Filmforum

The Walker
'I didn't know which way to turn.' Hoe meer vreemde geldschieters, hoe groter de kans op een bizar werkje. Paul Schrader doolt al jaren door filmniemandsland, als een Light Sleeper zouden we flauw kunnen grappen. Dus dan dit maar, moet hij hebben gedacht. Met geld uit India en the Isle of Man pende hij een politiek moordmysterie. Recht uit de slur- and slangenkuil waar ook Tennessee Williams woont. Is whispering Washington de meest zuidelijke stad van het noorden van Amerika? Of neigt dat naar imagologisch racisme... In elk geval zal niemand ontkennen dat de handjeklap er welig tiert. 'Walker' Woody Harrelson schmiert er aardig op los als homoseksueel oliemannetje. Met snor, uiteraard. Hij is beter dan Matt Damon in vergelijkbare exercities. 'I need a dirt fix.' De thema-song van de king of style, Bryan Ferry, helpt hem een glibberig handje. Voor de looks lijkt Schrader naar het The Letter van Wyler te hebben gekeken. Schaduwen van luxaflex vallen veelvuldig in. Jammer genoeg is de editing matig, en het cruciale scenario van Soderbergh-niveau. (Vandaar die Matt Damon-associatie.) Iets teveel hardop gestelde (mis)leading questions. Maar wie weet vormt dit stiekem best een realistische blik van Amerikaanse politiek. Trump is daar naast het logische gevolg, simpelweg ook een degeneratie van. 'I'm not naive, I am superficial'

Harvest 3000 Years
'Denk na! Is er een plaats op aarde waar er geen vliegen en geen Europeanen zijn?' Voodookreunedelica uit Ethiopië, waar onwillige koeien met psychedelische geluidjes en stokslagen aan het werk worden gezet. Jaar in jaar uit zwoegen, niet voor jezelf, maar voor de bovenbaas. Dat geldt voor beest en mens. Regisseur Haile Gerima groeide op in een Afrikaans dorp, maar vertrok al snel naar Amerika (waar hij filmprofessor aan Harvard werd). Hij heeft dus een verdubbeld 'ander' perspectief, wat de vervreemdende, internationale arthouse-taal van de film verklaart. Veel lange afstands-shots en hermetica. Ironisch is dat soms wel, want de film is op zijn best wanneer Gerima dichterbij durft te komen. Vooral dankzij de vele ritmische liedjes, uitgevoerd op unieke instrumenten. 'Greetings all you farmers, wherever you may be tolling'. Ornette Coleman zou een moord doen voor de fluit waarop een jongen speelt, terwijl zijn maatjes een steentjesspel bikkelen. Ik mag de soundtrack graag horen, misschien wel liever dan de film zien... Pas na een vele landerige uren wachten,komen de goede teksten. Politiek scherp, zoals we in de hardcore seventies mogen verwachten.' De histoire se repete-symboliek beats like a drum. 'Als je je kinderen en je vrouw niet had verloren, en ze je land niet hadden afgepakt, wat zou er dan van je geworden zijn?'

oh en..

Twin Peaks, seizoen 1
'Weird.' 'Yeah'. Ze zeiden altijd dat het goed was. En het was goed. Zo. En grappig! Absurd, ja.

隠し剣 鬼の爪
Een anonieme dichter uit de Kamakura-periode schreef al "Wie bevangen is door de hitte, kijkt een samoeraifilm." Hij had gewoon gelijk! The Hidden Blade is de tweede revisionistische samoeraifilm van veteraan Yôji Yamada en is net zo goed als Twilight Samurai. Beetje zelfde aanpak een samoerai van lage rang zit vast in zijn rol nadat zijn vader zelfmoord pleegde en hij niet met zijn ware liefde van eenvoudige komaf kan trouwen. Het is de favoriete periode voor dit soort verhalen: het einde van de Edo-periode wanneer de Westerse invloed langzaam intreden begint te doen, hier met artillerie. De uitleg vinden de samoerai maar lastig: "kan het niet zonder die Engelse en Nederlandse termen?" Na een geduldige opbouw dan opeens halverwege de missie: een ontsnapte kameraad moet uit de weg worden geruimd en dat soort opdrachten mag je niet weigeren (hier wordt ook even duidelijk gemaakt hoe cynisch eergevoel kan worden misbruikt). Het leidt naar een even ingetogen als intense dubbele climax waarbij de titel eindelijk wordt verklaard. Heel mooi gefilmd en alles ademt een compleet eigen sfeer uit. En er is nog een derde!

Public Enemies
Weet niet wat het is met Michael Mann, maar hij lijkt vaak zijn films wat ongelukkig te kiezen. Dillinger is zo'n Amerikaans icoon, type Elvis, Babe Ruth, daar is toch geen eer meer aan te behalen? Maar ik heb toch wel weer met plezier gekeken, Mann blijft een groot stilist. De manifeste film, het historische verhaal met de jacht en Amerikaanse voorliefde voor piefpafpoef is niet zo interessant, maar Mann maakt ook een latente film die veel meer zegt over het begint van de 21ste eeuw dankzij kleine zijpaden naar de geboorte van de controlestaat die samenvalt met een nieuw soort beroemdheid van beeld en imago (Dillinger maakt nog net niet een selfie terwijl hij op de grond sterft). Acceptabel vakwerk maar ik zou zo graag zien dat Mann gewoon een keer all-out Malick gaat.

die samenvalt met een nieuw soort beroemdheid van beeld en imago (Dillinger maakt nog net niet een selfie terwijl hij op de grond sterft

ja dit ja.

remind me in december nog maar eens aan die WTF revisionistische samoerafilms. :D

Directed by John Ford
'What is it that distinguishes the movies of John Ford?' Niets is zwart-wit, maar Ford roept opmerkelijk tegengestelde reacties op. Sommigen vinden hem een geniaal verteller en vernieuwer (Welles en Cousins), anderen kunnen weinig met zijn sentiment en lawaai (Thompson en Maas). Aan fanboy Bogdanovich de kans om de naysayers te overtuigen. Het helpt dan niet als je met Clint Eastwood begint! Ik keek een update van een seventies-docu. Bogdanovich voegde in 2006 meer interviews met bewonderaars toe. Dan krijg je de bekende ode aan een dode maestro, in plaats van een stekelig filmessay. Ford vormt natuurlijk een typisch Amerikaans fenomeen. Een larger than life figure, met een larger than life oeuvre. De cultuurwetenschappersdroom van honderden werken om in te grasduinen. Een mooie som, maar de docu overtuigt me niet van de waarde van de voorspelbare delen. Ik zal Scorsese's geheimtip Two Rode Together niettemin eens kijken. Mijn tips blijven My Darling Clementine (met Fonda, een man waar een halfblinde nog een goede film mee kan maken) en They Were Expendable (Ford-sentiment op zijn meest tolereerbaar, onder een tropische hemel en de hoogspanning van een wereldoorlog). Geleerd: de verdelende heerser Ford zou een goed managementboek kunnen schrijven. Fordisme in de cinema. 'It isn't a relaxed set.'

