Filmforum

The Ballad of Buster Scruggs
'My sobriquet of preference.' Een boeket van verhalen. Vaak een teken van verminderde inspiratie, halve ideeën die elkaar dan, als het een beetje meezit, versterken. Die illusie is snel gewekt, want zelfs een regisseur uit vorm kan zien hoe de volgorde gaat werken. De Coens doen het, en weten het. Dus begint men bedenkelijk en flauw. Ik hoopte op een don quichoteske western-deconstructie, maar het lijkt meer op Tarantino-postmodernisme. De eloquente western-gangster met meerdere bijnamen. Ook de editing valt in negatieve zin op. Waren er teveel takes nodig, of heerste haast? (Dik twee uur is te lang). De melige bijnamen – en de bijzang – verworden tot leitmotief. Vanaf 'The Pecking Pythagorean' beginnen de verhalen ineen te grijpen. Ik fantaseerde over hoe de Coens zichzelf op de hak zetten. De sardonische macht van de verhalenverteller bespotten (Overlevings)kunst in het Wilde Westen van Hollywood. Pas echt goed wordt de film met de entree van Zoe Kazan. Emily Dickinson-achtig, van binnen en van uiten. Subtiel, en verleidelijk, maar alleen als het moet. Kortom, mijn favoriete Amerikaanse actrice. Met haar maken de Coens een Meek's Cutoff-variant. Ze besluiten met een In Bruges-geintje. Zodat maar duidelijk mag zijn, deze ballades zijn een manier om op niveau te komen, niet zozeer op niveau te zijn. 'Getting to keepers.'

Jeune Femme
'Raad eens wie ik ben? Amy Winehouse.' Een jongedame heeft last van l'amou-ren de gekte ervan. Doorgedraafd belandt ze 'un peu nerveux' op de eerste hulp , een opname dreigt. Even later is ze 'm alweer gesmeerd. Terug naar die verlopen relatie. De Adjani-exercitie van Laetitia Dosch mag er zijn. Fysiek en intiem, de hele mikmak van het niet los kunnen laten. Met een puberale fuck the world-mentaliteit valt het haar zwaar het volwassen leven te leven. Alleen en vereenzaamd in Parijs. Met het belangrijker worden van die locatie, verdiept en verdappert de film, en trouwens ook het hoofdpersonage. De grootste Franstalige cineasten worden door regisseur Leonore met veel talent aangeroepen, voor haar eerste jazzy stadsfilm, waarin de vurige vrouw eigen benen moet vinden. Gezond voor zichzelf gaat kiezen, met het stoere individualisme van Gil Evans. Er zijn mee- en tegenwerkers, zoals een gefakete goede fee, een collega op het werk (in een onversneden 'bar a culottes). Ook mooi is haar tijdelijke onderdak. Diep weggestopt in de laatste kier van een eindeloos (oud) gebouw, als een hermansiaanse Au Pair. Met moeder blijft het behelpen, hun stiltes zijn van een hyperventilerende kortademigheid. De totale grote mond-chaoot weerstaat alles. Je wilt ze niet in echt meemaken, maar ze zijn zo heerlijk echt in films. 'C'est fou ou du bon sens?'

Bohemian Rhapsody
Ja, soms moet je je Japanse obscuriteiten en Franse gangsterfilms even naast je neerleggen en gewoon naar de film gaan die je dochter heel graag wil zien. Ik had van te voren nul zin, die belachelijke titel alleen al (alhoewel junior na de film: "dat nummer is toch een metafoor voor coming out?") Maar goed, ik was ooit best een liefhebber (toch een ingang naar metal) en het friendly fascism van Queen is mij altijd wel blijven fascineren, dus het is uiteindelijk een vermakelijke film. Echte bioscoopfilm wel. Verder een typische biopic die teveel wil doen op een extreem conventionele wijze: de levensloop wordt zo verbogen dat het toch een happy end krijgt. En ik vermoed flink wat geschiedsvervalsing. En toch, wel mooie momenten die naar een mogelijk spannendere film hinten a la Velvet Goldmine, die hele scene in München was panklaar voor een mini-Fassbinderfilm-in-een-film. Het had allemaal gewoon wilder kunnen zijn, zowel qua inhoud als vorm.

Je wilt ze niet in echt meemaken, maar ze zijn zo heerlijk echt in films.

LOL. Ware woorden.

:-) hmm zat nog te twijfelen over Rhapsody. een lage metascore, een 5 sterren Filmtotaal recensie. Dat kan toch wel een interessante disaster worden dan, maar zeker niet meer dit jaar.

Het is zoals Mercury een echte crowdpleaser. Echt met applaus na vertoning (wel schattig op zich).

ha, maken we in 'ons' Filmhuis Breda ook wel mee. Voelt altijd wel een beetje vreemd, tenzij er iemand voor een KJOE EN EE aanwezig is geweest.

oh schiet me nog te binnen, ik was laatst in een heuse Pathé voor een of andere Harry Potter-prequel, die het vermelden verder niet waard is. Maar het viel me op hoe ontiegelijk HARD het geluid stond, te hard eigenlijk.

En vandaag dus in het nieuws. Bioscopen gaan het geluid zachter zetten en/of oordoppen verkopen. :o

Ik heb dat eigenlijk maar een keer meegemaakt en best wel lang geleden. Dacht dat het alweer een gepasseerd station was. Gisteren trouwens prima geluid.

Captain Fantastic
Volgens mij de publiekslieveling van de Cineville-kijker in 2016. Wat ik destijds wel verrassend vond, want totaal langs me heen gegaan. Interessante film van een vader (Viggo Mortensen) die zijn zes kinderen in de natuur laat opgroeien en zelf anti-systemisch les geeft. Dat doet hij net iets te gedisciplineerd, wel met af en toe een vleugje humor. Noam Chomsky Day wordt gevierd in plaats van kerst, dat soort werk. Vrij allemaal legit woke ideeën, maar ja buiten de zelf gecreëerde utopie wacht de maatschappij. Die natuurlijk geconfronteerd moet worden. Vaak een prettige film, lijkt even de draad kwijt te raken, maar een zachtaardig einde brengt redding. Geen meesterwerk of zo, maar wel een intrigerende kritiek van mannelijkheid en daarbij horende tunnelvisie.

