Filmforum

ghehehe (hipster)

krijgt niet eens een paraplu, bijna Vaandrager. :-)

Moulin Rouge!
'Yes we can, cancan!' Daar had Obama het dus vandaan. Nou ja, zo origineel was de kreet hier vast ook al niet. Postmodernist Baz Luhrmann leeft van het on-originele. De vrolijke ADD-erudiet is helemaal bij de tijd. Zijn postmoderne potpourri barst uit elkaar van de melodieën. Hit na hit gaat in de blender. Pophits wel te verstaan. Op zijn liefde voor de film bleef het wachten, al kan dat door mijn blinde vlek voor Bollywood komen. Binnen een paar minuten wordt hier ironisch genoeg gesuggereerd dat een handvol kunstvormen 'echter' zijn dan film. Met de gepijnigde schrijver voorop. Film blijft dan vooral een toverpot waar je dingen in kan gooien, en niet de inhoud zelve. Die kern riekt naar braaf conservatief escapisme. Maar snel over de liedjes dus. Met voor ieder wat wils. Mijn favoriet: Lamb! (Hoeveel centjes zou dat aantikken bij Lou en co?) Het was net te vroeg voor een The Avalanches-knipoog, maar stel je voor. 'Since I left you, I found a world so new'. Het had gekund. Nicole Kidman vindt als material girl de man met het old school kuiltje: big boi Ewan McGregor (wedden dat Baz van The Pillow Book genoot.) De twee kirren wat af, tot mijn grens wordt bereikt. Oversaturatie op alle vlakken. Gelukkig blijven de mash-ups geinig, als een flauwe Hans Liberg-show in de Efteling. De XL-variant, met pop-corn. 'You'll be dumb with wonderment.'

The Magnificent Seven
'Nowadays men are cheaper than guns.' Tot mijn eigen verbazing had ik deze remake nog niet gezien. De Sturges-versie is toch bijna zo klassiek als het origineel van Kurosawa; en hij en zijn scenarist hebben de zaken dan ook met gepast respect aangepakt. Het script zit secuur in elkaar, en werkt prima in Amerika. Misschien dat het Wilde Westen nog wel een extra laag dubbelzinnigheid aanbrengt. De triomfmuziek van Bernstein, de weidse frontier-landschappen, en de aloude Amerikaanse shoot-out mentaliteit – ze doen allemaal een keiharde machofilm vol actie verwachten. En wat te denken van de verzameling mannetjesputters (Branson! Coburn! McQueen!) die de 'samoerai' spelen? Het slimme is, zij moeten dus allemaal hun softe kant aanspreken. Eenzaam, gedoemd, en soms zelfs onverbloemd panikerend. Dit is een actiefilm tegen de actie. Met wat goede wil zelfs pacifistisch. De lolligste fase blijft de 'gunmen idols', met drie Mexican farmers op de 'jurystoelen'. Ik stelde me nóg een (nu altmaneske) remake voor, waarin we een handvol korte, persoonlijke verhalen over de gunmen zouden zien. Dan zou het alléén nog maar over de achtergrond gaan, en niet langer over het gevecht, dat hier in feite ook al geen kwart van de film in beslag neemt. De boodschap blijft duidelijk. 'Only the farmers have won, they remain forever.'

El Cochecito
'Het is nog beter dan echte benen.' Een sterk verhaal van alledaagse gekte, laat dat maar aan Marco Ferreri over. Met een scootmobiel voelen oude mannetjes zich weer helemaal Easy Rider. Ultramoderno. Ik speurde nog een tijdje naar een Franco subtekst (Where's Wally in Spanje), maar vermoed dat de bejaarden het zonder hem konden stellen. Fools uit laatste bravoure. De hoofdpersoon woont al klagend, steunend en, naar eigen zeggen, niet meer zo goed benend, bij zijn hysterische familie in. Hij is niet de enige. Madrid in de jaren vijftig betekent inpandige boerderijdieren, een inpandig kantoor, en inpandige opa dus. Umberto D, zonder sociaal neorealisme, mét familie, maar net zo eenzaam. Zelfs het gewenste vleugje tragiek komt nog tevoorschijn piepen – al blijft dit verder een banjokomedie, vol bunueleske invalidehumor. Bij een overduidelijke debiel, 'Je zou het niet zeggen, maar hij is een beetje raar.' Bij zoonlief de advocaat, 'Mira los textos legalos!' 'Ik heb mijn bril niet op.' Laatst liep (!) ik zelf door een winkelcentrum, toen een winkelbediende een stokoude dame nariep: 'mevrouw u vergeet u rollator!' Als je dat ook grappig vindt, heeft El Cochecito heel wat te bieden. Motto: Wanneer ik volgens de maatschappij niets meer ben, laat me dan in elk geval slachtoffer zijn. 'Je kan er je hele leven in blijven zitten.'

