Filmforum

千年女優
HOe geniaal was Satoshi Kon? Millennium Actress is me een paar keer ontsnapt waardoor het in het onderste sediment van mijn kijklijst verzandde. Vreemd, anders dan ik had verwacht en toch zo duidelijk van zijn hand. Het is denk ik zijn meeste ambitieuze film, die de grenzen van animé probeert te verleggen door de realiteitslagen nog subtieler over elkaar heen te leggen: en de geschiedenis van de Japanse cinema, en de Tweede Wereldoorlog, en beroemdheid, en media. Zoals Neo zou zeggen: "wow!" Overweldigend als een soort metafysische soap. Buitengewone film.

ghehe wordt toch lastig voor Hollywood om van Anfarm Dickhole een schmaltzy Disaster Artist-biopic te vertrouwen (MAAR DE MAN VERDIENT HET) :P

Millennium Actress, ja lekker meta.

Ringu
'Extra innings, they'll be late.' Vroeger zaten de kids de hele dag voor de tv ('tutfut'). Zeker als de ouders wegens de honkbal laat thuis kwamen. Ringu diende zich aan als oplossing. Hoeveel gemene vaders zouden hun kroost een VCR hebben toegeschoven? Moet je kijken wat er gebeurt, als je teveel kijkt! Het meta-gegeven werkt weer aardig. Spannend voorspelbaar, je weet dat het komt, en het komt. Bovendien, wat is er nou neurotischer dan een videostill, milliseconde voor milliseconde moeten bestuderen. Toepasselijk dus dat het enige, échte schrikmoment een verstilde grimas is. Mij verraste vooral het onderzoeksaspect. Een journaliste, alleen erop uit. ('Dit is gestoord'). Het scenario laat haar Zodiac-rustig puzzelen. De behekste video zelf brengt tarkovskiaanse vaagheid. Ik kreeg er foetus-associaties van. (Zegt vast meer over mij.) In elk geval zien we een put, een Van Eyckiaanse huwelijksspiegel, en zijn er genoeg verwrongen kinderen on and off screen. Het zoontje van de onderzoeksjournaliste wordt magnetisch richting doodsbesef getrokken. Het boze kind heerst, in de goede freudiaanse traditie. Voor het einde gaat men het helaas minder in Cronenbergland zoeken, en toch nog back to nature. Dat fokt met de warrige les. Niks, video killed the horrorstar. Hometaping is saving people! Tijd voor een versie met torrents. 'You saw it.'

Arsenal
'Er was een oorlog.' De Oekraïner Dozhenko deed de dingen net even anders. Vreemder en gevaarlijker dan zijn sovjet-collega's ging hij de revolutie te lijf. Belichaamde de strijd in zijn cinema met bloed, zweet en tranen. Hij toont ons een dorp vlak na de Eerste Wereldoorlog. Op verschroeide aarde staan verzwolgen moeders dood-stil. Een agent bepoteld een meisje. Iedereen is murw gebeukt door de ellende. Binnen een paar snelle poetry cuts maakt Dozhenko van het platteland The Waste Land. Zijn werk is bijna net zo idiosyncratisch als dat van TS Eliot, wat zowel positief als negatief opgevat moet worden. Vaak onnavolgbaar, maar tijdens de mooiste scenes komen de (toch niet zo) willekeurige elementen van zijn compositie plots zó schril tezamen, dat het bijna Idi i Smotri lijk-t. Meer in de geijkte rodedeleger-pas staan de baarden op tegen de verwijfde koelakken. Hun machine raakt op volle treinsnelheid, richting futuristische toekomst. De tegenstelling met de lege slow motion van het begin, hakt er aardig in. Intense op het overdrevene af. Zelfs de paarden spreken. 'We snellen op 24 benen vooruit!' Dozhenko beent op zijn best wanneer alle mensen, al te menselijk (stil) vallen. De laatste stuiptrekking van een accordeon. De holle blik van de gedoemden. Een man met robocop-mimiek vuurt. 'Laat, laat, laat het zijn'.

Nog even over Antfarm Dickhole: zou My Dying Bride op de hoogte zijn van het gebruik van hun muziek bij toch een van de beroerdste sexscenes die ik ooit gezien heb? :D

ik denk het wel :-) https://www.imdb.com/title/tt6633292/

Senso
'Denk over mij als je schaduw.' Begon de Belgische onafhankelijkheidsstrijd ook niet bij de opera? Gevaarlijke kunstvorm. Ook een logisch begin voor deze Visconti-film, waarin hij met veel gevoel voor melodrama de laatste dagen van de Oostenrijkse dubbel-monarchie schetst. In bezet Venetië. De obligate referentie aan Die Welt von Gestern ontbreekt niet, maar voor het overige is Senso een film geschikt voor de massa. Veel lange haren, diepe decolletés en strakke broeken. Een getrouwde gravin valt voor een Oostenrijkse officier. Dubbel-gevaar, want zelf heeft ze revolutionaire connecties. Het blijkt al snel dat Visconti zich weer opperbest op gemak voelt onder de adellijke lui, zijn natuurlijke habitat. Daar lukt hem het meest als filmmaker, denk maar aan Il Gattopardo. Senso is als film echter een stuk minder episch en somms zelfs pseudo-verheven. Dwalend door filmgeniek Venetie, een blauwgroene stad van vluchtige schimmen en liefdes, droomt de depri gravin van haar officier in spookgewaad. Even plots placht hij aan haar te verschijnen. Dat kan niet goed blijven gaan, en in een zorgvuldige opgebouwde compositie schrijden we van weelderig shot, naar betraande finale. Een echte opera. Niet veel diepgang, maar met emozione. Opgaan in het massaspektakel van de meute. Common senso. 'Je zult er later achterkomen, in herinneringen.'

