Filmforum

A Quiet Passion
'You have a life, I have a routine.' Emily Dickinson seinde ons morse codes vanuit haar ziel. Gedachten en gedachtestreepjes zo fragiel, dat je ze het best kunt horen met de stem van je innerlijk. Ze valt tussen twee tijden. Enerzijds personifieert ze nog de oude vorm van vrouwelijke Kunstbeleving, het kluizenaarschap voor God. Nonnelijke en maagdelijke dames los van de wereld. Emily daarentegen, nochtans even opgesloten in haar eigen cocon, hunkert juist naar aards succes. Regisseur Terence Davies heeft dus lijdend goud in handen. Hij doet hier echter helemaal niets mee. A Quiet Passion begint al als moeizame period piece, wordt snel vervelender, om bloedirritant te eindigen. Slechts op de muzikale momenten wanneer Emily en familie in de werkelijke wereld naar het theater gaan, vindt Davies iets van zijn oude klasse terug. Een groot deel van de film wordt opmerkelijk genoeg gevuld met Whit Stillman-achtige 'banter' ('we were just trying to be ironic'). Emily Dickinson als stille sidekick in haar eigen film... Later gaan de personages bestudeerd in versregels praten. Ik moest heel hard door-denken voordat ik de film zag, die ik wenste te zien. Iets met een huismeisje dat uit wereldvreemde verlegenheid voor een familie werkt. Haar eigen. Had Jane Campion maar geregisseerd! 'You are alone in your rebellion, miss Dickinson.'

The Ascent
'Je zult je geweten moeten verontrusten.' Susan Sontag had overal verstand van. Ook van cinema uiteraard. Ze noemde The Ascent een van haar favoriete oorlogsfilms, al zal ze het jolige woord 'favoriet' vast niet gebruikt hebben voor deze bak ellende. De partizanen banjeren door eindeloze sneeuwvlaktes, terwijl Schnittke's orkestrale overtonen begeleiding bieden Dit alles wordt strak gekaderd in raak zwart-wit, met een hallucinante hoeveelheid bomen. Het gevoel voor minimalistische Sovjet-esthetica zit ook bij Larisa Shepitko ingebakken. Het zijn echter niet eens de fraaie beelden, maar de kleine Idi i Smotri-details die de film maken. De soldaten zijn door hun voedselvoorraad heen, dus vermalen ze ieder één lepeltje granen. Oorlogsellende met elke moeizame slikbeweging. (Geen wonder dat een van de hoofdpersonages last krijgt van een 'kriebelhoestje'). Hij en een kompaan worden erop uit gestuurd, om in de vallei een stukje vlees te vinden. Volgend detail van een goede oorlogsfilm: ze babbelen onderweg Fulleriaans over meisjes. Iedere droom zal in het dorp echter snel vergaan. Even zingt de soundtrack een 'het leven gaat door'-rustpuntje, en dan begint het sadistische Duitsers-feestje. Dat is ietsje gewoner, minder eenzaam, meer Christus. De overwonnen kruisweg van de Partizaan. 'Moet dit dan het einde zijn?'

Annihilation
De vorige van Alex Garland, ex_machina, was samen met Her verreweg het beste wat sciencefiction tot nu toe deze eeuw heeft geboden. Dus toch wel hoge verwachtingen voor zijn tweede. Toen ik een jaar geleden iets hoorde over het verhaal had ik lichte twijfels en, nou, nou, nadat de film in Europa direct op Netflix is gedumpt, is dat ongeveer het gevoel wat uiteindelijk bij mij overheerst. En dat terwijl er veel moois is. Het beste, zonder twijfel: de soundtrack. Mooi Crosby Stills and Nash als themaatje en dan nemen Geoff Barrow en Ben Salisbury het heft goed in handen voor een echt futuristische soundtrack. Eigenlijk veel vervreemdender dan de special effects. Oh ja, daar over gesproken, de digitale variant soms toch wel mwoah (beetje chillout-video's circa 1993), de ekte-ekte sculpturen vaak mooi. Wel leuk dat het een women-on-a-mission-film is al had de onderlinge dynamiek ondanks een speelduur van 2 uur toch wat dieper gemogen (dump dat militair-industrieel shitplex nog gewoon eens!) Garland lijkt lange tijd in de voetsporen van Ballard en Tarkovsky te gaan treden, maar die generatie was gewoon veel dieper, niks aan te doen. Er worden teveel genrekruiden in de soep gegooid waardoor er een vreemde instabiliteit ontstaat en alles uiteindelijk wat lichtjes aanvoelt. Prima escapisme dat weer niet ontsnapt aan enkele genreconventies (wetenschappers als hoofdpersonen: hier komt een uitleg, maar wacht ik heb ook een hypothese hoor) zonder nieuwe paden te verkennen (dat wat je toch wilt dat SF doet.)

Garland moet maar weer eens wat screenplays voor anderen schrijven.

La Deuxieme Souffle
'Niemand is onvervangbaar.' Ha, een heuse moralistische intiteling. Zo ken ik de Fransen niet. Door wie zou Melville hiertoe gedwongen zijn? Toch niet door de uitgever Galimard (fout in de oorlog, in tegenstelling tot de verzetsheld achter de camera...) JP begint zijn degelijke noir met een gevangenis-ontsnapping, zo grijs en stil dat het wel abstracte kunst lijkt. Buiten de gevangenis wordt de film al snel 'correcter'. Amerikaanse gleufhoeden en cynische cops. Le plus grand hommage. De kunst is dan je kop erbij houden, of in elk geval boven les épaules. Er zijn zoveel personages dat de intiteling beter een personage-bijsluiter had gegeven. Mijn favoriet onder de wrede mannen wordt gespeeld door Michel Constantin. De wandelende kapstok runt een café. Grote naam Lino Ventura leidt de dans. Hij wil nog één keer scoren, voor ie 'met pensioen gaat'. Continu dreigt het gevaar van The Wire-achtige rip deals. (Het criminele motto is dat van de wielrenner: eerst het bordje van de ander leeg eten). Typisch Melville zijn de huiselijke scenes, ook een gangster in hiding verdient zijn wijntje, en een tandenborstel. 'Pas mal'. Het hoogtepunt vindt toch buiten plaats. Vanaf een berg plegen de 'men in black' hun heist. Bijna melancholisch staren ze later de opgeofferde auto na. Een signaal voor wat komen gaat. Les mains vides. 'Gu doit mourir.'

Polytechnique
'Ik heb besloten de feministen, die mijn leven tot een hel maakten, naar de hemel te sturen.' Voor de studie buig ik me over Christopher Lasch, een wat vergeten Freudiaan die met 'de Cultuur van het Narcisme' de bestseller-lijsten haalde, mopperend op het individualisme, de implosie van Gezin en Huwelijk, ondertussen feministen sarrend. (Want ja, in Freudiaanse theorie dreigt de 'castrerende' moeder altijd de schuld te krijgen.) Geen idee of Lasch zich ooit in de Canadese discussies heeft gemengd, maar hun eerste school shooting had 'm geïnteresseerd. Jaar: 1989, locatie: Quebec, dader: een zoon van een vrouwenhatende vader en een single mother (die 'de vaderrol' dus moest overnemen). Polytechnique is een van Villeneuve's vroege zwart-wit werken. Inktzwart bloed blijft enger dan de dood zelve! Na een stevige binnenkomer zet Villeneuve het Van Santiaans op een dwalen door het pand. In de marge zien we de problemen van de vrouw in een mannenwereld. (Mooi moeten zijn voor je sollicitatie en dan nog op je vrouw-zijn worden aangevallen...) Lang blijft de film zenuwachtig goed, dankzij vele, door de geluidsbarrière knallende schoten, en akelige stiltes. Richting einde, mist de film een fraaie, melancholische afslag. Fuck de school shooting, terug naar de family connection. Het zou zo laschiaans zijn geweest. 'Je suis fatiguee d'avoir peur.'