Le sang d'un poète
Jean Cocteau, topgozer. Typische film uit dat milieu: Parijs jaren '30, hard op het surrealisme, maar niet zo hard als O.G. Buñuel. Cocteau is dichter dus die houdt van ritme en ruimte, wat het allemaal wat minder hectisch maakt. Veel originele beelden waar je lekker op los kunt interpreteren. Cocteau sneakt zijn opiumverslaving nog even in de film en presenteert zowaar de enige filmrol van Lee Miller...zucht. Prima speelduur van 50 minuten, want dan zit ik toch echt wel weer op mijn tax. Vreemd hoe zulke breuken met conventies kunnen uitputten.

gewenning, gewenning. Een vleugje Sang in Captain Fantastic had interessant kunnen wezen :D

Burning
'Er zijn teveel Gatsby's in Korea.' Hij komt verdraaid vroeg, die referentie. Burning is een slowburner, dat maakt die spaarzame concrete invulling extra jammer. Langzaam marineert het gevaar hier richting kookpunt. Zo sloom, dat je het nauwelijks merkt. De Murakami-adaptatie voert een jonge schrijver-slacker op, die als Faulkner-fan wel wat van het 'platteland' weet. Hij pendelt tussen metropool en Paju, omdat zijn koppige vader het daar weer eens verknald heeft. De plaatselijkheid van Paju, op alle lange uren van landerige dagen, vormt het unique selling point van de film. Een milieu de memoire van een lege jeugd. Vlak aan de grens met Noord-Korea, klinken de boodschappen van het noorden, als achtergrondruis. Een grens met een rauwe edge. Het moderne stadsleven komt hem (ongewild) opzoeken. De pummel wordt al snel het derde wiel aan een te dure wagen. Aan nouvelle vague spelletjes doet het 'vrienden'trio niet – maar ze zijn wel even verloren. De Koreanen gaan als Westerlingen op zoek naar Afrika voor Zin (des Levens). Met het nihilistische shot uit een christenkerk zag ik het. De hand van Chung-Dong Lee. Zijn film zit vol smaakvol gegoochel met bekende westers-literaire thema's – vermissing, vergeving, verlossing – maar mist toch de echte magie. Precies het niveau van Murakami, dus. 'De wereld is een enigma.'

In den Gängen
'Welkom in de nacht, collega's.' Het is een nacht die je in normale films ziet. Tegenwoordig “werk” ik als “chef” boeken in een kringloopwinkel, dus ik begin de taferelen wel te herkennen. Het weggooien – en het snaaien – der afgekeurde zooi. Stoffige mannetjes met hun precieze bepalingen en omgangsvormen. De afdelingen-vetes (wie gaat over deze gang?) en vooral, de eindeloze hoestbuien van zware shag-rokers. Zo geschiedt ook in een Duitse super, en het is allemaal van een ongelooflijk fluisterige YouTube-liefheid. Het hoofdpersonage (Franz Rogowski) vormt een rattenkop-variant op Gigante, de Argentijnse security guard. Ook hij raakt on the job geobsedeerd door een vrouw – niemand minder dan Sandra Huller van Susswaren! – want een andere manier om het plot voort te stuwen is er niet, en zal er ook nooit zijn. Laat het gedrentel beginnen. 'Keine weiss was.' Er valt zo weinig licht naar binnen op grauwe gangpaden, kamers en cafés. In het pakhuis kan het nog steeds de jaren tachtig zijn, en doen meisjes nog steeds hun haar zo. 'Bei dir?' 'Auch.' Wanneer het kerstmis wordt, verandert In den Gangen in een bitterzoete decemberfilm. 'Der Solide Christian' slaapt nooit, en staart vanuit zijn eenpersoonsbed naar het vuurwerk. Hij doet per knuffel-grijparm en heftruck een gooi naar het leven. Het zij hem zo gegund. 'A true friend is hard to find.'

Precies het niveau van Murakami, dus.

:)

en vooral, de eindeloze hoestbuien van zware shag-rokers.]

Mooi hoor. Ik zat er helemaal in.

Voor de volledigheid:

Shuang ma lian huan/The Mystery of Chess Boxing
Beetje gruizige kung fu-film met bijna clichématige technische problemen (dubs, knallende geluidseffecten, rauwe edits, brak plot, bizarre pruiken) en natuurlijk bijna non-stop acrobatische gevechten. Blijft toch een apart plezier. Niet echt goed als film maar wel een voor de Wu-watchers dankzij bad guy Ghostfaced Killer en “Let's see you try the Water technique. The sky is high. The cloud is low. But, my Water technique is hard and quick" sample.

Veel van die Shaw Brosflix zijn al goed als Wu-Tang folklore ja. :)

Leave No Trace
'We can still think our own thoughts.' Mosquito Coast, de on-melodramatische variant. Je hoeft niet naar het eind van de wereld te reizen voor die bushcraft-experience – daar kan Jos B. over meepraten. Om de hoek, in een park nabij Portland gaat het ook prima. Een pa en een dochter kamperen daar into the wild. Moeder is dood, iets dat nogal een cliché-element vormt voor dit type film (Captain Fantastic!). Mannen met dochters draaien door zonder echtgenote. Men heeft Ben Foster ook nog opgezadeld met een PTSD-trauma, wat de film in mindere fases iets hippie-pamfletterigs geeft. Mooi wordt het niet zozeer in het groen en regenachtige knollenland, maar op de metaforische grens van socialisatie en verwildering. De Portland Aerial Tram schokt zich met horten en stoten richting winkelcentrum. Wanneer het helemaal misgaat zijn er DSM-achtige wezensvragen, voorgeschoteld in en uit naam der gestructureerde rationaliteit. Onze maatschappij is een dorp, met een ons móet ons kennen-mentaliteit. Afwijken mag, maar binnen vastgestelde parameters. Uiteraard volgt de – begrijpelijke – confirmatie-opstand van het jonge grut. De makers leenden voor het krachtige einde uit La Meraviglie. Huiselijke bijen worden een (ditmaal) niet al te origineel symbool van vrijheid in gevangenschap. 'This isn't the way we used to be.'

Unsane
'You know what an impulsive girl I am.' Een van Soderberghs slechtste, zo niet de allerslechtste. En dat voor een man die meestal een aardig basisniveau haalt, en daar vervolgens zelden bovenuit stijgt. Zijn interesse in medische shizzle voelt nochtans oprecht, en werkte in Side Effects nog prima. Dit keer pakt hij verzekerings-scams aan. Psychische zwakken uitbuiten, Ciran-style. De kafkaëske angst van iedere GGZ-patient komt daarmee uit. Opeens ben je opgenomen! Potentie genoeg voor twist na twist. Want dat strak gespannen bekkie dat het overkomt, is ze eigenlijk wel normaal? Of heeft 'the man' toch gelijk!? Soderbergh leeft zich uit met digitale camera's, die gepast klinisch de grauwheid van een 'mental health centre' vangen. Het 'jonge ding' in het koekoeksnest heeft zich dan al verdacht gemaakt door al te seksueel assertief gedrag te vertonen. Ze belandt in een Breakfast Club voor psychiatrics. Soms bewust grappig – 'I'm not suppposed to be here! – vaker een rommeltje. Wat rest is de twist die je weet dat gaat komen. Helaas, een verdachte bril verraadt veel. Daarna volgen slechts plotgaten. Niet eens lekker belachelijk meer. Dit had een over the top giallo vol jeukende kruisen, en een gewillige 'magical negro', kunnen zijn! Zelfs de dubbele kans op een sardonische einde benut Soderbergh niet. 'Can you stop taking notes.'

