Filmforum

Ja, ik werd alert gemaakt door jouw mattie Metins recensie. ;)

Aha, dan toch dezelfde bron. Met zijn 5 sterren. :)

花とアリス
Hanna and Alice, duidelijk: twee vriendinnen die melig met de trein reizen en twee mogelijke broers stalken. Bij een, de boekenwurm, komen ze op school terecht. Wanneer Hanna hem op een dag achterna loopt stoot hij al lezend zijn hoofd en slaat ze toe: in het moment van verdwazing vertelt ze hem dat ze zijn vriendin is. Slecht idee en al snel moet Alice ook opdraven als zijn "ex" om de leugen vol te houden. Lange tijd een mooie, aparte tienerfilm met een aantal fijne visuele vondsten en ambient details (Astro Boy!) Maar wanneer de film klaar is om subtiel te worden afgesloten gaat hij te lang door en raakte mijn geduld toch echt op. En die arthouse kamermuziek (sorry) helpt dan ook niet. Wel cool dat er later nog een anime prequel van is gemaakt (ook weer een hele zit, zie ik.)

ah die November moet ik ook zien, ga er even vanuit dat ie van dit jaar is, en dat ik 'm vanzelf nog wel tegenkom.

Hij is van 2017.

November (2017)
16 | 1h 55min | Drama, Fantasy, Horror | 24 May 2018 (Netherlands)

2018! Nou ja, soort vnan. ik bedoel dat ie dus wel dit jaar op FilmTotaal zal zijn gerecenseerd, waaruit ik ergens de komende weken wel eens een najaarsprogramma (inclusief November) zal samenstellen.

It Comes at Night
De ware Amerikaanse Droom: rampspoed en je dan lekker terugtrekken in de bossen om te survivalen met je pick-up, je baard en je geweren. Daar speelt deze ambienthorror prima op in. En ik ging er ook lange tijd in mee. Alle genreclichés van een "mogelijke" zombiefilm zijn weggelaten en vervangen door nieuwe, onwennige routines met een flinke scheut tienergeilheid die wat mij betreft veel meer het plot had mogen sturen (de mooiste scène hint naar die parallelle film in mijn hoofd.) Een indringer blijkt te kunnen overtuigen met een eigen familie die intrekt, even lijkt het gezellig te worden maar de paranoia van pa (papaparanoia, whoa) kan niet worden gedoofd en zo kabbelt eigenlijk alles naar een onvermijdelijk einde dat me helemaal niks deed.

The Cabin in the Woods
Dit is nu een typisch 21ste eeuwse film (of ten minste een bepaalde soort) en wel om deze twee redenen: a. opgebouwd uit citaten b. essentiële rol voor realiteitstwijfel. Joss Whedon heeft ongeveer oneindig krediet vanwege Buffy the Vampire Slayer al gaat hij er sindsdien wel kwistig mee overweg. Whedon schreef deze horrorpuzzel met een wat teleurstellende citeerdrift waarbij hij hoopte dat de extra paranoialaag hem zou redden. Het zit allemaal zo slimmig in elkaar als een Scoooby Doo vs Evil Dead mashup maar er is een onoverkomelijk probleem: Evil Dead was ooit doodeng, bij The Cabin in the Woods zit je hoogstens te raden wat de plottwists zullen zijn.

2x eens. (nou ja, 1x voor zo'n 74.3 procent en een keer voor 100%)

lol @ Scoooobydoo.

oh nee! ben niet wakker. gheheh.

verklaarbaar uit die onwaarschijnlijk generieke titel wel van It Comes at Night wel. (37% eens)

(37% eens)

LOL. Je lijkt wel Pitchfork.

eindelijk hip!

La carne
Voluptueuze dame zonder vaste woon- of verblijfplaats wil verward kunstenaar repareren (Kate Bush' This Woman's Work leek mij een flinke hint in die richting), maar helaas, de man is reddeloos verloren. Beetje vreemde film maar zeker niet vervelend.

Tulpa – Perdizioni mortali
Zakenvrouw met s/m-hobby raakt verstrikt in een ingewikkeld spel waarbij velen het leven laten en evenzoveel red herrings worden gepresenteerd. Er valt op deze neo-giallo uit begin jaren negentig echt wel wat aan te merken maar op welke giallo niet? De kills zijn behoorlijk gnarly en net zo nep als de meeste borsten. Leuk spel met genre-cliché's en de supernatural gekoppeld aan een uitstekend gevoel voor stijl en dito soundtrack.

