Filmforum

ohhh ja. Arty chaos :-)

BlacKKKlansman
'Robes and hoods are not included.' De timing kon niet beter. Vice maakte DE foto van het jaar. Wit haat zwart – wil dus daarom zwart kunnen blijven incorporeren, zodat 'zij' niet het alleenrecht op zichzelf zijn verkrijgen, een recht dat immers alleen wit heeft. In Amerika worstelen ze al 'duuzend' jaar met de rassenhaat. Spike Lee peurt al bijna even lang in de wond, dus hij lijkt de man voor deze bizarre film. Zwart wordt hier wit, om de haat van wit te bestrijden. Een whitewashing met een doel, met black power. Helaas moet er wel een 'echte' witte naar de Klan worden gestuurd, JD Washington hangt, enkel aan de telefoon. Zie daar de tragische 'grap' van de film. Eentje die nogal dunnetjes dik twee uur wordt herhaald. Black man kan white man doen. Doh, zou Foucault zeggen, dat is wat het heersende discours hem jarenlang heeft opgedrongen! De (helaas cruciale) whitey helper wordt vertolkt door Adam Driver, die zich tussen de redneckkks, eh, mengt. Hij loopt het gevaar, al wil het door een zekere sloomte en gladheid maar niet spannend worden. Je zou bijna verlangen naar Tarantino-schwung. Dat is de paradox van de film. Het plot schreeuwt entertainment, maar de boodschap blijft (uiteraard) bloedserieus. De Trump dog whistles kondigen de grimmige aftiteling aan. Het ware gevaar. 'With the “right” white man, we can do anything.'

Au Revoir Là-haut
'Het is een lang verhaal.' 'We hebben tijd.' De con artist blijft een gouden vondst voor de scenarist, zelf ten slotte ook handelaar in neppe echtheid. Met een beetje hulp straalt de magie van het verhalen verzinnen door. Au Revoir La-Haut hééft zo'n illusionist als hoofdrolspeler, maar laat het plot opdissen door een verdraaid charmeloos personage. Deze oude soldaat ontmoet tijdens WWI een knaap. De twee redden elkaar uit de loopgraven. Daar hoort ook een wiebelige camera bij, die doet vermoeden dat er een 3D-versie bestaat of op zijn minst beoogt was. Het duo komt – o wat een toeval – ook ná de oorlog hun snorrig slechte luitenant tegen. Ze haken in op de monumentenmanie die toen begon, of liever, explodeerde. Incashen en mondje toe. Dat laatste is gemakkelijk voor de jongere helft, die slechts voor één helft uit de oorlog kwam. 'Beeld je maar in dat het op je wang is'. Bij hem zit de frictie, de PTSS, het vadercomplexje. Toch geeft de scenarist zijn evenknie nooit ruim baan. Wanneer deze gemankeerde zijn Duits-expressionistische morfinemaskers maakt, sijpelt de postwar-creepyness het verhaal in. Misschien dat het ongetwijfeld Irvingesk weelderige boek de tragiek wat soepeler met zwier wist te verbinden. Hier slaat alle zwarte komedie dood, en wat er rest aan zwart surrealisme, bestaat voor de film steeds minder. 'Il n'existe pas.'

https://video-images.vice.com/_uncategorized/1542537677904-KOZPeindhoven2018-7783.jpeg?resize=1050:*

deze dus, zo pervers-filosofisch.

Wow, meesterlijke foto, een kwaadaardige spel met symbolen waar Barthes helemaal van uit zijn dak was gegaan.

Nog over Petulia waar ik nog veel aan moest denken. Bedacht me hoe ingetogen Christie hier eigenlijk acteert ten opzichte van haar latere evenknieën uit de Franse School die tierend door muren lopen, ogen uitkrabben, steden afbranden, etc. Heel goed. Sowieso een film die achteraf beter lijkt te worden. :)

Suspiria
Met de speelduur van 2 1/2 uur denk je gezien de vele onderwerpen die slechts aangeraakt worden dat een beetje meer redactie geen kwaad had gekund. RAF, WW2, diversiteit, religie en feminisme worden allemaal aangetikt maar niet afgemaakt. Hoewel er vrijwel alleen vrouwelijke rollen van betekenis zijn is het geen gynocentrische film. Dat gezegd hebbende is het een visueel spektakel, met net als in de Argento-film een aantal echte nare horrormomenten. Sowieso zijn de parallellen ondanks de enorme verschillen wel een extra attractie. Ook leuk is het typografisch aspect (beroepsdeformatie), behalve de titelrol hangen er overal mooie posters aan de muur. De soundtrack van Yorke is OK, maar wat braaf, iets wat je van Goblin niet zeggen kan. Eigenlijk had Maja Ratkje de soundtrack moeten doen. Waar het origineel z'n tekortkomingen overstijgt (droomlogica!) raakt de 2018versie een beetje verstrikt in z'n neiging tot boodschap, maar vervelend is het zeker niet.

