Filmforum

Wind River
'Gun's always loaded, even if it ain't.' Zou er een film over gelukkige indianen bestaan? Het rijpe talent Sheridan schreef vorig filmjaar al het uitstekende Hell or High Water. Hier doet hij ook nog de regie, als een echte auteur. Zijn stijl is duidelijk herkenbaar. Moderne westerns, met aandacht voor 'de marginalen'. Wind River speelt in het gelijknamige reservaat, waar de overgebleven indianen hun leegte met de bekende middelen dempen. Verdreven naar een barre staat, rest hen ook niets anders dan een barre staat. Jammer genoeg is geen hoofdrol weggelegd voor een native. Dat wordt toch weer aan twee 'crackers' overgelaten. Jeremy Renner doet zijn best als plaatselijke 'wildlife inspector' (geen ironie). Hij identificeert zich volkomen met de indianen, een mooi, bijna 'polico' detail. Soms tot ongenoegen van de locals: 'the only thing native about you is your ex-wife. Natuurlijk valt er snel een dooie, en komt er nóg een buitenstaander. Een 'little FBI girl', die als Lindsey Vonn-mutsje, achterop de bagagedrager mee mag. Dat ligt allemaal teveel voor de romantische hand. Gelukkig Sheridan kleurt alles opnieuw met veel schwung in. Zacht fluisterende vocalen op de soundtrack. Het vleugje Ander-magie. En de paradoxale – eigenlijk frontaal botsende lessen –uit de stateloze wildernis. B-film grof, op een goede manier. 'Look what you chose!'
Tschick
'Nicht auf unser Grundstück, bitch.' Het blijft een verslavende vorm van ramptoerisme. De filmadaptatie. Dit jaar had ik twee moderne opties. Een 'Sommermärchen', of Eggers' desastreus gerecenseerde The Circle. Dat laatste ging me te ver, dus ging ik op pad met twee oude bekenden in een Lada Niva. Hopend op die fraaie slotscène in het zwembad. (Het filmische hoogtepunt van het boek.) Von Herrndorf schreef een mooie meanderende jeugdroman over de WK-zomer 2006. Denk aan Kevin Kuranyi! Tschick is eveneens een raar-Duits mengelmoesje. De slacker neemt het emonerdje uit zijn klas mee op reis, in die Lada. Weg van gezinsperikelen, op naar de 'unendliche Russischen weiten'. Althans, dat is de bedoeling. De adaptatie bevat uiteraard teveel voice-over, en krikt ook het actiegehalte op met opmerkelijk (als in 'op te merken') matig stuntwerk. De humor blijft gelukkig aardig behouden. Op één punt is de film het boek zelfs de basis. Het memorabele vuilnisbeltmeisje Isa gaat zowaar on screen uit de kleren. Dat koelt onze vlassig besnorde verteller bepaald niet af! Dapper gefilmd, en dat zeldzame moment baadt ook even in stilte. Meestal moeten we een dwarsdoorsnede uit de Duitse hitparade aanhoren. En de zwembadscene? Die is er nog, maar vormt nét niet helemaal het einde. In alle opzichten. 'Übertrieben geile Jacke.'

東京ゴッドファーザーズ
Satoshi Kon (helaas veel te jong overleden) had al een meesterwerk van de anime op zijn naam (Perfect Blue) en deze film is op zijn eigen manier net zo radicaal. De Tokyo Godfathers zijn drie daklozen (een tienermeisje, een dronken gokker en een drag queen) die op de vooravond van kerst op een vuilnishoop een baby vinden. Terwijl ze al kibbelend twijfelen wat ze met de baby aan moeten maakt de vondst van alles los bij de drie. Vervolgens ontstaat een onnavolgbaar avontuur door het besneeuwde Tokio. Een compleet unieke mix van authentieke tearjerker, energieke komedie met een flinke dosis maatschappijkritiek en empathie waarbij je gewoon vergeet dat je naar een animatie kijkt. Verbaasde me tijdens het kijken dan ook menigmaal over het feit dat deze film bestaat.

sounds awesome :-)

The Killing of a Sacred Deer
'Can you show me the hair under your arms?' De buitenlandse carrière van Lanthimos loopt gesmeerd. Het vlezige The Killing laat voorganger The Lobster alle hoeken van het veld zien. Lanthimos zal zich in gezelschap van zijn hoofdrolspeler aardig thuis hebben gevoeld. Colin Farrell is een hardcore Griek qua brows, en hij kwijt zich dan ook uitstekend van zijn taak. Ondanks de language switch, verandert er immers weinig in de wereld van Lanthimos. Die naïeve toon waarachter bakken vol ongemak zitten verborgen. De doordenkingen tot in hun uiterste logische consequentie. Ik bedoel, dit is een film waarin Ferrell niet zo harig blijkt als gehoopt! Hij speelt een openhartige cardioloog die vriendschap heeft sluit met een jonge gozer. Hij kent de zoetgevooisde knaap van zijn werk, en neemt 'm na een tijdje zelfs mee naar zijn magere echtgenote Kidman. Hun twee eigen kinderen hebben zo hun eigen besognes. Lichaamshaar, bijvoorbeeld. Waar The Lobster halverwege stoom verliest, plienkploinkt The Killing juist naar een almaar hoger, transcendent niveau. Eigenlijk vond ik alle personages doodeng. Kinderen zijn de Mariabeelden van Onze Tijd. En niemand weet dat zo goed als Lanthimos. Life's a fucked up children game. Oneerlijk, arbitrair, en keihard. Ik fluisterde zachtjes tegen mezelf: 'Driemaal'. 'Do you understand? It's metaphorical.

L'Amant Double
'Ik ben bang dat ik te snel genees.' Frêle dame zkt psych voor verh. Francois Ozon dacht bij zichzelf, ik moet weer eens Trieriaans in de weer. Hij overtreft de hardcore meester met een vrij geniale opening-scene. Lange tijd blijft het daarbij, qua shocks. L'Amant Double is een update van het verhaaltype dat Hollywood in de jaren veertig omarmde. Spellbound! Psy plus patiënte, en een surreële droom om het af te maken. Zelfs de Hitchcockiaanse buurvrouw ontbreekt niet. Op zo'n moment lijkt Ozon het allemaal als parodie te bedoelen. Op de fraaie soundtrack van Rombi blijven de hints naar Herrmann echter beperkt. Dus, toch maar even volhouden dat het allemaal bloedserieus is. Dan kan ik best genieten van de indringende GGZ-scenes. Met het dancing in the dark-meisje dat eigenlijk ingebeeld ziek wil blijven. Het niet zo geheime verlangen van de cliënt, om niet enkel zichzelf bloot te hoeven geven. Haar eerste 'adresje' is trouwens meer een psych dan een psy (subtiel verschil), maar dit blijk teen bewuste verwarring. Ozon weet het dus allemaal wél, maar een Cronenberg zal hij nooit worden. Ik constateerde bij de laatste shock tevreden dat een van mijn eerste associaties correct was. Een meisje met mal au ventre, dat klinkt als ventriloquist. Ingebouwde doppelganger! Tyler Hamilton's favoriete film van 2017 arriveert.

The Beguiled
'Bring me the anatomy book' Had 'm eigenlijk al twee keer gezien. Lang geleden het origineel, en een paar maanden terug de remake van Coppola in de bioscoop. Omdat het destijds niet van een stukje was gekomen, ging ik compulsief voor de hattrick. Ergens toch jammer dat Coppola ook al aan de remake-trend meedoet. Kreeg ze anders geen geld? Haar versie had enkel in mijn hoofd mogen bestaan. Zoeter, en ook erotischer dan het origineel. Die verwachtingen komen dus uit. Eén boze wolf en een stuk of zeven roodkapjes! (Of moet ik goudlokjes zeggen.) Dat gaat mis natuurlijk. Ellen Fanning schrijdt weer fabelachtig rond. Ook Kidman en Farrell zijn (dus) goed op elkaar ingespeeld dit filmjaar. Toch kon ik me ook deze keer maar niet over mijn gevoel van verveling heenzetten. Alsof Coppola eerst zichzelf heeft bedwelmd, nog voor ze de kijker weet te bedwelmen. Pas op twee derde ontspoort de boel echt. Dan rest nog maar twintig minuten waanzin. In mijn herinnering ging het origineel er veel sneller, met gestrekt been in. Die switch komt bij Coppola te laat, en moet juist daardoor te snel escaleren. Het script laat Ferrell dan benadrukken dat hij écht boos is. The Beguiled tintelt op zijn best stemmig als een Frans schilderij. Een uiterst subtiele remake dus, van iets dat altijd ridicuul zou blijven. 'I'm sure we could relieve you.'

