Filmforum

Cutter's Way
Zwaarmoedige post-Vietnamfilm vol prachtige losers: een stijlvolle maar leeghoofdige allesneuker (Jeff Bridges), een gehavende Vietnamveteraan (een welhaast onherkenbare John Heard) en zijn beeldschone maar nihilistische vriendin Mo. Een lijk brengt de paranoia van Cutter de Veteraan op hol, dit tot tegenzin van de mogelijke getuige (Bridges). Met de zus van het slachtoffer wordt een ontzettend duf afpersingsplan bedacht dat natuurlijk in tranen moet eindigen. Dat Donald Duck-plot stond me wel wat tegen, maar ik vermoed dat de droomachtige sfeer (prachtige muziek van Jack Nitzsche) en de intrigerende personages me nog lang zullen bijbleven.

de droomachtige sfeer

goh ja, wat een raaaarre film was dat. :-) met een soort gloed. glow in the dark noir.

The Kindergarten Teacher
'It's interesting to see things from a new vantage point.' Ik voelde het bij de titel al. Iets klopte hier niet. Inderdaad, dit is de filmblunder van het jaar. De mijne. The Kindergarden Teacher her-maakt een sterke Israëlische film van een paar terug. Haast hetzelfde, dus helemaal overbodig. Moet ik daar nou een negatieve recensie over schrijven? Zo blasé. Ditmaal speelt ster Maggie Gyllenhaal de groep drie-juf. Zelf heeft ze kids van middelbare school-leeftijd, wat ook al niet goed voelt. Technisch gezien kan het best, maar in spirit. Oudere kids doen je verouderen, om het grof te stellen. 'It's good, Lis.' Qua setting blijkt de verplaatsing meestal een minpunt. In Israel is elke stap een politieke daad, sluimert grens-gevaar. Zolang de 'Ander' buiten beeld blijft, werkt het in New York nog wel. De gegoede kaste van Israel en Amerika verschilt eigenlijk nauwelijks. Een pseudo-progressiviteit, opgesloten in de eigen cocon. Als middenklasse-moeder valt Maggie voor de kunst, en het talent dat ze niet heeft. Ze vindt haar Indiase goeroe, in haar eigen klas. Opmerkelijk genoeg doet de Amerikaanse versie stukken minder thrillerig, en minder geschift. De film waarschuwt voor een gebrek aan nieuwsgierigheid, iets dat totalitaire staten graag afdwingen. Maar wat tonen de luie makers ons zelf dan? Een kinderdutje. 'Loneliness, is still time spent with the world.'

Beast
'You're wounded.' Een film als een openbaar prive-monument. De knuffels, kaarsjes en kaartjes die mensen neerleggen na een daad van zinloos geweld, of een verkeersongeluk, het houdt zowel iets fascinerend als iets irritants. Ongetwijfeld een prive-ergernis van mij, ik geef het toe. In Beast raakt het prachteiland Jersey bezaaid met zulke plekken voor verdwenen tienermeisjes. Een seriemoordenaar slaat toe, en blijft toeslaan. De film volgt Moll, een net te oude jongedame die net te oud nog bij haar tirannieke moeder woont. Haar naam spreekt boekdelen, ze is de verlaagde toon van de familie, hun assepoester. Dan ontmoet ze uit het niets een wildebras, een handenman, kortom, iedereen voelt het. Het Beest. Zeker het eerste uur fascineert het scenario, dat dan een update van Thomas Hardy vormt. 'He might have some native intution'. Jersey boeit als plaats delict, nog wat meer in zichzelf gekeerd dan de 'echte' Engelsen. Denk aan de dorpse blikken, de intolerantie voor alles wat afwijkt. In die fase heeft de erotiek de klasse van Lynne Ramsey. Later neemt het melodramatische gehalte moralistisch toe, met teveel ambient-overstemmingen. Wel blijft het scenario steeds ternauwernood aan de goede kant van de lijn, de smeuïge. Om het in het West-Vlaams te stellen: mensen zijn kluotzakken, allemolle. 'Nothing's wrong with me.'

Hereditary
Nee. Ik ga hier niet in mee. Beetje Rosemary's Baby opwarmen. Ik ging er voor zitten toen die poppenhuizen in zicht kwamen. Dit wordt een fraai staaltje realiteitsneukerij met gefreakte pyschologische projectie! Maar nee hoor, weer een medium. Paar super voorspelbare wendingen, ondanks de lang volgehouden is ze gek?/is ze niet gek? dynamiek, die eigenlijk ook played out is, al geeft Toni Collette wel alles en houdt ze op die manier de film lang bij elkaar.

Collette zal wel die Oscar krijgen. Het gebrek aan spanning (waar ik geloof ik over klaagde) zou wel eens door die weinig verrassende wendingen kunnen komen (inderdaad).

Touch Me Not
'Why am I in your bedroom?' Staren is onbeleefd. Wat nu als cinema je dwingt te staren naar wat je niet wil zien? Mensen als Seidl hebben een carrière gemaakt van die machtspositie. Ook Pintilie toont zich een ramptoerisme-meesteres. Gij zult mijn acteurs met huid en haar tolereren. En opvreten. Ik peinsde al kauwend op de verschillen tussen 'male gaze' en 'female gaze'. De eerste zit in het verdomhoekje, maar hoeveel beter blijkt de tweede variant? Een 'male gazer' oordeelt wellustig. De 'female gazer' staart afstandelijk, bijna bedenkelijk, om bij welbevinden gematigd te glimlachen. Haar 'gaze' wordt nooit echt onderdeel van 'het spel'. Het hoofdpersonage van Touch Me Not personifieert die houding. De frigide vrouw haalt Circus Seks in huis, en kijkt ongeïnteresseerd toe – met de blik van Charlotte Gainsbourg. (Die associatie kan ook door Von Triers nymfomane wereld komen). Het wekt weinig verbazing dat ze vrouw zich weigert te openen bij rukkers of transgenders. Dat gebeurt pas wanneer het geweldig wordt, dan breekt haar glimlach door. 'Can I touch your tears'. Zo denkt de film ons de harde kern of naakte waarheid te tonen, zonder werkelijk nieuwe inzichten te bieden. Een museumporno vol Freaks en een zwijgende, foute vader. De favoriete film van Griet op de Beeck, ongetwijfeld. 'I think we have an audience.'

