Filmforum

Oeh, documentaire

Japancd heeft ook losse deeltjes: http://www.cdjapan.co.jp/product/NEOBK-257830?s_ssid=e37cdd5c9895859b6e
Er staat ook heel veel filmmuziek online.

Pro-tip. Bedankt Ik zag ook een 7 cd editie met muziek per regisseur langskomen.

The Scent of Green Papaya
'Leave your things for tonight.' De stille kracht van smaakvolle wereldcinema. Soms is The Scent wat te soft en serviel voor me, maar de openingsscène alleen al biedt meer dan voldoende kwaliteit om zoiets heel toepasselijk (en heel Zen) te vergeven. Daar leidt muziek in, en neemt ons aan de hand, dwalend door een Vietnamese stadsvilla. We komen tot bij rust bij de snarenspeler zelf, de pater familias van een gebroken gezin, een man met een gebroken hart. Dochter is dood, en zelf heeft hij het te vaak in buiten-huiselijke genoegens gezocht. Deze info krijgen we pas later, uit tweede hand, een hardwerkende hand, want er is een nieuw dienstmeisje gearriveerd. De guitige Mui boent en dweilt in de bekende Spirited Away-style. Ze bewondert de insecten, en leert de familiemaaltijden koken, continu steelse blikken werpend op haar nieuwe meesters. Als een handzame, etherische Hsiao-Hsien Hou-film vindt The Scent heel voorzichtig – mierenpas voor mierenpas, speldenprik na speldenprik – het hoopgevende, zelf-ontluikende van de menselijke natuur. Het credo lijkt: wie het kleinste geluid niet eert, hoort niks. Vandaar dat een Sakamoto-achtige pianopingel gaandeweg de snaren overneemt. Na een onvermijdelijke tijdssprong blijkt ook dat geluid functioneel. 'If there's a verb meaning to stir harmoniously, it should be used here.'

Two Rode Together
'Would money influence your decision?' Bipolaire western-film van John Ford, toch al nooit de meest heldere regisseur (het zal de whiskey zijn). Wellicht wilde hij zijn beide klasbakken evenveel aandacht geven. James Stewart, en Richard Widmark (favoriet!) spelen twee oude maten in het Westen. Ze personifiëren ieder een kant van het yankee-cliché. Bounty hunter Stewart is altijd in voor een foute deal. Widmark, de legerman, denkt het Goede te brengen, maar doet dat niet altijd. Nadat de kijker de bekende, niet zo moeilijke en niet zo interessante grapjes van Ford heeft moeten ondergaan – 'I'm pretty funny Jim' – verkrijgt het scenario urgentie, juist wanneer de film tot rust komt. Aan de waterkant filosoferen de twee vrienden wat, en roken een sigaartje. 'Holy smoke. Matrimony.' Voor een western is de film opvallend babbelig, en omdat Ford tijd heeft (en geeft!) krijg je als kijker toch wel weer een nieuwe variatie in hetzelfde. Stewart stem kon ik echter niet meer lijden, en dan zwijg ik nog over de 'unieke' stem van Ford stock actor Devine. Wanneer de indianen verschijnen, slaat de boel echt over. We duikelen van het ene in het andere register. Linkse goedmoedigheid afgewisseld met rechtse rouwdouwerij. Identitaire verwarring alom. En de twee die olijk uit rijden gingen? Ze maken alleen maar defaitistisch ruzie. 'And that's a true fact.'

http://i65.tinypic.com/105nur9.jpg

Varda (1928 - 2019)

ach! Agnes :( de gekste, de grootste. Hoop dat ze niet teveel heeft geleden, en nog op een van haar laatste dagen grapjes kon maken, poezen kon aaien, en rare pruiken en brillen kon rocken :-)

Cleo de 5 a 7 beste nouvelle vague film ever.

The Stendhal Syndrome
Argento heeft echt mega-snoozers op z’n naam maar deze valt daar niet onder.

Support The Girls
Een snapshot uit het leven van de manager in een Hooters-achtige bar. Doet me denken aan Tangerine maar meer honkvast en minder outrageous.

The Unnamable
Quando Alice ruppe lo specchio (Touch of Death)
De eerste naar Lovecraft en de tweede Fulci-gore waar goede smaak ver te zoeken is maar wel lekker cheesy 80s stuff waar het vooral draait om de special fx.

Chopping Mall
Nog meer 80s cheese, nu met een stel op hol geslagen bewakingsrobots die een groepje jongeren opjaagt en afmaakt in een mall.

Orphan
Een adoptiekind blijkt duistere plannen te hebben. Het kind in kwestie heeft van begin af aan iets engs maar ze heeft pa al om haar vinger from the get go. Goede sfeer en spannend.

The Dirt
Meh, doe mij maar Lords Of Chaos met alles wat er op aan te merken is. Ik werd in het boek al snel moe van de androcentrische sex en drugs en nu hoor je de nogal saaie rock ‘n’ roll er ook bij.

Vox Lux
Dit is interessanter, de muziek van wijlen Scott Walker is fraai, Sia deed de popsongs. Het gaat namelijk om een popster met een trauma en hoe dat haar achtervolgt. Nog niet helemaal uit hoe het pop en terrorisme wil verbinden (want dat wil het) maar dat mag de pret niet drukken. Mooi gemaakt met mooie details in beeld en geluid (het kale microfoongeluid van de performance aan het eind geeft die stadionshow een hele rare vibe bv.). Leuk Imperial Triumphantshirt ook.

