Filmforum

lol.

American Animals
'If this is how Spencer remembers it, let's go with it.' Heistfilm, sheistfilm. Wie fopt wie, en met wiens instemming? American Animals goochelt met een gedeconstrueerde vertelling. Dat is altijd fijn, presents inside multiple pasts. Vier gozers bedenken een overval, en voor ze het weten, voeren ze 'm uit, en bestaat deze film. De werkelijke overvallers, staan er namelijk bij, en kijken hoe de acteurs het doen. Mooie gimmick, en met veel goede wil een betrekkelijk lichtvoetige uitvoering van In Cold Blood. (De moeder aller Amerikaanse crime reconstructies, en trouwens evengoed een werk met darwineske ondertonen). Wat wil het geval? De jongen pogen een paar oude boeken uit een bieb te gappen 'I have the Darwin.' Ze bedenken een Sabotage-snorren-vermomming, en gaan aan de slag. Valt dat even tegen. Een robbery plannen aan de hand van films (want zo uber-meta gaat dat dus!) is nog leuk, maar improviseren 'on the set'... Dat blijkt andere koek. Ondertussen peinzen de talking heads over hun lege levens. Het idee voor een overval 'om nog iets van hun avond te maken'. De sfeer heeft wat van bildungsdrama's als A Guide To Recognizing Your Saints, al kan dat door de New York Groove komen. En net toen ik dacht, iedereen spreekt hier, behalve de ware grenswachter. Spreekt ook zij. Gelukkig maar. 'I think it's a dangerous line to cross.'

Thunder Road
'I don't know if I can keep going.' Een ongemakkelijkheden-komedie met arthouse-geweldseinde, twee dingen die ik nooit zo goed trek, behalve dit keer. Thunder Road verbijstert vanaf het pathetische begin. Beeld u Herman Finkers in, on speed, op een begrafenis, met een knalroze ghettoblaster. 'A frameable moment.' In het dagelijks leven werkt hij als agent, en daarmee staat snorremans in de autistische cop traditie van L'Humanite. Waar Dumonts film urenlang huiveringwekkend voortschrijdt, wordt de weg der ellende hier verlicht door offbeat komedie. 'In my culture we do that.' Door de droge humor lijkt het soms op de wereld van David Gordon Green, al heeft die dit niveau jarenlang niet gehaald. Thunder Road's overijverige, opdringerige agent draagt moeiteloos de film. Figuurlijk loopt hij continu op de tenen – als een ballerina, moeten we dan toch grappen – hij zit immers opgescheept met moeder's dansschool. Heel fraai blijft er een hoop familieshizzle onbesproken, in het vage, en dat is goed voor een film zoals deze, onverwacht. Een ding is echter glashelder, hoofdrolspeler Jim Cummings geeft zich helemaal. Thunder Road is zijn pet project. Hij deed zowat alles (waaronder de regie). Hij en zijn film hebben het liedje niet nodig. Cummings is The Boss. Met een lach, en liters tranen. 'I kissed the vacuum cleaner.'

Even terzijde voor alle filmliefhebbers, er staat een mooi interview deze week in Humo met Sergio Morricone.

niks terzijde, dat is gewoon on topic ;-)

https://www.npostart.nl/2doc/14-01-2019/VPWON_1286533

(voor de wielerliefhebbers dan weer deze docu over David Millar, met een einde dat volgens mij op Beau Travail alludeert)

シン・ゴジラ
Nooit echt geïnteresseerd geweest in Godzilla-films. Man in een monsterpak trapt stad in elkaar, so what? Maar ja, Hideaki Anno (Neon Genesis Evangelion, Love & Pop) geef ik toch maar een kans. Goede zet, want die maakt natuurlijk niet zo maar een monsterfilm. Een deel is een overduidelijke kritiek op de Japanse bureaucratie en die wordt echt lekker droog en uitgebreid in beeld gebracht. Wanneer hij dat uit zijn systeem heeft gaat Anno over op diepere collectieve angsten die onderdrukt worden: de oorlog, Fukushima en een minderwaardigheidsgevoel in de internationale politiek, met name tov de Amerikanen die ze eigenlijk niet kunnen uitstaan. Prima. Oh ja, Godzilla, die zit er in het begin wat levenloos uit maar na wat mutaties is hij bad ass en gaat hij lekker los op Tokio wat met een zekere schoonheid in beeld wordt gebracht. Sowieso, vrij goed gefilmd, met weer flink wat innovatieve shots. Mooi, grimmig eindshot ook. Veel bekende koppen weer, waarbij de underground met o.a. Shinya Tsukamoto en Mikako Ichikawa niet wordt vergeten (maar ik vermoed dat de scheidslijn underground - mainstream in Japanse cinema voor acteurs vrij dun is).

Revenge
Revenge-films zijn niet echt de plek voor subtiliteiten en Revenge vormt daarop geen uitzondering. Naast de gore (liters bloed) is er namelijk nogal wat toxic masculinity, op het ridicule af. Je krijgt in ieder geval wel zin in een afstraffing. De heldin is wel erg onverwoestbaar, niet erg realistisch maar het feit dat dat opvalt zegt misschien iets over de actiefilms met onverwoestbare mannen. Verder met veel panache gemaakt, coole elektronische soundtrack, dus ook best onderhoudend.

Skate Kitchen
Zo'n beetje aankeutelend drama van een opgroende skater chick in New York. En dat is gewoon best wel cool, al die stoere meiden op de straten van the Big Apple. Ook stoere muziek, vette beelden en je leert wat "being credit carded" is.