Days of Being Wild
'Ik heb je niet mijn dromen gezien hoor vannacht.' Een nevel van bronstigheid beslaat de lichamen, een mist van sigaretten hangt boven de hemel van Hong Kong. Dat kan alleen Wong Kar-Wai wezen. Ik was er heel erg aan toe, en het werkt weer meteen. Het wilde wordt waargemaakt. Oude showtunes vullen een lonely night winkeltje. (Dat overigens later in de krochten van een voetbalstadion blijkt te liggen!) Eenzame nachtelijke zielen stoten elkaar af en aan, en dat minuten, dagen, jarenlang. Days of Being Wild vertelt, net als Visconti's Senso, over de avonturen van een player. De versiertrucs zijn duidelijk: een vleugje psychopathie en kunnen dansen, het volstaat om de meisjes te tonen wie de baas is. Wong himself kan de verleiding niet weerstaan om enkele Hong Kong punches te plaatsen. (Hij moest even zijn spierballen tonen). Zijn tweede film gaat het diepst in de midden-fase. Dan verkrijgt de player tragiek, als een treurige roman van Romain Gary. De meisjesmagneet kibbelt met zijn adoptiemoeder, die zelf ooit playerette was. Liefde geven gaat hen slechter af dan krijgen. De twee zielen hebben altijd in kapitaal gedacht en nooit in zorgen. Later laat ook Wang zich betrappen op zelfgeilerij. Fetisjistisch stijlvol. Zo, en alleen zo, kan hij het. Haren kammen in HK. Tot het weer perfect valt, als een slagregen. 'I just wanted to wander around.'

Jeder für sich und Gott gegen alle
70s Herzog is de beste Herzog. Mijn hypothese is dat hij toen films maakte die niemand nog had gemaakt waardoor hij Herzog werd en op een gegeven moment (na Fitzcarraldo, denk ik) Herzog-films ging maken, of te wel, gevangen werd door zijn eigen, best wel vermoeiende, persona (internet heeft hier ook nog een rol in gespeeld.) Afijn, in deze kalme historische film kan hij lekker zijn ei kwijt. De Herzog motieven kun je afstrepen: dieren pesten, dwergen, psychische en fysieke mankementen. En Kaspar Hauser is natuurlijk de perfecte figuur voor thema's als sociale structuren vs individu, de dictatuur van biologie, wreedheid vs zachtaardigheid en ga zo maar door. Religie en filosofie komen er heel slecht van af. Vooral de manier waarop Kaspar de logische regelneuker dolt is hilarisch. Mooie verzameling lelijke koppen in constrast met het Germaanse landschap, fraai staaltje pre-punk acteerwerk van Bruno S. en een hele fijne doch eenvoudige manier om dromen te verbeelden maken dit tot een van zijn betere films...maar natuurlijk nooit zo goed als Auch Zwerge haben klein angefangen.

eens, eens. (Lebenszeichen net aan sixties though)

異人たちとの夏 (The Disincarnates)
Van de regisseur van Hausu vrij ingetogen. De scenarioschrijver kan geen afscheid nemen van z'n jong overleden ouders en bezoekt ze in nostalgisch Japan met grote flessen bier met komkommer en lekker ijs van z'n moeder. Met een soort variatie op het bijbelse "kijk niet om anders verander je in een zoutpilaar". Origineel idee en prima uitgevoerd, met op het eind toch nog wat weirdo shit.

Sweet Sweetback’s Baadasssss Song
Vrij experimenteel politiek pamflet. De verschillende "intersectionaliteiten" hadden wat "inclusiever" aangepakt kunnen worden en missschien wat coherenter. Die openingsscene zou niet meer kunnen denk ik. Funky soundtrack to top it off.

Ghostland
Ik voelde Martyrs totaal niet maar ik zag een tweep zeggen dat deze misschien wel beter was dan Hereditary. Nou, echt niet. Simpel verhaaltje met een plot twist en verder te veel jump scares, aan torture porn grenzend geweld en overall gewoon clichématig. Geen grootse pretenties maar Lovecraft wordt er met de haren bijgesleept, het lijkt eerder op Texas Chainsaw Massacre en zoals de hoofdrolspeelster zelf nog zegt als ze het huis betrekken: Rob Zombie's films.

(De regisseur van Ghostland regisseerde ook Martyrs dus …)

ah op de lijst The Disincarnates.

Sweetback.. something else. Geweldige onzin, maar er bleef toch iets viezigs hangen.

The Rules of Attraction
'It's a confirmed statistic man.' Fucking, fucking en nog eens fucking. Tarantino-collaborateur Roger Avary weet wat we willen. Neuken, en, the opposite of sex, geweld. Of moeten we van een fysieke Janus-kop spelen? (Lasch zei al dat de termen voor seks steeds meer een gewelddadige bijbetekenis hebben gekregen.) Een film als The Rules of Attraction toont die dubbelzinnigheid. Slut seeking en cynicism giving. Liefde blijkt een grap, en zelfs de werkelijk verliefde wordt niet langer meer geloofd. (Al was het maar door zijn eerdere gedrag.) Je kunt veel van Bret Easton Ellis zeggen, maar niet dat ie zijn hand niet in de kut van onze tijd heeft. Avary's adaptatie zwengelt met visuele flair de misantropie goed aan. Vooral de vrouwen zijn cynisch – helaas doet Christina Ricci niet mee. Ze was te oud zeker... De eye candy is mij nu wat te eye candy, de bewuste walgelijkheden te obligaat. 'Moving through the doorway of a nation', met giga-passen. Sean Bateman hengelt een film lang vergeefs naar de liefde van een grietje met Griet op de Beeck-kapsel. Hij vergeet te kijken naar de ware. De smeerboel piekt in dé juxtapositie. Nudity en blood, voor de Warpaint-fans. Ik genoot zelf braaf van de Harry Nilsson-drone, en een paar rake flodders. ('Rome, it's like L.A. with ruins') Het duurt allemaal wel lang, Avary moest zijn XL-versie zeker tonen. 'It's Dick!'

