Filmforum

Oh man ik vind Les Amants reguliers zo vet! Heerlijke, slimme anti-film die Bertolucci flink te kakken zet (een nod??). Mooiste scene is die van die politie-resercheur die een schilderij bekijkt van een van de jeugdige deliquenten en het eigenlijk heel mooi vindt. Lachen op arthouse-niveau, maar het blijft lachen.

ha, ik vond ergens in de archieven al je appreciatie.

misschien was ik te diep in slaap gevallen toen de nod/dis langskwam. Ik wist dat ik 'm uit het Blackbook of Movies had, en na afloop greep ik vol verwachting ernaar, om dan te horen waarom de film wel goed was. En dan was het dus om het briljant gebruik van dat Kinks-liedje. (wat echt een simpele scene is)

Dat ie beter is dan Bertolucci's The Dreamers, geloof ik echter meteen. (en die ga ik dan ook zeker niet kijken)

https://www.theguardian.com/film/2006/jul/21/romance.worldcinema

怪談
Vier spookverhalen uit de Japanse folkore inclusief de oorsprong van die krabben met mensenhoofden op hun pantser. De twists zie je vaak al ver van te voren aankomen (behalve bij het vierde, niet zo oude maar lekker weirde verhaal) al zorgt dat wel voor de juiste tragiek natuurlijk. Grotendeels artificieel gefilmd wat het die lekkere jaren zestig studiosfeer geeft die ook zo goed werkt in de Corman verfilmingen van Poe: mooie lichteffecten en geschilderde luchten waar af en toe een surrealistisch toefje aan kan worden toegevoegd. En ja, wie is daar weer: Toru Takemitsu met, voorspelbaar, weer een briljante soundtrack.

Le Petit Soldat
' Le temps de l'action est passé, celui de la réflexion commence.' Hermetica van de meester zelve. Godard zoekt zijn thuisstad Genève op, voor een schimmenspel met (s)pionnen. Om roomtone bekommert hij zich niet, wat de onwerkelijkheid nog wat verder vergroot. De lokale inwoners komen er niet aan te pas. ('Zwitsers zijn nooit moedig geweest.') Flarden pianogedachten volgen op een drafje een Franse dienstweigeraar, die zich tussen twee vuren vindt. Een rechts-nationalistische terreurgroep en een links-nationalistische martel-crew. La Patrie versus L'Algerie, een pre-enactment op neutraal gebied. Strakke mannen spreken in rookwolkjes. Op de radio volgt men het programma 'Een neutraal persoon spreekt.' Die presentator staat overigens ook op de death list! Vlak na Les Amants Reguliers probeerde ik te doorgronden waarom Godard mij wel bekoort. Diens kunstige annotatie-spel zet aan tot reflectie over actie. Wat is J'ecoute l'univers, en moet ik dat opzoeken of juist een mystere laten? Op de schaal van betekenis krijgt, en betekenis heeft, wint Godard. De tragische Franse zonnebril-drager vlucht in de tijdelijke verdoving van een vrouw. Hij flirt met Anna Karina als ware ze handelswaar. De de-con-structie van een dubbelspion(ne). Soms saai, soms spannend. Met iedere sigaret meer misantropie. 'Je voudrais mourir comme ca, oui.'

Light of Day
'I can always play in front of the mirror.' Vaders en zonen-films heb je genoeg, maar broers en zussen? Een zeldzaam fenomeen. Misschien is het gewoon te lastig. Deze poging van Paul Schrader strandt snel. Michael J. Fox en niemand minder dan Joan Jett rocken hetzelfde mat-kapsel, en ze spelen dan ook in dezelfde Ashbury Jukes-achtige pubrockband. Dat zet Joan nog even in haar kracht, want voor de rest is het behelpen. Ook Fox deelt mee in de malaise. Het scenario roept tussen de brulmuziek door een paar kind of carriere-kwesties op. (Bruce Springsteen hielp als ervaringsdeskundige.) Elke working class muzikant stuit op onbegrip in de familie. Waarom trouw je niet, en waarom loop je in duivelse kleren rond? Keer terug naar de Heer! Joan doet haperend en wel haar beste rock 'n roll junkie, terwijl Fox langzaam voor de lieve vrede kiest. Hij verlaat Schraders nachtleven, waarna zich een meer Laschiaanse moraal ontvouwt. De afwasmachine heeft heel modern-symbolisch de familie verknalt. Wat is meer bonding dan samen de afwas doen? Op dat moment stapt mater familias Gena Rowlands naar voren. De breakdown-specialist, tevens onbedoelde ster van de film, maakt 'r het beste van, maar de imaginaire film die My Sister Patty zou heten, verdwijnt in de gootsteen. 'They used to be called Sins, now they're just Problems.'

Clouds of Sils Maria
Stewart in Europa, wel fijn dat soort Amerikanen die zich hier op hun gemak voelen. Vond ze zelf ook want er is een vervolgfilm die ik ook moet checken. Mooie arthouse die goed gebruik maakt van de Alpen en tuttige grandeur van de bourgeoisie <> kunstenaars interface. Eerst dat wat aanstellerige van de diva Binoche maar langzaam dan toch de acterende vakvrouw met allerlei meta-shizzle die slim op allerlei niveaus wordt losgelaten. Nog een knipoog op het laatst naar de Moeder aller Arthouse Films die wel goed past in een film die veel onbeantwoord laat. En puik gebruik van 'Kowalski'.

Personal Shopper had je al gezien?

https://affif-sitepublic-media-prod.s3.amazonaws.com/film_film/0001/10/thumb_9567_film_film_mobile.jpeg

Milos Taking Off... RIP.

Ja, ouwe Tsjechoslowaak. :(

Personal Shopper had je al gezien?

Nee, staat al een tijd op de watchlist.