En ik had me weer eens niet echt ingelezen en ging naar Vox Lux kijken op de vrijdagavond na Christchurch. Ik had alleen opgepikt dat Scott Walker (op dat moment nog bij leven) de muziek had gedaan, maar dat thema voelde dus wel erg actueel.

Chopping Mall

lol!

erg veel grote namen in Vox Lux zie ik, moet meteen aan de Ariane Grande show denken ook. Intrigerend. (najaar, derhalve) :P

Трудно быть богом
Zo dat is ook doorstaan. Ik had wat vreemde verwachtingen van Hard to be a god, Bronmateriaal van de Stroegatski bros dus ik dacht dat het een jaren 70 film zou zijn, en in kleur. Maar goed, uit 2013 dus en in stemmig zwart-wit, wat misschien wel beter is gezien de rivieren aan lichaamsvloeistoffen die spuiten, bubbelen, opdrogen en geruild worden in bijna 3 uur. Het sciencefictionaspect is eigenlijk alleen maar inkadering voor een trip door de goorste middeleeuwenfantasie ooit. Plot is er verder niet, dialogen zijn vaak onbegrijpelijk (ik gok maar op een grote metafoor voor Rusland dat altijd maar achterloopt en dat Russen er veel meer plezier beleven dankzij allerlei verwijzingen) en het is allemaal wel wat aan de lange kant waardoor het soms wat inkakt (en verrassend weinig olijke seks.) Desondanks een magnifieke film, meteen dat Brueghelachtige beginshot. En zoveel details, dingen die tegelijk gebeuren, kleine verrassingen, dat ik me echt afvroeg "hoe verzin je het?" Fijne verzameling vintage koppen ook. Onfris anders.

word!

(of eh pravda)

een van de meest ongelukkige films die ik - onwetend - aanzette, toen ik een keer griep had. :o

Ha, echt zo'n film die oneindig lijkt wanneer je griep hebt. Vraag me af of hij hier ooit in de bioscoop heeft gedraaid, want ik heb dat dan mooi gemist en toch wel een film waarvan je uiteindelijk iemand tegenkomt van "wat ik laatst toch heb gezien!"

Resolution
'Don't play that.' Het bleek zowaar een goed idee om deze budgetloze voorganger van The Endless pas als tweede (en dus als prequel) te kijken. The Endless heeft weliswaar de helderheid, het betere acteerwerk, en de spectaculaire actie, oftewel, in bourdieuske termen, al het kapitaal dat kapitaal aantrekt. Resolution daarentegen bestaat gewoon fijn uit gebabbel – gemok van 'Jay en Silent Bob'. Een enkel lynchiaans segment uit The Endless wordt hier de hele film. De crackhead wordt door zijn beste vriend ('Mike Danube and shit') vastgebonden. In de bouwval waar deze cold turkey plaatsvindt, beginnen vervolgens vreemde objecten te verschijnen. Mediadragers, meta-levensdragers, eigenlijk. Ze laten zien wat er is gebeurd en gaat gebeuren. Soms vond ik deze freaky verdubbeling zelfs nog wat al te subtiel 'geshowd'. Van slapen komt het voor de vrienden nooit meer. The loop wants you in the loop. Een intrigerend zijpaadje vormen de indiaanse verhuurders van het krot. De aanwezigheid van de reservaat-schaduwstaat maakt het allemaal extra ongemakkelijk, en slim bizar. Het land dat niet bestaat, van het volk dat werd uitgeroeid. Opnieuw, meer suggestie dan werkelijkheid, maar toch wel een slimme touch. Ik hoop dat de makers nog een paar vervolgen maken. Een universum in elk genre. 'I study man, but I prefer not to be with him.'

Lazzaro Felice
'Wolf of geen wolf, de haantjes ontbreken.' Fijn werk van Alba en Alice Rohwacher, wederom. De Firenzische zussen zoeken het dit keer in een meer klassieke vorm, en bereiken die dan ook nog via een paar traditionele schijnbewegingen. Paradox! Eerst oogt Lazzaro Felice als de archetypische Italiaanse plattelandsfilm. Sappelen in totale armoede, slechts het slachten van een beest ontbreekt. Ik mag dat type graag, maar verwacht meer van Rohrwacher. En zo geschiedde. Lazzaro is niet voor niets gezegend met die naam. Hij lijdt op katholieke wijze. De scene waarin hij koortsig in het hok dat huis heet, door ieder familielid wordt aangeraakt, is bekeringswaardig. Het maankind leeft ook zonder mirakels in een wonderlijke omgeving. De troefkaart komt uit de mouw wanneer een mobieltje afgaat, weg fifties! Wanneer Lazzaro zijn Lazarus-ding doet (zo voor de hand liggend en toch zo schokkend) ontvouwt zich een parabel – politiek met mens en dier, en de bij-bel bij de hand. De wending werkt fabuleus, maar zoals voor iedere parabel geldt, heft het de magie ook op. Zodra het duidelijk is, moet het ook klaar zijn. Rohrwachter raakt al te verliefd op haar ideeën. Doordat de punt steeds gemist wordt, wordt de pointe van het surrealisme ook minder. Een groot probleem is dat niet. Vastzitten heeft zowel wat tragisch als wat moois. 'Ze kan haar kont niet bewegen.'

