allemaal op een melig hoorspel van een stel studenten, met uiteraard ook wat referenties aan wereldcinema. Uiteindelijk is het slackerleven overal op aarde. Klagen over het weer! 'Ik weet niet waar je zo chagrijnig over bent.' De stadsmaalstroom wordt begeleid door tinkelende snarenmuziek van een blinde zwerver, waarvan ik ging vermoeden dat het om de regisseur zelf ging. In de grappigste scenes neemt hij zichzelf en zijn land op de hak. Politiek correct incorrect. Een Afrikaanse dandy stapt in de 'bus' en weigert te duwen. Historisch verantwoorde omkeringen. 'Prennez une voiture'.

Top Gun
'Do some of that pilot shit.' Christiano Ronaldo's arrogantie verbleekt bij de bekken die Tom Cruise hier trekt. Top Gun knalt in teal & orange voorbij alle smaakgrenzen. In ieder geval is de film eerlijk over de bovenmenselijke klasse van Echte Mannen. 'I want some butts!' Die testosteron moet ergens heen. Mooie bakken, goed geschoren bakkes, en de baas met een sigaar in het mikkie, ze vormen de setup, zonder daar na het intro nog maar één moment aan te sleutelen. Hun narcistisch lijden wordt pittig gekruid met piloten-slang. Ik ontdekte (daardoor?) pas na een kwartier dat er twee knakkers per kist rondvlogen. Die intrinsieke bromance wordt later even bruut als achteloos verstoord. Ego gaat hier voor de bro. En de ho? Als ultieme dissonantie voor het haantjes onder elkaar-gevoel dwarrelt er een knappe meid met PHD naar beneden. Dat is wel even slikken voor de mannen. Met hipster-bril en volle eighties looks doet Kelly McGillis aardig haar best. Toch blijft ze ten alle tijde een vlaggetje op een modderschuit. Een film als Top Gun heeft de diepgang van Val Kilmer's moedervlek. (Uiteraard fungeert hij prompt als 'bad boy'.) 'Get out of there Hollywood, get out of there goddamn it!' Een grappig moment zal me bijblijven. Plotseling vertelt Kelly aan onze Tom dat hij geen flat character meer is. Ik heb er niks van gemerkt. 'Gutsiest move I ever saw man.'

2 ou 3 choses que je sais d'elle
'Je ne sais pas exactement.' Tijdens het voetbalseizoen '66/'67 (kampioen: Saint Etienne, naturellement) maakte Godard 'eventjes' vijf films. Ze vormen het begin, en misschien ook wel de onmiddellijke culminatie van zijn 'tweede fase'. De laatste periode waar deze kijker nog bij kan en wil aanhaken. Een hermeticus staat op, meta-re-o-logisch. De regisseur berijdt vanaf nu enkel nog zijn eigen 'vague', met de teksten in beeld, veelvuldige herhalingen, gefluisterde marxismen en hardop uitgesproken semantiek. Vooral op dat laatste vlak werkt de pedanterie extraordinaire hier buitengewoon goed. Het lijkt wel alsof Godard de taalcrisis van Wittgenstein in slechts anderhalf uur doormaakt. 'Waarom al die tekens die me het vertrouwen in taal ontnemen?' De vrouwelijke hoofdpersonages 'rocken' fantastische kleuren, maar denken in zwart-witte duisternis. Ze zijn allemaal onzeker en/of prostituee. Gezellige boel. 'Non pas de question'. Toch valt er te lachen. Een boekentombola bewijst de zinloosheid van zinnen, er klinken bourdieuske middlebrow-dissen, men flippert neurotisch, en, bovenal verschijnt er een kereltje van negen met een grote Vietnamese droom. Hij vormt misschien wel het grappigste Godard-personage, en de knaap toont zich bovendien het eerlijkst over het man-vrouw beeld van de regisseur. 'Certainement. Certainement. Peut-être.'

Shanghai Express
'We're in China now, where time and life have no value.' Ik zag 'm niet aankomen, Marlene Dietrichs beste rol, in een oriëntalistisch pudding-filmpje. Ze zingt niet eens, en toch schittert de diva, bitsig en slepend als altijd. Dietrich speelt de 'coaster' 'Shanghai Lily', die als een van Prousts cocottes van verre oord naar verre man schrijdt. Hier bevindt ze zich in een tussenfase, op de wielen van het tussenvehikel bij uitstek. De trein. Het rijdende hotel wordt bevolkt door een internationaal gezelschap aan tropenhoeden. Van de Britse humor kreeg ik al snel genoeg (Agatha Christie-dametjes met hondjes), maar de hypochrondische Duitse opium-rockster mag er wezen. Binnen no time uur heeft iedereen zich netjes aan elkaar voorgesteld, en slaan de poppetjes aan het dansen. Een Chinese rebellenleider kaapt de trein, en Marlene wordt de tussenpersoon. Von Sternberg en zijn cinematograaf (ik tikte eerst toepasselijk abusievelijk choreograaf) leven zich lekker expressionistisch uit met doorkijkjes achter vitrages. 'Everything but a Turkish bath.' Marlene maakt foute grapjes. 'What kind of of house did you say?' 'Boarding'. 'Ohh', smuilt de vrouw des levens. Girl power genoeg dus, en alles gecondenseerd als een noir. Jammer van de voor (en van) Zukors centjes noodzakelijke flauwe romance. De actie is pittig genoeg. 'I'm weary of you now.'