Ik vind het idee van een Suspiria remake zo arrogant. Is het dan echt zo moeilijk om zelf iets te bedenken zonder de shine van Argento te pakken?

Och, daar ben ik niet zo streng in. En het is ook wel weer heel anders, in veel opzichten.

ok, maar The Lion King remake dan :P

Lått den râtte komma in US-remake heb ik nog niet aangedurft. :)

oeh wordt tijd, die vond ik (zowaar) erg sterk. (Maar ik zat toen wel wat flauw met haat naar het origineel te gooien, dat helpt)

Ook een film die ik nooit zal zien. Solaris van Soderbergh: totaal overbodig. Die shot-na-shot remake van Psycho was dan wel interessant als kunstproject, maar die heb ik niet gezien (hoeft ook niet).

Nu ga ik eens nadenken of er ooit een geslaagde remake is geweest. Nosferatu misschien, als eerste aanzet.

The Fly!

Correct. :) Plus The Thing vanzelfsprekend maar dat is bijna een compleet andere film.

Invasion of the Body Snatchers (1978).

Mmm. ik ontwaar een patroon. :)

http://i63.tinypic.com/2w6bc0g.jpg

RIP Nicolas Roeg, visionair.

woah! (veel ouder dan ik dacht, ok 70 misschien, maar 90..) meester!

Inderdaad. Een sympathieke man ook lees ik hier en daar. Ik zie een retrospectief in het verschiet, moest toch gebeuren. Hopelijk helpen de zenders, of nog beter, lokale bioscopen een beetje mee.

Personal Shopper
Nog een spookverhaal met een moderne insteek. Ik weet niet, wanneer je dat soort verhalen uit hun natuurlijke habitat haalt, wordt het toch al snel mumnbo-jumbo. Ik voelde het niet helemaal, ook met dat eindeloze geapp. Wel intrigerend einde en dat hele personal shopper bestaan blijf ik erg fascinerend vinden. Weer prima gespeeld door Stewart, lekker 4real door Parijs op de brommer en voor de glorie van de arthouse uit de kleren (die haar trouwens allemaal geweldig staan). Maar uiteindelijk een mindere Assayas voor mij.

御法度
Laatste film van oudgediende Nagisa Ōshima is een intrigerend verhaal over twee getalenteerde jongemannen die toegelaten worden tot een militia van samoerai. Eentje heeft een meisjesachtig uiterlijk, dus dat zorgt voor ingetogen beroering in dat testosteronwereldje dat met allerlei regels in toom wordt gehouden. Vrij openhartige film over homoseksualiteit waarbij een zachtaardige Beat Takeshi, als adjudant van de baas die, als ik het goed begreep, op subtiele wijze ook wel onder de indruk van de mooie lokken, het op karakteristiek vermoeid ironische wijze allemaal aankijkt. Mooi ouderwets gefilmd met van dat studiolicht, piekfijn in de details (duh) maar ook wat landerig tot de uitstekende climax met een mooi eindshot dat elke Japanner zal begrijpen.

RIP Nicolas Roeg, visionair.

Mooi interview in "Vital Signs" van Ian Penman idd.

Taboo gaat op de lijst. Beat Takeshi al lang niet meer tegengekomen.

Revenge
'We could do... a thing or two.' Lekkere gitaren, een lekkere dame, maar ditmaal ook Lacoste om een (zwaaiend) lid van de mooie boys almanak. Vrouwen houden net zo goed van onnozele grindcore. Althans, volgens Coralie Forgeat, die de Tarantino-zaakjes net even wat hitsiger aanpakt. Zou Tarantino dan toch vrouwvriendelijk zijn? Dit is niet de film om erover na te denken, op een paar geniaal-verveelde zwembad-shots na, gaat het van rambambam. Ik had een lief ding gegeven (of ingeleverd) wanneer Mr. Oizo de soundtrack mocht pennen. Het spel van aantrekken en afstoten – grinden in zijn puurste vorm – eindigt in een tragedie. Mannen zijn niet op-recht aardig voor een mooie vrouw. En mooie vrouwen zijn niet aardig voor mannen, het waarom en de wijsheid daarvan moge duidelijk zijn... De appel kondigt het aan. Een vrouw lijdt hier voor mannenzonden. De feministische les die we leren is dat het andere geslacht veel pijn kan verdragen. Goh! Een fallische stok houdt haar niet tegen. Bloed is Zij allang gewend. Vanaf de sprong in het diepe, verandert de film van houterig, in verdorven sardonisch. Inclusief geweldige website-grap. Wie niet nadenken kan moet voelen. Torture porn van de bovenste kruis-plank. De grootste wens van de man wordt waarheid, en hij gaat eraan ten onder. De vrouw als biertje. Respect? 'Arrêté la clim.'