The Endless
Dan toch maar de Ludo-volgorde. :) Erg leuk mysterie met een goede combinatie van broers. Laat de dingen lekker onverklaarbaar. Niet een film die me nu heel erg aan het denken zet maar juist de ervaring zelf is. En ja, ik voelde de Boards of Canada-vibes ook (gaat de goede kant op met de indie soundtracks de laatste jaren.) Verfrissend.

wijs :P

het einde had wat cynischer gemogen voor mijn gevoel. Maar die caleidoscopische visuals en lava-torens, de bom. :-)

Vive l'Amour
'Ik kwam via de deur naar binnen.' Wegdroomfilm in de goede zin des woords, niet naar iets anders, maar richting de film zelf. Een niet-wereld die verdraaid veel op de wereld lijkt. Tsai Ming-Liang registreert scherp hoe onze samenleving automatiseert en anonimiseert. Iedereen (be)studeert, niemand doet, de camera's kijken toe. De Taiwanese regisseur volgt een stille driehoeksverhouding. Dame uit makelaarsland valt voor jongen van de zwarte markt. Een 'kantoorknecht' observeert en onaneert. Aan vervelende baantjes ontsnappen blijkt niet zo gemakkelijk. Het stille schaduwspel van de liefde wordt in een eerste, rustige seksscène gespeeld, vol van navoelbare huid op huid. Belangrijker dan de vele wanhopige pogingen tot de-automatisering van het eigen leven – zelfs het ophangen van reclameborden krijgt voor even iets erotisch – is de opmerkelijk rake analyse van de huidige tijd. Ligt het kapitalisme in Taiwan 25 jaar voor? In elk geval is de zeitgeist al in alles aanwezig, van workouts tot foodtrucks, en de huizenbubbel. Allemaal zelf-wekerij, rimpel voor rimpel. Bijna zonder tekst legt Tsai de pijnpunten bloot. Spreken heeft weinig zin. Ik denk zelf(s) dat er een tachtig minuten cut mogelijk zou zijn waar ook het Laatste Woord uit geschrapt zou zijn. Een massa aan stads-eenzaamheid, van het bankje zonder troost. Geen genade. 'Te koop'.

Newness
'Maybe love is not enough.' Afzetter van het jaar. Ik moest 'm in blokjes van twintig minuten doorworstelen. Toch interesseert het swipe-onderwerp me wel, de ADD van onze samenleving, allang door Lasch gesignaleerd. In Amerika lijkt het nog een tandje erger, matchen op Tinder is daar echt enkel DTF. ('En door', zouden Nederlandse dames dan zeggen.) Intimiteit? 'Ho', maar. 'We kinda just met.' In de film 'vinden' twee irritant mooie mensen elkaar. Hij met grote ogen en lege konijnenblik. Zij met Bjork-accent en het gezicht op standje verontwaardigd. Urenlang bekken de twee elkaar af, gefilmd in een Barry Hayze. De shady visuals weerspiegelen de aswolk van zelfkwellende 'wat ben ik zielig'-weemoed. Nog veel irritanter dan Bokkeh (die hadden recht tot klagen). Enige tijd brengt men relatietherapiehandboeklessen in praktijk. ('I want a threesome'.) De eindeloze onderhandelingen vervelen, al zijn er wat waarheden te vinden. Een open relationship is oké, maar 'friends are complicated'. Oftewel, helemaal niet open. Of wat te denken van deze: man biecht een moeilijk verhaal op aan een bekende, ze heeft er zelf naar gehengeld. Zij bemerkt plots de friendzone. 'I don't think I'm the right person to tell...' Op het laatst zweemt na Tinder de even tijdelijke kinder-oplossing. But that's another movie. Thank God. 'You said that so sad.'

天然コケッコー
Nobuhiro Yamashita (van Linda Linda Linda en Tamako in Moratorium) verfilmde een populaire manga over de jeugd op het platteland. Dat ziet er jaloersmakend mooi uit. Vijf meisjes en een jongen van uiteenlopende leeftijd vormen een complete school en krijgen op een dag een nieuwe leerling, Hiromi, uit Tokio. Er lijkt de rest van de film niets bijzonders te gebeuren, iedereen doet zijn ding een beetje terwijl Soyo en Hiromi tergend langzaam een item lijken te worden. Er is een soort zijplot over de stoere moeder van Hiromi die ooit een relatie had met de vader van Soyo, maar niets wordt uitgespeld of tot een climax gebracht. Dingen gebeuren gewoon. Wellicht iets te lang voor zoveel eenvoud (hoe mooi ook gefilmd) al wordt de film kabbelend tot een fijn einde gebracht met een melancholische blik op een wereld die gaat verdwijnen.