Flesh and the Devil
'Who are you?' Liefde en ethiek sluiten elkaar uit. Nou ja, in elk geval onttrekken the rules of attraction zich er graag aan. De mysterieuze Garbo verschijnt in deze twenties-prent in het leven van twee Duitse BFF's. Via een flashback zien we eiland-plaatjes van hun adellijke jeugd. Een pastoraal bloedbroederschap beklonken met een snee. De ijskoningin van het lijden weet wel raad met zulk jeugdsentiment. Ze heeft aan één bal-dansje genoeg, afgevinkt op haar Tinder-match-kaart. Suggestief wordt er even later al een sigaretje gedeeld. Maar willen die Duitse freunden nu werkelijk? Ik vermaakte me een tijdje met een freudiaanse interpretatie. Het duo sublimeert verboden homo-erotische gevoelens in de vorm van een zondige vrouw. Een afschuifspel, waarbij zij heen en weer gaat, en de knapentwijfel toeslaat. De twee willen ook iets te graag met een gun zwaaien. Een mooi-macaber silhouettenduel vormt het visuele hoogtepunt. Het plot zelf blijft verder – zonder overwerk – saaiig melodrama. In de stomme film traditie vergiet men zigeunertranen. Rollende ogen, starende ogen. Wat is er intiemer dan het oog? Wat is er gevaarlijker dan een bekeken vriendschap? The Isle of Friendshap, zó had de film moeten heten. Ieder een eiland, alleen en op zichzelf. Omringd door roerige wateren. Vraag maar aan Jules et Jim. 'What does it matter?'

Ja, die Nobuhiko Ōbayashi is de moeite waard om verder te verkennen, wel veel gemaakt zeg dus moeilijk kiezen (het verwerken van WOII is wel een ding viel me op.)
The Rules of Attraction (fijn boek) durf ik niet aan. James van der Beek als Sean "Deal with it" Bateman, ahdontthinkso. Helaas was Rob Lowe destijds al te oud, zo'n type zag ik tijdens het lezen altijd voor me.

Zelf ハウルの動く城 nog een keer in de bios gezien (het is Ghibli zomer in Lab111!) Toch wel de moeite waard dit soort dingen op het witte doek. Spirited Away is misschien de perfecte anime maar ik heb een zwak voor de ambitie en uitgestrektheid van Howl's Moving Castle. Fraai staaltje 'world building' ook. De kleuren van de luchten mooier dan ooit (de eerste klim van bejaarde Sophie bij zonsondergang...pfff). Uitgediepte personages die onverwachte dingen doen met als hoogtepunt waarschijnlijk de letterlijk 'meltdown' van Howl...vanwege zijn haarkleur. Binnenkort Porco Rosso.

meest LeGuineske Miyazaki? Howl.

haha James van der Beek is wel goed voor de meta-post-whatever-ironie. Ik zie toch altijd Starship Troopers, en niks anders, voor me. (Met vrouwen als vervelende bugs, zeker, dan... of zo)

meest LeGuineske Miyazaki?

Oh, daar zit wel wat in. Daar ga ik eens rustig op verder marineren.

Nausicaä of the Valley of the Wind, toch ook wel kandidaat.

good point. eco pacifisme.

The Untouchables
'Isn't this just another showpiece program?' Een exercitie uit duizenden wordt gered door De Niro. Een van de laatste keren, dat hij er echt uitzinnig zin in had. Eigenlijk moeten we dan spreken van een gemiste kans. The Untouchables gaat immers vooral over de agenten die Al Capone probeerden te pakken, terwijl de enige leuke rol Al Capone zelf is. Er zit veel Berlusconi in de manier waarop een vadsige De Niro de gangsterkoning verolkt. De mentaliteit, de kalende looks, het moment dat Capone met een sardonische grijns bij de opera (duh!) krokodillentranen vergiet. Heerlijk. Buiten het theater voelt de film steriel aan. Chicago is een studioset. Ook de agentjes zijn van bordkarton. Kevin Costner helpt niet. Zijn interactie met eega Patricia Clarkson had een vleugje fysieke pijn kunnen bieden, maar, hun scenes blijven rommelig, zelfs schetsmatig. Na een uur is er ineens een (nieuwe) baby. Dat was DePalma even vergeten 'op te zetten'. Morricone deelt in de malaise, met een zeldzaam matige soundtrack. Dan kan alleen DePalma's visuele klasse hem nog redden. We volgen een fenomenaal POV-shot bij Sean Connery thuis (een van de good cops), en eindigen met een tergend traag opgebouwde Eisenstein-referentie. DePalma kent zijn fysieke klassiekers, maar dit verhaaltje is te triomfantelijk, en raakte mij niet. 'I'm just a poor beat cop.'

Un Homme et Une Femme
'Ils sont copains depuis longtemps.' Op de stuntman na, is dit niet zo'n bijster origineel liefdesverhaal. Lelouch weet het, want het wordt letterlijk zo gezegd. Trintingant speelt een rallycoureur die een schoolpleinromance beleeft. Dé plek waar vooral ouders daten. Zoiets kan zelfs op de kostschool. Hij en Anouk Aimee lijken op elkaar, zeker wanneer ze lachen. Ze vinden elkaar met de Franse slag. A l'improviste. Lelouch betoonde zich vooral een visuele vernieuwer, de lange lenzen geven rust (en extra kunstzinnigheid). De wereld van de twee wordt vague, de kinderen sneue aanhangsels – out of focus in alle opzichten. Jammer, want de leukste grap zit mét zoonlief, aan het begin. Dan lijkt de film nog voor plezier te willen kiezen, een leip Tenenbaum-gevoel. Uiteraard wordt het drama daarna stemmiger, en zijn we de sigaar. Een soort Kramer vs Kramer, ook al zo'n jaren zeventig-relatieklassieker. Er is juist hier zoveel potentie voor wildheid aanwezig, fast cars en girls maar Lelouch bedwelmt de boel. Middlebrow melodrama, met Mauriat sounds. Wanneer de coureur een magazine over zijn eigen escapades leest wordt het nog even leuk. Op zulke meta-momenten doet het denken aan Sofie Coppola's film over l'ennui van een stuntdriver. Een zucht over het leven, ontredderd zonder werkelijke zorgen. 'Hoe ziet een getrouwde man eruit?'

