Filmforum

Final Cut: Ladies and Gentlemen
'Once upon a dream.' Meme-ig en enig maakt een Hongaar een film van films, als een quilt. Reeksen aan cinema blijkt het verhaal steeds hetzelfde. Boy meets girl. Obstakel. Overcome. Het evenwicht tussen geniaal structuralistenspel en belachelijke deconstructie is wankel, maar wordt gevonden. Altijd maken de sterren dezelfde gebaren, dezelfde moves, in honderdvoud hypnotiseert dat niet alleen, het doet ook peinzen over de imprint in the brain (het discours!) die film oplegt. Zo, en niet anders, wordt het spel der liefde gespeeld. Het meisje schittert cerebraal en onbereikbaar en vlucht dan weg. De man moet erachteraan, de jager zijn. 'I'm a nice man.' 'No you're not.' Veel van wat langsschiet is de cinefiel – en zelfs de gemiddelde kijker – wel bekend. Om rechten bekommerde Pálfi zich niet. Een paar momenten uit de ADD-tombola maken (her)benieuwd. Ik zie een donkere man met een paardenstaart een stripclub binnentreden. En wat een autoriteit heeft All About Eve ineens! Nog mooier – de waarheid van de loner: 'It is a good viewpoint to see the world as a dream.' Meestal gaat het niet zo diep. Dat hoeft ook niet. Movie talk is girl talk. De mash-up van gegenderde bodies. Dames en heren, uw rolbevestiging. Na afloop zette ik Rage Against the Machine aan (hier ook aanwezig.) 'Something's, like, crossed over in me, and I can't go back.'

Grans
'Wat is dit?' 'Raad eens.' Ja, daar had doorgesijpelde info me mooi te pakken. Iets over een lilluk wijf, een lonely security guard. Dat wijst toch op een standaard handelingen-arthouse. Wanneer de vrouw dan in het openingsshot ook naar een Liverpool Seaways ferry staart, ging ik gemakkelijk zitten voor die Lisandro Alonso-nikserigheid. Maar wacht, die kop van het hoofdpersonage. Lijkt dat niet op een... (Het zou een spoiler zijn.) Inderdaad, Oscargenomineerde gezichtsprotheses. Niet alleen de actrice, alles wordt hier een beetje smerig(er) gemaakt. Het eten, het bos. Een hondenleven. Sniffend op zoek naar surrealisme. Het buiten-menselijke, boven-natuurlijke, binnen-geslachtelijke schittert in een zo gewoon mogelijke setting. En dan steeds een tandje of twee opschuiven, verder dan iemand als Gijsen ooit durfde gaan. Hij was teveel alfamannetje. Grans combineert (gen(d)ereert!) de Zuid-Amerikaanse tentakelporno van La Region Salvaje met Let The Right One In. De vrouw ontdekt zichzelf, en de liefde. Overschrijdt grenzen die ze nooit kende. 'Du wete, du will.' Hoewel het ritme van de film rommelig raakt, blijft het een geniale draai aan een Noordse mythe. Ben benieuwd of de Amerikanen dit keer een remake gaan maken. Daarvoor lijkt het me toch net iets te geaborteerd-geperverteerd. 'Ze komen op gezette tijden uit me.'

Now here's a useful list …, zeker nu ik nog een werkend NF-acct heb … :)

ha! :D

wat een site. Eigenlijk is alles wat ik daarvan heb gezien op zijn minst de moeite waard. :-)

Weet ik nu ook waar ik Un Homme Qui Dort vandaan moet halen.

Oh! [decadente snob]Wel in .rar, in delen[/decadente snob]

illegaliteit is extra lekker als ze het moeilijk maken :P

Slow is hier echt wel langzaam. :(

海街diary
Ook wel Our Little Sister. Kore-eda is een beetje de vaste arthouse Japanner geworden wiens films daadwerkelijk op televisie worden uitgezonden. Prima, want altijd interessant, maar ook enigszins kortzichtig gezien de cinematische rijkdom van het land. Maar goed, mooie film weer, keurige shots vol treinstations, eten, veranda's en huisaltaars. Kan er nooit genoeg van krijgen*. Drie zusters nemen een tiener halfzus op en dat gaat helemaal prima. Geen tragedie halverwege, of ander onrecht, waar we als kijker in het Westen toch echt voor zijn geprogrammeerd. Heerlijk, dat het ook zo kan. Sereen en menselijk (en iets te lang voor wat het is.)

* wat me wel deed afvragen of ik deze film uit een ander land zo makkelijk had geaccepteerd.

Klute
Pakula, meester van de paranoia, suggereert hier heel veel en zolang niet duidelijk wordt wat er aan de hand is, voelt het het heerlijk beklemmend en ongrijpbaar. Zodra duidelijk wordt wie de slechterik is, blijkt het allemaal wat te gewoontjes. Wel jammer ergens, want hier wordt met prachtige shots en veel schaduw een heerlijk sfeertje neergezet, Antonioni in het Oude New York. Winning. Mooie complexe rol van Jane Fonda. Een fijne film om naar te kijken (en luisteren) maar achteraf twijfel je of je niet naar een prachtig uitgevoerde illusie hebt gekeken.

Bree! :-)

Met die Kore-eda's, ik ben altijd aangedaan, en tegelijkertijd ook snel weer ongedaan.