Foxtrot
'Acht seconden.' Twee, drie, vier films voor de prijs van één. Het lijkt Black Friday wel. In een Israelisch appartement barst begrijpelijke hysterie los tijdens een slecht nieuws gesprek. De dienaren van de controlestaat zijn nochtans uitstekend voorbereid op toekomstige trauma's. Spuit erin, en vocht erbij, dan zakt het wel. Een Emilio Estevez-achtig figuur dwaalt vervolgens als een zombie rond. Alles wijst op een Tonio, het verdriet van een vader. Opgedrongen berusting. Dode soldaten krijgen promotie. 'We zijn atheïsten wat maakt het uit.' Maar, er klopt iets niet aan dat strakke plan. Er volgt absurdistische switch – gelukkig maar. Kafka in Israel, dat zou de finale klap zijn. Godot, daarentegen werkt heel wat beter. Een wachtpost op de grens van nergens zoemt van Tartaars nihilisme, de gekte van het nietsdoen, en de daaropvolgende fouten van levende doden. Dit is het soort tragikomedie dat de Israeli's altijd meesjouwen. Soms zwaar als een steen op de maag (om mee te gooien) maar ook met een kloppend en kunstzinnig hart, zoals The Band's Visit dat ook zo sterk kon. Met meta-grapjes en wat Waltz for Bashir-animatie erbij, maakt Foxtrot een dubbelzinnig dansje in het land der getekenden. Alle 'losse' films komen via doordachte lijnen bij elkaar. Pärt-gebruik voor de massa, een straffe compositie voor velen. 'Genoeg!'

http://i65.tinypic.com/2kkojl.jpg

Het gaat opeens snel. RIP Bernardo Bertolucci.

Heb zeer ambivalente gevoelens over zijn oeuvre, maar daar kunnen we het nog wel over hebben.

Tumblr zal nooit meer hetzelfde zijn zonder hem.

Inderdaad. :)

Maar goed zijn gevierde historische drama's en Last Tango in Paris vond ik nooit zo. Wel liefhebber van Il Conformista (een lange aaneenschakeling van memorabele beelden), Strategia del ragno, Stealing Beauty en The Sheltering Sky nadat Malkovich de pijp uitgaat.

stukje gelinkt bij buurforum.

Hereditary
'It's a neutral view of the accident.' Danielewski's House of Leaves is nog altijd niet verfilmd, maar het lijkt erop dat de betere Amerikaanse horror-films langzaam dichterbij komen – de toekomstige adaptatie met rood omcirkelen als aasgieren. Hereditary toont een familie in een poppenhuis. Haarden en zolders, hoeken en kieren, alles kraakt van ongemak. De familie is zelf ook een rariteitenkabinet, maar welke familie is dat niet? Moeder knutselt aan kunstige poppenhuizen zodat binnen een minuut of tien alles hallucinant spiegelt. Miseria en abyme. Zoals altijd in horror barsten vooral de vroegrijpe pubers van potentie. Dochterlief, het kindvrouwtje, wordt echter al snel afgevoerd, maar niet voordat ze een goede audio-tic in het geheugen van haar broer brandt. Een geniaal staaltje neurolinguistisch programmeren. Met iedere klik neemt de waanzin toe. The past inside the human. Moeder Toni Collette kanaliseert intussen Sissy Spacek, en neemt de leiding in een lekker groteske wedstrijd traumatrofeeën verzamelen. Door het poppenhuis-effect moest ik aan een real life versie van Coraline denken, al spelen de drugs hier een bijrol. Niettemin oogt alles uit-stekend. Die ouwe evil mothers traditie krijgt een nieuwe draai van het glaasje mee. Het fraaie free jazz-einde blaast de hoorn der hoorns. Een transcendental meditation on evil. 'I just need to die!'

Utøya 22. Juli
'Vandaag mag je een beetje gestrest zijn.' Na een kwartier breekt de hel los. Gefilmd alsof ook de cameraman geen tijd had om te ademen. Toch is de fase vóór de eerste knal al spannend, en ergens ook oprechter – belangrijker. Misschien had die periode een volle film moeten beslaan, een filosofische, passend bij het lieve jongerenkamp dat eindigt in rechtse gruwelen. Iets dat ik me nooit goed besefte, er zat uren tijd tussen de eerste aanslag, en de aanval op het nabijgelegen eilandje. De kids keken naar de tv, en dachten veilig te zijn! In zulke details werkt zo'n terreur-adaptatie. De jongeren proberen elkaar te overtuigen van de irrealiteit van wat hen overkomt. En wanneer ze de politie bellen, gelooft die het huilende meisje niet, maar pas de jongen. Het meest intrigerend vond ik hoe iedereen aan de smartphone hangt, als ware het een bron tot redding. Verbinden is leven, tot het besef daagt. ('Wat heb je eraan.') Een transcendente verwerker, zoals Elephant, wordt Utoya nooit. Wanneer de paniek bijna cynisch afneemt, komen vragen op. Neigt dit niet teveel naar horrorvermaak? Naar een verlengstuk van de bangmakerij waarop Breivik mikte? Ik werd de ongeloofwaardige verplaatsingsdrang van het hoofdpersonage moe. De woede over Noorse politie valt beter te begrijpen. Tien parachutisten, binnen een uur, dat moest toch kunnen! 'Er is geen plek.'

