Filmforum

Ik dacht dat ie zonder scripts werkte, nagooglend dit artikeltje gevonden.

Hele coole foto van Iggy :)

Gosling is wellicht slachtoffer van die meme-ificatie. Ik kan hem niet anders zien dan Gosling ipv het personage dat hij moet spelen.

Ik dacht dat ie zonder scripts werkte, nagooglend dit artikeltje gevonden.

ahh kon ook bijna niet anders.*caps* zie je het wel het is geen echte 'auteur'*/c

:P

Rooney Mara zit in Song to Song in een band met Val Kilmer. Als ze heel laat in de film eindelijk een keer op het podium in actie komt, bespeelt ze de gitaar op een manier die doet vermoeden dat ze het instrument die dag voor het eerst van haar leven in handen heeft gekregen. De cameo’s (laten we John Lydon en de Red Hot Chili Peppers niet vergeten) zijn interessanter dan de hoofdpersonages.

bespeelt ze de gitaar op een manier die doet vermoeden dat ze het instrument die dag voor het eerst van haar leven in handen heeft gekregen.

haha :D :D

Your Name
'Slechts éénmaal heb ik u gezien, ge waart gezeten in een sneltrein.' Piet Paaltjens in Japan. Open de sluizen van het gemoed en laat uw tranen rollen. Altijd een specialiteit van manga-karakters natuurlijk. Your Name is met wat goede wil een Eternal Sunshine voor emo-kids. Handzaam, en verbluffend goed geanimeerd. Het begint met een trailer van twee minuten; een heel YouTube-achtige manier van scenario-expositie bieden. De Stars-achtige themesong jakkert de emoties meteen richting stratosferen. Teruggekeerd op aarde, begint een Lake House-verhaal, dat meer om gevoel dan logica draait. Een soort Puberruil. Een stadsjongen belandt in het lichaam van een plattelandsmeisje en vice versa. Dat zorgt voor nieuwe gevoelens. Wat erotica gaan Japanse filmmakers (in tegenstelling tot Disney) nóóit uit de weg. 'Dit is te realistisch!' Mitsuha en Taki empoweren elkaars leven. Ieder heeft baat bij het ontdekken van 'de andere' kant van zijn/haar persoonlijkheid. Na een tijdlang honderd procent cheesy door deze nieuwe dubbelwereld te hebben gedwaald, komt de slotmetafoor nog aardig verrassend uit de lucht vallen. Itomori, Mon Amour. Of zou ik de enige zijn die dat erin leest? Het kost in elk geval weinig moeite je voor te stellen hoe miljoen Japanners in de bios zaten te janken. Dáár mag het. 'It's just a what-if fantasy, isn't it?

20th Century Women
'Can we do therapy?' De eeuw van mijn maffe moeder. Zo'n modern 'alles moet mogen wanneer mij het uitkomt'-mens. Haar enige zoon groeit op in een huis waar de kamers aan aanwaaiers zijn verhuurd. Pa is allang verdwenen, en mama weet het niet meer. Een beetje depressief besluit ze de huisgenoten in te schakelen om het jongetje 'op te voeden'. Dat hoef je in de seventies, hét filmische decennium van de twintigste eeuw niemand te zeggen. Greta Gerwig, rockt Lou Reed-shirts, houdt van 'art fags', en fotografeert heel modern enkel haar eigen leven. Zij komt aanzetten met studieboeken. 'Als ze bij je wil slapen, moet ze seks met je hebben hoor, anders is het zó disempowering.' Bestie buurmeisje Elle Fanning mokt. Laatste deelnemer aan deze Levensweg is de besnorde Billy Crupup. Hij ontdekt de Joaquin Phoenix in zichzelf. Het meanderende mozaïek blijft verder aan de oppervlakte. Nooit wordt het een 3 Women. Eigenlijk gaat het vooral over het jonge mannetje. So much for that title. Een overdaad aan swoosh ambient smeert de scenes. Zodra de Talking Heads (of Black Flag) spelen, wordt het beter. Degelijke middenklasser Mike Mills had zijn John Irving-achtige scenario beter kunnen trimmen, om zo het komische gehalte te doen ontpoppen. Afgewisseld met wat prikkelende vragen. En de afwas. 'It's always about the mother.'

神去なあなあ日常
Ah, de Japanse melancholische komedie. Een jonge slacker besluit om bedenkelijke redenen een carrière in de bosbouw te beginnen. Een klassiek verhaal van wantrouwen, luiigheid, doorzettingsvermogen en natuurlijk...een supercute kortharige vrouw. Nostalgisch zwijmelde ik in het begin weg bij de treinen van Japan die de jongeman naar zijn avontuur brengen. Daarna volgt een fijn verhaal met de juiste balans van grappen over het platteland vs de stad. Het bos, een paar mooie personages, waaronder een stoere kompaan, doen de rest, en vanzelfsprekend mag een vleugje Shinto magie niet ontbreken. Doe hier nog maar een paar van (gelukkig heeft regisseur Shinobu Yaguchi nog een paar films gemaakt, dus dat is mazzel. Survival Family van dit jaar had ook al zo'n fijne vibe.)

mother!
De betekenis van deze zoete inval/zoute uitval ligt er al vrij dik bovenop en neigt al naar potsierlijkheid, maar mocht je het toch nog gemist hebben: they hammer it home for ya. Op z'n Koolhoviaans met een sledge hammer: dat je het gevoel krijgt dat ze het eigenlijk wel lekker vinden om vrouwen zo gemaltraiteerd te zien worden.

ahh ik zat nog te twijfelen, maar ik pas (dus).

(神去なあなあ日常 gaat echter wel op de lijst). Dacht even (1 seconde, ok) dat het (キツツキと雨 (The Woodsman and the Rain) was.

Oh ja die, met de Japanse De Niro, die was ook leuk.

A Ghost Story
'Some weird noises in this house.' Een film lang dacht ik dat ze de handelingenfilm-specialist Lisandro Alonso een zak met Amerikaans geld hadden gegeven. De man zal het beeldformaat van Jauja toch wel gepatenteerd hebben? Die unieke privéfilm-look, vierkant met afgeronde hoekjes. Welnu, de man heeft hier helemaal niks mee te maken, net zomin als ene Reygadas, trouwens. Toch hebben beide Hispanics regisseur David Lowery wél duidelijk beïnvloed. (En ik wens de verschijning van een Spaanstalige familie dan ook als eerbetoon te zien.) Bueno! Een hoop gelul om een even simpel als lief verhaal in te leiden. Good ghosts gone sad. Waarom eigenlijk de angst voor geesten – zijn dat soms geen manifestaties van menselijkheid? En hoe ontstaat de angst ván de geest? Case Affleck had met deze vragen een paar makkelijke weken. De mompelaar speelt een glitchpoppende muzikant die Lynchiaans om het leven komt. Even later verschijnt hij terug thuis. In een laken gehuld. Daar dwaalt Rooney Mara (wéér Rooney Mara) even witjes rond. Het gaat echter om die licht-gevende geest, met zwarte oogjes. Een design zo simpel als de fantasie van een kleuter. Noem het 'naive vague'. Het onverbeterlijke geloof in dromen en nachtmerries. Het werkt. Een Tarkovsky for kids. Ergens tussen uitgelaten nihilisme en nestverlatingsangst. 'We can go.'