Garland moet maar weer eens wat screenplays voor anderen schrijven.

Dat vraag ik me af. Ik heb het idee dat hij als filmer uiteindelijk meer brengt dan als schrijver (de geslaagde filmende schrijver). Maar ik zat ook net te denken dat de SF-liefhebber misschien wel een soort junkie is die steeds hogere doses nodig heeft om het juiste effect te veroorzaken. Kan me voorstellen dat bijvoorbeeld mijn dochters redelijk onder indruk zouden kunnen zijn van Annihilation.

Lasch, dat boek van hem wilde ik jarenlang lezen, nooit van gekomen.

Maar ik zat ook net te denken dat de SF-liefhebber misschien wel een soort junkie is die steeds hogere doses nodig heeft om het juiste effect te veroorzaken.

mooi omschreven.

wat betreft Garland, wie weet, mijn opmerking kwam vooral voort uit verbazing nu ik - nu pas - ontdekte dat ie The Beach heeft geschreven. Als boek.

Lasch, ja ach, er is wel een leuke paper uit te peuren (en dat gaat ook gebeuren). Maar ik denk dat Sennett en Bauman zinnigere dingen hebben weten te melden over consumptiemaatschappij etc. Bij Lasch heb je vaag het gevoel dat áls Baudet zijn eigen narcisme zou onderkennen, hij zomaar met Lasch weg kon lopen. (En Lasch krijgt dan ook een hoofdstuk toebedeeld, in Baudets bundel 'Conservatieve vooruitgang'.)

Niet eens meer in nieuwdruk leverbaar dat Cultuur van het Narcisme, dat zegt ook wat, en het past bij een bestseller. Plotselinge, onverwachte giga-sales in eigen tijd, en dan rap weer vergeten.

Verónica
Spaanse horror die in het begin lijkt voort te borduren op de Italiaanse klassiekers maar de sadistische moordenaars links laat liggen om een treurig portret te schilderen van het eenzame leven en harde werk van een tiener in een Madrileense volksbuurt. Het geesten oproepen deel is niet zo origineel maar de uitvoering is vrij geslaagd: sinistere beelden ipv schrikeffecten, goed acteerwerk van de kids, een paar fijne camerafoefjes en Héroes del Silencio voor de juiste retro-touch.

Zardoz
'The gun is good.' 'The penis is evil.' Een Amerikaanse Republikein zou nog een hele tijd mee kunnen, down the road van deze droogkloterige utopie. Nou ja, tot de erectie-lessen dan. Respect voor Connery en Rampling, die hun gezichten uitgestreken houden. Connery rockt een paardenvlecht, beest-achtige bakkebaarden, en een rode slip. Hij speelt dan ook een echte Vent. De enige man die nog hard kan worden! Niet geheel per ongeluk belandt hij in een softpornografisch hippieparadijs waar mannen en vrouwen in naveltruitjes lopen. Ont-mand en ont-vrouwd. Plastic kweekmensen. Zonder geslachtsdelen dus, met slechts fallische stokbroden ter compensatie. De eindeloze democratische procedures vervelen het rijkeluisvolk. ('We said no to May!'). Het 'Monster' schudt de boel daardoor aardig op. Zardoz vliegt ook als film metaforisch alle kanten op. Zo toont het scenario de beperkingen van onsterfelijkheid. Sommige Zomergasten moeten de film maar eens kijken, om bijgesteld te worden in die ijdelste der ijdele dromen. Ook het gezicht van de stenen nep-God Zardoz is vermakelijk, ergens tussen Marx en de ING leeuw. Het laatste deel wordt wel wat te uitleggerig. Boorman moest toch even tonen alle cultuurcritici gelezen te hebben. En de Republikein... Die zou weer inhaken. Want een beetje christenheid, dat hoort erbij. 'You are alone.'

Tokyo Godfathers
'Should a burden on society like you be talking?'Een manga-kerstfilm, dat betekent flikkerende lichtjes en lichtvoetige flikkers. Disney-trucs verhullen hier vergeefs volwassen woorden en daden ('He's just a homeless homo'). Het grinnik-plotje heeft men uit de Droomfabriek geleend. Drie bums and a baby. Een alcoholist, een weglooptiener, en een travo. Vooral laatstgenoemde gaat helemaal los. Hij/zij heft net geen opera aan, maar The Sound of Music telt ook. De anderen: 'Nooit van gehoord.' De helden vinden na een kerstuitvoering een baby in de trash. Drie gegroefde Dragon Ball Z-koppen trekken drie verschillende standjes. Aan de sjouw met het krijsende kerstkado verdwijnt hun restje geld als sneeuw voor de zon. En sneeuwen doet het uiteraard, totdat ze verkleumd op de begraafplaats naar 'offerings' moeten speuren. Dat hoef je in Nederland niet te proberen. In het begin moest ik intunen op de gekende manga-stijl. Alles maximaal. (En Harry Merry-gepingel op de soundrack). Soms wordt dat vermoeiend, maar een keirin-referentie helpt, en gelukkig verschijnen er yakuza. Dat had de film net even nodig. Daarna volgt de glijbaan naar beneden, richting maximale emotie. Het rollende traan-moment stelt niet teleur, in fact, er zijn er meer. Hoeveel clichés de film ook bevat, in brul-sentiment excelleert ie. 'We even checked unidentified corpses.'

The Manchurian Candidate
'These are only theoretical.' Remakes, ik snap de verleiding goed. Als alle verhalen toch hetzelfde zijn, waarom dan niet gewoon herhalen. In dit geval werd ik over de streep getrokken door Jonathan Demme én een herinnering. Demme zou vast de joie de vivre in de malle thriller kunnen (her)vinden. Bovendien stond me van het origineel een scene bij, met een vrouw verkleed als speelkaart. (Two of my favorite things!) Niks van dat, uiteraard. Niks van beiden zelfs. Demme heeft de boel serieus naar de moderne tijd gebracht: Koeweit, PTTS, NSA. Een heel stel zwarte acteurs (onder wie hoofdrolspeler Denzel Washington) maakt hun entree. Zo loopt de remake stoer op het nieuwe Hollywood vooruit. Qua plot is de film juist ouderwets. Vol staaltjes Freudiaanse psychedelica en een Clintoneske Meryl Streep als castrerende moeder. Streep speelt zo'n koude bitch dat ze zelfs een ijsklontje vermaalt. Maar ze moet wel: 'Where are all the men anymore?' Als vampier-narcist houdt ze alleen van haar eigen 'kloon', haar zoon. Op de beste momenten voelt het scenario daardoor als een DePalma film, of een mindere Get Out. Had Demme het komische gehalte nog maar wat meer opgekrikt. Uiteindelijk gaat het toch van rambam in de paranoiastaat. Snel naar de bieb! 'You are to resume your medication. Right now.'