Morning Patrol
'Blijf weg van cinema's.' Een lekker aftandse VCR-rip doet hier al zwabberend het halve werk. Het brengt de kijker in hogere, heilige synth-sferen, onuitwisbare Nostalghia. Een vrouw verzorgt de Tarkovsky voice-overpeinzing. 'Those images can never be dissolved.' Ze dwaalt door een boze droom, die het leven blijkt. 'Onze wereld is nu een graf.' De postapocalyps in het Griekse hinterland lijkt soms op Malle's meesterwerk Black Moon. Misschien komt het door het kinderlijke element. Een speelgoedautootje rijdt door een verlaten huis (zoals de vrouw zelf later door de verlaten stad zal rijden). De piano blijft deze distorsie-distopie echter onbespeeld. Morning Patrol is nog vele malen radicaler dan Malle's SF zonder Fx. In dit minimalisme rest van Blade Runner slechts regen. En een zeer linguistische film waar de eerste driekwartier niet eens 'on screen' wordt gesproken. Filmhuis-hermetica kun je altijd aan de Grieken overlaten! Voor de meta-punten knipperen oude tv's. Hollywood-helden beginnen de vrouw te spiegelen. Of zij hen? 'And I, in some wonderful way, lost myself.' Op een warme vollemaansavond bleek de concentratiegraad hier vereist, een tandje te hoog te liggen. Film kijken... Is gevaarlijk. Zo merkt ook de vrouw. De Bergsontijd verstrijkt dan nog sneller, omhuld in film. Vandaar het fantasie-Hollywood einde. 'Is dat niet hoe het begint?'

The French Lieutenant's Woman
'She will not be moved.' Met een beetje hulp van Harold Pinter vindt Karel Reisz zichzelf hier begin voor even bij de tijd terug. Deze period piece begint lekker meta, met een filmcrew, en zal eindigen op een feestje van diezelfde cast. Lange tijd voegen de film in film-momenten echter maar weinig toe. Het zijn er ook weinig, alsof Reisz stiekem toch veel meer voor het klassieke hoofdverhaal wilde gaan. Bijna vanzelfsprekend spiegelen de twee lijnen elkaar. Irons en Streep vertolken niet alleen een liefdespaar in crisis, ze paren zelf ook een overspel-crisis bij elkaar. Vooral Streep is op dreef, zeer erotisch, knap koel (en koel knap) gesloten. Als zwarte 'weduwe' op de pier behaalt de film haar meest roegiaans woeste hoogten. Ook de schurende erotiek van Jane Campion is dan niet ver weg. Begint de zelfhaat met de depressie of de depressie met de zelfhaat? De wenteling in het slachtofferschap ontstijgt zo'n kip of ei-kwestie. 'Pray control yourself.' Mocht Reisz de credits verdienen, dan valt te zeggen dat twee goed geacteerde hoofdrollen (met kundige acteursregie) nog geen al te beste film hoeven op te leveren. Overkoepelend blijft wel leuk hoe ondanks de meta-interjecties – waarvoor ik Pinter verantwoordelijk houdt – uiteindelijk alles stijlvaste (en vasthoudende) degelijke stijl ademt. Een Britse film? Chique klasse over klassen. 'But that is our last scene.'

Op een warme vollemaansavond bleek de concentratiegraad hier vereist, een tandje te hoog te liggen.

Gna, gna. Ja, dat was me een fraai staaltje Euro-SF.

Ik dacht echt dat het woordloos (minstens wat betreft het hoofdpersonage) zou blijven

Mooie scene ín de cinema ook.

부산행
Die horrorfilms gaan er ook steeds beter uitzien. Deze Koreaanse zombiefilm (internationale titel: Train to Busan) is superslick. Workaholic pa zit tegen een scheiding aan en brengt met tegenzin zijn dochter naar haar moeder in Busan. Net op het moment dat de zombie-apocalypse uitbreekt. Ook in de trein. Er zijn een paar goede vondsten en schrikeffecten. De gore houdt men erg binnen de perken. Twee uur is wel veel zombie-gehannes dus de aandacht verslapte een aantal keer, terwijl het einde lekker chaotische en spannend is. Ook erg van de Romero-school in wie er het loodje legt van de hoofdpersonages.

Un Homme qui Dort
'Maar hoe kun je jezelf beschermen tegen dromen?' Niet-Leven, een gebruiksaanwijzing. Perecs meesterwerk ligt al een tijdje klaar, en ik heb er nu nog meer zin an. Dit film-negatief (weliswaar naar een ander 'recitte') kruipt onder de huid. Voor de (voormalige) binnenvetter, binnenzitter en binnendipper bevat de film zoveel herkenbaars. Een student 'breekt' tijdens een tentamen, hij nokt ermee. 'Tu restes dan ton lit' meldt het youtubiaanse fluistermeisje op de voice-over. Even lijkt dat nog een goed idee, maar die wei-wu mentaliteit keert zich tegen je. Altijd maar naar het plafond staren, de doelloze spelletjes (puzzels, flipperen) en vooral het vele patience-kaarten leggen. De tic rond de mond maakt het helemaal af. Een uur lang leeft de jongen zijn lege levensstaat, een non-existentialisme met neigingen tot zelf-opheffing. Noem het Perecs Almanak voor de Levende Dode. Langzaam wordt de verveling vervelend, begint te vervellen. Zelfs de Eiffeltoren zakt in de grond. Op de fraaie – uiterst noodzakelijke soundtrack van Drogoz en Kuffler – verschijnt plots een sjamanistische stem. Die prachtige menselijkheid kondigt een wending aan, de hegeliaanse tegenstelling van actie door negatie. De voice-over verheft zich nu tot een hysterische rap. De fik gaat erin. Koyaanisqatsi voor 'exlus' breekt aan/uit. 'Tu apprends à marcher comme un homme seul.'

