Filmforum

Hij praat in de introbabbel wel (zij het fuckin snel, versta er verder weinig van) ook over honden en katten die matties zijn though, zoals het stapeltje in de clip …

:D

Laat me raden: omdat er niet op Erdoğan gehaat wordt?

ik wil Vido niet outen, maar ik meen dat hij een 5 gaf ;-) (en vast niet om Erdo-redenen)

Was er ff doorheen geskimd maar vooral mensen die gewoon niet zo met katten zijn. Dat kan, gelukkig niet die knee-jerk business die altijd opduikt in Turkse zaken. :)

The Net
'Waarom lach je?' Chagrijnige visserstandjes, onder leiding van Kim Ki-Duk. The Net is uiteraard een visnet, Kim excelleert ten slotte in duistere sprookjes vol vishaken op ongehoorde plaatsen. Maar zien we daar een portret van de Grote Leider(s)? Dat verandert de zaak totalitair. Ik houd de laatste erg van politieke 'satires', en Kim doet aardig mee met zijn El Ciudadano Norte Koreano. Na wat slapstick rond een motorboot, is het komisch gehalte overigens wel meteen op! Een Noord-Koreaanse visser belandt aan de verkeerde kant van de vislijn. Zijn zuiderburen vertrouwen de primitieve Wildeman voor geen cent. De angst voor Noord-Koreaanse supersoldaten, zit er diep in. Al snel lijkt The Net meer op Vestdijks Pastorale 1943, dan het intro ooit deed vermoeden. Eindeloos herhaalde oneindige verhoringen (schrijf je hele verleden op.) De sympathie van Kim ligt bij de Gewone Gepiepelde, met de eenvoudige, soms wat hypocriete boodschap van het Klein Orkest. 'Is life that hard in a free country?' Bovenal betoogt Kim dat de menselijke maat uit het oog wordt verloren. Zelf heeft hij daar ook een handje van, maar het spiegeleinde maakt veel goed. Kim vindt in zijn uitgesponnen sadomasochisme een actiefilm-schwung. Fuck komedie. De visser lijdt aan Orpheusiaanse kwellingen. Niet (om)kijken in naam der Staat. 'Now smile, proudly.'

Witchhammer
'A woman's womb is the gateway to hell.' De sprankelende openingsscène van deze Tsjechoslowaakse klassieker bewijst wederom: een mooie vrouw zien, het heeft iets rustgevends. (Zoals alle naaktschilders – en naaktkleiers – vóór het christusjaar 0 al wisten.) In het serieuze heksen-genre betekent een goed stel ademende borsten echter iets héél anders. Omineuze trommels gaan de kijker voor, richting hel. Montalliou is er niks bij. Na een 'verdwenen' hostie ziet een stel Hugo de Groot-baarden zich genoodzaakt externe hulp in te roepen. Hun Verlichtingsdenken schiet in een laat-religieuze spagaat. Ze weten wel dat het niet klopt, maar wat moesten ze anders? ('We gaan een eeuw terug in de tijd zo.') Het lucide scenario laat elke scene heel galant uit de vorige volgen. Op de beste momenten benaderen de makers zelfs Bergman's The Magician, dat verwante thematiek behandelt. (Alleen dan zonder martelingen.) Ik peinsde ondertussen cultuurkritisch gestemd over individualisme versus gemeenschapsgevoel. Zijn mensen heden ten dage in de anonieme stad meer of minder verklikkerig? De angst voor het genot en de seksualiteit van De Vrouw blijft hoe dan ook bestaan. Witchhammer knoopt ratio en martelaarschap ineen. Scorsese zou tevreden zijn. 'Mijn veertigjarige ervaring vertelt me dat dit een origineel exemplaar is.'

Mute
Het nieuwe straight-to-Netflix droomproject van Duncan Jones (je weet wel Zowie Bowie) is in korte tijd ongenadig afgekraakt. Gelukkig kwam William Gibson als reddende engel verkondigen dat het een van zijn favoriete SF-films is dus oeh, controverse. Ik ga daar heel voorspelbaar tussenin zitten. Mute speelt zich af in een futuristisch Berlijn en [in Frank de Boer modus]: we hadden dit zo nodig! Ziet er namelijk piekfijn uit, flink geïnspireerd op Blade Runner (vliegende auto's, nog steeds?! Doe eens een goede trein.) maar wel met dat kille Duitse neon er door heen waarin je af en toe een Fassbinder knipoog kunt ontwaren. Jones had natuurlijk alles dicht kunnen metselen met muziek van pa maar houdt zich braaf in, alleen 'Moss Garden' en op een cruciaal moment echt heel mooi die Glass-versie van "Heroes" (is wel het hoogtepunt van de film trouwens).

Verhaal is verder so-so noir, verdwenen vriendin/revenge flick. Dat had van mij allemaal wel wat mysterieuzer gemogen. De bad guy Jut & Jul zijn ook vrij irritant (vooral Paul Rudd, als prototype Amerikaanse Luldebehanger). Al die Amerikanen hadden er eigenlijk niets te zoeken, jammer want wat wel opvallend was: totaal geen schietwapens. Laatste 15 minuten lijken even heel mooi naar een nieuwe film binnen de film te leiden, maar uiteindelijk wordt alles toch te netjes afgerond.

Lost & Found
Nachtelijk hipstergeouwehoer over liefde waarbij het net-niet-stel iets over zichzelf leert. Waarom die hastagdingen aan het begin als je er verder niks mee doet? Waarom is die gast zo irritant? Eefje De Vissers nummer is wel leuk.

The Lure
Een Poolse horrormusical, dapper en lekker en met maximaal effect uit een minimaal budget. Zeemeerminnen en elektropop in een nachclub. Wel charmant maar meer "interessant" dan goed.

Gelukkig kwam William Gibson

die leeft nog!?

:-)

Mute zal wel een serie zijn zeker?

ach ja, die telefilms, wel leuk dat ze in elk geval wat smaakvolle indiepop gevonden hebben dan. In plaats van ehh een cover uit het Duits van Blof, of zo.