Ahlat Ağacı
"U weet dat de film 3 uur en een kwartier duurt." Wel lief zo'n waarschuwing bij de kassa. Maar vreemd genoeg voelt de nieuwe Ceylan helemaal niet als een film van drie uur. Gewoon loslaten en je laten mee dobberen door de levens en prachtige Turkse discussies en voordat je het weet rollen de credits. Mooie film natuurlijk over een afgestudeerde plattelandsjongen die terugkeert naar het oude nest met een manuscript dat hij vervolgens probeert te leuren. Vader is ondertussen een charismatische gokverslaafde met gek lachje (of is hij is toch genezen?), moeder ondergaat het gelaten. Meer dan in vorige films moest ik regelmatig ontzettend lachen terwijl de visuele magie wat minder overdonderend is, ondanks prachtige landschappen, trademark babe en grote sneeuwvlokken. Beetje een suckerpunch-einde, gelukkig maar in dit geval.

nice.

Wel lief zo'n waarschuwing bij de kassa.

of was het omdat het kaartje dan duurder is? Hier zijn lange films duurder dan die van gemiddelde lengte (in de arthouse bios)

Nee, kaartje was niet duurder. Sowieso zwaai ik tegenwoordig met mijn Cinevillepas dus hoef ik nergens over na te denken. :) Die discussie waar Martijn het hierover heeft is trouwens echt een van de hoogtepunten, wat een gebluf over en weer. :)

I Am Mother
Netflix Original post-apocalyptische scifi van Australische hand, ik verwachtte inderdaad op een gegeven moment dat good old Mad Max even een cameo zou maken. Prima verhaal, mensheid uitgeroeid en in een bunkerachtig laboratorium begint een robot een eerste, bewaarde embryo te broeden. Gaat "mother" goed af totdat de tienerdochter op een dag geconfronteerd wordt met een gewonde buitenstaander (een vrij matige Hilary Swank overigens). Die vertelt dat in de buiten wereld de evenknieën van Mother helemaal niet lieftallig zijn. Twijfel en flink wat paranoia leidt tot spannende taferelen met een prima multi-interpretabel einde.

Tokyo-Ga
De eerste Tokio documentaire van Wim Wenders uit 1985 mag er ook wezen. Wenders gaat in eerste instantie op zoek naar sporen van het Tokio uit de films van de regisseur Ozu. Dan kun je wel vergeten. Het prachtige graf is er gelukkig nog wat hij bezoekt met een van zijn acteurs en zijn vaste cameraman eindigt de film met een ontroerend interview. Daar tussenin wordt Wenders verleidt door de Tokiodroom die hij prachtig weet vast te leggen, niet alleen de treinen en neon maar ook die types die je niet kunt bedenken: de man die elke avond de pachinko machine bijspijkert en vooral De Makers van het Nepvoedsel! Wenders zit lekker op een Baudrillard-trip: "No other city, along with its people, has ever felt so familiar and so intimate to me long before I ever managed to go there." Werner Herzog komt nog even langs en lult ontzettend uit zijn nek over "dat er bijna geen beelden meer zijn overgebleven." Wenders denkt vervolgens duidelijk "Fuck dat" en strooit nog maar weer eens met wat wonderbaarlijke shots. Mooie soundtrack ook.

jaaa. Zo geniaal. En Chris Marker ook nog even toch?

Once upon a Time in China
'I'm teaching him how to be Chinese.' Altijd amusant om Hollywoods patriottisme eens door een andere lens te zien. Het Chinese (zelf)vertrouwen was anno 1991 al aardig gestegen, en er kwamen nog vele vervolgen. Meteen worden de (mahjong) kaartjes hier open en bloot op tafel gelegd. 'Groot-Brittannië heeft Hong Kong, Portugal Mauau... Ons land is opgedeeld!' De Chinese kung fu 'top guns' mokken op buitenlanders, maken christenen belachelijk, en ze doen dat allemaal in een vrolijk verhaal, vol kleurtjes. Eigenlijk een Unicef-script voor de 12+ bioscoopbezoeker, een komisch drama in een kosmisch toegankelijke Legoland-stijl. De boerenkinkelhumor boeide me niet zo, maar neemt in elk geval ook de eigen gewoonten vettig op de hak. Een stel Chinezen in een peperduur verwesterd restaurant, 'vraag ze om Dim Sum'. Later: 'laten we op zoek naar een invloedrijke buitenlander'. Cut naar een Amerikaanse vlag. Even kreeg ik Trumpiaanse neigingen, door naar vechtscenes te willen spoelen, maar dat blijkt overbodig. Er worden immers in rap tempo (nieuwe) redenen gevonden voor weer een spectaculair stukje ballet. 'Wie schopte mij!?' Achter de 'gevechtsdans', heerlijk vrij in beeld gebracht, schuilt de Eastern. Het Wilde Oosten verandert. De trein komt, net als de fiets. Een zelfontdekking zet in. 'Vuisten kunnen geen geweren verslaan'.