バケモノの子
Mamoru Hosoda is een genie van de animé (dit jaar weer een nieuwe film trouwens) maar kun je na drie meesterwerken op rij dat niveau volhouden? Vaak genoeg lijkt het wel die kant op te gaan (de eerste paar shots van Shibuya tijdens de introductie zijn adembenemend) in dit verhaal van de jongen Ren die op straat leeft en op een avond twee beestachtige gedaantes volgt naar een parallel Tokio waar hij met tegenzin leerling wordt van een onbehouwen beest dat zijn eigen onmogelijke strijd levert. Net als je die verhaallijn wel denkt te kunnen uittekenen keert Ren terug naar de mensenwereld waar een schattig meisje met bril wacht. Er zijn wat typisch Japanse verrassingen en wijsheden terwijl alles op zijn pootjes terecht komt. Mooie film, maar The Girl Who Leapt Through Time en Summer Wars zijn gewoonweg van een ander niveau.

Baseball
https://i.imgur.com/io4iG90.jpg?1

kan een hele recensie posten over Jackie Robison, Joe DiMaggio, Babe Ruth en Ty Cobb en de onvergetelijke Buck O'Neill in de negro league, maar deze foto volstaat. Ik ben naar een baseball-wedstrijd. :P Wat wil een docu nog meer.
En het leuke is.. in Nederland is baseball naast klein ook heel erg geintegreerd. :-) (na 20 uur Ken Burns over discriminatie en apartheid, wil je dat wel weer even zien en weten)

Beyond Sleep
Ýou've met some of our flying friends already.' De derde Hermans-adaptie heeft potentie. Nooit Meer Slapen lijkt best geschikt. Een soort Into the Wild voor PHD's, in plaats van drop-outs. Maar het is wel een verraderlijk boek, van gedachten en sardonisch weinig actie (op de muggen na). Met die beesten zit het snor in deze verfilming, net als met de grauwheid van het Noorden. Het groen is een dun laagje vernis dat je er zo vanaf krabt. Toch gaat het merkwaardig snel mis. De twist van het boek, wordt in minuut drie verraden. Over alle actie-angels eruit halen gesproken! De makers winnen puntjes terug met een Freudiaanse droomscene, waar pin-up fan WF zeker van genoten zou hebben. Bovendien vinkt de film zo meteen de Nederlandse gewoonte af: tieten in tien. Na een tijdje met de 'crew' door het landschap gesjokt te hebben, vroeg ik me af of Nummedal nog in een flashback tevoorschijn zou komen. Hij is belangrijk, als de Blinde Ziener van het verhaal. Helaas. Er wordt wel over hem gesproken – en hij spreekt zelfs zelf – maar materialiseren, neen. Zo minimaliseert het scenario het boek tot gezucht, geaarzel en gediscussieer over God. Het houdt iets ether-isch. Alfred lijdt met mate, zonder maten. Voor de rendieren ontbrak het budget. Goddank besluit de film wel met het meisje in de bus. De enige echt goede scene. 'I don't know'.

Un Beau Soleil Interieur
'Het is pas irritant als je 'r niet om kan lachen.' Tegenwoordig zit ik (zoals vast al verteld) in het 'programmeerteam' van het Filmhuis Breda. We draaien enkel hermetische meesterwerkjes, iets dat de Brabantse boer kent noch vreet. Claire Denis' Un Beau Soleil Interieur leek ook een prima kandidaat om de mensen weg te jagen, maar de zaal stroomde zowaar vol, en nog merkwaardiger, de mensen zaten smakelijk te lachen. Het is dan ook een verrassend grappige relatiekomedie. Stekelig als Ostlund, enkel een moeizame 'condoom van jou of condoom van mij' -scene ontbreekt. Denis komt alsnog stevig binnen met een droogkomische seksscene ('kom dan klaar!'), waarmee de toon voor de 'amoureuze' avonturen van hoofdrolspeelster Juliette Binoche is gezet. De kunstenares hopt van bed naar bed in een voortdurende staat van onbevrediging. Een typische modern mens in de cultuur van het narcisme. Chronisch onzeker, dus zelfs de varkens mogen niet uit haar leven vertrekken. Een beetje bevestiging blijft ten slotte bevestiging. Vaste collaborateur Staples speelt er een mopje jazz bij, zodat publieksfavoriet Woody Allen in zicht komt. Wel de depri-wrange versie. Een verbale Blue Moods ('Ecoute'). De Bertrand Burgalat-cameo had ik even gemist, maar ik zat tevreden het publiek in de gaten te houden. 'Dat zei ik maar je niet alles zo letterlijk nemen.'

Tegenwoordig zit ik (zoals vast al verteld) in het 'programmeerteam' van het Filmhuis Breda.

Niks verteld. :) Mooi hoor.

in Nederland is baseball naast klein ook heel erg geintegreerd.

Dat is inderdaad wel waar. Vreemd genoeg lijkt er vervolgens vrij weinig "onze jongens" getoeter wanneer een van die gasten de Majors haalt (Amerikanen kan dat op een of andere manier ook weinig schelen.)

Filmhuis Breda is uiterst noodzakelijk, het geweeklaag van het publiek na La Meraviglie... er is duidelijk verheffing nodig nog. :D

de NOS doet qua honkbal wel een beetje haar best, maar dat voelt ook meer als moetje. Bovendien zijn dat vaak ekte ekte Antillianen, en niet Dutch-Born islanders.

Mooie positie Ludo!

'Onze' Van Erve staat wekelijks op het honkbalveld als ik me niet vergis. Ik vind het wel wat hebben: zo'n onzichtbaar ecosysteem waar niemand buiten 'het wereldje' echt acht op slaat, maar het rolt en gaat gewoon door. Begrijp prima dat wat de NOS al doet pure bonus is. Het enige wat ik nooit heb begrepen is waarom honkbal in NL niet groter is als amateursport. Nu ja, ik begrijp het wel, maar zie toch wel potentie voor ietsje meer.