The Goddess
'From then on the boss considered her his property.' Zwijgende Chinese klassieker uit 1934, wellicht voltrok de opkomst van de talkies zich daar wat langzamer. De beeldtaal van de stomme film hadden 'ze' echter prima in de vingers. Zelfs zo goed dat het wel een universele stijl lijkt. (Een illusie, deze film was 'gewoon' behoorlijk Amerikaans.) Superster Ruan Ling-yu speelt moeder de hoer, waardoor ze op Jean Dielman vooruitloopt. Door een positief portret van een prostituee te bieden, toonden de makers zich progressief. Een miserabel leven wordt doordenkt met het sociale mededogen van een Victor Hugo. Er valt wel een theorie op poten te zetten hoe de 'stomme film', de laatste 19e eeuwse kunstvorm is, met een voorkeur voor de lijdende vrouw en melodrama in lagere onderwerpen. Perfect geschikt voor een verbeelding in stilte, misschien omdat ware ellende meer uit handelingen dan uit woorden bestaat. Maar het is niet alleen droevenis dat de klok slaat. De tijd wiegt en sust, en het zoontje wordt groter. Hij biedt mama klein geluk. De blijdschap wanneer ze hem van school ophaalt! Hartverscheurende taferelen voor de Ozu-fans. Het scenario besluit grootser, met een behind bars-shot. Zo'n compositie die gemaakt is voor cinema. Een kruisiging van verticale en horizontale lijnen, gevangen in spijlen en kaders. 'Mommy's not going out tonight.'

remind me in december nog maar eens aan die WTF revisionistische samoerafilms. :D

Zeker. :) Het was wel even goed om weer een Amerikaan te doen, maar pff, wel opeens heel druk en snel en plotplotplot. Misschien een toevallig contrast maar hoe geweld wordt gebruikt in Amerikaanse films zonder dat het enig psychisch effect heeft is gewoon psychopathisch. Ook wel mooi in die zijpaden van Public Enemies is hoe de maffia ook opeens technologisch wordt en genoeg heeft van ouderwetse misdaad. Altijd fijn, films op dat soort omslagpunten.

Mmm, er is ook nog een Dillinger van Milnus met Warren Oates uit 1973. Nou ja, dat is voor over een paar jaar.

moet aan deze denken

https://a.ltrbxd.com/resized/film-poster/9/4/1/1/9411-dillinger-is-dead-0-230-0-345-crop.jpg?k=479fcb7c77

met the reddest gun ever.

Wow! Die film kan nooit zo goed zijn als de trailer! (Pallenberg meteen weer uit de kleren, pierot, 0 actie, popart kunstwerkje)

https://www.youtube.com/watch?v=0UQeDWwzDFE

meesterwerkje, deze trailer

word!

Ja, mooi, film op de lijst.

Windig Refns free streaming service www.bynwr.com is vanaf heden geopend.

zijn cat bedacht de naam op het toetsenbord? :-)

Je haalt het ook niet echt uit het logo. :)

Leptirica
Serbo-Kroatische vampierfolklore, ijzersterk. Ook het gebruik van de zgn. „ganga” vocalen (een van de meest dissonante muzieksoorten die ik ken) is erg cool.

The Endless
Als je The Resolution gezien hebt gelijk door naar deze. Redelijk puzzling maar bol van goede ideeën, zo eentje die gelijk nog een kijkbeurt verlangt.

Baby Face
White Zombie
Ik had nog nooit gehoord van de zogenaamde Pre-Code films, maar die zijn dus leuk. Genrefilms van de jaren dertig die zich niet hielden aan de regeltjes. Sterke vrouwen, Afro-amerikanen als echte mensen (zelfs al is ze de bediende in Baby Face), gangsters … outsiders. Baby Face is de bekendste, met de legendarische Barbara Stanwyck die zich, ill-adviced door Friedrich Nietzsche, naar de top wiept maar dan een harde les leert. White Zombie is meer gothic uiteraard en de zombies zijn al wel een kritiek op de industrialisatie.

I lunghi capelli della morte
Uitstekende gothic horror en stukken minder saai dan de gemiddelde Hammerfilm. Met de legendarische Barbara Steele.

Le foto proibite di una signora per bene
Run of the mill giallo.

Svezia, inferno e paradiso
Een zogenaamde „mondo” (soort seventies version van Breitbart en DDS) over losb … eh, liberaal Zweden. Doet erg denken aan die man die met beslagen bril in Waldolala luidruchtig „bah!” zat te roepen bij de blote dans.

Groovy soundtrack van Piero Umiliani tho en dit liedje kennen we allemaal:
https://www.youtube.com/watch?v=yXo1ufdQ4sg

mmmm! (sneeuw bedoel ik :D)

oh ja ga allemaal dat huisje maar in.

Umut
'You kill my horse and talk about paint.' Officieel: Hoop, maar in vrij vertaling: knik u moed toe. Het ontbreekt de Turkse mannen niet aan zelf-overtuigingskracht. Uit alle macht schrapen ze hun laatste restjes levenslust bij elkaar. Het intro van de film suggereert nog zwart-wit Antonioni vibes. De straten van een Turks stadje worden onder water gezet door een brandweerwagen. Langzaam verschuift de horizon, wist de weg uit als een schoolbord. Maar de schulden van de sloebers blijven staan, en Antonioni verdwijnt voor een neorealistische parel. Karretjesdieven. De overheid wil de vooruitgang afdwingen en de OV verbieden. Sjofele ellende botst zo op toerisme-gehengel. 'The Man' heeft alvast maar de uiterlijke kenmerken en reclameborden van een wereldstad neergezet. De slachtoffers hebben intussen te stellen met hun gezin, waarbij vooral de bittere opstand van de moeder erin hakt. Haar coachman, hoopt eerst op een loterijbriefje, dan op een nieuwe baan, om ten slotte bij de grote dromenvanger te eindigen. God, dit keer gepersonifieerd door een 'hodja'. Op de meesterlijke soundtrack blazen strenge tonen van een klarinet de hoop de stad uit. De mannen gaan op schatjacht. Het wordt Stalker-ig. Elke rationaliteit voorbij, enkel nog mystiek gedetermineerd. Het leven begint te schemeren en dersiwisjtisch te draaien. 'The treasure is running away'.