The Parallax View
Zo'n ontzettende thuiswedstrijd dat ik er lange tijd van overtuigd was dat ik hem al had gezien. In zijn ongegeneerde overdrijving de Ultieme Amerikaanse Paranoia Film (al was Pakula's volgende film All the President's Men in zijn realisme beter en spannender.) De film doet heel veel goed: de cinematografie is echt jaren '70 Hollywood vakwerk en Beaty doet weer heel bescheiden zijn domme dude ding, wat perfect werkt want een iets slimmere figuur had zijn lot zien aankomen. Het is een mooi sfeerbeeld van Amerika in die onzekere jaren maar schiet ergens teveel door, de bad guys zijn net te perfect en komen overal mee weg (wellicht om de boodschap goed er in te rammen.) En de veelgeroemde Paralllax-scène kwam op mij wat ouderwets over (iedereen weet nu wat je probeer te flikken door beelden zo te mengen.) Maar ergens voorbij de cynische simplificatie ook een waarschuwing over wat er gaat komen: die hele geestdodende mix van bedrijven, architectuur, psychologische tests, media, computers. Beaty laat niet voor niets in begin achteloos de term 'future shock' vallen.

bizar kan me er eigenlijk niets van herinneren. Die film valt zo samen met Amerika dat ie in een void van realiteit dondert wellicht. (Benieuwd naar 天然コケッコー )

Love & Pop
'There are people whose fathers have changed twice.' Bijzondere film, al is het maar om hoe een doodgewoon onderwerp, bijzonder ongemakkelijk wordt gemaakt. Het is examentijd voor vier Japanse scholieres. Op het oog hebben ze het coming of age-leventje van iedere zeventienjarige (heldin). Lekker aan de wandel, pubervragen, puberdrama's. Maar dit is Japan, waar de dingen altijd net even anders kunnen (en mogen) gaan. Het fenomeen 'play-date' doet zijn intrede. Misschien lag het aan de Franse soundtrack (Debussy! Satie!), de bespiegelingen over tijdsverloop (Ri-Coeur!) en de ultra-subjectivistische shots (Marker!), maar zelfs het woord play-date, kieperde alweer luikjes richting Tati open. Playtime, date time. De meisjes gaan met weirdo's op stap en de kijker krijgt het allemaal zonder voorbehoud te zien, vanuit alle hoeken en standen. Upskirts passen nog bij de uniformen, maar wat te denken van de bijzonder antropomorfe POV-shots? Het bord spaghetti kijkt mee, en gaat naar binnen. Op zoiets zou Gaspar Noe (nog een Fransoos!) nou nooit komen. Tijdens goedmoedige momenten neigt het naar een Beastie Boys-videoclip. Later worden de druiven zuurder. Ik werd er een beetje verdrietig van. Ook bij mij kwam die camera dus binnen, onaangenaam diep. 'We gaan de film niet kijken, we gaan alleen maar de Videoland-schappen af.'

The Saddest Music in the World
''Don't tell me you live here and you don't know it.' Een groot fan van Guy Maddin zal ik nooit worden, dat kan met zekerheid worden gesteld wanneer zelfs de hulp van grootheid Kazuo Ishiguro hem hier niet redt. Die dekselse hyper-epileptische editing ook altijd. Toch is The Saddest Music wel anders, meer plot-gericht. De retro-beelden-tombola verwordt hier tot vrolijke satire op showbizland. In tijden van depressie houdt een Canadese stad een Spel zonder Grenzen, een Pop World cup (iets voor de blogosphere). Wie maakt de zieligste muziek? Zoiets moet de bier-omzet ten goede komen, denkt Isabella Rossellini. Noem het kijk- en luistergeld in natura. Door haar aanwezigheid – plus die van een ziener-dwerg – piept Lynch snel tevoorschijn. En dan heb ik het nog niet over het lollige lichaamsdelen-motief. In de surreële stijl van Boelgakov verzamelt de wereld zich voor een ijskoude musical performance. The American Ambassador of Sadness weet daar wel raad mee. Te gniffelen valt er genoeg, en van charmante, plotse kleurmomenten (in een zwart-wit stemming) krijg ik zelf ook bierbenen. Wat ontbreekt, is goede muziek. Wellicht postmodern bedoeld, maar geen van de liedjes maakte mij verdrietig. Dan rest humor op hoge pootjes, wegtrippel-end richting verveling. 'We don't know if he's in a coma, or just very,very sad.'

Die film valt zo samen met Amerika dat ie in een void van realiteit dondert wellicht.

LOL. Het is zo'n rare film, ergens te flauw maar ook weer lekker grimmig. Zoals je ooit schreef Antonioni is nooit ver weg, een soort comic Antonioni eigenlijk.

Ach ja, Love & Pop. Heel speciaal en ik vermoed veel te weinig gezien.

schijnbaar ook alleen in een verminkte versie (zelfs qua beeldkwaliteit) op dvd uitgebracht... (Love & Pop)

Cléo de cinq à sept
Nouvelle was het al niet meer, maar dat vague viel me mee. Heb me prima vermaakt, nog maar een paar van deze Varda bekijken.

Possum
Britse horror, over een man die worstelt met demonen in de vorm van een enge pop en een koffer, met muziek van BBC Radiophonic Workshop, hoewel geen vroege synth- en tape-experimenten wel een bijzonder aspect van deze film.

Hevi reissu (Heavy Trip)
Finse metalhumor, beetje cliché en erg light weight en ondanks de legit shirtjes ook veel dingen waar ik me als metalhead een beetje aan ergerde („luister naar de blastbeat” … dat is geen blastbeat!).

Zombie Bloodbath
Super low budget zombiefest. Kan nog wel enige bewondering opbrengen voor de dedication van de makers maar toch écht geen goede film.