Gladiator
'They love a barbarian.' Ik zou wel eens een serieuze film over de Romeinse tijd willen zien, waar de geur van garum je tegemoet slaat. (Nou ja.) Een drama zónder gemat, gekonkel en perversiteiten. Die drie Romeinse cliches worden hier moeiteloos afgevinkt. Deze matfilm met Mocro-bontkraagje Russell Crowe baadt in budget en dus in bijpassende grandeur. Ook dat is Romeins, natuurlijk. Het meest pompeuze rijk, aan het veroveren om het veroveren. Zelfs de 'wijze' filosoof-koning Marcus Aurelius doet mee. Hij zal de democratie wel zijn gaan brengen... Latinisten hadden gejubeld wanneer Mel Gibson regisseerde, maar Ridley Scott houdt het makkelijk. Veel slowmotion, veel bloed, en als verhaaltje een Shakespeariaans koningsdrama. De personages weten het zelf. 'This is pleasant fiction, isn't it.' Meer dan dat, 'a striking story.' Tijdens een van de vermakelijkste momenten moet de verbannen soldaat Crowe als gladiator meedoen aan een re-enactment van Spartacus. Zo'n beetje zijn eigen doel. En een verwijzing die iedereen snapt. De arena-gevechten zijn de WWF van hun de oudheid, inclusief crowdwinning fascisme. Mij viel vooral het 'maximus' geluidsdesign op. Een keer schrok ik zelfs. Voor het bijlpuntje melancholie zijn er de Elyisian fields forever. Toch een aardig aureliaanse aai van acceptatie. 'There is always someone left to fight.'

Call Me By Your Name
Puberende jongen valt op mooiboy, mooi persoonlijk drama in dreamy Italië. Maakt nieuwsgierig naar Luca Guadagnino's versie van Suspiria (en een gerecht wat genoemd werd, een soort ravioli met zoete vulling).

Hannah Gadsby - Nanette
De lesbische Gadsby vind het mooi geweest met die zelfspot om de goegemeente te ontzien en maakt er een indringende standupshow van, die als je niet lijdt aan male fragility ook heus wel eens voor te lachen is.

Resolution
Bijzondere horrorfilm waar je nog eens over na kan denken, wegens aspecten als vriendschap en de reservaten in Amerika. Een intelligente, ambitieuze en originele film.

恐怖女子高校-动物同级生 (Terrifying Girls' High School: Animal Courage)
De vierde uit een serie maar ik denk dat het niet echt nodig is om de andere delen te zien. Het zogenaamde girl gang genre, dus stoere maar vaak blote meiden, meer een curiosum.

Duck Soup
Zo'n klassieker die ik nog nooit gezien had, nieuwsgierig gemaakt door grappige Marxquotes als I don’t care to belong to any club that will have me as a member. Het is een spervuur aan grappen, zowel de Grouchoteksten als de slapstick van de andere broers. Lollig, maar ook erg gedateerd.

La Nuit des Horloges
Ik had eigenlijk lage verwachtingen maar ben eigenlijk wel onder de indruk. Rollin voelt zijn einde naderen en kijkt terug, deze persoonlijk introspectie met fragmenten uit zijn oude films) geeft de gebruikelijke dromerigheid extra diepte. Naast de bekende Père-Lachaise en het strand ook een heel bijzondere locatie met wassen anatomiebeelden.

La casa con la scala nel buio (A Blade in the Dark)
Niet perfect maar zoals die Rollinfilm voor fans van het genre niet te versmaden. Een giallo die ondanks alle flaws een toppertje is, Lamberto toont zich een aartje naar zijn vaartje Mario Bava. Tegenover elk lullig breekmesjes staat gewelidge muziek.

eens even puzzelen welke Resolution dat is (benieuwd)

niet deze in elk geval: https://www.imdb.com/title/tt2957282/

Nope. deze …

takk

Robbie Müller (1940 - 2018)

https://thesouloftheplot.files.wordpress.com/2015/08/ending_paristexas.jpg

te jong in zekere zin, want al zolang sukkelend. Ontdekte net dat 24 Hour Party People ongeveer zijn laatste was. Wel een vrolijke way to go out.

RIP Robbie. De grootste Nederlandse bijdrage aan de cinema.

Wist ik niet van 24 Hour Party People (was wel heel fijn gefilmd). Maar dat had hij sowieso wel, kwam er pas vrij laat achter dat hij de cameraman was van Repo Man (plus Live and Let Die in LA, dus een van de grote L.A. verbeelders).

Zijn bijdrage aan 24 Hour Party People was ik ook helemaal vergeten. Dat hij in 1972 een concertfilm van Can heeft gedraaid, wist ik ook niet. Robby Müller heeft aan zoveel geweldige films meegewerkt dat het moeilijk is daar een favoriet uit te kiezen.

Zijn kleurgebruik was uniek, zoals het extreme groen in combinatie met blauw in de bovenstaande still uit Paris, Texas. Die groene kleuren vallen ook op in Der amerikanische Freund. Müller en Wenders kwamen er tijdens het draaien achter dat wit licht van tl-lampen op film groen wordt als je opneemt met Eastmancolor. Andere filmmakers zouden die technische fout verbeteren, maar Müller maakte er een stijlmiddel van. Het schijnt dat Müller en Wenders veel moeite moesten doen om te voorkomen dat het filmontwikkelbedrijf de kleuren ging corrigeren.

めがね
Naoko Ogigami heeft een eigen stijl met haar gortdroge komedies, dit vind ik tot nu toe haar beste film. Een vrouw arriveert op een tropisch eiland waar ze logeert bij een vriendelijk maar zonderling duo dat zelden gasten heeft in hun pension. Ze voelt zich direct ongemakkelijk, al was het omdat er niets te doen valt behalve zelfverzonnen tai chi in de ochtend en iets wat de handvol bewoners "twilighting" noemen. In haar gebruikelijke stijl vormt Ogigami narratieve cirkels aangevuld met prachtige beelden en vederlichte humor (plus -spoiler- mandolines). Ik maakte me op voor de soufflé maar Glasses lijkt te verdampen in een heel eigen existentialistische leegte die positiever is dan je verwacht. Ongetwijfeld woedendmakend voor velen, maar het is een film die mij lang zal bijblijven, een compleet eigen mysterie presenteert. Bonus voor het voordragen van een Duits gedicht dat blijkbaar niemand kan thuisbrengen.

mooie anekdote, Vido.