Cold War
'If it smiled, it was through tears.' Een koud kunstje voor Pawlikowski, zo'n grote mensen-film met grote mensen-looks. De man heeft filmische klasse en goede smaak (tot) in zijn vingertoppen. Een blik der herkenning Net als in het nog sterkere Ida zorgt die kunde voor een heerlijk sereen gevoel. Minimalistische dromen vol weemoed in dreyeriaans zwart-wit. Het begint met een paar Poolse Lomaxen op een busreis. Vol leninistisch elan zijn zij op zoek naar volkshelden van voorheen. Ik hoopte prompt op een hele film waarin dorpsmuzikant na dorpsmuzikant liefdevol zou worden gekoesterd. Een Im Lauf der Zeit-trip langs al dat vergaat, op het moment nieuwe machten de oude kunsten verpulveren. De mensen ademen stug door, op de kracht van hun melodie, en seks op het ritme van de volksdans. Pawlikowski heeft echter weinig tijd voor dat soort muzikale (n)ostalgie. Zijn korte film maakt dappere sprongen, letterlijk en figuurlijk, over lands- en tijdsgrenzen heen. In Parijs vinden man en vrouw de free jazz, de politieke vrijheid, maar nooit elkaar. 'Wie zal ik daar zijn?' Gaandeweg wordt hun relatie een gevoelige abstractie. Een leven op een onvermijdelijk katholiek kruispunt. Mij bekroop het gevoel dat het materiaal voor de romance niet eens zoveel voorstelt. Maar voor de film geldt zoals voor de muziek: 'If you sing it right, it will fit.'

Dat gebeurt pas wanneer het geweldig wordt

Freud? gewelDADIG.

Toch wel frustrerende tijden voor deze horrorliefhebber na Hereditary. Aan de ene kant remakes als Suspiria afblaffen, maar dit soort pseudo-remakes word ik ook narrig van. Waarschijnlijk ook verwachtingsmanagement, je voelde duidelijk dat er allerlei dingen mis waren met die familie, en dat vond ik eigenlijk best spannend, maar er werd uiteindelijk gekozen voor de meest belegen uitleg, terwijl ik stiekem hoopte op een soort amorele biohorror, waar deze tijden toch wel om vragen (IMHO etc.)

misleidende titel eigenlijk al... Hereditary. die suggereert (inderdaad) genen-mindfuck, gekte van moeder op dochter.

komende dagen maar eens peinzen of er een horrorfilm is die wel een plek in de top van het jaar lijst verdiend. Misschien lijkt het dit jaar minder, omdat vorig jaar met Get Out en Grave (onder meer) een sterk horrorjaar was.

五毒
Wu watchers en garde: "The toad style is immensely strong and immune to nearly any weapon. When it's properly used, it's almost invincible."
Mooie, Shaw Bros film uit 1978 die de tijd neemt en bewust breekt met het conventionele kung fu-plot. In het begin worden vijf anonieme vechtersbazen (The Five Deadly Venoms) geintroduceerd en je denkt: superheldenteam! Maar nee, een, al dan niet bestaande, zak geld zorgt ervoor dat ze elkaar, in kampen verdeeld, het leven zuur gaan maken. Verrassend weinig geknok tot het puike eindgevecht waar een mooie twist in zit.

Denial
Wel interessante ideeën over hoe je in "debat" moet met ontkenners van feiten, hier de holocaust maar we kennen hier veel variaties op tegenwoordig, maar van zulk een oersaaie BBC-degelijkheid dat het dus niet echt spannend is te noemen.

Making A Murderer s02
Je denk dat die Zellner wel een zaak heeft na al haar diepgravend onderzoek maar volgens mij zitten Brendan en Steven nog steeds vast. Aan het eind van de serie in ieder geval wel. Naast de zaak zijn alle verschillende do's van de Avery's al een attractie op zich.

The Sisters Brothers
'What the hell is “fortuitous” energy!?' Geef me een film met semantische discussies, en ik ben tevreden. Zoiets kan zelfs in de western. Audiard bewijst het met een pak Hollywood-sterren, die allemaal worden weggespeeld door Riz Ahmed. Rappen en acteren blijkt weer eens een gouden combi. Joaquin Phoenix doet ondertussen zijn drinkebroer-mompelaar – een Hansje Teeuwen ('luid en duidelijk'). De casting van broer Reilly is een stuk verrassender, en haast tegendraads. In het begin heeft hij zelfs lang haar, al gaat dat er meteen af. De Sisters Brothers zitten in opdracht achter een man aan, die ook weer in opdracht een mysterieuze uitvinder (Ahmed) heeft gelokaliseerd. Later in de film worden onze jagers ook zelf achterna gezeten, ad infinitum. De broers kibbelen over carrière moves, nu de toekomst van gepoetste tanden nadert. Al typende lijkt de thematiek misschien gewoontjes, maar langzaam sijpelt er een fijnzinnige, Europese kapitalismekritiek de film binnen. 'Who is this pretentious fucking asshole kidding?' De entree tot Heaven's Gate ligt in het persoonlijke fetisj-ritueel, de kleine dromen. Nooit in de gold rush. Het gouden moment waar alle missiemannen op uit zijn, had wat magischer gekund, net als de matige MIDI-soundtrack van Desplat. De afwikkeling, daarentegen, is gruwelijk perfect. 'After a series of dramatic events...'

A Man of Integrity
'Mannentrots creëert problemen die alleen vrouwenintelligentie kan oplossen.' Alles zit tegen voor onze man uit Teheran, die naar provinciehoofdstad Rasht is verkast. Een plek groots in kleinzerigheden. Hij doet aan 'meloendoping', het meest unieke en vlezige detail van de film. Dat zorgt er wel voor dat iedere paar dagen de politie bij hem komt koekeloeren. En dat is nog maar het begin van de ellende. Zeker het eerste kwartier lijkt het scenario wel een absurd toneelstuk, of een klucht van Tsjechov. De Goudvissenkweker, zo had het ook kunnen heten. Dit is, uiteraard, een Iraanse film die het Westen bereikt, ofwel een anti-Iraanse film, van de makers van Manuscripts Don't Burn. Met de minuut zwengelt men aanklacht tegen het kafkaeske draaideurregelland steviger aan. 'God heeft voor alles een oplossing'. Het zou boeiender zijn geweest wanneer het scenario focuste op de echtgenote van Job, een een vrouw van stavast, met een eigen, baan, en een sensuele hoofddoek-uit knipoog op zijn tijd, terwijl de melk overkookt. (Zoals Tom Pintens al zong.) De film blijft stug bij de boze held, eenzaam in zijn grot, een nogal simpele, dubbelzinnig-metaforische plek. Intens kijkende mannen worden tot de laatste druppel uitgeperst. 'Het leven is te koop.'

