Filmforum

met trotsch presenteerrrrr ik: https://subjectivisten.nl/cinema-in-2018-ludo/

mijn laatste films van dit jaar waren:

The Place
'Als je God wilt voelen, moet je zwanger worden.' Een Europese remake van een Amerikaanse tv-serie, dat kan dus ook! Ik noteerde bovendien 'Japans sardonisch', als kernbegrip. De nationale hokjes kunnen daarmee weer subiet de deur uit. God's dealmaker – of is het toch de duivel zelve? – zit in een cafe. Hoofdrolspeler Mastandrea zal kilo's aangekomen zijn op de set. Hij blijft maar eten en drinken. Een groep imperfecte vreemden komen langs, vragen Hem om een gunst, en vertrekken verbijsterd. Op het kruispunt van hun leven verkopen zij de ziel. Geluk in ruil voor gruwelheden. Een faustiaanse setup, die sadomasochistisch-postmodernistisch wordt ingevuld. Vandaar mijn Japanse notitie, al komt ieder willekeurig kort verhaal van Auster snel om de hoek piepen. Misschien zou de film zelf ook beter als kortfilm zijn geweest, aangezien we – dapper! – de hele tijd in dat cafe blijven. Een weeïge soundtrack (als een trailer) en schimmige lenzen moeten het minimalisme voor de massa verdoezelen. Die goocheltrucs doen uiteindelijk meer kwaad dan goed. Het scenario zit van zichzelf al snappy in elkaar. Vol cynische rechtvaardigingen en lesjes acceptatie. De lijnen kruisen elkaar als op een magic board, en vormen, dus toch heel Italiaans, een geinige bijbel-update met een lachwekkend appeltje tot besluit. 'Things don't always make sense.'

The Cleaners
'They rely on garbage.' Fijne post van Aafke – voornaam volstaat – een paar dagen terug, over hoe de media enkel scherpe uitspraken blieven. Anders blijf je als slimme talking head maar mooi thuis met je redelijke middenweg. En dan zeg ik als Ludo-Vico, eindeloze scherpheid, leidt tot botheid! The Cleaners legt zulke machinaties bloot aan de hand van de lui die de boel 'opruimen'. Het Filippijnse modjes-legion dat voor mTurk-zakgeld veertig plaatjes en video's per minuut bekijkt. 'Ignore.' 'Delete.' Uiteraard heeft dat effect op hun psyche, maar die laag interesseert me niet zo, en wordt door de makers wat opgeklopt (jawel, aangescherpt!). Op zoiets kun je als mod getraind worden, of je verschuift dood-leuk elke week van stoel. Na onthoofdingen met een bot keukenmes is zelfs de ziekste pornografie vermoedelijk een verademing. De beelden van Manilla, brengen de documakers waar ze moeten wezen. De St(r)aat. Sociale media zijn immers slechts een afspiegeling van onszelf en onze machthebbers. Daar en dan komen de interessante vragen naar boven uit de menselijke brij, veelal zonder oplossing. Censuur is soms wel en soms geen goed idee. En wanneer, wat, geldt? God mag het heten. Zuckerberg dus, voorlopig... 'We should keep disturbing the world'.

Mooi altijd die jaarlijst. Toch altijd wel handig omdat ik blijkbaar te vaak dingen meteen op mijn kijklijst zet, terwijl 1 en 2 bijvoorbeeld echt wel must-sees lijken te zijn.

1 in elk geval (jouw smaak kennende)

Pale Flower uiteindelijk niet in het overzicht kwijt gekund (van de vele OMC-tips, naast die van Gert en MB uiteraard)

Te vaak dingen *niet* meteen op mijn kijklijst zet (of wel, en dan jaren later zit van "hoe kom ik toch in godsnaam aan deze tip?" True story)
Er zat nog wel wat meer interessants tussen, maar [even spieken] de teller op Letterboxd staat op het moment op 426 films te gaan. :(

ha! lijkt op mijn vroegere lijstje, tegenwoordig moet ik schrapen. De truc is 365 films per jaar kijken (... gelukkig ook al lang mee gekapt)

over gelukkig gesproken, gelukkig nieuwjaar allen!

Jij ook gelukkig nieuwjaar! En om meteen goed te beginnen:

斬る
In de opvolger van het magistrale Sword of Doom speelt Tatsuya Nakadai weer de hoofdrol, dit keer als een Eastwoodachtige antiheld die allerlei partijen tegen elkaar uitspeelt. Meteen flinke Western-vibes in het stoffige begin trouwens, met wat muzikale knipoogjes erbij voor de juiste sfeer. Net als zijn voorganger is de film weer in geweldig zwart-wit geschoten, vol prachtige shots en lekkere snelle edits. De intriges zijn zoals wel vaker lastig te volgen maar de explosies van bruut geweld, beeldschone vrouwen en goed getimede humor houden deze Westerling bij de les. Verdere hoogtepunten: een wild feest in een bordeel en toch wel redelijke communistisch aandoende eindboodschap.

"It's strange. I don't feel like drawing my sword."

"Me neither. Kill or be killed, either would just leave an unpleasant aftertaste."

rrrrrevolucion!

Tully
'Momma's joking honey, like a clown.' Borstelige film, in alle opzichten. Charlize Theron ontbeert komisch talent, net zoals scenariste Diablo Cody. Dit geeft al een hint hoe deze tragikomedie zich zal gaan ontwikkelen, maar voor het zover is, intrigeert precies dat ruwbehaarde spanningsveld. Alsof slechte grappen het idee waren, en ook kunnen zijn. Het soort ongemakkelijke kwinkslagen waarmee mensen elkaar (expres) raken. Theron speelt een doodgewone moeder, met een doodgewone, gamende echtgenoot (toch actiever dan films kijken) en twee kids. Er is een onverwachte derde op komst, die de film de kans geeft tot eindeloze afap-scenes. De moeder als melkmachine. Je ziet dat soort 'fysicaliteiten' niet zo vaak in cinema, zeker niet in een Amerikaanse, en juist daarom is het best stoer. 'Mom, what's wrong with your body.' Er valt zelfs wat van op te steken. Na een bevalling moet moeder piesen, van de verpleegster. 'How much fucking pee do you need?' Als de nood hoog is, en Theron op springen staat, verschijnt Tully. De borderliner nanny, met het wilde plan van aanpak. Ze verandert rap van Poppins in een sexy begeleidingsmeisje. Vijf jaar terug zou ik daar compleet voor gesmolten zijn. Nu haperde de derde akte. De boel binnenstebuiten gekeerd, als een veertig plus-moeder. Wel toepasselijk. 'My veins have veins.'