En Chris Marker ook nog even toch?

Jazeker, ergens wel jammer dat die niet spreekt. Ik vond Wenders in interviews vaak pretentieus, maar zijn documentaire vertelstijl is dat helemaal niet: rustig en bescheiden, verwonderd observerend. Heel prettig.

Il Vangelo Secondo Matteo
'Sometimes I feel like a motherless child.' Volgens een Vaticaanse krant de beste Jezusfilm ooit, en geef ze eens ongelijk, wanneer (zelfs) zij door de vingers zien dat deze adaptatie gemaakt is door een hardcore atheïst. Normaal ging Pier Paolo Pasolini toch voor het geloof der kameraden (in allerlei opzichten), maar zijn ultraradicale katholieke vertelling is doordrongen van vertrouwen. Het begint al goed met de Missa Luba, zoals hier trouwens wel vaker zwarte traditionals klinken, die toch nog wat pregnanter het geloof en Het Lijden weten uit te drukken dan het blik klassieke componisten dat ook is opengetrokken. Misschien komt dat door het neorealisme van de blues. Alles bladdert af. Maria is veertien met vlassig snorretje, Josef lijkt meer op een Fiat occasions-verkoper. Dromerig en enigmatisch zweven zij die eerste fase op het wonder mee. Ineens zag ik hoe bijbels The Lion King is, dankzij de presentatie van de nieuwgeboren koning aan zijn volk. Malick lijkt een zwijmelaar vergeleken met deze spiritualiteit. Wanneer Jezus kan lopen, wordt de film babbelzieker. De man heeft akelig veel zelfvertrouwen, en hij kan als revolutionair uiteraard alles naar zijn kant toe omdenken. Weg met de schaakstukken. De gospel van Boelgakov blijft mijn favoriet, maar deze levende God mag er wezen. 'Velen zijn geroepen, doch weinige uitverkoren.'

アンラッキー・モンキー
Met dank aan Martijn dus Unlucky Monkey waarin alweer snel blijkt dat SABU graag variaties maakt op After Hours. Dit keer begint het in de stijl van Tarantino en van die wat hippig-jolige 90s Franse misdaadfilms met een duo dat op weg is naar een bankoverval. De nerveuze jinxt de hele boel eigenlijk terwijl hij allerlei uitwegen probeert te verzinnen. En plots rent hij als enige met het geld door de straten van Tokio, een ongelukkig moment later steekt hij een vrouw neer wat hem de rest van de film blijft achtervolgen. Ondertussen zijn er drie groezelige yakuza die worden meegesleurd in de kettingreactie. Prachtige types. De film vindt een interessante balans tussen absurdisme en toch wel zwaarmoedige, en totaal terechte, existentiële thematiek (er is een geweldige uitleg van een andere moordenaar die opeens als een soort stadsgeest in de nacht verschijnt.) Puike film maar Tokio is groot hè, iedereen komt elkaar steeds tegen alsof het een dijkdorp is.

Visages, villages
Mmm, vergeten op submit post te drukken? Vorige week was deze curieuze docu samenwerking van Varda en de jonge JR op de Nederlandse tv. Ik was in eerste instantie niet helemaal overtuigd door het idee achter de film: Varda en de kunstenaar/fotograaf gaan samen in een busje door Frankrijk op zoek naar mensen die ze vastleggen. Niet alleen op foto maar ook nog eens uitvergroot op een muur (of later op watertorens, gevallen bunkers, etc). Maar door de herhaling en uiteenlopende Galliërs die ze tegenkomen krijgt het zo zijn eigen charme. Blijven toch vreemde, maar ergens vriendelijke snuiters, of ze nou technoboer, eco-geitenhoudster, zwerver/kunstenaar of postbode (geweldig natuurlijk, met pet) zijn. Mooiste vond ik dan toch het bezoek aan de kleine begraafplaats waar Cartier-Bresson is begraven met enthousiast groeiende lavendel op het graf. De afloop van het bezoek aan Godard kon ik al van verre zien aankomen. Ergens wel jammer, nu is het te laat.

oh god Unlucky Monkey <3 ik koester het bestand. (ongezien, voorlopig, dus, zoals bekend)

Visages, Villages, ik kon die JR niet uitstaan. Hij had beter een Godardje gedaan.

