Filmforum

攻殻機動隊 STAND ALONE COMPLEX Solid State Society
Ghost in the Shell kreeg begin jaren 2000 een vervolg als televisieserie die in tegenstelling tot wat je verwacht van ongekende kwaliteit was. De film (en manga) werden hierdoor een eerste aanzet tot misschien wel het ultieme cyberpunkverhaal. De twee series werden tot een bevredigend einde gebracht waarna volgens de traditie toch nog een film moest worden gemaakt. Die is overigens niet slecht. De futuristische esthetiek is weer piekfijn uitgedacht, dit komt grotendeels over als een geloofwaardige toekomst. Japanse SF en anime is ook al een aantal decennia een voorloper wat betreft het thema vergrijzing en technologie dat hier een rol speelt. Maar uiteindelijk boeit het verhaal minder dan het grootse in- en uitzoomen van de serie en is er geen tijd voor vragen over media, bewustzijn, seksualiteit. Wel wat fan-service hier en daar, maar dat wil je niet herkennen.

ももへの手紙
Je hebt tegenwoordig het Camera Japan festival en ik ga van te voren ten onder aan keuzestress. Zondag toch nog snel naar deze anime gegaan (uit 2011 alweer?!) die zowaar op de kijklijst stond. Als ik het goed begrijp het werk van wat ex-Ghibli figuren en gemaakt voor de productiemaatschappij van Ghost in the Shell (toevalll, ik zweer het). Dus de animatie is piekfijn in orde. Beginscène van een veerboot die moeder en dochter naar een eiland brengt voor een nieuwe leven zet de sfeer geweldig neer. Het verhaal is prima, maar ik heb het eerder gezien: omgaan met verlies, familie en een vleugje bovennatuurlijke krachten. Het wordt nog even spannend door een storm waarvoor een typische Miyazaki-oplossing wordt gevonden. Ik noem de man nu toch, hij had denk ik voor meer balans in het verhaal gezorgd en de confuciaanse sentimentaliteit flink teruggebracht. Desalniettemin, een mooie film.

een veerboot

ahh ook een vorm van die Japanse specialiteit, OV, natuurlijk.

zeer cool dat het bestaat, dat Camera Japan festival :-)

The Florida Project
'Freshies at the future!' De locatie is hier het halve werk. En iedereen wist het, gezien de titel. De 'slums' van Florida, in de schaduw van Disneyland, kleuren pimpelpaars of knalroze. Het lijkt van die typische social work opfleurderij. Albanese oplossingen. We geven de boel een vrolijk likje verf en dan... verandert er niets. Polly Pocket meets a white trash heart. De film volgt vooral, en wellicht zelfs iets teveel, de kids van het motel. (Want dat is Fort Paars met al die permanente bewoners officieel nog altijd.) De rauwe straatratjes dartelen langs de gift shops met Disney-troep, slopen panden, en delen ijsjes, voor nog een extra shotje sugar rush. 'What are you breaking? The Wall!' Willem Defoe speelt de 'complexbeheerder', en lijkt geen leven buiten het pand te hebben. Hij is helemaal in tune met de mensen. De lampen gaan aan wanneer hij een siggie aansteekt. Voor het kernverhaal staat een van de kids garant, samen met haar blauwharige (doh) moeder. De twee leven hun American Honey-leven to the Pepsi max leven, met grote waffles – maar lang kan dat niet goed gaan. Steeds vaker moet het meisje apart zitten. Badeenzaamheid. Regisseur Baker heeft de touwtjes van zijn kermis stevig in handen, en brengt de fraaie film naar het enige mogelijke sprookjeseinde. Hartverscheurend. 'I can always tell when adults are about to cry.'

Closeness
'Zijn we niet overal te gast?' Het joodse volk gaat over grenzen heen, zo lang het nog gaat, kan, en mag van de traditie. Closeness speelt meteen een sereen spel. Een dochter lijkt een zoon, een broer gedraagt zich als haar geliefde. Alles wordt diffuus in Kabardino. Ik had 'r nog nooit van gehoord, maar het Russische rijk strekt zich óók grenzeloos ver uit. Op de Caucasus leeft een kleine joodse gemeenschap. Ze zitten (en trouwen) claustrofobisch dicht bij elkaar, en zetten elkaar trouwens ook af, wanneer het zo uitkomt. Een tomboy – smal als een wielrenner – is de klos wanneer haar broer ontvoert wordt, Er moet (los)geld worden ingezameld. De plottwist brengt wat genrefilm-melodrama. Het scenario is op zijn mooist als Malamud-achtig kort verhaal. Gesjouw in achterkamertjes, Snickers om the smikkelen op een snikkel-plek. En natuurlijk de 'goj'. Met haar eerste liefde ontdekt het meisje het Kabardische leven. Snuff movies van Tsjetsjeense toestanden. Een bak ellende op een kruispunt van drie religies, nee, vier, wanneer je het communisme meerekent. Een intersectionele matrix om moedeloos van te worden. De tv sneeuwt ellende en de föhn zoemt white noise. Nineties Rusland, dat is een dystopische sci-fi. Hier gevangen in opvallend warme kleuren. Met galgenhumor en leeuwenmoed. 'Bloos ik nog?'

La morte cammina con i tacchi alti (Death Walks on High Heels)
Zo'n prachtige giallo-titel waar de film helaas can't live up to. Het is een soort Tatort/Derrick-achtige film met op zich wat aardige plottwists, twee fraaie stripscenes en de soundtrack van wijlen Stelvio Cipriani.

Rocktober Blood
Een slasher rond een metal/rockband. Lekker over the top (de zang in de openingsscene zet de toon). Lekker smakeloos en daardoor eens stuk leuker dan die Kissfilm.

Twilight Of The Ice Nymphs
M'n eerste Guy Maddin maar ik geloof niet heel representatief. Ik kon hier niet veel mee ondanks de mooie plaatjes, die me het gevoel geven dat herbekijken geen kwaad kan. Na een paar andere Maddins.

Due occhi diabolici (Two Evil Eyes)
Door deze geweldige primer nieuwsgierig geworden naar deze Romero/Argento-tweeluik naar verhalen van Edgar Allan Poe. Romero's deel is uitstekend, van Argento verwacht je wellicht wat meer (al heeft ie echt wel een paar snoozers op z'n naam). Maar zeker geen straf, met Harvey Keitel en zwarte katten.