Kijk de laatste jaren graag MLB, zonder favoriet team overigens. Tussen de hoogtepunten zit vooral ook veel landerigheid, momenten van grootse rust. Dat bevalt me wel.

"The closest America has come to something like zen." even parafraserend hoor (30 jaar geleden ergens gelezen, altijd bijgebleven). Didi Gregorius kwam ik na een seizoen Yankees ook pas achter dat hij Nederlands is. Overigens is voor de liefhebber de online presentatie van de MLB verbluffend goed met video highlights zonder territorium gezeik.

Overigens Ludo, wat vond je nou van dat steroid era verhaal?

Tjerk of Sietse?

Het enige wat ik nooit heb begrepen is waarom honkbal in NL niet groter is als amateursport

ja, dit. Ooit was er een WK in NL in de zomer (uiteraard), NOS zond het dan 's avonds uit, en het was gewoon perfercte tv. Charles (?) Urbanus, landerigheid.

wel leuk, gisteren, op dat amateurveld (overigens wel divisie 1b dus niet héél laag), wél gewoon eerst het Nederlandse volkslied he. American style.

Dat steroid-verhaal zat zeker in de 10e inning/aflevering van Burns? De bonus-round, toch maar ook nog doen dan.

Aflevering 9 eindigt met een betting schandaaltje, en een vleugje coke (spelers die altijd head first richting honk duiken, not to break the cocaine vials in their back pockets)

de snorren in de seventies waren een ander hoogtepunt.
en natuurlijk

take me out to the ballgame
take me out with the crowd
buy me some peanuts and crackerjack
I don't care if I ever get back

Tjeerd dus :-)

Tjeerd ja! Tjerk is de zoon van De Mart, die zeer verdienstelijk honkbalde ;)

Een van de mooiste dingen van Amerikaans honkbal is dat het de beste sportschrijverij oplevert. Wat kunnen die baseball-journo's prachtig over sport schrijven. Zes literaire alinea's over een mooie worp of catch bv. Het is sportjournalistiek die je in NL bij voetbal verwacht, maar wanneer lees je nu nog eens 30 regels over een prachtige pass of aanname? Gebeurt niet meer. Elk voetbalverslag in de NL kranten, elke week weer, is hetzelfde. Elk baseball verslag is uniek. (behalve in Hard Gras misschien, maar niet in de krant).

een zeer Freudiaanse typo (mag ik dat zeggen, ja dat mag ik zeggen)

so true, mooi dat binaire evenwicht in baseball: heel veel statistieken en gecijfer <> heel veel bloemrijke verslagen. (in Baseball van Burns uiteraard tal van voorbeelden in voorgedragen krantenberichten)

Himiko
'Build shrines to worship the mirror.' Geritsel van jonge herten langs de takken van het oerbos, dat kan in een goede sprookjeswereld maar één ding betekenen. Inderdaad, binnen dertig seconden heeft Zieneres Himiko een potje solar plex-sex. Haar orgasme vormt het begin van een Jodorowsky-achtige trip. Moeder Aarde meets Yosojiro Bosman. Een Ronin-buitenslaper verleidt de Japanse sjamaanprinses. Of zij hem? Beide raken in elk geval bevangen, en buiten-zinnig. Het decor binnen in het paleis houdt het ook allemaal lekker primair, met een freudiaans rood & wit minimalisme. De White Stripes in looks én thematiek... 'Je bent mijn zus!'. De mannelijke monarchen (met meidenstaartjes) hebben er flink mee te stellen. Toch had de actie van mij nog wel meer in het bos mogen plaatsvinden. Shakespeariaanse intriges vol dubbel speak en slangentongen zijn vrij gangbaar. Nee, dan de uitdossingen! Voor de corpse paint zou een Noorse black metal-held zich niet schamen. De lugubere lijken, lijken Michael Jackson's Thriller geïnspireerd te hebben. Op dat moment is de film veranderd in een meta-metafoor, inclusief alles transcenderend einde. Het land van de rijzende zon implodeert en het Westen penetreert. De prinses transformeert tot een druppel bloed op een maagdelijk wit laken. 'The time has come for a visible god.'

Wild Style
'On any stage I am the number one player.' God is a b-boy in deze parade van talenten. All four elements of the rap game worden uitstekend vertegenwoordigd. En dat al in 1982. Of juist in 1982, de kiemperiode van zoveel stijlen in zoveel kunstvormen. Wat een schatkist! Alles lijkt hier al bedacht. De docufictie-film (sketchy zinnetjes in echte settings) volgt de tag artist Zoro die in New York de bekende rijdende ruïnes te lijf gaat met zijn spuitbussen. Hij slaat de doppen eraf als bierflesjes. Zijn veelal stille avonturen worden afgewisseld met hiphop crews. Zij zijn het die The Word brengen, de gekste outfits, de mafste danspasjes, en special guest Grandmaster Flash. Hard beats make ya heart-beat! Zo gaat, ondanks het mallotige acteerwerk, eigenlijk alles goed vanaf de geanimeerde intiteling. De hiphopjongens deden iets wat Christopher Lasch in tijden van crisis zeer zou waarderen (ondanks zijn elitaire afkeer van straattaal). De crews vormden een kleine, zelfredzame gemeenschap Een relatief veilig oase, met soms bijna internet-achtige associaties. These guys are only known by their chat/tag of mc handles. Een digitale beatstad. Hoewel de film daarna nog even proeft aan het intrigerende probleem – kaltgestellt worden door het grote geld – overheerst het plezier. Een opgaan in de gemeenschap. Egoloosheid. 'We are all graffiti writers.'

