Filmforum

er zit een heel beroemde scene 'van' The Shining in. Zeg maar.

een filmbijbeltje van me gaf overigens 2 andere Victor Sjostrom-films als highlights. Maar ik geloof dat Cousins er ook wel een paar meer noemde, dus wie weet ooit.

ハウス
Een bonafide klassieker, wellicht de oorsprong van weird Japan, die ik al jaren moest zien. Een avant-gardistische horrorfilm die werkelijk alles haalt uit de filmtechnologie circa 1977 met subliem knip en plakwerk, animaties, studiowerk en indrukwekkende geluidseffecten waarmee een ongegeneerd artificiële wereld wordt gecreëerd. Het spookhuis is bekend Japans terrein maar Nobuhiko Ōbayashi gooit er echt van alles tegenaan van kungfu tot afgehakt hoofd dat een vriendin in de billen bijt, van functioneel naakt tot een verrassend beeld van een ontploffende atoombom. Een sinistere verwijzing, zeker voor iemand die in Hiroshima werd geboren.

Hausu!

City on Fire
''Let me kill you in one shot!' Ze winden er geen doekjes om, die Hongkongers. Gated community, gated drums. Knal na knal. And bring those synthy saxes too... Een vrolijke rebelsheid heerst. Het verschil tussen een goede en een slechte knokfilm is voor mij nauwelijks te maken. Al het slechte wordt stiekem leuk; het leuke verknalt door het slechte. Lam & Lau. Louche staartjes sneuvelen achter Psycho-douchegordijnen. Verdachten blijken idioot handig met handboeien. De undercover-kern van het plot blijft hetzelfde. Alle Hongkong-films hadden als The Departed kunnen worden overgedaan. Iedere dag een IRT-affaire. Het geweld wordt goed hard getoond, geen Amerikaanse flauwigheid op dát vlak. Maar het plotje ontvouwt zich helaas met onhandige sprongetjes. Een paar minuten na een heist weet de inspector al dat precies zes gemaskerde overvallers exact 1.2 miljoen aan juwelen hebben gegapt. Dergelijke crimescenes worden afgewisseld met onwaarschijnlijk aanstellerige humor. Wanneer the two elements elkaar op een of andere manier kruisen, werkt het. Zo weet het hoofdpersonage (een dikke goofball cop) op geniale wijze extra snelheid te maken... via een roltrapleuning. Typisch. Geen goede film, but I would like to play in one. En het hele gedoe? Om een paar pistolen. (Okee, en een moord.) 'They killed, I packed.'

Fahrenheit 9/11
'I guess you can probably see where this is leading.' Wat doet deze documentaire alweer anachronistisch aan. Het komt door die Bush-haat. De weerzin die de man oproept, het lijkt bijna onwerkelijk, nu 'we' een nog grotere klootzak in het Witte Huis hebben. Ook een luie golfer trouwens. Hoeveel vreselijke presidenten kan een land aan voor het ten gronde gaat? Michael Moore voorspelde Trumps verkiezing correct – en met de rake redenen – maar dit is geen Roger and Me. Zijn polemiek blijft oppervlakkig, soms hypocriet hak op de tak. Van mij had ie de hele docu bij The House of Saud mogen postvatten. Net The Game of Thrones. Durfde hij soms niet? Even bij de ambassade drentelen en de politie staat alweer voor zijn neus. De regering Bush boog diep voor de Saoedi's, de oliemannetjes zijn overal, net als de zakelijke belangen. Twee 'feiten' die me bijblijven. Vlak ná 9/11 werden alle Bin Landens uit 'Murikah' gesmokkeld door de CIA. Zií moesten buiten schot blijven. En op een ander vlak: elke Amerikaanse president heeft tot diens dood recht op CIA briefings. Wat je daar allemaal mee kan! Zodra de Irak-oorlog uitbarst, wordt de docu rap minder. Coalition of the Willing, het klinkt zo prachtig koraniaans. Allemaal verdrongen, net als The Pet Goat. Nare tijden, oude tijden, maar geen andere. 'Thank you, now watch this drive.'

Heriditary
Meer ekte ekte spooky shit. Omineuze soundtrack van Colin Stetson begeleiden mij favorite creepy shit: possession en geesten. Hoog wtf-gehalte, je wordt er bijna murw van maar dan gaat er nog ff een schepje bovenop. Beetje Lasse Marhaugs filosofie: as je een beetje misselijk wordt, vooral doorgaan!

La residencia (aka The House That Screamed)
Beetjes Suspiria meets slasher al valt het met de gore wel mee. Voor eurosleaze vrij hoge production values en simpel maar coherent plot. En een mooie gotische sfeer natuurlijk.

Sexy Rangers
De meisjes zijn niet op hun acteertalent geselecteerd maar dat was te verwachten, zoals je ook geen topcinema verwacht. Geen eh, spoilers, maar de vijf meiden met de bijzondere "pai" energie in hun borsten (en toegegeven, die zijn mooi) staan uiteindelijk voor een moreel dilemma wat uitloopt op een een Giant Robot-achtige end battle. Maar vooral veel decolleté's en met slechts een uur speeltijd nog best vol te houden.

Liberation Day
Deze was ook nog op tv, verkort tot een uur. Een bizar verhaal natuurlijk en bijzonder om te zien, hoe Traavik bijvoorbeeld omgaat met de censors. Laibach lijkt echter bijna naïef over Noord-Korea. "Functionerend" lijkt me een stretch, als kwalificatie. Maar goed, nu mensen serieus lijken te geloven dat Trump en Rodman vrede hebben bewerkstelligd kan het dus altijd erger. :)

slavernijkamperen kunnen ook 'functioneren'.

moest heel erg gniffelen om het stukje in het lokale plebs krantje (de AD-variant) over Hereditary. Top of flop vroegen ze aan 3 bezoekers. Allen.. flop! Te intellectueel voor the masses.