L'arma, l'ora, il movente (The Weapon, The Hour, The Motive)
Uitstekende giallo met een flagellerendenonnenscene die niet zal misstaan als backdrop voor een Electric Wizardconcert.

maar het feit dat dat opvalt zegt misschien iets over de actiefilms met onverwoestbare mannen

sharp! (no pun(t) intended)

エンドレス・ワルツ
Pfff, hier werd ik toch even in het nauw gedreven. Want, in wezen een geweldige film over een ontzettende klootzak die een getalenteerde vrouw sloopt. Ja, het is Endless Waltz, de biografische film over free jazz-saxofonist Kaoru Abe. Na de beginscène die niet veel goeds beloofd werd ik toch even richting "oh, dit is de Japanse Betty Blue!" geduwd. Maar al gauw blijkt het een veel grimmiger portret van een toxic relationship te zijn en dit keer blijft er niet iemand vrolijk over met de kat. De seks is gedenkwaardig en maakt optimaal gebruik van Leona Hirota's weelderige lichaam, maar de echte gedenkwaardige scènes zijn de crematie en vooral dat optreden dat Abe al spelend de zaal in komt lopen en met de band begint de blazen. Als je free jazz daarna niet begrijpt gaat het gewoon niet lukken.

hehe wop wop! of nee, toet toet, tiet tiet!
een van de meest WTF films die ik vorig jaar zag.

An Elephant Sitting Still
'The world is a wasteland.' Net geen vier uur lang stilzitten voor de kijker. Concentratie vereist, want de stemmen in deze film komen uit andere kamers, de beelden van ruggen, de dialogen met mensen in het vage. Zo lijkt het op een geradicaliseerde Hou Hsiao-hsien – dat zoiets überhaupt kan, is al een pre. Snoeihard, uitgebeend taoïsme. Al meanderend krijgen we een asgrauw beeld van China. Een land waar ze tegenstribbelende jongeren richting het internetcafé duwen, als het laatste afvoerputje voor depressievelingen. Eenmaal volwassen moet je carrière maken op de vierkante millimeter van je huis, eenmaal oud, slapen op het balkon van je kinderen. Niet zo vreemd dus dat alle personages op de rand van zelfmoord lijken te staan, met levens zo opgebrand als het stompje van een lucifer. De regisseur maakte er na de film zelf een einde aan... In de loop van zijn epos probeert een viertal mensen hun leven vergeefs een andere wending te geven, terwijl de slagen van Job blijven vallen. Soms letterlijk, want op een paar onrealistische 'actie'-scenes moesten de makers nog oefenen. Voor de rest levert iedereen topwerk. De oude man met zijn keu, de jonge meid met haar smartphone. Slachtoffers en schurken (en soms vice versa). Met als laatste lichtpuntje, de circusdroom. Kan daar dan iemand een lampje aandoen? 'None of your business. Just leave.'

The Other Side of the Wind
'We are in public domain.' Welles, der Unvollendete. Netflix vond (het/de) tijd om de honderden uren aan footage die Welles schoot voor zijn mafste project, enigszins zinvol te rangschikken. Wat aardig uitkomt, is dat het scenario altijd al meta was. Een film over het mislukken van een film. Zulke deconstructies bevallen de 'movie freak' snel, anderzijds lijkt het toch wel wat flauw en laat. Het resultaat is een variant op Hoppers The Last Movie. 'Our own movie. A real movie.' Hopper geeft zelf acte de présence, maar wie niet! John Huston vormt de kern van alle 'frentic' waanzin, als het monkelende wellesiaanse alter ego. Hij geeft een feestje, dat geen feestje kan zijn, want zijn film is niet af, en zijn belangrijkste acteur is verdwenen. Zolang het plezier overheerst, lijkt het op Shampoo, de ultieme Hollywood-film over Hollywood. Zodra de 'film in film' wordt gestart, verandert de zaak, in een onzuiver zaakje. 'They got wet. In the other reel.' De regisseur maakte een seventies nudie! Mijn gedachten dwaalden af... Welles (of zijn reconstructeurs) hervinden de kern pas, wanneer hij in zwart-wit een vader zoon-ode brengt, aan zijn eigen held. Shakespeare. Toeval? Welles was al niet meer bij de tijd hier, zelfs niet wanneer hij meta deed over een regisseur die niet meer bij de tijd was. 'A great deal of morbid conversation, I'm afraid, on unhealty subjects.'

een van de meest WTF films die ik vorig jaar zag.

Echt. Heb er nog lang over nagedacht (goed teken), sowieso die hele freejazz-scene in Tokio zag er fascinerend uit met van die kleine bars en clubs. Zijn zelfs wat vintage optredens van hem te vinden op YouTube.

Een biopic die ik wél de moeite waard vond. Wellicht omdat ik het verhaal niet ken maar misschien ook omdat het gewoon wat fantasierijker is aangepakt. Z'n vrouw was ook wel een fenomeen volgens mij.

[Cargo]
Eigenlijk dacht ik een zombiefilm te gaan kijken, maar dit is een zakenpief in een container die afgeperst wordt. Zo lowbudget dat zelfs de container cgi is. Maak dan een hoorspel, zou ik zeggen.

Velvet Vampire
Kleurige, lichtfeministische, vampierenfilm, vooral de droomsequenzen zijn de moeite.

The Ritual
Nog een in het "niet onaardig"bakje. Soort Bro Witch Project, ik las dat de cult in het boek black metalheads zijn en het trauma er ook voor de film is bijverzonnen. Too bad on both counts, maar de spooky Zweedse bossen en het monster zijn wel leuk.

Zijn zelfs wat vintage optredens van hem te vinden op YouTube.

meeste van zijn albums lijken er op te staan, maar ik moest er toch ehh beelden bij zien om het echt te waarderen.

Maak dan een hoorspel, zou ik zeggen.

lol. Het [ ] grapje is kinda of a highlight though.