夜は短し歩けよ乙女
Ja, ik heb er weer een. Masaaki Yuasa (Mindgame) pakt in Night is Short, Walk on Girl opnieuw uit met zijn opulente, half psychedelische/half abstracte stijl, dit keer een nachtje Kyoto dat wat warrig begint, maar net wanneer je twijfelt komt alles goed op gang in deze buitengewone romance. Proustiaanse herinnering aan een kinderboek over een treintje. Check. Guerrilla theater met musical. Check. Kneiter heet eten. Check. De god van de tweedehands boekenmarkt. Dubbel check. Schattig meisje wat heel veel kan drinken. Duh. En nog veel meer. Meesterlijk.

perfecte indierock titel

Haha, nu je het zegt. Stemmige foto van indiemeisje met een serieus boek als hoes.

Belle & Sebastian hebben duidelijk zitten slapen.

たそがれ清兵衛
Revisionistische samoeraifilm uit 2002. Superrealistisch en op een versnelling, de eerste. Toch werkt het wel, dit verhaal van een 19de eeuwse samoerai van lagere rang, eigenlijk een veredelde ambtenaar en weduwnaar die na zijn werk altijd braaf naar huis gaat om zijn twee dochters en dementerende moeder te verzorgen. Totaal geen ambitie, zijn kleren vallen uit elkaar en hij stinkt ook nog eens. Maar zelfs het potentiële tranendal blijft bescheiden. Vechten houdt hij ook niet van en pas tegen het einde wordt hij tegen wil en dank gestrikt voor een afrekening waar dan toch het zwaard moet worden getrokken. Mooie film, echt ultra Japans in hoe secuur alles is gefilmd en de emoties binnen de perken worden gehouden. Oh, de mooie vrouw mag natuurlijk niet ontbreken (Rie Miyazawa, ook al fijnzinnig laatst in Hana)

火垂るの墓
Legendarische Studio Ghibli tearjerker waar ik jarenlang tegen aan heb zitten hikken. Samen met Totoro in de bioscoop uitgebracht, mooi dat ik daar niet intrapte en dat heeft mijn dochters een paar filmtrauma's bespaard. Maar onlangs overleed Isao Takahata en was het tijd om de emotionele geseling te ondergaan. Het is sowieso een van de beste anti-oorlogsfilms ooit, maar met een vreemde idylle in het midden die je even afleidt van al het onrecht.

A Dark Song
Annihilation
Twee films over vrouwen en hun Dark Night of the Soul. Dealen met herinneringen en trauma met uiteindelijk de verlossing, waarbij de esoterica bij de laatste er echt superdik bovenop ligt en in de eerste een hoop new agey dwaalpaden moeten worden afgelegd door de koppigheid van de hoofdrolspeelster.

gheh ik las 'daten met herinneringen'. (maar Eternal Sunshine bestond al)

de Fireflies. de schok na Totoro moet nog harder zijn aangekomen voor de bezoekers. :o

The Best Exotic Marigold Hotel
'There's an Indian in there.' Ik keek deze film mét en op verzoek van een compañera, en probeerde uit te leggen wat de postkoloniale academicus ervan denkt. Zeven witte mensen die zichzelf in India hervinden. Een orientalistische 'place of healing'. Authentiek, maar gevaarlijk. Het land wordt een 'assault' on the senses genoemd, een 'riot of noise and color'. Het woordgebruik zegt genoeg. Toch? Mijn medekijker vond het geneuzel. Dus probeerden we een tijdje te genieten van de Raj nostalgie. Hotelfilms zijn wél een slimme traditie in filmland. Een blik bekende gasten draaft op. Judith Dench weet als jonge weduwe weer veel van weinig te maken. (Waarom toch altijd in mainstream meuk?) Tom Wilkinson heeft doorgaans een betere hand van scenario-kiezen, en zijn verhaallijntje kent dan ook de meeste diepgang. De professor, keert terug naar het land van zijn jeugdvriend. Hella Haasse in een homoseksuele variant. Wilkinson kucht, en wij weten hoe dat eindigt. En de Indiërs? De dromerige manager van het hotel heet 'Sonny', en juist hij leert de belangrijkste lessen: de Westerse liefdesmoraal overwint alle traditie, en je hebt een rationele witteman nodig voor de financiën. Kolonialisme in a nutshell. Tóen had ik mijn bankgenoot overtuigd. Nu hopen dat ze me niet terugpakt met The Darjeeling Limited... 'I don't even buy green bananas.'

Neruda
'De oplossing is ons allemaal te vermoorden.' Nee. De vorige samenwerking tussen Pablo Larrain en GG Bernal vormde een hoogtepunt in beider carrières. Neruda daarentegen, wil niet van de grond komen. Het politieke drama knipoogt in looks & sounds driftig naar het oude Hollywood. Gleufhoeden en motorbrillen anno 1948. Het doet al snel denken aan The Good German, een postmodern period piece dat Soderbergmet Matt Damon maakte. Neruda gaat over Neruda, de Chileense rode tsaar. Een kogelronde man met een voorliefde voor slome poëzie, en zichzelf. Hij werd de held van de linkse intelligentsia in die periode (die zelfs een 'intellectuelencongres voor wereldvrede' hielden). Andere tijden. Met de blik van nu ziet Larrain de belachelijkheid. Eigenlijk is Neruda namelijk heel fout-modern. Een seksuele veelvraat en ijdeltuit die heel goed weet hoe de media werken. Van mij mag Larrain hem best bespotten, maar het probleem is – uiteraard – dat de gekozen vorm zelf ook heel Zelfbewust is, met al die vette vormverwijzingen. Wellicht had het evenwichtiger uitgepakt als de film zich concentreerde op de jager – GG Bernal – in plaats van de dikke prooi. In de beste scene figureert Neruda slechts, en leert een dronken bardame haar kameraad de les. 'Ik zei toch dat het een slecht idee was.' 'Het was in elk geval interessant.'

vanavond op NPO2

http://aperfectgame.nl/

honkbal!

http://m.mlb.com/images/6/4/0/249772640/082117_baez_slide_lo.gif

w00t!

ha :-) zal m van het weekend eens kijken.