Hyenes
'I only drink Simon Leynan Calvados now.' Dürrenmatt wordt zonder problemen (of cultural appropriation-gezanik) naar Afrika overgeplaatst. Het zegt wat over de kracht van zijn toneelstuk, en de klasse van regisseur Mambety. Misschien wel de meest mythische Afrikaanse regisseur. De man 'zweeg' na het geniale Touki Bouki twintig jaar lang. Tot deze adaptatie van Der Besuch der Alten Dame. Op het Afrikaanse platteland gaat eerst alles nog zijn gangetje. Gepingel en gezang in de 'kleine kneipe'. Dan verschijnt de oude dame. Rijker dan de wereldbank. De vrouw met het gouden been keert terug naar haar geboortedorp. Een zeer postkoloniaal thema, dat hier uit eerste hand wordt verteld. Een verwrongen herontdekking van alle 'firsts' uit haar leven, die alleen op 'last' kan uitlopen. Argusogen en scheve blikken. Maar dit keer wordt die grimmigheid bewust gezocht. Zelfs door de terugkeerder. De wijsheid van de folk tale gekruid met formaneske spotzucht (en zwarte humor...). Het recht zou niet te koop moeten zijn, maar ja. Tijdens de beste van vele symbolische momenten kijkt de nu gedoemde kroegbaas in een kerk naar een splinternieuwe Sony. En wat ziet hij? Beelden van uitgemergelde Afrikanen. Griekse tragedie ontmoet vileine humor. Multi-cultureel, dus universeel. 'Life made me a whore, and now I'l make the world a brothel.'

The Travelling Players
'Ons is weer een zwakke vrijheid beloofd.' Tijd verstrijkt terwijl je kijkt-film. Zo langzaam, en zoveel uren, dat de ene tijd de ander lijkt, en vervolgens wordt. Een vloeiend heden-verleden, waarin elke zeer zeldzame cut door de ziel snijdt. Angelopoulos gebruikt een reizend theatergezelschap om de Griekse complicaties van de Tweede Wereldoorlog uit de doeken te doen – en vervolgens weer in te zwachtelen. Volgens mij heeft Hou Hsiao-hsien goed opgelet toen hij hiernaar keek. De Taiwanees deelt de appreciatie voor milde kleuren en natuurlijk licht, maar bovenal een beeldpolitiek van serene schreden, met in zijn geval een Puppetmaster als meta-vehikel. Angelopoulos laat de politieke realiteit de schijnwereld van het theater infiltreren, keer op keer opnieuw. Soms is dat magisch, soms doodsaai. Pijn en genot liggen zowel voor de personages als voor de kijker weer eens dicht bij elkaar. Een paar uur (van de vier!) blijft Theo aan de goede kant van de lijn, en schildert hij een wereld met zorgvuldige tracking shots, die maar door en door-zweven. Spannende sequenties vinden plaats rond soldaten op verlof, vernederende stripteases, en de vele dansen en strijdliederen. Het nieuwsjaarsfuif alleen al! Bijna zo ambitieus als een Cimino-film. Neen, ambitieuzer. Politiek wordt hier heel persoonlijk. De massa een individu. 'Act'.

Te intellectueel, jeetje …

Maar ja, mensen vinden Inception ook al tantu ingewikkeld …

Volgens mij heb ik The Traveling Players geprobeerd maar ben gestrand, had ook het gevoel dat ik niet genoeg van Griekse geschiedenis wist.

ja voetnoten-film pur sang (ik tastte uiteraard ook grotendeels in het duister). Chileens vibes wel. Hele en halve burgeroorlogen tussen fascistische kapitalisten en communisten.

Er wordt altijd geroepen dat onze tijd zo turbulent is (en "de toekomst onzeker") maar volgens mij valt dat nogal mee.

Ooit in een docu over de Griekse etnomusicologe Domna Samiou als eens opgevallen hoevel recente Europese geschiedenis mij totaal onbekend was. Al die burgeroorlogen en coups enzo.

ja. die hele nasleep na WWII (net als de nasleep na WWI) trouwens was bijna net zo onrustig als die oorlogen zelf, zogezegd.

Jiro Dreams of Sushi
Beroemde documentaire uit 2011 over de bejaarde sushichef Jiro Ono, die zijn 3 Michelin-sterren restaurant zonder wc in een metrostation in Tokio runt (wel in een achteraftunnel). Een combinatie van Japanse toewijding en ontroering met zijn droominspiratie. De man doet totaal niet geheimzinnig over zijn succes, hoeft ook niet want niemand kan hem echt nadoen. Langzaamaan wordt namelijk duidelijk dat hij de meester is maar dat een netwerk van leerlingen (inclusief trouwe zoon) en vis- en rijsthandelaren eigenlijk Jiro vormen. Dat allemaal met buitengewoon wederzijds respect ("hij weet gewoon meer van tonijn", "je moet accepteren dat je weinig weet"). Even gecheckt, de man leeft nog steeds! 92 jaar oud. Staat nog steeds de klant strak te bestuderen of het wel goed is. Hoe dan ook, tegen het einde wordt de deprimerende gedachte gelanceerd van een wereld zonder sushi, langzaam verdwijnen vissoorten en de tonijn is ook niet meer wat hij is geweest.

Safari
Het was World Giraffe Day gisteren en dan ga ik naar Ulrich Seidls documentaire over jacht in Afrika kijken, waar de apotheose het schieten en villen van dat enorme beest is. Zonder het goed te keuren kan ik er wel tegen maar het zal voor veel mensen echt een no go zijn, dus shockumenary warning. Verder typische Seidlismes, geen hoogtepunt in ’s mans oeuvre.

The Sword And The Claw
Doordringende blauw/groene ogen van Cüneyt Arkın als een soort noble savage (opgevoed door leeuwen), die hele hordes van zich afslaat voor uiteraard een mooie dame. Absurd slechte Engelse dub, chopped and screwed klassieke muziek van o.a. Strawinsky als soundtrack en eindeloos veel gevechten, met een epische end fight. Wel mooie pakjes.