Follow the Boys
'The only thing we haven't tried is pictures.' Patriottentijd in warfarin' Amerika, dus grepen ze naar hún genre. Follow The Boys is een 'musical en abyme' tot de vierde macht. Minstens. Eerst lijkt hier slechts het traditionele show in show-plot op poten te worden gezet. Een stel vaudeville-artiesten bevindt zich in een penibele situatie. 'Canned talk kills vaude biz.' Gelukkig kunnen ze met hun verouderde acts nog naar Hollywood. Merk op dat het filmmedium dus een nostalgie-doorgeefluik wordt, voor een stijlvorm die het zelf om zeep heeft geholpen! Binnen een kwartier verandert Follow the Boys echter, verdubbelt weer. De propaganda-toeter schalt. Ster na ster draaft op voor de wartime show. Entertainment voor de WWII-massa. Met het originele verhaal heeft dat dus allemaal weinig meer van doen, maar Orson Welles (!) doet leuk met een sigaar, WC Fields met een keu, Rubinstein met een piano, en Marlene met Orson. Voer voor cultuurwetenschappers. Er zit een scriptie in de haarstijl van de Andrews Sisters, en wellicht ook in de metoo-humor. De achteloze objectificaties van de vrouw worden bijna lief. Elke soldaat verdient gewoon een sterretje in zijn armen. De propagandamachine zet iedereen op zijn plek. Want zelfs in het Hollywood Victory Committee lopen de zaken gesmeerd, gesegregeerd. 'That's what it says in the script.'

天国と地獄
Kidnapdrama van Kurosawa-san waarin hij duidelijk (vond ik) Hitchcockiaanse invloeden inzet en dat gaat hem goed af. Hij neemt ook lekker de tijd voor wat in principe een eenvoudig verhaal is met een aantal kleine twists (maar niet de moderne twist die ik stiekem verwachtte.) Cinematografie, muziek (lichte electronica al), acteerwerk zoals gewend op topniveau (Tatsuya Nakadai heel fijn als charismatische inspecteur, Mifune prachtig ingetogen), maar vooral het derde deel van de ontknoping is prachtig met een langgerekte drugsdeal op de dansvloer, een steeg vol verslaafden en even intens als trieste eindscène waar nog lang op gemarineerd kan worden. Maar eerlijk is eerlijk het hoogtepunt is een machinist die precies het geluid van een bepaalde trein kan identificeren en doorschiet in zijn enthousiasme. Briljant moment!

Blinkende lygter
Beetje onfris, een stel horken die erop lost meppen, waar we dan ook nog eens sympathie voor op moeten brengen. Ik vond het niet echt saai maar ik las ergens toxic masculinity in action en dat is eigenlijk erg waar. Eigenlijk zijn de dames (twee, maar liefst, waarvan een een beetje een lastpost is) in de film en Vrede die de film als keuzefilm had veel te mild. Ik moet bekennen dat ik er ook een beetje overheen keek, het is namelijk een behoorlijk bekend gegeven in (westerse, mainstream) films. Wat zegt dat dan, over onze cultuur?

The Nest of the Cuckoo Birds
De eerste van by Nicholas Winding Refn (geen jens op het keyboard dus. Beetje horkerig gemaakt, in z'n primitiefheid soms behoorlijk effectief (vooral de moordscenes).

Hot Summer Nights
Twee jongens dealen en leven erop los, krijgen vriendinnetjes die de nodige complicaties met zich meebrengen. Nu heb ik net weer eens wiet geprobeerd na 25 jaar om toch nog eens te kijk what the fuss is about maar dat vond ik toch weinig enerverend … de film ook niet, teveel een poging tot een retecoole film maken (btw Temples of Boom toevallig ook weer eens gedraaid, doe ik ook niet dagelijks, maar die viel dan wel weer wel erg goed, nuchter zelfs).

Dave Made A Maze
Dit was dan weer wel een leuk uitgewerkt idee. Kon hier en daar wat beter maar genoeg mooie decors en leuke ideeën om te boeien.

ik natuurlijk meteen googlen > https://www.complex.com/pop-culture/best-stoner-movies-of-all-time/

maar een bar en boze lijst helaas.

was hautain verbaasd dat ik die Vrede keuzefilm niet kende (en ik ga 'm gezien MB's stukje ook maar niet kijken)

Kurosawa! High and Low zou ik best eens mogen herkijken. Hah, mooie bruggetje ook. HIGH and.. low. nou ja.

Ik kon met de zoekfunctie niet achterhalen of je High and Low (naar het schijnt eigenlijk Hemel en Aarde, veel mooier!!!)

Nog bijna vergeten, die weerspiegeling in de zonnebril steeds, zo goed en naargeestig op een of andere manier.

http://i67.tinypic.com/1z66su1.gif

...had gezien, dus. :)

Mijn Kurosawa game is slecht, ik moet daar eens wat aan doen.

Jeez, Hemel en Hel natuurlijk.

God's vagina. [om dé stoner joke uit Pineapple express te re-hashen]

The Message
'The real God is unseen.' Beelden zijn lastig voor de islam, maar zoals JC profeteerde, elk nadeel heb zijn voordeel. Een beperking werkt vaak wonderwel in de kunst, en inderdaad, het niet-tonen van Mohammed blijkt in dit historisch epos een meesterzet. Soms spooky, soms spiritueel (precies zoals het verbod bedoeld is) en hoe dan ook deautomatiserend. In een paar POV-scenes wordt de toegesproken profeet net een game character, en de kijker... Mohammed! Het beeld (sorry) dat de film van de vernieuwer schetst is hilarisch seventies. Er heerst een tolerante hair-y vibe. Regisseur Akkad keek goed naar Lawrence of Arabia, en leende wat hij nodig had, Maurice Jarre en Anthony Quinn. Laatstgenoemde speelt vol vuur zijn beste rol ooit, als 'Aragorn' Hamza. De film is het meest interessant als geschiedenisles over de entree van een nieuwe religie. De Ka'aba bestond bijvoorbeeld al in pre-islamitische tijden. Adapteren die heidense shizzle. En het mooiste verhaal? Mohammed en het spinnenweb. Ik denk dat de islam altijd beter is geweest voor dieren dan andere religies. Later slaat de saaiere oorlogsdrum. Jezus en co werden vooral vervolgd, Mohammed en zijn paramilitaire organisatie pakten de touwtjes in handen. De diversiteit van het polytheïsme verdwijnt subiet. Eén visie, geen complex aan beelden. 'Men see the world too well from a mountain'.

