Filmforum

een indianenfilm met alleen hún expressievormen

Ja!

Las edades de Lulú
Spaanse cinema: dat is surrealisme of seks. Het is deze keer weer eens seks. Bigas Luna van het vulgaire meesterwerk Jamon Jamon verfilmde eerder de erotische roman van Almudena Grandes waarin vrouwelijke seksualiteit centraal staat. Heer lineair eigenlijk: Lulú wordt geboren, begint naïef haar seksualiteit te ontdekken, wordt volwassen en eindigt in total decadentie. Boek is waarschijnlijk subtieler dan deze platte film die van seksscène naar seksscène racet. Wanneer de jaren '80 worden bereikt is de film het meest op zijn gemak: kil, groot haar, neon, semi-Lynchiaans. Maar het is in die zin ook een ouderwetse film, wie ziet er nog iets schandaligs in seks? Von Trier misschien wanneer hij Cannes weer probeert te trollen. Alles is toch al vertoont. Javier Bardem is in een vroege rol trouwens lekker op dreef als opgevoerde homoseksueel.

Spaanse cinema: dat is surrealisme of seks.

haha! SI.

Aus dem Nichts
'Was Sie sehen können sein keine Persone mehr.' Een goed melodrama hoort je in het gezicht te meppen. Op tijd, en bij de tijd. Daarom had ik graag gezien dat Fatih Akin een film over een IS-aanslag had gemaakt. Hij heeft die multiculti-wereld scherp op het netvlies staan. Weet wat er speelt in de Hamburgse wijken waar Turken een reden van bestaan hebben gemaakt. Eigenhandig. (En in BWM.) Juist voor hen zou een bommetje van IS intrigerende fricties geven. De boel ontploft hier inderdaad. Maar de daders blijken al snel nazi's. Was anders ist neu? Met zulke (zwart)-witte schurken maakt Akin het zich gemakkelijk. Een pure evil advocaat met een weggekrabte SS-tattoo op zijn voorhoofd, weet je wel... Dat het drama piekt tijdens 35 minuten rechtszaak zegt genoeg. Het stukje woordzwaardvechten is uiteraard intrinsiek interessant, maar filmisch? Nauwelijks. Bovendien voelt de kijker dat – wil de film verder – een ongeloofwaardige twist nood-zakelijk zal zijn. Meevaller, in het derde deel van de tragedie vertrekt het slachtoffer en de twee nazi's naar het land van de Gouden Dageraad. Ik pleit voor een wraakfinale van twintig minuten zonder ook maar 1 gesproken woord. Een artistieke uitdaging. Nu blijven we zitten met de vraag: mag men in Duitse cafés werkelijk nog roken? (of alleen als je slachtoffer van een bomaanslag bent?) 'Danke für Alles.'

Don't Worry He Won't Get Far on Foot
''All in a day of being a quad.' Een biopic over een cartoonist, waar de cartoons bijna vergeten worden. Dan moet er iets aan de hand zijn. Twee dingen zelfs. John Callahan kreeg als dronkelap een auto-ongeluk, en belandde in een rolstoel. Pas toen (her)ontdekte hij zijn tekenliefde, kon hij figuratief wederopstaan. Tweede probleem, de gefrustreerde eikel haatte alles en iedereen, en schopte graag tegen zere beentjes... Freudiaans duidelijk, maar daarmee ook een kans op een sociaal on-bewuste biopic. Vol vilein slachtofferschap. Je Suis Quadreplegic. Zoals Forman, Hefner deed. Van Sant weet er echter weinig van te bakken, in een nogal rommelig verteld verhaal. Hij spendeert veel tijd bij een therapiegroep, want Callahan was alcoholist. Bij vlagen werkt de film zelfs als reclamespot voor de roemruchte 12 stappen. (Het kan ook niet veel Amerikaanser, eigenlijk. Scientology for alcoholics, je eigen kruisweg van level naar leven.) Een grote cast namen wordt opengetrokken. Hill doet een aardige goeroe, Phoenix rommelt zich door zijn Oscar bait-rolstoel-rol, terwijl de reddende nimf Mara er teveel aan is. Ik voel haar Bergman-remake aankomen. Het mooiste blijft de uitweg der kunsten. Art saves met een grote AA. En dat had ook anoniem in een lokaal krantje gekund. Callahan heeft deze (her)bevestiging niet nodig. 'Poor me... Another drink.'

Okay, okay, de laatste jaren is er ook een Spaanse horrorschool ontwikkeld, al is dat wellicht een subgenre van het surrealisme. ;)

Nou ja, NSU gooit bommen in Turkse wijken, denk aan die zgn/ "dönermoorden" (zijn aanslagen op witte Nederlanders "spruitjesmoorden"?) maar dat is er een van vele neonazistische en altright-y geweldsakkefietjes. Mag same ol' same ol' zijn maar dat maakt het niet minder actueel wmb, zeker nu rechts en extteemrechts zo cozy zijn met eachother.