万引き家族
Ik denk dat Shoplifters de Palme d'Or winnaar is die er langst over heeft gedaan om ooit in de Nederlandse bioscoop te komen. Kore-eda op bekend terrein: de familie en hier gaat hij voor de complete deconstructie. Het neoliberalisme geselt Japan ook en een groezelige familie probeert op allerlei manieren te overleven (beetje het klassieke rijtje). Op een koude avond komen vader en "zoon" een meisje tegen dat op een balkon zit verkleumen. Die er dan ook nog maar bij. Zo kabbelt het bestaan een beetje verder tot de illusie niet langer kan worden volgehouden. Goed gedaan, mooie koppen (Lily Franky!), zet je aan het denken maar ergens ook een beetje aan de saaie kant.

続・深夜食堂
De tweede Midnight Diner film verandert natuurlijk niets aan de formule. Weer drie grotestadsverhalen die samenkomen in het nachtrestaurant van de Master. Net iets van mindere kwaliteit dan de eerste film en vooral met een paar sentimentele uitschieters in het laatste verhaal. Maar nog steeds prachtig gefilmd en heerlijk om te ondergaan. Zat wel te denken of het mogelijk zou zijn om de geweldige theatrale opstelling in het restaurant gewoon een hele film vol te houden. Toch te minimaal voor 90 minuten? Al kan extra foodporn dat weer compenseren. :)

La Holandesa
'Ik ben nog niet klaar.' Ook in Chili tikken Nederlandse filmmakers eerst even die semi-naakt-scenes af. Rifka Lodeizen is een stoot, en dat wordt haar meermaals verteld door de boludo's en macho's die Zuid-Amerika bevolken. Ze is met haar vriend richting Nooit Meer Slapen-land vertrokken om te herbronnen. Het bloed in de wc (toch nog altijd een shocker!) geeft de ondubbelzinnige hint waar het om gaat. Een uiterst fysiek verdriet. Mij leek het interessant wanneer de film om die reden een verdringingstocht zou worden, als een omkering van de gangbare roadmovie. Zij ontkent, hij ontkent. En dan maar stug doorgaan met proberen. Uiteraard niets van dat. La Holandesa blijft binnen de kaders van het genre. Een roadmovie hoort nu eenmaal een verwerkingstocht te zijn – het Westerse helen in het land van de Ander, via de Ander. Rifka vertrekt op kindertoer, ze blijft maar kroost tegenkomen. Had aardig kunnen zijn, als de ontmoetingen achtelozer waren geweest, en niet pregnant van symboliek. Ook begint op te vallen dat niemand Chili een leuk land lijkt te vinden. Hun Chilean Holiday oogt meestal als grauwe zooi, een extreme landschappen-expeditie. Erg prikkelen wil het na die beginfase nooit meer. Gelukkig blijft Rifka een topactrice. Een keer in Amerika proberen? 'Misschien hebben we ook te weinig gepraat.'

Have a Nice Day
'Deze vraag is nogal diep.' Openen met een Tolstoj-quote, eindigen met Goethe – Have a Nice Day weet hoe het de intellectueel moet behagen. De Chinese animatiefilm is van alles wat, en subliem niks tegelijk. Een minimalistische mood piece, puur concept om bij weg te dromen. 'Anime' in China betekent allereerst een wagonlading sigaretten. Rooklijntjes kringelen als de draden van een pop richting de hoofden van gangsters. Op de achtergrond klinken lo-fi hophop beats to study by, gecomponeerd door een collectief dat zich The Shanghai Restoration Project noemt. Shots van grauwe bruggen en lampen, en eindeloos getelefoneer. Het blijkt genoeg om een gevoel van deontologisch verval op te roepen. Een stel gangsters lijkt elk moment in een Khashoggi moordsquad te kunnen veranderen, maar voorlopig blijven de ledematen er nog net aan zitten. 'Ik kan zien dat dit fauvistisch is.' Een zak biljetten gaat van hand tot hand, met als cruciale spot het 'Integrity Internet Cafe'. In een bruusk en betekenisvol moment neemt de orwelliaanse Chinese Staatsmacht het op tegen de hamer van de sappelaar. Andere personages worstelen met sociale verwachtingen. Hoe heftiger het geweld toeneemt, hoe meer het een Dragon Ball Z-mozaïek wordt. Nee, Maoziek. Maatschappijkritische kooplessen. 'Misschien wilde hij zijn lot veranderen.'

The Godfathers of Hardcore
Agnostic Frontdocu. Vinnie Stigma is met z'n zestig lentes een lekker springerige New Yorker, veel uitgesprokener dan Roger Miret die wat minder blijft hangen. Maar ondanks dat en dat ik soms een beetje jeuk krijg die hardcore bromance en ik heb niet zoveel met hun muziek toch wel de moeite waard.

Liberation Day
De korte versie op de NPO (overgenomen van BBC) ontbeerde toch wel een paar dingetjes. Of het is gewoon dat de tweede keer e.e.a. meer sense maakt. Het heeft iets ongemakkelijks hoe ze zich voegen naar het shrikbewind van Kim & Co. Maar aan de andere kant doen ze er wel weer iets bijzonders mee, ondanks dat de film hun Koreaanse begeleiders niet in de problemen zoiu brengen wordt er toch best een hoop impliciet gezegd. En het gaat ook niet over Noord Korea per se natuurlijk, zoals gewoonlijk stelt Laibach vooral vragen bij alle overtuigingen waar je zelf mee bent opgegroeid.

La Terza madre
Wow, toch bizar hoe zo'n Argento met films als Suspiria en Profondo Rosso zúlk broddelwerk kan leveren. De End titles van Claudio Simonetti met Dani Filth vat het perfect samen.

Cutter's Way
Zwaarmoedige post-Vietnamfilm vol prachtige losers: een stijlvolle maar leeghoofdige allesneuker (Jeff Bridges), een gehavende Vietnamveteraan (een welhaast onherkenbare John Heard) en zijn beeldschone maar nihilistische vriendin Mo. Een lijk brengt de paranoia van Cutter de Veteraan op hol, dit tot tegenzin van de mogelijke getuige (Bridges). Met de zus van het slachtoffer wordt een ontzettend duf afpersingsplan bedacht dat natuurlijk in tranen moet eindigen. Dat Donald Duck-plot stond me wel wat tegen, maar ik vermoed dat de droomachtige sfeer (prachtige muziek van Jack Nitzsche) en de intrigerende personages me nog lang zullen bijbleven.

de droomachtige sfeer

goh ja, wat een raaaarre film was dat. :-) met een soort gloed. glow in the dark noir.