哀しみのベラドンナ
Beter bekend als de cultanimatie Belladonna of Sadness. Uit 1973 en echt in die trippy/naïeve waterverf stijl getekend. Duurt even voordat hij op gang komt maar wanneer de getormenteerde schoonheid haar ziel verkoopt aan een fallisch duiveltje (zou ik ook doen met zo'n domme boer als echtgenoot) wordt het steeds beter. Japanners kunnen als geen andere de psychedelische gitaarjam hanteren en wanneer het hier losgaat na een lange Gainsbourg/Air-aanloop, gaat het ook echt visueel los met een surrealistisch/geilig spervuur waar je u tegen zegt. Qua verhaal word je een beetje aan je lot overgelaten en moet je zelf wat sprookjes met elkaar verbinden maar als visueel/muzikaal spektakel met feministische twist is het vrij uniek. En er is nog meer van Eiichi Yamamoto!

ghehe ik las Tulipani daar effe o_O

benieuwd naar die Japanse film wel.

En Ferreri zou ik eigenlijk eens een projectje van moeten maken.

Taeter City
Beetje mix van Tetsuo met de gore van die modernere Japanse splatter van meestal jonge meisjes met grote borsten. Murw geslagen wordt je, door de uit elkaar spattende hoofden en andere gorigheid gecombineerd met futuristische, videoclip-achtige effecten. Niet veel soeps maar wel enig respect voor de prestaties op wat mij een shoestring budget lijkt.

Macabre
Een uitstekende gothic horrorfilm, niet zozeer door het plot maar wel voor de sfeer, maar ik was eigenlijk van plan een film met dezelfde titel uit 1980 te gaan kijken.

Il miele del diavolo
Net als in Macabre wordt een dokter verantwoordelijk gehouden voor de dood van een geliefde en de dame neemt wreed wraak. Vrij bizarre erotische film van zombie-meester Fulci, zeker de doordraaiende Jessica, het beruchte saxofoonshot en haar pleasure trail zijn al de moeite waard.

KISS Meets the Phantom of the Park
KISS-vehikel en ik ben geen KISS-fan en ook niet geworden. Toch ook niet zo slecht als ik verwacht had met zeker een paar amusante scenes.

John Dies at the End
Totale onzin die gigantisch kan ontsporen maar hier is het allemaal met genoeg fantasie en humor gedaan om toch een lekker avondje popcornvermaak aan over te houden.

Mario Bava: Maestro of the Macabre
Matige documentaire over een interessante man. De oude foto’s zijn fascinerend: de pretletter verandert in een meer droefgeestige man na ziekte.

The House on Sorority Row
Een opzichtige vergezochte plot device en tegenvallend einde daargelaten een redelijk serieus te nemen slasher door hogere production values en minder idioterie dan we gewend zijn in dit soort films.

Kollektivet
Een commune in de jaren zeventig, dan weet je dat het mis moet gaan. Gaat het ook maar net iets anders (toch potentieel voor een soort Deense Schatjes) dan ik verwachtte. Het probleem begint namelijk al vrij snel als de "hoofdbewoner", een ontzettende zak hooi, een affaire begint met een studente en zijn vrouw toch het ideaal van de commune wil voortzetten. Dat eindigt wrang voor haar. Het overkoepelende verhaal van de commune is eigenlijk niet zo goed, elke bewoner is ook net-niet superirritant zodat echt vuurwerk uitblijft. Maar er is wel een laag van onuitgesproken psychologische problemen en interacties die echt wel goed is gedaan en geacteerd (met name door Trine Dyrholm waar de film sowieso om draait). Maar het is vooral een soufflé die nooit echt wil rijzen, al moest ik wel lachen om het lot van het vroegtijdig geile 9-jarige ettertje.

maar ik was eigenlijk van plan een film met dezelfde titel uit 1980 te gaan kijken.

happened to me bruh.

heb je deze gezien trouwens? las er gister over (nou ja over Cenci, bij E. du Perron) https://www.imdb.com/title/tt0064073/

Nope, niet gezien.

Macabre …
Die van 1980 dus. Idioot plot en nog idiotere ontknoping (niveau Pieces) maar overall ook wel door die gekte een leuke horrorfilm, if you're into that kind of thing.

La setta
Ook behoorlijk bizar allemaal maar wel leuke early nineties horror, maar does outstay its welcome.

ik doe ook weer mee.