Om nog maar te zwijgen over de continuing aanslagen uit andere hoeken, die vooral in Turkije zelf, die voor Turken wel een "fact of life" zijn inmiddels.

Okay, okay, de laatste jaren is er ook een Spaanse horrorschool ontwikkeld, al is dat wellicht een subgenre van het surrealisme. ;)

gezien de beschrijving van Lulu geldt in elk geval NIET 'never the twain shall meet'

re MB: ha, wist dat je er iets van zou zeggen! :-) ik kreeg niet helemaal goed geformuleerd wat ik bedoelde. Misschien ligt het ook 'gewoon' aan de film. Die blijft vrij oppervlakkig (als ik de Griekse extreem rechtse cameo intrigerend). Terwijl ik het gevoel kreeg dat Akin een prachtfilm zou kunnen maken over IS-radicalisering.

Een van de momenten thuis is erg sterk. Na de aanslag keert de witte familie zich onmiddellijk tegen het feit dat HUN dochter ooit met een Turk is getrouwd. En de Turkse nabestaanden willen onmiddellijk HUN slachtoffers terug naar Turkije brengen. Dat is de intrinsieke spanning die de film m.i. meer op had mogen zoeken.

okee, misschien problematiseert dat WEER de multiculti-samenleving, maar die is een feit, en dit soort fricties moeten nu eenmaal 'doorgewerkt' worden in hegeliaanse zin zeg maar :P

de neonazi en zijn bomaanslag doet toch al niet mee aan de samenleving. Stelt zich er alleen buiten/tegenover op.

Ja, sry. :) Leer zelf ook nog regelmatig dingen over "Turkse kwesties" hoor en wat de PKK betreft heb ik gewoon maar even geen mening. Ik schrik wel elke keer als ik de lijsten zie van rechts anti-moslimgeweld wat blijkbaar te gewoon is om van te berichten in de "MSM". En die bij elkaar twee weken dat ik in Turkije ben geweest merkte ik hoezeer aanslagen in Turkije daar bijna normaal zijn. Dat maakt het extra pijnlijk dat die witte ouders zich dan tegen de Turk in hun familie keert (uit jouw voorbeeld).

Sommige jihadi's zijn ook al buitenstaander, als het van die straatjongens zijn Maar het gebeurt natuurlijk ook met ogenschijnlijk meer geslaagde types, al denk ik dat ook die zich buitengesloten voelen door de witte "identiteitspolitiek" (eufemistisch "integratiedebat" genoemd) die vooraf gaat aan die "zwarte" IP die meestal emancipatoir van aard is. Al blijft radicalisering echt ingewikkeld, elke extremist heeft zijn eigen verhaal.

Een oude Marokkaanse man vatte het in PREM Time eens mooi samen: waar mensen zijn, zijn problemen. Multiculti of niet, static komt in de beste families voor, heb je echt geen "cultuurverschillen" voor nodig, zie Het Familiediner maar.

Koch KNEW ;-)

op zich staat de IS-aanslagpleger ook buiten/tegenover de samenleving, maar toch minder ver dan de neonazi. Of, ik kan er minder begrip voor opbrengen. (De IS-aanslagerpleger is een jongere zonder doelen, zonder acceptatie van de 'gewone' samenleving om zich heen, omringd door extra hobbels) die de gemiddelde neonazi wellicht niet tegen zou komen (een blanke, rechtse omgeving, zoiets)

hoe dan ook, terugkerend op Aus dem Nichts. Het was dan weer wél interessant geweest als Akin hun rol dan toch diepgang had gebleven. Daarom is het moment in Griekenland, waarin het neonazi-koppel als een stel hipsters (en idem dito gekleed) gaan hardlopen op het strand, nog het meest fascinerend.

nog even doortikken en ik ga het nog een goede film vinden ook. (SPOILER. uiteindelijk neemt het slachtoffer namelijk wraak als ... een IS-aanhanger).

kortom. Een zesje :P

Ryuichi Sakamoto: Coda
Veel aankondigingen gezien voor deze documentaire *behalve* toen hij begin september door de AVRO werd uitgezonden. Uitzending Gemist biedt gelukkig uitkomst (via-via een tip van iemand die al op zoek was naar een download-link :) Documentaire die de tijd neemt, lak heeft aan chronologie en, heel belangrijk, alleen maar het onderwerp volgt. Dus geen Bono's en Kanye's die zich er tegenaan bemoeien (man, wat haat ik dat). Sakamoto heeft keelkanker (aangezien het toch langskomt, door nasleep instorting WTC?), lijkt genezen en begint weer met muziek maken. Veel op pad, op zoek naar organische geluiden (lekker overal op slaan in het woud), een historische draad met beelden van Yellow Magic Orchestra, Tokio in de jaren tachtig, etc. Het mooiste blijft echter zijn gezicht wanneer hij een mooie sound heeft gevonden. Heerlijk onspectaculair allemaal, precies zoals de man zelf.