Elysium
Nooit aan toegekomen, had ook een hele andere film in gedachten: Damon als een soort cyborg die een beetje robots moet afknallen. Nah, je kunt de Zuid-Afrikaan uit Zuid-Afrika halen maar Zuid-Afrika niet uit de Zuid-Afrikaan. Apartheid blijft lang nagalmen en blijkt heel goed toepasbaar op het AmeriKKKa van de toekomst (eigenlijk het heden, 2x duh). De introductie van ongeveer 30-45 minuten is dan ook geweldig, je hebt duidelijk een buitenstaander nodig om echt harde kritiek neer te zetten. En dat doet Blomkamp op zijn Verhoevens: L.A. een geloofwaardige puinzooi van armoe, Amazon jobs plus en cyber police brutality. Over de gezondheidszorg maar te zwijgen. Dat laatste wordt een ding want boven de Aarde zweeft Elysium als in de beste jaren zeventig airbrush scifi utopieën. Daar kunnen de rijken chillen en thuis van alles genezen worden. "Gelukzoekers" gaan richting de ruimte terwijl ze toch echt in de regio moeten worden opgevangen. Nou ja, politieke intriges aldaar dankzij een onwaarschijnlijk slecht acterende Jodi Foster. Al snel ontspoort het verhaal (inmiddels een Blomkamp specialiteit) wanneer de brave Damon ook naar boven moet. De Zuid-Afrikaanse bad boys hadden potentieel maar zijn gewoon superirritant en zo eindigt alles in een digitaal opgepimpte 80s VHS actie B-film starring Dolph Lundgren.

子連れ狼 子を貸し腕貸しつかまつる
Typisch zo'n film waar Tarantino een college van 3 uur over kan geven. Een vreemde exploitaition samoeraifilm uit 1972 (natuurlijk gebaseerd op een manga) over de beul van een shogun (ruimt aan het begin van de film even een troonpretendent van pak em beet 4 jaar uit de weg) die verraden wordt. Nadat zijn vrouw wordt vermoord zweert hij natuurlijk wraak en gaat hij als alleenstaande vader zwerven. Het begin is erg sterk, bijna poëtisch, maar het verzandt uiteindelijk in een soort Clint Eastwoodachtig uit de weg ruimen van zweterige gangsters. Er wordt ondertussen flink gehakt met vliegende ledematen en bloedfonteinen, plus af en toe een naakt vrouwenlichaam. Daarom des te verrassender dat de cinematografie van hoog niveau is, zelfs B-films raffelen Japanners niet af. Zijn nog drie delen (en een remake) van, maar dat is voor als ik me echt verveel. Altijd leuk: herkende in de origineel gesproken versie toch een intro van Liquid Swords ("choose the ball and you will join your mother in death" etc).

Oh nee, er zijn uiteindelijk zes delen van Lone Wolf and Cub Baby. :)

lol (ook hier: Het was World Giraffe Day gisteren en dan ga ik naar Ulrich Seidl)

herkende in de origineel gesproken versie toch een intro van Liquid Swords ("choose the ball and you will join your mother in death" etc).

the best moments.

Ja, die ervaring had ik met Enter The Dragon waar We are not sick men van een Praxisalbum herkende, al had ik de Chinees gesproken versie..

Overigens, zie ik dat de RZA de 1980 Shogun Assassin remake gebruikte die destijds speciaal voor het Westen werd gemaakt.

https://www.youtube.com/watch?v=jQR_vU7NIqQ

Die intro is een complete remix van de eerste film. :)

En dan al die Shaw Brosfilms natuurlijk, titels als The 36th Chamber of Shaolin. :)

¿Quién puede matar a un niño?
Laatst in Mom & Dad keerden de ouders zich tegen de kinderen maar andersom is veel creepier. De titelrol is wel een binnenkomer van jewelste met beelden van wat kinderen allemaal aangedaan wordt in de verschillende oorlogen. Het morele dilemma uit de titel stept up de ongemakkelijkheidsgame.

The Black Panthers: Vanguard of the Revolution
Ook veel herkenbare samples, na 30 jaar hiphop luisteren ook wel goed het allemaal eens netjes op een rijtje met wat meer context te zien. En gezien het politiegeweld nog enorm actueel, helaas. En hét argument voor de 2nd amendment in de praktijk.

Les héroïnes du mal
Drie verhalen waarin vrouwen mannen een loer draaien. De eerste episode is het leukst, door de sexy hoofdrolspeelster (Borowczyks muze Marina Pierro) die grotendeels naakt rondhuppelt en de wonderlijke set. De tweede heeft een onschuldig bestiaal en minder onschuldig racistisch tintje. De derde snap ik niet zo goed.

Une Femme Mariee
'Het is de ideale positie voor de bioscoopbezoeker.' Mensenhater Godard waarschuwt van tevoren voor een fragmentarische film, maar in feite maakt hij het de kijker gemakkelijk. Voor zijn doen, althans. Dichter bij een Bertolucci zal 'JL' niet vaak gekomen zijn. Puur Tumblr-plaatjes-fetisjme. Een echte seksfilm (zonder seks). Anderhalf uur lang bekijken we het kindvrouwtje met een hoofd als een hartje. Godard houdt echter vooral van haar vlekkeloze rug. Eindeloos wordt Macha Meril ge(n)aaid, door haar amants: een piloot-echtgenoot en de acteur-lover. Overspel maakt mensen kinky. (En het levert ook nog een rake okselhaartheorie op, voor de echte liefhebber.) De dame zelf houdt het glad, ongetwijfeld beïnvloedt door middlebrow-verveling – mensen met teveel tijd voor teveel gesleutel. Shoppings en spulletjes, niemand ontkomt aan de invloed van de Reclamefolder. Zelfs Godard niet, vond ik. Zo blijft het verschil tussen la femme als 'beaute comme idee' en een lustobject, hier een slank lijntje. Intrigerend modernistisch voelt dan weer wel de auschwitziaanse (!) onderstroom. De raison ardante zoemt op de achtergrond mee. Kop in het zand, schuld bestaat nooit in het Nu. Vandaag de dag denken we aan het juiste slipje, het uniform van de massa. Zolang je maar voor De Daad de handen wast, kan er niks gebeuren. 'Vous le fermez avec 2 doigts!'

Der Golem, wie er in die Welt kam
Wat een titel. Magisch op zich. Geen vraag, en toch een raadsel dat gedachten doet groeien. Er worden hier heel wat vooruitziende zaadjes geplant in de klei der cinema. De kiemen ontschieten. Regisseur Wegener deed – als een echte auteur – veel zelf, en speelde dus ook de 'schurk'. Voor het zover is, boeien de locaties. Een angstaanjagend grote poort sluit de joden op in hun middeleeuwse getto. Visioenen van de Exodus volgen. 'De sterren voorspellen ellende', zegt de ene rabbi tegen de ander, en de kijker voelt het mee, de toekomst kennende. Alsof alleen een mirakel hen kon redden. En in deze film lijkt dat te komen. Een oude baardmans knutselt lekker fout-mystiek aan de Golem (met hulp van wat scriptures). Uit aanwijzingen van de sterren groeit de Joden-ster. De oerkracht van de mens-machine zit op diens borst! De Golem lijkt (vooral wanneer hij uitgeschakeld staat) wonderlijk veel op een standbeeld van de pompeus vette ongelovige, David Hume. Maar wanneer hij tot leven komt en in foute handen valt... Bruut verwrongen gaat de mensch-machine aan de wandel. Daar helpen geen bekloppingen meer tegen. In een waanzinnig shot bidt een ganse sjoel tot de Here. Hun losgeslagen helper wil echter geen kwaad doen. Hij wil zoals alle Frankensteins het meest natuurlijke. Moeder de vrouw, het kind. 'Awake the sleeping brethren.'