Megane gaat op de verre toekomst lijst. Wel dapper dat ze het altijd buiten Japan zoekt.

The Great Mughal
'Happiness is a fool's emotion.' Werd hoog tijd, my very first Bollywood. Hun classics zijn vaak lastig op te sporen, en als je te pakken krijgt, is er altijd wat mee. Hier lijkt het gerestaureerde epos fanatiek onder de noise reduction filter te zijn gelegd. Alle roomtone eruit, de personages schetteren op Wesley Sonck-volume. Beter geslaagd, wat zeg ik, hallucinant goed gedaan, is de inkleuring. Ik kan me het origineel nauwelijks in zwart-voorstellen. Het paleis van de Mughals schittert in duizend kleurtjes. Er zijn prachtige shots van draaiende jurken, gespiegeld in honderdduizend mozaïeken. Elk meisje van top tot teen gewassen met Ariel powertabs. Het operaverhaal wordt verteld door de natie zelf. Hindustan. De godheid toont de kijkers de worsteling van een oude islamitische heerser met zijn zoon – en zijn vermaledijde principes. 'The prince began to develop certain tastes.' Zoonlief moet en zal een slavin huwen. Drie uur drama vormt het logische vervolg. Veel gedreig met zelfmoord, en rijen aan stoere sitar-halzen. Aan de piepstemmetjes zal ik nooit wennen, maar op ritmisch gebied smaken de delicatessen. Wat is de tabla toch een mysterieus stuwend instrument. In de mooiste scene spiekt de prins achter het doek, naar het (stand)beeld. Altijd gevaarlijk in de platoons-islamitische traditie. En wat staat daar? Zijn gedoemde vrouw. 'Lijd, maar niet met tranen.'

Wel dapper dat ze het altijd buiten Japan zoekt.

Ah, maar dit is een Japans tropische eiland. :) Het kan volgens de spaarzame Google ingewijden trouwens zo maar zijn dat ze een Japanse gedicht speciaal in het Duits heeft laten vertalen, wat ik echt een geweldige move zou vinden.

ahhh! (ik zat nog in die Finse arthouse geist van de vorige film te denken)

Solamente nero
Degelijke giallo, niet erg bijzonder, maar de fles J&B’s komt meermalen ter tafel en aangezien ik zo’n fles gekocht heb past het zeer goed in het plaatje. :)

Born of Fire
Herbekeken, toch beter dan ik dacht. In het prachtige Turkse Kapadokya en Pamukkale een strijd tussen goed en kwaad per fluit (dwarsfluit vs. ney).

Gemini
Ook zeer stijlvol (en kleurrijk) is deze film noir. Nog iets deftiger en smaakvoller en zeer understated.

Antfarm Dickhole
Was in ieder geval niet zo saai als sommige van die verschrikkelijk slechte films. Maar slecht is ie, van de special fx tot alle woordspeling (als ze voor het wiepen een muziekje nodig hebben om in de stemming te komen stelt ie Urethra Franklin voor).

Tales from the Hood
Niet half zo cheesy als verwacht, vooral door de politieke lading die nog steeds actueel is helaas.

Le Masque de la Méduse
Les paumées du petit matin
Les pays loin
Le Masque … is de allerlaatste film van Rollin, die ook stierf in het jaar dat hij het afrondde. Ook weer veel tekst en ietsje zwaarder dan La Nuit …. The Escapees is vlak na La Nuit des traquées en doet er aan denken, met de twee dames op de vlucht in een bevreemdende wereld, sterk met veel bekende Rollin tropes. De derde is een hele vroege short en die gaat ook over een stel in een vreemde stad, waar niemand hun taal spreekt.

Wow, je hebt echt Antfarm Dickhole gekeken. :)

Ja, maar de rest van ’s mans lijvige filmografie sla ik ff over. :)

千年女優
HOe geniaal was Satoshi Kon? Millennium Actress is me een paar keer ontsnapt waardoor het in het onderste sediment van mijn kijklijst verzandde. Vreemd, anders dan ik had verwacht en toch zo duidelijk van zijn hand. Het is denk ik zijn meeste ambitieuze film, die de grenzen van animé probeert te verleggen door de realiteitslagen nog subtieler over elkaar heen te leggen: en de geschiedenis van de Japanse cinema, en de Tweede Wereldoorlog, en beroemdheid, en media. Zoals Neo zou zeggen: "wow!" Overweldigend als een soort metafysische soap. Buitengewone film.

ghehe wordt toch lastig voor Hollywood om van Anfarm Dickhole een schmaltzy Disaster Artist-biopic te vertrouwen (MAAR DE MAN VERDIENT HET) :P

Millennium Actress, ja lekker meta.