Roma
Wees op je hoede wanneer filmers teveel zelf willen doen. Alfonso Cuarón gaat op de semi-autobiografische toer met een echte wanna-be klassieker, dus zwart-wit, traag tempo, grootste beelden, Licht! Familie! Geboorte! Rellen! Een hele vreemde afstandelijke film, alsof je naar een aquarium kijkt. Vooral steeds dezelfde rollende camerabeweging begon me al heel snel te irriteren. Daar had Lubezki toch wel het verschil kunnen maken. Mexico begin jaren '70 word mooi nagedaan, denk ik, al voelt dat zelfs ook artificieel aan. Ergens halverwege vindt een prachtig excentriek moment plaats waar de film er nog wel minstens twintig van had kunnen gebruiken. Wijze les, geeft regisseurs nooit teveel controle.

Les abysses
Twee hysterische meiden leggen het vuur aan de schenen van een oud stel in een boerderij, of andersom. Ergens mooi maar ook zware kost, misschien mis ik ook wat achtergrondinfo van Frankrijk in de jaren zestig.

The Saddest Music in the World
Rrrrrraarrrrr! Maar wel dreamy, uniek en fascinerend. Bierdouches en trieste muziek, net geen Noorderslag. (Zuid-)Albanië hoorde zeker in de competitie. qua titel.

光 (Radiance)
Dromerige film over loslaten. Beetje Iraans qua idee van iemand die films beschrijft voor blinden en dat in haar echte leven toepast. In de letterlijke zin onbeschrijfelijk mooi, omdat er veel open gelaten wordt en, bijna ironisch, in beeld wordt verteld.

La morte accarezza a mezzanotte (Death Walks At Midnight)
Een fraai uitziende giallo, beetje teveel grof geweld, maar wonderschone interieurs en shots.

Bandersnatch
Dit schijnt een interactieve film te zijn maar ik zag een edit waar alle mogelijkheden op een rijtje zijn gemonteerd. Beetje duizelingwekkend. Het idee is wel aardig en heeft een "free will"-component die filosofisch interessant is. Ik zou wel villen pleiten dat je echt maar een keer mag kiezen elke keer, al zal men daar wel workarounds voor verzinnen. Goed idee, Black Mirror-waardig, maar misschien wat te conceptueel.

Pretty Maids All in a Row
Soort proto-slasher, schijnt dat Tarantino er nogal fan van is. Voor een slasher een lage bodycount en wat te serieus, maar heel degelijk gemaakt met gerenommeerde acteurs een een soundtrack van Henry Mancini, maar ook wel een beetje corny in dat vrouwen figuranten zijn in een drama tussen de op sex beluste puber en de sexual predator.

Escape from New York
Degelijke actiefilm, Carpenter maar ik prefereer toch zijn horrorkant, al is dat ook hit or miss. Soundtrack is natuurlijk dope.

The Bill Murray Stories: Life Lessons Learned from a Mythical Man
Zo'n docu waar de hoofdpersoon zich niet laat grijpen wil nogal eens een copout zijn, maar bij Murray past het. Zijn plotselinge verschijningen in levens van willekeurige mensen blijft een bron van vermaakt en getuigen van een wonderlijk Joie de vivre.

Nightwing
Native American horror, alleen daarom al de moeite waard. Met al z'n gebreken (knullige special effects) lang niet allemaal even low budget en absoluut de moeite waard.

The Saddest Music gaat op de lijst, Roma stond er al (nu iets minder vetgedrukt :P)

Shoplifters
'Kijk uit ouwe tang, straks vat je nog kou.' De rijke kleuren van Kore-eda, het werd tijd dat ik ze in de bioscoop ging bekijken. Op het grote scherm viel me meer dan voorheen Ozu's invloed op. De shots die kleine kamertjes binnen koekeloeren. Of zit het toch anders, is Japan an sich gevormd naar Ozu's cinema? Een surrogaat-familie Shoplifters drijft hier in elk geval weer mee op de seizoenen. Vader 'Fagin' (Lily Franky) heeft zijn troep van baantjes-sukkelaars nauwelijks onder controle. Op elkander gepropt bij oma in haar anderhalf kamer-flatje. In een van de vele fijnzinnige shots kijken ze met zijn allen naar het vuurwerk, naar de horizon die ze nooit zullen bereiken. Op thematisch vlak gebeurt er weinig nieuws. Een 'aangenomen' zoon leert zijn 'afgeleefde' vader waarderen. En afscheid nemen, dat kunnen Japanners. Met gepaste afstand, en, op zijn tijd, gepaste gevoelens. Afgepast eten, zit er echter niet in. Wat een onwaarschijnlijke hoeveelheid gaat 'r hier naar binnen. Dat zorgt wel voor een lollige cut van boys talk naar een mais-stick, waar dan ook nog een plastic zakje om heen gaat – het moment deed me aan een Project Pat-lyric denken. In de finale volgen verklaringen, die voor ongeloofwaardigheid zorgen. In het ongewisse kan alles. Mag alles. Laat Kore-eda eens een sensuele vrouwenfilm maken. Vrij van de familie. 'Morgen is er weer een dag.'

Three Identical Strangers
'It's a little darker than a Disney movie.' Mijn mening over adoptie moge bekend zijn, maar ellende levert in elk geval wel goeie films op. (Misschien dat er ooit nog eens een fijne Andere Tijden-aflevering over de huidige 'Braziliaanse' casus zal verschijnen.) In Three Identical Strangers ontmoeten drie identieke Amerikaanse seventies-boys elkaar bij toeval. Zoals elk goed Amerikaans verhaal wordt het wonder, meteen een showbizverhaal ('We went on everything.'). Het wordt allemaal ook heel Amerikaans verteld, op zo'n manier dat alles maximaal effect heeft. Een beetje volksverlakkerij en zelf-uitmelkerij zit er – toepasselijk – wel bij. Wie Apteds Up-reeks kent, komt het allemaal bekend voor. Ik noteerde de volgende raad, degene na mij kijkt moet maar notities maken, om te zien welke adoptieve ouders ook alweer van welke jongen waren, om zo te zien hoe dat zijn invloed heeft. Spoiler! Uiteraard blijkt dat het plan. Grappig, elke fictie-twist blijft me foppen, maar een academisch plannetje zie ik van verre aankomen. Voor de newbies komt de docu halverwege met een onnozele samenvatting. En dan gaat het goed los. Met drama, Duitse psychiaters, nieuwe casi, en zelfs zeer moderne deepstate verontwaardiging. Ik kon me er niet echt druk om maken, maar een sterk verhaal blijft het. 'I remember filming more than anything else.'