The Ballad of Buster Scruggs
Zo’n subtielere Coen flick, waar je extra op de dialogen moet letten. Twee keer last van wegsukkelen gehad, maar de derde keer toch wel weer genoten. Eigenlijk nu nog een keer kijken.

Bad Santa
Had ’em geloof ik wel eens gezien, maar nog niet gelogd. Lollig kerstvermaak die toch nog redelijk zoet is ondanks alle bad shit.

La proprietà non è più un furto (Property Is No Longer a Theft)
Elio Petri maakt geen hapslikwegfilmpjes. Deze ligt meer in de lijn van Todo Modo dan La decima vittima maar heeft gelukkig minder kennis van Italiaanse politiek van node.

エクステ (Exte: Hair Extensions)
Je ziet wel vaker haarlokken en spooky shit in Japanse films, maar dit is wel de ultieme haarhorrorfilm. Het groeit echt overal uit. En het wordt nooit echt normaal maar in de finale gebeurt dan toch weer iets zo whacky …

La notte che Evelyn uscì dalla tomba (The Night Evelyn Came Out of the Grave)
Denk dat Entombed het nummer Evelyn hiernaar vernoemd heeft. Een prima giallo met een spectaculaire ontknoping waarin we erachter komen wie nu wie gefinessed heeft.

Gate Nero The Black Cat
Een van de betere Fulci’s denk ik, of op z’n minst wat serieuzer dan zijn gore-expedities al zijn die minstens zo leuk. Niet dat hier geen gore aan te pas komt, maar het Poe-verhaal is een aardige kapstop en het kattenperspectief is ook bonus.

Bird Box
Apocalyptische Netflixert met wat sterren uit voorbije dagen, Sandra Bullock in out-of-the-box non-komische hoofdrol en John Malkovich gewoon als mensenhater (wat resulteert in een redelijk succesvolle oneliner). Het gegeven is volgens mij al tig keer gedaan: mensen beginnen plotseling zelfmoord te plegen en een zorgvuldig geselecteerde dwarsdoorsnede van de Amerikaanse maatschappij weet in een huis te overleven. Met dank aan het altijd fijne bezoekje aan de verlaten supermarkt. De film wisselt af naar een reis die zes jaar later afspeelt en even De Grote Rivieren-films lijkt te willen volgen maar die pretentie wordt al snel losgelaten. Wat rest is een vermakelijke, iets te lange, survivalfilm.

met trotsch presenteerrrrr ik: https://subjectivisten.nl/cinema-in-2018-ludo/

mijn laatste films van dit jaar waren:

The Place
'Als je God wilt voelen, moet je zwanger worden.' Een Europese remake van een Amerikaanse tv-serie, dat kan dus ook! Ik noteerde bovendien 'Japans sardonisch', als kernbegrip. De nationale hokjes kunnen daarmee weer subiet de deur uit. God's dealmaker – of is het toch de duivel zelve? – zit in een cafe. Hoofdrolspeler Mastandrea zal kilo's aangekomen zijn op de set. Hij blijft maar eten en drinken. Een groep imperfecte vreemden komen langs, vragen Hem om een gunst, en vertrekken verbijsterd. Op het kruispunt van hun leven verkopen zij de ziel. Geluk in ruil voor gruwelheden. Een faustiaanse setup, die sadomasochistisch-postmodernistisch wordt ingevuld. Vandaar mijn Japanse notitie, al komt ieder willekeurig kort verhaal van Auster snel om de hoek piepen. Misschien zou de film zelf ook beter als kortfilm zijn geweest, aangezien we – dapper! – de hele tijd in dat cafe blijven. Een weeïge soundtrack (als een trailer) en schimmige lenzen moeten het minimalisme voor de massa verdoezelen. Die goocheltrucs doen uiteindelijk meer kwaad dan goed. Het scenario zit van zichzelf al snappy in elkaar. Vol cynische rechtvaardigingen en lesjes acceptatie. De lijnen kruisen elkaar als op een magic board, en vormen, dus toch heel Italiaans, een geinige bijbel-update met een lachwekkend appeltje tot besluit. 'Things don't always make sense.'

The Cleaners
'They rely on garbage.' Fijne post van Aafke – voornaam volstaat – een paar dagen terug, over hoe de media enkel scherpe uitspraken blieven. Anders blijf je als slimme talking head maar mooi thuis met je redelijke middenweg. En dan zeg ik als Ludo-Vico, eindeloze scherpheid, leidt tot botheid! The Cleaners legt zulke machinaties bloot aan de hand van de lui die de boel 'opruimen'. Het Filippijnse modjes-legion dat voor mTurk-zakgeld veertig plaatjes en video's per minuut bekijkt. 'Ignore.' 'Delete.' Uiteraard heeft dat effect op hun psyche, maar die laag interesseert me niet zo, en wordt door de makers wat opgeklopt (jawel, aangescherpt!). Op zoiets kun je als mod getraind worden, of je verschuift dood-leuk elke week van stoel. Na onthoofdingen met een bot keukenmes is zelfs de ziekste pornografie vermoedelijk een verademing. De beelden van Manilla, brengen de documakers waar ze moeten wezen. De St(r)aat. Sociale media zijn immers slechts een afspiegeling van onszelf en onze machthebbers. Daar en dan komen de interessante vragen naar boven uit de menselijke brij, veelal zonder oplossing. Censuur is soms wel en soms geen goed idee. En wanneer, wat, geldt? God mag het heten. Zuckerberg dus, voorlopig... 'We should keep disturbing the world'.

Mooi altijd die jaarlijst. Toch altijd wel handig omdat ik blijkbaar te vaak dingen meteen op mijn kijklijst zet, terwijl 1 en 2 bijvoorbeeld echt wel must-sees lijken te zijn.