The Disaster Artist
'I want what you have.' De postmoderne bejubeling van het slechte bereikt Hollywood. Rijkaard Tommy Wiseau wil acteur worden, maar dat valt nog niet mee, zonder talent, looks, taalvermogen of de neiging om naar goede raad te luisteren. ('What accent?') Schitteren zal de narcist niettemin. Tommy's tegeltjes in King Kong-taal blijken in deze brave biopic het leukst. ('Money not issue'). James Franco leeft zich uit in de hoofdrol, maar als regisseur durft hij niet voor waanzin te kiezen. (Aan de leiband van zijn geldschieters?). Ik hoopte even dat hij een dubbelrol speelde, want Tommy sluit vriendschap met een jonge knaap. De twee lijken op elkaar, en het blijkt dan ook James' broertje Dave! (Een van de meer geïnspireerde ideeën, en goedkoper dan splitscreens.) Na tal van mislukkingen besluit Wiseau een film te regisseren, wat uiteraard vermakelijke casting-scenes oplevert. (Dat wist Forman ook toen híj als Oostblokker naar de States trok). Steeds meer begon ik echter te twijfelen of Franco eal love voor Wiseau voelde, zoals Burton dat voor Ed Wood had. Zelf voelde ik de love niet. Zo blijft The Disaster Artist een teken van de Almacht van de Droomfabriek. Zelfs de flops, die zich in een gebroken spiegel naar jouw evenbeeld vormden, kunnen tot vermaak worden omgetoverd. Synecdoche, Hollywood. 'Do it like Shakespeare, but sexy.'

120 BPM
'Ik heb 160 T4 cellen over!' Sterk AIDS-drama, waarin weliswaar weinig nieuws gebeurt, maar het nieuwe dat er gebeurt, wérkt. Een zeer groot deel van deze Franse praatfilm speelt zich doodleuk af bij de vergaderingen van Act Up. Een felle dialectische club, bijna militant geleid. ('Niet discussiëren op de gang, klappen door middel van fingersnaps'). Zelfs de 'homofoob' Baudrillard krijgt ervan langs! We leven begin jaren negentig, met de eerste medicijnen op de markt. Hun werking beperkt zich tot bijwerkingen, dus smeken de slachtoffers om het vrijgeven van nieuwe testresultaten. Dat is echter buiten de farmaceutische maffia gerekend, daar helpt zelfs een Actie Tomaat niks aan. Het spektakel wordt begeleid door kekke disco-orgels en dromerige rave-piano's. Inderdaad, dit is een AIDS-film zonder opera! De cassettebandjes met Bronski Beat gaan rond (alsmede een Gameboy). Aan alles valt te merken dat de regisseur uit zelf doorleefde ervaringen kan putten. Cru gesteld was deze periode voor hem een tijd van saamhorigheid. Een overstijging van het heersende individualisme. Je zou er nog jaloers op worden. Maar dan volgt weer een van de vele scenes waar genot en pijn gruwelijk dicht bij elkaar liggen. Dat is precies de filmische kwaliteit van het virus... De saddest wank job in the world. 'We mogen elkaar niet, maar we zijn vrienden.'

Mute zal wel een serie zijn zeker?

Nee, gewoon een film van 2 uur.

Gibson leeft nog hoor, is een van de betere twitteraars en komt binnenkort weer met een boek.

LOst & Found was zeker zaterdag op tv? Dat trok ik binnen 15 seconden al niet.

Ja, elke woensdag een Nederlandse (tele)film, vooralsnog weinig om over naar huis te schrijven.

Ben ook bezig met Altered Carbon, zesde aflevering beginnen er steeds interessantere ideeën door al het geweld heen te schijnen.

Altered Carbon kon ik dan weer niet doorheen komen (ondanks super toffe drugsscène) maar misschien toch maar doorzetten. Ik verwacht de hele tijd dat Dolph Lundgren door een muur stapt en met een te grote mitrailleur begint te knallen...en dan zo'n slechte one-liner "size does matter, baby!"

Nee, gewoon een film van 2 uur.

ah perfect, gaat op de lijst, met een beetje geluk zal ie over 10 jaar cult zijn (a la die neonoir met Kris Kristofferson)

Ja, ik hoor van alle kanten dat de laatste afleveringen het best zijn, dat lijkt te kloppen. Het feit dat ik niet al lang klaar ben zegt wel iets denk ik.

Er zitten wel goeie ideeën in (beetje in de hoek van Blade Runner en Advantageous) maar het wordt wat overstemd door het exorbitante geweld.

met een beetje geluk zal ie over 10 jaar cult zijn

heheh....nu goed inleggen tegen de kritische consensus in en over 10 jaar oogsten. "Zoals ik al destijds zei..."

Je weet het niet, hangt altijd een beetje van de technologie af, beetje geluk met zo'n 2001 iPad en je bent achteraf een ziener.

Valerie a týden divů
Martijns Zomergasten keuzefilm. ;)
Ja, ja, lekker 1970 dwarsfluitjes en softfocus losgaan op de jonge meisjes, dat Jireš er mee wegkwam in Tsjecho-Slowakije. Maar net, officiële kritiek vond de film maar "te arty" en eiste meer films voor "de socialistische persoon". Te arty is het gelukkig ook, hop vol op de droomlogica met vampieren, reli-gekkies, middeleeuwse taferelen, lesbische seks en incest. Wel lekker luchtig gebracht dankzij de troef Jaroslava Schallerová (echt 13 jaar oud, hoe is het mogelijk?) die met een guitige nieuwsgierigheid als een Alice/Kate Bush hybride overal langs laveert. Mooie film, uit een toch simpelere, waarschijnlijk onschuldigere, tijd.

Weer eens herbekijken ja. Ook Broadcast lore …

ahh the Week of Wonders!

Zou het nog op tv mogen bij de VPRO. wie weet, wie weet.

Geweldige film. Complete platenlabels hebben hun esthetiek zowat aan die film te danken.

https://starbase.nfa.cz/images/3859b.jpg

:-)

Endless Waltz
'Ik heb drie dagen niet geslapen, ik zocht naar een sound.' In die claustrofobische Japanse Ozu-kamertjes gebeuren héél vreemde dingen. Endless Waltz begint met een mokerslag. Terwijl een overbekend Amerikaans harmonicadeuntje klinkt, dommelt een kind vredig in een stapelbed. Haar moeder daarentegen... Het contrast tussen het gedoemde Amerikaanse optimisme, en het snoeiharde, maar ergens toch tedere Japanse cynisme. Wow. Zo'n intro tekent een film met ballen. Het merendeel gaat over de vader annex echtgenoot van het tweetal. 'A mythical jazzman from the seventies'. (Net Pynchon!) Kaoru Abe was een echte Japanse Free Jazz toeteraar, die in die goeie dissonante traditie in free drugs en free love geloofde. Hij ging Aylend door het leven, off stage en on stage. Endless Waltz doet niet moeilijk over improv. De staaltjes podiumkunst zijn bepaald bruut. Zonder handen of in schoolboy-uniform, de instabiele Abe draait de knoppen flink open. Thuis mept hij zijn fraaie vrouw. (Zo wulps knap dat de overdadige seks me ergerde.) Als seventies-tijdsbeeld faalt de film dan ook volkomen, in een jazzclub staat doodleuk een nineties-tag. Als bitter relatiedrama, daarentegen. De echtgenote probeert méér dan te herinneren, ze probeert samen te zijn. Modiano memories meet Pharaoh. 'Dit is geen herinnering, het is nog steeds gaande.'