Blackaria
Franse sleazy neo-giallo, die dingen goed doet (mooie vrouwen, goede fx, meestal goede muziek) maar ook dingen fout (lolliesabbelende inspecteur die alles even samenvat, rare editing en cameravoering en beeldkwaliteit). Maar goed, Amer was ook een aardig begin.

soms (heel soms) ben ik benieuwd hoe je überhaupt van het bestaan van Zombie Bloodbath weet :P

A Simple Favour
'I'm gonna have to slap the sorry out of you.' Helikopterouder meets queen bitch, in deze serieus spannende satire. Het kan vanaf het begin allerlei kanten opgaan, het gaat ook alle kanten op, en toch heb ik nog wat wegen gevonden om over te mokken. De seventies chique intiteling is bijvoorbeeld overbodig, of men had Pink Panther in moeten huren (cat fight!). Vlogster Anne Kendrick doet als weduwe alles voor haar kind. Op het schoolplein treft ze de Madonna-achtige Blake Lively. Die doet alles voor zichzelf. Een match in heaven derhalve, en een moord hangt al snel in de lucht. Ik ging helemaal voor een Fincher-parodie. Probleem. Hoe meer wendingen, hoe minder de komedie werkt. (Is een echte komedie een eenbaansweg?) De film gelooft teveel in haar eigen drama. Stel je voor dat het scenario zichzelf had geconfronteerd met de onzin van de twist-rollercoaster. Nu gebeurt dat pas in de (wél leuke) aftiteling. Had men bijtijds de meta-weg gekozen, dan kon het een soort Adaptation worden, verdachtmakingen over en weer, bovenal aan op moord beluste scenaristen. De one-liners over kids met 'play dates' blijven echter het doel raken. Ik kreeg als teetotaller trek in alcohol. Corecte mom vibes dus. Vervang de kut door augustijnse boom. Poëzie van het schoolplein. Voor je het weet zit je 'ballsdeep in my best friend'.

Megane
'Wanneer je je verdwaald begint te voelen, nog een paar minuten doorrijden.' Meesterlijk spel met Japanse clichés. Ik snap de veelal negatief gestemden recensenten best – Kamome Diner kriebelde – maar ze zaten er hier naast, door niet te zien hoe juist het cliché-gebruik, op een volkomen open en achteloos vertrouwen in eigen tempo en stijl spreekt. Aan een Japans strand keert ieder jaar de Aardmoeder terug, die te midden van real life Ghibli-landschappen de lente doet beginnen. Een gastloos hotel vult zich met mindfulness. Alles dat je met aandacht doet, kan niet hermetisch meer zijn, want je opent je er juist dan voor. Er wordt gekookt en geschranst, en 'geschemert'. Langzaam kruipen de mensen uit hun schulp van een zelfgezocht vakantiemoratorium. De camera zweeft er als een wolk boven, signaleert hoe eenvoudige metaforen (weg van het kapitalistische hotel!) voorbij het 'conceptu' richting einder kringelen. A la recherche du temps qui passe. Elke opmerking wordt belangrijk. Een terzijde als 'there are no cute boys in my class', is niet alleen niet waar het eerst op lijkt, maar daarna ook nog meer dan dat wat het wel blijkt. En net als de laatste akte een overbodige dreigt worden, in een aangename overpeinzing van het Niets, dondert Alles de diepte in, die van de azuurblauwe oceaan. Wat een gedicht, wat een mysterie. 'Mir ist bewusst was Freiheit bedeutet.'

Wat een gedicht, wat een mysterie.

[op fluistertoon] Wat een film!

soms (heel soms) ben ik benieuwd hoe je überhaupt van het bestaan van Zombie Bloodbath weet :P

Komt langs op My Duck Is Dead. Daar vind je ook zaken als Dickhole Antfarm (maar ik heb m'n tax wel bereikt, qua Bill Zebub).

Elizabeth Harvest
Echte eye candy met mooi uitgelichte interieuren, droomsequenzen en stylish camerawerk en outfits. De soundtrack (van Rachel Zeffira van Cat's Eyes) is ook zeer deftig. Had wat mysterieuzer uitgewerkt kunnen worden, het mysterie wordt al vrij vroeg uitgelegd. Maar puur esthetisch fraai genoeg om dat op de koop toe te nemen.

ahh ja Duck is Dead. al een tijd niet geweest (vermoedelijk goed voor mijn nachtrust)

[op fluistertoon] Wat een film!

:-) bizar dezelfde recensie ook van ons beiden. Net nonnen in een klooster.

High Life
Claire Denis doet een gooi naar Euro SF glorie. Robert Pattinson (en een onherkenbare Andre 3000 van Outkast) gaat zijn Twilight partner Stewart achterna richting de arthouse als veroordeelde gevangene die de kans krijgt om met lotgenoten richting een zwart gat te reizen. Heel tijdig gezien de eerste foto ooit van het fenomeen. Hier trouwens best realistisch nagedaan (in tegenstelling tot veel van de natuurkunde.) De claustrofobie en de verveling van het ruimtereizen wordt prima neergezet alhoewel me dat als kijker ook wat ongedurig maakte (ik zat maar te draaien in de bioscoopstoel.) Pattinson blijkt met een babydochter opgescheept en in terugblikken komen we erachter hoe dat is gekomen. Juliette Binoche doet het verplichte arthouse kinky ding in een soort masturbatiekamer en is verder als semi-geflipte scheepsdokter bezig met een compleet nutteloos broedprogramma. Het einde is wel aardig maar ook niet meer dan dat en verder weet ik het niet zo goed. Ik vermoed een grote metafoor, maar daar hou ik sowieso niet zo van. Wel een prima soundtrack voor een sciencefictionfilm.