The Kindergarten Teacher
'It's interesting to see things from a new vantage point.' Ik voelde het bij de titel al. Iets klopte hier niet. Inderdaad, dit is de filmblunder van het jaar. De mijne. The Kindergarden Teacher her-maakt een sterke Israëlische film van een paar terug. Haast hetzelfde, dus helemaal overbodig. Moet ik daar nou een negatieve recensie over schrijven? Zo blasé. Ditmaal speelt ster Maggie Gyllenhaal de groep drie-juf. Zelf heeft ze kids van middelbare school-leeftijd, wat ook al niet goed voelt. Technisch gezien kan het best, maar in spirit. Oudere kids doen je verouderen, om het grof te stellen. 'It's good, Lis.' Qua setting blijkt de verplaatsing meestal een minpunt. In Israel is elke stap een politieke daad, sluimert grens-gevaar. Zolang de 'Ander' buiten beeld blijft, werkt het in New York nog wel. De gegoede kaste van Israel en Amerika verschilt eigenlijk nauwelijks. Een pseudo-progressiviteit, opgesloten in de eigen cocon. Als middenklasse-moeder valt Maggie voor de kunst, en het talent dat ze niet heeft. Ze vindt haar Indiase goeroe, in haar eigen klas. Opmerkelijk genoeg doet de Amerikaanse versie stukken minder thrillerig, en minder geschift. De film waarschuwt voor een gebrek aan nieuwsgierigheid, iets dat totalitaire staten graag afdwingen. Maar wat tonen de luie makers ons zelf dan? Een kinderdutje. 'Loneliness, is still time spent with the world.'

Beast
'You're wounded.' Een film als een openbaar prive-monument. De knuffels, kaarsjes en kaartjes die mensen neerleggen na een daad van zinloos geweld, of een verkeersongeluk, het houdt zowel iets fascinerend als iets irritants. Ongetwijfeld een prive-ergernis van mij, ik geef het toe. In Beast raakt het prachteiland Jersey bezaaid met zulke plekken voor verdwenen tienermeisjes. Een seriemoordenaar slaat toe, en blijft toeslaan. De film volgt Moll, een net te oude jongedame die net te oud nog bij haar tirannieke moeder woont. Haar naam spreekt boekdelen, ze is de verlaagde toon van de familie, hun assepoester. Dan ontmoet ze uit het niets een wildebras, een handenman, kortom, iedereen voelt het. Het Beest. Zeker het eerste uur fascineert het scenario, dat dan een update van Thomas Hardy vormt. 'He might have some native intution'. Jersey boeit als plaats delict, nog wat meer in zichzelf gekeerd dan de 'echte' Engelsen. Denk aan de dorpse blikken, de intolerantie voor alles wat afwijkt. In die fase heeft de erotiek de klasse van Lynne Ramsey. Later neemt het melodramatische gehalte moralistisch toe, met teveel ambient-overstemmingen. Wel blijft het scenario steeds ternauwernood aan de goede kant van de lijn, de smeuïge. Om het in het West-Vlaams te stellen: mensen zijn kluotzakken, allemolle. 'Nothing's wrong with me.'

Hereditary
Nee. Ik ga hier niet in mee. Beetje Rosemary's Baby opwarmen. Ik ging er voor zitten toen die poppenhuizen in zicht kwamen. Dit wordt een fraai staaltje realiteitsneukerij met gefreakte pyschologische projectie! Maar nee hoor, weer een medium. Paar super voorspelbare wendingen, ondanks de lang volgehouden is ze gek?/is ze niet gek? dynamiek, die eigenlijk ook played out is, al geeft Toni Collette wel alles en houdt ze op die manier de film lang bij elkaar.

Collette zal wel die Oscar krijgen. Het gebrek aan spanning (waar ik geloof ik over klaagde) zou wel eens door die weinig verrassende wendingen kunnen komen (inderdaad).

Touch Me Not
'Why am I in your bedroom?' Staren is onbeleefd. Wat nu als cinema je dwingt te staren naar wat je niet wil zien? Mensen als Seidl hebben een carrière gemaakt van die machtspositie. Ook Pintilie toont zich een ramptoerisme-meesteres. Gij zult mijn acteurs met huid en haar tolereren. En opvreten. Ik peinsde al kauwend op de verschillen tussen 'male gaze' en 'female gaze'. De eerste zit in het verdomhoekje, maar hoeveel beter blijkt de tweede variant? Een 'male gazer' oordeelt wellustig. De 'female gazer' staart afstandelijk, bijna bedenkelijk, om bij welbevinden gematigd te glimlachen. Haar 'gaze' wordt nooit echt onderdeel van 'het spel'. Het hoofdpersonage van Touch Me Not personifieert die houding. De frigide vrouw haalt Circus Seks in huis, en kijkt ongeïnteresseerd toe – met de blik van Charlotte Gainsbourg. (Die associatie kan ook door Von Triers nymfomane wereld komen). Het wekt weinig verbazing dat ze vrouw zich weigert te openen bij rukkers of transgenders. Dat gebeurt pas wanneer het geweldig wordt, dan breekt haar glimlach door. 'Can I touch your tears'. Zo denkt de film ons de harde kern of naakte waarheid te tonen, zonder werkelijk nieuwe inzichten te bieden. Een museumporno vol Freaks en een zwijgende, foute vader. De favoriete film van Griet op de Beeck, ongetwijfeld. 'I think we have an audience.'

Cold War
'If it smiled, it was through tears.' Een koud kunstje voor Pawlikowski, zo'n grote mensen-film met grote mensen-looks. De man heeft filmische klasse en goede smaak (tot) in zijn vingertoppen. Een blik der herkenning Net als in het nog sterkere Ida zorgt die kunde voor een heerlijk sereen gevoel. Minimalistische dromen vol weemoed in dreyeriaans zwart-wit. Het begint met een paar Poolse Lomaxen op een busreis. Vol leninistisch elan zijn zij op zoek naar volkshelden van voorheen. Ik hoopte prompt op een hele film waarin dorpsmuzikant na dorpsmuzikant liefdevol zou worden gekoesterd. Een Im Lauf der Zeit-trip langs al dat vergaat, op het moment nieuwe machten de oude kunsten verpulveren. De mensen ademen stug door, op de kracht van hun melodie, en seks op het ritme van de volksdans. Pawlikowski heeft echter weinig tijd voor dat soort muzikale (n)ostalgie. Zijn korte film maakt dappere sprongen, letterlijk en figuurlijk, over lands- en tijdsgrenzen heen. In Parijs vinden man en vrouw de free jazz, de politieke vrijheid, maar nooit elkaar. 'Wie zal ik daar zijn?' Gaandeweg wordt hun relatie een gevoelige abstractie. Een leven op een onvermijdelijk katholiek kruispunt. Mij bekroop het gevoel dat het materiaal voor de romance niet eens zoveel voorstelt. Maar voor de film geldt zoals voor de muziek: 'If you sing it right, it will fit.'

Dat gebeurt pas wanneer het geweldig wordt

Freud? gewelDADIG.

Toch wel frustrerende tijden voor deze horrorliefhebber na Hereditary. Aan de ene kant remakes als Suspiria afblaffen, maar dit soort pseudo-remakes word ik ook narrig van. Waarschijnlijk ook verwachtingsmanagement, je voelde duidelijk dat er allerlei dingen mis waren met die familie, en dat vond ik eigenlijk best spannend, maar er werd uiteindelijk gekozen voor de meest belegen uitleg, terwijl ik stiekem hoopte op een soort amorele biohorror, waar deze tijden toch wel om vragen (IMHO etc.)

misleidende titel eigenlijk al... Hereditary. die suggereert (inderdaad) genen-mindfuck, gekte van moeder op dochter.

komende dagen maar eens peinzen of er een horrorfilm is die wel een plek in de top van het jaar lijst verdiend. Misschien lijkt het dit jaar minder, omdat vorig jaar met Get Out en Grave (onder meer) een sterk horrorjaar was.