Zootopia
'I have no memory of this beaver.' Door de Europese titel – Zootropolis – zat ik lang op het verkeerde spoor. Ik dacht dat deze tekenfilm sporen van Metropolis zou bevatten. Oké, het stadsgezicht uit de toekomst lijkt er misschien nog wel wat op, en er is een missing person case, maar daar blijft het ook bij. Zootopia doet vooral het semi-progressieve Disney-ding. Een Willen Is Kunnen-konijnenheldin die haar rammelaartje staat, en ondertussen wat leert over een inclusieve samenleving, en daaraan tegengesteld, de ingebakken discoursen die ons leven ontregelen. Heel wat knipogen deconstrueren wat het witte konijn verkeerd doet. ('Oh there's a them now'). De vaart zit er aardig in, en ook de animatie mag er zijn. Zelf ben ik net wat teveel cynicus om van de Mario Party-kleurtjes zonder melancholie te genieten. Een zekere verduistering komt halverwege dan ook als geroepen. Toch nog een beetje noir, en alsnog een citaat of twee. The Ratfather, zo melig, zo heerlijk. ('Ice them.') Een half uur lang zoekt de film de gekte op, waarschuwingen gaan over en weer, 'as one predator to another'. Bijgestaan door een Wes Anderson-achtige fox gaat de 'cute bunny' daarna diep door het stof. Ze blijft maar vrouwelijke zelfkritiek spuien. Toch nog in veilig Disney-water, denk ik dan. 'I was small and emotionally unbalanced like you once.'

Du rififi chez les hommes
Invloedrijke gangsterfilm uit 1955. De film begint opvallend vroeg met de inbraak bij de juwelier die op heerlijke wijze een half uur lang woordeloos duurt. Werd natuurlijk later door Melville nagedaan in Le Cercle Rouge, maar dat is een van mijn favoriete films, onder andere omdat je daar echt niet weer of de inbraak gaat lukken. Eigenlijk wordt Rififi pas in de tweede helft, na de inbraak, spannend wanneer een achteloze fout het hele plan teniet lijkt te gaan doen. Dat moet volgens de moraal, ook als is De Wet nauwelijks aanwezig (geen gedreven rechercheur die ze achterna zit.) Dat geeft de film een zeker amorele sfeer (hoofdpersonage ranselt gewoon even zijn ex af), een wereld waar alleen gangster-regels gelden. Ergens heel modern maar het schuurt regelmatig dicht tegen Kuifje aan, vooral met de Italiaanse personages. Aan de andere kant redelijk hitsig en ook heel mooi hoe de zangeres in de club uitlegt wat rififi nou eigenlijk is.

Friday Foster
Prima blaxploitation, met Pam Grier dus dan is het al snel het aankijken waard, ook al staat ze vlak na een begrafenis van een vriendin wel erg vrolijk te douchen. Niet dat die rust haar lang gegund wordt, maar niet echt logisch. Funky talkbox in de soundtrack ook.

Night Of The Lepus
Wegens paashazen en voordat ze ons dat óók nog eens afnemen een film over knaagdieren ter ere van het seizoen. Een horde gemuteerde grote, bloeddorstige konijnen. Een serieuze poging met deftige cast en soundtrack maar onbedoeld grappig, het betere B-filmvermaak dus.

Exorcismo
The Exorcist was een hit dus reden voor Paul Naschy ook zo'n film te maken. Zoals het exploitatie betaamt geen hoogvlieger maar ook niet té slecht en cheesy genoeg om je niet te vervelen.

https://i.imgur.com/XR55y0t.png

Island Of Lost Souls
Pre-codefilm met een mooie/interessante morele boodschap (waarmee je maar weer eens ziet dat dat geformaliseerde fatsoen van zo'n code bijna omgekeerd werkt).

Under the Silver Lake
De maker van It Follows verslikt zich hier een beetje in z'n eigen ambitie. Veel lijntjes, zoals dat stuk bij de liedjesschrijver was voor een subversievemuziekliefhebber een mooie waar je een hele film op zou kunnen bouwen, maar nu is het een van vele gedachtes in de bijna tweeëneenhalf uur dat deze film duurt. Nu is de eindboodschap dat je je uiteindelijk gewoon maar beter gewoon kunt neerleggen bij het oude in plaats van onbereikbare dromen najagen. Hebben Amerikanen wellicht harder nodig dan ik.

@Ludo: Vanwege de zelf-opheffing zou je Un Homme Qui Dort ook L’Homme Invisible kunnen noemen. De man loopt op straat zonder te worden opgemerkt, zonder te bestaan. Dat wordt ook op de soundtrack benadrukt. Een voorbeeld is de scène met de twee kinderen die langs hem rennen (zie vanaf 28:07 op de bijleverde YouTube-link). Een van de twee maakt lawaai door met een stok langs het hek te gaan. Het geluid zou even moeten stoppen wanneer hij de man passeert, maar dat gebeurt niet. Het moment vindt twee keer achter elkaar plaats, alsof de regisseur het moment wil onderstrepen. Een ander mooi voorbeeld van de onzichtbaar wordende man is de scène waarin hij rond een monument op een rotonde loopt terwijl de camera cirkels draait. Opeens verdwijnt de man in het niets, met hulp van slimme timing in plaats van trucage (47:21).
https://www.youtube.com/watch?v=UaIXUXdYthA

Martin Scorsese lijkt beïnvloed door deze film. Het bankje waar de jonge man tegenover een oude man zit (vanaf 29:30) is precies dezelfde plek als die waar Daniel-Day Lewis zit in de slotscène van The Age Of Innocence. Lewis heeft een hoed op en laat net als de oude man in Un Homme Qui Dort zijn handen op een wandelstok rusten. Toeval?
https://www.youtube.com/watch?v=G97h69rCSA0