Ringu
'Extra innings, they'll be late.' Vroeger zaten de kids de hele dag voor de tv ('tutfut'). Zeker als de ouders wegens de honkbal laat thuis kwamen. Ringu diende zich aan als oplossing. Hoeveel gemene vaders zouden hun kroost een VCR hebben toegeschoven? Moet je kijken wat er gebeurt, als je teveel kijkt! Het meta-gegeven werkt weer aardig. Spannend voorspelbaar, je weet dat het komt, en het komt. Bovendien, wat is er nou neurotischer dan een videostill, milliseconde voor milliseconde moeten bestuderen. Toepasselijk dus dat het enige, échte schrikmoment een verstilde grimas is. Mij verraste vooral het onderzoeksaspect. Een journaliste, alleen erop uit. ('Dit is gestoord'). Het scenario laat haar Zodiac-rustig puzzelen. De behekste video zelf brengt tarkovskiaanse vaagheid. Ik kreeg er foetus-associaties van. (Zegt vast meer over mij.) In elk geval zien we een put, een Van Eyckiaanse huwelijksspiegel, en zijn er genoeg verwrongen kinderen on and off screen. Het zoontje van de onderzoeksjournaliste wordt magnetisch richting doodsbesef getrokken. Het boze kind heerst, in de goede freudiaanse traditie. Voor het einde gaat men het helaas minder in Cronenbergland zoeken, en toch nog back to nature. Dat fokt met de warrige les. Niks, video killed the horrorstar. Hometaping is saving people! Tijd voor een versie met torrents. 'You saw it.'

Arsenal
'Er was een oorlog.' De Oekraïner Dozhenko deed de dingen net even anders. Vreemder en gevaarlijker dan zijn sovjet-collega's ging hij de revolutie te lijf. Belichaamde de strijd in zijn cinema met bloed, zweet en tranen. Hij toont ons een dorp vlak na de Eerste Wereldoorlog. Op verschroeide aarde staan verzwolgen moeders dood-stil. Een agent bepoteld een meisje. Iedereen is murw gebeukt door de ellende. Binnen een paar snelle poetry cuts maakt Dozhenko van het platteland The Waste Land. Zijn werk is bijna net zo idiosyncratisch als dat van TS Eliot, wat zowel positief als negatief opgevat moet worden. Vaak onnavolgbaar, maar tijdens de mooiste scenes komen de (toch niet zo) willekeurige elementen van zijn compositie plots zó schril tezamen, dat het bijna Idi i Smotri lijk-t. Meer in de geijkte rodedeleger-pas staan de baarden op tegen de verwijfde koelakken. Hun machine raakt op volle treinsnelheid, richting futuristische toekomst. De tegenstelling met de lege slow motion van het begin, hakt er aardig in. Intense op het overdrevene af. Zelfs de paarden spreken. 'We snellen op 24 benen vooruit!' Dozhenko beent op zijn best wanneer alle mensen, al te menselijk (stil) vallen. De laatste stuiptrekking van een accordeon. De holle blik van de gedoemden. Een man met robocop-mimiek vuurt. 'Laat, laat, laat het zijn'.

Nog even over Antfarm Dickhole: zou My Dying Bride op de hoogte zijn van het gebruik van hun muziek bij toch een van de beroerdste sexscenes die ik ooit gezien heb? :D

ik denk het wel :-) https://www.imdb.com/title/tt6633292/

Senso
'Denk over mij als je schaduw.' Begon de Belgische onafhankelijkheidsstrijd ook niet bij de opera? Gevaarlijke kunstvorm. Ook een logisch begin voor deze Visconti-film, waarin hij met veel gevoel voor melodrama de laatste dagen van de Oostenrijkse dubbel-monarchie schetst. In bezet Venetië. De obligate referentie aan Die Welt von Gestern ontbreekt niet, maar voor het overige is Senso een film geschikt voor de massa. Veel lange haren, diepe decolletés en strakke broeken. Een getrouwde gravin valt voor een Oostenrijkse officier. Dubbel-gevaar, want zelf heeft ze revolutionaire connecties. Het blijkt al snel dat Visconti zich weer opperbest op gemak voelt onder de adellijke lui, zijn natuurlijke habitat. Daar lukt hem het meest als filmmaker, denk maar aan Il Gattopardo. Senso is als film echter een stuk minder episch en somms zelfs pseudo-verheven. Dwalend door filmgeniek Venetie, een blauwgroene stad van vluchtige schimmen en liefdes, droomt de depri gravin van haar officier in spookgewaad. Even plots placht hij aan haar te verschijnen. Dat kan niet goed blijven gaan, en in een zorgvuldige opgebouwde compositie schrijden we van weelderig shot, naar betraande finale. Een echte opera. Niet veel diepgang, maar met emozione. Opgaan in het massaspektakel van de meute. Common senso. 'Je zult er later achterkomen, in herinneringen.'

Days of Being Wild
'Ik heb je niet mijn dromen gezien hoor vannacht.' Een nevel van bronstigheid beslaat de lichamen, een mist van sigaretten hangt boven de hemel van Hong Kong. Dat kan alleen Wong Kar-Wai wezen. Ik was er heel erg aan toe, en het werkt weer meteen. Het wilde wordt waargemaakt. Oude showtunes vullen een lonely night winkeltje. (Dat overigens later in de krochten van een voetbalstadion blijkt te liggen!) Eenzame nachtelijke zielen stoten elkaar af en aan, en dat minuten, dagen, jarenlang. Days of Being Wild vertelt, net als Visconti's Senso, over de avonturen van een player. De versiertrucs zijn duidelijk: een vleugje psychopathie en kunnen dansen, het volstaat om de meisjes te tonen wie de baas is. Wong himself kan de verleiding niet weerstaan om enkele Hong Kong punches te plaatsen. (Hij moest even zijn spierballen tonen). Zijn tweede film gaat het diepst in de midden-fase. Dan verkrijgt de player tragiek, als een treurige roman van Romain Gary. De meisjesmagneet kibbelt met zijn adoptiemoeder, die zelf ooit playerette was. Liefde geven gaat hen slechter af dan krijgen. De twee zielen hebben altijd in kapitaal gedacht en nooit in zorgen. Later laat ook Wang zich betrappen op zelfgeilerij. Fetisjistisch stijlvol. Zo, en alleen zo, kan hij het. Haren kammen in HK. Tot het weer perfect valt, als een slagregen. 'I just wanted to wander around.'