Call Me by Your Name
'Have I spoken out of turn?' Smaakvol aan de gang, met wereldcinema over mooie mensen. Ivory (ervaringsdeskundige in velerlei opzichten) produceerde en schreef het scenario, Guadagnino regisseerde. Van laatstgenoemde zijn we wringender gewend, maar hier blijft alles loom. Het wordt nooit een Louis Malle-prent. Voor de liedjes vroeg men fluisteraar Sufjan Stevens, die ook wel eens uit de kast zou mogen komen. Of wil hij het soms nog beter timen, dit leek toch dé kans. In Call Me By Your Name durft een puber de dingen wél bij hun naam te noemen. Zijn omgeving zwijmelt liever bij gebronsde beelden. Het verleden ligt diep in de zee te roesten, totdat de wetenschap het (te laat) opvist. Een Oud-Griekse relatie wordt al sedert die antieke beeldentijd geaccepteerd. Ging deze film over een vrouwelijke tiener aanpappend met een promovendus van pa, dan waren er vast minder Oscar-nominaties uitgedeeld. Nu zien we, mannen onder elkaar poedelend bij een Tarkovsky-badje, een sappige perzik als nieuwe American Pie, en om de arthousekijkers tevreden te stellen nog wat referenties aan Heraclitus en Heidegger. Maar die beseften, 'words are few devices'. The Psychedelic Furs stelen de show, en laten Sufjan in zijn kamertje achter. Een mouwloos mannenshirt maakt het statement. Speeches van pa overbodig. 'Andiamo Americano.'

The Rider
'Hardest I've ever been slammed before.' Breaking the horse, breaking the man. The Rider loopt net als The Wrestler op zijn laatste benen. Pillen houden hem na een crash overeind. Eén verschil. The Rider is nog een jonge kerel. Hij zou nog een ander spoor kunnen nemen. Maar kan hij dat wel? Zijn achterhoofd met een lange rij hechtingen als een riem van geweerpatronen, lijkt symbolisch. Koppig en keihard. Paarden, zo luidt mijn theorie, zijn eigenlijk niet geschikt voor menselijk contact. (In tegenstelling tot, zeg, katten en honden). Heck, een deel van de rodeo appeal is erop gebaseerd dat het nerveuze paard de mens helemaal niet in zijn zadel wil houden. Daarom zijn het wel de ideale beesten voor een lone wolf-hoofdpersoon die zich eigenlijk geen andere vrienden wenst dan die rodeo-lui. Van de krukkige dialogen moet de film het niet hebben, goed wordt het wanneer we de jongen volgen tijdens momenten van eenzame pijn. Soms mentaal – lullige American Jobs in de supermarkt – vaker fysiek. Zijn hand-icap benam me elke keer de adem. Die wond is helemaal kapot metaforisch. Het lichaam houdt zich vast aan wat de geest zal moeten loslaten. Rank Riders Anthem wordt ruisambient. Een basale strijd, vertolkt door eenvoudige zielen, want de aftiteling leert, iedereen speelde zichzelf. 'I couldn't imagine doing anything else.'

攻殻機動隊 STAND ALONE COMPLEX Solid State Society
Ghost in the Shell kreeg begin jaren 2000 een vervolg als televisieserie die in tegenstelling tot wat je verwacht van ongekende kwaliteit was. De film (en manga) werden hierdoor een eerste aanzet tot misschien wel het ultieme cyberpunkverhaal. De twee series werden tot een bevredigend einde gebracht waarna volgens de traditie toch nog een film moest worden gemaakt. Die is overigens niet slecht. De futuristische esthetiek is weer piekfijn uitgedacht, dit komt grotendeels over als een geloofwaardige toekomst. Japanse SF en anime is ook al een aantal decennia een voorloper wat betreft het thema vergrijzing en technologie dat hier een rol speelt. Maar uiteindelijk boeit het verhaal minder dan het grootse in- en uitzoomen van de serie en is er geen tijd voor vragen over media, bewustzijn, seksualiteit. Wel wat fan-service hier en daar, maar dat wil je niet herkennen.

