Filmforum

ahh ja bedwelmend als een (nare) droom :-)

Rewatches van The Love Witch (grappiger in de tweede ronde maar nog steeds betoverend) en Never Here (nog steeds een beetje in the dark over wat er allemaal gebeurt maar op een goeie lynchian manier). Verder meer Jean Rollin, moet wat ratings aan gaan passen geloof ik.

Sátántangó
Mooi project om het jaar mee te beginnen. In een ruk geprobeerd, met een pauze om te koken, maar ik moet toegeven dat ik hier en daar wel even weggedoezeld ben in die bijna 8 uur. Tarrfilms zijn niet bepaald action packed, zeg maar. Ik ga ’m binnenkort nog eens in etappes doen.

Clean
Niet onaardig drama over afkicken en keuzes maken met een vleugje „rock ’n’ roll”, onder andere een cameo van Tricky. Maar niet de magie die ik inmiddels van Assayas verwacht.

Happy Death Day
Horrorversie van Ground Hog’s Day. Iemand op Letterboxd vond het voorspelbaar en ik zie wat ie bedoelt, maar misschien hou ik niet genoeg van cupcakes. Ik vond de laatste twist een beetje jammer.

Lucky
Oude man in woestijnstadje, gedragen door Harry Dean Stantons prima vertolking van een grumpy droogkloot.

Masculin Féminin
Dat een vrouw iets ziet in zo’n kwakbol als Paul snap ik niet, maar wel een leuk/interessant beeld van de jaren zestig.

Alléluia
Een moordenaar krijgt een partner en samen vormen ze een tamelijk dysfunctioneel team. Gewelddadig maar stilistisch sterk en hoewel gebaseerd op een waargebeurd verhaal bijna surrealistisch, zeker als iemand ineens begint te zingen.

Stretch and Bobbito: Radio That Changed Lives
Lijkt een nogal lokale affaire, deze docu over een New Yorks radiostation, ware het niet dat zo’n beetje alle rappers van de golden age hier naar luisterden en hun eerste bars zetten, jaren voor hun eerste album. Jay-Z, Biggie, Nas, ODB, Big L, etc. Het vele archiefmateriaal maakt dit ook voor mensen buiten New York zeer de moeite waard.

Day Of The Dead: Bloodline
Losjes gebaseerd op Romero’s Day Of The Dead, dat spelt disaster maar valt mee als je de lat niet al te hoog legt. Net als Romero ook wat sociaal commentaar (#metoo, zeg maar) maar dat is wel een beetje (te) flimsy.

ahh The Love Witch staat hier (ook) klaar. :-)

met een beetje geluk werden er wel aardappels voor je geschild, in die Tarr film.

krijg nou wat, ik was donderdag vergeten mijn 2 film-recensies te posten. Hmmm...

bij deze ook die nog dan.

Ingrid Goes West
'I've been getting really into photography lately.' Iedereen zal het wel kennen. Het manische klikgedrag van de smartphone-verslaafde. Zo zag ik eens iemand in de concertzaal door Instagram scrollen. Iedere foto kreeg een hartje, en werd precies 0.1 seconde bekeken! Zulk soort neuroses leveren vroeg of laat een nieuw soort stalker op, de moderne Chapman. En laten we wel wezen, Instagram-celebs daar gewoon om. De grens tussen privé en werk (en echt en nep) is verdwenen. 'I am into photography' heeft niks met kunst te maken, maar met het 'in de markt' zetten van aangeleverde producten. Op je Instagram-account, zodat ze 0.01 seconde bekeken kunnen worden (en vervolgens met één muisklik gekocht.) Ingrid is in deze geinige satire zowel dader als slachtoffer. Hunkerend naar vrienden, volgt ze haar Insta-voorbeeldmodellen. En ze zoekt ze op. Ik gokte dat Ingrid vanzelf zélf celebrity zou worden, en op de valreep had ik gelijk. De film is dus wel wat voorspelbaar, maar zit vol slim spiegelgedrag, vileine disses en gênante 'I'm not here, this isn't happening'-momenten. Een songtekst die een celeb best zou kunnen citeren. Zónder ooit het liedje gehoord te hebben. 'This is Rothko, the dog'. Solondz is nooit ver weg. 'Nose beer for the lady?' Natuurlijk ontspoort Misery 2.0 later wat flauw op de bekende manier. Het natuurlijk geweld van de Amerikaanse satire. 'You have a hashtag.'

In the Crosswind
'Is death really easier than what awaits us?' In juni 1941 begon Stalin vele duizenden Balten naar Siberië te deporteren. Het westen van het Sovjet-rijk moest 'gerussificeerd' worden. Deze Estse film herinnert zich de episode op bijna Proustiaans subtiele wijze. Er wordt nauwelijks bewogen, niet 'on screen' gesproken, enkel muziek en beeld roepen de 'delicate geur van de bloesems op', terug thuis. Een minimalistische piano tinkelt. Zou het Arvo Pärt zijn? Neen, Pärt Uusberg, close enough! Dé invloed op de beelden heet Terrence Malick, al is hij plots wel van zijn ADD genezen! We kijken veelal naar een soort maquettes, museumopstellingen met levende standbeelden, waar de camera in slow motion langs dwaalt. Deze abstrahering blijft fascineren, alsof we het ruwe materiaal van een romanschrijver zien, nog voor ie met de poppetjes gaat schuiven. Ik kon me ook prima voorstellen hoe de film in tien stukjes gehad als onderdeel van een museumexpositie dient. Zo arty is het dus. De brieven van de gedeporteerde geven ook helder aan, door wat voor gevoelens de gedeporteerde wordt bevangen. Eerst is er de overlevingsdrang, de angst, de heimwee, maar gaandeweg wordt zelfs het barre oord een soort thuis. Gaandeweg zwelt de muziek aan, in bijna-aangename ebb en flow van emoties. Er zit beweging in stilstand. Verbannen en frozen in time, vindt de schrijver houvast in hoop. Jammer genoeg maakt de film in de aftiteling één bijzonder onsubtiel foutje, door plots van de Soviet Holocaust te spreken. Een nogal kriebelige toe-eigening, terwijl er al een goed woord is. The June Deportation. 'We're in their bad books now.'