Madeline's Madeline
Had ik ook nog gezien. Ik krijg heel erg jeuk van De vloer op … en dit deed me daar aan denken, dat is jammer. Maar toch wel een bijzondere film waardoor ik het toch wel de moeite waard vond. Later nog eens proberen.

Ash vs Evil Dead[ s03
Nog steeds erg grappig met naast wagonladingen inventieve splatter en gore een aantal sterke vrouwen die de macho Ash in check houden.

En nu verder gruwelen met Surviving R. Kelly …

ja als dat zijn carrière niet definitief breekt, what will?

interessante read: https://www.vulture.com/2019/01/surviving-r-kelly-review.html

Todo Lo Saben
'Waarom zeg je niets?' Farhadi in soapy Spanje, soppend en tranend. Cruz en Bardem zijn niet mijn sterren, maar ik begrijp best dat de Iraanse regisseur stond te popelen. Speciaal voor de arty snobs heeft hij ook Ricardo Darin nog ingehuurd, al moeten we daar een halve film op wachten. Cruz is terug uit Argentinië voor een huwelijksfeest in een Spaans stadje, waar ex Bardem tot ongenoegen van d'r familie een grote meneer is geworden. Darin is wijselijk thuis in Buenos Aires gebleven. Het eerste kwart heeft Todo Lo Saben een Woody Allen-vakantiesfeer. Europa, Europa, continent van goede vino en (te) mooie mensen. De Spaanse 'grappen' zijn helaas ook mee in de rugzak, net als hun exaltaties. Emoties beleefd in rituelen. Ik wachtte ongeduldig op die Farhadi-touch – een oude, dronken man monkelend in een traplift – en vooral, de Farhadi-twist. Voila! Een verdacht assertieve dochter wordt ontvoerd. Nu begint Cluedo met schimmige Spanjaarden, in een keeping up appearances-staat. Schoon van buiten, verrot van binnen. Zoiets heeft potentie, maar door de clichématige familie-vetes raakt het verhaal troebel. Zelfs de gearriveerde geest Darin kan de boel niet redden. Wat blijft, is de rake titel. Duidelijk uitgesproken, niet mis te verstaan. Dat zegt ook wat over de film. Meer schematisch dan schismatisch. 'Ik dacht niet dat hij het je zou vertellen.'

The Snorkel
'You think I'm mad don't you?' De finale doodswals vertrekt zich aan het begin van The Snorkel. Een man verricht systematisch(e) handelingen in een gigantisch huis. Wordt het zelfmoord? Spoiler! Neen, The Gaslamp Killer slaat toe, perfectie met een masker. De lange openingsscene zet de toon voor een fijne thriller, tegelijk heel erg bij die tijd (de fifties van Hitchcock) en tijdloos. (Mannen die mannen verdedigen, vrouwen die daarin trappen.) Mij bevielen de gewone looks, bijvoorbeeld van het hoofdpersonage, een jeugdige heldin weggelopen uit de wereld van Henry Orient. Na de dood van haar moeder gaat ze op onderzoek aan de costa. Ze kent de dader, maar het hoe? Van Eyck glibbert door de film als womanizer. Hij palmt in, en strijkt glad. Zelfs een pedofiele suggestie gaan de makers niet uit de weg. 'Come and sit on the bed.' Hoewel het acteertalent van de cast te wensen over laat, blijft de film overeind met een kwartet kernkwaliteiten. Goede teksten, sardonische grapjes, fraaie nacht-shots die wedijveren met Wyler, en, bovenal, de kindse goedheid van het hoofdpersonage. Puberen in de doortrapte wereld der volwassen. Een trauma-opeenstapeling. Even logisch als galant moet dat in een cirkel eindigen. Het vakwerk van de figuurzaag, als een verhaal van Dahl. 'Nobody really understands why a person does such a thing.'

Majorie Prime
Je verkrijgt niet zo maar de nummer 1 positie in de jaarlijst van Ludo. :) Fascinerende film, duurt even voordat je het ritme te pakken hebt (is, zag ik pas bij de aftiteling, een adaptatie van een toneelstuk) en moest ook even wennen aan de oude koppen van voormalige toppers Geena Davis en Tim Robbins. Wel meta, gezien wat volgt, een zachte, melancholische sciencefictionfilm over ouderdom, geheugen en toch wel relaties en vergroeiing. Mooie onderwerpen waar iedereen onvermijdelijk op moet marineren. De subtiele opbouw overmant je heel sneaky samen met een paar cruciale overgangen en leiden naar een fijnzinnig einde in de betere "wat is hier echt aan de hand?" SF-traditie waar je nog lekker lang over kunt nadenken (en heerlijke My Best Friend's Wedding sample). Ik verwacht dat we de komende jaren wel meer over dit onderwerp gaan zien in het arty kwadrant van de sciencefiction.

Marjorie natuurlijk. Ludo wijst terecht op de subtiele hints naar ecologische rampspoed. De film voelt California maar daardoor is er ook iets grondigs mis. Heel mooi gedaan.

Surviving R. Kelly
Ja, sheesh, ik voel me gefinessed. Omdat ik Trapped In The Closet leuk vond en heb aangeraden aan allerlei mensen. Was dus gewoon een bliksemafleider … hoewel ik het ook wel eens ben met dat stuk dat Ludo hierboven postte, met name de laatste alinea: het grenst aan emo-porno en hoever moeten al die beschadigde vrouwen graven om hun punt te maken? All kan ik me ook voorstellen dat de makers nogal wat urgentie (om dat woord maar eens te gebruiken) voelden … maar kudo's to Vince Staples, die ik al wel mocht met z'n dwarse benadering van diverse onderwerpen (zoals een nogal wit publiek op een van die middelbarevrouwenfestivalletjes hard het n-woord te laten roepen en dan te zeggen "now that felt weird huh?") en dus ook Kells maar weer eens te "agenderen". Maar goed, ik ben best bereid de mens en de artiest te scheiden, maar omdat de man en zijn werk zo verweven zijn, zijn die geile tekste ("ik maak je natter dan Jurassic Park" … forever tainted, die film) toch een stuk minder grappig.