La Region Salvaje
'Let me see your little worm.' Alsnog op die Mexicaanse paddestoel-trip, in Centipede, de arthouse versie. Zonder wormvormig aanhangsel is La Region Salvaje niet meer dan een doodgewone handelingen-film. Op niveau, dat wel. In een gezinnetje begint een groot geheim te broeien. Dat kan enkel naar het geweld leiden. Een echtgenoot worstelt op de macho-manier met zijn homoseksualiteit. Ontkennen, afgeven, en het daarnaast wel gewoon doen. Een totale 'alienation' van zichzelf. Zijn vrouw is (mede hierdoor) al een tijdje ongelukkig, en ook de zeurende kinderen lijken door het ongemak van het ouderlijk paar aangestoken. Hun manische gestuiter vormt een waardevolle bijdrage aan het Unheim dat heerst. Maar voor het echte On-werkelijke gevoel, strekken we de tentakels uit naar het platteland. Daar hebben de personages te midden van Reygadas-mist een unieke ervaring gevonden. Een schmutzige exploitatie van ieders verlangen om gevuld te worden. Science fiction is op zijn best als het een beetje sexy wordt. Freud would have a bloody ball. Regisseur Escalante (van het eveneens behoorlijk maffe Heli) zoomt langzaam in op het jurkje van de echtgenote, als aankondiging van het grote Vulvische Verlangen. Het Dahliaanse korte verhaal, besluit met een gepast slimmig einde. 'You said you'd do something for me.'

Een Tarkovsky for kids.

O RLY? Dit zal filmnerd jr. goed doen (past ook bij een of ander punnikindieliedje over een spook waar ze helemaal gek van is). Rooney Mara word ik dan weer redelijk ongelukkig van.

:-)

zit ook wel een fijne Koyaanisqatsi-referentie in. (nou ja eigenlijk gewoon een citaat).

Rooney Mara kan ik nooit herkennen, ik dacht 'goh alweer een magere brunette', ze zijn in. Maar dat is dus steeds Mara.

'Ghosting' van Mother Mother overigens. Eerst dacht ik "WTF doe je me nu aan?!" nu ben ik liefhebber.

Mother Mother doet me denken aan Jump, Little Children, waar een stel Amerikanen me hartelijk om uitlachten toen ik dat in een playlist had staan, werd gezien als suffe college rock. (Ze haten maar raak verder, dat album vind ik nog steeds mooi. Wel meer muziek voor m'n broer, doorgaans, misschien dat die ook wel lekker gaat op Mother Mother. :)

hmm als nineties kid denk ik bij Mother Mother aan

https://www.youtube.com/watch?v=2Xi8NvSetZc

Die had ik goed verdrongen. :)

sorry ;-)

(ik krijg helemaal geen hits voor Jump Little Children op de soulseeks, obscuro oscuro)

Detroit
'It's 1967, asshole.' Mijn coping mechanisme met betrekking tot sociaal onrecht is simpel. Een struisvogelpolitiek. Pech dit jaar, want de sociale stream of black consciousness houdt aan. Terecht. Vijftig jaar na de rellen in Detroit, laat deze period piece zien hoe het eraan toe ging. Gruizig en met trillende handen. De Detroitse police force bestaat uit Ieren, en zoals Howard Zinn al signaleerde: niets werkt zo goed als de ene onderklasse tegen 'de ander' opzetten. Haat uw mede-armoedzaaier het meest, en het machtssysteem zal overeind blijven. On the ground vallen de doden. Vietnam is coming home to roost. In een sterk eerste uur, flitsen we van personage naar personage, van loeihard geweld, naar dansen in de club. Altman zou tevreden zijn over de cinematische chaos, die ook de kijker bijna doet hyperventileren. Wel blijft de geluidstrack ten alle tijden verstaanbaar, en dat zet de toon voor de tweede helft, waar de ellende er al te juicy wordt ingewreven. 'Who could do this to someone?' Het goede én slechte van Kathryn Bigelows stijl worden zo in één film verenigd. De uiterlijke typecasting gaat bovendien wat irriteren. Lilluke koppen voor de gemeneriken (de high school bully), dikke koppen voor de dommerds, enzovoort. De cynische conclusie mag er 'gelukkig' weer wel zijn. Dansen en God. Dat houdt 'ze' rustig. 'What did they do?'

Dunkirk
'Where's the bloody airforce?' Eerst maar het gebruikelijke puntje. Waarom wéér een WWII-film? Gedraaf door de kustplaatjes van Frankrijk krijgt nostalgische trekken. Toch zonde van het talent van Christopher Nolan en cinematograaf Hoyte van Hoytema. Hun vakmanschap toont zich vanaf het eerste shot, waarin een Duitse plamflettenregen neerdaalt op de geallieerden. Een choreografie van honderden. Zij zitten vast 'on the mole' van Duinkerken. Wachtend op redding. Maar door wie? Een pluspunt van deze eenvoudige setup, is de handzaamheid. Het geeft Nolan geen enkele kans om overboard te gaan in een Spielbergiaans epos van drie uur. Hij kan zich concentreren op zijn eigen forte. De actie. Vooral het snoeiharde geluid verdient een Oscar. De kogels gieren je in alle dimensies om de oren. Ter land, ter zee, en in de lucht. Bibberige pilotenstemmetjes steken schril af tegen een uitgestrekte Technicolor-zee. (Ze hebben het Kanaal wat 'enhanced' volgens mij). Voor plot of personages, zul je echter meestal op het land moeten zijn, en dat komt er nauwelijks van. Aangevuurd door de werkelijk lachwekkend herkenbare soundtrack van Zimmer, timmert Nolan stevig door, aan zijn 'klassieke' film. Geen nazi-perspectief, geen relativering. Een reeks van simpele, maar uiterst secuur uitgevoerde spanningsboogjes. 'The bodies come back.'

-----Ik zou zweren trouwens ooit eerder een (Engelse?) film te hebben gezien over Duinkerkens bootjesverhaal, maar kon er in 106 minuten niet achter komen welke ..

Tulip Fever
Altijd grappig, Nederland door de ogen van buitenlanders, Amerikanen in dit geval. Nederland van vroeger that is. Erg cliché allemaal, je vraagt je af of het echt altijd zo druk op straat was met tapijten die vanaf balkonnen worden uitgerold, afen en aan, laden en lossen, een gekkenhuis! Het verhaal is wat saai en overall enigszins slaapverwekkend.

The Love Witch
Betoverende sets en titulaire liefdesheks in knallende Eastman/Technicolor maken deze zoektocht naar ware liefde een lust voor het oog (en een fijne selectie van klassieke Italiaanse soundtracks van o.a. Morricone voor het oor). Nog een feministische subtext erbij (de regisseuse schreef een mooie observatie over slashers en onze tijdgeest, Baudet lijkt volgens het sadist/masochist-gedeelte eerder een kind van wat hij degeneratie zou noemen dan van zijn favoriete periode … haha) zodat het niet te oppervlakkig wordt, mooie food for thought.