iBoy
'In the shadows of millionaires.' Eerst een bekentenis, ik zit de Duitse Netflix-productie Dark te kijken. Nog even, en ik heb godbetert een abonnement! Gelukkig is daar iBoy om me ervan af te houden. Een Net-flick van speelfilmlengte, maar bovenal een teken dat die lui nog heel wat te leren hebben. Zoals altijd zit het met de stijl wel snor, geld zat ten slotte. De FX zijn cool, en zelfs functioneel. Een standaard rattige Engelsman ontdekt na een akkefietje zijn superpowers. Hij heeft wi-fi in zijn hoofd! De jongen heet Tom, en daardoor zat ik toch een tijdje op een update van de musical te hopen. (Maar dan met dubstep.) Dat valt tegen. Enkel de eerste tien minuten heeft het verhaaltje de schwung van, zeg, Submarine. Daar valt ook de leukste grap te noteren. Tom's grootmoeder schrijft namelijk 'romance novels'. ('He unbuckles his belt and releases his engorged...'). Brainiac gaat er snel vandoor. Hij durft niet eens aan de 'diamond' van zijn vriendinnetje Lucy te dénken. Na de plotwending, krijgt hij desondanks last van Mr. Robot-achtige grootheidswaan. Tommy wordt iBoy, de Batman van de buurt. Wat rest is een basiscursus scenarioschrijven. Voorspelbaar van de tiende tot de laatste minuut. Een mindfuck zonder enige psychologie, je moet het kunnen. Iets voor een serie. 'Never been a victim, doesnt feel right.'

One-Eyed Jacks
'A man can't stay angry for five years, can he?' Begin jaren zestig was Marlon Brando een superster. Hoog tijd om die man 'ns uit de lucht te schieten. One-Eyed Jacks werd door pers en publiek genegeerd, terwijl Brando in zijn krachtige hoofdrol alles geeft, voor het debuut van een heel bijzondere regisseur: Marlon Brando. Wie met die info op Dennis Hopper-achtige waanzin hoopt, komt bedrogen uit. One Eyed Jacks is eigenlijk een vrij klassieke John Ford-western. Destijds hadden de critici allicht genoeg van zulke weidse woestijn-tales gezien. Dat verklaart het zand in hun ogen. Het overdaad aan stijl spat er hier vanaf, een beetje zoals Couperus dat kan. Altijd flirtend met dat randje. Brando paradeert gemanierd door deze film. Als een gebronsde Elvis personifieert hij te midden van apocalyptische zandstormen het defaitisme. Wankelend door zijn zelfgecreëerde Pieta lijdt de schurk voor onze zonden. Of voor die van Amerika? Men delft hier ook een verraderlijke parabel over de hypocrisie van het frontier-land, waar alleen de schurken kunnen regeren. 'Clean enough to be elected sheriff.' (Een boodschap die nooit zal sterven.) Extra leuk dus, dat het epos niet in pittoresk Mexico blijft, maar de grens oversteekt. Naar de bank in Monterey. Dat verklaart de helikopter in een long shot. Of was het de FBI? 'Mister you really killed him.'

krijg nou wat, ik was donderdag vergeten mijn 2 film-recensies te posten.

Ja, ik maakte me meteen zorgen. :) Het zou toch niet dat de kijklijst leeg is?
Dark ben ik trouwens meteen bij afgehaakt, na the real thing is een Duitse Twin Peaks niet te doen. En Black Mirror mag ook stoppen. Misschien dat een van de laatste drie afleveringen nog redding brengt, maar het blijft allemaal een beetje hangen in hetzelfde idee.

Ja, ik maakte me meteen zorgen. :) Het zou toch niet dat de kijklijst leeg is?

godsomogelijk. :P volgens mij had ik de stukjes gewoon in mijn browser geplakt, maar vergeten op enter te klikken 8-)

na Dark (dat inderdaad matig begint, en hopelijk nog richting zesje 'opkrikt') ga ik maar eens aan het Baseball van Burns.

Oeh Baseball.

http://i66.tinypic.com/nl4ikn.jpg

… het blijft allemaal een beetje hangen in hetzelfde idee.

Trudat, aflevering 5 is wel heel anders maar niet ten goede.

Baseball van Burns lijkt me een hele fijne, die gaat ook op mijn lijstje.

The Love Witch
'My therapist told me, that I'm not unusual at all.' Male sexist Hitchcock was nooit voor de poes. In postmoderne tijden verandert de zaak. Anna Biller toont zich een ware auteur, met een dikke knipoog. Ze deed haast alles zelf. (Harpmuziek, schilderijen...) Met The Love Witch construeert ze een funky old school wereld, vol smokin' hot female fatality. Vandaag is rood de kleur van het leven. Rode auto's, pakjes, tampons. (Duh!) Hoofdschuddend grijnzend laat de mannelijke kijker zich meevoeren op deze prikkelende trip. Samantha Robinson vertolkt de hoofdrol met bakken ironie (en bakken plamuur op haar gezicht). Te midden van Freudiaanse hertjes en Joanna Newsom-meisjes ontdekt ze haar speciale superpower: S-E-X. 'Bright blessings!' De moderne heks in een retro-wereld – of is het omgekeerd? – toont ons iets wat altijd hetzelfde zal blijven. De bereidwilligheid van De Man om zich voor De Vrouw in elk mogelijk risico te storten. Zelfs als alle signalen op rood staan. Een goed stel tieten verstopt onder rete-lang Alanis Morrissette-haar blijkt weer genoeg. Twee lange uren leren we zo sardonisch-feministische lessen. Alle mannen in de film zijn dorks van het Married With Children-type. En het allerslimste is... De bewust belachelijke film blijft sexy. Dan voel je je als man dus echt een dork. Touché. Point made. 'Merry meet!'