The Killing of a Sacred Deer
Rrrrraaaarrrrr! Maar ook fascinerend. Die rare dialogen ook. En dan echt heavy contemporaine (Jani Christou zelfs) klanken om het allemaal nog wat onaangenamer te maken. Waar het eigenlijk over gaat, geen idee, maar Lanthimos weet de aandacht wel vast te houden. Ik vond The Lobster wel ietsje "makkelijker" geloof ik.

Thelma
Meer mysterie, ik denk dat het coming of age van een jong meisje is, vormgegeven als een psychologische horror. Door en door Noors, qua sfeer. Leek even een "religiebasher" te worden maar gelukkig is het allemaal slimmer dan dat.

Silent Night, Deadly Night
Tis the season, dus een mooi moment voor een cheesy eighties slasher. Echt goed is het allemaal niet, maar gewoon een lekker uitbuikfilmpje.

Battle of the Sexes
Male chauvinist wordt in de pan gehakt door lesbische tennister. Biopics loop ik gewoon niet zo snel warm voor en sport al helemaal niet, maar de match aan het eind is volgens mij toch de enige tenniswedstrijd waar ik enige spanning bij voelde. Voor de rest degelijk en een beetje saai, al is het tijdsbeeld aardig gevangen.

Kaybedenler Kulübü
De Losers Club is een radioprogramma van twee mannen die het rock 'n' roll-leven willen leven, naar voorbeeld van de boeken van Bukowski, Bowles en Burroughs, waarvan ze vertalingen uitgeven. Die boeken lopen niet zo heel lekker, maar het nogal openhartige radio-programma des te beter, ondanks/dankzij de protesten uit conservatieve hoek uiteraard. Dan krijgt eentje een vriendinnetje. Enfin, beetje cliché dus, maar in Turkije was het nog wel een dingetje begreep ik, al die seks in een mainstreamfilm. Die combi van rockrebellie maar met respect voor de ouderen (gesprekjes met een verstandige moeder en bonding over "nostalji/fantazi müzik" (Dilek Taşı van crooner Ferdi Özbeğen) in plaats van schoppen en shockeren om de shock is wel en typisch Turks dingetje, iets wat iemand als Jan Leyers op zoek naar "De islam in Europa" als voorbeeld van een roeper om "verlichting" en "rock 'n roll" in islam en het midden oosten zal missen.

Ash vs. Evil Dead
Deze serie klinkt als een slecht idee maar is opvallend leuk. De strijd met de "deadites" is spannend en fantasierijk wat je de soms corny special FX doet vergeten, de self-awareness die menig slasher/zombiefilm verziekt is er, maar op een goede manier. Daarnaast kiest met voor een "policor" boodschap die ik fijn vind maar die alt-righters de lol wel lekker zal ontnemen. Ook die boodschap is op een leuke manier verpakt. Ash is een male chauvinist met een goed gevoel voor humor, maar tegelijk de laughing stock van de dames in het team. Er zijn ook wat leuke persoonlijke lijntjes die het meer maken dan een bloederige slachtpartij (maar plenty of that, wees niet bang, vooral de scene met een "Prince Albert" was echt next level).

The Last Jedi
Deel 8 alweer en regisseur Rian Johnson moet hebben aangevoeld dat het tijd was voor een frisse wind. En dit is grotendeels een Star Wars die anders aanvoelt (politiek progressiever dan ooit te voren, kortom boze bro's aan de overkant van de oceaan) vooral door de vaak absurdistische humor. Er wordt nog net niet iemand met een rubberen kip op zijn hoofd geslagen. Tijdens een spannend moment dreigt echt bijna een complete reset van al het voorgaande, maar zover durft de vandaal Johnson helaas niet te gaan want dan was er ook geen laatste deel nodig. Vreemd genoeg lijkt die angst te leiden tot een aanval van middelmatige plotitis om de boel te rekken. Hoe dan ook vermakelijk, niet zo goed als The Force Awakens, beter dan alle prequels.

ah mij was ontgaan dat Rian Johnson de kar trok. Cool.

ik zat ook aan Thelma (ehh) (Battle of the Sexes slaan we over)

Thelma
'Ik zie dat je wat nieuwe vrienden op Facebook hebt.' Na een mislukt buitenlands avontuur keert Joachim Trier terug naar Scandinavië. Hij hervindt zijn topniveau niet, maar dat zal vast niet lang meer duren. De Noorse somberman heeft een goed oog voor mensen, en dat lijkt me dé kwaliteit van een filmmaker bij uitstek, nog vóór een scherp oog voor beelden hebben (dat is iets voor een schilder). Thelma is de strenge blikken wel gewend. Ze heeft immers in de gaten h-ouders, die haar geen moment loslaten. Het meisje uit een 'gristennest' gaat naar de 'grote' stad, om biologie te studeren. Daar gebeurt natuurlijk alles wat pa en ma vreesden. Drank, seks, en – het allerergst – twijfel aan Onze Vader. Had haar eigen vader dit 'sacred deer' dan toch moeten offeren? De bulderende drones kondigden het aan. Dit is in de eerste plaats een 'lekker' spannende film. Soms lijkt het zelfs op de pure body horror van Cronenberg. Superpowers contra de menselijke (en de biologische) natuur. Uiteindelijk houdt Trier het toch iets simpeler, maar niet minder bovennatuurlijk. En dankzij zijn gevoel voor stijl, gaat een genrefilm 'm goed af. Langzaam maar zeker kruipen alle verlangens onder de huid van Thelma. Om vervolgens in een groot epileptisch Requiem uit te barsten. Een soort Shutter Eye Land. 'Heer neem deze gedachten weg.'

Glory
'We hebben een held.' En een hand-held, want een statief kon er niet vanaf in dit Bulgaarse drama. Misschien is het een bewuste keuze. De gammele beelden, passen bij het leven van een eenvoudig spoorwerker. De stotteraar houdt heel aandoenlijk van zijn konijnen, en van zijn pa's horloge Slava. (Geen onbelangrijk object, als de hele dag op de rails moet lopen.) Op een dag vindt hij een zak met 'Millions', een plot-element waar je vele kanten mee op kan. Niet bij deze simpelaar. Hij belt de politie, en de kous lijkt af. Dat is natuurlijk buiten de overheidslui gerekend, die best een held van de enige niet-corrupte functionario van het land willen maken. De arme kerel belandt in een machtswereld, waar carrièrevrouwen, achter Europese vlaggen hun hormonen-injectie krijgen... Dat verhaallijntje is vooral zwanger van flauwigheden. Op die manier wordt deze satire nooit écht bijtend, al blijft ie een haveloze tand beter dan The King of the Belgians. De controledrang van de bureaucratie valt ten slotte altijd aardig te parodiëren. Ook in Bulgarije is men met fake news in de weer. Zo bezien had ie beter Fake Glory (Falsche Slava) kunnen heten. Het telefoon-wachtrij-gebeuren vult de rest van de tijd. Meer prozaïsch dan poëtisch, net als de film. Dé kans op een mysterieus open einde wordt gemist. 'This isn't about business, it's about human relations.'

言の葉の庭
Gentlemen, prepare your Tumblrs! Zoveel gifs! The Garden of Words is een anime op halve filmlengte waarin Makoto Shinkai bepaalde motieven introduceert die hij in latere films zou uitwerken en met Your Name mee zou knallen. Animatie-technisch is dit een wonderbaarlijk hoogstandje dat vaak neigt naar hyperrealisme. Het verhaal is een voorzichtige romance tussen een tiener en een melancholische vrouw die elkaar in een park ontmoeten wanneer het regent. Meer poëtisch dan erotisch, al is er een subtiele scène die de liefhebber van voeten goed zal doen. Klinkt als een meesterwerk? Ah, maar helaas wanneer de identiteit van de vrouw duidelijk wordt, raakt het verhaal zijn magie kwijt. Niet compleet desastreus maar het moet wel met typisch Japanse, melodramatische pop worden opgelost.

ahhh. jammer, jammer. films op EP-lengte, ik kan er maar niet aan wennen overigens.