五毒
Wu watchers en garde: "The toad style is immensely strong and immune to nearly any weapon. When it's properly used, it's almost invincible."
Mooie, Shaw Bros film uit 1978 die de tijd neemt en bewust breekt met het conventionele kung fu-plot. In het begin worden vijf anonieme vechtersbazen (The Five Deadly Venoms) geintroduceerd en je denkt: superheldenteam! Maar nee, een, al dan niet bestaande, zak geld zorgt ervoor dat ze elkaar, in kampen verdeeld, het leven zuur gaan maken. Verrassend weinig geknok tot het puike eindgevecht waar een mooie twist in zit.

Denial
Wel interessante ideeën over hoe je in "debat" moet met ontkenners van feiten, hier de holocaust maar we kennen hier veel variaties op tegenwoordig, maar van zulk een oersaaie BBC-degelijkheid dat het dus niet echt spannend is te noemen.

Making A Murderer s02
Je denk dat die Zellner wel een zaak heeft na al haar diepgravend onderzoek maar volgens mij zitten Brendan en Steven nog steeds vast. Aan het eind van de serie in ieder geval wel. Naast de zaak zijn alle verschillende do's van de Avery's al een attractie op zich.

The Sisters Brothers
'What the hell is “fortuitous” energy!?' Geef me een film met semantische discussies, en ik ben tevreden. Zoiets kan zelfs in de western. Audiard bewijst het met een pak Hollywood-sterren, die allemaal worden weggespeeld door Riz Ahmed. Rappen en acteren blijkt weer eens een gouden combi. Joaquin Phoenix doet ondertussen zijn drinkebroer-mompelaar – een Hansje Teeuwen ('luid en duidelijk'). De casting van broer Reilly is een stuk verrassender, en haast tegendraads. In het begin heeft hij zelfs lang haar, al gaat dat er meteen af. De Sisters Brothers zitten in opdracht achter een man aan, die ook weer in opdracht een mysterieuze uitvinder (Ahmed) heeft gelokaliseerd. Later in de film worden onze jagers ook zelf achterna gezeten, ad infinitum. De broers kibbelen over carrière moves, nu de toekomst van gepoetste tanden nadert. Al typende lijkt de thematiek misschien gewoontjes, maar langzaam sijpelt er een fijnzinnige, Europese kapitalismekritiek de film binnen. 'Who is this pretentious fucking asshole kidding?' De entree tot Heaven's Gate ligt in het persoonlijke fetisj-ritueel, de kleine dromen. Nooit in de gold rush. Het gouden moment waar alle missiemannen op uit zijn, had wat magischer gekund, net als de matige MIDI-soundtrack van Desplat. De afwikkeling, daarentegen, is gruwelijk perfect. 'After a series of dramatic events...'

A Man of Integrity
'Mannentrots creëert problemen die alleen vrouwenintelligentie kan oplossen.' Alles zit tegen voor onze man uit Teheran, die naar provinciehoofdstad Rasht is verkast. Een plek groots in kleinzerigheden. Hij doet aan 'meloendoping', het meest unieke en vlezige detail van de film. Dat zorgt er wel voor dat iedere paar dagen de politie bij hem komt koekeloeren. En dat is nog maar het begin van de ellende. Zeker het eerste kwartier lijkt het scenario wel een absurd toneelstuk, of een klucht van Tsjechov. De Goudvissenkweker, zo had het ook kunnen heten. Dit is, uiteraard, een Iraanse film die het Westen bereikt, ofwel een anti-Iraanse film, van de makers van Manuscripts Don't Burn. Met de minuut zwengelt men aanklacht tegen het kafkaeske draaideurregelland steviger aan. 'God heeft voor alles een oplossing'. Het zou boeiender zijn geweest wanneer het scenario focuste op de echtgenote van Job, een een vrouw van stavast, met een eigen, baan, en een sensuele hoofddoek-uit knipoog op zijn tijd, terwijl de melk overkookt. (Zoals Tom Pintens al zong.) De film blijft stug bij de boze held, eenzaam in zijn grot, een nogal simpele, dubbelzinnig-metaforische plek. Intens kijkende mannen worden tot de laatste druppel uitgeperst. 'Het leven is te koop.'

The Ballad of Buster Scruggs
Zo’n subtielere Coen flick, waar je extra op de dialogen moet letten. Twee keer last van wegsukkelen gehad, maar de derde keer toch wel weer genoten. Eigenlijk nu nog een keer kijken.

Bad Santa
Had ’em geloof ik wel eens gezien, maar nog niet gelogd. Lollig kerstvermaak die toch nog redelijk zoet is ondanks alle bad shit.

La proprietà non è più un furto (Property Is No Longer a Theft)
Elio Petri maakt geen hapslikwegfilmpjes. Deze ligt meer in de lijn van Todo Modo dan La decima vittima maar heeft gelukkig minder kennis van Italiaanse politiek van node.

エクステ (Exte: Hair Extensions)
Je ziet wel vaker haarlokken en spooky shit in Japanse films, maar dit is wel de ultieme haarhorrorfilm. Het groeit echt overal uit. En het wordt nooit echt normaal maar in de finale gebeurt dan toch weer iets zo whacky …

La notte che Evelyn uscì dalla tomba (The Night Evelyn Came Out of the Grave)
Denk dat Entombed het nummer Evelyn hiernaar vernoemd heeft. Een prima giallo met een spectaculaire ontknoping waarin we erachter komen wie nu wie gefinessed heeft.

Gate Nero The Black Cat
Een van de betere Fulci’s denk ik, of op z’n minst wat serieuzer dan zijn gore-expedities al zijn die minstens zo leuk. Niet dat hier geen gore aan te pas komt, maar het Poe-verhaal is een aardige kapstop en het kattenperspectief is ook bonus.