Le Clan des Siciliens
Stijlvolle Franse gangsterfilm uit 1969 met Delon en Gabin als criminelen, Ventura als popo-veteraan die is gestopt met roken, soundtrack van Morricone, kan niet meer misgaan? En toch is dit uiteindelijk een middenmotor. Het begin is fantastisch met een lekkere splitscreen - freeze combo. Delon zit in de problemen maar met wat hulp weet hij te ontsnappen uit gevangenschap. Tijd voor een juwelenroof dankzij inside information. Daar ga je dan goed voor zitten, maar regisseur Verneuil neemt op Melvillesque wijze de tijd, iets teveel tijd. Er wordt wat gereisd, in plaats van een inbraak hebben de gangsters een efficiëntere manier ontdekt om er met de buit van door te gaan. En natuurlijk maakt Delon een foutje (a man's gotta do what a man's gotta do) wat hem uiteindelijk opbreekt. Het dubbele einde is traditioneel maar wel goed gedaan, maar uiteindelijk niet genoeg om een vreemd gemis te compenseren.

op een gegeven moment begonnen die Fransen in die periode ook wel errug veel gangsterfilms te maken, denk ik.

Sakamoto :-) wat was er met 9/11 dan? zat ie in een kantoor ernaast?

Jusqu'a la Garde
'Wie wil vrede?' Er zaten laatst wat ontvoerde kinderen in mijn appartementsgebouw! John van de Heuvel kwam zelfs een kijkje nemen. Co-ouderschap. Het blijft een lastig ding. De debuutfilm van Legrand begint achter de schermen van zo'n toewijzingszaak. Kind van jou of kind van mij? Op dat moment zat ik nog baudetesk op de lijn van de vader. Oké, mannen zijn slecht in het verwerken van een afwijzing, maar vrouwen kunnen 'gewoon' niet afwijzen. En kinderen, die zijn de klos, heen en weer geschoven als boodschapper(s) tussen pa en ma. Dan gaat de telefoon. Te midden van verhuis-chaos valt een omineuze stilte. De kinderen wéten. Het is het eerste moment dat de film meer dan een standaard arthousedrama blijkt. Het cliché werkt. Vaders zijn de kwaaien. En deze vader is een bommetje. Opgeblazen als Sam Smith die met behoud van wallen en scrufyness terug dik is geworden. Hij is klaar met alles en iedereen, inclusief zijn eigen ouders. Er begint een intens kat- en muisspel tussen hem en zijn zoontje. Met op de achtergrond het 'schaakstuk' waar het hem werkelijk om te doen is. Van krokodillentranen naar het gedoemde feest. Weer thuis gaat de telefoon, en valt er opnieuw een ijzigingwekkende stilte. Die van het verlaten appartement... De horror van de familiale bedreiging die uit de hand loopt. Het monster in de mens zelf. 'C'est quoi, moi?'

Mandy
'We wasted the chemist's finest on your whore.' Ik moest laatst bij Annihilation nog aan Panos Cosmatos denken. Diens Beyond the Black Rainbow is cultfilm met elegantie en een techno-sensualiteit. Niets van dat hier. Men begint nog vol goede wil, met wat King Crimson voor de prog-fans, een flard van Nicolas Cage als houthakker – alsof hij le salaire de la peur aan het verdienen is. Dan terug naar zijn psychedelische huisje, boompje, hertje. Wouden zijn donkere bossen vol wensen, en Cage en Mandy zitten te midden van etherische kleurpaletjes te broeien. In de week van de bosbranden van Paradise, klopte het allemaal. Helaas blijft het bij die tien minuten klasse. Al snel wordt de film bewust cult. Slowmo sturend, net als soundtrack van Johann Johannsson. 'Won't you join us in that dream?' Die droom barst van clichés. Religie slaat ook diep in het oerbos op de trom. En Cage weet er als Cage enkel kruisbogen, flauwe grappen en een witte slip tegenover te stellen. Weg mindfuck, enter de Ghost Rider. Om zijn nemesis valt best te gniffelen. Mislukte muzikanten blijven een gevaarlijk soort. Even schemert de suggestie dat hij/zij transgender is. 'You're a vicious snowflake.' Maar het tegenbewijs volgt subiet. Cosmatos' hoogmis van onsmakelijkheden slaat dood. De goede recensies waren een goedmakertje. 'Don't be negative.'

op een gegeven moment begonnen die Fransen in die periode ook wel errug veel gangsterfilms te maken, denk ik.

Dat denk ik ook eigenlijk. Het is dan wel goed gemaakt maar toch een beetje op routine.

Sakamoto :-) wat was er met 9/11 dan? zat ie in een kantoor ernaast?

Ongeveer wel, ik denk dat hij er al een tijd woont. Heeft nog een aantal mooie foto's gemaakt (het leek opeens ook heel lang geleden, is het ook: ligt nu dichter bij de jaren '80 dan het heden).

ahh ja.

