Filmforum

Van Aelita maakte een nerd een versie met Philip Glass-muziek.

ahhh! ter verdediging van de Glassianse soundtrack moet ik nog melden dat die knutselaar wel allerlei spacy effect erop los had gelaten.

In de ouwe tijd speelde Shostakovich er zelf piano bij, schijnbaar. Dat moet ook mooi zijn geweest.

Aelita inderdaad, 1924. Van Protazanov.

die Tied & Tickled Trio wil ik nu ook wel eens opsnorren.

Zo. Die Tied & Tickled Trio is een blast from the past. Heb ik zeker tien jaar niet gehoord. Vond hem zelf ook wel redelijk verslavend, maar ben hem glad vergeten.

P4k heeft het er niet zo op:

At any rate, Aelita is perfect for art gallery openings, dinner parties, and scoring silent sci-fi films. But beyond its utility as a backdrop, it's an awfully cold, blank, and directionless void to trawl alone.

Het vetgedrukte lijkt mij geen misprijzing.

nee, en voor art gallery openings lijkt ie me veuls te understated en subtiel. Hoe moet hier iemand naakt in silver body paint bij dansen dan?

Sunshine
Deze sciencefictionfilm uit 2007 is mij als Ballardiaan/solarpunk menig keer, met de nodige mitsen en maren, aangeraden. Op een of andere manier ontsnapte hij altijd. Wat kan ik zeggen? Degelijk maar niet echt goed. Heb begin van deze Garland/Boyle samenwerking (de tweede?) belooft veel met een psycholoog die duidelijk teveel is gefascineerd door de zon die een ruimtecrew op een duidelijke zelfmoordmissie moet kickstarten. Dat mystieke aspect wordt in moordend tempo begraven onder plot 'n actie waar ik al snel bij afhaak omdat ik de puzzelstukjes te goed ken. Wel wat mooie beelden en ideeën wat betreft de inrichting van een langeafstandschip maar zo weinig ruimte om even op adem te komen en je Tarkovsky te pakken. Maar goed, Danny Boyle heeft eigenlijk nooit een echt goede film gemaakt dus wat dat betreft geen grote verrassing.

en ideeën wat betreft de inrichting van een langeafstandschip

ja! net de World Expo in Hannover, een bos in een huis (hadden NL en Finland toen, was geniaal)

precies ook alles wat ik me van die film herinner (inderdaad)

酔いどれ天使
Kurosawa in de jaren kort na de oorlog is toch echt wel winning. Hier een fraai staaltje overplanten van het neorealisme naar Japan waar stilstaand water in de arme buurten flink huishoudt. De lokale dokter (Takashi Shimura ) is van ellende alcoholist geworden, al moet je je toch bij dit soort personages afvragen wat ze een paar jaar eerder precies deden en gezien hebben. Op een avond komt een wat luiddruchtige wiseguy zijn praktijk bezoeken om een kogel uit zijn hand te verwijderen waarna de artst meteen vermoedt dat de gladde yakuza (Mifune) aan TB lijdt. Dat vormt een mooi eigenwijs paar dat elkaar steeds afstoot en weer tegenkomt. Zwaar pessimistische film met een klein beetje hoop, maar niet via de voorgestelde vlucht naar het platteland. In zekere zin wijst Kurosawa de weg richting het Japanse Wonder (zelfdiscipline).

The Abandoned
Hier heb je nu eens een eckte eckte "scary movie". Meerdere malen echt kippenvel. Volgens mij arriveerde ze in Sofia (Bulgarije) en niet in Rusland, maar verder. Geen jump scares maar een vrijwel onafgebroken gevoel van naderend onheil.

Ik hoor trouwens qua horror goede dingen over Hereditary.

Yep, denk dat ik ’m donderdag ga peepen.

酔いどれ天使 op de lijst. Welke The Abandoned is dat, ik durf niet, maar er zijn er zoveel.

ik keek bijna 5 uur naar:

La Batalla de Chile
'De rijken zullen nooit aan onze kant staan.' Het verdriet van Chili. Met de kennis van nu heb ik de neiging advocaat van de duivel te spelen. Had Allende zijn land niet in de Venezolaanse afgrond gestort? Venezuela biedt nog een andere les. Wie revolucion wil, zal het leger moeten controleren. Allende controleerde bar weinig. De marxistische docu besteedt weinig aandacht aan het feit dat de dokter een minderheidsregering leidde, waarvan je toch water bij de wijn zou mogen verwachten. Op dat vlak treft men een ander linkse kerk-pijnpuntje. Het schisma-denken. De 'mummies' waren de 'koelakken' van Chili. Ik bleek het tot mijn verbijstering eens met een katholieke professor... Tot zover het conservatieve nieuws, want La Batalla toont geweldig goed het bizarre dubbelspel: iedereen gaat in elkaars taal spreken. (En wat zegt dat?) De rijkere mijnwerkers pretenderen links te zijn, en worden toegejuicht door rechtse universiteiten die zich verbeelden solidair te zijn. Stakers worden betaald door de CIA. Generaals praten stoer als socialisten. (En zijn vóór state economy!) En wat te denken van de ultieme consequentie van links beleid: volksmacht. De communisten worden er zélf nerveus van. 'Overweldigt door de werkelijkheid.' Liefst veertig procent van Chili snakte naar wat niet kon. En deze docu toont hoe dat schrijnt. Leerzaam en poëtisch schokkend. Een man rent voor zijn karretje, zijn voeten raken de grond niet. De droom leeft, vliegt. 'Presente!'