1 in elk geval (jouw smaak kennende)

Pale Flower uiteindelijk niet in het overzicht kwijt gekund (van de vele OMC-tips, naast die van Gert en MB uiteraard)

Te vaak dingen *niet* meteen op mijn kijklijst zet (of wel, en dan jaren later zit van "hoe kom ik toch in godsnaam aan deze tip?" True story)
Er zat nog wel wat meer interessants tussen, maar [even spieken] de teller op Letterboxd staat op het moment op 426 films te gaan. :(

ha! lijkt op mijn vroegere lijstje, tegenwoordig moet ik schrapen. De truc is 365 films per jaar kijken (... gelukkig ook al lang mee gekapt)

over gelukkig gesproken, gelukkig nieuwjaar allen!

Jij ook gelukkig nieuwjaar! En om meteen goed te beginnen:

斬る
In de opvolger van het magistrale Sword of Doom speelt Tatsuya Nakadai weer de hoofdrol, dit keer als een Eastwoodachtige antiheld die allerlei partijen tegen elkaar uitspeelt. Meteen flinke Western-vibes in het stoffige begin trouwens, met wat muzikale knipoogjes erbij voor de juiste sfeer. Net als zijn voorganger is de film weer in geweldig zwart-wit geschoten, vol prachtige shots en lekkere snelle edits. De intriges zijn zoals wel vaker lastig te volgen maar de explosies van bruut geweld, beeldschone vrouwen en goed getimede humor houden deze Westerling bij de les. Verdere hoogtepunten: een wild feest in een bordeel en toch wel redelijke communistisch aandoende eindboodschap.

"It's strange. I don't feel like drawing my sword."

"Me neither. Kill or be killed, either would just leave an unpleasant aftertaste."

rrrrrevolucion!

Tully
'Momma's joking honey, like a clown.' Borstelige film, in alle opzichten. Charlize Theron ontbeert komisch talent, net zoals scenariste Diablo Cody. Dit geeft al een hint hoe deze tragikomedie zich zal gaan ontwikkelen, maar voor het zover is, intrigeert precies dat ruwbehaarde spanningsveld. Alsof slechte grappen het idee waren, en ook kunnen zijn. Het soort ongemakkelijke kwinkslagen waarmee mensen elkaar (expres) raken. Theron speelt een doodgewone moeder, met een doodgewone, gamende echtgenoot (toch actiever dan films kijken) en twee kids. Er is een onverwachte derde op komst, die de film de kans geeft tot eindeloze afap-scenes. De moeder als melkmachine. Je ziet dat soort 'fysicaliteiten' niet zo vaak in cinema, zeker niet in een Amerikaanse, en juist daarom is het best stoer. 'Mom, what's wrong with your body.' Er valt zelfs wat van op te steken. Na een bevalling moet moeder piesen, van de verpleegster. 'How much fucking pee do you need?' Als de nood hoog is, en Theron op springen staat, verschijnt Tully. De borderliner nanny, met het wilde plan van aanpak. Ze verandert rap van Poppins in een sexy begeleidingsmeisje. Vijf jaar terug zou ik daar compleet voor gesmolten zijn. Nu haperde de derde akte. De boel binnenstebuiten gekeerd, als een veertig plus-moeder. Wel toepasselijk. 'My veins have veins.'

Roma
Wees op je hoede wanneer filmers teveel zelf willen doen. Alfonso Cuarón gaat op de semi-autobiografische toer met een echte wanna-be klassieker, dus zwart-wit, traag tempo, grootste beelden, Licht! Familie! Geboorte! Rellen! Een hele vreemde afstandelijke film, alsof je naar een aquarium kijkt. Vooral steeds dezelfde rollende camerabeweging begon me al heel snel te irriteren. Daar had Lubezki toch wel het verschil kunnen maken. Mexico begin jaren '70 word mooi nagedaan, denk ik, al voelt dat zelfs ook artificieel aan. Ergens halverwege vindt een prachtig excentriek moment plaats waar de film er nog wel minstens twintig van had kunnen gebruiken. Wijze les, geeft regisseurs nooit teveel controle.

Les abysses
Twee hysterische meiden leggen het vuur aan de schenen van een oud stel in een boerderij, of andersom. Ergens mooi maar ook zware kost, misschien mis ik ook wat achtergrondinfo van Frankrijk in de jaren zestig.

The Saddest Music in the World
Rrrrrraarrrrr! Maar wel dreamy, uniek en fascinerend. Bierdouches en trieste muziek, net geen Noorderslag. (Zuid-)Albanië hoorde zeker in de competitie. qua titel.

光 (Radiance)
Dromerige film over loslaten. Beetje Iraans qua idee van iemand die films beschrijft voor blinden en dat in haar echte leven toepast. In de letterlijke zin onbeschrijfelijk mooi, omdat er veel open gelaten wordt en, bijna ironisch, in beeld wordt verteld.

La morte accarezza a mezzanotte (Death Walks At Midnight)
Een fraai uitziende giallo, beetje teveel grof geweld, maar wonderschone interieurs en shots.

Bandersnatch
Dit schijnt een interactieve film te zijn maar ik zag een edit waar alle mogelijkheden op een rijtje zijn gemonteerd. Beetje duizelingwekkend. Het idee is wel aardig en heeft een "free will"-component die filosofisch interessant is. Ik zou wel villen pleiten dat je echt maar een keer mag kiezen elke keer, al zal men daar wel workarounds voor verzinnen. Goed idee, Black Mirror-waardig, maar misschien wat te conceptueel.

Pretty Maids All in a Row
Soort proto-slasher, schijnt dat Tarantino er nogal fan van is. Voor een slasher een lage bodycount en wat te serieus, maar heel degelijk gemaakt met gerenommeerde acteurs een een soundtrack van Henry Mancini, maar ook wel een beetje corny in dat vrouwen figuranten zijn in een drama tussen de op sex beluste puber en de sexual predator.

Escape from New York
Degelijke actiefilm, Carpenter maar ik prefereer toch zijn horrorkant, al is dat ook hit or miss. Soundtrack is natuurlijk dope.

The Bill Murray Stories: Life Lessons Learned from a Mythical Man
Zo'n docu waar de hoofdpersoon zich niet laat grijpen wil nogal eens een copout zijn, maar bij Murray past het. Zijn plotselinge verschijningen in levens van willekeurige mensen blijft een bron van vermaakt en getuigen van een wonderlijk Joie de vivre.

