Johannes Gensfleisch zur Laden zum Gutenberg

Bruce Sterling - A Good Old-Fashioned Future
Een leuke collectie korte verhalen uit de jaren '90 waarvan de meeste niet zijn gedateerd. Sterling is altijd een ideeënmachine en hier zijn de toekomstfantasieën van de nabije variant. Als Texaan in Europa heeft hij ook een fijne kosmopolitische blik waardoor de verhalen op allerlei locaties afspelen (o.a. Californië, Japan, Finland en Düsseldorf). Licht satirisch van toon met een nadruk op vaak coole subculturen waardoor het leven nooit saai is.

Thomas Pynchon - Slow Learner
Collectie vroege verhalen, met inleidend essay van de schrijver zelf. Het meest toegankelijke wat ik tot nu toe van de man las. Mooiste verhaal is ook meteen het langst, "The Secret Integration".

Don Delillo - Great Jones Street
De derde roman van Delillo uit 1973 is een soort literaire versie van Taxi Driver. Rockster Bucky Wunderlick zijn bestaan als martelaar en zoekt zijn heil in een appartement in New York, dat dient als schuilplaats. Lang duurt dat niet want al gauw staan er managers, journalisten en andere nieuwsgierige types op de stoep. Dat de kille, nihilistische Wunderlick ook menselijke trekjes heeft blijkt als zijn reislustige vriendin Opel langskomt en een feestje geeft met allerlei rare genodigden (David Lynch moet dit boek gelezen hebben, want het doet erg denken aan de feestscene uit Lost Highway, en het geheim dat Bucky's buurvrouw voor de wereld verbergt doet denken aan een andere bekende Lynch-film). Dan stokt het aanvankelijke plot ineens en komen er Verdachte Pakketjes in beeld, met alle Pynchoniaanse paranoia die daarbij hoort. Dat idee heeft Delillo beter uitgewerkt in "Running Dog" maar het dwingt Wunderlick keuzes te maken en zijn stek te verlaten. Het laatste hoofdstuk, met impressies van New York streetlife, is fenomenaal.

*Rockster Bucky Wunderlick IS zijn bestaan als martelaar BEU

Het Oude New York in optima forma die roman.

Anne Sherman - The Bells of Old Tokyo: Travels in Japanese Time
Intrigerend boek, deels reisboek/memoire/geschiedenisboek geschreven in een gefragmenteerde stijl die goed past bij de zoektocht van de auteur naar de oude klokken die in vroegere tijden de tijd aangaven. Tijdens die zoektocht haalt Sherman allerlei mooie (en verschrikkelijke) verhalen op van een stad die constant veranderd. De noten zijn een tweede boek op zich met het veel coole boekentips. En toch, soms heb ik het gevoel dat Japanners Westerlingen aan het foppen zijn met hun "you wouldn't understand, it's a Nippon thing" mystificaties over tijd en taal. Misschien het resultaat van incompatibiliteit van de taal, maar bij Japanse film heb ik zelden het idee dat dingen volstrekt onbegrijpelijk zijn, los van bepaalde subtiliteiten.

Georges Perec - Het Leven, een gebruiksaanwijzing
Eigenlijk kan enkel een recensie in de vorm van een eindeloze opsomming de klasse van dit boek vatten. Ik zal het laten, wie zou er willen wedijveren met de meester van precies dat? Het obsessief compulsieve project, het onmogelijkste der onmogelijke projecten. De personages van een appartement houden zich ermee bezig, of denken eraan, en Perec denkt mee. Tot het kleinste, laatste puzzelstukje. Fractaal genot. Oneindig enig.