Ik verbaas me er toch over dat dit zo lang blijft doorgaan. Om de zoveel jaar, en dat al zeker 20 jaar, is er weer de R Kelly controverse en denk ik "nu is het over" en elke keer waait het over. Dat emo-porno idee weerhoudt mij ervan om het te kijken, maar je weet niet hoe louterend het kan zijn om samen met andere slachtoffers een collectief statement te maken. En op social media staat ik echt versteld hoe met name zwarten en bepaalde Amerikaanse "correcto's" toch in de beschermende/ontregel rol schieten. Chuck D ook laatst in een wat raadselachtig antwoord op een zwarte vrouw die het er compleet mee had gehad, dat ik denk: "Nee, nu even niet."

Je verkrijgt niet zo maar de nummer 1 positie in de jaarlijst van Ludo. :)

gheh dank. spelde 'm zelf ook constant verkeerd trouwens. De ontdekking 'het is een toneelstuk' verbaasde me ergens toch, meestal moet ik niks van toneelstukken op scherm hebben. Extra verrassend dus.

R. Kelly, met dat soort controverses (zie ook OJ Simpson) spelen in Murikah toch al snel eigenlijk TEVEEL lagen. (Dan goed voor wie dan ook is.)
anyway, ik verwacht toch dat het nu qua mainstream carriere volledig gedaan is. Tot iets van een veroordeling zal het wel niet komen.
Wat ik met mijn Kelly-cd's moet doen. Nota bene voor het eerst met een meisje in de bios gezeten n.a.v. I Believe I Can Fly 8-)

ah perfect timing: https://www.parool.nl/stadsgids/omstreden-r-kelly-in-april-naar-amsterdam~a4620348/?fbclid=IwAR2u69uXv5wktgrRgfUgAjnwSTjH4c2ySq2rolAtNPgKrnuiIW_VywQV1Yk

Wat die journalist die in zo'n beetje alle documentaires over black music zit aanstipt en waar ik als witte man niet zo bij stil had gestaan is dat die liedjes belangrijk zijn in het leven van veel Afro-Amerikanen. Ze trouwden ermee, studeerden ermee af en eigenlijk hangt een Kelly-lied aan al die life events. Dat maakt het moeilijker te verkroppen, voor mij was het maar voor te lachen en dat is me nu vergaan.

Eigenlijk was z'n carrière al wel behoorlijk over z'n hoogtepunt, hij is uit z'n slavenmansion gezet en "houdt" ze nu in een doos op een of ander industrieterrein.

Een soort The Box dus https://i.postimg.cc/44vVGHrx/lol.png … (was er een keer maar nooit meer, en dat hoorde we – in het Turks, want het was een Turkse rockavond – ook om ons heen).

in een doos op een of ander industrieterrein.

Brrr. En ja, ik krijg inderdaad OJ part II vibes.

meestal moet ik niks van toneelstukken op scherm hebben.

Ha! Idem. Was wel blij dat ik erg clean die film inging en eigenlijk alleen wist dat Don Draper gevirtualiseerd was. Kwam het kijkplezier als mysterie zeer ten goede.

:-)

lol @ the Box.

ik draaide vandaag bij toeval Marvin Gaye.. en dacht aan zijn vader. (helaas/of niet/toevallig, was R. Kelly vader 'absent throughout his son's life')

デッド　リーブス
Extreem hyperactieve anime uit 2004 die in 50 minuten Natural Born Killers concentreert. Het is echt van startsein en 50 minuten later zit je met rook uit je oren en een WTF blik naar de aftiteling te kijken. Qua animatie weer hoogstaand in een zeer karakteristieke MTV-circa-1990-stijl vol splitscreens en KABOOMS! Een sneltrein van geweld en geile grappen (van de grote boor als fallus soort) met als enig "rustpunt" een olijk-bizarre seksscène. Dead Leaves dus, met zelfs een knipoog naar de spinnenkop van The Thing (denk ik).

L'assassino è ancora tra noi
Giallo's werden in de jaren tachtig echt gnarly en dit is wel een goed voorbeeld. De finale is echt next level qua misogyn geweld. De rest van de film is wel sfeervol, vooral de soundtrack die doet denken aan de dungeon synth uit de black metal nineties black metal is wel tof. De ontknoping is ook wel origineel te noemen.

Viva
Als je The Love Witch langzaam en houterig geacteerd vond moet je zeker niet naar Viva kijken. Dat is allemaal nog dikker aangezet. Maar ook de Technicolor™ kleurenpracht en onironische sixties/seventies pastiche met waanzinnig set design, kleding tot aan de kekke Wanderley/Piccioni soundtrack. En natuurlijk ook weer een feministische boodschap (androcentrische vrijheidsidealen).

A Simple Favor
Erg leuke thriller, ik verwachte eigenlijk geen moord en doodslag deze keer maar toch weer. Leuke wendingen, humor en goede leads, uitstekende film!

吸血少女対少女フランケン (Vampire Girl vs. Frankenstein Girl)
Hoog wtf-gehalte. Politiek incorrect ook met en automutilatie-wedstrijd en een soort blackface-gedoe waar ik nog niet eens weet wat ik daar van moet denken … verder veel bloedspetters op de lens, de bizarste splatter FX die je je niet voor kan stellen en veel cheesy muziek. Beetje Troma in de overdrive …

ik pas, maar niet voor A Simple Favor, op de lijst.