The Old Man & the Gun
De "vaarwel, ik ga met pensioen"-film van good ol' Robert Redford, toch wel verrassend geregisseerd door David Lowery (A Ghost Story). Kwam ik achteraf achter maar het verklaart wel de melancholische shots die hij erin heeft weten te sneaken. Sowieso wel vakwerk qua cinematografie. Verder een feel-good film over een oude bankrover die in stoffig Amerika een lekkere reeks neerzet samen met zijn twee kompanen. Een daarvan, is Tom Waits die de show steelt met een paar mooie Waitsiaanse opmerkingen en een geweldig verhaal, dat hij vast zelf heeft verzonnen. Mooi afscheid tussen beide heren ook. Natuurlijk zit er een rechercheur achter hem aan, een rol die je goed kunt overlaten aan Casey "Droopy" Affleck, dit keer met snor voor het begin jaren '80 sfeertje (over het algemeen trouwens goed neergezet). Ach ja, ouderdom wat moet je ermee? Heel veel nieuwe inzichten levert het niet op, maar het is wel vermakelijk ook omdat je soms het gevoel hebt dat de film gevuld is met kleine verwijzingen naar Redfords carrière, maar dat kan net zo goed suggestie zijn. :)

ahh mooie analyse Vido! De monument-verdwijning had ik gespot, maar de knipoog met de kinderen niet (althans niet in die door-denking) :-)

Dillinger
'It's turning into a radioshow.' De bekendste bankovervaller van Amerika krijgt om de zoveel tijd een biopic. Dit exemplaar komt uit 1973, de gouden Hollywood-periode, en bevat dan ook de juiste vibe. Beginnen met een olijk liedje ('we're in the money') zoiets zou Lina Wertmuller ook doen. En natuurlijk lichte invloed van Robert Altman. Hetzelfde type vrouwen, dezelfde melancholie op de spaarzame rust-momenten. (Een FBI-knakker laat heel freudiaans zijn zware pistool aan een jongetje zien. 'Later zul je er ook zo een hebben.') Meestal knallen zowel Dillinger als de G-Men er lustig op los. Met de aanwezigheid van Warren Oates als titelheld wijst dat maar richting een naam. Sam 'paw paw' Peckinpah. De Amerikaanse geweldspastorale – met harmonica a la Micky Newbury – verkrijgt vooral schwung en smaak dankzij Dillingers besef van eigen bekendheid. Hij regelde in niet geringe mate zijn eigen nalatenschap, en dus, het bestaan van deze en andere films. Wellicht dat hij zelfs bewust zocht naar het theatrale sluitstuk. Zo lincolniaans. 'That's alright I just want to see the end.' Wat mij betreft wordt Manns Public Enemies hier verslagen. Dillinger zal er vanuit de hel wel anders over denken. Wanneer hij voor even opgesloten zit heeft hij een prachtwijsheid in pacht, waar hij zelf nooit naar leefde. Gevangenis? 'An exercise in futility.'

Avril et le Monde Truque
'Bienvenue, dans ma meta-maison.' Vliegensvlugge animatie in die oude stijl, retroprachtig van intiteling tot eind. Waarom nog films met 'echte mensen' kijken, als het zo kunstig kan? Hier wordt in de vorm van een vrolijk Kuifje-achtig avontuur de staat der wetenschap onder de loep genomen. Het zou Feyerabends favoriet kunnen zijn. Wetenschap, dat betekent naast ontbolstering van kennis, ook een eindeloos machtspel – en de corruptie die daarmee samengaat. Wie gebakken zit, houdt het op een potje kaarten en koffie (zoals een geinig shot bewijst). Een meisje en haar familie proberen al jaren een serum te vinden, dat de aarde kan reden. De spectaculaire distopie neemt een parallelle tijdlijn, die verdacht veel op de onze lijkt. De fantasie-toekomst is in het verleden blijven hangen. 'C'est la crise du energie.' Kolen hebben de aarde tot een onleefbaar oord gemaakt, zonder groen. Daar kunnen zelfs twee Eiffeltorens niks aan doen (of wel?). De animatoren komen in zo'n setting aardig op stoom. Miyazaki's nostalgie hult zich hier in een bitter jacquet, verlicht door een paar behaarde toefjes Disney. De pratende kat Darwin steelt, overduidelijk ongecastreerd, de show. 'Laissez ma derrière tranquille.' Disney-knipogen op de goede manier dus, Aristokatterig. Het ecothema en een stel (niet al te) genderneutrale Varanen doen de rest. 'Laissez moi pilotez, merci.'

Avril et le Monde Truque

Oeh, ik was halvewege al om. :) Dilinger ga ik iets naar boven schuiven op de lijst.

Dacht even dat Redford en Sapcek die film keken in The Old Man & the Gun, maar dat was een andere Oates: Two-Lane Blacktop.

ah met Nikkelszoon

dacht eigenlijk dat ik Avril via jou had, heel toepasselijke omschrijving van iemand op Letterboxd: steam-punk :P

Resolution
Hoeft verder geen uitleg in deze salon der cinefielen. Intrigerende film. Knap hoe ze met zo weinig je bij de lurven pakken. Heerlijk natuurlijk acteer- en scheldwerk. De intrige met al die roestige technologie en teksten is een tijd lang leuk, maar ik denk dat ik zowaar liever had gezien dat er geen bovennatuurlijke laag was geweest (alhoewel wel nodig om later te kunnen inpassen in The Endless.) Mooi weird America niche hebben Benson en Moorhead gevonden, maar weirdness met een hart.

Maar zoals Ludo inderdaad al opperde, als ze die Marvel-shit nou eens laten rusten en dit universum gaan uitbouwen. The Great American Indie Cycle: 15 delen!