Romeo + Juliet
'Shall I hear more, or shall I speak at this?' Van de twee Veronese geliefden verschijnt versie na versie, maar heeft iemand ooit een gemoderniseerde adaptatie van des jungen Werthers overwogen? Diens verhaal is toch minstens zo emo en teenangst avant la lettre! Op zich wel een leuk lijstje hoor, de Shakespeares naar moderne tijd-films. Ik vind die met Keanu Reeves als depri hipstertje het leukst (titel wel kwijt). Baz Luhrmann heeft de schwung en weltschmerz hier ook aardig te pakken, en maakt er een Gangsta's Paradise van. (Helaas zonder Coolio, en dat had zomaar gekund). Eenmaal ingetuned op het komisch geschreeuw biedt dit spektakel waar voor je geld. 'Why he's a man of wax'. Op het Sycamore Gro(o)ove feestje bij de Montagues heeft Empire of the Sun later een hele carrière gebouwd. ('On, lusty gentleman.') Na een tijdje flitspoppen, beginnen de hete tieners hun paringsdansje, DiCaprio en Danes hebben er zin an, en laten de emo'tjes emoties de vrij-en loops. Te midden van moderne nonsens en neonlichtjes tijdloos blijven, dat is knap van spelers en regisseur- aan de ridicule teksten kunnen zij ook niets doen. De finale wordt zowaar zelfs even meeslepend. Voor de karakterfilmfans is de aanwezigheid van Pete Postlethwaite een pre. Hij mixt die MDMA, voor alle, willige tieners. Ach nee, ik overdrijf uiteraard. 'Farewell compliment.'

Häxan
'Kan ik nog een sterker drankje krijgen?' Ga lekker op die bezemsteel zitten voor de heks van nul tot nu. De Deen Christensen pakte het bloedserieus aan, en speelde zelf een demon. (Die nog net geen Blackstenius heet). De kijker krijgt een mengelmoes van documentaire, horror en meta-geintjes voorgeschoteld. De tijd honderd jaar vooruit (dat is pas witchcraft). Natuurlijk is alle wetenschap, heel Scandinavisch, ook een excuus voor naakte lichamen. Wanneer de 'echte film' echt begint gaat het meteen los. Oude besjes geven alles. Ongeschminkte freaks waren in die tijd ook gewoon wat makkelijker te vinden, denk ik. De trucages bieden een almanak der filmtoverkunst, alles geshowd in de gravel-kleur van opgedroogd menstruatiebloed. Er wordt heel wat af 'gekarnd', en de duivels maken ook met hun tong suggestieve bewegingen. Rammstein en Die Antwoord vonden wat inspiratie, in spirit en in kapsels. Het leukst, te midden van de waanzin, blijft het expose van de regisseur, die tegen de kijker praat via tussentitels. 'Een van mijn actrices wilde per se de duimschroef proberen'. Er volgt een cut naar een lachende en vervolgens gillende actrice. 'I will not reveal the terrible confession I revealed from her, in less than a minute'. Tot slot biedt Christensen freudiaanse en foucaulteske verklaringen. Volkseuthanasie en/of hysterie. Niet gek. 'Slut'.

Ik vind die met Keanu Reeves als depri hipstertje het leukst (titel wel kwijt).

Much Ado About Nothing? Zelf niet gezien trouwens (leek me altijd te jolig) of, ik denk even mee, bedoel je eigenlijk die Hamlet verfilming met Ethan Hawke (ook niet gezien, wel al een tijd in de wachtrij, want dat lijkt me meer een depri hipster personage ;)

Re: JR. Ja ik was ook niet heel enthousiast maar ja Varda compenseert het makkelijk.

you read my miiiind.

Ethan Hawke, damn, daarom kwam ie niet naar boven op Grace Kelly Blues. Die dus. Hamlet sowieso het enige stuk van Shakespeare dat ertoe doet.

Ho, ho, A Midsummer Night's Dream voor de andere vrolijke/geile kant van de medaille.

jij je Zin. :P

An Affair to Remember
'Not only all that lettuce, but a beautiful tomato too.' Een verzameling 'oude' rotten doet met veel plezier een oude film nog eens over. Cary Grant en Deborah Kerr zijn de sterren, Leo McCarey de regisseur. Ik begon me op een gegeven moment al af te vragen of ik eerder een remake van deze classic had gezien, of dat hier sprake is van een 'eeuwig (hetzelfde) verhaal. Het zit net even anders. Al anno 1957 is An Affair een remake van Love Affair. Ook al van McCarey, maar nu in kleur. De retromanie is in Hollywood van alle tijden. What else is new? In mijn vervaagde herinnering heeft het origineel net wat meer Ozu-melancholie, en oprechte muzikaliteit. Hier gaat het 'r vooral snappy witty en bitchy aan toe. Oftewel de bekende y-combo's van, voor en over de x-jes. 'I know just enough French to be embarrassed.' Voor de Technicolor-boel helemaal in Wilder met Monroe vibes verzandt vinden Kerr en Grant een bedaagdere toon. Wijsheden over de player en diens tragiek. ('It's hard to keep them up there, isn't it). De beste fase speelt op een cruiseship (ook een soort hotel) waar zij meer haar best doet dan hij. De zwartgallige romantiek is volwassen en soms eerlijk vunzig ('in between'). Het laatste obstakel van de romance zorgt helaas voor een half uur kerstfilmvulling. Spijzig, zoet en net zo fout gebruind als Grant zelve. 'You've got to be realistic!' 'About love!?'