Vernon Vinge - A Fire Upon the Deep
Bekroonde update van klassieke sciencefiction uit 1992 doet een aantal dingen goed. Vinge weet heel mooi de uitgestrektheid van het universum weer te geven met een indeling in zones of thought, ook zonder het al teveel uit te leggen waardoor het iets mysterieus behoudt. En hij was leraar wiskunde en computerwetenschap wat hem blijkbaar vrij visionair maakt over internet, hier interplanetair met fora bevolkt door heuse trollen en voortgedreven door outrage culture. De structuur is een beetje het geijkte twee-sporenverhaal dat naar een climax beweegt. Dat vind ik inmiddels wat saai. Mooie werelden en bizarre levensvormen waar je lekker langzaam aan went. Vermakelijk en intrigerend maar soms wat minder in de dialogen en beslissingen van de personages (oud euvel van het genre.)

Will Ashon – Chamber Music: About The Wu-Tang (in 36 pieces)
Yay, eindelijk eens een boek uitgelezen. Ik ben een slecht lezer, wordt de hele tijd afgeleid door essays enzo online, maar ik moet toch eens wat meer effort doen en meer boeken. Deze was iig heul erg goed. Wu-Tang is maar een opstapje voor de beste stukken over zwart zijn in America, of wit zijn en van hiphop houden, wat de "Five Percenters" nu precies denken. Altijd fijn als zo'n smarty pants als Ashon zich dezelfde vragen heeft gesteld als ik, zoals de corniness van het genieten van kunst die wordt gemaakt vanuit pijn. Waarom ik jeuk krijg als ik mensen als Dijkshoorn, Derksen of Smeets smakelijk hoor vertellen over de ellende die hun zwarte helden hebben doorstaan. Ook de dankbaarheid dat al die witte agressie van de afgelopen eeuwen niet wordt beantwoord met agressie, iets wat ik mezelf al enige tijd terdege realiseer als ik weer in een zaal vol niet-witte/niet-cishet/niet-mannen sta.

Ian Penman - It Gets Me Home, This Curving Track
Handige bundel met essentiële essays van de afgelopen jaren in mooie klassieke uitgave. Hier een uitgebreide bespreking.

mooi :-)

de twitter handle van Penman is @pawboy2 (en niet @pawboy) bemerk ik.

Mikhail Bulgakov - The Master and Margarita
Gekocht als handzame, knalrode Penguin-uitgave met uitgebreide noten die ervoor zorgen dat je e.e.a. beter kunt plaatsen. Zoals het verbod op het hebben van buitenlandse valuta en gekte op de huizenmarkt in Moskou. Ook blijkt Bulgakov veel te citeren uit destijds beroemd theaterwerk en heeft hij voor het Pilatus-verhaal veel secundaire bronnen gebruikt. De wraakactie van Margarita op een bepaalde literatuurcriticus mag er ook zijn.

Thomas Pynchon - Inherent Vice
Geniaal goed geschreven dialogen en veel plotwendingen tegen het einde. Erg goed ook de discussies tussen ouders en zoonlief Doc Sportello ("nee mama, ik sta aan de goede kant!") die tegelijkertijd als meta-kritiek op de hele VS te lezen zijn. Gek genoeg val het stuk over Las Vegas een beetje uit de toon vergeleken bij de rest (leest nl. als Pynchon oude-stijl). De film blijkt ook redelijk trouw aan het boek (al staat me bij dat de chronologie compleet anders is).

de twitter handle van Penman is @pawboy2

Oef snel veranderen, nooit uit je hoofd doen twitter handles. :)

Pico Iyer - A Beginner's Guide to Japan
Ironische titel van een verzameling vooral heel korte observaties over Japan. Iyer woont al jaren met zijn Japanse vrouw in Nara en strooit vaak met geweldige observaties over het land waar hij na al die jaren nog steeds een buitenstaander is. Even dacht ik het boek uit het raam te moeten smijten wanneer hij al vroeg het boek van Barthes over Japan belachelijk noemt, maar dat is gewoon jalousie de métier waar Le Grande Roland vaker doelwit van is geweest. Daarna is het weer verbazing over die vreemde leegte, rituelen, hardheid, sentimentaliteit en logica (de mooiste, de Zen observatie: "The opposite of a great truth is also true.") Heel mooi hoofdstuk ook over de excentrieke ethiek van het Japanse honkbal.