Demonlover
'Is it hard to get pot in Paris?' Niet voor mafketel Assayas. Met Demonlover trekt de regisseur naar de zakenwereld, en áán hentai porno, je moet ze maar weten te combineren. De cinematografische looks hebben alvast de blauwe ballen-blues. Zakelijke speldenprikjes op de verkeerde plekken. The devil wears hand cuffs. IJskoningin Connie Nielsen speelt een dubbelspel in onderhandelingen, en wordt om de oren geslagen met triple plays. 'Vous avez oubliez quelque chose.' Om haar heen dartelt Chloe Sevigny, in één shot naakt gamend, de hele film waard voor nerds. (En spannender dan The Brown Bunny.) Alle gerechtvaardigde bedrijfsparanoia leidt tot ongerechtvaardigde acties. Een trip die steeds meer op de underground-site lijkt die een stel Amerikanen uit het zicht van het bedrijf proberen te houden. Aangezien wij als kijkers flink wat van het ver/geboden waar mee krijgen, moest ik aan Verhoevens 'game'-film Elle denken. Meer dan de stress en testosteron-gedreven Nederlander heeft Assayas echter ook altijd een spirituele verwarring in petto. De mysterieuze krachten die boven de player(s) uitgaan. Het scenario signaleert een probleem dat zich via de zakenwereld over de wereld verspreid. Eeuwige bereikbaarheid leidt tot rusteloosheid. Niet zo vreemd dus dat mensen zich laten vastbinden. 'I get nervous in cars, especially when it's raining.'

A Cure for Wellness
'What is your overhead anyway?' Mooie filmrijm. Je kijkt twee films in twee dagen, en ze delen wat. Bijzonder? Uiteraard niet, de assayiaanse associatiemogelijkheden van de menselijke geest zijn eindeloos. Maar toch. Verbinski's A Cure For Wellness begint diep in de nacht, met een man op aandelenjacht. Gehekst, rusteloos, lijdend onder het moderne kapitalisme. 'There is a sickness inside us.' De wolven van wall street bijten zichzelf in de staart – hun margin call wordt nooit een wake-up call. Even later trekt een jong zakenmannetje naar unreal HD Zwitserland. Hij is naar een Kurort gestuurd om een (andere) doorgedraaide collega op te halen. Aldaar wordt alles rap duidelijk. In het verre sprookjesland runt een evil dokter zijn Shutter Island. De delusions of (in)sanity zullen losgaan, net als de giallo-lala muziek. Voeg daar nog een vleugje The Game bij (pa's suicide!), en je hebt een genretripje naar Freuds Unheim. Mijn soort genrefictie. De wel wat slome freakshow had van mij niet op epos-lengte gehoeven, maar Verbinski doet heel indie, heel aardig zijn best. Het gegruwel heeft aardig geslepen tandjes, plus de medische associaties van een dopinglab voor langlaufers. Pas richting einde begint het scenario de gebruikelijke Hollywood-patronen te vertonen (waar The Game trouwens ook al last van had). Het zij zo. 'Believe me you're in good hands.'

Vox Lux
Scott Walkers laatste wapenfeit was de soundtrack voor deze fascinerende maar niet compleet geslaagde film (mooie muziek trouwens) over twee van de grote Amerikaanse obsessies: beroemdheid en terrorisme. Willem Dafoe is de vertelstem dus ik ging gerustgesteld zitten. De film begint ijzersterk en is in het deel over de jeugd fraai gefilmd. Een meisje overleeft een school shooting en groeit uiteindelijk uit tot een popster van Lady Ga Ga-achtige proporties. Het eerste deel ging ik helemaal in mee, maar na de terreurdaad gaat de film opeens naar een meer klein en persoonlijk drama, in plaats dat het echt De Lillo/Baudrillard losgaat (waar het toch tot dan op afstevende). Ach ja, behind de scenes bij de popster is ook geen straf. De film eindigt open, wat me beter beviel dan waar het naar toe leek te gaan toen opeens Faust uit de hoge hoed wordt getoverd.

座頭市物語
De film uit 1962 waar het Zatoichi-fenomeen (26 films, een televisieserie, talloze remakes) volgens mij mee begon. Is natuurlijk een mooi figuur, de blinde zwaardvechter. Hier in strak zwart/wit gefilmd (geen verrassing, gewoon altijd kwaliteit). De goedaardige maar ook wat schelmachtige zwaardvechter komt op bezoek bij een yakuza die ooit erg onder de indruk raakte van zijn kunnen en hem wel even wil inzetten in het uit de weg ruimen van een concurrerende gang. Bij het vissen komt hij een sympathieke collega tegen, een wat kreukelige samoerai die natuurlijk voor de andere partij werkt en aan tuberculose lijdt. De opbouw is klassiek Japans, veel intrige waar de vrouwen het moeilijk hebben, een heel mooi en superkort gevecht in het midden en het grote matten wordt voor het einde bewaard, waarbij eerlijk is eerlijk, mijn aandacht al begon te verslappen (heb nu al moeite om te herinneren wat er ook alweer allemaal gebeurde.) Vakwerk, maar in het genre is zoveel moois gemaakt dat ik meer geniet van de mise-en-scène en cinematografie dan dat ik werd gegrepen door het verhaal of de personages.

Takeshi Kitano heeft er zelfs ook een gedaan, meen ik me ineens te herinneren.

Nooit gezien, met controversieel dansje aan het eind (als ik het me goed herinner).

en glitchend Aphex Twin begin!