What We Do in the Shadows
Mockumentary over Nieuw-Zeelandse vampieren, geregisseerd door Jemaine Clement en Taika Waititi die meteen ook twee van de hoofdrollen op zich nemen. Waititi is altijd goed voor droge humor en gaat dan ook geduldig alle vampierclichés af. Echt leuk wordt het als de groep samenwonende meesters van de nacht het nachtleven van Wellington induiken. Amusant, maar Waititi is op zijn best als hij de melancholie van het loserdom opzoekt (Eagle vs Shark) en dat is hier compleet afwezig. Wel een schattig einde trouwens. Film is alweer 5 jaar oud maar in zijn algemeenheid is het genre mockumentary inmiddels wel played out en niemand gaat C'est arrivé près de chez vous ooit nog overtreffen.

ships.. Claire Denis valt tegen :o Ik zal 'm in het najaar toch nog wel kijken.

Wel gegniffeld destijds om die Shadows. Eagle vs Shark maar eens noteren.

Ik zal 'm in het najaar toch nog wel kijken.

Doe maar, ik kijk het natuurlijk voornamelijk vanuit het persepctief van de fundamentalistische SF-liefhebber. ;) Ik lees ook veel enthousiaste verhalen van mensen die blijkbaar wel een klik hadden.

未来のミライ
Mirai de laatste van animeheld Hosoda draaide eenmalig in EYE dus meteen toegeslagen. Vanaf het magnifieke beginshot van Yokohama voelt het weer als een warm bad. De 4-jarige Kun krijgt te maken met een zusje en dat trekt hij maar matig. In een geweldige huis dat zijn vader heeft ontworpen bevindt zich een binnenplaats met een boom die hem op een gegeven moment toegang geeft tot een fantasiewereld waar hij allerlei bekenden tegenkomt in andere gedaanten. Dat levert naast grappig scènes ook een ontmoeting op met zijn stoere overgrootvader. En even wordt het wat engig dankzij een welbekende kinderangst. Zeer vermakelijk weer, niet zo goed als zijn beste films maar met een fijne familiemoraal en vooral buitengewone animatietechniek ("Jongens, wolken kunnen we nu wel. Dit keer wil ik realistische sneeuw proberen!") goed genoeg.

http://i67.tinypic.com/23vkoyt.png

Snif. Bibi Andersson (1935 - 2019)

de coolste :-)

Benzinho
'Ik eet niet en ik krijg geen straf.' Bjorn van der Doelen spreekzingt er een mooi liedje over. De pijn van een moeder wanneer haar niet-volwassen zoon voor de sport het huis uitgaat. 'Ik weet ge hebt elke dag gehuild.' Tijdens het Braziliaanse Benzinho treurt moeder continu om haar nog niet vertrokken eerstgeborene, die naar Duitsland mag voor de handbal. Haar pijn is Freudiaans, zo benadrukt de film minstens twee keer. Mama verhaalt hoe juist deze eerste zoon (altijd de 'benzinho') de enige was die uit haar borst wilde drinken. Later liggen de twee innig tezamen op zee. Terug naar de geborgenheid van het (vrucht)water. Net als in het verwante Roma vormt het element water een belangrijk motief. Ook het aftandse huis van het gezin krijgt er mee te maken. Het zijn de tranen van de middenklasse. Niet arm genoeg om enkel met overleven bezig te zijn, niet rijk genoeg om de schouders op te halen. Nu is er enkel de droom van Verbetering. Ondanks bovenstaande psychoanalyse blijft het gedrag van de moeder daarom toch wat moeilijk te geloven voor deze oudste zoon. Waar de Little Miss Sunshine-achtige bijfiguren doen glimlachen, wordt zij almaar vermoeiender, meer minpunt dan hoofdpersonage. Interessant in dezen: hoofdrolspeelster Teles is de ex (!) van de regisseur. Toch een afrekening? 'Ik ben boekrecensent geworden.'

Mary Shelley
'May I practice upon you Mary?' De schrijversbiografie blijkt weer een stuk lastiger dan die van de schilder. Gekriebel op pagina's voldoet visueel zoveel minder, daarom hier maar afgedaan als een trailer zeker. Anderzijds zou zich de toch al gecreëerde verhaalwereld kunnen openen, opdat Kafka in een Kafka-bureaucratie belandt. Niets van dat alles bij (in, en met) Mary Shelley, een film die al zwelgend de politieke gender-kaart trekt. Niet zonder reden, want ondanks haar grootsheid wist ik belachelijk weinig van haar. Rond haar achttiende (!) schreef ze haar meesterwerk. Daarvoor (!) en daarna kreeg ze kinderen, die ze (steeds) overleefde. Iets dat niet gold voor haar vroeggestorven moeder, Mary Wollstonecraft. Elle Fanning speelt de junior schrijfster als een feeëriek elfje. Ze brengt mimiek-masterclasses in de praktijk. Afzonderlijk klopt elke emotie helemaal, maar de overgangen zijn wat bruusk. Bestseller-fan Mary 'elopet' van de ene in de andere situatie, met de evil stepmother als opper-cliché. Een goede familiefilm zit verstopt in de relatie met haar stiefzus. Mary & Claire samen in een menage a trois met dezelfde man. Het kan de biopic niet meer redden. Precies op de helft, werkelijk op de seconde, krijgt Shelley het idee van haar leven. Dat is schrijven volgens het boekje. Zonder eigen stem of 'espiritu'. 'The public just has no interest in the truth.'