Klaar met Ash vs Evil Dead, erg leuk weer. Daarnaast door de Rollincollectie aan het gaan en American Boyband aan het bekijken, over een van de leukste nieuwe hiphopacts: Brockhampton.

A Ghost Story
Heel apart uitgevoerde geestenfilm, door het klassieke spook te laten figureren in wat voor de rest behoorlijk serieus is. Het werkt wel, je mag toch hopen dat je als geest iets verder buiten tijd en ruimte geraakt. Waar ik het geestaspect in Into The Void echt simplistisch en kinderachtig vond werkt deze kinderachtige visualisatie van de geest veel beter.

Antiporno
Moeilijk te volgen maar iets in de feministische boodschap stoort me, maar ik kan niet in woorden vatten wat, maar meestal kloppen die hunches wel heb ik geleerd. Raar en hysterisch (excusez le mot), maar stilistisch wel heel sterk, de beelden blijven op je netvlies staan. Alleen verwacht ik niet dat de film, zoals bijvoorbeeld The Love Witch, steeds beter wordt (mijn aanvankelijke giallo-associaties verdwijnen en het enorme jarenzestigambachtswerk blijft hangen).

The Devils Trail
Wow, iemand waagt zich nog eens aan een BlairWitchfoundfootagefilm en de tering, het is net zo saai. Ruim een uur bickering door de twee hoofdrolspelers, wat (pixelated!) naked chicks en knullig gedoe met lampjes en takjes en dan een finale die, alsof het nog niet teleurstellend genoeg was, je nog probeert te verrassen maar jammerlijk faalt.

ahhh. jammer, jammer. films op EP-lengte, ik kan er maar niet aan wennen overigens.

re: Antiporno, precies wat ik ook had. Een soort fight fire with fire dat niet werkt? Dat vond ik namelijk een groot probleem...naast de hysterie.

http://subjectivisten.nl/cinema-in-2017-ludo/

Het heeft iets onkies, dat Antiporno. Ik vroeg me af of ik het van een vrouwelijke regisseur ook zou pikken, maar dat toch ook niet. Maar ik denk dat het wel zoiets (Fight fire …) is ja.

Black Mirror seizoen 4 is weer de moeite waard, al zijn zoals altijd niet alle afleveringen even sterk. De eerste is visueel mooi en ook spannend maar filosofisch niet heel interessant. Wat dat betreft is het eerste seizoen sws wel het beste als ik me goed herinner. Verder vond ik de aflevering een op mooi IJsland net een tandje te ongeloofwaardig (niet zozeer de finale, die is nog wel lollig, maar hoe alles de klauw uit escaleert). Aflevering 2 was goed, al dacht ik gelijk al: slecht idee, niet doen! En aflevering 4 vond ik ondanks de Smiths gewoon mooi wegens de likeable characters + romcom.

Zit te denken mij met nog een week vakantie voor de boeg aan Sátántangó te wagen, als je een serie van 6 afleveringen (die soms ook al speelfilmlengte naderen …) erdoor kan jassen in ±24 uur moet dat kunnen … :D

Oh ja, later kwam ik er achter dat Antiporno een soort antwoord is op het Roman Porno genre en een groot deel van de grap is dat Sono door de specialistische Nikkatsu studio werd gevraagd om weer eens een film in die stijl te maken. Misschien dat het daardoor subversiever is dan zonder die kennis?

ondanks de Smiths

Oh ja, ik zag iets over Roman Porno langsflitsen op twitter (Peter waarschijnlijk weer), daarom kwam die filmposter bekend voor ofzo, maar eigenlijk moet ik dus op zoek naar de eckte shit. Ik heb wel een paar Pinku Eiga's gezien, een subgenre blijkbaar maar ik vond het al zeer divers.

Gelukkig nieuwjaar ALLEN!

Zero Days
'Once inside, the worm acted on its own.' Moderne spy story, vol nulletjes en eentjes. Maar wat voor wapens er ook worden gebruikt, je weet wat je krijgt als er geluld moet worden. Mannetjes van Mossad en de CIA die zichzelf feliciteren. Verlekkerd opdissend hoe een en ander in zijn werk gaat. Nou ja, zo ongeveer dan. 'Next question please.' Voor alle nerds van deze wereld, heeft zo'n hack-oorlog toch wel wat emanciperends. De beschrijving van het NSA-kantoor (vol Starwars en Aqua Teen Force) alleen al! Zero Days maakt met het bekende Amerikaanse pathos (en de bijbehorende Discovery Channel-animaties) duidelijk dat er ook in deze variant nooit van een werkelijk 'schone' oorlog sprake kan zijn. Ik vond de nogal lange docu het coolst, toen de virus-experts uit probeerden te vogelen wat de worm Stuxnet nu eigenlijk wilde. Symantec gooide er een hoop geld tegenaan (en stopte wellicht ook wat in deze docu), en vindt met hulp van een Hollandse hint de oplossing. Een Iraanse kerncentrale. De kinetische wereld legt het loodje tegen het cyberrealm. En als het misgaat, dan krijgen de Israeli's gewoon de schuld. Ik dacht ondertussen, als straks iedereen elkaars netwerk plat kan leggen, wat wordt er dan weer belangrijk? Inderdaad. The boots on the ground. Of, om on topic te blijven: het sneaker netwerk. 'Those people have a habit of secrecy.'

The Lost City of Z
'Sounds like a grand adventure.' Dit epos barst van het materiaal voor magische avonturen. De makers hoefden de schat alleen nog maar te delven. Het lukt ze niet. Misschien is vooral de zwabberende toon daar debet aan. Een koloniaal verhaal vertellen, dat gaat in postmoderne tijden niet zo lekker meer. De Kuifje-humor begint dan te kriebelen. ('Rather deadly looking snake here'). Er moeten nu boodschapjes worden gedaan. Ik begrijp dat best, maar een Indiana Jones-avontuur grijstinten meegeven, dat is de alleen de groten gegeven. Wanneer de makers vervolgens ook nog een bezoek aan de Eerste Wereldoorlog plannen, wordt de (goed-foute) zaak helemaal chaotisch. Als gezegd, de potentie is er wel degelijk. Percy Fawcett lijkt op Cervantes, én op diens beroemde personage. Fawcetts familienaam is eveneens besmeurd, en net als Cervantes wenst hij zijn eer te redden in den vreemde. Cervantes mocht (tot ons geluk) nooit vertrekken van zijn koning, terwijl Fawcettt door de Royal Geographical Society op pad wordt gestuurd. Ter plaatse begint hij als een Don Quichote in een Verloren Stad te geloven. Dat had een mindfuck kunnen opleveren, maar de makers ontbreekt ieder gevoel voor ritme. Hoe spijtig dat is, blijkt uit het fraaie einde. Een Opgaan in Alles. Vader en zoon Fawcett's Final Voyage. 'You don't even care about going home.'

Louise en Hiver
'Panique aux Pays Bas.' Zag 'm aan het begin van de herfst in de bios, en concludeerde toen dat het om dé pechvogel-film van het jaar gaat. Als Laguionie wat sneller had gewerkt – of Dudok de Wit – nóg langzamer, dan had iedereen The Red Turtle een rondje om de kerk gevonden. Nu treft Louise dat lot. De gelijkenissen zijn verbijsterend. Niet alleen belandt het hoofdpersonage op een verlaten strand, ook zijn er grapjes over krabbetjes, een projectievriendschap met een dier, plus vele verwarrende dromen. Louise vliegt zelfs! Dat laatste element is er echt teveel aan. Werden de scenario's soms uitgewisseld? Bij beide films kan men natuurlijk ook peinzen over het metaforische gehalte. Een cinema des levens. Louise en Hiver is daarin wel wat concreter, met de verwijzingen naar global warming, en het algehele gevoel dat hier een einde wordt gevonden. De oude bes mist de laatste trein, en spendeert de winter alleen, denkend over vroeger. In haar halve droom-staat werken de oud & nieuw flashbacks zowaar eens een keer uitstekend. Ondanks de korte speellengte wordt Louise helaas wel babbelziek. ('Ba oui!') In de beste scene schrijft ze zwijgend de ultieme levensvraag in het warme zand. 'Pourquoi?' En waarom is The Red Turtle dan tóch beter? Dat zit 'm in de animaties, en de Japanse touch van Dudok de Wit. 'La nuit je dors comme un enfant.'