Nightwing
Native American horror, alleen daarom al de moeite waard. Met al z'n gebreken (knullige special effects) lang niet allemaal even low budget en absoluut de moeite waard.

The Saddest Music gaat op de lijst, Roma stond er al (nu iets minder vetgedrukt :P)

Shoplifters
'Kijk uit ouwe tang, straks vat je nog kou.' De rijke kleuren van Kore-eda, het werd tijd dat ik ze in de bioscoop ging bekijken. Op het grote scherm viel me meer dan voorheen Ozu's invloed op. De shots die kleine kamertjes binnen koekeloeren. Of zit het toch anders, is Japan an sich gevormd naar Ozu's cinema? Een surrogaat-familie Shoplifters drijft hier in elk geval weer mee op de seizoenen. Vader 'Fagin' (Lily Franky) heeft zijn troep van baantjes-sukkelaars nauwelijks onder controle. Op elkander gepropt bij oma in haar anderhalf kamer-flatje. In een van de vele fijnzinnige shots kijken ze met zijn allen naar het vuurwerk, naar de horizon die ze nooit zullen bereiken. Op thematisch vlak gebeurt er weinig nieuws. Een 'aangenomen' zoon leert zijn 'afgeleefde' vader waarderen. En afscheid nemen, dat kunnen Japanners. Met gepaste afstand, en, op zijn tijd, gepaste gevoelens. Afgepast eten, zit er echter niet in. Wat een onwaarschijnlijke hoeveelheid gaat 'r hier naar binnen. Dat zorgt wel voor een lollige cut van boys talk naar een mais-stick, waar dan ook nog een plastic zakje om heen gaat – het moment deed me aan een Project Pat-lyric denken. In de finale volgen verklaringen, die voor ongeloofwaardigheid zorgen. In het ongewisse kan alles. Mag alles. Laat Kore-eda eens een sensuele vrouwenfilm maken. Vrij van de familie. 'Morgen is er weer een dag.'

Three Identical Strangers
'It's a little darker than a Disney movie.' Mijn mening over adoptie moge bekend zijn, maar ellende levert in elk geval wel goeie films op. (Misschien dat er ooit nog eens een fijne Andere Tijden-aflevering over de huidige 'Braziliaanse' casus zal verschijnen.) In Three Identical Strangers ontmoeten drie identieke Amerikaanse seventies-boys elkaar bij toeval. Zoals elk goed Amerikaans verhaal wordt het wonder, meteen een showbizverhaal ('We went on everything.'). Het wordt allemaal ook heel Amerikaans verteld, op zo'n manier dat alles maximaal effect heeft. Een beetje volksverlakkerij en zelf-uitmelkerij zit er – toepasselijk – wel bij. Wie Apteds Up-reeks kent, komt het allemaal bekend voor. Ik noteerde de volgende raad, degene na mij kijkt moet maar notities maken, om te zien welke adoptieve ouders ook alweer van welke jongen waren, om zo te zien hoe dat zijn invloed heeft. Spoiler! Uiteraard blijkt dat het plan. Grappig, elke fictie-twist blijft me foppen, maar een academisch plannetje zie ik van verre aankomen. Voor de newbies komt de docu halverwege met een onnozele samenvatting. En dan gaat het goed los. Met drama, Duitse psychiaters, nieuwe casi, en zelfs zeer moderne deepstate verontwaardiging. Ik kon me er niet echt druk om maken, maar een sterk verhaal blijft het. 'I remember filming more than anything else.'

Madeline's Madeline
Had ik ook nog gezien. Ik krijg heel erg jeuk van De vloer op … en dit deed me daar aan denken, dat is jammer. Maar toch wel een bijzondere film waardoor ik het toch wel de moeite waard vond. Later nog eens proberen.

Ash vs Evil Dead[ s03
Nog steeds erg grappig met naast wagonladingen inventieve splatter en gore een aantal sterke vrouwen die de macho Ash in check houden.

En nu verder gruwelen met Surviving R. Kelly …

ja als dat zijn carrière niet definitief breekt, what will?

interessante read: https://www.vulture.com/2019/01/surviving-r-kelly-review.html

Todo Lo Saben
'Waarom zeg je niets?' Farhadi in soapy Spanje, soppend en tranend. Cruz en Bardem zijn niet mijn sterren, maar ik begrijp best dat de Iraanse regisseur stond te popelen. Speciaal voor de arty snobs heeft hij ook Ricardo Darin nog ingehuurd, al moeten we daar een halve film op wachten. Cruz is terug uit Argentinië voor een huwelijksfeest in een Spaans stadje, waar ex Bardem tot ongenoegen van d'r familie een grote meneer is geworden. Darin is wijselijk thuis in Buenos Aires gebleven. Het eerste kwart heeft Todo Lo Saben een Woody Allen-vakantiesfeer. Europa, Europa, continent van goede vino en (te) mooie mensen. De Spaanse 'grappen' zijn helaas ook mee in de rugzak, net als hun exaltaties. Emoties beleefd in rituelen. Ik wachtte ongeduldig op die Farhadi-touch – een oude, dronken man monkelend in een traplift – en vooral, de Farhadi-twist. Voila! Een verdacht assertieve dochter wordt ontvoerd. Nu begint Cluedo met schimmige Spanjaarden, in een keeping up appearances-staat. Schoon van buiten, verrot van binnen. Zoiets heeft potentie, maar door de clichématige familie-vetes raakt het verhaal troebel. Zelfs de gearriveerde geest Darin kan de boel niet redden. Wat blijft, is de rake titel. Duidelijk uitgesproken, niet mis te verstaan. Dat zegt ook wat over de film. Meer schematisch dan schismatisch. 'Ik dacht niet dat hij het je zou vertellen.'