He wat?! :)

The Invitation
Een vermakelijke maar ook enigszins voorspelbare paranoia-trip die ergens weer een gevoelige Amerikaanse snaar raakt (existentiële leegte, zingeving, de allesoverheersende angstcultuur). Een coyote aanrijden op weg naar een reünie is nooit een goed teken. Met zijn nieuwe vriendin bezoekt de bedeesde Will zijn ex in zijn hun oude huis ergens in de heuvels van Los Angeles waar een oude vriendengroep sinds lange tijd bijeenkomt. Heel onsympathiek allemaal en aangezien je net als Will snel doorhebt dat er iets mis zit, verwacht je een soort Rosemary's Baby plot. Twee buitenstaanders en een getoond filmpje over een sekte die de ex en haar nieuwe man hebben bezocht in Mexico deden bij mij echt alle alarmbellen afgaan. Terecht. Een afstandelijke film, beetje B geacteerd, met een paar slimme wijzigingen aan genreconventies (late climax, en mooi "grootser" einde) om de geoefende kijker tevreden te stellen.

ik heb teveel Japanse films gekeken, ik las 'een coyote komt aanrijden'

https://nerdist.com/wp-content/uploads/2018/08/Coyote.jpg

Aphex Twin was gechargeerd maar Kitano's Zatoichi begint wel met een soort musique concrete working in the field IDM song (in mijn herinnering, ik ga het maar niet factchecken)

Mmm, toch maar op de lijst dan. :)

L'éventreur de Notre-Dame
El sádico de Notre-Dame
Jess Franco op de exorcisme bandwagon, soort van, want het gaat hier over een fundamentalistische priester die zondigen afslacht onderwijl een boek schrijvend waar fictie en feiten erg op elkaar lijken. De tweede is een remix van de eerste met wat extra footage. Vlak na elkaar een beetje vreemd om min of meer gecontextualiseerde scenes te zien, de tweede focust meer op de moordenaar en is grimmiger, maar beide zijn eigenlijk best goed binnen het shaky Franco-oeuvre. Zag op de Thijs' foto van Electric Wizard @ het death fest in Tilburg dat de séance scene daar als beeldmateriaal dient.

2つ目の窓 (Still The Water)
Veel mooie beelden van de natuur om e.e.a te overpeinzen op een Japans eiland, ondanks het lijk wat in zee wordt gevonden aan het begin vooral een meditatieve coming of age van een jong stel, waar de ene afscheid moet nemen van haar moeder en de ander de zijne juist moet leren accepteren. En daarna tot elkaar komen.

Ryuichi Sakamoto: Coda
Nog meer meditatie, Sakamoto wordt gediagnosticeerd met kanker. Gelukkig kan hij hierna weer terugkeren naar zijn muziek maar het heeft natuurlijk indruk gemaakt. Ik blijf een beetje on the fence over 's mans muziek (draai van Coda eigenlijk vooral de Electric Youth remix, maar toch de gewone nog eens wat aandacht schenken), maar het is een interessante persoon (vooral zijn observatie over menselijke creatie, zoals van een piano, vond ik mooi en past ook lekker in mijn 'Weltanschauung').

Knock Down the House
In je achterhoofd hoor rechtse stemmetjes links diversiteitsgedram roepen maar fok dat, dit is hoopgevend. Het beeld wat ik van AOC en de 3 minder beroemde dames krijg is dat ik liever door deze vrouwen zou worden bestuurd dan al die incompetente, enggeestige, harteloze haantjes die nu de show runnen en waar rechts tegen de klippen op hun hoop op blijft vestigen. Die witte man van AOC zou het trws vast ook beter doen.

Snowtown
Geen sneeuw maar wel zo bleek als sneeuw, wat een ellende in dit waargebeurde verhaal over een Australische seriemoordenaar. Soort Henry meets Gummo met fascinerende twist dat deze man niet alleen handelde. Een bonk toxic masculinity waar het geweld zich nu eens niet op vrouwen richt.

ahh Still The Water, in deze omschrijving had ik 'm bijna opnieuw gekeken :D :-)

Roma
'Alsof het leven een kunstwerk is.' Mensen worden opgelicht, maar ze lichten ook op zodra ze Rome binnenstappen. Dat is het heerlijke beeld dat Fellini hier geeft van zijn (thuis?)stad. 'L'ho fatto!' Bijna twee uur lang raapt hij stadsscherven, als die van een oud nooit helemaal vergaan(d) mozaïek. We schieten door de tijden, van de hippies naar die van Hitler. Maar wanneer, en in welke wijk dan ook, altijd blijft Fellini's Rome een ADD-klucht, een spetterend cinemaparadijs. Alle ingrediënten worden in “La Grande Bellezza” teruggevonden. Religie en corruptie, warmte en chaos, moederskindjes en tonguitstekers. Aanvankelijk jakkert Fellini stevig op zijn brommertje voort, flitsscene na flitsscene. Voor dat tempo al te vermoeiend dreigt te worden, neemt hij gelukkig een tandje terug, in een paar te midden van alle chaos haast rustgevend, lange segmenten (ik tikte eerst heel toepasselijk 'sentimenten') Circus, kerk en bordeel komen dan tezamen. (Zie daar de grondverf van Fellini) Ieder apart, maar eigenlijk altijd tegelijk aanwezig. In Rome blijkt het elk weekend songfestival. De meta-crew – het zijn de seventies tenslotte – filmt het gebeuren achteloos. Soms blijft het volslagen onduidelijk wat in scene is gezet, en wat business as usual is, op het Romeinse straat-inferno. 'Als ze naar hun werk gaan kan het geen Rome zijn.'