Petulia
Wow, daddy-o. Stiekem even hierboven gespiekt en werd al aangekondigd als een feestje waarop ik zou worden uitgenodigd. :) Dat is zeker waar, Lester was met de neus in de hasjboter gevallen in 1968: authentieke beelden van The Grateful Dead met projecties en moeder met kind op de dansvloer. Didion-vibes ahoy! Super deprimerende film verder over mensen die het allemaal niet aankunnen. Technologie! Huwelijk! Gevoel! Carrière! Wat moet je er allemaal mee? Julie Christie is natuurlijk knettermooi, maar die Archie had binnen een minuut een sprintje naar de taxi moeten nemen. "Breng me naar het vliegveld!" Maar ergens is het ook wel mooi die ennui waardoor hij het allemaal aankijkt. Lester goochelt er lustig op los (Ludo noemde Roeg al als cameraman, verklaart alles) en zo ontstaat toch een naargeestig beeld van de kilte achter peace & love, alsof de realiteit kraakt (zie de nep-tv in het ziekenhuis). Al die prachtige scherven en toch was ik aan het eind ook niet onverdeeld enthousiast. Verbaasd, dat zeker, alsof ik een proloog had gezien van zowel Betty Blue als 'California Über Alles'. Ik marineer verder.

ohhh ja. Arty chaos :-)

BlacKKKlansman
'Robes and hoods are not included.' De timing kon niet beter. Vice maakte DE foto van het jaar. Wit haat zwart – wil dus daarom zwart kunnen blijven incorporeren, zodat 'zij' niet het alleenrecht op zichzelf zijn verkrijgen, een recht dat immers alleen wit heeft. In Amerika worstelen ze al 'duuzend' jaar met de rassenhaat. Spike Lee peurt al bijna even lang in de wond, dus hij lijkt de man voor deze bizarre film. Zwart wordt hier wit, om de haat van wit te bestrijden. Een whitewashing met een doel, met black power. Helaas moet er wel een 'echte' witte naar de Klan worden gestuurd, JD Washington hangt, enkel aan de telefoon. Zie daar de tragische 'grap' van de film. Eentje die nogal dunnetjes dik twee uur wordt herhaald. Black man kan white man doen. Doh, zou Foucault zeggen, dat is wat het heersende discours hem jarenlang heeft opgedrongen! De (helaas cruciale) whitey helper wordt vertolkt door Adam Driver, die zich tussen de redneckkks, eh, mengt. Hij loopt het gevaar, al wil het door een zekere sloomte en gladheid maar niet spannend worden. Je zou bijna verlangen naar Tarantino-schwung. Dat is de paradox van de film. Het plot schreeuwt entertainment, maar de boodschap blijft (uiteraard) bloedserieus. De Trump dog whistles kondigen de grimmige aftiteling aan. Het ware gevaar. 'With the “right” white man, we can do anything.'

Au Revoir Là-haut
'Het is een lang verhaal.' 'We hebben tijd.' De con artist blijft een gouden vondst voor de scenarist, zelf ten slotte ook handelaar in neppe echtheid. Met een beetje hulp straalt de magie van het verhalen verzinnen door. Au Revoir La-Haut hééft zo'n illusionist als hoofdrolspeler, maar laat het plot opdissen door een verdraaid charmeloos personage. Deze oude soldaat ontmoet tijdens WWI een knaap. De twee redden elkaar uit de loopgraven. Daar hoort ook een wiebelige camera bij, die doet vermoeden dat er een 3D-versie bestaat of op zijn minst beoogt was. Het duo komt – o wat een toeval – ook ná de oorlog hun snorrig slechte luitenant tegen. Ze haken in op de monumentenmanie die toen begon, of liever, explodeerde. Incashen en mondje toe. Dat laatste is gemakkelijk voor de jongere helft, die slechts voor één helft uit de oorlog kwam. 'Beeld je maar in dat het op je wang is'. Bij hem zit de frictie, de PTSS, het vadercomplexje. Toch geeft de scenarist zijn evenknie nooit ruim baan. Wanneer deze gemankeerde zijn Duits-expressionistische morfinemaskers maakt, sijpelt de postwar-creepyness het verhaal in. Misschien dat het ongetwijfeld Irvingesk weelderige boek de tragiek wat soepeler met zwier wist te verbinden. Hier slaat alle zwarte komedie dood, en wat er rest aan zwart surrealisme, bestaat voor de film steeds minder. 'Il n'existe pas.'

https://video-images.vice.com/_uncategorized/1542537677904-KOZPeindhoven2018-7783.jpeg?resize=1050:*

deze dus, zo pervers-filosofisch.

Wow, meesterlijke foto, een kwaadaardige spel met symbolen waar Barthes helemaal van uit zijn dak was gegaan.