Superfly
Spelt disaster natuurlijk maar ik vond het alleszins meevallen. Bedoel, het originelen getuigt ook niet echt van goede smaak, dus als je overmatig geweld en sexy dames noodzakelijkerwijs problematisch vindt is het helemaal geen onaardige moderne genrefilm.

The Deuce
Geloofwaardige seventies sleaze in de tweede serie. Ik heb documentaires over de porno-industrie gezien met minder geloofwaardige karakters. De kwaliteit die ik van de maker van The Wire, Tremé en Show Me A Hero verwacht.

… niet noodzakelijkerwijs problematisch …

Due occhi diabolici: ja,ja...met die paal, toch? ;)

Die ja. :)

echte kenners.

:) Is mij altijd bijgebleven omdat ik hem tijdens een Weekend of Terror (1990?) heb gezien en er achterkwam dat er eigenlijk twee horrorliefhebbers zijn: de intellectuelen en de boeren. Die laatste vervelen zich tijdens een film totdat bloed rijkelijk vloeit en ledematen rondvliegen. Dat weet je omdat ze dan losgaan met hun meegenomen toeter. Die klonk dan ook bij de paalscène.

ha! zit ook een scriptie in. of zo. :D

die primer, MB, wat was dat eerst dan voor de mash-up (ik ben nog niet wakker).

Het is een Key & Peele-sketch waarin Peele (regisseur van Get Out btw) Obama als een eckte eckte brother neerzet.

ahhhh! :-)

(ik had uberhaupt niet door dat het een sketch was, au for me)

The Kings of Summers
Zeer vermakelijk, beetje nerdy, Amerikaans tienerdrama doet heel veel goed. De personages bijvoorbeeld en dan met name de twee main bro's (de derde is wel heel excentriek doch een fijne sidekick), heel goed een bepaald soort zoekende tienerjongen neergezet. Beide figuren hebben het met hun ouder(s) gehad en besluiten om in het bos te gaan wonen. Lukt ze zowaar om een goede hut neer te zetten. Het echte leven vangt aan. Lekker gefilmd en aangevuld met fijne Malick Jr. natuurbeelden. De betere indie op de achtergrond en zowaar The Orb vs Lee 'Scratch' Perry. Zo kabbelt het vrolijk naar het onvermijdelijke conflict wanneer een lieftallig vrouwspersoon op bezoek komt. Daarna verloor ik wel een beetje mijn aandacht maar het is ook niet heel desastreus, wellicht iets teveel volgens de regels van het spel terwijl er vast iets "vrijers" mogelijk was geweest.

The Kings of Summer, enkelvoud trouwens.

ahh dat klinkt as my kindamovie.

The Shape of Water
'Nobody's coming to the theatre, huh?' Zoetjes en retro dartelt Del Toro door een volwassen sprookjesland. Met Desplat als de nieuwe Tiersen lijkt het productieteam vooral de wereld van Caro et Jeunet op te willen roepen. The Shape of Water is een warm bad, of, voor de kritische kijker, een onderwaterbevalling. De sterke Sally Hawkins woont boven het Orpheum, een bioscoop waar niemand komt. Zelf kijkt ze met haar buurman ook vooral tv. Spreken kan ze niet. Net als Ariel de Zeemeermin moet de 'mute' metaforisch gesproken haar stem zien te vinden, en dat kan natuurlijk alleen via de Ander. De wekker gaat, haar solo-eisprong wordt een zij-sprong. Daar verschijnt een mythologische god, en tentakelporno beest. Het gros van zulke gory details lijkt vooral aanwezig om Del Toro (zichzelf) te vermaken. Maar de seks is best gewaagd, voor een Hollywood-productie. Enkel een satyr-erectie ontbreekt, al hadden de fallische waterleidingen het nog zo aangekondigd. Ik dacht, mevrouw zal spreken wanneer ze ontmaagd wordt. Helaas. Andere, standaard-actie volgt, met een snoepjesmalende Shannon. Men proeft van elk hip moraaltje. Gender, race, homoseksualiteit en... dat gaat groot worden: Geriatrie. Zo diep als de makers hier denken te zitten, gaat het niet. Fijn formulevermaak, dat wel. Phonesex home? 'You were speaking Russian, Bob.'

Sweet Country
'What is man that thou art mindful of him?' In reine komen met het modderige verleden, het zal ook Australië wel nooit lukken. Hooguit wordt het koloniale verleden vergeten – opgezogen als een boiled lollie, net zoals weinigen in Nederland nog aan Nederlands-Indië denken. Sweet Country brengt het typische koloniale verhaal, met toch altijd weer die classic Conrad vibes. Lonely whites in a vastly 'wildness'. Handenvol malickiaanse flashback-cuts profeteren premonities. Echo's wensen en schaduwen. Die flitsen werken goed, als een filmische Faulkner. (Het stukje splitscreen doet ook aan de As I Lay Dying-adaptatie van Franco denken). De whitefellas rommelen, de aboriginals ondergaan. Net toen ik ging denken: is er eigenlijk wel eens een film geweest over hun 'Verzetsmoment', lijkt dit 'm te worden. De opstand van jong en oud tegen de achteloos racistische bazen. Vieze Fur wordt weggeblazen! Jammer genoeg switcht de film meteen, en focust op de 'I am the Law'-reactionairen. Het scenario verandert in een wat droge outback western. The Searchers op pad in tribal land. De landschappen zijn van de hand van Rothko, met depri waanzin achter ieder eindeloze horizon. Het probleem blijft dat het zo meer over jagers dan opgejaagden gaat. Er is geen jacht zonder jager, maar er is best een film, lijkt me zo. 'Why did he chain him up?'

Twin Peaks seizoen 2
Muzikaler, grappiger, uitgebreider, maffer, surrealistischer, spannender, maar... ook minder. Zoals wel te verwachten viel. 22 afleveringen, toe maar. Het einde is wel tripmeisterschap, maar al dat gedoe met Andy, Dick en Lucy, en Pippi Langkous met een ooglapje. Treurig bijna. Maar dan is er nog altijd Leland incorporated. (Zo eng.) En major Briggs. De held van serie 2. Zijn dialoog met Bobby vormt eigenlijk al vroeg het hoogtepunt. Wat een man!