Night is Short, Walk On Girl
'I am the God of old book markets.' De Meester en Margarita is er niets bij. Nou ja, Boelgakov huldigt in elk geval een bejaardentempo vergeleken met deze surreële tienertrip. De Japanse animatie verhult nooit en te nimmer waar tieners werkelijk om geven. Alcohol! De hoeveelheid die er doorheen gaat maakt bijna dorstig, en geeft op zijn minst zin om de sofistendans te doen. Leipheden en wijsheden wisselen elkaar af, op de kroegentocht van een jong ding, die ('toevallig') achterna wordt gezeten door een nerd. De twee beleven avonturen grover dan Heinz (wiens film ik maar niet ga kijken), en de boel is consequent strak getekend in een uitgebeende stijl. (Net zo frontaal als de grappen.) Voor het momentje melancholie zorgt de inslag die liefde op het eerste gezicht heet. (De appel valt niet ver van de boom.) Tegen die tijd heeft het stel het drinken verruilt voor de speurtocht naar een boek. Zo weet deze Alice in het Japanse wonderland zelfs de literatuurtheoreticus nog even aan te spreken. De boodschap over onvermijdelijk samen-leven, niet met twee, maar met de wereld, mag er ook zijn. En voor de verdwaasden besluit men met een trailer van zichzelf. Tegen die tijd, was ik wel toe aan een gekookte Coca-Cola. Helemaal doorgedraaid. Volgende week weer eens een Poolse tractorfilm. 'This is not the script written in my heart.'

Nou dat was me een dubbele voorstelling. :) Dat einde van Roma op die motors, zo mooi.

Sharky's Machine
'Welcome to the snake pit.' De sax speelt, de sex broeit, Burt Reynolds verlangt hier duidelijk naar de tijden dat cops nog Dirty Harries waren, en alle films op die 'fonky' toer gingen (met extra trommeltjes). Zo gezegd, zo gedaan, want Reynolds regisseert zichzelf. Voor de gelegenheid even met auteursbaard, of was dat toch zijn kompaan Smiley? Dat soort verwarring vormt de bedoeling, want een van de aardige thema's van de actiefilm blijkt hoe the Street Life levend alle partijen op elkaar gaan lijken. Allemaal getekende mannen. De vraag 'who's on our side?' wordt steeds moeilijker te beantwoorden. 'Confusing times.' Ook een dapper idee vormt het gegeven dat er desondanks zo'n 45 minuten lang helemaal niks gebeurt. Eerste klas viespeuk Burt hangt 'on the job' de Peeping Tom uit. Met Bacharach slash Mauriat-muzak ter begeleiding kijkt hij naar de angstige mooie dames, 'from the great state of Mammary.' Zijn collega (black cop) heeft als Zen-Afro de pirsigiaanse teksten. 'We eat too much in this country.' Wanneer de geweldsknop omgaat, met een foute gouverneurskandidaat als schakel, begint de zaak af te bladderen. Ingevuld blijft van het schetsmatige niet meer over dan wat krassende wendingen. ('Just doodling.') Uiteindelijk geloofde praktische man Burt toch teveel in zichzelf en zijn macho-onderwerp. 'Anyway, that's all academic.'

L'étrange couleur des larmes de ton corps
'Je cherche ma femme, elle est disparue.' Caleidoscopisch geweldssprookje van het duo Forzani/Cantet, visueel altijd interessant, inhoudelijk meestal minder. Deze aflevering lijkt gelukkig meer op het roodomrande Amer dan op het bloedbad Laissez Bronzer les Cadavres. Zo snel, nog zo'n geweldsexercitie had ik niet kunnen doorstaan. Hier vloeien de sappen weliswaar even overdadig, maar ook giallo-erotischer. Glas in lood, glas op lichaam. Een Deense Defoe-kerel speelt de hoofdrol, als echtgenoot van een verdwenen vrouw. Hun beider spookhuis bevat vele gaatjes, doorkijkjes naar zieke breinen van zieke inwoners. Als altijd is het freudiaanse geweld weer spannend en sensitief. Van de droom naar daad, zonder praktische bezwaren – voila, c'est cinema. Air-achtige clavecimbel muziek klingelt, terwijl de man zijn castratieangst ondergaat. De lichten gaan van rood op groen, en de achtbaanrit op locataire-locatie vertrekt. Bij momenten vond ik dit werk zelfs de beste van het duo. Zo zijn er zwart-wit scenes die met de beste (lees: raarste) momenten uit het derde seizoen Twin Peaks kunnen wedijveren. De volledig vrije deconstructie van een missing mafkees case duurt wel wat lang. Na een tijd was ik de fallische messen beu. De vulvische wonden daarentegen, dat durven weinigen. 'Kunt u mijn snoepjes nemen?'

あん
Zat ik laatst te zeuren over Japanse films op tv, zendt Canvas natuurlijk een recente Kawase uit (Sweet Bean). :) Treinen, bloemsems, eten. Ja, meteen een thuiswedstrijd. Het begint me op te vallen hoeveel moderne Japanse films het verloop van de seizoenen als leidraad nemen, eigenlijk meer 4-akter dan 3-akter. Hier dus ook, oude vrouw solliciteert bij een stille pannenkoekbakker die haar natuurlijk probeert af te wimpelen totdat hij haar bonensaus proeft. Het succes lonkt maar vooroordelen en geruchten maken onverbiddelijk een einde aan de samenwerking. Zachte wreedheid, Japan-stijl. Prachtig gefilmd menselijk verhaal met sentimentele uitschieters en voor Japanners bedoelde les over lepra (nou ja, ook voor mij). Een film met mankementen maar ik kan er niet genoeg van krijgen (gelukkig is het aanbod schier oneindig.)

Een film met mankementen > lepra pun ;P

die koekjes leken me helegaar niet lekker.

Weinig grotere liefhebbers van seizoenen dan Japanners :-)

Oh ja, gemist, ik had er ook wel oren naar na de vorige twee.

Wu-Tang Clan: Of Mics And Men
Vierdelige serie over de hip hoplegende, ben een fanboy en het is een prima docu dus gewoon retegaaf en ik snap die mathematics nu allemaal ook veel beter dan 25 jaar geleden.