Jeder für sich und Gott gegen alle
70s Herzog is de beste Herzog. Mijn hypothese is dat hij toen films maakte die niemand nog had gemaakt waardoor hij Herzog werd en op een gegeven moment (na Fitzcarraldo, denk ik) Herzog-films ging maken, of te wel, gevangen werd door zijn eigen, best wel vermoeiende, persona (internet heeft hier ook nog een rol in gespeeld.) Afijn, in deze kalme historische film kan hij lekker zijn ei kwijt. De Herzog motieven kun je afstrepen: dieren pesten, dwergen, psychische en fysieke mankementen. En Kaspar Hauser is natuurlijk de perfecte figuur voor thema's als sociale structuren vs individu, de dictatuur van biologie, wreedheid vs zachtaardigheid en ga zo maar door. Religie en filosofie komen er heel slecht van af. Vooral de manier waarop Kaspar de logische regelneuker dolt is hilarisch. Mooie verzameling lelijke koppen in constrast met het Germaanse landschap, fraai staaltje pre-punk acteerwerk van Bruno S. en een hele fijne doch eenvoudige manier om dromen te verbeelden maken dit tot een van zijn betere films...maar natuurlijk nooit zo goed als Auch Zwerge haben klein angefangen.

eens, eens. (Lebenszeichen net aan sixties though)

異人たちとの夏 (The Disincarnates)
Van de regisseur van Hausu vrij ingetogen. De scenarioschrijver kan geen afscheid nemen van z'n jong overleden ouders en bezoekt ze in nostalgisch Japan met grote flessen bier met komkommer en lekker ijs van z'n moeder. Met een soort variatie op het bijbelse "kijk niet om anders verander je in een zoutpilaar". Origineel idee en prima uitgevoerd, met op het eind toch nog wat weirdo shit.

Sweet Sweetback’s Baadasssss Song
Vrij experimenteel politiek pamflet. De verschillende "intersectionaliteiten" hadden wat "inclusiever" aangepakt kunnen worden en missschien wat coherenter. Die openingsscene zou niet meer kunnen denk ik. Funky soundtrack to top it off.

Ghostland
Ik voelde Martyrs totaal niet maar ik zag een tweep zeggen dat deze misschien wel beter was dan Hereditary. Nou, echt niet. Simpel verhaaltje met een plot twist en verder te veel jump scares, aan torture porn grenzend geweld en overall gewoon clichématig. Geen grootse pretenties maar Lovecraft wordt er met de haren bijgesleept, het lijkt eerder op Texas Chainsaw Massacre en zoals de hoofdrolspeelster zelf nog zegt als ze het huis betrekken: Rob Zombie's films.

(De regisseur van Ghostland regisseerde ook Martyrs dus …)

ah op de lijst The Disincarnates.

Sweetback.. something else. Geweldige onzin, maar er bleef toch iets viezigs hangen.

The Rules of Attraction
'It's a confirmed statistic man.' Fucking, fucking en nog eens fucking. Tarantino-collaborateur Roger Avary weet wat we willen. Neuken, en, the opposite of sex, geweld. Of moeten we van een fysieke Janus-kop spelen? (Lasch zei al dat de termen voor seks steeds meer een gewelddadige bijbetekenis hebben gekregen.) Een film als The Rules of Attraction toont die dubbelzinnigheid. Slut seeking en cynicism giving. Liefde blijkt een grap, en zelfs de werkelijk verliefde wordt niet langer meer geloofd. (Al was het maar door zijn eerdere gedrag.) Je kunt veel van Bret Easton Ellis zeggen, maar niet dat ie zijn hand niet in de kut van onze tijd heeft. Avary's adaptatie zwengelt met visuele flair de misantropie goed aan. Vooral de vrouwen zijn cynisch – helaas doet Christina Ricci niet mee. Ze was te oud zeker... De eye candy is mij nu wat te eye candy, de bewuste walgelijkheden te obligaat. 'Moving through the doorway of a nation', met giga-passen. Sean Bateman hengelt een film lang vergeefs naar de liefde van een grietje met Griet op de Beeck-kapsel. Hij vergeet te kijken naar de ware. De smeerboel piekt in dé juxtapositie. Nudity en blood, voor de Warpaint-fans. Ik genoot zelf braaf van de Harry Nilsson-drone, en een paar rake flodders. ('Rome, it's like L.A. with ruins') Het duurt allemaal wel lang, Avary moest zijn XL-versie zeker tonen. 'It's Dick!'

Flesh and the Devil
'Who are you?' Liefde en ethiek sluiten elkaar uit. Nou ja, in elk geval onttrekken the rules of attraction zich er graag aan. De mysterieuze Garbo verschijnt in deze twenties-prent in het leven van twee Duitse BFF's. Via een flashback zien we eiland-plaatjes van hun adellijke jeugd. Een pastoraal bloedbroederschap beklonken met een snee. De ijskoningin van het lijden weet wel raad met zulk jeugdsentiment. Ze heeft aan één bal-dansje genoeg, afgevinkt op haar Tinder-match-kaart. Suggestief wordt er even later al een sigaretje gedeeld. Maar willen die Duitse freunden nu werkelijk? Ik vermaakte me een tijdje met een freudiaanse interpretatie. Het duo sublimeert verboden homo-erotische gevoelens in de vorm van een zondige vrouw. Een afschuifspel, waarbij zij heen en weer gaat, en de knapentwijfel toeslaat. De twee willen ook iets te graag met een gun zwaaien. Een mooi-macaber silhouettenduel vormt het visuele hoogtepunt. Het plot zelf blijft verder – zonder overwerk – saaiig melodrama. In de stomme film traditie vergiet men zigeunertranen. Rollende ogen, starende ogen. Wat is er intiemer dan het oog? Wat is er gevaarlijker dan een bekeken vriendschap? The Isle of Friendshap, zó had de film moeten heten. Ieder een eiland, alleen en op zichzelf. Omringd door roerige wateren. Vraag maar aan Jules et Jim. 'What does it matter?'