November
Veel minder sprookjesachtig dan verwacht, deze fraai geschoten film uit Estland. Eigenlijk hardcore viezig heidendom. Er is wel een kerk waar men braaf komt opdraven maar de hostie spuugt men buiten weer uit voor tweedehands gebruik. Afijn, stemmige zwart-wit fotografie suggereert in het prachtige begin Tarkovski vibes al valt dat uiteindelijk allemaal wel mee, daarvoor blijft het verhaal ook braaf in mythologische schema's hangen van de duivel die je altijd bedondert. Mooie soundtrack laveert tussen hypnotische electronica en Sunn 0))) drones. Intrigerende lelijke en mooie koppen plus een paar originele vondsten zoals de primitieve robots, dode familieleden die een hapje komen eten en de poëtische sneeuwman zouden tot een juichstemming moeten leiden, maar uiteindelijk ben ik gematigd enthousiast omdat ik toch ergens iets miste (moeilijk aan te wijzen wat precies, maar ik voelde afstand.)

Eye of the Devil
Fantastisch vormgeven occultisme, in de verte een beetje een gothic versie van Heriditary in verhaal.

I tre volti della paura (Black Sabbath)
Nog meer beeldenpracht van Technicolorbaas Bava. Wurdulak (van Maniac en Phil Anselmo) zal ook wel vernoemd naar deze film. De verhalen een soort volkssprookjes waar je niet van van je stoel zal rollen, maar ze worden geweldig verteld.

Laissez bronzer les cadavres (Let the corpses tan)
Ook een echte visuele stunner. Deze film speelt in broeierige zuiden van Frankrijk en heeft mede door de Leone-achtige close-ups een sterke western vibe. Ondanks alle tips to the hat is het net als L'étrange couleur des larmes de ton corps een behoorlijk origineel geheel geworden. De indrukken blijven hangen waardoor de film na het zien verder groeit en broeit, echt zin om het allemaal nog eens te gaan zien, hopelijk nog eens in een bioscoop.

Necromancy
Meer classic gothic met wat opvallende visual tricks, maar onder de streep wat middelmatig.

Sorry to Bother You
Social commentary verpakt in een zeer fantasierijke comedy. Boodschap is: speel het spelletje mee en de maatschappij heeft gunnings voor je maar je zult nooit echt opgenomen worden, want je moet in hullie fantasiewereld over jou passen. In het geval van de hoofdrolspeler een sterke raciale kwestie maar er zijn wat sublijntjes die het wat breder trekken.

Profumo (Bizarre)
Supersleazy thriller met wat bizarre plottwists zoals de genderswap met de Hans Klok-achtige mooiboy van de hoofdrolspeelster. Maar het gaat vooral ook om de vele keren dat de mooie Florence Guérin uit de kleren kan voor de saxy tiemz.

Murderock - Uccide a passo di danza (Murder-Rock: Dancing Death)
Beatrice Cenci staat op de watchlist maar eerst deze sleazy giallo van Fulci, die ook lijkt aan te haken op de Flash Dance craze, zoals het goede exploitatie betaamt. Veel muziek (van Keith Emerson) en (bijna blote) dans zijn wel een beetje stoorzenders.

Sexy Cat
Een Spaanse giallo die zich afspeelt in de modellenwereld, wat aardige visuals maar verder weinig opzienbarends oplevert.

Technicolorbaas Bava

:D

The Third Murder
''Slachtoffers denken dat ze alles kunnen maken tegenwoordig.' Zou Kore-eda elk onderwerp stemmig kunnen maken? De Japanner gooit het hier over een andere boeg. Zijn film begint met een moord, en eindigt met een rechtszaak, de gebruikelijke elementen van een policier. Agenten krijgen we echter nauwelijks te zien, het verhaal veronderstelt dan ook bar-slecht politiewerk. Een stel keuvelende advocaten neemt de speur-rol over. Hun beroepsgroep wordt lekker filmisch getroffen. Alle Hiddema's strak in het pak, alsof ze zich kleden naar de verwante Paul Newman-prent The Verdict. Het zal voor niemand als een verrassing komen dat Kore-eda alsnog family spirit vindt. Vaders en zonen. De micro-situaties worden ditmaal echter doorkruist (belangrijk woord!) door Dostojevski-logica. Hoeveel begrip moet men opbrengen voor een moordenaar? Wat scheidt hem van de massa? Het zijn weinig originele vragen, die gebukt gaan onder christelijke symboliek en enkele cliché-shots. Kore-eda lijkt plots een Europese filmmaker in een Amerikaanse genrefilm. 'We must object the facts.' Hij vindt zichzelf pas terug wanneer advocaat en 'dader' mano a mano elkaar in de ogen kijken. De Rashomon-verwarring slaat toe. Sloom, maar secuur peilen zij het onpeilbare, de 'Oosterse' oplossing. Galant als die pakken. 'Wat bedoel je precies met misschien.'

Ladybird
'Dad, this is more for mom.' Alle pubers zijn onaardig op hun eigen manier. Greta Gerwig, indiedarling par excellence heeft me nog nooit teleurgesteld, en ze doet dat ook nu niet. Voor haar debuut trekt ze naar het examenjaar 2003 – toevallig ook het mijne. (Zoiets zit dan ook nog mee). De verwaande muffin 'Ladybird' (geen quotes!) worstelt met haar kleinestadsleventje. Ze wil meer meemaken dan geruzie met moeder, nadat ze twee minuten eerder nog samen hebben zitten janken om een cassette-audiobook van John Steinbeck. Ons soort mensen! Op de middelbare nonnenschool wordt geschuifeld op Bone Thugs 'n Harmony – 'Six inches for the holy spirit' ertussen – maar Ladybird staat met haar BFF meters verderop aan de zijlijn. Buitenbeentjes in alle opzichten, dus ook nog geen kans gehad om uit die puberteit te komen. Living in the Ghost World, de tussenstaat, of beter nog, het tussenuur. Het is allemaal niet heel moeilijk, en zelfs wat voorspelbaar, maar zo aangenaam. De snelle cuts passen bij de moodswings. De beste daarvan switcht van twee innig zoenende jongens, naar de twee depri jongens-loze elkanders handen vasthoudende meisjes. Dit is de film die een Sufjan Stevens-song had moeten bevatten. Langzaam leert Ladybird haar normale lesjes. Attention is love. Het huisjekruisje kan worden uitgegomd. 'It's given to me, by me.'