On the Beach at Night Alone
'I make films but I'm not normal.' Elke keer concluderen dat Hong steeds dezelfde film maakt, dat heeft weinig zin. Laat ik dan benadrukken dat On The Beach volwassen aanvoelt. (Dus toch anders!) Die rijpheid heeft zo zijn voor- en nadelen. Een beetje nadenken kan nooit kwaad, maar er kruipt ook een vleugje normaliteit in het scenario, een soort standaard arthouse-drama. Gelukkig komt er al snel een lijp keyboardje tevoorschijn. Hong maakt van het Oude Europa een intieme plek. Hij documenteert het stadsleven van twee nuffige vriendinnen, ontsnapt uit het beknellende Korea. 'Men here are kind.' In een oogwenk en een camerawenk belandt de film echter tóch weer in de natuurlijke habitat. Heel vertrouwd is ook het meta-aspect. Eén van de twee vriendinnen heeft als actrice een buitenechtelijke relatie gehad met een regisseur, die nu door een crisis schijnt te gaan. De regisseur? Hong zelf natuurlijk. Van groot belang lijkt dat verder niet. Het gaat om de rake subtiliteiten. De actrice doet haar jas pas open als een vervelende man vertrekt. Een koukleum doet zijn jas juist meteen uit. De glazenwasser wordt genegeerd. Onhandige mensen, die op een lieve manier raar doen. Dat is dus eigenlijk héél normaal (maar vreemd om in een film te zien). De aarde rondt zijn omwentelingen, en Hong wentelt ons weer in aardse herhaalrondjes. 'I just... was there.'

Volgens mij zit er ook wel wat "zelfkritiek" in verwerkt (verwachtingen, zeg maar). Maar sws mad sexy. :) Ze postte laatst op haar Twitter een compilatie van reviews die het Russ Meyer-pastiche, noemen, of sexploitation, maar op de Bava-iaanse dreamy technicolor of Franco op z'n beste momenten na, en natuurijk de giallo-soundtracks van Morricone en Piccioni, zitten die er dan toch wel flink naast. Eigenlijk lijkt het alleen maar op giallo's en sexploitaton in de seances maar vooral waar die films de genres ontstijgen. En dan heb ik nog bar weinig van die echte sixties-invloeden van haar gezien.

heh, true true. Ik vergat de woehoeetjes van Morricone nog te noemen. Was dit haar debuut? ik geloof het wel. Gaan we nog lukken dingen van zien dan. :-)

De dialogen in het Victoriaanse restaurat lijken inderdaad aardig dialectisch.

Had wel een half uur korter gekund doch.. Maar ja, vrouwen hè ze babbelen zo graag. *DUCKS* ;-)

Er is nog een film met de naam Viva, volgens mij is dat haar debuut.

Ik last dat mensen (mannen) dat laatste middeleeuwse stuk overbodig vonden, dat vind ik raar. Ik vond het viuseel niet het interessantste deel van de film maar wel belangrijk voor het narratief. Het is tenslotte haar eigenlijke ideaal.

Ze is bezig met iets met Bluebeard.

Nou jullie weten die film wel te verkopen hoor. :)

Ja, kijk jij ’m ook ff, kunnen we straks lekker verder mansplainen. :)

http://i63.tinypic.com/14doq4n.jpg

hehe. 3 sterren van mij hoor, maar goed, dat is 90% van de films. En als ie een beetje blijft hangen doe ik er heel gul een halfje bij aan het eind van 2018.

Ik last dat mensen (mannen) dat laatste middeleeuwse stuk overbodig vonde

met die troupe? Vleugje Bergman, en tegelijk toch ook Alice in Wonderland de seventies porn versie. Nog net geen Queen of Harts en een erecte Humpty Dumpty. :P

The Love Witch
Mjaaaa, maar nee. Heel erg nu hoe mannen er to-the-point van langs krijgen (wat een stripfiguren zijn we toch, allemaal waar), maar uiteindelijk is het vrouwelijke alternatief nu ook niet echt supergaaf. Begint heerlijk en ik ging er goed voor zitten. Goeie set-up met dat Victoriaanse theehuis en verdomd authentieke 70s sfeertje...maar wat een soufflé weer. En ook zo braaf, dit had echt wat vuiger (okay, ik spel het uit: meer seks) mogen zijn. Maar verder erg vermakelijk hoor, die middeleeuwse shizzle vond ik er nou helemaal bij horen op een of andere manier.

A Ghost Story
So much sads. Goed gedaan hoor (maar ook niet geniaal of zo), superrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrtraag, maar dat heeft natuurlijk ook zijn charme. Mooi gefilmd, een paar verrassingen en zelfs met humor (dat buurspook, geweldig!) Dicht geplamuurd met muziek maar dat was dit keer zelf niet irritant.

Treasure Planet
Mijn dochter vindt deze overgangs-Disney uit 2002 ondergewaardeerd. Ze heeft een punt want het is qua esthetiek verfrissend anders, een soort intergalactische steampunk versie van Treasure Island. Kijkt lekker weg, mooie beelden, maar ook wel overdadig (met name de muziek, pfff).

Blade Runner 2049
'How does it feel killing your own kind?' Het moest er een keer van komen, een nieuwe Blade Runner. Ál met al duurde het nog lang. Stel je een reboot in de nineties voor, met Sandra Bullock en Keanu Reeves, vol malle internet-fantasieën. Dan valt 2049 reuze mee, ondanks de aanwezigheid van de Gosbot. ('Im sorry it had to be me'). De wereld van de Blade Runners ziet er dit keer lichter uit. Hoewel verwijzingen naar global warming ontbreken, past die woestijn-look goed. Massief strekt een steriele stedenwereld zich uit. Seks is een zaak voor Her-projecties geworden. Gematerialiseerde AI's doen de andere vieze tentakel-klusjes. Het kweekvlees wordt natuurlijk verguisd. In een wereld vol ziellozen daagt dan snel de Pinokkio-droom. 'A real boy now!' Het verhaal voelt letterkundig zeer klassiek. Dat gaat verder dan de collapse of Collodi, of een melodietje uit Peter en de Wolf. Ook de bijbelse referenties zijn alomtegenwoordig. 'A child is born'. Dat maakt het vervolg – want het is geen reboot, maar een respectvolle doordenking – vrij traditioneel. In een fijne weeshuis-scene duikt zelfs Dickens op. Van de grote verhalenvertellers worden echter geen grootse dialogen gekopieerd. De plaatsen boeien meer dan de ontmoetingen. Ik zeg, het Inception-niveau. Tof, maar niet briljant. 'Anything real, should be a mess.'