Wildlife
'Did he say why he fired you?' Paul Dano debuteert als regisseur. Daarvan ook maar iets verwachten, neigt naar de voetbalmentaliteit: een goede speler moet een goede trainer zijn. (Een adagium dat in filmland gelukkig zelden in ere wordt gehouden.) Zoals zoveel regisserende acteurs schaamt Dano zich niet voor het tentoonstellen van zijn voorbeelden. In de eerste plaats Todd Haynes – alles ademt de tragische geslachtsgemeenschap der suburbia. Beter beviel me het camerawerk, met zorgvuldige shots die knipogen naar het oeuvre van John Huston. De mens gekleineerd in een grootse omgeving. De staat Montana schitterde recent ook al in Certain Women. Wildlife voert op die doodse plek een stel betuttelende en kibbelende ouders op. Hun mankind vormt het moeizame hart van de film. Een paradoxale puber, met een wijs voorhoofd en een domme blik. Vader Jake Gyllenhaal worstelt met het old boys network (hoe toepasselijk!) en met zijn springerige echtgenote Carey Mulligan. Zij is het die de film laat leven. Haynes had zich vast bedacht, en haar de hele film gegeven. Deze 'chute beauty' verdient onze sympathie en irriteert tegelijk. Alle geserreerde, bestudeerdheid van de boekadaptatie valt met haar weg. Valsheid, niet langer in geschrifte, maar in de brandende zin van het beeld. 'They call them the standing death.'

Zama
'Als we maar wat koude maanden hadden.' Europa in de wildernis, met de bekende trope(n) van mislukte decadentie. Een geradicaliseerde keeping up appearance. Zama en compagnie lopen met Kant-achtige pruiken door de Paraguyaanse jungle, wanneer ze niet per stoel worden rondgedragen. 'Miron!' Door de absurditeit, en de setting, dacht ik vlug aan Lucrecia Martel's mede-Argentijn Lisandro Alonso. Diens Jauja is verraderlijk goed blijven hangen. Hoofdpersoon Zama wil alleen maar weg (zwemmen), maar wordt gedwongen samen met zijn conquisitadors (pardon, corregidors) loco te gaan. Het nieuws loopt in de outback zelfs achter op de verpakking van Buenos Aires. Wat is nieuws überhaupt in dit grote Niets? 'Tijd verstrijkt niet zonder winter.' De indianen beweren afstammelingen van 'de Eersten' te zijn, niet van de inheemsen, maar van de eerste Spanjaarden! Martel toont het haast bewust saai, geïnspireerd door Glauber Rocha. De backgammon op tafel, een moedeloze pen in de hand. 'Een boek!? Maak kinderen, geen boeken.' Onmerkbaar, maar onomkeerbaar zakt Zama weg in Hopeloosheid. Het wachten is op de werkelijk fucked up shit. Die komt laat, te laat, maar hermetisch hard. Ik zou niet durven zeggen dat ik de film nú zo meeslepend vond, maar dikke kans dat ik 'm me jaren later stiekem toch nog herinner. 'Con gran pompa.'

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/9/96/Lucrecia_Martel_at_the_presentation_of_the_Audioteca_at_the_National_Library%2C_2015.jpg

Martel. 8-)

下妻物語
Naar het schijnt de blijste film van Tetsuya Nakashima. Een soort hallucinatie van een tienermeisjesdrama, kawai-stijl. Kamikaze Girls begint als een wervelstorm van kleuren en geluid met een aantal memorabele beelden. Het absurde verhaal is lastig na te vertellen maar kent in ieder geval een aantal memorabele grappen als "Een buurt waar je in trainingspak werd geboren. En in trainingspak dood ging." (even uit mijn hoofd). Erg vermakelijk maar de film heeft wel een probleem om er een einde aan te breien. Desondanks een must voor de Japanofiel. Deed me qua innovatieve absurditeit enigszins denken aan The Tast of Tea uit hetzelfde jaar, ook met de glorieuze wipneus van Anna Tsuchiya (maar die landerige film is wel beter.) Oh ja, de kitten in het station, zo'n fraai staaltje terloopse magie.

op de lijst.

Laissez Bronzer les Cadavres
'L'or!' Ieder land zijn eigen Tarantino, ik heb het al vaker gezegd. Ditmaal doen de Belgische Fransen mee, zonder dat er overigens erg veel Belgisch aan deze productie valt te ontwaren. Het blijft frappant hoeveel materiaal er nog altijd uit die shoot-out (citaat-out, Leone ironie!) in een postmodern knollenland valt te peuren. Jawel, Cadavres weet doodleuk origineel te zijn. (Net zoals Revenge dat recent ook al lukte.) Een stel verveelde criminelen schiet spionnetjes in schilderijen, om te oefenen voor gaatjes in hoofden. De filmmakers vermaken ons met close-up van close-ups. Voor het Oscar-waardig geluidsdesign doen ze eigenlijk hetzelfde. Hoe noem je dat? Een amplificatie van een amplificatie? De fik in de sigaar wordt zo een bosbrand. Met de (uiteraard late) intiteling, komt psychedelica de film binnen glinsteren. Een kunstige Morricone. Het grootste lustobject wordt gespeeld door Elina Löwensohn, een stoere keuze, want ja, ze is niet 'jong' meer. En toch, zonder morren, krachtig en prachtig. Het plot draait om gegapte goudstaven, maar komt uiteraard neer op afbladderend vertrouwen en het afknallen van elkander. Schurende pakken en schurende vrouwen. Het storyboard van de film verdient een graphic novel-uitgave. Brons besluit met een nieuwe betekenis aan de double cross. Het gouden kruisje. 'Trop symmetrique.'