The Snorkel
'You think I'm mad don't you?' De finale doodswals vertrekt zich aan het begin van The Snorkel. Een man verricht systematisch(e) handelingen in een gigantisch huis. Wordt het zelfmoord? Spoiler! Neen, The Gaslamp Killer slaat toe, perfectie met een masker. De lange openingsscene zet de toon voor een fijne thriller, tegelijk heel erg bij die tijd (de fifties van Hitchcock) en tijdloos. (Mannen die mannen verdedigen, vrouwen die daarin trappen.) Mij bevielen de gewone looks, bijvoorbeeld van het hoofdpersonage, een jeugdige heldin weggelopen uit de wereld van Henry Orient. Na de dood van haar moeder gaat ze op onderzoek aan de costa. Ze kent de dader, maar het hoe? Van Eyck glibbert door de film als womanizer. Hij palmt in, en strijkt glad. Zelfs een pedofiele suggestie gaan de makers niet uit de weg. 'Come and sit on the bed.' Hoewel het acteertalent van de cast te wensen over laat, blijft de film overeind met een kwartet kernkwaliteiten. Goede teksten, sardonische grapjes, fraaie nacht-shots die wedijveren met Wyler, en, bovenal, de kindse goedheid van het hoofdpersonage. Puberen in de doortrapte wereld der volwassen. Een trauma-opeenstapeling. Even logisch als galant moet dat in een cirkel eindigen. Het vakwerk van de figuurzaag, als een verhaal van Dahl. 'Nobody really understands why a person does such a thing.'

Majorie Prime
Je verkrijgt niet zo maar de nummer 1 positie in de jaarlijst van Ludo. :) Fascinerende film, duurt even voordat je het ritme te pakken hebt (is, zag ik pas bij de aftiteling, een adaptatie van een toneelstuk) en moest ook even wennen aan de oude koppen van voormalige toppers Geena Davis en Tim Robbins. Wel meta, gezien wat volgt, een zachte, melancholische sciencefictionfilm over ouderdom, geheugen en toch wel relaties en vergroeiing. Mooie onderwerpen waar iedereen onvermijdelijk op moet marineren. De subtiele opbouw overmant je heel sneaky samen met een paar cruciale overgangen en leiden naar een fijnzinnig einde in de betere "wat is hier echt aan de hand?" SF-traditie waar je nog lekker lang over kunt nadenken (en heerlijke My Best Friend's Wedding sample). Ik verwacht dat we de komende jaren wel meer over dit onderwerp gaan zien in het arty kwadrant van de sciencefiction.

Marjorie natuurlijk. Ludo wijst terecht op de subtiele hints naar ecologische rampspoed. De film voelt California maar daardoor is er ook iets grondigs mis. Heel mooi gedaan.

Surviving R. Kelly
Ja, sheesh, ik voel me gefinessed. Omdat ik Trapped In The Closet leuk vond en heb aangeraden aan allerlei mensen. Was dus gewoon een bliksemafleider … hoewel ik het ook wel eens ben met dat stuk dat Ludo hierboven postte, met name de laatste alinea: het grenst aan emo-porno en hoever moeten al die beschadigde vrouwen graven om hun punt te maken? All kan ik me ook voorstellen dat de makers nogal wat urgentie (om dat woord maar eens te gebruiken) voelden … maar kudo's to Vince Staples, die ik al wel mocht met z'n dwarse benadering van diverse onderwerpen (zoals een nogal wit publiek op een van die middelbarevrouwenfestivalletjes hard het n-woord te laten roepen en dan te zeggen "now that felt weird huh?") en dus ook Kells maar weer eens te "agenderen". Maar goed, ik ben best bereid de mens en de artiest te scheiden, maar omdat de man en zijn werk zo verweven zijn, zijn die geile tekste ("ik maak je natter dan Jurassic Park" … forever tainted, die film) toch een stuk minder grappig.

Ik verbaas me er toch over dat dit zo lang blijft doorgaan. Om de zoveel jaar, en dat al zeker 20 jaar, is er weer de R Kelly controverse en denk ik "nu is het over" en elke keer waait het over. Dat emo-porno idee weerhoudt mij ervan om het te kijken, maar je weet niet hoe louterend het kan zijn om samen met andere slachtoffers een collectief statement te maken. En op social media staat ik echt versteld hoe met name zwarten en bepaalde Amerikaanse "correcto's" toch in de beschermende/ontregel rol schieten. Chuck D ook laatst in een wat raadselachtig antwoord op een zwarte vrouw die het er compleet mee had gehad, dat ik denk: "Nee, nu even niet."

Je verkrijgt niet zo maar de nummer 1 positie in de jaarlijst van Ludo. :)

gheh dank. spelde 'm zelf ook constant verkeerd trouwens. De ontdekking 'het is een toneelstuk' verbaasde me ergens toch, meestal moet ik niks van toneelstukken op scherm hebben. Extra verrassend dus.

R. Kelly, met dat soort controverses (zie ook OJ Simpson) spelen in Murikah toch al snel eigenlijk TEVEEL lagen. (Dan goed voor wie dan ook is.)
anyway, ik verwacht toch dat het nu qua mainstream carriere volledig gedaan is. Tot iets van een veroordeling zal het wel niet komen.
Wat ik met mijn Kelly-cd's moet doen. Nota bene voor het eerst met een meisje in de bios gezeten n.a.v. I Believe I Can Fly 8-)

ah perfect timing: https://www.parool.nl/stadsgids/omstreden-r-kelly-in-april-naar-amsterdam~a4620348/?fbclid=IwAR2u69uXv5wktgrRgfUgAjnwSTjH4c2ySq2rolAtNPgKrnuiIW_VywQV1Yk

Wat die journalist die in zo'n beetje alle documentaires over black music zit aanstipt en waar ik als witte man niet zo bij stil had gestaan is dat die liedjes belangrijk zijn in het leven van veel Afro-Amerikanen. Ze trouwden ermee, studeerden ermee af en eigenlijk hangt een Kelly-lied aan al die life events. Dat maakt het moeilijker te verkroppen, voor mij was het maar voor te lachen en dat is me nu vergaan.

Eigenlijk was z'n carrière al wel behoorlijk over z'n hoogtepunt, hij is uit z'n slavenmansion gezet en "houdt" ze nu in een doos op een of ander industrieterrein.

Een soort The Box dus https://i.postimg.cc/44vVGHrx/lol.png … (was er een keer maar nooit meer, en dat hoorde we – in het Turks, want het was een Turkse rockavond – ook om ons heen).

in een doos op een of ander industrieterrein.

Brrr. En ja, ik krijg inderdaad OJ part II vibes.

meestal moet ik niks van toneelstukken op scherm hebben.

Ha! Idem. Was wel blij dat ik erg clean die film inging en eigenlijk alleen wist dat Don Draper gevirtualiseerd was. Kwam het kijkplezier als mysterie zeer ten goede.