Three Billboards outside Ebbing, Missouri
'Things have moved on in the South.' Er is een versie denkbaar van deze film, die Roger Ebert op 1, 2, en 3 van zijn jaarlijstje zou zetten. Geen idee wat ie nu had gedaan. Billboards opent nog als een Defoe/Hackman-prent. Southern vibes en racial slurs. We komen Lucas Hedges tegen – de homoseksuele klasgenoot van Lady Bird (je hebt altijd acteurs die er ineens zijn gedurende een filmjaar). De jongen worstelt met zijn woedende moeder. Zij heeft reclameborden neergeplempt, nu dochterlief is verkracht en vermoord. Die drie reclameborden, ze vormen een fijne metafoor voor de staat van Amerika. Protest mag, maar dan wel in commerciële vorm. Geef mij je angst, en ik geef je er zendtijd voor terug. Kaepernick-style. Na een half uur begint op te vallen dat niet alleen de borden plat zijn. Alle personages toeteren als bordkarton met een simpele boodschap! De domme cops, onder leiding van Woody Harrelson, de krankzinnige ex van het hoofdpersonage. Diens Metoo-scharrel. Met hun entree valt het kwartje. We krijgen een persiflage. Een grap vermomt als slachtoffermarathon. En moeder de vrouw... Dat is Frances McDormand zelf. Buitensporig geweld, moralisme en zieke humor gaan hand in hand. Goed in de ebertiaanse betekenis van Het Woord, neen. Een postmodern cop-out, jazeker. Citation needed? 'That doesn't really narrow it down.'

Lean on Pete
'This is Tumbling Through.' Paardennamen vormen een klasse apart. Wie zou ze eigenlijk mogen verzinnen? Hier moet het schrijver Willy Vlautin zijn geweest, die de beestjes lekker metaforisch heeft opgetuigd. Een onbestemde puber-jongen struikelt door een kloteleven. Hij leeft in een 'mannenhuishouden'. Pa is er nooit, of bezig met vriendinnetjes. De jongen zwoegt, weten we vanaf het fraaie ambient city-intro. Net buiten de stad vindt hij een paardenrenbaan, verzamelplek van steunbeugels. De paarden moeten hun rondjes draven aan de draaimolen des levens, en de jongen leert meelopen. Steve Buscemi helpt een handje. De paardentrainer pest zijn jockey, Chloe Sevigny, zoals hij ook zijn paarden 'prikkelt'. De stoer bevlechte Sevigy zorgt voor The Rider-wijsheden. 'There's only so many times you can fall right?' Het drietal oogt al snel als een surrogaat-gezin. Een klein verhaal over binding, en loslaten schemert. De paardenwereld is hard. Hechtingen zijn voor als je gevallen bent. Net toen ik dacht, fijn, een enkelvoudig trauma volstaat, komt er toch nog een tweede bij. Nieuwetijdskind Plummer gaat op avontuur. Ik kon mee, want zoiets hoort bij een paardenfilm. Mooi in zin en gedachten. 'If they ever thought of me, I'd rather them think of me as being okay.' De paardennamen kloppen niet langer. 'Excessive jubilation.'

ik heb zelf die serie met Martin Koolhoven in de rol van Mark Cousins die op vrijdagavond op tv komt nog niet gezien.. Maar vanavond bespreekt hij de NL cultklassieker De Johnsons. (die schijnt in het najaar ook te worden her-uitgebracht in de bios)

voor de liefhebbers, zeg maar. ;-)

Ja, ik kijk natuurlijk. Koolhovens politiek of eigen kwaliteit als filmmaker daargelaten is het leuk om hem over genrecinema te horen praten. Het is wel erg uit de losse pols (zo begon ie in de eerste met "Westerns is zoveel meer dan Sergio Leone" om vervolgens vrijwel uitsluitend over Leone te praten) maar het is zeker de moeite. En vanavond is wel echt mijn onderwerp (eurohorror).

ahh mooi :-)

Ik mag die gast op een of andere manier niet.

Het zal de gelijkenis met James Murphy zijn denk ik ;)

Interessante hypothese. :)

Nou ja, ik heb wat uitspraken van 'm op twitter gezien en Brimstone gezien … dus ik weet wel waar ik mijn bedenkingen op baseer … ;)

Maar toch leuk Daughters of Darkness en Lo squartatore di New York te behandeld te zien, al is het zo'n chaos dat je er niet veel wijzer van wordt.

Niet deze James Murphy, neem ik aan:

https://1.bp.blogspot.com/-MGgdyn3A4NM/ThtYIIKVuBI/AAAAAAAAAaw/uikckgVXJcc/s320/j-obit10.jpg

Nee die niet. :)

Twitter ja. Maar wat me ergens irriteert is dat hij wat cool (of klaar voor herontdekking) in het begin van de jaren '90 was nu gaat lopen verkopen aan de massa. Wat op zich prima is, maar daar ga ik natuurlijk niet naar kijken.

Martijn Koolhoven is de James Murphy van de filmkritiek! (Peter Lorre is de Pete Doherty van de popmuziek)

Vraag me af of deze "stream of consciousness" veel n00bs zal inspireren er eens in te duiken. Ik kan me ook voorstellen dat ik me er na de sensatie van horen praten over dit soort obscuur werk op de televisie. Ik herinner me een "foutefilmavond" van BNN waar Doense en waarschijnlijk ook Koolhoven nog wel wat zinnigs zei(den) in hun luttele minuten maar dat het vooral over films als Showgirls en Under The Cherry Moon ging (die ik geen van beide "fout" vind).

Road to Morocco
Junior kwam met een lijst films aanzetten waaronder deze verrassende keuze uit 1942. Tweede uit een serie van zeven Road to... films met het duo Bing Crosby en Bob Hope. Wat haar aantrok? Sowieso het vrolijke nummer op de kameel, waar Hope al olijk de "fourth wall" begint uit te dagen. De eerste in een reeks knipogen en metagrappen als "For any villains we may meet, we haven't any fears; Paramount will protect us cause we're signed for 5 more years." Crosby doet de liedjes, Hope de wiseguy-grappen met verrassend gebruik van herhaling. Verder je typische schavuiten op avontuur door de Oriënt waarbij de jonge Anthony Quinn even opdraaft als sjeik en de dames ook old school mooi zijn. Zeer vermakelijk dankzij het spervuur aan oneliners met je gebruikelijke hints naar homoseksualiteit en andersoortige toespelingen. Dat en grappen over geestelijke gehandicapten, slavernij en onversneden oriëntalisme maken zulke films vrijwel ondenkbaar tegenwoordig (buiten je South Park en peak Farrelly bros provocaties).

cool!