Nare, steriele film The Untouchables. Kortom, De Palma. Ik probeer een MAD Magazine scan te vinden uit 1988 (lastig helaas), die nam die film zo glorieus te grazen (sowieso altijd een maandelijks hoogtepunt.

ha ik las het in het archief al ja (van deze draad, niet van MAD :P)

ook een superrechtse film, dat The Untouchables. THE LAW BITCHES.

ラブ&ポップ
Hideaki Anno is een alleskunner: schrijver, animator van Neon Genesis Evangelion, acteur in o.a. The Taste of Tea en stemacteur in The Wind Rises. In 1998 maakte hij het obscure pareltje Love & Pop, niet geanimeerd maar wel hyperkinetisch gefilmd als een soort rauwe Wong Kar Wai. Pure innovatie met snelle edits waarbij de camera vaak vanuit objecten naar de wereld kijkt (de onderkant van bierglazen, de binnenkant van de magnetron of televisie, papa's speelgoedtrein). De basis is een portret van een groepje tienermeisjes eind jaren negentig die in Shibuya rondhangen, een beetje keten en met een primitieve gsm boodschappen afluisteren van mannen die op zoek zijn naar ontmoetingen. Daar huist de Tokio tristesse ('Gymnopédies' in het begin, wees op uw hoede) met wat semi-ongevaarlijke excentriekelingen die geld bieden voor van alles en nog wat in typisch Japanse stijl. Een van de meisjes is betoverd door een dure ring dus deze ontmoetingen komen goed uit. Lijkt eerst ongevaarlijk maar het wordt toch nog even creepy. Het mysterieuze einde zorgt voor berusting na een drukke dag. Mooie cultfilm, die nog jaren kan worden gemijnd voor ideeën.

Teenage drama; schoolgirls, enjo-kosai (compensated dating)

ok... op de lijst :P

The House of Flying Daggers
'Waarom kan een blind meisje hier niet werken?' Die zag ik niet aankomen. Een flitsende actiefilm van Zhang Yimou. De meestercinematograaf kan alles. Op gehoor en op gevoel. Hij hypnotiseert de kijker twee uur lang met geweldige set pieces. Gevecht na gevecht zat ik op het (bamboe)puntje van mijn stoel. Kleine ontregelingen houden het spannend. Het allereerste spektakelstuk is pure geluidskunst. Een blinde bordeeldanseres, bespeelt met haar gewaad (!) rijen aan trommels, terwijl vele snaren meezingen. De Bollywood-invloed is overduidelijk, maar het blijft, ondanks de aerial moves, allemaal veel aardser. Zowel haar stem, als de compromisloze inhoud. 'Regeringshonden, ik vermoord ze allemaal!' Het rebellenmeisje wordt bevrijd door een regeringsbeambte (!), die zo een gevaarlijk dubbelspel speelt. Wie van de twee laat het masker vallen, en toont zich ' for real'? Buiten in het bos beleven de twee een romantisch-spannend avontuur. Voorzichtig kinky zelfs. Uiteraard zweven ze ook daar, de martial arts truc die alles automatisch transcendeert. Bomen komen tot leven voor een touch of Zen. Aan het eind verglijden de seizoenen in een enkel gecondenseerd moment. Elegant als de film zelf. Een druppel zweet blinkt op de camera-rand. Misschien die van cinematograaf Zhang zelf. Hij blinkt uit. ' If i die under a skirt, I can still flirt as a ghost.'

The Iron Horse
'Drill ye terriers, drill!' Vroeg, eindeloos western-epos van John Ford, over het ultieme western-onderwerp. De komst van de trein. Oost en West worden verbonden, naar een idee van hindoe-god Abe Lincoln, die als een spook boven de film zweeft. Het was nog maar een halve eeuw geleden, dus de meeste oudjes hadden het (en Hem) nog meegemaakt. De film toont zich uiterst trots op haar 'accurate and faithful' eigenschappen – het wordt er zelfs nog een keer via een voetnoot ingehamerd. Toegegeven, zelfs de Chinezen zijn niet weggemoffeld, al mogen zij niet 'spreken'. Die rol is toebedeeld aan Ieren en 'eyetalians'. Oude en nieuwe American dreamers, met 'the strong sense of progress' in de kop. Hun vlijt wordt tegengewerkt door een blanke overloper, richting indianen, wat Ford de kans geeft op wat actiescenes. Ze vallen nauwelijks op, en juist dat bewijst hoe goed (en modern) ze zijn. Bouwjaar 1924! De humor is bepaald níet bij de tijd – en voelt sowieso misplaatst. Het mooist blijven de koppen van de 'forrin workers', de mannen die de 'bars of justice and likker' bevolken. Levenslust en liefde voor zichzelf, dat kun je de Amerikanen nooit ontzeggen, toch geen slechte eigenschappen, in the end. De grote lijnen worden door Ford vlijtig bij elkaar gebracht. Like the railroads. Maar enkel de hond sluit vrede met them fool indians. 'A spectre from the past.'

'If i die under a skirt, I can still flirt as a ghost.'

LOL, helemaal vergeten (itt die prachtige achtergronden).