Hannah Gadsby – Nanette
'Let me explain to you what a joke is.' Lang geleden zag ik Theo Maassen optreden in het theater. Een van mijn vrienden bleef (achteraf) maar roepen dat zoiets 'geen zin had, dat kon net zo goed op tv!' Nu kijk ik Hannah Gadsby's show, en vraag me af of het een film is. Moet dat niet in het theater? Gelukkig – het begint met een kopje thee voor ons cinefielen. Daarna duiken we het uitzinnige Sydney Opera House in, gevuld met witte vrouwen. Ik kende Gadsby niet, maar ze blijkt een lesbisch icoon. En ze heeft er genoeg van! 'Bit of negative feedback.' Heel meta, gaat het grootste deel van de show over the end of comedy. De grenzen aan Mannelijke Vrouw-grapjes en Picasso-disses. 'You wrote the rules. Read 'em.' Gadsby heeft het leven meegemaakt, de shit van het anders zijn. Dat werd grimlachen in de week van de Nashville-verklaring ('too much hysteria around gender'). Ondertussen betrapte ik me op Nederlandse trots. Niet voor onze homo-tolerantie (dat valt tegen), maar om het gevarieerde cabaret. Gadsby worstelt met de vorm van het Angelsaksisch standuppen, dat ze hier nog een laatste uurtje volhoudt. Ze heeft terecht geen zin meer in adolescentenkomedie. Misschien moet ze maar eens naar Nederland. Een piano, een sketch, variatie. Dan wordt je van middlebrow, hi brow. Haar stiekeme droom. 'No need to be so sensitive.'

The Favourite
'He had charm to burn.' Lanthimos on a roll, mensen. Als je zo'n goede film na The Killing of the Sacred Deer kunt maken, en dat nauwelijks een jaar later. Wow. The Favourite is zijn eigen Barry Lyndon, een net niet gewoon periodestuk ontdaan van weeïge romances – liefde steekt als een krab – en sentimentele orkestraties. Veelal doemt de soundtrack in korte noten. En anders heeft Handel nog wel wat fijnzinnigs in huis. Ik wachtte vergeefs op zijn cameo. Of was hij toch de volgevreten man die bekogeld wordt met sinaasappels? Het is een van de absurde intermezzi, in een wat te lang verhaal, vervuld van kokette spanning. Het strijktrio Emma Stone, Rachel Weisz en Olivia Colman levert topwerk. Mannen geven het materiaal aan waarmee dit drietal elkaar te lijf kan gaan. 'Throw!' Colman speelt Anne, een kindse koningin met buien en konijnen. Weisz fungeert als haar machiavellistische hofdame slash power woman, met krasjes. Stone arriveert met een ferme klap, in de modder, en begeeft zich dan richting sardonische slangenkuil, waar niet alleen de slangen kronkelen. 'You're uncharacteristically still with your tongue this morning.' De cinematografie moet ook nog geroemd worden. Deze film vormt hét voorbeeld van de overbodigheid van 3D, dankzij de schwung die je kunt suggereren via groot(s) lenswerk. Een bijtende knock-out. 'Wolves.'

Bohemian Rhapsody
Mehriffic, tbqh. Blijf het moeizaam vinden, bekende mensen naspelen en daarbij vond ik het componeerproces zoals hier te zien echt raar. Componisten zeggen vaak dat liedjes er al zijn, maar dit gaat wel heul erg makkelijk. Je ziet er al bijna een glunderende Van Nieuwkerk bij maar van die stadions krijg ik de kriebels. En ik snap dat de film om de band Queen gaat en je kan niet alles behandelen, maar je vraagt je serieus af hoe Freddie AIDS heeft kunnen oplopen, want sex heeft ie naar mijn idee niet gehad in deze film.

lol.

American Animals
'If this is how Spencer remembers it, let's go with it.' Heistfilm, sheistfilm. Wie fopt wie, en met wiens instemming? American Animals goochelt met een gedeconstrueerde vertelling. Dat is altijd fijn, presents inside multiple pasts. Vier gozers bedenken een overval, en voor ze het weten, voeren ze 'm uit, en bestaat deze film. De werkelijke overvallers, staan er namelijk bij, en kijken hoe de acteurs het doen. Mooie gimmick, en met veel goede wil een betrekkelijk lichtvoetige uitvoering van In Cold Blood. (De moeder aller Amerikaanse crime reconstructies, en trouwens evengoed een werk met darwineske ondertonen). Wat wil het geval? De jongen pogen een paar oude boeken uit een bieb te gappen 'I have the Darwin.' Ze bedenken een Sabotage-snorren-vermomming, en gaan aan de slag. Valt dat even tegen. Een robbery plannen aan de hand van films (want zo uber-meta gaat dat dus!) is nog leuk, maar improviseren 'on the set'... Dat blijkt andere koek. Ondertussen peinzen de talking heads over hun lege levens. Het idee voor een overval 'om nog iets van hun avond te maken'. De sfeer heeft wat van bildungsdrama's als A Guide To Recognizing Your Saints, al kan dat door de New York Groove komen. En net toen ik dacht, iedereen spreekt hier, behalve de ware grenswachter. Spreekt ook zij. Gelukkig maar. 'I think it's a dangerous line to cross.'

Thunder Road
'I don't know if I can keep going.' Een ongemakkelijkheden-komedie met arthouse-geweldseinde, twee dingen die ik nooit zo goed trek, behalve dit keer. Thunder Road verbijstert vanaf het pathetische begin. Beeld u Herman Finkers in, on speed, op een begrafenis, met een knalroze ghettoblaster. 'A frameable moment.' In het dagelijks leven werkt hij als agent, en daarmee staat snorremans in de autistische cop traditie van L'Humanite. Waar Dumonts film urenlang huiveringwekkend voortschrijdt, wordt de weg der ellende hier verlicht door offbeat komedie. 'In my culture we do that.' Door de droge humor lijkt het soms op de wereld van David Gordon Green, al heeft die dit niveau jarenlang niet gehaald. Thunder Road's overijverige, opdringerige agent draagt moeiteloos de film. Figuurlijk loopt hij continu op de tenen – als een ballerina, moeten we dan toch grappen – hij zit immers opgescheept met moeder's dansschool. Heel fraai blijft er een hoop familieshizzle onbesproken, in het vage, en dat is goed voor een film zoals deze, onverwacht. Een ding is echter glashelder, hoofdrolspeler Jim Cummings geeft zich helemaal. Thunder Road is zijn pet project. Hij deed zowat alles (waaronder de regie). Hij en zijn film hebben het liedje niet nodig. Cummings is The Boss. Met een lach, en liters tranen. 'I kissed the vacuum cleaner.'