Certain Women
'Neither of us would do very well without her.' De vrouw. Drie vrouwen. Kelly Reichardt moderniseert de seventies-Altman (en die van Short Cuts) in deze weidse exploratie van de problemen der vrouwen. Ik wilde eerste 'kleine problemen' opschrijven, wat ook al iets zegt. Een tikkeltje inspiratieloos kiest Reichardt voor drie nagenoeg on-verbonden segmenten. Voor mij een teken dat er net geen synthese uit haar pen vloeide. Niettemin is in alledrie de segmenten wat te vinden. Haperende levenslessen. Het eerste segment toont hoe de vrouw altijd maar door mannen 'voor het blok wordt geplaatst'. Ze moet alles oplossen, zonder hier ooit de credits voor te krijgen. Het leven overkomt advocate Laura Dern. Tot aan een gijzeling toe. De plot-elementen worden kleiner in segment twee. Daar woont Michelle Williams, hoogblond en tanig, in een Beyond Sleep-tent, het familiehuis moet namelijk nog gebouwd worden. Ondertussen bitst iedereen op mama. Uiteraard. Eenzaamheid blijkt het theme van de film, die me steeds meer ('MORe') aan Manchester by the Sea deed denken. Die verkouden in bed scene, de hele tijd. Het mooiste heeft Reichardt voor het laatst bewaard; Kirsten Stewart en Lily Gladstone vormen een perfect ongemakkelijk paar. Afgewezen vriendschap is nog erger dan een afgewezen relatie. 'I don't think we know anything.'

Mind Game
'I'm officially dead?' De bek van deze kijker zakt wagenwijd open, als een doodgeschoten kerel verstard in zijn gil. Mind Game maakt de titel helemaal waar. Deze romantisch-grappige en bijzonder snel escalerende anime switcht iedere seconde van shot, en van animatiestijl. (Hoekig-expressionistisch, psychedelisch, Frans, Duits, en doe er nog een echt mensengezichtje bij.) Zeker tijdens de beginfase lijkt het wel de Tarkovsky onder de tekenfilms. En dan niet de 'makkelijke' sci-fi Tarkovsky he, maar die van Nostalghia. Een bak aan beelden wordt over de kijker uitgestort, en we mogen pas adem halen wanneer het hoofdpersonage Nishi gestopt is met ademen. Een blauw vlekje wachtend op zijn schepper. Met zijn eigen schepper-status (Nishi is manga-auteur) doet het scenario misschien net wat te weinig, maar meta is ook gewoon te gewoon voor deze manga extraordinaire (en vaak ook extra-ordinair). Nishi mag van de veranderlijke Heer een victory lap doen, en hij benut deze kans door al rennend en steeplechassend in de bak van een walvis te belanden. Terug naar het oerbegin, kunnen we eindelijk Freudiaans peinzen in relatieve rust. Daarom voelt dat motief altijd zo baarmoederlijk goed. Het geeft de makers de mogelijkheid tot tunnel-tropicalia. Cornelius in zijn Fifth Element. Een orgie van kleur. 'We might be happier here.'

レンタネコ
Mijn tweede Naoko Ogigami (na Kamome Diner) en je begint een signatuur te herkennen, een manier van vertellen door herhaling en minimale verandering. Rent-a-Cat lijkt in eerste instantie gemaakt voor een Blitzkrieg van cute maar het karakteristieke gezicht van Mikako Ichikawa is duidelijk niet gemaakt voor eenvoudig geluk in deze studie naar eenzaamheid. In zekere zin is ze met haar kattenverhuur"bedrijf" een typische arthouse naïeveling, zonder dat ze door een diep dal hoeft, ze is gewoon, wat ik als Westerling met al mijn dramatische filmconventies en in steen gebeitelde drie aktes, vervreemdend vond. Geen Grote Les, of alles dat op zijn pootjes terecht komt. Een lieve, onspectaculaire film.

Mi-aww. Aan het eind van het jaar maar een Nippon TipTop-10, zo.

A Perfect Game bleek niet via Uitzending Gemist te kieken. Pffff. 1 zacht hoeraatje voor lineair kijken.

Toen maar deel 1 van aflevering 10 van Ken Burn's Baseball gekeken. Het regent steroïden. McGwire de Mens-Machine (net een villain uit Marvel comics).
Fascinerend, in dezelfde tijd zijn Amerikanen heel puriteins in de politiek met Bill & Monica, maarin sport boeit doping de yankees echt never nooit. Cheaten is gewoon een slimme manier van winnen in the rat race. Toch een heel duidelijk mentaliteitsverschil met, pakweg, de Britten. En alhoewel ik nooit goed weet of ik voor of tegen doping ben – in wielrennen voegt het kat en muisspel sowieso heel veel leuks toe! – devalueert de anabool 'the national pastime' in hoge (let. Fig.) mate. Homeruns zijn eigenlijk vrij saai, what's baseball without a double play?

Ned Rifle
'Temptation exists.' Jaren geleden maakte Hal Hartley de allerliefste indie-films. Nu draait hij alweer even zoveel jaren rond in zijn eigen universum. Kevin Smith's Askewniverse met een intellectuele twist. Vroeger schreef Hal over zijn mensen, nu over zijn hersenspinsels, en da's toch een mespunt minder. Alle regulars draven hier op, voor het laatste deel van de Henry Fool-trilogie. Het gevoel voor stijl verlaat Hartley nooit, net als zijn quirky muziek, die hij nu onder eigen naam componeert. Zijn muzikale pseudoniem wordt hier ineens de Verloren Zoon van Fay Grim, waardoor we op bijbels terrein belanden. Een motief dat naast iedere gelovige, ook de wankelende scenarioschrijver houvast biedt. (Het hoofdpersonage rockt een wit t-shirt boordje.) De camera blijkt vooral verliefd op Aubrey Plaza, eye candy van het transcenderende soort. Ze zal deze film nog aan unlikely kijkers helpen. (Gelukkig zijn er ook voor hen die heupen nog, meer dan minutenlang.) De academische disses vormen mijn hoogtepunt. Audrey praat in de bekende post-woordenbrij ('but it's more fluid than that') en formuleert intrigerende gedachten. Het actieplot maakt een paar ballet-pirouettes. Met universele en universitaire stijlfiguren, slaat Hal zowaar geen slecht figuur. Maar wat nu? 'You think it's ok for me to be unpopular.' 'I think it's necessary.' 