流浪地球
Liu Cixin is de rijzende ster van de harde SF. Moet nog steeds iets van hem lezen maar Netflix bracht alvast de in China mega-populaire adaptatie van The Wandering Earth. Het begint lekker met klimaatverandering doemscenario's en wordt al snel bespottelijk met het idee dat de mensheid de wereld naar een ander zonnestelsel probeert te verplaatsen. Om de dalende temperaturen te overleven gaan mensen onder de grond wonen. Pfff, dat vraagt wel heel veel van me om daar in mee te gaan. Er gaat vanzelfsprekend van alles mis en dat zorgt voor een bombastische kettingreactie ergens tussen computergame en communistische propagandafilm in. Ik werd tureluurs gedraaid door de plotwendingen en personages die eigenlijk onbetekenend zijn in deze clash tussen kosmische krachten en gigantische machines. Wat ik wel prettig vond is de Chinese futuristische esthetiek (iedereen kan ook in zijn eigen taal blijven praten dankzij instant-vertalingsapparatuur) en de bijna complete afwezigheid van geweld en romantiek. Waarschijnlijk weer supersymbolisch maar ook veel te lawaaierig om dat nog eens te gaan ontcijferen.

ik blij dat het een serie is :P

Pfff, gelukkig niet zeg. Dat is echt niet vol te houden.

BAD FILM
Het is weer tijd voor enfant terrible Sion Sono, die ik nog niet heb kunnen betrappen op het maken van dezelfde film. Nooit echt toegankelijk en deze is daarbinnen extra aan de rand. Wat ik zo begrijp was dit een langlopend project waar Sono de financiering maar moeilijk van rond kreeg. Hij begon ergens in 1995 en kreeg het in 2012 definitief af. De speelduur is met 2 uur 40 minuten weer even slikken, dat kan nooit de hele tijd interessant zijn, klopt ook (moest die gangsterbaas echt 10 minuten lang elk lid van zijn bende een klap in het gezicht geven?), maar je krijgt genoeg moois voor terug. Destijds had Sono een performance art collectief met de naam Tokyo GAGAGA en met die 2000 figuren maakte hij uiteindelijk een op video geschoten interpretatie van Romeo en Juliet, hier twee vrouwen, een Chinees de ander Japans,, waar van alles aan wordt gekoppeld o.a. een kritiek op xenofobie en homofobie. Underground dude die hij is duikt Sono gretig in het Vieze Tokio (voornamelijk Koenji) en dat is wel verfrissend. Net als gewoon overal op straat filmen terwijl iedereen stoïcijns doorloopt/rijdt met als hoogtepunt een soort collectief gangsterduel op het Shibuya-kruispunt. Als ik er achteraf over schrijf, eigenlijk een redelijk geweldige film, iets waar ik tijdens het kijken steeds over twijfelde. Bijzonder.

Bloodsucking Pharaohs in Pittsburgh
Zo’n titel die meligheid voorspelt en dat is het ook, maar wel op een goede manier, die niet zo puberaal aanvoelt als Tromafilms bijv.

سارا
Dariush Mehrjui is de regisseur van het legendarische Gaav en daar wilde ik al een tijdje meer van zien. De Sara waar de film naar vernoemd is heeft geld geleend om haar man te laten opereren in Zwitserland. Dit moest stiekem want redenen en zo ontspint zich een constructie van IOU’s waar Mehrjui iets mee wil laten zien van hoe de dingen in Iran reilen & zeilen, denk ik. Goedbedoelende mensen verstrikt geraakt in een web van soms kleine leugentjes om bestwil/„traditie”.

Perfect Blue
Een anime giallo of zoiets. Ik heb vrijwel geen anime gezien maar hoewel soms knap gemaakt blijft me de tekenstijl een beetje tegenstaan. Ik vind het gewoon niet zo mooi op een enkele scene na.

La morte ha sorriso all'assassino
Stylish en Joe D’Amato had ik niet snel met elkaar in verband gebracht, maar Death Smiles On A Murderer doet het. Er valt veel op aan te merken, zoals een zeer rommelig script en gore die dan toch wat minder past bij de stijl, maar toch lollig genoeg om niet te vervelen.

Pet Sematary
Het boek heb ik in de jaren ’80 gelezen, de eerste film weet ik niet meer of ik die gezien heb, maar die is nogal heiligverklaard begrijp ik. Zulke hangups heb ik niet en ik vind deze prima, al spelt het hele idee „SLECHT PLAN” in chocoladeletters is die ongeloofwaardigheid niet zo’n probleem.