Even terzijde voor alle filmliefhebbers, er staat een mooi interview deze week in Humo met Sergio Morricone.

niks terzijde, dat is gewoon on topic ;-)

https://www.npostart.nl/2doc/14-01-2019/VPWON_1286533

(voor de wielerliefhebbers dan weer deze docu over David Millar, met een einde dat volgens mij op Beau Travail alludeert)

シン・ゴジラ
Nooit echt geïnteresseerd geweest in Godzilla-films. Man in een monsterpak trapt stad in elkaar, so what? Maar ja, Hideaki Anno (Neon Genesis Evangelion, Love & Pop) geef ik toch maar een kans. Goede zet, want die maakt natuurlijk niet zo maar een monsterfilm. Een deel is een overduidelijke kritiek op de Japanse bureaucratie en die wordt echt lekker droog en uitgebreid in beeld gebracht. Wanneer hij dat uit zijn systeem heeft gaat Anno over op diepere collectieve angsten die onderdrukt worden: de oorlog, Fukushima en een minderwaardigheidsgevoel in de internationale politiek, met name tov de Amerikanen die ze eigenlijk niet kunnen uitstaan. Prima. Oh ja, Godzilla, die zit er in het begin wat levenloos uit maar na wat mutaties is hij bad ass en gaat hij lekker los op Tokio wat met een zekere schoonheid in beeld wordt gebracht. Sowieso, vrij goed gefilmd, met weer flink wat innovatieve shots. Mooi, grimmig eindshot ook. Veel bekende koppen weer, waarbij de underground met o.a. Shinya Tsukamoto en Mikako Ichikawa niet wordt vergeten (maar ik vermoed dat de scheidslijn underground - mainstream in Japanse cinema voor acteurs vrij dun is).

Revenge
Revenge-films zijn niet echt de plek voor subtiliteiten en Revenge vormt daarop geen uitzondering. Naast de gore (liters bloed) is er namelijk nogal wat toxic masculinity, op het ridicule af. Je krijgt in ieder geval wel zin in een afstraffing. De heldin is wel erg onverwoestbaar, niet erg realistisch maar het feit dat dat opvalt zegt misschien iets over de actiefilms met onverwoestbare mannen. Verder met veel panache gemaakt, coole elektronische soundtrack, dus ook best onderhoudend.

Skate Kitchen
Zo'n beetje aankeutelend drama van een opgroende skater chick in New York. En dat is gewoon best wel cool, al die stoere meiden op de straten van the Big Apple. Ook stoere muziek, vette beelden en je leert wat "being credit carded" is.

L'arma, l'ora, il movente (The Weapon, The Hour, The Motive)
Uitstekende giallo met een flagellerendenonnenscene die niet zal misstaan als backdrop voor een Electric Wizardconcert.

maar het feit dat dat opvalt zegt misschien iets over de actiefilms met onverwoestbare mannen

sharp! (no pun(t) intended)

エンドレス・ワルツ
Pfff, hier werd ik toch even in het nauw gedreven. Want, in wezen een geweldige film over een ontzettende klootzak die een getalenteerde vrouw sloopt. Ja, het is Endless Waltz, de biografische film over free jazz-saxofonist Kaoru Abe. Na de beginscène die niet veel goeds beloofd werd ik toch even richting "oh, dit is de Japanse Betty Blue!" geduwd. Maar al gauw blijkt het een veel grimmiger portret van een toxic relationship te zijn en dit keer blijft er niet iemand vrolijk over met de kat. De seks is gedenkwaardig en maakt optimaal gebruik van Leona Hirota's weelderige lichaam, maar de echte gedenkwaardige scènes zijn de crematie en vooral dat optreden dat Abe al spelend de zaal in komt lopen en met de band begint de blazen. Als je free jazz daarna niet begrijpt gaat het gewoon niet lukken.

hehe wop wop! of nee, toet toet, tiet tiet!
een van de meest WTF films die ik vorig jaar zag.

An Elephant Sitting Still
'The world is a wasteland.' Net geen vier uur lang stilzitten voor de kijker. Concentratie vereist, want de stemmen in deze film komen uit andere kamers, de beelden van ruggen, de dialogen met mensen in het vage. Zo lijkt het op een geradicaliseerde Hou Hsiao-hsien – dat zoiets überhaupt kan, is al een pre. Snoeihard, uitgebeend taoïsme. Al meanderend krijgen we een asgrauw beeld van China. Een land waar ze tegenstribbelende jongeren richting het internetcafé duwen, als het laatste afvoerputje voor depressievelingen. Eenmaal volwassen moet je carrière maken op de vierkante millimeter van je huis, eenmaal oud, slapen op het balkon van je kinderen. Niet zo vreemd dus dat alle personages op de rand van zelfmoord lijken te staan, met levens zo opgebrand als het stompje van een lucifer. De regisseur maakte er na de film zelf een einde aan... In de loop van zijn epos probeert een viertal mensen hun leven vergeefs een andere wending te geven, terwijl de slagen van Job blijven vallen. Soms letterlijk, want op een paar onrealistische 'actie'-scenes moesten de makers nog oefenen. Voor de rest levert iedereen topwerk. De oude man met zijn keu, de jonge meid met haar smartphone. Slachtoffers en schurken (en soms vice versa). Met als laatste lichtpuntje, de circusdroom. Kan daar dan iemand een lampje aandoen? 'None of your business. Just leave.'

The Other Side of the Wind
'We are in public domain.' Welles, der Unvollendete. Netflix vond (het/de) tijd om de honderden uren aan footage die Welles schoot voor zijn mafste project, enigszins zinvol te rangschikken. Wat aardig uitkomt, is dat het scenario altijd al meta was. Een film over het mislukken van een film. Zulke deconstructies bevallen de 'movie freak' snel, anderzijds lijkt het toch wel wat flauw en laat. Het resultaat is een variant op Hoppers The Last Movie. 'Our own movie. A real movie.' Hopper geeft zelf acte de présence, maar wie niet! John Huston vormt de kern van alle 'frentic' waanzin, als het monkelende wellesiaanse alter ego. Hij geeft een feestje, dat geen feestje kan zijn, want zijn film is niet af, en zijn belangrijkste acteur is verdwenen. Zolang het plezier overheerst, lijkt het op Shampoo, de ultieme Hollywood-film over Hollywood. Zodra de 'film in film' wordt gestart, verandert de zaak, in een onzuiver zaakje. 'They got wet. In the other reel.' De regisseur maakte een seventies nudie! Mijn gedachten dwaalden af... Welles (of zijn reconstructeurs) hervinden de kern pas, wanneer hij in zwart-wit een vader zoon-ode brengt, aan zijn eigen held. Shakespeare. Toeval? Welles was al niet meer bij de tijd hier, zelfs niet wanneer hij meta deed over een regisseur die niet meer bij de tijd was. 'A great deal of morbid conversation, I'm afraid, on unhealty subjects.'

een van de meest WTF films die ik vorig jaar zag.