Nog over Petulia waar ik nog veel aan moest denken. Bedacht me hoe ingetogen Christie hier eigenlijk acteert ten opzichte van haar latere evenknieën uit de Franse School die tierend door muren lopen, ogen uitkrabben, steden afbranden, etc. Heel goed. Sowieso een film die achteraf beter lijkt te worden. :)

Suspiria
Met de speelduur van 2 1/2 uur denk je gezien de vele onderwerpen die slechts aangeraakt worden dat een beetje meer redactie geen kwaad had gekund. RAF, WW2, diversiteit, religie en feminisme worden allemaal aangetikt maar niet afgemaakt. Hoewel er vrijwel alleen vrouwelijke rollen van betekenis zijn is het geen gynocentrische film. Dat gezegd hebbende is het een visueel spektakel, met net als in de Argento-film een aantal echte nare horrormomenten. Sowieso zijn de parallellen ondanks de enorme verschillen wel een extra attractie. Ook leuk is het typografisch aspect (beroepsdeformatie), behalve de titelrol hangen er overal mooie posters aan de muur. De soundtrack van Yorke is OK, maar wat braaf, iets wat je van Goblin niet zeggen kan. Eigenlijk had Maja Ratkje de soundtrack moeten doen. Waar het origineel z'n tekortkomingen overstijgt (droomlogica!) raakt de 2018versie een beetje verstrikt in z'n neiging tot boodschap, maar vervelend is het zeker niet.

Ik vind het idee van een Suspiria remake zo arrogant. Is het dan echt zo moeilijk om zelf iets te bedenken zonder de shine van Argento te pakken?

Och, daar ben ik niet zo streng in. En het is ook wel weer heel anders, in veel opzichten.

ok, maar The Lion King remake dan :P

Lått den râtte komma in US-remake heb ik nog niet aangedurft. :)

oeh wordt tijd, die vond ik (zowaar) erg sterk. (Maar ik zat toen wel wat flauw met haat naar het origineel te gooien, dat helpt)

Ook een film die ik nooit zal zien. Solaris van Soderbergh: totaal overbodig. Die shot-na-shot remake van Psycho was dan wel interessant als kunstproject, maar die heb ik niet gezien (hoeft ook niet).

Nu ga ik eens nadenken of er ooit een geslaagde remake is geweest. Nosferatu misschien, als eerste aanzet.

The Fly!

Correct. :) Plus The Thing vanzelfsprekend maar dat is bijna een compleet andere film.

Invasion of the Body Snatchers (1978).

Mmm. ik ontwaar een patroon. :)

http://i63.tinypic.com/2w6bc0g.jpg

RIP Nicolas Roeg, visionair.

woah! (veel ouder dan ik dacht, ok 70 misschien, maar 90..) meester!

Inderdaad. Een sympathieke man ook lees ik hier en daar. Ik zie een retrospectief in het verschiet, moest toch gebeuren. Hopelijk helpen de zenders, of nog beter, lokale bioscopen een beetje mee.

Personal Shopper
Nog een spookverhaal met een moderne insteek. Ik weet niet, wanneer je dat soort verhalen uit hun natuurlijke habitat haalt, wordt het toch al snel mumnbo-jumbo. Ik voelde het niet helemaal, ook met dat eindeloze geapp. Wel intrigerend einde en dat hele personal shopper bestaan blijf ik erg fascinerend vinden. Weer prima gespeeld door Stewart, lekker 4real door Parijs op de brommer en voor de glorie van de arthouse uit de kleren (die haar trouwens allemaal geweldig staan). Maar uiteindelijk een mindere Assayas voor mij.

御法度
Laatste film van oudgediende Nagisa Ōshima is een intrigerend verhaal over twee getalenteerde jongemannen die toegelaten worden tot een militia van samoerai. Eentje heeft een meisjesachtig uiterlijk, dus dat zorgt voor ingetogen beroering in dat testosteronwereldje dat met allerlei regels in toom wordt gehouden. Vrij openhartige film over homoseksualiteit waarbij een zachtaardige Beat Takeshi, als adjudant van de baas die, als ik het goed begreep, op subtiele wijze ook wel onder de indruk van de mooie lokken, het op karakteristiek vermoeid ironische wijze allemaal aankijkt. Mooi ouderwets gefilmd met van dat studiolicht, piekfijn in de details (duh) maar ook wat landerig tot de uitstekende climax met een mooi eindshot dat elke Japanner zal begrijpen.

RIP Nicolas Roeg, visionair.

Mooi interview in "Vital Signs" van Ian Penman idd.

Taboo gaat op de lijst. Beat Takeshi al lang niet meer tegengekomen.

Revenge
'We could do... a thing or two.' Lekkere gitaren, een lekkere dame, maar ditmaal ook Lacoste om een (zwaaiend) lid van de mooie boys almanak. Vrouwen houden net zo goed van onnozele grindcore. Althans, volgens Coralie Forgeat, die de Tarantino-zaakjes net even wat hitsiger aanpakt. Zou Tarantino dan toch vrouwvriendelijk zijn? Dit is niet de film om erover na te denken, op een paar geniaal-verveelde zwembad-shots na, gaat het van rambambam. Ik had een lief ding gegeven (of ingeleverd) wanneer Mr. Oizo de soundtrack mocht pennen. Het spel van aantrekken en afstoten – grinden in zijn puurste vorm – eindigt in een tragedie. Mannen zijn niet op-recht aardig voor een mooie vrouw. En mooie vrouwen zijn niet aardig voor mannen, het waarom en de wijsheid daarvan moge duidelijk zijn... De appel kondigt het aan. Een vrouw lijdt hier voor mannenzonden. De feministische les die we leren is dat het andere geslacht veel pijn kan verdragen. Goh! Een fallische stok houdt haar niet tegen. Bloed is Zij allang gewend. Vanaf de sprong in het diepe, verandert de film van houterig, in verdorven sardonisch. Inclusief geweldige website-grap. Wie niet nadenken kan moet voelen. Torture porn van de bovenste kruis-plank. De grootste wens van de man wordt waarheid, en hij gaat eraan ten onder. De vrouw als biertje. Respect? 'Arrêté la clim.'