The Phantom Carriage
'You gentlemen are not afraid of ghosts, I hope?' Zweeds double exposure pareltje uit de jaren twintig, 'berrated i levande bilder'. De kar des doods rijdt rondt en haalt de laatste zielen van het jaar op. De beste tijd om over de donkerste moraal na te denken. Regisseur Victor Sjostrom speelt zelf de hoofdrol. Eerst lijkt ie slechts de gedoemde verhalenverteller, maar daarna ontpopt hij zich met smaak tot 'een der grootste klootzakken uit de filmschiedenis'. Ook met de beelden zit het snor. Kil-blauw getinte nachten,en vaal-gele kamers, tonen schone stervenden, sjofele zwervers en schaamteloze tuberculozen. Dat is het mooie aan die Swedish whispers. Zelfs aan het begin van de cinema waren ze al gewel(dad)ig suïcidaal. De rook van een sigaret wijst vooruit naar de rook uit de revolver. Verhaal in verhaal in verhaal volgt, aaneengeregen tot een majestueuze parelketting. Tijdens de beste sequentie meldt zwerver Sjostrom zich op een 'slum station'. Hij wil alleen een bed, maar het zustertje ziet zijn jas, en zet zich aan zijn nachtwerk. Zo hartverscheurend, omdat we weten wat voor slechtheid er in die jas woekert. De soundtrack weent al. 'Jesus blood never failed me yet'. Het liedje klinkt niet, maar in mijn hart wel. Gruwelijke voorzienigheid. Dit is een godsvrucht voor de cinema, vraag maar aan Kubrick en Bergman. 'A strict master named death'.

Black God, White Devil
'This pain grows in the sun.' Net als de verwarring. Glauber Rocha filmt het zonovergoten frontierland van Brazilie als een compromisloze theoreticus. In zwart-wit zo ijl, dat het meer ziek dan aards wordt. Hij opent zijn 'western' met een kadaver. Zelfs de beesten begeven het, opgeslokt door de leegte. We zien een middeleeuwse herder met Tarr-achtige ambachtelijkheid zijn maaltje malen. Het zweet des aanschijns parelt op zijn gezicht, en op dat van zijn vrouw. Er lijkt genoeg stof aanwezig voor urenlang lijden. Twee modernistische moodswings later en de outsider is veranderd in een outlaw. De botte armoede verruilt voor scherpe woede. Dankzij de bizarre – en soms gewoon grappige – soundtrackkeuzes kon ik die switch aardig volgen. Rocha zal er wel een dialectische theorie over hebben. Triomfantelijke orkestmuziek begeleidt machiavellistisch katholicisme, rammelende folk introduceert klassieke folklore-helden. Want ineens verschijnt daar Antiono dos Mortes, bandietendwinger. Even lijkt hij de allemansherder zelve. Hij transcendeert de corrupte troost van revoluties. Zalig zijn de armen van... centen. De cangaceiros veruitwendigden hun gangsta-mentaliteit aan de rinkelende rand van een gekrulde hoed. Pedro Costa zal deze hermetische exegese wel tot zijn favorieten rekenen. 'I think destiny turned out well.'

Ja, The Phantom Carriage, moet ik ook nodig eens zien.

Ik ook blijkbaar. ;)

er zit een heel beroemde scene 'van' The Shining in. Zeg maar.

een filmbijbeltje van me gaf overigens 2 andere Victor Sjostrom-films als highlights. Maar ik geloof dat Cousins er ook wel een paar meer noemde, dus wie weet ooit.

ハウス
Een bonafide klassieker, wellicht de oorsprong van weird Japan, die ik al jaren moest zien. Een avant-gardistische horrorfilm die werkelijk alles haalt uit de filmtechnologie circa 1977 met subliem knip en plakwerk, animaties, studiowerk en indrukwekkende geluidseffecten waarmee een ongegeneerd artificiële wereld wordt gecreëerd. Het spookhuis is bekend Japans terrein maar Nobuhiko Ōbayashi gooit er echt van alles tegenaan van kungfu tot afgehakt hoofd dat een vriendin in de billen bijt, van functioneel naakt tot een verrassend beeld van een ontploffende atoombom. Een sinistere verwijzing, zeker voor iemand die in Hiroshima werd geboren.

Hausu!

City on Fire
''Let me kill you in one shot!' Ze winden er geen doekjes om, die Hongkongers. Gated community, gated drums. Knal na knal. And bring those synthy saxes too... Een vrolijke rebelsheid heerst. Het verschil tussen een goede en een slechte knokfilm is voor mij nauwelijks te maken. Al het slechte wordt stiekem leuk; het leuke verknalt door het slechte. Lam & Lau. Louche staartjes sneuvelen achter Psycho-douchegordijnen. Verdachten blijken idioot handig met handboeien. De undercover-kern van het plot blijft hetzelfde. Alle Hongkong-films hadden als The Departed kunnen worden overgedaan. Iedere dag een IRT-affaire. Het geweld wordt goed hard getoond, geen Amerikaanse flauwigheid op dát vlak. Maar het plotje ontvouwt zich helaas met onhandige sprongetjes. Een paar minuten na een heist weet de inspector al dat precies zes gemaskerde overvallers exact 1.2 miljoen aan juwelen hebben gegapt. Dergelijke crimescenes worden afgewisseld met onwaarschijnlijk aanstellerige humor. Wanneer the two elements elkaar op een of andere manier kruisen, werkt het. Zo weet het hoofdpersonage (een dikke goofball cop) op geniale wijze extra snelheid te maken... via een roltrapleuning. Typisch. Geen goede film, but I would like to play in one. En het hele gedoe? Om een paar pistolen. (Okee, en een moord.) 'They killed, I packed.'