Paul Theroux - Ghost Train to the Eastern Star
Toevallig, Theroux bezoekt Iyer in dit boek wanneer hij in Japan is. Net als Murakami. Theroux deed rond de eeuwwisseling zijn Great Railway Bazaar nog een keer over om te kijken wat er zoal veranderd is in Azië. China slaat hij over en over Japan kom ik weinig te weten (Theroux geeft toe dat hij geen Japans kan lezen en spreken, misschien is dat het probleem). India lijkt het meeste indruk gemaakt te hebben en Sri Lanka is volgens Theroux het paradijs op aarde (zonder terrorisme uiteraard). Het bizarre verslag van een ontmoeten met een stokoude Arthur C. Clarke toont aan dat zoon Theroux het niet van een vreemde heeft.

Toevallig, Theroux bezoekt Iyer in dit boek wanneer hij in Japan is.

Nou ja. :) Sri Lanka is inderdaad mooi, maar een paradijs? Je kon nog veel wantrouwen over en weer proeven.

William Gibson - Agency
Gibson was lekker op dreef met zijn nieuwe project toen Trump werd gekozen en het boek waar hij mee bezig was volgens eigen zeggen geen zin meer had. Lastig natuurlijk. En aan de andere kant had hij gezegd dat zijn vorige boek eindelijk niet onderdeel zou worden van een trilogie. Daar is hij dan maar op teruggekomen. Agency begint fantastisch met Verity, een jonge vrouw die als "app-whisperer" een nieuwe bril krijgt waarmee ze in contact staat met de A.I. Eunice. Die twee kunnen het goed met elkaar vinden en zo zijn de eerste honderd pagina's opperbeste Gibsoniaanse technotalk. Totdat Eunice plotseling verdwijnt. Oh ja, de futuristische Britten uit The Peripheral gaan zich er ook weer tegenaan bemoeien, want de wereld van Verity is een afsplitsing waar Trump nooit gekozen werd (en Brexit ook niet plaatsvond). Helaas dreigt er wel een kernoorlog en dat hebben ze in de toekomst liever niet (ook zal het hun wereld niet beïnvloeden). Phew. Het probleem van het boek is dat je gewoon nog precies kunt zien waar Gibson in paniek raakte en er een nieuw boek aanplakte. Dat is nog tot daar aan toe, maar na het leuke begin volgen zeker 250 pagina's waarin Verity in auto's, busjes of op motors wordt gezet en van gebouw naar gebouw wordt gereden zonder dat er ook maar echt iets interessants gebeurd. Bijna avant-gardistisch in zijn onbegrijpelijke saaiheid.

Elke keer als ik door de bijna verlaten straten fiets wordt ik overvallen door intense gevoelens van geluk. Hebben andere sf-liefhebbers dat nou ook?

Ik denk dat het vergelijkbaar is met het gevoel dat ik twee jaar terug had toen ik voor het eerst van mijn leven in New York rondliep. Alles kwam me zo bekend (van boeken, films, albums) voor dat ik een gevoel van thuiskomst ervoer. Dat heb ik nu ook. Ik mis alleen de gewapende groepjes.

Oh gelukkig, heb ik ook, nu voel ik me minder schuldig. :) Alsof Ballard, 'The Thing' en 'Dawn of the Dead' me altijd hier op heeft voorbereid.

Ik ben nieuwsgierig naar de gevolgen van de Grote Verveling. Wanneer Netflix niets meer te bieden heeft, de sportscholen en IKEA dicht blijven.