Ja, die Nobuhiko Ōbayashi is de moeite waard om verder te verkennen, wel veel gemaakt zeg dus moeilijk kiezen (het verwerken van WOII is wel een ding viel me op.)
The Rules of Attraction (fijn boek) durf ik niet aan. James van der Beek als Sean "Deal with it" Bateman, ahdontthinkso. Helaas was Rob Lowe destijds al te oud, zo'n type zag ik tijdens het lezen altijd voor me.

Zelf ハウルの動く城 nog een keer in de bios gezien (het is Ghibli zomer in Lab111!) Toch wel de moeite waard dit soort dingen op het witte doek. Spirited Away is misschien de perfecte anime maar ik heb een zwak voor de ambitie en uitgestrektheid van Howl's Moving Castle. Fraai staaltje 'world building' ook. De kleuren van de luchten mooier dan ooit (de eerste klim van bejaarde Sophie bij zonsondergang...pfff). Uitgediepte personages die onverwachte dingen doen met als hoogtepunt waarschijnlijk de letterlijk 'meltdown' van Howl...vanwege zijn haarkleur. Binnenkort Porco Rosso.

meest LeGuineske Miyazaki? Howl.

haha James van der Beek is wel goed voor de meta-post-whatever-ironie. Ik zie toch altijd Starship Troopers, en niks anders, voor me. (Met vrouwen als vervelende bugs, zeker, dan... of zo)

meest LeGuineske Miyazaki?

Oh, daar zit wel wat in. Daar ga ik eens rustig op verder marineren.

Nausicaä of the Valley of the Wind, toch ook wel kandidaat.

good point. eco pacifisme.

The Untouchables
'Isn't this just another showpiece program?' Een exercitie uit duizenden wordt gered door De Niro. Een van de laatste keren, dat hij er echt uitzinnig zin in had. Eigenlijk moeten we dan spreken van een gemiste kans. The Untouchables gaat immers vooral over de agenten die Al Capone probeerden te pakken, terwijl de enige leuke rol Al Capone zelf is. Er zit veel Berlusconi in de manier waarop een vadsige De Niro de gangsterkoning verolkt. De mentaliteit, de kalende looks, het moment dat Capone met een sardonische grijns bij de opera (duh!) krokodillentranen vergiet. Heerlijk. Buiten het theater voelt de film steriel aan. Chicago is een studioset. Ook de agentjes zijn van bordkarton. Kevin Costner helpt niet. Zijn interactie met eega Patricia Clarkson had een vleugje fysieke pijn kunnen bieden, maar, hun scenes blijven rommelig, zelfs schetsmatig. Na een uur is er ineens een (nieuwe) baby. Dat was DePalma even vergeten 'op te zetten'. Morricone deelt in de malaise, met een zeldzaam matige soundtrack. Dan kan alleen DePalma's visuele klasse hem nog redden. We volgen een fenomenaal POV-shot bij Sean Connery thuis (een van de good cops), en eindigen met een tergend traag opgebouwde Eisenstein-referentie. DePalma kent zijn fysieke klassiekers, maar dit verhaaltje is te triomfantelijk, en raakte mij niet. 'I'm just a poor beat cop.'

Un Homme et Une Femme
'Ils sont copains depuis longtemps.' Op de stuntman na, is dit niet zo'n bijster origineel liefdesverhaal. Lelouch weet het, want het wordt letterlijk zo gezegd. Trintingant speelt een rallycoureur die een schoolpleinromance beleeft. Dé plek waar vooral ouders daten. Zoiets kan zelfs op de kostschool. Hij en Anouk Aimee lijken op elkaar, zeker wanneer ze lachen. Ze vinden elkaar met de Franse slag. A l'improviste. Lelouch betoonde zich vooral een visuele vernieuwer, de lange lenzen geven rust (en extra kunstzinnigheid). De wereld van de twee wordt vague, de kinderen sneue aanhangsels – out of focus in alle opzichten. Jammer, want de leukste grap zit mét zoonlief, aan het begin. Dan lijkt de film nog voor plezier te willen kiezen, een leip Tenenbaum-gevoel. Uiteraard wordt het drama daarna stemmiger, en zijn we de sigaar. Een soort Kramer vs Kramer, ook al zo'n jaren zeventig-relatieklassieker. Er is juist hier zoveel potentie voor wildheid aanwezig, fast cars en girls maar Lelouch bedwelmt de boel. Middlebrow melodrama, met Mauriat sounds. Wanneer de coureur een magazine over zijn eigen escapades leest wordt het nog even leuk. Op zulke meta-momenten doet het denken aan Sofie Coppola's film over l'ennui van een stuntdriver. Een zucht over het leven, ontredderd zonder werkelijke zorgen. 'Hoe ziet een getrouwde man eruit?'