L'armée des ombres
Vreemd genoeg dacht ik altijd dat Melville zijn verzetsfilm veel eerder in zijn carrière had gemaakt (en dat hij in zwart/wit was.) Verrassend dus dat deze sombere WOII-film tussen zijn twee meesterwerken van de gangsterfilm (L'Samouraï en Le Cercle Rouge, jeweettoch) werd gemaakt. Melville had in het verzet gezeten en dat verklaart de lome authenticiteit van de film, niks glamour, avontuur of verheerlijking van geweld, dit is ambient paranoia die tergend langzaam en met een paar minimale verrassingen naar een pijnlijk einde leiden. Fijn acteerwerk van Lino Ventura ook, met zijn minzame lachje en introverte verwondering wanneer hij in Londen tijdens een bombardement dansende vrouwen in uniform bestudeert.

ahh ja bedwelmend als een (nare) droom :-)

Rewatches van The Love Witch (grappiger in de tweede ronde maar nog steeds betoverend) en Never Here (nog steeds een beetje in the dark over wat er allemaal gebeurt maar op een goeie lynchian manier). Verder meer Jean Rollin, moet wat ratings aan gaan passen geloof ik.

Sátántangó
Mooi project om het jaar mee te beginnen. In een ruk geprobeerd, met een pauze om te koken, maar ik moet toegeven dat ik hier en daar wel even weggedoezeld ben in die bijna 8 uur. Tarrfilms zijn niet bepaald action packed, zeg maar. Ik ga ’m binnenkort nog eens in etappes doen.

Clean
Niet onaardig drama over afkicken en keuzes maken met een vleugje „rock ’n’ roll”, onder andere een cameo van Tricky. Maar niet de magie die ik inmiddels van Assayas verwacht.

Happy Death Day
Horrorversie van Ground Hog’s Day. Iemand op Letterboxd vond het voorspelbaar en ik zie wat ie bedoelt, maar misschien hou ik niet genoeg van cupcakes. Ik vond de laatste twist een beetje jammer.

Lucky
Oude man in woestijnstadje, gedragen door Harry Dean Stantons prima vertolking van een grumpy droogkloot.

Masculin Féminin
Dat een vrouw iets ziet in zo’n kwakbol als Paul snap ik niet, maar wel een leuk/interessant beeld van de jaren zestig.

Alléluia
Een moordenaar krijgt een partner en samen vormen ze een tamelijk dysfunctioneel team. Gewelddadig maar stilistisch sterk en hoewel gebaseerd op een waargebeurd verhaal bijna surrealistisch, zeker als iemand ineens begint te zingen.

Stretch and Bobbito: Radio That Changed Lives
Lijkt een nogal lokale affaire, deze docu over een New Yorks radiostation, ware het niet dat zo’n beetje alle rappers van de golden age hier naar luisterden en hun eerste bars zetten, jaren voor hun eerste album. Jay-Z, Biggie, Nas, ODB, Big L, etc. Het vele archiefmateriaal maakt dit ook voor mensen buiten New York zeer de moeite waard.

Day Of The Dead: Bloodline
Losjes gebaseerd op Romero’s Day Of The Dead, dat spelt disaster maar valt mee als je de lat niet al te hoog legt. Net als Romero ook wat sociaal commentaar (#metoo, zeg maar) maar dat is wel een beetje (te) flimsy.

ahh The Love Witch staat hier (ook) klaar. :-)

met een beetje geluk werden er wel aardappels voor je geschild, in die Tarr film.

krijg nou wat, ik was donderdag vergeten mijn 2 film-recensies te posten. Hmmm...

bij deze ook die nog dan.

Ingrid Goes West
'I've been getting really into photography lately.' Iedereen zal het wel kennen. Het manische klikgedrag van de smartphone-verslaafde. Zo zag ik eens iemand in de concertzaal door Instagram scrollen. Iedere foto kreeg een hartje, en werd precies 0.1 seconde bekeken! Zulk soort neuroses leveren vroeg of laat een nieuw soort stalker op, de moderne Chapman. En laten we wel wezen, Instagram-celebs daar gewoon om. De grens tussen privé en werk (en echt en nep) is verdwenen. 'I am into photography' heeft niks met kunst te maken, maar met het 'in de markt' zetten van aangeleverde producten. Op je Instagram-account, zodat ze 0.01 seconde bekeken kunnen worden (en vervolgens met één muisklik gekocht.) Ingrid is in deze geinige satire zowel dader als slachtoffer. Hunkerend naar vrienden, volgt ze haar Insta-voorbeeldmodellen. En ze zoekt ze op. Ik gokte dat Ingrid vanzelf zélf celebrity zou worden, en op de valreep had ik gelijk. De film is dus wel wat voorspelbaar, maar zit vol slim spiegelgedrag, vileine disses en gênante 'I'm not here, this isn't happening'-momenten. Een songtekst die een celeb best zou kunnen citeren. Zónder ooit het liedje gehoord te hebben. 'This is Rothko, the dog'. Solondz is nooit ver weg. 'Nose beer for the lady?' Natuurlijk ontspoort Misery 2.0 later wat flauw op de bekende manier. Het natuurlijk geweld van de Amerikaanse satire. 'You have a hashtag.'

In the Crosswind
'Is death really easier than what awaits us?' In juni 1941 begon Stalin vele duizenden Balten naar Siberië te deporteren. Het westen van het Sovjet-rijk moest 'gerussificeerd' worden. Deze Estse film herinnert zich de episode op bijna Proustiaans subtiele wijze. Er wordt nauwelijks bewogen, niet 'on screen' gesproken, enkel muziek en beeld roepen de 'delicate geur van de bloesems op', terug thuis. Een minimalistische piano tinkelt. Zou het Arvo Pärt zijn? Neen, Pärt Uusberg, close enough! Dé invloed op de beelden heet Terrence Malick, al is hij plots wel van zijn ADD genezen! We kijken veelal naar een soort maquettes, museumopstellingen met levende standbeelden, waar de camera in slow motion langs dwaalt. Deze abstrahering blijft fascineren, alsof we het ruwe materiaal van een romanschrijver zien, nog voor ie met de poppetjes gaat schuiven. Ik kon me ook prima voorstellen hoe de film in tien stukjes gehad als onderdeel van een museumexpositie dient. Zo arty is het dus. De brieven van de gedeporteerde geven ook helder aan, door wat voor gevoelens de gedeporteerde wordt bevangen. Eerst is er de overlevingsdrang, de angst, de heimwee, maar gaandeweg wordt zelfs het barre oord een soort thuis. Gaandeweg zwelt de muziek aan, in bijna-aangename ebb en flow van emoties. Er zit beweging in stilstand. Verbannen en frozen in time, vindt de schrijver houvast in hoop. Jammer genoeg maakt de film in de aftiteling één bijzonder onsubtiel foutje, door plots van de Soviet Holocaust te spreken. Een nogal kriebelige toe-eigening, terwijl er al een goed woord is. The June Deportation. 'We're in their bad books now.'

iBoy
'In the shadows of millionaires.' Eerst een bekentenis, ik zit de Duitse Netflix-productie Dark te kijken. Nog even, en ik heb godbetert een abonnement! Gelukkig is daar iBoy om me ervan af te houden. Een Net-flick van speelfilmlengte, maar bovenal een teken dat die lui nog heel wat te leren hebben. Zoals altijd zit het met de stijl wel snor, geld zat ten slotte. De FX zijn cool, en zelfs functioneel. Een standaard rattige Engelsman ontdekt na een akkefietje zijn superpowers. Hij heeft wi-fi in zijn hoofd! De jongen heet Tom, en daardoor zat ik toch een tijdje op een update van de musical te hopen. (Maar dan met dubstep.) Dat valt tegen. Enkel de eerste tien minuten heeft het verhaaltje de schwung van, zeg, Submarine. Daar valt ook de leukste grap te noteren. Tom's grootmoeder schrijft namelijk 'romance novels'. ('He unbuckles his belt and releases his engorged...'). Brainiac gaat er snel vandoor. Hij durft niet eens aan de 'diamond' van zijn vriendinnetje Lucy te dénken. Na de plotwending, krijgt hij desondanks last van Mr. Robot-achtige grootheidswaan. Tommy wordt iBoy, de Batman van de buurt. Wat rest is een basiscursus scenarioschrijven. Voorspelbaar van de tiende tot de laatste minuut. Een mindfuck zonder enige psychologie, je moet het kunnen. Iets voor een serie. 'Never been a victim, doesnt feel right.'