影武者
Kurosawa kon halverwege de jaren zestig zijn films niet meer financieel rond krijgen en raakte gedeprimeerd. Na een avontuur in de Sovjet-Unie kwamen de reddende handen van Francis Ford Coppola en George Lucas, van de laatste toch echt een mooi gebaar gezien zijn spacey remake van The Hidden Fortress. En zo waar in 1980 wint de oude meester de Gouden Palm voor het 3 uur durende Kagemusha. Volkomen terecht. Kurosawa ontdekt kleur en gaat helemaal los (dat allemaal bewegend in perfecte shots.) Maar er is ook nog een verhaal over een krijgsheer Shingen die zijn dubbelganger ontmoet en daar wel van is gecharmeerd. Wanneer hij dodelijk gewond raakt wordt de dubbelganger gesommeerd om drie jaar lang een rol te spelen, wat tot allerlei intrigerende situaties leidt, al was omdat er meteen een tweede dubbelganger aan komt zetten. Onverwacht vond ik vooral dat iedereen vanaf het begint twijfelt of Shingen niet gewoon dood is. Tegen het einde wordt het fijn depressief op zowel individueel (krijgt niet eens een paraplu?) als collectief niveau. Oh ja en er zit een geweldige figuur in die een beetje zit te flirten met de Europese cultuur (priesters op bezoek, drinkt "Europese sake", draagt een Europees harnas...wat een hipster.)

ghehehe (hipster)

krijgt niet eens een paraplu, bijna Vaandrager. :-)

Moulin Rouge!
'Yes we can, cancan!' Daar had Obama het dus vandaan. Nou ja, zo origineel was de kreet hier vast ook al niet. Postmodernist Baz Luhrmann leeft van het on-originele. De vrolijke ADD-erudiet is helemaal bij de tijd. Zijn postmoderne potpourri barst uit elkaar van de melodieën. Hit na hit gaat in de blender. Pophits wel te verstaan. Op zijn liefde voor de film bleef het wachten, al kan dat door mijn blinde vlek voor Bollywood komen. Binnen een paar minuten wordt hier ironisch genoeg gesuggereerd dat een handvol kunstvormen 'echter' zijn dan film. Met de gepijnigde schrijver voorop. Film blijft dan vooral een toverpot waar je dingen in kan gooien, en niet de inhoud zelve. Die kern riekt naar braaf conservatief escapisme. Maar snel over de liedjes dus. Met voor ieder wat wils. Mijn favoriet: Lamb! (Hoeveel centjes zou dat aantikken bij Lou en co?) Het was net te vroeg voor een The Avalanches-knipoog, maar stel je voor. 'Since I left you, I found a world so new'. Het had gekund. Nicole Kidman vindt als material girl de man met het old school kuiltje: big boi Ewan McGregor (wedden dat Baz van The Pillow Book genoot.) De twee kirren wat af, tot mijn grens wordt bereikt. Oversaturatie op alle vlakken. Gelukkig blijven de mash-ups geinig, als een flauwe Hans Liberg-show in de Efteling. De XL-variant, met pop-corn. 'You'll be dumb with wonderment.'

The Magnificent Seven
'Nowadays men are cheaper than guns.' Tot mijn eigen verbazing had ik deze remake nog niet gezien. De Sturges-versie is toch bijna zo klassiek als het origineel van Kurosawa; en hij en zijn scenarist hebben de zaken dan ook met gepast respect aangepakt. Het script zit secuur in elkaar, en werkt prima in Amerika. Misschien dat het Wilde Westen nog wel een extra laag dubbelzinnigheid aanbrengt. De triomfmuziek van Bernstein, de weidse frontier-landschappen, en de aloude Amerikaanse shoot-out mentaliteit – ze doen allemaal een keiharde machofilm vol actie verwachten. En wat te denken van de verzameling mannetjesputters (Branson! Coburn! McQueen!) die de 'samoerai' spelen? Het slimme is, zij moeten dus allemaal hun softe kant aanspreken. Eenzaam, gedoemd, en soms zelfs onverbloemd panikerend. Dit is een actiefilm tegen de actie. Met wat goede wil zelfs pacifistisch. De lolligste fase blijft de 'gunmen idols', met drie Mexican farmers op de 'jurystoelen'. Ik stelde me nóg een (nu altmaneske) remake voor, waarin we een handvol korte, persoonlijke verhalen over de gunmen zouden zien. Dan zou het alléén nog maar over de achtergrond gaan, en niet langer over het gevecht, dat hier in feite ook al geen kwart van de film in beslag neemt. De boodschap blijft duidelijk. 'Only the farmers have won, they remain forever.'

El Cochecito
'Het is nog beter dan echte benen.' Een sterk verhaal van alledaagse gekte, laat dat maar aan Marco Ferreri over. Met een scootmobiel voelen oude mannetjes zich weer helemaal Easy Rider. Ultramoderno. Ik speurde nog een tijdje naar een Franco subtekst (Where's Wally in Spanje), maar vermoed dat de bejaarden het zonder hem konden stellen. Fools uit laatste bravoure. De hoofdpersoon woont al klagend, steunend en, naar eigen zeggen, niet meer zo goed benend, bij zijn hysterische familie in. Hij is niet de enige. Madrid in de jaren vijftig betekent inpandige boerderijdieren, een inpandig kantoor, en inpandige opa dus. Umberto D, zonder sociaal neorealisme, mét familie, maar net zo eenzaam. Zelfs het gewenste vleugje tragiek komt nog tevoorschijn piepen – al blijft dit verder een banjokomedie, vol bunueleske invalidehumor. Bij een overduidelijke debiel, 'Je zou het niet zeggen, maar hij is een beetje raar.' Bij zoonlief de advocaat, 'Mira los textos legalos!' 'Ik heb mijn bril niet op.' Laatst liep (!) ik zelf door een winkelcentrum, toen een winkelbediende een stokoude dame nariep: 'mevrouw u vergeet u rollator!' Als je dat ook grappig vindt, heeft El Cochecito heel wat te bieden. Motto: Wanneer ik volgens de maatschappij niets meer ben, laat me dan in elk geval slachtoffer zijn. 'Je kan er je hele leven in blijven zitten.'