A Quiet Place
'You just need to rest now.' A Quiet Place vind de juiste 'pitch', maar weet niets met het idee te doen. Geen geluid mogen maken is op zichzelf al een horror-trope. Het wordt hier geradicaliseerd in een bijna hegeliaanse verdubbeling van zelfbewustzijn. Geen geluid mogen maken. Punt. Dus niet alleen op spannende momenten wanneer de schurk nadert, maar simpelweg nooit. Want geluid maken is in zichzelf een spannend moment. Een stel aliens lijdt aan een algemene misofonie. De oplossing lijkt mij dan simpel. 'What is their weakness', staart de kijker en de personages een hele film lang aan, maar slim toont (ha...) de film zich nergens. Qua 'type' apocalyps-prent zit het verder wel goed. Je hebt optel- en aftelfilms. Optelfilms zijn het leukst. Day 89. Day 483. Na de daad wordt alles altijd intrigerender in The Road-leegte, en een staat van primitieve regressie. Hier beleeft door een gezin dat in geluidsdichte kelders zwoegt, totdat er weer iemand gegrepen wordt. Een goede straf voor concertbabbelaars! Over muziek gesproken. De makers falen opzichtig op dat vlak. De film had uiteraard nooit een Zimmeriaans pompende soundrack mogen bevatten... Wat een onwaarschijnlijke belediging van de kijker! Ik haakte definitief af toen moeder na een (stille!) flits-bevalling haar baby tot stilte probeert te manen. Dat kan maar op een manier lijkt mij zo. Haar jurk glijdt naar beneden, de baby aan de borst. Niets van dat. LOL, oeps. 'Too loud.'

Isle of Dogs
'I want my master.' Wes Anderson wekt ook in cartoonvorm hoge verwachtingen, Fantastic Mr. Fox was ten slotte uitstekend. De regisseur houdt het ook nu bij viervoeters. De postmoderne vorm is meteen vintage Anderson. Plezier met voetnoten en bijsluiters. 'All barks rendered in English.' Taal blijkt zowel de kracht als het minpunt van de film. Door de Japanse setting moet Anderson – wil hij ten minste zuiver te werk gaan – voor live translation kiezen. Herhalingen in Engels. Dat verdubbelt het gelul, in een film die toch al overladen is met gebabbel. Diezelfde wordplay vormt echter ook zijn kracht. Lachen met 'My brother from another litter' en 'a bitch named Nutmeg'. In die laatste rol schittert de extra-hese, pepermunt-loze Scarlett Johansson. 'I'm not attracted to tame animals.' Een prominente rol in het (slappe) verhaaltje krijgt ze helaas niet. We zien een gang of cisgender male dogs overleven op hun Elba. Visueel werkt de setting tot in de haarpuntjes. Vaak minimalistisch, als een Japanse print, maar ook met een Tsjechische grauwheid. Het momentje van Anderson-melancholie komt echter maar niet. Misschien heeft hij daar dan toch een narratologische klasbak als Roald Dahl voor nodig. Ik hoopte nog op een gepeperd spaghetti-grapje. Genoeg vagebonden en een Lady aanwezig. Volgende keer poezen? 'I wouldn't bring puppies into this world.'

Profumo della signora nero
Milano Calibro 9
Ik had deze allebei als eens gezien, lang geleden. Herbekijken geen kwaad al ben ik het nog wel met de ratings eens. De openingsscene van Milano Calibro 9 is goud. En knalharde poliziotteschi met een kkharde soundtrack die niks ovor niks veel gesampled is en ongetwijfeld een van de redenen is dat Calibro 35 bestaat. Profumo … is een uitstekende giallo waar ook de soundtrack opvalt, van Nicolo Piovani deze keer (ook verantwoordelijk voor het prachtige Le orme.

Cemetary of Splendour
Apichatpong is iets aardser deze keer. De engelen mogen terug keren op aarde, het zijn eigenlijk vrij gewone meiden. Verder moeilijk iets over te zeggen weer, behalve dat het weer erg mooi is.

Tws ook grappig dat middenin die Milano … een politieke discussie ontstaat over rijkelui en socialisme tussen twee coppers.

You Were Never Really Here
'Psycho was on today.' Een 'gangster' en zijn oude muti, vrolijk elkaar plagend in en om het doucheritueel. Uiteindelijk staat de kolos op een handdoekje de vloer te boenen. Het zijn de meest 'normale' scenes in een zeer lichamelijke film van geweldsspecialist Lynne Ramsay. Het werd wel weer eens tijd voor echte kinks, en een keiharde soundtrack. Van de schrille drones tot de klepperende Ableton-preset-drums, het gaat hard hier. Jonny Greenwood helpt een handje. Lange tijd heeft het leven van het hoofdpersonage iets onbestemds, bijna gezichtloos. Hij zit mensen op de huid, de camera hem. Smack my bitch up. Ik moest denken aan Lodge Kerrigan's Keane, wat altijd een goed teken is. Zowaar krijgt de 'hired hand' wat later inderdaad gezelschap van een meisje. Hij bevrijdt haar uit een 'playground'. Dat is zijn taak. De ontvoerden terug-ontvoeren. Joaquin Phoenix heeft zichzelf stevig opgepompt en loopt er met hipster-staartje iets te coolig bij. (Denk Hugo Borst op hormoneninjecties.) Zijn personage wordt pas echt rond dankzij vele, vreemde flashbacks. De PTSS-trip ontspoord almaar meer, in een potje zenuwen waarin trauma en werkelijkheid nauwelijks nog te scheiden zijn. You Were Not Really Here is de beste film met een plastic zakjes-motief sinds American Beauty. American Cruelty, bedoel ik. 'It's okay, Joe.'

The Death of Stalin
'This is demonstrably revisionist.' Klopt als een bus. Lekker lachen vanuit de kapitalistische zetel om de kereltjes aan het hof van de rode tsaar. Zouden ze in Moskou politieke satires over 'ons' maken? Hoe dichter bij Stalin, hoe meer gevaar je liep, zo weten we van de smeuïge biografie van Sebag Montefiore. Geen idee of ze hem wat centen toeschoven. Eigenlijk schreef deze tragikomedie zichzelf natuurlijk. De waarheid is weer Stranger than Fiction. Stalin lag een nacht en een halve dag in zijn pis te sterven, voordat iemand de dokter durfde te bellen. Second opinion krijgt een heel nieuwe betekenis. Dat is nog eens een pitch! Ook voor een bijzonder talig toneelstuk, bedacht ik me. Aan een enkele locatie heb je dan genoeg voor vuurwerk. Regisseur Iannucci haalt er alsnog een hoop bij. De terreur-slapstick werkt toch het best onder kameraden. Het komische duo Beria en Chroetsjov, bijvoorbeeld. Beiden ambitieus. De een met zijn dodenlijst, de ander met een zorgvuldige grappenlijst. Mij leek Buscemi eigenlijk meer een Beria, maar misschien zou dat typecasting worden. Beale kwijt zich ook (niet) van zijn taak. 'He's feeling unwell, clearly.' Mel Brooks had deze 'commie-die' niet beter uit kunnen tekenen. Even flauw, en stiekem even leuk. Met een vleugje pro-militarisme ter besluit. Functionalisme! 'This is unauthorized narcissicism!'