Foxtrot
'Acht seconden.' Twee, drie, vier films voor de prijs van één. Het lijkt Black Friday wel. In een Israelisch appartement barst begrijpelijke hysterie los tijdens een slecht nieuws gesprek. De dienaren van de controlestaat zijn nochtans uitstekend voorbereid op toekomstige trauma's. Spuit erin, en vocht erbij, dan zakt het wel. Een Emilio Estevez-achtig figuur dwaalt vervolgens als een zombie rond. Alles wijst op een Tonio, het verdriet van een vader. Opgedrongen berusting. Dode soldaten krijgen promotie. 'We zijn atheïsten wat maakt het uit.' Maar, er klopt iets niet aan dat strakke plan. Er volgt absurdistische switch – gelukkig maar. Kafka in Israel, dat zou de finale klap zijn. Godot, daarentegen werkt heel wat beter. Een wachtpost op de grens van nergens zoemt van Tartaars nihilisme, de gekte van het nietsdoen, en de daaropvolgende fouten van levende doden. Dit is het soort tragikomedie dat de Israeli's altijd meesjouwen. Soms zwaar als een steen op de maag (om mee te gooien) maar ook met een kloppend en kunstzinnig hart, zoals The Band's Visit dat ook zo sterk kon. Met meta-grapjes en wat Waltz for Bashir-animatie erbij, maakt Foxtrot een dubbelzinnig dansje in het land der getekenden. Alle 'losse' films komen via doordachte lijnen bij elkaar. Pärt-gebruik voor de massa, een straffe compositie voor velen. 'Genoeg!'

http://i65.tinypic.com/2kkojl.jpg

Het gaat opeens snel. RIP Bernardo Bertolucci.

Heb zeer ambivalente gevoelens over zijn oeuvre, maar daar kunnen we het nog wel over hebben.

Tumblr zal nooit meer hetzelfde zijn zonder hem.

Inderdaad. :)

Maar goed zijn gevierde historische drama's en Last Tango in Paris vond ik nooit zo. Wel liefhebber van Il Conformista (een lange aaneenschakeling van memorabele beelden), Strategia del ragno, Stealing Beauty en The Sheltering Sky nadat Malkovich de pijp uitgaat.

stukje gelinkt bij buurforum.

Hereditary
'It's a neutral view of the accident.' Danielewski's House of Leaves is nog altijd niet verfilmd, maar het lijkt erop dat de betere Amerikaanse horror-films langzaam dichterbij komen – de toekomstige adaptatie met rood omcirkelen als aasgieren. Hereditary toont een familie in een poppenhuis. Haarden en zolders, hoeken en kieren, alles kraakt van ongemak. De familie is zelf ook een rariteitenkabinet, maar welke familie is dat niet? Moeder knutselt aan kunstige poppenhuizen zodat binnen een minuut of tien alles hallucinant spiegelt. Miseria en abyme. Zoals altijd in horror barsten vooral de vroegrijpe pubers van potentie. Dochterlief, het kindvrouwtje, wordt echter al snel afgevoerd, maar niet voordat ze een goede audio-tic in het geheugen van haar broer brandt. Een geniaal staaltje neurolinguistisch programmeren. Met iedere klik neemt de waanzin toe. The past inside the human. Moeder Toni Collette kanaliseert intussen Sissy Spacek, en neemt de leiding in een lekker groteske wedstrijd traumatrofeeën verzamelen. Door het poppenhuis-effect moest ik aan een real life versie van Coraline denken, al spelen de drugs hier een bijrol. Niettemin oogt alles uit-stekend. Die ouwe evil mothers traditie krijgt een nieuwe draai van het glaasje mee. Het fraaie free jazz-einde blaast de hoorn der hoorns. Een transcendental meditation on evil. 'I just need to die!'