Glen Campbell: Il'l Be Me
'It's knowing that your door is always open and your path is free to walk.' De deur sluit, en het pad eindigt voor Glenn. Erger, hij weet het zelf niet. Iedereen kent de meestergitarist van de Wrecking Crew (en acteur in True Grit) nog, maar om hem hangt een mist van vergetelheid. Typisch Amerikaans, zijn gebotoxte omgeving zit niet bij de pakken neer, en stuurt hem op een toernee van dik honderd gigs! Daniel Johnston en Brian Wilson moesten het eerder al meemaken, the show must go on, zelfs als je er zelf niet helemaal bij bent. En in alle gevallen geldt, misschien heeft de familie nog gelijk ook. Muziek zit dermate diep verankerd in het motorische brein dat ook een 'unrehearsable' patient opleeft. I'll Be Me stelt als docu weinig voor, we zien honderd minuten lang een zelf afgeroepen, too hard gepushte tearjerker, maar toch roept 'de kwestie' genoeg vragen op. Ergens peinst de kordate echtgenote dat 'men' vroeger veel losser met alzheimer omging. 'Och, opa is wat vergeetachtig.' Dat lijkt eigenlijk de betere houding. Vandaag de dag wordt zoiets niet meer geaccepteerd. Je moet tot de dag des doods in je prime zijn. Het Hugo Borstiaanse pleidooi blijft zo dubbele signalen uitzenden. Is het acceptatie van kindse grollen, of de ultieme kinderachtige ontkenning? Grand ole opry of sneue opera? Het leven moet helaas zonder autotune. Adiós, Glen. 

今晚打丧尸 (Zombiology: Enjoy Yourself Tonight)
Chinese zombies, doet ook Japans aan met flarden manga/anime. Geen hoogvlieger hoewel er natuurlijk wel een plezant "wtf?!"-gehalte in zit.

زنده لاش (Dracula in Pakistan)
Beetje traag maar zeker niet onaardig (en traag zijn die ouwe Hammerfilms ook). Wat meer zang en dans dan in de meeste Bollywoodhorror die ik gezien heb. Grappige soundtrack met opvallend veel westerse exotica.

Bonnie and Clyde
Ook een beetje traag, maar wel mooi gemaakt.

Snake Outta Compton
Met zo'n titel weet je wel wat je kan verwachten, het kan eigenlijk alleen maar meevallen. Er zijn absoluut slechtere films gemaakt, deze is met de juiste mindset nog wel door te komem iig.

Molly's Game
Te lang. Heeft zo z'n momenenten maar je moet wel door veel voice-over en ander geouwehoer voor doorstaan. Chastain en Elba zijn niet onprettig om te zien maar het allemaal wel wat compacter gekund.

McGwire de Mens-Machine (net een villain uit Marvel comics).

ha,ha, dat verklaart wel veel. De kater komt later hè? Al die gasten komen de Hall of Fame niet in, zelfs zo'n Clemens die door velen als de beste pitcher ooit wordt gezien.

Aan het eind van het jaar maar een Nippon TipTop-10, zo.

Prima, staan minstens 200 op het programma.

een heel goed Onvermijdelijk/Onmogelijk project.

benieuwd naar 10-inning deel b. Een goede held moet vallen.

Nixon
'Nothing sells like sincerity.' Zou er een director's cut bestaan die korter duurt dan het origineel? Redenen genoeg. De producers wilden uitleggerige expositie toevoegen, of de contractueel verplichte seksscène. Niks van dit alles bij Oliver Stone. Hij voegde nog twintig minuten toe aan zijn dik drie uur durende epos over Tricky Dick. Het zijn nog goede scenes ook, onder meer dankzij CIA-baas Helms, die met ogen als kooltjes de 'misselijkmakende' bloemen bewondert. Helms hoort zonder enige twijfel in de film, want conspiracy fan Stone berijdt zijn stokpaardje. De Deep State paranoia. De baasjes achter de baasjes. En waar werkt dit verhaal nu beter dan in het leven van Nixon? Hypothesized, megalomaan en verbijsterend. The grandiosity of evil. Mede dankzij een uitstekend ritme (en driftige kleurschema's) verveelt de film geen moment. John Williams trekt alles uit de kast voor de Tape Wars. De moderne kijker kan niet anders dan aan Trump denken. Alle lessen liggen hier, alle gevaren. Fear the mad man theory! In al zijn achterdocht volkomen doorzichtig. Als een heldere politieke soep. Goed doortrokken. Het beste moment? De man vol duisternis stopt de Vietnam Oorlog. Nixon (Anthony Hopkins) denkt een moment van glorie te beleven, maar helpt zo zijn enige 'decoy' om zeep. 'Don't worry. I'll use the old Nixon charm.'