蛍火の杜へ
Prachtige anime met de speelduur van een halve film die precies is goed voor deze legende van een meisje dat in het bos verdwaald en door een wat hippe bosgeest wordt ontdekt. Hij leidt haar het bos uit en een vriendschap ontstaat die elke zomer wordt voortgezet. Er is natuurlijk een catch die in oer-Japanse stijl wordt uitgewerkt. Duidelijke neo-Miyazaki vibes met de gebruikelijke krekelsymfonieën en gedetailleerde wolkformaties maar toch met een eigen subtiele insteek.

Incendies
Zelfs al is de plot lijkt op papier misschien net een stapje te ver, maar de rest is spannend en indringend genoeg om de suspension of disbelief in stand te houden.

Better Watch Out
Dat lukt deze kersthorror helemaal niet. Het allemaal hebben zien aankomen kan ik niet beweren, maar de plottwists zijn toch te zelfbewust (de belangrijkste crossed my mind maar terzijde geschoven want onaannemelijk).

Extraterrestre
Net als Collossal vrij alledaagse problematiek verpakt in een bovennatuurlijk verhaal, deze keer science fiction met UFO's. Het overspelthema is wel iets hermetischer verpakt dan het alcoholisme, al is dat zoiets waar ik de komende dagen nog wel wat gedachtes over ga vormen.

ah die laatste klinkt zeer de moeite :-)

Free Fire
'Do you like John Denver?' Voor de derde keer dit jaar speelt de zoete bard een rol in een hippe film. Hij is helemaal terug! Het Britse talent Ben Wheatley heeft wat geld gekregen (onder meer van executive producer Scorsese), en dus kan hij, naast die song-rechten, ook wat grote acteurs betalen. Zijn voorliefde voor minimalistische setups, hebben ze hem echter niet afgenomen. Dit is A Garage in America. Niet meer, niet minder. De goudbruine geweldswereld van Scorsese, beperkt tot één locatie, en één shoot-out. En dat anderhalf uur lang. Een paar sloppy gangsters getooid met de slechtste hoeden en baarden denkbaar, knalt elkaar af. Alhoewel, 'af', ze weigeren almaar te sterven. Dat resulteert in een absurdistische Tarantino variant. Helaas was het budget (toch) niet toereikend voor de entree van Nicolas Cage, want hij had zeker raad geweten met deze onzin. Switching accents by the minute. 'The deal is off'. Al snel gingen naast de kogels, ook de 'witty' dialogen langs me heen. Ik stelde me wat meer filosofische conversaties voor in deze binnenshuis western. Zeker wanneer er een flardje Free Jazz klinkt. (Had dat niet de hele film gekund?) Dat zou echter tegen de zin zijn van het ideale publiek voor Free Fire: een slaapfeestje met veertienjarige jongetjes. Alhoewel, hebben die wat met John Denver? 'I've got my work gloves on.'

Heartstone
'Flikker, je geniet hiervan!?' De IJslandse verveling leidt tot vroegneukers. Ik grinnikte 'r eerst nog om – en herinnerde me een statistiekje dat ik ooit las. Vervolgens blijkt de ganse film juist daarover te gaan. Zelfs in koude zomers kan het broeien, tussen BFF's forever. De ene hoopt op schaamhaar, de ander op zijn vriend. Van chemie tussen de twee is tragisch genoeg geen sprake, maar eigenlijk past dat wel. In het dorp is geen reet te doen, en er woont trouwens ook geen hond. Daar krijg je dus projectievriendschappen en liefdes van. De claustrofobische leegte doet de rest. Thuis zitten dan ook nog eens continu zusjes te klieren, terwijl ze naar The Sugarcubes luisteren. (In IJsland zegt men waarschijnlijk: ach die solocarrière, toen met de Cubes was Björk echt goed.”) Heartstone gaat er ook lekker rauw tegenaan, al werd ik de zwiepende camera's wel beu. Die zie ik iets te vaak vandaag de dag. Het verhaaltje belandt, net als de personages, in een tussenstaat. Half groep 8, en half volwassen. Tikkertje naast bevlekte onderbroeken. Het neigt soms naar een hardcore Carry Slee-verhaal, maar blijft net aan de intelligente kant van de lijn. Hoe kleiner het dorp, hoe moeilijker het is om homo te zijn. En, wat als je 'guilty by association' bent? Puberproblematiek in optima forma. Tenten ritsen open... 'Ik ben niet thuis, zelfs niet voor Christian.'

It
Met tegenzin deze even noemen. Het eerste boek dat ik ooit in het Engels helemaal uitlas. Een ontzettende pil dus elke verfilming gaat problemen krijgen (er was al een cheapo miniserie uit 1990.) De beruchte tienergroepsseksscène is natuurlijk als eerste gesneuveld en even lijkt de sfeer goed neergezet. Maar ja twee uur hè, dan moet je snel te werk gaan, dus lekker drammerige muziek, voorspelbare schrikeffecten en sadisme. Niks landerig discuzeuren tussen de buitenstaanders oh ja, en dat irrante gozertje van Stanger Things speelt er in mee dus laten we dit ook maar meteen van de jaren '50 naar de jaren '80 moven. Toevallig keek ik met een scheef oog mee naar The Lovely Bones en dat had hetzelfde hysterische sfeertje plus Jehova's Getuigen CGI-hemel en veel Brian Eno muziek wat me helemaal op het verkeerde spoor zette. Bleek bij aftiteling dat hij van Peter Jackson was! Onbegrijpelijke rotzooi.

The Birth of Saké
Nee, dan een documentaire over het maken van ambachtelijke saké in het noorden van Japan. Wat een kunstenaars! Superkalm zitten ze daar zes maanden van het jaar bij elkaar, afgeschermd van vrienden en familie, jaar in jaar uit. De toekomst is ongewis, de zoon van de directeur wordt langzaam gekneed voor opvolging van de opperbrouwer en sowieso loopt de populariteit van saké terug in Japan. Natuurlijk is er ook nog een god van de saké, zo rollen ze in Japan. En dat collectief eten, heerlijk, iedereen zwijgt gewoon. Mooi gefilmd, misschien iets te lang, maar ook gewoon leerzaam.

gheh de Sake in die anime-hit (kom was was de name ook alweer ;-) ) was ook wel een geniale touch.

dat had hetzelfde hysterische sfeertje plus Jehova's Getuigen CGI-hemel

dat!