Utøya 22. Juli
'Vandaag mag je een beetje gestrest zijn.' Na een kwartier breekt de hel los. Gefilmd alsof ook de cameraman geen tijd had om te ademen. Toch is de fase vóór de eerste knal al spannend, en ergens ook oprechter – belangrijker. Misschien had die periode een volle film moeten beslaan, een filosofische, passend bij het lieve jongerenkamp dat eindigt in rechtse gruwelen. Iets dat ik me nooit goed besefte, er zat uren tijd tussen de eerste aanslag, en de aanval op het nabijgelegen eilandje. De kids keken naar de tv, en dachten veilig te zijn! In zulke details werkt zo'n terreur-adaptatie. De jongeren proberen elkaar te overtuigen van de irrealiteit van wat hen overkomt. En wanneer ze de politie bellen, gelooft die het huilende meisje niet, maar pas de jongen. Het meest intrigerend vond ik hoe iedereen aan de smartphone hangt, als ware het een bron tot redding. Verbinden is leven, tot het besef daagt. ('Wat heb je eraan.') Een transcendente verwerker, zoals Elephant, wordt Utoya nooit. Wanneer de paniek bijna cynisch afneemt, komen vragen op. Neigt dit niet teveel naar horrorvermaak? Naar een verlengstuk van de bangmakerij waarop Breivik mikte? Ik werd de ongeloofwaardige verplaatsingsdrang van het hoofdpersonage moe. De woede over Noorse politie valt beter te begrijpen. Tien parachutisten, binnen een uur, dat moest toch kunnen! 'Er is geen plek.'

Note to self: moet eens een avondje "demonologie" doen met A Dark Song en Hereditary.

ha, ja! (ik zocht in de archieven van deze draad al vergeefs naar je Hereditary recensie)

Oh, had ik die vergeten te melden hier? Ik heb ’m in de bios gezien.

Ik was er heen met een Turkse vriend die niet had gekeken wat voor film en dacht toen ik zei dat het een horrorfilm was dat ie er niks aan zou vinden, veel horror is echt puur westers. Maar geesten daarentegen … :)

En een Filipijnse vriend van me die veel van demonologie weet (ook uit ervaring, zijn drie jaar papierwerk om goedkeuring van Duterte te krijgen om een vliegveld te bouwen voor de kust van Manilla zijn ook demonen) zei over het einde wat veel mensen tegen vinden vallen: het (de invocatie) heeft gewoon gewerkt!

:-) tof. vond het einde prima, zelf (zoals al gezegd, maar niet alleen de muziek). Hooguit waren de toejuichingen niet meer nodig, de kroning was al duidelijk genoeg.

The Neon Demon
Refn en ik worden waarschijnlijk nooit vrienden. Dit is een soort surrogaat David Lynch zonder de eckte-eckte kunst. Supersaai ook, langdradig, ongeloofwaardige hoofdrolspeelster, teveel gehypte climax. Wel twee lichtpuntjes: uitstekende elektronische soundtrack en een paar heerlijk minimale stroboscènes die met deden smachten naar meer. De Japanse "versie" Helter Skelter deed dit toch beter.

ene gat in, andere uit. (Neon Demon)

Voyage of Time
'When nothing was.' Ooit maakte de man zelden een film, nu hoort ie er elk jaar bij. Terrence Malick. Ditmaal met een documentaire. Op zichzelf een wijs plan, hij leek toch wat vastgepind in zijn uit duizenden herkenbare fictie-stylo. ADD'er Malick komt hier tot rust. Hij laat zich soezen door God's stralen op Moeder Aarde, en de zon door het wuivend graan. Het zijn een paar van de (weinige) trademarks die overblijven. Zelfs de befaamde camera-drones worden meestal aan de grond gehouden. Inhoudelijk lijkt Voyage of Time me een project voor Dolfinarium Harderwijk. Een variant op die darwineske Fatboy Slim-video in anderhalf uur, en in Imax-kwaliteit. Meer dan van de beelden was ik onder de indruk van het massieve geluid. Orgels en koren, maar ook abrasive earth songs waar field recordist Chris Watson een evolutionaire moord voor zou doen. Na de 'film is lava'-fase – met vonken en vlammen op zijn Days of Heaven – komen de beestjes. De eindfase der primitieve mensen heeft wat lulligs, maar gelukkig zijn er de hele film lang Unicef-interjecties van mensenrituelen. Cate Blanchett peinst als huisfilosofe over de freudiaanse angsten voor Moeder Natuur. En vader Malick, hij vindt de moedervlek van een kind. Het wordt tijd dat hij eens een jeugdfilm maakt. Ik zou toch weer benieuwd zijn. 'No end to your birth.'

Den Skyldige
'Ik ben gevallen met de fiets, en heb mijn knie pijn gedaan.' Het leven van de telefonist in een alarmcentrale gaat van kleine besognes naar grote drama's. Diep weggestopt in een bedompt kantoor zit een agent de telefoontjes af te handelen. Om hem heen eet men broodjes, en hij baalt. Een degradatie vormt een psychologisch achtergrondlijntje, een extra (mentale) gevangenis in een Gouden Ei vol spanning. Den Skyldige riep dankzij word of mouth-reclame (toepasselijk!) al hoge verwachtingen op, en ze worden waargemaakt. De setup kon nauwelijks abstracter, of ze moesten er nog een hoorspel van maken – ik denk dat dat ook prima zou werken. We horen een wanhopige beller, en zien een centralist die aan het regelen slaat, zonder dat hij veel kan doen, of info heeft. Jusqu'a la Garde besloot met eenzelfde situatie in de finale. Den Skyldige is niet meer dan finale. Anderhalf uur lang een vrouw in nood en het luisterend oor. Hij zet aan tot actie, hij speelt het rollenspel. Met bluf en teveel risico, want zoveel krijgen we wel mee, deze agent heeft het moderne ongeduld, het korte lontje van de verwarde samenleving. Samen met hem wordt de kijker op scherp gezet, almaar meer zekerheden weggevijld. Het kleinste geluid wordt het grootste drama, zelden klonken spijlen huiveringwekkender. Een eenheid van plaats, tijd en leed. 'Een grote blauwe stilte'.