Gladiator
'They love a barbarian.' Ik zou wel eens een serieuze film over de Romeinse tijd willen zien, waar de geur van garum je tegemoet slaat. (Nou ja.) Een drama zónder gemat, gekonkel en perversiteiten. Die drie Romeinse cliches worden hier moeiteloos afgevinkt. Deze matfilm met Mocro-bontkraagje Russell Crowe baadt in budget en dus in bijpassende grandeur. Ook dat is Romeins, natuurlijk. Het meest pompeuze rijk, aan het veroveren om het veroveren. Zelfs de 'wijze' filosoof-koning Marcus Aurelius doet mee. Hij zal de democratie wel zijn gaan brengen... Latinisten hadden gejubeld wanneer Mel Gibson regisseerde, maar Ridley Scott houdt het makkelijk. Veel slowmotion, veel bloed, en als verhaaltje een Shakespeariaans koningsdrama. De personages weten het zelf. 'This is pleasant fiction, isn't it.' Meer dan dat, 'a striking story.' Tijdens een van de vermakelijkste momenten moet de verbannen soldaat Crowe als gladiator meedoen aan een re-enactment van Spartacus. Zo'n beetje zijn eigen doel. En een verwijzing die iedereen snapt. De arena-gevechten zijn de WWF van hun de oudheid, inclusief crowdwinning fascisme. Mij viel vooral het 'maximus' geluidsdesign op. Een keer schrok ik zelfs. Voor het bijlpuntje melancholie zijn er de Elyisian fields forever. Toch een aardig aureliaanse aai van acceptatie. 'There is always someone left to fight.'

Call Me By Your Name
Puberende jongen valt op mooiboy, mooi persoonlijk drama in dreamy Italië. Maakt nieuwsgierig naar Luca Guadagnino's versie van Suspiria (en een gerecht wat genoemd werd, een soort ravioli met zoete vulling).

Hannah Gadsby - Nanette
De lesbische Gadsby vind het mooi geweest met die zelfspot om de goegemeente te ontzien en maakt er een indringende standupshow van, die als je niet lijdt aan male fragility ook heus wel eens voor te lachen is.

Resolution
Bijzondere horrorfilm waar je nog eens over na kan denken, wegens aspecten als vriendschap en de reservaten in Amerika. Een intelligente, ambitieuze en originele film.

恐怖女子高校-动物同级生 (Terrifying Girls' High School: Animal Courage)
De vierde uit een serie maar ik denk dat het niet echt nodig is om de andere delen te zien. Het zogenaamde girl gang genre, dus stoere maar vaak blote meiden, meer een curiosum.

Duck Soup
Zo'n klassieker die ik nog nooit gezien had, nieuwsgierig gemaakt door grappige Marxquotes als I don’t care to belong to any club that will have me as a member. Het is een spervuur aan grappen, zowel de Grouchoteksten als de slapstick van de andere broers. Lollig, maar ook erg gedateerd.

La Nuit des Horloges
Ik had eigenlijk lage verwachtingen maar ben eigenlijk wel onder de indruk. Rollin voelt zijn einde naderen en kijkt terug, deze persoonlijk introspectie met fragmenten uit zijn oude films) geeft de gebruikelijke dromerigheid extra diepte. Naast de bekende Père-Lachaise en het strand ook een heel bijzondere locatie met wassen anatomiebeelden.

La casa con la scala nel buio (A Blade in the Dark)
Niet perfect maar zoals die Rollinfilm voor fans van het genre niet te versmaden. Een giallo die ondanks alle flaws een toppertje is, Lamberto toont zich een aartje naar zijn vaartje Mario Bava. Tegenover elk lullig breekmesjes staat gewelidge muziek.

eens even puzzelen welke Resolution dat is (benieuwd)

niet deze in elk geval: https://www.imdb.com/title/tt2957282/

Nope. deze …

takk

Robbie Müller (1940 - 2018)

https://thesouloftheplot.files.wordpress.com/2015/08/ending_paristexas.jpg

te jong in zekere zin, want al zolang sukkelend. Ontdekte net dat 24 Hour Party People ongeveer zijn laatste was. Wel een vrolijke way to go out.

RIP Robbie. De grootste Nederlandse bijdrage aan de cinema.

Wist ik niet van 24 Hour Party People (was wel heel fijn gefilmd). Maar dat had hij sowieso wel, kwam er pas vrij laat achter dat hij de cameraman was van Repo Man (plus Live and Let Die in LA, dus een van de grote L.A. verbeelders).

Zijn bijdrage aan 24 Hour Party People was ik ook helemaal vergeten. Dat hij in 1972 een concertfilm van Can heeft gedraaid, wist ik ook niet. Robby Müller heeft aan zoveel geweldige films meegewerkt dat het moeilijk is daar een favoriet uit te kiezen.

Zijn kleurgebruik was uniek, zoals het extreme groen in combinatie met blauw in de bovenstaande still uit Paris, Texas. Die groene kleuren vallen ook op in Der amerikanische Freund. Müller en Wenders kwamen er tijdens het draaien achter dat wit licht van tl-lampen op film groen wordt als je opneemt met Eastmancolor. Andere filmmakers zouden die technische fout verbeteren, maar Müller maakte er een stijlmiddel van. Het schijnt dat Müller en Wenders veel moeite moesten doen om te voorkomen dat het filmontwikkelbedrijf de kleuren ging corrigeren.