Fahrenheit 9/11
'I guess you can probably see where this is leading.' Wat doet deze documentaire alweer anachronistisch aan. Het komt door die Bush-haat. De weerzin die de man oproept, het lijkt bijna onwerkelijk, nu 'we' een nog grotere klootzak in het Witte Huis hebben. Ook een luie golfer trouwens. Hoeveel vreselijke presidenten kan een land aan voor het ten gronde gaat? Michael Moore voorspelde Trumps verkiezing correct – en met de rake redenen – maar dit is geen Roger and Me. Zijn polemiek blijft oppervlakkig, soms hypocriet hak op de tak. Van mij had ie de hele docu bij The House of Saud mogen postvatten. Net The Game of Thrones. Durfde hij soms niet? Even bij de ambassade drentelen en de politie staat alweer voor zijn neus. De regering Bush boog diep voor de Saoedi's, de oliemannetjes zijn overal, net als de zakelijke belangen. Twee 'feiten' die me bijblijven. Vlak ná 9/11 werden alle Bin Landens uit 'Murikah' gesmokkeld door de CIA. Zií moesten buiten schot blijven. En op een ander vlak: elke Amerikaanse president heeft tot diens dood recht op CIA briefings. Wat je daar allemaal mee kan! Zodra de Irak-oorlog uitbarst, wordt de docu rap minder. Coalition of the Willing, het klinkt zo prachtig koraniaans. Allemaal verdrongen, net als The Pet Goat. Nare tijden, oude tijden, maar geen andere. 'Thank you, now watch this drive.'

Heriditary
Meer ekte ekte spooky shit. Omineuze soundtrack van Colin Stetson begeleiden mij favorite creepy shit: possession en geesten. Hoog wtf-gehalte, je wordt er bijna murw van maar dan gaat er nog ff een schepje bovenop. Beetje Lasse Marhaugs filosofie: as je een beetje misselijk wordt, vooral doorgaan!

La residencia (aka The House That Screamed)
Beetjes Suspiria meets slasher al valt het met de gore wel mee. Voor eurosleaze vrij hoge production values en simpel maar coherent plot. En een mooie gotische sfeer natuurlijk.

Sexy Rangers
De meisjes zijn niet op hun acteertalent geselecteerd maar dat was te verwachten, zoals je ook geen topcinema verwacht. Geen eh, spoilers, maar de vijf meiden met de bijzondere "pai" energie in hun borsten (en toegegeven, die zijn mooi) staan uiteindelijk voor een moreel dilemma wat uitloopt op een een Giant Robot-achtige end battle. Maar vooral veel decolleté's en met slechts een uur speeltijd nog best vol te houden.

Liberation Day
Deze was ook nog op tv, verkort tot een uur. Een bizar verhaal natuurlijk en bijzonder om te zien, hoe Traavik bijvoorbeeld omgaat met de censors. Laibach lijkt echter bijna naïef over Noord-Korea. "Functionerend" lijkt me een stretch, als kwalificatie. Maar goed, nu mensen serieus lijken te geloven dat Trump en Rodman vrede hebben bewerkstelligd kan het dus altijd erger. :)

slavernijkamperen kunnen ook 'functioneren'.

moest heel erg gniffelen om het stukje in het lokale plebs krantje (de AD-variant) over Hereditary. Top of flop vroegen ze aan 3 bezoekers. Allen.. flop! Te intellectueel voor the masses.

Hyenes
'I only drink Simon Leynan Calvados now.' Dürrenmatt wordt zonder problemen (of cultural appropriation-gezanik) naar Afrika overgeplaatst. Het zegt wat over de kracht van zijn toneelstuk, en de klasse van regisseur Mambety. Misschien wel de meest mythische Afrikaanse regisseur. De man 'zweeg' na het geniale Touki Bouki twintig jaar lang. Tot deze adaptatie van Der Besuch der Alten Dame. Op het Afrikaanse platteland gaat eerst alles nog zijn gangetje. Gepingel en gezang in de 'kleine kneipe'. Dan verschijnt de oude dame. Rijker dan de wereldbank. De vrouw met het gouden been keert terug naar haar geboortedorp. Een zeer postkoloniaal thema, dat hier uit eerste hand wordt verteld. Een verwrongen herontdekking van alle 'firsts' uit haar leven, die alleen op 'last' kan uitlopen. Argusogen en scheve blikken. Maar dit keer wordt die grimmigheid bewust gezocht. Zelfs door de terugkeerder. De wijsheid van de folk tale gekruid met formaneske spotzucht (en zwarte humor...). Het recht zou niet te koop moeten zijn, maar ja. Tijdens de beste van vele symbolische momenten kijkt de nu gedoemde kroegbaas in een kerk naar een splinternieuwe Sony. En wat ziet hij? Beelden van uitgemergelde Afrikanen. Griekse tragedie ontmoet vileine humor. Multi-cultureel, dus universeel. 'Life made me a whore, and now I'l make the world a brothel.'