Edgar Wallace - Der Teufel kam aus Akasava
Er is zo'n anekdote over Jess Franco dat hij wanneer hij twee films gefinancierd had gekregen kosten bespaarde door dezelfde cast, crew en lokaties gebruikte voor die twee films. Als het even kon probeerde hij er dan nog een derde tussendoor te sneaken, waardoor niemand meer kon volgen waar ze nu eigenlijk mee bezig waren. Deze film lijkt zo'n derde, gedraaid tijdens de zeer geslaagde Vampyros Lesbos en She Killed In Ecstacy, met Horst Tappert, uiteraard Howard Vernon en zijn tragisch overleden muze Soledad Miranda. Een incoherent ratjetoe, met Miranda als enige attractie die het nog enigszins het bekijken waard maakt, if you're into that kind of thing.

Penn & Teller Get Killed
Schoenmaker blijf bij je leest. Dit vehikel voor het anarchistische goochelduo is vooral een pijnlijke mislukking.

Deze film lijkt zo'n derde

Ha, ha...mooi dit.

ha!

Infinite Jesst!

Final Cut: Ladies and Gentlemen
'Once upon a dream.' Meme-ig en enig maakt een Hongaar een film van films, als een quilt. Reeksen aan cinema blijkt het verhaal steeds hetzelfde. Boy meets girl. Obstakel. Overcome. Het evenwicht tussen geniaal structuralistenspel en belachelijke deconstructie is wankel, maar wordt gevonden. Altijd maken de sterren dezelfde gebaren, dezelfde moves, in honderdvoud hypnotiseert dat niet alleen, het doet ook peinzen over de imprint in the brain (het discours!) die film oplegt. Zo, en niet anders, wordt het spel der liefde gespeeld. Het meisje schittert cerebraal en onbereikbaar en vlucht dan weg. De man moet erachteraan, de jager zijn. 'I'm a nice man.' 'No you're not.' Veel van wat langsschiet is de cinefiel – en zelfs de gemiddelde kijker – wel bekend. Om rechten bekommerde Pálfi zich niet. Een paar momenten uit de ADD-tombola maken (her)benieuwd. Ik zie een donkere man met een paardenstaart een stripclub binnentreden. En wat een autoriteit heeft All About Eve ineens! Nog mooier – de waarheid van de loner: 'It is a good viewpoint to see the world as a dream.' Meestal gaat het niet zo diep. Dat hoeft ook niet. Movie talk is girl talk. De mash-up van gegenderde bodies. Dames en heren, uw rolbevestiging. Na afloop zette ik Rage Against the Machine aan (hier ook aanwezig.) 'Something's, like, crossed over in me, and I can't go back.'

Grans
'Wat is dit?' 'Raad eens.' Ja, daar had doorgesijpelde info me mooi te pakken. Iets over een lilluk wijf, een lonely security guard. Dat wijst toch op een standaard handelingen-arthouse. Wanneer de vrouw dan in het openingsshot ook naar een Liverpool Seaways ferry staart, ging ik gemakkelijk zitten voor die Lisandro Alonso-nikserigheid. Maar wacht, die kop van het hoofdpersonage. Lijkt dat niet op een... (Het zou een spoiler zijn.) Inderdaad, Oscargenomineerde gezichtsprotheses. Niet alleen de actrice, alles wordt hier een beetje smerig(er) gemaakt. Het eten, het bos. Een hondenleven. Sniffend op zoek naar surrealisme. Het buiten-menselijke, boven-natuurlijke, binnen-geslachtelijke schittert in een zo gewoon mogelijke setting. En dan steeds een tandje of twee opschuiven, verder dan iemand als Gijsen ooit durfde gaan. Hij was teveel alfamannetje. Grans combineert (gen(d)ereert!) de Zuid-Amerikaanse tentakelporno van La Region Salvaje met Let The Right One In. De vrouw ontdekt zichzelf, en de liefde. Overschrijdt grenzen die ze nooit kende. 'Du wete, du will.' Hoewel het ritme van de film rommelig raakt, blijft het een geniale draai aan een Noordse mythe. Ben benieuwd of de Amerikanen dit keer een remake gaan maken. Daarvoor lijkt het me toch net iets te geaborteerd-geperverteerd. 'Ze komen op gezette tijden uit me.'

Now here's a useful list …, zeker nu ik nog een werkend NF-acct heb … :)

ha! :D

wat een site. Eigenlijk is alles wat ik daarvan heb gezien op zijn minst de moeite waard. :-)

Weet ik nu ook waar ik Un Homme Qui Dort vandaan moet halen.

Oh! [decadente snob]Wel in .rar, in delen[/decadente snob]

illegaliteit is extra lekker als ze het moeilijk maken :P

Slow is hier echt wel langzaam. :(

海街diary
Ook wel Our Little Sister. Kore-eda is een beetje de vaste arthouse Japanner geworden wiens films daadwerkelijk op televisie worden uitgezonden. Prima, want altijd interessant, maar ook enigszins kortzichtig gezien de cinematische rijkdom van het land. Maar goed, mooie film weer, keurige shots vol treinstations, eten, veranda's en huisaltaars. Kan er nooit genoeg van krijgen*. Drie zusters nemen een tiener halfzus op en dat gaat helemaal prima. Geen tragedie halverwege, of ander onrecht, waar we als kijker in het Westen toch echt voor zijn geprogrammeerd. Heerlijk, dat het ook zo kan. Sereen en menselijk (en iets te lang voor wat het is.)