めがね
Naoko Ogigami heeft een eigen stijl met haar gortdroge komedies, dit vind ik tot nu toe haar beste film. Een vrouw arriveert op een tropisch eiland waar ze logeert bij een vriendelijk maar zonderling duo dat zelden gasten heeft in hun pension. Ze voelt zich direct ongemakkelijk, al was het omdat er niets te doen valt behalve zelfverzonnen tai chi in de ochtend en iets wat de handvol bewoners "twilighting" noemen. In haar gebruikelijke stijl vormt Ogigami narratieve cirkels aangevuld met prachtige beelden en vederlichte humor (plus -spoiler- mandolines). Ik maakte me op voor de soufflé maar Glasses lijkt te verdampen in een heel eigen existentialistische leegte die positiever is dan je verwacht. Ongetwijfeld woedendmakend voor velen, maar het is een film die mij lang zal bijblijven, een compleet eigen mysterie presenteert. Bonus voor het voordragen van een Duits gedicht dat blijkbaar niemand kan thuisbrengen.

mooie anekdote, Vido.

Megane gaat op de verre toekomst lijst. Wel dapper dat ze het altijd buiten Japan zoekt.

The Great Mughal
'Happiness is a fool's emotion.' Werd hoog tijd, my very first Bollywood. Hun classics zijn vaak lastig op te sporen, en als je te pakken krijgt, is er altijd wat mee. Hier lijkt het gerestaureerde epos fanatiek onder de noise reduction filter te zijn gelegd. Alle roomtone eruit, de personages schetteren op Wesley Sonck-volume. Beter geslaagd, wat zeg ik, hallucinant goed gedaan, is de inkleuring. Ik kan me het origineel nauwelijks in zwart-voorstellen. Het paleis van de Mughals schittert in duizend kleurtjes. Er zijn prachtige shots van draaiende jurken, gespiegeld in honderdduizend mozaïeken. Elk meisje van top tot teen gewassen met Ariel powertabs. Het operaverhaal wordt verteld door de natie zelf. Hindustan. De godheid toont de kijkers de worsteling van een oude islamitische heerser met zijn zoon – en zijn vermaledijde principes. 'The prince began to develop certain tastes.' Zoonlief moet en zal een slavin huwen. Drie uur drama vormt het logische vervolg. Veel gedreig met zelfmoord, en rijen aan stoere sitar-halzen. Aan de piepstemmetjes zal ik nooit wennen, maar op ritmisch gebied smaken de delicatessen. Wat is de tabla toch een mysterieus stuwend instrument. In de mooiste scene spiekt de prins achter het doek, naar het (stand)beeld. Altijd gevaarlijk in de platoons-islamitische traditie. En wat staat daar? Zijn gedoemde vrouw. 'Lijd, maar niet met tranen.'

Wel dapper dat ze het altijd buiten Japan zoekt.

Ah, maar dit is een Japans tropische eiland. :) Het kan volgens de spaarzame Google ingewijden trouwens zo maar zijn dat ze een Japanse gedicht speciaal in het Duits heeft laten vertalen, wat ik echt een geweldige move zou vinden.

ahhh! (ik zat nog in die Finse arthouse geist van de vorige film te denken)

Solamente nero
Degelijke giallo, niet erg bijzonder, maar de fles J&B’s komt meermalen ter tafel en aangezien ik zo’n fles gekocht heb past het zeer goed in het plaatje. :)

Born of Fire
Herbekeken, toch beter dan ik dacht. In het prachtige Turkse Kapadokya en Pamukkale een strijd tussen goed en kwaad per fluit (dwarsfluit vs. ney).

Gemini
Ook zeer stijlvol (en kleurrijk) is deze film noir. Nog iets deftiger en smaakvoller en zeer understated.

Antfarm Dickhole
Was in ieder geval niet zo saai als sommige van die verschrikkelijk slechte films. Maar slecht is ie, van de special fx tot alle woordspeling (als ze voor het wiepen een muziekje nodig hebben om in de stemming te komen stelt ie Urethra Franklin voor).

Tales from the Hood
Niet half zo cheesy als verwacht, vooral door de politieke lading die nog steeds actueel is helaas.

Le Masque de la Méduse
Les paumées du petit matin
Les pays loin
Le Masque … is de allerlaatste film van Rollin, die ook stierf in het jaar dat hij het afrondde. Ook weer veel tekst en ietsje zwaarder dan La Nuit …. The Escapees is vlak na La Nuit des traquées en doet er aan denken, met de twee dames op de vlucht in een bevreemdende wereld, sterk met veel bekende Rollin tropes. De derde is een hele vroege short en die gaat ook over een stel in een vreemde stad, waar niemand hun taal spreekt.

Wow, je hebt echt Antfarm Dickhole gekeken. :)

Ja, maar de rest van ’s mans lijvige filmografie sla ik ff over. :)

千年女優
HOe geniaal was Satoshi Kon? Millennium Actress is me een paar keer ontsnapt waardoor het in het onderste sediment van mijn kijklijst verzandde. Vreemd, anders dan ik had verwacht en toch zo duidelijk van zijn hand. Het is denk ik zijn meeste ambitieuze film, die de grenzen van animé probeert te verleggen door de realiteitslagen nog subtieler over elkaar heen te leggen: en de geschiedenis van de Japanse cinema, en de Tweede Wereldoorlog, en beroemdheid, en media. Zoals Neo zou zeggen: "wow!" Overweldigend als een soort metafysische soap. Buitengewone film.

ghehe wordt toch lastig voor Hollywood om van Anfarm Dickhole een schmaltzy Disaster Artist-biopic te vertrouwen (MAAR DE MAN VERDIENT HET) :P

Millennium Actress, ja lekker meta.

Ringu
'Extra innings, they'll be late.' Vroeger zaten de kids de hele dag voor de tv ('tutfut'). Zeker als de ouders wegens de honkbal laat thuis kwamen. Ringu diende zich aan als oplossing. Hoeveel gemene vaders zouden hun kroost een VCR hebben toegeschoven? Moet je kijken wat er gebeurt, als je teveel kijkt! Het meta-gegeven werkt weer aardig. Spannend voorspelbaar, je weet dat het komt, en het komt. Bovendien, wat is er nou neurotischer dan een videostill, milliseconde voor milliseconde moeten bestuderen. Toepasselijk dus dat het enige, échte schrikmoment een verstilde grimas is. Mij verraste vooral het onderzoeksaspect. Een journaliste, alleen erop uit. ('Dit is gestoord'). Het scenario laat haar Zodiac-rustig puzzelen. De behekste video zelf brengt tarkovskiaanse vaagheid. Ik kreeg er foetus-associaties van. (Zegt vast meer over mij.) In elk geval zien we een put, een Van Eyckiaanse huwelijksspiegel, en zijn er genoeg verwrongen kinderen on and off screen. Het zoontje van de onderzoeksjournaliste wordt magnetisch richting doodsbesef getrokken. Het boze kind heerst, in de goede freudiaanse traditie. Voor het einde gaat men het helaas minder in Cronenbergland zoeken, en toch nog back to nature. Dat fokt met de warrige les. Niks, video killed the horrorstar. Hometaping is saving people! Tijd voor een versie met torrents. 'You saw it.'