ももへの手紙
Je hebt tegenwoordig het Camera Japan festival en ik ga van te voren ten onder aan keuzestress. Zondag toch nog snel naar deze anime gegaan (uit 2011 alweer?!) die zowaar op de kijklijst stond. Als ik het goed begrijp het werk van wat ex-Ghibli figuren en gemaakt voor de productiemaatschappij van Ghost in the Shell (toevalll, ik zweer het). Dus de animatie is piekfijn in orde. Beginscène van een veerboot die moeder en dochter naar een eiland brengt voor een nieuwe leven zet de sfeer geweldig neer. Het verhaal is prima, maar ik heb het eerder gezien: omgaan met verlies, familie en een vleugje bovennatuurlijke krachten. Het wordt nog even spannend door een storm waarvoor een typische Miyazaki-oplossing wordt gevonden. Ik noem de man nu toch, hij had denk ik voor meer balans in het verhaal gezorgd en de confuciaanse sentimentaliteit flink teruggebracht. Desalniettemin, een mooie film.

een veerboot

ahh ook een vorm van die Japanse specialiteit, OV, natuurlijk.

zeer cool dat het bestaat, dat Camera Japan festival :-)

The Florida Project
'Freshies at the future!' De locatie is hier het halve werk. En iedereen wist het, gezien de titel. De 'slums' van Florida, in de schaduw van Disneyland, kleuren pimpelpaars of knalroze. Het lijkt van die typische social work opfleurderij. Albanese oplossingen. We geven de boel een vrolijk likje verf en dan... verandert er niets. Polly Pocket meets a white trash heart. De film volgt vooral, en wellicht zelfs iets teveel, de kids van het motel. (Want dat is Fort Paars met al die permanente bewoners officieel nog altijd.) De rauwe straatratjes dartelen langs de gift shops met Disney-troep, slopen panden, en delen ijsjes, voor nog een extra shotje sugar rush. 'What are you breaking? The Wall!' Willem Defoe speelt de 'complexbeheerder', en lijkt geen leven buiten het pand te hebben. Hij is helemaal in tune met de mensen. De lampen gaan aan wanneer hij een siggie aansteekt. Voor het kernverhaal staat een van de kids garant, samen met haar blauwharige (doh) moeder. De twee leven hun American Honey-leven to the Pepsi max leven, met grote waffles – maar lang kan dat niet goed gaan. Steeds vaker moet het meisje apart zitten. Badeenzaamheid. Regisseur Baker heeft de touwtjes van zijn kermis stevig in handen, en brengt de fraaie film naar het enige mogelijke sprookjeseinde. Hartverscheurend. 'I can always tell when adults are about to cry.'

Closeness
'Zijn we niet overal te gast?' Het joodse volk gaat over grenzen heen, zo lang het nog gaat, kan, en mag van de traditie. Closeness speelt meteen een sereen spel. Een dochter lijkt een zoon, een broer gedraagt zich als haar geliefde. Alles wordt diffuus in Kabardino. Ik had 'r nog nooit van gehoord, maar het Russische rijk strekt zich óók grenzeloos ver uit. Op de Caucasus leeft een kleine joodse gemeenschap. Ze zitten (en trouwen) claustrofobisch dicht bij elkaar, en zetten elkaar trouwens ook af, wanneer het zo uitkomt. Een tomboy – smal als een wielrenner – is de klos wanneer haar broer ontvoert wordt, Er moet (los)geld worden ingezameld. De plottwist brengt wat genrefilm-melodrama. Het scenario is op zijn mooist als Malamud-achtig kort verhaal. Gesjouw in achterkamertjes, Snickers om the smikkelen op een snikkel-plek. En natuurlijk de 'goj'. Met haar eerste liefde ontdekt het meisje het Kabardische leven. Snuff movies van Tsjetsjeense toestanden. Een bak ellende op een kruispunt van drie religies, nee, vier, wanneer je het communisme meerekent. Een intersectionele matrix om moedeloos van te worden. De tv sneeuwt ellende en de föhn zoemt white noise. Nineties Rusland, dat is een dystopische sci-fi. Hier gevangen in opvallend warme kleuren. Met galgenhumor en leeuwenmoed. 'Bloos ik nog?'

La morte cammina con i tacchi alti (Death Walks on High Heels)
Zo'n prachtige giallo-titel waar de film helaas can't live up to. Het is een soort Tatort/Derrick-achtige film met op zich wat aardige plottwists, twee fraaie stripscenes en de soundtrack van wijlen Stelvio Cipriani.

Rocktober Blood
Een slasher rond een metal/rockband. Lekker over the top (de zang in de openingsscene zet de toon). Lekker smakeloos en daardoor eens stuk leuker dan die Kissfilm.

Twilight Of The Ice Nymphs
M'n eerste Guy Maddin maar ik geloof niet heel representatief. Ik kon hier niet veel mee ondanks de mooie plaatjes, die me het gevoel geven dat herbekijken geen kwaad kan. Na een paar andere Maddins.