Note to self: moet eens een avondje "demonologie" doen met A Dark Song en Hereditary.

ha, ja! (ik zocht in de archieven van deze draad al vergeefs naar je Hereditary recensie)

Oh, had ik die vergeten te melden hier? Ik heb ’m in de bios gezien.

Ik was er heen met een Turkse vriend die niet had gekeken wat voor film en dacht toen ik zei dat het een horrorfilm was dat ie er niks aan zou vinden, veel horror is echt puur westers. Maar geesten daarentegen … :)

En een Filipijnse vriend van me die veel van demonologie weet (ook uit ervaring, zijn drie jaar papierwerk om goedkeuring van Duterte te krijgen om een vliegveld te bouwen voor de kust van Manilla zijn ook demonen) zei over het einde wat veel mensen tegen vinden vallen: het (de invocatie) heeft gewoon gewerkt!

:-) tof. vond het einde prima, zelf (zoals al gezegd, maar niet alleen de muziek). Hooguit waren de toejuichingen niet meer nodig, de kroning was al duidelijk genoeg.

The Neon Demon
Refn en ik worden waarschijnlijk nooit vrienden. Dit is een soort surrogaat David Lynch zonder de eckte-eckte kunst. Supersaai ook, langdradig, ongeloofwaardige hoofdrolspeelster, teveel gehypte climax. Wel twee lichtpuntjes: uitstekende elektronische soundtrack en een paar heerlijk minimale stroboscènes die met deden smachten naar meer. De Japanse "versie" Helter Skelter deed dit toch beter.

ene gat in, andere uit. (Neon Demon)

Voyage of Time
'When nothing was.' Ooit maakte de man zelden een film, nu hoort ie er elk jaar bij. Terrence Malick. Ditmaal met een documentaire. Op zichzelf een wijs plan, hij leek toch wat vastgepind in zijn uit duizenden herkenbare fictie-stylo. ADD'er Malick komt hier tot rust. Hij laat zich soezen door God's stralen op Moeder Aarde, en de zon door het wuivend graan. Het zijn een paar van de (weinige) trademarks die overblijven. Zelfs de befaamde camera-drones worden meestal aan de grond gehouden. Inhoudelijk lijkt Voyage of Time me een project voor Dolfinarium Harderwijk. Een variant op die darwineske Fatboy Slim-video in anderhalf uur, en in Imax-kwaliteit. Meer dan van de beelden was ik onder de indruk van het massieve geluid. Orgels en koren, maar ook abrasive earth songs waar field recordist Chris Watson een evolutionaire moord voor zou doen. Na de 'film is lava'-fase – met vonken en vlammen op zijn Days of Heaven – komen de beestjes. De eindfase der primitieve mensen heeft wat lulligs, maar gelukkig zijn er de hele film lang Unicef-interjecties van mensenrituelen. Cate Blanchett peinst als huisfilosofe over de freudiaanse angsten voor Moeder Natuur. En vader Malick, hij vindt de moedervlek van een kind. Het wordt tijd dat hij eens een jeugdfilm maakt. Ik zou toch weer benieuwd zijn. 'No end to your birth.'

Den Skyldige
'Ik ben gevallen met de fiets, en heb mijn knie pijn gedaan.' Het leven van de telefonist in een alarmcentrale gaat van kleine besognes naar grote drama's. Diep weggestopt in een bedompt kantoor zit een agent de telefoontjes af te handelen. Om hem heen eet men broodjes, en hij baalt. Een degradatie vormt een psychologisch achtergrondlijntje, een extra (mentale) gevangenis in een Gouden Ei vol spanning. Den Skyldige riep dankzij word of mouth-reclame (toepasselijk!) al hoge verwachtingen op, en ze worden waargemaakt. De setup kon nauwelijks abstracter, of ze moesten er nog een hoorspel van maken – ik denk dat dat ook prima zou werken. We horen een wanhopige beller, en zien een centralist die aan het regelen slaat, zonder dat hij veel kan doen, of info heeft. Jusqu'a la Garde besloot met eenzelfde situatie in de finale. Den Skyldige is niet meer dan finale. Anderhalf uur lang een vrouw in nood en het luisterend oor. Hij zet aan tot actie, hij speelt het rollenspel. Met bluf en teveel risico, want zoveel krijgen we wel mee, deze agent heeft het moderne ongeduld, het korte lontje van de verwarde samenleving. Samen met hem wordt de kijker op scherp gezet, almaar meer zekerheden weggevijld. Het kleinste geluid wordt het grootste drama, zelden klonken spijlen huiveringwekkender. Een eenheid van plaats, tijd en leed. 'Een grote blauwe stilte'.

Het wordt tijd dat hij eens een jeugdfilm maakt.