Wind River
'Gun's always loaded, even if it ain't.' Zou er een film over gelukkige indianen bestaan? Het rijpe talent Sheridan schreef vorig filmjaar al het uitstekende Hell or High Water. Hier doet hij ook nog de regie, als een echte auteur. Zijn stijl is duidelijk herkenbaar. Moderne westerns, met aandacht voor 'de marginalen'. Wind River speelt in het gelijknamige reservaat, waar de overgebleven indianen hun leegte met de bekende middelen dempen. Verdreven naar een barre staat, rest hen ook niets anders dan een barre staat. Jammer genoeg is geen hoofdrol weggelegd voor een native. Dat wordt toch weer aan twee 'crackers' overgelaten. Jeremy Renner doet zijn best als plaatselijke 'wildlife inspector' (geen ironie). Hij identificeert zich volkomen met de indianen, een mooi, bijna 'polico' detail. Soms tot ongenoegen van de locals: 'the only thing native about you is your ex-wife. Natuurlijk valt er snel een dooie, en komt er nóg een buitenstaander. Een 'little FBI girl', die als Lindsey Vonn-mutsje, achterop de bagagedrager mee mag. Dat ligt allemaal teveel voor de romantische hand. Gelukkig Sheridan kleurt alles opnieuw met veel schwung in. Zacht fluisterende vocalen op de soundtrack. Het vleugje Ander-magie. En de paradoxale – eigenlijk frontaal botsende lessen –uit de stateloze wildernis. B-film grof, op een goede manier. 'Look what you chose!'
Tschick
'Nicht auf unser Grundstück, bitch.' Het blijft een verslavende vorm van ramptoerisme. De filmadaptatie. Dit jaar had ik twee moderne opties. Een 'Sommermärchen', of Eggers' desastreus gerecenseerde The Circle. Dat laatste ging me te ver, dus ging ik op pad met twee oude bekenden in een Lada Niva. Hopend op die fraaie slotscène in het zwembad. (Het filmische hoogtepunt van het boek.) Von Herrndorf schreef een mooie meanderende jeugdroman over de WK-zomer 2006. Denk aan Kevin Kuranyi! Tschick is eveneens een raar-Duits mengelmoesje. De slacker neemt het emonerdje uit zijn klas mee op reis, in die Lada. Weg van gezinsperikelen, op naar de 'unendliche Russischen weiten'. Althans, dat is de bedoeling. De adaptatie bevat uiteraard teveel voice-over, en krikt ook het actiegehalte op met opmerkelijk (als in 'op te merken') matig stuntwerk. De humor blijft gelukkig aardig behouden. Op één punt is de film het boek zelfs de basis. Het memorabele vuilnisbeltmeisje Isa gaat zowaar on screen uit de kleren. Dat koelt onze vlassig besnorde verteller bepaald niet af! Dapper gefilmd, en dat zeldzame moment baadt ook even in stilte. Meestal moeten we een dwarsdoorsnede uit de Duitse hitparade aanhoren. En de zwembadscene? Die is er nog, maar vormt nét niet helemaal het einde. In alle opzichten. 'Übertrieben geile Jacke.'

東京ゴッドファーザーズ
Satoshi Kon (helaas veel te jong overleden) had al een meesterwerk van de anime op zijn naam (Perfect Blue) en deze film is op zijn eigen manier net zo radicaal. De Tokyo Godfathers zijn drie daklozen (een tienermeisje, een dronken gokker en een drag queen) die op de vooravond van kerst op een vuilnishoop een baby vinden. Terwijl ze al kibbelend twijfelen wat ze met de baby aan moeten maakt de vondst van alles los bij de drie. Vervolgens ontstaat een onnavolgbaar avontuur door het besneeuwde Tokio. Een compleet unieke mix van authentieke tearjerker, energieke komedie met een flinke dosis maatschappijkritiek en empathie waarbij je gewoon vergeet dat je naar een animatie kijkt. Verbaasde me tijdens het kijken dan ook menigmaal over het feit dat deze film bestaat.

sounds awesome :-)

The Killing of a Sacred Deer
'Can you show me the hair under your arms?' De buitenlandse carrière van Lanthimos loopt gesmeerd. Het vlezige The Killing laat voorganger The Lobster alle hoeken van het veld zien. Lanthimos zal zich in gezelschap van zijn hoofdrolspeler aardig thuis hebben gevoeld. Colin Farrell is een hardcore Griek qua brows, en hij kwijt zich dan ook uitstekend van zijn taak. Ondanks de language switch, verandert er immers weinig in de wereld van Lanthimos. Die naïeve toon waarachter bakken vol ongemak zitten verborgen. De doordenkingen tot in hun uiterste logische consequentie. Ik bedoel, dit is een film waarin Ferrell niet zo harig blijkt als gehoopt! Hij speelt een openhartige cardioloog die vriendschap heeft sluit met een jonge gozer. Hij kent de zoetgevooisde knaap van zijn werk, en neemt 'm na een tijdje zelfs mee naar zijn magere echtgenote Kidman. Hun twee eigen kinderen hebben zo hun eigen besognes. Lichaamshaar, bijvoorbeeld. Waar The Lobster halverwege stoom verliest, plienkploinkt The Killing juist naar een almaar hoger, transcendent niveau. Eigenlijk vond ik alle personages doodeng. Kinderen zijn de Mariabeelden van Onze Tijd. En niemand weet dat zo goed als Lanthimos. Life's a fucked up children game. Oneerlijk, arbitrair, en keihard. Ik fluisterde zachtjes tegen mezelf: 'Driemaal'. 'Do you understand? It's metaphorical.

L'Amant Double
'Ik ben bang dat ik te snel genees.' Frêle dame zkt psych voor verh. Francois Ozon dacht bij zichzelf, ik moet weer eens Trieriaans in de weer. Hij overtreft de hardcore meester met een vrij geniale opening-scene. Lange tijd blijft het daarbij, qua shocks. L'Amant Double is een update van het verhaaltype dat Hollywood in de jaren veertig omarmde. Spellbound! Psy plus patiënte, en een surreële droom om het af te maken. Zelfs de Hitchcockiaanse buurvrouw ontbreekt niet. Op zo'n moment lijkt Ozon het allemaal als parodie te bedoelen. Op de fraaie soundtrack van Rombi blijven de hints naar Herrmann echter beperkt. Dus, toch maar even volhouden dat het allemaal bloedserieus is. Dan kan ik best genieten van de indringende GGZ-scenes. Met het dancing in the dark-meisje dat eigenlijk ingebeeld ziek wil blijven. Het niet zo geheime verlangen van de cliënt, om niet enkel zichzelf bloot te hoeven geven. Haar eerste 'adresje' is trouwens meer een psych dan een psy (subtiel verschil), maar dit blijk teen bewuste verwarring. Ozon weet het dus allemaal wél, maar een Cronenberg zal hij nooit worden. Ik constateerde bij de laatste shock tevreden dat een van mijn eerste associaties correct was. Een meisje met mal au ventre, dat klinkt als ventriloquist. Ingebouwde doppelganger! Tyler Hamilton's favoriete film van 2017 arriveert.