:-)

schijnt House of Flying Daggers te zijn, zonder The (nerdery)

十面埋伏, als je hardcore bent. :)

ハッピーアワー
De beste film in realistische stijl die ik in jaren heb gezien. Als je een speelduur van 5+ uur aandurft moet je ook wel wat te melden hebben. Ryūsuke Hamaguchi volgt heel geduldig de levens van vier vriendinnen in Kobe in hun dagelijkse levens en moeizame relaties. Een van hen Jun, wil een scheiding, maar haar man weigert op te geven wat zorgt voor een fraai kijkje in een Japanse hoorzitting (inclusief supergeduldige advocaat). Van te voren twijfelde ik nog of ik dit allemaal wel kon volhouden maar je zit er vrijwel direct in en beseft tegen het einde dat een dubbele speelduur ook prima zou zijn. Lekker veel ruimte voor lange gesprekken, een complete boeklezing en de auto uitstappen en dan lekker nog de camera een tijd de lege stoel laten filmen terwijl je wegrijdt. Ik moet bekennen dat Happy Hour super-Japans is met een spervuur aan "het spijt me"/"je hoeft je niet te verontschuldigen"-duels en dat ik de film niet echt in een ander land kan voorstellen (wel nog een poging gedaan om een Nederlandse versie te fantaseren en of ik die zou kunnen volhouden). En niet zonder flitsen van humor trouwens. Vanzelfsprekend prachtig gefilmd, zonder al te opschepperig het meest te maken van de grootstedelijke schoonheid.

(Een ding alleen: waarom altijd kamermuziek in arthouse-films? Een flinke dosis ambient kan toch prima?)

Als je een speelduur van 5+ uur aandurft

wop wop! dat wordt 2019 :P

十面埋伏, als je hardcore bent. :)

laat ik aan de ekte ekte kenners over.

Wat een film! :) (geen idee hoe ik er op ben gekomen trouwens, waarschijnlijk zo'n 'De 7 hedendaagse Japanse films die je gezien moet hebben' lijstjesartikel via teh Google.)

als Vido 'm niet kent, bestaat ie niet, en heb je het allemaal gedroomd.

Das Testament des Dr. Mabuse
'Jetzt komt der grosse Unbekannte.' Meer Hitchcock dan Hitchcock zelf, knutselt Fritz Lang hier weer een 'hubschen Mechanismus' in elkander. Hij kon er wat van. Sterker nog, de man neigt naar het grote Geniale. Zijn hit ratio is ongelooflijk. Dr. Mabuse stamt – uiteraard – uit de Duitse periode. Pneumatische ritmses, leiden ons als Einsturzende Neubauten het neurotische mysterie binnen. Een heel stel zenuwlappen dartelt om elkaar, en om de grote M(abuse), een crimineel master mind, die niemand ooit zag. Vanachter een gordijntje geeft de man zijn aanwijzingen. Deze setup heeft aanvankelijk nog wel wat olijks, als een Duvall-boekje uit de Topaas-reeks. Lekker leesbare moordverhalen die je een halve eeuw terug bij het beschuit kreeg. Toch meent het Lang serieus, nihilistisch depressief zelfs. Er loopt een Hitler-look-a-like rond, er vallen referenties aan Wagner uit de lucht, en de bad guys streven naar een Herrschaft des Verbrechens. (Al kon niemand weten hoe pijnlijk de uitroep 'Gas, fantastisch!' zou worden). Steeds serieuzer en unheimischer gaat het over gekte. Een afdaling voorbij Zusammenhang und Logik. Het is aan een olietoeters-lurkende detective om de boel op te lossen. Hij is gelukkig ganz normaal, in die goede detective traditie dan! 'Ik denk dat je het aantal onderwerpen waarin ik geïnteresseerd ben, onderschat.'

Jesus de Montreal
'De tekst is wat oubollig.' Conservatief, katholiek Quebec kan wel een update van de Kreuzweg gebruiken. Zo denkt althans een over-spelige priester. Hij schakelt een acteur of twee in, die al snel een clubje discipelen om zich verzamelen. The Pizza Club, doopte ik ze. De film knipoogt weliswaar niet naar de tienerklassieker, maar er zijn genoeg andere meta-'droles'. Een flauwe pornodub! Regisseur Denys Arcand houdt van sekskomedies, zijn hoogtepunt heet Le Déclin de l'Empire Américain, maar ook wanneer hij Jezus komt brengen weet hij de tetten nog wel te tonen. Hij loopt zelfs op MeToo vooruit, en fileert de ethiek van reclamespotjes. 'Jong en fier en doel op bier.' Voor een lesje Big Bang Theory vindt hij ook nog tijd – en die theorie is wat mij betreft van een religieuze schoonheid. Al snel wordt Arcand echter door zijn materiaal bevangen. Geloviger en magischer. De Messias splitst feit en fictie. Zelfs Mel Gibson zou mee kunnen in dit bloederige theater. The Passion van EO komt ergens vandaan. Als de kruisiging in Montreal kan... De lichtheid van het begin verdwijnt voor een stralenkrans. Arcand heeft wat te vertellen, maar zijn boodschap staat nooit echt op. Ik zag met moeite de narcistische verniksing van de samenleving, de opmars van de rol. Met Jezus als de grootste acteur. De ultieme Oscar-bait. 'Kundera comment?'

vanavond trouwens Yol op Canvas, een sterk Turks melodrama.

Lekker contrast met het weer. :)

Happy Hour kende ik niet, dus het moet gedroomd zijn. Zelfs met kamermuziek lijkt het me een intrigerende film. Dankzij de tip meteen besteld.

Thuiswedstrijd lijkt me. :) Ik denk dat het een film is die vanwege de lengte zelden een kans krijgt in de bioscopen. Het meeste wat je er over kunt lezen aan recensies komt uit New York omdat hij daar een paar keer heeft gedraaid. En dat terwijl hij eigenlijk vrij toegankelijk is. Nou ja, mijn hoop is op EYE of Camera Japan gevestigd.

Lekker contrast met het weer. :)

oh ja. gezellig met de ezel aan de wandel. :D

NY is wel dé filmbios-stad, volgens mij. Altijd retrospectieven aan de gang.