The Naked Emperor's Army Marches On
'Nation is a wall between men.' Van titel tot slotmededeling fascineert deze Japanse docu grenzeloos. De cameracrew volgt de totale ontsporing van een anarchistisch kruideniertje met een anti-hirohitaanse roeping, iets dat op zichzelf al vloeken in de Japanse kerk is. De man gaat over lijken. Bloedirritant en bezwerend rijdt hij met zijn beschilderde dorpsgek-kar door het land. Een minuut of vijf lijkt dat nog ongevaarlijk, een nar die sart; maar dan begint hij zijn medeveteranen op te zoeken, die samen met hem voor de Goddelijke Keizer in Indonesië stierven, ergens aan het eind van de Tweede Wereldoorlog. Kenzo Okuzako zoekt naar de waarheid. Wie executeerde een stel kompanen, en waarom? De sfeer verkilt. Dit is een voorloper van The Act of Killing, en wat voor een! De grijstinten zijn nog grauwer. Bleek weggetrokken mannetjes onder dekens, stamelen 'dat hij de zielen met rust moet laten.' Ware mister K.O. een Ophuls, dan had hij rustig nog een sigaret opgestoken. Maar deze kerel staat erop, en slaat erop. Hij doet dingen die Frequin niet zou durven. 'There's more proper ways to introduce yourself' De 'directe actie' resulteert in een geweldig Aziatische verwerkfilm. Met elke buiging worden de verhalen gruwelijker, en de maatregelen van de narcistische martelaar harder. Staalhard. 'That's a matter of opinion.'

Grace Jones: Bloodlight & Bami
Die Grace is me er eentje. Livebeelden en de studio-opnames voor het album Hurricane wisselen af met bijna random filmpjes van Jones in o.a. Parijs en Jamaica. Enig spektakel komt fly on the wall-observaties van haar dealings met bijv. Sly & vooral Robbie. Ook de rauwe Grace zonder make up en couture is wel heel eerlijk. Het voorkomt niet dat de film af een toe een beetje aansukkelt, wat misschien een leuk contrast is met haar glamorous imago, maar per saldo toch wel een beetje saai uitpakt.

Tomb Raider
Ik was met een stel gamers en 3d-modelers en die hadden een hoop te klagen over de rendering enzo, dat stoorde me niet zo. Wel een flinterdun verhaaltje met dingen als "hier zijn ge papieren van mijn zoektocht, verbrand deze als ik dood ben plz". Zou Lara die order opvolgen denk je? Of vraag even met je rugzak losjes om je schouder even de weg aan drie opgeschoten Hongkongse puberjongens … En meer van dit soort dingen die niet eens een knipoog behoeven. De muziek, mijn specialisme zeg maar, van Holkenborg is ook weer de pompeuze bagger die we van ’m gewend zijn.. Maar die Lara is op zich wel leuk om te zien.

Liza, a rókatündér
Als je synopsis onder ogen krijgt weet je als cultliefhebber eigenlijk al snel genoeg: Hongaarse vrouw heeft een denkbeeldige dode Japanse popster als vriend (het eerste liedje met dat dansje!!) Hij is jaloers en Liza denkt dat een vossenvloek uit de Japanse folkore over haar is uitgeroepen waardoor elke man die seksueel tot haar is aangetrokken sterft. Bingo! De film maakt het nog waar ook met een heerlijke Jeunet vs Buurman & Buurman esthetiek. Knettergoede vintage (maar toch niet, respect) Japanse popliedjes en de, natuurlijk, naïef grote ogen van Liza leiden alles, met een zacht melancholisch ondertoon, in goede banen. "Mekk. Mekk."

Roxanne, Roxanne
Beetje rommelige biopic over de eerste "femcee" die en passant Nas op de rails heeft gezet. De muziek is bijzaak, er is vooral veel persoonlijk drama. Getuige het stukje interview aan het eind kan je een spannender film maken door gewoon een interview met haar te doen (of oude te versnijden).

Proud Mary
De titelrol is hippe blaxploitation maar daarna is het een gewone hedendaagse actiefilm die niets gemeen heeft met Coffy, Cleopatra Jones of Foxy Brown. Middle of the road pief paf poef met een emo-randje in de vorm van het joch waar trotse Marie mee optrekt.

Billy
Dat grappen met baarden in een context wel leuk kunnen zijn bewijst Crediteuren Debiteuren maar die horkerige buikspreekpop lijkt misschien gewoon teveel op Arnold Karskens om grappig te kunnen zijn. Dan het wat sentimentele verhaal over iemand te nemen zoals ie is, daar verwacht je toch wel iets meer van Maassen. Misschien zit er nog een vaktechnische laag (Maassens vak, het theater, welteverstaan) in maar de film is gewoon te slecht om er nog moeite in steken dat erin te zien.

Over Karskens gesproken: op een moment dacht ik nog even dat het een onderbuikspreekpop zou worden, maar helaas …

haha, not bad, not bad :D

Midnight Express
'I have 53 days left!' Zowel de schrijver van de autobiografie, als de scenarist (ene Oliver Stone) boden later hun excuses aan het Turkse volk aan. Het melodramatische Turkijebeeld van deze daptatie is inderdaad niet om over naar huis te schrijven (al heeft het hoofdpersonage dáár tijd genoeg voor.) Grappig genoeg verscheen de film in hetzelfde jaar als Said's Orientalism... We zien hoe de Brad Pitt van de seventies (Brad Davis) in de Turkse hel-cel belandt, wanneer hij met een kilo's choco-hasj wordt gesnapt. Wroeging toont hij nergens, de man personifieert de arrogante Westerling. Met gemillimeterd haar lijkt hij ook wat op Lance Armstrong, een andere egotripper. Ondanks alle politieke bezwaren is de film best spannend. De bruine seventies-look past bij de drugs, de straten van Instanbul, en de troost-Kedi. In een genrefilm vol karakterkoppen (John Hurt!) en Moroder-pulses werken de clichés wel. De Turkse legislatuur schrijdt in vampiejassen rond. Hun personeel on the ground lijkt vooral van kont-spelletjes te houden. Het wordt nog bijna Peter Weir-achtig wanneer ook de 'held' zich aan der Homotanz waagt. Een scene met zijn vriendin achter glas is ook even prachtig als schrijnend. The Year of Living Solitary. White men learn the blues. Weten ze ook eens hoe dat voelt. 'Why don't you walk the wheel with us.'