One-Eyed Jacks
'A man can't stay angry for five years, can he?' Begin jaren zestig was Marlon Brando een superster. Hoog tijd om die man 'ns uit de lucht te schieten. One-Eyed Jacks werd door pers en publiek genegeerd, terwijl Brando in zijn krachtige hoofdrol alles geeft, voor het debuut van een heel bijzondere regisseur: Marlon Brando. Wie met die info op Dennis Hopper-achtige waanzin hoopt, komt bedrogen uit. One Eyed Jacks is eigenlijk een vrij klassieke John Ford-western. Destijds hadden de critici allicht genoeg van zulke weidse woestijn-tales gezien. Dat verklaart het zand in hun ogen. Het overdaad aan stijl spat er hier vanaf, een beetje zoals Couperus dat kan. Altijd flirtend met dat randje. Brando paradeert gemanierd door deze film. Als een gebronsde Elvis personifieert hij te midden van apocalyptische zandstormen het defaitisme. Wankelend door zijn zelfgecreëerde Pieta lijdt de schurk voor onze zonden. Of voor die van Amerika? Men delft hier ook een verraderlijke parabel over de hypocrisie van het frontier-land, waar alleen de schurken kunnen regeren. 'Clean enough to be elected sheriff.' (Een boodschap die nooit zal sterven.) Extra leuk dus, dat het epos niet in pittoresk Mexico blijft, maar de grens oversteekt. Naar de bank in Monterey. Dat verklaart de helikopter in een long shot. Of was het de FBI? 'Mister you really killed him.'

krijg nou wat, ik was donderdag vergeten mijn 2 film-recensies te posten.

Ja, ik maakte me meteen zorgen. :) Het zou toch niet dat de kijklijst leeg is?
Dark ben ik trouwens meteen bij afgehaakt, na the real thing is een Duitse Twin Peaks niet te doen. En Black Mirror mag ook stoppen. Misschien dat een van de laatste drie afleveringen nog redding brengt, maar het blijft allemaal een beetje hangen in hetzelfde idee.

Ja, ik maakte me meteen zorgen. :) Het zou toch niet dat de kijklijst leeg is?

godsomogelijk. :P volgens mij had ik de stukjes gewoon in mijn browser geplakt, maar vergeten op enter te klikken 8-)

na Dark (dat inderdaad matig begint, en hopelijk nog richting zesje 'opkrikt') ga ik maar eens aan het Baseball van Burns.

Oeh Baseball.

http://i66.tinypic.com/nl4ikn.jpg

… het blijft allemaal een beetje hangen in hetzelfde idee.

Trudat, aflevering 5 is wel heel anders maar niet ten goede.

Baseball van Burns lijkt me een hele fijne, die gaat ook op mijn lijstje.

The Love Witch
'My therapist told me, that I'm not unusual at all.' Male sexist Hitchcock was nooit voor de poes. In postmoderne tijden verandert de zaak. Anna Biller toont zich een ware auteur, met een dikke knipoog. Ze deed haast alles zelf. (Harpmuziek, schilderijen...) Met The Love Witch construeert ze een funky old school wereld, vol smokin' hot female fatality. Vandaag is rood de kleur van het leven. Rode auto's, pakjes, tampons. (Duh!) Hoofdschuddend grijnzend laat de mannelijke kijker zich meevoeren op deze prikkelende trip. Samantha Robinson vertolkt de hoofdrol met bakken ironie (en bakken plamuur op haar gezicht). Te midden van Freudiaanse hertjes en Joanna Newsom-meisjes ontdekt ze haar speciale superpower: S-E-X. 'Bright blessings!' De moderne heks in een retro-wereld – of is het omgekeerd? – toont ons iets wat altijd hetzelfde zal blijven. De bereidwilligheid van De Man om zich voor De Vrouw in elk mogelijk risico te storten. Zelfs als alle signalen op rood staan. Een goed stel tieten verstopt onder rete-lang Alanis Morrissette-haar blijkt weer genoeg. Twee lange uren leren we zo sardonisch-feministische lessen. Alle mannen in de film zijn dorks van het Married With Children-type. En het allerslimste is... De bewust belachelijke film blijft sexy. Dan voel je je als man dus echt een dork. Touché. Point made. 'Merry meet!'

On the Beach at Night Alone
'I make films but I'm not normal.' Elke keer concluderen dat Hong steeds dezelfde film maakt, dat heeft weinig zin. Laat ik dan benadrukken dat On The Beach volwassen aanvoelt. (Dus toch anders!) Die rijpheid heeft zo zijn voor- en nadelen. Een beetje nadenken kan nooit kwaad, maar er kruipt ook een vleugje normaliteit in het scenario, een soort standaard arthouse-drama. Gelukkig komt er al snel een lijp keyboardje tevoorschijn. Hong maakt van het Oude Europa een intieme plek. Hij documenteert het stadsleven van twee nuffige vriendinnen, ontsnapt uit het beknellende Korea. 'Men here are kind.' In een oogwenk en een camerawenk belandt de film echter tóch weer in de natuurlijke habitat. Heel vertrouwd is ook het meta-aspect. Eén van de twee vriendinnen heeft als actrice een buitenechtelijke relatie gehad met een regisseur, die nu door een crisis schijnt te gaan. De regisseur? Hong zelf natuurlijk. Van groot belang lijkt dat verder niet. Het gaat om de rake subtiliteiten. De actrice doet haar jas pas open als een vervelende man vertrekt. Een koukleum doet zijn jas juist meteen uit. De glazenwasser wordt genegeerd. Onhandige mensen, die op een lieve manier raar doen. Dat is dus eigenlijk héél normaal (maar vreemd om in een film te zien). De aarde rondt zijn omwentelingen, en Hong wentelt ons weer in aardse herhaalrondjes. 'I just... was there.'

Volgens mij zit er ook wel wat "zelfkritiek" in verwerkt (verwachtingen, zeg maar). Maar sws mad sexy. :) Ze postte laatst op haar Twitter een compilatie van reviews die het Russ Meyer-pastiche, noemen, of sexploitation, maar op de Bava-iaanse dreamy technicolor of Franco op z'n beste momenten na, en natuurijk de giallo-soundtracks van Morricone en Piccioni, zitten die er dan toch wel flink naast. Eigenlijk lijkt het alleen maar op giallo's en sexploitaton in de seances maar vooral waar die films de genres ontstijgen. En dan heb ik nog bar weinig van die echte sixties-invloeden van haar gezien.

heh, true true. Ik vergat de woehoeetjes van Morricone nog te noemen. Was dit haar debuut? ik geloof het wel. Gaan we nog lukken dingen van zien dan. :-)

De dialogen in het Victoriaanse restaurat lijken inderdaad aardig dialectisch.

Had wel een half uur korter gekund doch.. Maar ja, vrouwen hè ze babbelen zo graag. *DUCKS* ;-)

Er is nog een film met de naam Viva, volgens mij is dat haar debuut.

Ik last dat mensen (mannen) dat laatste middeleeuwse stuk overbodig vonden, dat vind ik raar. Ik vond het viuseel niet het interessantste deel van de film maar wel belangrijk voor het narratief. Het is tenslotte haar eigenlijke ideaal.

Ze is bezig met iets met Bluebeard.