The Travelling Players
'Ons is weer een zwakke vrijheid beloofd.' Tijd verstrijkt terwijl je kijkt-film. Zo langzaam, en zoveel uren, dat de ene tijd de ander lijkt, en vervolgens wordt. Een vloeiend heden-verleden, waarin elke zeer zeldzame cut door de ziel snijdt. Angelopoulos gebruikt een reizend theatergezelschap om de Griekse complicaties van de Tweede Wereldoorlog uit de doeken te doen – en vervolgens weer in te zwachtelen. Volgens mij heeft Hou Hsiao-hsien goed opgelet toen hij hiernaar keek. De Taiwanees deelt de appreciatie voor milde kleuren en natuurlijk licht, maar bovenal een beeldpolitiek van serene schreden, met in zijn geval een Puppetmaster als meta-vehikel. Angelopoulos laat de politieke realiteit de schijnwereld van het theater infiltreren, keer op keer opnieuw. Soms is dat magisch, soms doodsaai. Pijn en genot liggen zowel voor de personages als voor de kijker weer eens dicht bij elkaar. Een paar uur (van de vier!) blijft Theo aan de goede kant van de lijn, en schildert hij een wereld met zorgvuldige tracking shots, die maar door en door-zweven. Spannende sequenties vinden plaats rond soldaten op verlof, vernederende stripteases, en de vele dansen en strijdliederen. Het nieuwsjaarsfuif alleen al! Bijna zo ambitieus als een Cimino-film. Neen, ambitieuzer. Politiek wordt hier heel persoonlijk. De massa een individu. 'Act'.

Te intellectueel, jeetje …

Maar ja, mensen vinden Inception ook al tantu ingewikkeld …

Volgens mij heb ik The Traveling Players geprobeerd maar ben gestrand, had ook het gevoel dat ik niet genoeg van Griekse geschiedenis wist.

ja voetnoten-film pur sang (ik tastte uiteraard ook grotendeels in het duister). Chileens vibes wel. Hele en halve burgeroorlogen tussen fascistische kapitalisten en communisten.

Er wordt altijd geroepen dat onze tijd zo turbulent is (en "de toekomst onzeker") maar volgens mij valt dat nogal mee.

Ooit in een docu over de Griekse etnomusicologe Domna Samiou als eens opgevallen hoevel recente Europese geschiedenis mij totaal onbekend was. Al die burgeroorlogen en coups enzo.

ja. die hele nasleep na WWII (net als de nasleep na WWI) trouwens was bijna net zo onrustig als die oorlogen zelf, zogezegd.

Jiro Dreams of Sushi
Beroemde documentaire uit 2011 over de bejaarde sushichef Jiro Ono, die zijn 3 Michelin-sterren restaurant zonder wc in een metrostation in Tokio runt (wel in een achteraftunnel). Een combinatie van Japanse toewijding en ontroering met zijn droominspiratie. De man doet totaal niet geheimzinnig over zijn succes, hoeft ook niet want niemand kan hem echt nadoen. Langzaamaan wordt namelijk duidelijk dat hij de meester is maar dat een netwerk van leerlingen (inclusief trouwe zoon) en vis- en rijsthandelaren eigenlijk Jiro vormen. Dat allemaal met buitengewoon wederzijds respect ("hij weet gewoon meer van tonijn", "je moet accepteren dat je weinig weet"). Even gecheckt, de man leeft nog steeds! 92 jaar oud. Staat nog steeds de klant strak te bestuderen of het wel goed is. Hoe dan ook, tegen het einde wordt de deprimerende gedachte gelanceerd van een wereld zonder sushi, langzaam verdwijnen vissoorten en de tonijn is ook niet meer wat hij is geweest.

Safari
Het was World Giraffe Day gisteren en dan ga ik naar Ulrich Seidls documentaire over jacht in Afrika kijken, waar de apotheose het schieten en villen van dat enorme beest is. Zonder het goed te keuren kan ik er wel tegen maar het zal voor veel mensen echt een no go zijn, dus shockumenary warning. Verder typische Seidlismes, geen hoogtepunt in ’s mans oeuvre.

The Sword And The Claw
Doordringende blauw/groene ogen van Cüneyt Arkın als een soort noble savage (opgevoed door leeuwen), die hele hordes van zich afslaat voor uiteraard een mooie dame. Absurd slechte Engelse dub, chopped and screwed klassieke muziek van o.a. Strawinsky als soundtrack en eindeloos veel gevechten, met een epische end fight. Wel mooie pakjes.

Elysium
Nooit aan toegekomen, had ook een hele andere film in gedachten: Damon als een soort cyborg die een beetje robots moet afknallen. Nah, je kunt de Zuid-Afrikaan uit Zuid-Afrika halen maar Zuid-Afrika niet uit de Zuid-Afrikaan. Apartheid blijft lang nagalmen en blijkt heel goed toepasbaar op het AmeriKKKa van de toekomst (eigenlijk het heden, 2x duh). De introductie van ongeveer 30-45 minuten is dan ook geweldig, je hebt duidelijk een buitenstaander nodig om echt harde kritiek neer te zetten. En dat doet Blomkamp op zijn Verhoevens: L.A. een geloofwaardige puinzooi van armoe, Amazon jobs plus en cyber police brutality. Over de gezondheidszorg maar te zwijgen. Dat laatste wordt een ding want boven de Aarde zweeft Elysium als in de beste jaren zeventig airbrush scifi utopieën. Daar kunnen de rijken chillen en thuis van alles genezen worden. "Gelukzoekers" gaan richting de ruimte terwijl ze toch echt in de regio moeten worden opgevangen. Nou ja, politieke intriges aldaar dankzij een onwaarschijnlijk slecht acterende Jodi Foster. Al snel ontspoort het verhaal (inmiddels een Blomkamp specialiteit) wanneer de brave Damon ook naar boven moet. De Zuid-Afrikaanse bad boys hadden potentieel maar zijn gewoon superirritant en zo eindigt alles in een digitaal opgepimpte 80s VHS actie B-film starring Dolph Lundgren.