Happy Birthday to Me
Ietsje later omdat ik even van huis was op m’n verjaardag. Een slasher met budget en een wat melige ontknoping (scooby-doo-reveals volgens Hollie Horror) maar zeker een van de leukere slashers.

Pfff, gelukkig niet zeg. Dat is echt niet vol te houden.

lol. Netflix fooled me there.

(overigens eerste 3 afleveringen van When They See Us gezien, heftig en stijlvol)

Er is een vervolg op Pet Sematary zie ik :-)

I Was Born But...
'A funny looking kid's just moved in.' Veel van Ozu's films hebben de tand des tijds niet doorstaan. Wat!? Letterlijk bedoel ik, zijn 'stomme films' gingen verloren. I Was Born But... is de 'eerste overlevende', en wat voor een. Raak gepresenteerd als 'kinderboek voor volwassenen' heeft de jonge Ozu zijn niveau snel te pakken. Niet meteen, want het eerste uur laat hij zijn twintigershart spreken. De sterke Amerikaanse invloed voelt wonderlijk, maar werkt wel. Komedie op zijn Buster Keatons, met het ragtime-sfeertje van lawaaiige nickolodeons. Ik hoorde de oi's en okasa's bijna, terwijl een stel boefjes en broertjes de buurt verkent. Al snel arriveren ook de typische <3 Japan-momenten. Een mannetje loopt met een bord op de rug rond. ('Geen eten geven!') Het verlangen naar 'good food' blijkt een motief (net als de bierfiets). Voor het niveau naar verveelde meligheid daalt, brengt Ozu het volwassen element de film binnen. De vrolijke armoede (rags-time zonder riches) groeit uit tot iets groters. Deze film gaat over klasse. Niet voor niets liep 'r al een rijkeluiszoontje rond. Bij hem thuis kijken de hoofdpersonages een film in film, een staaltje home cinema waarin hun pa zich voor gek zet. Het wordt een bijna bourdieuske ervaring van plaatsbesef. Niemand trekt zich uit het dal zonder moeite. De Nobelprijs-allure van Babbitt binnen een minuut. 'Good for the children too.'

Center Stage
'Film no longer available.' Fictie wordt feit wordt fictie, in dit hartverwarmend eerbetoon aan de Chinese steractrice Ruan Lingyu. Het moet de ultieme l'art pour l'art zijn, films over films. Hoe meer meta hoe beter. Center Stage weet er raadt mee. Maggie Cheung speelt haar grootste voorganger, de tragische diva van begin jaren dertig. 'Zou je er zelf ooit een einde aan maken?', vraagt de regisseur aan Maggie. 'Alleen om mezelf, nooit om anderen.' Inderdaad, Center Stage is docu, filosofie, interview en melodrama ineen, en na handenvol scenes volgt steeds, zoals vermeld, 'originele film kwijt.' In het leven van een ster komen, net als bij de bestseller, de lijntjes van de tijd en diens geest samen. In het geval Ruang gaat het om de opkomst van massamedia, en de communisten. China moderniseert, terwijl de traditionele samenleving zich nog met anderhalve been (en een sleep) in het jaar nul waant. Het leidt tot paranoia, concurrentie en misere. Ruang verwordt tot haar rollen. Ik moest aan de trage klasse van Edward Yang denken (misschien omdat er een groepsfoto wordt gemaakt). Elke 'echte scene' is magisch, een ruisend fragment upgedate met moderne muziek, als een flard van een droom. In Ruangs leven ligt het geluk (vervaarlijk) op de loer. Zelfs een grotemensenfilm kan mensen niet begrijpen. Socratisch. 'Only foolish people cry.'

Stranger Things 3
Was al geen enorme fan en eigenlijk viel deze me dan weer ietsje mee maar ik blijf het een gemiste kans vinden. Ik ben al niet zo van nostalgie maar vooral: ik ben ook geen Amerikaan. Ook is het mij teveel geweld en teveel fantasy. Dustins kapitalistische vriendinnetje is wel grappig, maar overall mehriffic.

地球最后的夜晚
Las een juichende recensie in De Volkskrant over de nieuwe Bi Gan, bleek gewoon al op mijn kijklijst te staan. Weer een lange zit inclusief Tarkovsky-sfeertje, mijn blaas was op zijn hoede. Een film die uit twee helften bestaat. De eerste helft een wat landerig verhaal van een man die vanwege de dood van zijn vader terugkeert naar zijn oude woonplaats en geobsedeerd raakt door een oude liefde. Klinkt standaard maar wordt zeer fragmentarisch met vrijwel nul uitleg/houvast verteld. Dat werkt soms en soms is het arthouse deluxe qua traagheid. Dan is er een sublieme Stalker-achtige scène, doet de hoofdpersoon in de bioscoop een 3D-bril op en de kijker dus ook. Dan volgt een fraai staaltje droomcinema, ook nog eens opgenomen in een take van bijna een uur. Dat laatste vind ik vaak macho-gedoe, de schoonheid zit hem hier meer in het geluid en de muziek. Heel speciaal allemaal en natuurlijk een film die achteraf steeds beter wordt.