Win It All
'Be in the room with me.' Vertrouw nooit mensen die zeggen ergens een bar te gaan openen. (Heeft iedereen zo'n 'Ik Vertrek'-figuur in de familie?) Het zwarte schaap uit deze Amerikaanse indiefilm is 'parkeerwijzer' van beroep. Hij droomt van beter, maar zijn gokverslaving blijkt een obstakel. Met een soulslijpertje op de achtergrond, hoopte ik op een Killing of a Chinese Bookie. Een donkerbruin crime-verhaal. Regisseur Swanberg (een mumblecore-expert) houdt het liever kleiner. Veel komen we niet te weten over de Chinese gokhallen. (Behalve dan dat je zélfs daar uitgegooid kan worden.) 'I mean, what are the chances.' Een California Split wordt het nooit. Ik stelde me de kwaliteitssprong voor wanneer Joaquin Phoenix de hoofdrol had gespeeld. Toch is dit een aangename film. De compulsieve gokker gaat 'on a high' op het vrouwenpad; en leert later dat de tweede date, de real date is. 'What do you do for a living?' (Trouwens, ik heb een dochter.) Beetje 'jammer', dat zijn liefde bloedmooi is. Dat verpest het realisme. De soundtrack strooit eveneens met schone 'aces'. Veel secondhand songs, van die vergeten pareltjes waar je nauwelijks licentie-rechten voor hoeft te betalen. Mijn recente soul-ontdekking Dan Mann ontbreekt, maar Peter de Leeuws groep Lion mag er wezen. Wat bestaat er toch onwaarschijnlijk veel muziek. 'It's a storage business.'

after thought: het is natuurlijk lollig de gedoemde production placement te checken in Blade Runner.. Sony (tevens producers) lijkt me too big to fail, maar Peugeot (!?!?!) flirt echt met de dood. Die gaan er echt niet meer zijn de volgende keer. De Franse autoindustrie wordt toch al door subsidies overiend gehouden.

en hier is dat liedje van Peter de Leeuw (zal een NL'er zijn zeker) Check die drummerrrr! Smeekt echt om een Ghostface guest verse.

https://secondhandsongs.com/work/165936/all

Welke Dan Mann is dat, Ludo?

(vast niet deze Dj Danny Dan The Beat Mann

woeps Dan Penn! (ik verwarde Mann en Penn, dat is heel grappig voor de ekte ekte connaisseurs)

https://www.youtube.com/watch?v=9bFiJVmn4g4

lekker plaatje. en hij doet zijn beste Van Morrison op de hoes.

(als gezegd, alles van deze plaat had zonder problemos in Win It All gekund)

Nocturama
'This quiet is freaking me out.' Nocturama excelleert vooral als city soundscape. Met hard én zacht geluid. Regisseur Bonello componeerde de Carpenteriaanse klanken zelf. Hij opent de film met een cool stukje techno. Een wonderlijk team van youngsters voert intussen een mysterieuze taak uit. Is het een revolutie of een Bomfunk MC's-flashmob? De eerste tien minuten gaan tekstloos voorbij. Enkel de OV-poortjes piepen, en de deuren van de treinen sluiten met omineus kort gillende alarm-stoten. Koyaanisqatsi-life. De vervreemde mens gevangen in mechanica. Het revolutieteam (want ja, The Breakfast Club blijkt toch The Anarchist Club) lijkt een statement te willen maken. Hun ingenieuze aanslag voelt echter ridicuul ingewikkeld. Misschien is dat wel het hele probleem. De moderne maatschappij ontmantelt elk verzet, behalve die van het middeleeuwse soort. De historische bewustheid van Nocturama slaat zo als een tang op een varken. De jaren zestig van Z zijn ver weg. Een van kameraden lijkt zelfs op Baudet. De revolutie eindigt op de juiste kapitalistische plek: een soort Hudson's Bay, oord van alle narcistische neigingen. Een ander teamlid playbackt My Way. Vreemd hoe die dubbele negatie toch altijd weer werkt. De intrinsieke nepheid van het scherm, opgeheven door nepzang. 'We should have blown up Facebook.'

The Levelling
'What's all the mess?' Ruraal Engeland, al tijden een land van schraal bier en shriveled beans. Een vervallen plek. (De historicus Collingwood zag het begin twintigste eeuw al met lede ogen aan.) The Levelling heeft slechts een paar flitsen nodig om te laten zien wat zoiets met de inwoners doet. In een supergoed intro, tript iemand over de vurige lijn van waanzin. Even later komt de zus uit de familie terug, de contouren van een gebroken leven natrekkend. Maar in hoeverre is het vuur werkelijk gedoofd? Het nasmeulende familiedrama dreigt continu op te laaien. Wat mij betreft had de film The Gun in the Loo geheten; ondanks alle mogelijke spoilers. Regisseur Hope Dickson Leach heeft in elk geval goed opgelet tijdens de films van collega Lynne Ramsay. Beide kijken met een humane blik naar eenzame levens. De leegte doet zuchten én schreeuwen. 'Don't want them getting attached.' Het hoofdpersonage laat zich niet verleiden tot Boven Is Het Stil-taferelen. Haar no nonsense-confrontaties houden de jonge vrouw een tijdlang op de been. Dan doet Leach Dickson er nog een schepje bij, met een cow ex machina waar Von Trier zich niet voor zou schamen. Farmer in the Dark. Normaal niets voor mij, maar hier ging ik er – met wat hulp van A Silver Mt. Zion helemaal in mee. Er vloeien heel veel, heel begrijpelijke tranen. 'I don't want this to be your fault.'

Thelma
Ja hoorrr, dit is de goeie shit. Ambient Carrie met Malickiaanse insectjes en juist gedoseerde horrorbeelden. Mooi om elkaar draaiende Gristelijke waanzin (maar wel geloofwaardig ingetogen), Altered States gedoe en familietrauma's. Na het creepy begin met sterke Abraham - Isaak vibes word je toch lekker traag in een mysterieus coming-of-age-verhaal getrokken. Heel netjes flirten met genreconventies en toch vrijwel alle clichés vermijden. Knap hoor. Veel interpretaties blijven open, mijn vrouw vond het redelijkerwijs de schuld van de moeder die haar dochter waarschijnlijk een trauma had aangepraat.

The End of the Fucking World
Serietje afleveringetjes, bij elkaar korter dan sommige films. Lekker contactgestoord stel loopt weg van huis. Een soort geestelijk verdichte Bonnie & Clyde, beetje Fins qua humor. Zielig en leuk.