Due occhi diabolici (Two Evil Eyes)
Door deze geweldige primer nieuwsgierig geworden naar deze Romero/Argento-tweeluik naar verhalen van Edgar Allan Poe. Romero's deel is uitstekend, van Argento verwacht je wellicht wat meer (al heeft ie echt wel een paar snoozers op z'n naam). Maar zeker geen straf, met Harvey Keitel en zwarte katten.

Superfly
Spelt disaster natuurlijk maar ik vond het alleszins meevallen. Bedoel, het originelen getuigt ook niet echt van goede smaak, dus als je overmatig geweld en sexy dames noodzakelijkerwijs problematisch vindt is het helemaal geen onaardige moderne genrefilm.

The Deuce
Geloofwaardige seventies sleaze in de tweede serie. Ik heb documentaires over de porno-industrie gezien met minder geloofwaardige karakters. De kwaliteit die ik van de maker van The Wire, Tremé en Show Me A Hero verwacht.

… niet noodzakelijkerwijs problematisch …

Due occhi diabolici: ja,ja...met die paal, toch? ;)

Die ja. :)

echte kenners.

:) Is mij altijd bijgebleven omdat ik hem tijdens een Weekend of Terror (1990?) heb gezien en er achterkwam dat er eigenlijk twee horrorliefhebbers zijn: de intellectuelen en de boeren. Die laatste vervelen zich tijdens een film totdat bloed rijkelijk vloeit en ledematen rondvliegen. Dat weet je omdat ze dan losgaan met hun meegenomen toeter. Die klonk dan ook bij de paalscène.

ha! zit ook een scriptie in. of zo. :D

die primer, MB, wat was dat eerst dan voor de mash-up (ik ben nog niet wakker).

Het is een Key & Peele-sketch waarin Peele (regisseur van Get Out btw) Obama als een eckte eckte brother neerzet.

ahhhh! :-)

(ik had uberhaupt niet door dat het een sketch was, au for me)

The Kings of Summers
Zeer vermakelijk, beetje nerdy, Amerikaans tienerdrama doet heel veel goed. De personages bijvoorbeeld en dan met name de twee main bro's (de derde is wel heel excentriek doch een fijne sidekick), heel goed een bepaald soort zoekende tienerjongen neergezet. Beide figuren hebben het met hun ouder(s) gehad en besluiten om in het bos te gaan wonen. Lukt ze zowaar om een goede hut neer te zetten. Het echte leven vangt aan. Lekker gefilmd en aangevuld met fijne Malick Jr. natuurbeelden. De betere indie op de achtergrond en zowaar The Orb vs Lee 'Scratch' Perry. Zo kabbelt het vrolijk naar het onvermijdelijke conflict wanneer een lieftallig vrouwspersoon op bezoek komt. Daarna verloor ik wel een beetje mijn aandacht maar het is ook niet heel desastreus, wellicht iets teveel volgens de regels van het spel terwijl er vast iets "vrijers" mogelijk was geweest.

The Kings of Summer, enkelvoud trouwens.

ahh dat klinkt as my kindamovie.

The Shape of Water
'Nobody's coming to the theatre, huh?' Zoetjes en retro dartelt Del Toro door een volwassen sprookjesland. Met Desplat als de nieuwe Tiersen lijkt het productieteam vooral de wereld van Caro et Jeunet op te willen roepen. The Shape of Water is een warm bad, of, voor de kritische kijker, een onderwaterbevalling. De sterke Sally Hawkins woont boven het Orpheum, een bioscoop waar niemand komt. Zelf kijkt ze met haar buurman ook vooral tv. Spreken kan ze niet. Net als Ariel de Zeemeermin moet de 'mute' metaforisch gesproken haar stem zien te vinden, en dat kan natuurlijk alleen via de Ander. De wekker gaat, haar solo-eisprong wordt een zij-sprong. Daar verschijnt een mythologische god, en tentakelporno beest. Het gros van zulke gory details lijkt vooral aanwezig om Del Toro (zichzelf) te vermaken. Maar de seks is best gewaagd, voor een Hollywood-productie. Enkel een satyr-erectie ontbreekt, al hadden de fallische waterleidingen het nog zo aangekondigd. Ik dacht, mevrouw zal spreken wanneer ze ontmaagd wordt. Helaas. Andere, standaard-actie volgt, met een snoepjesmalende Shannon. Men proeft van elk hip moraaltje. Gender, race, homoseksualiteit en... dat gaat groot worden: Geriatrie. Zo diep als de makers hier denken te zitten, gaat het niet. Fijn formulevermaak, dat wel. Phonesex home? 'You were speaking Russian, Bob.'