残缺/Crippled Avengers
Heerlijk Shaw Bros vehikel uit 1978. Willen jullie meer kungfu? Dan krijgen jullie meer kungfu! Lekker begin, vrouw van gerenommeerde vechtersbaas wordt vermoord en onder zijn ogen hakken ze ook maar even de armen van zijn zoon af. Maar wanneer deze opgroeit heeft pa een slimme oplossing: ijzeren armen inclusief wat pijltjes in de vingers. Tijd voor wraak? Nee, dit zijn de bad guys. :) Al snel beginnen ze wat buurtbewoners te sarren waardoor uiteindelijk een viermans bende ontstaat van een doofstomme, een blinde, een idioot en nog een figuur zonder benen. Ja, ja, die remake kun je wel vergeten in 2018. Olijke boel in het begin maar na wat omscholing bij zo'n ouwe sik vormen ze een geducht team. Ja, nu is het tijd voor wraak! Veel mooie vechtscènes culmineren in een bijna surrealistisch ballet. Kungfu, altijd met mate, maar dit was zeer vermakelijk.

El caminante
Wat als de duivel terug op aarde komt maar eigenlijk maar weinig hoeft te doen want de mensheid is al door en door verrot. Regisseur en hoofdrolspelen Paul Naschy heeft zo hoor ik veel wacke exploitation op zijn naam maar deze is hoogst amusant door de fraaie premisse.

BlacKkKlansman
Beetje Spike Lee Light dit. Goed gemaakt en in veel opzichten amusant maar ik vond al die racistische en antisemitische praat een beetje ongemakkelijk, al is het natuurlijk deel van het verhaal. Ik vond Sorry To Bother You, om twee recente films met de strijd van de Afro-Amerikaan tegen The Man als thema maar even met elkaar te vergelijken, ook veel interessanter qua boodschap. In Chi-Rac vond ik de boodschap ook pregnanter (en de vorm bijzonderder). Deze intensiteit wordt in BlacKkKlansman eigenlijk alleen geëvenaard door de real footage van de beelden van Charlottesville in de finale.

ahh was al benieuwd naar je BlacKKKlansmening. In Bamboozled waren de 'real' (meta) footage beelden ook al het sterkst, herinner ik me huiverend.

Lucky
'Is realism a thing?' Iedereen heeft zijn eigen situatie te accepteren. Maar omstandigheden helpen een mens een handje. Is realisme daarom vooral het vermogen om de situatie van een ander te accepteren, wanneer die beter is dan de jouwe? Blijven gaan zoals Harry Dean Stanton, en uiteindelijk ging. Het is weinigen gegeven. Bijna 91 jaar oud schitterde hij in deze film nog een laatste keer, in de extra tijd. Lucky's wekker blijft al hangen op twaalf. De man lijkt een wandelende kwab. Maar hij wandelt! Om jaloers op te worden. Het is goed te bedenken dat Stanton bijna twintig jaar eerder in The Straight Story ook al een oude man speelde. Mooi gebaar dus van David Lynch om hier als acteur op te draven. Acteren kan híj niet – ja, IN CAPS – maar wat geeft het. Ik miste alleen Alexander Payne en Bruce Dern nog. In en met Lucky gebeurt verder bijna niks. Discussies over Deal or No Deal (zonder Nederlandse juridische twist) en meer van dat soort cafe banter. Die plek vorm met goede wil de Prairie Home Companion van de film. Buitenbars ligt de symboliek er nogal dik op. Harry poseert onder een Exit-sign. Johnny Cash zingt, en een echte schildpad gaat aan de wandel. De deur openen wordt een eerste stap door de hemelpoort. Maar HDS ademt tevreden en geeft alles. Zelfs vocaal. 'Go ahead and laugh, but he affected me.'

I'm Not a Witch
'New witch in town!' Uit de rijke Afrikaanse sprookjesbron stroomt dit wonderlijke verhaal over Shula the teenage witch. Het meisje, dat misschien zelfs nog net geen tiener is, wordt op een slechte dag opgepakt, en vanaf dat moment opgeleid als heks. De toeristen komen in Zambia met plezier naar een heksententoonstelling kijken, vandaar. 'Zullen we een selfie nemen?' Wie uitverkoren wordt voor deze taak heeft pech, of beter gezegd, is de klos. De dames zitten namelijk aan de klos. Met zulke Halloween-gruwel-machinaties vliegt de film snel voorbij gemakkelijke metaforen, en wordt dit een verhaal vol galant, haast ambachtelijk surrealisme. De wind brengt Shula flarden van lessen, terwijl ze haar taak ontdekt. Even lijkt dat nog best leuk. Afrikaanse zelfspot zorgt voor humoristische momenten, en wij kunnen ook nog wel lachen om de vrolijke corruptie. Maar voor Shula zijn de markeringen echt, de ritmisch meer dan dansbaar, ze dreunen gevaar. 'Do not be allergic to comfort.' Aangekomen in hoofdstad Lusaka neemt de film van de Welsh-Zambiaanse Rungano Nyoni een meta-afslag. De tv-show zou Atlanta's Childish Gambino prima bevallen. De film is echter op zijn sterkst als 'unedited version', wanneer de vervreemding niet van buiten komt, maar vanuit zichzelf. De compositie klopt. Met elke indringende slag van de trom. 'Let's sing for Shula.'