無限の住人
Ik dacht dat dit een tweedelige sessie zou worden, een film over een onsterfelije samoerai met een speelduur van over de twee uur, dat kan al snel een gevoelsduur hebben van 8 uur. Maar Miike houd je toch weer bij de les. Geen Visitor Q of zo maar wel echt vakmanschap met van die ekte-ekte Japanse shots. Verder een degelijke wraakopzet maar dat is verder niet zo interessant, het is meer hoe Miike de kalme momenten er in verwerkt, de zwaarmoedigheid van onsterfelijkheid (eigenlijk nog beter gevangen door een tweede oudere onsterfelijke zwaardmans.) Verder natuurlijk veel hakwerk, maar in zijn samoeraifilms is hij toch relatief minder excessief qua gore (al krijgen kleine meisjes wel gewoon klappen.) Misschien een verhaallijn teveel maar hoe dan ook geslaagd. Blade of the Immortal, gewoon op Nettofurikkusu.

Nettofurikkusu :-)

The Babysitter
'I changed my mind bitch.' Bijna alle babysitter-films neigen natuurlijk naar male framed fantasies, google de posters maar. Hop, daar gaat weer een shirtje omhoog. Deze Netflix-productie vormt geen uitzondering, maar toch niet helemaal op de manier die deze kijker verwachtte. Aanvankelijk lijkt er niets aan de hand. Een sukkeltje leeft in een wereld vol dorky humor, de ene witz nog geslachtsgedeeltelijker dan de ander. Het lichtpuntje van zijn bestaan? The Babysitter. Een strak gebotoxte Jessica Simpson-look-a-like. Every fourteen year old's first wet dream. Maar net als het sexy – of nou ja, lichamelijk – dreigt te worden, volgt een heel brute, en even zo fysieke wending. Tarantino! Natuurlijk. Je kan je inmiddels afvragen hoe de filmwereld eruit zou zien, zonder diens invloed. De man die het vlees snijdt heerst universal. Regisseur McG (een naam voor commerciële tijden) laat een team aan nationaliteiten opdraven om de knaap, politiek incorrect te fileren. Zo incorrect dat het soms wel weer grappig wordt. Natuurlijk biedt de Chinese babe van het stel onze jongen een cookie aan! Op één niveau blijft de film echter Amerikaans toch braaf. De seks. Wel constant zaadvragend kijken, maar intussen enkel zaad doden. Geen geknijp in doorboorde tieten, geen necrofilie. Een voor de hand liggende kans gemist. 'No dude's gonna motorboat these.'

Aquarius
'Lachen is een serieuze taak.' We zijn allemaal een fysiek medium, geschiedenisdragers, onuitwisbaar tot aan de dood. De Braziliaanse film Aquarius overpeinst het voorbijgaan der dingen, aan de rand van het strand, aan de rand van een leven. Voor het zover is zien we jongelui dollen. Het voelt allemaal heel autobiografisch, en heel plaatselijk. De geur van Recife. Vele decennia later is de borstkanker-overlever een oude vrouw geworden. Ze woont nog altijd aan dat strand, omringd door vinylplaten. Een tastbaar verleden. Voor het huis geldt vanzelfsprekend hetzelfde. Nu wil het Grootkapitaal haar het pand uitkopen. De vooruitgang gaat weer eens over lijken. Na een half uur herkende ik de stijl van Kleber M. Filho die eerder al stedelijke kwesties behandelde in Neighbouring Sounds. Het snijpunt van Gesellschaft en Gemeinschaft, met alle gevolgen van dien. Het dappere aan Aquarius is dat de film harde noten kraakt. Over iedereen. Ook het hoofdpersonage is bijvoorbeeld bevangen door de hypermoderne jongblijfcultus. Een ijdeltuit, zich ten alle tijde bewust van haar waarde. Arme Baba's op de achtergrond bedienen haar. (Het blijft moeilijk en de film weet het). De wereld van de Freudiaanse popsong-koningin valt uiteen. Een ghost apartment wordt verzwolgen door het aardse. Hermansiaans surrealisme op een Debrot-locatie.

Two Lovers and a Bear
'Tell me what's wrong?' Zen en de Kunst van het Sneeuwscooteronderhoud. In het één na grootste land van de wereld zijn de afstanden waanzinnig. Begrijpelijk dus, dat de hoofdpersonages juist daar aan hun verleden hopen te kunnen ontsnappen. Ver weg van de metaforische beer, die altijd in de schaduw sluimert. (The monkey on the back, noordpool style). Aanvankelijk lijkt het scenario nogal indie en verhaalloos aan het werk te gaan. Arctic ambient speelt, Inuit birthdays worden met bijzondere liedjes gevierd, en ondertussen doen de hoofdpersonages hun job. (Vanzelfsprekend iets met transport, dat krijg je in die uitgetrektheid). De Canadese scenery lijkt meer op de maan dan op een menselijke wereld. Langzaam wordt dit tabula rasa humaan ingevuld. 'Got a broken heart with a rifle.' Een toxic relationship van twee gedoemde zielen. De jongen verklaart zich fan van The White Stripes, maar in grenzeloosheid had Jay Reatard beter gepast. Zijn vriendin gaat a la Betty Blue ook over alle grenzen heen. Ondertussen wordt er heel goed gevreeën. Vreemd hoe daar in de cinema altijd wat gekte voor nodig is, om over die grens van geilheid te durven gaan. Een vrouwelijke regisseur helpt ook. Het tweetal begint aan een reis, die maar één logisch eindpunt kent. Ik zat al aan Rhijnvis Feith te denken. Tragisch sentiment. Reparaties uitgesloten. 'Back up is 3 hours away.'

Suntan
'Have you ever fucked a Jap?' Ook de nieuwe dokter van een klein eiland wordt als 'distinguished citizen' enthousiast door de burgemeester begroet. De sfeer is meteen Griekser dan Grieks, met mannen zo lelijk als Socrates, en de dronken sirtaki op de dansvloer. Op het eilandje valt geen reet te doen in de winter; iedereen wacht op augustus. Van mij had de film wel wat langer in die lege tijd mogen blijven, wanneer de plattelandsgrappen werkelijk als een tang op een varken slaan. ('Wagonladingen pussy komen eraan!'). Wél ben ik – zoals bekend – 'pro' late openingstitels. Na twaalf minuten plaatst de film zo de cesuur, richting zonnebrand. De depressieve dokter denkt zichzelf opnieuw uit te vinden. White as a sheet, op de klanken van Martha's Echo Beach. In de zomer wordt het eiland een marktplaats in eigen waarde. Wie kan ik nog neuken? De wetten van de one month economy worden flink genivelleerd door gigantische hoeveelheden drank. Zelfs de dokter vindt een jong groepje schonen. Al heel snel sluimert een impotente trip. Steeds sneuer zoekt de doc bevestiging dat hij het nog kan, steeds vaker verschijnt hij als Jack Nicholson in the (sun)Shining. De harige kinderhand van de dokter is snel gevuld, maar wil ook altijd meer. En wie het kind één vinger geeft... Een Fa reclame goes horribly wrong. 'It's not funny anymore.'