子連れ狼 子を貸し腕貸しつかまつる
Typisch zo'n film waar Tarantino een college van 3 uur over kan geven. Een vreemde exploitaition samoeraifilm uit 1972 (natuurlijk gebaseerd op een manga) over de beul van een shogun (ruimt aan het begin van de film even een troonpretendent van pak em beet 4 jaar uit de weg) die verraden wordt. Nadat zijn vrouw wordt vermoord zweert hij natuurlijk wraak en gaat hij als alleenstaande vader zwerven. Het begin is erg sterk, bijna poëtisch, maar het verzandt uiteindelijk in een soort Clint Eastwoodachtig uit de weg ruimen van zweterige gangsters. Er wordt ondertussen flink gehakt met vliegende ledematen en bloedfonteinen, plus af en toe een naakt vrouwenlichaam. Daarom des te verrassender dat de cinematografie van hoog niveau is, zelfs B-films raffelen Japanners niet af. Zijn nog drie delen (en een remake) van, maar dat is voor als ik me echt verveel. Altijd leuk: herkende in de origineel gesproken versie toch een intro van Liquid Swords ("choose the ball and you will join your mother in death" etc).

Oh nee, er zijn uiteindelijk zes delen van Lone Wolf and Cub Baby. :)

lol (ook hier: Het was World Giraffe Day gisteren en dan ga ik naar Ulrich Seidl)

herkende in de origineel gesproken versie toch een intro van Liquid Swords ("choose the ball and you will join your mother in death" etc).

the best moments.

Ja, die ervaring had ik met Enter The Dragon waar We are not sick men van een Praxisalbum herkende, al had ik de Chinees gesproken versie..

Overigens, zie ik dat de RZA de 1980 Shogun Assassin remake gebruikte die destijds speciaal voor het Westen werd gemaakt.

https://www.youtube.com/watch?v=jQR_vU7NIqQ

Die intro is een complete remix van de eerste film. :)

En dan al die Shaw Brosfilms natuurlijk, titels als The 36th Chamber of Shaolin. :)

¿Quién puede matar a un niño?
Laatst in Mom & Dad keerden de ouders zich tegen de kinderen maar andersom is veel creepier. De titelrol is wel een binnenkomer van jewelste met beelden van wat kinderen allemaal aangedaan wordt in de verschillende oorlogen. Het morele dilemma uit de titel stept up de ongemakkelijkheidsgame.

The Black Panthers: Vanguard of the Revolution
Ook veel herkenbare samples, na 30 jaar hiphop luisteren ook wel goed het allemaal eens netjes op een rijtje met wat meer context te zien. En gezien het politiegeweld nog enorm actueel, helaas. En hét argument voor de 2nd amendment in de praktijk.

Les héroïnes du mal
Drie verhalen waarin vrouwen mannen een loer draaien. De eerste episode is het leukst, door de sexy hoofdrolspeelster (Borowczyks muze Marina Pierro) die grotendeels naakt rondhuppelt en de wonderlijke set. De tweede heeft een onschuldig bestiaal en minder onschuldig racistisch tintje. De derde snap ik niet zo goed.

Une Femme Mariee
'Het is de ideale positie voor de bioscoopbezoeker.' Mensenhater Godard waarschuwt van tevoren voor een fragmentarische film, maar in feite maakt hij het de kijker gemakkelijk. Voor zijn doen, althans. Dichter bij een Bertolucci zal 'JL' niet vaak gekomen zijn. Puur Tumblr-plaatjes-fetisjme. Een echte seksfilm (zonder seks). Anderhalf uur lang bekijken we het kindvrouwtje met een hoofd als een hartje. Godard houdt echter vooral van haar vlekkeloze rug. Eindeloos wordt Macha Meril ge(n)aaid, door haar amants: een piloot-echtgenoot en de acteur-lover. Overspel maakt mensen kinky. (En het levert ook nog een rake okselhaartheorie op, voor de echte liefhebber.) De dame zelf houdt het glad, ongetwijfeld beïnvloedt door middlebrow-verveling – mensen met teveel tijd voor teveel gesleutel. Shoppings en spulletjes, niemand ontkomt aan de invloed van de Reclamefolder. Zelfs Godard niet, vond ik. Zo blijft het verschil tussen la femme als 'beaute comme idee' en een lustobject, hier een slank lijntje. Intrigerend modernistisch voelt dan weer wel de auschwitziaanse (!) onderstroom. De raison ardante zoemt op de achtergrond mee. Kop in het zand, schuld bestaat nooit in het Nu. Vandaag de dag denken we aan het juiste slipje, het uniform van de massa. Zolang je maar voor De Daad de handen wast, kan er niks gebeuren. 'Vous le fermez avec 2 doigts!'