The Beguiled
'Bring me the anatomy book' Had 'm eigenlijk al twee keer gezien. Lang geleden het origineel, en een paar maanden terug de remake van Coppola in de bioscoop. Omdat het destijds niet van een stukje was gekomen, ging ik compulsief voor de hattrick. Ergens toch jammer dat Coppola ook al aan de remake-trend meedoet. Kreeg ze anders geen geld? Haar versie had enkel in mijn hoofd mogen bestaan. Zoeter, en ook erotischer dan het origineel. Die verwachtingen komen dus uit. Eén boze wolf en een stuk of zeven roodkapjes! (Of moet ik goudlokjes zeggen.) Dat gaat mis natuurlijk. Ellen Fanning schrijdt weer fabelachtig rond. Ook Kidman en Farrell zijn (dus) goed op elkaar ingespeeld dit filmjaar. Toch kon ik me ook deze keer maar niet over mijn gevoel van verveling heenzetten. Alsof Coppola eerst zichzelf heeft bedwelmd, nog voor ze de kijker weet te bedwelmen. Pas op twee derde ontspoort de boel echt. Dan rest nog maar twintig minuten waanzin. In mijn herinnering ging het origineel er veel sneller, met gestrekt been in. Die switch komt bij Coppola te laat, en moet juist daardoor te snel escaleren. Het script laat Ferrell dan benadrukken dat hij écht boos is. The Beguiled tintelt op zijn best stemmig als een Frans schilderij. Een uiterst subtiele remake dus, van iets dat altijd ridicuul zou blijven. 'I'm sure we could relieve you.'

The Killing of a Sacred Deer
Rrrrraaaarrrrr! Maar ook fascinerend. Die rare dialogen ook. En dan echt heavy contemporaine (Jani Christou zelfs) klanken om het allemaal nog wat onaangenamer te maken. Waar het eigenlijk over gaat, geen idee, maar Lanthimos weet de aandacht wel vast te houden. Ik vond The Lobster wel ietsje "makkelijker" geloof ik.

Thelma
Meer mysterie, ik denk dat het coming of age van een jong meisje is, vormgegeven als een psychologische horror. Door en door Noors, qua sfeer. Leek even een "religiebasher" te worden maar gelukkig is het allemaal slimmer dan dat.

Silent Night, Deadly Night
Tis the season, dus een mooi moment voor een cheesy eighties slasher. Echt goed is het allemaal niet, maar gewoon een lekker uitbuikfilmpje.

Battle of the Sexes
Male chauvinist wordt in de pan gehakt door lesbische tennister. Biopics loop ik gewoon niet zo snel warm voor en sport al helemaal niet, maar de match aan het eind is volgens mij toch de enige tenniswedstrijd waar ik enige spanning bij voelde. Voor de rest degelijk en een beetje saai, al is het tijdsbeeld aardig gevangen.

Kaybedenler Kulübü
De Losers Club is een radioprogramma van twee mannen die het rock 'n' roll-leven willen leven, naar voorbeeld van de boeken van Bukowski, Bowles en Burroughs, waarvan ze vertalingen uitgeven. Die boeken lopen niet zo heel lekker, maar het nogal openhartige radio-programma des te beter, ondanks/dankzij de protesten uit conservatieve hoek uiteraard. Dan krijgt eentje een vriendinnetje. Enfin, beetje cliché dus, maar in Turkije was het nog wel een dingetje begreep ik, al die seks in een mainstreamfilm. Die combi van rockrebellie maar met respect voor de ouderen (gesprekjes met een verstandige moeder en bonding over "nostalji/fantazi müzik" (Dilek Taşı van crooner Ferdi Özbeğen) in plaats van schoppen en shockeren om de shock is wel en typisch Turks dingetje, iets wat iemand als Jan Leyers op zoek naar "De islam in Europa" als voorbeeld van een roeper om "verlichting" en "rock 'n roll" in islam en het midden oosten zal missen.

Ash vs. Evil Dead
Deze serie klinkt als een slecht idee maar is opvallend leuk. De strijd met de "deadites" is spannend en fantasierijk wat je de soms corny special FX doet vergeten, de self-awareness die menig slasher/zombiefilm verziekt is er, maar op een goede manier. Daarnaast kiest met voor een "policor" boodschap die ik fijn vind maar die alt-righters de lol wel lekker zal ontnemen. Ook die boodschap is op een leuke manier verpakt. Ash is een male chauvinist met een goed gevoel voor humor, maar tegelijk de laughing stock van de dames in het team. Er zijn ook wat leuke persoonlijke lijntjes die het meer maken dan een bloederige slachtpartij (maar plenty of that, wees niet bang, vooral de scene met een "Prince Albert" was echt next level).

The Last Jedi
Deel 8 alweer en regisseur Rian Johnson moet hebben aangevoeld dat het tijd was voor een frisse wind. En dit is grotendeels een Star Wars die anders aanvoelt (politiek progressiever dan ooit te voren, kortom boze bro's aan de overkant van de oceaan) vooral door de vaak absurdistische humor. Er wordt nog net niet iemand met een rubberen kip op zijn hoofd geslagen. Tijdens een spannend moment dreigt echt bijna een complete reset van al het voorgaande, maar zover durft de vandaal Johnson helaas niet te gaan want dan was er ook geen laatste deel nodig. Vreemd genoeg lijkt die angst te leiden tot een aanval van middelmatige plotitis om de boel te rekken. Hoe dan ook vermakelijk, niet zo goed als The Force Awakens, beter dan alle prequels.

ah mij was ontgaan dat Rian Johnson de kar trok. Cool.

ik zat ook aan Thelma (ehh) (Battle of the Sexes slaan we over)

Thelma
'Ik zie dat je wat nieuwe vrienden op Facebook hebt.' Na een mislukt buitenlands avontuur keert Joachim Trier terug naar Scandinavië. Hij hervindt zijn topniveau niet, maar dat zal vast niet lang meer duren. De Noorse somberman heeft een goed oog voor mensen, en dat lijkt me dé kwaliteit van een filmmaker bij uitstek, nog vóór een scherp oog voor beelden hebben (dat is iets voor een schilder). Thelma is de strenge blikken wel gewend. Ze heeft immers in de gaten h-ouders, die haar geen moment loslaten. Het meisje uit een 'gristennest' gaat naar de 'grote' stad, om biologie te studeren. Daar gebeurt natuurlijk alles wat pa en ma vreesden. Drank, seks, en – het allerergst – twijfel aan Onze Vader. Had haar eigen vader dit 'sacred deer' dan toch moeten offeren? De bulderende drones kondigden het aan. Dit is in de eerste plaats een 'lekker' spannende film. Soms lijkt het zelfs op de pure body horror van Cronenberg. Superpowers contra de menselijke (en de biologische) natuur. Uiteindelijk houdt Trier het toch iets simpeler, maar niet minder bovennatuurlijk. En dankzij zijn gevoel voor stijl, gaat een genrefilm 'm goed af. Langzaam maar zeker kruipen alle verlangens onder de huid van Thelma. Om vervolgens in een groot epileptisch Requiem uit te barsten. Een soort Shutter Eye Land. 'Heer neem deze gedachten weg.'