Brigsby Bear
'He's daring and caring, and oh so much more!' Voor iedereen die ooit wegzwijmelde bij Teddy Ruxspin, of eender welke jeugdserie – kortom voor iedereen dus! – vormt deze vrolijk-gekleurde en gestemde distopie een warpzone. Wat als je wordt opgesloten in die staat van Kind-zijn? Het hoofdpersonage van de film lijkt op Napoleon Dynamite, komt ook uit de mormonenstaat Utah, en is minstens zo onhandig. Hij heeft echter wel een goed excuus. Vanaf zijn babytijd heeft hij met zijn 'older, kinda boring people' Ted en April ondergronds geleefd. De wereld is vergiftigd, zeggen zij. De jongen kan in zijn Room enkel Brigsby Bear kijken, een serie waarin de evil Suncatcher verdacht veel op zijn vader lijkt. Deze geniale setup wordt verbeeld via het knutselwerk van Gondry en de humor van Aoyade. Jammer genoeg lukt het de makers na de platonische plot-twist niet om ware psychologische diepgang te vinden. Misschien gaat het al mis wanneer onze held niet eens zelf de stap richting uitgang zet. De film voelt door zijn oenigheid eendimensionaal, al is dat natuurlijk precies het punt. Hij gelooft in Brigsby Bear, en meer niet. De lessen van zijn vader blijken zo wrang-christelijk, tot en met het Hegeliaanse einde. Zelfopheffing, door de negatie van de negatie. En de moeder, die krijgt uiteraard de schuld. 'Just try to focus on your tragic past now.'

Mute, tja. Direct na afloop dacht ik nét niet maar ik neig een paar dagen later toch naar bijna helemaal niet... Het ziet er idd geweldig uit en ook de knipogen, homages, referenties en schijnbare serendipiteiten zijn op zich aardig maar het verhaal zelf is far too flimsy.

Dat had van mij allemaal wel wat mysterieuzer gemogen.

De bad guy Jut & Jul zijn ook vrij irritant (vooral Paul Rudd, als prototype Amerikaanse Luldebehanger). Al die Amerikanen hadden er eigenlijk niets te zoeken

Heheh, Rudd wíl er ook helemaal niet zijn :)

Pas later kwam ik erachter aan wie hij me natuurlijk deed denken, the original All-American Etterbak:

http://i64.tinypic.com/4k7o07.png

深夜食堂
Opvallend hoeveel Japanse films en series gebaseerd zijn op stripverhalen, ook wanneer je het echt niet verwacht. Op Netflix kun je de ingetogen serie Midnight Diner vinden over een nachtrestaurant in Shinjuku (de intro met een glijdende camera door nachtelijk Tokyo is een meesterwerk op zich). De eenmanszaak wordt gerund door de stoïcijnse kok met de bijnaam Master (Kaoru Kobayashi met bijbehorend litteken over het oog) die maar een gerecht op het menu heeft maar altijd in is voor verzoekjes (een mooi excuus voor leerzame beelden in de keuken.) De serie kijk je lekker weg met afleveringen van rond de 20 minuten en dan is de vraag of een film van 2 uur niet van een totaal andere orde is. Het knappe is dat de makers op een of andere manier de basisgegevens precies weten te gebruiken voor een film met twee verhalen die geweldig zijn. De eerste meer gericht op Master die tijdelijk een (supercharmant) hulpje in dienst neemt en het tweede, een micro-arthousefilm, wat wel eens een definitief document kan gaan worden over de periode tussen tsunami en Olympische Spelen 2020. Prachtig gefilmd (duh) met een heel eigen intimiteit.

^ah een favoriet van mijn zusje, althans de serie, zal 'r de film eens tippen. Zij is ook die echte manga-lezer nog.

Menschen am Sonntag
'Ein film ohne schauspieler.' Hoewel de filmgeschiedenis met de real deal begint (daar is de trein!), voelt Menschen am Sonntag als cinema verité avant la lettre. In die tijd noemde men het koppen kijken nNew Objectivity. Een team van stars to be trok door Berlijn om de Gewone Mens te filmen. Siodmak regisseerde – samen met Edward G. Ulmer – en Billy Wilder schreef het scenario, dus heel real was het allemaal niet. De film draagt echter vooral het stempel van cinematograaf Eugen Schüfftan. Het is zijn spel met licht dat schittert, op straat en strand. We volgen een groepje jongelui, waaronder mijn favoriet, een medewerkster van de platenzaak Electrola. Uiteraard tooit men zich met gleufhoeden en Gatsby-mutsjes, het Berlijn van 1929 lijkt bepaald zorgeloos. Wel ligt er veel troep op straat, en zie je opvallend weinig honden. Aan de opkomst van de nazi's lijkt nog niemand te denken. Ook de prille cinema verite toont nu eenmaal liever plezier, terwijl je tegenwoordig mensen slechts met verifieerbare ellende kunt vermaken.) De vibes zijn hier nog die van Coney Island. In de sardonische relatiehumor meende ik Wilder al te herkennen. Een beetje oeh la la is het altijd bij hem. Pick-up moves en een opwindbare pick-up aan Berlin Beach en dan... Zachte dwang. Nog net geen Le Dejeuner sur l'Herbe. Kinder, wer pumpt mir mal ein Mark?'

Clash
'Ik wil niet gered worden door de Amerikanen.' Twee kwaden strijden tijdens een zogenaamde lente. WF Hermans en andere Freudiaanse denkers noemden 'schizofrenie' ooit de ziekte van onze tijd; en voor Egypte geldt dat zeker. De Moslimbroeders en het leger clashen, iets dat neerkomt op de keuze tussen shariastaat en politiestaat. Ik denk dat ik voor optie twee zou gaan, maar voor de lange termijn kan ik de winnaar wel voorspellen. Naties vergaan, maar geloven, die blijven bestaan. Clash toont het geheel via een deel. Een groot volk wordt begraven in de zwarte tombe van een M.E.-bus. Qua claustrofobische intensiteit doet dat vaak denken aan die Israëlische tankfilm. Clash is echter veel meeslepender en waanzinniger. Revolutie voer je met een vergiet op de kop. De dialogen zijn helaas wel wat toneelstukkerig, en soms al te symbolisch in de kleine ruimte. Tegelijkertijd heeft die simpliciteit iets verleidelijks. Een Amerikaanse remake lijkt heel goed mogelijk, de setup is zo 'galant' dat een andere aanleiding makkelijk te verzinnen moet zijn. Clash piekt tijdens een bijzonder indrukwekkende scene. Een delirische woede maakt zich van de demonstranten meester, en een oudtestamentische stenenregen daalt op de arme buspassagiers neder. Een verscheurd land gevangen in tien minuten lawaai. We don't believe in odds, we believe in God.'

ah een favoriet van mijn zusje, althans de serie, zal 'r de film eens tippen. Zij is ook die echte manga-lezer nog.