ヘルタースケルター
The Portrait of Dorian Gray in Shibuya. Excessieve schoonheid corrumpeert en verwelkt daarna de ziel, een bekend gegeven dat de moderne Japanse behandeling krijgt: knallende kleuren, neon en intensiteiten > plot. Gelukkig maar. Bij vlagen trippy verhaal over de perfecte ster die natuurlijk totaal verbouwd is. Met flink wat experimentele methoden die zich beginnen te wreken. En dan is er halverwege een schattige doch nihilistische concurrente: "Ze zullen ons vergeten. Wij zijn machines voor de verwerking van verlangens". Oh yeah. Fijne film die ik een beetje lastig op waarde kan schatten vanwege de overdaad een uitmuntende Japanse films die ik er doorheen jaag, maar wel met een prettige, goed getimede erotiek. Seks in films is de laatste jaren supersaai maar hier zowaar opwindend en dat zonder al te expliciet te worden.

愛のむきだし
Nou ja meteen maar doorgepakt met een waar weird Japan epos. De 4 uur durende Sion Sono-marathon Love Exposure. De spreekwoordelijke achtbaan waar je inderdaad langs allerlei emoties en genres schiet. Met o.a. reli-kritiek (met een flinke dosis katholicisme en een soort Scientology), paranoia, een vreemd liefdesverhaal, kungfu, kluchterige grappen en grollen en een flinke dosis Japanse perversiteit (waaronder een centrale rol voor de kunst van het onder rokjes fotograferen.) Kortom, een Sono thuiswedstrijd. Vaak prachtig gefilmd en ook vaak heel grappig maarrrrr...toch niet helemaal geslaagd. Die 4 uur deprogrammeert je op een bepaalde manier, zodat alle hysterie en rariteiten normaal worden. Even lijkt de film echt underground te gaan en een nieuwe wereld te ontsluiten maar uiteindelijk miste ik iets, is de afhandeling misschien gewoon wel conventioneel?

je hoort de Japanners het zeggen UPSKI(RR)TU

Limite
'Definitivamente perdido.' Zes bloederige letters verraden als enige (eenzame) element de negentienjarige leeftijd van regisseur Peixote. Begin jaren dertig maakte hij deze onwaarschijnlijk hermetische film. Stil en broeierig als een koppig zwijgende volwassene. Overduidelijk geïnspireerd door de Droomstaat-van Dali en de low angle shots van Eisenstein, dirigeert Peixote een symfonie des levens. Het plot? Iets met Mulher 1 en Mulher 2 die samen met Homem 1 op een bootje richting oneindigheid varen. Het lijkt wel het oeuvre van Nijhoff gecomprimeerd in een paar shots. De zee brengt het verleden, moeder de vrouw achter een naaimachine. Het riet ziet. Nou ja, puzzelen dus, maar er komen wel wat schaars-e hints. Een kras op het bootje. Een mes op het water? Als onbedoelde complicatie is het celluloid opgegeten door de vlammen van de tijd. Dit zo'n een restauratie die nauwelijks kón restaureren. Van gruis valt verdraaid lastig iets te maken, maar het voegt uiteraard wel weer wat toe aan het mysterie. Het Basinski-effect. Ontzettend cool en radicaal, maar, madre de deus, wel supersloom. Pas na ruim een uur verschijnt er een eerste tussentitel! Het is meteen de enige keer. Enkel de klassieke megamix van Debussy en co, neuriet. Misschien wel logisch dus, dat het eindigt met een minutenlange maalstroom. Van water.

Primary
'Everybody that meets him, seems to like him.' De legende van JFK heeft inmiddels wat flets gekregen. Gedeeltelijk buiten zijn schuld om (...), maar wat komt er nu eigenlijk nog ter sprake van zijn daden, behalve die knotsgekke Cubacrisis? Ik denk aan James Baldwin, die overtuigend uiteenzette wat iedereen al aanvoelde. Kennedy deed qua civil rights precies waar de zeitgeist hem toe dwong. Meer niet. De bejubeling door Van Gaal in Zomergasten vormde zo een opmerkelijke throwback naar de Kennedy die mensen van zijn generatie kenden. Het idool. The larger than life redder der mensheid. Het is die Kennedy die in deze oer-docu tevoorschijn komt. Grote namen Maysles en Pennebaker zaten als vroege vliegen op de muur van de campagnebus. Toerend door Wisconsin voor een 'cruciale' Primary. Kennedy kweekt RSI door rijen handen te schudden. Veelal blanke hoofddoekjes, want dit waren andere tijden. Tegenkandidaat Humphrey komt uit een nog verder verleden. Met zijn Ry Cooderiaanse campagne-song en schurkenkop kan hij zo in een Coen-bros film. 'Make it tough, they like to see me squirm.' En de kijker beseft: de docu is er te laat bij. Kennedy was al een superster, het point of no return is al gepasseerd. Maar wanneer? En hoe? Misschien was het slechts de opkomst van de tv. De gladjakker wordt een docu lang door vrouwen op zijn uiterlijk beoordeeld. Girl power! 'A moment of slight commercialism.'

You Were Never Really Here
Ik vond het soms moeilijk te verstaan, dat gemompel vanachter die baard de hele tijd. Phoenix lijkt zo'n acteur die veel mensen heel erg voelen, maar ik niet zo. Mooie cinematografie hoor, maar dat heen en weer schieten door zijn trauma's while on the job kon ik maar moeilijk inkomen.

Hannah Ahrendt
Biopics en ik, dat is ook geen goed huwelijk. Ahrendt lijkt me een heel interessante vrouw maar dat naspelen van echte mensen heeft in mijn ogen iets geforceerds of zo. Ben ook niet zo geïnteresseerd in haar privé-leven al wordt dat ook niet overdreven uitgemolken. Sloot mooi goed aan op het interview met de (op moment van interview) 103-jarige voormalig assistente van Goebbels dat ik eerder die dag zag, qua "banaliteit van het kwaad".