Ja! Maar is Badlands dat eigenlijk al niet?

ohh pretty close yeah, maar meer over jeugdigen dan voor jeugdigen.

The Ballad of Buster Scruggs
'My sobriquet of preference.' Een boeket van verhalen. Vaak een teken van verminderde inspiratie, halve ideeën die elkaar dan, als het een beetje meezit, versterken. Die illusie is snel gewekt, want zelfs een regisseur uit vorm kan zien hoe de volgorde gaat werken. De Coens doen het, en weten het. Dus begint men bedenkelijk en flauw. Ik hoopte op een don quichoteske western-deconstructie, maar het lijkt meer op Tarantino-postmodernisme. De eloquente western-gangster met meerdere bijnamen. Ook de editing valt in negatieve zin op. Waren er teveel takes nodig, of heerste haast? (Dik twee uur is te lang). De melige bijnamen – en de bijzang – verworden tot leitmotief. Vanaf 'The Pecking Pythagorean' beginnen de verhalen ineen te grijpen. Ik fantaseerde over hoe de Coens zichzelf op de hak zetten. De sardonische macht van de verhalenverteller bespotten (Overlevings)kunst in het Wilde Westen van Hollywood. Pas echt goed wordt de film met de entree van Zoe Kazan. Emily Dickinson-achtig, van binnen en van uiten. Subtiel, en verleidelijk, maar alleen als het moet. Kortom, mijn favoriete Amerikaanse actrice. Met haar maken de Coens een Meek's Cutoff-variant. Ze besluiten met een In Bruges-geintje. Zodat maar duidelijk mag zijn, deze ballades zijn een manier om op niveau te komen, niet zozeer op niveau te zijn. 'Getting to keepers.'

Jeune Femme
'Raad eens wie ik ben? Amy Winehouse.' Een jongedame heeft last van l'amou-ren de gekte ervan. Doorgedraafd belandt ze 'un peu nerveux' op de eerste hulp , een opname dreigt. Even later is ze 'm alweer gesmeerd. Terug naar die verlopen relatie. De Adjani-exercitie van Laetitia Dosch mag er zijn. Fysiek en intiem, de hele mikmak van het niet los kunnen laten. Met een puberale fuck the world-mentaliteit valt het haar zwaar het volwassen leven te leven. Alleen en vereenzaamd in Parijs. Met het belangrijker worden van die locatie, verdiept en verdappert de film, en trouwens ook het hoofdpersonage. De grootste Franstalige cineasten worden door regisseur Leonore met veel talent aangeroepen, voor haar eerste jazzy stadsfilm, waarin de vurige vrouw eigen benen moet vinden. Gezond voor zichzelf gaat kiezen, met het stoere individualisme van Gil Evans. Er zijn mee- en tegenwerkers, zoals een gefakete goede fee, een collega op het werk (in een onversneden 'bar a culottes). Ook mooi is haar tijdelijke onderdak. Diep weggestopt in de laatste kier van een eindeloos (oud) gebouw, als een hermansiaanse Au Pair. Met moeder blijft het behelpen, hun stiltes zijn van een hyperventilerende kortademigheid. De totale grote mond-chaoot weerstaat alles. Je wilt ze niet in echt meemaken, maar ze zijn zo heerlijk echt in films. 'C'est fou ou du bon sens?'

Bohemian Rhapsody
Ja, soms moet je je Japanse obscuriteiten en Franse gangsterfilms even naast je neerleggen en gewoon naar de film gaan die je dochter heel graag wil zien. Ik had van te voren nul zin, die belachelijke titel alleen al (alhoewel junior na de film: "dat nummer is toch een metafoor voor coming out?") Maar goed, ik was ooit best een liefhebber (toch een ingang naar metal) en het friendly fascism van Queen is mij altijd wel blijven fascineren, dus het is uiteindelijk een vermakelijke film. Echte bioscoopfilm wel. Verder een typische biopic die teveel wil doen op een extreem conventionele wijze: de levensloop wordt zo verbogen dat het toch een happy end krijgt. En ik vermoed flink wat geschiedsvervalsing. En toch, wel mooie momenten die naar een mogelijk spannendere film hinten a la Velvet Goldmine, die hele scene in München was panklaar voor een mini-Fassbinderfilm-in-een-film. Het had allemaal gewoon wilder kunnen zijn, zowel qua inhoud als vorm.

Je wilt ze niet in echt meemaken, maar ze zijn zo heerlijk echt in films.

LOL. Ware woorden.

:-) hmm zat nog te twijfelen over Rhapsody. een lage metascore, een 5 sterren Filmtotaal recensie. Dat kan toch wel een interessante disaster worden dan, maar zeker niet meer dit jaar.

Het is zoals Mercury een echte crowdpleaser. Echt met applaus na vertoning (wel schattig op zich).

ha, maken we in 'ons' Filmhuis Breda ook wel mee. Voelt altijd wel een beetje vreemd, tenzij er iemand voor een KJOE EN EE aanwezig is geweest.

oh schiet me nog te binnen, ik was laatst in een heuse Pathé voor een of andere Harry Potter-prequel, die het vermelden verder niet waard is. Maar het viel me op hoe ontiegelijk HARD het geluid stond, te hard eigenlijk.