Cool. Er is ook nog een vervolgfilm. :) Die andere vermakelijk eetserie op Netflix, Samurai Gourmet, is ook gebaseeerd op een manga (geen film, nog ;)

Il Sorpasso
'Je gebruikt de minutenhand nooit.' Blaas een partijtje feestjesjazz mee, lekker met losse handen. Il Sorpasso begint als Antonioni in een vrolijke bui. De apocalyptisch uitgestorven straten van Rome worden opgeschrikt door scheurende banden. De grootste roeptoeter blijkt de held van deze film. Hij palmt met veel panache een verlegen studentje in. Henry Fool en zijn bleke kompaan vertrekken voor een wanderfilm by car. Mijn favoriete genre. 'Senza programa'. Op de Ferrragosto feestdag blijkt het vinden van sigaretten geen sinecure. Honderden kilometers lang spatten de kleuren er daarom vanaf (en dat in zwart-wit.) Een auto-lp-speler begeleidt de queeste van het tweetal. Af en toe last de brave Trintignant een rustpuntje op voice-over in. Een goed voorbeeld hoe zoiets wél kan werken, want hij praat werkelijk tegen zichzelf, en niet tegen ons. De tijd verglijdt intussen met typische vakantieproblemen. Vastlopen in toiletten, discussies over Ruimterecht. (Voor mij de ware titel van de film.). Bijna onvermijdelijk loopt het scenario – net als de arme student – vast in herkenbare besluiteloosheid. Maar ach. Een Italiaans pareltje heeft die vaste elementen nodig. Het grote landhuis, in verval. Een strand met een bijna treurigstemmende hoeveelheid mooie meisjes, en het einde als Einde. (Do the Twist, in katholieke style.) 'Ik stonk 3 dagen naar mottenballen.'

Bokeh
'If it were aliens, where are the ships?' Anderhalf uur durend reclamespotje voor IJsland. (En voor Suzuki, de enige auto die mensen tijdens L'Eclis blijkbaar stationair draaiend houden.) Een stel vindt zich níet metaforisch helemaal alleen terug, aan het eind van de wereld. ('Hoe komen we van dit eiland af?') Van de niet al te beste acteurs wordt niet veel verlangd; behalve vroeg opstaan dan, gok ik, hoe krijg je Reykjavik anders helemaal leeg? Knisperende Bjork-harpjes en Bonobo-steeldrums begeleiden hun verwarring. 'Try your mother again.' Het Arische hipster-koppel leeft zich een tijdje uit met de bekende consumentenfantasietjes. Helemaal los in de supermarkt – night of the living nothing – maar zelfs dat gaat mis. Geen wonder dat het chagrijn toeslaat. Ware ik de filmmakers geweest, dan had ik op zijn avantgardistisch atonaal twéé voice-overs ingelast. Die van de jongen, en die van het meisje, en dat ze elkaar dan continu in gedachten tegenspraken. Nu blijft het lang wachten op de wending. Het laatste restje leven, buiten henzelf. Een inte-eruptie van de implosie. Meteen wordt het, voor even, spannend en filosofisch. Daarna verzandt de film toch weer in fotografische wazigheid. Bokeh factor 10. Minstens drie eindes worden voorbij gescheurd. Ik plukte aan de baard, en at nog maar een bokehpootje. 'I sat in my own home and was alone.'

Honderden kilometers lang spatten de kleuren er daarom vanaf (en dat in zwart-wit.)

Instant klassieker deze opmerking. :) Maar inderdaad een pareltje.

:-)

een van de leukste films van 'dit jaar' tot nu toe voor mij.

die kerel toetert dus de hele tijd met een Tour de France-toeter (althans dat is mijn associatie)

en dan later komen ze - o zaligheid - ook nog een wielrenner tegen.

'niks voor mij, wielrennen' zegt de macho. Die dikke dijen, dat fuckt met mijn estheticiteitsgevoel. Doe mij maar biljart.'

haha, oh ja, die ging hij nog even sarren toch? (nou ja, dat deed hij bij iedereen eigenlijk)

precies. overigens geen dijen maar kuiten! (past ook beter, bij het Italiaantje dat parmantig op zijn pootjes wil staan)

迷宮物語
Een verzameling van drie korte animé uit 1987. Door de beperkte tijdsduur van de verhalen dachten de makers duidelijk "fuck verhaal, we gaan voor intensiteit!" Het resultaat is animatie-technisch briljant, het beste-van-het-beste en vrijwel niet gedateerd. Het mooiste werd voor het laatst bewaard wanneer Katsuhiro Ôtomo (Akira) een zeer hedendaagse thema aansnijdt van doorgeslagen robotisering in een heerlijke Apocalypse Now hommage. Vreemd genoeg komt Neo Tokyo helemaal niet terug in de verhalen (misschien heel indirect in het tweede over een doorgedraaide racer.)

A Quiet Passion
'You have a life, I have a routine.' Emily Dickinson seinde ons morse codes vanuit haar ziel. Gedachten en gedachtestreepjes zo fragiel, dat je ze het best kunt horen met de stem van je innerlijk. Ze valt tussen twee tijden. Enerzijds personifieert ze nog de oude vorm van vrouwelijke Kunstbeleving, het kluizenaarschap voor God. Nonnelijke en maagdelijke dames los van de wereld. Emily daarentegen, nochtans even opgesloten in haar eigen cocon, hunkert juist naar aards succes. Regisseur Terence Davies heeft dus lijdend goud in handen. Hij doet hier echter helemaal niets mee. A Quiet Passion begint al als moeizame period piece, wordt snel vervelender, om bloedirritant te eindigen. Slechts op de muzikale momenten wanneer Emily en familie in de werkelijke wereld naar het theater gaan, vindt Davies iets van zijn oude klasse terug. Een groot deel van de film wordt opmerkelijk genoeg gevuld met Whit Stillman-achtige 'banter' ('we were just trying to be ironic'). Emily Dickinson als stille sidekick in haar eigen film... Later gaan de personages bestudeerd in versregels praten. Ik moest heel hard door-denken voordat ik de film zag, die ik wenste te zien. Iets met een huismeisje dat uit wereldvreemde verlegenheid voor een familie werkt. Haar eigen. Had Jane Campion maar geregisseerd! 'You are alone in your rebellion, miss Dickinson.'