Visages Villages
'We besloten Godard te plagen.' De welhaast onsterfelijke Agnes Varda ('88 lentes') beweegt zich inmiddels veelal in rolstoel voort, en ziet de wereld om haar heen op een nieuwe vage manier; maar dat alles weerhoudt haar niet om op een bescheiden egotrip te vertrekken. De zoveelste, er was zelfs een crowdfund nodig om de boel te financieren, wat toch bizar mag heten gezien haar talent (en de aanwezigheid van Arte en Canal+) De grande small lady rockt een bizar kattenhaar-kapsel en laat zich ondersteunen door de hipsterige fotograaf JR. Hij rijdt (Varda) rond in een fotobus, langs katten en plaatsen. Nog even, denk je, en Agnes is een meme, een instagrammy. De twee beleven glaneur-avonturen, die stuk voor stuk ook afleveringen van Man Bijt Hond hadden kunnen zijn. (En in die vorm misschien wel beter tot hun recht zouden komen). Steeds een kort interview met een lokale Fransoos, een filosofische observatie, en dan een urban portretfoto door JR en zijn team op kolossale muren geplakt. Simpel en bij de tijd. Een lieu de memoire-selfie. Oud en nieuw verenigt. JR en Agnes maken sterren van de Alledaagsen, iets waar zelfs de Fransen vrolijk en enthousiast van worden. JR doet het merendeel van het werk, Agnes de vrije associaties. En Godard, hij geeft de laatste keiharde les. Het oude, verdwijnende net als Varda en haar ogen. 'Vous etes observateur.'

onder meer dankzij CIA-baas Helms,

Ah, toch toegevoegd aan de director's cut. Heb dat altijd de perfecte populaire samenvatting van het militair-industrieelcomplex gevonden. Misschien wat lang (en uiteindelijk demonisch?) voor de o.v. maar toch.

lekker over the top. (Bob Hoskins als Hoover mag er ook zijn)

http://filmint.nu/wp-content/uploads/2014/09/richard-helms.jpg

lekker over the top.

Kortom, Oliver Stone. ;)

Larry Hagman als foute olie-Texaan ook een heerlijke thuiswedstrijd.

Synchronicity
Tijdreizen, wormgaten opwekken...niet aan beginnen. Je weet toch, de parallelle universa liggen op de loer en dat eindigt altijd in tranen...verloren in de regen, want deze fijne b-film leent ongegeneerd in de jaren '80 met Vangelis synths, grote moderne gebouwen, rook en neon. Dat is vooral achtergrond voor een wetenschappelijk experiment dat niet helemaal lekker loopt. Een en ander wordt redelijk subtiel opgebouwd en met beperkte middelen tot een goed einde gebracht terwijl er ook nog eens een vreemd liefdesverhaal in wordt verweven. Zeer vermakelijk ook al moet je qua acteerwerk en dialogen af en toe wat door de vingers zien.

parallelle universa liggen op de loer en dat eindigt altijd in tranen

lol.

萌の朱雀
Ik moet bekennen dat ik alvast heb gespiekt en dit is inderdaad meer Ludo's ding. Bijna-documentaire over het leven in de Japanse bergen (kleine nostalgiekick, die trein is er uiteindelijk gekomen kan ik je melden :) Dat heeft voordelen (even de deur opschuiven voor ultiem uitzicht, natuurschoon, het eenvoudige leven) en voorspelbare nadelen (werk, levenspartner vinden, oud worden, etc). De mooie familie met oma en neef lijkt relatief gelukkig, maar langzaam valt alles uit elkaar. Voornamelijk zwijgend natuurlijk (vooral in die "climax" tussen moeder en dochter, whoa, wat een gesprek.) Lekker authentiek, maar ook onaf op een of andere manier (de gebruikelijke seksuele arthouse uitspattingen lijken onvermijdelijk maar worden behendig vermeden, raar, zowel de juiste keuze als gemiste kans).

ahh Kawase, fijn ja, laatste jaren wat te pseudo-authentiek arthousy (je lijkt het hier al te voorvoelen),

The Mourning Forest zie ik nog wel zitten. Ik mag het wel hoor dit soort traagheid, je moet toch af en toe kalibreren ten opzichte van films over S/M Yakuza Robots die rakketten afvuren in plaats van sperma etc...voor het complete plaatje.

I Don't Feel at Home in This World Anymore
Revenge of the nerds, bij vlagen grappig, heavy metal game: Razörfist (Pentagram als je de hond uitlaat, als je je voor politieagent uitgeeft rock je een Saxonshirt want Strong Arm Of The Law). Geen hoogvlieger want niet consistent genoeg maar charmant genoeg voor een luie zaterdagavond.

The Handmaid's Tale (s02e01-03)
Wist niet of ik nu echt op een vervolg zat te wachten en het ook best zonder gekund, maar vooralsnog geen klachten, al ligt de boodschap er soms nog wat dikker bovenop. De grijze wereld van brave borsten scheen mij toe als een monocultureel ideaal een bepaald slag, pure horror als je het mij vraagt.

Coherence
'That's what I would want me to do.' Even ging ik in het bestaan van multiversa geloven, ook al had Stephen Hawking het net ontkend. Een enorm déjà vu bij een film over déjà vu's. Was ik hier eerder? Maar hoe kon dat in hemelsnaam, zonder stukje of cijfer? Toch klopte het. Ik had 'm al gezien, samen met mijn zusje. (De enige die blijkbaar kan verhinderen dat ik de film pauzeer en aantekeningen maak.) Gelukkig is Coherence een film die meerdere kijkbeurten – van meerdere Ludo's – overleeft, iets dat pleit voor het scenario. Een stel dis-genoten panikeert tijdens een stroomstoring. Waarom brandt het licht daar in de verte? The House en The Box vormen bekende sci-fi-motieven, maar ze worden heel spannend ingezet. Een spookverhaal voor volwassenen: geen internet! Coherence zegt ook aardige dingen over groepsdruk. Elkaar opfokken, rekeningen die open komen te staan, juist tijdens een noodsituatie. En de oude vriendengroep-grap. Ze hebben allemaal een oogje op elkaar. 'You are fucking too much.' Met name de Morrissey look-a-like (of waren het er twee?) haalt het bloed onder de nagels vandaan. Ik had nog wat meer deep black cuts toegevoegd (die ook inhoudelijk bij het plot passen), maar verder is dit tripje naar het spiegelpaleis vlekkeloos. Half puntje erbij voor Laura Veirs-meteoor-song. 'I've just evaluated, and I'm going.'