En vandaag dus in het nieuws. Bioscopen gaan het geluid zachter zetten en/of oordoppen verkopen. :o

Ik heb dat eigenlijk maar een keer meegemaakt en best wel lang geleden. Dacht dat het alweer een gepasseerd station was. Gisteren trouwens prima geluid.

Captain Fantastic
Volgens mij de publiekslieveling van de Cineville-kijker in 2016. Wat ik destijds wel verrassend vond, want totaal langs me heen gegaan. Interessante film van een vader (Viggo Mortensen) die zijn zes kinderen in de natuur laat opgroeien en zelf anti-systemisch les geeft. Dat doet hij net iets te gedisciplineerd, wel met af en toe een vleugje humor. Noam Chomsky Day wordt gevierd in plaats van kerst, dat soort werk. Vrij allemaal legit woke ideeën, maar ja buiten de zelf gecreëerde utopie wacht de maatschappij. Die natuurlijk geconfronteerd moet worden. Vaak een prettige film, lijkt even de draad kwijt te raken, maar een zachtaardig einde brengt redding. Geen meesterwerk of zo, maar wel een intrigerende kritiek van mannelijkheid en daarbij horende tunnelvisie.

Le sang d'un poète
Jean Cocteau, topgozer. Typische film uit dat milieu: Parijs jaren '30, hard op het surrealisme, maar niet zo hard als O.G. Buñuel. Cocteau is dichter dus die houdt van ritme en ruimte, wat het allemaal wat minder hectisch maakt. Veel originele beelden waar je lekker op los kunt interpreteren. Cocteau sneakt zijn opiumverslaving nog even in de film en presenteert zowaar de enige filmrol van Lee Miller...zucht. Prima speelduur van 50 minuten, want dan zit ik toch echt wel weer op mijn tax. Vreemd hoe zulke breuken met conventies kunnen uitputten.

gewenning, gewenning. Een vleugje Sang in Captain Fantastic had interessant kunnen wezen :D

Burning
'Er zijn teveel Gatsby's in Korea.' Hij komt verdraaid vroeg, die referentie. Burning is een slowburner, dat maakt die spaarzame concrete invulling extra jammer. Langzaam marineert het gevaar hier richting kookpunt. Zo sloom, dat je het nauwelijks merkt. De Murakami-adaptatie voert een jonge schrijver-slacker op, die als Faulkner-fan wel wat van het 'platteland' weet. Hij pendelt tussen metropool en Paju, omdat zijn koppige vader het daar weer eens verknald heeft. De plaatselijkheid van Paju, op alle lange uren van landerige dagen, vormt het unique selling point van de film. Een milieu de memoire van een lege jeugd. Vlak aan de grens met Noord-Korea, klinken de boodschappen van het noorden, als achtergrondruis. Een grens met een rauwe edge. Het moderne stadsleven komt hem (ongewild) opzoeken. De pummel wordt al snel het derde wiel aan een te dure wagen. Aan nouvelle vague spelletjes doet het 'vrienden'trio niet – maar ze zijn wel even verloren. De Koreanen gaan als Westerlingen op zoek naar Afrika voor Zin (des Levens). Met het nihilistische shot uit een christenkerk zag ik het. De hand van Chung-Dong Lee. Zijn film zit vol smaakvol gegoochel met bekende westers-literaire thema's – vermissing, vergeving, verlossing – maar mist toch de echte magie. Precies het niveau van Murakami, dus. 'De wereld is een enigma.'

In den Gängen
'Welkom in de nacht, collega's.' Het is een nacht die je in normale films ziet. Tegenwoordig “werk” ik als “chef” boeken in een kringloopwinkel, dus ik begin de taferelen wel te herkennen. Het weggooien – en het snaaien – der afgekeurde zooi. Stoffige mannetjes met hun precieze bepalingen en omgangsvormen. De afdelingen-vetes (wie gaat over deze gang?) en vooral, de eindeloze hoestbuien van zware shag-rokers. Zo geschiedt ook in een Duitse super, en het is allemaal van een ongelooflijk fluisterige YouTube-liefheid. Het hoofdpersonage (Franz Rogowski) vormt een rattenkop-variant op Gigante, de Argentijnse security guard. Ook hij raakt on the job geobsedeerd door een vrouw – niemand minder dan Sandra Huller van Susswaren! – want een andere manier om het plot voort te stuwen is er niet, en zal er ook nooit zijn. Laat het gedrentel beginnen. 'Keine weiss was.' Er valt zo weinig licht naar binnen op grauwe gangpaden, kamers en cafés. In het pakhuis kan het nog steeds de jaren tachtig zijn, en doen meisjes nog steeds hun haar zo. 'Bei dir?' 'Auch.' Wanneer het kerstmis wordt, verandert In den Gangen in een bitterzoete decemberfilm. 'Der Solide Christian' slaapt nooit, en staart vanuit zijn eenpersoonsbed naar het vuurwerk. Hij doet per knuffel-grijparm en heftruck een gooi naar het leven. Het zij hem zo gegund. 'A true friend is hard to find.'