Long Day’s Journey Into Night dus.

mijn blaas was op zijn hoede.

lol.

doet de hoofdpersoon in de bioscoop een 3D-bril op en de kijker dus ook

ahh geniaal, komende decennia moet en zal nog veel meer van dit soort kijker wordt zelf de film, cinema 3.0 brengen, denk ik.

Flashdance
'I've been thinking about sex a lot.' Debussy en de pussy komen samen, en tegelijk, in deze Adrien Lyne-musical. Een man met kwaliteit voor het vleselijke. Als musical stelt Flashdance geen reet voor, als glorificatie van Het Menselijk Lichaam des te meer. Jennifer Beals brengt de pakjes, de moves en de billen, en danst zich helemaal het apelazarus. Voor de arthouse-liefhebbers zijn er ter verhulling nog wat Robbie Muller-achtige schemering shots, en de nostalgie-synths van Moroder. 'What a feeling.' Sympathiek vond ik dat alles getrimd is, geen overtollig vlees, hier slechts strakke, klare lijnen. De fitworld eighties komt to leven met joie de vivre. Heel veel (meer) heeft de film verder niet te te zeggen, de romance tussen baas en Beals is zelfs flutterig te noemen. Doet er verder ook niet toe, 'when the dancer becomes the dance'. Voor de fans van middlebrow-theorie valt er wel wat te halen. Het hoofdpersonage danst in een dirty nachtclub, maar droomt – uiteraard – van 'high brow'-ballet. De ironische oplossing daarvoor blijkt heel Amerikaans. Money buys everything, en de schaamte van de parvenu is van korte duur. Precies dan schemert 'r een bijna deprimerende art-film. Het zou een opera met Moroder-muziek hebben kunnen worden. Maar falen daar is die meid veel te fit voor. Anderhalf uur lang een Avalanches-videoclip. 'Go play with your fucking Porsche.'

When They See Us
Afgelopen week gekeken. Heftig, intens. Bijzonder knap dat de makers een bepaalde sereniteit hebben kunnen vinden. Aflevering 3 is mijn favoriet, juist op dat vlak. De familieverhalen, hun jongens opzoekend in de gevangenis, en de moeizame hereniging erna. People change... Aflevering 4 was me wel wat te lang uitgesmeerd Lijden, dan had ik liever nog een half uur rehabilitatie en Winst op de Staat gezien. Maar hoeveel geld kan zoiets goed maken? Eigenlijk had de hoofdaanklager of de leider van het politieteam gewoon zelfmoord moeten plegen... Minderjarigen niet alleen zonder advocaat verhoren, maar ze ook een papiertje laten tekenen dat ze hun recht op een attorney 'waiven'. Ik zit me alweer kwaad te maken.

cinema 3.0

Ja, denk het ook. Dit is nog de primitieve fase. Maar wel charmant.

Les rencontres d'après minuit
Ik geloof graag dat ik deze droomachtige film morgen compleet ben vergeten. Ergens loerde van te voren het gevaar van een peak hipster-project: late zoon van Delon, mini-rol van Béatrice Dalle, Eric "Karate Kid" Cantona (ja, de Cantona), soundtrack van M83, maar Yann Gonzalez weet iets speciaals voor elkaar te krijgen: hij kanaliseert op, voor mij, overtuigende wijze, Franse decadente poëzie naar een artificiële filmwereld (theatraal, primaire kleuren, vrijwel een ruimte). Verschillende personages komen bij elkaar voor een orgie, zonder dat die natuurlijk echt wil losbarsten. Geflirt en vertellingen vermengen op prettige wijze, prima bij gestaan door de muziek van M83 (dat kan die generatie Franse artiesten toch echt wel goed.) Goed gedaan, beetje zwalkend tegen het einde maar de eindscène stemt toch tot tevredenheid.

prima titel voor een ongetwijfeld prima poster ook :-)

The Last of England
'They say the ice age is coming, the weather's changed.' Zo lekker kan bloemkool zijn. Aan het eind van de jaren tachtig was Derek Jerman helemaal in die grimmig-apocalyptische stemming. Thatcher krijgt hier de schuld, voor wie het doorheeft althans, want The Last of England is een echte museumfilm. Hyperactief flikkerend. Brackenhage-overvloeiers van brandende gebouwen voorspellen nog haast 9/11, maar in zulke abstracties ziet de kijker wat ie wil zien. De piepjonge Tilda Swinton wist ik echter niet te spotten. De filmers-film opent met een schrijvende schrijver, terwijl de projector ratelt. Kleurspoelingen voeren 'heavy waters' aan, om alle heavy gedachten te begeleiden. De mannelijke Laurie Anderson-achtige voice-over doet het helemaal in zijn eentje. De enige aanwezige dialoog gaat over de 'war with the Argies'. Nog zo'n nieuwsfeitje om depri van te worden. Op het moment dat Jarman de dansende duivel Hitler laat speechen, wordt het wel erg clichématig. Beter, en meer eigen, is het homo-sensuele ballet op de Britse vlag. Zo'n 'eerbetoon' had in Children of Men kunnen zitten. Wat me nog wel leuk lijkt, een versie met een soundtrack van Godspeed You Black Emperor. Wat me stiekem toch nog benieuwd maakt, Jarmans film over Wittgenstein! The Last of England is te epileptisch en elliptisch. 'Now you see it, now you don't.'