Nare, steriele film The Untouchables. Kortom, De Palma. Ik probeer een MAD Magazine scan te vinden uit 1988 (lastig helaas), die nam die film zo glorieus te grazen (sowieso altijd een maandelijks hoogtepunt.

ha ik las het in het archief al ja (van deze draad, niet van MAD :P)

ook een superrechtse film, dat The Untouchables. THE LAW BITCHES.

ラブ&ポップ
Hideaki Anno is een alleskunner: schrijver, animator van Neon Genesis Evangelion, acteur in o.a. The Taste of Tea en stemacteur in The Wind Rises. In 1998 maakte hij het obscure pareltje Love & Pop, niet geanimeerd maar wel hyperkinetisch gefilmd als een soort rauwe Wong Kar Wai. Pure innovatie met snelle edits waarbij de camera vaak vanuit objecten naar de wereld kijkt (de onderkant van bierglazen, de binnenkant van de magnetron of televisie, papa's speelgoedtrein). De basis is een portret van een groepje tienermeisjes eind jaren negentig die in Shibuya rondhangen, een beetje keten en met een primitieve gsm boodschappen afluisteren van mannen die op zoek zijn naar ontmoetingen. Daar huist de Tokio tristesse ('Gymnopédies' in het begin, wees op uw hoede) met wat semi-ongevaarlijke excentriekelingen die geld bieden voor van alles en nog wat in typisch Japanse stijl. Een van de meisjes is betoverd door een dure ring dus deze ontmoetingen komen goed uit. Lijkt eerst ongevaarlijk maar het wordt toch nog even creepy. Het mysterieuze einde zorgt voor berusting na een drukke dag. Mooie cultfilm, die nog jaren kan worden gemijnd voor ideeën.

Teenage drama; schoolgirls, enjo-kosai (compensated dating)

ok... op de lijst :P

The House of Flying Daggers
'Waarom kan een blind meisje hier niet werken?' Die zag ik niet aankomen. Een flitsende actiefilm van Zhang Yimou. De meestercinematograaf kan alles. Op gehoor en op gevoel. Hij hypnotiseert de kijker twee uur lang met geweldige set pieces. Gevecht na gevecht zat ik op het (bamboe)puntje van mijn stoel. Kleine ontregelingen houden het spannend. Het allereerste spektakelstuk is pure geluidskunst. Een blinde bordeeldanseres, bespeelt met haar gewaad (!) rijen aan trommels, terwijl vele snaren meezingen. De Bollywood-invloed is overduidelijk, maar het blijft, ondanks de aerial moves, allemaal veel aardser. Zowel haar stem, als de compromisloze inhoud. 'Regeringshonden, ik vermoord ze allemaal!' Het rebellenmeisje wordt bevrijd door een regeringsbeambte (!), die zo een gevaarlijk dubbelspel speelt. Wie van de twee laat het masker vallen, en toont zich ' for real'? Buiten in het bos beleven de twee een romantisch-spannend avontuur. Voorzichtig kinky zelfs. Uiteraard zweven ze ook daar, de martial arts truc die alles automatisch transcendeert. Bomen komen tot leven voor een touch of Zen. Aan het eind verglijden de seizoenen in een enkel gecondenseerd moment. Elegant als de film zelf. Een druppel zweet blinkt op de camera-rand. Misschien die van cinematograaf Zhang zelf. Hij blinkt uit. ' If i die under a skirt, I can still flirt as a ghost.'

The Iron Horse
'Drill ye terriers, drill!' Vroeg, eindeloos western-epos van John Ford, over het ultieme western-onderwerp. De komst van de trein. Oost en West worden verbonden, naar een idee van hindoe-god Abe Lincoln, die als een spook boven de film zweeft. Het was nog maar een halve eeuw geleden, dus de meeste oudjes hadden het (en Hem) nog meegemaakt. De film toont zich uiterst trots op haar 'accurate and faithful' eigenschappen – het wordt er zelfs nog een keer via een voetnoot ingehamerd. Toegegeven, zelfs de Chinezen zijn niet weggemoffeld, al mogen zij niet 'spreken'. Die rol is toebedeeld aan Ieren en 'eyetalians'. Oude en nieuwe American dreamers, met 'the strong sense of progress' in de kop. Hun vlijt wordt tegengewerkt door een blanke overloper, richting indianen, wat Ford de kans geeft op wat actiescenes. Ze vallen nauwelijks op, en juist dat bewijst hoe goed (en modern) ze zijn. Bouwjaar 1924! De humor is bepaald níet bij de tijd – en voelt sowieso misplaatst. Het mooist blijven de koppen van de 'forrin workers', de mannen die de 'bars of justice and likker' bevolken. Levenslust en liefde voor zichzelf, dat kun je de Amerikanen nooit ontzeggen, toch geen slechte eigenschappen, in the end. De grote lijnen worden door Ford vlijtig bij elkaar gebracht. Like the railroads. Maar enkel de hond sluit vrede met them fool indians. 'A spectre from the past.'

'If i die under a skirt, I can still flirt as a ghost.'

LOL, helemaal vergeten (itt die prachtige achtergronden).