Support the Girls
'Do you get like grabbed?' Soms heeft een regisseur ook gewoon pech, net zoals zijn personages. Bujalski blijft na Beeswax stappen zetten richting die grootse indie-klapper – maar dit keer is iemand hem net voor geweest. Met het succes van The Florida Project voelt Support The Girls toch als een kleine, doch aangename herhaling van trashy zetten. Bujalski portretteert de wereld van een 'Hooters'-bar. Met andere woorden: kakelende grieten, minstens zoveel Tangerine-drama – regel één, No Drama! – en zelfs een genderfluide trucker is aanwezig. De manager vormt echter, net als in The Florida Project, de ware ster hier. Regina Hall speelt de mater familias, en ze heeft bigass stress! De televisies én de baas doen moeilijk, ze wil scheiden van haar depri man, en tot overmaat van ramp heeft een van de girls een 'akkefietje.' Tijd voor Bulldozer-pop-actie. Typisch Bujalski, die actie komt dus nooit. Zoiets maakt van een schmaltzy feel good-genrefilm, een klein portret van het rare Murikah. Puriteins tot en met, en dan toch kunnen leven met een 'family bar'. Bujalski en zijn cast deconstrueren en destroyen die ellende met dubbel D. 'Moving away from boobs into butts.' Extra knipoog, de leegte in The Juice Spot (die naam!). Onze manager doet wat ze kan, maar zelfs een goede fee, leert het defaitisme kennen in zo'n context. 'The pictures are beautiful.'

Sharp Objects (miniserie)
Moordmysterie in enggeestig dorpje, sterke nadruk op vrouwen maar – indachtig James Baldwin het emancipatoire van het recht om een lul te zijn – niet noodzakelijkerwijs positief. Mysterieus door de constructie met droom- en waanbeelden, heen en weer zappend door de tijd zonder vervelend ingewikkeld te worden en hier en daar lekker gnarly body horror. Wel leuk dat mensen in deze serie muziek draaien, dat zie je niet zoveel and I can relate.

op vinyl? :P

Ook ja, maar ik ben geen vinylfundie. ;)

hardcore :D

Phantom Thread
'Let me collect myself for a moment.' Aanvankelijk zat ik niet te popelen. Weer dik twee uur aan Anderson-epos. Het kan niet kort he? Maar hij doet hier toch iets anders. Buiten Amerika – historischer, subtieler en vooral schuchter-erotisch met giftige weerhaakjes. In Europese snit maakt Anderson zijn meest coherente film in jaren. Een 'ding' is gebleven. Daniel Day-Lewis. Mager, strakke coupe, aristocratie plus verdrongen homoseksualiteit. Net Jeremy Irons. De mode-ontwerper leef, omringd door Biddy's en Pippa's, in een wacko weelderige wereld, die voor hem alleen, en door hem alleen geleid wordt. Of niet? Op de achtergrond heeft zus (Lesley Manville) de touwtjes in handen. Rond het halve uur gaan de high society dracula-mantels af, en arriveert het charmante Gevaar. Met een 'you always order the special'-scene om bij te smelten, stapt de kordate buitenwereld binnen. Vicky Krieps is een ontdekking van Garbo-allure. Zij prikt door de man van perfectie heen, en weigert Doornroosje te worden. Anderson leidt hun drietal-spel met vaste hand, en he zo goed (en dubbelzinnig) als The Favourite. De soundtrack van Greenwood vliegt in en uit verduisterde kamers. Tijdens de mooiste van alle scenes ligt Lewis aldaar te hallucineren. De bitterzoete vrede van kindse regressies. Een Back-Gammon. 'Are you here? Are you always here?'

The Man Who Killed Don Quixote
'Please don't let this be real.' Gilliam heeft het dan toch voor elkaar gekregen zijn vervloekte Cervantes-adaptie af te maken. Iedere cinefiel kent het drama uit Lost in La Mancha, de docu die vastlegde hoe de vorige poging ontspoorde. Dat past natuurlijk wel bij het meta-spel, en Gilliam besluit dan ook met een geinige zelf-referentie. 'This is the one month that they said it never rains.' Hij had er goed aan gedaan dat meta-niveau nog wat op te krikken. Hoofdrolspeler Adam Driver vindt in het begin een al gemaakte film. Zijn eigen, over hetzelfde onderwerp. Ik denk: dit is Gilliams kans om in voor-beeldige spiegelingen van verhaallagen, oud en nieuw (en docu!) te vermengen. Er komt bar weinig van terecht. Zelfs Driver lijkt uit vorm, of heeft gewoon geen komisch talent. Het zijn de stereotypen die hier over elkaar heen buitelen. In Spanje luiden constant de klokken, gaan de moslims (de Moren van nu) hun gang, om te zwijgen over rijke Russen. Leuk wordt het slechts op de momenten dat Gilliam zijn eigen machinaties inzet, een imaginarium waar fantasie feit wordt. Ook die Wizard of Oz-scene gaat echter al snel in de hens. Jammer, want de liefde voor het boek blijft zelfs in mislukking overduidelijk, maar dat wisten we al uit de docu. Het oorspronkelijke boek slaat hier slechts bruggen naar foute pleisterplaatsen. 'Every man for himself.'

The Favorite
Toch even spieken wat Ludo er zo goed aan vond...want mwoah. Tot overmaat van ramp viel mijn jongste filmfanaat in slaap. Wel goed gedaan en zo, ik verveel me nooit bij dit soort aristocratisch/decadente intriges maar ik verwacht dan toch wel wat nieuws of wat complexiteit. Ik had echt het gevoel dat ik dit al tig keer heb gezien. Olivia Colman als de koningin is geweldig, maar Weisz (beetje cruisend op haar jukbeenderen) en met name Stone vond ik nou niet echt om met bioscoopstoelen te gaan smijten. Dat gedoe met die lensen vond ik ook vervelend. Aankleding dan weer helemaal top, net als dat gesluip door de gangen, paar goede grappen ook, maar persoonlijk hoogtepunt: de muziek. Dat is je brommende "wie zat daar toch de hele tijd op die piano te hameren" minimal waar ik erg gelukkig van wordt.