Echt. Heb er nog lang over nagedacht (goed teken), sowieso die hele freejazz-scene in Tokio zag er fascinerend uit met van die kleine bars en clubs. Zijn zelfs wat vintage optredens van hem te vinden op YouTube.

Een biopic die ik wél de moeite waard vond. Wellicht omdat ik het verhaal niet ken maar misschien ook omdat het gewoon wat fantasierijker is aangepakt. Z'n vrouw was ook wel een fenomeen volgens mij.

[Cargo]
Eigenlijk dacht ik een zombiefilm te gaan kijken, maar dit is een zakenpief in een container die afgeperst wordt. Zo lowbudget dat zelfs de container cgi is. Maak dan een hoorspel, zou ik zeggen.

Velvet Vampire
Kleurige, lichtfeministische, vampierenfilm, vooral de droomsequenzen zijn de moeite.

The Ritual
Nog een in het "niet onaardig"bakje. Soort Bro Witch Project, ik las dat de cult in het boek black metalheads zijn en het trauma er ook voor de film is bijverzonnen. Too bad on both counts, maar de spooky Zweedse bossen en het monster zijn wel leuk.

Zijn zelfs wat vintage optredens van hem te vinden op YouTube.

meeste van zijn albums lijken er op te staan, maar ik moest er toch ehh beelden bij zien om het echt te waarderen.

Maak dan een hoorspel, zou ik zeggen.

lol. Het [ ] grapje is kinda of a highlight though.

Wildlife
'Did he say why he fired you?' Paul Dano debuteert als regisseur. Daarvan ook maar iets verwachten, neigt naar de voetbalmentaliteit: een goede speler moet een goede trainer zijn. (Een adagium dat in filmland gelukkig zelden in ere wordt gehouden.) Zoals zoveel regisserende acteurs schaamt Dano zich niet voor het tentoonstellen van zijn voorbeelden. In de eerste plaats Todd Haynes – alles ademt de tragische geslachtsgemeenschap der suburbia. Beter beviel me het camerawerk, met zorgvuldige shots die knipogen naar het oeuvre van John Huston. De mens gekleineerd in een grootse omgeving. De staat Montana schitterde recent ook al in Certain Women. Wildlife voert op die doodse plek een stel betuttelende en kibbelende ouders op. Hun mankind vormt het moeizame hart van de film. Een paradoxale puber, met een wijs voorhoofd en een domme blik. Vader Jake Gyllenhaal worstelt met het old boys network (hoe toepasselijk!) en met zijn springerige echtgenote Carey Mulligan. Zij is het die de film laat leven. Haynes had zich vast bedacht, en haar de hele film gegeven. Deze 'chute beauty' verdient onze sympathie en irriteert tegelijk. Alle geserreerde, bestudeerdheid van de boekadaptatie valt met haar weg. Valsheid, niet langer in geschrifte, maar in de brandende zin van het beeld. 'They call them the standing death.'

Zama
'Als we maar wat koude maanden hadden.' Europa in de wildernis, met de bekende trope(n) van mislukte decadentie. Een geradicaliseerde keeping up appearance. Zama en compagnie lopen met Kant-achtige pruiken door de Paraguyaanse jungle, wanneer ze niet per stoel worden rondgedragen. 'Miron!' Door de absurditeit, en de setting, dacht ik vlug aan Lucrecia Martel's mede-Argentijn Lisandro Alonso. Diens Jauja is verraderlijk goed blijven hangen. Hoofdpersoon Zama wil alleen maar weg (zwemmen), maar wordt gedwongen samen met zijn conquisitadors (pardon, corregidors) loco te gaan. Het nieuws loopt in de outback zelfs achter op de verpakking van Buenos Aires. Wat is nieuws überhaupt in dit grote Niets? 'Tijd verstrijkt niet zonder winter.' De indianen beweren afstammelingen van 'de Eersten' te zijn, niet van de inheemsen, maar van de eerste Spanjaarden! Martel toont het haast bewust saai, geïnspireerd door Glauber Rocha. De backgammon op tafel, een moedeloze pen in de hand. 'Een boek!? Maak kinderen, geen boeken.' Onmerkbaar, maar onomkeerbaar zakt Zama weg in Hopeloosheid. Het wachten is op de werkelijk fucked up shit. Die komt laat, te laat, maar hermetisch hard. Ik zou niet durven zeggen dat ik de film nú zo meeslepend vond, maar dikke kans dat ik 'm me jaren later stiekem toch nog herinner. 'Con gran pompa.'

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/9/96/Lucrecia_Martel_at_the_presentation_of_the_Audioteca_at_the_National_Library%2C_2015.jpg

Martel. 8-)

下妻物語
Naar het schijnt de blijste film van Tetsuya Nakashima. Een soort hallucinatie van een tienermeisjesdrama, kawai-stijl. Kamikaze Girls begint als een wervelstorm van kleuren en geluid met een aantal memorabele beelden. Het absurde verhaal is lastig na te vertellen maar kent in ieder geval een aantal memorabele grappen als "Een buurt waar je in trainingspak werd geboren. En in trainingspak dood ging." (even uit mijn hoofd). Erg vermakelijk maar de film heeft wel een probleem om er een einde aan te breien. Desondanks een must voor de Japanofiel. Deed me qua innovatieve absurditeit enigszins denken aan The Tast of Tea uit hetzelfde jaar, ook met de glorieuze wipneus van Anna Tsuchiya (maar die landerige film is wel beter.) Oh ja, de kitten in het station, zo'n fraai staaltje terloopse magie.

op de lijst.