Glory
'We hebben een held.' En een hand-held, want een statief kon er niet vanaf in dit Bulgaarse drama. Misschien is het een bewuste keuze. De gammele beelden, passen bij het leven van een eenvoudig spoorwerker. De stotteraar houdt heel aandoenlijk van zijn konijnen, en van zijn pa's horloge Slava. (Geen onbelangrijk object, als de hele dag op de rails moet lopen.) Op een dag vindt hij een zak met 'Millions', een plot-element waar je vele kanten mee op kan. Niet bij deze simpelaar. Hij belt de politie, en de kous lijkt af. Dat is natuurlijk buiten de overheidslui gerekend, die best een held van de enige niet-corrupte functionario van het land willen maken. De arme kerel belandt in een machtswereld, waar carrièrevrouwen, achter Europese vlaggen hun hormonen-injectie krijgen... Dat verhaallijntje is vooral zwanger van flauwigheden. Op die manier wordt deze satire nooit écht bijtend, al blijft ie een haveloze tand beter dan The King of the Belgians. De controledrang van de bureaucratie valt ten slotte altijd aardig te parodiëren. Ook in Bulgarije is men met fake news in de weer. Zo bezien had ie beter Fake Glory (Falsche Slava) kunnen heten. Het telefoon-wachtrij-gebeuren vult de rest van de tijd. Meer prozaïsch dan poëtisch, net als de film. Dé kans op een mysterieus open einde wordt gemist. 'This isn't about business, it's about human relations.'

言の葉の庭
Gentlemen, prepare your Tumblrs! Zoveel gifs! The Garden of Words is een anime op halve filmlengte waarin Makoto Shinkai bepaalde motieven introduceert die hij in latere films zou uitwerken en met Your Name mee zou knallen. Animatie-technisch is dit een wonderbaarlijk hoogstandje dat vaak neigt naar hyperrealisme. Het verhaal is een voorzichtige romance tussen een tiener en een melancholische vrouw die elkaar in een park ontmoeten wanneer het regent. Meer poëtisch dan erotisch, al is er een subtiele scène die de liefhebber van voeten goed zal doen. Klinkt als een meesterwerk? Ah, maar helaas wanneer de identiteit van de vrouw duidelijk wordt, raakt het verhaal zijn magie kwijt. Niet compleet desastreus maar het moet wel met typisch Japanse, melodramatische pop worden opgelost.

ahhh. jammer, jammer. films op EP-lengte, ik kan er maar niet aan wennen overigens.

Klaar met Ash vs Evil Dead, erg leuk weer. Daarnaast door de Rollincollectie aan het gaan en American Boyband aan het bekijken, over een van de leukste nieuwe hiphopacts: Brockhampton.

A Ghost Story
Heel apart uitgevoerde geestenfilm, door het klassieke spook te laten figureren in wat voor de rest behoorlijk serieus is. Het werkt wel, je mag toch hopen dat je als geest iets verder buiten tijd en ruimte geraakt. Waar ik het geestaspect in Into The Void echt simplistisch en kinderachtig vond werkt deze kinderachtige visualisatie van de geest veel beter.

Antiporno
Moeilijk te volgen maar iets in de feministische boodschap stoort me, maar ik kan niet in woorden vatten wat, maar meestal kloppen die hunches wel heb ik geleerd. Raar en hysterisch (excusez le mot), maar stilistisch wel heel sterk, de beelden blijven op je netvlies staan. Alleen verwacht ik niet dat de film, zoals bijvoorbeeld The Love Witch, steeds beter wordt (mijn aanvankelijke giallo-associaties verdwijnen en het enorme jarenzestigambachtswerk blijft hangen).

The Devils Trail
Wow, iemand waagt zich nog eens aan een BlairWitchfoundfootagefilm en de tering, het is net zo saai. Ruim een uur bickering door de twee hoofdrolspelers, wat (pixelated!) naked chicks en knullig gedoe met lampjes en takjes en dan een finale die, alsof het nog niet teleurstellend genoeg was, je nog probeert te verrassen maar jammerlijk faalt.

ahhh. jammer, jammer. films op EP-lengte, ik kan er maar niet aan wennen overigens.

re: Antiporno, precies wat ik ook had. Een soort fight fire with fire dat niet werkt? Dat vond ik namelijk een groot probleem...naast de hysterie.

http://subjectivisten.nl/cinema-in-2017-ludo/

Het heeft iets onkies, dat Antiporno. Ik vroeg me af of ik het van een vrouwelijke regisseur ook zou pikken, maar dat toch ook niet. Maar ik denk dat het wel zoiets (Fight fire …) is ja.

Black Mirror seizoen 4 is weer de moeite waard, al zijn zoals altijd niet alle afleveringen even sterk. De eerste is visueel mooi en ook spannend maar filosofisch niet heel interessant. Wat dat betreft is het eerste seizoen sws wel het beste als ik me goed herinner. Verder vond ik de aflevering een op mooi IJsland net een tandje te ongeloofwaardig (niet zozeer de finale, die is nog wel lollig, maar hoe alles de klauw uit escaleert). Aflevering 2 was goed, al dacht ik gelijk al: slecht idee, niet doen! En aflevering 4 vond ik ondanks de Smiths gewoon mooi wegens de likeable characters + romcom.

Zit te denken mij met nog een week vakantie voor de boeg aan Sátántangó te wagen, als je een serie van 6 afleveringen (die soms ook al speelfilmlengte naderen …) erdoor kan jassen in ±24 uur moet dat kunnen … :D

Oh ja, later kwam ik er achter dat Antiporno een soort antwoord is op het Roman Porno genre en een groot deel van de grap is dat Sono door de specialistische Nikkatsu studio werd gevraagd om weer eens een film in die stijl te maken. Misschien dat het daardoor subversiever is dan zonder die kennis?

ondanks de Smiths

Oh ja, ik zag iets over Roman Porno langsflitsen op twitter (Peter waarschijnlijk weer), daarom kwam die filmposter bekend voor ofzo, maar eigenlijk moet ik dus op zoek naar de eckte shit. Ik heb wel een paar Pinku Eiga's gezien, een subgenre blijkbaar maar ik vond het al zeer divers.

Gelukkig nieuwjaar ALLEN!

Zero Days
'Once inside, the worm acted on its own.' Moderne spy story, vol nulletjes en eentjes. Maar wat voor wapens er ook worden gebruikt, je weet wat je krijgt als er geluld moet worden. Mannetjes van Mossad en de CIA die zichzelf feliciteren. Verlekkerd opdissend hoe een en ander in zijn werk gaat. Nou ja, zo ongeveer dan. 'Next question please.' Voor alle nerds van deze wereld, heeft zo'n hack-oorlog toch wel wat emanciperends. De beschrijving van het NSA-kantoor (vol Starwars en Aqua Teen Force) alleen al! Zero Days maakt met het bekende Amerikaanse pathos (en de bijbehorende Discovery Channel-animaties) duidelijk dat er ook in deze variant nooit van een werkelijk 'schone' oorlog sprake kan zijn. Ik vond de nogal lange docu het coolst, toen de virus-experts uit probeerden te vogelen wat de worm Stuxnet nu eigenlijk wilde. Symantec gooide er een hoop geld tegenaan (en stopte wellicht ook wat in deze docu), en vindt met hulp van een Hollandse hint de oplossing. Een Iraanse kerncentrale. De kinetische wereld legt het loodje tegen het cyberrealm. En als het misgaat, dan krijgen de Israeli's gewoon de schuld. Ik dacht ondertussen, als straks iedereen elkaars netwerk plat kan leggen, wat wordt er dan weer belangrijk? Inderdaad. The boots on the ground. Of, om on topic te blijven: het sneaker netwerk. 'Those people have a habit of secrecy.'