Bird Box
Apocalyptische Netflixert met wat sterren uit voorbije dagen, Sandra Bullock in out-of-the-box non-komische hoofdrol en John Malkovich gewoon als mensenhater (wat resulteert in een redelijk succesvolle oneliner). Het gegeven is volgens mij al tig keer gedaan: mensen beginnen plotseling zelfmoord te plegen en een zorgvuldig geselecteerde dwarsdoorsnede van de Amerikaanse maatschappij weet in een huis te overleven. Met dank aan het altijd fijne bezoekje aan de verlaten supermarkt. De film wisselt af naar een reis die zes jaar later afspeelt en even De Grote Rivieren-films lijkt te willen volgen maar die pretentie wordt al snel losgelaten. Wat rest is een vermakelijke, iets te lange, survivalfilm.

met trotsch presenteerrrrr ik: https://subjectivisten.nl/cinema-in-2018-ludo/

mijn laatste films van dit jaar waren:

The Place
'Als je God wilt voelen, moet je zwanger worden.' Een Europese remake van een Amerikaanse tv-serie, dat kan dus ook! Ik noteerde bovendien 'Japans sardonisch', als kernbegrip. De nationale hokjes kunnen daarmee weer subiet de deur uit. God's dealmaker – of is het toch de duivel zelve? – zit in een cafe. Hoofdrolspeler Mastandrea zal kilo's aangekomen zijn op de set. Hij blijft maar eten en drinken. Een groep imperfecte vreemden komen langs, vragen Hem om een gunst, en vertrekken verbijsterd. Op het kruispunt van hun leven verkopen zij de ziel. Geluk in ruil voor gruwelheden. Een faustiaanse setup, die sadomasochistisch-postmodernistisch wordt ingevuld. Vandaar mijn Japanse notitie, al komt ieder willekeurig kort verhaal van Auster snel om de hoek piepen. Misschien zou de film zelf ook beter als kortfilm zijn geweest, aangezien we – dapper! – de hele tijd in dat cafe blijven. Een weeïge soundtrack (als een trailer) en schimmige lenzen moeten het minimalisme voor de massa verdoezelen. Die goocheltrucs doen uiteindelijk meer kwaad dan goed. Het scenario zit van zichzelf al snappy in elkaar. Vol cynische rechtvaardigingen en lesjes acceptatie. De lijnen kruisen elkaar als op een magic board, en vormen, dus toch heel Italiaans, een geinige bijbel-update met een lachwekkend appeltje tot besluit. 'Things don't always make sense.'

The Cleaners
'They rely on garbage.' Fijne post van Aafke – voornaam volstaat – een paar dagen terug, over hoe de media enkel scherpe uitspraken blieven. Anders blijf je als slimme talking head maar mooi thuis met je redelijke middenweg. En dan zeg ik als Ludo-Vico, eindeloze scherpheid, leidt tot botheid! The Cleaners legt zulke machinaties bloot aan de hand van de lui die de boel 'opruimen'. Het Filippijnse modjes-legion dat voor mTurk-zakgeld veertig plaatjes en video's per minuut bekijkt. 'Ignore.' 'Delete.' Uiteraard heeft dat effect op hun psyche, maar die laag interesseert me niet zo, en wordt door de makers wat opgeklopt (jawel, aangescherpt!). Op zoiets kun je als mod getraind worden, of je verschuift dood-leuk elke week van stoel. Na onthoofdingen met een bot keukenmes is zelfs de ziekste pornografie vermoedelijk een verademing. De beelden van Manilla, brengen de documakers waar ze moeten wezen. De St(r)aat. Sociale media zijn immers slechts een afspiegeling van onszelf en onze machthebbers. Daar en dan komen de interessante vragen naar boven uit de menselijke brij, veelal zonder oplossing. Censuur is soms wel en soms geen goed idee. En wanneer, wat, geldt? God mag het heten. Zuckerberg dus, voorlopig... 'We should keep disturbing the world'.

Mooi altijd die jaarlijst. Toch altijd wel handig omdat ik blijkbaar te vaak dingen meteen op mijn kijklijst zet, terwijl 1 en 2 bijvoorbeeld echt wel must-sees lijken te zijn.

1 in elk geval (jouw smaak kennende)

Pale Flower uiteindelijk niet in het overzicht kwijt gekund (van de vele OMC-tips, naast die van Gert en MB uiteraard)

Te vaak dingen *niet* meteen op mijn kijklijst zet (of wel, en dan jaren later zit van "hoe kom ik toch in godsnaam aan deze tip?" True story)
Er zat nog wel wat meer interessants tussen, maar [even spieken] de teller op Letterboxd staat op het moment op 426 films te gaan. :(

ha! lijkt op mijn vroegere lijstje, tegenwoordig moet ik schrapen. De truc is 365 films per jaar kijken (... gelukkig ook al lang mee gekapt)

over gelukkig gesproken, gelukkig nieuwjaar allen!

Jij ook gelukkig nieuwjaar! En om meteen goed te beginnen:

斬る
In de opvolger van het magistrale Sword of Doom speelt Tatsuya Nakadai weer de hoofdrol, dit keer als een Eastwoodachtige antiheld die allerlei partijen tegen elkaar uitspeelt. Meteen flinke Western-vibes in het stoffige begin trouwens, met wat muzikale knipoogjes erbij voor de juiste sfeer. Net als zijn voorganger is de film weer in geweldig zwart-wit geschoten, vol prachtige shots en lekkere snelle edits. De intriges zijn zoals wel vaker lastig te volgen maar de explosies van bruut geweld, beeldschone vrouwen en goed getimede humor houden deze Westerling bij de les. Verdere hoogtepunten: een wild feest in een bordeel en toch wel redelijke communistisch aandoende eindboodschap.

"It's strange. I don't feel like drawing my sword."

"Me neither. Kill or be killed, either would just leave an unpleasant aftertaste."

rrrrrevolucion!

Tully
'Momma's joking honey, like a clown.' Borstelige film, in alle opzichten. Charlize Theron ontbeert komisch talent, net zoals scenariste Diablo Cody. Dit geeft al een hint hoe deze tragikomedie zich zal gaan ontwikkelen, maar voor het zover is, intrigeert precies dat ruwbehaarde spanningsveld. Alsof slechte grappen het idee waren, en ook kunnen zijn. Het soort ongemakkelijke kwinkslagen waarmee mensen elkaar (expres) raken. Theron speelt een doodgewone moeder, met een doodgewone, gamende echtgenoot (toch actiever dan films kijken) en twee kids. Er is een onverwachte derde op komst, die de film de kans geeft tot eindeloze afap-scenes. De moeder als melkmachine. Je ziet dat soort 'fysicaliteiten' niet zo vaak in cinema, zeker niet in een Amerikaanse, en juist daarom is het best stoer. 'Mom, what's wrong with your body.' Er valt zelfs wat van op te steken. Na een bevalling moet moeder piesen, van de verpleegster. 'How much fucking pee do you need?' Als de nood hoog is, en Theron op springen staat, verschijnt Tully. De borderliner nanny, met het wilde plan van aanpak. Ze verandert rap van Poppins in een sexy begeleidingsmeisje. Vijf jaar terug zou ik daar compleet voor gesmolten zijn. Nu haperde de derde akte. De boel binnenstebuiten gekeerd, als een veertig plus-moeder. Wel toepasselijk. 'My veins have veins.'

Roma
Wees op je hoede wanneer filmers teveel zelf willen doen. Alfonso Cuarón gaat op de semi-autobiografische toer met een echte wanna-be klassieker, dus zwart-wit, traag tempo, grootste beelden, Licht! Familie! Geboorte! Rellen! Een hele vreemde afstandelijke film, alsof je naar een aquarium kijkt. Vooral steeds dezelfde rollende camerabeweging begon me al heel snel te irriteren. Daar had Lubezki toch wel het verschil kunnen maken. Mexico begin jaren '70 word mooi nagedaan, denk ik, al voelt dat zelfs ook artificieel aan. Ergens halverwege vindt een prachtig excentriek moment plaats waar de film er nog wel minstens twintig van had kunnen gebruiken. Wijze les, geeft regisseurs nooit teveel controle.