田園に死す
Nog een Shūji Terayama, deze uit 1974. Japans surrealisme met jeugdherinneringen en raar circus dus Fellini-vibes! Maar ik moest er wel even inkomen, het was in het begin erg jaren zeventig eksperimenteel teater moeilijkdoenerij. Maar kijk, halverwege gaat de regisseur (wel een acteur) eens wat drinken en roken met een criticus om eens lekker te discussiëren hoe het nou verder moet met die film en dat het verfilmen van zijn jeugdherinneringen maar problematisch is. Geweldig! Helemaal als zijn jeugdige ik hem vervolgens bij zijn huis opwacht en ze vervolgens de rest van de film samen optrekken. Er lijkt zowaar wat lijn in de chaos te komen, de beelden worden mooier en complexer waarbij met een fabuleus shot wordt geëindigd. De winnende treffer in de blessuretijd zeg maar.

(nu heb ik Shintokumaru maar op de lijst gezet: een "phantasmagoric folk-psych-symph-prog-rock opera." Al vraag ik me af of iemand die ooit heeft gezien :)

Insidious
Degelijke horrorfilm die, dankzij een afslag richting Poltergeist, net een ander pad bewandelt dan je denkt. Paar goed getimede schrikmomenten en verder zegt zo'n film toch het meest over de Amerikaanse angstcultuur.

not me.

Floating Weeds van Ozu ooit gezien? Misschien zijn meest Fellineske.

Never Here
'What is this piece you are doing anyway?' Lekker arty thriller, die ook letterlijk in de kunstscene speelt. Altijd een goede locatie voor vreemde spiegelingen en dissonante wereldbeelden, denk maar aan het vergelijkbare Nocturnal Animals. Galerieën zijn plekken waar van zowel de beschouwer als de maker een verhoogde sensibiliteit wordt gevraagd, een aanscherping der zintuigen, die al snel door kan slaan. (En dat hier natuurlijk ook doet.) Vaagjes begint er meteen al dreiging van de hond uit te gaan. Naast dat beest, speelt de film met nog meer huiselijke horrorclichés, zoals de douchescene, en het appartement in verbouwing. Het Heim wordt ineens unheimisch, en dat op eigen verzoek! Staat die bank trouwens nog wel op de vertrouwde plaats? De eigenaar van alle spullen is een kunstenares die zich bezighoudt met pseudo-narcistische projecten. De smartphone van de passant wordt op de museummuur geprojecteerd. Ze móet wel nu de artiest niet langer zichzelf kan tonen (dat had Tracy Emin immers allang gedaan). De reeksen van re-enactments waarmee de artieste haar werken vult, worden langzaam Kaufmanesk echt. Lynch had vast voor Widows' Peak als titel gekozen. Iedere safe space lost op. De noiry spanning dijt uit: een heel leven raakt besmet, dan meerdere levens, en tot slot de hele omgeving. 'I fear S' ('I fear us'?) Sinister.

Manifesto
Everything you always wanted to know about manifestos. Nadenkfilm voor de elite, en iedereen die zich daar graag bij wil voegen. Een korte cursus verabsolutering van de eigen smaak. Manifesto kent haar klassieken, sterker nog, ze is gebaseerd op de klassieken. Zoals de titel al verraadt, luisteren we hier naar mash-ups van beroemde beginselverklaringen. De meesten gaan over de kunsten, al begint het scenario nog wel met de antikapitalistische oerknal, zoals het hoort. Die herkende ik gelukkig, maar meestal moest ik toch het plebejers-instrument Wikipedia erbij halen. (Als dat mag van Dogma.) Inhoudelijk is de film futuristische fluxus vol moeilijkdoenerige woorden, maar ook qua stijl – 'no to style!' – wordt de boel radicaal, eh, verheven. Cate Blanchett speelt alle hoofdrollen, als een soort elf-koppige smeekbede om haar een Oscar óf een Razzie te geven. ('Honey and excrement'). Ik ben geen groot fan van Cate, maar haar multi-inzetbare gezicht blijft een fenomeen. Een liquid actress for liquid times, zogezegd. In de beste scene hoeft ze typisch genoeg haast niets te doen, en kijken we naar een vervreemdende tentoonstelling van levensechte poppen, om te eindigen met een pop van Cate zelf. Het hoofd doorboord. Daar leeft het onsterfelijke surrealisme. De filmrealiteit bij uitstek. 'When will we have sleeping philosophers?'

Ja, die widow's peak moest ik even opzoeken. :)

:-)

(ik ook)

Baron Prášil
'Hij lulde maar door over wetenschap en techniek.' Aan het begin van zijn carrière schreef WF Hermans een fijn essay over het lot van Raspe. De tragische uomo universale verdween al snel van de kaft van zijn eigen boek! Iedereen ging met Baron von Munchhausen aan de haal – iets waar het Chinese whispers verhaal ook toe uitnodigt, natuurlijk. In deze geinige adaptatie wordt de spirit van het origineel behouden. De baron praat achteloos en statig (alsof hij zich nóóit over zijn stunts verbaasd) en er zit zelfs een bijen-referentie in. 'Bravo, helden!' Meer dan een sterke verhalen-film is Baron Prásil een sterk design-film. Pielen op de vierkante millimeter met geschilderde achtergronden, elk shot een ansichtkaartkunstwerk, ready to print and send around the globe. Een specialiteit van de Tsjechen in die dagen.(A Jester's Tale!) Zouden ze ook Don Quichote hebben gedaan? Ik herinner me een Alice in Wonderland. Hoe dan ook, vanaf de nogal summiere introductie van de Baron is het meteen, maan-gisch. De malle ideeën volgen elkaar vlug op. Een kerel met een melodica-stem, het potje schaak tijdens een zwaardgevecht. (Die scene valt ook nu nog van A tot Z door een actiefilm te minen) Een seconde niet gefantaseerd, is een seconde niet geleefd, neen, is een seconde niet gelóófd. 'Zijn vrouwen niet langer gefascineerd door avontuur?'