The Ascent
'Je zult je geweten moeten verontrusten.' Susan Sontag had overal verstand van. Ook van cinema uiteraard. Ze noemde The Ascent een van haar favoriete oorlogsfilms, al zal ze het jolige woord 'favoriet' vast niet gebruikt hebben voor deze bak ellende. De partizanen banjeren door eindeloze sneeuwvlaktes, terwijl Schnittke's orkestrale overtonen begeleiding bieden Dit alles wordt strak gekaderd in raak zwart-wit, met een hallucinante hoeveelheid bomen. Het gevoel voor minimalistische Sovjet-esthetica zit ook bij Larisa Shepitko ingebakken. Het zijn echter niet eens de fraaie beelden, maar de kleine Idi i Smotri-details die de film maken. De soldaten zijn door hun voedselvoorraad heen, dus vermalen ze ieder één lepeltje granen. Oorlogsellende met elke moeizame slikbeweging. (Geen wonder dat een van de hoofdpersonages last krijgt van een 'kriebelhoestje'). Hij en een kompaan worden erop uit gestuurd, om in de vallei een stukje vlees te vinden. Volgend detail van een goede oorlogsfilm: ze babbelen onderweg Fulleriaans over meisjes. Iedere droom zal in het dorp echter snel vergaan. Even zingt de soundtrack een 'het leven gaat door'-rustpuntje, en dan begint het sadistische Duitsers-feestje. Dat is ietsje gewoner, minder eenzaam, meer Christus. De overwonnen kruisweg van de Partizaan. 'Moet dit dan het einde zijn?'

Annihilation
De vorige van Alex Garland, ex_machina, was samen met Her verreweg het beste wat sciencefiction tot nu toe deze eeuw heeft geboden. Dus toch wel hoge verwachtingen voor zijn tweede. Toen ik een jaar geleden iets hoorde over het verhaal had ik lichte twijfels en, nou, nou, nadat de film in Europa direct op Netflix is gedumpt, is dat ongeveer het gevoel wat uiteindelijk bij mij overheerst. En dat terwijl er veel moois is. Het beste, zonder twijfel: de soundtrack. Mooi Crosby Stills and Nash als themaatje en dan nemen Geoff Barrow en Ben Salisbury het heft goed in handen voor een echt futuristische soundtrack. Eigenlijk veel vervreemdender dan de special effects. Oh ja, daar over gesproken, de digitale variant soms toch wel mwoah (beetje chillout-video's circa 1993), de ekte-ekte sculpturen vaak mooi. Wel leuk dat het een women-on-a-mission-film is al had de onderlinge dynamiek ondanks een speelduur van 2 uur toch wat dieper gemogen (dump dat militair-industrieel shitplex nog gewoon eens!) Garland lijkt lange tijd in de voetsporen van Ballard en Tarkovsky te gaan treden, maar die generatie was gewoon veel dieper, niks aan te doen. Er worden teveel genrekruiden in de soep gegooid waardoor er een vreemde instabiliteit ontstaat en alles uiteindelijk wat lichtjes aanvoelt. Prima escapisme dat weer niet ontsnapt aan enkele genreconventies (wetenschappers als hoofdpersonen: hier komt een uitleg, maar wacht ik heb ook een hypothese hoor) zonder nieuwe paden te verkennen (dat wat je toch wilt dat SF doet.)

Garland moet maar weer eens wat screenplays voor anderen schrijven.

La Deuxieme Souffle
'Niemand is onvervangbaar.' Ha, een heuse moralistische intiteling. Zo ken ik de Fransen niet. Door wie zou Melville hiertoe gedwongen zijn? Toch niet door de uitgever Galimard (fout in de oorlog, in tegenstelling tot de verzetsheld achter de camera...) JP begint zijn degelijke noir met een gevangenis-ontsnapping, zo grijs en stil dat het wel abstracte kunst lijkt. Buiten de gevangenis wordt de film al snel 'correcter'. Amerikaanse gleufhoeden en cynische cops. Le plus grand hommage. De kunst is dan je kop erbij houden, of in elk geval boven les épaules. Er zijn zoveel personages dat de intiteling beter een personage-bijsluiter had gegeven. Mijn favoriet onder de wrede mannen wordt gespeeld door Michel Constantin. De wandelende kapstok runt een café. Grote naam Lino Ventura leidt de dans. Hij wil nog één keer scoren, voor ie 'met pensioen gaat'. Continu dreigt het gevaar van The Wire-achtige rip deals. (Het criminele motto is dat van de wielrenner: eerst het bordje van de ander leeg eten). Typisch Melville zijn de huiselijke scenes, ook een gangster in hiding verdient zijn wijntje, en een tandenborstel. 'Pas mal'. Het hoogtepunt vindt toch buiten plaats. Vanaf een berg plegen de 'men in black' hun heist. Bijna melancholisch staren ze later de opgeofferde auto na. Een signaal voor wat komen gaat. Les mains vides. 'Gu doit mourir.'

Polytechnique
'Ik heb besloten de feministen, die mijn leven tot een hel maakten, naar de hemel te sturen.' Voor de studie buig ik me over Christopher Lasch, een wat vergeten Freudiaan die met 'de Cultuur van het Narcisme' de bestseller-lijsten haalde, mopperend op het individualisme, de implosie van Gezin en Huwelijk, ondertussen feministen sarrend. (Want ja, in Freudiaanse theorie dreigt de 'castrerende' moeder altijd de schuld te krijgen.) Geen idee of Lasch zich ooit in de Canadese discussies heeft gemengd, maar hun eerste school shooting had 'm geïnteresseerd. Jaar: 1989, locatie: Quebec, dader: een zoon van een vrouwenhatende vader en een single mother (die 'de vaderrol' dus moest overnemen). Polytechnique is een van Villeneuve's vroege zwart-wit werken. Inktzwart bloed blijft enger dan de dood zelve! Na een stevige binnenkomer zet Villeneuve het Van Santiaans op een dwalen door het pand. In de marge zien we de problemen van de vrouw in een mannenwereld. (Mooi moeten zijn voor je sollicitatie en dan nog op je vrouw-zijn worden aangevallen...) Lang blijft de film zenuwachtig goed, dankzij vele, door de geluidsbarrière knallende schoten, en akelige stiltes. Richting einde, mist de film een fraaie, melancholische afslag. Fuck de school shooting, terug naar de family connection. Het zou zo laschiaans zijn geweest. 'Je suis fatiguee d'avoir peur.'