Les abysses
Twee hysterische meiden leggen het vuur aan de schenen van een oud stel in een boerderij, of andersom. Ergens mooi maar ook zware kost, misschien mis ik ook wat achtergrondinfo van Frankrijk in de jaren zestig.

The Saddest Music in the World
Rrrrrraarrrrr! Maar wel dreamy, uniek en fascinerend. Bierdouches en trieste muziek, net geen Noorderslag. (Zuid-)Albanië hoorde zeker in de competitie. qua titel.

光 (Radiance)
Dromerige film over loslaten. Beetje Iraans qua idee van iemand die films beschrijft voor blinden en dat in haar echte leven toepast. In de letterlijke zin onbeschrijfelijk mooi, omdat er veel open gelaten wordt en, bijna ironisch, in beeld wordt verteld.

La morte accarezza a mezzanotte (Death Walks At Midnight)
Een fraai uitziende giallo, beetje teveel grof geweld, maar wonderschone interieurs en shots.

Bandersnatch
Dit schijnt een interactieve film te zijn maar ik zag een edit waar alle mogelijkheden op een rijtje zijn gemonteerd. Beetje duizelingwekkend. Het idee is wel aardig en heeft een "free will"-component die filosofisch interessant is. Ik zou wel villen pleiten dat je echt maar een keer mag kiezen elke keer, al zal men daar wel workarounds voor verzinnen. Goed idee, Black Mirror-waardig, maar misschien wat te conceptueel.

Pretty Maids All in a Row
Soort proto-slasher, schijnt dat Tarantino er nogal fan van is. Voor een slasher een lage bodycount en wat te serieus, maar heel degelijk gemaakt met gerenommeerde acteurs een een soundtrack van Henry Mancini, maar ook wel een beetje corny in dat vrouwen figuranten zijn in een drama tussen de op sex beluste puber en de sexual predator.

Escape from New York
Degelijke actiefilm, Carpenter maar ik prefereer toch zijn horrorkant, al is dat ook hit or miss. Soundtrack is natuurlijk dope.

The Bill Murray Stories: Life Lessons Learned from a Mythical Man
Zo'n docu waar de hoofdpersoon zich niet laat grijpen wil nogal eens een copout zijn, maar bij Murray past het. Zijn plotselinge verschijningen in levens van willekeurige mensen blijft een bron van vermaakt en getuigen van een wonderlijk Joie de vivre.

Nightwing
Native American horror, alleen daarom al de moeite waard. Met al z'n gebreken (knullige special effects) lang niet allemaal even low budget en absoluut de moeite waard.

The Saddest Music gaat op de lijst, Roma stond er al (nu iets minder vetgedrukt :P)

Shoplifters
'Kijk uit ouwe tang, straks vat je nog kou.' De rijke kleuren van Kore-eda, het werd tijd dat ik ze in de bioscoop ging bekijken. Op het grote scherm viel me meer dan voorheen Ozu's invloed op. De shots die kleine kamertjes binnen koekeloeren. Of zit het toch anders, is Japan an sich gevormd naar Ozu's cinema? Een surrogaat-familie Shoplifters drijft hier in elk geval weer mee op de seizoenen. Vader 'Fagin' (Lily Franky) heeft zijn troep van baantjes-sukkelaars nauwelijks onder controle. Op elkander gepropt bij oma in haar anderhalf kamer-flatje. In een van de vele fijnzinnige shots kijken ze met zijn allen naar het vuurwerk, naar de horizon die ze nooit zullen bereiken. Op thematisch vlak gebeurt er weinig nieuws. Een 'aangenomen' zoon leert zijn 'afgeleefde' vader waarderen. En afscheid nemen, dat kunnen Japanners. Met gepaste afstand, en, op zijn tijd, gepaste gevoelens. Afgepast eten, zit er echter niet in. Wat een onwaarschijnlijke hoeveelheid gaat 'r hier naar binnen. Dat zorgt wel voor een lollige cut van boys talk naar een mais-stick, waar dan ook nog een plastic zakje om heen gaat – het moment deed me aan een Project Pat-lyric denken. In de finale volgen verklaringen, die voor ongeloofwaardigheid zorgen. In het ongewisse kan alles. Mag alles. Laat Kore-eda eens een sensuele vrouwenfilm maken. Vrij van de familie. 'Morgen is er weer een dag.'

Three Identical Strangers
'It's a little darker than a Disney movie.' Mijn mening over adoptie moge bekend zijn, maar ellende levert in elk geval wel goeie films op. (Misschien dat er ooit nog eens een fijne Andere Tijden-aflevering over de huidige 'Braziliaanse' casus zal verschijnen.) In Three Identical Strangers ontmoeten drie identieke Amerikaanse seventies-boys elkaar bij toeval. Zoals elk goed Amerikaans verhaal wordt het wonder, meteen een showbizverhaal ('We went on everything.'). Het wordt allemaal ook heel Amerikaans verteld, op zo'n manier dat alles maximaal effect heeft. Een beetje volksverlakkerij en zelf-uitmelkerij zit er – toepasselijk – wel bij. Wie Apteds Up-reeks kent, komt het allemaal bekend voor. Ik noteerde de volgende raad, degene na mij kijkt moet maar notities maken, om te zien welke adoptieve ouders ook alweer van welke jongen waren, om zo te zien hoe dat zijn invloed heeft. Spoiler! Uiteraard blijkt dat het plan. Grappig, elke fictie-twist blijft me foppen, maar een academisch plannetje zie ik van verre aankomen. Voor de newbies komt de docu halverwege met een onnozele samenvatting. En dan gaat het goed los. Met drama, Duitse psychiaters, nieuwe casi, en zelfs zeer moderne deepstate verontwaardiging. Ik kon me er niet echt druk om maken, maar een sterk verhaal blijft het. 'I remember filming more than anything else.'

Madeline's Madeline
Had ik ook nog gezien. Ik krijg heel erg jeuk van De vloer op … en dit deed me daar aan denken, dat is jammer. Maar toch wel een bijzondere film waardoor ik het toch wel de moeite waard vond. Later nog eens proberen.

Ash vs Evil Dead[ s03
Nog steeds erg grappig met naast wagonladingen inventieve splatter en gore een aantal sterke vrouwen die de macho Ash in check houden.