The Walker
'I didn't know which way to turn.' Hoe meer vreemde geldschieters, hoe groter de kans op een bizar werkje. Paul Schrader doolt al jaren door filmniemandsland, als een Light Sleeper zouden we flauw kunnen grappen. Dus dan dit maar, moet hij hebben gedacht. Met geld uit India en the Isle of Man pende hij een politiek moordmysterie. Recht uit de slur- and slangenkuil waar ook Tennessee Williams woont. Is whispering Washington de meest zuidelijke stad van het noorden van Amerika? Of neigt dat naar imagologisch racisme... In elk geval zal niemand ontkennen dat de handjeklap er welig tiert. 'Walker' Woody Harrelson schmiert er aardig op los als homoseksueel oliemannetje. Met snor, uiteraard. Hij is beter dan Matt Damon in vergelijkbare exercities. 'I need a dirt fix.' De thema-song van de king of style, Bryan Ferry, helpt hem een glibberig handje. Voor de looks lijkt Schrader naar het The Letter van Wyler te hebben gekeken. Schaduwen van luxaflex vallen veelvuldig in. Jammer genoeg is de editing matig, en het cruciale scenario van Soderbergh-niveau. (Vandaar die Matt Damon-associatie.) Iets teveel hardop gestelde (mis)leading questions. Maar wie weet vormt dit stiekem best een realistische blik van Amerikaanse politiek. Trump is daar naast het logische gevolg, simpelweg ook een degeneratie van. 'I'm not naive, I am superficial'

Harvest 3000 Years
'Denk na! Is er een plaats op aarde waar er geen vliegen en geen Europeanen zijn?' Voodookreunedelica uit Ethiopië, waar onwillige koeien met psychedelische geluidjes en stokslagen aan het werk worden gezet. Jaar in jaar uit zwoegen, niet voor jezelf, maar voor de bovenbaas. Dat geldt voor beest en mens. Regisseur Haile Gerima groeide op in een Afrikaans dorp, maar vertrok al snel naar Amerika (waar hij filmprofessor aan Harvard werd). Hij heeft dus een verdubbeld 'ander' perspectief, wat de vervreemdende, internationale arthouse-taal van de film verklaart. Veel lange afstands-shots en hermetica. Ironisch is dat soms wel, want de film is op zijn best wanneer Gerima dichterbij durft te komen. Vooral dankzij de vele ritmische liedjes, uitgevoerd op unieke instrumenten. 'Greetings all you farmers, wherever you may be tolling'. Ornette Coleman zou een moord doen voor de fluit waarop een jongen speelt, terwijl zijn maatjes een steentjesspel bikkelen. Ik mag de soundtrack graag horen, misschien wel liever dan de film zien... Pas na een vele landerige uren wachten,komen de goede teksten. Politiek scherp, zoals we in de hardcore seventies mogen verwachten.' De histoire se repete-symboliek beats like a drum. 'Als je je kinderen en je vrouw niet had verloren, en ze je land niet hadden afgepakt, wat zou er dan van je geworden zijn?'

oh en..

Twin Peaks, seizoen 1
'Weird.' 'Yeah'. Ze zeiden altijd dat het goed was. En het was goed. Zo. En grappig! Absurd, ja.

隠し剣 鬼の爪
Een anonieme dichter uit de Kamakura-periode schreef al "Wie bevangen is door de hitte, kijkt een samoeraifilm." Hij had gewoon gelijk! The Hidden Blade is de tweede revisionistische samoeraifilm van veteraan Yôji Yamada en is net zo goed als Twilight Samurai. Beetje zelfde aanpak een samoerai van lage rang zit vast in zijn rol nadat zijn vader zelfmoord pleegde en hij niet met zijn ware liefde van eenvoudige komaf kan trouwen. Het is de favoriete periode voor dit soort verhalen: het einde van de Edo-periode wanneer de Westerse invloed langzaam intreden begint te doen, hier met artillerie. De uitleg vinden de samoerai maar lastig: "kan het niet zonder die Engelse en Nederlandse termen?" Na een geduldige opbouw dan opeens halverwege de missie: een ontsnapte kameraad moet uit de weg worden geruimd en dat soort opdrachten mag je niet weigeren (hier wordt ook even duidelijk gemaakt hoe cynisch eergevoel kan worden misbruikt). Het leidt naar een even ingetogen als intense dubbele climax waarbij de titel eindelijk wordt verklaard. Heel mooi gefilmd en alles ademt een compleet eigen sfeer uit. En er is nog een derde!

Public Enemies
Weet niet wat het is met Michael Mann, maar hij lijkt vaak zijn films wat ongelukkig te kiezen. Dillinger is zo'n Amerikaans icoon, type Elvis, Babe Ruth, daar is toch geen eer meer aan te behalen? Maar ik heb toch wel weer met plezier gekeken, Mann blijft een groot stilist. De manifeste film, het historische verhaal met de jacht en Amerikaanse voorliefde voor piefpafpoef is niet zo interessant, maar Mann maakt ook een latente film die veel meer zegt over het begint van de 21ste eeuw dankzij kleine zijpaden naar de geboorte van de controlestaat die samenvalt met een nieuw soort beroemdheid van beeld en imago (Dillinger maakt nog net niet een selfie terwijl hij op de grond sterft). Acceptabel vakwerk maar ik zou zo graag zien dat Mann gewoon een keer all-out Malick gaat.

die samenvalt met een nieuw soort beroemdheid van beeld en imago (Dillinger maakt nog net niet een selfie terwijl hij op de grond sterft

ja dit ja.

remind me in december nog maar eens aan die WTF revisionistische samoerafilms. :D