Arsenal
'Er was een oorlog.' De Oekraïner Dozhenko deed de dingen net even anders. Vreemder en gevaarlijker dan zijn sovjet-collega's ging hij de revolutie te lijf. Belichaamde de strijd in zijn cinema met bloed, zweet en tranen. Hij toont ons een dorp vlak na de Eerste Wereldoorlog. Op verschroeide aarde staan verzwolgen moeders dood-stil. Een agent bepoteld een meisje. Iedereen is murw gebeukt door de ellende. Binnen een paar snelle poetry cuts maakt Dozhenko van het platteland The Waste Land. Zijn werk is bijna net zo idiosyncratisch als dat van TS Eliot, wat zowel positief als negatief opgevat moet worden. Vaak onnavolgbaar, maar tijdens de mooiste scenes komen de (toch niet zo) willekeurige elementen van zijn compositie plots zó schril tezamen, dat het bijna Idi i Smotri lijk-t. Meer in de geijkte rodedeleger-pas staan de baarden op tegen de verwijfde koelakken. Hun machine raakt op volle treinsnelheid, richting futuristische toekomst. De tegenstelling met de lege slow motion van het begin, hakt er aardig in. Intense op het overdrevene af. Zelfs de paarden spreken. 'We snellen op 24 benen vooruit!' Dozhenko beent op zijn best wanneer alle mensen, al te menselijk (stil) vallen. De laatste stuiptrekking van een accordeon. De holle blik van de gedoemden. Een man met robocop-mimiek vuurt. 'Laat, laat, laat het zijn'.

Nog even over Antfarm Dickhole: zou My Dying Bride op de hoogte zijn van het gebruik van hun muziek bij toch een van de beroerdste sexscenes die ik ooit gezien heb? :D

ik denk het wel :-) https://www.imdb.com/title/tt6633292/

Senso
'Denk over mij als je schaduw.' Begon de Belgische onafhankelijkheidsstrijd ook niet bij de opera? Gevaarlijke kunstvorm. Ook een logisch begin voor deze Visconti-film, waarin hij met veel gevoel voor melodrama de laatste dagen van de Oostenrijkse dubbel-monarchie schetst. In bezet Venetië. De obligate referentie aan Die Welt von Gestern ontbreekt niet, maar voor het overige is Senso een film geschikt voor de massa. Veel lange haren, diepe decolletés en strakke broeken. Een getrouwde gravin valt voor een Oostenrijkse officier. Dubbel-gevaar, want zelf heeft ze revolutionaire connecties. Het blijkt al snel dat Visconti zich weer opperbest op gemak voelt onder de adellijke lui, zijn natuurlijke habitat. Daar lukt hem het meest als filmmaker, denk maar aan Il Gattopardo. Senso is als film echter een stuk minder episch en somms zelfs pseudo-verheven. Dwalend door filmgeniek Venetie, een blauwgroene stad van vluchtige schimmen en liefdes, droomt de depri gravin van haar officier in spookgewaad. Even plots placht hij aan haar te verschijnen. Dat kan niet goed blijven gaan, en in een zorgvuldige opgebouwde compositie schrijden we van weelderig shot, naar betraande finale. Een echte opera. Niet veel diepgang, maar met emozione. Opgaan in het massaspektakel van de meute. Common senso. 'Je zult er later achterkomen, in herinneringen.'

Days of Being Wild
'Ik heb je niet mijn dromen gezien hoor vannacht.' Een nevel van bronstigheid beslaat de lichamen, een mist van sigaretten hangt boven de hemel van Hong Kong. Dat kan alleen Wong Kar-Wai wezen. Ik was er heel erg aan toe, en het werkt weer meteen. Het wilde wordt waargemaakt. Oude showtunes vullen een lonely night winkeltje. (Dat overigens later in de krochten van een voetbalstadion blijkt te liggen!) Eenzame nachtelijke zielen stoten elkaar af en aan, en dat minuten, dagen, jarenlang. Days of Being Wild vertelt, net als Visconti's Senso, over de avonturen van een player. De versiertrucs zijn duidelijk: een vleugje psychopathie en kunnen dansen, het volstaat om de meisjes te tonen wie de baas is. Wong himself kan de verleiding niet weerstaan om enkele Hong Kong punches te plaatsen. (Hij moest even zijn spierballen tonen). Zijn tweede film gaat het diepst in de midden-fase. Dan verkrijgt de player tragiek, als een treurige roman van Romain Gary. De meisjesmagneet kibbelt met zijn adoptiemoeder, die zelf ooit playerette was. Liefde geven gaat hen slechter af dan krijgen. De twee zielen hebben altijd in kapitaal gedacht en nooit in zorgen. Later laat ook Wang zich betrappen op zelfgeilerij. Fetisjistisch stijlvol. Zo, en alleen zo, kan hij het. Haren kammen in HK. Tot het weer perfect valt, als een slagregen. 'I just wanted to wander around.'