Dust Devil
'You can smell a town waiting to die.' Plant een filmvlaggetje in Namibië, meteen wanneer het kan. Deze malle horrorfilm profiteert op tal van manieren van de bijzondere locatie. Op de achtergrond flitsen flarden politiek langs. We volgen de onafhankelijkheidsstrijd van het voormalige Suyd Wes Afrika, het arriveren van de UN-troepen die de transitie naar onafhankelijkheid in goede banen moeten leiden, en het vertrek van de polisie-bezettingsmacht. Dorpen lopen leeg, en worden opgeslokt door de woestijn. Van al het Namibische is de scenery – uiteraard – het meest indrukwekkend, en in een horrorwestern ook het meest functioneel. Bijna abstract expressionistisch hallucineren de landschappen aan de horizon. Om duizelig van te worden. Robert Burke trekt als seriemoordenaar door deze leegte, zijn horror vacui vullend met cirkels en andere repetitieve patronen. Hij wordt (of is!) het spook uit het verleden. De stofzuiger der zielen. Nou ja, zoiets. Het moge duidelijk zijn, Dust Devil bevredigt de trip-fans. Lynch in Afrikaanderland, inclusief soapy scenes, waarin de grens tussen parodie en serieus slecht, subiet vervaagt. Een zwarte politieman zoekt naar 'die antwoord', en schudt zijn wittemanshoofd leeg. Het supernatuurlijke wint altijd. De film sterft letterlijk. Abnormaal opgebrand door het stof. 'To know it, you have to believe it'

Stripes
'Anybody else want to be a comedian in here?' Een leger-film van het Ghostbusters-team, serieuzer of minder vluchtig wordt het daar niet van. Eerder flodderig (get it)! Schatjes verscheen in The US of A niet voor niets onder de titel Army Brats, dankzij de Navo-setting. Het is bijna jammer dat Rijk en Peter hier geen gastrolletje kregen. (Had de film maar een uitstapje naar Nederland gemaakt, in plaats van naar Italië) Harold Ramis en Bill Murray zijn vooral tijdens het urbane begin op dreef. De twee bums geven als slackers zo hun eigen invulling aan hun tot mislukken gedoemde baantjes. ('The doo rang rang, the doo rang rang'). Hun pinpong-dialogen schiet met scherp op alles dat beweegt, maar uiteraard vooral op de 'vrouwtjes'. Het cynisme van een Randy Newman-songtekst bevalt. Afgescheept richting militairenland, verwordt de film snel tot een vertrouwde genre-film parodie, inclusief drill instructor. (Dé rol die Rijk had moeten spelen.) Elmer Bernstein dirigeert er wat knipoogfanfare bij, voor het fake serieuze tintje. Buiten diensttijd bezoeken de boys hét selling point van iedere Fort. De strip met stripclubs. Tienerspelletjes voor een jongensballet. Zo raunchy maken ze ze tegenwoordig niet meer. Zie ik daar Tatjana? Het politieduo Hansen en Cooper voldoet óók. Uncle Sam is Boos. 'A face bump, a double face bump!'

Pale Flower
'How about a little game with me?' Antoniokyo. Tegenwoordig profiteren ze in Westerse arthouse van de Aziatische sereniteit, tijdens de swinging sixties schitterde Europa overal. Dus plienk ploinkt de soundtrack ook in Tokyo, afgewisseld met een mopje jazz. In deze neonoir vol rituelen leggen de yakuza hun kaarten op tafel. Ze spelen een Punto Banco-variant. Toevallig bezocht ik laatst voor het eerst het casino. Behalve de mechanische paardenraces vond ik het allemaal wat basisschoolplein-achtig. Voor yakuza is paardenrennen juist een 'old man's pleasure'. De kleine luyden zoeken hun kicks elders. Dostojevskiaans dichter bij de dood desnoods. Vanaf de strakke intiteling oogt Pale Flower vooral stilistisch sterk. Een killer keert keert na een gevangenisstraf, terug naar Tokyo. Verandering bespeurt hij niet. Zijn vriendin smacht nog steeds naar hem, in haar winkel vol klokken. Een heerlijk eenvoudige metafoor. Hun tijd loopt ten einde, en de zijne ook. De tijd wordt gedood met spelletjes en onverwachte humor. Zelfs op de bowlingbaan loopt de Gedoemde Man nog gevaar. Het verhaal blijft wat bleek en al te losjes, maar het heeft toch wel wat, om Europese cinema door de Japanse lens te bekijken. Consequent volgehouden, dus besloten met de nouvelle vague. Een man op een trap op weg naar de galg (als galg). 'You gave in so easily.'

花よりもなほ
Interessante film, een subtiele deconstructie van de bushido-code/mythe. Jonge samoerai van gegoede komaf moet zijn vader wreken maar blijft hangen in een achterbuurt waar hij de tijd doorbrengt met schrijflessen voor kinderen, go spelen en andersoortige klusjes. Al snel komt men er dan ook achter dat vechten niet zijn ding is, bovendien de moordenaar van zijn vader is een schuchtere huisvader (Tadanobu Asano!). Hoe moet hij zich daar uit redden? Er worden een paar mooie personages geintroduceerd en op een gegeven moment gaat Hirokazu Koreeda welhaast op de Altman-toer waardoor de samoerai uit het zicht lijkt te raken totdat nog een paar wijze lessen over wraak worden gegeven. Schrijven, theater, go, wolken, bloesems, regen worden afgewisseld met een paar goed getimede poepgrappen waardoor Hana een heel eigen karakter krijgt.

Noces
"Wereldcinema" volgens het boekje jonge "verwesterde" meid versus haar gemeenschap. Zonder de reële problematiek van mensen in die catch 22 te bagatelliseren zit er aan dit soort films altijd een beetje een smaakje, alle pogingen tot nuance wat betreft de positie van de traditionele familiestructuren ten spijt. De film is ook gewoon formulaïsch, ik heb volgens mij al een betere Ken Loachfilm gezien over dit onderwerp gezien (ff googlend Ae Fond Kiss… denk ik).

is 't al jaren kwijt die Loach volgens mij.

Kore-eda doet wel iets totaal anders daar gebruikelijk dan. benieuwd.

Ja? Ik vond I, David Blak wel erg goed.

oh die heb ik niet gezien... (ik gaf het op na Jimmy's Hall wat ook een soort wereldcinema is met de Ier als de Ander)

Sedmikrásky
Dit is een nou een echte Tumblr-klassieker, ik denk vooral op handen gedragen door jonge vrouwen. Tsjecho-Slowakije in de jaren '60, toch wel winning, maar natuurlijk ook melancholisch omdat je een soort drang naar vrijheid ziet die twee jaar later definitief wordt gekortwiekt (dat de film werd verboden was misschien al een teken aan de wand). Hoe dan ook, op een niveau een ultieme vrouwen-gaan-keten-trip met allerlei uitstapjes naar grappen en grollen uit de stomme film incl. onvermijdelijke taartgevecht. Maar dan verrassend afgewisseld met redelijk briljante realiteitsneukerij (die treinen!). Épater les communistes gaat goed met een anarchistische mix van giebelen en sarcasme.

The Shape Of Water
Ik heb weer het idee naar een kinderfilm te kijken, ondanks de seks (in Pan's Labyrinth was het geweld de dwarsligger). Die expliciete seks met dat pittoreske doet trws denken aan Amélie (en die associatie maken meer mensen) en dat is geen compliment in my book. Je moet echt twee uur door, met een slap verhaal met mooie plaatjes (al hangen die langzame camerabewegingen me ook de keel uit op een gegeven moment, om de bij op zich niet onaardige eindgedachte aan te belanden.

Del Toro en ik worden nooit vrienden.