Directed by John Ford
'What is it that distinguishes the movies of John Ford?' Niets is zwart-wit, maar Ford roept opmerkelijk tegengestelde reacties op. Sommigen vinden hem een geniaal verteller en vernieuwer (Welles en Cousins), anderen kunnen weinig met zijn sentiment en lawaai (Thompson en Maas). Aan fanboy Bogdanovich de kans om de naysayers te overtuigen. Het helpt dan niet als je met Clint Eastwood begint! Ik keek een update van een seventies-docu. Bogdanovich voegde in 2006 meer interviews met bewonderaars toe. Dan krijg je de bekende ode aan een dode maestro, in plaats van een stekelig filmessay. Ford vormt natuurlijk een typisch Amerikaans fenomeen. Een larger than life figure, met een larger than life oeuvre. De cultuurwetenschappersdroom van honderden werken om in te grasduinen. Een mooie som, maar de docu overtuigt me niet van de waarde van de voorspelbare delen. Ik zal Scorsese's geheimtip Two Rode Together niettemin eens kijken. Mijn tips blijven My Darling Clementine (met Fonda, een man waar een halfblinde nog een goede film mee kan maken) en They Were Expendable (Ford-sentiment op zijn meest tolereerbaar, onder een tropische hemel en de hoogspanning van een wereldoorlog). Geleerd: de verdelende heerser Ford zou een goed managementboek kunnen schrijven. Fordisme in de cinema. 'It isn't a relaxed set.'

The Goddess
'From then on the boss considered her his property.' Zwijgende Chinese klassieker uit 1934, wellicht voltrok de opkomst van de talkies zich daar wat langzamer. De beeldtaal van de stomme film hadden 'ze' echter prima in de vingers. Zelfs zo goed dat het wel een universele stijl lijkt. (Een illusie, deze film was 'gewoon' behoorlijk Amerikaans.) Superster Ruan Ling-yu speelt moeder de hoer, waardoor ze op Jean Dielman vooruitloopt. Door een positief portret van een prostituee te bieden, toonden de makers zich progressief. Een miserabel leven wordt doordenkt met het sociale mededogen van een Victor Hugo. Er valt wel een theorie op poten te zetten hoe de 'stomme film', de laatste 19e eeuwse kunstvorm is, met een voorkeur voor de lijdende vrouw en melodrama in lagere onderwerpen. Perfect geschikt voor een verbeelding in stilte, misschien omdat ware ellende meer uit handelingen dan uit woorden bestaat. Maar het is niet alleen droevenis dat de klok slaat. De tijd wiegt en sust, en het zoontje wordt groter. Hij biedt mama klein geluk. De blijdschap wanneer ze hem van school ophaalt! Hartverscheurende taferelen voor de Ozu-fans. Het scenario besluit grootser, met een behind bars-shot. Zo'n compositie die gemaakt is voor cinema. Een kruisiging van verticale en horizontale lijnen, gevangen in spijlen en kaders. 'Mommy's not going out tonight.'

remind me in december nog maar eens aan die WTF revisionistische samoerafilms. :D

Zeker. :) Het was wel even goed om weer een Amerikaan te doen, maar pff, wel opeens heel druk en snel en plotplotplot. Misschien een toevallig contrast maar hoe geweld wordt gebruikt in Amerikaanse films zonder dat het enig psychisch effect heeft is gewoon psychopathisch. Ook wel mooi in die zijpaden van Public Enemies is hoe de maffia ook opeens technologisch wordt en genoeg heeft van ouderwetse misdaad. Altijd fijn, films op dat soort omslagpunten.

Mmm, er is ook nog een Dillinger van Milnus met Warren Oates uit 1973. Nou ja, dat is voor over een paar jaar.

moet aan deze denken

https://a.ltrbxd.com/resized/film-poster/9/4/1/1/9411-dillinger-is-dead-0-230-0-345-crop.jpg?k=479fcb7c77

met the reddest gun ever.

Wow! Die film kan nooit zo goed zijn als de trailer! (Pallenberg meteen weer uit de kleren, pierot, 0 actie, popart kunstwerkje)

https://www.youtube.com/watch?v=0UQeDWwzDFE

meesterwerkje, deze trailer

word!

Ja, mooi, film op de lijst.

Windig Refns free streaming service www.bynwr.com is vanaf heden geopend.

zijn cat bedacht de naam op het toetsenbord? :-)

Je haalt het ook niet echt uit het logo. :)

Leptirica
Serbo-Kroatische vampierfolklore, ijzersterk. Ook het gebruik van de zgn. „ganga” vocalen (een van de meest dissonante muzieksoorten die ik ken) is erg cool.

The Endless
Als je The Resolution gezien hebt gelijk door naar deze. Redelijk puzzling maar bol van goede ideeën, zo eentje die gelijk nog een kijkbeurt verlangt.

Baby Face
White Zombie
Ik had nog nooit gehoord van de zogenaamde Pre-Code films, maar die zijn dus leuk. Genrefilms van de jaren dertig die zich niet hielden aan de regeltjes. Sterke vrouwen, Afro-amerikanen als echte mensen (zelfs al is ze de bediende in Baby Face), gangsters … outsiders. Baby Face is de bekendste, met de legendarische Barbara Stanwyck die zich, ill-adviced door Friedrich Nietzsche, naar de top wiept maar dan een harde les leert. White Zombie is meer gothic uiteraard en de zombies zijn al wel een kritiek op de industrialisatie.

I lunghi capelli della morte
Uitstekende gothic horror en stukken minder saai dan de gemiddelde Hammerfilm. Met de legendarische Barbara Steele.

Le foto proibite di una signora per bene
Run of the mill giallo.

Svezia, inferno e paradiso
Een zogenaamde „mondo” (soort seventies version van Breitbart en DDS) over losb … eh, liberaal Zweden. Doet erg denken aan die man die met beslagen bril in Waldolala luidruchtig „bah!” zat te roepen bij de blote dans.

Groovy soundtrack van Piero Umiliani tho en dit liedje kennen we allemaal:
https://www.youtube.com/watch?v=yXo1ufdQ4sg

mmmm! (sneeuw bedoel ik :D)

oh ja ga allemaal dat huisje maar in.