Gheh, not surprised dat ge de muziek in elk geval digt. Gert was ook lichtjes underwhelmed.

他人の顔
Hiroshi Teshigahara, een echte Japanse New Wave koning (zie de klassieker Woman in the Dunes) presenteert een fraaie existentialistische parabel over een zakenman die verminkt raakt aan zijn gezicht. Doet zijn relatie geen goed. Gelukkig is er een experimentele Cronenberg-psychiater die hem een handje wil helpen en een realistisch masker voor hem regelt en dan is hij zomaar Tatsuya Nakadai! Altijd handig want mooie kop, maar de psychiater waarschuwt hem dat het masker hem zal veranderen, hij denkt van niet en begint een nieuw leven. Een prachtige verleidingsscène zorgt voor veel denkwerk bij de kijker en dat wordt nog versterkt in de laatste 20 minuten wanneer de film steeds meer op een broeierige nachtmerrie begint te lijken. Het vreemde subplot deed mijn hoofd extra tollen. Mooie zwart/wit-film, je weet wie de muziek maakte en nu moet ik nog eens flink marineren over deze Goffmaniaanse shizzle. Ergens schuurt het dicht tegen klassiek status aan maar ik moet bekennen dat het even duurde voordat ik er echt lekker in zat.

oehh ik ga 'm imaginair laten, zo goed klinkt het :P

Hallelujah the Hills
'Watch the hole.' De Praagse lente bloeit in Amerika, jaren eerder, en nota bene met een Litouwer! Mekas en kornuiten slaan aan het apenkooien. Er is geen moment tijd voor rust, de boel begint in medias res en eindigt met een ferme klap. Ik kreeg van deze tombola duizend en een associaties, op dat vlak lijkt de film een concretisering van het regisseurs-bonnetje waarmee La muerte de un burócrata begint. Ook een film die van Chaplin en Keaton houdt. Een film die de spirit van de nouvellue vague tot in ieder hoekje van het frame belichaamd. Voeg daar een Jules en Jim-'plot' aan toe en je krijgt – blijkbaar! – een soort Cassavetes met jazz runs. Er worden volksliedjes gezongen, Don Quichoteske plannen uitgebroed, hommages aan David Wark Griffith gebracht. En dat alles met een puberaal provocatieve free jazz spirit. Hoe meer het ontspoorde, hoe vaker ik aan het fysieke oeuvre van Van Warmerdam ging denken. Hij zal de film vast wel kennen. Alhoewel.... 'I haven't seen a movie in ten days.' Net wanneer al die vrijheid, blijheid begint af te stompen – de daisies in de knop breken – is daar een plotse melancholie per clavecimbel. Dingen die niet verbazen: Mekas richtte tien jaar hiervoor al een filmtijdschrift op. De onnavolgbaar coole beeldgrapjes (teksten in allerlei talen) wezen de weg. 'Are you sure this is in position?'

Dogman
'L'incidente, l'incidente.' Gentleman en de vagebond. Op een 'pittoreske' winkel strip runt een hondsgoeie kerel met een hondengebit een honden-wasserrette. De Dogman noemt alle beesten 'amore'. In de grote mensenwereld kan hij niet van zich afbijten. De onderkruiper wordt meegezogen in handeltjes (en wandeltjes) te groot voor zijn vriendelijke ziel. Cokemen in gokhallen die bulderend zijn Buscemi-stemmetje negeren. Na zo'n setup kan de film twee kanten op. Wraak, of dat het eindelijk kerst wordt voor de hondenman. Helaas. Regisseur Garreone hinkt op twee pootjes. Twee voor de prijs van een. De eerste helft kijken we sobere, eenzame man-arthouse, in mindere fase twee – dikke spoiler – krijgen we arthouse met een man terug uit gevangenis (dus alsnog eenzaam). Ik vond het jammer dat een en ander niet in een klare lijn verteld kon worden. De beste momenten houden het simpel, op die heerlijk sjoemelige locatie. Hond + stofzuiger = lol. Onze man kan zelfs warmte in een vriezer vinden. Garreone arrangeert de basic gebeurtenissen (disco, knokken, eten) op een vaardige manier. De rest zou vanzelf moeten gaan. Dat valt – zeker in het licht van Garreone's loser-parel Reality – wat tegen. Er zijn allerlei galante manieren om bij een korte verhalen-twist te komen, maar we krijgen torture porn. 'Zet dan in elk geval de kraan aan.'

oehh ik ga 'm imaginair laten, zo goed klinkt het

Ik zou bijna hetzelfde zeggen over Hallelujah the Hills/ :)

Toch stiekem Wikipedia gecheckt om te kijken of Charlie Kaufman niet bezig is met een remake van The Face of Another. Hoeft natuurlijk niet van mij, maar ik moest er wel even aan denken tijdens de film.

ah :D

ja, en wat betreft Hallelujah the Hills zou het misschien nog het wijst zijn ook. Tureluur-film :D