Valerian and the City of a Thousand Planets
Besson keert terug met een peperdure maar indie stripverfilming, dit keer van Valérian/Ravian (weet ook niet hoe het met die naamsverandering zit). Als kind ongetwijfeld wat van gelezen maar niet een persoonlijke favoriet dus geen gevaar van gewond purisme. Om het kort te houden: film ziet er geweldig uit, een vreemd hyperrealistisch stripverhaal dat tot leven komt. Wat de film lange tijd heel prettig maakt is de Franse touch, niet dat humorloos grimmige van het Americofascisme wat toch op de loer lift in sciencefiction maar altijd tijd voor een knipoog, ode's aan de meester Verne en een paar regeltjes Verlaine door Rihanna voor de goede orde. Ook veel losser verteld dan van die doorgekookte Hollywood scripts. Wel jammer dat het op het eind toch misgaat met onnodige pief-paf-poef, timer en zo'n typische onhandige Boodschap die je wel vaker ziet bij de late Besson. Hoe dan ook, vermakelijk.

ditto('s) (re Del Toro)

Strike a Pose
'I knew I wasn't like everybody else.' Met Madonna heb ik vrij weinig – haar piek lag net vóórr mijn muzikale ontwaken – maar de stadstragiek van AIDS. Ja! Het begin van de jaren negentig vormt tevens het moment dat Troop Style, Beat Boy en Vogue in de stadions arriveerden. (De Kuip!) Op haar eigen manier deed Madonna mee aan Act Up. ('Don't be silly put a condom on your willy.') Zo wint ze de kijker snel voor zich, als de gay mother-rol in een rauw pop-ballet. Ik denk niet dat de Queen of Pop ooit vooruitstrevender is geweest. Een en ander werd mede mogelijk gemaakt door een stel dansers, en zij zijn het die in Strike a Pose vanaf de directe zijlijn op het superstardom reflecteren. Allen proefden ze van het VIP-gevoel, in the best year of their lives. Vijf gays en een homofoob (onder hen 'Thom Yorke' en 'Stephan Sanders') dissen het met veel smaak, en nog meer tranen op. Na een half uur lijkt het logische einde wel bereikt. Dan volgt een aardige twist, moderner nog dan Madonna's strijd voor gay rights. Het is de strijd voor het eigen slachtofferschap. Een paar dansers klaagden Madonna aan, een paar gingen ten onder aan drugs, een paar aan AIDS, of een cocktail van al die dingen. Spijtig en treurig, maar in docu-vorm wat scripty geposeerd. Ik zeg: hoog tijd dat Madge een volgend, hoger doel vindt. Transgender-issues? 'From me to me.' 

The Gift
'Don't interrupt me, because I gotta power right through it.' Lege huizen, nieuwe hulzen. Verhuizers bevinden zich in thrillers altijd ver buiten hun comfortzone. In The Gift betrekt een stel hun verse 'optrekje'. De modern ogende vrouw heeft het no-nonsense uiterlijk van een Nederlandse eind-twintiger. Ze spendeert haar vrije tijd dan ook aan joggen en twijfelen. Haar man is uiteraard ouder en gladder, op die Ewan McGregor-manier. Chemie of vonken zijn er niet (nog niet eens EEN scene), maar dat blijkt de bedoeling van regisseur Joel Edgerton, die zelf de echtgenoot van de frele Rebecca Hall speelt. Het gevaar (Jason Bateman) staat al snel voor hun neus, op de deurmat. Een geest uit het verleden. Ongemak met een oorbelletje. Het scenario speelt slim met flarden problemen van nu. PTTS, the government snooping in. (Al snel volgden de bedrijven, en individuen, de oorlog van allen tegen allen.) Ik hoopte op een werkelijk vervreemdende wending. Is het instinct van mensen op vriendschapsgebied meestal correct, of kan er uit een ongemakkelijk begin toch iets moois ontstaan? Die hinkstap nemen de makers niet, maar ze buigen de vele cliches toch aardig af. De red letter day breekt aan. Een ietwat lang uitgerekte wraak-exercitie test met een teen de peilloze diepte van Haneke, voor zover Hollywood dat durft. 'Question mark, smiley face.'

Phantom Thread
Heel mooi gemaakt, geen haast, meditatief bijna. Lijkt me wel verschrikkelijk, zo'n opgeprikt (pun intended) leven. Wat Alma (Spaans voor ziel geloof ik, kan geen toeval zijn) in die onuitstaanbare kwast ziet weet ik niet. En na ruim twee uur nog steeds niet. Hangt een beetje Stef Bloklogica aan ook (man zit in z'n hoofd, vrouwen lekker irrationeel), dus ik zal toch weer een beetje de contrarian moeten uithangen. :)

The Players Club
'Het werd voor mij niet de universiteit, maar de realiteit.' Ik ontdekte de enige film van regisseur Ice Cube in een oude doos. De 'vrai' auteur deed bijna alles. Hij schreef het scenario, produceerde, en speelt een (te) kleine rol. Dat laatste is best jammer, tijdens de Up in Smoke Tour wordt hij niet voor niets geïntroduceerd met de woorden 'wie van jullie heeft Boyz 'n the Hood gezien?'. The Players Club moet het vooral van Jamie Foxx hebben, stuntelig zijn plaatjes spinnend in een stripclub. De setting geeft kansen aan video bunny's om te schitteren. Er zijn 'gelukkig' wel momenten waarin de tragiek vanachter de lingerie te voorschijn komt piepen. Iedereen drinkt. De klanten aangelengde troep, de 'ho's' het echte werk, om het echte klotewerk vol te houden. Ice Cube poogt drama en comedy te mengen, altijd al een lastige combi, en lastiger wanneer de boodschap nooit helemaal helder wordt. Gangstas houden teveel van draaiende billen voor een geloofwaardige moraal. Ik moest denken aan de hit van Cardie B (zelf ooit stripdanseres) 'Fuck 'em then I get some money.' Tussen de emotieverklaringen door ('woah I am nervous') krijgt de lesbische bad woman de schuld. Een Nederlandse ondertitelaar blijkt het best in vorm. De Real World-grap waarmee dit krabbeltje opende, werkt enkel in onze moerstaal. Net als deze: 'Ben jij haar beschermhoer soms?

Les Amants Reguliers
'This time tomorrow, where will we be?' Het zegt wat, als je drie eindeloze uren naar meubilair-arthouse kijkt, en vervolgens blijkt een Kinks-nummertje van drie minuten het hoogtepunt. (En dat is nog een anachronisme ook. Het bestond niet eens in '68!) Ik snakte tegen die tijd al minstens een uur lang naar een sexy dansje, en dat wilde patron Garrel me zowaar wel toestaan. De oude rot weet veel van de meidagen, en het nouvelle vague-genre dat in de sixties de harten veroverde. Misschien wel iets teveel. Hij castte een stel JP Leaud look-a-likes en Jeanne Moureau-filles voor een bijzonder minimalistische variant van de Godard-gekte. Heel veel stilten, microfoon-gerommel, en weinig boeiende teksten. De existential 'cats' moeten keer op keer de benen nemen voor les flics. 1968 rebellie is, met een Moped-helmpje achter een barricade schuilen; een Franse vlag verbranden, zonder dat iemand kijkt. Gewoon als performance art. Tijdens de demonstraties heeft de grauwe, vage leegte nog wel wat. Een rustig observerend bioscoop-journaal in Tumblr-zwart-wit. Na de revolutie rest geneuzel, onze slackers lurken opium. (De film had 'Les stupefiants moeten heten). Een Bertolucci-nod pleit niet voor het niveau. Almaar zwaarder, bezwijkt het epos aan topzware piano, en even zwaar gehijg. De Uitgeputten. Gaar-El. 'Ik geloof niet in menselijke generositeit' .