Nou jullie weten die film wel te verkopen hoor. :)

Ja, kijk jij ’m ook ff, kunnen we straks lekker verder mansplainen. :)

http://i63.tinypic.com/14doq4n.jpg

hehe. 3 sterren van mij hoor, maar goed, dat is 90% van de films. En als ie een beetje blijft hangen doe ik er heel gul een halfje bij aan het eind van 2018.

Ik last dat mensen (mannen) dat laatste middeleeuwse stuk overbodig vonde

met die troupe? Vleugje Bergman, en tegelijk toch ook Alice in Wonderland de seventies porn versie. Nog net geen Queen of Harts en een erecte Humpty Dumpty. :P

The Love Witch
Mjaaaa, maar nee. Heel erg nu hoe mannen er to-the-point van langs krijgen (wat een stripfiguren zijn we toch, allemaal waar), maar uiteindelijk is het vrouwelijke alternatief nu ook niet echt supergaaf. Begint heerlijk en ik ging er goed voor zitten. Goeie set-up met dat Victoriaanse theehuis en verdomd authentieke 70s sfeertje...maar wat een soufflé weer. En ook zo braaf, dit had echt wat vuiger (okay, ik spel het uit: meer seks) mogen zijn. Maar verder erg vermakelijk hoor, die middeleeuwse shizzle vond ik er nou helemaal bij horen op een of andere manier.

A Ghost Story
So much sads. Goed gedaan hoor (maar ook niet geniaal of zo), superrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrtraag, maar dat heeft natuurlijk ook zijn charme. Mooi gefilmd, een paar verrassingen en zelfs met humor (dat buurspook, geweldig!) Dicht geplamuurd met muziek maar dat was dit keer zelf niet irritant.

Treasure Planet
Mijn dochter vindt deze overgangs-Disney uit 2002 ondergewaardeerd. Ze heeft een punt want het is qua esthetiek verfrissend anders, een soort intergalactische steampunk versie van Treasure Island. Kijkt lekker weg, mooie beelden, maar ook wel overdadig (met name de muziek, pfff).

Blade Runner 2049
'How does it feel killing your own kind?' Het moest er een keer van komen, een nieuwe Blade Runner. Ál met al duurde het nog lang. Stel je een reboot in de nineties voor, met Sandra Bullock en Keanu Reeves, vol malle internet-fantasieën. Dan valt 2049 reuze mee, ondanks de aanwezigheid van de Gosbot. ('Im sorry it had to be me'). De wereld van de Blade Runners ziet er dit keer lichter uit. Hoewel verwijzingen naar global warming ontbreken, past die woestijn-look goed. Massief strekt een steriele stedenwereld zich uit. Seks is een zaak voor Her-projecties geworden. Gematerialiseerde AI's doen de andere vieze tentakel-klusjes. Het kweekvlees wordt natuurlijk verguisd. In een wereld vol ziellozen daagt dan snel de Pinokkio-droom. 'A real boy now!' Het verhaal voelt letterkundig zeer klassiek. Dat gaat verder dan de collapse of Collodi, of een melodietje uit Peter en de Wolf. Ook de bijbelse referenties zijn alomtegenwoordig. 'A child is born'. Dat maakt het vervolg – want het is geen reboot, maar een respectvolle doordenking – vrij traditioneel. In een fijne weeshuis-scene duikt zelfs Dickens op. Van de grote verhalenvertellers worden echter geen grootse dialogen gekopieerd. De plaatsen boeien meer dan de ontmoetingen. Ik zeg, het Inception-niveau. Tof, maar niet briljant. 'Anything real, should be a mess.'

Win It All
'Be in the room with me.' Vertrouw nooit mensen die zeggen ergens een bar te gaan openen. (Heeft iedereen zo'n 'Ik Vertrek'-figuur in de familie?) Het zwarte schaap uit deze Amerikaanse indiefilm is 'parkeerwijzer' van beroep. Hij droomt van beter, maar zijn gokverslaving blijkt een obstakel. Met een soulslijpertje op de achtergrond, hoopte ik op een Killing of a Chinese Bookie. Een donkerbruin crime-verhaal. Regisseur Swanberg (een mumblecore-expert) houdt het liever kleiner. Veel komen we niet te weten over de Chinese gokhallen. (Behalve dan dat je zélfs daar uitgegooid kan worden.) 'I mean, what are the chances.' Een California Split wordt het nooit. Ik stelde me de kwaliteitssprong voor wanneer Joaquin Phoenix de hoofdrol had gespeeld. Toch is dit een aangename film. De compulsieve gokker gaat 'on a high' op het vrouwenpad; en leert later dat de tweede date, de real date is. 'What do you do for a living?' (Trouwens, ik heb een dochter.) Beetje 'jammer', dat zijn liefde bloedmooi is. Dat verpest het realisme. De soundtrack strooit eveneens met schone 'aces'. Veel secondhand songs, van die vergeten pareltjes waar je nauwelijks licentie-rechten voor hoeft te betalen. Mijn recente soul-ontdekking Dan Mann ontbreekt, maar Peter de Leeuws groep Lion mag er wezen. Wat bestaat er toch onwaarschijnlijk veel muziek. 'It's a storage business.'

after thought: het is natuurlijk lollig de gedoemde production placement te checken in Blade Runner.. Sony (tevens producers) lijkt me too big to fail, maar Peugeot (!?!?!) flirt echt met de dood. Die gaan er echt niet meer zijn de volgende keer. De Franse autoindustrie wordt toch al door subsidies overiend gehouden.

en hier is dat liedje van Peter de Leeuw (zal een NL'er zijn zeker) Check die drummerrrr! Smeekt echt om een Ghostface guest verse.

https://secondhandsongs.com/work/165936/all

Welke Dan Mann is dat, Ludo?

(vast niet deze Dj Danny Dan The Beat Mann

woeps Dan Penn! (ik verwarde Mann en Penn, dat is heel grappig voor de ekte ekte connaisseurs)

https://www.youtube.com/watch?v=9bFiJVmn4g4

lekker plaatje. en hij doet zijn beste Van Morrison op de hoes.

(als gezegd, alles van deze plaat had zonder problemos in Win It All gekund)

Nocturama
'This quiet is freaking me out.' Nocturama excelleert vooral als city soundscape. Met hard én zacht geluid. Regisseur Bonello componeerde de Carpenteriaanse klanken zelf. Hij opent de film met een cool stukje techno. Een wonderlijk team van youngsters voert intussen een mysterieuze taak uit. Is het een revolutie of een Bomfunk MC's-flashmob? De eerste tien minuten gaan tekstloos voorbij. Enkel de OV-poortjes piepen, en de deuren van de treinen sluiten met omineus kort gillende alarm-stoten. Koyaanisqatsi-life. De vervreemde mens gevangen in mechanica. Het revolutieteam (want ja, The Breakfast Club blijkt toch The Anarchist Club) lijkt een statement te willen maken. Hun ingenieuze aanslag voelt echter ridicuul ingewikkeld. Misschien is dat wel het hele probleem. De moderne maatschappij ontmantelt elk verzet, behalve die van het middeleeuwse soort. De historische bewustheid van Nocturama slaat zo als een tang op een varken. De jaren zestig van Z zijn ver weg. Een van kameraden lijkt zelfs op Baudet. De revolutie eindigt op de juiste kapitalistische plek: een soort Hudson's Bay, oord van alle narcistische neigingen. Een ander teamlid playbackt My Way. Vreemd hoe die dubbele negatie toch altijd weer werkt. De intrinsieke nepheid van het scherm, opgeheven door nepzang. 'We should have blown up Facebook.'