The Lost City of Z
'Sounds like a grand adventure.' Dit epos barst van het materiaal voor magische avonturen. De makers hoefden de schat alleen nog maar te delven. Het lukt ze niet. Misschien is vooral de zwabberende toon daar debet aan. Een koloniaal verhaal vertellen, dat gaat in postmoderne tijden niet zo lekker meer. De Kuifje-humor begint dan te kriebelen. ('Rather deadly looking snake here'). Er moeten nu boodschapjes worden gedaan. Ik begrijp dat best, maar een Indiana Jones-avontuur grijstinten meegeven, dat is de alleen de groten gegeven. Wanneer de makers vervolgens ook nog een bezoek aan de Eerste Wereldoorlog plannen, wordt de (goed-foute) zaak helemaal chaotisch. Als gezegd, de potentie is er wel degelijk. Percy Fawcett lijkt op Cervantes, én op diens beroemde personage. Fawcetts familienaam is eveneens besmeurd, en net als Cervantes wenst hij zijn eer te redden in den vreemde. Cervantes mocht (tot ons geluk) nooit vertrekken van zijn koning, terwijl Fawcettt door de Royal Geographical Society op pad wordt gestuurd. Ter plaatse begint hij als een Don Quichote in een Verloren Stad te geloven. Dat had een mindfuck kunnen opleveren, maar de makers ontbreekt ieder gevoel voor ritme. Hoe spijtig dat is, blijkt uit het fraaie einde. Een Opgaan in Alles. Vader en zoon Fawcett's Final Voyage. 'You don't even care about going home.'

Louise en Hiver
'Panique aux Pays Bas.' Zag 'm aan het begin van de herfst in de bios, en concludeerde toen dat het om dé pechvogel-film van het jaar gaat. Als Laguionie wat sneller had gewerkt – of Dudok de Wit – nóg langzamer, dan had iedereen The Red Turtle een rondje om de kerk gevonden. Nu treft Louise dat lot. De gelijkenissen zijn verbijsterend. Niet alleen belandt het hoofdpersonage op een verlaten strand, ook zijn er grapjes over krabbetjes, een projectievriendschap met een dier, plus vele verwarrende dromen. Louise vliegt zelfs! Dat laatste element is er echt teveel aan. Werden de scenario's soms uitgewisseld? Bij beide films kan men natuurlijk ook peinzen over het metaforische gehalte. Een cinema des levens. Louise en Hiver is daarin wel wat concreter, met de verwijzingen naar global warming, en het algehele gevoel dat hier een einde wordt gevonden. De oude bes mist de laatste trein, en spendeert de winter alleen, denkend over vroeger. In haar halve droom-staat werken de oud & nieuw flashbacks zowaar eens een keer uitstekend. Ondanks de korte speellengte wordt Louise helaas wel babbelziek. ('Ba oui!') In de beste scene schrijft ze zwijgend de ultieme levensvraag in het warme zand. 'Pourquoi?' En waarom is The Red Turtle dan tóch beter? Dat zit 'm in de animaties, en de Japanse touch van Dudok de Wit. 'La nuit je dors comme un enfant.'

L'armée des ombres
Vreemd genoeg dacht ik altijd dat Melville zijn verzetsfilm veel eerder in zijn carrière had gemaakt (en dat hij in zwart/wit was.) Verrassend dus dat deze sombere WOII-film tussen zijn twee meesterwerken van de gangsterfilm (L'Samouraï en Le Cercle Rouge, jeweettoch) werd gemaakt. Melville had in het verzet gezeten en dat verklaart de lome authenticiteit van de film, niks glamour, avontuur of verheerlijking van geweld, dit is ambient paranoia die tergend langzaam en met een paar minimale verrassingen naar een pijnlijk einde leiden. Fijn acteerwerk van Lino Ventura ook, met zijn minzame lachje en introverte verwondering wanneer hij in Londen tijdens een bombardement dansende vrouwen in uniform bestudeert.

ahh ja bedwelmend als een (nare) droom :-)

Rewatches van The Love Witch (grappiger in de tweede ronde maar nog steeds betoverend) en Never Here (nog steeds een beetje in the dark over wat er allemaal gebeurt maar op een goeie lynchian manier). Verder meer Jean Rollin, moet wat ratings aan gaan passen geloof ik.

Sátántangó
Mooi project om het jaar mee te beginnen. In een ruk geprobeerd, met een pauze om te koken, maar ik moet toegeven dat ik hier en daar wel even weggedoezeld ben in die bijna 8 uur. Tarrfilms zijn niet bepaald action packed, zeg maar. Ik ga ’m binnenkort nog eens in etappes doen.

Clean
Niet onaardig drama over afkicken en keuzes maken met een vleugje „rock ’n’ roll”, onder andere een cameo van Tricky. Maar niet de magie die ik inmiddels van Assayas verwacht.

Happy Death Day
Horrorversie van Ground Hog’s Day. Iemand op Letterboxd vond het voorspelbaar en ik zie wat ie bedoelt, maar misschien hou ik niet genoeg van cupcakes. Ik vond de laatste twist een beetje jammer.

Lucky
Oude man in woestijnstadje, gedragen door Harry Dean Stantons prima vertolking van een grumpy droogkloot.

Masculin Féminin
Dat een vrouw iets ziet in zo’n kwakbol als Paul snap ik niet, maar wel een leuk/interessant beeld van de jaren zestig.

Alléluia
Een moordenaar krijgt een partner en samen vormen ze een tamelijk dysfunctioneel team. Gewelddadig maar stilistisch sterk en hoewel gebaseerd op een waargebeurd verhaal bijna surrealistisch, zeker als iemand ineens begint te zingen.

Stretch and Bobbito: Radio That Changed Lives
Lijkt een nogal lokale affaire, deze docu over een New Yorks radiostation, ware het niet dat zo’n beetje alle rappers van de golden age hier naar luisterden en hun eerste bars zetten, jaren voor hun eerste album. Jay-Z, Biggie, Nas, ODB, Big L, etc. Het vele archiefmateriaal maakt dit ook voor mensen buiten New York zeer de moeite waard.

Day Of The Dead: Bloodline
Losjes gebaseerd op Romero’s Day Of The Dead, dat spelt disaster maar valt mee als je de lat niet al te hoog legt. Net als Romero ook wat sociaal commentaar (#metoo, zeg maar) maar dat is wel een beetje (te) flimsy.

ahh The Love Witch staat hier (ook) klaar. :-)

met een beetje geluk werden er wel aardappels voor je geschild, in die Tarr film.

krijg nou wat, ik was donderdag vergeten mijn 2 film-recensies te posten. Hmmm...

bij deze ook die nog dan.