Extraterrestre
'You probably saw my ass.' Deze Spaanse science-fiction film maakt zin van een onzinnige vraag. Is het een one night stand of een alien? Op een slaperige morning after vinden twee semi-hipsters zich terug in de Bokeh-situatie. De L'Eclis komt, en ditmaal is duidelijk hoe. De marsmannetjes zitten erachter (en hangen boven Madrid). Boeit dit de personages? Al snel nauwelijks meer, want Extraterrestre gaat vooral over overspel. Een erg leuk idee, een soort ik zie ik zie wat jij niet ziet. (Of meta: de film gaat niet waar ie over lijkt te gaan.) Aanvankelijk hapert de boel door gammel acteerwerk, niveau vrienden van Amstel-reclames. Met een sukkelige bedrogene, de in Spanje immer verplichte ranzige buurman, tevens expositie-loser, en het onaards mooie meisje. Onaards... Hmm. Wie van de 3 a 4 is hier nou de alien? Het meisje twijfelt op heel ander vlak. Kiest ze haar vriend met meer haar, maar met onaangenaam buikje, of toch de kalende date met sixpack. Goffer! En het spaceship? Dat hangt daar maar. Het scenario knoopt de eindjes strakker dan een ballenknijper aan elkaar. Er zit hier ergens een cultfilm-batshit waarheid verborgen. Wanneer de apocalyps komt, zullen mensen geen thee drinken met de aliens, maar onderling kibbelen, en elkaar in nog hoger tempo dan ze normaal al doen, afmaken. 'I'll get dressed okay?'

Der Verlorene
'Es gibt kein vergessen.' Peter Lorre speelt met zijn filmverleden. De regisseur en mede-auteur heeft voor zichzelf een vertrouwde rol in petto. De bedroefde lustmoordenaar. Zelfs omringd door honderden Hamburgers gans alleen. Een levend lijk. De eerste fase van de nazi noir (met een lange omweg) voelt het meest verrassend. Weinig wijst dan nog op het genre. We zien een vluchtelingenkamp na de oorlog. Dokter Lorre dwaalt langs de rails. Een andere spoorzoeker vindt hem. Deze Richard Widmark-achtige assistent legt de bekende genre-kaarten op tafel. De smetten op dokters jas. (Van mij had hij overigens een verloren zoon mogen zijn.) Zo begint een rommelige, maar daardoor juist wel intrigerende flashback over schuld en boete. 'Am grunde haben Sie naturlich recht.' De lawaaiige soundtrack overstemt veel. Zelfs de Meerschweinchen die de dokter voor zijn experimenten gebruikt. Van nazi's houdt hij zich verre, maar de hoge piefen zoeken hem zélf wel op. Sadisme trekt sadisme aan. De gruwelijke kanten van de dokter móeten naar buiten komen in zo'n periode. Dé beste scene martelt eindeloos. In een trein flirt een dame opzichtig met de zachtste der bad boys. Alsof ook zij bewust naar haar einde zoekt. Dan klinkt het luchtalarm, en gaat het licht uit. Totmacher Lorre kijkt vol wanhoop in de camera. 'Wir sind am Ende, wir sind da.'

Oh man ik vind Les Amants reguliers zo vet! Heerlijke, slimme anti-film die Bertolucci flink te kakken zet (een nod??). Mooiste scene is die van die politie-resercheur die een schilderij bekijkt van een van de jeugdige deliquenten en het eigenlijk heel mooi vindt. Lachen op arthouse-niveau, maar het blijft lachen.

ha, ik vond ergens in de archieven al je appreciatie.

misschien was ik te diep in slaap gevallen toen de nod/dis langskwam. Ik wist dat ik 'm uit het Blackbook of Movies had, en na afloop greep ik vol verwachting ernaar, om dan te horen waarom de film wel goed was. En dan was het dus om het briljant gebruik van dat Kinks-liedje. (wat echt een simpele scene is)

Dat ie beter is dan Bertolucci's The Dreamers, geloof ik echter meteen. (en die ga ik dan ook zeker niet kijken)

https://www.theguardian.com/film/2006/jul/21/romance.worldcinema

怪談
Vier spookverhalen uit de Japanse folkore inclusief de oorsprong van die krabben met mensenhoofden op hun pantser. De twists zie je vaak al ver van te voren aankomen (behalve bij het vierde, niet zo oude maar lekker weirde verhaal) al zorgt dat wel voor de juiste tragiek natuurlijk. Grotendeels artificieel gefilmd wat het die lekkere jaren zestig studiosfeer geeft die ook zo goed werkt in de Corman verfilmingen van Poe: mooie lichteffecten en geschilderde luchten waar af en toe een surrealistisch toefje aan kan worden toegevoegd. En ja, wie is daar weer: Toru Takemitsu met, voorspelbaar, weer een briljante soundtrack.

Le Petit Soldat
' Le temps de l'action est passé, celui de la réflexion commence.' Hermetica van de meester zelve. Godard zoekt zijn thuisstad Genève op, voor een schimmenspel met (s)pionnen. Om roomtone bekommert hij zich niet, wat de onwerkelijkheid nog wat verder vergroot. De lokale inwoners komen er niet aan te pas. ('Zwitsers zijn nooit moedig geweest.') Flarden pianogedachten volgen op een drafje een Franse dienstweigeraar, die zich tussen twee vuren vindt. Een rechts-nationalistische terreurgroep en een links-nationalistische martel-crew. La Patrie versus L'Algerie, een pre-enactment op neutraal gebied. Strakke mannen spreken in rookwolkjes. Op de radio volgt men het programma 'Een neutraal persoon spreekt.' Die presentator staat overigens ook op de death list! Vlak na Les Amants Reguliers probeerde ik te doorgronden waarom Godard mij wel bekoort. Diens kunstige annotatie-spel zet aan tot reflectie over actie. Wat is J'ecoute l'univers, en moet ik dat opzoeken of juist een mystere laten? Op de schaal van betekenis krijgt, en betekenis heeft, wint Godard. De tragische Franse zonnebril-drager vlucht in de tijdelijke verdoving van een vrouw. Hij flirt met Anna Karina als ware ze handelswaar. De de-con-structie van een dubbelspion(ne). Soms saai, soms spannend. Met iedere sigaret meer misantropie. 'Je voudrais mourir comme ca, oui.'