Sweet Country
'What is man that thou art mindful of him?' In reine komen met het modderige verleden, het zal ook Australië wel nooit lukken. Hooguit wordt het koloniale verleden vergeten – opgezogen als een boiled lollie, net zoals weinigen in Nederland nog aan Nederlands-Indië denken. Sweet Country brengt het typische koloniale verhaal, met toch altijd weer die classic Conrad vibes. Lonely whites in a vastly 'wildness'. Handenvol malickiaanse flashback-cuts profeteren premonities. Echo's wensen en schaduwen. Die flitsen werken goed, als een filmische Faulkner. (Het stukje splitscreen doet ook aan de As I Lay Dying-adaptatie van Franco denken). De whitefellas rommelen, de aboriginals ondergaan. Net toen ik ging denken: is er eigenlijk wel eens een film geweest over hun 'Verzetsmoment', lijkt dit 'm te worden. De opstand van jong en oud tegen de achteloos racistische bazen. Vieze Fur wordt weggeblazen! Jammer genoeg switcht de film meteen, en focust op de 'I am the Law'-reactionairen. Het scenario verandert in een wat droge outback western. The Searchers op pad in tribal land. De landschappen zijn van de hand van Rothko, met depri waanzin achter ieder eindeloze horizon. Het probleem blijft dat het zo meer over jagers dan opgejaagden gaat. Er is geen jacht zonder jager, maar er is best een film, lijkt me zo. 'Why did he chain him up?'

Twin Peaks seizoen 2
Muzikaler, grappiger, uitgebreider, maffer, surrealistischer, spannender, maar... ook minder. Zoals wel te verwachten viel. 22 afleveringen, toe maar. Het einde is wel tripmeisterschap, maar al dat gedoe met Andy, Dick en Lucy, en Pippi Langkous met een ooglapje. Treurig bijna. Maar dan is er nog altijd Leland incorporated. (Zo eng.) En major Briggs. De held van serie 2. Zijn dialoog met Bobby vormt eigenlijk al vroeg het hoogtepunt. Wat een man!

November
Veel minder sprookjesachtig dan verwacht, deze fraai geschoten film uit Estland. Eigenlijk hardcore viezig heidendom. Er is wel een kerk waar men braaf komt opdraven maar de hostie spuugt men buiten weer uit voor tweedehands gebruik. Afijn, stemmige zwart-wit fotografie suggereert in het prachtige begin Tarkovski vibes al valt dat uiteindelijk allemaal wel mee, daarvoor blijft het verhaal ook braaf in mythologische schema's hangen van de duivel die je altijd bedondert. Mooie soundtrack laveert tussen hypnotische electronica en Sunn 0))) drones. Intrigerende lelijke en mooie koppen plus een paar originele vondsten zoals de primitieve robots, dode familieleden die een hapje komen eten en de poëtische sneeuwman zouden tot een juichstemming moeten leiden, maar uiteindelijk ben ik gematigd enthousiast omdat ik toch ergens iets miste (moeilijk aan te wijzen wat precies, maar ik voelde afstand.)

Eye of the Devil
Fantastisch vormgeven occultisme, in de verte een beetje een gothic versie van Heriditary in verhaal.

I tre volti della paura (Black Sabbath)
Nog meer beeldenpracht van Technicolorbaas Bava. Wurdulak (van Maniac en Phil Anselmo) zal ook wel vernoemd naar deze film. De verhalen een soort volkssprookjes waar je niet van van je stoel zal rollen, maar ze worden geweldig verteld.

Laissez bronzer les cadavres (Let the corpses tan)
Ook een echte visuele stunner. Deze film speelt in broeierige zuiden van Frankrijk en heeft mede door de Leone-achtige close-ups een sterke western vibe. Ondanks alle tips to the hat is het net als L'étrange couleur des larmes de ton corps een behoorlijk origineel geheel geworden. De indrukken blijven hangen waardoor de film na het zien verder groeit en broeit, echt zin om het allemaal nog eens te gaan zien, hopelijk nog eens in een bioscoop.

Necromancy
Meer classic gothic met wat opvallende visual tricks, maar onder de streep wat middelmatig.

Sorry to Bother You
Social commentary verpakt in een zeer fantasierijke comedy. Boodschap is: speel het spelletje mee en de maatschappij heeft gunnings voor je maar je zult nooit echt opgenomen worden, want je moet in hullie fantasiewereld over jou passen. In het geval van de hoofdrolspeler een sterke raciale kwestie maar er zijn wat sublijntjes die het wat breder trekken.