The Levelling
'What's all the mess?' Ruraal Engeland, al tijden een land van schraal bier en shriveled beans. Een vervallen plek. (De historicus Collingwood zag het begin twintigste eeuw al met lede ogen aan.) The Levelling heeft slechts een paar flitsen nodig om te laten zien wat zoiets met de inwoners doet. In een supergoed intro, tript iemand over de vurige lijn van waanzin. Even later komt de zus uit de familie terug, de contouren van een gebroken leven natrekkend. Maar in hoeverre is het vuur werkelijk gedoofd? Het nasmeulende familiedrama dreigt continu op te laaien. Wat mij betreft had de film The Gun in the Loo geheten; ondanks alle mogelijke spoilers. Regisseur Hope Dickson Leach heeft in elk geval goed opgelet tijdens de films van collega Lynne Ramsay. Beide kijken met een humane blik naar eenzame levens. De leegte doet zuchten én schreeuwen. 'Don't want them getting attached.' Het hoofdpersonage laat zich niet verleiden tot Boven Is Het Stil-taferelen. Haar no nonsense-confrontaties houden de jonge vrouw een tijdlang op de been. Dan doet Leach Dickson er nog een schepje bij, met een cow ex machina waar Von Trier zich niet voor zou schamen. Farmer in the Dark. Normaal niets voor mij, maar hier ging ik er – met wat hulp van A Silver Mt. Zion helemaal in mee. Er vloeien heel veel, heel begrijpelijke tranen. 'I don't want this to be your fault.'

Thelma
Ja hoorrr, dit is de goeie shit. Ambient Carrie met Malickiaanse insectjes en juist gedoseerde horrorbeelden. Mooi om elkaar draaiende Gristelijke waanzin (maar wel geloofwaardig ingetogen), Altered States gedoe en familietrauma's. Na het creepy begin met sterke Abraham - Isaak vibes word je toch lekker traag in een mysterieus coming-of-age-verhaal getrokken. Heel netjes flirten met genreconventies en toch vrijwel alle clichés vermijden. Knap hoor. Veel interpretaties blijven open, mijn vrouw vond het redelijkerwijs de schuld van de moeder die haar dochter waarschijnlijk een trauma had aangepraat.

The End of the Fucking World
Serietje afleveringetjes, bij elkaar korter dan sommige films. Lekker contactgestoord stel loopt weg van huis. Een soort geestelijk verdichte Bonnie & Clyde, beetje Fins qua humor. Zielig en leuk.

無限の住人
Ik dacht dat dit een tweedelige sessie zou worden, een film over een onsterfelije samoerai met een speelduur van over de twee uur, dat kan al snel een gevoelsduur hebben van 8 uur. Maar Miike houd je toch weer bij de les. Geen Visitor Q of zo maar wel echt vakmanschap met van die ekte-ekte Japanse shots. Verder een degelijke wraakopzet maar dat is verder niet zo interessant, het is meer hoe Miike de kalme momenten er in verwerkt, de zwaarmoedigheid van onsterfelijkheid (eigenlijk nog beter gevangen door een tweede oudere onsterfelijke zwaardmans.) Verder natuurlijk veel hakwerk, maar in zijn samoeraifilms is hij toch relatief minder excessief qua gore (al krijgen kleine meisjes wel gewoon klappen.) Misschien een verhaallijn teveel maar hoe dan ook geslaagd. Blade of the Immortal, gewoon op Nettofurikkusu.

Nettofurikkusu :-)

The Babysitter
'I changed my mind bitch.' Bijna alle babysitter-films neigen natuurlijk naar male framed fantasies, google de posters maar. Hop, daar gaat weer een shirtje omhoog. Deze Netflix-productie vormt geen uitzondering, maar toch niet helemaal op de manier die deze kijker verwachtte. Aanvankelijk lijkt er niets aan de hand. Een sukkeltje leeft in een wereld vol dorky humor, de ene witz nog geslachtsgedeeltelijker dan de ander. Het lichtpuntje van zijn bestaan? The Babysitter. Een strak gebotoxte Jessica Simpson-look-a-like. Every fourteen year old's first wet dream. Maar net als het sexy – of nou ja, lichamelijk – dreigt te worden, volgt een heel brute, en even zo fysieke wending. Tarantino! Natuurlijk. Je kan je inmiddels afvragen hoe de filmwereld eruit zou zien, zonder diens invloed. De man die het vlees snijdt heerst universal. Regisseur McG (een naam voor commerciële tijden) laat een team aan nationaliteiten opdraven om de knaap, politiek incorrect te fileren. Zo incorrect dat het soms wel weer grappig wordt. Natuurlijk biedt de Chinese babe van het stel onze jongen een cookie aan! Op één niveau blijft de film echter Amerikaans toch braaf. De seks. Wel constant zaadvragend kijken, maar intussen enkel zaad doden. Geen geknijp in doorboorde tieten, geen necrofilie. Een voor de hand liggende kans gemist. 'No dude's gonna motorboat these.'

Aquarius
'Lachen is een serieuze taak.' We zijn allemaal een fysiek medium, geschiedenisdragers, onuitwisbaar tot aan de dood. De Braziliaanse film Aquarius overpeinst het voorbijgaan der dingen, aan de rand van het strand, aan de rand van een leven. Voor het zover is zien we jongelui dollen. Het voelt allemaal heel autobiografisch, en heel plaatselijk. De geur van Recife. Vele decennia later is de borstkanker-overlever een oude vrouw geworden. Ze woont nog altijd aan dat strand, omringd door vinylplaten. Een tastbaar verleden. Voor het huis geldt vanzelfsprekend hetzelfde. Nu wil het Grootkapitaal haar het pand uitkopen. De vooruitgang gaat weer eens over lijken. Na een half uur herkende ik de stijl van Kleber M. Filho die eerder al stedelijke kwesties behandelde in Neighbouring Sounds. Het snijpunt van Gesellschaft en Gemeinschaft, met alle gevolgen van dien. Het dappere aan Aquarius is dat de film harde noten kraakt. Over iedereen. Ook het hoofdpersonage is bijvoorbeeld bevangen door de hypermoderne jongblijfcultus. Een ijdeltuit, zich ten alle tijde bewust van haar waarde. Arme Baba's op de achtergrond bedienen haar. (Het blijft moeilijk en de film weet het). De wereld van de Freudiaanse popsong-koningin valt uiteen. Een ghost apartment wordt verzwolgen door het aardse. Hermansiaans surrealisme op een Debrot-locatie.

Two Lovers and a Bear
'Tell me what's wrong?' Zen en de Kunst van het Sneeuwscooteronderhoud. In het één na grootste land van de wereld zijn de afstanden waanzinnig. Begrijpelijk dus, dat de hoofdpersonages juist daar aan hun verleden hopen te kunnen ontsnappen. Ver weg van de metaforische beer, die altijd in de schaduw sluimert. (The monkey on the back, noordpool style). Aanvankelijk lijkt het scenario nogal indie en verhaalloos aan het werk te gaan. Arctic ambient speelt, Inuit birthdays worden met bijzondere liedjes gevierd, en ondertussen doen de hoofdpersonages hun job. (Vanzelfsprekend iets met transport, dat krijg je in die uitgetrektheid). De Canadese scenery lijkt meer op de maan dan op een menselijke wereld. Langzaam wordt dit tabula rasa humaan ingevuld. 'Got a broken heart with a rifle.' Een toxic relationship van twee gedoemde zielen. De jongen verklaart zich fan van The White Stripes, maar in grenzeloosheid had Jay Reatard beter gepast. Zijn vriendin gaat a la Betty Blue ook over alle grenzen heen. Ondertussen wordt er heel goed gevreeën. Vreemd hoe daar in de cinema altijd wat gekte voor nodig is, om over die grens van geilheid te durven gaan. Een vrouwelijke regisseur helpt ook. Het tweetal begint aan een reis, die maar één logisch eindpunt kent. Ik zat al aan Rhijnvis Feith te denken. Tragisch sentiment. Reparaties uitgesloten. 'Back up is 3 hours away.'

Suntan
'Have you ever fucked a Jap?' Ook de nieuwe dokter van een klein eiland wordt als 'distinguished citizen' enthousiast door de burgemeester begroet. De sfeer is meteen Griekser dan Grieks, met mannen zo lelijk als Socrates, en de dronken sirtaki op de dansvloer. Op het eilandje valt geen reet te doen in de winter; iedereen wacht op augustus. Van mij had de film wel wat langer in die lege tijd mogen blijven, wanneer de plattelandsgrappen werkelijk als een tang op een varken slaan. ('Wagonladingen pussy komen eraan!'). Wél ben ik – zoals bekend – 'pro' late openingstitels. Na twaalf minuten plaatst de film zo de cesuur, richting zonnebrand. De depressieve dokter denkt zichzelf opnieuw uit te vinden. White as a sheet, op de klanken van Martha's Echo Beach. In de zomer wordt het eiland een marktplaats in eigen waarde. Wie kan ik nog neuken? De wetten van de one month economy worden flink genivelleerd door gigantische hoeveelheden drank. Zelfs de dokter vindt een jong groepje schonen. Al heel snel sluimert een impotente trip. Steeds sneuer zoekt de doc bevestiging dat hij het nog kan, steeds vaker verschijnt hij als Jack Nicholson in the (sun)Shining. De harige kinderhand van de dokter is snel gevuld, maar wil ook altijd meer. En wie het kind één vinger geeft... Een Fa reclame goes horribly wrong. 'It's not funny anymore.'