Precies het niveau van Murakami, dus.

:)

en vooral, de eindeloze hoestbuien van zware shag-rokers.]

Mooi hoor. Ik zat er helemaal in.

Voor de volledigheid:

Shuang ma lian huan/The Mystery of Chess Boxing
Beetje gruizige kung fu-film met bijna clichématige technische problemen (dubs, knallende geluidseffecten, rauwe edits, brak plot, bizarre pruiken) en natuurlijk bijna non-stop acrobatische gevechten. Blijft toch een apart plezier. Niet echt goed als film maar wel een voor de Wu-watchers dankzij bad guy Ghostfaced Killer en “Let's see you try the Water technique. The sky is high. The cloud is low. But, my Water technique is hard and quick" sample.

Veel van die Shaw Brosflix zijn al goed als Wu-Tang folklore ja. :)

Leave No Trace
'We can still think our own thoughts.' Mosquito Coast, de on-melodramatische variant. Je hoeft niet naar het eind van de wereld te reizen voor die bushcraft-experience – daar kan Jos B. over meepraten. Om de hoek, in een park nabij Portland gaat het ook prima. Een pa en een dochter kamperen daar into the wild. Moeder is dood, iets dat nogal een cliché-element vormt voor dit type film (Captain Fantastic!). Mannen met dochters draaien door zonder echtgenote. Men heeft Ben Foster ook nog opgezadeld met een PTSD-trauma, wat de film in mindere fases iets hippie-pamfletterigs geeft. Mooi wordt het niet zozeer in het groen en regenachtige knollenland, maar op de metaforische grens van socialisatie en verwildering. De Portland Aerial Tram schokt zich met horten en stoten richting winkelcentrum. Wanneer het helemaal misgaat zijn er DSM-achtige wezensvragen, voorgeschoteld in en uit naam der gestructureerde rationaliteit. Onze maatschappij is een dorp, met een ons móet ons kennen-mentaliteit. Afwijken mag, maar binnen vastgestelde parameters. Uiteraard volgt de – begrijpelijke – confirmatie-opstand van het jonge grut. De makers leenden voor het krachtige einde uit La Meraviglie. Huiselijke bijen worden een (ditmaal) niet al te origineel symbool van vrijheid in gevangenschap. 'This isn't the way we used to be.'

Unsane
'You know what an impulsive girl I am.' Een van Soderberghs slechtste, zo niet de allerslechtste. En dat voor een man die meestal een aardig basisniveau haalt, en daar vervolgens zelden bovenuit stijgt. Zijn interesse in medische shizzle voelt nochtans oprecht, en werkte in Side Effects nog prima. Dit keer pakt hij verzekerings-scams aan. Psychische zwakken uitbuiten, Ciran-style. De kafkaëske angst van iedere GGZ-patient komt daarmee uit. Opeens ben je opgenomen! Potentie genoeg voor twist na twist. Want dat strak gespannen bekkie dat het overkomt, is ze eigenlijk wel normaal? Of heeft 'the man' toch gelijk!? Soderbergh leeft zich uit met digitale camera's, die gepast klinisch de grauwheid van een 'mental health centre' vangen. Het 'jonge ding' in het koekoeksnest heeft zich dan al verdacht gemaakt door al te seksueel assertief gedrag te vertonen. Ze belandt in een Breakfast Club voor psychiatrics. Soms bewust grappig – 'I'm not suppposed to be here! – vaker een rommeltje. Wat rest is de twist die je weet dat gaat komen. Helaas, een verdachte bril verraadt veel. Daarna volgen slechts plotgaten. Niet eens lekker belachelijk meer. Dit had een over the top giallo vol jeukende kruisen, en een gewillige 'magical negro', kunnen zijn! Zelfs de dubbele kans op een sardonische einde benut Soderbergh niet. 'Can you stop taking notes.'

万引き家族
Ik denk dat Shoplifters de Palme d'Or winnaar is die er langst over heeft gedaan om ooit in de Nederlandse bioscoop te komen. Kore-eda op bekend terrein: de familie en hier gaat hij voor de complete deconstructie. Het neoliberalisme geselt Japan ook en een groezelige familie probeert op allerlei manieren te overleven (beetje het klassieke rijtje). Op een koude avond komen vader en "zoon" een meisje tegen dat op een balkon zit verkleumen. Die er dan ook nog maar bij. Zo kabbelt het bestaan een beetje verder tot de illusie niet langer kan worden volgehouden. Goed gedaan, mooie koppen (Lily Franky!), zet je aan het denken maar ergens ook een beetje aan de saaie kant.