:-)

lol @ the Box.

ik draaide vandaag bij toeval Marvin Gaye.. en dacht aan zijn vader. (helaas/of niet/toevallig, was R. Kelly vader 'absent throughout his son's life')

デッド　リーブス
Extreem hyperactieve anime uit 2004 die in 50 minuten Natural Born Killers concentreert. Het is echt van startsein en 50 minuten later zit je met rook uit je oren en een WTF blik naar de aftiteling te kijken. Qua animatie weer hoogstaand in een zeer karakteristieke MTV-circa-1990-stijl vol splitscreens en KABOOMS! Een sneltrein van geweld en geile grappen (van de grote boor als fallus soort) met als enig "rustpunt" een olijk-bizarre seksscène. Dead Leaves dus, met zelfs een knipoog naar de spinnenkop van The Thing (denk ik).

L'assassino è ancora tra noi
Giallo's werden in de jaren tachtig echt gnarly en dit is wel een goed voorbeeld. De finale is echt next level qua misogyn geweld. De rest van de film is wel sfeervol, vooral de soundtrack die doet denken aan de dungeon synth uit de black metal nineties black metal is wel tof. De ontknoping is ook wel origineel te noemen.

Viva
Als je The Love Witch langzaam en houterig geacteerd vond moet je zeker niet naar Viva kijken. Dat is allemaal nog dikker aangezet. Maar ook de Technicolor™ kleurenpracht en onironische sixties/seventies pastiche met waanzinnig set design, kleding tot aan de kekke Wanderley/Piccioni soundtrack. En natuurlijk ook weer een feministische boodschap (androcentrische vrijheidsidealen).

A Simple Favor
Erg leuke thriller, ik verwachte eigenlijk geen moord en doodslag deze keer maar toch weer. Leuke wendingen, humor en goede leads, uitstekende film!

吸血少女対少女フランケン (Vampire Girl vs. Frankenstein Girl)
Hoog wtf-gehalte. Politiek incorrect ook met en automutilatie-wedstrijd en een soort blackface-gedoe waar ik nog niet eens weet wat ik daar van moet denken … verder veel bloedspetters op de lens, de bizarste splatter FX die je je niet voor kan stellen en veel cheesy muziek. Beetje Troma in de overdrive …

ik pas, maar niet voor A Simple Favor, op de lijst.

Hannah Gadsby – Nanette
'Let me explain to you what a joke is.' Lang geleden zag ik Theo Maassen optreden in het theater. Een van mijn vrienden bleef (achteraf) maar roepen dat zoiets 'geen zin had, dat kon net zo goed op tv!' Nu kijk ik Hannah Gadsby's show, en vraag me af of het een film is. Moet dat niet in het theater? Gelukkig – het begint met een kopje thee voor ons cinefielen. Daarna duiken we het uitzinnige Sydney Opera House in, gevuld met witte vrouwen. Ik kende Gadsby niet, maar ze blijkt een lesbisch icoon. En ze heeft er genoeg van! 'Bit of negative feedback.' Heel meta, gaat het grootste deel van de show over the end of comedy. De grenzen aan Mannelijke Vrouw-grapjes en Picasso-disses. 'You wrote the rules. Read 'em.' Gadsby heeft het leven meegemaakt, de shit van het anders zijn. Dat werd grimlachen in de week van de Nashville-verklaring ('too much hysteria around gender'). Ondertussen betrapte ik me op Nederlandse trots. Niet voor onze homo-tolerantie (dat valt tegen), maar om het gevarieerde cabaret. Gadsby worstelt met de vorm van het Angelsaksisch standuppen, dat ze hier nog een laatste uurtje volhoudt. Ze heeft terecht geen zin meer in adolescentenkomedie. Misschien moet ze maar eens naar Nederland. Een piano, een sketch, variatie. Dan wordt je van middlebrow, hi brow. Haar stiekeme droom. 'No need to be so sensitive.'

The Favourite
'He had charm to burn.' Lanthimos on a roll, mensen. Als je zo'n goede film na The Killing of the Sacred Deer kunt maken, en dat nauwelijks een jaar later. Wow. The Favourite is zijn eigen Barry Lyndon, een net niet gewoon periodestuk ontdaan van weeïge romances – liefde steekt als een krab – en sentimentele orkestraties. Veelal doemt de soundtrack in korte noten. En anders heeft Handel nog wel wat fijnzinnigs in huis. Ik wachtte vergeefs op zijn cameo. Of was hij toch de volgevreten man die bekogeld wordt met sinaasappels? Het is een van de absurde intermezzi, in een wat te lang verhaal, vervuld van kokette spanning. Het strijktrio Emma Stone, Rachel Weisz en Olivia Colman levert topwerk. Mannen geven het materiaal aan waarmee dit drietal elkaar te lijf kan gaan. 'Throw!' Colman speelt Anne, een kindse koningin met buien en konijnen. Weisz fungeert als haar machiavellistische hofdame slash power woman, met krasjes. Stone arriveert met een ferme klap, in de modder, en begeeft zich dan richting sardonische slangenkuil, waar niet alleen de slangen kronkelen. 'You're uncharacteristically still with your tongue this morning.' De cinematografie moet ook nog geroemd worden. Deze film vormt hét voorbeeld van de overbodigheid van 3D, dankzij de schwung die je kunt suggereren via groot(s) lenswerk. Een bijtende knock-out. 'Wolves.'

Bohemian Rhapsody
Mehriffic, tbqh. Blijf het moeizaam vinden, bekende mensen naspelen en daarbij vond ik het componeerproces zoals hier te zien echt raar. Componisten zeggen vaak dat liedjes er al zijn, maar dit gaat wel heul erg makkelijk. Je ziet er al bijna een glunderende Van Nieuwkerk bij maar van die stadions krijg ik de kriebels. En ik snap dat de film om de band Queen gaat en je kan niet alles behandelen, maar je vraagt je serieus af hoe Freddie AIDS heeft kunnen oplopen, want sex heeft ie naar mijn idee niet gehad in deze film.

lol.