Dig!
Verrassend, een documentaire over rockbands die interessant, ik zou zelfs zeggen, spannend is. Maar wat had Ondi Timoner geluk toen ze besloot om twee bands met potentieel te filmen: aan de ene kant retrokickers Brain Jonestown Massacre (altijd onder mijn radar gevlogen) en aan de andere kant postmodernisten The Dandy Warhols. Vooral de zangers hebben een soort vreemde haat-liefde-verhouding die na verloop van tijd wat scheef begint te lopen (zodra The Dandy's aan populariteit beginnen te winnen). Courtney Taylor-Taylor is redelijk idolaat van enfant terrible Anton Newcombe die duidelijk uit is op zelf-sabotage van zijn carrière, iets waar Courtney duidelijk geen zin in heeft. En zo zie je mooi twee verschillende paden ontstaan. Het lijkt de Dandy's allemaal te zijn komen aanwaaien maar ik vond het eigenlijk best choquerend hoe weinig ze echt werden gepusht door hun platenmaatschappij (en dan is er opeens Vodaphone en blijkt ook dat ze veel populairder in Europa zijn dan in de V.S. wat ze daar vervolgens weer niet vertrouwen.) BJM ondertussen, vreemde band met echt wel een paar superirritante gasten naast Anton het "Genie", alleen die nar met tamboerijn lacht zich overal met verve doorheen, tot ook bij hem de besef toeslaat dat het allemaal voor niets is geweest. Wel een legendarisch gevecht op het podium in de Viper Room wanneer BJM voor industrie hotshots gaat spelen. En toch ook een band die openstaat voor het onvoorspelbare en daardoor in een eigen universum leeft.

ahh cool, nooit geweten dat ze uberhaupt 'gerelateerd' waren.

Cam
'You guys are the best room ever.' De bizarre wereld van de camshow. Japans in pseudo-intimiteit. Een meisje wordt omgeven door mannen die in de chatbox-fase zijn blijven steken. Het lijkt wattig, bijna wollig, totdat juist die nepheid gevaar blijkt op te leveren. De camgirl moet het immers zonder 'pimp' stellen, erger nog, ze staat solo mio tegenover een swarm intelligence. Een enkele geile john is makkelijker te handlen dan honderd rukkende nerds. Ik hoopte op een volledige film vanuit het pc-perspectief, als een adult variatie op Den Skyldige. Jammer genoeg verlaat het scenario op zijn tijd toch de eenzame kamer(tjes). Niettemin blijft deze Netflix-productie zowaar een keer behoorlijk hardcore. De dood en de erotiek voeren hun dans op, het aloude thema van giallo (en Wim Gijsen) in een Ulrich Seidl-jasje. De Suicide Girls hebben nu hun adaptatie. 'You look beautiful, even covered in blood.' Akelig standaard is wel de opzichtige moeder-problematiek. Voor de muzieknerds en cinefielen verdiept de zaak zich gelukkig aardig in de twee helft. Er zit zelfs een Boards of Canada-grap in. ('Orange.. Orange? Oraaange!') Kafka, de eenzame Felice-fan, komt om de hoek piepen. Twee doppels in een spiegelpaleis. Filosofischer dan de makers zelf trekken, maar ja, er wordt hier al genoeg getrokken, uiteraard. Dit is geen Her. 'Can you go blind from bubbles?'

Dawson City Frozen Time
'Lengths of film lying thither and yon.' Urenlange liefde voor het beeld, stilstaand en bewegend. Met als 'smoes' de goudkoorts in Klondike, Heeft goud eigenlijk een praktisch nut buiten decoratie? Het levert film-manna op in elk geval. Bill Morrison werkt in de serene, ook wat slome stijl van Ken Burns. Urenlang zweeft Morrison door het verleden van een verloren stad. Geen voice-over, een dappere en aangename keuze. Slechts Julianne Barwick-achtige muziek en tussentitels begeleiden de kijker langs de cruciale vondst. Dozen vol filmgoud, op de bodem van een verlaten zwembad. De tijd heeft prachtige glitches in het materiaal gekerfd. Pollockiaans expressionisme geeft de films mysterieuze rafelranden en open plekken. Het werkt al snel hypnotiserend. Er zijn met die filmbeelden eindeloze reeksen aan verhalen te maken. Van de wereld in het groot (Alexander Berkman, Judge Landis) tot Klondike in het klein (de appelman, de indiaan). Hoewel de docu een half uur korter had gemoeten, valt de wetenschappelijke volledigheid ook te waarderen. Tijd is snel en langzaam tegelijkertijd. Voor wie geduld heeft komen alle lijnen bij elkaar. Zou Morrison alle 300+ aan gevonden film-reels hebben weten te gebruiken? Dat leek me nou leuk, eindigen met: You have seen snippets from everything. 'What days they were while they lasted.'

re: Dig! Ken BJM ook niet maar zag Newcombe laatst in de Berlijn aflevering van Bourdain's Parts Unknown voorbij komen. Wat een vermoeiende gast is dat. Super sociaal in eigen kring maar de interviews waren tenenkrommend. Hij was in alles de eerste en contemporaine artiesten zijn vrijwel zonder uitzondering watered down sellouts. En vroeger was alles beter enzo. Zelf-sabotage, yep. Maar wel een robuust arbeidsethos.

zag Newcombe laatst in de Berlijn aflevering van Bourdain's Parts Unknown voorbij komen.

Ha! Verrassend. Hij zal er ondertussen niet coherenter op zijn geworden, maar inderdaad een indrukwekkende discografie inmiddels.

Ik kwam trouwens op die documentaire door deze zeer vermakelijke terugblik van Mr. Dandy op hun eigen werk waar hij wat kanttekeningen plaatst bij de film. Denk nu "Mwoah, gast je deed de voice-over". Bovendien komen ze er zelf helemaal niet zo slecht van af als hij lijkt te denken.

https://maryrizza.com/wp-content/uploads/2017/11/snsm5.jpg

RIP Albert Finney, proost op een fraai leven.