Jeder für sich und Gott gegen alle
70s Herzog is de beste Herzog. Mijn hypothese is dat hij toen films maakte die niemand nog had gemaakt waardoor hij Herzog werd en op een gegeven moment (na Fitzcarraldo, denk ik) Herzog-films ging maken, of te wel, gevangen werd door zijn eigen, best wel vermoeiende, persona (internet heeft hier ook nog een rol in gespeeld.) Afijn, in deze kalme historische film kan hij lekker zijn ei kwijt. De Herzog motieven kun je afstrepen: dieren pesten, dwergen, psychische en fysieke mankementen. En Kaspar Hauser is natuurlijk de perfecte figuur voor thema's als sociale structuren vs individu, de dictatuur van biologie, wreedheid vs zachtaardigheid en ga zo maar door. Religie en filosofie komen er heel slecht van af. Vooral de manier waarop Kaspar de logische regelneuker dolt is hilarisch. Mooie verzameling lelijke koppen in constrast met het Germaanse landschap, fraai staaltje pre-punk acteerwerk van Bruno S. en een hele fijne doch eenvoudige manier om dromen te verbeelden maken dit tot een van zijn betere films...maar natuurlijk nooit zo goed als Auch Zwerge haben klein angefangen.

eens, eens. (Lebenszeichen net aan sixties though)

異人たちとの夏 (The Disincarnates)
Van de regisseur van Hausu vrij ingetogen. De scenarioschrijver kan geen afscheid nemen van z'n jong overleden ouders en bezoekt ze in nostalgisch Japan met grote flessen bier met komkommer en lekker ijs van z'n moeder. Met een soort variatie op het bijbelse "kijk niet om anders verander je in een zoutpilaar". Origineel idee en prima uitgevoerd, met op het eind toch nog wat weirdo shit.

Sweet Sweetback’s Baadasssss Song
Vrij experimenteel politiek pamflet. De verschillende "intersectionaliteiten" hadden wat "inclusiever" aangepakt kunnen worden en missschien wat coherenter. Die openingsscene zou niet meer kunnen denk ik. Funky soundtrack to top it off.

Ghostland
Ik voelde Martyrs totaal niet maar ik zag een tweep zeggen dat deze misschien wel beter was dan Hereditary. Nou, echt niet. Simpel verhaaltje met een plot twist en verder te veel jump scares, aan torture porn grenzend geweld en overall gewoon clichématig. Geen grootse pretenties maar Lovecraft wordt er met de haren bijgesleept, het lijkt eerder op Texas Chainsaw Massacre en zoals de hoofdrolspeelster zelf nog zegt als ze het huis betrekken: Rob Zombie's films.

(De regisseur van Ghostland regisseerde ook Martyrs dus …)

ah op de lijst The Disincarnates.

Sweetback.. something else. Geweldige onzin, maar er bleef toch iets viezigs hangen.

The Rules of Attraction
'It's a confirmed statistic man.' Fucking, fucking en nog eens fucking. Tarantino-collaborateur Roger Avary weet wat we willen. Neuken, en, the opposite of sex, geweld. Of moeten we van een fysieke Janus-kop spelen? (Lasch zei al dat de termen voor seks steeds meer een gewelddadige bijbetekenis hebben gekregen.) Een film als The Rules of Attraction toont die dubbelzinnigheid. Slut seeking en cynicism giving. Liefde blijkt een grap, en zelfs de werkelijk verliefde wordt niet langer meer geloofd. (Al was het maar door zijn eerdere gedrag.) Je kunt veel van Bret Easton Ellis zeggen, maar niet dat ie zijn hand niet in de kut van onze tijd heeft. Avary's adaptatie zwengelt met visuele flair de misantropie goed aan. Vooral de vrouwen zijn cynisch – helaas doet Christina Ricci niet mee. Ze was te oud zeker... De eye candy is mij nu wat te eye candy, de bewuste walgelijkheden te obligaat. 'Moving through the doorway of a nation', met giga-passen. Sean Bateman hengelt een film lang vergeefs naar de liefde van een grietje met Griet op de Beeck-kapsel. Hij vergeet te kijken naar de ware. De smeerboel piekt in dé juxtapositie. Nudity en blood, voor de Warpaint-fans. Ik genoot zelf braaf van de Harry Nilsson-drone, en een paar rake flodders. ('Rome, it's like L.A. with ruins') Het duurt allemaal wel lang, Avary moest zijn XL-versie zeker tonen. 'It's Dick!'

Flesh and the Devil
'Who are you?' Liefde en ethiek sluiten elkaar uit. Nou ja, in elk geval onttrekken the rules of attraction zich er graag aan. De mysterieuze Garbo verschijnt in deze twenties-prent in het leven van twee Duitse BFF's. Via een flashback zien we eiland-plaatjes van hun adellijke jeugd. Een pastoraal bloedbroederschap beklonken met een snee. De ijskoningin van het lijden weet wel raad met zulk jeugdsentiment. Ze heeft aan één bal-dansje genoeg, afgevinkt op haar Tinder-match-kaart. Suggestief wordt er even later al een sigaretje gedeeld. Maar willen die Duitse freunden nu werkelijk? Ik vermaakte me een tijdje met een freudiaanse interpretatie. Het duo sublimeert verboden homo-erotische gevoelens in de vorm van een zondige vrouw. Een afschuifspel, waarbij zij heen en weer gaat, en de knapentwijfel toeslaat. De twee willen ook iets te graag met een gun zwaaien. Een mooi-macaber silhouettenduel vormt het visuele hoogtepunt. Het plot zelf blijft verder – zonder overwerk – saaiig melodrama. In de stomme film traditie vergiet men zigeunertranen. Rollende ogen, starende ogen. Wat is er intiemer dan het oog? Wat is er gevaarlijker dan een bekeken vriendschap? The Isle of Friendshap, zó had de film moeten heten. Ieder een eiland, alleen en op zichzelf. Omringd door roerige wateren. Vraag maar aan Jules et Jim. 'What does it matter?'

Ja, die Nobuhiko Ōbayashi is de moeite waard om verder te verkennen, wel veel gemaakt zeg dus moeilijk kiezen (het verwerken van WOII is wel een ding viel me op.)
The Rules of Attraction (fijn boek) durf ik niet aan. James van der Beek als Sean "Deal with it" Bateman, ahdontthinkso. Helaas was Rob Lowe destijds al te oud, zo'n type zag ik tijdens het lezen altijd voor me.

Zelf ハウルの動く城 nog een keer in de bios gezien (het is Ghibli zomer in Lab111!) Toch wel de moeite waard dit soort dingen op het witte doek. Spirited Away is misschien de perfecte anime maar ik heb een zwak voor de ambitie en uitgestrektheid van Howl's Moving Castle. Fraai staaltje 'world building' ook. De kleuren van de luchten mooier dan ooit (de eerste klim van bejaarde Sophie bij zonsondergang...pfff). Uitgediepte personages die onverwachte dingen doen met als hoogtepunt waarschijnlijk de letterlijk 'meltdown' van Howl...vanwege zijn haarkleur. Binnenkort Porco Rosso.