Camarón: Flamenco y revolución
Dat werd ook wel eens tijd, een mooie biografie van deze flamenco-legende. Lekker gefilmd in de snelle 21ste eeuws stijl die me deed denken aan die Stones docu over Exile on Main St. Dus vintage beeldmateriaal doorsneden met stemmige landschappen, animaties en slimme edits. Zo houd je tempo in toch het geijkte verhaal van opkomst en val, die iets minder tragisch is dan ik dacht (had in mijn hoofd dat hij aan een OD was overleden.) Mooi kijkje in de Spaanse zigeunercultuur, sappig verteld met zwaar accent en doorrookte stem. In een Oliver Stoneachtige sequentie komt de vervolging even langs die eindigt in vlammen waar Camarón in verschijnt en begint te zingen: wow! Of olé! Sowieso prachtige stem: pijn in al zijn dimensies en verschijningsvormen. Wel teveel gerookt hè, dat wordt zijn ondergang. Maar zoals al vroeg bijna achteloos wordt opgemerkt: flamenco is roes, komt pas goed op gang midden in de nacht na tig flessen en pakjes Winston. Ook opvallend, zachtaardige mannen, Camarón en Tomatita verlegen, Paco de Lucía wat hooghartig edel maar met bijna vrouwelijke spreekstem. Gewoon op Netflíjo.

Netflíjo.

ghehe :-)

Phoenix

https://www.newsuitmovie.com/images/gladiator.jpg

helemaal eens met dat 'naspelen van echte mensen verhaal' (althans van beroemde echte mensen, maar dat is implied). Het helpt wel als er heel veel tijd (minstens 2 eeuwen) overheen is gegaan, Arendt is gewoon te vroeg.

Op zich had ik met Ahrendt niet echt de echte voor ogen, want daar heb ik enkel wat flarden van gelezen. :)

Young at Heart
'Hmm, I like what he's doing with it.' Wellicht zou Auerbach dit en compleet ge-erotiseerde middenklassekomedie noemen. Alles ademt seks, maar tegelijkertijd heerst het verstandshuwelijk. (Geldt dit voor alle burgerlijke samenlevingen na de middeleeuwen?) In elk geval is Young at Heart een wankele(nde) musical, die nergens verdappert. Het 'marriage plot' draait om drie smachtende vrijsters, 'ready, willing and able.' Geen van allen overweegt op eigen benen te staan, de vraag is slechts hoe ze zich onder de aanwezige mannen gaan verdelen. Aanvankelijk valt het drietal tegelijk voor het prototype Amerikaanse blaaskaak, een Marlon Brando-achtige rol (de method man maakte heel snel naam met kop en methode.) Gig Young kan mee met de clams, rolling waves en 'do you think you are big enough'-sex talk. Dan verschijnt een kaper. De late entree van de vedette. Dik een half uur na aanvang, en dunner dan ooit. Frank Sinatra, een uncertain heart van Chet Bakeriaanse proporties. Zijn rol heeft tragiek en potentie. En toch blijft ook hij hij hangen in 'midair'. Op het verschrikkelijke af. Zelfs het kansje op een ambigu einde wordt gemist. En dat wil wat zeggen in een film vol dubbelzinnigheden! Met jazzy Doris als schamel (gekleed) hoogtepunt. Vooral voor ze de kerk ingaan, zingt ze fantastisch. It's pretty mild for a week's thought.'

Uski Roti
'Waarom kwam je niet binnen?' Een The Box-achtig dulcimer deuntje doemt en dreunt ons de 'Orbit' van Mani Kaul in. Eind jaren zestig debuteerde de 'Indiase Bresson' (altijd fout, zo'n Europese gelijkstelling) met 'Ons Dagelijks Brood'. Bepaald geen gemakkelijke kost. Eerder zwaar doordesemd. De radicale regisseur speurt naar dromerige stilten en desolate leegten. Ver voor Kiarostami vindt hij weelderig-prachtige bomen en een kapper op straat, knippend 'under the cherry trees'. (Nou ja...) Menselijk haar en eten zijn hier belangrijke leidmotieven. Een vrouw waagt een laatste poging tot Lunchbox-liefde. Via de 'roti' kan ze haar ijdele buschauffeur misschien bereiken. Vliegen op het brood zoemen haar bemoedigend toe. De film bevat nauwelijks roomtone, maar zit vol keiharde, doodgewone geluiden, alsof zelfs het geluidsspoor in het wezen der dingen door-dringt. Het onzegbare wordt slechts gesuggereerd in vale schimmen. Enkel de setting biedt de filmliefhebber gelukkig nog een bekend houvast. De moderniteit raast, aan de rand van het dorp, langs de rand van het dorp. Komt slechts met tegenzin die grens over. De Leyland-buschauffeur bindt zijn donkere baard in, en wisselt een woord met zijn dappere vrouw. Een wit hoofddoekje zweeft naar huis. Zacht en tevreden. Een honger gestild. 'Het is donker geworden, ga naar huis.'

Frank
Ik dacht eerst Beta Band: The Movie maar het eindigt wellicht meer als Daniel Johnston: The Movie? Mooi einde toch wel, dankzij Fassbender. Vermakelijke, best wel originele komedie qua invalshoek en thematiek, niet qua plot (social media bespelen, Faustus? Personage kijkt even verkeerd, ik tegen mijn dochter: "die gaat zelfmoord plegen", etc.) Toch wel een soort betoog voor outsider art en onzichtbaarheid en zelfs gewoon onsympathiek zijn (holy Bono, wat een eikels allemaal in die band). Arme Domhnall Gleeson ook, nu voor altijd getypecast als de roodharige wezel.

大菩薩峠
Zeer originele samoeraifilm uit 1966. Lijkt in aanzet je gebruikelijke wraakfilm te worden maar weet met allerlei zijpaden hier aan te ontsnappen. Sowieso ongebruikelijk dat de hoofdpersoon zo kwaadaardig is: een kalme psychopaat, arrogant en verveeld, die heel langzaam uit elkaar valt (fraaie rol van Tatsuya Nakadai nu in tegenstelling tot High and Low ingetogen waanzinnig). Duurde even voordat hij op gang kwam maar na het legendarische gevecht in de sneeuw met Toshiro "Don't Fuck With Me" Mifune lijkt de film steeds meer op een duistere droom. Fijn abrupt einde ook.

"dit is gewoon een Japanse Peckinpah-film." merkte Ludo ooit op. Inderdaad zeg, en eigenlijk Peckinpah voor Peckinpah.

probably featured in the OC or something

lol wrong thread. (And I'm not even Ienglusj)

Frank vond ik een beetje steriel geloof ik.

ersonage kijkt even verkeerd, ik tegen mijn dochter: "die gaat zelfmoord plegen"

ghehehe.

The Sword of Doom. lekker hakkuhbar.