Fight Club
Wow, 20 jaar later vliegen de incelsentimenten vliegen je om de oren. Profetisch misschien niet, want fascisme is van alle tijden (nou ja, in ieder geval veel ouder dan de film) maar fascinerend hoe dit van betekenis is veranderd (denk dat ik toen wel wat voor de kritiek op consumentisme viel maar ik heb echt nooit die behoefte gehad mijn "mannelijkheid te vieren").

Wat zou een editfunctie toch fijn zijn … 🙄

Een film met mankementen > lepra pun ;P

Gna, ik zag hem ook opeens verschijnen, toch maar laten staan. :)

Qua Fight Club, de kritiek op consumentisme wat altijd wel manifest, dat male pride aspect vond ik toen al verontrustend. Maar toch wel goed gezien van Palahniuk/Fincher.

dit is het One Take forum. ;-)

Fight Club als boek verscheen in 1996 toen het internet nog niets voorstelde. Respect voor de Chuck (zijn debuut ook nog eens)

Living the Light - Robby Müller
Netwerken, netwerken, dat blijkt je licht laten schijnen over de landelijke kunstscene. (Uiteraard is het in neoliberaal Nederland allemaal vreselijk). Het excuus tot babbelen vormde de vertoning van een docu over een globetrotter. Robbie Müller wist wel dat hij het buiten ons land moest zoeken. In de documentaire komen zijn meesterwerken langs, en zoals de inleidende kunstenaar Šahin Šišić al vermoedde, je krijgt zin om ze nog eens te zien. Dat is het teken van een goede film. (Der Amerikanische Freund geldt onder cinematografen bijvoorbeeld als metafysisch meesterwerk.) De iets te meanderende docu maakt zelf een 'valse beweging' door via Robbie's amateurbeelden met zijn echte werk proberen te wedijveren. Uiteraard vond hij ook in zijn vrije tijd spiegelingen (in een tv!), maar na een tijd voelen alle Van Eyckiaanse selfies wat ijdel. Een stuk emotioneler zijn de familieportretjes. Dochter's verjaardag en Robbie's ouders schuifelend door een villawijk. Daar kunnen sappelende kunstenaars niet tegenop. Na afloop praatte Filmhuis Breda met de scene. (Zij tegen ons: 'Oh jullie zijn jonge filmmakers.') Een Harry Dean Stanton look-a-like maakt wél films. Wij tegen hem: Wat leuk, dan kan je bij ons een voorfilmpje draaien! Het blijkt Peter van Houten, met heel zijn oeuvre al op het IFFR en door het (buiten)land geweest. Oeps. 'Kijken, kijken, kijken.'

Op zich is de discussie ook helemaal niet nieuw, in de jaren zeventig werden gender roles ook al ter discussie gesteld en emancipatie etc, dus kan me voorstellen dat er toen ook mannen waren die zich in het nauw gedrukt voelden. Sterker nog, eerder nog, zo werd ik gisteren aan herinnerd in de docu van Step Vaessen, waren de reacties van de Witte Man op vrouwenstemrecht best wel "hedendaags" (al was die lekkende dakgoot wel poëtisch).

Toch, als ik advertenties zie uit de jaren zeventig (met name van Amerikaanse makelij) verbaast het me hoe een alternatieve mannelijkheid werd gepresenteerd. Heel esthetisch, experimenteel, best wel stoer maar toch vrouwelijke kanten. Dandyachtig maar wel met borsthaar en dan naar de disco. Echt een vreemd moment. Hoe anders dan die "No homo" bierreclames waarmee je al al jaren wordt doodgegooid.

Die conservatieve stem is nu wel luider, volgens mij omdat alle identiteiten mondiger worden en rechten opeisen ("entitlement"), zelfs degenen die al meer hebben dan ze verdienen maken zich wijs dat ze iets tekort komen. Mijn theorie is dat de hele "iemand zijn"-cultus wel wordt versterkt door Youtube en Instagram. Je moet je 15 minutes of fame hebben en bij diegenen uit de gepriviligieerde groep wordt dat dus zeer toxisch.

Dát viel me weer op bij die Wu-Tangdocu, mensen die echt achtergesteld zijn blijven toch nederiger, alle bragging and boasting ten spijt. Zelfs als ze onhebbelijkheden van de straat hebben meegenomen (machoism) staan ze wél open om zich te verbeteren. Ik heb nog nooit een rapper horen klagen dat je geen "f****t" meer mag zeggen (gebeurt niet meer op plaat iig, in de comments bij Datpiff nog plenty) en met name RZA en ODB spreken zich luidruchtig uit voor diversiteit. Mijn persoonlijk ervaring is ook dat ik me in groepen "van kleur" nooit onwelkom heb gevoeld, dat is in "witte" omgevingen anders, begrijp ik van diverse vrienden en bekenden. Als je minderheid bent kun je diversiteit gewoon beter handelen, de meerderheid kan zich ervoor afsluiten.

Ik denk ook dat er een gevoel is gekweekt dat "alles wordt afgepakt", waar het verlies van het materiële heel sneaky is gecombineerd met ideeën/taal ("je mag ook niks meer zeggen!") Wat door globalisatie en media veel breder en directer kan worden opgeroepen. Mensen worden geplayed terwijl de neoliberale stoomwals doorrolt.

Ja, dat laatste las ik laatst ook nog ergens (als prettige smartypantsbevestiging van mijn boerenverstand).

Als je minderheid bent kun je diversiteit gewoon beter handelen, de meerderheid kan zich ervoor afsluiten.

Deze mag op een tegel wat mij betreft.