Sybren Polet - Mannekino
Bijzonder knappe roman van Polet, tegelijkertijd onwaarschijnlijk ingewikkeld en van een vurrukkulluke toegankelijkheid. Echt zo'n boek dat ze - net als Pastorale 1943 - eens zouden moeten heruitgeven in massa-oplage tijdens Nederland Leest. Ondanks alle modernistische trucs, perspectiefwisselingen, freudiaans psychologenvoer, en het grappige inlassen van gevonden andere teksten*, blijft Mannekino ook overeind als het verhaal van een tragisch wonderkind, dat zijn doodzieke vrindje niet kan redden.

*Zo komt The Power van Robinson langs, een SF-roman die ik eens moet lezen. (Mannekino an sich heeft ook wel enige unheimische fantasy-passages, met name in een cafe vol levensechte poppen.)

Oh, dit is me lang geleden aangeraden. Nooit aan toe gekomen.

Judith Moffett - The Ragged World
Ik werd een tijdje geleden gevraag om een essay te schrijven over het virus in sciencefiction, maar of er ook een vrouwelijk perspectief was? Geen probleem en zo ontdekte ik ht korte verhaal 'Tiny Tango' van Judith Moffett, een prachtig verhaal over een biologe die HIV oploopt en besluit zich terug te trekken en zo heel gedisciplineerd probeert te overleven terwijl ze zich bezighoudt met "kleine" biologische experimenten in haar tuin. Echt heel eigen en intiem. Tiny Tango keert terug als hoofdstuk in de roman The Ragged World (zelf weer onderdeel van een trilogie, duh) waarin normale mensen omgaan met een redelijk vriendelijke first contact. De buitenaardse wezens zijn vrij afstandelijk maar ook ontevreden over de manier waarop de primitieve mensch zijn leefomgeving aan het verkloten is en beginnen stapje voor stapje in te grijpen. Mooie sfeer, niet elk verhaal is even sterk maar vooruitstrevend was het boek voor 1991 zeker.

Rabelais - Gargantua en Pantagruel
Mijn klootje wat veel gruwel. Ik hoopte op een Don Quichote, en op het oog zijn er overeenkomsten. Veel te dik en lang, een eindeloze reeks flauwe grappen en opsommingen (meer dan Perec zelfs!). En dan nog de duizelingwekkende raamvertellingen. Maar ja, Cervantes brengt 2 werkelijke hoofdpersonage, zowel tragisch meta als echt. En Rabelais? Hij is een geile monnik die als de cabaretier van zijn tijd grappen tapt. Eerst vooral anaal, later gelukkig ook nog oraal, om toch terug te keren naar doorluchtige poepgaatjes. Hemeltjelief.

Kon er niet doorheen komen. In theorie natuurlijk heel leuk maar ik had het al snel gezien.

Ik heb een uitgave van Icob met https://www.deslegte.com/gargantua-en-pantagruel-1210837/?utm_campaign=boekwinkeltjes&utm_medium=paid-media&utm_source=boekwinkeltjes illustraties van Gustave Doré op de kast staan (want erin past hij niet). Verder dan plaatjes kijken ben ik ook nooit gekomen.

Doré is wel de koning qua literaire illustraties.

ik heb precies die, high five voor de clismo en de Veereniging van Vergeeten Schrijvers enzo.

volgens mij staat het hele boek (of de hele vijf boeken) gewoon veel hermetische grapjes die alleen mensen uit die tijd echt goed op waarde konden schatten. En dan is het - inderdaad barslechte en ongeinspireerde - vijfde boek ook nog eens 'nep', van een twijfelachtig auteurschap in elk geval.