Der Golem, wie er in die Welt kam
Wat een titel. Magisch op zich. Geen vraag, en toch een raadsel dat gedachten doet groeien. Er worden hier heel wat vooruitziende zaadjes geplant in de klei der cinema. De kiemen ontschieten. Regisseur Wegener deed – als een echte auteur – veel zelf, en speelde dus ook de 'schurk'. Voor het zover is, boeien de locaties. Een angstaanjagend grote poort sluit de joden op in hun middeleeuwse getto. Visioenen van de Exodus volgen. 'De sterren voorspellen ellende', zegt de ene rabbi tegen de ander, en de kijker voelt het mee, de toekomst kennende. Alsof alleen een mirakel hen kon redden. En in deze film lijkt dat te komen. Een oude baardmans knutselt lekker fout-mystiek aan de Golem (met hulp van wat scriptures). Uit aanwijzingen van de sterren groeit de Joden-ster. De oerkracht van de mens-machine zit op diens borst! De Golem lijkt (vooral wanneer hij uitgeschakeld staat) wonderlijk veel op een standbeeld van de pompeus vette ongelovige, David Hume. Maar wanneer hij tot leven komt en in foute handen valt... Bruut verwrongen gaat de mensch-machine aan de wandel. Daar helpen geen bekloppingen meer tegen. In een waanzinnig shot bidt een ganse sjoel tot de Here. Hun losgeslagen helper wil echter geen kwaad doen. Hij wil zoals alle Frankensteins het meest natuurlijke. Moeder de vrouw, het kind. 'Awake the sleeping brethren.'

影武者
Kurosawa kon halverwege de jaren zestig zijn films niet meer financieel rond krijgen en raakte gedeprimeerd. Na een avontuur in de Sovjet-Unie kwamen de reddende handen van Francis Ford Coppola en George Lucas, van de laatste toch echt een mooi gebaar gezien zijn spacey remake van The Hidden Fortress. En zo waar in 1980 wint de oude meester de Gouden Palm voor het 3 uur durende Kagemusha. Volkomen terecht. Kurosawa ontdekt kleur en gaat helemaal los (dat allemaal bewegend in perfecte shots.) Maar er is ook nog een verhaal over een krijgsheer Shingen die zijn dubbelganger ontmoet en daar wel van is gecharmeerd. Wanneer hij dodelijk gewond raakt wordt de dubbelganger gesommeerd om drie jaar lang een rol te spelen, wat tot allerlei intrigerende situaties leidt, al was omdat er meteen een tweede dubbelganger aan komt zetten. Onverwacht vond ik vooral dat iedereen vanaf het begint twijfelt of Shingen niet gewoon dood is. Tegen het einde wordt het fijn depressief op zowel individueel (krijgt niet eens een paraplu?) als collectief niveau. Oh ja en er zit een geweldige figuur in die een beetje zit te flirten met de Europese cultuur (priesters op bezoek, drinkt "Europese sake", draagt een Europees harnas...wat een hipster.)

ghehehe (hipster)

krijgt niet eens een paraplu, bijna Vaandrager. :-)

Moulin Rouge!
'Yes we can, cancan!' Daar had Obama het dus vandaan. Nou ja, zo origineel was de kreet hier vast ook al niet. Postmodernist Baz Luhrmann leeft van het on-originele. De vrolijke ADD-erudiet is helemaal bij de tijd. Zijn postmoderne potpourri barst uit elkaar van de melodieën. Hit na hit gaat in de blender. Pophits wel te verstaan. Op zijn liefde voor de film bleef het wachten, al kan dat door mijn blinde vlek voor Bollywood komen. Binnen een paar minuten wordt hier ironisch genoeg gesuggereerd dat een handvol kunstvormen 'echter' zijn dan film. Met de gepijnigde schrijver voorop. Film blijft dan vooral een toverpot waar je dingen in kan gooien, en niet de inhoud zelve. Die kern riekt naar braaf conservatief escapisme. Maar snel over de liedjes dus. Met voor ieder wat wils. Mijn favoriet: Lamb! (Hoeveel centjes zou dat aantikken bij Lou en co?) Het was net te vroeg voor een The Avalanches-knipoog, maar stel je voor. 'Since I left you, I found a world so new'. Het had gekund. Nicole Kidman vindt als material girl de man met het old school kuiltje: big boi Ewan McGregor (wedden dat Baz van The Pillow Book genoot.) De twee kirren wat af, tot mijn grens wordt bereikt. Oversaturatie op alle vlakken. Gelukkig blijven de mash-ups geinig, als een flauwe Hans Liberg-show in de Efteling. De XL-variant, met pop-corn. 'You'll be dumb with wonderment.'

The Magnificent Seven
'Nowadays men are cheaper than guns.' Tot mijn eigen verbazing had ik deze remake nog niet gezien. De Sturges-versie is toch bijna zo klassiek als het origineel van Kurosawa; en hij en zijn scenarist hebben de zaken dan ook met gepast respect aangepakt. Het script zit secuur in elkaar, en werkt prima in Amerika. Misschien dat het Wilde Westen nog wel een extra laag dubbelzinnigheid aanbrengt. De triomfmuziek van Bernstein, de weidse frontier-landschappen, en de aloude Amerikaanse shoot-out mentaliteit – ze doen allemaal een keiharde machofilm vol actie verwachten. En wat te denken van de verzameling mannetjesputters (Branson! Coburn! McQueen!) die de 'samoerai' spelen? Het slimme is, zij moeten dus allemaal hun softe kant aanspreken. Eenzaam, gedoemd, en soms zelfs onverbloemd panikerend. Dit is een actiefilm tegen de actie. Met wat goede wil zelfs pacifistisch. De lolligste fase blijft de 'gunmen idols', met drie Mexican farmers op de 'jurystoelen'. Ik stelde me nóg een (nu altmaneske) remake voor, waarin we een handvol korte, persoonlijke verhalen over de gunmen zouden zien. Dan zou het alléén nog maar over de achtergrond gaan, en niet langer over het gevecht, dat hier in feite ook al geen kwart van de film in beslag neemt. De boodschap blijft duidelijk. 'Only the farmers have won, they remain forever.'