Light of Day
'I can always play in front of the mirror.' Vaders en zonen-films heb je genoeg, maar broers en zussen? Een zeldzaam fenomeen. Misschien is het gewoon te lastig. Deze poging van Paul Schrader strandt snel. Michael J. Fox en niemand minder dan Joan Jett rocken hetzelfde mat-kapsel, en ze spelen dan ook in dezelfde Ashbury Jukes-achtige pubrockband. Dat zet Joan nog even in haar kracht, want voor de rest is het behelpen. Ook Fox deelt mee in de malaise. Het scenario roept tussen de brulmuziek door een paar kind of carriere-kwesties op. (Bruce Springsteen hielp als ervaringsdeskundige.) Elke working class muzikant stuit op onbegrip in de familie. Waarom trouw je niet, en waarom loop je in duivelse kleren rond? Keer terug naar de Heer! Joan doet haperend en wel haar beste rock 'n roll junkie, terwijl Fox langzaam voor de lieve vrede kiest. Hij verlaat Schraders nachtleven, waarna zich een meer Laschiaanse moraal ontvouwt. De afwasmachine heeft heel modern-symbolisch de familie verknalt. Wat is meer bonding dan samen de afwas doen? Op dat moment stapt mater familias Gena Rowlands naar voren. De breakdown-specialist, tevens onbedoelde ster van de film, maakt 'r het beste van, maar de imaginaire film die My Sister Patty zou heten, verdwijnt in de gootsteen. 'They used to be called Sins, now they're just Problems.'

Clouds of Sils Maria
Stewart in Europa, wel fijn dat soort Amerikanen die zich hier op hun gemak voelen. Vond ze zelf ook want er is een vervolgfilm die ik ook moet checken. Mooie arthouse die goed gebruik maakt van de Alpen en tuttige grandeur van de bourgeoisie <> kunstenaars interface. Eerst dat wat aanstellerige van de diva Binoche maar langzaam dan toch de acterende vakvrouw met allerlei meta-shizzle die slim op allerlei niveaus wordt losgelaten. Nog een knipoog op het laatst naar de Moeder aller Arthouse Films die wel goed past in een film die veel onbeantwoord laat. En puik gebruik van 'Kowalski'.

Personal Shopper had je al gezien?

https://affif-sitepublic-media-prod.s3.amazonaws.com/film_film/0001/10/thumb_9567_film_film_mobile.jpeg

Milos Taking Off... RIP.

Ja, ouwe Tsjechoslowaak. :(

Personal Shopper had je al gezien?

Nee, staat al een tijd op de watchlist.

バケモノの子
Mamoru Hosoda is een genie van de animé (dit jaar weer een nieuwe film trouwens) maar kun je na drie meesterwerken op rij dat niveau volhouden? Vaak genoeg lijkt het wel die kant op te gaan (de eerste paar shots van Shibuya tijdens de introductie zijn adembenemend) in dit verhaal van de jongen Ren die op straat leeft en op een avond twee beestachtige gedaantes volgt naar een parallel Tokio waar hij met tegenzin leerling wordt van een onbehouwen beest dat zijn eigen onmogelijke strijd levert. Net als je die verhaallijn wel denkt te kunnen uittekenen keert Ren terug naar de mensenwereld waar een schattig meisje met bril wacht. Er zijn wat typisch Japanse verrassingen en wijsheden terwijl alles op zijn pootjes terecht komt. Mooie film, maar The Girl Who Leapt Through Time en Summer Wars zijn gewoonweg van een ander niveau.

Baseball
https://i.imgur.com/io4iG90.jpg?1

kan een hele recensie posten over Jackie Robison, Joe DiMaggio, Babe Ruth en Ty Cobb en de onvergetelijke Buck O'Neill in de negro league, maar deze foto volstaat. Ik ben naar een baseball-wedstrijd. :P Wat wil een docu nog meer.
En het leuke is.. in Nederland is baseball naast klein ook heel erg geintegreerd. :-) (na 20 uur Ken Burns over discriminatie en apartheid, wil je dat wel weer even zien en weten)

Beyond Sleep
Ýou've met some of our flying friends already.' De derde Hermans-adaptie heeft potentie. Nooit Meer Slapen lijkt best geschikt. Een soort Into the Wild voor PHD's, in plaats van drop-outs. Maar het is wel een verraderlijk boek, van gedachten en sardonisch weinig actie (op de muggen na). Met die beesten zit het snor in deze verfilming, net als met de grauwheid van het Noorden. Het groen is een dun laagje vernis dat je er zo vanaf krabt. Toch gaat het merkwaardig snel mis. De twist van het boek, wordt in minuut drie verraden. Over alle actie-angels eruit halen gesproken! De makers winnen puntjes terug met een Freudiaanse droomscene, waar pin-up fan WF zeker van genoten zou hebben. Bovendien vinkt de film zo meteen de Nederlandse gewoonte af: tieten in tien. Na een tijdje met de 'crew' door het landschap gesjokt te hebben, vroeg ik me af of Nummedal nog in een flashback tevoorschijn zou komen. Hij is belangrijk, als de Blinde Ziener van het verhaal. Helaas. Er wordt wel over hem gesproken – en hij spreekt zelfs zelf – maar materialiseren, neen. Zo minimaliseert het scenario het boek tot gezucht, geaarzel en gediscussieer over God. Het houdt iets ether-isch. Alfred lijdt met mate, zonder maten. Voor de rendieren ontbrak het budget. Goddank besluit de film wel met het meisje in de bus. De enige echt goede scene. 'I don't know'.

Un Beau Soleil Interieur
'Het is pas irritant als je 'r niet om kan lachen.' Tegenwoordig zit ik (zoals vast al verteld) in het 'programmeerteam' van het Filmhuis Breda. We draaien enkel hermetische meesterwerkjes, iets dat de Brabantse boer kent noch vreet. Claire Denis' Un Beau Soleil Interieur leek ook een prima kandidaat om de mensen weg te jagen, maar de zaal stroomde zowaar vol, en nog merkwaardiger, de mensen zaten smakelijk te lachen. Het is dan ook een verrassend grappige relatiekomedie. Stekelig als Ostlund, enkel een moeizame 'condoom van jou of condoom van mij' -scene ontbreekt. Denis komt alsnog stevig binnen met een droogkomische seksscene ('kom dan klaar!'), waarmee de toon voor de 'amoureuze' avonturen van hoofdrolspeelster Juliette Binoche is gezet. De kunstenares hopt van bed naar bed in een voortdurende staat van onbevrediging. Een typische modern mens in de cultuur van het narcisme. Chronisch onzeker, dus zelfs de varkens mogen niet uit haar leven vertrekken. Een beetje bevestiging blijft ten slotte bevestiging. Vaste collaborateur Staples speelt er een mopje jazz bij, zodat publieksfavoriet Woody Allen in zicht komt. Wel de depri-wrange versie. Een verbale Blue Moods ('Ecoute'). De Bertrand Burgalat-cameo had ik even gemist, maar ik zat tevreden het publiek in de gaten te houden. 'Dat zei ik maar je niet alles zo letterlijk nemen.'

Tegenwoordig zit ik (zoals vast al verteld) in het 'programmeerteam' van het Filmhuis Breda.

Niks verteld. :) Mooi hoor.

in Nederland is baseball naast klein ook heel erg geintegreerd.

Dat is inderdaad wel waar. Vreemd genoeg lijkt er vervolgens vrij weinig "onze jongens" getoeter wanneer een van die gasten de Majors haalt (Amerikanen kan dat op een of andere manier ook weinig schelen.)