Shadows of Our Forgotten Ancestors
'Is dat Satan, vader?' Alles leeft, en alles ziet, aan de randen van het Russische rijk. Via een POV-shot van een vallende boom (!) dondert de kijker dit duizelingwekkend staaltje etnopsychedelica binnen. Het bloed druipt later van de camera. Letterlijk. De fantastische cameravoering is vrijer dan God zelf. En vele malen warmbloediger. ('The deacon is hoarse, give him some vodka'.) Op het moment dat honderd granaatappel-pitjes ronddartelden, wist ik het. Dit moest een opus van de veelgeplaagde tripmeister Parajanov zijn. Hij schudt hier een rustiek herdersspel stevig door elkaar. De bokken en de hoorns zijn op zo'n pittoresk veld toch altijd al dichtbij. Vlechtjes in de regen wedijveren naïef met grimmige kruizen van berkenhout. Het neigt soms naar Valerie and her Week of Wonders, maar verander de tijdsspanne dan maar – in een heel leven lang. De gedoemde Romeo van het verhaal verliest zijn Julia, maar leeft zelf als een depri Cobain door. Om hem heen heft men het zoveelste hardcore (houtcore!) dissonante lied aan. Even lijkt het leven hem weer toe te lachen. Een trouwritueel (eveneens van hout) verbindt hem met een schone exotische Love Witch. Van trouwrituelen komen bevruchtingsrituelen, al zit het zelfs dan tegen. Het lijkt achteraf Parajanov's carriere wel. Gesloopt door Hogere Machten, maar altijd bleef hij dat volkse vlammetje koesteren, aanblazen en op-poken. 'Zijn vader was ie snel vergeten, maar Mariska niet.'

Swiss Miss
'Let me give that a little thought.' Er bestaat weinig langspeel-werk van Laurel & Hardy, dus in al die jaren van films kijken, waren ze hier nog nooit langsgekomen! Ze hebben dan ook minder snob-appeal dan Chaplin en Keaton. De Dikke en de Dune, dat is toet toet boing boing hakken en smijt-werk. In deze feature trekt het duo als muizenval-verkopers naar Zwitserland. Geen muis te bekennen, en de setup resulteert slechts in een enkele spectaculaire gas-grap, iets wat in 1938 nog net kon... De muizenissen spelen zich verder af rond een hotel, een standaard filmlocatie, omlijst door een standaard musical-plot. Het gezang wordt ijverig volgehouden, en onze helden doen zelfs een dansje. De Dikke schudt zijn kont functioneel. Ware dit een Lanting-productie dan was Karin Bloemen ingevlogen als operette-zangeres, nu kwijt de dunnere Grete Natzler zich met zichtbaar plezier van haar taak. Voor een filmpje van zeventig minuten valt het oudemannentempo op. Een bellenblaas-orgel van Tati blinkt visueel-muzikaal uit. Voor de beste grappen moeten we toch nog naar collega simpletons van het duo D's, de dieren. Een Sint-bernardshond wordt met hulp van een ander beestje voor de gek gehouden. Soms is een cartoon-concept genoeg: Twee mannen met een piano op een hangbrug. En een gorilla. 'It was a mere nothing combined with a terrific pleasure.'

Rio, 40 Graus
'I know about reality, doctor.' Warmbloedig stadsmozaïek over de avonturen van nieuwspaperboys en pindaverkopers. Zelfs (of juist) in de slums van Rio de Janeiro rocken zij die oude Memphis Depay-look met veel gusto – en de acterende amateurs geven alles. Soms iets teveel, wat het neorealistische gehalte in gevaar brengt, maar deze prent is sowieso een vreemde botsing van docufictie en het onvermijdelijke paradigmatische gevolg van opgroeien op een Hollywood-dieet. 'You're the one that hurried things.' De film schiet van het kleine sentimentele naar het grootse gewaagde. Van de hartverwarmende dierenliefde van het mensendier, naar de seksuele uitspattingen van datzelfde specimen. Op Copacapana heerst de moraal van pedo's en tienerhoertjes, vertolkt in eufemismen die eigenlijk onverbloemd mogen heten. Zo wordt de film een 360 graden rondleiding door een stad van uitersten. Met één constante factor. Futebol. De jongelui sappelen om een bal te kopen, de voetbalmakelaar (in 1955!) voor het grote geld. De wedstrijd die we zien heeft het niveau van kluitjesvoetbal – werden daar soms ook amateurs voor ingehuurd? – maar de vrije trap zit fijn de winkelhaak. Bovendien doet de coach een typerende uitspraak die even tragisch als onjuist mag heten. 'De dag zal komen, dat we geen handelswaar meer zijn.'

Faustrecht der Freiheit
'Soll ich mich waschen, or wünscht du dich mich in Natur?' Schicksal- en snikkeldrama van Fassbinder, immer van 'diesen Extremen'. Het begint allemaal op een Rommelplatz, met een ouderwetse foute Schau. Een 'talking head' neemt de benen, en wint zich een plaatsje onder de elite, daar waar men lekker lethargisch ronhangt. Theatraal langweilig. Aanvankelijk kan de 'lottokoningin' met de vierkante schurkenkop – onze regisseur zelve – er prima van genieten. De nichten met en zonder klasse gaan gezellig van bil, of praten erover. Size matters. Daarom duurt het waarschijnlijk altijd veel te lang bij Fassbender. Langzaam keert het geluk, en lanceert het scenario een geinige Pygmalion-deconstructie, of liever, destructie. Proleet Franz Biber-kopf (die naam zou RW later nog eens recyclen) wordt een treurig slachtoffer in naam der vooruitgang. Een metafoor van heb ik jou daar. 'Representieren, zum beispiel'. De rijken weten de armen heel snel hun geld afhandig te maken (en nooit omgekeerd). Had Fassbender 'r toen maar een stevige punt achter weten te breien! Hij moet echter ook nog even een van zijn eigen geliefden opzoeken. Ben Ali in Marokko. Meer en meer verandert de film in een privé-obsessie, vol flauwe taalgrapjes. De kijker wordt afgestoten, lichaam en geest gescheiden. 'Organisch sind Sie gesund.'

#horror
Probeert een beetje hip te zijn met social media. De graphics van de social media ziet er echter uit alsof Hyves nog een ding is, een vreemd contrast met een aantal juist erg mooie shots. Balanceert ook tussen origineel en irritant.

Hot Thrills Warm Chills
Meer botchy cinema courtesy of NWR. Beetje Russ Meyer-achtige film met veel eigenwijze vrouwen en borsten (wel nep, toen al) Wederom meer een leuk curiosum dan een stellar movie. Maar ja, gegeven paard. …

Hated: GG Allin & The Murder Junkies
Ja, die Allin was mij er eentje. Eigenlijk wel blij dat ik die muziek al niks vind. Raar eigenlijk dat ze dan wel een tour ondernemen om dan, vrij voorspelbaar, al snel te stranden omdat het allemaal al snel gierend uit de klauw escaleet. De meeste beelden had ik al eens gezien dus de shock value was voor mij laag.