田園に死す
Nog een Shūji Terayama, deze uit 1974. Japans surrealisme met jeugdherinneringen en raar circus dus Fellini-vibes! Maar ik moest er wel even inkomen, het was in het begin erg jaren zeventig eksperimenteel teater moeilijkdoenerij. Maar kijk, halverwege gaat de regisseur (wel een acteur) eens wat drinken en roken met een criticus om eens lekker te discussiëren hoe het nou verder moet met die film en dat het verfilmen van zijn jeugdherinneringen maar problematisch is. Geweldig! Helemaal als zijn jeugdige ik hem vervolgens bij zijn huis opwacht en ze vervolgens de rest van de film samen optrekken. Er lijkt zowaar wat lijn in de chaos te komen, de beelden worden mooier en complexer waarbij met een fabuleus shot wordt geëindigd. De winnende treffer in de blessuretijd zeg maar.

(nu heb ik Shintokumaru maar op de lijst gezet: een "phantasmagoric folk-psych-symph-prog-rock opera." Al vraag ik me af of iemand die ooit heeft gezien :)

Insidious
Degelijke horrorfilm die, dankzij een afslag richting Poltergeist, net een ander pad bewandelt dan je denkt. Paar goed getimede schrikmomenten en verder zegt zo'n film toch het meest over de Amerikaanse angstcultuur.

not me.

Floating Weeds van Ozu ooit gezien? Misschien zijn meest Fellineske.

Never Here
'What is this piece you are doing anyway?' Lekker arty thriller, die ook letterlijk in de kunstscene speelt. Altijd een goede locatie voor vreemde spiegelingen en dissonante wereldbeelden, denk maar aan het vergelijkbare Nocturnal Animals. Galerieën zijn plekken waar van zowel de beschouwer als de maker een verhoogde sensibiliteit wordt gevraagd, een aanscherping der zintuigen, die al snel door kan slaan. (En dat hier natuurlijk ook doet.) Vaagjes begint er meteen al dreiging van de hond uit te gaan. Naast dat beest, speelt de film met nog meer huiselijke horrorclichés, zoals de douchescene, en het appartement in verbouwing. Het Heim wordt ineens unheimisch, en dat op eigen verzoek! Staat die bank trouwens nog wel op de vertrouwde plaats? De eigenaar van alle spullen is een kunstenares die zich bezighoudt met pseudo-narcistische projecten. De smartphone van de passant wordt op de museummuur geprojecteerd. Ze móet wel nu de artiest niet langer zichzelf kan tonen (dat had Tracy Emin immers allang gedaan). De reeksen van re-enactments waarmee de artieste haar werken vult, worden langzaam Kaufmanesk echt. Lynch had vast voor Widows' Peak als titel gekozen. Iedere safe space lost op. De noiry spanning dijt uit: een heel leven raakt besmet, dan meerdere levens, en tot slot de hele omgeving. 'I fear S' ('I fear us'?) Sinister.

Manifesto
Everything you always wanted to know about manifestos. Nadenkfilm voor de elite, en iedereen die zich daar graag bij wil voegen. Een korte cursus verabsolutering van de eigen smaak. Manifesto kent haar klassieken, sterker nog, ze is gebaseerd op de klassieken. Zoals de titel al verraadt, luisteren we hier naar mash-ups van beroemde beginselverklaringen. De meesten gaan over de kunsten, al begint het scenario nog wel met de antikapitalistische oerknal, zoals het hoort. Die herkende ik gelukkig, maar meestal moest ik toch het plebejers-instrument Wikipedia erbij halen. (Als dat mag van Dogma.) Inhoudelijk is de film futuristische fluxus vol moeilijkdoenerige woorden, maar ook qua stijl – 'no to style!' – wordt de boel radicaal, eh, verheven. Cate Blanchett speelt alle hoofdrollen, als een soort elf-koppige smeekbede om haar een Oscar óf een Razzie te geven. ('Honey and excrement'). Ik ben geen groot fan van Cate, maar haar multi-inzetbare gezicht blijft een fenomeen. Een liquid actress for liquid times, zogezegd. In de beste scene hoeft ze typisch genoeg haast niets te doen, en kijken we naar een vervreemdende tentoonstelling van levensechte poppen, om te eindigen met een pop van Cate zelf. Het hoofd doorboord. Daar leeft het onsterfelijke surrealisme. De filmrealiteit bij uitstek. 'When will we have sleeping philosophers?'

Ja, die widow's peak moest ik even opzoeken. :)

:-)

(ik ook)

Baron Prášil
'Hij lulde maar door over wetenschap en techniek.' Aan het begin van zijn carrière schreef WF Hermans een fijn essay over het lot van Raspe. De tragische uomo universale verdween al snel van de kaft van zijn eigen boek! Iedereen ging met Baron von Munchhausen aan de haal – iets waar het Chinese whispers verhaal ook toe uitnodigt, natuurlijk. In deze geinige adaptatie wordt de spirit van het origineel behouden. De baron praat achteloos en statig (alsof hij zich nóóit over zijn stunts verbaasd) en er zit zelfs een bijen-referentie in. 'Bravo, helden!' Meer dan een sterke verhalen-film is Baron Prásil een sterk design-film. Pielen op de vierkante millimeter met geschilderde achtergronden, elk shot een ansichtkaartkunstwerk, ready to print and send around the globe. Een specialiteit van de Tsjechen in die dagen.(A Jester's Tale!) Zouden ze ook Don Quichote hebben gedaan? Ik herinner me een Alice in Wonderland. Hoe dan ook, vanaf de nogal summiere introductie van de Baron is het meteen, maan-gisch. De malle ideeën volgen elkaar vlug op. Een kerel met een melodica-stem, het potje schaak tijdens een zwaardgevecht. (Die scene valt ook nu nog van A tot Z door een actiefilm te minen) Een seconde niet gefantaseerd, is een seconde niet geleefd, neen, is een seconde niet gelóófd. 'Zijn vrouwen niet langer gefascineerd door avontuur?'

Columbus
This isn't a movie, nothing's going to happen.' Modernisten aller landen verenigt u, te Ohio. Nooit geweten dat Columbus zo'n architectenpretpark is, vol gebouwen van Saarinen en co. Een voormalig vlogger (!) uit Korea (!) situeert in het land van glas en staal zijn eerste speelfilm. Ooit maakte Kogonada video essays over Ozu, en nu vindt hij moeiteloos diens doorkijkjes in Amerika. Het lijkt wellicht hét recept voor hermetische marginalia, maar Columbus is méér dan een 'critique of a critique'. Veel meer zelfs. Oost en West gaan moeiteloos samen. De vibe neigt naar Jarmusch' Paterson, maar ik vind Columbus dapperder én beter. De poëzie komt hier recht uit de mensen. Het begint allemaal in de bieb. 'Do you have your Master's?' 'Sadly, yes'. Een Culkin-broertje en een wenkbrauwmeisje slackeren wat af. Dan maakt Haley Lu Richardson kennis met een Koreaan, die naar Columbus heeft moeten afreizen omdat zijn vader ter plaatse is ingestort. Stiekem maalt de zoon daar niet om, maar of hij nu wil of niet, langzaam vult zijn jonge vriendin de leegte die hij wel móet voelen. Heel sereen helpen de twee elkaar. Hoe leef je ín de schaduw van je ouders, en wanneer treed je eruit? Ozu-thema's, tot en met. Met jaloersmakend veel klasse aangepakt. Columbus houdt een stil pleidooi voor een groot idee durven hebben. 'Have fun without me.'