En nu verder gruwelen met Surviving R. Kelly …

ja als dat zijn carrière niet definitief breekt, what will?

interessante read: https://www.vulture.com/2019/01/surviving-r-kelly-review.html

Todo Lo Saben
'Waarom zeg je niets?' Farhadi in soapy Spanje, soppend en tranend. Cruz en Bardem zijn niet mijn sterren, maar ik begrijp best dat de Iraanse regisseur stond te popelen. Speciaal voor de arty snobs heeft hij ook Ricardo Darin nog ingehuurd, al moeten we daar een halve film op wachten. Cruz is terug uit Argentinië voor een huwelijksfeest in een Spaans stadje, waar ex Bardem tot ongenoegen van d'r familie een grote meneer is geworden. Darin is wijselijk thuis in Buenos Aires gebleven. Het eerste kwart heeft Todo Lo Saben een Woody Allen-vakantiesfeer. Europa, Europa, continent van goede vino en (te) mooie mensen. De Spaanse 'grappen' zijn helaas ook mee in de rugzak, net als hun exaltaties. Emoties beleefd in rituelen. Ik wachtte ongeduldig op die Farhadi-touch – een oude, dronken man monkelend in een traplift – en vooral, de Farhadi-twist. Voila! Een verdacht assertieve dochter wordt ontvoerd. Nu begint Cluedo met schimmige Spanjaarden, in een keeping up appearances-staat. Schoon van buiten, verrot van binnen. Zoiets heeft potentie, maar door de clichématige familie-vetes raakt het verhaal troebel. Zelfs de gearriveerde geest Darin kan de boel niet redden. Wat blijft, is de rake titel. Duidelijk uitgesproken, niet mis te verstaan. Dat zegt ook wat over de film. Meer schematisch dan schismatisch. 'Ik dacht niet dat hij het je zou vertellen.'

The Snorkel
'You think I'm mad don't you?' De finale doodswals vertrekt zich aan het begin van The Snorkel. Een man verricht systematisch(e) handelingen in een gigantisch huis. Wordt het zelfmoord? Spoiler! Neen, The Gaslamp Killer slaat toe, perfectie met een masker. De lange openingsscene zet de toon voor een fijne thriller, tegelijk heel erg bij die tijd (de fifties van Hitchcock) en tijdloos. (Mannen die mannen verdedigen, vrouwen die daarin trappen.) Mij bevielen de gewone looks, bijvoorbeeld van het hoofdpersonage, een jeugdige heldin weggelopen uit de wereld van Henry Orient. Na de dood van haar moeder gaat ze op onderzoek aan de costa. Ze kent de dader, maar het hoe? Van Eyck glibbert door de film als womanizer. Hij palmt in, en strijkt glad. Zelfs een pedofiele suggestie gaan de makers niet uit de weg. 'Come and sit on the bed.' Hoewel het acteertalent van de cast te wensen over laat, blijft de film overeind met een kwartet kernkwaliteiten. Goede teksten, sardonische grapjes, fraaie nacht-shots die wedijveren met Wyler, en, bovenal, de kindse goedheid van het hoofdpersonage. Puberen in de doortrapte wereld der volwassen. Een trauma-opeenstapeling. Even logisch als galant moet dat in een cirkel eindigen. Het vakwerk van de figuurzaag, als een verhaal van Dahl. 'Nobody really understands why a person does such a thing.'

Majorie Prime
Je verkrijgt niet zo maar de nummer 1 positie in de jaarlijst van Ludo. :) Fascinerende film, duurt even voordat je het ritme te pakken hebt (is, zag ik pas bij de aftiteling, een adaptatie van een toneelstuk) en moest ook even wennen aan de oude koppen van voormalige toppers Geena Davis en Tim Robbins. Wel meta, gezien wat volgt, een zachte, melancholische sciencefictionfilm over ouderdom, geheugen en toch wel relaties en vergroeiing. Mooie onderwerpen waar iedereen onvermijdelijk op moet marineren. De subtiele opbouw overmant je heel sneaky samen met een paar cruciale overgangen en leiden naar een fijnzinnig einde in de betere "wat is hier echt aan de hand?" SF-traditie waar je nog lekker lang over kunt nadenken (en heerlijke My Best Friend's Wedding sample). Ik verwacht dat we de komende jaren wel meer over dit onderwerp gaan zien in het arty kwadrant van de sciencefiction.

Marjorie natuurlijk. Ludo wijst terecht op de subtiele hints naar ecologische rampspoed. De film voelt California maar daardoor is er ook iets grondigs mis. Heel mooi gedaan.

Surviving R. Kelly
Ja, sheesh, ik voel me gefinessed. Omdat ik Trapped In The Closet leuk vond en heb aangeraden aan allerlei mensen. Was dus gewoon een bliksemafleider … hoewel ik het ook wel eens ben met dat stuk dat Ludo hierboven postte, met name de laatste alinea: het grenst aan emo-porno en hoever moeten al die beschadigde vrouwen graven om hun punt te maken? All kan ik me ook voorstellen dat de makers nogal wat urgentie (om dat woord maar eens te gebruiken) voelden … maar kudo's to Vince Staples, die ik al wel mocht met z'n dwarse benadering van diverse onderwerpen (zoals een nogal wit publiek op een van die middelbarevrouwenfestivalletjes hard het n-woord te laten roepen en dan te zeggen "now that felt weird huh?") en dus ook Kells maar weer eens te "agenderen". Maar goed, ik ben best bereid de mens en de artiest te scheiden, maar omdat de man en zijn werk zo verweven zijn, zijn die geile tekste ("ik maak je natter dan Jurassic Park" … forever tainted, die film) toch een stuk minder grappig.

Ik verbaas me er toch over dat dit zo lang blijft doorgaan. Om de zoveel jaar, en dat al zeker 20 jaar, is er weer de R Kelly controverse en denk ik "nu is het over" en elke keer waait het over. Dat emo-porno idee weerhoudt mij ervan om het te kijken, maar je weet niet hoe louterend het kan zijn om samen met andere slachtoffers een collectief statement te maken. En op social media staat ik echt versteld hoe met name zwarten en bepaalde Amerikaanse "correcto's" toch in de beschermende/ontregel rol schieten. Chuck D ook laatst in een wat raadselachtig antwoord op een zwarte vrouw die het er compleet mee had gehad, dat ik denk: "Nee, nu even niet."

Je verkrijgt niet zo maar de nummer 1 positie in de jaarlijst van Ludo. :)

gheh dank. spelde 'm zelf ook constant verkeerd trouwens. De ontdekking 'het is een toneelstuk' verbaasde me ergens toch, meestal moet ik niks van toneelstukken op scherm hebben. Extra verrassend dus.

R. Kelly, met dat soort controverses (zie ook OJ Simpson) spelen in Murikah toch al snel eigenlijk TEVEEL lagen. (Dan goed voor wie dan ook is.)
anyway, ik verwacht toch dat het nu qua mainstream carriere volledig gedaan is. Tot iets van een veroordeling zal het wel niet komen.
Wat ik met mijn Kelly-cd's moet doen. Nota bene voor het eerst met een meisje in de bios gezeten n.a.v. I Believe I Can Fly 8-)

ah perfect timing: https://www.parool.nl/stadsgids/omstreden-r-kelly-in-april-naar-amsterdam~a4620348/?fbclid=IwAR2u69uXv5wktgrRgfUgAjnwSTjH4c2ySq2rolAtNPgKrnuiIW_VywQV1Yk