Profumo (Bizarre)
Supersleazy thriller met wat bizarre plottwists zoals de genderswap met de Hans Klok-achtige mooiboy van de hoofdrolspeelster. Maar het gaat vooral ook om de vele keren dat de mooie Florence Guérin uit de kleren kan voor de saxy tiemz.

Murderock - Uccide a passo di danza (Murder-Rock: Dancing Death)
Beatrice Cenci staat op de watchlist maar eerst deze sleazy giallo van Fulci, die ook lijkt aan te haken op de Flash Dance craze, zoals het goede exploitatie betaamt. Veel muziek (van Keith Emerson) en (bijna blote) dans zijn wel een beetje stoorzenders.

Sexy Cat
Een Spaanse giallo die zich afspeelt in de modellenwereld, wat aardige visuals maar verder weinig opzienbarends oplevert.

Technicolorbaas Bava

:D

The Third Murder
''Slachtoffers denken dat ze alles kunnen maken tegenwoordig.' Zou Kore-eda elk onderwerp stemmig kunnen maken? De Japanner gooit het hier over een andere boeg. Zijn film begint met een moord, en eindigt met een rechtszaak, de gebruikelijke elementen van een policier. Agenten krijgen we echter nauwelijks te zien, het verhaal veronderstelt dan ook bar-slecht politiewerk. Een stel keuvelende advocaten neemt de speur-rol over. Hun beroepsgroep wordt lekker filmisch getroffen. Alle Hiddema's strak in het pak, alsof ze zich kleden naar de verwante Paul Newman-prent The Verdict. Het zal voor niemand als een verrassing komen dat Kore-eda alsnog family spirit vindt. Vaders en zonen. De micro-situaties worden ditmaal echter doorkruist (belangrijk woord!) door Dostojevski-logica. Hoeveel begrip moet men opbrengen voor een moordenaar? Wat scheidt hem van de massa? Het zijn weinig originele vragen, die gebukt gaan onder christelijke symboliek en enkele cliché-shots. Kore-eda lijkt plots een Europese filmmaker in een Amerikaanse genrefilm. 'We must object the facts.' Hij vindt zichzelf pas terug wanneer advocaat en 'dader' mano a mano elkaar in de ogen kijken. De Rashomon-verwarring slaat toe. Sloom, maar secuur peilen zij het onpeilbare, de 'Oosterse' oplossing. Galant als die pakken. 'Wat bedoel je precies met misschien.'

Ladybird
'Dad, this is more for mom.' Alle pubers zijn onaardig op hun eigen manier. Greta Gerwig, indiedarling par excellence heeft me nog nooit teleurgesteld, en ze doet dat ook nu niet. Voor haar debuut trekt ze naar het examenjaar 2003 – toevallig ook het mijne. (Zoiets zit dan ook nog mee). De verwaande muffin 'Ladybird' (geen quotes!) worstelt met haar kleinestadsleventje. Ze wil meer meemaken dan geruzie met moeder, nadat ze twee minuten eerder nog samen hebben zitten janken om een cassette-audiobook van John Steinbeck. Ons soort mensen! Op de middelbare nonnenschool wordt geschuifeld op Bone Thugs 'n Harmony – 'Six inches for the holy spirit' ertussen – maar Ladybird staat met haar BFF meters verderop aan de zijlijn. Buitenbeentjes in alle opzichten, dus ook nog geen kans gehad om uit die puberteit te komen. Living in the Ghost World, de tussenstaat, of beter nog, het tussenuur. Het is allemaal niet heel moeilijk, en zelfs wat voorspelbaar, maar zo aangenaam. De snelle cuts passen bij de moodswings. De beste daarvan switcht van twee innig zoenende jongens, naar de twee depri jongens-loze elkanders handen vasthoudende meisjes. Dit is de film die een Sufjan Stevens-song had moeten bevatten. Langzaam leert Ladybird haar normale lesjes. Attention is love. Het huisjekruisje kan worden uitgegomd. 'It's given to me, by me.'