* wat me wel deed afvragen of ik deze film uit een ander land zo makkelijk had geaccepteerd.

Klute
Pakula, meester van de paranoia, suggereert hier heel veel en zolang niet duidelijk wordt wat er aan de hand is, voelt het het heerlijk beklemmend en ongrijpbaar. Zodra duidelijk wordt wie de slechterik is, blijkt het allemaal wat te gewoontjes. Wel jammer ergens, want hier wordt met prachtige shots en veel schaduw een heerlijk sfeertje neergezet, Antonioni in het Oude New York. Winning. Mooie complexe rol van Jane Fonda. Een fijne film om naar te kijken (en luisteren) maar achteraf twijfel je of je niet naar een prachtig uitgevoerde illusie hebt gekeken.

Bree! :-)

Met die Kore-eda's, ik ben altijd aangedaan, en tegelijkertijd ook snel weer ongedaan.

Morning Patrol
'Blijf weg van cinema's.' Een lekker aftandse VCR-rip doet hier al zwabberend het halve werk. Het brengt de kijker in hogere, heilige synth-sferen, onuitwisbare Nostalghia. Een vrouw verzorgt de Tarkovsky voice-overpeinzing. 'Those images can never be dissolved.' Ze dwaalt door een boze droom, die het leven blijkt. 'Onze wereld is nu een graf.' De postapocalyps in het Griekse hinterland lijkt soms op Malle's meesterwerk Black Moon. Misschien komt het door het kinderlijke element. Een speelgoedautootje rijdt door een verlaten huis (zoals de vrouw zelf later door de verlaten stad zal rijden). De piano blijft deze distorsie-distopie echter onbespeeld. Morning Patrol is nog vele malen radicaler dan Malle's SF zonder Fx. In dit minimalisme rest van Blade Runner slechts regen. En een zeer linguistische film waar de eerste driekwartier niet eens 'on screen' wordt gesproken. Filmhuis-hermetica kun je altijd aan de Grieken overlaten! Voor de meta-punten knipperen oude tv's. Hollywood-helden beginnen de vrouw te spiegelen. Of zij hen? 'And I, in some wonderful way, lost myself.' Op een warme vollemaansavond bleek de concentratiegraad hier vereist, een tandje te hoog te liggen. Film kijken... Is gevaarlijk. Zo merkt ook de vrouw. De Bergsontijd verstrijkt dan nog sneller, omhuld in film. Vandaar het fantasie-Hollywood einde. 'Is dat niet hoe het begint?'

The French Lieutenant's Woman
'She will not be moved.' Met een beetje hulp van Harold Pinter vindt Karel Reisz zichzelf hier begin voor even bij de tijd terug. Deze period piece begint lekker meta, met een filmcrew, en zal eindigen op een feestje van diezelfde cast. Lange tijd voegen de film in film-momenten echter maar weinig toe. Het zijn er ook weinig, alsof Reisz stiekem toch veel meer voor het klassieke hoofdverhaal wilde gaan. Bijna vanzelfsprekend spiegelen de twee lijnen elkaar. Irons en Streep vertolken niet alleen een liefdespaar in crisis, ze paren zelf ook een overspel-crisis bij elkaar. Vooral Streep is op dreef, zeer erotisch, knap koel (en koel knap) gesloten. Als zwarte 'weduwe' op de pier behaalt de film haar meest roegiaans woeste hoogten. Ook de schurende erotiek van Jane Campion is dan niet ver weg. Begint de zelfhaat met de depressie of de depressie met de zelfhaat? De wenteling in het slachtofferschap ontstijgt zo'n kip of ei-kwestie. 'Pray control yourself.' Mocht Reisz de credits verdienen, dan valt te zeggen dat twee goed geacteerde hoofdrollen (met kundige acteursregie) nog geen al te beste film hoeven op te leveren. Overkoepelend blijft wel leuk hoe ondanks de meta-interjecties – waarvoor ik Pinter verantwoordelijk houdt – uiteindelijk alles stijlvaste (en vasthoudende) degelijke stijl ademt. Een Britse film? Chique klasse over klassen. 'But that is our last scene.'

Op een warme vollemaansavond bleek de concentratiegraad hier vereist, een tandje te hoog te liggen.

Gna, gna. Ja, dat was me een fraai staaltje Euro-SF.

Ik dacht echt dat het woordloos (minstens wat betreft het hoofdpersonage) zou blijven

Mooie scene ín de cinema ook.

부산행
Die horrorfilms gaan er ook steeds beter uitzien. Deze Koreaanse zombiefilm (internationale titel: Train to Busan) is superslick. Workaholic pa zit tegen een scheiding aan en brengt met tegenzin zijn dochter naar haar moeder in Busan. Net op het moment dat de zombie-apocalypse uitbreekt. Ook in de trein. Er zijn een paar goede vondsten en schrikeffecten. De gore houdt men erg binnen de perken. Twee uur is wel veel zombie-gehannes dus de aandacht verslapte een aantal keer, terwijl het einde lekker chaotische en spannend is. Ook erg van de Romero-school in wie er het loodje legt van de hoofdpersonages.