Umut
'You kill my horse and talk about paint.' Officieel: Hoop, maar in vrij vertaling: knik u moed toe. Het ontbreekt de Turkse mannen niet aan zelf-overtuigingskracht. Uit alle macht schrapen ze hun laatste restjes levenslust bij elkaar. Het intro van de film suggereert nog zwart-wit Antonioni vibes. De straten van een Turks stadje worden onder water gezet door een brandweerwagen. Langzaam verschuift de horizon, wist de weg uit als een schoolbord. Maar de schulden van de sloebers blijven staan, en Antonioni verdwijnt voor een neorealistische parel. Karretjesdieven. De overheid wil de vooruitgang afdwingen en de OV verbieden. Sjofele ellende botst zo op toerisme-gehengel. 'The Man' heeft alvast maar de uiterlijke kenmerken en reclameborden van een wereldstad neergezet. De slachtoffers hebben intussen te stellen met hun gezin, waarbij vooral de bittere opstand van de moeder erin hakt. Haar coachman, hoopt eerst op een loterijbriefje, dan op een nieuwe baan, om ten slotte bij de grote dromenvanger te eindigen. God, dit keer gepersonifieerd door een 'hodja'. Op de meesterlijke soundtrack blazen strenge tonen van een klarinet de hoop de stad uit. De mannen gaan op schatjacht. Het wordt Stalker-ig. Elke rationaliteit voorbij, enkel nog mystiek gedetermineerd. Het leven begint te schemeren en dersiwisjtisch te draaien. 'The treasure is running away'.

Follow the Boys
'The only thing we haven't tried is pictures.' Patriottentijd in warfarin' Amerika, dus grepen ze naar hún genre. Follow The Boys is een 'musical en abyme' tot de vierde macht. Minstens. Eerst lijkt hier slechts het traditionele show in show-plot op poten te worden gezet. Een stel vaudeville-artiesten bevindt zich in een penibele situatie. 'Canned talk kills vaude biz.' Gelukkig kunnen ze met hun verouderde acts nog naar Hollywood. Merk op dat het filmmedium dus een nostalgie-doorgeefluik wordt, voor een stijlvorm die het zelf om zeep heeft geholpen! Binnen een kwartier verandert Follow the Boys echter, verdubbelt weer. De propaganda-toeter schalt. Ster na ster draaft op voor de wartime show. Entertainment voor de WWII-massa. Met het originele verhaal heeft dat dus allemaal weinig meer van doen, maar Orson Welles (!) doet leuk met een sigaar, WC Fields met een keu, Rubinstein met een piano, en Marlene met Orson. Voer voor cultuurwetenschappers. Er zit een scriptie in de haarstijl van de Andrews Sisters, en wellicht ook in de metoo-humor. De achteloze objectificaties van de vrouw worden bijna lief. Elke soldaat verdient gewoon een sterretje in zijn armen. De propagandamachine zet iedereen op zijn plek. Want zelfs in het Hollywood Victory Committee lopen de zaken gesmeerd, gesegregeerd. 'That's what it says in the script.'

天国と地獄
Kidnapdrama van Kurosawa-san waarin hij duidelijk (vond ik) Hitchcockiaanse invloeden inzet en dat gaat hem goed af. Hij neemt ook lekker de tijd voor wat in principe een eenvoudig verhaal is met een aantal kleine twists (maar niet de moderne twist die ik stiekem verwachtte.) Cinematografie, muziek (lichte electronica al), acteerwerk zoals gewend op topniveau (Tatsuya Nakadai heel fijn als charismatische inspecteur, Mifune prachtig ingetogen), maar vooral het derde deel van de ontknoping is prachtig met een langgerekte drugsdeal op de dansvloer, een steeg vol verslaafden en even intens als trieste eindscène waar nog lang op gemarineerd kan worden. Maar eerlijk is eerlijk het hoogtepunt is een machinist die precies het geluid van een bepaalde trein kan identificeren en doorschiet in zijn enthousiasme. Briljant moment!

Blinkende lygter
Beetje onfris, een stel horken die erop lost meppen, waar we dan ook nog eens sympathie voor op moeten brengen. Ik vond het niet echt saai maar ik las ergens toxic masculinity in action en dat is eigenlijk erg waar. Eigenlijk zijn de dames (twee, maar liefst, waarvan een een beetje een lastpost is) in de film en Vrede die de film als keuzefilm had veel te mild. Ik moet bekennen dat ik er ook een beetje overheen keek, het is namelijk een behoorlijk bekend gegeven in (westerse, mainstream) films. Wat zegt dat dan, over onze cultuur?

The Nest of the Cuckoo Birds
De eerste van by Nicholas Winding Refn (geen jens op het keyboard dus. Beetje horkerig gemaakt, in z'n primitiefheid soms behoorlijk effectief (vooral de moordscenes).

Hot Summer Nights
Twee jongens dealen en leven erop los, krijgen vriendinnetjes die de nodige complicaties met zich meebrengen. Nu heb ik net weer eens wiet geprobeerd na 25 jaar om toch nog eens te kijk what the fuss is about maar dat vond ik toch weinig enerverend … de film ook niet, teveel een poging tot een retecoole film maken (btw Temples of Boom toevallig ook weer eens gedraaid, doe ik ook niet dagelijks, maar die viel dan wel weer wel erg goed, nuchter zelfs).

Dave Made A Maze
Dit was dan weer wel een leuk uitgewerkt idee. Kon hier en daar wat beter maar genoeg mooie decors en leuke ideeën om te boeien.

ik natuurlijk meteen googlen > https://www.complex.com/pop-culture/best-stoner-movies-of-all-time/

maar een bar en boze lijst helaas.

was hautain verbaasd dat ik die Vrede keuzefilm niet kende (en ik ga 'm gezien MB's stukje ook maar niet kijken)

Kurosawa! High and Low zou ik best eens mogen herkijken. Hah, mooie bruggetje ook. HIGH and.. low. nou ja.