El Cochecito
'Het is nog beter dan echte benen.' Een sterk verhaal van alledaagse gekte, laat dat maar aan Marco Ferreri over. Met een scootmobiel voelen oude mannetjes zich weer helemaal Easy Rider. Ultramoderno. Ik speurde nog een tijdje naar een Franco subtekst (Where's Wally in Spanje), maar vermoed dat de bejaarden het zonder hem konden stellen. Fools uit laatste bravoure. De hoofdpersoon woont al klagend, steunend en, naar eigen zeggen, niet meer zo goed benend, bij zijn hysterische familie in. Hij is niet de enige. Madrid in de jaren vijftig betekent inpandige boerderijdieren, een inpandig kantoor, en inpandige opa dus. Umberto D, zonder sociaal neorealisme, mét familie, maar net zo eenzaam. Zelfs het gewenste vleugje tragiek komt nog tevoorschijn piepen – al blijft dit verder een banjokomedie, vol bunueleske invalidehumor. Bij een overduidelijke debiel, 'Je zou het niet zeggen, maar hij is een beetje raar.' Bij zoonlief de advocaat, 'Mira los textos legalos!' 'Ik heb mijn bril niet op.' Laatst liep (!) ik zelf door een winkelcentrum, toen een winkelbediende een stokoude dame nariep: 'mevrouw u vergeet u rollator!' Als je dat ook grappig vindt, heeft El Cochecito heel wat te bieden. Motto: Wanneer ik volgens de maatschappij niets meer ben, laat me dan in elk geval slachtoffer zijn. 'Je kan er je hele leven in blijven zitten.'

Gladiator
'They love a barbarian.' Ik zou wel eens een serieuze film over de Romeinse tijd willen zien, waar de geur van garum je tegemoet slaat. (Nou ja.) Een drama zónder gemat, gekonkel en perversiteiten. Die drie Romeinse cliches worden hier moeiteloos afgevinkt. Deze matfilm met Mocro-bontkraagje Russell Crowe baadt in budget en dus in bijpassende grandeur. Ook dat is Romeins, natuurlijk. Het meest pompeuze rijk, aan het veroveren om het veroveren. Zelfs de 'wijze' filosoof-koning Marcus Aurelius doet mee. Hij zal de democratie wel zijn gaan brengen... Latinisten hadden gejubeld wanneer Mel Gibson regisseerde, maar Ridley Scott houdt het makkelijk. Veel slowmotion, veel bloed, en als verhaaltje een Shakespeariaans koningsdrama. De personages weten het zelf. 'This is pleasant fiction, isn't it.' Meer dan dat, 'a striking story.' Tijdens een van de vermakelijkste momenten moet de verbannen soldaat Crowe als gladiator meedoen aan een re-enactment van Spartacus. Zo'n beetje zijn eigen doel. En een verwijzing die iedereen snapt. De arena-gevechten zijn de WWF van hun de oudheid, inclusief crowdwinning fascisme. Mij viel vooral het 'maximus' geluidsdesign op. Een keer schrok ik zelfs. Voor het bijlpuntje melancholie zijn er de Elyisian fields forever. Toch een aardig aureliaanse aai van acceptatie. 'There is always someone left to fight.'

Call Me By Your Name
Puberende jongen valt op mooiboy, mooi persoonlijk drama in dreamy Italië. Maakt nieuwsgierig naar Luca Guadagnino's versie van Suspiria (en een gerecht wat genoemd werd, een soort ravioli met zoete vulling).

Hannah Gadsby - Nanette
De lesbische Gadsby vind het mooi geweest met die zelfspot om de goegemeente te ontzien en maakt er een indringende standupshow van, die als je niet lijdt aan male fragility ook heus wel eens voor te lachen is.

Resolution
Bijzondere horrorfilm waar je nog eens over na kan denken, wegens aspecten als vriendschap en de reservaten in Amerika. Een intelligente, ambitieuze en originele film.

恐怖女子高校-动物同级生 (Terrifying Girls' High School: Animal Courage)
De vierde uit een serie maar ik denk dat het niet echt nodig is om de andere delen te zien. Het zogenaamde girl gang genre, dus stoere maar vaak blote meiden, meer een curiosum.

Duck Soup
Zo'n klassieker die ik nog nooit gezien had, nieuwsgierig gemaakt door grappige Marxquotes als I don’t care to belong to any club that will have me as a member. Het is een spervuur aan grappen, zowel de Grouchoteksten als de slapstick van de andere broers. Lollig, maar ook erg gedateerd.

La Nuit des Horloges
Ik had eigenlijk lage verwachtingen maar ben eigenlijk wel onder de indruk. Rollin voelt zijn einde naderen en kijkt terug, deze persoonlijk introspectie met fragmenten uit zijn oude films) geeft de gebruikelijke dromerigheid extra diepte. Naast de bekende Père-Lachaise en het strand ook een heel bijzondere locatie met wassen anatomiebeelden.