SF Semiotext(e)
Ik kwam dit jaar pas achter het bestaan van deze bundel sciencefictionverhalen van Semiotext(e) vermaarde uitgever destijds van oa. Baudrillard in Amerika in hele handzame boekjes. Begrijp nog steeds niet hoe dit al die tijd onder de radar is gevlogen. Nou ja. Eind jaren tachtig, cyberpunk heeft zich wel gevestigd. Vandaar dat Gibson en Sterling prominent aanwezig zijn. Met name het verhaal van Sterling is ijzersterk. Een Arabier reist naar Amerika af om op uiterst subtiele wijze een zelfmoordaanslag te plegen op een rockster die een populistische beweging leidt (ja, echt). Oude New Wave helden als Ballard en Bayley leveren verhalen net als Burroughs en Sheckley met het intrigerende autobiografische 'Amsterdam Diary'. Er was ook duidelijk een soort New York punk SF stroming die allerlei wilde verhalen schreven. Veel nadruk op seks trouwens in het algemeen, wat zeer vermakelijk is maar eigenlijk het hele project het meest dateert.

Thomas Pynchon - Vineland
Roman over de erfenis van de sixties in het Californië van 1984, ook nog eens een herverkiezingsjaar. Er staat dus e.e.a. op het spel. Gezien de onderwerpkeuze is Pynchon bijzonder maatschappijkritisch wat betreft het overheidsbeleid ten opzichte van linkse idealisten, waardoor dit boek eigenlijk beter werkt als een sociologisch/geschiedkundig werk. Dit komt misschien ook omdat de hoofdpersonages niet echt tot leven willen komen, aangezien Pynchon graag overdrijft (het blijven karikaturen). Het subplot met Godzilla-verwijzingen, het ninja-personage-gekoppeld-aan-nietsvermoedende-Aziaat die samen terechtkomen in een soort van schimmenrijk van zombie-Amerikanen is typisch Pynchon, net als de overdaad aan tv's die de mensen het hele boek door in hun greep houdt. Wat ik wel heel mooi vind bij Pynchon: de beschrijvingen van de geografie van Californië, met zijn shopping malls, verlepte buurten en freeways, die je zo voor je ziet. Al met al niet zo sterk als "Inherent Vice" (want teveel losse eindjes), maar de materie geeft wel een hoop om over na te denken anno 2020.

Jeetje, veel van vergeten zo te zien. :) Kan me eigenlijk vooral dat jaarlijkse ritueel van de hoofdpersoon herinneren en dat die FBI-agent een ontzettende lul is die wel fraai aan zijn einde komt.

Charles Mingus - Beneath the Underdog
Beroemde memoires van de grote jazzmuzikant. Het begin is een literaire rollercoaster waarin Mingus op jonge leeftijd een ongeluk heeft en zijn lichaam verlaat. Die afstand tot zichzelf blijft het hele boek doorwerken, soms spreekt hij als ik-persoon, dan is het "my boy" of "Mingus", heel spannend. Groeit op in Los Angeles met een ontzettende lul van een vader die hem constant beukt. Eigenlijk gaat het boek vooral over de vroege jaren, de realisering dat er zoiets als een ras is en de paranoia die daar uitvloeit. In principe is Mingus een zachtaardig type en een romanticus maar een groot deel van het boek geeft een inkijkje in de schaduwzijde van de beginnende jazzmuzikant/achteloze pooier. Tegen het eind laat hij zich vrijwillig opnemen, waar hij meteen spijt van heeft. Ook een bizarre wereld met altijd weer die vreemde sadisten. Soms is er geen touw vast te knopen aan zijn monologen, maar ik denk dat hij een soort gelaagd portret vol tegenstellingen wel het best bij zijn muziek vond passen.

oh geweldig :D

was hij niet zelf ook een enorme eikel?

was hij niet zelf ook een enorme eikel?

Dat zal wel afhangen van wie je spreekt. :) Op zich is hij best wel eerlijk over zichzelf en meer narrig gedrag. Maar ik denk dat je in jazz veel ergere exemplaren hebt gehad.

Mingus' last wife, Sue Mingus, indicated that the book was an account of "the superficial Mingus, the flashy one, not the real one.

Interessante Wikipedia-pagina over het boek. De liner notes van "The Black Saint and The Sinner Lady" zijn geschreven door zijn psychiater.

lol.