Het wordt tijd dat hij eens een jeugdfilm maakt.

Ja! Maar is Badlands dat eigenlijk al niet?

ohh pretty close yeah, maar meer over jeugdigen dan voor jeugdigen.

The Ballad of Buster Scruggs
'My sobriquet of preference.' Een boeket van verhalen. Vaak een teken van verminderde inspiratie, halve ideeën die elkaar dan, als het een beetje meezit, versterken. Die illusie is snel gewekt, want zelfs een regisseur uit vorm kan zien hoe de volgorde gaat werken. De Coens doen het, en weten het. Dus begint men bedenkelijk en flauw. Ik hoopte op een don quichoteske western-deconstructie, maar het lijkt meer op Tarantino-postmodernisme. De eloquente western-gangster met meerdere bijnamen. Ook de editing valt in negatieve zin op. Waren er teveel takes nodig, of heerste haast? (Dik twee uur is te lang). De melige bijnamen – en de bijzang – verworden tot leitmotief. Vanaf 'The Pecking Pythagorean' beginnen de verhalen ineen te grijpen. Ik fantaseerde over hoe de Coens zichzelf op de hak zetten. De sardonische macht van de verhalenverteller bespotten (Overlevings)kunst in het Wilde Westen van Hollywood. Pas echt goed wordt de film met de entree van Zoe Kazan. Emily Dickinson-achtig, van binnen en van uiten. Subtiel, en verleidelijk, maar alleen als het moet. Kortom, mijn favoriete Amerikaanse actrice. Met haar maken de Coens een Meek's Cutoff-variant. Ze besluiten met een In Bruges-geintje. Zodat maar duidelijk mag zijn, deze ballades zijn een manier om op niveau te komen, niet zozeer op niveau te zijn. 'Getting to keepers.'

Jeune Femme
'Raad eens wie ik ben? Amy Winehouse.' Een jongedame heeft last van l'amou-ren de gekte ervan. Doorgedraafd belandt ze 'un peu nerveux' op de eerste hulp , een opname dreigt. Even later is ze 'm alweer gesmeerd. Terug naar die verlopen relatie. De Adjani-exercitie van Laetitia Dosch mag er zijn. Fysiek en intiem, de hele mikmak van het niet los kunnen laten. Met een puberale fuck the world-mentaliteit valt het haar zwaar het volwassen leven te leven. Alleen en vereenzaamd in Parijs. Met het belangrijker worden van die locatie, verdiept en verdappert de film, en trouwens ook het hoofdpersonage. De grootste Franstalige cineasten worden door regisseur Leonore met veel talent aangeroepen, voor haar eerste jazzy stadsfilm, waarin de vurige vrouw eigen benen moet vinden. Gezond voor zichzelf gaat kiezen, met het stoere individualisme van Gil Evans. Er zijn mee- en tegenwerkers, zoals een gefakete goede fee, een collega op het werk (in een onversneden 'bar a culottes). Ook mooi is haar tijdelijke onderdak. Diep weggestopt in de laatste kier van een eindeloos (oud) gebouw, als een hermansiaanse Au Pair. Met moeder blijft het behelpen, hun stiltes zijn van een hyperventilerende kortademigheid. De totale grote mond-chaoot weerstaat alles. Je wilt ze niet in echt meemaken, maar ze zijn zo heerlijk echt in films. 'C'est fou ou du bon sens?'

Bohemian Rhapsody
Ja, soms moet je je Japanse obscuriteiten en Franse gangsterfilms even naast je neerleggen en gewoon naar de film gaan die je dochter heel graag wil zien. Ik had van te voren nul zin, die belachelijke titel alleen al (alhoewel junior na de film: "dat nummer is toch een metafoor voor coming out?") Maar goed, ik was ooit best een liefhebber (toch een ingang naar metal) en het friendly fascism van Queen is mij altijd wel blijven fascineren, dus het is uiteindelijk een vermakelijke film. Echte bioscoopfilm wel. Verder een typische biopic die teveel wil doen op een extreem conventionele wijze: de levensloop wordt zo verbogen dat het toch een happy end krijgt. En ik vermoed flink wat geschiedsvervalsing. En toch, wel mooie momenten die naar een mogelijk spannendere film hinten a la Velvet Goldmine, die hele scene in München was panklaar voor een mini-Fassbinderfilm-in-een-film. Het had allemaal gewoon wilder kunnen zijn, zowel qua inhoud als vorm.