American Animals
'If this is how Spencer remembers it, let's go with it.' Heistfilm, sheistfilm. Wie fopt wie, en met wiens instemming? American Animals goochelt met een gedeconstrueerde vertelling. Dat is altijd fijn, presents inside multiple pasts. Vier gozers bedenken een overval, en voor ze het weten, voeren ze 'm uit, en bestaat deze film. De werkelijke overvallers, staan er namelijk bij, en kijken hoe de acteurs het doen. Mooie gimmick, en met veel goede wil een betrekkelijk lichtvoetige uitvoering van In Cold Blood. (De moeder aller Amerikaanse crime reconstructies, en trouwens evengoed een werk met darwineske ondertonen). Wat wil het geval? De jongen pogen een paar oude boeken uit een bieb te gappen 'I have the Darwin.' Ze bedenken een Sabotage-snorren-vermomming, en gaan aan de slag. Valt dat even tegen. Een robbery plannen aan de hand van films (want zo uber-meta gaat dat dus!) is nog leuk, maar improviseren 'on the set'... Dat blijkt andere koek. Ondertussen peinzen de talking heads over hun lege levens. Het idee voor een overval 'om nog iets van hun avond te maken'. De sfeer heeft wat van bildungsdrama's als A Guide To Recognizing Your Saints, al kan dat door de New York Groove komen. En net toen ik dacht, iedereen spreekt hier, behalve de ware grenswachter. Spreekt ook zij. Gelukkig maar. 'I think it's a dangerous line to cross.'

Thunder Road
'I don't know if I can keep going.' Een ongemakkelijkheden-komedie met arthouse-geweldseinde, twee dingen die ik nooit zo goed trek, behalve dit keer. Thunder Road verbijstert vanaf het pathetische begin. Beeld u Herman Finkers in, on speed, op een begrafenis, met een knalroze ghettoblaster. 'A frameable moment.' In het dagelijks leven werkt hij als agent, en daarmee staat snorremans in de autistische cop traditie van L'Humanite. Waar Dumonts film urenlang huiveringwekkend voortschrijdt, wordt de weg der ellende hier verlicht door offbeat komedie. 'In my culture we do that.' Door de droge humor lijkt het soms op de wereld van David Gordon Green, al heeft die dit niveau jarenlang niet gehaald. Thunder Road's overijverige, opdringerige agent draagt moeiteloos de film. Figuurlijk loopt hij continu op de tenen – als een ballerina, moeten we dan toch grappen – hij zit immers opgescheept met moeder's dansschool. Heel fraai blijft er een hoop familieshizzle onbesproken, in het vage, en dat is goed voor een film zoals deze, onverwacht. Een ding is echter glashelder, hoofdrolspeler Jim Cummings geeft zich helemaal. Thunder Road is zijn pet project. Hij deed zowat alles (waaronder de regie). Hij en zijn film hebben het liedje niet nodig. Cummings is The Boss. Met een lach, en liters tranen. 'I kissed the vacuum cleaner.'

Even terzijde voor alle filmliefhebbers, er staat een mooi interview deze week in Humo met Sergio Morricone.

niks terzijde, dat is gewoon on topic ;-)

https://www.npostart.nl/2doc/14-01-2019/VPWON_1286533

(voor de wielerliefhebbers dan weer deze docu over David Millar, met een einde dat volgens mij op Beau Travail alludeert)

シン・ゴジラ
Nooit echt geïnteresseerd geweest in Godzilla-films. Man in een monsterpak trapt stad in elkaar, so what? Maar ja, Hideaki Anno (Neon Genesis Evangelion, Love & Pop) geef ik toch maar een kans. Goede zet, want die maakt natuurlijk niet zo maar een monsterfilm. Een deel is een overduidelijke kritiek op de Japanse bureaucratie en die wordt echt lekker droog en uitgebreid in beeld gebracht. Wanneer hij dat uit zijn systeem heeft gaat Anno over op diepere collectieve angsten die onderdrukt worden: de oorlog, Fukushima en een minderwaardigheidsgevoel in de internationale politiek, met name tov de Amerikanen die ze eigenlijk niet kunnen uitstaan. Prima. Oh ja, Godzilla, die zit er in het begin wat levenloos uit maar na wat mutaties is hij bad ass en gaat hij lekker los op Tokio wat met een zekere schoonheid in beeld wordt gebracht. Sowieso, vrij goed gefilmd, met weer flink wat innovatieve shots. Mooi, grimmig eindshot ook. Veel bekende koppen weer, waarbij de underground met o.a. Shinya Tsukamoto en Mikako Ichikawa niet wordt vergeten (maar ik vermoed dat de scheidslijn underground - mainstream in Japanse cinema voor acteurs vrij dun is).

Revenge
Revenge-films zijn niet echt de plek voor subtiliteiten en Revenge vormt daarop geen uitzondering. Naast de gore (liters bloed) is er namelijk nogal wat toxic masculinity, op het ridicule af. Je krijgt in ieder geval wel zin in een afstraffing. De heldin is wel erg onverwoestbaar, niet erg realistisch maar het feit dat dat opvalt zegt misschien iets over de actiefilms met onverwoestbare mannen. Verder met veel panache gemaakt, coole elektronische soundtrack, dus ook best onderhoudend.

Skate Kitchen
Zo'n beetje aankeutelend drama van een opgroende skater chick in New York. En dat is gewoon best wel cool, al die stoere meiden op de straten van the Big Apple. Ook stoere muziek, vette beelden en je leert wat "being credit carded" is.

L'arma, l'ora, il movente (The Weapon, The Hour, The Motive)
Uitstekende giallo met een flagellerendenonnenscene die niet zal misstaan als backdrop voor een Electric Wizardconcert.

maar het feit dat dat opvalt zegt misschien iets over de actiefilms met onverwoestbare mannen

sharp! (no pun(t) intended)

エンドレス・ワルツ
Pfff, hier werd ik toch even in het nauw gedreven. Want, in wezen een geweldige film over een ontzettende klootzak die een getalenteerde vrouw sloopt. Ja, het is Endless Waltz, de biografische film over free jazz-saxofonist Kaoru Abe. Na de beginscène die niet veel goeds beloofd werd ik toch even richting "oh, dit is de Japanse Betty Blue!" geduwd. Maar al gauw blijkt het een veel grimmiger portret van een toxic relationship te zijn en dit keer blijft er niet iemand vrolijk over met de kat. De seks is gedenkwaardig en maakt optimaal gebruik van Leona Hirota's weelderige lichaam, maar de echte gedenkwaardige scènes zijn de crematie en vooral dat optreden dat Abe al spelend de zaal in komt lopen en met de band begint de blazen. Als je free jazz daarna niet begrijpt gaat het gewoon niet lukken.