(ik zal mijn info over Mingus wel uit de Miles bio hebben, misschien..)

Maar Miles vond Mingus supertof. De jonge Miles komt ook even in Beneath the Underdog voor, al helemaal in character, zwijgend, af en toe een geïrriteerd: "Lul niet zoveel."

oh hm.

ik zwijg en pluk aan de sik dan maar. 8-)

Don DeLillo - The Silence
De nieuwste DeLillo is een novelle van net meer dan 100 pagina's. Een groep vrienden komt samen om de Superbowl te kijken, maar terwijl een echtpaar zich verveelt in het vliegtuig valt de technologie overal uit. Uiteindelijk voegen ook zij zich bij het gezelschap dat niet goed weet hoe met de situatie om te gaan. In ieder geval raken ze niet in paniek. Ik moest af en toe ontzettend lachen, vooral wanneer voetbal ter sprake komt en een personage dat geïrriteerd afserveert als "Fake fucking injuries!" Verder gewoon DeLillo qua sfeer, heel New York, leuk maar heel diep gaat het niet.

Thomas Pynchon - Bleeding Edge
Pynchon beschrijft het New York van voor en na 9/11. Een andere invalshoek is het nog ongereguleerde internet, waarmee investeerders en jonge whizzkids nog even snel even hun voordeel willen doen voordat het allemaal over en uit is. Het verhaal bestaat uit redelijk korte hoofdstukken waardoor de gebruikelijke gekte enigszins beperkt blijft. Sommige hoofdstukken hadden wel wat langer mogen zijn, zoals de veldexpeditie naar de vuilnisbelten van New York. De beschrijving van een undercoveractie naar een "haunted mansion" in Montauk voegt ook eigenlijk weinig toe aan het plot. Maar al met al een erg fijne Pynchon.

Paul Theroux - On The Plain of Snakes: A Mexican Journey
Theroux verandert in Don Pablo en reist door Mexico, omdat 1. Amerikanen niets afweten van het echte Mexico en 2. Trump's rascisme t.o.v. Mexicanen. Het boek begint met een uitgebreide verkenning van de grens met Amerika. Theroux beschrijft de fabrieken waar Mexicanen tegen een laag loon electronika in elkaar zetten, de georganiseerde illegale migratie en het geweld van de maffia die constant elkaars territorium proberen te veroveren. Op weg naar Mexico-stad ondervindt Theroux dat de politie er niet is om de mensen te beschermen. Het loopt goed af, maar de toon is gezet: het gevaar loert overal. Een schrijversworkshop levert hem een hoop nieuwe vrienden op, die voor hem deuren openen die voor de meeste mensen gesloten blijven, zoals bij de revolutionaire Zapatistas waarmee het boek eindigt. Er wordt en passant nog even afgerekend met het magische realisme, volgens Theroux een noodgreep om niet over armoede en ellende te schrijven. Verder veel goede tips over onbekende eigentijdse Mexicaanse fictie en non-fictieschrijvers (het niet vermelden van Bolaño's "2666" is dan weer wel een omissie, al was dat een Chileen).

Er wordt en passant nog even afgerekend met het magische realisme, volgens Theroux een noodgreep om niet over armoede en ellende te schrijven.

wow wat een marxist. (Dacht dat ie al dood was trouwens, Theroux, van Marx wist ik 't wel :P)

Deze vond ik ook sterk: "Wat Mexico mist, is een eigen Thomas Pynchon".

Mist Nederland ook. ;)

Daniel Lanois - Soul Mining
Wat erg korte (en rommelige) verzameling impressies van het leven van producer/artiest Lanois. Het is duidelijk dat er een aantal verzoeknummers moet worden afgewerkt en dat gebeurt met minimale inspanning zoals de eerste ontmoeting met Eno in Canada. Opvallend: nauwelijks info over productiewerk voor U2, maar wel een heel gedetailleerd hoofdstuk over Dylan's "Time Out of Mind" en "Oh Mercy". Zonder twijfel het hoogtepunt van dit boek (en ik ben geen fan). Lanois is duidelijk iemand die veel weet en heeft meegemaakt, maar zuinig is op wat hij deelt (en met wie). Hopelijk komt er ooit een update, met name over zijn tijd in New Orleans.