Frequencies
Originele en zeer bevreemdende sciencefictionfilm over taal, intelligentie, vrije wil ipv ruimteschepen. Lastig na te vertellen want complex en de film heeft ook iets van een zachtaardige droom. Lekker compromisloos wat prijzenswaardig is, maar als ideeënfilm ook erg afstandelijk. Lijkt naar een wat brave conclusie te bewegen maar dan breekt pas het perspectief van een derde personage aan die er nog een filosofische laag overheen legt van het type Grote Vragen. Hoe dan ook, qua stijl, spel met realiteit en verhaallijn echt een film die het product is van de laatste 10-15 jaar.

moet gniffelen dat die film volgens IMDb OXV: The Manual heet. Waarschijnlijk zeiden de producers net op tijd.. Jongens het is al niet zo'n makkelijke film :P

Ha,ha. Is wel zo. Ergens wel een intrigerende titel.

Un homme qui dort
Wat ontdekking. Kreeg deze film uit 1974 via-via doorgespeeld. Ging er gewoon voor maar zag meteen de naam Georges Perec bij de aankondiging (verfilming van, plus script) dus ik ging er goed voor zitten. Volgende verrassing, vanuit bepaalde hoeken lijkt de hoofdpersoon verdacht op...mij. En hij studeert sociologie! Wat volgt is een hypnotisch verhaal van een man die zich afsluit van de maatschappij en zijn leven wel haas zenachtig reduceert tot een routine van dezelfde maaltijd, flipperen, bioscoopbezoek en lange wandelingen door Parijs. Inclusief 10.000 Gauloises sans filtre. Ik dacht nog dit wordt wellicht afzien met zo'n voice over, maar ja Perec at the controls dus een stroom van pure poetica. Is ook nog eens subliem gefilmd met heerlijk lange shots, de Eiffeltoren die lijkt te verdwijnen! En de soundtrack: fantastische drones die precies getimed opzwellen met in een climax een soort Stockhausachtige zang. Zo goed dat ik bijna denk dat ik de film heb gedroomd.

"een ontdekking" vanzelfsprekend, ik struikel over mijn enthousiasme. :)

oh wow inderdaad. Het Leven, een Handleiding staat al in de kast klaar, dus deze moet in het voorjaar ook nog wel mee kunnen

Als je lokale bioscoop hem niet draait moet je maar even een bericht sturen.

Het verbaast me wel dat die film niet tot het Canon der Fransche Cinema behoort. Maar ook wel mooi misschien.
Nog een paar observaties: na al die jaren had ik het niet verwacht maar ik ga toch nog steeds hard op het charisma van Parijs zoals het hier weer wordt gepresenteerd. Wat de film ook duidelijk maakt is hoe ingesleten de theatrale conventies zijn in cinema, bijvoorbeeld in de manier waarop een verhaal wordt gestructureerd, en hoe weinig daar eigenlijk nog van wordt afgeweken terwijl het helemaal niet minder inleving of catharsis hoeft op te leveren. Perec regisseerde trouwens later zelf nog een mooie film, waar het personage gewoon helemaal afwezig is.

waar het personage gewoon helemaal afwezig is.

ieder personage? het hoofdpersonage? of de man die slaapt :P

Ja, hij vertelt een autobiografisch verhaal en de beelden van de stad en zijn werkkamer vormen een soort tweede spoor. Les lieux d’une fugue.

:-)

cool, en meteen openen met kaarten in Technicolor (cf. Varda's Cleo)

ik verjaarde, dus maar 1 film gezien.

Suspiria
'No no it's ok, let's face this.' Duurden die giallo's niet altijd ultrakort? Halverwege erachter komen dat het budget op is, dat lijkt me de mindset bij uitstek. In deze remake gaat dat anders, vele malen grootser, krankzinnig ambitieus zelfs. Gelukkig wordt er voor de lol wel wat gedubt – of fantaseerde ik dat nou? – in elk geval gooit men een zwik talen in de europudding, wordt er lekker bruusk ge-edit, en loopt er ook nog een zij-lijntje met nazi-ellende. 'Laufende setzung'. Het gaat echter om die balletschool, waar wordt gestorven en geleden. Onwaarschijnlijk fysiek, totdat er van de meisjes niets meer dan een hoopje mens overblijft. Ja, halverwege begint de warrige waanzin te werken, en wordt Takeshi Miike gekanaliseerd. Met gestrekt been door de grenzen van Black Swan (in wezen ook al een remake). Een knoop wordt een moment een ferme tepel, de oude vrouwen-angst laait op. De 'coven' keert zich tegen hun verlepte, leeggelopen zelf, dat wat ze ooit waren. 'A Markos Company special'. Soms kon ik de meisjes niet uit elkaar houden (maar ja hun lot is toch hetzelfde...) Een dubbele dansscène vormt de culminatie, op de huid gehuld in striemen bloed. 'It is happening' En hoe. Thom Yorke zingt als een oud wijf, bloedrood leven stijgt op. Huiveringwekkender dan Hereditary, origineler ook, en dat als remake. 'We need to get you in the air.'

De Helleveeg
Drama in Brabant, redelijk geslaagd.

Fyre Fraud & Fyre
Twee docu's over hetzelfde onderwerp. Vullen mekaar wel aan, het wat sensationalistische Fyre en de meer gedegen Fyre Fraud. Samen krijg je wel een aardig beeld.

Cargo
De goeie deze keer. Een aardige zombiefilm met een Aboriginal touch.

Eighth Grade
Jonge vlogster heeft goed advies maar moet het zelf nog allemaal testen. Haar wat knullige vader zorgt voor een hoop awkward momenten. Heb zelf geen kinderen en soms krijg je beetje jeuk van de Borsatosentimentaliteit die daarbij lijkt te horen, maar hier gaat het goed. Lieve film.

die gozer die Fyre organiseerde, had ie nog wat met die docu's te maken, want ik zie plots een manier om schulden af te lossen via die docu-omweg :P

Ja, hij is betaald voor de Fyre Fraud begreep ik. En daar komt hij dan braaf opdraven voor een interview (heb ik begrepen).