Maar HDS ademt tevreden en geeft alles. Zelfs vocaal.

so true. Zingend het leven uit. (van een kerk moest ie niets hebben)

Marjorie Prime
'It's always nice to be lied to.' Zieken in een onwerkelijke wereld, niet meer die van de mens, maar van de ziekte. Zo begint Marjorie Prime, heel fragiel, met een twaalf minuten durende openingsscene. Een man praat in deadpan Laurie Anderson-voice tegen een dementerende dame. Hij moedigt haar aan een hapje te eten. Het doet denken aan een Japans concept waar ik laatst over las. 'Family for hire'. Kort daarna volgt de twist. Dit is social science fiction, de beste science fiction. Een combinatie van One Hour Photo en Her ('It's so her'). In de nabije toekomst gebruikt men software als externalisatie van de eigen herinneringen. De omgeving moet ze die eerst wel voeren. U begrijpt het al. Dat neigt snel naar familiegestalt-therapie, met O Superman-therapeut. 'Diens' dure familiehuis staat aan zee, een grens die het futurisme wel vaker opzoekt. Slagregens slaan eindeloos neer. Een mooi global warming detail. De film was nog beter geworden als PS Hoffman nog leefde (of ten minste een hologram van hem). Ik had ook graag een einde gezien waarin een 'Prime' echt bleek, als ultieme mengvorm, en een omkering van het begin. Het zijn spaarzame kanttekeningen bij een fraaie film die doet ademen van ellende. Noem het het Rothko-effect. Omgeven worden door the abyss is altijd nog beter dan erin staren. 'Pity from a computer'.

God's Own Country
'Don't talk wet, just get on with it.' Boven Is Het Stil, ook in Engeland. Gerbrand Bakker kan nog net geen royalties claimen. Goed, in zijn boek bleef het geloof ik bij een homoseksuele toespeling of twee, maar verder is de sfeer hetzelfde. Een boerderij met een sappelende zoon, worstelend met zijn aftakelende vader. De wuthering heights van het Britse zetten meteen de fysieke toon. Het blijkt de kernkwaliteit van de film, zoals het een plattelandsprent betaamt, denk alleen al aan het even Britse The Levelling. Het boerenbestaan leeft van slijm, spuug, en bloed. Een gat is een gat! De zoon met incestueuze Afrikaanderkop weet er wel raad mee, althans, in het plaatselijke cafe. Binding is wat anders. Bier vervangt zijn brein, daar kan zelfs ma niks aan doen. Tot er door pa's handicap een Roemeen moet komen helpen, een immigrant assistant uit de wereld van Bernard Malamud. Niet enkel knecht, maar vooral humane kracht. Lust wordt liefde, voor mice and men. Wat mij betreft had de film The Lamb's Coat geheten. Wat een onvergetelijke scene! De perfecte juxtapositie van keihard en liefdevol. Dat geldt toch minder voor de toch wat standaard top of bottom-oppositie, die het sap van de film steeds meer verandert in een aangelengd melodrama. Handicaps en handjobs. Behoeften in en om de hoeve. 'It's just your Johnny Boy.'

武士の一分
De Engelse vertaling van de titel, Love and Honor vat het allemaal wel samen, deze derde samoeraifilm van veteraan Yôji Yamada. Ik was erg te spreken over de vorige twee en ook al is deze net wat minder (vooral omdat hij wat traag op gang komt) blijft er genoeg over om van te genieten. De achteloze humor, het oog voor detail en mooie personages zijn weer aanwezig in dit verhaal van een jonge samoerai die een van de voorproevers is van de grote baas (heerlijk saai ritueel). Dat gaat natuurlijk een keer mis waardoor uiteindelijk wraak moet worden genomen. Lange tijd gemarineerd in een melancholische sfeer en Yamada lijkt toch te suggereren dat al dat gedoe over wraak en eer toch wel erg ouderwets is (maar gezien het einde toch wel de moeite waard?)

Annihilation
'Why am I talking to a psychologist?' Mannen in witte pakken geven sneue expositie-voorzetten, zodat we dénken te weten wat er hier is gebeurd. Gelukkig, het blijft bij gedachten. Annihilation doet expres gemakkelijk om later compleet fucked up uit de bocht te vliegen. Deze Jeff Vandermeer-adaptie schreeuwt om Nicolas Cage, en om regie van Richard Kelly. Beiden zijn alleen 'in spirit' aanwezig. Het aantal mannen beperkt zich sowieso modern. Jennifer Jason Leigh leidt een traumateam van gemarginaliseerde bonuspunten. (Lesbisch, gekleurd, brildragend, maar let op... nooit dikkerds!). Natalie Portman blijkt de tovenaarsleerling, de Stalker van dienst. We zijn hier ten slotte op tarkovskiaans Territory. Een alien-aanwezigheid groeit als een tumor. De metafoor lijkt eerst vergezocht – een tumor komt ten slotte uit onszelf – maar eenmaal 'binnenin de zeepbel' wordt de film heel spannend. Ik moest denken aan de versleten sportfondsbaden waar we vroeger onze diploma's haalden. Daar had je ook altijd al van die rare 'growths' (chlooropstapelingen?). Een duik in een schitterende schijnwereld volgt. Hegel zag het einde fenomenologisch aankomen. Uiteindelijk ontmoeten we het Verdubbelde Bewustzijn, ergens aan de lege afgrond van het Absoluut Weten. Op die grens leeft sci-fi. Wankel, warrig, cool. 'It's literally what's happening.'

The Insult
'Between sincerity and stability, I'd choose stability.' Libanon, dat lijkt in het beste geval op korfbal, iedereen staat op hetzelfde veld, maar toch apart. Je mag je eigenlijk alleen met de tegenstander van je eigen 'kleur' bemoeien. Iedere wijk in Beirut heeft ook zijn eigen, ingewikkelde handleiding. Met zelfspot merkt men op: 'the word offensive was born here.' The Insult speelt het ingewikkelde spel met schwung mee. Wie zijn de goeien, wie de kwaaien, de bal gaat rond, zonder dat iemand het winnende punt weet te maken. De christenen 'shinen' met hun Europese uitstraling. De Palestijnen met hun underdog-status, bij diezelfde Europeanen. Een stupide akkefietje zet de tombola in gang, die alle partijen in de rechtszaal doet belanden. Normaal een recept voor een sof, hier verandert de film van een kluchterig gebeuren in een fascinerende zondebokken-case. Een vleugje Fury van Fritz Lang sijpelt door. Frustratie gaat schuil achter frustratie En de kijker realiseert zich, hier staan eigenlijk twee gemarginaliseerde groepen tegenover elkaar. De Libanese hoofdstroom blijft buiten schot, erger nog speelt voor scheidsrechter. Zo ademt de film doortrapt cynisme. Om moedeloos van te worden. Machiavelli heerst. Hij wist, alles is politiek. Zelfs privé-zaken. Identiteits-politiek overstijgt eender welk speelveld. 'We don't solve this thing by pretending we love each other.'