:-)

schijnt House of Flying Daggers te zijn, zonder The (nerdery)

十面埋伏, als je hardcore bent. :)

ハッピーアワー
De beste film in realistische stijl die ik in jaren heb gezien. Als je een speelduur van 5+ uur aandurft moet je ook wel wat te melden hebben. Ryūsuke Hamaguchi volgt heel geduldig de levens van vier vriendinnen in Kobe in hun dagelijkse levens en moeizame relaties. Een van hen Jun, wil een scheiding, maar haar man weigert op te geven wat zorgt voor een fraai kijkje in een Japanse hoorzitting (inclusief supergeduldige advocaat). Van te voren twijfelde ik nog of ik dit allemaal wel kon volhouden maar je zit er vrijwel direct in en beseft tegen het einde dat een dubbele speelduur ook prima zou zijn. Lekker veel ruimte voor lange gesprekken, een complete boeklezing en de auto uitstappen en dan lekker nog de camera een tijd de lege stoel laten filmen terwijl je wegrijdt. Ik moet bekennen dat Happy Hour super-Japans is met een spervuur aan "het spijt me"/"je hoeft je niet te verontschuldigen"-duels en dat ik de film niet echt in een ander land kan voorstellen (wel nog een poging gedaan om een Nederlandse versie te fantaseren en of ik die zou kunnen volhouden). En niet zonder flitsen van humor trouwens. Vanzelfsprekend prachtig gefilmd, zonder al te opschepperig het meest te maken van de grootstedelijke schoonheid.

(Een ding alleen: waarom altijd kamermuziek in arthouse-films? Een flinke dosis ambient kan toch prima?)

Als je een speelduur van 5+ uur aandurft

wop wop! dat wordt 2019 :P

十面埋伏, als je hardcore bent. :)

laat ik aan de ekte ekte kenners over.

Wat een film! :) (geen idee hoe ik er op ben gekomen trouwens, waarschijnlijk zo'n 'De 7 hedendaagse Japanse films die je gezien moet hebben' lijstjesartikel via teh Google.)

als Vido 'm niet kent, bestaat ie niet, en heb je het allemaal gedroomd.

Das Testament des Dr. Mabuse
'Jetzt komt der grosse Unbekannte.' Meer Hitchcock dan Hitchcock zelf, knutselt Fritz Lang hier weer een 'hubschen Mechanismus' in elkander. Hij kon er wat van. Sterker nog, de man neigt naar het grote Geniale. Zijn hit ratio is ongelooflijk. Dr. Mabuse stamt – uiteraard – uit de Duitse periode. Pneumatische ritmses, leiden ons als Einsturzende Neubauten het neurotische mysterie binnen. Een heel stel zenuwlappen dartelt om elkaar, en om de grote M(abuse), een crimineel master mind, die niemand ooit zag. Vanachter een gordijntje geeft de man zijn aanwijzingen. Deze setup heeft aanvankelijk nog wel wat olijks, als een Duvall-boekje uit de Topaas-reeks. Lekker leesbare moordverhalen die je een halve eeuw terug bij het beschuit kreeg. Toch meent het Lang serieus, nihilistisch depressief zelfs. Er loopt een Hitler-look-a-like rond, er vallen referenties aan Wagner uit de lucht, en de bad guys streven naar een Herrschaft des Verbrechens. (Al kon niemand weten hoe pijnlijk de uitroep 'Gas, fantastisch!' zou worden). Steeds serieuzer en unheimischer gaat het over gekte. Een afdaling voorbij Zusammenhang und Logik. Het is aan een olietoeters-lurkende detective om de boel op te lossen. Hij is gelukkig ganz normaal, in die goede detective traditie dan! 'Ik denk dat je het aantal onderwerpen waarin ik geïnteresseerd ben, onderschat.'

Jesus de Montreal
'De tekst is wat oubollig.' Conservatief, katholiek Quebec kan wel een update van de Kreuzweg gebruiken. Zo denkt althans een over-spelige priester. Hij schakelt een acteur of twee in, die al snel een clubje discipelen om zich verzamelen. The Pizza Club, doopte ik ze. De film knipoogt weliswaar niet naar de tienerklassieker, maar er zijn genoeg andere meta-'droles'. Een flauwe pornodub! Regisseur Denys Arcand houdt van sekskomedies, zijn hoogtepunt heet Le Déclin de l'Empire Américain, maar ook wanneer hij Jezus komt brengen weet hij de tetten nog wel te tonen. Hij loopt zelfs op MeToo vooruit, en fileert de ethiek van reclamespotjes. 'Jong en fier en doel op bier.' Voor een lesje Big Bang Theory vindt hij ook nog tijd – en die theorie is wat mij betreft van een religieuze schoonheid. Al snel wordt Arcand echter door zijn materiaal bevangen. Geloviger en magischer. De Messias splitst feit en fictie. Zelfs Mel Gibson zou mee kunnen in dit bloederige theater. The Passion van EO komt ergens vandaan. Als de kruisiging in Montreal kan... De lichtheid van het begin verdwijnt voor een stralenkrans. Arcand heeft wat te vertellen, maar zijn boodschap staat nooit echt op. Ik zag met moeite de narcistische verniksing van de samenleving, de opmars van de rol. Met Jezus als de grootste acteur. De ultieme Oscar-bait. 'Kundera comment?'

vanavond trouwens Yol op Canvas, een sterk Turks melodrama.

Lekker contrast met het weer. :)

Happy Hour kende ik niet, dus het moet gedroomd zijn. Zelfs met kamermuziek lijkt het me een intrigerende film. Dankzij de tip meteen besteld.

Thuiswedstrijd lijkt me. :) Ik denk dat het een film is die vanwege de lengte zelden een kans krijgt in de bioscopen. Het meeste wat je er over kunt lezen aan recensies komt uit New York omdat hij daar een paar keer heeft gedraaid. En dat terwijl hij eigenlijk vrij toegankelijk is. Nou ja, mijn hoop is op EYE of Camera Japan gevestigd.