Three Billboards outside Ebbing, Missouri
'Things have moved on in the South.' Er is een versie denkbaar van deze film, die Roger Ebert op 1, 2, en 3 van zijn jaarlijstje zou zetten. Geen idee wat ie nu had gedaan. Billboards opent nog als een Defoe/Hackman-prent. Southern vibes en racial slurs. We komen Lucas Hedges tegen – de homoseksuele klasgenoot van Lady Bird (je hebt altijd acteurs die er ineens zijn gedurende een filmjaar). De jongen worstelt met zijn woedende moeder. Zij heeft reclameborden neergeplempt, nu dochterlief is verkracht en vermoord. Die drie reclameborden, ze vormen een fijne metafoor voor de staat van Amerika. Protest mag, maar dan wel in commerciële vorm. Geef mij je angst, en ik geef je er zendtijd voor terug. Kaepernick-style. Na een half uur begint op te vallen dat niet alleen de borden plat zijn. Alle personages toeteren als bordkarton met een simpele boodschap! De domme cops, onder leiding van Woody Harrelson, de krankzinnige ex van het hoofdpersonage. Diens Metoo-scharrel. Met hun entree valt het kwartje. We krijgen een persiflage. Een grap vermomt als slachtoffermarathon. En moeder de vrouw... Dat is Frances McDormand zelf. Buitensporig geweld, moralisme en zieke humor gaan hand in hand. Goed in de ebertiaanse betekenis van Het Woord, neen. Een postmodern cop-out, jazeker. Citation needed? 'That doesn't really narrow it down.'

Lean on Pete
'This is Tumbling Through.' Paardennamen vormen een klasse apart. Wie zou ze eigenlijk mogen verzinnen? Hier moet het schrijver Willy Vlautin zijn geweest, die de beestjes lekker metaforisch heeft opgetuigd. Een onbestemde puber-jongen struikelt door een kloteleven. Hij leeft in een 'mannenhuishouden'. Pa is er nooit, of bezig met vriendinnetjes. De jongen zwoegt, weten we vanaf het fraaie ambient city-intro. Net buiten de stad vindt hij een paardenrenbaan, verzamelplek van steunbeugels. De paarden moeten hun rondjes draven aan de draaimolen des levens, en de jongen leert meelopen. Steve Buscemi helpt een handje. De paardentrainer pest zijn jockey, Chloe Sevigny, zoals hij ook zijn paarden 'prikkelt'. De stoer bevlechte Sevigy zorgt voor The Rider-wijsheden. 'There's only so many times you can fall right?' Het drietal oogt al snel als een surrogaat-gezin. Een klein verhaal over binding, en loslaten schemert. De paardenwereld is hard. Hechtingen zijn voor als je gevallen bent. Net toen ik dacht, fijn, een enkelvoudig trauma volstaat, komt er toch nog een tweede bij. Nieuwetijdskind Plummer gaat op avontuur. Ik kon mee, want zoiets hoort bij een paardenfilm. Mooi in zin en gedachten. 'If they ever thought of me, I'd rather them think of me as being okay.' De paardennamen kloppen niet langer. 'Excessive jubilation.'

ik heb zelf die serie met Martin Koolhoven in de rol van Mark Cousins die op vrijdagavond op tv komt nog niet gezien.. Maar vanavond bespreekt hij de NL cultklassieker De Johnsons. (die schijnt in het najaar ook te worden her-uitgebracht in de bios)

voor de liefhebbers, zeg maar. ;-)

Ja, ik kijk natuurlijk. Koolhovens politiek of eigen kwaliteit als filmmaker daargelaten is het leuk om hem over genrecinema te horen praten. Het is wel erg uit de losse pols (zo begon ie in de eerste met "Westerns is zoveel meer dan Sergio Leone" om vervolgens vrijwel uitsluitend over Leone te praten) maar het is zeker de moeite. En vanavond is wel echt mijn onderwerp (eurohorror).

ahh mooi :-)

Ik mag die gast op een of andere manier niet.

Het zal de gelijkenis met James Murphy zijn denk ik ;)

Interessante hypothese. :)

Nou ja, ik heb wat uitspraken van 'm op twitter gezien en Brimstone gezien … dus ik weet wel waar ik mijn bedenkingen op baseer … ;)

Maar toch leuk Daughters of Darkness en Lo squartatore di New York te behandeld te zien, al is het zo'n chaos dat je er niet veel wijzer van wordt.

Niet deze James Murphy, neem ik aan:

https://1.bp.blogspot.com/-MGgdyn3A4NM/ThtYIIKVuBI/AAAAAAAAAaw/uikckgVXJcc/s320/j-obit10.jpg

Nee die niet. :)

Twitter ja. Maar wat me ergens irriteert is dat hij wat cool (of klaar voor herontdekking) in het begin van de jaren '90 was nu gaat lopen verkopen aan de massa. Wat op zich prima is, maar daar ga ik natuurlijk niet naar kijken.

Martijn Koolhoven is de James Murphy van de filmkritiek! (Peter Lorre is de Pete Doherty van de popmuziek)