Laissez Bronzer les Cadavres
'L'or!' Ieder land zijn eigen Tarantino, ik heb het al vaker gezegd. Ditmaal doen de Belgische Fransen mee, zonder dat er overigens erg veel Belgisch aan deze productie valt te ontwaren. Het blijft frappant hoeveel materiaal er nog altijd uit die shoot-out (citaat-out, Leone ironie!) in een postmodern knollenland valt te peuren. Jawel, Cadavres weet doodleuk origineel te zijn. (Net zoals Revenge dat recent ook al lukte.) Een stel verveelde criminelen schiet spionnetjes in schilderijen, om te oefenen voor gaatjes in hoofden. De filmmakers vermaken ons met close-up van close-ups. Voor het Oscar-waardig geluidsdesign doen ze eigenlijk hetzelfde. Hoe noem je dat? Een amplificatie van een amplificatie? De fik in de sigaar wordt zo een bosbrand. Met de (uiteraard late) intiteling, komt psychedelica de film binnen glinsteren. Een kunstige Morricone. Het grootste lustobject wordt gespeeld door Elina Löwensohn, een stoere keuze, want ja, ze is niet 'jong' meer. En toch, zonder morren, krachtig en prachtig. Het plot draait om gegapte goudstaven, maar komt uiteraard neer op afbladderend vertrouwen en het afknallen van elkander. Schurende pakken en schurende vrouwen. Het storyboard van de film verdient een graphic novel-uitgave. Brons besluit met een nieuwe betekenis aan de double cross. Het gouden kruisje. 'Trop symmetrique.'

Support the Girls
'Do you get like grabbed?' Soms heeft een regisseur ook gewoon pech, net zoals zijn personages. Bujalski blijft na Beeswax stappen zetten richting die grootse indie-klapper – maar dit keer is iemand hem net voor geweest. Met het succes van The Florida Project voelt Support The Girls toch als een kleine, doch aangename herhaling van trashy zetten. Bujalski portretteert de wereld van een 'Hooters'-bar. Met andere woorden: kakelende grieten, minstens zoveel Tangerine-drama – regel één, No Drama! – en zelfs een genderfluide trucker is aanwezig. De manager vormt echter, net als in The Florida Project, de ware ster hier. Regina Hall speelt de mater familias, en ze heeft bigass stress! De televisies én de baas doen moeilijk, ze wil scheiden van haar depri man, en tot overmaat van ramp heeft een van de girls een 'akkefietje.' Tijd voor Bulldozer-pop-actie. Typisch Bujalski, die actie komt dus nooit. Zoiets maakt van een schmaltzy feel good-genrefilm, een klein portret van het rare Murikah. Puriteins tot en met, en dan toch kunnen leven met een 'family bar'. Bujalski en zijn cast deconstrueren en destroyen die ellende met dubbel D. 'Moving away from boobs into butts.' Extra knipoog, de leegte in The Juice Spot (die naam!). Onze manager doet wat ze kan, maar zelfs een goede fee, leert het defaitisme kennen in zo'n context. 'The pictures are beautiful.'

Sharp Objects (miniserie)
Moordmysterie in enggeestig dorpje, sterke nadruk op vrouwen maar – indachtig James Baldwin het emancipatoire van het recht om een lul te zijn – niet noodzakelijkerwijs positief. Mysterieus door de constructie met droom- en waanbeelden, heen en weer zappend door de tijd zonder vervelend ingewikkeld te worden en hier en daar lekker gnarly body horror. Wel leuk dat mensen in deze serie muziek draaien, dat zie je niet zoveel and I can relate.

op vinyl? :P

Ook ja, maar ik ben geen vinylfundie. ;)

hardcore :D

Phantom Thread
'Let me collect myself for a moment.' Aanvankelijk zat ik niet te popelen. Weer dik twee uur aan Anderson-epos. Het kan niet kort he? Maar hij doet hier toch iets anders. Buiten Amerika – historischer, subtieler en vooral schuchter-erotisch met giftige weerhaakjes. In Europese snit maakt Anderson zijn meest coherente film in jaren. Een 'ding' is gebleven. Daniel Day-Lewis. Mager, strakke coupe, aristocratie plus verdrongen homoseksualiteit. Net Jeremy Irons. De mode-ontwerper leef, omringd door Biddy's en Pippa's, in een wacko weelderige wereld, die voor hem alleen, en door hem alleen geleid wordt. Of niet? Op de achtergrond heeft zus (Lesley Manville) de touwtjes in handen. Rond het halve uur gaan de high society dracula-mantels af, en arriveert het charmante Gevaar. Met een 'you always order the special'-scene om bij te smelten, stapt de kordate buitenwereld binnen. Vicky Krieps is een ontdekking van Garbo-allure. Zij prikt door de man van perfectie heen, en weigert Doornroosje te worden. Anderson leidt hun drietal-spel met vaste hand, en he zo goed (en dubbelzinnig) als The Favourite. De soundtrack van Greenwood vliegt in en uit verduisterde kamers. Tijdens de mooiste van alle scenes ligt Lewis aldaar te hallucineren. De bitterzoete vrede van kindse regressies. Een Back-Gammon. 'Are you here? Are you always here?'

The Man Who Killed Don Quixote
'Please don't let this be real.' Gilliam heeft het dan toch voor elkaar gekregen zijn vervloekte Cervantes-adaptie af te maken. Iedere cinefiel kent het drama uit Lost in La Mancha, de docu die vastlegde hoe de vorige poging ontspoorde. Dat past natuurlijk wel bij het meta-spel, en Gilliam besluit dan ook met een geinige zelf-referentie. 'This is the one month that they said it never rains.' Hij had er goed aan gedaan dat meta-niveau nog wat op te krikken. Hoofdrolspeler Adam Driver vindt in het begin een al gemaakte film. Zijn eigen, over hetzelfde onderwerp. Ik denk: dit is Gilliams kans om in voor-beeldige spiegelingen van verhaallagen, oud en nieuw (en docu!) te vermengen. Er komt bar weinig van terecht. Zelfs Driver lijkt uit vorm, of heeft gewoon geen komisch talent. Het zijn de stereotypen die hier over elkaar heen buitelen. In Spanje luiden constant de klokken, gaan de moslims (de Moren van nu) hun gang, om te zwijgen over rijke Russen. Leuk wordt het slechts op de momenten dat Gilliam zijn eigen machinaties inzet, een imaginarium waar fantasie feit wordt. Ook die Wizard of Oz-scene gaat echter al snel in de hens. Jammer, want de liefde voor het boek blijft zelfs in mislukking overduidelijk, maar dat wisten we al uit de docu. Het oorspronkelijke boek slaat hier slechts bruggen naar foute pleisterplaatsen. 'Every man for himself.'