Columbus
This isn't a movie, nothing's going to happen.' Modernisten aller landen verenigt u, te Ohio. Nooit geweten dat Columbus zo'n architectenpretpark is, vol gebouwen van Saarinen en co. Een voormalig vlogger (!) uit Korea (!) situeert in het land van glas en staal zijn eerste speelfilm. Ooit maakte Kogonada video essays over Ozu, en nu vindt hij moeiteloos diens doorkijkjes in Amerika. Het lijkt wellicht hét recept voor hermetische marginalia, maar Columbus is méér dan een 'critique of a critique'. Veel meer zelfs. Oost en West gaan moeiteloos samen. De vibe neigt naar Jarmusch' Paterson, maar ik vind Columbus dapperder én beter. De poëzie komt hier recht uit de mensen. Het begint allemaal in de bieb. 'Do you have your Master's?' 'Sadly, yes'. Een Culkin-broertje en een wenkbrauwmeisje slackeren wat af. Dan maakt Haley Lu Richardson kennis met een Koreaan, die naar Columbus heeft moeten afreizen omdat zijn vader ter plaatse is ingestort. Stiekem maalt de zoon daar niet om, maar of hij nu wil of niet, langzaam vult zijn jonge vriendin de leegte die hij wel móet voelen. Heel sereen helpen de twee elkaar. Hoe leef je ín de schaduw van je ouders, en wanneer treed je eruit? Ozu-thema's, tot en met. Met jaloersmakend veel klasse aangepakt. Columbus houdt een stil pleidooi voor een groot idee durven hebben. 'Have fun without me.'

Ik reserveer alvast plek 3 op je filmjaarlijst 2018 voor Columbus. ;)

hehe. is van vorig jaar, al zou ie nog altijd een biosrelease in NL kunnen krijgen natuurlijk.

スウィングガールズ
De doorbraak van feel good-specialist Shinobu Yaguchi uit 2004 is weer een slim spel met de conventies van het genre: een groep tienermeisjes vergift per ongeluk de schoolband en ziet een kans om onder wiskundeles tijdens de zomervakantie uit te komen. Voordat ze de instrumenten onder knie hebben is de band alweer opgeknapt (verrassende wending). Maar de muziek laat een van de meisjes (de zeer charmante en ingehouden Juri Ueno) niet los en zo begint een vreemde big band vorm te krijgen, inclusief een prachtig moment met een anonieme tipgever. Het einde was misschien wat te voorspelbaar en ongeloofwaardig maar daarvoor is het vaak genieten met die typisch Japanse mix van grappen, melancholie, treinen en superieure cinematografie.

Swing Girls dus...

awesome, ik ben benieuwd.

On Body and Soul
'Date of first seminal emission?' Toch te vroeg met dat jaarlijstje gekomen. Dit Hongaarse pareltje zou gemakkelijk de top 5 hebben gehaald, en zou daar in meer dan één opzicht prima op zijn plek zijn. Dit is immers The Deflowering of a Sacred Deer! Het gewone 'ongewone'-mensen verhaal wordt doorsneden met twee winter-herten, die Freudiaans ritselend toegang naar de Droomstaat bieden. Op de koude werkvloer van een slachthuis vinden twee gemankeerde mensen elkaar. Een compulsief schone quality inspector (met auti trekjes) trekt de aandacht van een lamme bok. Een man waar de Zuid-Amerikaanse melancholie vanaf spat, in het bezit van nét dat laatste vleugje bronst. De twee draaien onhandig om elkaar heen, opschrikkend bij ieder geluidje. 'Looks like we've got a new cock in the henhouse.' Al het roddelen en de bemoeizucht op de werkvloer, het werkt onwaarschijnlijk goed. Bedenk hoe knap dat eigenlijk is, een rake kantoorfilm, recht uit het slachthuis! Ook een stel zeer wel-willende psychologen helpt een handje mee. On Body and Soul levert onverslijtbare wijsheden. Recht(op) staan, dat is meer waard dan dure kleren. Slechts aan het einde maakt het team één foutje. Waarom niet teruggekeerd naar de herten, voor het moment suprême? Of wilden die beesten niet... Koppigheid troef. 'I think you are beautiful'.

Una Mujer Fantastica
'When I look at you I don't know what I'm looking at.' In dit bijdetijdse transgender-melodrama, heb ik aanvankelijk de neiging om op de verschillen te gaan letten, het mannelijke aan de vrouw te zien. Een transgender wordt zo constant ontleed, met blikken ontkleed. Una Mujer Fantastica laat de kijker zichzelf betrappen op dit soort foute reflexen. Waarom spreek ik eigenlijk van melodrama? Denk ik dat alleen dankzij het 'hysterische' onderwerp, waarbij met name de omgeving dóet alsof ze in een soap opera zijn beland? Rake vragen, al durf ik wel vast te houden aan dát genre-label. Het eerste shot is immers een Sirkiaanse waterval. De vriend van een jonge vrouw sterft. Haar verdriet wordt verklankt door Alan Parsons (die plots als John Grant klinkt). De familieleden moeten niks van deze 'perverseling' hebben. Vechtend voor haar eigen emoties, gaat de vrouw steeds meer op een ontredderde Michael Jackson lijken (een trans-race person). Omringd door haat zijn de mespuntjes geluk bijna nergens meer te vinden. Eén blik van een Alicia Keys-waitress, kan al zó veel betekenen. Jammer genoeg laat de film dit 'spannend gewone' wat te vaak achterwege voor Inarritu-achtige scenes. Die vormen slechts Oscar bait. Maar ze hadden het gewenste effect. De film weet zélf heel goed wat ze waard is. Net als het hoofdpersonage.

Wat is dat toch met "On body and soul". Ben ik nou de enige die dat vreselijk vond? Ik weet niet waar het hem nou precies in zit maar ik vond het een typisch geval van overbedachte arthouse. Dat slachthuis alleen al. Love is a massacre, jaja. Die meta-herten, beeeeh. Dat bedachte gedoe van haar met dat peper en zout stel en dito acteren. Ik vond het allemaal tenenkrommend. Grunberg was ook al zo lovend. Gewoon mijn smaak niet, denk ik.

Calvaire
Beetje style over substance. Wat niet altijd erg hoeft te zijn, maar het geweld is net wat te gratuit maar ook langdradig. Snapte ook het nut van de hitsige bejaarden niet zo goed.