Eline Vere
'Soireetjes, soireetjes, soireetjes.' Is het een mini-serie of toch een speelfilm? Het eerste past bij de feuilleton-opzet van Couperus, maar eigenlijk vind ik de dvd-box nogal overbodig. In stijl duur doen, zullen we maar zeggen. Er wordt kwistig met budget gestrooid. In een Dickensiaans Den Haag draven de bekende Nederlandse sterren op. Thom Hoffman mag je een adaptatie-specialist noemen. Hier doet hij dandy Vincent, na eerder al Reve's Frits en Herman te hebben gespeeld. De filmmakers hebben de vileine zedenschets van Louis strak ingebonden, opdat het overdreven smachten vanzelf gaat, en de borsten uitpuilen. (Was dat toen in de mode?) Hoofdpersonage Eline Vere spreekt met een raar Pippi Langkous-stemmetje. Ik weet dit eerst nog aan de Hollandse kwaaltjes. Elke acteur perfect verstaanbaar, net als een Nederlandse songtekst. Elke acteur weer (wat) aangedaan door het script. De Portmaneske Francaise Marianne Basler is echter gedubt! Oef. Vandaar dat de mooiste scenes meta zijn. Ons soort mensen gaat lekker vaak naar het theater, en bij hoofdpijnen is er de 'opera in a box'! Zonder de Days of Heaven van De Horze nadert de film pas in het derde 'deel' het predikaat 'aardig'. In het intrinsiek filmische Brussel wint de theatraliteit aan glans. Kleine jaloezieën, zachte hartenkreten. 'Als ik mooie muziek hoor voel ik me beter.'

Was dat toen in de mode?

In de Nederlandse film is dat altijd in de mode.

LOL

ja precies. De Belgische regisseur wist er zelf nog in een scene een tepeltje bij te smokkelen. Couperus draait rustig verder in zijn graf.

Throw Away Your Books, Rally in the Streets
'Try and distract yourself for a minute.' Om even de ultieme Subjectivist uit te hangen – en bij zo'n radicale nadenkfilm mag dat wel – vlak voor het kijken was ik bijna in een vechtpartij beland. (Echt vechtweer ook.) Het moment voor een potje real seventies peace, love & avant-garde? Terayama toont een caleidoscopische kleurenparade vol stomme film-technieken en sympathie voor het Allerlaagste. Zoiets kan alleen uit het land van de gedragen slipjes-automaten komen. Ik had dus wegens omstandigheden niet het concentratieniveau om volledig in te tunen (mijn grens lijkt altijd rond de 84e minuut te leggen), maar er zijn genoeg dingen die hier goed gaan. Om te beginnen de waanzinnige soundtrack. Vol juxtaposities en prachtig alledaagse songteksten. Bovendien wordt voetbalkleedkamer-talk eindelijk serieus genomen. I'ts a kid's game for men'. De ballentheorie komt van Tarantino. Een voetbalslaafje draaft van hot naar her voor Echte Mannen. Tot zijn afgrijzen kan hij de concretisering van hun machofantasie met zijn zus niet voorkomen. 'Who is it for!?' Lastig. Denk aan een kruising van Spike Jonze, Robert Crumb, en Youp's Flappie, plus heel veel tietjes ter afleiding. In de boksring des levens tonen de makers ons ieders verboden verlangens. Een hardcore literaire pinku, met uitleg achteraf. De uitvaart van d-d-deicinema dei ce ne ma a. 'Your shirt stinks.'

Lou Reed: Rock and Roll Heart
'We were so bad we had to change our name every week.' Docu van niks over ome Lou, hoewel de film zowaar op Sundance draaide. Men lepelt de bekende feitjes op, als een Wikipedia-pagina die tot leven komt. Over de vroege jaren van de man leren we weinig, behalve dat hij één gitaarles kreeg. De aanwezige talking heads – zonder Laurie, maar met Byrne – bewieroken hun held: begrijpelijk, maar saai. Al het 'so real' geneuzel lijkt wel gangstarap. Leuk is de docu vooral wanneer de onzekere macho zelf spreekt. Er trekt in pep tempo een indrukwekkende interview-melange langs. Eén verhaal van Lou Steroid vertelt in zeventien verschillende fragmenten, met minstens zoveel maten aan matten. 'No one would hire us knowingly.' Ondanks dat hij (en zijn fans) in die indie-traditie pretenderen dat hij onbegrepen einzelganger bleef, werkte hij heel ambachtelijk een tijdje als stock songwriter. Een traditionele vorming is dé voedingsbodem om de boel op zijn kop te zetten, lijkt me. Niet langer van G naar D, maar blijven hangen op die G. 'Serious New York after hours vibes.' Daarna volgden de lessen van Andy, die Lou leerde werken, en een totalitaire hardheid kweekte. De ongemakkelijke ster, transformeerde zelfhaat in een (voor hem, en voor hem alleen) leefbaar persona. Laat Laurie nog maar eens over zijn jeugd contempleren. 'I hate my smell.'

mijn grens lijkt altijd rond de 84e minuut te leggen

ナミヤ雑貨店の奇蹟
The Miracles of the Namiya General Store heeft een fascinerende premisse: drie jonge inbrekers vluchten 's nachts naar een verlaten buurtwinkel om wanneer de spits begint in de massa te verdwijnen. Door de brievenbus verschijnt een brief die om advies vraagt. Okay, maar de brief werd in 1980 geschreven. Ze besluiten om maar eens een antwoord te schrijven en zo ontstaat een vreemd web van verhaallijnen die toewerken naar een fijne paradox. Melancholisch (heerlijke shots van verlaten straten en authentieke recreaties van 1969, 1980 en 1988) maar niet zonder een bepaald soort Aziatische sentimentaliteit en Confuciaanse boodschap. Niet helemaal geslaagd (ik denk dat het allemaal wat vreemder had gekund) al heeft het een zekere naïeve charme.