Garland moet maar weer eens wat screenplays voor anderen schrijven.

Dat vraag ik me af. Ik heb het idee dat hij als filmer uiteindelijk meer brengt dan als schrijver (de geslaagde filmende schrijver). Maar ik zat ook net te denken dat de SF-liefhebber misschien wel een soort junkie is die steeds hogere doses nodig heeft om het juiste effect te veroorzaken. Kan me voorstellen dat bijvoorbeeld mijn dochters redelijk onder indruk zouden kunnen zijn van Annihilation.

Lasch, dat boek van hem wilde ik jarenlang lezen, nooit van gekomen.

Maar ik zat ook net te denken dat de SF-liefhebber misschien wel een soort junkie is die steeds hogere doses nodig heeft om het juiste effect te veroorzaken.

mooi omschreven.

wat betreft Garland, wie weet, mijn opmerking kwam vooral voort uit verbazing nu ik - nu pas - ontdekte dat ie The Beach heeft geschreven. Als boek.

Lasch, ja ach, er is wel een leuke paper uit te peuren (en dat gaat ook gebeuren). Maar ik denk dat Sennett en Bauman zinnigere dingen hebben weten te melden over consumptiemaatschappij etc. Bij Lasch heb je vaag het gevoel dat áls Baudet zijn eigen narcisme zou onderkennen, hij zomaar met Lasch weg kon lopen. (En Lasch krijgt dan ook een hoofdstuk toebedeeld, in Baudets bundel 'Conservatieve vooruitgang'.)

Niet eens meer in nieuwdruk leverbaar dat Cultuur van het Narcisme, dat zegt ook wat, en het past bij een bestseller. Plotselinge, onverwachte giga-sales in eigen tijd, en dan rap weer vergeten.

Verónica
Spaanse horror die in het begin lijkt voort te borduren op de Italiaanse klassiekers maar de sadistische moordenaars links laat liggen om een treurig portret te schilderen van het eenzame leven en harde werk van een tiener in een Madrileense volksbuurt. Het geesten oproepen deel is niet zo origineel maar de uitvoering is vrij geslaagd: sinistere beelden ipv schrikeffecten, goed acteerwerk van de kids, een paar fijne camerafoefjes en Héroes del Silencio voor de juiste retro-touch.

Zardoz
'The gun is good.' 'The penis is evil.' Een Amerikaanse Republikein zou nog een hele tijd mee kunnen, down the road van deze droogkloterige utopie. Nou ja, tot de erectie-lessen dan. Respect voor Connery en Rampling, die hun gezichten uitgestreken houden. Connery rockt een paardenvlecht, beest-achtige bakkebaarden, en een rode slip. Hij speelt dan ook een echte Vent. De enige man die nog hard kan worden! Niet geheel per ongeluk belandt hij in een softpornografisch hippieparadijs waar mannen en vrouwen in naveltruitjes lopen. Ont-mand en ont-vrouwd. Plastic kweekmensen. Zonder geslachtsdelen dus, met slechts fallische stokbroden ter compensatie. De eindeloze democratische procedures vervelen het rijkeluisvolk. ('We said no to May!'). Het 'Monster' schudt de boel daardoor aardig op. Zardoz vliegt ook als film metaforisch alle kanten op. Zo toont het scenario de beperkingen van onsterfelijkheid. Sommige Zomergasten moeten de film maar eens kijken, om bijgesteld te worden in die ijdelste der ijdele dromen. Ook het gezicht van de stenen nep-God Zardoz is vermakelijk, ergens tussen Marx en de ING leeuw. Het laatste deel wordt wel wat te uitleggerig. Boorman moest toch even tonen alle cultuurcritici gelezen te hebben. En de Republikein... Die zou weer inhaken. Want een beetje christenheid, dat hoort erbij. 'You are alone.'

Tokyo Godfathers
'Should a burden on society like you be talking?'Een manga-kerstfilm, dat betekent flikkerende lichtjes en lichtvoetige flikkers. Disney-trucs verhullen hier vergeefs volwassen woorden en daden ('He's just a homeless homo'). Het grinnik-plotje heeft men uit de Droomfabriek geleend. Drie bums and a baby. Een alcoholist, een weglooptiener, en een travo. Vooral laatstgenoemde gaat helemaal los. Hij/zij heft net geen opera aan, maar The Sound of Music telt ook. De anderen: 'Nooit van gehoord.' De helden vinden na een kerstuitvoering een baby in de trash. Drie gegroefde Dragon Ball Z-koppen trekken drie verschillende standjes. Aan de sjouw met het krijsende kerstkado verdwijnt hun restje geld als sneeuw voor de zon. En sneeuwen doet het uiteraard, totdat ze verkleumd op de begraafplaats naar 'offerings' moeten speuren. Dat hoef je in Nederland niet te proberen. In het begin moest ik intunen op de gekende manga-stijl. Alles maximaal. (En Harry Merry-gepingel op de soundrack). Soms wordt dat vermoeiend, maar een keirin-referentie helpt, en gelukkig verschijnen er yakuza. Dat had de film net even nodig. Daarna volgt de glijbaan naar beneden, richting maximale emotie. Het rollende traan-moment stelt niet teleur, in fact, er zijn er meer. Hoeveel clichés de film ook bevat, in brul-sentiment excelleert ie. 'We even checked unidentified corpses.'

The Manchurian Candidate
'These are only theoretical.' Remakes, ik snap de verleiding goed. Als alle verhalen toch hetzelfde zijn, waarom dan niet gewoon herhalen. In dit geval werd ik over de streep getrokken door Jonathan Demme én een herinnering. Demme zou vast de joie de vivre in de malle thriller kunnen (her)vinden. Bovendien stond me van het origineel een scene bij, met een vrouw verkleed als speelkaart. (Two of my favorite things!) Niks van dat, uiteraard. Niks van beiden zelfs. Demme heeft de boel serieus naar de moderne tijd gebracht: Koeweit, PTTS, NSA. Een heel stel zwarte acteurs (onder wie hoofdrolspeler Denzel Washington) maakt hun entree. Zo loopt de remake stoer op het nieuwe Hollywood vooruit. Qua plot is de film juist ouderwets. Vol staaltjes Freudiaanse psychedelica en een Clintoneske Meryl Streep als castrerende moeder. Streep speelt zo'n koude bitch dat ze zelfs een ijsklontje vermaalt. Maar ze moet wel: 'Where are all the men anymore?' Als vampier-narcist houdt ze alleen van haar eigen 'kloon', haar zoon. Op de beste momenten voelt het scenario daardoor als een DePalma film, of een mindere Get Out. Had Demme het komische gehalte nog maar wat meer opgekrikt. Uiteindelijk gaat het toch van rambam in de paranoiastaat. Snel naar de bieb! 'You are to resume your medication. Right now.'