Ja, hij wordt geïnterviewd in Fyre Fraud.

ah :-)

Der Hauptmann
'Was zum Teufel geht hier vor?' WF Hermans, kom er maar in. Die laatste weken der decadentie in het stervende Derde Rijk, ze zijn een toppunt van nihilisme, van vuile schijn. Bezien vanuit een Duitse soldaat – nergens een gezicht van een geallieerde te zien – geeft dat toch weer een nieuw perspectief. Der Hauptmann heeft op zichzelf een klassieke vorm. De zwart-wit beelden vond ik zelfs wat al te chique gefilmd (denk Cold War), met een enkel kleurmomentje ter compensatie. De inhoud doet het hem hier dus. Een gestoord fin de siècle in een enkele aprilmaand. Op de klanken van Thierry Marichals trompet smeert een Duits soldaatje hem, hij vindt een chique uniform, en trekt het aan. De kleren maken de hoofdman. Geloven te zijn wie je níet bent, de oorlog die met je op de loop gaat. Meer en meer gaat de arme jongen in zijn damoklesiaanse waanbeeld geloven, zijn acacia's-dromen. Eindelijk kan hij zelf commanderen en terreur zaaien. Op een krankzinnige manier bleef ik nog lange tijd 'rooten' voor de sukkelaar, terwijl zijn weg bezaaid raakt met lijken. De titel verschijnt heel stoer pas na 24 minuten in heavy metal-kleuren en typografie. De film lijkt dan een soort Lina Wertmuller-'komedie', zo zwart als het uniform. Pas in een 'lager' wordt het al te schril en schrijnend. Het schieten komt voor de moraal. 'Dan haal ik de Hauptmann uit de drek.'

Widows
'I don't think they have gravediggers anymore.' Widows stort in zo'n hoog tempo, zoveel bizarre juxtaposities over de kijker heen, dat ik ging vermoeden dat de regisseur van Crash erachter zat. Geen goed teken voor het geboden niveau. De crash course van plot-opties ontvouwt zich uiteindelijk tot politiek melodrama, een heist en sheist-film waarin onder- en bovenwereld weer eens diffuus begrensd blijken. The Wire kon daar op serie-lengte in Boston aardige dingen mee doen, maar hier in Chicago voelt het ondanks alle overcompensatie leeg. 'Dollar signs and empty promises'. Ik verwacht meer van Steve McQueen, want hij is de regisseur. De Brit lijkt gevangen door de wanen van de dag. Amerikaanse wanen. Hij tikt braaf alle Twitter-relletjes aan. Three vrouwen, drie weduwen, drie etniciteit. Ik kan de pitch van ver zien aankomen. Jammer genoeg zijn vooral de mannelijke aangevers (Colin Farrell, Liam Neeson) uit vorm. Misschien had McQueen dan toch geen Britten mee moeten nemen. Voeg daar twists van Batman-niveau aan toe, en je hebt een film die wisselt tussen doorzichtigheden en ongeloofwaardigheden. Kan een scenario zonder moraal een land zonder moraal aanklagen? Dit keer niet. Een doorwrochte, doch verwrongen implosie. Vrouwen zijn goed, politici slecht, mmkay. 'I'm here with a few questions.'

Gna, gna, mooie take-down van Widows (niet dat ik die gezien heb). Ik twijfel nog een beetje over Der Hauptmann, maar zet hem maar voor de zekerheid op de lijst.

op 6 in Gert's jaarlijst.

zo'n beetje zodra de bommen gingen vallen, geloofde ik het wel, misschien toch 3.5 ster (en dat is in Ludo's ratings 'goed')

楢山節考
Moeilijk geval deze Palme d'Or-winnaar uit 1983. Het sneeuwt in de bergen en je weet eigenlijk meteen: dit wordt een vier seizoenen-film. Al snel begint het te dooien en verschijnen de dieren in de prachtig gefilmde natuur. De mensen, ondertussen, lijken weinig te verschillen van hun medebewoners. De oude moeder van een familie moet volgens de traditie op haar 70ste de berg in worden gedragen als een soort euthanasie. Tot die tijd regelt ze nog van alles voor haar zoons en geeft ze haar schoondochter een exclusieve tip waar ze het best vissen kan vangen. Toch vond ik de eerste helft wat warrig, maar dan moet ma echt op pad, gedragen door haar oudste zoon en dat is wel heel mooi woordeloos gedaan. En grimmig. Aparte film (wel een hele zit met zijn 130 minuten speelduur.)

아가씨
Een van de betere films van provocateur Park Chan-wook. Zo strak als Sympathy for Lady Vengeance zal het waarschijnlijk nooit meer worden, zeker niet als je voor de bijna 3-uur durende Koreaanse extended version kiest, die toch lekker wegkijkt. Eerst deel is echt waanzinnig goed, met een prachtige setting en een verhaal wat lekker onvoorspelbaar verloopt. De sadistische trekjes zijn er nog steeds maar toch veel meer gesublimeerd (pas op het einde houdt hij niet meer en zelfs dan is het vrij tam vergeleken met vroeger werk). Bevalt me toch beter, die dreiging die nooit echt losbarst. Geile film ook, wel erg in de tijdsgeest, maar ik ga niet klagen. Niet een film die achteraf veel denkwerk vergt, maar je tijdens het kijken grotendeels betovert (ten minste tot het perspectiefverwisselspel, waar ik langzamerhand op uitgekeken raak.)