John Dos Passos - U.S.A.
Voor een "experimental trilogy" is dit toch vrij conventioneel. Journalist Dos Passos schreef een stoeptegel van bijna 1200 pagina's over het Amerika van 1900-1925. In hoog tempo volgen de dagelijkse gebeurtenissen van een aantal verzonnen karakters elkaar op. De op zichzelf staande karakterschetsen raken op den duur met elkaar verweven, al is er geen overkoepelend thema of plot. Toch al met al een beetje een geschiedenis van de kleine Amerikaanse man/vrouw, afgewisseld met bio's van historische figuren die de geschiedenis blijvend hebben veranderd (Edison, Ford). Het boek biedt interessante inkijkjes over hoe Amerikanen over kunst, geld, politiek, macht en het leven in het bijzonder denken. Een praatziek volkje dat schaamteloos opportunistisch is als het gaat om geld verdienen. Dit gegeven wordt het best belichaamd door "suicide blonde" Margo Dowling, die de show steelt in deel 3. "They say she's from the gutter".

Zelf niet gelezen maar ik denk dat hij ooit heel vernieuwd was. Hij gebruikt toch krantenartikelen en reclameboodschappen in zijn tekst? Van die innovaties die nu normaal lijken. Beetje wat ik heb met Madame Bovary, dacht ik ook tijdens het lezen "nou en?"

Ja, dat van die krantenartikelen en reclameboodschappen klopt. Dat zijn de korte "newsreel"-hoofdstukken. Ik geloof dat daar in het orgineel illustraties bij hoorden dus met alleen tekst in mijn Penguin-uitgave gaat er dan e.e.a. verloren. Er zijn ook korte flarden tekst waarbij je elke associatie mist, beetje Burroughs-achtig. Dat is nu inderdaad heel normaal.

1200 pagina's hoppatee. Wie weet ooit.

ik vernam gister van een boek van Arno Schmidt van 5000 pagina's dat 1 enkele lentemorgen beslaat (Dat nooit).

5000 pagina's? pfff...

Sue Mingus - Tonight at Noon: a Love Story
De bio van Mingus' echtgenote die hem vergezelde tot het bittere einde: Mingus kreeg ALS en vanaf dat moment wist hij dat hij "on borrowed time" leefde. Die episode neemt de tweede helf van het boek in beslag, de eerste helft is een interessante beschrijving van de werk- en privérelatie van het echtpaar Mingus, en bekende mensen die in en uit beeld raken (Timothy Leary, Allen Ginsberg, Joni Mitchell, en zijn eigen bandleden), gesitueerd in het New York van de jaren '60 en '70, waar jazz steeds meer uit de mode raakt (mooie anecdote: Mingus loopt weg bij een concert van de elektrische Miles Davis). Sue Mingus beschrijft kort de opkomst van de "rock press" en hoe serieuze printed media ranzige pulplectuur omarmen om snel geld te verdienen (zelf verkoopt ze advertenties aan zulke tijdschriften en profiteert zo mee van de hype). Het tweede deel beschrijft vrij gedetaillerd de laatste maanden van Mingus' leven in Mexico, waar een experimentele behandeling bij een lokale "medicijnvrouw" wordt gestart, tegen beter weten in. Zijn bandleden wachten het einde niet af en beginnen een Charles Mingus band zonder Mingus, die uiteindelijk Mingus Dynasty wordt met Sue als manager. Ook dat gaat niet zonder slag of stoot (het wantrouwen tussen bepaalde partijen zit diep).