----------------------
en ook nog effe Dertig Jaar Dutch Dance erdoorheen gejaagd (in good old hardcore never dies tempo). Vermakelijk sowieso. Nog wat multiculti dingen geleerd ook, The Prophet is een Turk (die van spruitjes houdt), Abraxas, van Flamman en Abraxas, is een zwijgende Afro-Amerikaan. (Hij zegt 1 woord denk ik, terwijl zijn partner praat). Gabber als woord heeft al een ouwejongenskrentenbrood connotatie, en die lui hebben dan ook de sterkste verhalen (Dano, Elstak, Rob). En de sterkste beelden, de heen en weer golvende massa bij Hardcon, vele tienduizenden mensen, van een riefenstahliaanse schoonheid. Parallel daaran krijgt de emo Duncan van ID&T weer veel te veel screentime.
Verder doet de docu vooral peinzen over nostalgie en toekomst. Misschien zijn er 3 stadia. Droom-nostalgie – nostalgie naar iets waar helemaal je niet bij bent geweest, Pure nostalgie – je werkelijke jeugdjaren. En, ehhhh...: Ouwe Lullen-schap, nostalgie-haat. Voor mij valt dat samen met deel 1, deel 2 en deel 3. De docu doorziet verder goed hoe dance/house de cirkel maakt, van afzetten tegen POP en het liedje, terug naar precies dat waar het ooit tegen was. De huidige DJ met zijn 'stukje microfoonwerk' is volstrekt geen dj, maar een producer/popster. Je begint niet met draaitafels, maar met fruityloops. Het maakt benieuwd naar de volgende stap. De DJ terug de duisternis in.

U riep? ;)

Heb het toch 3 afleveringen volgehouden met Dertig Jaar Dutch Dance, terwijl ik eerst helemaal niet wilde kijken vanwege gevaar voor geschiedsvervalsing en angst voor overdosis persoonlijke nostalgie. Hoe dan ook: Deel 1 was geweldig, al was het door die beelden van grauwige jaren '80 naar kleurige jaren '90. Het Oude Amsterdam, snif (met Aphex Twin op een gegeven moment op de achtergrond.) Eindelijk respect voor de "derde stroming" i.e Ilja en Multigroove, zelfs De Wielingen kwam langs, waar ik mijn eerste ekte-ekte housefeest onderging (en in wezen ook de beste, de standaard). Rotterdamse figuren allemaal ook supertof. Ben er nog steeds niet achter welke muziek Eddy DeClerq nou precies draaide, want ik krijg het idee dat hij zich te goed voelde voor kale acid (toch Van Bellens specialiteit). Voor een pratende Abraxas moet je trouwens even die Loladamusica over house uit de begin jaren '90 op YouTube opsnorren.

Deel 2 was een meevaller, deel 3 onvermijdelijk saai geleuter over stadions, overname's, Amerika, EDM, waarbij de oude garde mild oordeelt over de springende jongetjes met microfoon. Zo'n Hardwell, wat een HBO-student bedrijfskunde die zijn stageproject "Maak een merk van de DJ" presenteert. Jammer, want je had een mooi, positief verhaal over Muziek kunnen houden door die scene rond Olav Boswijk (Club 11, Trouw, De School) in kaart te brengen.

Opvallend aardige mensen allemaal, Langenbach, Van Buuren, Elstak, gozertje Stutterheim met name in deel 1, etc.

:-)

ahh Lola da Musica was er tóch al bij toen (goedzo), ga 'm nog kijken.

overigens ('off topic') pas via je Letterboxd recensie door dat Annihilation van Garland is. In dat licht valt ie 'tegen'. Maar als cultvermaak prima. :-)

'on topic'

dat DJ als popster, wat me daaraan ook fascineert, is dat het zo tegen 'dance' in lijkt te gaan, waarin de massa toch samenvalt, in collectieve hypnose, zonder leider, zelfs al is GOD een DJ, dan is die God (ook) onzichtbaar. Maar goed. Dancen als festivallen is toch meer mobieltje in de lucht en apies kijken, naar elkaar en naar de Grote Voorganger.

Hardwell is er inmiddels (voorlopig) mee genokt en zit in zijn Bredase villa zijn centjes te tellen.

Maar als cultvermaak prima. :-)

Absoluut. Prima Netflix-film, in de bioscoop was ik denk zwaarder teleurgesteld geweest. Zo gaan die dingen tegenwoordig.

Vond het wel fijn dat in deel 1 inderdaad expliciet werd ingegaan op de plek van de DJ in vroege jaren. Ik vond dat altijd zo verfrissend, en essentieel op een of andere manier. Lange tijd was tijdens housefeesten in Paradiso het podium gewoon leeg en dus voor de dansers. DJ ergens op een tafel aan de zijkant of helemaal boven op het balkon. In De Melkweg trouwens ook zelfs in tijden van de MAX: DJ hoog achter (lijkt me trouwens heerlijk, beetje in het duister over de dansers turen, het effect van platen bestuderen.)

In die zin, had dat hele EDM-verhaal in een andere documentaire moeten zijn besproken, is het eigenlijk een ander genre. Had je ook meer aandacht kunnen besteden aan de Eindhoven-scene en Den Haag wat compleet werd genegeerd en toch een hele unieke stijl heeft neergezet.

新世紀エヴァンゲリオン劇場版 THE END OF EVANGELION
Na jaren twijfelen heb ik onlangs de anime-klassieker Neon Genesis Evangelion maar eens gekeken. Prima serie, die in de laatste twee afleveringen op gedurfde wijze in de psyche van de hoofdpersonen dook en dus niets op conventionele wijze uitlegde. Men is er nog niet over uit of dat door gebrek aan budget gebeurde of dat schrijver Anno op een gegeven moment gewoon bedacht dat dit een goede uitweg was. Het resulteerde in ieder geval in verhitte discussies in Japan plus wat dreigementen door fans. Na een wat halfslachtige poging volgde een tweede film die een alternatief einde presenteerde. Ziet er gelikt uit met weer prachtige beelden (ook in de onverwachte alledaagse details) maar geef mij het originele einde maar. Het fascistische potentieel van het mecha-genre wordt hier even extra uitgewerkt door een combinatie van bruut geweld, bombast en apocalyptische mystiek. Brrr. Het laatste half uur is een 2001-achtige rapture-trip die heel fantasierijk is maar ook gewoon enge mumbo jumbo. Wel even een mooie overschakeling naar non-anime trouwens.

het begint toch op een potentieel boek to be over Japanse pop/media-cultuur te lijken OMC :-)

he, he, eigenlijk wel ja. :) Ik zet het even op mijn to-do lijst.

http://i.imgur.com/8eGsS8u.gif