The Keepers
Onopgeloste moord op non blijkt enorm sekschandaal. De kerk (en mannen in het algemeen, alhoewel er gelukkig ook nog wel mannen zijnen die wel deugen, zoals Mike) staat er weer gekleurd op. Maar tering, THOSE FUCKERS!.

J. Kessels
Beetje Fear And Loathing in Hamburg en ik was al niet zo onder de indruk van Fear And Loathing maar op z'n Nederlands met een nogal opzichtige male gaze met weinig to make up for that wordt het er niet echt beter op.

Mom And Dad
Met een aardige premisse (ouders keren zich tegen hun kinderen), wat humor (hysterische Cage in Misfitsshirt gaat los op pooltafel) en coole soundtrack (zowel de titeltrack van Dusty Springfield als de elektronische original score), komt het onder de streep toch wat middelmatig over. Kon meer humor gebruiken.

The Unknown
Van de maker van Freaks wederom een circus met een „freak”. En een moraal natuurlijk. Leugentjes om bestwil misschien toch geen goed idee. Met nog wat 1927 #metoo ook nog: SSDD.

https://s10.postimg.org/lpdp1mfo9/IMG_20180204_001011.jpg

The Unknown op Daily Motion

heheh. (boek van J. Kessels wel gelezen?)

Wat is dat toch met "On body and soul". Ben ik nou de enige die dat vreselijk vond? Ik weet niet waar het hem nou precies in zit maar ik vond het een typisch geval van overbedachte arthouse. Dat slachthuis alleen al. Love is a massacre, jaja. Die meta-herten, beeeeh. Dat bedachte gedoe van haar met dat peper en zout stel en dito acteren. Ik vond het allemaal tenenkrommend. Grunberg was ook al zo lovend. Gewoon mijn smaak niet, denk ik.

je bent de enige. ;-) in het peper- en zout-stel kan ik je ergernis overigens wél zien (a la Me and You and Everyone We Know).

Nope, boek niet gelezen.

Kill, Baby... Kill!
'Dat zijn dingen die de wetenschap níet kan verklaren.' Dr. Ratio moet in deze gniffel de gniffel-giallo de strijd aangaan met de Romantische dorps-omerta. Vanzelfsprekend vallen er vittimas bij de vleet, en waren er Boze Geesten rond. Mario Bava – zelf ook een legende – begint zijn film nog opvallend serieus. Met veel liefde en rust schept hij een Italiaans-Victoriaanse sfeer. Overal spookhuis-locaties, en een overdosis rook op het kerkhof (Ed Wood be proud). Een net-gearriveerde dokter zoekt naar de dorpsherberg, en merkt al snel dat de bewoners iets voor hem achterhouden. Puur Kafka dus, een afdaling in gematerialiseerd Onbehagen. Erg lang houdt Bava deze mindfuck niet vol; of beter, krijg ik het niet voor elkaar een en ander door-te-denken. De spectaculaire gastrol van Tommy Wieringa als burgomeister leidt daarvoor teveel af. Amusant blijft het dus zeker, al wordt het dus snel gewoner in rariteiten. Schurken die als laatste woorden een zwik uitleg schreeuwen... Genialiteit en schooltoneelniveau wisselen elkaar iedere paar seconden af, terwijl de dokter naar Het Slot trekt, Villa Graps (Grab, duh) geheten. Helemaal alleen kan hij het daar niet af, tussen alle cirkeltrappen en ciliciums. Een opper-Witch staat 'm bij. Uiteindelijk komt hij echter oprecht creepy zichzelf tegen. Zo mag ik het graag zien. 'De dood regeert hier.'

Happy Death Day
'Am I in a dorm room?' Valt er nog wat nieuws te minen met het Groundhog Day-concept? Aan het eind van deze film was ik daar nauwelijks van overtuigd, ondanks de leuke genre-setting (college!) en bijpassende personages. Misschien had het scenario eerder met de meta-jokes moeten beginnen. Nu bewaart men de expliciete referenties voor de slotgrap. Wat als de personages al halverwege hun overwegingen op Bill Murray gingen baseren? Nou ja, dat zou ook maar flauw postmodern worden, waarschijnlijk. Happy Death Day scoort het best in de beginfase, wanneer een studente heel vilein geïntroduceerd wordt als 'Kappa' girl. Frat Boys krijgen tegenwoordig altijd 'shizzle', maar die meisjes kunnen ook wat van. Eén en al passieve agressie, de extralulligheidsmodus continu aan. (En een small dick joke om het af te maken). Het pretty girl privilege in optima forma, zoals Theo Maassen laatst nog aanstipte in een interview. Het bitchy – ik kan alles maken – meisje, belandt tot haar afgrijzen in bed bij een nerd. Niet één keer. Maar elke dag. College life wordt plots een hel voor de 'fine vagine'. Het zit dus parodisch allemaal best slim in elkaar. En heel even wordt Happy Death Day zelfs suïcidaal ethisch. Jezelf opofferen, om je dag beter te beginnen. Da's iets nieuws. Toch? 'Earth to space bitch.'

무림일검의 사생활
Lieve, korte Koreaanse animatie waarin een samoerai wenst dat hij wordt gereïncarneerd in een onoverwinnelijk lichaam van staal. Een koffiemachine dus! Een eenzame vrouw loopt op een avond dronken tegen hem op en besluit hem mee naar huis te slepen. Het begin van een fijne, voorzichtige Aziatische liefde. Paar mooi getimede grappen maken het allemaal af.

回路
Mooi die titel weergeven bij het begin van de film. Interessante film, puur de film zelf allereerst, al is die niet compleet geslaagd. Wat begint als teh interwebz r haunted beweegt op typisch warrige Japanse wijze via personages naar de scène waarmee de film begon. Mooie vleugjes Tokio, een ingetogen apocalypse, goeie slo-mo schrikeffecten en lokale schoonheden maar het blijft, eerlijk is eerlijk, een Ringu rip-off. Maar interessant ook als film met gedateerde technologie, het Oude Internet, met dial-up, instructieboekje om de eerste keer online te gaan en Windows 97(?), zo schattig.

^ah die heb ik ook klaarstaan als ik de titel goed decodeer via het Moderne Interweb.

(Pulse dus)

Ja, dat klopt! Mijn waren overigens hardcoded. Ook wel weer eens handig.