La casa con la scala nel buio (A Blade in the Dark)
Niet perfect maar zoals die Rollinfilm voor fans van het genre niet te versmaden. Een giallo die ondanks alle flaws een toppertje is, Lamberto toont zich een aartje naar zijn vaartje Mario Bava. Tegenover elk lullig breekmesjes staat gewelidge muziek.

eens even puzzelen welke Resolution dat is (benieuwd)

niet deze in elk geval: https://www.imdb.com/title/tt2957282/

Nope. deze …

takk

Robbie Müller (1940 - 2018)

https://thesouloftheplot.files.wordpress.com/2015/08/ending_paristexas.jpg

te jong in zekere zin, want al zolang sukkelend. Ontdekte net dat 24 Hour Party People ongeveer zijn laatste was. Wel een vrolijke way to go out.

RIP Robbie. De grootste Nederlandse bijdrage aan de cinema.

Wist ik niet van 24 Hour Party People (was wel heel fijn gefilmd). Maar dat had hij sowieso wel, kwam er pas vrij laat achter dat hij de cameraman was van Repo Man (plus Live and Let Die in LA, dus een van de grote L.A. verbeelders).

Zijn bijdrage aan 24 Hour Party People was ik ook helemaal vergeten. Dat hij in 1972 een concertfilm van Can heeft gedraaid, wist ik ook niet. Robby Müller heeft aan zoveel geweldige films meegewerkt dat het moeilijk is daar een favoriet uit te kiezen.

Zijn kleurgebruik was uniek, zoals het extreme groen in combinatie met blauw in de bovenstaande still uit Paris, Texas. Die groene kleuren vallen ook op in Der amerikanische Freund. Müller en Wenders kwamen er tijdens het draaien achter dat wit licht van tl-lampen op film groen wordt als je opneemt met Eastmancolor. Andere filmmakers zouden die technische fout verbeteren, maar Müller maakte er een stijlmiddel van. Het schijnt dat Müller en Wenders veel moeite moesten doen om te voorkomen dat het filmontwikkelbedrijf de kleuren ging corrigeren.

めがね
Naoko Ogigami heeft een eigen stijl met haar gortdroge komedies, dit vind ik tot nu toe haar beste film. Een vrouw arriveert op een tropisch eiland waar ze logeert bij een vriendelijk maar zonderling duo dat zelden gasten heeft in hun pension. Ze voelt zich direct ongemakkelijk, al was het omdat er niets te doen valt behalve zelfverzonnen tai chi in de ochtend en iets wat de handvol bewoners "twilighting" noemen. In haar gebruikelijke stijl vormt Ogigami narratieve cirkels aangevuld met prachtige beelden en vederlichte humor (plus -spoiler- mandolines). Ik maakte me op voor de soufflé maar Glasses lijkt te verdampen in een heel eigen existentialistische leegte die positiever is dan je verwacht. Ongetwijfeld woedendmakend voor velen, maar het is een film die mij lang zal bijblijven, een compleet eigen mysterie presenteert. Bonus voor het voordragen van een Duits gedicht dat blijkbaar niemand kan thuisbrengen.

mooie anekdote, Vido.

Megane gaat op de verre toekomst lijst. Wel dapper dat ze het altijd buiten Japan zoekt.

The Great Mughal
'Happiness is a fool's emotion.' Werd hoog tijd, my very first Bollywood. Hun classics zijn vaak lastig op te sporen, en als je te pakken krijgt, is er altijd wat mee. Hier lijkt het gerestaureerde epos fanatiek onder de noise reduction filter te zijn gelegd. Alle roomtone eruit, de personages schetteren op Wesley Sonck-volume. Beter geslaagd, wat zeg ik, hallucinant goed gedaan, is de inkleuring. Ik kan me het origineel nauwelijks in zwart-voorstellen. Het paleis van de Mughals schittert in duizend kleurtjes. Er zijn prachtige shots van draaiende jurken, gespiegeld in honderdduizend mozaïeken. Elk meisje van top tot teen gewassen met Ariel powertabs. Het operaverhaal wordt verteld door de natie zelf. Hindustan. De godheid toont de kijkers de worsteling van een oude islamitische heerser met zijn zoon – en zijn vermaledijde principes. 'The prince began to develop certain tastes.' Zoonlief moet en zal een slavin huwen. Drie uur drama vormt het logische vervolg. Veel gedreig met zelfmoord, en rijen aan stoere sitar-halzen. Aan de piepstemmetjes zal ik nooit wennen, maar op ritmisch gebied smaken de delicatessen. Wat is de tabla toch een mysterieus stuwend instrument. In de mooiste scene spiekt de prins achter het doek, naar het (stand)beeld. Altijd gevaarlijk in de platoons-islamitische traditie. En wat staat daar? Zijn gedoemde vrouw. 'Lijd, maar niet met tranen.'

Wel dapper dat ze het altijd buiten Japan zoekt.

Ah, maar dit is een Japans tropische eiland. :) Het kan volgens de spaarzame Google ingewijden trouwens zo maar zijn dat ze een Japanse gedicht speciaal in het Duits heeft laten vertalen, wat ik echt een geweldige move zou vinden.

ahhh! (ik zat nog in die Finse arthouse geist van de vorige film te denken)