Ingrid Goes West
'I've been getting really into photography lately.' Iedereen zal het wel kennen. Het manische klikgedrag van de smartphone-verslaafde. Zo zag ik eens iemand in de concertzaal door Instagram scrollen. Iedere foto kreeg een hartje, en werd precies 0.1 seconde bekeken! Zulk soort neuroses leveren vroeg of laat een nieuw soort stalker op, de moderne Chapman. En laten we wel wezen, Instagram-celebs daar gewoon om. De grens tussen privé en werk (en echt en nep) is verdwenen. 'I am into photography' heeft niks met kunst te maken, maar met het 'in de markt' zetten van aangeleverde producten. Op je Instagram-account, zodat ze 0.01 seconde bekeken kunnen worden (en vervolgens met één muisklik gekocht.) Ingrid is in deze geinige satire zowel dader als slachtoffer. Hunkerend naar vrienden, volgt ze haar Insta-voorbeeldmodellen. En ze zoekt ze op. Ik gokte dat Ingrid vanzelf zélf celebrity zou worden, en op de valreep had ik gelijk. De film is dus wel wat voorspelbaar, maar zit vol slim spiegelgedrag, vileine disses en gênante 'I'm not here, this isn't happening'-momenten. Een songtekst die een celeb best zou kunnen citeren. Zónder ooit het liedje gehoord te hebben. 'This is Rothko, the dog'. Solondz is nooit ver weg. 'Nose beer for the lady?' Natuurlijk ontspoort Misery 2.0 later wat flauw op de bekende manier. Het natuurlijk geweld van de Amerikaanse satire. 'You have a hashtag.'

In the Crosswind
'Is death really easier than what awaits us?' In juni 1941 begon Stalin vele duizenden Balten naar Siberië te deporteren. Het westen van het Sovjet-rijk moest 'gerussificeerd' worden. Deze Estse film herinnert zich de episode op bijna Proustiaans subtiele wijze. Er wordt nauwelijks bewogen, niet 'on screen' gesproken, enkel muziek en beeld roepen de 'delicate geur van de bloesems op', terug thuis. Een minimalistische piano tinkelt. Zou het Arvo Pärt zijn? Neen, Pärt Uusberg, close enough! Dé invloed op de beelden heet Terrence Malick, al is hij plots wel van zijn ADD genezen! We kijken veelal naar een soort maquettes, museumopstellingen met levende standbeelden, waar de camera in slow motion langs dwaalt. Deze abstrahering blijft fascineren, alsof we het ruwe materiaal van een romanschrijver zien, nog voor ie met de poppetjes gaat schuiven. Ik kon me ook prima voorstellen hoe de film in tien stukjes gehad als onderdeel van een museumexpositie dient. Zo arty is het dus. De brieven van de gedeporteerde geven ook helder aan, door wat voor gevoelens de gedeporteerde wordt bevangen. Eerst is er de overlevingsdrang, de angst, de heimwee, maar gaandeweg wordt zelfs het barre oord een soort thuis. Gaandeweg zwelt de muziek aan, in bijna-aangename ebb en flow van emoties. Er zit beweging in stilstand. Verbannen en frozen in time, vindt de schrijver houvast in hoop. Jammer genoeg maakt de film in de aftiteling één bijzonder onsubtiel foutje, door plots van de Soviet Holocaust te spreken. Een nogal kriebelige toe-eigening, terwijl er al een goed woord is. The June Deportation. 'We're in their bad books now.'

iBoy
'In the shadows of millionaires.' Eerst een bekentenis, ik zit de Duitse Netflix-productie Dark te kijken. Nog even, en ik heb godbetert een abonnement! Gelukkig is daar iBoy om me ervan af te houden. Een Net-flick van speelfilmlengte, maar bovenal een teken dat die lui nog heel wat te leren hebben. Zoals altijd zit het met de stijl wel snor, geld zat ten slotte. De FX zijn cool, en zelfs functioneel. Een standaard rattige Engelsman ontdekt na een akkefietje zijn superpowers. Hij heeft wi-fi in zijn hoofd! De jongen heet Tom, en daardoor zat ik toch een tijdje op een update van de musical te hopen. (Maar dan met dubstep.) Dat valt tegen. Enkel de eerste tien minuten heeft het verhaaltje de schwung van, zeg, Submarine. Daar valt ook de leukste grap te noteren. Tom's grootmoeder schrijft namelijk 'romance novels'. ('He unbuckles his belt and releases his engorged...'). Brainiac gaat er snel vandoor. Hij durft niet eens aan de 'diamond' van zijn vriendinnetje Lucy te dénken. Na de plotwending, krijgt hij desondanks last van Mr. Robot-achtige grootheidswaan. Tommy wordt iBoy, de Batman van de buurt. Wat rest is een basiscursus scenarioschrijven. Voorspelbaar van de tiende tot de laatste minuut. Een mindfuck zonder enige psychologie, je moet het kunnen. Iets voor een serie. 'Never been a victim, doesnt feel right.'

One-Eyed Jacks
'A man can't stay angry for five years, can he?' Begin jaren zestig was Marlon Brando een superster. Hoog tijd om die man 'ns uit de lucht te schieten. One-Eyed Jacks werd door pers en publiek genegeerd, terwijl Brando in zijn krachtige hoofdrol alles geeft, voor het debuut van een heel bijzondere regisseur: Marlon Brando. Wie met die info op Dennis Hopper-achtige waanzin hoopt, komt bedrogen uit. One Eyed Jacks is eigenlijk een vrij klassieke John Ford-western. Destijds hadden de critici allicht genoeg van zulke weidse woestijn-tales gezien. Dat verklaart het zand in hun ogen. Het overdaad aan stijl spat er hier vanaf, een beetje zoals Couperus dat kan. Altijd flirtend met dat randje. Brando paradeert gemanierd door deze film. Als een gebronsde Elvis personifieert hij te midden van apocalyptische zandstormen het defaitisme. Wankelend door zijn zelfgecreëerde Pieta lijdt de schurk voor onze zonden. Of voor die van Amerika? Men delft hier ook een verraderlijke parabel over de hypocrisie van het frontier-land, waar alleen de schurken kunnen regeren. 'Clean enough to be elected sheriff.' (Een boodschap die nooit zal sterven.) Extra leuk dus, dat het epos niet in pittoresk Mexico blijft, maar de grens oversteekt. Naar de bank in Monterey. Dat verklaart de helikopter in een long shot. Of was het de FBI? 'Mister you really killed him.'

krijg nou wat, ik was donderdag vergeten mijn 2 film-recensies te posten.

Ja, ik maakte me meteen zorgen. :) Het zou toch niet dat de kijklijst leeg is?
Dark ben ik trouwens meteen bij afgehaakt, na the real thing is een Duitse Twin Peaks niet te doen. En Black Mirror mag ook stoppen. Misschien dat een van de laatste drie afleveringen nog redding brengt, maar het blijft allemaal een beetje hangen in hetzelfde idee.

Ja, ik maakte me meteen zorgen. :) Het zou toch niet dat de kijklijst leeg is?

godsomogelijk. :P volgens mij had ik de stukjes gewoon in mijn browser geplakt, maar vergeten op enter te klikken 8-)

na Dark (dat inderdaad matig begint, en hopelijk nog richting zesje 'opkrikt') ga ik maar eens aan het Baseball van Burns.

Oeh Baseball.

http://i66.tinypic.com/nl4ikn.jpg

… het blijft allemaal een beetje hangen in hetzelfde idee.

Trudat, aflevering 5 is wel heel anders maar niet ten goede.

Baseball van Burns lijkt me een hele fijne, die gaat ook op mijn lijstje.