Filmhuis Breda is uiterst noodzakelijk, het geweeklaag van het publiek na La Meraviglie... er is duidelijk verheffing nodig nog. :D

de NOS doet qua honkbal wel een beetje haar best, maar dat voelt ook meer als moetje. Bovendien zijn dat vaak ekte ekte Antillianen, en niet Dutch-Born islanders.

Mooie positie Ludo!

'Onze' Van Erve staat wekelijks op het honkbalveld als ik me niet vergis. Ik vind het wel wat hebben: zo'n onzichtbaar ecosysteem waar niemand buiten 'het wereldje' echt acht op slaat, maar het rolt en gaat gewoon door. Begrijp prima dat wat de NOS al doet pure bonus is. Het enige wat ik nooit heb begrepen is waarom honkbal in NL niet groter is als amateursport. Nu ja, ik begrijp het wel, maar zie toch wel potentie voor ietsje meer.

Kijk de laatste jaren graag MLB, zonder favoriet team overigens. Tussen de hoogtepunten zit vooral ook veel landerigheid, momenten van grootse rust. Dat bevalt me wel.

"The closest America has come to something like zen." even parafraserend hoor (30 jaar geleden ergens gelezen, altijd bijgebleven). Didi Gregorius kwam ik na een seizoen Yankees ook pas achter dat hij Nederlands is. Overigens is voor de liefhebber de online presentatie van de MLB verbluffend goed met video highlights zonder territorium gezeik.

Overigens Ludo, wat vond je nou van dat steroid era verhaal?

Tjerk of Sietse?

Het enige wat ik nooit heb begrepen is waarom honkbal in NL niet groter is als amateursport

ja, dit. Ooit was er een WK in NL in de zomer (uiteraard), NOS zond het dan 's avonds uit, en het was gewoon perfercte tv. Charles (?) Urbanus, landerigheid.

wel leuk, gisteren, op dat amateurveld (overigens wel divisie 1b dus niet héél laag), wél gewoon eerst het Nederlandse volkslied he. American style.

Dat steroid-verhaal zat zeker in de 10e inning/aflevering van Burns? De bonus-round, toch maar ook nog doen dan.

Aflevering 9 eindigt met een betting schandaaltje, en een vleugje coke (spelers die altijd head first richting honk duiken, not to break the cocaine vials in their back pockets)

de snorren in de seventies waren een ander hoogtepunt.
en natuurlijk

take me out to the ballgame
take me out with the crowd
buy me some peanuts and crackerjack
I don't care if I ever get back

Tjeerd dus :-)

Tjeerd ja! Tjerk is de zoon van De Mart, die zeer verdienstelijk honkbalde ;)

Een van de mooiste dingen van Amerikaans honkbal is dat het de beste sportschrijverij oplevert. Wat kunnen die baseball-journo's prachtig over sport schrijven. Zes literaire alinea's over een mooie worp of catch bv. Het is sportjournalistiek die je in NL bij voetbal verwacht, maar wanneer lees je nu nog eens 30 regels over een prachtige pass of aanname? Gebeurt niet meer. Elk voetbalverslag in de NL kranten, elke week weer, is hetzelfde. Elk baseball verslag is uniek. (behalve in Hard Gras misschien, maar niet in de krant).

een zeer Freudiaanse typo (mag ik dat zeggen, ja dat mag ik zeggen)

so true, mooi dat binaire evenwicht in baseball: heel veel statistieken en gecijfer <> heel veel bloemrijke verslagen. (in Baseball van Burns uiteraard tal van voorbeelden in voorgedragen krantenberichten)

Himiko
'Build shrines to worship the mirror.' Geritsel van jonge herten langs de takken van het oerbos, dat kan in een goede sprookjeswereld maar één ding betekenen. Inderdaad, binnen dertig seconden heeft Zieneres Himiko een potje solar plex-sex. Haar orgasme vormt het begin van een Jodorowsky-achtige trip. Moeder Aarde meets Yosojiro Bosman. Een Ronin-buitenslaper verleidt de Japanse sjamaanprinses. Of zij hem? Beide raken in elk geval bevangen, en buiten-zinnig. Het decor binnen in het paleis houdt het ook allemaal lekker primair, met een freudiaans rood & wit minimalisme. De White Stripes in looks én thematiek... 'Je bent mijn zus!'. De mannelijke monarchen (met meidenstaartjes) hebben er flink mee te stellen. Toch had de actie van mij nog wel meer in het bos mogen plaatsvinden. Shakespeariaanse intriges vol dubbel speak en slangentongen zijn vrij gangbaar. Nee, dan de uitdossingen! Voor de corpse paint zou een Noorse black metal-held zich niet schamen. De lugubere lijken, lijken Michael Jackson's Thriller geïnspireerd te hebben. Op dat moment is de film veranderd in een meta-metafoor, inclusief alles transcenderend einde. Het land van de rijzende zon implodeert en het Westen penetreert. De prinses transformeert tot een druppel bloed op een maagdelijk wit laken. 'The time has come for a visible god.'

Wild Style
'On any stage I am the number one player.' God is a b-boy in deze parade van talenten. All four elements of the rap game worden uitstekend vertegenwoordigd. En dat al in 1982. Of juist in 1982, de kiemperiode van zoveel stijlen in zoveel kunstvormen. Wat een schatkist! Alles lijkt hier al bedacht. De docufictie-film (sketchy zinnetjes in echte settings) volgt de tag artist Zoro die in New York de bekende rijdende ruïnes te lijf gaat met zijn spuitbussen. Hij slaat de doppen eraf als bierflesjes. Zijn veelal stille avonturen worden afgewisseld met hiphop crews. Zij zijn het die The Word brengen, de gekste outfits, de mafste danspasjes, en special guest Grandmaster Flash. Hard beats make ya heart-beat! Zo gaat, ondanks het mallotige acteerwerk, eigenlijk alles goed vanaf de geanimeerde intiteling. De hiphopjongens deden iets wat Christopher Lasch in tijden van crisis zeer zou waarderen (ondanks zijn elitaire afkeer van straattaal). De crews vormden een kleine, zelfredzame gemeenschap Een relatief veilig oase, met soms bijna internet-achtige associaties. These guys are only known by their chat/tag of mc handles. Een digitale beatstad. Hoewel de film daarna nog even proeft aan het intrigerende probleem – kaltgestellt worden door het grote geld – overheerst het plezier. Een opgaan in de gemeenschap. Egoloosheid. 'We are all graffiti writers.'

夜は短し歩けよ乙女
Ja, ik heb er weer een. Masaaki Yuasa (Mindgame) pakt in Night is Short, Walk on Girl opnieuw uit met zijn opulente, half psychedelische/half abstracte stijl, dit keer een nachtje Kyoto dat wat warrig begint, maar net wanneer je twijfelt komt alles goed op gang in deze buitengewone romance. Proustiaanse herinnering aan een kinderboek over een treintje. Check. Guerrilla theater met musical. Check. Kneiter heet eten. Check. De god van de tweedehands boekenmarkt. Dubbel check. Schattig meisje wat heel veel kan drinken. Duh. En nog veel meer. Meesterlijk.

perfecte indierock titel

Haha, nu je het zegt. Stemmige foto van indiemeisje met een serieus boek als hoes.