The Slayer
Een soort deftige slasher met een lage body count. Er zijn veel ranziger films gemaakt in het genre in ieder geval.

La Femme dangereuse Killing Car
Rollin voor gevorderden, geslaagd als je er van houdt, maar als je niks met Rollins werk hebt zal je je kapot vervelen. De melancholieke sfeer, mooie dames en wat stuurloze actie bevalt mij prima.

Llámale Jess Redux Call Me Jess
Interviews met kettingrokende Jess Franco en zijn muze Lina Romay. Ik zag ze samen in Brussel op een festival, hij al in een rolstoel, maar ze wekten de indruk van een lollig stel wat een leuk en avontuurlijk leven achter de rug had. Dat wordt hier nog eens bevestigd, met veel leuke anekdotes en Franco is een onderhoudend figuur. Maar zoals films gedragen worden door de acteurs is deze docu de moeite door de geïnterviewden, want de production values zijn wel erg laag.

The Fearless Vampire Killers
'There is a smell of garlic sausage.' Een bloederig grapje met de MGM-leeuw doet geen serieuze vampierenfilm verwachten, en dit vermoeden wordt al snel bevestigd. 'Fangs by Ludwig von Krankheit'. Het persoonlijke verleden van Roman Polanski en Sharon Tate geeft het Transsylvanische zaakje nog wel wat grimmigs. De twee ontmoeten elkaar hier, zowel off als on screen, want regisseur Roman speelt mee. Een comedian is de Pool niet. De man excelleert pas wanneer hij neuzen kan afhakken, en dat laten de vampieren zich niet gebeuren. Royaal melig maakt een 'rationeel' duo een Drs. P-ommetje door het Europese Oosten. Beland onder de schaduw van de dood zorgt Sharon voor de platenhoes-erotica, terwijl Roman en zijn baas (professor Jack Macgowran ) een grafsteen met “Breda von huppeldepup” ontdekken. Werd die film toch nog even spannend voor mij. Ze ontmoeten de Hongaarse graaf Wilders, die strak gekapt Roman's spooky seksdromen ontregelt. 'Fancy that'. In de vrolijke cameravoering zat aardig wat geld – centjes die echter voor een script-doctor ontbraken. Nagenoeg alle dialogen kenmerken zich door zinloosheid, wat door de domheid van de karakters verklaard kan worden, maar de 'bad brains' van de kijker tekort doet. 'You didn't foresee this, in your second volume, still at the printer's.'

Tetsuo II: Body Hammer
'Daddy had a dream.' Recent haalde een kerel het nieuws, die bij een work-out zijn balzak had gescheurd. Dat is die Body Hammer-mentaliteit. Alles, maar dan ook alles, naar de klote. Ranziger en walgelijker dan Cronenberg zag Tsukamoto de fitheidscultus aankomen. Een Kafkaeske Verwandlung voor de nieuwe tijd van koude blikken en staalharde spieren. In dit logische, dus ook wat mindere vervolg op zijn classic The Iron Man heeft hij een wat grotere zak (geld) gekregen. Derhalve schiet de boel in full color in gang. Zonder epilepsie-waarschuwing – want Japanners zijn geen Britten. Verder blijft alles hetzelfde. De film is vooral een verzameling van set pieces, kleine, knotsgekke videoclips waarin een bebrilde kantoorman verandert in de opperste droom van Nietschze. The Will to Kill. Soms is dat grappig-wreed als een Coyote en Roadrunner-cartoon. Vaak neemt de spanning toe als een trekveer. Ik had graag gezien dat het hoofdpersonage de hele tijd onverstoord zijn bril op had gehouden. X-man Tsukamoto kiest voor vuurwerk, en minder sekswerk. Het einde maakt op het verwrongen-erotische vlak gelukkig flink wat goed. Het leger aan kaalkopjes balt de vuisten tot in het diepst van hun binnenste. Zelfs het nageslacht brult mee. The Tin Man Strikes Back. 'Something's going to be destroyed.'

The Lodger, a Story of the London Fog
'No more peroxide for yours truly.' Van die echt oude, echt lang-levende regisseurs als Lang, Ford en Hitchcock is heel wat werk verloren gegaan. Reels aan potentieel magische films. Of pantomime melodrama, dat kan ook natuurlijk. The Lodger geldt als Hitchcock's eerste belangwekkende film, en het is inderdaad een fijne thriller (wat anders?). Na het Zwarte Beertjes-titels-design en een munchiaans eerste shot vat Hitchcock zijn onderwerp stevig bij de hoorns. Een lustmoordenaar slaat toe in de mist, te midden van de massa(mentaliteit). 'The seventh golden haired victim.' Een neurasthenische politie-inspecteur blijkt in het dagelijks leven haast net zo'n grote viezerik, maar in een sociale context mag dat allemaal wel. Hij is kind aan huis bij een IT-girl en haar ouders. Zij verhuren een kamer aan een al even zenuwachtige knaap. Bij The Lodger vinden we de winnende touch. De dwangmatigheid van de potentiële psychopaat. Het niet willen, maar moeten. 'To-night golden curls, to-night golden curls.' Net als in Zodiac naderen dader en speurder elkaars innerlijk. De driehoek, toch altijd al de meest pi-kante vorm, fungeert als clue. Alfredus Sardonicus Hithcock vindt zijn bermuda-driehoek. Er dreigt een 'sexy' moord plaats te vinden.. in bad. De vooruitgang van Hitchcock voltrok zich verticaal, zijn horizon was helder. 'The Lodger made himself agreeable.'

Subway
'J'ai un nez fragile.' Het mag een wonder genoemd worden, dat Besson nog nooit een James Bond-film regisseerde. Hij zou graag willen, bewijst de yolo-actiescene (met mannen in pakken!) waarmee Subway begint. In een rotvaart richting de ondergrondse. Er zijn niet eens zoveel metro-netten in de wereld, maar toch zou een weekend metrofilms heel wat kijkplezier opleveren. Vol vette actie uiteraard (Speed, Collateral, The Warriors), maar zodra we ons beperken tot Parijs wordt het subtieler. Zazie, 35 Rhums. En deze! Eigenlijk gebeurt er na die flitsende opening namelijk radicaal weinig. Patineur en deconstructeur Besson zet zijn stukken met een Hongkongse touch neer, maar laat hen lummelen en musiceren. Een Seinfeld-bas plingploingt smeuïg, en de correcte vibe is daar. John Hughes voor volwassenen. Fake rebels op rolschaatsen. 'Vous faites des statistiques maintenant?' De poppetjes glijden door een reclamewereld, waar zelfs crime wordt gladgestreken. Het is allemaal erg bestudeerd, te bestudeerd wellicht, maar Besson leerde van de besten. Zijn film beweegt voor de bioscoopbezoeker als lichtpuntje door het donker, zoals de metro dat voor de reiziger doet. Een vals cassettebandje speelt in een lege ruimte vol leeg geluk. Adjani, Lambert, en Rickie Lee Jones. 'How can we keep on watching, that fucking tv?'