The Naked Emperor's Army Marches On
'Nation is a wall between men.' Van titel tot slotmededeling fascineert deze Japanse docu grenzeloos. De cameracrew volgt de totale ontsporing van een anarchistisch kruideniertje met een anti-hirohitaanse roeping, iets dat op zichzelf al vloeken in de Japanse kerk is. De man gaat over lijken. Bloedirritant en bezwerend rijdt hij met zijn beschilderde dorpsgek-kar door het land. Een minuut of vijf lijkt dat nog ongevaarlijk, een nar die sart; maar dan begint hij zijn medeveteranen op te zoeken, die samen met hem voor de Goddelijke Keizer in Indonesië stierven, ergens aan het eind van de Tweede Wereldoorlog. Kenzo Okuzako zoekt naar de waarheid. Wie executeerde een stel kompanen, en waarom? De sfeer verkilt. Dit is een voorloper van The Act of Killing, en wat voor een! De grijstinten zijn nog grauwer. Bleek weggetrokken mannetjes onder dekens, stamelen 'dat hij de zielen met rust moet laten.' Ware mister K.O. een Ophuls, dan had hij rustig nog een sigaret opgestoken. Maar deze kerel staat erop, en slaat erop. Hij doet dingen die Frequin niet zou durven. 'There's more proper ways to introduce yourself' De 'directe actie' resulteert in een geweldig Aziatische verwerkfilm. Met elke buiging worden de verhalen gruwelijker, en de maatregelen van de narcistische martelaar harder. Staalhard. 'That's a matter of opinion.'

Grace Jones: Bloodlight & Bami
Die Grace is me er eentje. Livebeelden en de studio-opnames voor het album Hurricane wisselen af met bijna random filmpjes van Jones in o.a. Parijs en Jamaica. Enig spektakel komt fly on the wall-observaties van haar dealings met bijv. Sly & vooral Robbie. Ook de rauwe Grace zonder make up en couture is wel heel eerlijk. Het voorkomt niet dat de film af een toe een beetje aansukkelt, wat misschien een leuk contrast is met haar glamorous imago, maar per saldo toch wel een beetje saai uitpakt.

Tomb Raider
Ik was met een stel gamers en 3d-modelers en die hadden een hoop te klagen over de rendering enzo, dat stoorde me niet zo. Wel een flinterdun verhaaltje met dingen als "hier zijn ge papieren van mijn zoektocht, verbrand deze als ik dood ben plz". Zou Lara die order opvolgen denk je? Of vraag even met je rugzak losjes om je schouder even de weg aan drie opgeschoten Hongkongse puberjongens … En meer van dit soort dingen die niet eens een knipoog behoeven. De muziek, mijn specialisme zeg maar, van Holkenborg is ook weer de pompeuze bagger die we van ’m gewend zijn.. Maar die Lara is op zich wel leuk om te zien.

Liza, a rókatündér
Als je synopsis onder ogen krijgt weet je als cultliefhebber eigenlijk al snel genoeg: Hongaarse vrouw heeft een denkbeeldige dode Japanse popster als vriend (het eerste liedje met dat dansje!!) Hij is jaloers en Liza denkt dat een vossenvloek uit de Japanse folkore over haar is uitgeroepen waardoor elke man die seksueel tot haar is aangetrokken sterft. Bingo! De film maakt het nog waar ook met een heerlijke Jeunet vs Buurman & Buurman esthetiek. Knettergoede vintage (maar toch niet, respect) Japanse popliedjes en de, natuurlijk, naïef grote ogen van Liza leiden alles, met een zacht melancholisch ondertoon, in goede banen. "Mekk. Mekk."

Roxanne, Roxanne
Beetje rommelige biopic over de eerste "femcee" die en passant Nas op de rails heeft gezet. De muziek is bijzaak, er is vooral veel persoonlijk drama. Getuige het stukje interview aan het eind kan je een spannender film maken door gewoon een interview met haar te doen (of oude te versnijden).

Proud Mary
De titelrol is hippe blaxploitation maar daarna is het een gewone hedendaagse actiefilm die niets gemeen heeft met Coffy, Cleopatra Jones of Foxy Brown. Middle of the road pief paf poef met een emo-randje in de vorm van het joch waar trotse Marie mee optrekt.

Billy
Dat grappen met baarden in een context wel leuk kunnen zijn bewijst Crediteuren Debiteuren maar die horkerige buikspreekpop lijkt misschien gewoon teveel op Arnold Karskens om grappig te kunnen zijn. Dan het wat sentimentele verhaal over iemand te nemen zoals ie is, daar verwacht je toch wel iets meer van Maassen. Misschien zit er nog een vaktechnische laag (Maassens vak, het theater, welteverstaan) in maar de film is gewoon te slecht om er nog moeite in steken dat erin te zien.

Over Karskens gesproken: op een moment dacht ik nog even dat het een onderbuikspreekpop zou worden, maar helaas …

haha, not bad, not bad :D

Midnight Express
'I have 53 days left!' Zowel de schrijver van de autobiografie, als de scenarist (ene Oliver Stone) boden later hun excuses aan het Turkse volk aan. Het melodramatische Turkijebeeld van deze daptatie is inderdaad niet om over naar huis te schrijven (al heeft het hoofdpersonage dáár tijd genoeg voor.) Grappig genoeg verscheen de film in hetzelfde jaar als Said's Orientalism... We zien hoe de Brad Pitt van de seventies (Brad Davis) in de Turkse hel-cel belandt, wanneer hij met een kilo's choco-hasj wordt gesnapt. Wroeging toont hij nergens, de man personifieert de arrogante Westerling. Met gemillimeterd haar lijkt hij ook wat op Lance Armstrong, een andere egotripper. Ondanks alle politieke bezwaren is de film best spannend. De bruine seventies-look past bij de drugs, de straten van Instanbul, en de troost-Kedi. In een genrefilm vol karakterkoppen (John Hurt!) en Moroder-pulses werken de clichés wel. De Turkse legislatuur schrijdt in vampiejassen rond. Hun personeel on the ground lijkt vooral van kont-spelletjes te houden. Het wordt nog bijna Peter Weir-achtig wanneer ook de 'held' zich aan der Homotanz waagt. Een scene met zijn vriendin achter glas is ook even prachtig als schrijnend. The Year of Living Solitary. White men learn the blues. Weten ze ook eens hoe dat voelt. 'Why don't you walk the wheel with us.'