Die Bergkatze
'Endlich, ein fescher Mann.' Groteske in vier akten, en een enkele taal, die van de liefde. Tijdens de leukste scene wordt een legerpief, tevens ladies man par excellence, uitgezwaaid door een leger aan dienstmeisjes. Synchroon smachtend, huilend en met zakdoekjes zwaaiend. Beatlemania voor 1 man. Ernst Lubitsch zag goed geluimd overal de lol van in, al hing begin jaren twintig de geur van oorlog nog in de lucht. Hij voert naast Fesche Alex en diens bende stripsnorren ook een stel rovers op. Daar gaan de zaken omgekeerd. Vrouwen delen rake klappen aan mannen uit (meteen erna meldt de tussentitel 'mich auch'). De wereld van de rovers en de legermannetjes raken – uiteraard – verknoopt. Het leidt tot een geinig carnavelsomkering, een roverspygmalion, waar zelfs de love (would you please be) interests op elkaar lijken. Uiteindelijk zullen tegenstellingen elkaar troosten. De waarde van het niemendalletje ligt vooral in film-inventiviteiten. Lubitsch framet vele vormen voor de lens, dus kijken we naar de actie door een wolk, een kasteel of een haaienbek.
Marco Delpane begeleidt de film met – eindelijk eens – een goede stomme film-soundtrack, druk zonder op te vallen. Hij piekt tijdens een prachtig tinkelende (en tintelende) droomscene. Ik kreeg zin om Bouli Bouli te kijken. Kinderfeestje, kinderfantasie. 'Ich tat, was ich kontte.'

Too Old To Die Young
Meditatief tempo, visueel spectaculair, kille elekronische flip van spaghettiwesternminimalism, mystieke leanings (tarot, maar ook veel "eenogigen" wat op Odin duidt, wat ook wel weer samenhangt met The Hanged Man … er is ook iets met noord (Viggo/Diana) en zuid (Jesus/Yaritza), enfin, symbolen), fascisme en extreem geweld, Nicholas Winding Refn dus. Een serie met afleveringen tot ruim anderhalf uur, of een film van pak 'm beet 15 uur, het is een hele zit. Volgens de regisseur kan je de afleveringen in willekeurige volgorde zien, maar dat zie ik niet zo (er is wel een volgorde van events). Wel minimaler dan de speelfilms, maar hij heeft dan ook alle tijd op elke scene enorm op te rekken met pannings op slakkentempo en lang doen over weinig woorden door karakters die eerder archetypes uitbeelden. Alleen voor NWR-fans dus.

Gertrud
'Ik zoek je lippen en je geeft me je wang.' Ook de allerlaatste film van 'instruktor' Carl Th. Dreyer bevat alles wat je van(uit) zijn inktzwarte Zweedse inborst verwacht. Lijdende vrouwen, twijfel aan alles en iedereen (inclusief het hogere) en geen hoop op verbetering. Soms wordt dat wel vermoeiend, zeker door de praatgrage vorm waarin hij deze toneeladaptatie – onvermijdelijk – giet. Mensen hangen op banken en zeuren. Tegen elkaar, over elkaar, en op zichzelf. Tegelijkertijd bevat de film gelukkig (!) fijne momenten. De eerste lange scene van twintig minuten, bijvoorbeeld, wanneer een echtgenote haar liefde opzegt. Het is eerst onduidelijk of zij nu dienstmeisje of 'vrouw van' moet voorstellen. Dat is precies hoe zij zich voelt. Dreyer heeft weinig nodig om zo'n gevoel te schetsen. Todd Haynes maakte ongetwijfeld aantekeningen, terwijl Dreyer zelf aan Toergenjev en Tsjechov lijkt te denken (zeker wanneer de upper class naar buiten sjokt.) Het verveelde huiswijf valt voor een jong muzikant 'uit een ander milieu'. Uiteraard vind ze daar ook niets. Asgrauw blijft het, zelfs wanneer Dreyer – zo lijkt het – ijzig fel licht in de ogen van zijn personages schijnt. Moeten maakt gek. De schrale humor verlicht daarentegen nauwelijks. Godallemachtig wat een toestand, wil ik zeggen, maar God is dood (ook volgens Gertrud). 'Wat heb je eigenlijk tegen hem?'