En nu een ruime maand..

https://ultratraildennisvdb.files.wordpress.com/2013/01/testbeeld_20pauze.gif

Twin Peaks 2 staat klaar. 8-)

http://gracekellyblues.blogspot.com zal morgen ook weer helemaal bijgewerkt zijn.

"De driehoek, toch altijd al de meest pi-kante vorm, fungeert als clue."
"De vooruitgang van Hitchcock voltrok zich verticaal, zijn horizon was helder."
<3

Bekeek gisteren het vermakelijke "A Boy And His Dog", een doorsnede van een venndiagram met Mad Max, Turbo Kid en Underground (:-D @ Don Johnson als spermadonor aan een 'kolfapparaat' terwijl ondergrondse stelletjes to be married in de rij staan)

:-)

Nebula award winning book. Dat klinkt als golden seventies.

First Reformed
Paul Schrader, toch de man die het calvinisme bijna cool maakt. Lijkt hier terug bij zijn oude thema's: geloof, twijfel en eenzame mannen. Ethan Hawke heeft toch best wel een Hollandse kop opeens als weggestopte dominee in een echt Neder-Amerikaans grefokerkje. Hawke kan wat aan de opgefokte kant zijn maar is hier toch prima ingetogen als kwakkelende maar realistische dominee. Ik kon als brave agnost best wel een eind mee in zijn redenaties. Begin vond ik dan ook vrij goed. Je weet het, het vieze Amerika dat in zijn sukkeligheid wel een bepaalde charme bezit. Schrader stipt mooi aan hoe evangelicals het christendom als het ware met testosteron oppompen tot een AmeriKKKa First! perversie. En het geweer is nooit ver weg, wat de dominee doe twijfelen over de manier waarop zijn geloof omgaat met de Aarde/milieu/klimaatverandering. Ik haakte toch af doordat de "bad guy" wel heel erg een stripfiguur is. Uiteindelijk lijkt Schrader zichzelf in de nesten te hebben gewerkt en blaast hij het verhaaltje maar snel uit (alhoewel anders dan je verwacht). Wel jammer, want echt een mooi hoofdpersonage met veel potentieel.

詩季織々
Japans-Chinese samenwerking die resulteert in een anime drieluik over herinneringen. Het team van Your Name scheen er iets mee te maken hebben en dat merk je soms aan de animatie die bij vlagen weer indrukwekkend is, met name de gebouwen en eettaferelen zien er piekfijn uit. Maar je merkt toch de Chinese inbreng in de verhalen die toch wat aan de sentimenteel-moralistische kant zijn en niet die Japanse verwondering kennen. Leuk dat Netflix het oppikt maar er is veel beter.

Ik dacht trouwens even dat Ludo Subway ging uitschrijven zonder de godin Adjani te noemen. :) Goed excuus:

http://i66.tinypic.com/25tvq6t.jpg

:) Thompson had het over een hypnotic stare, een hele film lang.

暗殺
Hoeveel goede samoeraifilms hebben die knakkers gemaakt? Assassination is een vroege film van Masahiro Shinoda waar hij binnen het conventionele genre al vroeg begint te spelen met nieuwe vormen: spannend nieuw camerawerk tussen de meer traditioneel kalme shots, goed gebruik van plots stilstaand beeld. Het verhaal is prachtig opgezet. Inmiddels is me duidelijk dat wat veel Japanners werkelijk dwars zit is dat in de 19de eeuw hun isolationisme werd doorbroken want zoveel films spelen zich in die cruciale periode af. De shogun en keizer hebben verschillende ideeën over hoe er met de Westerlingen moet worden omgegaan. Een charismatische samoerai van lage komaf wil zich daar met ambitieuze plannen tegen aan bemoeien. Voor de zekerheid zorgt de shogun dat iemand hem kan uitschakelen mocht hij te vervelend worden (dat hangt dus de rest van de film in de lucht.) Daarna wordt door verschillende mensen een portret geschilderd van deze Hachiro Kiyokawa en dat werkt heel goed. Tetsuro Tamba's kop is te grof om een propere held te zijn en zo ontstaat een ambivalente figuur, zowel zachtmoedig als wreed, kalm als arrogant en van een bad houdt hij ook niet. En ja: soundtrack van Toru Takemitsu, dus weer helemaal goed.

"Hoeveel goede samoeraifilms hebben die knakkers gemaakt?" :D

het Westen doorsnijdt Japan als de trein de Western?

Yellow Fever: The Rise And Fall Of Giallo

The Death And Resurrection Show
Killing Joke, de allereerste rockband waar ik voor viel was al zo occult als de klere. En never a dull moment, van opnames in de koningskamer van de piramide van Giza tot knokpartijen tussen Jaz en Georgie ttv Hosannas …. De 2 1/2 zijn in ieder geval zeker niet te lang.

The Apartment
Billie Wilder dook op diverse manieren op in verschillende tijdlijnen, o.a. in een column van die Sommer die er een soort John Lantingkluch in ziet. Zo lichtzinnig is het niet, met een zelfmoordpoging erin. Toch zit er ook wel humor in en romantiek. Wel omfloerster in de boodschap dan pre-code film Baby Face, waar ook iemand zich een paar verdiepingen omhoog werkt, zij het op een andere manier. Zonder die code zou je de chronologie andersom inschatten. En technisch gezien is Wilder erg goed, al vond ik het hier en daar meer aanvoelen dan een toneelstuk.

Summer of 84
Meer 80s horror. Doet erg aan Stranger Things denken maar dan understated en realistischer, nl. een serial killer ipv slijmerige monsters. Maar ook een beetje going through the motions.

Oh, vergeet ik die Giallo-docu. Ik was Wiebes snel zat en toen maar deze gaan kijken. Leuke docu maar een beetje heavy on the Argento en Suspiria is arguably een giallo.

zijn beste denk ik, The Apartment.