Dust Devil
'You can smell a town waiting to die.' Plant een filmvlaggetje in Namibië, meteen wanneer het kan. Deze malle horrorfilm profiteert op tal van manieren van de bijzondere locatie. Op de achtergrond flitsen flarden politiek langs. We volgen de onafhankelijkheidsstrijd van het voormalige Suyd Wes Afrika, het arriveren van de UN-troepen die de transitie naar onafhankelijkheid in goede banen moeten leiden, en het vertrek van de polisie-bezettingsmacht. Dorpen lopen leeg, en worden opgeslokt door de woestijn. Van al het Namibische is de scenery – uiteraard – het meest indrukwekkend, en in een horrorwestern ook het meest functioneel. Bijna abstract expressionistisch hallucineren de landschappen aan de horizon. Om duizelig van te worden. Robert Burke trekt als seriemoordenaar door deze leegte, zijn horror vacui vullend met cirkels en andere repetitieve patronen. Hij wordt (of is!) het spook uit het verleden. De stofzuiger der zielen. Nou ja, zoiets. Het moge duidelijk zijn, Dust Devil bevredigt de trip-fans. Lynch in Afrikaanderland, inclusief soapy scenes, waarin de grens tussen parodie en serieus slecht, subiet vervaagt. Een zwarte politieman zoekt naar 'die antwoord', en schudt zijn wittemanshoofd leeg. Het supernatuurlijke wint altijd. De film sterft letterlijk. Abnormaal opgebrand door het stof. 'To know it, you have to believe it'

Stripes
'Anybody else want to be a comedian in here?' Een leger-film van het Ghostbusters-team, serieuzer of minder vluchtig wordt het daar niet van. Eerder flodderig (get it)! Schatjes verscheen in The US of A niet voor niets onder de titel Army Brats, dankzij de Navo-setting. Het is bijna jammer dat Rijk en Peter hier geen gastrolletje kregen. (Had de film maar een uitstapje naar Nederland gemaakt, in plaats van naar Italië) Harold Ramis en Bill Murray zijn vooral tijdens het urbane begin op dreef. De twee bums geven als slackers zo hun eigen invulling aan hun tot mislukken gedoemde baantjes. ('The doo rang rang, the doo rang rang'). Hun pinpong-dialogen schiet met scherp op alles dat beweegt, maar uiteraard vooral op de 'vrouwtjes'. Het cynisme van een Randy Newman-songtekst bevalt. Afgescheept richting militairenland, verwordt de film snel tot een vertrouwde genre-film parodie, inclusief drill instructor. (Dé rol die Rijk had moeten spelen.) Elmer Bernstein dirigeert er wat knipoogfanfare bij, voor het fake serieuze tintje. Buiten diensttijd bezoeken de boys hét selling point van iedere Fort. De strip met stripclubs. Tienerspelletjes voor een jongensballet. Zo raunchy maken ze ze tegenwoordig niet meer. Zie ik daar Tatjana? Het politieduo Hansen en Cooper voldoet óók. Uncle Sam is Boos. 'A face bump, a double face bump!'

Pale Flower
'How about a little game with me?' Antoniokyo. Tegenwoordig profiteren ze in Westerse arthouse van de Aziatische sereniteit, tijdens de swinging sixties schitterde Europa overal. Dus plienk ploinkt de soundtrack ook in Tokyo, afgewisseld met een mopje jazz. In deze neonoir vol rituelen leggen de yakuza hun kaarten op tafel. Ze spelen een Punto Banco-variant. Toevallig bezocht ik laatst voor het eerst het casino. Behalve de mechanische paardenraces vond ik het allemaal wat basisschoolplein-achtig. Voor yakuza is paardenrennen juist een 'old man's pleasure'. De kleine luyden zoeken hun kicks elders. Dostojevskiaans dichter bij de dood desnoods. Vanaf de strakke intiteling oogt Pale Flower vooral stilistisch sterk. Een killer keert keert na een gevangenisstraf, terug naar Tokyo. Verandering bespeurt hij niet. Zijn vriendin smacht nog steeds naar hem, in haar winkel vol klokken. Een heerlijk eenvoudige metafoor. Hun tijd loopt ten einde, en de zijne ook. De tijd wordt gedood met spelletjes en onverwachte humor. Zelfs op de bowlingbaan loopt de Gedoemde Man nog gevaar. Het verhaal blijft wat bleek en al te losjes, maar het heeft toch wel wat, om Europese cinema door de Japanse lens te bekijken. Consequent volgehouden, dus besloten met de nouvelle vague. Een man op een trap op weg naar de galg (als galg). 'You gave in so easily.'

花よりもなほ
Interessante film, een subtiele deconstructie van de bushido-code/mythe. Jonge samoerai van gegoede komaf moet zijn vader wreken maar blijft hangen in een achterbuurt waar hij de tijd doorbrengt met schrijflessen voor kinderen, go spelen en andersoortige klusjes. Al snel komt men er dan ook achter dat vechten niet zijn ding is, bovendien de moordenaar van zijn vader is een schuchtere huisvader (Tadanobu Asano!). Hoe moet hij zich daar uit redden? Er worden een paar mooie personages geintroduceerd en op een gegeven moment gaat Hirokazu Koreeda welhaast op de Altman-toer waardoor de samoerai uit het zicht lijkt te raken totdat nog een paar wijze lessen over wraak worden gegeven. Schrijven, theater, go, wolken, bloesems, regen worden afgewisseld met een paar goed getimede poepgrappen waardoor Hana een heel eigen karakter krijgt.

Noces
"Wereldcinema" volgens het boekje jonge "verwesterde" meid versus haar gemeenschap. Zonder de reële problematiek van mensen in die catch 22 te bagatelliseren zit er aan dit soort films altijd een beetje een smaakje, alle pogingen tot nuance wat betreft de positie van de traditionele familiestructuren ten spijt. De film is ook gewoon formulaïsch, ik heb volgens mij al een betere Ken Loachfilm gezien over dit onderwerp gezien (ff googlend Ae Fond Kiss… denk ik).

is 't al jaren kwijt die Loach volgens mij.

Kore-eda doet wel iets totaal anders daar gebruikelijk dan. benieuwd.

Ja? Ik vond I, David Blak wel erg goed.