続・深夜食堂
De tweede Midnight Diner film verandert natuurlijk niets aan de formule. Weer drie grotestadsverhalen die samenkomen in het nachtrestaurant van de Master. Net iets van mindere kwaliteit dan de eerste film en vooral met een paar sentimentele uitschieters in het laatste verhaal. Maar nog steeds prachtig gefilmd en heerlijk om te ondergaan. Zat wel te denken of het mogelijk zou zijn om de geweldige theatrale opstelling in het restaurant gewoon een hele film vol te houden. Toch te minimaal voor 90 minuten? Al kan extra foodporn dat weer compenseren. :)

La Holandesa
'Ik ben nog niet klaar.' Ook in Chili tikken Nederlandse filmmakers eerst even die semi-naakt-scenes af. Rifka Lodeizen is een stoot, en dat wordt haar meermaals verteld door de boludo's en macho's die Zuid-Amerika bevolken. Ze is met haar vriend richting Nooit Meer Slapen-land vertrokken om te herbronnen. Het bloed in de wc (toch nog altijd een shocker!) geeft de ondubbelzinnige hint waar het om gaat. Een uiterst fysiek verdriet. Mij leek het interessant wanneer de film om die reden een verdringingstocht zou worden, als een omkering van de gangbare roadmovie. Zij ontkent, hij ontkent. En dan maar stug doorgaan met proberen. Uiteraard niets van dat. La Holandesa blijft binnen de kaders van het genre. Een roadmovie hoort nu eenmaal een verwerkingstocht te zijn – het Westerse helen in het land van de Ander, via de Ander. Rifka vertrekt op kindertoer, ze blijft maar kroost tegenkomen. Had aardig kunnen zijn, als de ontmoetingen achtelozer waren geweest, en niet pregnant van symboliek. Ook begint op te vallen dat niemand Chili een leuk land lijkt te vinden. Hun Chilean Holiday oogt meestal als grauwe zooi, een extreme landschappen-expeditie. Erg prikkelen wil het na die beginfase nooit meer. Gelukkig blijft Rifka een topactrice. Een keer in Amerika proberen? 'Misschien hebben we ook te weinig gepraat.'

Have a Nice Day
'Deze vraag is nogal diep.' Openen met een Tolstoj-quote, eindigen met Goethe – Have a Nice Day weet hoe het de intellectueel moet behagen. De Chinese animatiefilm is van alles wat, en subliem niks tegelijk. Een minimalistische mood piece, puur concept om bij weg te dromen. 'Anime' in China betekent allereerst een wagonlading sigaretten. Rooklijntjes kringelen als de draden van een pop richting de hoofden van gangsters. Op de achtergrond klinken lo-fi hophop beats to study by, gecomponeerd door een collectief dat zich The Shanghai Restoration Project noemt. Shots van grauwe bruggen en lampen, en eindeloos getelefoneer. Het blijkt genoeg om een gevoel van deontologisch verval op te roepen. Een stel gangsters lijkt elk moment in een Khashoggi moordsquad te kunnen veranderen, maar voorlopig blijven de ledematen er nog net aan zitten. 'Ik kan zien dat dit fauvistisch is.' Een zak biljetten gaat van hand tot hand, met als cruciale spot het 'Integrity Internet Cafe'. In een bruusk en betekenisvol moment neemt de orwelliaanse Chinese Staatsmacht het op tegen de hamer van de sappelaar. Andere personages worstelen met sociale verwachtingen. Hoe heftiger het geweld toeneemt, hoe meer het een Dragon Ball Z-mozaïek wordt. Nee, Maoziek. Maatschappijkritische kooplessen. 'Misschien wilde hij zijn lot veranderen.'

The Godfathers of Hardcore
Agnostic Frontdocu. Vinnie Stigma is met z'n zestig lentes een lekker springerige New Yorker, veel uitgesprokener dan Roger Miret die wat minder blijft hangen. Maar ondanks dat en dat ik soms een beetje jeuk krijg die hardcore bromance en ik heb niet zoveel met hun muziek toch wel de moeite waard.

Liberation Day
De korte versie op de NPO (overgenomen van BBC) ontbeerde toch wel een paar dingetjes. Of het is gewoon dat de tweede keer e.e.a. meer sense maakt. Het heeft iets ongemakkelijks hoe ze zich voegen naar het shrikbewind van Kim & Co. Maar aan de andere kant doen ze er wel weer iets bijzonders mee, ondanks dat de film hun Koreaanse begeleiders niet in de problemen zoiu brengen wordt er toch best een hoop impliciet gezegd. En het gaat ook niet over Noord Korea per se natuurlijk, zoals gewoonlijk stelt Laibach vooral vragen bij alle overtuigingen waar je zelf mee bent opgegroeid.

La Terza madre
Wow, toch bizar hoe zo'n Argento met films als Suspiria en Profondo Rosso zúlk broddelwerk kan leveren. De End titles van Claudio Simonetti met Dani Filth vat het perfect samen.